လေလံတင် အချစ်ပွဲ
"ရဲစိုး ... ဟေ့ကောင် ... ရဲစိုး"
"ဟ ... ကိုဝင်းနိုင် ... လာ လာ... အတော်ပဲ"
ပတ်ဝန်းကျင်ကို သတိမထားနိုင်ဘဲ အော်ကြီးဟစ်ကျယ် နှုတ်ဆက်လိုက်ကြသော ရဲစိုးနှင့် ဝင်းနိုင်တို့နှစ်ယောက်သား လမ်းသွားလမ်းလာ အချို့က မနှစ်မြို.သလိုကြည့်သွားကြ၏။
"ဘာလဲကွ .... အတော်ပဲဆိုတာ"
"ဟား .... မပေါ်လာတာကြာတော့ အခုလို ပွဲကြီးပွဲကောင်းမှာ လာတိုးလို့ ဝမ်းသာအားရ ပြောလိုက်တာဗျ"
"ဘယ်မှာပွဲရှိတာလဲ .... လုပ်စမ်းပါအုံး"
"ထုံးစံအတိုင်းလေဗျာ .... ကိုအောင်မြင့်ကြီးအိမ်မှာ စော်သုံးဗွေတောင် ပင့်ထားတာဗျ ... အမှန်အကန်ချည်းပဲ"
"အားပါး .... များလှချည်လား"
ကိုဝင်းနိုင် မျက်လုံးကို တမင်ပြူးပြပြီး ရယ်ကျဲကျဲကြီးပြောရင်း လမ်းဘေး လက်ဘက်ရည်ဆိုင် ခုံပုလေး၌ အသာအယာ ဝင်ထိုင်သည်။ ခါးကိုကိုင်း၍ ရဲစိုးနှင့် မျက်နှာ ထိလုနီးပါး တိုးကပ်လိုက်ရင်း ....
"ဘယ် အရွယ်တွေလဲကွ ရဲစိုး"
"ပွင့်ကင်းကြွေစ မင်္ဂလာရွက် ကွဲစ ဟဲဟဲ"
"ဟား .... နုနုလေးတွေပေါ့ .... ဟားဟား"
"အဖိုးကြီးက ငှက်စာဆော်တာဗျ .... စော်လေးနှစ်ဗွေက လုံးဝ ပါကင်မဖွင့်ရသေးဘူး .... သဇင်ခေါ်လာတာ လေးတွေဗျ ... အိုးကြီးတွေက အပီပဲ ... ဟဲဗီးချည်းပဲ"
ကိုဝင်းနိုင် နားထောင်နေရင်း မျက်မှောင် ကုတ်သွားသည်ကို ရဲစိုး သတိထားလိုက်မိသည်။
"သဇင်က ကယ်ရီ လုပ်နေပြီလား"
"အေးဗျာ ... ကျနော်တောင် အံ့ဩနေတာ .... လိုင်းပြောင်းသွားသလားလို့တောင် ထင်မိတယ်"
"အိုကေ ... ဒီပွဲမှာ ကိုယ် ရှယ်ယာပါမယ်"
ကိုဝင်းနိုင်က ရဲစိုး ဒူးခေါင်းကို တစ်ချက်ပုတ်ရင်း ခပ်တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။
ရဲစိုးက တွန့်သွားရင်း ခေါင်းကို တွင်တွင်ခါသည်။
"ဟား မရဘူး အာစရိရဲ့ .... ဒါက သူ့ဂွင်နဲ့သူ ကျုပ်တောင် စော်လေးတွေ ကြိုပို့ရင်းနဲ့ အနည်းအကျဉ်း ရိပ်မိလို့ သိရတာ"
"ဘယ်လိုကြီးလဲကွာ"
ဝင်းနိုင် စိတ်ပျက်စွာ ရေရွတ်သည်ကို ရဲစိုးရယ်၏။
"ဆူးလေလမ်းက ဗီဒီယို အငှားဆိုင်ပိုင်ရှင် ကိုမြင့်မောင်ကြီး သိတယ်မဟုတ်လား"
"အင်း ... သိတယ်လေ ... ဖိုက်တာကြီးပဲ"
"ဟဲ ဟဲ ဒီပွဲက ဖိုက်တာကြီးအတွက် သီးသန့် ဆပ်ပလိုင်းလုပ်တဲ့ ပွဲဗျ"
"ရှီး ... လက်လန်တယ်ကွာ .... သုံးဗွေတောင်"
မည်သို့ပင်ဆိုစေ ကိုဝင်းနိုင်နှင့် ရဲစိုးတို့နှစ်ယောက် ဂျီအိပ်သောင်ဇင် ဆိုင်ကယ်လေး ပေါ်သို့ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ခွစီးပြီး လှစ်ကနဲ ဘီးလိမ့်သွားချိန်မှ စ၍ ဤဇာတ်လမ်းကို စဖွင့်လိုက်ရလေသည်။
မေသူဇော်ဆိုသော ချာတိတ်မကို ရဲစိုး သိသည်။ ဗီဒီယို သုံးလေးကား၌ ပါဝင်ရိုက်ကူးဖူးသော သူ့ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်လေးက ဆွဲဆောင်မှု အပြည့်ပါသည်။ လုံးကျစ် ဖုထစ်နေသော ဖင်သား လုံးလုံးလေးတွေက သာမန်အချိန်တွေထက် ထိုင်ထ လမ်းလျှောက်သွားချိန်များ၌ ပိုမိုကြွရွ လုံးတစ်နေသလား ထင်ရသည်။
ထမီကို ခြေသလုံး ဖွေးဖွေးဥဥလေးများ ပေါ်အောင် ဝတ်တတ်သဖြင့် အတွင်းသား စံနှုန်း တစိတ်တဒေသကို နမူနာ ပြထားသလို စိတ်လှုပ်ရှားစရာ ကောင်းသည်။
ဖြူလွသန့်စင်သော ခြေထောက်လေးအစုံ၌ ထာဝစဉ်လိုပင် လေဒီရှူး အနက်လေးကို စီးထားတတ်လေရာ ခွာမြင့်ဖိနပ်လေးကြောင့်အရပ်မြင့်သွားသယောင်ထင်ရသော်လည်း စင်စစ် အရပ်က ငါးပေမျှသာရှိပြီး ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်နှင့် ပြေပြစ် တင့်တယ်လှ၏။
အမြဲ ရွှမ်းစို သစ်လွင်နေတတ်သော နှုတ်ခမ်းလေး အစုံက တလက်လက် တဖျတ်ဖျတ် တောက်ပနေတတ်ပေသည်။ နှာတံ စင်းစင်းလေးဘေး တဖက်ဆီမှ နီရဲ မို့ဖောင်းသော ပါးအစုံလေးမှာ အလှချိတ်ဆွဲ ထားချင်စရာ ပန်းသီးမှည့်ရောင် ပြေးနေသည်။
မျက်ဝန်း မှောင်မှောင်လေးများက ညှို့အား အပြည့်ဖြင့် ရီဝေ ရွှမ်းစိုနေပြန်သည်။ ခြုံငုံ၍ ဆိုရလျှင် မေသူ့အလှမှာ ဖျင်းကနဲ ကြက်သီး ထသွားစေလောက်အောင် ဖွံ့ထွား စိုပြေလှသူလေးပင် ဖြစ်၏။ လုံးဝန်းသော ရင်နှစ်မွှာအောက် ဗိုက်သား ချပ်ချပ်လေးမှ ပြေဆင်းလျောသက်လာသော ခါးသေးသေးလေးကမူ ယိမ်းနွဲ့ ညွှတ်ယမ်းလိုက်တိုင်း ခါးအောက်ပိုင်း တင်ပါးကြီးများကို လည်ပင်းမှ ဆွဲကိုင်ခါရမ်းလိုက်သော ရေတခေါင်းနှယ် သွက်သွက်ခါသွားလေ့ရှိရာ လိုးဆောင့်ခြင်း ညှောင့်ခြင်းဒဏ်ကို စပရိန်နှယ် ပျော့ခံ တွန်းကန်လေမည့်ဟန် အပြည့်ပါသဖြင့် အံသွားကြိတ်ခဲ တံတွေး မြိုချရလောက်အောင် စိတ်လှုပ်ရှားစရာ ကောင်း၏။
ရဲစိုးနှင့် မေသူတို့ အထကကျောင်း၌ ဆုံဖြစ်ခဲ့၏။ မျက်မှန်း တမ်းခဲ့ဖူး၏။ မေးထူးခေါ်ပြော အဆင့်လောက်နှင့် ကျွမ်းဝင်သိမိခဲ့ကြပြီး နှစ်ကျွတ်ခဲ့ဖူးကြ၏။ မေသူ့ ကိုယ်ရေးရာဇဝင် သုံးပိုင်း နှစ်ပိုင်းလောက်ကို ရဲစိုး သိ၏။
မေသူသည် ဘဝင်ရှိ၏။ အမြင့် မှန်း၏။ အထက်တမ်းစား မြေဆီလွှာ၌ ဘဝသစ်ပင်ကို ခိုင်မာစွာ စိုက်ပျိုးချင်သူ ဖြစ်ခဲ့၏။ သူမအတွက် စိတ်ကူးယဉ် ခရီးမိုင်ဝက်ကို ထင်ထင်ရှားရှား လျှောက်နိုင်ခဲ့သည်ဟုတော့ ပြောရမည်ထင်သည်။
မေသူကို စွဲစွဲလန်းလန်းကြီး စာပေးသူတွေ တတန်းတန်း ... အရိပ်နှယ်လိုက်သူတွေ တစ်ဒါဇင်ကျော်ကျော် လောက်တော့ ရှိသည်။
ထားတော့ .... ယခု ကိုမြင့်မောင်ကြီးအတွက် ညစာကို ဘယ်ပုဂ္ဂိုလ်က ဒကာခံလိုက်မှန်း မသိသော်လည်း မေသူလို မိန်းကလေးကို သဇင် အပါခေါ်လာနိုင်သည်ကိုက ဇာခန်းဆီး နောက်တွင် တန်ခိုးရှင်တစ်ဦး ရှိနေပြီဟုတော့ ရဲစိုးတော့ မဟာဘုတ်တိုင် မထူဘဲ ဟောလို့ရသည်။
အဲ .... အဲသည် တန်ခိုးရှင်ဆိုသည့် ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးကိုတော့ ရဲစိုး ဦးနှောက်က တွေးယူ၍မရ။ ငယ်ငယ်တုန်းကလို လက်ဝါးစောင်း ရိုက်ချပြီး ဖြန်းကနဲ ထင်ရာဟော၍လည်း မရနိုင်။
မေသူ သည်ဘဝထဲ ဝင်လာတာကိုပဲ ရဲစိုး အံ့ဩ ဝမ်းနည်း နှမျော တသမိသည်။
×××××
"ကိုအောင်မြင့် ... ည ပွဲကောင်းတယ်ဆို"
"မင်း အနံ့ခံ ကောင်းသားပဲ ဝင်းနိုင် ... ဘယ်သူနဲ့ တွေ့လာတာလဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ"
"ရဲစိုးနဲ့ တွေ့လို့ပါ ... ပါတနာ မလိုဘူးလား"
