အချစ်ကို စတင်တွေ့ရှိခြင်း . . .

 

ကဲ . . ကြုံတုန်းလေး ကြုံခဲ့တာကို ကြုံသလိုရေးလိုက်အုံးမယ်၊ ခေါင်းထဲက မှတ်ဉာဏ်တွေကလဲ အသက် ၃ဝ လောက်ကတည်းကပြည့်ပြီးသားဖြစ်နေတော့ နောက်ထပ်ထည့်တာတွေက ပထမ သွင်းထားတာတွေကို အလိုအလျှောက် ဖျက်ပြစ်လိုက်တာမို့ ဘာတွေပျက်သွားလဲ ဆိုတာ ကိုယ့်ဟာကိုယ်တောင်မသိတော့၊ ဒီတော့ အစီအစဉ်က ကျချင်မှ ကျမယ်၊ ဂဂနန လဲဖြစ်ချင်မှဖြစ်မယ်၊ ဒါပေမဲ့ အကြံဖျဉ်းလေးကိုတော့ အာဖျံကွီး မထည့်ဘဲ ရေးပါ့မယ်လေ၊ အာဖျံကမကွီးဘူးဆိုတော့ ချမ်းကိုလို အချစ်ဇတ်ကြမ်းဖြစ်လာမယ် မထင်ဘူး၊ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျနော်က ချမ်းကိုလို မိန်းမက တက်ချချင်လောက်အောင် မစွမ်းဘူးဗျ၊ ဒီတော့ အချစ်ဇတ်ကြမ်းကြိုက်တဲ့ ပိတ်သတ်ကြီးများ သီးခံကြပါခင်ဗျား လို့ဘဲကြိုတင်ပြီး ပြောထားပါရစေ။

ဥပမာကလဲ ပြစရာဆိုလို့ ချမ်းကိုဘဲ ရှိတယ်၊ တပ်ကြပ်ကြီး တို့ ငယ်ငယ်ကဆို  ဟဲ ဟဲ ဒီလူကြီးဘဲပြောတာဘဲလေ ကျနော်ရေးခဲ့တာ ကိုယ်တွေ့လို့ ပြန်ပြောင်းလိုက်မယ်လေ တဲ့၊ ဒီတော့ သူရေးခဲ့တဲ့ မောင်မောင်ရဲ ဇတ်လမ်းကိုဘဲကြည့်၊ ကြီးမေတို့ အမေလေးတို့လို ၄ဝ ကျော်တွေနဲ့ ဈေးဦးဖေါက်ခဲ့တာဆိုတော့ ကျနော့် အဖြစ်နဲ့ လားလားမှ မတူဘူးလေ၊ ဒီတော့ ပြစရာ ချမ်းကို ဘဲရှိတော့တာပေါ့၊

ဖြစ်ချင်တော့ ကျနော့် စရိုက်နဲ့ ချမ်းကို စရိုက်က ခပ်ဆင်ဆင်ဗျ၊ နာမည်ပျက်ရုံဆိုးတတ်တာကိုပြောတာပါ။ တကယ်လား ဆိုတော့လဲ လူမိုက်ကြီးများလို ဟုတ်တိပတ်တိလဲ မဟုတ်ဘူး၊ လူလိမ္မာဂွင်လဲ မဝင်ဘူး၊ ဟိုမရောက် ဒီမရောက်ပေါ့၊ အပေါင်းအသင်းကလဲကောင်းတော့ အထက်တန်းကျောင်းသား လောက်ကတည်းက စပြီး ဆေး စသုံးဖူးတယ်ပေါ့ဗျာ၊ မိဘကလဲ အချမ်းသာကြီးထဲကလဲ မဟုတ်၊ ဆင်းဆင်းရဲရဲလဲမဟုတ်၊ လူတန်းစေ့ စားနိုင်သောက်နိုင်ဝတ်နိုင်ရုံ အတန်းစားဆိုတော့ အကောင်းစားတွေ မကိုင်နိုင်ဘူးလေ၊ ဒီတော့ ဘာမီတွန်တို့ ဒိုင်ယာဇီပင် တို့လောက်နဲ့ ပေါပေါလောလော အိုဗာဒို့စ်လောက်မြို ပြီး စခဲ့တယ်ဆိုပါစို့။

ဒါပေမဲ့ စသုံးဖူးတယ်ဆိုပေမဲ့ နေ့စဉ်နေ့တိုင် ဒါချည်းဘဲလဲမဟုတ်ဘူး၊ ကြုံရင်ကြုံသလိုပေ့ါ၊ ဒီကြားထဲ ဆေးလိပ်ကလဲ သောက်တတ်လာတော့ တခါတလေ ဆရာကြီးကလဲ ပင့်တတ်လာတယ်၊ အပေါင်းအသင်းကလဲ များတော့ အတွေ့အကြုံလဲ စုံတယ်ပေါ့၊ အရက်တောင် စသောက်သောက်ချင်း သွေးနဲ့ မတဲ့လို့ တကိုယ်လုံး နီရဲပြီး အဖုအပိန့်တွေ ပေါက်တာနဲ့၊ တဲ့အောင် ဇွဲကောင်းကောင်းနဲ့ တနေ့ တငုံလောက်သောက်ပြီး ခန္တာကိုယ်က အယ်ကိုဟောကို လက်ခံလာအောင် ကျင့်ခဲ့ရတာ။ ဒါမျိုးကျတော့ အဲ့လို ဇွဲကောင်းခဲ့တယ်ဆိုပါစို့။

ကံကောင်းချင်တော့ အဲ့လောက်စုံပေမဲ့ ဘဝက ရာနှုံးပြည့်မပျက်ခဲ့ဘူး၊ ၁ဝ တန်းလဲ ၂ ခါလောက်ဖြေပြီး အောင်ခဲ့တယ်၊ သူလိုကိုယ်လို မင်္ဂလာဆောင်မှာ ထည့်စရာ အမြီးလေး တခုလဲ ရခဲ့တယ်ပေါ့၊ အဲ မိန်းမနဲ့ ပတ်သက်လာရင် ဘွဲ့ရတဲ့ အထိ သုံည အဆင့်လောက်ဘဲရှိသေးတယ်ဆိုရင် ခင်ဗျားတို့ ပြောမယ် ဟေ့လူ နောက်နေတာလားလို့။

မနောက်ဘူးဗျ၊ တကယ်။ ခု ဒီလိုစာတွေရေးနေပေမဲ့ ကျနော့် ဘဝက မိန်းမနဲ့ပတ်သက်ပြီး ပြောရရင် ရှက်တောင်ရှက်တယ်၊ ရှက်ပေမဲ့လဲ ရှေ့မျက်နှာ နောက်ထားပြီး ပြောရမှာဘဲ၊ ကိုယ်က ကိုယ့်ပေါင်ကိုယ်လှန်ထောင်းပြီကိုး၊ ထောင်းတဲ့နောက်တော့ ညက်ညက်ကလေးထောင်းမှဖြစ်မှာပေါ့။

သီချင်းထဲကလို တက္ကသိုလ်မှာ ၄ နှစ်တာ ပညာဆည်းပူးခဲ့ရာ အဲ အဲ ရန်ကုန်မြို့တော်ကြီးက တက္ကသိုလ်တော့မဟုတ်ဘူး၊ ကိုယ်တို့မြို့က တက္ကသိုလ်လေးပေါ့၊ အတိအကျတော့ မရေးတော့ပါဘူးလေ၊ သိတဲ့သူလဲသိမှာပေါ့၊ သိရင်လဲ တိတ်တိတ်လေးနေ၊ မသိရင်လဲ မသိဘူး လို့ဘဲမှတ်ပေါ့။ အဲဒီ ၄ နှစ်မှာ တခြားအတတ်တွေသာစုံခဲ့ပေမဲ့ ကြိုက်တဲ့သူ လုံးဝ မတွေ့ခဲ့ဘူးပြောရင် ခင်ဗျားတို့ ကျနော့်ကို ခြောက်နေတယ် ထင်ချင်မှာပေါ့။ တွေ့ခဲ့ပါ့ဗျား၊ ကြိုက်မဲ့သူ တယောက်တောင် မဟုတ်ဘူး ၂ ယောက်။ တပြိုင်တည်းနော်၊ ဒါပေမဲ့ ဒီကိစ္စက ကျနော့်အဖို့ ဟိုဟာသုံးဘို့ ကြိုးစားသလို ဇွဲမကောင်းတော့ ဒီတယောက် ကြုံရင်ဒီတယောက်လိုက်၊ ဟိုတယောက်ကြုံ ဟိုတယောက်လိုက် ဒါနဲ့ဘဲဇတ်လမ်း ပြီးခဲ့ရတာပါဘဲ။

အဲဒီမှာ ကြုံတုန်းလေ ကြိုက်ခဲ့တဲ့ပုံစံလေးကို ပြောရရင်၊ ဟာ ဒီလူ ခင်ဗျားလုပ်ပြန်ပြီ (တယောက်ယောက်ကို ရိသဲ့သဲ့) ဆိုပြီး ပင်လယ်ကဆရာကြီးတွေ ပြောရင်လဲ ခံလိုက်ရုံဘဲ၊ ကြိုက်ခဲ့တဲ့ ၂ ယောက်လုံးက ပါးဖေါင်းဖေါင်းလေးနဲ့ ခပ်ဖိုင့်ဖိုင့်လေးတွေဗျ၊ ဟီး ဟီး၊ လူက နံပိန် ကြိုက်လိုက်ရင် ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးတွေ အဲ အဲ ပစ္စည်းကိုပြောတာမဟုတ်ဘူး၊ ခန္တာကိုယ်ကိုပြောတာ၊ အဲ့ဒီတုန်းက ကျနော်က တကယ့်ပိန်ပိန်လေး၊ အရပ်ကတော့ ၅-၈ လောက်၊ ပေါင်ချိန်က ပေါင် ၁၀ဝ တောင်မပြည့်ချင်ဘူး၊ ဒါဆိုတွက်ကြည့်တော့ ဘယ်လောက်ပိန်လဲဆိုတာ၊ ဘောင်းဘီဆို ခါးဆိုဒ် ၂ရ - ၂၈ လောက်ကို ခါးပတ်နဲ့ ဝတ်ရတာ၊ ဒါပေမဲ့ ကြိုက်တော့ ခပ်ဖိုင့်ဖိုင့်လေးတွေ ကြိုက်တတ်တာဗျ၊ ကြိုက်သာကြိုက်ခဲ့တာပါဗျာ၊ သူတို့ကလဲ ကျနော်က ကြိုက်နေမှန်းလောက်ဘဲ သိသွားရရှာတာပါ။ သူတို့ကတော့ ကျနော့်ဆီက အစကို မျှော်ချင်လဲမျှော်ခဲ့မှာပေါ့၊ ဒါကတော့ ကိုယ့်ဖက်က သာသာထိုးထိုးလေးတွေးမိတာပါ၊ ဒါပေမဲ့ ဇတ်လိုက်ကြီး ကျနော်က လမ်းကြုံရင် အနောက်က လိုက်တတ်တာကလွဲပြီး ဘာမှရှေ့မဆက်ခဲ့ဘဲကိုး၊ ဒီတော့ ဇတ်လမ်းက ဘာမှမစရခင် ပြီးသွားတယ်ဆိုပါစို့။

ဘာလို့ အချစ်ကို ဦးစားမပေးခဲ့လဲဆိုတော့ ကျနော့်မှာ အချစ်ထက် ဦးစားပေးစရာ အပျော်က ရှိနေတာကိုး၊ အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ မူးမယ် ရစ်မယ်၊ မနက် နိုးတဲ့အချိန် ကျောင်းလာ၊ ဘယ်ကောင့်မှာ ပစ္စည်းပါလာလဲ စနည်းနာ၊ တတက်မဖြစ် တက်ရမဲ့ အတန်းတက်၊ ပြေးလို့ ရတဲ့ အတန်းကိုပြေး၊ အဆောင်တွေသွားနှပ်၊ ဟိုဟေးလားဟေးလားဝါး၊ ဒီဟေးလားဟေးလားဝါး စတဲ့ ဘာမဟုတ်တဲ့ အပျော်တွေကိုဘဲ ဦးစားပေးခဲ့တော့ အချစ်ဆိုတာ နောက်ကောက်ကျခဲ့တာပေါ့။

အဲ တကယ်တန်း အချစ်ကိုတွေ့ပြီး ဟုတ်တိပတ်တိ အချိန်ပေးလို့ မရ ရအောင်ကြိုးစားခဲ့တာက ကျောင်းပြီးမှ၊ အဲဒီအချိန်လောက်က ဇတ်လမ်းကို စရင် . . အင်း၊ ရေးချင်လို့သာ ရေးရတယ် သေချာပြန်စဉ်းစားကြည့်တော့လဲ စိတ်ဝင်စားစရာကလဲ ဘာမှတော့ သိပ်မရှိလှဘူးဗျ၊ သူလိုကိုယ်လိုပါဘဲ၊ ဒါပေမဲ့ပေါ့ဗျာ ကိုယ်က တကယ်ကြိုက်ပြီး လိုက်ခဲ့တာဆိုတော့ ကိုယ့်အတွက်က ရင်ခုန်သံတွေဖြစ်နေပေမဲ့ ဖတ်နေတဲ့ ခင်ဗျားတို့ အတွက်ကတော့ ပျင်းခြောက်ခြောက်ကြီး ဖြစ်နေမှာ အသေအချာပေါ့။ အင်းလေ ဖတ်တဲ့သူ ရှိရှိ မရှိရှိ ထုံးစံအတိုင်း ရေးမယ်ဆိုတော့မှတော့ ဆုံးအောင်ရေးရမှာပေါ့။ ဟိုဘက်မှာ ရေးချင်စိတ်ပျက်လောက်အောင် ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ် လာမဆဲရင်ဘဲ တော်လှပါပြီ။

ဆက်ရရင် ကျောင်းတုန်းက ခပ်ဖိုင့်ဖိုင့်လေး ကိုမှ စိတ်ဝင်စားတတ်တဲ့ ကျနော်၊ တကယ်ကြိုက်သွားတဲ့ 'မမ' က ဆံပင်ရှည်ရှည် အရပ်မြင့်မြင့် ကိုယ်လုံးသွယ်သွယ်လေးဗျ။ ကိုယ့်ထက် အသက်ကြီးလို့ မမ လို့စွပ်ခေါ်လိုက်ပေမဲ့ သူ့မှာ နာမည်ရင်းတော့ရှိတယ်ဗျ၊ ဘိုနာမည်လေး၊ မပြောတော့ပါဘူးလေ နာမည်အရင်းကို၊ ကာယကံရှင်မမက ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ ဒီအထဲမှာ လာမဖတ်မှာ သေချာတာပေမဲ့ သူ့ဆွေ  ရ ဆက်၊ မျိုး ရ ဆက်ထဲက တယောက်ယောက် ဖတ်မိရင် သိသွားမှာစိုးလု့ိ နာမည်ရင်းမရေးတာကို နားလည်ပေးပေါ့ဗျာ၊ ကဲ ဇတ်ကြောင်းကို ကျောင်းပြီးခါစနဲ့ စမယ်။

ကျနော်ပြောခဲ့တဲ့အတိုင်း မိဘက သူဌေးမဟုတ်တော့ ကျောင်းပြီးပေမဲ့ သိပ် ယတ်လား ယတ်လား မလုပ်အားဘူးဗျ၊ ကံဇာတာကောင်းသူများလို အဖိုးအဖွားတွေဆီက နို့မှုန့်ဘူးကြီးနဲ့ ထဲ့ထားတဲ့ ရွှေတိုရွှေစကို တဘူးလုံးခိုးပြီး မကုန် ကုန်အောင် ထိုင်ဖြုံးနေဘို့ အခွင့်အရေးကမရှိတော့ ကြံဖန်ရတာလေးနဲ့ဘဲ လုံးချာလည်လိုက်နေတုန်း အိမ်က အဖေ့ဆိုင်ကို ကူဘို့ပြောတယ်၊ ကျနော်က ဆိုင်ထိုင်ဘို့ စိတ်ကို မပါတာ၊ အဲ လူကတခုခုချထားပြီး နဲနဲ မြောက် နေတဲ့ အချိန်ဆို ဈေးဝယ်တဲ့ သူကို အာဝိဇွန်း ရွှင်ရွှင် နဲ့ မဟုတ်တာ အဟုတ်လုပ်ပြောရောင်းတတ်ပေမဲ့ တကယ်ကျနော့် မူရင်းစိတ်က ဈေးမရောင်းချင်ဘူးဗျ၊ မနက်စောစောထလို့ အဖေနဲ့ အတူလိုက်ပြီး ဆိုင်ကို သွားမဖွင့်ချင်တာ၊ ညနေစောင်းဆို ညည့်နက်တဲ့အထိ ဘော်ဒါတွေနဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ထားတဲ့ဒဏ်ကြောင့်လဲ ပါတာပေါ့။

အဲဒီမှာ မလုပ်ချင်တဲ့ အလုပ်ကို အောက်အီးလုပ်နေတုန်း လမ်းကြောင်းက ပွင့်လာတယ်၊ ကျောင်းတုန်းက ဘော်ဒါတကောင်က ဆိုင်ထိုင်နေတဲ့ ကျနော့ဆီရောက်ချလာတယ်၊

"ဟေ့ကောင် လာကွာ လဖက်ရည်ဆိုင်သွားမယ်" ဆိုပြီး ကျနော့်ကို လာခေါ်သွားတယ်။

ဒါနဲ့ ဒီကောင်နဲ့ လဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ဖြစ်တယ်၊ ဒီကောင့်ကြည့်ရတာ ထောနေပုံဘဲ၊ အမယ် သူက ပါလာတဲ့ ဖင်ဆီဒိုင်း တပုလင်းကို ဖေါက်ပြီး တယောက်တဝက် ဆိုပြီးပြုစုလိုက်သေးတယ်၊ အဲဒီတုန်းက ဖင်ဆီဒိုင်းဆိုတာ အဆင့်မြင့် ပစ္စည်းပေါ့၊ နေ့တိုင်း ဘယ်ချနိုင်မလဲ၊ တခါတလေ ကြုံမှ ဆွဲရတာ၊ ခု ဒီကောင့်ကောင်းမှု့နဲ့ ဆွဲလိုက်ပြီး ခနနေတော့ ခေါင်းတွေဘာတွေယားလို့ ဆံပင်တွေ ထောင်တက်လာသလားထင်ရအောင် ဖီးတက်လာပြီး အလာပ သလာပ ဆက်ပြောကြတယ်၊ မတွ့တာလဲ နဲနဲကြာတော့ ဒီကောင့်ကို ဟေ့ရောင် မင်း ခု ဘာလုပ်နေလဲ လို့ စပ်စုမိတော့ ဒီကောင်က သူ့ ခါးကြားထိုးလာတဲ့ ချဲစာအုပ်ကို ပြပြီး ချဲရောင်းနေတယ်တဲ့၊ အဲဒီမှာ ဒီကောင်က သူ့ ချဲအကြောင်း သူငယ်ချင်းကောင်း ပီသစွာ ရှင်းပြတယ်။

အစကလဲ ချဲဆိုတာသိပါတယ်၊ ချဲ ဆိုတာ အဲ့ဒီတုန်းက မသိတဲ့သူမှ မရှိတာ၊ ကျနော်တောင် တခါတလေ ရှိစုမဲ့စုလေးနဲ့ ပေါက်လိုပေါက်ငြား ထိုးသေးတာ၊ သူရှင်းပြတာက ဒိုင် အကြောင်း၊ သူက ဒိုင် ကိုင်နေတာ၊ အဲဒီမှာ သူ့လုပ်ကွက်ကို ရှင်းပြတာ၊

ဟုတ်တော့လဲ ဟုတ်သား၊ အဲဒီခေတ်တုန်းက ခေတ်က နဲနဲ ကောင်းသေးတယ်၊ ဖမ်းတယ် ဆီးတယ် ဆိုပေမဲ့ ကျနော့်တို့ မြို့မှာ နားလည်မှု့ ကရှိတယ်ပေါ့ဗျာ။ ပေါ်တင်ကြီး လုပ်လို့ မရပေမဲ့ နဲနဲတော့ ဒိုင်ရှိုရတာပေါ့၊ သူပြောတာကလဲ ဟုတ်သား၊ ဟေ့ရောင် အကွက် ၆၀ဝ လောက် ၆၅ဝ လောက်ရောင်းပြီးသွားရင် အသာလေး နှပ်နေရုံဘဲ၊ ပေါက်တဲ့သူ ရှိရင် ကိုယ်က နဲနဲလေးဘဲ စိုက်ရမှာ၊ လက်ကျန်ကွက်က ပေါက်ရင်တော့ အိပ်ထဲကောက်ထည့်ရုံဘဲ၊ ၁၅ ရက် ထိုင်ဖြုန်းပေါ့၊ ဟေ့ကောင် ၂ ပတ်ရှိပြီ၊ ငါတခါမှ မရော်ရသေးဘူးတဲ့၊ စိတ်ဝင်စားသွားတယ်၊ ဒါနဲ့ဘဲ အဲဒီအလုပ်ကို လုပ်ဘို့ တာစူလိုက်တယ်၊

အိမ်ကတော့ ဘာမှမပြောပါဘူး၊ အဲဒီတုန်းက လူကြီးတွေလဲ ချဲကို တကယ့် ပြစ်မှု့ကြီးလိုလက်မခံဘူးလေ၊ အဖေလဲ ပုံမှန်ချဲထိုးနေတဲ့ သူဘဲ၊ စီးပွားပျက်လောက်အောင်တော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ သူ့ဟာနဲ့ သူ သူ့စိတ်ကြိုက်ကွက်လေး အပျော်ထိုးတာပေါ့၊ ချဲတွက်တာလဲ ဝါသနာပါတယ်၊ ဒီတော့ ကိုယ့်ဖာသာလုပ်တော့ မထောက်ခံသလို ကန့်လဲ မကန့်ကွက်ဘူး၊ နှာစေးပေးလိုက်ကြတာပေ့ါ၊ ဒါနဲ့ အဖေ့ဆိုင်မှာ ဖူးတိုင်း အလုပ်ကနေ ပတ်တိုင်း ဖြစ်သွားတယ်၊ မနက်ဆို စောစော အဖေနဲ့ ဆိုင်သွားဖွင့်စရာမလိုတော့ဘူး၊ ဟဲ ဟဲ ချဲရောင်းနေတယ် အကြောင်းပြတာပေါ့၊ ချဲစာအုပ်လေး ခါးကြားထိုးပြီး စက်ဘီးတစီးနဲ့ ရပ်ကွက်ပတ်လိုက်၊ ဈေးပတ်လိုက်နဲ့ ဟေးလားဝါးလား ဘဝ ရောက်သွားတယ်၊

စကားကြုံတုန်းပြောရရင် ကျနော် အဲဒီ ချဲ ခေတ်ကောင်းပိုင်းကို နဲနဲလေး မှီလိုက်တယ် ဆိုပါစို့၊ ကျနော် ဒိုင်ကိုင်ခဲ့ သမျှ တလျှောက်လုံး မှတ်မှတ်ရရ တခါဘဲ အပြည့်လျှော်ဘူးတာ၊ ကျန်တာတွေကတော့ သဗိတ်ဝင် အိပ်ဝင်ပါဘဲ။ ရော်ရ ဘေးလေး တွတ်လေး နဲနဲပါပါးပေါ့၊ အဲ သူဌေးတော့ ဖြစ်မလာပါဘူး၊ ကုလားခပ်တဲ့ရေ ကုလား ဖင်ဆေးတာနဲ့ ကုန်တယ် ဆိုရမလား ပိုက်ဆံက ဘယ်ရောက်သွားမှန်းကို မသိဘူး၊ ထားလိုက်ပါ ခု စီးပွားရေး အကြောင်းပြောနေတာမှ မဟုတ်တာ အချစ်ဇတ်လမ်းရေးနေတာ၊ ဟိုရေးဒီရေးနဲ့ ခုထိ ရုပ်လုံးကို မပေါ်သေးဘူး၊ အပလာတွေ များနေတယ်။ နောက်တပို့စ်လောက်ဆို ပါလာတန်ကောင်းပါရဲ့။

အဲဒီမှာ ဝင်ငွေကလဲရှိလာ၊ နဲနဲလဲ သုံးလာနိုင်တော့ မိန်းမကိစ္စလဲ ပါလာတယ်ပေါ့၊ အချစ်ဇတ်လမ်းမလာသေးဘူးနော်၊ မိန်းမ ကိစ္စ ဆိုလို့ အချစ်ဇတ်လမ်း လို့ မထင်နဲ့အုံး၊ လူကဝင်ငွေဖြောင့်လာတော့ အိပ်ယာကထတာနဲ့ မှန်နေပြီ၊ လှုတ်ရှားလို့ကောင်းရုံ လောက်ပေါ့။ ဒီဆေးတွေက အသွက်ဆေးတွေဗျ၊ ချပြီး လူကသွက်လက်နေတာ၊ အိုဗာ ဖြစ်လဲ လူကသွက်တုန်း၊ ဒါပေမဲ့ ဘာမှတော့ မမှတ်မိတော့ဘူးပေါ့၊ ဒီတော့ အိုဗာဖြစ်အောင်တော့ ချလို့မရဘူး၊ ကိုယ်က ချဲရောင်းတာဆိုတော့ နံပါတ်ကလဲ မှတ်မိဘို့လိုသေးတယ်၊ တကွက်ထဲ ၂ ယောက်ရောင်းမိလို့ အဲ့အကွက်ပေါက်သွားရင် သေရော၊ ဖင်ဆီဒိုင်းဆို တနေ့တလုံး (နေ့ တပိုင်း၊ ညနေ တပိုင်း) ပေါ့၊ အဲဒီကြားထဲ နဲနဲလိုရင် ဆရာကြီးတို့ တက်ပလက်တို့ ထပ်ပေါင်း၊ နဲနဲ ပေါ့၊ လုံးဝ သတိလက်လွတ်ဖြစ်အောင် မလုပ်ဖူး၊

အဲ မိန်းမကိစ္စ ဆိုပေမဲ့ ဖါချ ကို ပြေတာတော့ မဟုတ်ဘူး၊ အဲဒီအချိန်ထိ ကျနော် လူပျိုစစ်စစ်ဘဲ ရှိသေးတာ၊ အဲဒီတုန်းက လွယ်လွယ်ကူကူရတဲ့ အနှိပ်ခန်းတို့ ဘာတို့လဲ မရှိဘူးဗျ၊ ဖါတော့ ရှိပါတယ်၊ ချကို မချချင်တာ၊ မကြိုက်တတ်သေးတဲ့ ကာလ ဆိုပါစို့၊ နောက်တော့လဲ နောက်တော့ပေါ့၊ ကျနော် ပထမဆုံး ဈေးဦးပေါက်တာက ကက လေးဗျ၊ ယောက်ကျားကြိုက်တဲ့ ယောက်ကျားလျှာမလေး ဆိုပါစို့။ အဲ့ဒီ ကက လေး ကို အမှီပြုပြီး စာတပုဒ်လောက်ရေးဖို့တောင် စဉ်းစားမိသေးတယ်၊ မိန်းမကြိုက်တဲ့ မိန်းမလျှာ လှလှလေး အကြောင်းရေးပြီးမှ ယောက်ကျားကြိုက်တဲ့ ယောက်ကျားလျှာ ကက မလေး အကြောင်း မရေးချင်တော့တာနဲ့ မရေးတော့တာ။

ခုတော့ ကြုံတာနဲ့ နဲနဲလောက်ပြောရင်ကောင်းမလား၊ ခုဇတ်လမ်းမှာ သူနဲ့ ဘာမှမဆိုင်ပေမဲ့၊ ဈေးဦးဖေါက်ခဲ့တဲ့ သူဆိုတော့ မေ့ထားလို့လဲ မကောင်းပြန်ဘူးဗျ။ အတိုချုပ်လေးတော့ ပြောမယ်ဗျာ၊ ချဘူးတဲ့ သူတွေ သိပါတယ်၊ ဖင်ဆီဒိုင်း ဆိုတာ စကားပြောလို့ အင်မကောင်းကောင်းတဲ့ အမျိုးဗျ၊ သူဝင်သွားရင် လူကလဲ သွက်လာတယ်၊ အပြောအဆိုကလဲ ညက်လာတယ်ပေါ့ဗျာ၊ အဲဒီမှာ ဘော်ဒါတစု ကောင်းမှု့နဲ့ ကက လေးနဲ့ သိတယ်ပေါ့၊ ကက ဆိုပေမဲ့ သူက လူတကာကို ကက မလုပ်ဖူးဗျ၊ ကျနော်နဲ့ ဆက်ပေးတဲ့ ဘော်ဒါတစုက သူနဲ့ ပေါင်းပေမဲ့ တယောက်နဲ့မှ သူ မက ခဲ့ဘူး၊ သူ က ခဲ့တဲ့သူတွေတော့ ရှိပါတယ်၊ အတိအကျတော့ ကျနော်မသိပါဘူး၊ ပုံစံကတော့ ပါးပါးလှပ်လှပ်ပါဘဲ၊ ဆံတိုလေး၊ ယောက်ကျားမ စတိုင်၊ အသားခပ်ညိုညို၊ ကြည့်ပျော်ရှု့ပျော်လေးပါဘဲ၊

သူကလဲ ကြိုက်တတ်တယ်၊ ကျနော်တို့ ချတဲ့ ဟာတွေကို၊ ပထတော့ ဘော်ဒါ အဖြစ်ရှဲတာပေါ့၊ နောက် ကျနော်က သူ့ကို အမြဲထောက်ပံ့ နိုင်တော့ ကျနော့် သတ်သတ်မှတ်မှတ်လေး ဖြစ်သွားရောဆိုပါစို့၊ အဲဒီမှာ သူကလဲ ကျနော့် လိုအပ်ချက်ကို သူနိုင်သလောက် ပြန်ပံ့ပိုးတယ်ပေါ့ဗျာ၊ ချဲတွေ ဘာတွေ ဝိုင်းရောင်းပေးတယ်၊ ဘောက်ချာတွေ ဘာတွေ ကူဖွင့်တယ်၊ ဘောက်ချာနဲ့ စာအုပ်ထဲက နံပါတ် ကူတိုက်ပေးတယ်၊ ရောင်းတဲ့ နံပါတ် မထပ်အောင်ပေါ့၊ မဲပြာပုဆိုး ဇတ်လမ်းပေါ့၊ သတ်သတ်မှတ်မှတ်လေး လိုဖြစ်သွားတော့ အီစီကလီ ဂွင်လေးထဲရောက်သွားတယ်၊ ဘာညာသရကာနဲ့ ပထမတော့ လက်ကိုင် ဒူးကိုင်ပေါ့၊ နောက် ပခုံးဖက် ခါးဖက်၊ ဖြစ်လာတာပေါ့၊ အဲ နမ်းတော့ မနမ်းသေးဘူး၊ ပါးတို့ နှုတ်ခမ်းတို့ ပြောတာပါ။

အဲ တနေ့တော့ ဘော်ဒါတပွေ အိမ်မှာ စုမိတယ်၊ သူ့အိမ်က လူတွေခရီးထွက်သွားလို့ သူတယောက်တည်း အိမ်စောင့်နေတဲ့ အချိန်ပေါ့၊ အဲဒီမှာ ထုံးစံအတိုင်း မကောင်းမှု့တွေ ပါလာတာပေါ၊ အဲ့ဒီ ကက မလေးလဲပါတယ်၊ ဖင်ဆီဒိုင်းက သွက်ပေမဲ့ ဆရာကြီးဆိုတဲ့ မားကတော့ အငြိမ်ဗျ၊ အဲဒီမှာ အဓိက ချဖြစ်တာက အဲ့ဒါ၊ ဟင်းထဲတောင် ထည့်ချက်လိုက်သေးတယ်၊ အဲဒီမှာ ဘော်ဒါတပွေက ကျနော့်နားကပ်ပြီး တိုးတိုးလေးမြှောက်ပေးတယ်၊ ဟေ့ကောင် မင်းဟာမလေး အပေါ်ထပ်ခေါ်သွားကွာ တဲ့။

လူကလဲ ခပ်ဘုဘု ဆိုတော့ ရိုက်ထားတဲ့ ဆေးပေါ့လိပ် အသစ် တလိပ်ဆွဲပြီး အဲ့ ကက မလေးကို လက်ဆွဲလို့ လာ အပေါ်မှာ သွားနှပ်မယ် ဆိုပြီးခေါ်လိုက်တယ်၊ လိုက်လာတယ်ဗျာ၊ လူကလဲ ဘုနေတာဆိုတော့ တကယ့်ကို ဘုမသိ ဘမသိ နဲ့ ဈေးဦးပေါက်သွားတယ်ပေါ့ဗျာ၊ ဟဲ ဟဲ သိတယ် သိတယ်၊ ခင်ဗျားတို့ အသေးစိတ်သိချင်တာမဟုတ်လား၊ မှတ်မိသလောက်တော့ ပြောမယ်ဗျာ၊ ကျနော်လဲ အဲဒီတုန်းက တကယ် ဘု နေတာဆိုတော့ ကောင်းကောင်းတော့ သိပ်မမှတ်မိဘူး၊

အပေါ်မှာက ကျနော့်ဘော်ဒါအိပ်ယာရှိတယ်ဗျ၊ အခန်းနဲ့ သတ်သတ်မှတ်မှတ်တော့မဟုတ်ဘူး၊ ပထမတော့ အိပ်ယာပေါ်ထိုင်လို့ ပါလာတဲ့ ဆေးပေါ့လိပ် မီးညှိပြီး တယောက် ၂ ဖွာ ၃ ဖွာလောက် ချလိုက်သေးတယ်၊ နောက် ဆေးလိပ်ကိုဘေးက ဆေးလိပ်ခွက်ထဲ ချလို့ သူ့ ခါးဆွဲဖက်တော့ ကျနော့် ရင်ခွင်ထဲ ဆင်းလာတာလဲ မှတ်မိသေးတယ်၊ စကားပြောဖြစ်လား မပြောဖြစ်လား မသိပါဘူး၊ နောက် အိပ်ယာပေါ် ၂ ယောက်သား လဲသွားတာဘဲ၊ ရုပ်ရှင်ထဲမှာဆိုရင်တော့ ကင်မရာက မျက်နှာကျက်ဆီ ထောင်သွားမဲ့ အချိန်ပေါ့၊ စာရေးတယ်ဆိုတော့ အပေါ်ကိုထောင်လို့မှမရဘဲ၊ အဲဒီမှာ သူ့ကို စနမ်းဖြစ်တာပေါ့၊ လူက တခါမှကြုံဖူးပေမဲ့ အပြာကားကတော့ ကြည့်ဖူးတာပေါ့ဗျာ၊ ကြည့်တာမှ ခန ခန ကိုကြည့်ဖူးတာပေါ့၊

သိပ်တော့လဲ ထူးထူးခြားခြားမဟုတ်ပါဘူး၊ နမ်းတယ်ဗျာ၊ ပါးကိုရော၊ နှုတ်ခမ်းကိုရော၊ ငြင်ငြင်သာသာပါဘဲ၊ လူက ငြိမ့်နေတာဆိုတော့ ဘာတခုမှ အကြမ်းဗတမ်း မရှိဘူးဗျ၊ အဝတ်တွေ ဆွဲချွတ်တာလဲ ခပ်ဖြေးဖြေးဘဲ၊ အဲ လုံးဝ ဆွဲချွတ်တာမဟုတ်ဘူး၊ ဖြေလိုက်တဲ့သဘော၊ လုပ်ရကိုင်ရလွယ်အောင်၊ သိတယ်မှုတ်လား၊ ပြီးတော့ မား ဆိုတာ အရာရာကို နှေးကွေးစေတာ၊ ညင်သာတယ်ဗျာ၊ ခုနေ အခွင့်ကြုံရင် အဲ့လိုဘဝမျိုး ပြန်ရောက်ချင်တာ၊ ပေါ်လာတဲ့ နို့တွေ လဲ စို့တာပေါ့ဗျာ၊ ဖြေးဖြေးဘဲ၊ စိမ်ပြေနပြေကို စို့တာပေါ့၊ ဘု နေတာဆိုတော့ ဖီလင်ကတော့ ရေလယ်တက်တာပေါ့၊ သူလဲ တက်တာပေါ့၊ ပြီးတော့ တက်ဖိတော့တာပေါ့၊ ဘယ်ကလာ ကျနော်တို့ ဖတ်တဲ့သူတွေ သွားရည်ကျအောင် ရေးနေကျ အင်း အင်း အီး အီး အား အား အိုး အိုး ဖွတ် ဖတ် ဖွတ် ဖတ် ဒုန်း ဒုန်း ဒိုင်း ဒိုင်း တွေဘယ်လာမလဲ၊ ညင်ညင်သာသာပေ့ါ၊ အသက်ရှုသံ ခပ်ပြင်းပြင်းရှိမယ်၊ တိုးတိုးတိတ်တိတ်လေး ညီးသံလေးတခါတခါ ရှိမယ်ပေါ့၊ ဒီလောက်ပါဘဲ၊ လျှောလျှောရှုရှုဝင်သွားလား၊ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဝင်သွားလား မှတ်တောင် မမှတ်မိတော့ပါဘူး။ နောက်ပိုင်း ထပ်ဖိတဲ့အခေါက်တွေ ကျတော့လဲ လျှောလျှောရှုရှုဝင်တာပါဘဲ။ ဒါပေမဲ့ ပထမ ဈေးဦးပေါက်ကတော့ တကယ့်ကို ဘုမသိ ဘမသိ ပါဘဲ၊ အဲ ဖီလင်ကတော့ ရေလယ်တက်တာ ကောင်းကောင်းမှတ်မိတယ်၊ ပြီးတော့ မီးသေနေတဲ့ ဆေးပေါ့လိပ် ထပ်ညှိလို့ ထပ်တင်လိုက်ပြီး သေချာဖက်ပြီး နှပ်တာ၊ ညနေကိုစောင်းရော။

အစရှိ နောက်နောင် ဆိုသလို အခွင့်အရေးရရင် ရသလို ဖိဖြစ်တယ်ပေါ့၊ တောင်းနေစရာတောင်မလိုပါဘူး၊ အခွင့်အရေးရတဲ့ အချိန်ဆို ဆွဲဖက်လိုက်တာနဲ့ အလိုလိုပါလာတာ၊ မိန်းမလဲ လက်တွေ့ကျကျ လုပ်တတ်သွားတယ်ပေါ့၊ နောက်သူက သူ့အိမ်မှာလူရှင်းရင် ကျနော့်ကို ခေါ်တယ်၊ သူ့အိမ်ကလဲ တခါတခါ နေ့ဘက် ဆို သူတယောက်တည်း၊ သူ့အတွက် သူကြိုက်တာတာ့ ယူသွားရတာပေါ့၊ သူ့အိမ်မှာလဲ ဖိဖြစ်တယ်၊ နောက် ဘော်ဒါတွေက ပြောတယ်၊ အဖမ်းခံရမယ် ဆိုပြီး၊ ရဲဖမ်းတာကိုပြောတာမဟုတ်ဘူး၊ သူဖမ်းတာကိုပြောတာ၊ တော်ကြာ သူကဘဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ တယောက်ယောက်ကဘဲ ဖြစ်ဖြစ် ချွန်လိုက်လို့ ရပ်ကွက်လူကြီး အိမ်ပေါ်တက် ဖမ်းလို့ ဖိရက်သား မိရင် ဂွိပြီဆရာ၊ အဲဒါမျိုးကို ပြောတာ၊ ကျနော်ကလဲ ဖိသာ ဖိနေတာ၊ နောက်ပိုင်း ဖီးလ် သိပ်မလာတော့ဘူး၊ ဘယ်လိုခေါ်မလဲ သံယောဇဉ် ဖြစ်မလာဘူး၊ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရရင် သူ့ကို စော်ကားတော့ မဟုတ်ဘူး၊ စိတ်ထဲဖာ လာချသလို ဖြစ်နေတာ၊ ဖိပြီး သူနဲ့ ဆက်နေချင်တဲ့ စိတ်ကို မဖြစ်လာဘူး၊ ထပြန်ချင်တာဘဲ၊ အဲ . . မဖိခင်ကတော့ အဆင်ပြေသား။