"ဒါက စပယ်ရှယ် ဒင်နာကွ ... ချောင်းကြည့် ဂွင်းတိုက် မောဟိုက် ငွေကုန် လုပ်မနေပါနဲ့"
ယခင်ပွဲစဉ်များ ရှိစဉ်က အထူး စီစဉ်ထားသော တစ်ဖက်ခန်းမှ အကျအန ကြည့်ခွင့်ရသည်။ ထိုသို့ ကြည့်ရန်အတွက် ရုံဝင်ခ (၁၀၀)ကျပ်ကို ကိုအောင်မြင့်အား ပေးရသည်။ စပယ်ရှယ် ဖရက်ရှိုးလို ပွဲမျိုးကို (၅၀)ကျပ် ပို၍ယူသည်။ ဘီယာသံဗူး တိုက်သည်။ နိပ်တော့ နိပ်သား။
"ဒီညပွဲက မကြည့်ရဘူးလားဗျ"
"ကွာ ... မင်းကလဲ ... ဦးမြင့်မောင်ကြီး ဖိုက်တာများ အဆန်းလုပ်လို့ ... မှုတ်မယ်၊ ဖြုတ်မယ် ဒါပဲ"
ကိုအောင်မြင့်က စီးကရက်ဗူးကို ဝင်းနိုင်ရှေ့သို့ တွန်းပို့ရင်း ပြောလိုုက်သည်။ သူကိုယ်တိုင်က တလိပ် ယူသောက်လိုက်သည်။
"လာပြီးမှတော့ ကြည့်မယ်ဗျာ"
"သဘော ... သဘော ... လီးမှပဲ ... အခုမှပဲ ထန်နေလိုက်တာ မပြောချင်ဘူး"
ကိုအောင်မြင့်က မျက်မှောင်ကြီး ကုတ်ပြီး ပြောလိုက်ရာ ရဲစိုးနှင့် ဝင်းနိုင် ပြုံးလိုက်မိကြသည်။
×××××
ဦးမြင့်မောင် (မိန်းမ မရှိ ... မုဆိုးဖို) စတူဒီယိုနှင့် တေးသံသွင်းဆိုင်များ ပိုင်ရှင်။
သည်လို ဖိုက်ပွဲမျိုးက သူ့အတွက် မနက်စောစော ထမင်းကြမ်းနှင့် ပဲပြုတ် စားရသလို ရိုးနေပြီ။
ပွဲစပြီး စပြီဟေ့ ဆိုကတည်းက ရဲစိုးနှင့် ဝင်းနိုင်အတွက် မြင်ကွင်းက ဆန်းသစ်နေသည်။ ပေ (၂၀) ပတ်လည်ခန့် ကျယ်ဝန်းသော အခန်းကျယ်ကြီး လကျ်ာဘက်ထောင့်တွင် ကြီးမားသော နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ကြီး တစ်လုံးရှိသည်။
ထိုကုတင်ကြီး ဆီသို့ ဖိုက်တာ ဦးမြင့်မောင် မဝင်လာမီ မေသူဇော်နှင့် သဇင်ဆိုသော ကပြားမလေးကို အရင်ဆုံး တွေ့ရသည်။
မေသူ့မျက်နှာသည် ထိတ်လန့်မှုနှင် စိုးရွံ့ရှက်ကြောက်မှုတို့ ရောထွေး စွန်းထင်းလျက် ရှိသည်။
"ကိုယ် ... ကိုယ် ... ဖြစ်ပါ့မလား မသိဘူး သဇင်"
သဇင့်အနား တိုးကပ်၍ တုန်ရီ ခြောက်ခြားစွာ ပြောလိုက်သော စကားသံက ရဲစိုး ရင်ဝသို့ အဖျားတုံးသော မြားတစ်စင်း ဝင်စူးသည်နှင့် တူနေ၏။
"ဘာထူးမှာမို့လဲ မေသူရယ်၊ ယောက်ျားတိုင်းဟာ ဆယ်လက်မ မကျော်ပါဘူး ... ဟိဟိ"
"ဘာ ... ဘာကို ပြောတာလဲ သဇင်"
"လီး ... လီးလေ ခစ် ခစ် ခစ်"
"အို ... "
သဇင့်မျက်နှာသည် မူးယစ်ဆေး တမျိုးကို မှီဝဲထားဟန်ဖြင့် နီရဲ အဆီပြန်နေသည်။ သဇင်က ဘာမှ မဖြစ်သလို ဝတ်ထားသော ဂျင်းစကပ် အတိုလေးကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ စကပ်အောက်မှ ထင်းကနဲ ပေါ်လာသော အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ အနက်လေးက ပေါင်နှစ်လုံးကြား၌ ညပ်နေသည်။ ဖွေးဖွေးဥသော ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကြားမှ ခုံးထမောက်ကြွားနေသော မိန်းမအင်္ဂါလေးမှာ ရမက်မီး လောင်ကျွမ်းလွယ်သော ပုရိသတစ်ယောက်အဖို့ ဝုန်းကနဲ ထောင်ထလာစေရန် အလွယ်တကူ စွမ်းဆောင်နိုင်လောက်အောင် လှပ ဖွံ့ထွားလွန်းလှ၏။
"ဟ အား ... နဲတာကြီး မဟုတ်ဘူးကွ ရဲစိုး"
ဝင်းနိုင်က ရဲစိုးနားဝသို့ ကပ်၍ ပြောလိုက်၏။ မီးရောင် ပြဒါးသုတ်မှန်အတွင်းမှ ရဲစိုးတို့ နှစ်ယောက်အား မေသူနှင့် သဇင်တို့ မမြင်နိုင်ကြပေ။ ဝင်းနိုင်စကားကို ရဲစိုး ခွန်းတုန့် မပြန်နိုင်၊ သဇင် ပြုမူသကဲ့သို့ မေသူလိုက်၍ ပြုလုပ်မည့် အနေအထားကို စိတ်မောနေမိသောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။
"ချွတ်လေ ... "
"ဟင့်အင်းကွယ်"
"ရှက်နေလို့ မဖြစ်ဘူး မေသူ"
"ကိုယ် မရဲဘူး သဇင်ရယ်"
သဇင်က သူမ ဆံပင် အတိုလေးများကို ဝဲကနဲ ခါရမ်းသွားအောင် ဟက်ကနဲ ရယ်ပစ်လိုက်၏။
"မေသူရယ် ... သတ္တိ မွေးစမ်းပါ"
"ဟင်း ဒုက္ခပဲ ထင်တယ်"
မေသူ နှာဖျားလေးတွင် ချွေးသီးလေးများ စို့သီးလာသည်ကို တွေ့နေရ၏။ ဝတ်ထားသော တီရှပ် ပွပွကြီး အောက်မှ ရင်နှစ်မွှာက မောက်မောက်မို့မို့ဖြင့် လုံးဝန်း နေမှန်း သိသာလှသည်။
ထူးထူးခြားခြား သေးမျှင်သော ခါးလေးက လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ ကနွဲ့ကရနှင့် ရင်ဖိုလှိုက်မောဖွယ် ယဲ့ယဲ့ကလေး ညွတ်ပြောင်းနေသည်။
"လာတော့မှ မေသူရဲ့ ... ချွတ်ပါဆို"
"ကျွတ် ပြဿနာပဲ ... မချွတ်ဘဲ မပြီးဘူးလား"
"အယ် ... ဘယ်ရမှာလဲ ... ဒါက စပယ်ရှယ် ခေါ်လာတာ မေသူရဲ့ ... ဒါကြောင့်လဲ နင့်နေအောင်ရတာပေါ့"
သဇင်က စေ့ထားသော အခန်းဝသို့ သမင်လည်ပြန် တစ်ချက်ကြည့်ရင်း မေသူ့တီရှပ် အင်္ကျီကို ခေါင်းပေါ်မှ ကျော်၍ ဆွဲချွတ်ပေးလိုက်၏။
"ဟာ ... အာ"
ရဲစိုး မျက်လုံးတွေ ပြာဝေသွားသည်။ အသား ဝင်းဝင်း မွတ်မွတ်လေးများက ရဲစိုး နှလုံးသားကို ရေကျက်အေးနှင့် အဖြန်းခံရသလို နွေးထွေးသွားသည်။ ဖုံမပါသော ဘရာစီယာ အပျော့စားလေးထဲမှ လုံးဝန်း ဖွံ့ထွားသော ရင်သားအစုံက အိအိ ယဲ့ယဲ့ဖြင့် သဲ့သဲ့မျှ လှုပ်ခါသွား၏။
"အာ ... သဇင်ကလဲကွာ ... အဟင့် ... ဟင့်"
မေသူ့နှုတ်မှ ရှက်ရွံ့ တုန်ရီသော အသံလေးနှင့်အတူ မဲ့ပြုံးတစ်ချက် စွေ့ကနဲ ပေါ်သွား၏။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် သဇင်က မေသူ့နို့လေး နှစ်လုံးကို ပြူးတင်းသွားအောင် ဆုပ်နယ်ပေးရင်း တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ပေးလိုက်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။
"တောက် .... စော်က တော်တော် ထနေတာကွ"
ဝင်းနိုင်က ရဲစိုးရင်ထဲမှ ခံစားမှုကို မသိ။ အံကြိတ်လိုက် လက်သီးဆုပ်လိုက်ဖြင့် ပြောနေသည်။
သဇင်ဆိုသော မိန်းကလေး ခံချင်နေသည်ဆိုသော စကားကိုတော့ ရဲစိုး ငြင်းချက် မထုတ်နိုင်ပေ။ သဇင့်မျက်လုံးများက တဖျပ်ဖျပ် တောက်ပကာ ရမက်ဆန္ဒ အရိပ်အရောင်များ လင်းလက်နေသည်ကို အထင်အရှား တွေ့နေရသည်။
သဇင်၏ နီရဲသော နှုတ်ခမ်းလေး အစုံက မေသူ့နို့သီးခေါင်း သဖန်းသီးမှည့်လေးကို ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ စုပ်ပေးလိုက်တိုင်း မေသူမှာ တွန့်လိမ်သွားရင်း ကြီးမားအိစက်သော ကုတင်ကြီးပေါ်သို့ ပက်လက်ကလေး လှဲချ ပျော့ပျောင်းစွာ အိပ်ပစ်လိုက်လေသည်။
"ထမီ ချွတ်နော် မေသူ"
"အင်း ... ဟင်း ... ဟင်း ... အင်း ... အင်း ... အ"
မေသူ မျက်လုံးအစုံကို တင်းတင်းမှိတ်ထားသည်။ ပါးလှပ်နီရဲသော နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်လုနီးပါးမျှ ကိုက်ထားသည်။ သွယ်ပြောင်းသော လက်ချောင်းလေးများက သဇင့် ဆံပင်များကို ထိုးဖွရင်း တရွရွ လှုပ်ရှားနေရှာသည်။
သဇင်က မေသူ့ ထမီ အထက်ဆင်စလေးကို ခါးကြားမှ ဆတ်ကနဲ ဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။ ထမီက ပြေလျော့ ကျွတ်ကျလာသည်။ ရဲစိုး ရင်တွေက တဒိန်းဒိန်း ခုန်နေသည်။ မေသူရယ် မေသူရယ် ဟု အသံမထွက်ဘဲ ရင်ထဲမှ ငိုကြွေး မြည်တမ်း နေမိသည်။
ကျောင်းမှာတုန်းက မေသူ့ကို မြင့်ခေါင်လွန်းသော တော်ဝင် နတ်ပန်းအဖြစ် ရဲစိုးတို့ သတ်မှတ်ထားခဲ့ကြရသည်။ တိတ်တခိုး ကြိတ်ပိုးကြရုံမှလွဲ၍ မည်သူမျှ ပိုမကဲရဲခဲ့ကြ။
ဆယ်တန်းနှစ်လောက် ကျမှ ရဲစိုး မှတ်မိသလောက် မေသူ သတင်းကို ကြားကြရသည် ထင်၏။ အရာရှိ တစ်ယောက်နှင့် ငြိပြီး မေသူ ကလေးဖျက်ချခဲ့ရသည် ဆိုလား ဘာလား။ အဲ သိပ်မသေချာ။
ထို့နောက် မေသူ့ကို စွဲမက်ဖွယ် ကောင်းသော ရုပ်ရှင် မင်းသမီး တစ်ဦးလိုပင် မရနိုင်မှန်း သိ၍ ရဲစိုး စွဲစွဲ မေ့မေ့ နေပစ်ခဲ့ရ၏။
ရင်တစ်ခုလုံး အခုန်နှုန်းက ပေါက်ကွဲလုနီးပါး။
"အ ... သဇင်ရယ် ... ဒို့ မခံတတ်ဖူး ... အ"
"ပြတ် ... ပလပ် ... ပြွတ် ... စွတ် ... စွိ"
အသေအချာ မမြင်ရ။ ကြီးမား ဖြူဖွေးသော ပေါင်တံကြီးနှစ်ဖက်ကြားသို့ သဇင့် ခေါင်းလေးက ထိုးသွင်းကာ စောက်ဖုတ် ယက်ပေးနေမှန်းတော့ သိသာသည်။
လေးဘက်လေးကုန်းလျက် အားပါးတရ ယက်ပေးနေသူ သဇင့်ပေါင်ကြားမှ လက်တစ်ခုပ် စာမျှမက ဖောင်းကားပြဲထွက် ပြူးတင်းနေသော အဖုတ်ရဲရဲကြီးကိုကား ရဲစိုးရော ဝင်းနိုင်ပါ ရှင်းလင်းစွာ မြင်နေကြရသည်။ သဇင့်လက် နှစ်ဖက်က မေသူ့ ပေါင်ရင်းကို ဖြဲဖိလေး ဖိပွတ်နေသည်။
"အ ... ရှီး ... အ ... အ ... အို့ ... အိုး ... အား ... အား"
မေသူခမျာ တစ်ခါမျှ အယက်ခံဖူးဟန် မတူချေ။ ဆီးခုံတစ်ခုလုံး ကြွတက်သွားလိုက် ဗိုက်သားလေးက ချိုင့်ဝင်သွားလိုက် မောက်ကား တင်းပြည့် သွားလိုက်ဖြင့် လှိုင်းလုံးကြီးများ ထကာ အငြိမ်မနေ လှုပ်ရှားနေရှာသည်။
"အ ... အဟိ ... ဟိ ... ယားတယ် ... အ ... အား ... အိုး"
မေသူ့လက်နှစ်ဖက်သည် သဇင့်ခေါင်းကို ညှပ်ကိုင်ထားရာမှ မသိမသာလေး ဆွဲဆောင့် လာသည်။
သဇင်ကလည်း မေသူ့ဖင်ကြီးအောက်သို့ လက်ကို လျှိုနှိုက်ပြီး ပေါင်လုံးကြီးများကို ပင့်မြှောက်လိုက်လေသည်။
"အ ... ဟာ ... အ ... အဟင့် ... ဟင့် ... အား ... အား"
မေသူ့ ပေါင်တံကြီးများ ပုခုံးနှင့် ထိလုနီးပါး ကြွတက်သွားသည်။
ထိုအခါ နီရဲ ပြဲလန်နေသော မေသူ့ အဖုတ်ကြီးကို အရည်ရွှမ်းလဲ့စွာ တင်းတင်းကားကားဖြင့် အထင်အရှား တွေ့ကြရလေတော့သည်။
"အားပါးပါး ... တောက် ... အဆီ တဝင်းဝင်းပဲကွာ"
ဝင်းနိုင်က နှုတ်ခမ်းကို လျှာနှင့်ထိမိရင် တိုးတိုးပြောလိုက်သည်။
ရဲစိုး တံတွေးတစ်ချက် မြိုချပြီး ပေါင်ကြားထဲသို့ လက်နှိုက်ကာ ခပ်တင်းတင်းကြီး ဆုပ်ကိုင်ထားလိုုက်မိလေသည်။
ရဲစိုး လက်ဖဝါးထဲ၌ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ သွေးတိုးနေခြင်းကို ခံစားနေရသည်။ မာတင်းသော ကြွက်သား အချောင်းလိုက်ကြီး အထိအတွေ့က ရင်ထဲ၌ ပူလောင် လာစေပြန်သည်။
မေသူ၏ ကြီးမားလှသော အဖုတ်ကြီးကို သဇင်က လက်သည်းရှည်လေးများပါသော လက်ဖြူဖြူ သွယ်သွယ်လေးများဖြင့် ဘေးတစ်ဖက်ဆီသို့ ဆွဲဖြဲထားပေရာ မေသူ့စောက်ပတ်ကြီးမှာ လေးလက်မခန့်အထိ ပြဲကားသွားပြီး တံတွေးများ စိုရွှဲနေပြီး အရောင် တလက်လက် ထွက်နေသည်ကို တွေ့ရလေသည်။
ထိုကဲ့သို့ အစွမ်းကုန် ပြဲလန်နေသော မေသူ့စောက်ပတ် အတွင်းသို့ သဇင်က လက်မကို တံတွေးတစ်ချက် ဆွတ်ပြီး ထိုးသွင်းလိုက်သည်။
အင့်ကနဲ နှုတ်မှ တစ်ချက်ငြီးတွားရင်း မေသူ ဇက်ကလေး စောင်းချလိုုက်ပြီး အဖျားတက်သလို တဟင်းဟင်း ငြီးတွားနေရှာသည်။
သဇင်က လက်မကို မေသူ့စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းပြီး လှည့်ချလိုက်ရာ လက်ညှိုးက စအိုဝနှင့် တေ့မိသွားလေသည်။
သဇင်က ကာမနှိုးဆွမှု အတတ်ပညာကို ဆာတီဖီကိတ် အောင်လက်မှတ် ရထားသူနှယ် ကျွမ်းကျင်လှသည်။ စအိုထဲသို့ လက်ညှိုးနှိုက်ထားပြီး အဖုတ်ကြီးထဲသို့ လက်မထည့်သွင်းကာ ဂဏန်းလက်မနှယ် နှစ်ဖက်ညှပ်၍ ခပ်တင်းတင်း ညှစ်ပြီး လှုပ်ရှားပေးလိုက်လေရာ မေသူခမျာ ကမ႓ာပျက်လေသည်။
"အ ... အား ... အား ... အီး ... အိုး အိုး ... အင်း"
မျက်လုံးကို စုံမှိတ်လိုက်ခါ တငြီးငြီး တငြူငြူ လူးလွန့်လိုက် တံတွေးမြိုချလိုုက် အိပ်ယာခင်းဖျင်စကို ဆုပ်ကိုင် ဖျစ်ညှစ်လိုက်ဖြင့် ကတုံကရီ ဖြစ်နေရှာသော မေသူမှာ မစိုးမရွံ့ဖြင့် ခံချင်စိတ်များ တင်းလာလေသည်။
"စိတ်တွေ အရမ်းထလာပြီး သူငယ်ချင်းရယ်"
မေသူ့ကိုယ်မှ အရှက်ကလေးများ ထွက်ပြေးသွားဟန် တူသည်။ လှပသော နှုတ်ဖျားမှ ရမက်စကား တုံတုံလှိုက်လှိုက်လေး ထွက်လာသည်။
ထိုစဉ် အခန်းတံခါးက သိမ့်ကနဲ လှုပ်ရှားသွားပြီး ပွင့်လာသည်။
"ဟို့အိုး ... လူကလဲ ... လူမှ ဟုတ်ရဲ့လားကွာ"
ဝင်းနိုင်က ထိတ်လန့်တကြားကြီး ရေရွတ်လိုက်သည်။ မှန်ပါသည်။ ဝင်းနိုင် ပြောလဲ ပြောချင်စရာ။ အဝတ်ဗလာနှင့် ဝင်လာသော ဦးမြင့်မောင် ပစ္စည်းကြီးမှာ မြင်းသိုးကြီး တစ်ကောင်၏ မာန်မထသေးသော လီးကြီးနှင့် တထေရာတည်း တူလှပေသည်။
အလုံးအထည်က ငါးလက်မခွဲ၊ အရှည်က ကိုးလက်မနီးပါးမျှ တွဲလဲကြီး တန်းလန်း ခါရမ်းလာပုံမှာ မြင်သူဘဝင်ကိုလှိုက်ကနဲလှိုက်ကနဲ ရင်သိမ့်တုန်သွားစေလောက်အောင် ကြီးထွားလွန်းလှသည်။ ကုတင်ကြီးပေါ်၌ တလူးလူး တလွန့်လွန့်ဖြင့် သဇင်၏ စောက်ဖုတ် ယက်ပေးခြင်းကို ခံနေရှာသော မေသူမှာ ဦးမြင့်မောင်၏ ပစ္စည်းကြီးကို မြင်လိုက်သောအခါ ....
"ဟင် ... အို ... ဟင့်အင်း ... ဟင့်အင်း"
မေသူ လူးလဲထရင်း နီးရာ စောင်တစ်ထည်ကို ဆွဲယူ ဖုံးအုပ်လိုက်သည်။ သဇင်က စောင်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲချလိုုက်ပြီး မေသူ့အား တဖန် တွန်းလှဲပစ်လိုက်ပြန်သည်။
အခန်းထဲသို့ ဝင်လာသော ဦးမြင့်မောင်က ရောမ အင်ပါယာကြီးကို အစိုးရတော်မူသော ဂျူးလိယက် ဆီဇာလို ခြေလှမ်းမျိုးဖြင့် ခန့်ညားစွာ ဆက်လျှောက်လာနေပေသည်။ သူ့ဟာကြီးကတော့ တရမ်းရမ်း ....