နောက်တော့ လမ်းကြောင်းက ပြောင်းသွားတယ်၊ နောက်တခြားဘော်ဒါတွေနဲ့ ထပ်တွဲမိပြီး အရင်လမ်းကြောင်းကို အရောက်ကျဲသွားတယ်၊ အဲဒီ ကက လေးနဲ့လဲ အတွေ့ကျဲလာတယ်၊ သူကတော့ ဘော်ဒါတွေကနေတဆင့် ကျနော့်ကို မေးတယ်ပြောတာဘဲ၊ အသဲအသန်တော့ လိုက်မရှာဘူး၊ ကျနော်ကလဲ မသွားဖြစ်ဘူး၊ အဲဒီမှာ မမ နဲ့ တွေ့တာ၊ နောက်ဘော်ဒါတွေဆိုပေမဲ့ အရင်ကတည်းက သိနေတဲ့ သူချည်းပါဘဲ၊ တမြို့လုံး တော်တော်များများက ဟိုလူ ဒီလူ သိနေကြတာပါဘဲ၊ အထူးသဖြင့် ကျနော်တို့လို အသိုင်းအဝိုင်းမှာပေါ့၊ အဲဒီမှာ စတည်းချဖြစ်တာက သမဝါယမ ရံပုံငွေ လဖက်ရည်ဆိုင် တခုပေါ့၊ လဖက်ရည်ကောင်းလို့တော့ မဟုတ်ဘူး။ လူရှင်းလို့၊ ကျနော်တို့က တခါ တခါ လဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ရင် အနဲဆုံး ၂ နာရီ လောက်ကြာတတ်တာ၊ ကြုံရင် ကြုံသလို အကုန်လုပ်တာဆိုတော့ လူရှင်းတဲ့ ဆိုင်က အဆင်အပြေဆုံး၊ ဆိုင်ကောင်းကြီးတွေက ထိုင်တာကြာရင် သိပ်မကြိုက်ဘူး၊ လူလဲစုံတယ်၊ လုပ်ရကိုင်ရလဲ မလွတ်လပ်ဘူး၊ သိတဲ့ လူကြီးတွေတွေ့သွားပြီး မင်းသားကို ဘယ်လိုဘာညာနဲ့ဆို အိမ်ကိုပြောလိုက်ရင် ကွိုင်ကပူအုံးမယ်၊

ဒါနဲ့ ဒီလိုဆိုင်မျိုးမှာ ထိုင်ဖြစ်တယ်၊ အဲဒီမှာ မမ က အဲဒီဆိုင်က ကောင်တာမှာ ပိုက်ဆံကောက်တာ၊ အဲဒီ ရံပုံငွေ ဆိုင်က ဘောက်ချာ အရင်ဖြတ်ရတာ၊ ဆိုင်ထဲဝင်လာရင် ကောင်တာသွား အဲ မမ ဆီပေါ့လေ၊ လဖက်ရည်က ဘယ်နှစ်ခွက်၊ နောက် မှန်ဘီဒိုထဲက စားချင်တဲ့ မုန့်ကို ဟိုလက်ညိုးထိုး ဒီလက်ညိုးထိုးနဲ့စားချင်တာရှိရင်မှာ မမက ဘောက်ချာထဲရေး၊ ကျသလောက် ပိုက်ဆံပေး၊ ပြီးတော့ ကျနော်တို့ ဆိုင်ထဲက ထိုင်ချင်တဲ့ ခုံ သွားထိုင်စောင့်နေရုံပေါ့၊ ပြီးတော့ အဲဒီက တခြားကောင်မလေး တယောက်က မှာထားတာတွေ ဘောက်ချာအတိုင်း လာချပေးတယ်၊ ဒီလိုမျိုး။ အပြင်က လဖက်ရည်ဆိုင်တွေနဲ့တော့ ကွာတာပေါ့၊ ထိုင်တာနဲ့ စားပွဲထိုးကပြေးလာပြီး အကိုဘာသောက်မလဲ မမေးဘူး၊ စားပွဲပေါ်မှာ မုံ့တွေလဲ အဆင်သင့် မရှိဘူး၊ ပြီးတော့ ခန ခန စားပွဲနားလာပြီး အကို ဘာလိုသေးလဲ မလာဘူး၊ မှာထားတဲ့ ဟာလာချပြီး အနားလာရောက်လာတာ ဆိုလို့ ယင်ကောင်ဘဲရှိတော့တယ်။ အဲ့လောက်ထိကောင်းတဲ့ဆိုင်။

အဲဒီဆိုင်မှာ မမရယ်၊ နောက် စားပွဲထိုး သဘောမျိုး ကောင်မလေး ၂ ယောက်ရယ်၊ လဖက်ရည်ဖျော်တဲ့ ယောက်ကျားကြီး တယောက်ရယ်၊ တခါတလေ အဒေါ်ကြီးတယောက်လဲတွေ့တယ်၊  ဒီလောက်ဘဲရှိတာ၊ သောက်တဲ့သူကလဲ ကျိုးတိုးကျဲတဲ၊ ကျနော်တို့ အတွက်ကတော့ တကယ့်ဘိပေါ့၊ ခုမှ ဒီဆိုင် ကျနော် ရောက်ဖူးတာ၊ အဲဒီမှာ မမ ကိုမြင်မြင်ချင်း ကျနော် သဘောကျသွားတယ်၊ မြင်မြင်ချင်း ချစ်သွားတာမျိုးတော့ မဟုတ်ဘူး၊ သဘောကျသွားတာ၊ မမ မျက်နှာလေးက တကယ့်ကို အေးချမ်းတယ်ဗျာ၊ ထူးထူးခြားခြားဘာမှလဲ မပြင်ဆင်ထားဘူး၊ သူ့ ဆံပင်တွေကလဲ အရှည်ကြီး၊ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ရင် တင်ပါးတောင်ဖုံးတယ်၊ ပြီးတော့ ဖြောင့်နေတာဘဲ၊ ဆိုင်က ကောင်မလေးတွေနဲ့ ပြုံးရယ်ပြီး စကားပြောပေမဲ့ ကာစတန်မာတွေနဲ့ကျတော့ ခပ်တည်တည်ဗျ၊ ဒီလောက် ချောတဲ့ မမ ကောင်တာထိုင်နေတာတောင် လဖက်ရည်လာသောက်တဲ့ ပရိသတ်က ကျိုးတိုးကျဲတဲ ဆိုတော့ စဉ်းသာစားကြည့်ပါတော့ဗျာ၊ ဘယ်လောက်ကောင်းတဲ့ လဖက်ရည်လဲ ဆိုတာ။ ဒါပေမဲ့ ကျနော်တို့က နေ့တိုင်းထိုင်ဖြစ်တာဗျ၊

ထိုင်တိုင်း ကျနော်က မမကို မြင်ရတဲ့ နေရာဘဲ ထိုင်တာ၊ စားပွဲဆိုတော့ သူ့ကို ကြောပေးတဲ့ ခုံလဲရှိတယ်လေ၊ ကျနော်ကသူ့ကို တန်းတန်းမတ်မတ် မြင်ရတဲ့ နေရာဘဲ ထိုင်ပြီး ခန ခန ကြည့်တာ၊ တချိန်လုံး သွားရည် တများများနဲ့ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် ငန်းနေတာမျိုးတော့ မဟုတ်ဘူး၊ ဘော်ဒါတွေနဲ့ အာလူးဖုတ်လိုက်၊ သူ့ ငေးလိုက်ပေါ့။ အဲဒီမှာ မမက ကျနော့်ရင်ထဲ တဖြေးဖြေးဝင်လာတာ၊ တခါငေးပြီးရင် မျက်စိကို မလွှဲချင်ဘူး၊ အဲ့လောက် ကြည့်လို့ ကြက်သရေရှိတာ၊ တခါတလေလဲ ကျနော်နဲ့ သူ အကြည့်ချင်း ဆုံတတ်တယ်၊ ခနလောက်ပေါ့၊ ကျနော့်စိတ်ထင် သူဆိုင်ထဲကို လှမ်းကြည့်ရင်း မတော်တဆဆုံတယ်လို့ ထင်တာဘဲ၊ အဲလို ၃- ၄ ရက်လောက် ငေးအပြီး ကျနော့် ရင်ထဲ သေချာသလောက်ရောက်လာတော့ ဘော်ဒါတွေကို ပြောလိုက်တယ်။ "ဟေ့ကောင်တွေ ငါ မမ ကိုချစ်မိနေပြီ" လို့။

အဲဒီမှာ ဘော်ဒါတွေကလဲ အားပေးတယ်၊ လိုက်ကွာ ပေါ့၊ အင်း ကြိုက်မှတော့ လိုက်ရမှာပေါ့၊ မမ ကိုလိုက်မယ်ပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ဘယ်ကနေ ဘယ်လို စရမှန်း မသိဘူး၊ အဲဒီမှာ ဘော်ဒါတပွေက ပြောတယ်၊ ဟေ့ကောင် မင်းတယောက်တည်း ဘောက်ချာ သွားဖြတ်ကွာ၊ ငါတို့အတွက် ကြည့်ကျက်မှာခဲ့၊ ကြုံရင် ကြုံသလို အလာပ သလာပ ပြောလို့ရတဲ့သဘောပေါ့၊ ခါတိုင်းဆို တဖွဲ့လုံး ကောင်တာရှေ့ တယောက်တပေါက် စားချင်တာ မှာတာဆိုတော့ စကားပြောဘို့ အခွင့်အရေးက မရှိဘူးလေ၊

အဲဒါနဲ့ နောက်နေ့ကျ ဆိုင်လာတော့ ကျနော်က ကောင်တာ တန်းလာခဲ့တယ်၊ ဟိုကောင်တွေက ထိုင်နေကျ နေရာ တန်းပြီး သွားထိုင်တာပေါ့၊ ဆိုင်မလာခင် ကစ်လာတာဆိုတော့ ဆံပင်ကနဲနဲထောင်နေပြီလေ၊ နဲနဲလဲ အာသွက်တဲ့ အချိန်ပေါ့၊ အဲဒီနေ့က မမပုံစံသေချာမှတ်မိတယ်ဗျာ၊ ၊ နောက်ပိုင်း မမဆီက ဒီလိုပုံမျိုး ခန ခနကြုံရတာဆိုတော့၊ မမ အဲဒီနေ့က နေမကောင်းဖြစ်နေသလို အနွေးထည်ခပ်ပါးပါးနဲ့၊ လက်ရှည်ကို တထောင်လောက်ထိ ဆွဲတင်ထားတာဆိုတော့သူ့အသားကို မြင်နေရတဲ့ အပိုင်းလေးက ဆနွင်းတွေ လိမ်းထားတာ ဝါလို့၊ ဆနွင်းနံ့လေးတောင် သင်းသင်းလေးရနေသေးတယ်၊ ကျနော် မြင်မြင်ချင်း အလိုအလျှောက်မေးဖြစ်သွားတယ်၊ မမ ဘာဖြစ်လို့လဲ ပေါ့၊ မမကလဲ သူဆနွင်းတွေ လိမ်းထားတာကို မေးတာသဘောပေါက်တယ်၊ နေသိပ်မကောင်းလို့ တဲ့ ယျေဘူယျသဘောနဲ့ ဝတ်ကြေတန်းကြေဘဲ ပြန်ဖြေတယ်၊ သူ့မျက်နှာကလဲ ခပ်နွမ်းနွမ်း၊ ဆံပင်ရှည်ကြီးကိုလဲ အဖွားကြီး စတိုင် ဘီးစပတ်ကြီး ပတ်လို့။ ပလပ်စတစ်ဘီးအကြီးကြီးနဲ့။ ကျနော်ကသူ့ကို ငေးကြည့်တုန်း ဘာမှာမလို့လဲ ဆိုပြီး လေသံဖျော့ဖျော့လေးနဲ့ လှမ်းမေးတယ်။ မမက ဒီလိုဘဲ စကားပြောရင် တိုးတိုးလေးဗျ၊ အဲဒါနဲ့ဘဲ လဖက်ရည် ၄ ခွက် ဆမူဆာ တပွဲ ထုံးစံအတိုင်း မှာလိုက်တယ်၊ မမလဲ ဘောက်ချာရေးပေါ့။ ဘယ်လောက်လဲ မပြောပါဘူး၊ သူရေးတဲ့ ဘောက်ချာကြည့်လိုက်ရင် ဘယ်လောက်လဲ သိနေတဲ့ဟာ၊ ကျနော့် စိတ်ထဲ ကိုယ်ကြိုက်နေလို့လားမသိဘူး၊ အဲလို ဘီးစပတ်ကြီးနဲ့ ဆနွင်းတွေ လိမ်းထားတဲ့ မမကလဲ လှနေတာဘဲဗျ၊ အဲဒါ ပိုက်ဆံတွေ ဘာတွေ ပေးပြီးတော့ ပြန်မလှည့်ထွက်ခင် မမကိုကြည့်ရင်း ကျနော့်ပါးစပ်က စကားတခွန်း အလိုအလျှောက်ထွက်သွားတယ်။

"မမ ကိုကြည့်ရတာ မီးနေသည် အတိုင်းဘဲ" ဆိုပြီး

ရုတ်တရက် မမ ခနကြောင်သွားတယ်၊ နောက် ပြုံးတယ်၊ ကျနော့်ကြောင့် မမ ပြုံးတာ မြင်တော့ ပျော်လိုက်တာလေ၊ အဲဒါ ကျနော့်ကြောင့် မမ ပထမဆုံး ပြုံးတာ၊ အဲ့ဒီအချိန်ကစပြီး မမနဲ့ ကျနော် ခန ခန မျက်စိချင်း ဆုံမိတယ်။

ခါတိုင်းဆို ကျနော်တို့က ဆိုင်မပိတ်ခင် ပြန်တာ၊ သူတို့ဆိုင်က ညနေစောင်း ၄ နာရီလောက်ဆို ပိတ်ပြီ၊ သမဝါယမ ရံပုံငွေ ဆိုင်ဆိုတော့ အပြင်ဆိုင်တွေလို လောဘမရှိဘူးလေ၊ ဒီကြားထဲ အင်္ဂါလားမသိဘူး တပတ်မှာ တရက်က ပိတ်သေးတယ်၊ သူနဲ့ စာပွဲထိုးလုပ်တဲ့ ကောင်မလေး ၂ ယောက်အတူတူ လမ်းလျှောက်ပြန်တယ်၊ သိပ်တော့ မဝေးဘူး ၁၅ မိနစ်၊ မိနစ် ၂ဝ လောက် လျှောက်ရမှာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ လမ်းမကြီး မဟုတ်တော့ လူက နဲနဲပြတ်တယ်၊ အဲဒီနေ့က ကျနော်တို့လဲ ဇွဲကောင်းကောင်းနဲ့ ဆိုင်ပိတ်ထဲ အထိ ထိုင်ကြတယ်။

ဆိုင်ပိတ်ပေမဲ့ သူတို့က တော်ရုံထွက်မလာဘူး၊ အထဲမှာ ဘာညာကွိကွတွေ လုပ်ရသေးတယ်၊ နဲနဲပါးပါး သိမ်းတာဆည်းတာပေါ့၊ ပိုက်ဆံကတော့ ဆိုင်မပိတ်ခင် နာရီဝက်လောက်ကတည်းက ဘောက်ချာနဲ့ တိုက်ပြီး ရည်ပြီးပြီ၊ ဟဲ ဟဲ ဒီလောက်ဆို ကျနော်ဘယ်လောက်ထိ စနည်းနာထားလဲ ခင်ဗျားတို့ သဘောပေါက်ပေါ့၊ ကျနော်တို့အုပ်စုလဲ အပြင်မှာ စက်ဘီးမှီပြီး အလာပ သလာပပြောရင်း စောင့်နေတယ်၊ ရုပ်ရှင်ထဲကလို ဇတ်လိုက်က ဇတ်လိုက်မကို လိုက်ရင် ဘော်ဒါတွေက ဟိုအကြံပေး ဒီအကြံပေး ဟိုပေါက်ကရပြော ဒီပေါက်ကရပြော သိပ်မရှိဘူးဗျ၊ ဆေးသမားတွေ မို့လို့လားမသိဘူး၊ ကျနော်က အပြန်သူတို့နောက်က လိုက်ကြည့်မယ်ကွာ လို့ပြောတော့၊ သူတို့ကလဲ အေး လိုက်၊ ကောင်းတယ်၊ ဒါလောက်ပါဘဲ။

သူတို့ လမ်းလျှောက်ပြန်တော့ ကျနော်တို့လဲ စက်ဘီး တွန်းလို့ သူတို့ နောက်က ဓါတ်မီးတိုင် တတိုင်လောက် ခြားပြီး လိုက်ပါရော၊ ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျနော် ကြိုက်နေမှန်း မမ သိစေချင်ရုံလေးပေါ့၊ သူ့နဲ့ အတူလိုက်ပြန်တဲ့ ကောင်မလေး ၂ ယောက်ကတော့ ကျနော်တို့ ကို ၂ ခါ ၃ ခါလောက် လှည့်လှည့်ကြည့်တယ်၊

နောက်တနေ့ ထုံးစံအတိုင်း ကျနော်တို့ မမ ဆိုင်ရောက်ပြန်ရော၊ ဟဲ ဟဲ ကျနော်ဘဲ ဘောက်ချာ လာဖြတ်တာပေါ့၊ ဒီနေ့တော့ မမက ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားပြီဗျ၊ နေကောင်းသွားတဲ့ သဘောပေါ့၊ တွေ့တွေ့ချင်း ကျနော်က မမကို ပြုံးပြလို့ နေကောင်းသွားပြီလားမမ လို့ လှမ်းမေးလိုက်တယ်၊ မမ ကလဲ အင်း ဆိုပြီး ခေါင်းညှိမ့်ပြတယ်၊ ကျနော်တို့လဲ ဝင်လာရော ဟိုကောင်မလေး ၂ ယောက်က ကျနော့်ကို မုံ့ဘီဒို နောက်ကနေ မသိမသာ အကဲခပ်နေကြတယ်၊ မျက်နှာကလဲ မချိုမချဉ်နဲ့၊ သူတို့ မမ ကို ကျနော် လာရစ်တာ သိတဲ့သဘော၊ ထုံးစံအတိုင်း ကစ် ထားတယ်ဆိုတော့ နဲနဲသွက်တာလဲ ပါတယ်၊ နောက် အခြေအနေက ထင်သလောက်လဲ မဆိုးတော့ နှုတ်သွက်အာသွက်လဲ နဲနဲဖြစ်တယ်ပေါ့၊

"မနေ့က စိတ်ပူလို့ ပြန်တော့ မမ နောက်လိုက်ကြည့်သေးတယ် သိလား"

နဂါးမှန်းသိအောင် အမောက်ထောင်ပြလိုက်တဲ့သဘောပါ၊ မမ ကကျနော့်ကို ပြန်ကြည့်ပြီး ဘာမှမပြော၊ ဒါပေမဲ့ မမ ကြည့်တဲ့ ပုံက တမျိုးဗျ၊ မျက်စောင်းထိုးတဲ့ပုံလဲ မဟုတ်၊ သူ့မျက်ဝန်း နက်နက်လေးကို အပေါ်ဒေါင့်နား ကပ်ပြီး စွေစောင်းစောင်းလေး ကြည့်တာ၊ သူကကောင်တာမှာ ထိုင်နေတော့ ရှေ့မှာရပ်နေတဲ့ ကျနော်က ပိုမြင့်နေတာကိုး၊ အဲ့ဒီပုံစံလေးကလဲ ချစ်ဖို့ ကောင်းသားဗျ။

တကယ်လို့ သူက ဘာလိုက်လုပ်တာလဲ ဘာညာ စကားပြန်ပြောရင် ကိုယ်က ပြန်စလို့ရပေမဲ့၊ ဘာမှ မပြောတော့ ဘယ်လိုဆက်ရမှန်း မသိဘူးဗျ၊ မမကတော့ တကယ့်ကိုစကားနဲ ရန်စဲပုံမျိုး၊ ဒါနဲ့ဘဲ ထုံးစံအတိုင်း လဖက်ရည်မှာလိုက်တယ်၊ ဘာပြောရမှန်းမသိတော့၊ ဒီတော့ စကားမရှိ စကားရှာလို့

"မမ လဖက်ရည်ထဲက တခွက်ကို ချိုဆိမ့်လေး ဖျော်ပေးလို့ ရလား"

"ရပါတယ်" တဲ့

"သိဘူးလေ၊ ကျနော်တွေ့တာကတော့ လဖက်ရည်တွေ ဟိုခရားကြီးထဲက ခွက်ထဲ လောင်းထည့်တာဘဲတွေ့တာ၊ တခါမှ ဖျော်တာမတွေ့ဘူး"

ကျနော့်စကားကြားတော့ မမက ပြုံးတယ်၊ ပြုံးရင်း အဲဒါက ပုံမှန်ဖျော်ထားတာ၊ မှာရင်တော့ ဖျော်ပေးပါတယ် တဲ့

ဒါနဲ့ ကျနော်လဲ ဘော်ဒါတွေကိုလှမ်းအော်မေးလိုက်တယ်၊  ကျနော်တို့က ဟိုနေ့ကတည်းက ဒီဆိုင်က လဖက်ရည်ဖျော်ဆရာကြီးကို ကြည့်ပြီး ဟားနေတာ၊ တယောက်လာလဲ ခရားကြီးထဲက ငှဲ့ထည့်လိုက်၊ ပြူတင်းပေါက်ဘေးဒေါင့်လေးက သူ့ခုံမှာ ထိုင်ပြီး နှပ်လိုက်၊ နောက်တယောက်လာလဲ ခရားကြီးထဲက ငှဲ့ထည့်လိုက်နဲ့ သွားပြန်ထိုင်လိုက် ဆိုတော့ တော်တော်အလုပ်များတဲ့ အဖျော်ဆရာကြီးဆိုပြီး။

"ဟေ့ကောင်တွေ ဖျော်ပေးတယ်တဲ့ မင်းတို့ ဘယ်လိုသောက်မလဲ"

"ကျဆိမ့်"

"ပေါ့ကျ"

"ငါ့အတွက်လဲ ကျဆိမ့်"

"မမ ကျဆိမ့်က ၂ ခွက်၊ ပေါ့ကျက ၁ ခွက်၊ ကျနော့်အတွက် ချိုဆိမ့်လေးနော် မမ"

ကျနော်ရစ်နေလို့လား မသိဘူး ကောင်တာနောက်နားက ချက်ကင်ရိုက်နေတဲ့ ဟို ၂ ယောက်ထဲက တယောက်က မမ အနားလာကပ်ပြီး နှုတ်သွက်လျှာသွက်

"ကော်ပြန့်ကြော်ကော မစားဘူးလား"

သူကမှ ဈေးရောင်းတတ်သေးတယ်၊ မမက ကောင်တာမှာထိုင်ပြီး ဘာမှ ဆွယ်တရား မဟောတတ်။ ဒီလို ပုံမှန် လာပြောလို့ကတော့ ကျနော် ပြန်ပြောတတ်တယ်၊ မမ လို ကိုယ်က ချစ်နေတဲ့ သူကျတော့ စကားကမသွက်။

"နင်တို့ ကော်ပြန့်က ပျော့နေပြီ"

"နဲနဲပြန်နွှေးလိုက်ရင် ကျွတ်သွားမှာ၊ စားမလား နွှေးပေးမယ်"

"ဘာလဲ အလကား ကျွေးမလို့လား"

"ရမယ် အားကြီးကြီး"

"သိဖူးလေ နင်က စားမလားဆို"

"ဝယ်စားမလား ပြောတာ"

"နင် တကယ် ပြန်နွှေးပေးမလား"

"အာ အရစ်ကို ရှည်တယ်"

"ဒါဆို တပွဲလုပ်၊ တပွဲ ၄ ခု မဟုတ်လား"

သူကခေါင်းညှိမ့်ပြတယ်၊ မမ က သူနဲ့ ကျနော်အပြန်အလှန် ရစ်နေတာပြုံးကြည့်နေရင်း ကျနော်က တပွဲလုပ် ဆိုတော့ မမက တခါတည်း ဘောက်ချာထဲ ထည့်ရေးလိုက်တယ်၊ ဒါမျိုးကျတော့ သွက်သား။

"ဒါဘဲမှုတ်လား"

"အင်း"

ဒါပေမဲ့ ဟိုဟာမလေးက မပြီးသေးဘူးဗျ၊ မမ ကဒါဘဲလား မေးတာ ကျနော်က အင်း လုပ်ပေမဲ့ ဟိုဟာမလေးက ဈေးရောင်းတာ တော်တော် တော်တယ်။

"ဟေ့ ကိုဇော် ဆိတ်သားကင်ရော ယူမလား"

မမရှေ့ ပလပ်စတစ်ဘူးရှည်ကြီးထဲ ထောင်ထည့်ထားတဲ့ ဆိတ်သားကင်ခြောက်စည်းလေးတွေကို မေးထိုးပြီး မေးတယ်၊ ရုတ်ကနဲ ကိုယ့်နာမည်ကို ခေါ်လိုက်တော့ အံ့ဩသွားပြီးလှမ်းမေးလိုက်တယ်၊

"နင် ငါ့နာမည် ဘယ်လိုသိလဲ"

"ခစ် ခစ် ဒီလိုဘဲ သိတာပေါ့"

ရီပြီးဝေ့လည်ကြောင်ပတ်ဖြေတယ်၊ ကျနော်လဲ ထပ်မမေးတော့ပါဘူး၊ ဒါဆို မမ လဲ ငါ့နာမည်သိတယ်ဆိုတာ သေချာပြီပေါ့၊

"နင့်ဟာတွေက ဘယ်နှခုနှစ်ထဲကဟာတွေလဲမသိဘူး"

"ဘာ ဘယ်နှခုနှစ်ကဟာလဲ၊ ဒီမနက်ကမှ လာပို့သွားတာ၊ တွေ့လား အပြည့်၊ မနေ့က ကုန်နေတာ မတွေ့ဘူးလား"

"မစားသေးဘူးဟာ၊ နောက်မှ စားရင် ထပ်မှာလိုက်မယ်"

"ဒါဆို ဟိုမှာသွားထိုင်တော့ ရပြီ"

ပြုံးပြီး အထာနဲ့ ဒီရှေ့မှာ ဆက်မရစ်ဘို့သွယ်ဝိုက်ပြောလို့ မမ ရေးထားတဲ့ ဘောက်ချာကို ဆုတ်ပြီး ယူသွားတယ်။ မမကတော့ ပြုံးနေတယ်၊ ကျနော်လဲ ပြုံးပြီး လှည့်အထွက် ထူးထူးခြားခြား လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ကြားနေကျ အသံကို ဒီလဖက်ရည်ဆိုင်မှာ စကြားလိုက်တယ်။

"ကျဆိမ့် ၂၊ ပေါ့ကျ ၁၊ ချိုဆိမ့် ၁"

ကျနော်လဲ ဘော်ဒါတွေနဲ့ လာပြန်ထိုင်ပြီး အဖျော်ဆရာကြီး ဘယ်လိုဖျော်မလဲ ကြည့်တာပေါ့၊ မြင်လဲမြင်နေရတယ်လေ၊ ထူးတော့ နဲနဲထူးသွားတာပေါ့၊ ခွက်ထဲကို ခရားကြီးထဲက ငှဲ့ထည့်တာတော့ ထည့်တုန်းပေါ့။ ဒါပေမဲ့ အပြည့်မထည့်တော့ဘူး၊ သူက ပုံမှန် ဖျော်ထားတာထည့်ပြီး ကျနော်တို့ မှာတဲ့အတိုင်း ရေနွေးရောတန်ရော၊ အကျရည်ရောတန်ရော၊ သကြားနို့ဆီ ရောတန်ရောနဲ့ နဲနဲလေး ထပ်ကွန့်လိုက်တာပါဘဲ၊ အပြင်ဆိုင်တွေလို တခွက်ချင်း သီးသန့် မဖျော်ဘူးဗျ။ ဘယ်လိုဘဲ ဖြစ်ဖြစ် ကိုယ်ကြိုက်သလို သောက်ရတော့ စိတ်ထဲ နဲနဲ နေသာထိုင်သာ ရှိသွားတယ်ပေါ့ဗျာ၊

ပြီးတော့ မှာထားတာတွေ အဲဒီ မလျှာရှည်လေးက လာချပေးတယ်၊ ဒီဈေးရောင်းတော်တဲ့ ကောင်မလေးကို ကျနော် မလျှာရှည်လို့ဘဲ ခေါ်တော့မယ်၊ နောက်နာမည်တွေတော့အလိုလို သိလာပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ လွယ်လွယ်ကူကူ ဒီလိုဘဲ သုံးသွားတော့မယ်၊ ဟိုတယောက်ကတော့ စကားသိပ်မပြောဘူးဗျ၊ အဲ အရီတော့ သန်တယ်၊ နဲနဲဆို တခစ်ခစ် ရီတာဘဲ။ ထားလိုက်ပါတော့ သူ့ကိုကျ မခစ်ခစ် လို့၊ သူက မှာထားတာဘမ်းနဲ့ ထည့်ယူလာပြီး ချပေးတာဗျ၊ အပြင်ဆိုင်စားပွဲထိုးတွေလို ခွက် ၃ - ၄ ခွက် ထပ်မကိုင်လာဘူး။ ဒီမှာက လာချရင် ဘမ်းတွေ သုံးတယ်၊ အဲဒီမှာ လာချပေးတဲ့ မလျှာရှည်ကို စောစောက အစာမကြေတာလေး ထပ်မေးလိုက်တယ်။

"နေပါအုံး နင်က ငါ့နာမည် ဘယ်လိုသိတာလဲ"

"တော်တော် သိချင်တယ် ပေါ့လေ"

"အေး၊ ငါဒီလောက်တောင် နာမည်ကြီးနေလို့လား"

"ဘာနာမည်ကြီးတာလဲ ကိုဇော့်ကို အစကတည်းက သိနေတဲ့ဟာ၊ အရင်တုန်းက ကိုဇော် မင်းဝင်းထွန်း တို့အိမ် ခန ခန လာတာမှုတ်လား"

ကျနော် ဘော်ဒါ မင်းဝင်းထွန်း၊ ကြာတော့ကြာပြီ၊ သူလဲ ကျနော်တို့လိုမျိုးဘဲ၊ ကြိုက်တတ်တယ်၊ ကျောင်သားဘဝတုန်းက သူ့ဆီ သွားသွားပြီး ဖဲချတာ၊ အဲ အဲ ဟောလီးဝုဒ် ဆွဲကြတာ၊ ကစားတတ်ကြတယ် မှုတ်လား၊ ဖဲ ၂ ထုပ်နဲ့၊ အပွင့်တူတွေ နံပါတ်စဉ် အတိုင်းစီရတာ၊ ပြီးတော့ ပွိုင့်နဲ့၊ ဒေါင်းတဲ့သူက ဖဲချပ်တွေ အကုန် နံပတ်တွေပေါင်း၊ မဒေါင်းတဲ့သူက ခင်းထားတဲ့ နံပါတ်တွေထဲက လက်ကျန် နံပါတ်တွေ နှုတ်၊ တခါ တခါကျ အနှုတ်မိတာပေါ့၊ အသေးစိတ် မရေးတော့ပါဘူး၊ ခင်ဗျားတို့ ကစားတတ်မှာပါ၊ ခု ကျောင်းပြီးတော့ ဒီကောင့်ဆီတောင် မရောက်တာ အတော်ကြာပြီ၊ သူ့ အိမ်ကလဲ လွတ်လပ်တယ်၊ အိမ်အနောက်မှာ တဲလေးသပ်သပ်တလုံး ထိုးထားတယ်၊ ဓနိမိုး ထရံကာ တဲလေး၊ အဲဒီမှာ ကျနော်တို့ ဖဲကစားကြတာ၊ သူ့မိဘတွေကလဲ သဘောကောင်းတယ်၊ သူ့သားကိုရော ကျနော်တို့ကိုရော သူငယ်ချင်းပေါင်း ပေါင်းတာ။

"နင်က သူနဲ့ ဘာတော်လို့လဲ"

"ဘာမှ မတော်ပါဘူး၊ သူ့အိမ်နားမှာနေတာလေ"

"ဟုတ်လား၊ ငါ နင့်ကို တခါမှလဲ မတွေ့ဘူးဖူး"

မတွေ့ဘူးဖူး ဆိုတော့ မလျှာရှည်က ကျနော့်ကို မျက်စောင်ထိုးတယ်၊ ဘယ်တွေ့ဖူးမလဲ သူ့အိမ်သွားရင် ဖဲချဘို့ဘဲကိုး၊ ပြီးတော့ အဲဒီမလျှာရှည်က ကျနော့်ထက်ငယ်တယ်ဆိုတော့ ကျောင်းသားတုန်းကဆို သူကလဲ ငယ်ငယ်ဘဲ ရှိအုံးမှာပေါ့၊ အဲဒီတုန်းက ဟောလီးဝုဒ် တော်တော်ကစားဖြစ်လိုက်သေးတယ်၊ သူ့အိမ်ဘေးနား ဘယ်သူရှိလဲ သတိတောင် မထားမိဘူး။

"မသိပါဘူး၊ ငါက XXXX (ရပ်ကွက်) မှာ နေတယ်မှတ်လို့၊ မနေ့က နင်တို့ ဝင်သွားတဲ့ အိမ်က ဘယ်သူ့အိမ်လဲ"

"အဲဒါ အမအိမ်၊ ပြီးတော့မှ ငါတို့က အိမ်ပြန်တာ"

"ဟိုတယောက်ရော နင်နဲ့ အတူတူဘဲလား"

"အင်း တူတော့တူတယ် သူက ငါတို့အိမ်ရဲ့ ဟိုဘက်တလမ်းမှာနေတာ"

"အော်"

"ဘာလဲ ကိုဇော် မနေ့က အမကိုလိုက်တာမလား"

"ဟီး ဟဲ ဟဲ"

"ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ်၊ ဒီကောင်ကြွေနေတာ"

ဘော်ဒါထဲက တကောင်က ဝင်ထောင်တယ်။

"မလွယ်ဘူးနော်၊ အမက ဒါတွေ စိတ်မဝင်စားဘူး"

"ဟုတ်လား၊ ဒါဆို ရီးစားတွေ ဘာတွေ မရှိဘူးပေါ့"

"မရှိဘူး၊ သူက စိတ်လဲ မဝင်စားဘူး"

"သူ့ကို ကြိုက်နေတဲ့ သူတွေ ရောမရှိဘူးလား"

"ရှိတာပေါ့၊ တော်ကြာလာလိမ့်မယ်၊ သူလဲ နေ့တိုင်း အမကို လာလာရှိတ်နေတာ"

"သူလာရင် ငါ့ကိုပြဟာ"

"ဘာလုပ်မလို့လဲ"

"သိချင်လို့ပေါ့"

"သူက အမထက်တောင် ကြီးသေးတယ်၊ အရင်က နောက် ၂ ယောက်လောက်ရှိသေးတယ်၊ ခုမှ လက်လျှော့သွားပြီး မလာတော့တာ"

"ခု ဒီလူလဲ လိုက်နေတာ ကြာပြီလား"

"အင်း နဲနဲကြာပြီ၊ အမက စိတ်မဝင်စားပါဘူး"

"ကောင်းတာပေါ့"

"ကိုဇော်လဲ နောက်တော့ လက်လျှော့သွားမှာ"

"နင်ငါ့ကို ကူလေဟာ"

"မကူပါဘူး၊ ဒါမျိုးတွေ ဝါသနာမပါဘူး"

လာပြီ လာပြီ၊ မိန်းမတွေ ဒါမျိုးဘဲ၊ ဘယ်တော့မှ ဝါသနာမပါဘူး၊ ပြီးတော့ သူတို့အပြင် ၂ ယောက်မရှိဘူး။

ဝါသနာမပါလို့ဘဲ တော်တော့တယ်၊ ဝါသနာများပါရင် ဘယ်လိုနေမလဲမသိဘူး၊ မကြာဘူး အဲဒီ မလျှာရှည်က မမ ဘေးသွားပြီး ဘာတွေ တွတ်ထိုးနေလဲမသိဘူး၊ ပြီးတော့ တချက် တချက် ကျနော့်ဘက် လှည့်ကြည့်တာဆိုတော့ ကျနော့် အကြောင်းပြောနေတာ သေချာတယ်၊ နောက်တော့ ဟို မခစ်ခစ်လေးပါ အားဖြည့်လာတယ်၊ ၃ ယောက်သား တွတ်ထိုးနေတာ တော်တော်ကြာတယ်၊ နောက် လဖက်ရည်သောက်တဲ့ သူလာတော့ သူတို့လဲ စကားပြတ်သွားတယ်၊

အဲဒီနေ့ကစပြီး ပြန်တိုင်း မမ နောက်လိုက်တော့တာဘဲ၊ အဲ မနေ့က စလိုက်တယ်ပေါ့ဗျာ၊ စကားလဲ လိုက်ပြောတာမဟုတ်ဘူး၊ အနောက် ဓါတ်တိုင် တတိုင်အကွာလိုက်က ပုံမှန်လိုက်တာ၊ တခါတလေလဲ ဆိုင်သိမ်းထိ ဇွဲကောင်းကောင်းနဲ့ ထိုင်စောင့်ပြီးလိုက်တယ်၊ တခါတလေလဲ အလုပ်ရှိရင် အပြင်သွားပြီး သူတို့ဆိုင်သိမ်းအမှီ ပြန်လာပြီး လိုက်တယ်၊ အဖေါ်လိုက်ပေးတဲ့ ဘော်ဒါတွေကတော့ ပုံမှန်မဟုတ်ဘူး၊ ကြုံတဲ့ ဘော်ဒါကို ချောဆွဲလာတာ၊ တယောက်ထဲတော့ အနောက်ကလိုက်ရဲတဲ့ သတ္တိမရှိဘူးဗျ။ ဆိုင်ပိတ်တဲ့နေ့ဆို မလိုက်ဖြစ်ဘူးပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ မမအိမ်ရှေ့တော့ တခေါက်လောက် သွားပတ်ကြည့်တတ်တယ်၊ တွေ့တဲ့အခါတွေ့၊ မတွေ့တဲ့ အခါမတွေ့ပေါ့၊

အဲဒီမှာ ပြောရအုံးမယ်၊ ဒီကြားထဲ မလျှာရှည် နေတဲ့ ရပ်ကွက်က ဘော်ဒါဟောင်း အိမ်ကိုလဲ ရောက်ဖြစ်တယ်၊ ဒီကောင်က ခု စာအုပ်အငှားဆိုင်လေး ဖွင့်ထားတယ်၊ အိမ်ရှေ့မှာ၊ ကျနော်တို့ ဖဲချနေကျ အနောက်က တဲလေးကလဲ ရှိတုန်း၊ အမိုးတောင်အသစ် ပြန်မိုးထားတယ်။ ကျနော်လဲ မမနောက်လိုက်ပြီးမှ လှည့်ဝင်သွားတာဆိုတော့ ဟိုကောင်နဲ့ ဆိုင်ထဲ လေပြစ်နေတုန်း မလျှာရှည်က ပြန်ရောက်လာတယ်၊ သူက စာအုပ်ဆိုင်ရှေ့ကဖြတ်တော့ ကျနော့်ကိုတွေ့တာနဲ့ ဝင်လာတာ၊ ဘာလာလုပ်တာလဲ ဘာလဲနဲ့ ကျနော်တို့နဲ့ ဝင်ရွှီးသွားသေးတယ်။ နောက် ကျနော်ဒီကောင်ဆီရောက်လို့ သူရှိတာနဲ့ ဆုံရင် ကျနော်တို့ဆီရောက်ရောက်လာတတ်တယ်၊ အလာပ သလာပပေါ့၊ သူက ကျနော့်ကို တော်တော်ခင်တယ်၊ ကျနော့်ဆီက သူ့ အမေတောင် ချဲတွေဘာတွေ ထိုးရင်း ကျနော့်နဲ့ ရင်းနှီးလာတယ်။ သူ့အဖေတော့ အိမ်မှာမရှိတာများတယ်။

ဒီလိုနဲ့ မလျှာရှည် နဲ့ ကျနော်လဲ တကယ့်ဘော်ဒါရင်းတွေလို ဖြစ်သွားတယ်၊ သူ ရှိနေတဲ့ နေ့မျိုးဆို သူ့ အိမ်မှာတောင် သွားထိုင်ပြီး အာလူးဖုတ်တဲ့ အခြေအနေမျိုးပေါ့၊ အိမ်ထဲမှာ သွားထိုင်တာတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ သူတို့ ခြံဝင်းထဲပေါ့၊ သူ့တို့ နေတဲ့ ရပ်ကွက်က လက်လုပ်လက်စား ရပ်ကွက်ဆိုတော့ အိမ်ကောင်းတွေ မဟုတ်ပေမဲ့ အိမ်တိုင်း အိမ်တိုင်း ကိုယ့်ဝင်းနဲ့ ကိုယ်ဗျ၊ လမ်းမကြီး တခုကနေ လမ်းသွယ်လေးထဲ ဝင်သွားရတာ၊ အရင် ကျူးကျော်သဘောမျိုးကနေ ဂရံမြေသဘောမျိုး ချပေးပြီး ရပ်ကွက်ဆိုလို့ သတ်သတ်မှတ်မှတ်လေး ဖြစ်လာတဲ့ နေရာပေါ့၊

သူ့ဆီရောက်ပြီဆို မလျှာရှည်ကို မမအခြေအနေ မေးရတာပေါ့၊ အကူအညီလဲတောင်းရတာပေါ့၊ အမြဲတမ်း နားပူနားဆာ လုပ်နေတာတော့လဲ မဟုတ်ဘူး၊ မလျှာရှည်ကလဲ မမကို ဘေးတီးပေးပါတယ်၊ ဝါသနာမပါပေမဲ့ အားကိုးရသား၊ အဲလိုနဲ့ဘဲ လဖက်ရည်ဆိုင်မှာ မမနဲ့ အဆင်ပြေလာတယ်၊ သူလဲ ဘာသားနဲ့ ထုထားလို့လဲ၊ နေ့တိုင်းလာပြီး အကြောင်းရှာ စကားပြောနေမှတော့ ရင်းနှီးလာတာပေါ့၊ ဟိုမလျှာရှည် ကြောင့်လဲ ပါတယ်ပြောရမှာပေါ့၊ သူက ကျနော့်ကို ရင်းရင်းနှီးနှီးဆက်ဆံတော့ သူတို့ပါ တနွယ်ငင်တစင်ပါဆိုသလို ရင်းနှီးသွားတာ၊ သူလဲ ကျနော်ကြိုက်နေတာ သိနေတာဘဲ၊ ဒီလိုနဲ့ဘဲ အဆင့်က တဖြေးဖြေးနဲ့ နဲနဲချင်းတိုးလာတာ၊ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ရီးစားစကားမပြောရသေးပေမဲ့၊ ဆိုင်မှာဆို မမကောင်တာနား သွားပြီး မမနဲ့ ဟိုအကြောင်း ဒီအကြောင်းပြောနေတုန်း လဖက်ရည်သောက်တဲ့ သူရောက်လာရင် ပေး မမ ကျနော် ဘောက်ချာရေးပေးမယ်ဆို မမက သူ့ဘောက်ချာနဲ့ ဘောပင် ကျနော့် ဆီတွန်းပေးလိုက်တာဘဲ၊ အဲလိုတွေ ဖြစ်လာတယ်။

ဒါတင်ဘယ်ကမလဲ ဟို ဆိတ်သားကင် စဝယ်စားတုန်းက မလျှာရှည်က စေတနာ ဗလပွနဲ့ ဆိတ်သားကင်ကို သူတို့ဆီက မီးသွေးမီးဖိုနဲ့ နဲနဲထပ်ကင်လာပေးတော့ ပူပူနွေးနွေးမွှေးမွှေးလေး စားလို့ကောင်းတယ်၊ အဲဒါနဲ့ အမြဲတမ်း သူတို့ ဆီဝယ်စားဖြစ်တယ်၊ သိတယ်မှုတ်လား၊ ဆိုင်ထိုင်ရင်း မား ချဖြစ်ရင် ပါးစပ်ကတစွတ်စွတ် စားချင်တာဆိုတော့၊ မလျှာရှည်ကလဲ ကျနော်တို့ ဝယ်စားတိုင်း အမြဲကင်ပေးတာဘဲ၊ တခြားသူတွေဆို ဘူးထဲကနှိုက်ပြီး ဒီအတိုင်းပေးလိုက်တာပေါ့၊ နောက်တော့ ဘယ်ကနေဘယ်လို စိတ်ကူးပေါက်တယ်မသိ ဘော်ဒါတကောင်က ခပ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ မလျှာရှည်ကို ခေါ်ပြီး ဆိတ်သားကင်မှာတော့ (တခါတလေလဲ ကျနော်တို့က စားချင်တာ လှမ်းမှာလိုက်တာဘဲ၊ ဘောက်ချာကတော့ နောက်မှ မမဆီသွားဖွင့်ပေ့ါ၊ ဖေါက်သည်ကြီးတွေဖြစ်လာပြီလေ) ကျနော်က မမ ကင်ပေးတာ စားချင်တယ် လို့ပြောတယ်ဆိုပြီး လှမ်းချွန်တော့တာဘဲ၊ အဲဒါကို မလျှာရှည်လေးက အမ ကိုဇော်က အမကင်ပေးတာစားချင်တာတဲ့ ဆိုပြီး ကျနော်တို့ရှေ့တင် မမကို လှမ်းပြောတယ်၊ ကျနော်တို့လဲ မမ ဘာလုပ်မလဲ အကဲခတ်နေကြတာပေါ့၊ ချက်ခြင်းတော့ မမကထမလုပ်ပေးဘူး၊ နောက်တော့ (တကယ့်ခနလေးအတွင်းမှာပါဘဲ) ဘူးထဲက ဆိတ်သားကင်နှိုက်ယူပြီး သူသွားကင်တာ၊ ကျနော့်သူငယ်ချင်းတွေက ကျနော့်အတွက် ဝမ်းသာအားရ ဟေး ကနဲတောင် အော်တယ်၊ မမက ပြုံးလို့။ ကျနော်ကတော့ ဘယ်ပြောကောင်းမလဲ ပျော်လိုက်တာ။

ဒီအခြေအနေထိ ကျနော် မမကို ရီးစားစကား မပြောရသေးဘူး၊ အခြေအနေက ကောင်းမှန်း နဲနဲတော့ ရိပ်မိပေမဲ့ ရီးစားစကားက ဘယ်လိုစပြောရမှန်းမသိဘူးဗျ၊ ကလေးကလား စာလဲမပေးချင်ဘူး၊ မပေးချင်တာထက် စာကို မရေးချင်တာ၊ ဘာရေးရမှန်းလဲ မသိဘူး၊ ကြိုက်သာကြိုက်တယ်၊ လူကလဲ ခပ်ပျင်းပျင်းဗျ၊ ပြောရရင် ကျနော်လဲ အဲဒီ ပုံစံမျိုးလေးနဲ့ ပျော်နေတာ၊ ရီးစားတောင် မဖြစ်ချင်တော့ဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ဖြစ်လဲဖြစ်ချင်တယ်၊ နေ့တိုင်း မမနဲ့ ဟိုပြောဒီပြော တယောက်နဲ့တယောက် မျက်လုံးချင်းဆုံလိုက် ပြုံးလိုက်နဲ့ ၂ ယောက်သား ရီးစားစကားမပြောဘဲ ရီးစားဖြစ်နေသလိုလို၊ ဘာလိုလို၊ ကျနော် မမ နားသွားသွားပြီး ပြုံးလားရယ်လား နဲ့ မမနဲ့ အဆင်ပြေနေတာ ကြည့်ပြီး မခံစားနိုင်တော့လို့လား မသိဘူး၊ မမကို ဇွဲကောင်းကောင်းနဲ့ လာရှိတ်နေတဲ့ ဟိုလူတောင် ပေါ်မလာတော့ဘူး။

ဟိုပြော ဒီပြောပြောဖြစ်တာဆိုတော့ သူ့အကြောင်းကိုယ့်အကြောင်း ပြောရင်း တွက်မိသလောက်က မမ ကကျနော့်ထက် ၃ နှစ်လောက်ကြီးမဲ့ သဘောရှိတယ်၊ သူက ကျနော်တို့ မြို့ဇာတိမဟုတ်ဘူး၊ တခြားကပြောင်းလာတာ၊ သူ့အဖေက အစိုးရဝမ်ထမ်း၊ တဖြေးဖြေးသူ့အကြောင်း သိလာတယ်၊ ပြီးတော့ မမက ခန ခန နေမကောင်းဖြစ်တတ်တယ်၊ ဖြစ်တိုင်းလဲ ဆနွင်းကြီး လိမ်းထားတာဘဲ၊ ကျနော်လဲ အဲဒီ နေမကောင်းတာကို သိပ်ပြီး စပ်စပ်စုစု မလုပ်ဘူးဗျ၊ သူ့ဟာက အကြာကြီးလဲ မဖြစ်ဘူး၊ တရက်ဘဲ၊ နောက်ရက်ဆို ကောင်းသွားပြန်ပြီ။ ဒီတော့ မမနေမကောင်းတာ ကျနော့်စိတ်ထဲ သမန်ကာ ရှန်ကာလောက်ဘဲ၊

ကျနော် သူ့ဆိုင်မှာ ထိုင်ပြီး ဆေးတွေချ၊ မကောင်းမှု့တွေ လုပ်နေတာ မမကသိပေမဲ့ ဘာမှမပြောဘူးဗျ၊ မသိဘဲနေမလား၊ မြင်နေတွေ့နေတဲ့ဟာ၊ အဲဒါတွေနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ကျနော်လဲ စကားမစသလို၊ သူလဲ မစဘူး၊ ဒါတွေသာ ချပေမဲ့ ကျနော်က ရွဲပြဲ မနေဘူး၊ လူက မသိရင် ပုံမှန်လိုပါဘဲ၊ ဒါကြောင့်လဲ မပြောတာ နေမှာပေါ့၊ အဲဒီမှာ ဟိုမကျ ဒီမကျ ဘဝနဲ့ တော်တော်ကြာလိုက်တယ်၊ ရီးစားစကားကို မပြောဖြစ်တာ၊ တွေ့တာကလဲ ဆိုင်မှာချည်းဘဲ ဆိုတော့ ပြောဘို့က အခွင့်အရေး ရပေမဲ့ ပြောလို့ကမထွက်ဘူး၊ ဒီကြားထဲ တခါတလေ ကျနော်တို့ကြား မလျှာရှည်က အာလူး လာလာဝင်ဖုတ်သေးတယ်၊ မလျှာရှည်က အားလူးတော့ ကောင်းတယ်၊ နောက်ပိုင်းဆို လဖက်ရည် လာချပေးရင်း ဝိုင်းမှာ ကျနော်တို့နဲ့ တော်တော်ကြာကြာ စကားပြောဖြစ်တယ်၊ ရင်းနှီးလာတာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ များသောအားဖြင့် ကျနော်တို့ ၂ ယောက် ကောင်တာမှာ ကျစ်ကျစ်ကျစ်ကျစ်နဲ့ တွတ်ထိုးနေရင် အနှောက်အယှက် မရှိတာ များပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော့် ပါးစပ်က မမကို ချစ်တယ်လို့ ပြောလို့ကို မထွက်တာ၊

နောက်တော့ ရီးစားစကားပြောဖြစ်တယ်ပေါ့၊ ပြောဖြစ်တာက ဒီလို၊ မမတို့ အပြန် အနောက်က တကောက်ကောက်လိုက်နေရာက မလျှာရှည် ကြောင့်ဘဲပေါ့၊ သူတို့က အနောက်က လိုက်လာတဲ့ ကျနော်တို့ (မှတ်မှတ်ရရ အဲဒီနေ့က ကျနော်နဲ့ နောက်ဘော်ဒါတယောက်၊ ၂ ယောက်ထဲလိုက်ဖြစ်တာ) ကိုစောင့်ပြီး ကိုဇော် စက်ဘီး ပေးစီးမလား ဆိုပြီး မေးတယ်။ လမ်းကလဲ လူရှင်းတယ်၊ ကျနော်ကလဲ ရပါတယ် ဆိုတော့ သူ့ ဆွဲခြင်း (သူတို့က ထမင်းချိုင့်တွေ တိုလီမုတ်စလေးတွေ ထည့်ထားတဲ့ ပလပ်စတစ် ဆွဲခြင်း အသေးစားလေး တယောက်တလုံးနဲ့) ကို မခစ်ခစ်ကို ပေးပြီး ကျနော့်စက်ဘီး တက်စီးရော၊

ကျနော့်စက်ဘီးက ယောက်ကျားစီး၊ မူလလက်ဟောင်းလွယ်လေး၊ ဖင်ထိုင်ခုံကလဲ နဲနဲမြှင့်ထားသေးတယ်၊ သိပ်အမြင့်ကြီးတော့ မဟုတ်ဘူး၊ မလျှာရှည်ကလဲ မမလောက် အရပ်မမြင့်ပေမဲ့ မဆိုးလှဘူး၊ ဟို သူ့အထွာနဲ့ သူတော့ ကြည့်လို့ ရှု့လို့ အဆင်ပြေသား၊ ရုပ်ရည်ကလဲ မဆိုးပါဘူး၊ ဆံပင်ဂုတ်ဝဲလေးနဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းက ခပ်ထူထူလေး၊ အသားအရေကလဲ ခပ်လပ်လပ်ပါဘဲ၊ မမ နဲ့ ယှဉ်လိုက်ရင်တော့ မှိန်သွားတာပေါ့၊ သူတို့ ၃ ယောက်ထဲမှာ မခစ်ခစ်ကတော့ အမှိန်ဆုံးပေါ့၊ တကယ်တမ်းတက်စီးတော့ ခြေနင်းကိုမှီတယ်ဆိုရုံလေး၊ မမှီ့တမှီပေါ့၊ မဆိုးပါဘူး သူ့ကြည့်ရတာ စီးတာတော့ ကျွမ်းသား၊ အဲဒါ ရှေ့ကို နဲနဲစီးလိုက်၊ ကွေ့ပြီးပြန်လှည့်လာလိုက်နဲ့၊ ပတ်စီးနေတာ၊ ကျန်တဲ့ ကျနော်တို့က လမ်းဆက်လျှောက်တော့ တဖွဲ့တည်းလို ဖြစ်သွားတာပေါ့၊ အဲဒါ ခန နေတော့ ကျနော့် ဘော်ဒါက နဲနဲ ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်လာလို့နဲ တူပါတယ်၊ ဟေ့ကောင် ငါလစ်တော့မယ် ဆိုပြီး သူ့စက်ဘီး နဲ့ သူလစ်ရော၊ တားချိန်တောင် မရလိုက်ဘူး၊ ကျနော် တယောက်ဘဲ ကျန်တာပေါ့၊

အဲဒီမှာ မခစ်ခစ် လဲ စိတ်ပါလာတယ်ထင်ပါရဲ့၊ ဟိုက ပတ်ပြီး ပြန်လှည့်အလာ အနားရောက်တော့ မလျှာရှည်ကို ဟဲ့ ငါ့ကို တင်စီးမလား ဆိုပြီး လှမ်းမေးတယ်၊ အဲဒါ မလျှာရှည်က လာ ဆိုပြီး လက်တဖက်ကိုလွှတ်လို့ သူတက်လို့ ရအောင် လမ်းဖွင့်ပေးတယ်၊ ကျနော့်စက်ဘီးက အနောက်က ကယ်ရီယာမပါဘူး၊ စိုင်းထီးဆိုင် စက်ဘီး၊ ဟိုကောင်မလေးက ပြေးပြီး မလျှာရှည် နင်းနေတဲ့ စက်ဘီး ရှေ့ဘားတမ်းပေါ် စွေ့ကနဲ ခုန်တက်လိုက်တယ်၊ ဟုတ်လို့၊ ဒါတောင် လက်တဖက်က ဆွဲခြင်း ၂ လုံး ပူးကိုင်ထားသေးတယ်၊ တကယ့်စီးနေကျ၊ မလျှာရှည် က အော်သွားတယ်၊ ငါတို့ XXXX (လမ်းနာမည်) လမ်းထိပ်မှာ စောင့်မယ် ဆိုပြီး၊ အဲဒါ မမနေတဲ့လမ်း။

ကျနော်နဲ့ မမ ၂ ယောက်တည်း ကျန်တာပေါ့၊ အဲဒီ အခွင့်အရေးကို အသုံးမချရင် ကျနော်လောက် စောက်သုံး မကျတဲ့ ကောင်ရှိအုံးမလား၊ ပြီးတော့ မမ တို့ လမ်းထိပ်ကလဲ ရောက်တော့မယ်၊ ဒီတော့ ကီသွင်းလိုက်ပြီး

"မမ"

မမ ဘာမှ ပြန်မပြော၊ သူလဲ သဘောပေါက်မှာပေါ့၊ ကျနော် ဘယ်ဇတ်ကတော့မယ်ဆိုတာ။

"မမကို ကျနော် ပြောချင်နေတာကြာပြီ သိလား"

သိမှာပေါ့၊ သူကတော့ သိတယ်ဘယ်ပြောမလဲ၊ မပြောဆို ဘာမှကို ပြန်မပြောဘူး၊

"မမ ကို ချစ်တယ်"

မျက်စိမှိတ်ပြီး ပြောချလိုက်တယ်၊ ဒါလဲ ဘာမှ ပြန်မပြောဘူး၊ ခနစောင့်သေးတယ်၊ ပြီးမှ

"မမ၊ မမ"

ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ ၂ ခါလောက် ဆင့်ခေါ်လိုက်တယ်၊ ဒီတော့မှ သူက လှည့်ကြည့်တယ်။

"မမ ပြောလေ"

"ဘာပြောရမလဲ"

"မမ ကိုကျနော် စောစောက ရီးစားစကားပြောတာလေ အဲဒါ အဲဒါ မမက . . ."

"မမ မှရီးစား မထားချင်တာ"

ပြန်ပြောတဲ့ ပုံကတခါတည်းဘဲ မင်္ဂလာ တန်းဆောင်ရတော့ မလိုလို၊ ဒါပေမဲ့ မမ ပြောတာ ဒီသဘောတော့မဟုတ်ဘူး။

"အာ"

"မမ သိပါတယ်၊ ကိုဇော် တနေ့ မမကို ပြောမယ်ဆိုတာ"

မမက ကျနော့ကို မလျှာရှည် ခေါ်သလို ကိုဇော်လို့ဘဲ ခေါ်တာ။ အမြဲတော့ မဟုတ်ဘူး၊ မလွဲမသွေ နာမည် ထည့်ပြောရမယ့်အခါမျိုးပေါ့၊ ကျနော့်လို တချိန်လုံး မမ မမ ဆိုပြီး ထည့်ထည့်မပြောဘူး။ တတ်နိုင်သမျှ နာမည်မခေါ်ဖြစ်အောင် ရှောင်တယ်၊ မမ ကဘဲ ဆက်ပြောတယ်။

"မမ တို့ ဒီလိုဘဲ ခင်ခင်မင်မင် နေရင် မကောင်းဘူးလား"

"ဘာလဲ မမက ကျနော့် ကို မချစ်နိုင်လို့လား"

"မမကမှ ရီးစားမထားချင်တာ၊ ထားလို့လဲ မဖြစ်ပါဘူး၊ ပြီးတော့ ကိုဇော်က မမထက်လဲငယ်တယ်"

မမက မချစ်နိုင်ဘူးလဲ မဟုတ်ဘူး၊ အဖြေလဲ မပေးဘူး၊ မမ စဉ်းစားအုံးမယ်လဲ မပြောဘူး၊  ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်နဲ့၊ ကျနော်လဲ အဖြေကို မရမက မတောင်းတတ်ဘူး၊ လက်တွေ ဘာတွေ ဆွဲပြီး မရဘူး မရဘူး အဖြေရမှ လွှတ်မယ်တို့ ဘာတို့၊ လဲ မလုပ်တတ်ဘူး၊ ခုများနဲ့တော့ ကွာပ၊ ဒါနဲ့ဘဲ မမတို့ လမ်းထိပ်ရောက်ရော။

လမ်းထိပ်ရောက်တော့ မခစ်ခစ်က မရှိတော့၊ သူ့ ဦးလေးနဲ့ လမ်းကြုံ လိုက်သွားပြီတဲ့၊ အဲဒါ ကိုဇော့်စက်ဘီးနဲ့ လိုက်ပို့ ဆိုပြီး ကျနော့်ကို မလျှာရှည်က ပြောရော၊ မမရှေ့မှာတင်၊ မမကတော့ အေးအေးဆေးဆေးဘဲ၊ မမ သွားတော့မယ်ဆိုပြီး သူ့ဖာသာသူ သူ့ အိမ်ဘက် ဆက်လျှောက်သွားတယ်၊ မမပုံစံက စောစောက ရီးစားစကားပြောခံထားရပေမဲ့လဲ ထူးထူးခြားခြား ဖြစ်မနေဘူး၊ ပုံမှန်ဘဲ၊ ကျနော်ကသာ စောစောကလဲ အရဲစွန့်ပြီး ပြောလိုက်ရ၊ အဖြေကလဲ ပြန်မရဆိုတော့ ရင်တွေဘာတွေ တုန်ပြီး စိတ်ထဲက တခုခု အလိုမကျဖြစ်နေရာက၊ ခု သူက အိမ်ပြန်ပို့ပေးလာပြောတော့ စိတ်ထဲက နဲနဲတော့ ညစ်သွားတယ်၊ မပို့ချင်လို့တော့ မဟုတ်၊ ကျနော် တသက်နဲ့ တကိုယ် မိန်းခလေး တယောက်ကို တခါမှစက်ဘီးပေါ်တင် မနင်းဘူးတာ။ မမ နောက် ဓါတ်တိုင် တတိုင်အကွာလောက်ကတောင် တကောက်ကောက် တယောက်တည်း မလိုက်ရဲတဲ့ဟာ၊ ခု မလျှာရှည်ကို တင်နင်းဘို့တောင် ခပ်ရှက်ရှက်၊ ဒီနေ့ ဘယ်လိုဖြစ်နေမှန်းမသိဘူး၊ အဆင်မပြေတာချည်းဘဲ၊ ဒါနဲ့ဘဲ မလျှာရှည်ကို

"နင်ကလဲ စောစောက တခါတည်း လိုက်သွားတာမဟုတ်ဘူး"

"လိုက်လို့ မရလို့ပေါ့၊ သူ့ ဦးလေးလဲ စက်ဘီးနဲ့၊ ဘာလဲ ကိုဇော်က မပို့ချင်ဘူးလား၊ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ဘဲ လျှောက်သွားလိုက်တော့မယ်"

သူက ဒီလိုလာပြောတော့ သွား သွား လျှောက်သွားဆိုပြီး ပစ်ပစ်ခါခါ ပြောလိုက်လို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ၊ သူ ကူညီထားတာတွေလဲ ရှိတဲ့ဟာ။ ပြီးတော့လဲ ဘော်ဒါလိုဖြစ်နေတာဆိုတော့၊ လေသံဖျော့လိုက်ပြီး

"မဟုတ်ပါဘူးဟ၊ တခါတည်း နင်ကလဲတမျိုး"

"ဘာ တမျိုးလဲ၊ မပို့ချင်လဲနေ"

"ပို့ပါမယ် ဆိုမှ၊ ကဲလာ၊ ခုန်တက်တတ်တယ်မို့လား"

"အင်း"

ပြောပြောဆိုဆို စက်ဘီးပေါ်လွှားကနဲတက်လိုက်ပြီး သူ တက်လို့ရအောင် လက်တဖက် လွှတ်ပေးလိုက်တော့ သူလဲ စောစော မခစ်ခစ်လို ပြေးလိုက်လာပြီး စွေ့ကနဲ ခုန်တတ်လိုက်တယ်၊

စက်ဘီးပေါ်လဲ ရောက်ရော မိနစ်မဆိုင်း မလျှာရှည်ကတော့ စပြီ၊

"ဘယ်လိုလဲ အဆင်ပြေလား"

"ဘာကိုလဲ"

သူဘာမေးတယ်ဆိုတာ သိသိကြီးနဲ့ ကျနော်က မသိသလို ပြန်လုပ်လိုက်တော့ သူ့လက်တဖက်နဲ့ စက်ဘီး လက်ကိုင် ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်ကို ဖတ်ကနဲ ရိုက်ပြီး

"ဘာ ဘာကိုလဲ လဲ၊ စောစောက အမနဲ့ကိုပြောတာ"

မိန်းမချင်း တူပေမဲ့ စကားပြောရတာ ပုံစံချင်းကိုမတူဘူး၊ မလျှာရှည်နဲ့က ပြောလို့ကောင်းပေမဲ့၊ မမ နဲ့ကျတော့ အဲလို မဟုတ်ဘူး၊ ပါးစပ်က မလျှာရှည်နဲ့ ပြောသလို သိပ်ပေါ့ပေါ့ပါးပါးမရှိဘူး။ ကျနော်လဲ မနေနိုင်ဘူး၊ သူက အခြေအနေ အကုန် သိနေတဲ့သူဆိုတော့ အမှန်အတိုင်းဘဲ ပြောလိုက်တယ်။

"ငါပြောလိုက်ပြီ"

"ရီးစားစကားလား"

"အင်း"

"အမက ဘာပြောလဲ"

"ဘာမှ မပြောဘူး၊ အဖြေလဲ မပေးဘူးဟ"

"ထင်သားဘဲ၊ အမက ဒါတွေ စိတ်မဝင်စားဘူးလို့ အစကတည်းက ပြောထားတဲ့ဟာ"

"နင် သူ့ကို မမေးကြည့်ဘူးလား ငါ့အပေါ် ဘယ်လိုသဘောထားလဲ ဆိုတာ"

"အင်း မေးကြည့်တယ်"

"ဘာပြောလဲ"

"ကိုဇော်က ခင်ဘို့တော့ ကောင်းပါတယ် တဲ့၊ ဒါဘဲပြောတယ်"

"ငါ့ကို ချစ်ရောချစ်လားလို့ မမေးကြည့်ဘူးလား"

"ဟာ အဲလိုတော့ ပေါ်တင်ကြီး မမေးပါဘူး၊ ဘယ်ကောင်းမလဲဟ"

"မေးကြည့်တာ မဟုတ်ဘူး"

"ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်မေးပါလား"

"နင်ကလဲ ဒါလေးတောင် အားမကိုးရဘူးလား"

အဲလိုစကားသာပြောနေတယ်၊ သူနဲ့ကျနော်က တကယ့်ကို နီးနီးကပ်ကပ်၊ သူကလဲ ကျနော်တို့ ယောက်ကျားလေးတွေ ဘားတန်းထိုင်စီးသလို တထောင်နဲ့ လက်ကိုင်ကို ထောက်၊ ခါးနဲနဲကိုင်းပြီး မျက်နှာကို ရှေ့ဘက်လှည့်လို့ သက်တောင့်သက်သာ ပုံစံမျိုးမဟုတ်၊ ခါးကို မတ်ပြီး မျက်နှာက ရှေ့ကိုမကြည့်ဘဲ ကျနော့် ဘက်လှည့်စကားပြောနေတာဆိုတော့ သူ့ မျက်နှာနဲ့ ကျနော့် မျက်နှာက နီးနီးကပ်ကပ်၊ နောက်ပြီး ကျနော်က အပေါ်စီးက ကိုဖြစ်နေတော့ သူ့ အကျႌက လည်မဟိုက်ပေမဲ့ တချက်တချက် ဟသွားတဲ့အခါ ဘော်လီ အနားစတောင် လှမ်းမြင်နေတဲ့ အခြေ၊ ပုံစံက လူချင်းမထိဘဲ သူက ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲရောက်နေတဲ့ပုံ၊ ဒီထက်ဆိုးတာက စက်ဘီးနင်းနေတဲ့ ကျနော့် ခြေထောက်က သတိထားပြီး မထိအောင် ကားနင်းပေမဲ့ တချက် တချက် သူ့တင်ပါးနဲ့ ကျနော့်ဒူး သွားသွားပွတ်နေသေး။

သူ့ နေရာ မမသာဆို ဘယ်လိုနေမယ်မသိ၊ ခု ဘာမဆိုင် ညာမဆိုင် နီးနီးကပ်ကပ်ဖြစ်နေတော့ လူက အခွင့်အရေး ယူချင်လာတယ်၊ စိတ်ထဲက ဟို ကက မလေးနဲ့ အီစီကလီ ဖြစ်ခဲ့သလိုမျိုး စိတ်မျိုးဖြစ်လာတယ်၊ သူစိတ်ထဲ ဘယ်လိုရှိမလဲတော့ မသိ၊ ကျနော့်စိတ်ထဲကတော့ ကျလိ ကျလိ နဲ့ ပိုင်စိုးပိုင်နင်း ထိချင်စိတ် ဖြစ်နေတာတော့ အမှန်။ ဒါနဲ့ဘဲ တင်ပါးသွားသွားထိနေတဲ့ ခြေထောက်က အထိစိပ်လာတယ်၊

"ဖူး မောတယ်၊ ရီးစား တယောက်လောက် ရဘို့မလွယ်ပါလား"

"ဘယ်လွယ်မလဲ၊ ရီးစား မထားချင်တဲ့သူကို သွားကြိုက်တာကိုး"

"ဘယ်သိမလဲဟ၊ နင်ရော ရီးစားရှိလား"

"အိုး မရှိပါဘူး"

"ဟေ့ တကယ်လား၊ ငါ့ကို မလိမ်နဲ့နော်"

"လိမ်စရာလား၊ ရှိရင် ဒီလို ကိုဇော်နဲ့ စက်ဘီးတောင် လိုက်မစီးဘူး၊ သူ့ လာကြိုခိုင်းမှာပေါ့"

"ဒါဆိုလဲ ရီးစားထားလိုက်ဟာ၊ ဘယ်သူလဲ နင့်ကို ကြိုက်တဲ့သူ မရှိဘူးလား"

"ရှိတာပေ့ါ၊ သူတို့ကိုမကြိုက်ပါဘူး၊ အလကားကောင်တွေ"

"ဒါဆို နင်ကြိုက်နေတဲ့သူ ရောရှိလား"

"ဘယ်သိမလဲ၊ မပြောပါဘူး"

"ဟဲ ဟဲ ငါသိတယ် ငါသိတယ်၊ နင် ငါ့ သူငယ်ချင်း အောင်ကျော်ကို ကြိုက်နေတာမှုတ်လား"

"ဘယ်က အောင်ကျော်လဲ သိတောင် မသိဘူး"

"ဘာမသိဘူးလဲ၊ နင့်ကို စကားပြောပြောနေတဲ့ ကောင်လေ"

"ဟွန့် ဝေးသေး ပုံစံက စာကလေးလိုလို ဘာလိုလို"

"ဒါဆို ဘယ်သူလဲ၊ ငါ့ သူငယ်ချင်းတွေထဲကလား"

"မပြောပါဘူးဆို"

"ဟို ဟို နင့်အိမ်ဘေးက မင်းဝင်းထွန်း၊ ဟုတ်တယ်မို့လား"

"ကိုဇော်နော် ကိုဇော် ဘာတွေ လာပြောနေတာလဲ၊ သူ့လဲ စိတ်မဝင်စားဘူး၊ ဟိုက ကြားသွားလို့ နေရင်းထိုင်ရင်း ဘဝင်တက်နေအုံးမယ်"

"ဟဲ ဟဲ ဒါဆို သေချာပြီ၊ သေချာပြီ"

"ကိုဇော်နော် မဟုတ်ပါဘူးဆို"

အဲဒီမှာဖြစ်ချင်တော့ သူက ကျနော့်ဘက်လှည့်ပြီး အတင်းငြင်း၊ ကျနော်က မလျှာရှည်ကိုဘဲ ငုံ့ကြည့်ပြီး စနေတော့ စက်ဘီးက ဘိုးတော်ဘုရား လက်ထက်တည်းက ခင်းထားတဲ့လမ်းပေါ်က ချိုင့်ထဲကို ကျပြီး

"ဒုတ်"

"အိုး"

"အ"

သူ့ နဖူးနဲ့ ကျနော့် မေးစေ့ ဆောင့်မိပါရော၊ ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ပါးစပ်က အ ကနဲ အသံထွက်လို့ မေးစိကို လက်နဲ့ ပွတ်မိတာပေါ့၊ မလျှာရှည်က ကျနော် လက်နဲ့ပွတ်နေတာကို ကြည့်ပြီး

"နာသွားလား" လို့ လှမ်းမေးတယ်၊

"နင်ရော" ဆိုတော့

"နဲနဲ ပါ" ဆိုပြီး သူ့ နဖူး သူလက်နဲ့ ပွတ်တယ်။ မရည်ရွယ်ဘဲ ကျနော်လဲ

"ပြစမ်း" လို့ပြောရင်း စောစောက ကျနော့် မေးစေ့ ကိုပွတ်နေတဲ့ လက်နဲ့ နဖူးပေါ် ဝဲကျနေတဲ့ သူ့ ဆံပင်ကို အပေါ်သတ်တင်ရင်း ထိသွားတဲ့ နေရာကို မှန်းပြီး လက်နဲ့ ပွတ်ပေးလိုက်ရင်း

"ငါ ချိုင့် မတွေ့လိုက်ဘူးဟ"

လို့ပြောရင်း သူ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော့်ကို ပြန်ကြည့်နေတဲ့ သူ့ မျက်လုံးက တမျိုးဘဲ၊ အရောင်လက်နေသလိုဘဲ၊ ရုတ်တရက် ကျနော့်စိတ်ထဲက ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။

အဲဒီမှာ ခနလောက် သူနဲ့ မျက်စိချင်း ဆုံမိကြတယ်၊ အဲဒီ ခနလေး အတွင်းမှာဘဲ တခုခုကို နားလည်လိုက်သလိုဘဲ၊ ဒီကောင်မလေး ငါ့ကို ကြွေနေတာများလား၊ ဟုတ်မယ်ထင်တယ်၊ သူ ငါ့ကို ဆက်ဆံပုံက တမျိုးဘဲ၊ အမြဲ အရေးပေးတယ်၊ ဟို မခစ်ခစ် လိုမဟုတ်ဘူး၊ အာ မဖြစ်နိုင်ဘူးထင်တယ်၊ သူ သိသားဘဲ၊ ငါ မမ ကိုချစ်နေတယ်ဆိုတာ၊ သူတောင် ငါ့အတွက် ကူညီနေတဲ့ဟာ၊ ငါ စိတ်ထင်တာများလား၊ အကြည့်ချင်းဆုံတုန်းက ငါ့မျက်လုံးလဲ သူ့လိုအရောင်လက်နေလားမသိဘူး၊ ဖြစ်နိုင်တယ်၊ ငါလဲ သူ့အပေါ်စောစောက ဖီးလ်တက်သွားတာဆိုတော့၊ သူလဲ ငါ့လိုစိတ်ထဲကသိသွားပြီလား မသိ၊ စိတ်ထဲ တောင်စဉ်ရေမရ တွေးလိုက်မိတယ်၊

"ကိုဇော့်"

ရုတ်တရက် သူခေါ်လိုက်တော့ ကူးနေတဲ့ စိတ်ကရုတ်တရက်ရပ်သွားပြီး "အင်း" ကနဲပြန်ထူးရင်း သူခေါ်တဲ့ လေသံက တမျိုးဖြစ်နေတာမို့ ရသမျှ အချိန်တွင်းလေး မဟုတ်က ဟုတ်က ထပ်စဉ်းစားမိလိုက်တယ်၊ ဟိုက် သူ ငါ့ကို ရီးစားစကားစပြောရင်တော့ ပြသနာ၊ ဒီကောင်မလေးက ပြောချင်ပြောမယ်၊ ပြောလို့ရတာမဟုတ်ဘူး၊ ခုတောင် သူငါ့ကို သင့်တယ် မသင့်တယ် မစဉ်းစားဘဲ စက်ဘီးနဲ့ လိုက်ပို့ခိုင်းတာ၊ ပြောရင် ငါ ဘယ်လိုပြန်ပြောရမလဲမသိ၊

"သများကို မုန့်ဟင်းခါး ဝယ်ကြွေးမလား"

အမလေး မလျှာရှည် လေသံတွေ ဘာတွေပြောင်းလို့၊ သူကလဲ သူ့ဖီးလ် နဲ့ သူပြော၊ ကျနော်ကလဲ ကျနော့် ဖီးလ်နဲ့ ကျနော်ဖြစ်နေတာ ဆိုတော့ သူ့အသံက နဲနဲ ချွဲသလိုဖြစ်နေပေမဲ့ နားထောင်လို့တော့ ကောင်းသား၊ ကျနော့် နားထဲ ကြားလိုက်ရတာ သများ တဲ့၊ သူများလို့ သူ့ကိုသူပြောတာဖြစ်မယ်၊ သူပြောတာနဲ့ ကျနော့်တွေးတာ တခြားဆီဖြစ်နေတာမို့ စကားက ကျနော့် ဝသီအတိုင်း ရုတ်တရက်

"ဘာလို့ကြွေးရမှာလဲ"

"အဲဒီဆိုင်က မုန့်ဟင်းခါးက စားကောင်းတယ် ကိုဇော်ရ၊ ကိုဇော် စားဘူးလား၊ ကိုဇော့်ကို ကြွေးချင်တာ ပိုက်ဆံမရှိလို့"