ဦးမြင့်မောင်နောက်မှ ဝင်လိုက်လာသော ကုလား ကပြားမလေးမှာလည်း အဝတ်ဗလာ အခန်းထဲသို့ မဝင်ခင် တခြား အခန်းတစ်နေရာတွင် နူးနှပ်ဖြုတ်ပြီး လာခဲ့ကြပုံ ရလေသည်။
"ဟ ... အဲဒါ ဗိုလ်ချုပ်ဈေးထဲက စော်လေးကွ"
ဝင်းနိုင် လှုပ်လှုပ်ရှားရှားလေး ဖြစ်သွားသည်။ လက်ဝဲလက်က ရဲစိုး ပုခုံးကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်လိုက်၏။
"ဟာကွာ ... ဒါလေး ... ကျွတ် ... ငါ မထင်ဘူး"
စကား တစ်လုံးစီကို အဆက်အစပ် ပြတ်တောင်းစွာ ရွတ်ဆိုရင်း ဝင်းနိုင် စိတ်မကောင်းစွာ ခေါင်းကို ခါရမ်းပစ်လိုက်သည်။
"အေး ... ဒီနေ့ မထင်တာတွေချည်း ဖြစ်နေတာပဲဗျာ"
ဝင်းနိုင် စိတ်လှုပ်ရှားလာသလို ရဲစိုး ရင်ထဲ၌လည်း ငါးနှစ်နီးပါး လွင့်ပျယ်နေသော နှလုံးသား ပန်းရနံ့တို့က တလွန့်လွန့် တလူးလူး လှုပ်ရှားလျက်ရှိသည်။
"အို ... လွှတ် ... လွှတ်နော် ... ဖယ် ... ဖယ်"
မေသူ့မျက်နှာ နီနီလေးတွင် ထိတ်လန့်ခြင်း ရှက်ရွံ့ခြင်းတို့နှင့်အတူ ဒေါသရောင်လေးပါ လွှမ်းမိုးလာသည်။ လက်ကောက်ဝတ် အစုံကို ချုပ်ကိုင်ထားသော သဇင့် လက်ကလေးများ ထဲမှ မေသူ အလူးအလဲ ရုန်းကန်လျက်ရှိသည်။
သဇင်ကလည်း ကပြားမလေးပီပီ သန်မာဖျတ်လတ်လွန်းလှသည်။ သူမရင်ခွင် အောက်မှ ကိုယ်တစ်ခြမ်းစောင်း ထွက်လုလု ဖြစ်သွားသော မေသူအား ဘေးတစောင်း အနေအထားအတိုင်း ပိုင်နိုင်စွာ ဖိချုပ်လိုက်သည်။
"နယ်လီ ... လာစမ်းဟယ် ... ဒီကောင်မကို ပညာပေးရအောင် ... တောက် ... ဟင်း"
နယ်လီဆိုသော ကုလားကပြားမလေးကလည်း သဇင့်နည်းတူ မြန်ဆန်သွက်လက်လို့ နေသည်။ သဇင်နှင့် နယ်လီတို့ နှစ်ယောက်လုံး မူးယစ်ဆေး (သို့မဟုတ်) စိတ်ကြွဆေး တစ်စုံတစ်ရာကို မှီဝဲထားကြဟန်လည်း တူသည်။
နယ်လီက သဇင်ချုပ်ကိုင်ထားသော မေသူ၏ ခြေကျင်းဝတ်နှစ်ဖက်ကို ပူးကိုင်လျက် ဆောင့်တွန်းပစ်လိုက်ရာ မေသူ့ခမျာ ပုဇွန်တုတ်ကွေး ပုံစံလေးဖြစ်သွားရှာလေသည်။
ထိုအခါ မေသူ၏ ဖင်ကြီးနှစ်ဖက်ကြားမှ ကြီးမားကြွရွနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အရည် တရွှဲရွှဲနှင့် ပြူးတင်းကားလျက် ပယ်ပယ်နယ်နယ် လိုးချင်စရာကြီး ထွက်ပေါ် လာပါလေတော့သည်။
မေသူ့ရင်တွေ ကွဲထွက်လုမတတ် တုန်လှုပ်နေမိသည်။ ဦးမြင့်မောင်၏ မြင်းသိုးလီးကြီးမှာ နာမည်ကြီး နေကြောင်း မေသူ ကောင်းကောင်းသိသည်။ ဦးမြင့်မောင်သည် အင်မတန် အဆန်းတကျယ် ကြိုက်တတ်သော မုဆိုးဖိုကြီးလည်း ဖြစ်သည်။
ယခုကဲ့သို့ မိမိမျက်စိဖြင့် ထင်ထင်ရှားရှား တွေ့ရသောအခါ မေသူ သွေးပျက်မတတ် ထိတ်လန့် တုန်လှုပ်သွားမိရသည်။
"လွှတ် ... လွှတ်ကြစမ်းပါ ... အ ... အ"
တုန်လှုပ်ခြင်း ခြောက်ခြားခြင်းများနှင့် အတင်းရုန်းကန်လေလေ ခြေလက်များက ပို၍ နာကျင်လာလေလေ ဖြစ်နေသည်။
နှစ်ယောက် တစ်ယောက်မို့ မေသူ ဘာမျှ မတတ်နိုင်။ လက်လျှော့ အရှုံးပေးလိုက်ရသည်။ မိန်းမတို့ သဘာဝဖြစ်သော မျက်ရည်သည် အလိုလို ကျဆင်းလာသည်။ မေသူ့ အဖြစ်ကို ကြည့်ရင်း ဦးမြင့်မောင်က အဆီပြန်နေသော မျက်နှာကြီးဖြင့် သဘောကျစွာ တဟားဟား ရယ်လိုက်သည်။
အို မေသူ လိပ်ပြာလွင့်မတတ် ခံစားရပါတယ်။ မေသူမှားတာပါလေ။ မိန်းကလေးတွေ အပေါင်းအသင်းမှားရင် ကမ႓ာပျက်တော့တာပါပဲလေ။
"အ ... "
ပူနွေး စိုစွတ်တဲ့ အသားချောင်းကြီး အထိအတွေ့က မေသူ့ဖင်ဝကို အရင် ဖိထောက်လိုက်တာ ခံစားလိုက်ရသည်။
အ ဆိုပြီး ယောင်အော်ရင်း မေသူ စအိုဝလေးရှုံ့ဝင်သွားမိသည်။ တို့ထိရုံလေး ကလိပေးလိုက်တဲ့ ဦးမြင့်မောင်ရဲ့ လီးထိပ်ကြီးဟာ လိုးချင်စိတ်တွေနဲ့ မာတင်း ထောင်ထနေပါတယ်။
"ပြစ် ... ပလစ် ... ပြစ် ... ပြစ်"
"အို့ အို ... ရှီး ... အား ... အား"
အတော် ကပ်သီးကပ်သတ် လုပ်တတ်တဲ့ လူကြီးပါပဲရှင်။ မေသူ့စအိုဝထဲ သူ့လီးကြီးတေ့ပြီး ခပ်ဖိဖိလေး နှစ်မြုပ်လိုက်ပြီးမှ အထက်ဖက်ကို ကော်ပြီး ဆောင့်သွင်း လိုက်တဲ့ အခါမှာ လီးထိပ် မာမာကြီးဟာ စအိုနှုတ်ခမ်းသားကို ထုတ်ကနဲ ချော်ထိုးသွားပြီး စောက်ပတ်ထဲကို တန်းတန်းမတ်မတ်ကြီး လိုးဝင်သွားပါတော့တယ်။
အို ... စောက်ပတ်တစ်ခုလုံးဟာ ငြုပ်ကျည်ပွေ့ကြီး တစ်ချောင်း ထိုးသွင်းလိုက်သလို ပါပဲရှင် ... တင်းကနဲ ကျင်ပြီး အောင့်သွားမိပါတယ်။
ကျမ လက်တွေ ကုတ်ကွေးသွားမိတယ်။ ကျမ ခြေထောက် နှစ်ဖက်ဟာ ယောင်ပြီး ဆန့်ပစ်လိုက်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် နယ်လီက ကိုယ်ခန္ဓာတစ်ခုလုံး ဖိထားလို့ ခြေအစုံက လှုပ်လို့မရအောင်ပါပဲ။
ကျမကို ပုဇွန်တုတ်ကွေး အနေအထားနဲ့ ထိုးသွင်းနေတဲ့ ဦးမြင့်မောင်ကတော့ အောင်သေ အောင်သား စားတော့မယ့် ကျားကြီးလို လီးကို တဖြည်းဖြည်းချင်း နှဲ့ နှဲ့ပြီး လိပ်သွင်းနေပါတော့တယ်။
"အ ... အား ... အမလေး လေး ... ကျွတ် ကျွတ်"
ကျမအင်္ဂါစပ် တစ်ခုလုံးဟာ စပ်ဖြင်းဖြင်းကြီးနဲ့ နာ အောင့် ကောင်းကြီး ခံစားနေရပါတယ်။
"ပြွတ် ... ဘွတ် ... ဘွိ ... ဘွိ"
"ဟီး ... အ ... အမလေး ... အမလေး ... အမေရေ"
ကျမ မခံနိုင်တော့ဘူး။ ကျမစောက်ခေါင်းထဲကို တိုးဝင်လာတဲ့ ဦးမြင့်မောင်လီးဟာ ကြပ်ပြီး တင်းမာနေတာမို့ ကျမမှာ အတော်ကြီး အံကြိတ်ခံနေရပါတယ်။ ကျမရဲ့ ဝေဒနာနဲ့ အရသာ ပေါင်းစပ်နေတဲ့ ခံစားမှုကို နယ်လီက ရိပ်မိဟန်တူပါတယ်ရှင်။ ကျမနို့ကြီး နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်နယ်ချေမွပေးပါတယ်။
ကျမ သွေးကြောတွေ ဖောင်းတင်းလာတယ်။ တဖြင်းဖြင်းနဲ့ ခံစားမှုဟာ ခန္ဓာကိုယ် အနှံ့ကို လျှပ်စစ်ဓာတ် စီးသလို ရှိပ်ကနဲ ရှိပ်ကနဲ ဖြာဝင်းသွား နေသလိုလည်း ခံစားနေရပါတယ်။
အားလုံး နားလည်အောင် ကျမ ရှင်းပြရရင် ကျမ အဖြစ်က နိုင်မယ်ထင်တဲ့ ဝန်ကို အရဲစွန့် ထမ်းလိုက်မိတဲ့ မိုက်ရူးရဲ ကလေးစိတ်ဓာတ်မျိုး ပါပဲရှင်။ ကျောင်းသူဘဝမှာ ရဲကျော်ဆိုတဲ့ အချစ်ဦးကို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူ အလိုးခံခဲ့ဖူးပါတယ်။
ရဲကျော်ရဲ့ လီးဟာ ဘာမှကြီးတာ မဟုတ်တော့ ကျမလေ ယောက်ျားတွေကို ကြောက်စရာ သတ္တဝါလို့ မမြင်ခဲ့ပါဘူး။ ခံလို့ကောင်း အရသာရှိတဲ့ အလိုးခံခြင်းကိစ္စကို ရှက်လို့သာ ကျမ အိန္ဒြေနဲ့ နေခဲ့တာပါ။ တကယ်တမ်းက နေ့ရော ညရော အလိုးခံချင်နေစိတ်ဟာ ကျမမှာ အမြဲ ရှိနေပါတယ်။
ဒါကြောင့် ဒုတိယ လိုးခဲ့သူ ကုလားကပြား မောင်မောင်ထွန်းနဲ့ ဆက်ပြီး အလိုးခံခဲ့ပြန်ပါတယ်။ ကုလားလီးကတော့ သိတယ်မို့လားရှင် ... ဝင်ပြီဟေ့ ဆိုကတည်းက အသဲကွဲမတတ် စွဲခဲ့ရတော့တာပါပဲ။
မောင်မောင်ထွန်း လီးက ကြီးရုံမျှမကဘဲ ရှည်ကလဲရှည်၊ လမွှေးတွေကလည်း မဲပြီး သန်လွန်းလို့ အလိုးမခံရခင် ကတည်းက စိတ်တွေ လှုပ်ရှားခဲ့ရပါတယ်။
ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် ဒီကုလားကိုပဲ အတည်ယူတော့မယ်လို့ စိတ်ဆုံးဖြတ်ခဲ့ပါသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် မောင်မောင်ထွန်းဟာ ကျမကို လေးငါးကြိမ်လောက် ပုံစံ အမျိုးမျိုးနဲ့ လိုးပြီး ကျမ ပတ်ဝန်းကျင်ကနေ ရွက်ဝါလေးလို လွင့်ပျောက်သွားခဲ့ပါတယ်။
အဟင်း ... ခံလိုက်ရတာလေ။
အချစ်ရဲ့ မွန်းကြပ်နာကျင်တဲ့ နှလုံးသား ဆာလောင်မှုဒဏ်ကို ကျမ အလူးအလဲ ခံခဲ့ရတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကျမ စောက်ပတ်လေးရဲ့ ခံချင်မှု ဆန္ဒကို လူ့သိက္ခာဆိုတဲ့ ဂုန်နီအိတ်ကြီးထဲ ထည့်ပြီး အိန္ဒြေဆိုတဲ့ ချည်မျှင်တွေနဲ့ ရစ်ဖွဲ့ချုပ်နှောင် ခဲ့ပါတယ်။
အခုတော့ ... ဟင်း ဟင်း။
လူတွေ သိပြီးသားပါလေ။ မဟုတ်ဘူးလား။ မစားဖူးခဲ့ရင် အကောင်းသားပေါ့ရှင်ရယ်။ အခုတော့ အလိုးခံဖူးတဲ့ ကျမ ဘယ်လောက်ကြာကြာ တင်းခံနိုင်မှာတဲ့လဲရှင်။
မေသူဇော်ဆိုတဲ့ ကျမ သဇင်နဲ့ ရှယ်လီတို့ အဆွယ်ကောင်းမှုကြောင့် အော်ဒါတစ်ပွဲကို စမ်းပြီး လိုက်ခဲ့မိတာပါ။ အို ... ဟင့်အင်း ... ကျမ ကြေးစားမဟုတ်ပါဘူး။
ယောက်ျားတွေကို ကြောက်ရကောင်းမှန်း မသိတဲ့ ကျမရဲ့ စောက်ပတ်ထဲကို ဦးမြင်ေ့မာင်ဟာကြီး လိုးသွင်းလိုက်တယ် ဆိုတာနဲ့ ယောက်ျားပီသလွန်းတဲ့ ဦးမြင့်မောင် လီးကြီးကို ကျမ စွဲစွဲမက်မက် နာနာကျင်ကျင်နဲ့ လေးစားသွားမိရပါတော့တယ်။
ဗြစ်ဆိုတဲ့ အသံဟာ နားကြောစိမ့်လောက်အောင် ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ထွက်ပေါ်လာတယ်။ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို တွန်းတင်ထားတဲ့အတွက် ကျမဖင်ကြီးဟာ ကုတင်နဲ့ တစ်ပေလောက်လွတ်ပြီး မော့ပေးထားသလိုကြီး ဖြစ်နေတာပေါ့။
အရင်းပိုင်းက လမွှေးမဲမဲကြီးတွေကြားကနေ ပြောင်ချော တင်းမာနေတဲ့ ဦးမြင့်မောင် လီးကြီးကို ကျမ မြင်နေရတယ်။
ရှက်သလို ရှိန်းဖိန်းနေပေမယ့် ကြည့်နေမိတယ်။ စူးစူးစိုက်စိုက်ကြီး လိုး လိုးဝင်နေတဲ့ ဦးမြင့်မောင် လီးကြီးဟာ တစ်ဦးတည်းမူပိုင် စာချုပ် ချုပ်ဆိုထားဖို့ ကောင်းလှတဲ့ တန်ဆာကြီးပါပဲ။
တစ်ရာမှာ တစ်ယောက် ဒါမျိုး ရှိလိမ့်မယ်လို့ ကျမ မထင်ဘူး။ ရှက်ရှက်နဲ့ ဝန်ခံရရင် ကျမလေ နာနေတဲ့ကြားက ဖင်ကြီးကို မုန့်ကြိတ်ဆုံလို လှည့်ပေးနေမိတယ်။
"ပြွတ် ... ဘွတ် ... ပြွတ် ... ဘွတ်"
ဆိုတဲ့ လိုးသံဟာ ကျမ သောတအာရုံမှာ ထူးခြားပြီး ရှက်သွေး ဖြန်းဖြန်းထအောင် ကျေနပ်မိပါတယ်။
"အ ... နာတယ်"
အမှန်ပါ၊ နာလွန်းလို့ ကျမ အော်မိတာပါ။
"အောင့်ခံထား သူငယ်ချင်း .... ကောင်းလာမှာပါ"
သဇင်က ကျမနားဝမှာ အဲသလို တိုးတိုးလေး ကပ်ပြောရင်း ကျမ စအိုဝကို ပွတ်သပ်ပေးပါတယ်။ ရှေ့ဖင်ကို ဦးမြင့်မောင်က ပယ်ပယ်နယ်နယ် တစ်တစ်ခွခွကြီး လိုးနေချိန်မှာ သဇင်က စအိုဝကို မွှေပေးလိုက်တာ ကျမဖြင့် အရသာထူးလို့ မေ့မူးမတတ်ကို ခံစားလိုက်ရပြန်ပါတယ်။
"ရှူး ... အား ... အထဲမှာ ကျင် ကျင်သွားတယ် သူငယ်ချင်းရယ် ... မခံနိုင်ဘူး"
ကျမ ချွေးသီးချွေးပေါက်တွေ လိမ့်ဆင်းလာနေပြီး သဇင့်ကို ငိုမဲ့မဲ့လေး အားယူပြီး ပြောလိုက်ရပါတယ်ရှင်။
သဇင်ဟာ ကျမကို အတော် ခင်ရှာပါတယ်။
"ဦး ... ဟိုဒင်း ... အဲ ... တဝက်ပဲ လုပ်ပါလား ဦးရယ် ... ကျမ သူငယ်ချင်း နာနေပြီ"
သဇင်က ဦးမြင့်မောင်ကို တလှည့် ပြန်ပြောနေတာ ကျမတွေ့ရတယ်။ ပြီးတော့ သဇင့် မျက်လုံး ဝင်းဝင်းလေးတွေဟာ ကျမစောက်ဖုတ်လေးထဲကို ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ် လိုးသွင်း နေတဲ့ ဦးမြင့်မောင်လီး အယ်အယ်ကြီးကို တဝကြီး စူးစိုက်ကြည့်နေပြန်ပါတယ်။
သဇင်ရဲ့ သွယ်လျတဲ့ လက်ကလေးတစ်ဖက်ဟာ သူမရဲ့စောက်စိလေးကို မသိမသာ ဖိပွတ်ပေးနေတာလဲ တွေ့နေရပါတယ်။
ကျမ အလူးအလဲ အလိုးခံနေတာကို မြင်ရတဲ့ သဇင်ဟာ ခံချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွား ထကြွ သောင်းကျန်း လာပုံ ရပါတယ်။
ဒီလိုဆိုပြန်တော့ ဦးမြင့်မောင်က ကျမကို မလိုးတော့ဘဲ သဇင့်ကို လိုးမှာ ကျမ စိုးရိမ်ပြန်ရော။ ဒါကြောင့် ကျမလက်တွေဟာ ဦးမြင့်မောင်ဖင်ကြီးကို ဆွဲဆွဲပြီး ဖိချ ပေးနေမိပါတယ်။
"မင်းသူငယ်ချင်း ခံလို့ ကောင်းသွားမှာပါကွယ် ဟဲ ဟဲ"
ဦးမြင့်မောင်က မနားတမ်း ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်လိုးနေရင်းက မောသံကြီးနဲ့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ သဇင်ဟာ ကျမ မျက်နှာကို မယုံသလို ဆတ်ကနဲ ကြည့်လိုက်ပါတယ်။
ကျမ သဇင်နဲ့ မျက်လုံးချင်း မဆိုင်တော့ဘူး။ မျက်စိအစုံကို တင်းတင်းမှိတ်ပြီး အံကြိတ်ထားရင်း တအင့်အင့်နဲ့ အလိုးခံနေလိုက်မိပါတော့တယ်ရှင်။
ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဖိဆောင့်လိုက်တဲ့ ဦးမြင့်မောင်ရဲ့ လိုးသွင်းမှုဟာ ကျမ ဘဝမှာ ဆောက်နဲ့ အထွင်းခံရတဲ့ သစ်တစ်ပင်ရဲ့ အမာရွတ်လို ဘယ်တော့မှ မေ့ပျောက်လို့ ရတော့မှာ မဟုတ်ပါဘူး။
သူ့ရဲ့ ဒစ်ကြီး ဗြွတ်ကနဲ လွတ်ထွက်သွားတိုင်းလဲ လက်ချောင်းလှလှလေးတွေနဲ့ လိုက်လံ ဖမ်းယူပြီး စောက်ပတ်အဝကို တေ့ပေးတတ်လာတယ်။ ဖင်ကို ဘယ်ညာ ခါရမ်းပြီး မနားမနေ လှုပ်ရှားပေးမှုက ရလာတဲ့ အရသာကြောင့်လဲ ကျမရဲ့ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးဟာ ဦးမြင့်မောင် လီးကြီး လိုးသွင်းလိုက်တိုင်း အိကနဲ တုန်ခါသွားအောင် ပင့်ပင့်ပြီး ကော့ခံပေးလိုက်ပါတယ်။
အဲဒီအခါမှာ အရင်းအထိ ဖတ်ကနဲ ဆီးစပ်နဲ့ ဖင်သားကြီးတွေ ဖိရိုက်သံဟာ သာမန်ထက် ပိုပြီး ကျယ် ကျယ်သွားတာလဲ သတိထားလိုက်မိပါတယ်။
အဲဒီလို ဗြွတ် ... ဖတ် ... ပြွတ် ... ဖတ် ဆိုတဲ့ အသံတွေဟာလဲ ကျမရင်ကို သွက်သွက်ခါအောင် စွဲလန်းစေခဲ့ပြန်ပါတယ်။ တကယ်ဆိုရင် ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ အပေါက်ထဲကို ထိုးသွင်းခြင်း ခံနေရတဲ့ ကျမတို့ မိန်းမသားတွေရဲ့ အရသာဟာ ယောက်ျားတွေ ကောင်းတာထက် အဆတစ်ရာ သာပါတယ်။ အီဆိမ့်သွားအောင် လိုးသွင်းနိုင်တဲ့ လီးတစ်ချောင်းကို ပီပီပြင်ပြင် ပိုင်ဆိုင်ဖို့ဆိုတာဟာ ကျမတို့ မိန်းမတွေအတွက် တကယ် ကုသိုလ်ထူးပါ။
အခုလို ဦးမြင့်မောင်ရဲ့ အားရပါးရကြီး လိုးဆောင့်ပေးနေမှုဟာ (အဲဒီတဒင်္ဂအတွင်း) ငါ ပိုက်ဆံနဲ့ ခံနေတာပါလားဆိုတဲ့ အသိကို လုံးဝ ပျောက်စင်အောင် ကောင်းလွန်းနေပါတယ်။ ကျမရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို စုပ်ပေးနေတဲ့ ရှယ်လီဟာလဲ သူမရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ နှိုက်ပြီး မွှေပေးနေတာ သတိထားမိပါတယ်။
သူတို့တတွေ ဦးမြင့်မောင်ရဲ့ လီးအရသာကို ခံချင်နေကြမှန်း သိသာလာပါတယ်ရှင်။
"အား ... အီး ... ထွက် ... ထွက်ကုန်ပြီ သူငယ်ချင်း"
"ညှစ် ... ညှစ်ထား မေသူ ... သူ့လီးကို ခပ်တင်းတင်းကြီး ဆွဲညှစ်ထားလိုက်"
"အ ... အ ... အ ... အမေ ... အဟင့် ... ဟင့်"
ကျမဟာ နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ရင်း သဇင် ခိုင်းတဲ့အတိုင်း ဦးမြင့်မောင်လီးကြီးကို အစွမ်းကုန် စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းနဲ့ ဆွဲညှစ်ထားလိုက်မိပါတော့တယ်။
"အား .. အိ ... အ ... အား ... အား ... ကောင်းလိုက်တာ ... ကလေးလေးရယ် ... အဟင်း ... ဟင်း ... ဟင်း"
ဦးမြင့်မောင်ဟာ တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်ပြီး ကျမ ကိုယ်လုံးလေးကို တအား ကုတ်ခြစ်ဖျစ်ညှစ်ရင်း သတိလက်လွတ် အော်လိုက်တာ ကျမဖြင့် လန့်တောင်သွားမိတယ်။
ကျမ အဖုတ်လေးထဲကို ဦးမြင့်မောင်ရဲ့ သုတ်ရည် ပူပူကြီးတွေ တဖြင်းဖြင်း ပန်းထည့်ရင်း ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ဆွဲဆောင့်ပြီး လိုးထည့်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ကျမဟာ အဝတ်စ တစ်စလို ပျော့ခွေ ငြိမ်သက်နေခဲ့ရပါပြီ။
×××××
"ဦးမြင့်မောင်နဲ့ ဒေါ်ဥမ္မာအောင်တို့ လက်ထပ်လိုက်ပြီ"