"ဘာမှလဲ မဆိုင်ဘူး၊ ဒါဆို ဘာလို့ ဝယ်ကြွေးမလား လို့မေးလဲ"

"အိုး ပိုက်ဆံမရှိလို့ပါဆို၊ သများကို ဝယ်ကျွေးရင်း ကိုဇော်လဲ စားပေ့ါ၊ နောက် လခ ထုပ်ရင် ပြန်ဝယ်ကျွေးမယ်လေ"

ပြောပြော ဆိုဆို မလျှာရှည်က ကျနော့် အကျႌရင်ဘတ်က ပြုတ်နေတဲ့ ကျယ်သီးကို သူ့လက်တဖက်နဲ့ လာတပ်ပေးတယ်၊ ဘာစိတ်ကူးပေါက်လဲမသိဘူး၊ အမှန်က ပြုတ်နေတာ မဟုတ်ဘူး၊ တမင်ဖွင့်ထားတာ၊ စတိုင် သဘောပေါ့၊ သူ့ လက်တဖက်က ဆွဲခြင်းလဲ ကိုင်၊ ပြီးတော့ စက်ဘီးလက်ကိုင်ကိုလဲကိုင် ၂ ခုပူးပြီး ကိုင်ထားရတာ ဆိုတော့ အားနေတာက လက်တဖက်တည်း၊ ဒီတော့ ကျယ်သီးပေါက်ထဲ မဝင် ဝင်အောင် နဲနဲ အချိန်ယူရတာပေ့ါ၊ ကျနော် သူကျယ်သီး တပ်ပေးနေတာ ရုတ်တရက် ငုံ့ကြည့်ပြီး သူ့ကို မုန့်ဟင်းခါး ဝယ်ကြွေးချင်စိတ် တချက်တည်း ပေါ်သွားတယ်၊ အစကတည်းကလဲ ကြွေးချင်ပါတယ်၊ ယောက်ကျားဆိုတော့ လာ ကြွေးမယ် တခါတည်း မပြောချင်လို့ ဟန်လုပ်နေတာ။

"အင်း ကြွေးမယ်၊ ငါလဲ ဘိုက်ဆာပြီ၊ ဘယ်မှာလဲ နင့်ဆိုင်"

"တကယ်လား၊ ဒါဆို သများတို့ လမ်းကမချိုးနဲ့ နဲနဲဆက်သွားလိုက် နောက်တလမ်းထဲမှာ၊ အပြန်ဆို အဲဒီ ဆိုင်ဘေးလမ်းက ဖြတ်ပြန်လာလို့ ရတယ် နီးနီးလေး"

ပြောပြောဆိုဆို သူ့ကြယ်သီး တတ်တဲ့ အလုပ်ပြီးသွားတယ်၊ ကျနော်က သူတတ်ပြီးသွားတာ ထပ်ငုံ့ကြည့်ပြီး

"အဲဒီ ကျယ်သီးက တမင်ဖြုတ်ထားတာဟ၊ ပြန်ဖြုတ်ပေး"

"သွား . .  စောစောကတော့ မပြောဘူး"

ဆိုပြီး မျက်စောင်းထိုးသလို စွေကြည့်ပြီး သူ့လက်နဲ့ ကျနော့် ရင်ဘတ်ကို ဖွဖွလေး ရိုက်တယ်၊ ကျနော်က ပြုံးရင်း မေးစိကို ငေါပြီး မော့ပြီး စွေကြည့်နေတဲ့ သူ့နဖူးကို ငုံ့တိုက်လိုက်တယ်၊ စောစောက မတော်တဆ တိုက်မိသလိုမျိုး၊ သူက မရှောင်၊ ဇက်ကလေး ပုပြီး နဖူးနဲ့ ခံတယ်။ နောက် ဘာမှလဲ မဆိုင်ဘဲ ၂ ယောက်သား ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်မိတယ်။ ကျနော့် စိတ်ထဲ မမတောင် ဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိ၊

မုန့်ဟင်းခါး စားလိုက်လို့လားမသိ၊ စောစောက ဘာလိုလို ညာလိုလိုနဲ့ တက်နေတဲ့ ဖီးလ်၊ တခါတည်း မုန့်ဟင်းခါးနဲ့ အတူ ဘိုက်ထဲပြန်ဝင်သွားတယ်၊ အခြေအနေက ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်သွားတယ်၊ ကျနော့်ဘက်က ပြောတာပါ၊ သူ့ဘက်ကတော့ ဘယ်သိမလဲ၊ သူက ကျနော့်ကို ကြွေနေရင်တော့ တမျိုးပေါ့၊ ဒါမှမဟုတ် သူလဲ ကျနော့်လိုဘဲ နီးနီးကပ်ကပ် ရုတ်တရက် ဖြစ်သွားပြီး စိတ်ခန ပြောင်းသွားတာ ဆိုရင်တော့ သူလဲ ဘိုက်ထဲ ပြန်ဝင်သွားပြီပေ့ါ၊ စားပြီးတော့ လမ်းကြားအတိုင်း စက်ဘီး တွန်းပြီး လမ်းလျှောက်ဘဲ ပြန်ခဲ့တယ်၊ အဲဒီတုန်းက အဲလိုပြန်ဝင်သွားတာကို ပျောက်သွားပြီထင်တာ၊ ငုံ့သွားတယ်ဆိုတာ ကျနော်တကယ်မသိလိုက်ဘူး၊ သိများသိရင် ဒီလိုဘယ်ဆက်ဖြစ်မလဲ၊ သူ့ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့

"ငါ့ကို ရေတခွက်လောက်တိုက်စမ်းဟာ၊ စောစောက မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်က သောက်ရေခွက်က ဆီတွေ ဝေ့နေတာ နဲ့ ငါမသောက်ခဲ့ဘူး"

"ထင်သားဘဲ၊ ကိုဇော် ရေခွက်ကိုင်ပြီး မသောက်ဘဲ ပြန်ချလိုက်ကတည်းက"

ဆိုပြီး သူ့ အိမ်ပေါ် ကမန်းကတမ်း သောက်ရေခတ်ဘို့ ပြေးတက်သွားတယ်၊

သူက အိမ်ပေါ်ပြေးတက်ပြီး ရေခတ်တော့ ကျနော်လဲ စက်ဘီးအိမ်ရှေ့မှာ ဒေါက်ထောက်ပြီး

"ရတယ် ရတယ် ငါ့ဖာသာ ငါဘဲဝင်သောက်လိုက်တော့မယ်" လို့ပြောရင်း အိမ်ထဲ လိုက်ဝင်လိုက်တယ်၊ သူ့ အိမ်က ရင်းနှီးပြီးသားကိုး။ ဖြစ်ချင်တော့ အိမ်ထဲမှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး၊ သူ့ အမေ ဘယ်သွားနေလဲ မသိ၊ ဒီလိုဘဲဗျ၊ သူတို့ရပ်ကွက်က သူဌေးရပ်ကွက်၊ အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိလဲ တံခါး ဟင်းလင်းဖွင့်ထားလို့ ရတယ်၊ ဘယ်သူမှ ဝင်မခိုးဘူး။ ခိုးစရာ ဘာမှ ကိုမှမရှိတာ။

ငတ်ငတ်နဲ့ ရေကို ၂ ခွက်ဆင့်ပြီး ချလိုက်တယ်၊ မလျှာရှည်က အနားမှာ ရပ်ပြီး ကျနော် ရေသောက်တာ ငေးကြည့်နေတယ်၊ ကျနော်သောက်ပြီးတော့ သူလဲ သောက်ချင်လို့ စောင့်နေတာသိတာနဲ့

"ရော့ နင့် အလှည့်" ဆိုပြီး ခွက်ကို သူ့လှမ်းပေးတော့ သူလဲ ဟန်မဆောင်နိုင်ဘဲ တခွက် ကမန်းကတမ်း ခပ်ပြီး မော့ချလိုက်တယ်၊ မိန်းခလေးဆိုတော့ ကျနော့်ကလို ဂွတ်ကနဲ ဂွတ်ကနဲတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ တဖြေးဖြေးဆွဲသောက်တာပေါ့၊ ကျနော်လဲ သူ ရေသောက်နေတာကြည့်ရင်း စောစောက ဘိုက်ထဲဝင်သွားတဲ့ ဖီးလ်က အတင်းပြန်ရုန်းထွက်လာတယ်၊ အိမ်ထဲမှာလဲ ဘယ်သူမှ မရှိဘဲ သူနဲ့ ကျနော် ၂ ယောက်တည်းဆိုတာ သိနေတာလဲ ပါတာပေါ့၊

သူလဲမော့ချလိုက်လို့လဲ ပြီးရော ကျနော်လဲ ဘယ်လိုဖြစ်လာတယ် မသိ၊ စိတ်ထဲက ဘယ်လိုမှ မထိမ်းနိုင်ဘဲ သူ့အလိုအလျှောက် ဟို ကက မလေးနဲ့ အခွင့်အရေး ရတဲ့အခါ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ပုံစံမျိုးအတိုင်း ဇတ်ခင်းလိုက်တယ်၊ သူကလဲ လိုက်လျှောနေသလိုလို ကျနော့်စိတ်ထဲကလဲ ထင်နေတာလဲ ပါတာပေါ့၊ ကျနော့် နားလာကပ်နေတာကိုး၊ ဒါနဲ့ဘဲ သူ့ခါးကို ဆွဲဖက်လိုက်တယ်။ သူလဲ ရုတ်တရက် အငိုက်မိပြီး ကျနော်ဆွဲဖက်တာ ပါလာပြီး ကျနော့် ရင်ခွင်ထဲ တန်းရောက်သွားတာပေါ့၊ နောက် ကျနော့်ကို တခုခု ပြောဘို့ ပြင်လဲပြင်လိုက်ရော ကျနော့်ပါးစပ်က သူ့ပါးစပ်နဲ့ ကပ်သွားတာဆိုတော့ သူ့ ဆီက စကားအစား ဝူးဝူး နဲ့ လေသံဘဲထွက်လာတော့တယ်၊ စောစောက မုန့်ဟင်းခါး စားထားတာ ဆိုတော့ သူ့ နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကရေသောက်ပြီးတာတောင် မုန့်ဟင်းခါး အရသာမပျောက်သေး၊

စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးကို တင်းတင်းဖက်ပြီး အဲဒီ မုန့်ဟင်းခါး နှုတ်ခမ်းကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းဘဲ တအားဆွဲစုတ်လိုက်တယ်၊ သူ့လက်နှစ်ဘက်ကလွတ်နေပေမဲ့ ကျနော့် ကို အတင်းမတွန်းထုတ်၊ ကျနော့် ပခုံးတို့ ကျောတို့ကို ကယောင်ကတမ်းနဲ့ ဟိုပုတ်ဒီပုတ်လောက်ဘဲ၊ သူ့လက်ကလဲ ရေသောက်တဲ့ စတီးခွက် ကိုင်ထားပေမဲ့ ဂွတ်ကနဲ မဆော်၊ အတင်းရုန်းတာမျိုး မဖြစ်ပေမဲ့ ဝူးဝူး ဝူးဝူး နဲ့ တချက်တချက် အသံတော့ထွက်လာတယ်၊ ဘာတွေပြောနေမှန်းမသိ၊

နမ်းလက်စနဲ့ ကျနော်မလွှတ်တော့ သူ့ အရပ်က နဲနဲပုတော့ ခေါင်းငုံ့ပြီး ကုန်းနမ်းနေရတာ အားမရတာနဲ့ ဆတ်ကနဲ သူ့ကို နဲနဲမချီလိုက်တယ်၊ သူက ခြေဖျားတထောက်စာလောက်မြင့်လာတော့မှ သူ့ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ကျနော့် နှုတ်ခမ်းကပ်နေတဲ့ ပုံစံက အဆင်ပြေသွားတယ်၊ ကျနော်ကလဲ ဟို ကက မလေးနဲ့ အတွေ့အကြုံက ရှိပြီးသားဆိုတော့ ဘာပြောကောင်းမလဲ၊ အပေါ်နှုတ်ခမ်းရော အောက်နှုတ်ခမ်းရော တခုပြီး တခု ဆွဲငုံလိုက် လျှာနဲ့ ကလိလိုက်ဆိုတော့ မလျှာရှည်လဲ လျှာမရှည်နိုင်တော့ဘူး၊ ဝူး ဝူး အသံပျောက်လို့ အူး အူး အဲလေ အင်း အင်း လား ဟင်း ဟင်း လား အသံတိုးတိုးလေးထွက်လာတယ်၊ သူလဲ ဖီးလ်တက်လာတယ်ထင်တာဘဲ၊ ဒါတောင် လျှာ လျှာခြင်း စစ်မတိုက်ရသေးဘူး၊ ကျနော်က တိုက်ဘို့ကြိုးစားပေမဲ့ သူက မတိုက်သေးတာလား မတိုက်တတ်သေးတာလား မသိ၊ ဒါပေမဲ့ သူ့လက် ၂ ဖက်နဲ့ ကျနော့် လယ်ပင်းကို သိုင်းဖက်လာတယ်၊ အဲဒီမှာ

"ဒေါက်"

"ဂွမ် ဂလပ် ဂလပ် ဂလပ်"

သူ့လက်ထဲက စတီးခွက် လွတ်ကျသွားတဲ့ အသံထွက်လာတယ်၊ ရုတ်တရက် ဆိုတော့ အိမ်ပေါ် တယောက်ယောက်တက်လာပလားဆိုပြီး ကျနော်လန့်သွားပြီး သူ့နဲ့ ကမန်းကတမ်း ခွာလိုက်တယ်၊ လူကအဲလို အသဲငယ်တာ၊ မဟုတ်မှန်းလဲ သိရော၊ ရင်ထဲ နဲနဲပေါ့သွားပေမဲ့ အသိက ချက်ခြင်းပြန်ဝင်လာတယ်။

"ဟာ ဟင်အင်း၊ မဟုတ်ဘူး မဟုတ်ဘူး၊ နင် နင် ငါ့ကို စိတ်မဆိုးနဲ့၊ ငါ ငါ ဘာဖြစ်သွားမှန်း မသိဘူး"

အဲလိုသဘောမျိုးထင်တာဘဲ၊ စကားကို ကဘောက်ထိ ကဘောက်ချာ ဘာတွေပြောလို့ ပြောမှန်း မသိပြောပြီး သူ့ရှေ့က လှည့်ထွက်လို့ တန်းပြေးတာဘဲ၊ မင်းဝင်းထွန်းဆီတောင် မဝင်အားတော့ဘဲ နင်းပြေးတာ၊ လမ်းမှာ ကားတိုက်မသေတာ ကံကောင်း။

အင်း ပြောရရင် ကျနော့် နေရာမှာ တပ်ကြပ်ကြီးတို့လို ပုံစံမျိုးဆို ဂွင်ပေါ့၊ ဇတ်လမ်း တပုဒ် ဖြစ်သွားလောက်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ဗျာ အဲဒီတုန်းက ကျနော်က ငတုံး။

ပြသနာက အဲဒီမှာ၊ မမျှော်လင့်ဘဲ မလျှာရှည်နဲ့ ဖြစ်လိုက်တဲ့ ကိစ္စက ကျနော့်အဖို့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့၊ အဲဒီလက်ဖက်ရည်ဆိုင် တပတ်လောက် ကျနော် မျက်နှာသွားမပြရဲ၊ စိတ်ထဲက မမဆီသွားချင်ပေမဲ့ မလျှာရှည်ကို ဘယ်လို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမှန်း မသိ၊ မမကတော့ သူ့ကို ရီးစားစကားပြောပြီး ပျောက်သွားတယ်ထင်မှာဘဲ၊ ဒါမှမဟုတ် မလျှာရှည်က ကျနော်သူ့ကို ကစ်ဆင်ဆွဲသွားတဲ့ အကြောင်း မမကို ပြောလိုက်ရင်တော့ သွားပြီ၊ အဲဒါ တပတ်လုံးလုံး ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့ ဆေးဘဲ လှိမ့်ချနေတယ်၊

နောက်ဆုံး မနေနိုင်တော့ ဘော်ဒါအရင်း ခေါက်ခေါက်ကြီး ကိုရင်ဖွင့်ရတော့တာပေ့ါ၊ ဒီကောင်ကကျနော်တို့ ရပ်ကွက်ထဲက၊ ကျနော့်ထက်တော့နဲနဲငယ်တယ်၊ သူငယ်ချင်းဆိုလဲဟုတ်၊ ကိုယ်က ပေးကမ်းကျွေးမွေးထားတော့ ဘာညာ ခိုင်းမယ်ဆိုလဲ ခိုင်းလို့ရတဲ့ သဘောမျိုးနဲနဲသက်ရောက်တဲ့ ဘော်ဒါပေါ့၊ ခင်ဗျားတို့လဲ သဘောပေါက်မှာပေါ့၊ အပြင်ကတွဲနေကျဘော်ဒါမျိုးမဟုတ်ဘူး၊ သိတယ်မှုတ်လား၊ ခု ကျနော်သုံးစွဲနေတာတွေက ဥပဒေနဲ့ မလွတ်ကင်းတော့ ပစ္စည်းဖန် ဘာဖန် ဆို တခါတလေသူ့ဘဲ အားကိုးရတာ၊ အဲလိုမျိုး ဘော်ဒါ၊ ပြီးတော့ ခုကိစ္စက သူများသားသမီး ပေါ်တင်ကြီး သွားနမ်းထားတဲ့ ကိစ္စ၊ တခြားသူ သိလို့လဲ မကောင်းဘူး။ သူနဲ့ကတော့ ကျနော့်က ဆရာလို ဖြစ်နေတော့ ကျနော် မဟုတ်တာလုပ်လဲ အိုကေလိုက်မဲ့သူ၊ ပြီးတော့ နှုတ်လဲလုံတယ်။

အဲဒါနဲ့ သူကိုခေါ်ပြီး စားသောက်ဆိုင်တခုမှာ အရက်လေး ဘာလေး ချပြီး စကားပြောကြတာပေါ့၊ အေးကွာ ငါ ဒီလို ဒီလို ဘဲဖြစ်သွားတယ်ကွာပေါ့၊ ဘယ်လိုလုပ်ရင် ကောင်းမလဲပေါ့၊ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် စဉ်းစားတာနဲ့စာရင် ၂ ခေါင်းပေါင်းလိုက်တာက ပိုကောင်းတဲ့ သဘောပေါ့၊ ဟိုပြောဒီပြောနဲ့ ရမ် တပိုင်းကုန်သွားတယ်၊ ကျနော်က ဘဲပြောတာများပါတယ်၊ သူက နဲနဲပါးပါး အကြံပေးပေါ့၊ အဲဒါ နောက်တစိတ်ထပ်မှာပြီး ဆက်ဆွေးနွေးတာပေါ့၊ အဲဒါလဲ ကုန်ရော လူကတော်တော်မူးနေပြီ၊ အဲလိုမူးရင် မားကို နဲနဲကိုင်လိုက်၊ ဖီးကငြိမ်သွားတယ်ဗျ၊ ဒါနဲ့ ဒီကောင့်အိပ်ထဲမှာ ထည့်တားတဲ့ ရိုက်ထားတဲ့ ဆေးပေါ့လိပ်ကို ဖွာလိုက်ပြီး ဟေ့ကောင် သွားမယ်ကွာ မလျှာရှည်နဲ့ အရင်သွားရှင်းမယ် မင်းစက်ဘီးနင်း ဆိုပြီး မလျှာရှည် တို့ဘက်က ထွက်ခဲ့တယ်၊

အရက်ကလဲ ချထား၊ မားကလဲ ပင့်ထား၊ အဲဒီအချိန်မှာ စက်ဘီးဘားတန်းပေါ် ထိုင်ပြီး စီးလာတော့ လေတဖူးဖူးနဲ့ လူကို ငြိမ့်နေတာပေါ့၊ ဝင်းမင်းထွန်းဆီရောက်တော့ သူ့ဆိုင်က အလုပ်များချိန်၊ ညနေစောင်းဆိုတော့ စာအုပ်လာငှားသူတွေ လာအပ်သူတွေ အရောက်များတဲ့ အချိန်ဆိုတော့ ခနလောက် သူနဲ့ အာလူးဖုတ်၊  ပါလာတဲ့ ဆေးလိပ် သူ့ကို နဲနဲမျှတာပေါ့၊ ကျနော်တို့လဲ သူနဲ့ ပေါင်းပြီး ထပ်တင်လိုက်သေးတယ်၊ နောက် သူလဲ အလုပ်ရှုတ်လာတာနဲ့ ကျနော်တို့နဲ့ အလာ သလာ မပနိုင်တော့၊ အဲဒါနဲ့ ကျနော်လဲ ယောင်တောင်ပေါင်တောင်နဲ့ ဟိုဘက် ခြံကူးလာခဲ့တယ်၊ ကျနော့်ဘော်ဒါကတော့ ကာတွန်းစာအုပ် အဟောင်းတအုပ်ဆွဲလို့ အပြင်မှာချထားတဲ့ ပက်လက်ကုလားထိုင်မှာငြိမ့်နေတာပေါ့။

ကျနော်နဲ့ ခပ်ယိုင်ယိုင် နဲ့ ဟိုဘက်ခြံထဲရောက်သွားပြီး မလျှာရှည်ကို အသံခပ်အုပ်အုပ်နဲ့ဘဲ လှမ်းခေါ်လိုက်တော့ ချက်ခြင်းဘဲ သူအိမ်ထဲက ပြေးထွက်လာတယ်၊ တွေ့တွေ့ခြင်း ကျနော့်ကို

"အယ် ကိုဇော် ဘယ်ပျောက်နေတာလဲ" တဲ့

ကျနော် ဘာမှပြန်မပြောပါဘူး၊ အိမ်ဘေးက ပတ်ပြီး သူ့ဝင်းထဲက ထိုင်နေကျ ခုံဆီ လျှောက်သွားတယ်၊ သူလဲ နောက်ကလိုက်လာတယ်၊ ထိုင်မိတော့

"ဆိုင်လဲမလာဘူး၊ ဘယ်ပျောက်နေတာလဲ" တဲ့ ထပ်မေးတယ်၊ မဖြေအားပါဘူး၊ သူ့ပုံကြည့်ရတာ အေးဆေးဘဲမို့ ကျနော် သိချင်တာ အရင်မေးလိုက်တယ်၊ မကောင်းတော့ မကောင်းဘူးပေါ့လေ၊

"မမ ကငါ့ကို ဘာပြောလဲ"

"ဘာမှမပြောဘူး၊ ကိုဇော်က ဘာလို့ဆိုင်မလာတာလဲ" သူလဲတိုတိုတုတ်တုတ်ဖြေပြီး သူသိချင်တာဘဲ ထပ်မေးတယ်၊

"ငါက နင်ငါ့ကို စိတ်ဆိုးနေတယ်ထင်လို့"

"ဘာကိုလဲ"

"မဟုတ်ဘူး၊ ငါ ငါ ဟိုနေ့က . . ."

"တော်ပြီ အဲဒါမပြောနဲ့တော့"

"မဟုတ်ဘူးဟ၊ နင် နင် င့ါကို အထင်လွဲမှာစိုးလို့" ဟိုက မပြောနဲ့တော့လို့ ပြောပေမဲ့ မူးမူးနဲ့ ကျနော်ထပ်ရစ်တယ်၊ သိတယ်မှုတ်လား မူးရင် နဲနဲရစ်ချင်တာ သဘာဝကိုး၊

"တော်ပါ"

"နင် ငါ့ကို စိတ်ဆိုးနေတယ် ထင်တာဟ"

"ဒါကြောင့်ဆိုင်မလာဘူးပေါ့လေ ဟုတ်လား"

"အင်း အဲဒါလဲပါတယ်၊ ပြီးတော့ ပြီးတော့ နင်က စိတ်ဆိုးဆိုးနဲ့ မမကို တိုင်ပြောလိုက်ရင် . . . ."

"ကိုဇော့် ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ၊ တိုင်စရာလား" ပြောပြောဆိုဆို လက်က ဖြတ်ကနဲ ကျနော့်ပေါင်ကလို လှမ်းရိုက်တယ်၊

"မသိတော့ဘူးဟာ၊ အဲဒီနေ့က ငါဘာဖြစ်သွားမှန်းကို မသိတာ"

"မသိရင်လဲ မပြောနဲ့၊ တခါတည်း အရစ်ကိုရှည်တယ်၊ ခု မူးနေတယ်မှုတ်လား၊ အရက်နံ့ကို ဟောင်နေတာဘဲ"

"နဲနဲပါ၊ နင့်ကို အဲဒါ လာရှင်းဘို့ ရဲဆေးတင်လာတာ"

"ဘာမှမဆိုင်ဘူး၊ အရင်ကလဲ သောက်နေပြီးတော့"

"အရင်ကသောက်ပေမဲ့ ခုဟာက နင်နဲ့ စကားပြောဘို့ တမင်သောက်လာတာ"

"အခု မူးနေပြီ မဟုတ်လား"

"နဲနဲပါဆို၊ မမူးပါဘူး၊ ကဲ ပြောပါအုံး၊ ငါမလာတော့ မမက နင့်ကို ဘာတွေပြောလဲ"

"ဘာမှထွေထွေထူးထူး မပြောပါဘူး"

"ဒါဆို ငါ မမဆီက အဖြေရဘို့ မလွယ်ဘူးထင်တယ်"

"အိုး ကိုဇော်ကလဲ ဘယ်သူက ချက်ခြင်း အဖြေပြန်ပေးမလဲ၊ ဆိုင်လာပြီး ခန ခန လာတောင်းပေါ့"

"ငါသိပါတယ်၊ ငါ ခန ခန လာတောင်းလဲ ရဘို့ မလွယ်ပါဘူး၊ သူ့ပုံက အေးတိအေးစက်နဲ့"

"သူက ဒီလိုဘဲလေ ကိုဇော်ကလဲ"

"အင်းပါ အင်းပါ ငါသိပါတယ်"

ခနလောက် ကျနော်တို့ ၂ ယောက်အသံတိတ်သွားတယ်၊ သူကျနော့်ကို စိတ်မဆိုးဘူးဆိုတော့ စိတ်ထဲ နေသာထိုင်သာလဲ ရှိသွားတယ်၊ မူးမူးနဲ့ ဘာရယ်မဟုတ် ခုံနောက်က တိုင်ကို ခေါင်းမှီထားရင်း မလျှာရှည် ကိုငေးကြည့်နေမိတယ်၊ အရင်က ဒီလောက် သတိမထားမိပေမဲ့ မလျှာရှည်က တဖြေးဖြေးလှလာသလို ကျနော့်စိတ်ထဲ ထင်လာတယ်၊ အင်း မလျှာရှည်နေရာမှာ မမ သာဖြစ်ရင် အရမ်းကောင်းမှာဘဲလို့လဲ တွေးမိလာတယ်။ ကျနော်ကြည့်နေတာကို မလျှာရှည်က ပထတော့ မသိသလိုနေရာကနေ ခနကြာတော့ မနေနိုင်ဘူးထင်ပါရဲ့

"ဘာကြည့်နေတာလဲ"

"ငါ့မျက်စိထဲ နင်က တဖြေးဖြေးလှလာသလိုဘဲဟ"

"တော်ပါ" ရိုးရိုးမပြော ကျနော့်ကို မျက်စောင်းထိုးပြီး ပြောတယ်၊

"ဟုတ်တယ်ဟ၊ တကယ်ပြောတာ"

"ဘာမှမလှဘူး၊ အပိုတွေ လာမပြောနဲ့၊ ကိုဇော်မူးနေပြီ၊ ဟုတ်တယ်မို့လား"

"မမူးပါဘူးဟာ"

"ပြောတာဘဲ၊ ခု ခေါင်းတောင် မထောင်နိုင်တဲ့ဟာကို"

"ထောင်နိုင်ပါတယ်ဟ၊ တမင်မှီထားတာ"

ပြောပြောဆိုဆို ကျနော့်လက်က အလိုလို မလျှာရှည်လက်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်တယ်၊ မလျှာရှည်က တချက်တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားပေမဲ့ မရုန်း၊ ပထမတော့ သူ့လက်ဖမိုးကို ဆုတ်ကိုင်ထားပေမဲ့ ခနနေတော့ လက်ဖဝါးချင်းပူးလို့ လက်ချောင်းတွေ အချင်းချင်းယှက်ပြီး ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ဘဲ ကိုင်ထားလိုက်တယ်၊ မလျှာရှည်လဲ ကျနော့်ကို ဘာစကားမှမပြော၊ ကျနော်လဲဘာပြောရမှန်းမသိ၊ ပူးနေတဲ့ လက် ၂ ဖက်ကကျနော်တို့ ၂ ယောက်ကြားကခုံတန်းပေါ်မှာ၊ နေရောင်လဲဝင်သွားတော့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာတဖြေးဖြေး မှောင်ရိပ်ကလဲ ပျိုးလာတယ်။

နောက် ပူးကိုင်ထားတဲ့လက်နဲ့ သူ့ကိုကျနော့်ဘက် ဆွဲလိုက်တော့ သူ့ကိုယ်က ကျနော့်ဘက်ယိုင်လာတယ်၊ နောက်တခေါက် ထပ်ဆွဲမှ အလိုက်သင့် ဖင်တွန်းရွှေ့လို့ ကျနော့်နား အသားချင်းထိတဲ့အထိ ကပ်လာတယ်၊ ကျနော်ကတော့မရွှေ့၊ မရွှေ့ဆို ကျနော် ခေါင်းမှီထားတဲ့ တိုင်က ဒေါင့်မှာဘဲ ရှိတာကိုး၊ မမူးဘူးသာပြောတယ်၊ ခေါင်းက သိပ်မထောင်ချင်၊ ဒီတော့မှ ကျနော်ကိုင်ထားတဲ့ လက်ကို ပေါင်ချင်းကပ်ထိုင်နေတဲ့ ကျနော်တို့ ၂ ယောက်ကြား ချလိုက်တယ်၊ ကျနော့် ညာဘက်နဲ့ သူ့ဘယ်ဘက် ယှက်ကိုင်ထားတာဆိုတော့ ကျနော့်လက်က သူ့ပေါင်နဲ့ထိနေပြီး သူ့လက်က ကျနော့် ပေါင်နဲ့ ထိနေတာပေါ့၊ နောက်တော့ မလျှာရှည်ခေါင်းလဲ ကျနော့် ပခုံးပေါ်တဖြေးဖြေးမှီကျလာတယ်၊

ဘာစကားမှ မပြောဘဲ ၂ ယောက်သားတော်တော်ကြာကြာဒီလိုနေနေရာက ကျနော် သူ့ကို ဟိုနေ့ကလို နမ်းချင်လာတယ်၊ ကျနော့်စိတ်ထဲက အလိုလိုသိနေတယ်၊ ကျနော့်ကို သူစိတ်မဆိုးဘူးဆိုတာ၊ ဒါနဲ့သူ့ကို တိုးတိုးလေးမေးလိုက်တယ်၊

"အဒေါ် အိမ်ထဲမှာ ရှိလား"

"အင်း ရှိတယ်၊ ဘာလုပ်မလို့လဲ" တိုးတိုးဘဲ ပြန်ဖြေတယ်။

"ရေသောက်ချင်လို့"

သဘောပေါက်တယ်ထင်တယ်၊ ပြန်မပြောဘဲ ခေါင်းကိုငုံ့ပြီး ဆုတ်ထားတဲ့ လက်ကိုမလွှတ်ဘဲ ကျနော့်ပေါင်ကို လှမ်းထုတယ်။

"တကယ်သောက်ချင်တာ"

ထပ်ပြောလိုက်တော့ သူဘာမှတော့မပြော၊ ထိုင်နေတဲ့ နေရာက အပြင်ကကြည့်မမြင်ပေမဲ့ သူ့ အိမ်ကလှမ်းကြည့်ရင် မြင်သာတဲ့ နေရာ၊ အမှောင်က ကျနေပေမဲ့ လုံးလုံးတော့ မမှောင်သေး၊

"လာ"

ဆိုပြီး ကျနော်သူ့ကို အိမ်နောက်ဘက် ဆွဲခေါ်သွားတယ်၊ မှောင်ရိပ် နဲနဲပိုကျတဲ့ ရောက်တော့ သူ့ကို ဟိုနေ့ကလို ခါးဆွဲပြီးဖက်လိုက်တော့ ရင်ချင်းအပ်သွားတာပေါ့၊

"အို့ ကိုဇော့်"

"မသိဘူးဟာ၊ နင့်ကိုကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်းနဲ့ မနေနိုင်ဘူး"

သူဘာမှ ပြန်မပြော၊ ကျနော့် ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်း အတင်းတိုးထားတယ်၊ ကျနော် လက်တဖက်နဲ့ သူ့ ခါးကို ဖက်ထားရင်း နောက်တဖက်နဲ့ သူ့ မေးစေ့ကို ကိုင်ပြီး ခေါင့်ကို ပင့်တင်လိုက်တော့ သူ့ ခေါင်းက မော့လာတယ်။ အဲဒီမှာ ဟိုနေ့ကလိုဘဲ နှုတ်ခမ်း ၂ ခု ထပ်သွားပြန်ရော၊ ဒီနေ့တော့ သူမုန့်ဟင်းခါး မစားထား၊ ဘာစားထားမှန်းတောင် သတိမထားမိ။

စိတ်ရှိလက်ရှိ အားရပါးရဘဲ နမ်းပြစ်လိုက်တယ်၊ လျှာချင်းတောင် ထိသွားတယ်၊ တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင် လျှာလျှာချင်း စိတ်တူကိုယ်တူ စစ်မတိုက်ပေမဲ့၊ ကျနော့်လျှာ သူ့ဆီတိုးဝင်သွားတိုင်းထိမိတယ် ထင်တာဘဲ၊ တော်တော်ကြာမယ်၊ တဝကြီးနမ်းပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းက ကျနော့်နှုတ်ခမ်းက လွတ်သွားတော့ သူက ကျနော့် ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းမှီပြီး မောနေတယ်၊ ပြီးမှ တိုးတိုးလေး

"သများတို့ အကြောင်း ဘယ်သူမှ လျှေက်မပြောပါနဲ့ ကိုဇော်ရယ်" တဲ့၊

အင်းပါ၊ ပြောစရာလား ဘာညာ ဘာညာ ကျနော် ပြန်မပြောချင်၊ သူ့ကို ဖက်ထားရင်း ညိမ်ညိမ်ဘဲ နေလိုက်တယ်၊ စိတ်ထဲကတော့ မပြောပါဘူးဟာပေါ့၊ ခနေနေတော့မှ

"ငါလဲ နင့်နဲ့တွေ့မှ ဘာဖြစ်သွားမှန်းကို မသိတော့ဘူး" ကျနော့်မှာလဲ ပြောစရာ ဒီစကားဘဲရှိတယ်၊ ဟုတ်လဲဟုတ်တယ်၊ ဖြစ်တိုင်းဖြစ်တိုင်း မရည်ရွယ်ဘဲ ဖြစ်တဲ့ ကိစ္စ။

"မနက်ဖြန် ဆိုင်လာမယ် မဟုတ်လား"

"အင်း"

"သများသွားတော့မယ်၊ ဆင်းလာတာ ကြာနေပြီ၊ တော်ကြာ အမေလှမ်းခေါ်နေအုံးမယ်"

ပြောပြောဆိုဆို ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက ရုန်းထွက်လို့ သူ့အိမ်ပေါ်ပြေးတက်သွားတယ်။

ဒီလောက်ဆို ခင်ဗျားတို့ ရိပ်မိရောပေါ့၊ ဟုတ်တယ်ဗျ၊ ခင်ဗျားတို့ ထင်တဲ့အတိုင်းဘဲ မလျှာရှည်က ကျနော့်ကို ကြွေနေတာ၊ သူလိုလူမျိုး ရှာမှရှားပေါ့၊ တကယ့်မျက်ကမ်းအချစ်၊ ကျနော်တို့ ယောက်ကျားလေးတွေလဲ ဒါမျိုးရှိပါတယ်၊ တခါတလေ တွေ့ဘူးမှာပေါ့၊ ကျနော်တို့ နွား ဆိုပြီး ပြောနေတဲ့ ကောင်မျိုးတွေလေ၊ အမှန်တော့ သူ့အဖို့ နွား မဟုတ်ဘူးဗျ၊ သူလဲ သူ့ဖီးလ်နဲ့ သူပေါ့၊ အချစ်ဆိုတာ အင်မတန် ထူးဆန်းတာဗျ၊ ကိုယ်တွေ့ မကြုံရင် ဘယ်လိုမှ မယုံနိုင်ဘူး၊ ခွင့်လွှတ်ချင်လဲ သူ့အပြင်မရှိသလို၊ သူ့ကြောင့် တက်တဲ့ ပြသနာဆိုလဲ ဒုနဲ့ဒေး။

ကျနော်ကတော့ ယောက်ကျားလေး ဆိုတော့ သိတယ်မှုတ်လား၊ ကိုယ့်ကို ဒီလိုလာကြွေလို့ကတော့ အကြိုက်ပေါ့၊ ယောက်ကျားလေးဘဲ ဆူးနဲ့ကောင်ဘဲ၊ ဒါမျိုးဖြစ်လို့ကတော့ အသကုန်သာယာတာပေါ့၊ အပြစ်ပြောလဲပြောဗျာ၊ မတတ်နိုင်ဘူး၊ အပြစ်ပြောတဲ့သူတွေကိုတော့ ပြောလိုက်ချင်တယ်၊ ခင်ဗျားတို့ ကျနော့် နေရာမှာသာဆို ကျနော့်လို မလုပ်မိစေနဲ့ လို့ဘဲပေါ့၊ ကျနော်ကတော့ စိတ်အလိုလိုက်တတ်တယ်၊ ဒါကြောင့်လဲ မူးရစ်ဆေးကို မကောင်းမှန်းသိသိ နဲ့ သုံးနေတာပေါ့၊ ကိုယ်ကမှ မတောင့်ခံနိုင်တာ၊ ဒီသဘောပေါ့။

မလျှာရှည်လဲ ဘာထူးလဲ၊ သူ ကျနော့်ကို ကြိုက်တယ်ဗျာ၊ ကျနော်က သူ့ကို မကြိုက်ဘူး၊ အဲ အဲ ကြိုက်ဆိုတဲ့ စကားလုံးထက် ဒီနေရာမှာ ချစ် ဆိုတဲ့ စကားလုံးက ပိုထိရောက်မယ်၊ ဒီတော့ သူက ကျနော့်ကို ချစ်နေတယ်ဗျာ၊ သူ့ကိုယ်သူလဲ သိတယ်၊ ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ ကျနော့် အချစ် သူမရနိုင်ဘူးဆိုတာ၊ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ ကျနော်ကမှ သူ့ကို စိတ်မဝင်စားတာ၊ ဒီတော့ သူလဲ သူ့စိတ်ဆန္ဒအတိုင်း အခွင့်အရေးရတုန်း သူက အမူအရာနဲ့ပြမယ်၊ ကျနော့် အကြိုက်လိုက်မယ်၊ ဒါမျိုးတွေဘဲ သူလုပ်နိုင်တာ၊ ကျနော်သူ့ကို မချစ်နိုင်မှန်း သိပေမဲ့ သူ့စိတ်ကို သူထိမ်းပြီး လျှစ်လျူမရှု့လိုက်ဘူးဗျ၊ အဲလိုမျိုးပေါ့၊ ပြောရရင် တော်ရုံလူ နားလည်ဘို့ မလွယ်ဘူးဗျ၊ ကျနော့်လုပ်ရပ်ကို အပြစ်ပြောချင်တဲ့ လူမျိုးဆို ပိုဝေးပြီပေါ့။

ဒီနေရာမှာ ကက မလေးနဲ့ ကွာတယ်ဗျ၊ ကက မလေးက သူလိုချင်တာရှိလို့ ကျနော့်ကို ကပ်တာ၊ ကျနော့်တင်မဟုတ်ဘူး၊ တခြားသူတွေလဲ ကပ်တာဘဲ၊ ခုလဲ ကျနော်နဲ့ အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားတော့ ဈေးပိုင်းက နဲနဲထောတဲ့ တရုတ် တကောင်နဲ့ ဘာလိုလို ကြားတာဘဲ။ ဒီလိုဘဲ သူက သူ့ဂွင်နဲ့သူ၊ မလျှာရှည်ကတော့ ကျနော်နဲ့ ဖြစ်တာ ဂွင်သဘောမဟုတ်ဘူး၊ ဒါကတော့ သေချာတယ်၊ သူ ကျနော့်ဆီက တခုခု လိုချင်တဲ့ သဘောမဟုတ်ဘူးဗျ၊ မုန့်ဟင်းခါး ဝယ်ကျွေးခိုင်းတာမျိုးကိုကျတော့ စကားထဲ ထည့်ကပ်ပြောလို့ မဖြစ်ဘူးလေ၊ သူက ဆင်းရဲပေမဲ့ ကျနော့်ဆီက ဘာလိုတယ် ညာလိုတယ်၊ ဘယ်တော့မှ မတောင်းဘူးဗျ။

အဲဒီမှာ နဲနဲတော့ ခင်ဗျားတို့ နားလည်အောင်ပြောမယ်ဗျာ၊ ဖဲသမားစကားနဲ့ပြောရင် နဲနဲကြိုကန်ထားတဲ့သဘောပေါ့၊ ခင်ဗျားတို့လဲ သိမှာပေါ့၊ မလျှာရှည်နဲ့ ဒီတင်မရပ်ဘူးဆိုတာ၊ ခုထိတော့ ဒီလောက်ဘဲရှိသေးတယ်၊ ပြောချင်တာက မလျှာရှည်နဲ့ ကျနော့်ကြားက လူမသိတဲ့ ကိစ္စတွေထဲက ကိစ္စတခု၊ ဘာလဲဆိုတော့ မလျှာရှည်ကို ကျနော် လက်ဆောင်တွေဝယ်ပေးတာ၊ သူက ကျနော့်ဆီက ဘာမှမလိုချင်ပေမဲ့ ကျနော်က မနေနိုင်ဘူးဗျ၊ လိုတာရလို့ ပေးကမ်းတာလဲမဟုတ်ဘူး၊ သူ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ လုပ်တာ ဘယ်လောက်ရမှာလို့လဲ၊ သူ့မိဘကလဲ လက်လုပ်လက်စားဗျာ၊ တခါ တခါ သူ့လခတောင် ယူသုံးတတ်တာ၊ ကျနော်က ၁၅ ရက်တခါ ငွေရွှင်နေတာ၊ ဒီတော့ ဈေးထဲ ဘော်ဒါဆိုင်က အကျႌစလေးဖြစ်ဖြစ်၊ ပါတိတ်ထမီလေးဖြစ်ဖြစ်၊ ကြုံရင် ကြုံသလို သူ့ အတွက် လက်ဆောင် ဆွဲလာတာပေါ့၊ ၁၅ ရက် တခါ လက်ဆောင်ပေါ့၊ ဒိုင်စားလို့ ဝယ်ပေးတဲ့ လက်ဆောင်ပေါ့၊ သူလဲ ယူပါတယ်၊ ကျနော်ပေးတာတွေ ဝတ်လဲဝတ်ပါတယ်၊ မိန်းခလေးဘဲ မလှချင်ရှိပါ့မလား၊ လူမသိ သူမသိ ဒိုင်ရှိုလေးပေးရတာပေါ့၊ တခါတလေ အပြင်မှာ တွေ့ရင် သူ့ပါလာတဲ့ ပိုက်ဆံအိပ် စပ်စပ်စုစု ဖွင့်ကြည့်လိုက်မိလို့ ပိုက်ဆံ အချပ်သေးလေး တရွက် ၂ ရွက်လောက်ဘဲ တွေ့တဲ့ အခါကျ စေတနာနဲ့လဲ ထပ်ဖြည့်ပေးဘူးတယ်၊ ဒါမျိုးလေးတွေ ရှိပေမဲ့ သူက ကက မလေးမဟုတ်ဘူးနော်၊ ကျနော် သူ့ကို ဘယ်တော့မှလဲ ဒီသဘောမျိုးထားမှာမဟုတ်ဘူး၊ သူမတောင်းဘဲ ကျနော့် စေတနာနဲ့ ကျနော်ပေးတဲ့ သဘောကို ပြောချင်တာ။ အဲဒါမျိုးတွေတော့ ရှိတာပေါ့၊ နောက်ပိုင်း ဒါကို ရေးဖြစ်ချင်မှ ဖြစ်မှာ၊ ဒါကြောင့် ဒါလေးတွေလဲ ရှိတဲ့အကြောင်း နဲနဲကြိုရှင်းထားတာ။

ကဲ ဇတ်လမ်းဆက်ရရင် နောက်နေ့ကျ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ပြန်ရောက်သွားတယ်ဗျာ၊ ဒီတခါတော့ ရပ်ကွက်ထဲက ဘော်ဒါဘဲ ဆွဲခေါ်သွားတယ်၊ တပတ်လောက် ဟိုကောင်တွေဘက် ခြေဦးမလှည့်ဘဲ ရပ်ကွက်ထဲက ဘော်ဒါအိမ်မှာဘဲ ခွေခေါက် နှပ်နေတာဆိုတော့ ဒီကောင့်ကိုဘဲ ခေါ်သွားတယ်၊ ပြီးတော့ ဒီကောင်က ကျနော့်ဇတ်လမ်းကို အပ်တူဒိတ် သိပြီးသား၊ ဆိုင်ထဲ ဝင်ဝင်ချင်း မလျှာရှည် ဆီက

"အယ် ကိုဇော် ဘယ်ပျောက်နေတာလဲ မလာတာကြာပြီ၊ အမက မျှော်နေတာ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်"

ဆိုပြီး စသလိုနောက်သလိုနဲ့ လမ်းကြောင်းပေးလိုက်တယ်၊ ဆိုင်ကလဲ ထုံးစံအတိုင်းလူရှင်းနေတော့ မမက မလျှာရှည်ဘက်လှည့်ပြီး

"မမျှော်ပါဘူး၊ မလာလဲ ပြီးရောပေါ့" ဆိုပြီး ရန်တွေ့သံက လမ်းကြောင်းအတိုင်း စီးမြောလာတယ်၊ ကျနော်ရိပ်မိလိုက်တယ်၊ တကယ်တန်း မမက မလျှာရှည်ကို ရန်တွေ့တာမဟုတ်ဘူးဆိုတာ၊ ကျနော့်ကို စောင်းပြောတာ၊ အော် မိန်းမ မိန်းမ၊ တပတ်လောက် ပျောက်သွားတာဘဲ ခပ်ကောင်းကောင်း၊ နေ့တိုင်း တအီအီ လာလုပ်နေလို့ကတော့ ဒီလိုသူ့စိတ်အမှန် သိလိုက်ရမှာမဟုတ်၊ သူလှည့်သလို ခံနေရမှာ။

ကျနော်လဲ မလျှာရှည်ကို ပြုံးပြ နှုတ်ဆက်ရင်း ကောင်တာက မမ နားသွားတော့ မလျှာရှည်က တပတ်လောက်ပျောက်သွားပြီးမှ အချွန်တွေ အတက်တွေ နဲ့ ပြောင်ပြောင်လက်လက်ဖြစ်ပြီး ပြန်ရောက်လာတဲ့ လူထူးလူဆန်းတယောက်ကိုကြည့်သလို ကျနော့်ကို ပြူးကြောင်ကြည့်နေတဲ့ မခစ်ခစ်ကို ဆွဲပြီး လဖက်ရည် ဖျော်တဲ့ ဘက်ထွက်သွားတယ်၊ ရှောင်ပေးတဲ့သဘော၊ သူ့ရင်ထဲတော့ ဘယ်ကောင်းမှာလဲ၊ မတတ်နိုင်ဘူး၊

"တကယ်လား မမ"

"ဘာကိုလဲ"

"မမျှော်ဘူးပေါ့"

"ဘာကိုမျှော်ရမှာလဲ"

တွေ့လား၊ လုပ်ပြီ၊ မမကဒီလိုဘဲ၊ ကျနော့်ကို မမျှော်ဘူးလား၊ ဘာလား ပေါ်တင်ခွတ် လို့ရပေမဲ့ ခွတ်လို့ မရဲဘူးဗျ၊ မလျှာရှည်နဲ့ကျ အပေါ်စီးက ဖြစ်ပေမဲ့ မမ နဲ့ကျ အမြဲအောက်က၊ ဒီလိုဘဲဗျ အချစ်ဆိုတာ၊ တကယ်ချစ်တဲ့ သူက အမြဲရှုံးတာဘဲ၊ ဒါနဲ့ဘဲ ဘောက်ချာဖွင့်ရတာပေါ့၊ ဖွင့်ပြီးမှ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့

"မမ"

စွေစောင်းကြည့်တယ်၊

"မမ"

"ဘာလဲ" တိုတိုတုတ်တုတ်၊ အသံက ခပ်မာမာ၊ စိတ်ကောက်နေတဲ့ လေသံမျိုးပေါ့၊ အဲလိုထူးတယ်၊

"မမ တကယ် ကျနော့်ကို မစဉ်းစားဘူးလား" ကျနော် တကယ့်ကို အတည်သဘောနဲ့ မေးလိုက်တယ်၊ လေသံက တကယ့် စီးရီးယတ်စ်၊ အဲဒီမှာ မမက အင်း လို့ တလုံးထဲပြောကြည့် ကျနော် ဒီဆိုင်ထဲက ချက်ခြင်းထွက်သွားပြီ တကယ့်ကို မေ့ပြစ်လိုက်တော့မယ့်သဘော၊ ကျနော်လဲ ကိုယ့်မာနနဲ့ကိုယ်၊ မမကို ချစ်လွန်းလို့ ဒီလာက်ကြိုးစားနေတာ၊ ဘယ်သူမှ ဒီလို မလိုက်ဘူး။ မမလဲ ကျနော့် လေသံနဲ့ ပုံစံကြည့်ပြီး သဘောပေါက်ပုံရတယ်၊

"ဟိုနေ့တွေက ဘာလို့မလာလဲ" လေသံက နဲနဲပြောင်းသွားတယ်၊ ပြောတော့ မမျှော်ဘူးလေးဘာလေး၊ တတ်လဲတတ်နိုင်တယ်၊ ကျနော့် မေးခွန်းတော့ မဖြေ

"မမ စဉ်းစားလို့ ရအောင်လို့၊ တပတ်အချိန်ပေးတာ" ဒါကတော့ ဆင်ခြေပေးဘို့ အစကတည်းက ကျနော် စဉ်းစားပြီးသား။

"မမ ကိုလဲမပြောဘူး"

"ဘယ်လိုပြောမလဲ၊ နောက်ကျမှ စဉ်းစားမိတာကိုး"

"မပြောတော့ မမက ဘယ်သိမလဲ၊ ဒီတော့ ဘာမှ မစဉ်းစားရသေးဘူးပေါ့"

ကြည့်၊ ကြည့် ဒါ ဒါ သက်သက် ကပ်ဖဲ့ပြီး အချိန်ဆွဲတာ၊ မမ ပြောနေတဲ့ ပုံစံက သိသာကြီး၊

"ကဲ ဒါဆို ဒီနေ့ကစပြီး တပတ်စဉ်းစား၊ တပတ်ပြည့်တဲ့နေ့ ဘယ်လိုလဲ"

"အိုး တပတ် နဲတယ်"

"မရဘူး မရဘူး တပတ်ဘဲ၊ အဲဒါ တပတ်အတွင်း ကျနော် ဆိုင်လာရမလား"

"သဘောပေါ့"

"အင်း ဒါဆို လာမယ်"

"လာရင်လဲ ရိုးရိုးဘဲ စကားလာပြော"

"မမစဉ်းစားနေလား လို့ဘဲ မေးမယ်လေ"

"အဲဒါလဲ မမေးနဲ့"

"တပတ်ပြည့်မှ မမ မေ့နေလို့ ဆိုပြီး ပြောရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"

ကျနော့် ကပ်ကပ်သပ်သပ်အပြောကြောင့် မမ ပြုံးတယ်၊ ဒီလိုဘဲဗျ၊ လူက စိတ်ထဲကြည်နေရင် စကားက သူ့အလိုလိုထွက်လာတာဘဲ၊

"ဒါတော့ ကိုဇော့် ကံပေါ့"

ပြောရင်း မလျှာရှည်ကို လှမ်းခေါ်ပြီး ကျနော်မှာထားတဲ့ ဘောက်ချာ စာရွက် လှမ်းပေးတယ်၊ တော်ပြီ သွားတော့ ရစ်မနေနဲ့တော့ ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့၊

မလျှာရှည်က ကျနော်တို့ မှာတာလာချတော့ ရွှေထမင်းမုံ့ က အပိုပါလာတယ်၊ ကောက်ညှင်းကိုပေါင်းပြီး ကြံသကာအရည်နဲ့ နယ်ထိုးထားတာလေ၊ ပြီးတော့ ဘမ်းထဲအအေးခံပြီး ဟလဝါလိုအတုန်းလေးတွေ လှီးစားရတာ၊ မလျှာရှည် လာချတော့ ကျနော့် ဘော်ဒါက စားပွဲမှာ မရှိ၊ အိမ်သာသွားနေတယ်၊ အိမ်သာသွားတက်တာတော့ မဟုတ်ဘူး၊ လမ်းမှာ ဝင်ဝယ်လာတဲ့ မားကို ဆေးပေါ့လိပ်ထဲ သွားရိုက်တာ။

"ရွှေထမင်းက မှာလဲမမှာဘူး"

"အဲဒါ အိမ်မှာ ထိုးတာ၊ ကိုဇော့်အတွက်"

"နင်ထိုးတာလား"

"အင်း အမေ့ကို ကူပြီး ထိုးပေးတာပေါ့"

"မနေ့က ငါပြန်မှ ထိုးတာလား"

"မဟုတ်ပါဘူး၊ ကိုဇော် မလာခင်က"

"ဒါကြောင့် နေမှာ မနေ့က ချိုနေတာ၊ နင် ထိုးပြီး စားထားတာ မဟုတ်လား"

"သွား"

ဟီး ဟီး လောကကြီးက အဆင်ပြေချင်တော့လဲ ပျော်စရာကြီးပါလား၊ ကျနော်လဲ ပြုံးလို့၊ မမလဲ ပြုံးလို့၊ မလျှာရှည်ကလဲ ပြုံးလို့၊ ဟို မခစ်ခစ်တောင် ဘုမသိ ဘမသိ ပြုံးလို့။

တကယ်တန်းကျတော့ အခြေအနေက ထင်သလောက် မဆိုးပါဘူး၊ တပတ် ဆိုပေမဲ့ အဲဒီနေ့မှာဘဲ အဖြေက သဘောပေါက်သလောက်ရှိနေပြီ၊ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ညနေ သူတို့ ဆိုင်သိမ်းတော့ ကျနော် တခေါက် ပြန်ရောက်တယ်၊ ကောင်းကောင်းမှတ်မိတာပေါ့၊ ပထမဆုံး အကြိမ် ချစ်သူနဲ့ လမ်းတွဲလျှောက်ဘူးတာ၊ ဟိုတနေ့ကတော့ ထားပါတော့ ခရီးတိုလေး၊ ကမန်းကတမ်း၊ ဒီတခါက စဆုံးကို ၂ ယောက်ထဲ အေးအေးဆေးဆေး လျှောက်တာ၊ ဒီလိုဗျ ဒီလို၊

ညနေဆိုင်သိမ်းချိန် ကျနော် ပြန်ရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း နောက်က လိုက်ဘို့ လုပ်တာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ အခြေအနေက ဟိုး အရင်ကလို နောက်က လိုက်တဲ့ ပုံမျိုးမဝင်တော့ဘူးဗျ၊ အခြေအနေက ဟို တပတ် နောက်ဆုံးရက်က လိုမျိုးပေါ့၊ သူတို့ ဆိုင်ထဲက ထွက်ထွက်လာချင်း မလျှာရှည်က ကျနော့်ဆီ တန်းလာတယ်၊

"ကိုဇော့် စက်ဘီး သများတို့ စီးသွားမယ်၊ ကိုဇော် အမကို လမ်းလျှောက် လိုက်ပို့လိုက်လေ" ဆိုပြီး ခပ်တိုးတိုး လာပြောတယ်၊

"ကောင်းပါ့မလား၊ နင့်ဟာက ပေါ်တင်ကြီး"

"ဘာဖြစ်လဲ၊ အမတို့ လမ်းထိပ်မှာဘဲ စောင့်နေလိုက်မယ်"

"အင်း . . . ဟေ့ ဟေ့ နေအုံး နေအုံး၊ နင့်တို့ အိမ်ထိဘဲ စီးသွားတော့၊ ငါ့ဖာသာငါ လာယူမယ်"

"ဘယ်လိုလာယူမလဲ၊ လမ်းလျှောက်လာမလို့လား"

"မဟုတ်ပါဘူးဟ၊ ငါ ဆိုက်ကားနဲ့ လာခဲ့မယ်"

"အင်း"

မလျှာရှည်က ကျနော့် စက်ဘီး ယူပြီး မမ ကိုတိုးတိုး တိုးတိုး နဲ့ ဘာပြောတယ်မသိဘူး၊ ပြီးတော့ မခစ်ခစ် နဲ့ လစ်ရော၊ အဲဒီမှာ မလျှာရှည် ကို ကျနော် နားမလည်နိုင်အောင်ဘဲဗျ၊ သာမန်လူဆို သူချစ်တဲ့သူကို တခြားသူနဲ့ ဂွင် ဖန်ပေးမလား၊ စဉ်းစားကြည့်၊ သူက ဒီလိုမဟုတ်ဘူး၊ ကျနော့် အတွက် ကူညီတယ်၊ သူက ကျနော့် အတွက် ဖြည်ဆည်းဖို့ သက်သက် ဖြစ်နေမလားဘဲ၊ သူလူပေါင်းမှားတယ်ဘဲ ပြောရမလား၊ ပြောရရင်တော့ မယုံနိုင်စရာဗျ၊ ကျနော်လဲ အဲဒီတုန်းက ဒီအဖြစ်တွေ လေးလေးနက်နက် မစဉ်းစားမိပါဘူး၊ မစဉ်းစားမိဆို သူ့ ပုံကလဲ ကျနော်နဲ့ မမ တကျိကျိပြောနေတာတွေ တွဲသွားတွဲလာတွေ တွေ့ရင်လဲ ဆွေးနေသလိုလို ဘာလိုလို မရှိဘူးဗျ၊ ပုံမှန်ဘဲ၊ သူ့ ရင်ထဲ ဘယ်လိုရှိလဲတော့ မသိဘူးပေါ့ ဝင်ကြည့်လို့မှ မရတာ၊ သူ့ကိုလဲ တခါမှ မမေးဖြစ်ဘူး၊ မမေးဆို နောက်ပိုင်း သူနဲ့ ကျနော် သီးသန့်တွေ့ရင် မမ နဲ့ ပတ်သက်တာတွေ သိပ်မပြောတော့ဘူး၊ ကျနော် သူ့ကိုပြောဖို့ အားနာတာလဲ ပါတာပေါ့။

အဲဒါနဲ့ဘဲ ကျနော် မမ နားကပ်သွားတာပေါ့၊ မမ ကတော့ ပုံမှန်ပါဘဲလေ၊ ကျနော်နဲ့ တွဲသွားလို့ ရှက်သလို ကြောက်သလိုလိုလဲ မဖြစ်ပါဘူး၊ ကျနော်မှာသာ တသက်နဲ့ တကိုယ် တခါမှ ချစ်သူနဲ့ တွဲမလျှောက်ဖူးတော့ လမ်းတောင် အချိုးပြေပြေ မလျှောက်တတ်တော့သလိုဘဲ၊ ဒါတောင် ဘော်ဒါ ပါလို့၊ အဲ အဲ ရပ်ကွက်ထဲက ဘော်ဒါအရင်းခေါက်ခေါက်၊ သူကိုတော့ ဘာမှ အားနာစရာမလို၊ သူက ကျနော်တို့ နောက် ခပ်လှမ်းလှမ်းက လိုက်လာတယ်။

"မလျှာရှည်က စက်ဘီးငှားသွားလို့"

မမ နားကပ်မိတာနဲ့ ပြောလိုက်တယ်၊ မမ ကိုပြောတော့ သူ့နာမည် အရင်းသုံးတာပေါ့၊ ခုတော့ ခင်ဗျားတို့ နားလည်အောင် ဒီလိုဘဲ ပြောရတာပေါ့။

"ကိုဇော်က ပေးလိုက်တာဆို"

"မဟုတ်ပါဘူး မမ ကလဲ"

"ဘာမဟုတ်ဘူးလဲ၊ ဟိုက ပြောတော့ တမျိုး၊ ကိုဇော်ပြောတော့ တမျိုး၊ စည်းဝါးရိုက်လဲ ညီအောင် ရိုက်ပေါ့"

"သူက ဘာပြောလို့လဲ"

"ကိုဇော်ကပြောတယ် စက်ဘီးယူပြီး ပြန်တော့ တဲ့၊ အမကို သူလိုက်ပို့လိုက်မယ်တဲ့"

"ဟုတ်လား"

"ဘာဟုတ်လားလဲ"

"ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး"

"ဘာရီတာလဲ၊ အဖြေက နောက်တပတ်မှ၊ ခုကတည်းက လာကဲ မနေနဲ့"

"မကဲပါဘူး၊ ခု အိမ်လိုက်ပို့ မလို့ဟာ"

"ဒါဆိုလဲ ကောင်းကောင်း လိုက်ပို့၊ ဟိုဟာ ဒီဟာတွေ မပြောနဲ့"

"အင်းပါ၊ အော် မမ"

မမ က မထူးဘဲ လှည့်ကြည့်တော့ ကျနော် ဆက်ပြောတယ်၊

"ကျနော် ဟိုတပတ်က မလာဖြစ်တာ မမ ဘယ်လိုထင်လဲ"

"ဘယ်လိုမှ မထင်ဘူး"

"တခုခုတော့ ထင်မှာပါ ဟုတ်တယ် မို့လား"

"တယောက်တော့ ရှင်းသွားပြီ လို့ ထင်တာပေါ့"

"မဖြစ်နိုင်ဘူး မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ မမ နော် ကျနော့်ကို အဲလို မပြောနဲ့"

"မပြောမဆို ပျောက်သွားတော့ အဲလို မထင် ဘယ်လိုထင်ရမလဲ ပြောပါအုံး"

"မဟုတ်ဘူးလေ မမ၊ ကျနော်ပျောက်သွားတော့ မမစိတ်ထဲ ဝမ်းနည်းသလိုလို ဆွေးသလိုလို မဖြစ်ဘူးလား"

"မဖြစ်ပါဘူး"

"ကျနော်ကတော့ ဖြစ်တယ် မမ"

"ကိုယ့်ဟာကိုယ်မှ မလာတာ၊ ကောင်းတယ် ဖြစ်တာ"

"မဟုတ်ဘူးလေ မမ၊ မမ လွတ်လွတ်လပ်လပ်စဉ်းစားလို့ရအောင် ရှောင်ပေးတာ၊ ဟိုကောင်တွေကလဲ ဒီလိုဘဲ ပြောတယ်"

"ဘယ်ကောင်တွေလဲ"

"ဆိုင်ကို ကျနော်နဲ့ ပါလာတဲ့ ကောင်တွေလေ၊ သူတို့ ပြောတယ် ဝထ္ထုစာအုပ် တွေထဲမှာဆို ဒီလိုဘဲတဲ့၊ အဲဒါ ရီးစားစကားပြောပြီး တပတ်လောက် အချိန်ပေးလိုက်တဲ့၊ သွားမတွေ့နဲ့တဲ့၊ ပြီးမှ အဖြေသွားတောင်းတဲ့"

"ရရောလား"

"အင်း"

"ခု ရလို့လား"

"အင်း"

"ဘာ အင်း လဲ"

"မမ ဘဲ အင်း ဆို"

"ခု ဘာမှ မအင်းဘူး၊ နောက်တပတ်မှ၊ ပြောပြီးသား"

"နောက် တပတ်မှ အင်း မှာလား"

"ဘယ်သိမလဲ စဉ်းမှ မစဉ်းစားရသေးတာ"

ပထမတော့ ကြောင်သလိုလိုရှိပေမဲ့၊ အရှိန်ရလာတော့ အဆင်ပြေလာပြီး သွက်လာတယ်၊ ဒီလိုနဲ့ဘဲ ကျနော်က အီစီကလီလိုက် မမက ဝေ့လယ်ကြောင်ပတ် လုပ်လိုက်နဲ့ အခြေအနေက သဘောပေါက်လောက်တယ်၊

အဲဒါနဲ့ဘဲ မမ ကိုလမ်းထိပ်ထိဘဲပို့၊ ပြီးတော့ ကျနော်တို့ ဆိုက်ကားနဲ့ မလျှာရှည်ဆီ စက်ဘီးပြန်ယူဘို့ ထွက်ခဲ့တယ်၊ မလျှာရှည်ဆီရောက်တော့ ကျနော့် သူငယ်ချင်း မင်းဝင်းထွန်းက မရှိဘူး၊ မရှိဆို ဒီအချိန် သူ အမြဲ မရှိဘူးလေ၊ ဈေးထဲက စာအုပ်ဆိုင် သွားပြီး စာအုပ် အသစ် သွားယူရတာ၊ ဒီလိုဘဲ သူက နေ့တိုင်း စာအုပ်ဆိုင် သွားပြီး အသစ်ထွက်တဲ့ စာအုပ် သွားယူတယ်၊ ရန်ကုန်ကလာတဲ့ ရထားက ညနေပိုင်းမှ ဝင်တော့ စာအုပ်က ဒီအချိန်မှ ရတတ်တာ၊ သတင်းစာဆိုလဲ ညနေ မှ ဖတ်ရတာ၊

အဲဒါနဲ့ ဘော်ဒါမှာ အိမ်ရှေ့မှာ စောင့်ခိုင်းပြီး စက်ဘီးပြန်ယူသွားမဲ့ အကြောင်း မလျှာရှည်ကို အိမ်ပေါ်တက်ပြောတာ၊ ကံကောင်းချင်တော့ သူ့ အမေမရှိဘူး။ ပြောပြန်ရင်လဲ ဇော်ဦး လွန်ရာကျတယ် ဖြစ်အုံးမယ်၊ မရည်ရွယ်ပါဘူးဆိုမှ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်၊ တကယ်ပြောတာ၊ ခု အခေါက်က အဲလိုဖြစ်မယ်လို့ စဉ်းကို မစဉ်းစားထားတာ၊ အဲ နောက်အခေါက်တွေ ကျတော့မှ အဲလို ဖြစ်ပါစေလို့ ဆုတောင်းလိုက်ရတာ၊ ဟီး။ အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး ဆိုတော့ ငါလဲ စက်ဘီး လာယူတာ၊ သွားတော့မယ်ဟေ့၊ ဆိုပြီး နှုတ်ဆက်ချက်ခြင်း ပြန်ထွက်သွားလို့ ဘယ်ဖြစ်တော့မလဲ၊

'အယ် ဘယ်သူမှ မရှိဘူးလား' ဆိုတဲ့ ကျနော့် အမေးကို 'စောစောကဘဲ အမေ အပြင်ထွက်သွားတာ' လို့ သူက အသံတိုးတိုးနဲ့ ပြန်ဖြေလိုက်တဲ့ အသံကိုလဲ ကြားရော ကျနော့် ရင်ဘတ်ထဲက ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ရုတ်တရက် ကျနော်လဲ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး၊ ဒီအတိုင်း သူ့ကို အိမ်ရှေ့ခန်းကြီးမှာ ကြောင်ပြီး ရပ်ကြည့်နေမိတာပေါ့၊ ခနလောက်။ ဘယ်သူမှ မရှိတဲ့ အချိန် ကျနော် ရောက်လာတော့ သူလဲ ရင်ခုန်သွားတဲ့ သဘောရှိတယ်၊ သူကို ဘာမှ မပြောဘဲ ဒီအတိုင်း ကြည့်နေတော့ ချက်ခြင်း သူခေါင်းငုံ့သွားတယ်။

အိုကွာ မထူးဘူး၊ အရှေ့မှာလဲ ဘော်ဒါ အစောင့်ရှိတယ် ဆိုပြီး နောက်ဖေးခန်းထဲ သူ့ကို ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်၊ အိမ်ရှေ့မှာက တခါးကလဲ ဖွင့်ထား၊ ဟင်းလင်းကြီး ဆိုတော့ အိမ်ရှေ့က အလုပ်မဖြစ်ဘူး ဆိုတာသိတယ်လေ၊ ဟို လွန်လွန်ကြူးကြူးကြီး ထိလဲ မစဉ်းစားထားတော့ အိပ်ခန်းထဲလဲ မဆွဲသွင်းဘူး၊ ဟိုတနေ့က ရေသောက်တဲ့ ကဏ္ဍကိုဘဲ စဉ်းစားမိပြီး နောက်ဖေးဘက် ဆွဲခေါ်သွားတာ၊ အေးဗျာ ကျနော်ကလဲ လွန်ကိုလွန်တယ်၊ ကိုယ်ပိုင် ပစ္စည်းကျနေတာဘဲ၊ နောက်ဖေးရောက်ရောက်ခြင်း ဆွဲဖက်လိုက်တာ သူ့ ခင်ဗျာ အင့်ကနဲတောင် ဖြစ်သွားတယ်။ ပြီးတော့ဗျာ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့၊ ဒီတခေါက်ကတော့ အရင်တုန်းကလို မဟုတ်တော့ဘူးဗျ၊ နဲနဲ အေးအေးဆေးဆေးရှိသွားပြီ၊ သူကလဲ ကျနော့်ကိုအလိုလိုက်မှန်း သိနေပြီလေ၊ သေသေချာချာကို ဆွဲချီပြီး နမ်းတာ နှုတ်ခမ်းတင်မကဘူး၊ ပါးတွေ လည်ပင်းတွေ ပါအကုန်အဆစ်ပါကုန်တယ်၊ သူလဲ ကျနော့်ကို အသကုန်ဘဲ ပြန်ဖက်ထားတာ၊ ၂ ယောက်စလုံး မောလိုက်တာ၊ အမောမဖြေဖြစ်ဘူးဗျ၊ နမ်းပြီး နမ်းရင်းဘဲ၊ လျှာလျှာခြင်းတောင် နဲနဲပါးပါး စစ်တိုက်ပြီ၊ ဟိုလိုမျိုးကြီး မဟုတ်သေးပေမဲ၊ ထိလိုက်၊ ဆွဲစုတ်လိုက်နဲ့၊ ဖြစ်လာပြီ၊ သူကတော့ ကျနော့်လျှာ ပြန်မစုတ်တတ်သေးဘူး၊ ထိဘဲ ထိတတ်သေးတယ်၊ အရင်လို နှုတ်ခမ်းကြီးဘဲမဟုတ်တော့ဘူး၊ သူ့ နှုတ်ခမ်းကလဲ ခပ်ထူထူလေးဆိုတော့ နမ်းလို့လွှတ်ကောင်း၊ စေးပိုင်နေတာဘဲလို့ ပြောရလိုဘဲ၊ ရင်ခြင်းအပ်ထားတော့ နို့တွေ ဘာတွေ မကိုင်ဖြစ်ပေမဲ့ လက်သရမ်းရင်း တင်ပါးတွေ ဘာတွေတော့ ကိုင်ဖြစ်တဲ့ အဆင့်လောက်ပေါ့။

တခါတည်းတော့ အများကြီး မဖြစ်ပါဘူး၊ ဒီတခေါက်ကတော့ ဒီလောက်ပါဘဲ၊ ကျနော်တို့ ရေးနေကျလို မဟုတ်ဘူးဗျ၊ အခြေအနေ နဲ့ အချိန်ခါပေါ်မူတည်ပြီး နဲနဲ နဲနဲ တိုးသွားတာ၊ နမ်းလို့ ဝမှ စကားတော့ နဲနဲပါးပါး ပြောဖြစ်တာပေါ့၊

"အိမ်ရှေ့မှာ ကိုဇော့်သူငယ်ချင်း ရှိတယ်မို့လား"

"အင်း"

"အယ် သူသိသွားတော့မှာဘဲ"

"အင်း သိတယ်၊ သူ့ကို အစကတည်းကပြောပြီးသား၊ သူတယောက်တည်း သိတာ၊ သူက တကယ့်သူငယ်ချင်း၊ နှုတ်လုံတယ်"

"ဟုတ်လို့လား ကိုဇော်ရယ်၊ တခြားသူတွေ သိကုန်ရင် သများရှက်တယ်"

"စိတ်ချ စိတ်ချ၊ ဘယ်သူမှမသိဘူး"

"သွားတော့နော် ကိုဇော်၊ တော်ကြာ အမေပြန်လာတော့မှာ"

"အင်း . . မော့ပါအုံး တခါလောက် ခနလေး ခနလေး"

မော့လာတဲ့ သူ့ ကို ခပ်ဖွဖွလေး အနမ်းပေးပြီးတာနဲ့၊ တချီတည်း အိမ်ပေါ်က ပြေးဆင်းလာခဲ့တယ်၊ အဲဒီတုန်းက ကျနော် ဝတ်နေကျ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီက ဂျိန်းစဘွန်း (007) တံဆိပ်လေ၊ တော်တော်ဆိုးတဲ့ အခြေအနေကို ရုပ်မပျက်အောင် ကောင်းကောင်းထိမ်းနိုင်တယ်။

ဒါနဲ့ဘဲ ဇွတ်လိုက်ကြီး ကျနော်က အပို့တော် ဘဝ ယာယီရောက်သွားရောဆိုပါစို့။ အမြဲတမ်း ဘာလို့ မသုံးလဲ ဆိုတော့ ဟဲ ဟဲ၊ နောက်တွေ့ပါလိမ့်မယ်။ ကြိုမပြောဘူး။ ညနေဆို မမ ဆိုင်သိမ်းချိန်ရောက်အောင်သွား၊ ရော့ စက်ဘီး နင်တို့စီး၊ ငါတော့ မမနဲ့ လမ်းလျှောက်မယ်ပေါ့၊ တခါတလေလဲ သူတို့ အိမ်ထိစီးသွား၊ တခါတလေလဲ လမ်းမှာ ကျနော်တို့ နဲ့ အတူတူ၊ အခြေအနေအရပေါ့၊ မမ နဲ့ကလဲ အခြေအနေ တနေ့ထက် တနေ့ တိုးတက်လာတယ်၊ တပတ်မပြည့်သေးလို့ တရားဝင် မဖြစ်သေးပေမဲ့၊ သက်သေ အားလုံးကတော့ လက်မှတ်ထိုးပြီးသား၊ ကာယကံရှင် လက်မှတ်လေး တခုဘဲ လိုတော့တဲ့ ဘဝပေါ့၊ ပျော်စရာပါဘဲ။ ဒီထက် အဆင်ပြေတာကတော့ သူတို့ စက်ဘီးယူ ပြန်သွားတဲ့ နေ့ဆို ဆိုက်ကားပေါ်မှာ ရင်တထိပ်ထိပ်နဲ့ မလျှာရှည်အိမ် လိုက်သွားရတဲ့ အချိန်ပေါ့၊ ဟဲ ဟဲ အမြဲတမ်းတော့ ကံမကောင်းပါဘူး။ အိမ်ပေါက်ဝမှာ သူ့ အမေငုတ်တုတ်ကြီး ထိုင်နေတာနဲ့ တိုးတဲ့ အခါပေါ့။

သူ့ အမေရှိတဲ့ အချိန်ဆို မလျှာရှည်က ကျနော့်ကို ဆက်ဆံတာ ပိုရဲတင်းတယ်ဗျ၊ သူ့အမေ မရှိရင် အဲလို ရဲတင်းတဲ့ အမူအရာတွေ ပျောက်သွားတယ်ဗျ၊ ကျနော့်ကို ကြောက်ဒူးတုန်နေလား မသိပါဘူး၊ ဟီး။ ကျနော်ပြောချင်တာက ဒီလိုလေ၊ သူ့ အမေရှိလို့ သူ့အမေနဲ့ ချဲအကြောင်း ဖြစ်ဖြစ် ကြုံရာ ကြုံရာလေးတွေပေါ့၊ များသောအားဖြင့် ဟိုဘုန်းကြီး ဒီဘုန်းကြီး ဟိုဆရာ ဒီဆရာ ပေးတဲ့ နံပါတ်တွေနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ပြောဖြစ်တာတွေပေါ့၊ ပေါက်မှ ဖေါ်လို့ရတဲ့ ပေါက်ဖေါ် နံပါတ်တွေ ဘာတွေ အကြောင်းပေါ့၊ အဲလို စကားကောင်းရင် မလျှာရှည်ကလဲ ဝင်ပါပြီး ကျနော့်ကို လက်ပုတ် ပေါင်ပုတ်နဲ့ ရင်းရင်းနှီးနှီးပြောတတ်တာ၊

သူ့ အမေရှေ့မှ မဟုတ်ပါဘူး၊ လူမြင်ကွင်းဆို သူအမြဲဒီလိုဘဲ၊ ဆိုင်မှာလဲ ဒီလိုဘဲ၊ မမရှေ့လဲဒီလိုဘဲ၊ သူအမြဲ ကျနော့်ကို ဂရုစိုက်တယ်၊ ကျနော်ကြိုက်တတ်တာ မပြောရဘူး သူ့ဖာသာသူ လုပ်ပေးတာ၊ ဒါကိုလဲ သတိထားမိတဲ့သူက ကျနော်ဘဲရှိတယ်၊ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျနော်က မမ ကိုလိုက်နေတယ်ဆိုတာ ကျနော့်နဲ့ ပတ်သက်တဲ့သူတော်တော်များများလဲ သိတယ်ဆိုတော့၊ မလျှာရှည်က ကျနော့်ကို ရင်းရင်းနှီးနှီးဆက်ဆံတာ ဘယ်သူမှ သံသယ မဝင်ဘူးဗျ၊ ကျနော်တို့အကြောင်းသိတဲ တတိယလူဆိုလို့ ကျနော့် ဘော်ဒါ အရင်းခေါက်ခေါက်ကြီး တယောက်ဘဲရှိတယ်၊ တကယ်တန်း ကျနော်က မမနဲ့ နာမည်ကျော်နေပေမဲ့ တကယ့်လက်တွေ့မှာက မလျှာရှည် က မမ ထက် ရှေ့ကို တမိုင်လောက်ကျော်ပြီး ပိုရင်းနှီးနေတယ်ဆိုတာ ဘယ်သူမှ မသိဘူး၊