"ဘာ ဒေါ်ဥမ္မာအောင်နဲ့ ... ဟုတ်လား"
ရဲစိုး ကျွဲရိုင်းတစ်ကောင်နှယ် ခေါင်းကို ဆတ်ကနဲ ထောင်ရင်း မေးသည်။
ဝင်းနိုင်က ဧည့်ခန်း ဆိုဖာပေါ်သို့ အပေါ်အင်္ကျီကို ချွတ်ပြီး ပစ်ချလိုက်သည်။
"မင်း သိပ်ပြီး စိတ်မလှုပ်ရှားပါနဲ့ ရဲစိုး ... ဟင်း ဟင်း"
"အို ... ဒေါ်ဥမ္မာအောင် ဘာဖြစ်ဖြစ် ငါ ဂရုမစိုက်ဘူး ... ဒါပေမယ့် ဦးမြင့်မောင်နဲ့ ဒေါ်ဥမ္မာအောင် ညားရင် ဒေါ်ဥမ္မာသမီး ငယ်ငယ် ... ငယ်ငယ်နဲ့ .... ငယ်ငယ်နဲ့"
"သိတယ်လေ ... ဖိုက်တာကြီး ဦးမြင့်မောင်ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲကို ငယ်ငယ် ရောက်သွားမှာ မင်း စိုးရိမ်နေတယ် မဟုတ်လား ... အေး မင်း စိုးရိမ်သလို ဖြစ်လာဖို့က ရာခိုင်နှုန်း ခြောက်ဆယ်လောက် သေချာနေတယ် ရဲစိုး"
ရဲစိုး မျက်နှာ တင်းကနဲ မာကျောသွားသည်။
"မေသူလဲ သူ့ရဲ့ အငယ်အနှောင်း ဘဝနဲ့ ဇာတ်မြှုပ်နေရပြီ ... အခုလဲ ... အခုလဲ"
ရဲစိုး စကားသံ မထွက်တော့။ တစ်ဆို့နေ၏။
အချစ်ကို ဖောဖောသီသီ သုံးလျက် အလွမ်းစကား ကဗျာ ဖွဲ့တတ်သော ယောက်ျားတွေထဲ၌ စာရင်းသွင်းလျင်လည်း ရဲစိုး ခံရတော့မည်ပင်။
ချစ်ခဲ့ဖူးသော (ကိုယ်က တစ်ဖက်သတ် မြတ်နိုးခဲ့ရဖူးသော) မေသူဇော်ကို ဦးမြင့်မောင်ကြီး အသားကုန် ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ် ဖြဲရဲပြီး ဖြုတ်သည်ကိုလည်း ရင်နာနာဖြင့် မြင်ခဲ့ရပြီးပြီ။
အခုတဖန် .. မိမိ အမြတ်တနိုးလေးအရိပ်ကြည့်နေရသော မန္တလေးမှ ဥမ္မာငယ် ဆိုသော အသားဝါမလေးကို ဦးမြင့်မောင်နှင့် နီးစပ်သွားမည့် အရေးတော်ပုံသည် ရဲစိုးအတွက် ဘာပဲပြောပြော ကူဝိတ်စစ်ထက် အရေးကြီးနေသည်။
ရုရှားပြည်ကြီး၏ သမ္မတ အပြောင်းအလဲ ပြည်နယ်သစ်များအကြောင်းထက်လည်း ရဲစိုး ရင်တုန်ပန်းတုန် ကြားနာလိုက်ရသလို ရှိ၏။
အခြေအနေ အရပ်ရပ်ကို ကြိုတင်မသိထားဘဲ ရုတ်ချည်း အလဲထိုးခံလိုက်ရသလိုလဲ ခံစားရ၏။
ဒေါ်ဥမ္မာအောင်၏ သမီး ဥမ္မာငယ်ကို ရဲစို မန္တလေး ခရီးထွက်စဉ်က ကြုံခဲ့ရသည်။
မန္တလေးတောင် အတက် မြွေကြီးနှစ်ကောင်ဆီ မရောက်မီ ဦးခန္တီဇရပ်သို့ မဝင်မီ အထူးဆန်းဆုံး မြင်ကွင်းကို ရဲစိုးကြုံခဲ့ရ၏။
"ဓာတ်ပုံ ရိုက်မလားဗျ"
"အား ... ဟား ... အလကားရိုက်ပေးမှာလားကွ"
"အဟင်း ... ရပါတယ် ... ဖလင်မပါဘဲ ရိုက်ပေးလိုက်မယ်လေ ... အဟင်း ဟင်း"
ဂျင်းဦးထုပ်လေး ခပ်စိုက်စိုက် ဆောင်းထားသော ချာတိတ်မလေး အသလွတ် လာလှောင်နေတာပဲဟု ရဲစိုး သိလိုက်သည်။
မျက်လုံးမျက်ဖန်လေးက ထူးထူးခြားခြား လှပ တောက်ရွှန်းနေပုံကို သတိထားလိုက်မိသည်။ ဟိုင်းလတ် ဘတ်(စ်)ကား အချို့က တောင်တက် လမ်းအတိုင်း ခွေရစ် ဆင်းတက် လှုပ်ရှားနေသည်ကို လှပစွာ မြင်နေရသော သည် တောင်ခါးပန်းတွင် အမှတ်တရ ဓာတ်ပုံရိုက်စရာ တကယ်ပင် ကောင်းနေသည်။
"ကဲ ... ချာတိတ် ... အာပလာ လုပ်မနေနဲ့ ... မင်းကင်မရာ ဘေးဖယ်ထား ... ငါရိုက်ပေးမယ်"
"အို ... ကျနော်က ကင်မရာမင်းဗျ"
"ကင်မရာ ဝမ်းမင်း လုပ်စမ်းပါ ... ဟဲ ဟဲ"
"ဟာဗျာ ... ခင်ဗျားကြီးကလဲ"
သည်တုန်းက ငယ်ငယ့်ရုပ်က ဓာတ်ပုံသမားရုပ် မပေါ်ဘဲ ရုပ်ရှင် မင်းသမီး တစ်ဦးနှယ် လှပကြွရွနေသည်။
"ကျနော် တကယ်ဓာတ်ပုံ ရိုက်တာဗျ ... ဒီမှာ လိုင်စင်"
ရဲစိုးက ငယ်ငယ် ထုတ်ပေးသော လိုင်စင်ကဒ်ကို အသေအချာကြည့်ပြီး အံ့ဩသွား၏။
"ဟို ... အစ်ကိုက နောက်နေတယ် မှတ်တာ ... အဲ ညီမရုပ်က ဓာတ်ပုံဆရာရုပ်မှ မပေါက်တာ"
ရဲစိုးက ငိုမလို ရယ်မလို မျက်နှာဖြင့် အားနာစွာ ပြောလိုက်မိသည်။
"ဥမ္မာငယ်ဆိုတဲ့ ကင်မရာမင်း ... အဲ ဝမ်းမင်းဟာ သူဌေးကတော်ရုပ် ပေါက်နေလို့လား"
ငယ်ငယ်က ကဒ်ပြားလေးကို ဘေးလွယ်အိတ်လေးထဲ ပြန်ထည့်ပြီး ခါးထောက်ကာ တပတ်လှည့်ရင်း မရှက်မရွံ့ ရဲရဲတင်းတင်းလေး ခံပက်သည်။
"အဟဲ ... မင်းကြိုက် စိုးကြိုက် ဆိုတာမျိုးတော့ အမှန်ပဲဗျ ... အဟဲ"
"ဘာပြောတယ်"
မျက်နှာလေး ချက်ချင်း တင်းသွားသည်။ ဆတ်ကနဲ တွန့်သွားသော ရဲစိုးကို စူးစူးရဲရဲ ကြည့်၏။ ခပ်ပေါပေါ ရဲစိုး စကားများက ငယ်ငယ့်ဒေါသကို ဆွပေးသလို ဖြစ်သွားဟန် တူသည်။
"ဆောရီးကွာ ... ကိုယ် စကားတွေ လွန်သွားတယ်"
"ခင်ဗျားကြီးက ကျနော့်ကို ခပ်ပေါပေါ အစားထဲကပဲ ဆိုပြီး ဖန်ဖို့ ကြံတာလား"
"အဲ ... အဲဒီလို မဟုတ်ပါဘူး"
ရဲစိုးက လက်နှစ်ဖက်ကို စုံကာရင်း နောက်သို့ ဆုတ်ကန် ဆုတ်ကန်နှင့် ထွက်လာခဲ့ရ၏။
"တောက် ... ဈေဦး မပေါက်ရတဲ့အထဲ ဘယ်က ကလေကဝနဲ့ လာတွေ့နေလဲ မသိဘူး"
ရဲစိုးနောက်သို့ ပျံ့လွင့် စီးမျောဝင်လာသော အသံကို ရဲစိုး ဥပေက္ခာပြုပစ်ခဲ့ရသည်။
×××××
"ကိုစိုး ... ဒါ ငယ်ငယ်တဲ့ .... ဥမ္မာငယ် ... မန္တလေးကပဲ ... သူက စမ်း ... ငယ်ငယ့် သူငယ်ချင်း ... အားလုံး ကိုစိုး စာဖတ်ပရိသတ်တွေချည်းပဲ"
ရဲစိုး တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွား၏။ ရင်ဝမှာ ပူကနဲ လှိုက်ဖိုသွားသည်။ လှလိုက်တာ ငယ်ငယ်ရယ်ဟု နှလုံးသားထဲမှ တီးတိုး ခိုးရှိုက်ပစ်လိုက်မိသည်။
"အော် ... ဆရာ ကိုး"
ငယ်ငယ်က အရင်းမရှိ အဖျားမရှိ ထိုသို့ ရေရွတ်လိုက်သည်ကို ရဲစိုးတူမနှင့် စမ်းပပတို့ ဇဝေဇဝါနှင် မျက်မှောင်ကုတ်ကြည့်နေကြသည်။ တီရှပ်ပွပွကြီးကို ဝတ်ထားသည့်တိုင် ကျစ်လျစ်ထွားမို့သော ရင်နှစ်မွှာသည် တင်းတင်းမို့မို့ ခုံးထနေသည်ကို တွေ့နေရသည်။ ထာဝစဉ် ရွှန်းလဲ့တောက်ပသော မျက်ဝန်းအစုံသည် ညှို့ငင်အားပြည့်သော ကြည်ပြာရောင်လဲ့လဲ့တို့ ရိပ်ရိပ်ပြေးနေသည်။
ကျောမှီဆီသို့ မှီမထားဘဲ ခုံများ အစွန်း၌ ပုံ့ပုံ့ထွေးထွေး ထိုင်နေသောကြောင့် တင်ပါးအိအိကြီးများက ကားစွင့်ထွားဖွံ့လျက် အက်ကွဲမတတ် တစ်ထွက်နေပြန်ရာ ရဲစိုး ရင်ခုန်သံနှုန်းသည် မန္တလေးအမြန်ရထားထက်ပင် မြန်လာလေတော့သည်။
"ငယ်ငယ့်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ ဆရာ ... နော်"
ခပ်တိမ်တိမ်နှင့် တုန်လှိုက်သော တောင်းပန်သံလေးနောက်ဝယ် ငယ်ငယ်နှင့် ရဲစိုးတို့ ဇာတ်လမ်း အစပျိုးခဲ့ကြသည်။
"ငယ်တို့ ချစ်ခဲ့ကြတာ သိပ်မြန်သလား မသိဘူးနော်"
ငယ်ငယ်က မကြာခဏ ထိုစကားကို ပြောတတ်သည်။ ချစ်သော ငယ်ငယ့်အပေါ် ရဲစိုးသည် အသန့်စင်ဆုံး အကြင်နာတရားဖြင့် ချစ်ခဲ့ရသည်။
"မနေ့က ငယ်နဲ့ ကားအတူစီးသွားတာ ဘယ်သူလဲ"
"ဦးမြင့်မောင်ပါ ... ရန်ကုန်ကလေ ... ကို သိလို့လား"
"သိပ်သိတာပေါ့ ငယ် ... ဗီဒီယိုတိပ်ခွေ အငှားဆိုင်ရှိတယ် ... ပြီးတော့ စတီရီယိုလဲ ပိုင်တယ် ... ပြီးတော့ ..... "
"ပြီးတော့ ဘာဖြစ်လဲ ... ကို ... ပြောလေ"
"စော် အရွယ် ငယ်ငယ်လေးတွေ ရွေးပြီး ဖိုက်တဲ့ နေရာမှာ သောင်းချီပြီး အကုန်ခံပြီး ဖိုက်တဲ့သူလေ"
"အယ် ... တယုတ်တ ... အနတ္တ"
"အဲဒါ အယဉ်ကျေးဆုံး ပြောလိုက်တာ ငယ်ငယ်"
"အခု သူက မာမီနဲ့ လက်ထပ်တော့မှာ"
"ဘာ .... ငယ်ငယ့် ပထွေးဖြစ်တော့မှာပေါ့"
×××××
ပြန်မပြောချင်ပါဘူး ကို။
ကို အတန်တန် သတိပေးတဲ့ကြားက မိတယ်လေ။ ရေတိမ်မှာ နစ်ခဲ့ရပြီကွယ်။ ဦးမြင့်မောင် ဘာလဲဆိုတာ ကိုပြောပြလို့ ငယ် ကြိုတင် သိထားပါတယ်။
ဒါပေမယ့် သူ သိပ်လည်တယ် ကို။ မာမီ့ကို ငယ့်ရဲ့ရှေ့မှာ နို့ကိုင်လား ကိုင်ပြရဲ့။ မာမီ့ ဖင်ကြားကို လက်ကြီးနှိုက်ပြီး ငယ့်ကို ပြုံးဖြီးဖြီးကြီး လုပ်လုပ်ပြတတ်တဲ့ သူ့မျက်နှာကြီးကို ငယ်ရွံတယ်၊ မုန်းတယ်။
ဒါပေမယ့် ....