ဒီလိုနဲ့ဘဲ အများမျှော်လင့်နေကြတဲ့ အတိုင်းပါဘဲ၊ ရီးစားမထားပါဘူး၊ ဒါတွေကို စိတ်မဝင်စားပါဘူး ဆိုတဲ့ မမက သူ့ ကတိ အတိုင်း တပတ် တိတိပြည့်တဲ့ နေ့မှာ အင်း တလုံတည်းနဲ့ အဖြေပေးပါရော၊

"မမ"

မမ သဘောပေါက်တယ်၊ ပြုံးပြီး ကျနော့်ကိုပြန်ကြည့်တယ်၊ သဘောပေါက်ပေမဲ့ ကျနော်က ထုံးစံအတိုင်းတော့ လုပ်ရသေးတာပေါ့။

"ဒီနေ့ တပတ်ပြည့်ပြီနော်"

"အဲဒါ ဘာဖြစ်လဲ" အဲဒါလဲ ပြုံးပြီးပြောတာဘဲ

"အဖြေလေ အဖြေ"

"ဘာ အဖြေလဲ" အဲဒါက ပြုံးပြီး ရစ်တာ

"မမ နော် မမ"

"ဘာလဲ" (ဘာလည်း း း း း ) အဲလိုအသံထွက်လေး

"ပြောလေ"

"ဘာကိုလဲ" မမက ရီချင်တဲ့ မျက်နှာနဲ့

"အင်း  . . . ဟုတ်တယ်မို့လာ မမ"

"အင်း"

"ဟေး ဟား ဟား ဟား ဟား" ဝမ်းသာအားရ ခပ်ကျယ်ကျယ်ဘဲ ရယ်မိသွားတယ်၊ မမလဲ တခစ်ခစ်နဲ့ ခေါင်းငုံ့ရယ်တယ်၊ ဆိုင်ထဲမှာ ဆိုတော့ ဒီထက်လဲဘာမှ ပိုလို့မရ၊ မသိရင် ရီစရာတွေ့လို့ ၂ ယောက်သား ထရီကြတယ်ထင်မယ်၊ အင်းနော် ကျနော်အဖြေရတာ ကဗျာ မဆန်လိုက်တာ၊ တမျိုးကြီး၊ ရုပ်ရှင်တွေထဲနဲ့တော့ တခြားဆီဗျ။

ဒါပေမဲ့ဗျာ၊ အဲလို မမဆီက အဖြေရလို့ ပျော်လို့လဲ အပြီး မျက်စိက ဆိုင်နောက်က မလျှာရှည်ဆီရောက်သွားတော့ စိတ်ထဲက တမျိုးဖြစ်သွားတယ်၊ အရမ်းအားနာသွားတဲ့အခါ ခံစားလိုက်ရသလိုပေါ့၊ သူက ကျနော့်ကို ကျောပေးလို့ စားပွဲပေါ်မုံ့ကို ပန်းကန်ထဲ စီထည့်နေတာ၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော်သိတယ်၊ စောစောက မမနဲ့အတူ တဟားဟား အော် ရီနေတာကို သူတွေ့မယ်လို့၊ ပြီးမှ မျက်နှာလွဲလိုက်တာ ဖြစ်မယ်။ ကျနော်ကတော့ ကိုယ့်ဇောနဲ့ ကိုယ်မို့ သူ့ကို သတိမထားမိ၊ ကျနော့်စိတ်ထဲကတော့ ကျိတ်ပြီး ဆုတောင်းလိုက်တယ်၊ သူမတွေ့ပါစေနဲ့လို့။ ကျနော်မှားသွားတယ်ဗျာ၊ အပြန်ကျ သူ့ကို လိုက်ပို့တော့မှ ၂ ယောက်ချင်းကပ်တောင်းရမှာ။

ကိုယ်ကသာ စိတ်ထဲကအားနာနေတာ၊ မလျှာရှည်ကိုကြည့်ရတာ ဘာမှ မထူးခြားသလိုဘဲ၊ မမနဲ့ ကျနော် ရီးစားဖြစ်တာ မဖြစ်တာ သူ့ နဲ့ ဘာမှမဆိုင်သလိုမျိုး၊ သူ့စိတ်ထဲ အစောကြီး ကတည်းက ကျနော့်ကို အရှုံးလို့ သတ်မှတ်ထားပြီး သူ့ဘက်ကဘဲ ကျနော့်ကို ချစ်နိုင်သလောက် ချစ်သွားမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားတာလားတော့ မသိဘူး၊ ကျနော့်ဘက်ကတော့ မကြိုက်ဘယ်ရှိမလဲ၊ ဒီလို ပုံမျိုးနဲ့ လာကြွေလို့ကတော့ ၁ဝ ယောက်လာလဲ နဲတယ်ပြောမှာပေါ့၊ သူကတောင် ဒီလိုနေနိုင်တယ်ဆိုတော့ ကျနော်လဲကြာတော့ မလျှာရှည်ကို အားမနာနိုင်တော့ဘူးဗျ၊ တဖက်ကလဲ မမက ရီးစား ဆိုတော့ ရီးစားနဲ့ သက်ဆိုင်တဲ့ အလုပ်တွေက မလုပ်လို့လဲ မဖြစ်ဘူး၊ ဒီတော့ သူ့ဟာနဲ့သူ အလိုလိုမလျှာရှည်နဲ့ ကျနော်က လူမြင်ကွင်းမှာဆို တမျိုး နောက်ကွယ်ကျ တဖုံနဲ့ စခန်းသွားဖြစ်သွားရော၊

မမ နဲ့ရီးစားဖြစ်သွားတယ် ဆိုတော့ ရီးစားအကြောင်း ပြောရအုံးမယ်၊ ဒီနေရာမှာ ကျနော် ကံကောင်းတယ် ဆိုရမှာဘဲ။ ဟ မင်းဟာကလဲ တချိန်လုံး ကံကောင်းနေတာပါလားလို့ပြောလဲ မတတ်နိုင်ဘူး၊ အိန္ဒြေရှင် မမက အရမ်းချစ်တတ်တယ်လို့ ပြောရင် ခင်ဗျားတို့ ကျနော့်ကို ဂျေဝင်လိမ့်မယ်၊ ကျနော်က သူ့ အချစ်ဦး ဆိုဘဲဗျ၊ တသက်နဲ့ တကိုယ်ဘယ်တုန်းကမှ ရီးစားမထားဘူးလို့ စဉ်းစားထားတဲ့သူက ကျနော့်ကို ဘယ်လို ချစ်မိသွားတယ်ဆိုတာ သူလဲ သူ့ကိုယ်သူမသိဘူးတဲ့။ ကောင်းပါ့ဗျား၊ အချစ်မှာမျက်စိ မရှိတာ တယ်မှန်တာဘဲ၊ ဒါတောင် တချို့ကပြောကြတယ် မျက်စိမရှိပေမဲ့ မျက်မှန်ကြီးနဲ့ ဆိုလား ဘာဆိုလား၊ မျက်စိ မရှိတဲ့နောက် မျက်မှန်လဲ ဘယ်ရှိမလဲဗျ။ ဘာမှမရှိတော့ ဘာမှမမြင်တော့ဘူးပေါ့၊ ဘာမှ မမြင်တော့ အဆင်ပြေပြီပေါ့၊ ဘာလိုသေးလဲ။

ရီးစားဖြစ်သွားတော့လဲ ရီးစားတို့ ဘာသာဘာဝ အလုပ်လေးတွေ လုပ်ချင်လာတာ ဓမ္မတာပေါ့ဗျာ၊ ရီးစားရပြီး မထိရက် မကိုင်ရက် ချစ်သူမျက်နှာဘဲ တချိန်လုံးထိုင်ကြည့်ပြီး ကြည်နူးနေတဲ့ လူစားတွေ မြန်မာပြည်မှာ ရှိပေမဲ့ အဲ့ဒီထဲ ကျနော် မပါဘူးဗျ၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်တော့ သူများထက်နဲနဲကဲတယ်လို့ ထင်တာပေါ့၊ အဲဒီတုန်းက ဝါရင့်ဆရာကြီး အဆင့်မရောက်သေးပေမဲ့ လက်ရဲဇက်ရဲတော့ နဲနဲရှိပြီလို့ပြောရမယ်၊ အတွေ့အကြုံက ရှိပြီးသားကိုး၊ ရီးစားဖြစ်ပြီးပြီးချင်းနေ့မှာဘဲ မမကို လိုက်ပို့တော့ အနားကို ပခုံးချင်း မထိ ထိအောင် အတင်းတိုးလျှောက်မိတယ်၊ ခနနေတော့ ညာတာပါတေးနဲ့ မမလက်ကို ကိုင်မိတယ်၊ ကျနော့်သူငယ်ချင်းတယောက်ဆို ရီးစားဖြစ်ပြီး တလလောက်မှ လက်ကိုင်ခွင့်ရတာဆိုဘဲ၊ ဒါမျိုးတွေ ဒီမှာလာရေးတော့ ဖတ်တဲ့ ဆရာကြီးများက တခွစ်ခွစ် ရီမယ်၊ အေးဗျာ သူ့ခေတ်နဲ့သူပေါ့၊ ခုခေတ်လို ပွင့်လင်းရာသီ မဟုတ်သလို ဟော်တယ်ခန်းတွေကလဲနေရာတိုင်းမရှိသေးဘဲကိုး၊ ရှိတဲ့ ဟော်တယ်တောင် ကိုယ့်မြို့ခံဆို တည်းလို့မရဘူး။ အဲလို အဲလို ခက်တာ။

မမကအလိုက်တော့ သိတယ်ဗျ၊ ဖောဖောသီသီ မဟုတ်ပေမဲ့၊ ရက်ရက်ရောရောတော့ ရှိပါတယ်၊ ဒါမျိုးလေးတွေ မညင်းပါဘူး၊ ကျနော်ကလဲ ကဲမယ်ဆို သူများထက် နဲနဲကဲလိုက်ရမှ စားဝင်အိပ်ပျော်တတ်တဲ့ သူဆိုတော့ အခက်သား၊ အဲလို လူကြားသူကြား မလွတ်မလပ်တောင် အသားက ယူချင်ချင်၊ ကောင်တာမှာ မမနဲ့ သွားစကားပြောရင်တောင် လူလစ်ရင် မမလက်ကို ကိုင်ထားတာ၊ ဒါလေးတွေက ခုခေတ်လူတွေ အတွက် ဘာမှ မထူးပေမဲ့ ကျနော်တို့ဖြတ်သန်းလာခဲ့တဲ့ အချိန်ကတော့ အင်မတန်ထူးတာပေါ့၊ အဲလို တို့စိ တို့စိ ကနေ အဆင့်က တိုးချင်လာတာ၊ ဒါပေမဲ့ဗျာ၊ ခေတ်ကြီးက ခုလို မဟုတ်တော့ မမ ကိုခေါ်သွားပြီး ရာထူးတိုးပေးဘို့ နေရာက ရှာမတွေ့ဘူးဗျ၊

တဖက်ကလဲ မလျှာရှည်နဲ့ အဆင့်က တော်တော်ရောက်နေပြီဗျ၊ ပြောလို့ပြောတာမဟုတ်ဘူး၊ တပတ်ကို အနဲဆုံး ၂ ရက်လောက်က သူ့အမေ အိမ်မှာမရှိဘူးဗျ၊ တော်သေးတာပေါ့ဗျာ၊ သူ့အိမ်က ခြံလေးဝင်းလေးနဲ့မို့၊ အရိပ်အခြေကိုကြည့် ဝင်ရထွက်ရတာပေါ့၊ ဘေးအိမ်ကတွေ့ရင်လဲ မကောင်းဘူးမှုတ်လား၊ တခါတလေလဲ မင်းဝင်ထွန်း တို့ ခြံဘက်က ပတ်ရတာပေါ့၊ အဆင့်က ဘယ်ထိရောက်သွားပလဲဆို အပေါ်ပိုင်း တခုလုံးတောင် သိမ်းပိုက်ပြီးပြီဗျ၊ မလျှာရှည်ကတော့ တကယ့်ကို ကျနော့် လက်ခုပ်ထဲကရေ လိုဖြစ်နေတာ၊ ကျနော့်သဘောဘဲ၊ တကယ်ဗျာ ကျနော်ပြုသမျှကို နုနေတာ၊ ပြောရင်းဆိုရင်း သတိက ရလာပြန်ပြီး အဲဒီနေ့က အဖြစ်လေး၊ အပေါ်ပိုင်း စသိမ်းပိုက်တဲ့နေ့။

ထုံးစံအတိုင်း စက်ဘီးသွားယူတော့ သူ့ ဟိုဘက်ဘေးအိမ်က အိမ်ရှေ့မှာ လူရှိတယ်ဗျ။ ပေါ်တင်ကြီး သူ့အိမ်ထဲ ဝင်သွားရင် ဟိုဘက်အိမ်က မြင်မှာ ကျိမ်းသေတယ်၊ သူတို့ကကျနော့် ဒီအိမ်လာတတ်မှန်း သိနေပေမဲ့ ကိုယ့်စိတ်ကဘဲ မရိုးလို့လား မသိဘူး၊ လူမြင်တော့ တန်းမဝင်ရဲဘူး၊ အိမ်ထဲမှာ သူ့အမေ ရှိ မရှိလဲမသိ၊ တော်ကြာ မရှိမှန်း သူတို့သိလို့ ကိုယ်က တန်းဝင်သွားရင်လဲ မကောင်းဘူးမို့လား၊ ဒါနဲ့ဘဲ တန်းဝင်ရဲတဲ့ မင်းဝင်းထွန်း တို့အိမ်အရင်ဝင်လိုက်တာပေါ့၊ ဟိုကောင်ကတော့ ဘယ်ရှိမလဲ၊ သူ့ မိဘကတော့ အိမ်ထဲ မှာ သူ့ဟာသူ အေးဆေး၊ ကျနော့် ဘော်ဒါလဲ စာအုပ်ဆိုင်ရှေ့က ခုံမှာထိုင်၊ ကျနော်ကတော့ ဟိုဘက်ခြံကူးတာပေါ့၊ ခြံစည်းရိုးကလဲ ဟိုနားတစ၊ ဒီနားတစ လောက်ဘဲရှိတာ၊ အလုံအပြည့် ခတ်ထားတာလဲမဟုတ်ဘူး။ ဟိုဘက်ခြံကူးပြီး တာနဲ့ နောက်ပေါက်ကနေ မလျှာရှည်ကထွက်လာတာ၊ အိမ်ထဲကနေ ကျနော့်ကိုမျှော်နေလားမသိဘူး၊ ကျနော်လာတာ သူသိတယ်၊ ခပ်တိုးတိုးဘဲ အဒေါ်ရှိလားမေးတော့ ခေါင်းခါပြတယ်။

ပွပြီပေါ့၊ လွယ်လွယ်ကူကူ နောက်ပေါက်ကဘဲ တက်လိုက်တယ်၊ သူတို့ နောက်ပေါက်က မီးဖိုခန်းနဲ့ ဆက်နေတာ၊ ထမင်းဟင်းတွေချက်တာ ခပ်ကျဉ်းကျဉ်း၊ ပြီးမှ ကျနော်တို့ အမြဲ ကစ်ဆင်ဆွဲတဲ့ နောက်ဖေးခန်း တခုရှိသေးတယ်၊ အဲဒီမှာကတော့ ထမင်းစားတာပေါ့၊ အဲဒီ ၂ ခန်းက တပြေးညီမဟုတ်ဘူးဗျ၊ မီးဖိုခန်းက လှေခါး တထစ်စာလောက် နိမ့်တယ်၊ ထိုင်မယ်ဆို မီးဖိုခန်းပေါ် ခြေချပြီး နောက်ဖေးခန်း ကြမ်းပေါ်ထိုင်လို့ ရတဲ့ သဘောပေါ့၊ ကျနော်လဲ လွယ်လွယ်ကူကူ သူ့ဆွဲပြီး အဲဒီကြမ်းပေါ် ထိုင်လိုက်တာပေါ့၊ သူကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ကျနော့်ဘေးကပ်ရပ်ပေါ့၊

"လွမ်းလိုက်တာဟာ ၃ ရက်တောင်ရှိပြီ"

"အိုး အမေကအိမ်မှာရှိနေတာကိုး"

"တော်သေးတယ် ဒီနေ့မရှိလို့"

"သိပ်ကြာလို့ မဖြစ်ဘူးနော် ကိုဇော်၊ အမေက ဘယ်သွားမှန်းမသိ"

"အင်းပါ"

အဲဒါနဲ့ ဇတ်လမ်းစတာပေါ့၊ ကျနော်တို့ ၂ ယောက်ကတော့ ကောင်းကောင်းသဘောပေါက်နေပြီ၊ အီစီကလီသာမရှိတယ်၊ သူကလဲ အသင့်၊ ကိုယ်ကလဲ အသင့် ပုံမျိုး။ ဆွဲဖက်လိုက်တော့ သူက မော့ပေးတယ်။ အဲလို သဘောကောင်းတာ၊ ထုံးစံအတိုင်း နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို အားရပါးရဆွဲနေတုန်း လက်က အလိုလိုဘဲ သူ့ ဘလောက်စ် အကျႌထဲ ရောက်သွားတယ်ဆိုပါစို့။ အဲဒီမှာ သူက ခါးရှည် ဘော်လီနဲ့ဗျ၊ ကိုင်ရပြုရ တောင့်တောင့်တင်းတင်းကြီး၊ ပိတ်သားထူထူကြီးက နေရာတော်တော်များများဖုံးထားတာကိုး၊ ပထမ လက်က ရလိုရငြား ဟိုကြား အတင်းတိုး ဒီကြား အတင်းတိုးလုပ်သေးတယ်၊ တိုးမပေါက်ဘူးဗျ၊ ဒါနဲ့ မထူးဘူး ဆိုပြီး နမ်းရက်တမ်းလမ်း သူ့ကို အတင်းဆွဲဖက်ပြီး လက် ၂ ဖက်လုံး အကျႌအောက်ကလျှိုလို့ ချိတ်တွေ ဖြုတ်တာပေါ့၊ ဖြုတ်တော့ သူက ဘာမှန်းမသိ ပြောသေးတယ်၊ မလုပ်ဖို့ နေမှာပေါ့၊ ဘယ်ရမလဲ ကျနော်မှ သေချာမကြားတာ၊ သိပ်မခက်ပါဘူး၊ ဒီလိုချိတ်မျိုးက ဟို ကက မလေးကိုလဲ ဖြုတ်ဖူးပြီးသား၊ ဒါနဲ့ဘဲ အနောက်က ဟပြဲကြီးဖြစ်သွားတော့ လက်က တိုးဝင်လို့ ရသွားတာပေါ့၊ ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာဗျာ၊ အသစ်လေးမို့လား မသိဘူး၊ အိစိမ့်နေတာဘဲ၊ ဖေါင်းဖေါင်းလေးက လက်တအုပ်သာသာလောက်ပါဘဲ၊ လက်ချောင်းတွေ နဲနဲချဲကားပြီးတော့ ကိုင်ရတာပေါ့၊ တအားကြီး မညှစ်ပါဘူး၊ ဖွဖွလေးပါဘဲ၊ ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင်မသိဘူး၊ ခုနေ ကောင်မလေး တယောက်လောက် အနားမှာရှိရင် လက်တွေ့တောင် ပြလိုက်ချင်တယ်၊ ဒီလိုလေး ဒီလိုလေး ကိုင်တာဆိုပြီး၊ ခင်ဗျားတို့ သဘောပေါက်မှာပါ။

အကြာကြီးလဲ မရဘူးဆိုတော့ အချိန်ဆွဲပြီး ဖီလင်ယူလို့ကလဲ မဖြစ်ဘူးဗျ။ ဒီလိုဘဲ တဝ နမ်းပြီးရင် သူက ပြန်ဘို့ ပြောတာဘဲ၊ ကျနော်လဲ သူ့အမေပြန်လာတာနဲ့ တိုးမှာ ကြောက်တယ်ဗျ၊ ဒါနဲ့ဘဲ အဲဒီနေ့က တဆင့်တက်ပြီး အပေါ်ပိုင်း စသိမ်းပိုက်လိုက်တယ်ပေါ့၊ သိမ်းပိုက်လိုက်ပေမဲ့ ကျနော်တို့က တလမ်းမောင်း အဆင့်လောက်ဘဲရှိသေးတာဗျ၊ သဘောကတော့ဗျာ၊ ကျနော်ကဘဲ သူ့ကို သမနေတာ၊ သူက ကျနော့်ကို ဘာမှ ပြန်မလုပ်တတ်သေးဘူးဗျ၊ အဲဒါတော့ ကျနော်ကလဲ သင်ပေးရကောင်းမှန်း မသိသေးဘူး၊ တောင်ပြန်ဆရာကြီး အဆင့်လောက်နဲ့ဘဲ ကြေနပ်နေရတဲ့ အချိန်ပေါ့၊

ဒါကြောင့်လဲ မမနဲ့ ရာထူးတိုးချင်တာပေါ့၊ ရီးစားဆိုတော့ ကလူ၏ မြူ၏ ဆိုသလို စကားလေး ဘာလေး တီတီတာတာ နဲ့ မလျှာရှည်နဲ့ နေသလို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းနေချင်တာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ဗျာ ခေါ်သွားရမဲ့ နေရာမရှိဘူးဗျ၊ အဆင့်ကျော်တယ်ပြောလဲပြောဗျာ၊ တကယ်ကျနော်ခေါ်သွားချင်တဲ့ နေရာက ဒီလိုကိစ္စကို အဆင်ပြေပြေ အေးအေးဆေးဆေးနဲ့ လုပ်နိုင်ပြီး ဘယ်သူမှလဲ မတွေ့နိုင်တဲ့ နေရာဗျ၊ လမ်းဘေးခြုံကြားကိုပြောတာမဟုတ်ဘူး၊ အိမ် ဗျ၊ အိမ်။ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေလို့ရတဲ့ အိမ်၊ အဆင့်ကျော်လို့မရတော့လဲ အောက်အီးပြီး အဆင့်အတိုင်းဘဲ သွားရတာပေါ့၊ ခုထိ မမပါးကိုတောင် မနမ်းဘူးသေးတော့ ပိတ်ရက်လေး ချိန်းရတာပေါ့၊

ကျနော်တို့ မြို့လေးမှာ ရီးစားတွေ တော်တော်များများ သွားတတ်တဲ့ နေရာရှိတယ်ဗျ၊ ထုံးစံအတိုင်း ဘုရားတွေ အများကြီးရှိတဲ့ နေရာပေါ့၊ တောင်တွေ့ဘုရားတည်တတ်တဲ့ မြန်မာတို့ ထုံးစံအတိုင်း တောင်ရိုးတန်း တလျှောက် ဘုရားတွေ လျှောက်တည်ထားတာ နဲမှမနဲဘဲ၊ နာမည်ကြီး တံခိုးကြီး ဘုရားတွေရှိသလို၊ မကြီးတာတွေလဲ ဒုနဲ့ဒေး၊ ကျနော်တို့ မြို့က လူတွေကတော့ တကူးတက သွားရတာဆိုတော့ အားအားယားယား သိပ်မသွားဘဲ နယ်ကဘုရားဖူးတွေ ဘဲ လာတတ်တာများပါတယ်၊ စုံတွဲ ရီးစားတွေကတော့ အဲဒီ တောင်ရိုးတန်းတလျှောက် လူအရောက်အပေါက်နဲတဲ့ ချောင်ခပ်ကောင်းကောင်း လေးတွေမှာ လိပ်ဥ လာလာတူးတဲ့ နေရာလို ဖြစ်နေတာပေါ့၊ ကျနော်ကတော့ ဒီနေရာ နဲနဲကျွမ်းတယ်ဗျ။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ အထက်တန်းကျောင်းသားဘဝထဲက ကျောင်းပြေးပြီး ဒီနေရာတွေမှာ ထန်းရေသောက် အတွဲချောင်းနေကျကိုး။

ပြောသာပြောရတယ်၊ အဲဒီနေရာကိုရောက်ဘို့ သိပ်မလွယ်ဘူးဗျ၊ တောင်ခြေကနေ လမ်းလျှောက်တက်ရတာ၊ တောင်ခြေရောက်ဘို့တောင် လမ်းမကြီးကနေ လမ်းလျှောက်ရသေးတာ၊ လွယ်တော့မလွယ်ဘူး၊ ဒါနဲ့ဘဲ လွယ်အောင် ကျနော့်ဘော်ဒါဆီက ဆူပါကပ် ဆိုင်ကယ်လေး ငှားရတာပေါ့၊ အဲဒီတုန်းက ဆိုင်ကယ်က ခုလို ပေါချင်းသောချင်း မရှိသေးဘူး၊ အဲဒီမှာ မမကိုချိန်း၊ သူ့ကို ဆိုင်ကယ်နဲ့ တင်လာပြီး ဘုရားလာဖူးရတာပေါ့ဗျာ၊ သူတို့ လဖက်ရည်ဆိုင်ပိတ်တဲ့နေ့ကလဲ ကြားရက်ဆိုတော့ ဘုရားကလဲ လူရှင်းတယ်ဗျ၊ ထုံးစံအတိုင်း နာမည်ကြီး ဘုရားမှာ ဆုတွေဘာတွေတောင်းပြီး ဆိုင်ကယ်ပတ်စီးလို့ တောင်ရိုးတန်းတလျှောက် ထိုင်နားလို့ ရမဲ့ နေရာကောင်းရှာတာပေ့ါ။ အစကတည်းက စဉ်းစားပြီးသားပါ ဘယ်ခေါ်သွားမလဲဆိုတာ။

တော်သေးတယ်ဗျာ၊ ကျနော်ခေါ်သွားတဲ့နေရာ ဘယ်သူမှ မရှိလို့၊ ဖုံလေးဘာလေးခါပြီး ထိုင် မမ ပေါ့၊ သိပ်တောင် ခါစရာမလိုပါဘူး၊ နေရာကပြောင်ပြီးသား၊ မမက တခါမှ အတွေ့အကြုံမရှိလို့လားတော့ မသိဘူး လက်ဖျားကို အေးနေတာဘဲ၊ တချိန်လုံး ကိုဇော်နော် ဘာဖြစ်တယ်၊ ကိုဇော်နော် ညာဖြစ်တယ် နဲ့ နေတာဘဲ၊ သူဘယ်လောက်ပြောပြောပေါ့၊ ပျော်လွန်းလို့ အဲ့ဒီ တောင်ရိုးတန်းတလျှောက် ဆိုင်ကယ်နဲ့ ၂ ပတ်လောက်ပတ်လိုက်သေးတယ်၊ မမကကြောက်နေလို့ တန်းမခေါ်သွားချင်တာလဲ ပါတာပေါ့၊ နောက်ဆုံးမှ တနေရာ ထိုင်ရအောင်ဆိုပြီး ခေါ်လာတာ။ ဟိုးအရင်တုန်းကတော့ ဒီနေရာက ဘာရှိလဲမသိဘူး၊ ခုတော့ ပျက်စီးနေတဲ့ အဆောက်အအုံပျက်သဘောပေါ့၊ ပျက်ဆို အမိုးတောင် မရှိတော့ဘူး၊ နံရံလိုလို ဘာလိုလိုတောင် တဖက်ဘဲရှိတော့တာ၊ ဒါတောင် အကြီးကြီးမဟုတ်ဘူး၊ တလံလောက်ပေါ့၊ သူက လမ်းပေါ်ကမမြင်အောင် အကာအကွယ် ကောင်းကောင်းပေးထားတာပေါ့၊

စစချင်းတော့ မမနား ကပ်ထိုင်တာပေါ့၊ မမကဘာကိုကြောက်နေလဲမသိပါဘူး၊ မမကြောက်တယ်ဘဲ ပြောနေတာဘဲ၊ ဒီကြားထဲ လာသေးတယ်၊ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့ သရဲတွေ ဘာတွေရှိမလားမသိဘူးနော်တဲ့၊ မရှိပါဘူး မမရာ၊ ဘာသရဲမှ မရှိဘူး ဘာညာနဲ့ အာပေါက်အောင် အရင်ပြောရသေးတယ်၊ ရှိတယ်လို့ စတောင် မစရဲဘူး၊ တော်ကြာ အမလေး ဆိုပြီး ထပြေးရင် ဒုက္ခ၊ အချစ်ဇတ်လမ်း မစခင် ဒီကိစ္စအရင်ရှင်းနေရတယ်။ ခန နေမှ မမ အထိုင်ကျသွားတယ်နဲ့ တူပါရဲ့၊ နဲနဲငြိမ်သွားတယ်၊ ဒါတောင် ကျနော် မစရဲသေးဘူး၊ ရင်တထိပ်ထိပ်နဲ့ မမ အခြေအနေကြည့်ရသေးတယ်၊ ပြီးမှ

"မမ နဲ့ ဒီလို အေးအေးဆေးဆေး ထိုင်စကားပြောချင်နေတာ သိလား"

ပါးစပ်က ထိုင်စကား ပြောချင်နေတာ ပြောပေမဲ့လက်က မမပုခုံးကို လှမ်းဖက်လိုက်တယ်၊

"တောထဲတောင်ထဲ ချောင်ကြိုချောင်ကြား၊ တော်ကြာ နတ်တွေ ဘာတွေ မကြိုက်လို့ ကိုင်လိုက်ရင်ဒုက္ခ"

"အမလေး စိုးရိမ်တတ်လိုက်တာ မမရာ၊ ဒီနေရာမှာ အတွဲတွေ ထိုင်နေကျ၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူး"

"ကိုဇော်က ဘယ်လိုသိလို့လဲ"

"ဒီလိုဘဲ သိတာပေါ့၊ ဒါတွေထားလိုက်ပါ မမရာ၊ တခါတည်း အေးအေးဆေးဆေး တွေ့ချင်ပါတယ်ဆိုမှ"

"ဟို ဘုရားစောင်းတန်းက ခုံမှာ သွားထိုင်လဲ ရတဲ့ဟာ"

"အာ မထိုင်ချင်ပါဘူး၊ ဟိုလူကြည့် ဒီလူကြည့်၊ မမဘဲပြောပြီး အသိတွေ တွေ့သွားရင် ရှက်စရာကြီးဆို"

မမ ဘာမှဆက်မပြောတော့၊ ကျနော်လဲ မမကို ပုခုံးကို ဖက်ပြီး အရှိန်ယူနေတယ်၊ ဗြုံးဒိုင်း ခုနေ အတင်းဖက်နမ်းလိုက်ရင် ဘယ်ကောင်းမလဲ၊ ၂ ယောက်သား ခနလောက် တိတ်နေရာက

"မမ ကျနော့်ကို တကယ်ချစ်လား" လို့အရှိန်ယူရင်း စကားစလိုက်တယ်၊

မမက ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ ကျနော့်ကို စွေကြည့်တယ်၊ မမက အဲလို အမြဲကြည့်နေကျ၊ ဆရာမကြီး စတိုင်ပေါ့၊

"တကယ်ချစ်လားဆို"

"ခုထိ မသိသေးဘူးလား"

"သိတော့ သိတာပေါ့ မမကလဲ၊ မမ ပြောတာကြားချင်တာ၊ ရီးစားသာဖြစ်တယ် မမကျနော့်ကို ချစ်တယ်လို့ တခါမှ မှမပြောရသေးတာ၊ မေးလိုက်တိုင်း အင်း အင်း နဲ့ဘဲ၊ မမပြောတာ ကြားချင်တာ"

"အိုး မပြောရဲပါဘူး ရှက်စရာကြီး" မမက ခေါင်းငုံ့ပြီး ရှက်စနိုးနဲ့ ပြောတယ်၊ သူ့ကြည့်ရတာ ပြောဘို့ တကယ်ရှက်နေပုံဘဲ၊

"ပြောပါ မမကလဲ ကြားချင်တဲ့ဟာကို" ပြောပြောဆိုဆို ပုခုံးကို အတင်းဖက်လို့ ကျနော့် ရင်ခွင်ထဲဆွဲယူလိုက်တယ်၊ တကယ့်အကွက်ကောင်းပါဘဲ၊ မမက ကျနော်အတင်းမေးတာကို ရှက်နေတာနဲ့ ကျနော်ဆွဲဖက်လိုက်တာကို ဂရုမစိုက်နိုင်တဲ့အပြင် ရှက်ရှက်နဲ့ သူ့မျက်နှာကို ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲတောင် ဖွက်လိုက်သေး၊ ဘယ်ရမလဲ ကျနော်က သူမပြောချင်မှန်းသိလို့

"ပြောကွာ မမ၊ ပြော မရဘူး မရဘူး"

မမ ဘာမှမပြော ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက ခေါင်းဘဲရမ်းပြတယ်၊ ဘယ်ရမလဲ ရှက်နေတဲ့ မမဆီက အခွင့်ကောင်းကို အပြည့်အဝဘဲ အသုံးချရတာပေါ့၊ ပါးစပ်က တဖွဖွမေးရင်းက လက်က ငုံ့နေတဲ့ ခေါင်းကို မော့လာအောင် ဆွဲမလိုက်တယ်၊ ပထမတော့ ဘယ်မော့မလဲ ရှက်ရှက်နဲ့ အတင်းတောင့်ခံတာပေါ့၊ ဘယ်ရမလဲ မော့ပါအုံး မမရာ၊ မမ မျက်နှာလေးကြည့်ချင်လို့ ဘာညာနဲ့ ထပ်ပြောတော့ မရဲတရဲမော့လာတယ်၊ ဒီတော့မှ ကဲ ဆိုပြီး မော့လာတဲ့ မမ ပါးပြင် ရွှတ်ကနဲ နှာခေါင်းတင်လိုက်တယ်၊

"အိုး ကိုဇော်" ဆိုပြီး မမက အတင်းငုံ့ဘို့ ကြိုးစားပေမဲ့ ကျနော့် လက်ကမမ မေးအောက် ခံနေတော့ ငုံ့လို့ မရတော့၊ အဲဒီမှာ မမကို အတင်း အကြပ်ကိုင်တော့တာဘဲ၊ မပြောဘူးလား မမ၊ မပြောရင် ထပ်နမ်းမှာနော် ဆိုပြီး စကားတောင်မဆုံးသေး နှာခေါင်းက ပါးပေါ် ရောက်နေပြီ။

"ကိုဇော် မဆိုးနဲ့ကွာ"

"မမကမှ မပြောတာ"

"ဟာကွာ ရှက်စရာကြီး"

"ဘာရှက်စရာရှိလို့လဲ"

"သိဘူး၊ ပြောလို့မထွက်ဘူး"

"မပြောရင်တော့ နမ်းမှာ"

"ကိုဇော်ကလဲကွာ"

ထူးဆန်းတယ်ဗျ၊ မမက အနမ်းတော့ ခံသား၊ ချစ်တယ်ပြောဘို့ကျ ရှက်တယ်တဲ့၊ ကောင်းတယ်၊ ကောင်းတယ် ရှက်ပေါ့၊ အတင်းဖက်ပြီး ပါး ၂ ဖက်လုံး တရွှတ်ရွှတ် နဲ့ ရွှတ်ပေးလိုက်ပြီး ကျနော့် နှုတ်ခမ်းက မမ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ကပ်လိုက်တော့ မမက အတင်းခွာပါရော။ ဒီတော့ စောစောကလိုဘဲ စကားနဲ့ အကြပ်ကိုင်ရတော့တာပေါ့၊

"ပြောလေ မမ"

"ဇော်သိရင် ပြီးတာဘဲမှုတ်လား" အမယ် ကိုဇော်ကနေ ကိုတလုံး ပြုတ်လို့ လေသံက နဲနဲနွဲ့လာတယ်၊

"သိပေမဲ့ မမပြောတာတော့ ကြားချင်တာပေါ့ မမရာ" ဆိုပြီး ပုံစံပြောင်းလို့ မမကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲဖက်လိုက်တယ်၊

ထိုင်တာက အဆောက်အဦးပျက်က အုတ်ခင်းကြမ်းပြင်မှာ နံရံကိုမှီပြီး ဖင်ချ ထိုင်ရတာဆိုတော့ ကျနော်က မမကို ဘေးတိုက်ပုံစံကနေ တစာင်းလေးဖြစ်အောင် ဆွဲလှည့်လိုက်တော့ မမကဘေးစောင်းလေး ကျနော့် ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သွားတာပေါ့၊ စောစောကထက် စာရင် အနေအထားက ပိုအဆင်ပြေသွားသလို ကျနော်က ဒူး ၂ ဖက်ကလဲ ထောင်ထားတော့ မမ ကိုယ်လုံးက ကျနော့် ရင်ဘတ်ကြီးနဲ့ ဒူး ၂ ဖက်ကြားမှာပေါ့၊ ကျနော်လက်တဖက်က မမကို နောက်ကျောက သိုင်းဖက်ထားသလို ဆိုတော့ မမက ကျနော့်ရင်ဘတ်ခြမ်းနဲ့ အဲဒီ သိုင်းဖက်ထားတဲ့ လက်ကို မှီထားတဲ့ သဘောပေါ့၊ ကျနော့် နောက်လက်တဖက်ကတော့ အားနေတာပေါ့၊ အားနေတဲ့ လက်က ဘယ်နေရာမဆို မှီပေမဲ့ ချက်ကောင်းကို ချက်ခြင်း သွားထိလို့ တော့ဘယ်ရမလဲ။ ဒီတော့ အားနေတဲ့ လက်နဲ့ မမ နဖူးပေါ် ကျနေတဲ့ ဆံပင်တွေ သပ်ပေးလိုက်၊ မျက်နှာကို ဟိုထိ ဒီတို့ ကစားရင်း အလုပ်ရှာလိုက် အားမလိုအားမရနဲ့ မမကိုယ်လုံး တင်းတင်းလှမ်းဖက်လိုက်နဲ့ လူကပြာယာခတ်နေတာ။

ပြောလို့ပြောတာမဟုတ်ဘူး၊ ရီးစားနဲ့ တွေ့ရတာ ရီးစားမဟုတ် ဘာမဟုတ်နဲ့တော့ ကွာသား၊ မလျှာရှည်နဲ့က ဒီလို အခွင့်ကောင်းလဲ မရ၊ အချိန်ကလဲ မရှိတော့ ရတဲ့ အချိန်အတွင်း အခွင့်အရေးကို အပြည့်အဝ ယူရတာ၊ မမ နဲ့ခုလိုချိန်းတွေ့တာက အေးဆေး ထိုင်လို့ရတာ ဆိုတော့ သိပ်လောစရာလဲ မလိုဘူး၊ ပြီးတော့ ရီးစားဆိုတော့ ချစ်စကား ကြိုက်စကားလဲ ပြောလို့ရသေး၊ မမနဲ့ ဟိုပြောဒီပြောပေါ့၊ မှတ်မိသလောက်က မမကို ချစ်တယ်လို့ အတင်းပြောခိုင်းတာက များပါတယ်၊ ပြီးတော့ မမနှာခေါင်းကို ဆွဲညှစ်လိုက်၊ နှုတ်ခမ်းကို တို့ထိလိုက် နဲ့ လုပ်ချင်သလို လုပ်လိုက် ပါးလေး နဖူးလေး ကုန်းနမ်းလိုက်နဲ့ စောစောက မပေးနမ်းတဲ့ နှုတ်ခမ်းကို တဆင့်တက်ဘို့ ကြံရဖန်ရတာပေါ့၊ အမှန်တော့ ကိုယ်ကသာကြောက်ပြီး ချက်ခြင်းမလုပ်ရဲတာ၊ တကယ်တမ်း ညာတာပါတေးနဲ့ နမ်းလိုက်တော့ မမက မညင်းပါဘူး၊ ထုံးစံအတိုင်း မမဆီကတန်ပြန်မှု့ကတော့ အားဘယ်ကောင်းမလဲ၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော်ကလဲ ခေသူမဟုတ်ဆိုတော့ အဲလို နမ်းခွင့်ရတာနဲ့ဘဲ လက်က တခါတည်း ပိုင်နက်ကို ကျူးကျော်တော့တာ၊ အားနေတဲ့ လက်က မသိမသာ မမရင်ဘတ်ပေါ် တင်ထားတာရင်း ရူးချင်ယောင်ဆောင်ရတာပေါ့၊ အောက်ကကောင်ကတော့ ဘာပြောကောင်းမလဲ ဂျိမ်းစ်ဘွန်းဘောင်းဘီတောင် အရှုံးပေးရတော့မလားဘဲ။

အဲလို မမနဲ့ တခါ ချိန်းတွေ့လိုက်ပါတယ်၊ အဆင့်က မလျှာရှည်ကို တခါတည်းမှီလုနီးနီး ဖြစ်သွားတယ်၊ အားနေတဲ့လက်က မမရင်သားကိုတောင် အကျႌပေါ်က အုပ်ကိုင်ထားလို့ ရတဲ့အထိလောက်ပေါ့၊ အတင်းဆွဲညှစ်တာတော့ဘယ်ဟုတ်မလဲ ဘော်လီ အုံအတိုင်း လက်ကဖွဖွလေး ဆုတ်ထားမိသလောက်လေးပေါ့၊ မသိမသာလေးညှစ်မိပေမဲ့ မမက မကန့်ကွက်ပါဘူး၊ တွေ့တဲ့နေရာက ချောင်ထဲဆိုတော့ ကျနော်လဲ မမ အကျႌတွေ ဘာတွေ ကြယ်သီးမဖြုတ်ရဲ မချွတ်ရဲဘူး၊ လာချောင်းတဲ့ ကောင်တွေကလဲ တခါတလေ ရှိတတ်တာဆိုတော့ သတိကလဲ ထားရသေးတယ်၊ ကျနော်ကလဲ ကိုယ်ချစ်တဲ့သူမို့လို့လားမသိဘူး မလျှာရှည်လေးကို ကြမ်းသလို မကြမ်းချင်ဘူးဗျ၊ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းတာတောင် ခပ်ဖွဖွဘဲ၊ အချစ်တွေနဲ့ဘဲ ပြည့်နှက်နေတဲ့ သဘောပေါ့၊ ငုတ်တုတ်ကြီးတော့ ထိုင်မကြည့်နေပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ဗျာ ချိန်းတွေ့တာ တခုမကောင်းတာက အပြန်မှာ ဘိုက်အောက်တာဗျ၊ တင်းနေတဲ့ကောင်က ဆန္ဒမပြည့်လို့ အောက်တဲ့ဘိုက်၊ ခံဘူးကြမလားတော့မသိဘူး၊ လူက ခါးကို ကုန်းနေတာဘဲ၊ ဒီကြားထဲ ရှုးကလဲ ပေါက်ချင်လိုက်တာ၊ ခံရခက်ကြီးဗျာ၊ ပထမတခါကတော့ အောက်သက်သက်နဲ့ ကြိတ်မှိတ်ခံလိုက်ပေမဲ့၊ နောက်ခေါက်တွေကျတော့ အဲဒီဒါဏ် မခံနိုင်တော့ဘူး၊ ပြန်ခါနီး ခနနေအုံး မမ ဆိုပြီး ခြုံကွယ်ရာ သွားထုတ်လိုက်တာဘဲ၊ ရှုးသွားပေါက်တာ ပြောတာပါ၊ မမရော ပေါက်ချင်လားမေးတော့ ဟင်အင်းတဲ့၊ ထမီလေးဘာလေးတော့ နဲနဲပါးပါးလှည့်ဝတ်တာပေါ့၊ ဒါကြောင့် ကျနော်က အေးဆေး တွေ့နိုင်တဲ့ နေရာကိုလိုချင်တာ၊ အိမ်သာ ရေချိုးခန်း အပြည့်အစုံလေးပေါ့။

နောက်တော့ ကျနော်လဲ လှည်းနဲ့ နွားနဲ့ ဖြစ်လာတယ်ဘဲပြောမလား၊ ဝစ်သောက် ယမာဟာ ဒီတီ တောစီးလေး တစီး ရလိုက်တယ်၊ အပြာရောင်၊ ဒီကောင်က ဝစ်သောက်ဆိုတော့ ကိုယ်ကြိုက်ကိုယ်ဝယ် ကိုယ်ဖြစ် ကိုယ်ခံပေါ့၊ ဒီလိုဘဲ တခြားသူတွေလဲ ဝစ်သောက်စီးနေကြတာဘဲ၊ ဖမ်းရင်လဲ ဘဲဥ တွေနဲ့ နဲနဲပါးပါး ညှိလိုက်ရင် ရတယ်ပေါ့၊ လိုင်စင်နဲ့ ကောင်ကလဲ ဈေးက ခပ်မြောက်မြောက်၊ ကိုယ်ကလဲအဲလောက် မတတ်နိုင်၊ အိန္ဒြေလေးနဲ့ စီးရတဲ့ စူပါကပ်ကိုလဲ သိပ်မကြိုက်၊ နောက်ပြီး ကိုယ်စီးချင်တာကလဲ ခွစီး၊ ဒါနဲ့ဘဲ ရောင်းတဲ့ ကောင်က ဘိုက်နာနေ၊ ကိုယ်ကလဲ ဆိုင်ကယ်အသုံးကျမှန်းသိနေတော့ လိုချင်နေ၊ ဒါနဲ့ဘဲ ဝယ်ဖြစ်သွားရော၊ ဟဲ ဟဲ မမကတော့ ကျနော့် ဝူးဝူး ကြီးကို စီးရတာ ခပ်လန့်လန့် လို့ပြောတာဘဲ၊

ပိုအဆင်ပြေချင်တော့ ဘိကလဲ ရလာတယ်၊ အဲဒီမှာ ဘိအကြောင်း နဲနဲပြောအုံးမယ်၊ အဲဒီ ဝူးဝူးကြီး လက်ထဲရောက်လို့ သိပ်မကြာဘူး၊ ခင်ဗျားတို့ မှတ်မိမှာပေါ့ ကျနော့်ကို ချဲဒိုင် ပိုးသွင်းသွားပေးတဲ့ ဘော်ဒါလေ၊ ဒီကောင်က ကျနော်တို့ မြို့မှာ ဆရာကြီး ဖြစ်နေတာ၊ အဲ ချဲဆရာကြီး ကိုပြောတာ၊ သူနဲ့ နောက်အပေါင်းအပါ ၃ ယောက်၊ ပေါင်း ၄ ယောက်ပေါ့ ရှယ်ယာစပ်ပြီး မြို့က ချဲလောကကို တဝက်နီးပါးလောက် အုပ်ထားတာ၊

အဲဒီမှာ တရက် ဒီကောင်နဲ့ ဆုံတယ်၊ ညနေပိုင်းကြီး၊ သူတို့ အဖွဲ့က အဲဒီတုန်းက ပါပလစ်ကာ ကားလေးနဲ့၊ ဆုံတော့ သူနဲ့သူ့ဘော်ဒါတယောက်၊ သူ့ဘော်ဒါပေမဲ့ ကျနော်နဲ့လဲသိပါတယ်၊ အထက်တန်းကျောင်းတုန်းက သူငယ်ချင်း၊ အဲဒါနဲ့ ဘာညာစကားပြောကြရင်း သူတို့နဲ့ လိုက်ဖို့ ခေါ်တယ်၊ ကျနော်လဲ မညင်းပါဘူး၊ ကျနော့် ဝူးဝူး ကြီးနဲ့ နောက်က လိုက်သွားလိုက်တယ်။ ဒီနေရာ ဒီကောင်ဝယ်ထားမှန်း ခုမှ သိတယ်။ သူက မြို့ပြင်ဘက်က အစိုးရ အမှု့ထမ်း အကောင်ကြီး အမြီးရှည်တွေ ကိုချပေးတဲ့ မြေကွက်တွေထဲက တကွက်ကို ပြန်ဝယ်ပြီး ပျဉ်ထောင်အိမ် အသေးလေး တလုံး ဆောက်ထားပြီး မကောင်းမှု့တွေ လာလုပ်နေတာ၊ မြို့ကလဲ မြို့သစ်၊ ပြီးတော့ ချပေးထားတဲ့ သူတွေကလဲ အကောင်ကြီးတွေ ရပ်ကွက်ဆိုတော့ ရဲတို့ ကောင်စီတို့ဆိုတာ အဲဒီနား မျက်စောင်းတောင် မထိုးရဲဘူးပေါ့၊ နောက်ပြီး အဲဒီအကောင်ကြီးတွေကလဲ မြေကွက်သာယူပြီး ခြံလောက်ဘဲ ခတ်ထားကြတာ၊ အိမ်တွေဘာတွေလဲ မဆောက်၊ တော်တော်များများအကွက်တွေက ဒီအတိုင်း ဟင်းလင်းကြီး၊ မြို့နဲ့တော့ နဲနဲဝေးတာပေါ့၊

အဲဒီအိမ်ထဲမှာ ဆော် ၂ ပွေနဲ့ သူ့နောက်ဘော်ဒါ ၂ ယောက်၊ ကျနော့် ဘော်ဒါက အပြင်မှာ အစားအသောက်ထွက်ဝယ်ရင်း ကျနော့်နဲ့ဆုံတာ၊ အဲဒီမှာ ဖာ ဆိုတာ စချဘူးတာ။ ခွစ် ခွစ်။ အဲဒီ အိမ်လေးမှာ အိပ်ခန်းကတော့ တခန်းပါဘဲ၊ ပျဉ်ထောင်အိမ်ဆိုပေမဲ့ အကြမ်းဖျဉ်းလောက်ဘဲ ဆောက်ထားတာ၊ ရေတွင်းနဲ့ ဘာနဲ့ ဆိုတော့ ရေလဲ မပူရဘူးပေါ့၊ အဲ လျှပ်စစ်မီးတော့ မရှိဘူးပေါ့၊ နေရာသစ်ဆိုတော့ မီး မချပေးသေးဘူးထင်ပါရဲ့၊ သူတို့ သူငယ်ချင်းက ၄ ယောက်၊ ကျနော်ကတယောက် ၅ ယောက်၊ ဆော်က ၂ ပွေ၊ တခန်းထဲဆိုတော့ တယောက်စီ အလှည့်ကျပေါ့၊ အခန်ထဲအလှည့်မကျတဲ့ သူတွေကလဲ အပြင်မှာပျော်ပျော်ပါးပါး၊ အရက်ရော၊ မားရော၊ ဖန်ရော အကုန်ဗျာ အကုန်ရှိတယ်၊ အကာအကွယ်ပေးတဲ့ ဦးထုပ်ဆိုလဲ အကဒ်လိုက်၊ အဲဒီတုန်းက ခုလို တံဆိပ်စုံတော့ မပေါ်သေးဘူး၊ အမြဲသုံးရတာက အနံ့ဆိုးဆိုး ရာဂျာ တံဆိပ်၊ ကျနော်ဆို မျက်လုံးတောင် ပြူးတယ်။ ဒီကောင့်ကို ဒီလောက် မတွက်ထားဘူး၊

ကျနော့်စိတ်ထင်ပေါ့လေ၊ အဲဒီတုန်းက မှန်အိမ်မီး မှိန်မှိန်အောက်မှာ ကောင်မလေးတွေ မဆိုးဘူးပေါ့၊ ဒါနဲ့ဘဲ ညင်းရခက်ကြီး ဖြစ်သွားတယ်ပေါ့၊ ဟဲ ဟဲ။ ကျနော်လဲသူတို့မှာ ရှိတဲ့ဟာတွေချ၊ ပြီး ဘုဘု နဲ့ ဝင်ထိုးတာပေါ့၊ ဘာရမလဲ၊ တောင်ပြန်နဲ့ချည်း တိုးနေတာ တော်တော်ကြာနေတဲ့ဟာ၊ ဒီကောင်မလေးတွေ ဓါးစာခံ ဖြစ်သွားတယ်ပေါ့၊ လာစမ်း ဆိုပြီး ငတ်ငတ်နဲ့ ကြုံးထည့်လိုက်တာ ၂ ယောက်ထဲက တယောက်ဆို အဲဒီညက ကျနော့်နားကပ်နေတော့တာဘဲ၊ ငါဆော်တာ ကောင်းလို့ ဖာတောင်စွဲတယ်ပေါ့၊ အဲဒီတုန်းကတော့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် အဟုတ်ကြီးထင်နေတာ၊  နောက်မှ သိတယ် ဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ ဖာဆိုတာမျိုးက ဒီလိုဘဲတဲ့၊ ခေါ်လာပြီးရင် တယောက်ယောက်ကို ပြေးကပ်လိုက်တာဘဲတဲ့၊ နောက်မှ လူလည်ကြီးဖြစ်ပြီး ဒါတွေသိတာ။

အဲဒီမှာ သူတို့ အဖွဲ့နဲ့ စတေးကျရောဆိုပါစို့၊ မမတို့ ဆိုင်တောင် အရောက် နဲနဲကျဲသွားတယ်၊ အပျော်များနေတာ၊ ကိုယ်က သူတို့လောက် မဖြုံးနိုင်တော့ များသောအားဖြင့် သူတို့နဲ့ ဆိုင်ထိုင်ရင် သူတို့ဘဲ ပေးသွားတာများပါတယ်၊ အဲဒီတုန်းက ရှားရှားပါးပါး ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်ဖွင့်တဲ့ အမျိုးသမီး စားပွဲထိုးတဲ့ဆိုင်တွေ ဘာတွေတောင် သူတို့ အဖွဲ့နဲ့ ရောက်ဖြစ်လိုက်တယ်၊ သိတယ်မှုတ်လား၊ နာမည်ကသာ စားပွဲထိုး၊ အခန်းထဲ ဝင်လာပြီးပြန်မထွက်တော့တဲ့ စားပွဲထိုးမျိုးလေ၊ ခုတော့ နေရာတိုင်းမှာ ရှိနေပေမဲ့ ကျနော်တို့ တုန်းကတော့ ခိုးကြေင်ခိုးဝှက် လုပ်ရတာ၊ ဒီကောင်တွေကလဲ ငွေပေါတော့ သတင်းလဲစုံ၊ အပေါင်းအသင်းကလဲ စုံတယ်။

အဲလိုလဲတွဲမိရော ဘော်ဒါကို မင်းဘိ ငါ့ဆော်ခေါ်သွားချင်တယ်ကွာ ပြောတော့ သူတို့ကလဲ သဘောပေါက်တယ်၊ အိုခေပေါ့၊ သူတို့ကလဲ ဒီအိမ်ကို နေ့တိုင်း အသုံးမချပါဘူး၊ များသောအားဖြင့် ပိတ်ထားတာပါဘဲ၊ အဲဒါနဲ့ဘဲ မလျှာရှည်လေး မဲပေါက်တယ် ဆိုပါစို့၊ ပထမတော့ မမကို ခေါ်သွားမလို့ပါဘဲ၊ ဒါပေမဲ့ အဲဒီအိမ်ထဲမှာ မကောင်းတာတွေ အကုန်ရှိနေတာဆိုတော့ မမကိုလဲ မပေးသိချင်ဘူး၊ နောက်ပြီး ဘာလို့မှန်းလဲ မသိဘူး မမကိုအဲဒီနေရာကို မခေါ်သွားချင်ဘူး၊ မလျှာရှည်ကျတော့ ဘယ်လိုပြောမလဲဆိုတော့ ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင်မသိဘူး၊ ကိုယ်ချင်းမစာလို့ မဟုတ်ပါဘူး၊ သိတယ်မဟုတ်လား၊ လုပ်ရကိုင်ရ ပိုအဆင်ပြေမယ်ထင်တာလဲ ပါမယ်လေ၊ အဲလို အဲလိုပေါ့၊ ကျနော့် စိတ်ထဲက သိတော့သိတယ်ဗျ၊ ရေးမထွက်ဘူး၊ တော်ကြာ ခင်ဗျားတို့က ကိုယ့်ကို ကြွေနေတဲ့ အမျိုးသမီးကို ဖျက်လိုဖျက်ဆီးလုပ်တယ်လို့ ပြောမှာလဲ စိုးရသေးတယ်၊ အမှန်တော့လဲ တည့်တည့်ပြောရင် ဖျက်ဆီးတဲ့သဘောတော့ရောက်တယ်ပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ပေါ့ဗျာ ကျနော်ကမှ မဖျက်ဆီးရင်လဲ သူ့ကို ဖျက်ဆီးမဲ့သူကလဲ အဲဒီအချိန်မှာမရှိဘူးဆိုတော့ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ၊ တမင်သက်သက်ကြီးလုပ်တာတော့လဲ မဟုတ်ဘူးပေါ့၊ သူကလဲ ကိုယ့်ကို လာကြွေနေ၊ ပြီးတော့ ကျနော်ကလဲ စည်းမစောင့်တတ်၊ ဒီတော့လဲ ကံကြမ္မာအတိုင်းဘဲပေါ့၊ ကံကိုဘဲ အပြစ်ပုံချလိုက်တာကောင်းပါတယ်၊ မတတ်နိုင်ဘူး၊ ဖြစ်ပြီးပြီ။

အဲဒါထက် နောက်တခုရှိသေးတယ်ဗျ၊ ဒါကတော့ အထိအတွေ့ဗျ၊ မမက လှလဲ ပိုလှတယ်၊ ကျနော်တယောက်ထဲတင်မဟုတ်ဘူး၊ ဘယ်သူ့မေးမေး မမကပိုလှတယ်ပြောမှာဘဲ၊ ပြီးတော့ကျနော် ချစ်လဲချစ်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ဗျာ အထိအတွေ့မှာ မလျှာရှည်က သာတယ်ဗျ၊ မလျှာရှည် အသားကိုက ကိုင်ရတွယ်ရတာ အရသာရှိတယ်၊ စိတ်ထန်တယ်ပေါ့၊ ဒါကြောင့်လဲ အမြဲ မလျှာရှည်ကို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းလုပ်မိတာ၊ ပြီးတော့ မလျှာရှည်က အသားအရည် ပိုလှတယ်လို့ ပြောရင် ပြောလို့ရတယ်၊ နောက်ပြီး ဟီး ဟီး ပြောရရင် မကောင်းဘူး၊ နမ်းလိုက်ရင်လဲ မလျှာရှည်လေး အနံ့က ပိုရှုလို့ ကောင်းသလိုလိုဘဲ။ သူက ရိုးရိုးလေး ရေမွှေးတွေဘာတွေမဆွတ်ဘဲ သနပ်ခါးလောက်ဘဲ လိမ်းတတ်ပေမဲ့၊ အနံ့ကတမျိုးလေးဗျ၊ သူ့ကိုယ်ပိုင် အနံ့လို့တောင်ပြောလို့ရတယ်၊ မမကတော့ ကျနော့်နဲ့ တွေ့တိုင်း ရေမွှေးတွေ ဘာတွေ ဆွတ်ထားတာဘဲ၊ မွှေးလဲမွှေးပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ဗျာ အဲဒီ မွှေးတာရဲ့ နောက်ကွယ်မှာ အနံ့တမျိုးကရှိနေတယ်၊ ကျနော့်စိတ်ထင် သူနေမကောင်းတိုင်း တခုခုလိမ်းတယ်နဲ့ တူပါတယ်၊ တွေ့တာကတော့ များသောအားဖြင့် ဆနွင်းတွေ လိမ်းတာဘဲ ပြီးတခြားဘာဆေးတွေ များလိမ်းလဲတော့မသိဘူး၊ အနံ့က မြန်မာလိမ်းဆေးအနံ့တမျိုး၊ ဖီးနဲနဲငုတ်တယ်ပေါ့၊ ပြီးတော့ မမအသားက လတ်ဆတ်မနေဘူး၊ ဟေ့ ဟေ့ ခန ခန၊ ကျနော်ရှင်းပြမယ်၊ မလတ်ဆတ်ဘူးဆိုတော့ ဈေးတွေမှာရောင်းတဲ့ မလတ်တဲ့အသားတွေကို မျက်စိထဲ သွားမမြင်နဲ့အုံး၊ ကျနော်ဆိုလိုတာက တမျိုးဗျ၊ အသားအရည် နဲနဲခြောက်တဲ့သဘော၊ မလျှာရှည်လို ထိပြီးရင်း ထိချင်စိတ် မပေါ်ဘူး။

ဟေ့လူ ဒါတော့ ခင်ဗျားဗျာ မလျှာရှည်နဲ့ သွားချင်တိုင်း ကိုယ်လိုရာဆွဲပြောနေတယ်လို့ မပြောနဲ့ဗျ၊ ကိုယ့်ချစ်သူကို ကိုယ်သိက္ခာချနေတာလဲ မဟုတ်ဘူး၊ ဒီနေရာက ရင်ဖွင့်နေတာဆိုတော့ အမှန်အတိုင်းဘဲ ပြောရမှာဘဲ၊ ဒါက ယှဉ်လိုက်ရင် ကွာတာလေးကို ပြောပြတာပါ၊ ဒီလိုကွာပေမဲ့လဲ ကျနော် မမ အပေါ် အချစ်မလျှော့ပါဘူး၊ မမနဲ့ တွေ့တိုင်း ကျနော်ကောင်ကလဲ ထောင်နေတာပါဘဲ၊ ဒါကတော့ သက်သေရှိပါတယ်၊ ခင်ဗျားတို့ မေးလို့တော့ မရဘူးပေါ့ဗျာ။

ဒါနဲ့ဘဲ သူတို့ပိတ်တဲ့ရက် မလျှာရှည်ကို ခေါ်လာတယ်ပေါ့၊ သူနဲ့ ချိန်းရတာကလဲ သိပ်မခက်ပါဘူး၊ ငါတို့ အပြင်မှာတွေ့ရအောင် ၁ဝ နာရီလောက် နင်တို့ လမ်းထိပ်ဟိုနားလေးက အဲဒီ နေရာ နားမှာစောင့်နေလေ၊ ငါလာခေါ်မယ် လို့ ပြောလိုက်ရုံပါဘဲ။ သူလဲ ကျနော် ပြောတော့ နဲနဲအံ့ဩသွားပုံရတယ်၊ သူ့ကို တခါမှ အပြင်မှာ ချိန်းမှ မှမချိန်းဘူဘဲ၊ မျက်လုံးလေးဝိုင်းပြီး အံ့ဩဟန်လေးနဲ့ ခေါင်းညှိမ့်ပြတယ်၊ ဟဲ ဟဲ အဲလို ပိုင်တာ၊ ဒါနဲ့ဘဲ အဲဒီနေ့မှာ သူ့ကို ခေါ်ပြီး တန်းမောင်းချလာတယ်၊ သူကတော့ မေးတာပေါ့၊ ဘယ်သွားမလို့လဲ ဘယ်သွားမလို့လဲ နဲ့ နောက်က၊ ဆိုင်ကယ်က လေကလဲတိုး၊ ဦးထုပ်ကလဲ ဆောင်းထားဆိုတော့ သူ့ခင်ဗျာ သူ့ရင်နဲ့ ကျနော့်ကျောကို အတင်းကပ်ပြီး နား နားမကြား ကြားအောင် မေးရတာ၊ သူ့လက်ကလဲ ကျနော့်ခါးကို အတင်းဖက်လို့၊ ခုမှ ဆိုင်ကယ်စီးဘူးတာဆိုတော့ ကြောက်လို့နေမှာ၊ ကျနော်ကတော့ ရောက်တော့သိမှာပေါ့ဟ ဆိုပြီး တဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ နဲ့ သူအတင်းဖက်ထားတာ သဘောတွေကျလို့။

မြို့ပြင်ထွက်ခါနီးမှာ ဈေးတန်းလို ဆိုင်စုလေးတွေရှိတယ်၊ အဲဒီမှာ ခနရပ်လို့ စားစရာ ထမင်းဟင်း၊ သောက်စရာ အချိုရည်၊ စသဖြင့် စိတ်ကူးပေါက်ရာ စားစရာတွေဝင်ဝယ်တော့ မလျှာရှည်က ဘာလုပ်မလို့လဲတဲ့၊ ပျော်ပွဲစားထွက်မယ်လေဟာ နင်လဲဘာစားချင်လဲ စားချင်တာဝယ်လေ ဆိုတော့ သူကလဲ အဟုတ်မှတ်ပြီး အချဉ်ထုတ်၊ နေကြာစေ့ သူစားချင်ရာဝယ်ပါရော၊ ဘော်ဒါအိမ်လဲရောက်တော့ ဆိုင်ကယ်ဒေါက်ထောက်ပြီး ခြံတခါးကို ပါလာတဲ့ သော့နဲ့လဲဖွင့်ရော၊ မလျှာရှည်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း မျက်လုံးလေးဝိုင်းပြီး ဒါဘယ်သူ့အိမ်လဲ၊ ပျော်ပွဲစားထွက်မယ်ဆိုတဲ့၊ အင်းလေ ဒီအိမ်မှာထွက်မှာ လို့ ရယ်ကျဲကျဲ ပြန်ဖြေရင်း ဆိုင်ကယ်ကို ခြံထဲတွန်းသွင်းလို့ ခြံတခါး သော့ပြန်ခတ်လိုက်တယ်၊ အိမ်တခါးလဲဖွင့်ရော

"ကိုဇော် ဘယ်သူ့အိမ်လဲဆို"

"ငါ့ သူငယ်ချင်း အိမ်ပါဟ"

"ဘယ်သူမှ မနေဘူးလား"

"မနေဘူး၊ ဒါကြောင့် ငါသော့ယူလာတာ၊ နင်နဲ့ ငါ ဒီမှာတနေ့လုံးနေမလို့"

"နေပြီး ဘာလုပ်မလို့လဲ"

"ဘာလုပ်ရမလဲဟ၊ ပျော်ပွဲစားပါဆို၊ တခါတည်း နင့်နဲ့ တွေ့လိုက်တိုင်း အလောသုံးဆယ်၊ အေးဆေးမှမနေရဘဲ"

"ကိုဇော်နော် သများကို . . ."

"ဘာလဲ ဘာလဲ"

"ဘာမှမဟုတ်ဘူး"

"မဟုတ်လဲ ပြီးရော၊ လာစမ်းပါအုံး ဒီမှာ ငါ့ကို နဲနဲလာကူပါအုံး"

"တအိမ်လုံးလဲ ရှုတ်ပွနေတာဘဲ"

"အေးဟ"

ဒါနဲ့ မလျှာရှည်နဲ့ ၂ ယောက်သား ရှုတ်ပွနေတဲ့ ပုလင်းလွတ်တွေ၊ ဆေးလိပ်တိုတွေ၊ အားလုံး အမှိုက်တောင်းထဲ ပြစ်ထည့်၊ အသစ်ဝယ်လာတဲ့ စားစရာတွေ ထမင်းစား စားပွဲပုလေးပေါ်တင် နေရာချရင်း၊

"နေအုံးဟ၊ ရေမှ ရှိသေးရဲ့လား မသိဘူး" အနောက်ကို ဝင်ကြည့်၊ ရေကလဲ မရှိတော့တာနဲ့ ရေတွင်းကရေခတ်၊ တော်သေးတယ် ဒီကောင်တွေလုပ်ထားတာ အဆင်တော့ပြေသား၊ ရေတွင်းကနေ ဝါးပိုးဝါးကို ခြမ်းထားတဲ့ ဝါးခြမ်းရေတလျှောက်နဲ့ အိမ်ထဲကို သွယ်ထားတာ၊ ရေခပ်ပြီး ရေတလျှောက်အတိုင်း လောင်းထည့်လိုက်ရုံဘဲ၊ အိမ်ထဲမှာတော့ သံစည်ပိုင်း ပြတ်လေးပေါ့၊ ဒါတွေ အသေးစိတ်မရေးတော့ပါဘူးလေ၊ အရေးမှ မပါတာ။ မလျှာရှည်ကလဲ ကျနော်လုပ်တာ ဝိုင်းကူလို့ပေါ့၊ နောက်ဆုံးတော့ ၂ ယောက်သား အိမ်ရှေ့က ဖျာပေါ်မှာ အခန်းနံရံကို မှီရင်း ထိုင်မိကြလေသတည်းပေါ့။ ဒီကောင့်အိမ်မှာ ဘာပရိဘောကမှ မရှိဘူး၊ ရှင်းနေတာဘဲ၊ ဖျာ ဘဲရှိတယ်၊ အိပ်ခန်းထဲမှာတော့ စစ်ဂွမ်းကပ်တခု၊ ခေါင်းအုံးပါးလေးတလုံးနဲ့ အညာစောင်ပါးတထည်၊ ဟဲ ဟဲ အခါတည်း အခန်းထဲတော့ ဆွဲမသွင်းပါဘူး၊ လိုမှလိုတာ၊ ပြီးတော့ အိမ်မှာက ဘယ်သူမှလဲ မရှိ၊ အဝင်တံခါးလဲ ပြန်ပိတ်ထားတယ်ဆိုတော့ လုံနေပြီးသားကိုး၊ တခါးပြန်ပိတ်ထားတော့ အိမ်ထဲမှာတောင် နဲနဲ မှောင်လို့၊ စိတ်ဖေါက်ပြန်ချင်စရာ။

"မကောင်းဘူးလား နင်နဲ့ ငါနဲ့ ၂ ယောက်တည်း"

"မကောင်းပါဘူး"

"ဘာမကောင်းဘူးလဲ" ပြောပြောဆိုဆို ဆွဲဖက်လိုက်တာပေါ့၊

"ဒုက္ခပါဘဲ"

"ဘာလဲဟ"

"ကိုဇော်ပေါ့"

"ငါက ဘာဖြစ်လို့လဲ"

"မပြောချင်ပါဘူး"

"ဒါလား" ဆိုပြီး ပါးပြင်ပေါ် နှာခေါင်းတင်လိုက်တော့

"တွေ့ရင် ဒါဘဲ"

"ဒီထက်မကဘူး လာအုံးမှာ"

"ကိုဇော်နော် သများကို"

"ဘာလို့လဲဟ"

"မသိဘူးကွာ၊ ကြောက်လာပြီ"

"အရင်က မကြောက်ပါဘူး"

"ဘာမကြောက်ဘူးလဲ၊ ကြောက်တာပေါ့"

"ကြောက်တဲ့သူကလဲ"

ပြောပြောဆိုဆို အတင်းဆွဲဖက်လို့ ကြောက်တယ်ဆိုတဲ့သူကို ဖြဲခြောက်ပြလိုက်တယ်၊ မခြောက်လို့လဲ မရတော့၊ ဒီအခြေနဲ့ ဒီအခြေ အရှိန်က ထိန်းလို့မရ၊ ခပ်တင်းတင်းဘဲ ဖက်လို့ နှုတ်ခမ်းခပ်ထူထူလေးကို အားရပါးရဘဲ နမ်းပြစ်လိုက်တယ်၊ အားရပါးရနမ်းအပြီးမှာတော့ ယဉ်နေတဲ့ လက်က အလိုအလျှောက်ဘဲ အကျႌကြယ်သီးကို တထုတ်ထုတ်နဲ့ ဆွဲဖြုတ်လိုက်တယ်။ သူဝတ်ထားတာက ရင်စေ့ ခါးတိုလက်ပြတ်လေး၊ ဒီအကျႌ သူနဲ့ အရမ်းလိုက်တယ်၊ သူ့လက်မောင်းသားဝင်းဝင်းလေးနဲ့ ကြည့်လို့ အရမ်းကောင်း။

"လုပ်ပြီကွာ"

ဘာမှန်းမသိ၊ မလျှာရှည်ဆီက အသံတိုးတိုးလေးထွက်လာတယ်၊ ရှက်လို့လားမသိ၊ ကျနော်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်ပြီး အတင်းဖက်ထားတယ်။ အဲဒီတော့မှ ပိုအဆင်ပြေသွားပြီး လက်အစုံက နောက်ကြောကို အကျႌအောက်က တိုးဝင်သွားပြီး သူ့ဘော်လီ ချိတ်ကို လွယ်လွယ်ကူကူဘဲ ဖြုတ်လိုက်တယ်။ မလျှာရှည် အဝတ်အစားက ကိုယ်ပေါ်မှာ ရှိပေမဲ့ အထိမ်းအကွတ်မရှိတော့။ အကျႌအောက်ကဘဲ သူ့အသားတွေကို ဖြေးဖြေးလေးပွတ်ကစားနေမိတယ်၊ မလျှာရှည် အသားအရည်က ထိလို့ ကိုင်လို့ ကောင်းချက်၊

"မော့ပါအုံးဟာ"

ရင်ခွင်ထဲ မျက်နှာအတင်းတိုးပြီး ဖွက်ထားတဲ့ မလျှာရှည်ရဲ့ ဆံစလေးတွေ ငုံ့နမ်းရင်း တိုးတိုးလေး ပြောတော့ မရဲတရဲလေး မော့ကြည့်တယ်၊ မလျှာရှည် မျက်ဝန်းထဲ အရည်တွေဝေ့လို့၊ မျက်ရည်တော့မဟုတ်၊ တမျိုးဘဲ၊ ဒီအချိန်မှာ မြင်လိုက်ရတဲ့ ခပ်နွမ်းနွမ်းသူ့မျက်နှာက ကျနော့်စိတ်ကိုပိုလှုတ်ရှားစေသလိုဘဲ၊ ပြောရရင် အချစ်ဆိပ်တွေ တက်နေတဲ့ မျက်နှာမျိုး။ မော့လာတဲ့ သူ့ကိုနမ်းလို့ မှီအောင် ခါးကို တင်းတင်းဆွဲဖက်လို့ နဲနဲမြှင့်တင်လိုက်ပြီး ခပ်ဖွဖွလေး နှုတ်ခမ်းကို ငုံလိုက်တယ်၊ ဒီတခါတော့ ကြမ်းကြမ်း မဆွဲစုတ်တော့၊ လူက အရမ်းယဉ်ကျေးနေပြီ၊ ကျနော့်လျှာက သူ့ ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်သွားပြီး ထိသမျှ အတွင်းသားတွေ လိုက်ကလိနေတယ်၊ ပြီးတော့ "ဘယ်မှာလဲနင့်လျှာ" ဆိုပြီး နှုတ်ခမ်းက မခွာဘဲ ပြောတော့ အသံက ခပ်လုံးလုံး၊ ဒါပေမဲ့ မလျှာရှည်လေးက ကောင်းကောင်းနားလယ်တယ်၊ ဘယ်မှာပုံးနေမှန်းမသိတဲ့ သူ့လျှာက ထွက်လာပြီး ကျနော့် လျှာကို မရဲတရဲလေး လာထိတယ်၊ လူကလဲ ကျနော့်ကို ပိုတင်းတင်းဖက်လာတယ်၊ လျှာလျှာချင်း ထိထိမိမိ ပွတ်ကစားရင်း ကျနော့် နှုတ်ခမ်းက သူ့ပါးစပ်ထဲ အတင်းတိုးဝင်တော့ ပါးစပ်ဟပေးတယ်၊ အဲဒီမှာ သူ့လျှာကို ကောင်းကောင်းစုတ်မိတယ်၊ နမ်းလို့ကောင်းလိုက်တာဗျာ၊ အနှောက်အယှက်မရှိ၊ အပူအပင်မရှိဘဲ ချစ်ရတာ၊ မလျှာရှည်လေးရဲ့ အလိုလိုက်ချက်ကတော့ အံ့မခန်းပါဘဲ၊ သူက ကျနော့်ကို ကောင်းကောင်းတော့ ပြန်မနမ်းတတ်သေးဘူးဗျ၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော်လုပ်သမျှ အလိုက်သင့် အလိုလိုက်နေတာကိုက တော်တော်လေးကို ဖူလုံနေတဲ့အပြင် ပိုတောင်လျှံနေတာလို့ ပြောလို့ရတယ်။

အဆင့်က တဖြေးဖြေးတက်လာတာပေါ့၊ အဲ အဲ ကျလာတာလို့ ပြောရမလားဘဲ၊ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းက သူ့နှုတ်ခမ်းကနေ လည်တိုင်ဆီရောက်သွားတယ်၊ တက်မယ်ဆို အပေါ်မှာ ဆံပင်ဘဲ ရှိတော့တာမို့ အဆင်မပြေဘူးလေ၊ လည်တိုင်ရောက်တော့ သူ့ကိုယ်လုံးက ပိုကော့လာတယ်၊ အဲဒီမှာ ကျနော့်ရင်ခွင်တဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးက နဲနဲကွာသွားတော့ လက်တဖက်က လွတ်လွတ်လပ်လပ်လှုတ်ရှားလို့ ရလာတယ်၊ တဖက်ကတော့ သူ့ကိုယ်ကို နောက်ကျောက သိုင်းပြီးထိမ်းဖက်လေး ဖက်ထားရသေးတာကိုး။ လှုတ်ရှားလို့ ရတဲ့ လက်က ချိတ်ပြုတ်ပြီး ချောင်နေတဲ့ ဘော်လီ အကျႌအောက်ထဲ တိုးဝင်သွားပြီး တွေ့တဲ့ ရင်သားကို ခပ်ဖိဖိလေး ပွတ်ကစားပေးလိုက်တယ်၊ ခပ်ဖုဖု နို့သီးလေးက ကျနော့် လက်ဖဝါးကို အောက်က ပြန်ထိုးလို့။ ဘယ်ရမလဲ ပြန်ဖိပြီး ပွတ်ပွတ်ပေးလိုက်တော့ သူ့ဆီကလဲ ခပ်ညီးညီး အသံလေးတွေ ထွက်လာတယ်၊ မလျှာရှည်လဲ ကျနော့်လုပ်ကွက်အောက် မြောက်နေပြီပေါ့၊