ရင်တွေ ခုန်တယ် ကိုရယ်။
"အို ... မဝင်သေးပါဘူးဆို ... အတင်းဆောင့်တာပဲ"
မာမီဟာ သနားစရာပါ ကို။ သမီးပျိုလေးရှေ့မှာ မသင့်တော်မှန်း မာမီသိတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် အဲဒီ လူ့ငနွားကြီးက ဧည့်ခန်းမှာလဲ လုပ်တာပဲ။ ရေချိုးခန်းထဲလဲ မာမီ့ရဲ့ နာနာကျင်ကျင် အော်သံဟာ မကြာခဏ ကြားနေရတယ်။ အခုလဲ ငယ်ငယ် အပြင်က ပြန်လာပြီး ဧည့်ခန်းထဲ ဝင်လိုက်တယ် ဆိုရင်ပဲ မာမီဟာ လေးဘက်ထောက်ကုန်းပြီး အလိုးခံနေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။
ကိုရယ် ငယ်လေ အဲဒီလူကြီးကို မုန်းပြီး ရွံရုံတင်မကဘူး။ နှလုံးပါ နာတယ်။ သိလား ကို။
မာမီ့ပါးစပ်ထဲကို သူ့ဟာကြီး အတင်းထည့်ပြီး စုပ်ခိုင်းတယ်လေ။ မာမီ့ခမျာ ကြောက်ကြောက်နဲ့ စုပ်ပေးရရှာတယ်။ ငယ့်ခြေလှမ်းတွေ အခန်းဝမှာ တန့်နေတယ်။
သူ ငယ့်ကို တွေ့သွားတယ် ကို။ ငယ်သိတယ်။
ဒါပေမယ့် မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး မာမီ့အဖုတ်ကြီးကို တပြတ်ပြတ် ယက်ပေးရင်း ငယ့်ဆီကို ပြုံးဖြီးဖြီးကြီး လှမ်းကြည့်တယ်။
ငယ်လေ ဒေါသ ဖြစ်လွန်းလို့ အသားတွေတောင် တဆတ်ဆတ် တုန်တယ် သိလား။
မာမီ့ စောက်ဖုတ်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖြဲပြီး အားရပါးရကြီး ယက်ပေးနေပုံက ငယ့်အသဲတွေ အူတွေ ပြုတ်ထွက်ကုန်မတတ် စိတ်လှုပ်ရှားရတယ်။
သူ့ဟာကြီးကို ကိုင်ပြီး ငယ်ရှိတဲ့ဖက်ကို လှည့်ရင်း ဖြဲချပြလိုက်တာများ ငယ့်ရင်ထဲမှာ လှပ်ကနဲ ဖြစ်သွားရတဲ့အထိပါပဲကွယ်။
ကိုရေ ... ငယ် ဒီစာ ရေးနေတဲ့ အချိန်မှာ ငယ့်စောက်ပတ်လေးမှာ အနာ မကျက်သေးပါဘူး ... သူ့ဟာကြီးရဲ့ ပြင်းထန်တဲ့ ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်ပဲပေါ့။
ပြောပါ့မယ် ကို။
ငယ် အညှာလွယ်တာ မဟုတ်ဘူး။ သိလား။ အရမ်း မစွပ်စွဲနဲ့။ ငယ် ဒီလောက် အောက်တန်းကျတဲ့ အစားထဲက မဟုတ်ဘူး ကို။
ငယ့် အတွေ့အကြုံကို သိပြီးရင် ငယ့်ကို ခွင့်လွှတ်နိုင်လိမ့်မယ်လို့ ငယ်ယုံတယ် ကို။
အဲဒီနေ့က မန္တလေးမှာ မိုးရွာတယ် ကို။ ဖေဖော်ဝါရီလထဲမှာ ရွာတဲ ရှားရှားပါးပါး မိုးရေကို ငယ် ထွက်ဆော့မိတယ်။
ခြံထဲမှာပါ။ ငယ်တစ်ယောက်ထဲပဲ။ အိ်မ်မှာက မနေ့က မိုးကုတ်ကရောက်တဲ့ ဧည့်သည်တွေကို လိုက်ပို့ကြလို့ လူကုန်နေပြီ။
အခုလို မိုးတွေ ရွာနေတုန်း ကိုနဲ့သာဆိုရင် ငယ်လေ ဗွက်အလူးလူး ရွှံ့အလူးလူးနဲ့ ကို လုပ်သမျှကို တွန့်လိမ်ရင်း ခံနေမိမှာပဲ။ ငယ်က မိုးကိုချစ်တယ်။ မိုးရွာရင် ပျော်တယ်။ အဲဒီနေ့ကလဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပဲ ရေကူးဝတ်စုံလေးနဲ့ ရေထွက်ချိုးနေမိတယ်။
မမျှော်လင့်ဘဲ မာမီနဲ့သူ ကားနဲ့ ဝင်လာတယ်။ ငယ်လဲ မာမီပါ ပါလာတော့ သူ့ကို ဂရုမစိုက်ဘူးပေါ့။ အဲဒါ ငယ့်ရဲ့ ပထမဆုံး အမှားပဲ ကို။
ကျွီကနဲ ကားဘရိတ်အုပ်သံ အဆုံးမှာ ကားဟာ ဆင်ဝင်အောက်ကို မရောက်ဘဲ ငယ့်အနားမှာ ကပ်ပြီး ရပ်သွားတယ်။
"ဟင် မာမီ"
မာမီဟာ ကားရှေ့ခန်း ကူရှင်ကို မှီရင်း မျော့မျော့လေး မှိန်းနေရှာတယ်။
"မာမီ ဘာဖြစ်လို့လဲ အန်ကယ်"
"ထုံးစံအတိုင်း သွေးတိုးလာပြန်ပြီလေ"
ငယ် စိုးရိမ်သွားတယ်။ မာမီ့မှာ သွေးတိုးရောဂါ ရှိတာ ကြာပြီလေ။
ကားတံခါးဖွင့်ပြီး မာမီ့ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်မိတဲ့ ငယ့်ရဲ့ဖင်ဟာ အပြင်မှာ ပြူးထွက်နေတယ်။ ဝင်းလက်ဖောင်းအိနေတဲ့ တင်ပါးနှစ်လုံးဟာ သူ့ရဲ့ ကာမစိတ်ယမ်းပုံထဲကို မီးကျသွားသလိုပဲ။
အတော် ယုတ်မာတဲ့ သူကြီးပါ ကို။
"မာမီ ... ဘယ်လိုနေသေးလဲ ... ဟင် ... အို ... အို"
မာမီ့ကို စကားပြောလို့မှ မဆုံးခင် ငယ့်ဖင်ကြားကို လက်ကြီးနဲ့ ပွတ်ဆွဲရင်း ဟိုဒင်းကို ဆွဲကိုင်လိုက်တာကြောင့် ငယ်လေ မိုးကြိုးပစ်လိုက်သလို ခံစားလိုက်ရတယ်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ သမီးရယ်"
မာမီ့အသံက စိုးရိမ်သံ ပါနေပြီး စိတ်လှုပ်ရှားနေမှန်း သိသာတယ်လေ။
"ဘာ ... ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး မာမီ ... အဟင်း ဟင်း"
ငယ်လေ သူ့ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး ပါးဆွဲရိုက်ပစ်လိုက်ချင်တယ်။ ကားက မိုဒယ်အောက်နေတဲ့ မော်စကိုပစ်လေး။ ပုတယ်။ ခေါင်းဝင်ထားတော့ ငယ်ပြန်ထွက်လို့ မရဘူး။
"သမီး ... "
"မာမီ ... "
ငယ်တို့ သားအမိ အဖြစ်ကို ကို ကြည့်စမ်းပါ။ တောင်မင်းကို မြောက်မင်း မကယ်နိုင် ဆိုတာမျိုး ဖြစ်မနေဘူးလားဟင်။
မိုးတွေက သဲသဲ သွန်သွန်ကြီး ရွာနေတယ်။
သူ့ လက်ကြမ်းကြီးတွေက ငယ့်ဂျိုင်းအောက်ကနေပြီး နုနုစိုစို စနေနံ နှစ်ဖက်ကို လှမ်းဆွဲထားတယ်။ ပူပူမာမာ အသားချောင်းကြီး တစ်ခုက ငယ့် ဟိုဒင်းဝမှာ တစ်ဆို့ကြီးရယ်။
ငယ်လေ ရှက်ကလဲရှက် ဒေါသကလဲဖြစ်နဲ့။
အို ... ဘယ်လိုကြီးမှန်းကို မသိပါဘူး။ အသားတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်လို့နေတယ်။
"သမီးငယ် ... ချမ်းနေပြီလား"
မာမီ့ရဲ့ လျော့ရဲရဲ လေသံလေးကို ငယ် ဘယ်လို ဖြေရမလဲ။
"ဟုတ် ... ဟုတ်တယ် မာမီ"
ငယ့်အသံတွေ မူမမှန်ဘူးဆိုတာ မာမီ သိပုံရတယ်။
"ဒီ အဝတ်အစားတွေ မြန်မြန်လဲလိုက်ပါလား"
ကိုရယ် မာမီဟာ သူ့ယောက်ျားအကြောင်းကို သိနေပါတယ်။ ငယ်ငယ့်အတွက် စိုးရိမ်တကြီး သတိပေးနေပါတယ်။ ငယ်ငယ့်အတွက် စိုးရိမ်နေလို့ သူ့အမြင်အာရုံတွေ ဝေဝါးနေတယ် ထင်ပါရဲ့။ မျက်လုံးဟာ လည်နေပြီ ကို။
"မာမီ ... မာမီရယ် ... အ ... "
ငယ် အတင်းနောက်ကို တွန်းပြီး ရုန်းထွက်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တဲ့ အချိန်မှာတော့ သူ့ဟာကြီးဟာ ငယ့်ရဲ့ ဟို ဥစ္စာအဝကို သေသေချာချာ ထောက်မိနေပြီ ကို။ ငယ် တစ်ချက်လေး လှုပ်လိုက်တာနဲ့ ဗြွတ်ကနဲ မညှာမတာ ထိုးထည့်လိုက်တော့မဲ့ ပုံစံပါပဲ။
ငယ့်အဖြစ်ကို မေမေ မသိစေချင်ဘူး။
ငယ့် မျက်စိအောက်မှာ စိတ်မချမ်းမသာနဲ့ မာမီ ဆုံးပါးသွားရမှာ ငယ် ကြောက်တယ်။
ငယ့်နဖူးက ရေစက်တွေ မာမီ့ကိုယ်ပေါ်ကို တစ်စက်ချင်းကျနေတယ်။ ငယ်ဟာ ထိတ်တုံး အခတ်ခံထားရတဲ့ အကျဉ်းသားလိုပဲ လှုပ်လို့ မရတော့ဘူး။
"သမီး ... သမီး မာမီ သက်သာလား ဟင်"
ငယ့်ကျောပေါ်ကနေ ကုန်းဖိရင်း မေးလိုက်တဲ့ သူ့ အသံဟာ ပကတိ သမာဓိ ပြည့်ဝတဲ့ လူကြီးလူကောင်း တစ်ယောက် အသံ အတိုင်းပါပဲ။
ငယ် နှုတ်ခမ်းကို သွေးစို့လာတဲ့အထိ ကိုက်ထားမိတယ်။ ငယ့်လက်နှစ်ဖက်ဟာ မာမီ မှီထားတဲ့ ကူရှင်မှာတစ်ဖက်၊ ကားဒက်ချ်ဘုတ်မှာ တစ်ဖက် ထောက်ထားမိတယ်။
ခွက်ဝင်နေတဲ့ ငယ့်ခါးလေးကို တဖွဖွလေး ပွတ်ပေးရင်း သူ့ဟာကြီးဟာ တစစနဲ့ ငယ့်ရဲ့ ဥစ္စာလေးထဲ တိုးဝင်နေတယ်။ အို ... ရုန်းရမှာလား။
"မ ... မလုပ်ပါနဲ့ အန်ကယ်"
ငယ့်မာမီ ကြားမှာလဲ ကြောက်တယ်။ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်နဲ့ မာမီရှော့ဖြစ်သွားရင် ငယ်ရင်ကျိုးရမှာ။
ငယ် သမင်လည်ပြန်လေး လှည့်ပြောလိုက်ပေမယ့် မကြားတာလား။ မကြားချင်ယောင်ပဲ ဆောင်နေတာလား မသိဘူး။ သူ့ဟာကြီးဟာ ပြည့်ပြည့်ကြပ်ကြပ်ကြီးကို တိုးဝင်လို့ နေပါတယ်။
ငယ်လေ ငယ်သံပါအောင် အော်ပစ်လိုက်ချင်တယ်။ ငယ့်မျက်လုံးမှာ သွေးစက်တွေ ယိုစီးကျလာတော့မလောက် ဝမ်းနည်းရှက်ကြောက်မှုကို ခံစားနေရပါတယ်။ မာမီ့ကို သူ ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး လုပ်နေတုန်းက မြင်ခဲ့ရတဲ့ မြင်ကွင်း။ ပြီးတော့ ငယ့်ကို ဖြဲပြခဲ့ဖူးတဲ့ သူ့ရဲ့ မင်္ဂလာမရှိတဲ့ ပစ္စည်းကြီး။
အို ... ငယ့်ရင်ထဲမှာ ဗလောင်ဆူနေပြီ ကို။
"မူးလိုက်တာ မီးငယ်ရယ် ... မျက်လုံးတွေ ပြာနေပြီ"
ငယ် ဘယ်လို လုပ်ရမှာလဲ ကို ... ဟင်။
မာမီ့ကို အကူအညီတောင်းရမှာလား။ တောင်းတော့ရော မာမီက ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ။ မြင်နေတွေ့နေအုံးတော့ ခြေလက်သေနေသလို လှုပ်ရှားလို့မရတဲ့ မာမီ့ကို ငယ် ဘယ်လို အားကိုးရမှာလဲ။
ငြိမ်နေပြန်ရင်လဲ တစတစနဲ့ အရင်းခိုက်လာနေပြီ ... အို ... ငယ့်အဖြစ်ကို စဉ်းစားကြည့်စမ်းပါ ကိုရယ်။
ရေသောက်မြစ် မခိုင်လို့ ယိုင်ရတဲ့ သစ်တစ်ပင်ရဲ့ ဘဝနဲ့ ကိုင်းဖျားကိုင်းနား ပိုးဝင်လို့ မပွင့်နိုင်တဲ့ ပန်းတစ်ခင်း ဘယ်သင်းက သက်သာမလဲ ကို။ ပြီးတော့ ငယ်က အပျိုစစ်စစ် လေးပါ။ ငယ့်မှာ အတွေ့အထိ မကြုံဖူးဘူး။ အဲဒီလို မဟားဒယားကြီး လိုးနေတာကိုပဲ ရင်တခုန်ခုန်နဲ့ ငြိမ်နေမိတာ ငယ့်စိတ်က ပါနေလို့များလား။
ဒါလဲ ငယ် မပိုင်းခြားနိုင်ခဲ့ရိုး အမှန်ပါပဲ။
ငယ့် အသိ ... ငယ့် ဦးနှောက်တွေ အတွေးအခေါ်တွေ ခေါင်းပါးကုန်ပြီ ကိုရယ်။
"ဗြွတ် ... အ ... "
"မီးငယ် ... ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်"
"အ ... အင်း ... ဘာ ... ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး မာမီ"
ငယ့်နှုတ်က ငြီးငြူသံ မထွက်အောင် အတော် သတိထားရတယ်။ မာမီက မျက်လုံးလေး တစ်ချက် ဖွင့်ကြည့်ပြီး ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချရင်း ပြန်မှိန်းသွားတယ်။ အို ငယ့်နို့နှစ်လုံးကို ဂျိုင်းအောက်က စုံကိုင်ပြီး ဆွဲဆောင့်နေလိုက်တာ အိုး ... အို။
"ဗြစ် ... ဘွတ် ... ဘွတ် ... ဘု ... ဘု ... ဘွတ်"
မိုးရေ ... စောက်ရည် ... လီးရည်တွေနဲ့ ငယ့်စောက်ပတ် သေးသေးလေးထဲကို သူ့ဟာကြီး လိုးဝင်သံဟာ မာမီသာ ဝေဒနာ မခံစားရဘူးဆို ကောင်းကောင်း ကြားမှာ။ ခုတော့ ကားခေါင်မိုးကို မိုးပေါက်တွေ တဝုံးဝုံးကျနေသံ ... လေသံ ... မိုးသံတွေနဲ့ ငယ့်ရဲ့ စောက်ခေါင်းထဲက အန်ထွက်သွားတဲ့ လေသံဟာ အီးသံလိုလို တဘူဘူနဲ့ မြည်သွားတယ်။
အလို ... ဟင် ... ငယ်လေ ... ငယ်ငယ်။
ခြေထောက်တွေ ကားပေးထားမိနေပါလား။
အို .......
ခါးကို ခွက်ပြီး ဖင်ကို ကော့ပေးထားတော့ သူ့လီးကြီးက ဖြောင့်ဖြောင့်ကြီး လိုးလို့ ဝင်နေတော့တာပေါ့။ ခက်လိုက်တာရှင်ရယ်။
ခန္ဓာကိုယ်က အပူရှိန်တွေ တဖြင်းဖြင်း ထလာတယ်။
ဖင်ကို မသိမသာ နောက်ကို ပြန်ဆောင့်ပေးနေတာကို သတိရလိုက်လို့ စိတ်ကို တင်းပြီး တောင့်ခံထားပေမယ့် .....
စောက်ပတ်ထဲ ဝင်နေတဲ့ လီးကြီးရဲ့ အရသာဟာ ငယ့်ကို အနိုင်ယူလိုက်ပြီ ကို။
ငယ့် ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ဆတ်ကနဲ ကားထဲက ဆွဲထုတ်ပြီး ရေအိုင်ထဲ ပစ်ချလိုက်တယ်။
ပြီးတော့ ခြေနှစ်ချောင်းကို ဆွဲကား ပင့်တင်ပြီး မော့ထောင်လာတဲ့ စောက်ဖုတ်လေးထဲကို သူ့လီးကြီးနဲ့ စူးစူးနစ်နစ်ကြီး လိုးချလိုက်ပါတော့တယ်။
"အိ ... အီး ... အ ... အား ... ကျွတ် ... ကျွတ် ... ကျွတ်"
ငယ့်ရဲ့ ဖယောင်းလက်ကလေးတွေက ပုဆိုးလှန်ပြီး လိုးနေတဲ့ ဦးမြင့်မောင့်ရဲ့ ပေါင်ရင်းကို တွန်းထားမိတယ်။
သူ့လက် တစ်ဖက်က စောက်စိလေးကို ထုတ်ကနဲ ထုတ်ကနဲ ပွတ်ချေပေးလိုက်တဲ့ အခါမှာတော့ ငယ့်စောက်ပတ်ထဲက စောက်ရည်တွေဟာ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းစ ကွဲသွားလို့ ဖြာဆင်းလာတဲ့ သွေးစလေးတွေနဲ့ ရောပြီး မိုးရေထဲမှာ စီးမျောသွားကြရတယ်။
"ဘွတ် ... ပြွတ် ... ဘွတ် ... ပြွတ် ... ဘွတ် ... စွတ်"
"အင့် ... အင့် ... အင့် ... အ ... ရှီး ... ရှီး ... အား ... အား"
လူက မုန်းစရာ ကောင်းသလောက် လီးက အပြည့်အဝ အရသာတွေ ပေးနေတဲ့ ဦးမြင့်မောင်ကို ပထွေးတော်ရတာတောင် ငယ် ကံကောင်းနေသလားလို့။
စိတ်တော့ မဆိုးနဲ့နော် ကို။ ငယ့်စိတ် ထဲရှိတာကို ပြောလိုက်တာပါ။
×××××
The End
Comments
Post a Comment