ကျနော့် လက်ကလဲ သူ့ ဘော်လီအောက်မှာ အလုပ်ရှုတ်လို့၊ ဒီလို ကိုင်ရုံတင်လေး ကျနော် မကြေနပ်နိုင်တော့၊ ကျနော့်ခေါင်းက တဖြေးဖြေးအောက်ကျလာတယ်၊ အကျႌကရင်ပွင့်နေပေမဲ့ ဘော်လီက ဖုံးထားတော့ ခေါင်းက လိုရာတိုးမပေါက်ဘူးပေါ့၊ ၊အဲဒီမှာ သူ့ဘောလီကြိုးကို ပခုံးကနေအကျႌအပြင်ဘက်ကိုဆွဲချပြီး သူ့တထောင်လောက်က လျိုဖြုတ်လိုက်တယ်၊ အဲဒီမှာ ပခုံးမှာ ချိတ်ထားတဲ့ ဘော်လီကြိုးတချောင်ပြုတ်ပြီး ရင်ပွင့်သွားတယ်၊ မသိတဲ့ သူတွေကိုပြောရင် မျက်လှည့်ပြတယ်ထင်မှာ၊ ကျနော်ကတော့ အကျႌမချွတ်ဘဲ ဘော်လီချွတ်နည်း သိနေပြီးသား၊ ဟို ကက မလေးဆီက အတွေ့အကြုံရထားတာ၊ အဲဒီတော့မှ ခေါင်းက လိုရာတိုးလို့ ပေါက်သွားတယ်။ ခုမှ အပျိုစစ်စစ်လေး ချိုချိုစို့ဘူးတာ၊ မလျှာရှည်လေးဆို အီးအီးလား၊ အင်းအင်းလား အသံခပ်တိုးတိုးနဲ့ ကျနော့် ခေါင်းကို အတင်းကြီးဆွဲဖက်ထားတာ၊ နို့သီးခေါင်းလေးက ပါးစပ်ထဲမှာ ခပ်သေးသေးလေးဗျာ၊ တခါတခါများ ဆွဲစုတ်လိုက်တာ ပြွတ်ပြွတ်လို့တောင် အသံထွက်တယ်။ ဘယ်လိုကောင်းမှန်းမသိဘူး၊ မလျှာရှည်လေးဆိုလဲ ကော့နေတာဘဲ။

ဘယ်လောက်လုပ်လို့ကောင်းကောင်း အချိန်တန်ခနတော့ ရပ်တာဘဲဗျ၊ မောလို့ ခန ခွာလိုက်တော့ မလျှာရှည်က နေရာပြင်ထိုင်လို့ ပေါ်နေတဲ့သူ့ရင်ကို ကမန်းကတမ်း ဘော်လီနဲ့ ပြန်အုပ်တယ်၊ ပြီးတော့ ဟနေတဲ့ အကျႌနဲ့ ဆွဲစေ့တယ်၊ အဲဒီမှာ ကျနော်လဲ 'အား အား' လို့ ခပ်တိုးတိုး အော်ရင်း သူ့ကို အသာဘေးနားအသာတွန်းပြီး ထရပ်လိုက်တယ်၊ သူက ကျနော် ဘာဖြစ်တာလဲ ဆိုပြီး ကြည့်တာပေါ့၊ သိတယ်မှုတ်လား ဘောအောက်တဲ့ ဝေဒနာလေ၊ စပြီပေါ့၊ ဂျိန်းစ်ဘွန်းဘောင်းဘီ ကြပ်ကြပ်ကြီးနဲ့ အတင်းထုတ်ထားတာကိုး။ မရှက်ပါဘူး၊ ခပ်တည်တည်နဲ့ သူ့ရှေ့တင်ဘဲ လုံချည်အောက်က အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်ရင်း၊

"အား အရမ်းအောက်တယ်၊ ဒီနေရာက"

"ဘာဖြစ်လို့လဲ"

"မသိပါဘူး၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီက အရမ်းကြပ်လို့ထင်တယ် တင်းပြီး အောက်တာ"

"ကိုဇော်က အရမ်းဆိုးတာကိုး"

"နင်က ဆိုးချင်စရာကြီးကိုးဟ"

"နဲနဲပါးပါး ထိန်းထားမဟုတ်ဘူး"

"ထိန်းလို့မှ မရတာကိုး၊ မထိန်းချင်ပါဘူး၊ လာ"

"ကြည့် လုပ်အုံးမယ် သများကို"

"ဝမှ မဝသေးတာ၊ စောစောက အရမ်းအောင့်လို့၊ ခန ခန၊ အကျႌချွတ်လိုက်အုံးမယ်၊ ပူတယ်ဟ"

"ရှက်လဲ မရှက်ဘူး"

"နင့်ကို ရှက်စရာလား၊ ကူဖြုတ်ပေးလေဟာ ကြယ်သီး"

အဲလို အဲလို မလျှာရှည်က၊ ပြောရင် ကြွားတယ်ထင်မယ်၊ ခုထိ ဟင်အင်း တခွန်းမပြောဘူး၊ အဲဒါ အပျိုစစ်စစ်လေးနော်၊ အဲလို ကျနော့်ကို ကြွေတာ၊ လိုချင်တာ အကုန်ယူ ရော့ဘဲ။ သူ့အတွက် ဘာမှကို မချန်ထားဘူး။ အဲဒီတုန်းကဗျာ သူ့ဘက်ကကိုယ်ချင်းစာပြီး ဘာမှကို မစဉ်းစားမိတာ၊ ကိုယ်လုပ်ချင်တာဘဲ သိတယ်။ ခုမှ ရေးရင်း အဲဒါတွေစဉ်းစားမိတာ၊ ဒါပေမဲ့ဗျာ ဖြစ်ပြီးတာတွေ ဘယ်တတ်နိုင်တော့မလဲ။

အကျႌတောင် ကူချွတ်ပေးလိုက်သေးတယ်၊ အဲလို စေတနာပိုတာ၊ ပြီးတော့ ဖွဖွလေးခေါက်လို့ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ လှမ်းချထားလိုက်တယ်၊ ကျနော်လဲ အကျႌချွတ်ကြီးနဲ့ စောစောကလို အခန်းနံရံကို လှမ်းမှီတော့ ကျောကစစ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်၊ ကြောပြောင်ကြီးနဲ့ဆိုတော့၊ ဒီတော့

"အာ မှီလို့မကောင်းဘူး ခန" ဆိုပြီး ထရပ်လို့ အခန်းထဲ ဝင်ပြီး စစ်ဂွမ်းကပ်နဲ့ ခေါင်းအုံး သွားယူလာတယ်၊

"ဘာလုပ်မလို့ဘဲ"

"ဒီမှာ ခင်းပြီး အိပ်မယ်လေဟာ"

"အာ ကိုဇော်ကလဲ အိမ်ရှေ့ကြီး"

"ဘယ်သူမှ မရှိဘူး၊ တံခါးလဲ ပိတ်ထားတဲ့ဟာ"

"မကောင်းပါဘူး ဧည့်ခန်းကြီး"

"ဒါဆို အခန်းထဲသွားမလား"

ဘာမှတော့ပြန်မဖြေ ခေါင်းဘဲ အသာညှိမ့်ပြတယ်၊ ဒါနဲ့ လက်ကမ်းပေးလိုက်တော့ သူက ကျနော့်လက်ကို ဆွဲပြီး အားယူထရပ်တယ်၊ လက်တဖက်ကတော့ သူ့ အကျႌကို ဆွဲစေ့ထားရက် တန်းလမ်း၊ အခန်းထဲရောက်တော့ စစ်ဂွမ်းကပ်ကြီး ပြန်ဖြန့်ခင်းရင်း "လာ" လို့ပြောရင် ကျနော်အရင် လှဲချလိုက်တယ်၊ သူက မလှဲဘဲ ကျနော့်ဘေး ကျို့ကျို့လေး ဝင်ထိုင်တယ်၊

ပြောရရင် အခန်းထဲမှာက အပြင်ကထက်တောင် နဲနဲမှောင်သေးတယ်၊ သဲသဲကွဲကွဲတော့မြင်တာပေါ့၊ သူက ကျနော့်ဘေးဝင်ထိုင်တယ်၊

"လာလေ" ဆိုပြီး ကျနော် တခြမ်းခေါင်းတင်ထားလို့ ပိုနေတဲ့ နောက်တခြမ်းကို ပုတ်ပြရင်းပြောတော့ သူကအသာဝင်လှဲတယ်။ မလျှာရှည် အမူအရာက ရှက်ကိုးရှက်ကန်း၊ အင်းလေ မရှက်ဘဲနေမလား၊ ကျနော်ကလဲ အကျႌကျွတ်ကြီး၊ သူကလဲ မလုံ့တလုံ၊ သူ ရှက်နေပုံကို ကြည့်ပြီး ကျနော်လဲ

"ဟီး ဟီး" အသံထွက်ရီမိတယ်။

"သွား ဘာရီတာလဲ"

"နင့်ပုံစံကလဲဟာ၊ ဖြစ်နေလိုက်တာ"

"ကိုဇော် အရမ်းဆိုးတာဘဲ"

"ငါ မနေနိုင်ဘူးဟ"

ပြောပြောဆိုဆို သူဆွဲစေ့ထားတဲ့ အကျႌကို ချွတ်ဘို့ လက်ကလှုတ်ရှားလိုက်တယ်။

"အာ . ."

"ချွတ်ထားစမ်းပါဟာ ငါ့လို၊ တော်ကြာအကုန်ကြေကုန်လို့"

"ရှက်စရာကြီး ကိုဇော်ကလဲ"

"နင်ကလဲ ငါတောင်မရှက်ဘူး"

"အိုး"

"ဒီမှာ ဒီမှာ စောင်ရှိတယ်၊ ဒါလေးခြုံထားလေ"

အနားကစောင်ကို လှမ်းပေးတော့ သူက ယူပြီး ကမန်းကတန်းခြုံတယ်၊

"နေပါအုံးဟ၊ အရင်ချွတ်ပါအုံး၊ ပြီးမှခြုံလေ"

အဲဒါနဲ့ ပြန်ထပြီး ကျနော့်ကို ကြောပေးလို့ ကမန်းကတမ်းချွတ်တယ်၊ မြင်ရတဲ့ ကြောပြင်လေးကတော့ ဖွေးနေတာဘဲ။ ပြီးတော့ စောင်လေးလွှမ်းပြီး ကျနော့်ဘေး ပြန်အိပ်တယ်၊ ကျနော်လဲ သူခြုံထားတဲ့ စောင်ထဲ အတင်းတိုးဝင်ပြီး သူ့တကိုယ်လုံး ဖွဖွလေး ပွတ်ကစားနေမိတယ်၊ သူ့လက်တဖက်ကို ဆွဲပြီး ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်တင်ပေးလိုက်တယ်၊

"ဘာလဲ ကြောက်နေလား"

"အင်း"

"မကြောက်ပါနဲ့ဟာ" လက်က နို့လေးကို ဖွဖွလေးပွတ်ကစားရင်း ခပ်တိုးတိုးပြောမိတယ်။ ပြီးတော့

"လာ လာ ဒီဖက်လှည့်" ဆိုပြီး သူ့ကို ကျနော့်ဘက်ဆွဲလှည့်လို့ နှုတ်ခမ်းထူထူလေး ပြန်ငုံမိတယ်။

တစ်ကပြန်စတယ်ဆိုပါစို့၊ ဒါပေမဲ့ ဒီတခါတော့ ထူးခြားသွားပြီ၊ အသေးစိတ်မရေးတော့ပါဘူး၊ ဒီလောက်ဆို ကိုယ့်လူတွေ သဘောပေါက်လောက်ရောပေါ့၊ တကယ်ဗျာ၊ ခုရေးရင်းမလျှာရှည်လေးကို သနားတောင် သနားလာတယ်၊ ခုမှပါ၊ အဲဒီတုန်းက သနားရမှန်းတောင် မသိပါဘူး၊ ကိုယ်လိုချင်တာဘဲ သိတာကိုး၊ လက်က အပေါ်ပိုင်းပြီးတော့ အောက်ပိုင်းကို ရန်ရှာတာပေါ့၊ သူလဲ မိန်းမဘဲ၊ ချက်ခြင်းတော့ ရော့အင့် ဘယ်ဖြစ်မလဲ၊ အိုး ကိုဇော် ဆိုပြီး နဲနဲပါးပါးတော့ ကာကွယ်သေးတာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ဗျာ သိတယ်မှုတ်လား ဒီလောက် အခက်ကြီးမဟုတ်ပါဘူး၊ မကြာပါဘူး၊ အားလုံးကျွတ်သွားတာပေါ့၊ အဲဒီမှာ လက်နဲ့ စဖွင့်တာ၊ မှတ်မိတယ်ဗျ၊ လက်ချောင်းလေးနဲ့တောင် တင်းကြပ်နေတာ၊ အဲဒါကိုဗျာ၊ ကျနော် မရ ရအောင်လုပ်တာ၊ ကျနော့်ကိုဘဲ အပြစ်ပြောကြပါဗျာ၊ ကျနော် မကောင်းတာ။

တကယ်တန်း သူ့ဘက် ကိုယ့်ဘက်ပြောရမယ်ဆိုရင် သူ့ဘက်ကကြည့်လဲ ကြည်နူးစရာဘဲဗျ၊ စဉ်းစားကြည့်ဗျာ၊ သူကြိုက်နေတဲ့ သူက သူ့ကိုလာချစ်တာ ခံနေရတာလေ၊ ဥပမာဗျာ ခင်ဗျား တဖက်သတ်ကြီးကြိုက်နေတဲ့ အမျိုးသမီးတယောက်က ခင်ဗျားကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ကြီး လာချစ်နေမယ်ဆိုရင် ခင်ဗျား စိတ်ထဲ ဘယ်လိုနေမလဲဗျ၊ အဲလိုဘဲ သူ့စိတ်ထဲ နေချင်နေမှာပေါ့၊ မဟုတ်ဘူးလား၊ ဒီတော့ သူလဲ ပုတုဇဉ်ဘဲ၊ သူကြိုက်နေတဲ့သူက ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ အရသာ လာပေးနေတော့ ဘယ်ညင်းနိုင်တော့မှာလဲ၊ အစကတည်းကလဲ သူ့ခဗျာ ကျနော့်ကို တခါမှ မှမညင်းဘူးတာ၊ ခြုံထားတဲ့ စောင်လဲ ဘယ်ရောက်သွားမှန်းကို မသိတော့တာ၊ ၂ ယောက်သား လုံးထွေးနေတာ၊ မလျှာရှည်လေးပထမတချီကတော့ ကျနော့်လက်နဲ့ဘဲပေါ့၊ သိသိသာသာပါဘဲ၊ သူ့ တကိုယ်လုံး တောင့်တင်းပြီးတော့ ငြိမ်ကျသွားတာ၊ သူ့ ကိုယ်လဲ တခါတည်းပျော့ကျသွားတာဘဲ၊ အဲဒီမှာ ခန ဟတ်ဖ်တိုင်းပေါ့၊

အဲဒီမှာ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ဖြစ်သွားပြီ၊ အခြေအနေက သူ ကျနော့်ကို မစိမ်းတော့ဘူး၊ အဲလေ ကျနော့် ကောင်ကြီးကိုပြောတာ၊ အမောဖြေပြီး တဆင့်တိုးလို့ ပြန်ကဘို့လဲ လုပ်ရော ကျနော်က ထုံးစံအတိုင်း ဦးထုတ်ဆောင်းဘို့ ပြင်တာပေါ့၊ ကျနော်က ဗဟုသုတ ရှိပါတယ်၊ ဟို ကက မလေးကို မကြာခန ဆွဲနေကတည်းက အဲဒီ အကျင့်ရပြီးသား၊ ဘော်ဒါတွေကလဲသတိပေးတယ်၊ အကာအကွယ် သုံးဖို့အကြောင်း၊ အဲဒါနဲ့ သုံးဖြစ်သွားတယ်ပေါ့၊ အရသာက သိပ်မကွာပါဘူး၊ ခက်တာက ကျနော်မကြိုက်တာ အနံ့ဗျ၊ ကိုင်စွပ်ပြီးရင် လက်မှာတောင် စွဲနေတာ၊ ဒါပေမဲ့ မလျှာရှည်လေးက ဦးထုတ်ဆိုတာ ဘာမှန်းမသိဘူး၊ သူ့ခေတ်နဲ့ သူ့အခါပေါ့၊ ခုခေတ်က လူတိုင်းလိုလို သိနေပေမဲ့ ကျနော်တို့တုန်းက ရိုးရိုးသားသား အပျိုလေးဆို များသောအားဖြင့် မသိဘူးဗျ၊ ဦးထုတ်ဆောင်းတော့ မလျှာလေးက ဘာလုပ်တာလဲ မေးသေးတယ်၊

နင်အပျိုရည် မပျက်အောင် ကာထားတာလေဟာ ဆိုပြီး လွယ်လွယ်ဘဲ ပေါက်ကရပြောလို့ သူ့ကိုယ်ပေါ်တက်လိုက်တယ်၊ အဲဒီမှာ သိသာတာ၊ အတွေ့အကြုံရှိတဲ့ သူနဲ့ မရှိတဲ့သူ၊ တခါမှ မခံဘူးရင် အဆင်ပြေပြေ မပေးတတ်ဖူးဗျ၊ အဲဒါကိုကြည့် သိတာဘဲ၊ သွေးထွက်တာ မထွက်တာ နောက်မှ၊ ၂ ယောက်စလုံး ပလိန်း ချည်းကတော့ တော်ရုံ အထဲရောက်ဘို့ မလွယ်ဘူး၊ ကျနော့်တုန်းက ကံကောင်းတယ်၊ ဈေးဦးပေါက်က အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားမို့၊ အခက်အခဲ မရှိလိုက်ဘူး၊ နောက် တဖြေးဖြေးကျွမ်းကျင်သွားတာ၊ ခု မလျှာရှည်လေးက ဘာမှမတတ်တော့ ငုတ်တုတ်ထထိုင်ပြီး လိုအပ်သလို ပြုပြင်ရတာပေါ့၊ သူကတော့ ရှက်တာလားကြောက်တာလားမသိဘူး၊ မျက်စိကို စုံလုံးမှိတ်ပြီးနေတာဘဲ။ ထိလိုက်တာနဲ့ တုန်တုန်သွားတာ၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော်နားလည်ပါတယ်၊ အကြမ်းဗတမ်းကြီး ဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ ချော့ချော့ပြီး သွင်းတာ နောက်ဆုံး အဆုံးထိရောက်တာပေါ့။ မလျှာရှည်လေးက သူအုံးထားတဲ့ ခေါင်းအုံးကြီးကို အတင်းဆုတ်ပြီး မျက်လုံးကို မဖွင့်ဘူး၊ သူလဲ နာမှာပေါ့၊ အံကြိတ်ပြီး ခံတယ်ဗျာ။ အဆုံထိဝင်သွားတော့ မကြာဘူး ကျနော်လဲ ပီးတာဘဲ။

ပြီးတော့ စိမ်ထားတာ အကြာကြီးဗျာ၊ ကျနော့်ကောင်ကလဲ တော်ရုံပြန်မကျဘူး၊ နောက်တော်တော်ပျော့သွားမှ ဆွဲချွတ်လိုက်တာ၊ ဦးထုတ်က တန်းလန်းလေး ကျန်ခဲ့တာ၊ ပြီးမှ ဆွဲထုတ်ရတာ၊ သွေးစသွေးနတော့ နဲနဲတွေ့တာပေါ့၊ ဦးထုတ်ကလဲ အနီရောင်ဆိုတော့ သိပ်မသဲကွဲဘူး၊ အောက်ကို စီးကျလောက်အောင်တော့ မထွက်ပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ စစ်ဂွမ်းကပ်ကတော့ နဲနဲတော့ ကွက်သွားသေးတယ်၊ သိပ်အဆိုးကြီးတော့ မဟုတ်ဘူး။

ကိုယ့်ကိစ္စပြီးသွားပြီ ဆိုပြီး ကျနော် လူကြမ်းမင်းသား စတိုင်နဲ့ မနေပါဘူး၊ ကျနော်တို့ခေတ် ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ ပါတတ်သလိုလေ၊ ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ စီကရက်လေးဖွာလို့ အိပ်ယာထဲ လဲနေတဲ့ ကောင်မလေးကို ကြေနပ်အားရတဲ့ အမူအရာနဲ့ အရသာခံပြီး တစိမ့်စိမ့်ထိုင်ကြည့်နေတဲ့ပုံစံမျိုးကိုပြောတာပါ၊ အဲလို မနေပါဘူးဗျာ၊ မလျှာရှည်ကိုဖက်ပြီး ကျောလေးကို ပွတ်လို့ ကြင်ကြင်နာနာနဲ့ နေခဲ့ပါတယ်၊ ခု ဒီအကြောင်းတွေ ပြန်ရေးရတာ ရေးတောင်မရေးချင်ဘူးဗျာ၊ အဲဒီတုန်းကတော့ ရှည်ရှည်ဝေးေ​ဝ တခုမှ မတွေးခဲ့တာ၊ သူ့ဘက်ကကြည့်ရင်လဲ စွန့်စားမှု့ကြီး တခုပေါ့ဗျာ၊ အချစ်ကို စတင်တွေ့ရှိတာချင်း အတူတူ၊ ကျနော်တွေ့တာ နဲ့ သူတွေ့တာ အပုံကြီး ကွာတာပေါ့။ သူက တဖက်သတ်အချစ်တခုထဲနဲ့ အဆုံးစွန်ထိ တကယ့်ကို ရဲရဲဝံဝံပေးခဲ့တာ။ ဒီလောကမှာ မလျှာရှည်လို မိန်းခလေးမျိုး တော်တော်များများ ရှိမယ်ထင်တာဘဲ၊

စာနာတာတွေ သနားတာတွေ အသာထားပြီး ဇတ်ကို ပြန်ဆက်ရရင် အဲလို ပါကင်ဖွင့်ပြီးတော့ သူတော်တော်ကြာ ပျော့ခွေနေတာဗျ၊ ကျနော်က ဖက်ပြီး ကျောပြင်လေးကို ပွတ်သတ်ရင်း သူ့ နာမည်ကို တတွတ်တွတ်ခေါ်နေပေမဲ့ စကားပြန်မထူးဘူးဗျ၊ တော်တော်ကြာတယ်၊ ကျနော့်ကို စကားပြန်မပြောတာ၊ ကျနော့်စိတ်ထင် သူ ကျနော့်ကို စိတ်နာသွာပြီလို့တောင်ထင်တာ၊ ဒီတခေါက်ပါဘဲ၊ နောက်ပိုင်းကျတော့လဲ ဒီလို မဟုတ်တော့ပါဘူး၊ အဲဒီမှာ တော်တော်လေးကို ငြိမ်နေပြီးမှ ရုတ်ချည်း သူ့ကိုယ်က အားပြန်ပြည့်လာသလို လှုတ်ရှားလာပြီး ကျနော့် ရင်ခွင်ထဲ အတင်းတိုးဝင်လို့ ဗလုံးဗထွေးနဲ့

"ကိုဇော် ဆိုးတယ်ကွာ၊ သများကို အတင်းဘဲ၊ ကိုဇော်မကောင်းဘူး" အဲလိုတတွတ်တွတ်ပြောပါရော၊ လက်ကလဲ ကျနော့် ကြောကို ဖက်ရင်း မနာအောင် လက်သီးဆုတ်နဲ့ ထုတာပေါ့၊ သူ့စိတ်ထဲ ကျနော့်ကို လုပ်ချင်တာ ပွင့်ထွက်သွားတယ်နဲ့ တူပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူ ကျနော့်ကို နာလောက်အောင်တော့ မထုပါဘူး၊ သူက လှုတ်ရှားလာတော့ ကျနော်လဲ သူ့ကို အတင်းပြန်ဖက်ထားတာပေါ့၊ ၂ ယောက်စလုံးကလဲ ခုထိ ကိုယ်လုံးတီးဘဲ ရှိသေးတာ၊ စောင်ပါးလေး အောက်မှာပေါ့၊ ကိစ္စပြီးတော့ ကျနော်က စောင်ပါးလေးကို ၂ ယောက်စလုံးပေါ် ပြန်ခြုံထားတာလေ၊ အဟီး ကျနော်လဲ ရှက်တတ်တယ်ဗျ၊ စိတ်ထန်နေတုန်းကတော့ မရှက်ပေမဲ့ ကိစ္စပြီးတော့ ကိုယ်လုံးတီးကြီး ဒီအတိုင်းမှ မနေရဲတာ။

အဲဒီမှာ သူ့ဆီက တုန့်ပြန်မှု့ရှိလာတော့ စိုးရိမ်စိတ်က တော်တော်လျှော့သွားတာ၊ ကျနော်က အတွေ့အကြုံရှိပေမဲ့ ဒီလို အမှန်အကန်အမျိုးသမီးမျိုးနဲ့ အတွေ့အကြုံက တခါမှ မရှိခဲ့တာ၊ ရှိခဲ့တာတွေက ရတဲ့သူတွေချည်းနဲ့ကိုး၊ ကျနော်လဲ သူပြောသမျှ မဟုတ်ပါဘူးပေါ့၊ ငါလဲ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်း မသိဘူး၊ ဘာညာပေါ့၊ ရူးချင်ယောင်ဆောင်ရတာပေါ့၊ အဲဒီကနေ ၂ ယောက်သား လုံးလားထွေးလားထပ်ဖြစ်ပြီး တဖြေးဖြေး ကျနော့်ကောင်က ထပ်ထောင်ပါရော၊ လူချင်းက ပူးကပ်နေတာဆိုတော့ ထောင်လဲ ထောင်ရော သူ့ကို တန်းထိုးမိတာပေါ့၊ ပေါင်လောက်ကို ပြောတာပါ၊ အဲလို ကျနော်ကောင် ခေါင်းထောင်လာတာ သူလဲ သိရော စကားက လမ်းကြောင်းပြောင်းသွားတယ်၊

"တော်ပြီ ကိုဇော်နော်၊ တော်ပြီနော်"

"ဘာကိုလဲဟ" ကျနော်သူဘာပြောတာကို သိပေမဲ့ ဟဲ ဟဲ စကားဆိုတော့ ဒီလိုဘဲ ပြောရတာပေါ့၊

"ကိုဇော်နော် သိသိကြီးနဲ့"

"ဟီး ဟီး နင်ကလဲ သူ့အလိုလို ဖြစ်လာတာဟ"

"အဲဒီနေရာ တစစ်စစ်နဲ့ နာနေတာ"

"ဘယ်နေရာလဲ"

"ကိုဇော်နော်"

"ငါလဲ နာနေတာ"

"အပိုတွေ၊ နာလဲ မနာဘဲနဲ့"

"နာတာပေ့ါဟ၊ အတင်းထိုးရတာ"

"နာတယ်ဆို ဘာလို့ သများကို အတင်းလုပ်လဲ"

"မနေနိုင်လို့ပါဆို၊ နာပေမဲ့ လုပ်ချင်တာဟ၊ နင့်လိုပေါ့"

"သွား ကိုဇော်နော်၊ ဘာ နင့်လိုလဲ"

"တကယ်ဟ၊ ငါ့ဟာလဲ ခုထိ ကျိမ်းတုန်း၊ ဒီမှာကိုင်ကြည့်ပါလား"

"နာတယ်ဆို"

အဲလို အဲလိုနဲ့ ဟဝှါချင်း ရင်းနှီးသွားတော့ လူချင်းလဲ ပိုပွင့်လင်းလာတယ်ပေါ့ဗျာ၊ ဒါနဲ့ဘဲ ကောင်မလေး တယောက် ကျနော့် စက်ကွင်းထဲ ထပ်ကျတာပေါ့၊ နာတယ်ဆိုပေမဲ့ ဒီကိစ္စ ဆိုတာ ရှောင်ရခက်သား၊ အဲဒီမှာ ညာတာပါတေးနဲ့ နောက်တခါပေါ့၊ ကျနော်လဲ အသဲနှလုံးနဲ့ဘဲဗျာ၊ အစကတည်းက ရက်စက်တတ်တဲ့ စိတ်မျိုးရှိခဲ့တဲ့ သူမှမဟုတ်တာ၊ သူကလဲ ဒီလောက် အလိုလိုက်နေမှတော့ အကြင်နာတွေက အလိုလိုရောက်လာတာပေါ့၊ အမှန်အတိုင်းပြောရရင် မလျှာရှည်လေးနဲ့ အတူနေတိုင်း တခြားဟာတွေအားလုံးကို မေ့နေတာပေါ့ဗျာ၊

ဒုတိယ အချီက ပထမလိုမဟုတ်တော့ဘူးဗျ၊ ပိုပြီး ချောမွေ့လာတယ်၊ သူကိုယ်တိုင်ကလဲ သတ္တိရှိလာတယ်ပေါ့ဗျာ၊ ကြုံဖူးသူတွေ သိကြမှာပါ ဒါမျိုးက ဒီလိုဘဲ ဆိုတာ၊ သူ့ခဗျာ နာတော့ နာတုန်းပါဘဲ၊ အသွင်း ကိုပြောတာပါ၊ သူနာတော့ ကိုယ်လဲ နာပြရတာပေါ့၊ ဒီတော့ ဖြေးဖြေး ဖြေးဖြေး နဲ့ တထစ်ချင်း သွားရတာပေါ့၊ ဖြေးဖြေးသွားပေမဲ့ တော်တော်လေး ခရီးရောက်ပါတယ်၊ အရှိန်ရလာတော့လဲ နာတာတွေပျောက်ပြီး ကောင်းတာတွေ ရောက်လာတာပေါ့၊ ကျနော့်အတွက် ဒုတိယအချီဆိုတော့ ပိုကြာတာလဲ ပါတာပေါ့၊ မလျှာရှည်လေး မစွဲ ခံနိုင်ရိုးလား၊ သိသာကြီးဗျာ၊ မလျှာရှည်လေး ဖီးတက်နေတဲ့ပုံ ခုထိမြင်ယောင်သေးတယ်၊ ထိုးထည့်လိုက်တိုင်း ခေါင်းလေး မော့မော့ပြီး အင်းကနဲ ကော့ကော့သွားတာ၊ လူက ဆောင့်ရင်းဆောင့်ရင်း တအားတော့ဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ ဒီလိုဘဲ ထိုးရင်းထိုးရင်းပေါ့ ခေါင်းက ခေါင်းရင်းက ထရံကိုတောင် တိုက်မိတယ်၊ တဖြေးဖြေးအပေါ်ရွှေ့သွားတာပြောတာပါ၊

ဖူး . . မောတယ်၊ ဟိုရုပ်ရှင်ထဲကလို ခင်ဗျားတို့ လက်ကို ကိုင်ပြီး ကျနော်ဖြစ်ခဲ့တာကို မနောအားနဲ့ ခင်ဗျားတို့ အာရုံထဲ မြင်လာအောင် ပြလိုက်ချင်တော့တယ်၊ ခုတော့ မနောအား မကောင်းတော့ လက်အားသုံးပြီးဘဲ ရေးနေရတာပေါ့၊ ဒီလောက်ဆို ခင်ဗျားတို့လဲ ကျနော်နဲ့ မလျှာရှည်လေး အခြေအနေကို ကောင်းကောင်း သဘောပေါက်လောက်ပြီထင်ပါတယ်၊ ဒီတော့ ဒီအခန်းကို ချုံ့လိုက်ရင် တရက်ထဲနဲ့ တော်တော် ပီပီပြင်ပြင် ဖြစ်သွားတယ်ပေါ့။ ဟဲ ဟဲ၊ မှန်တယ်၊ ခင်ဗျားတို့ ထင်တာ အားလုံးမှန်တယ်။ ခင်ဗျားတို့ ကြုံခဲ့တဲ့ အကောင်းဆုံး အဖြစ်တွေနဲ့ ထပ်တူနီးပါးေလောက်ကို ကောင်းတာ၊အဲလို အဲလို။ ထမင်းစားပြီးတော့လဲ ဘယ်နေမလဲ၊ ဘိုက်လေးလေးနဲ့ ကျနော်လဲ ဒီအိမ်က မား ရိုက်ထားတဲ့ ဆေးပေါ့လိပ်တိုကို ကောက်ချပြီး စည်းစိမ်ရစ်ရင်း နောက်တကြောင်း ထပ်ဆွဲဖြစ်တာပေါ့၊ ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ အရာဗျာ၊ ပြီးတော့ ညနေ ၃ နာရီလောက် အိမ်ပြန်ပို့လိုက်တယ်ပေါ့၊ အဲ အဲ အိမ်ထိတော့ဘယ်ဟုတ်မလဲ အိမ်နားကိုပေါ့၊

အဲလို အစရသွားတော့ ဘယ်ပြောကောင်းမလဲ၊ ပျော်ပွဲစား မကြာခနထွက်ဖြစ်တာပေါ့၊ မမနဲ့ မလျှာရှည်က ပိတ်ရက်တူတော့ တယောက်နဲ့ ချိန်းထားရင် တယောက်က နားပေါ့၊ အပတ်တိုင်းတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ အကြိမ် အားဖြင့် ဆိုရင်တော့ မလျှာရှည်က ပိုပါတယ်၊ ဘာလို့လဲဆိုတော့ မမက တလလောက်မှ တခါ ကျနော်နဲ့ တွေ့ဖြစ်တာ၊ မမက နဲနဲတော့ မူလကီများတယ်၊ ချိန်းတိုင်း မလာချင်ဘူး၊ ဟိုအကြောင်းပြ ဒီအကြောင်းပြပေါ့၊ မလျှာရှည်ကတော့ ချိန်းလိုက်ရင် ပျက်ရက် မရှိသလောက်ဘဲ။ တွေ့တာများလာတော့ ပိုပြီးတော့လဲ ပွင့်လင်းလာတယ်၊ လက်ရဲဇက်ရဲလဲရှိလာတယ်၊ အပေးလဲ ကောင်းကောင်းတတ်လာတယ်၊ ဒီလို လိုတာရနေတာတောင် ဟို ၄ ကောင်နဲ့ ပေါင်းပြီး ဖာလဲ တော်တော်ချဖြစ်တယ်၊ ဒါက အပေါင်းအသင်း ကဏ္ဍအရပေါ့၊ ဆေးကတော့ ပြောမနေနဲ့၊ ယင်းကိုက်တဲ့ အဆင့်တောင်ရောက်နေပြီ၊ ဒီကောင်တွေကတော့ လက်လန်တယ်၊ အဆက်အသွယ်လဲကောင်းတယ်၊ တော်ကြာ ရန်ကုန်က အသစ်၊ တော်ကြာ တောင်ကြီးက ဆင်းလာတာ၊ ဟိုက ဒီက နယ်စုံကဘဲ၊ ဟုတ်လား မဟုတ်လား မသိ၊ ဘယ်က ဘယ်ကတွေမှန်းကို မသိပါဘူး၊ ခေါင်းက အသစ်လို့ပြောတာနဲ့ အကုန် ကောက်ထည့်ဘဲ၊ ကောင်းတဲ့ ပစ္စည်းဆို ၂ ရက်လောက်ဆက်ဆွဲလိုက်သေးတာ၊ ဒါတောင် ကျနော်လွတ်သွားတဲ့ အခေါက်တွေ မနဲဘူး၊ အဲဒီအချိန်ကတော့ ကမ်းကုန်အောင် ပျက်စီးနေတဲ့ အချိန်လို့ ပြောလို့တောင်ရတယ်။

ကျနော့်ဇတ်လမ်းလဲ ရေးရင်း ရေးရင်း မလျှာရှည် ဇတ်လမ်းဖြစ်တော့မယ်၊ အင်းလေ တော်တော်များများက သူနဲ့ပတ်သက်တာကိုး၊ ဟိုတုန်းကတော့ သူက ဒီလောက်အရေးပါမှန်း သတိတောင် မထားမိပါဘူး၊ အဖြည့်သဘောလောက်ဘဲ သဘောထားထားတာ၊ ခုလောက်ထိလဲ သူ့ဘက်က မစဉ်းစားခဲ့ဘူးပါဘူး၊ အဲဒီမှာ အမှတ်တရလေး တခုထပ်ပြောရရင် သူတို့ နဲ့ ဘုရားဖူး အတူထွက်ဖြစ်သေးတယ်၊ ကျနော့်အဖြစ်ကလဲ မယုံနိုင်စရာဗျ၊ သူတို့က ၃ ယောက် ကျနော်နဲ့ ကျနော့် ဘော်ဒါရင်းကြီး ပေါင်း ၅ ယောက်ပေါ့၊ မထွက်ခင် ကျနော့်အကြောင်း အကုန်သိတဲ့ ဟိုကောင်ကတော့ ပြောတယ်၊ ငါကြည့်အုံးမယ် မင်း ဘာဖြစ်မလဲဆိုတာတဲ့။ ကျနော်ကတော့ ခပ်ပေါ့ပေါ့ဘဲ ပြောလိုက်ပါတယ်၊ ဘာဖြစ်မလဲ ဘာမှ မဖြစ်ဘူးလို့၊ ဒီတိုင်း အပျော်သွာတာဘဲ၊ အုပ်စုလိုက်ကြီးဆိုတော့ အားလုံး သူငယ်ချင်းလိုဘဲပေါ့၊ မဟုတ်ဘူးလား။ ဟိုကိစ္စက ကွယ်ရာဇတ်လမ်းလေ၊ အဲဒီမှာလဲ မလျှာရှည်လေးမို့လို့ပေါ့ဗျာ၊ တခြားသူဆို ကျနော့်ကို မမလက်က အပိုင်လုလိုက်ပြီ၊ ထွက်ဖြစ်တာက ဒီလို။

တရက် မမ ဆိုင်ရောက်သွားပြီး ကောင်တာမှာ လဖက်ရည်မှာရင်း မမ နဲ့ စကားပြောဘို့လဲ လုပ်ရော မလျှာရှည်က အပြေးရောက်လာတယ်၊ သူတို့ အချင်းချင်းလဲ အစတကည်းက တိုင်ပင်ပြီးသား ဖြစ်မှာပါ၊ ရောက်ရောက်ချင်း မလျှာရှည်က "ကိုဇော် ဟိုမှာကြည့်" ဆိုပြီး ဈေးနှုံးတွေ ရေးထားတဲ့ ဘောကို မေးထိုးပြတယ်၊ အဲဒီမှာ အောက်နားမှာ မြေဖြူ ခဲကြီးနဲ့ ဆိုင်ပြင်ဘို့ ဘယ်ရက် ကနေ ဘယ်ရက် အထိ ပိတ်မယ် ဆိုတဲ့ အကြောင်း ကြော်ငြာထားတာ၊ တလနီးပါးဘဲ၊ ကျနော်တောင် ခုမှသိတယ်၊ မလာတာကလဲ ၂ ရက်လောက်ရှိပြီလေ။ သူတို့ ဆီကလဲ ဆိုင်ပြင်မယ်ဆိုတာ ပြောသံကို မကြားဘူးဖူး။ စပ်စုကြည့်လိုက်တော့ တဆိုင်လုံး နီးပါး ပြင်မှာတဲ့၊ ဒါကြောင့်ပိတ်တာ၊ ခုမှ ကောက်ခါ ငင်ခါကြီး၊ လဖက်ရည်ဆိုင်က တော်တော်မြတ်လားမသိ၊ ရောင်းရတာက ချောက်တီးချောက်ချက်၊ ခုတဆိုင်လုံး ပြင်မလို့တဲ့။ ဒီဆိုင်ကို ကြီးကြပ်တဲ့သူ အိမ်များပျက်လားမသိဘူး၊ ခိ ခိ။ အထက်တန်းကျောင်းတုန်းက ကျောင်းကို အုတ် ခြံစည်းရိုးခတ်တာ ကြီးမှုးတဲ့ ဆရာ အိမ်လဲ တခါတည်း တိုက်ဖြစ်သွားတာ သတိရသွားလို့။ အဲ့ဒီဆရာကတော့ ပြောပါတယ်၊ စရိတ်သက်သာအောင် သူ တိုက်ဆောက်တဲ့ ပစ္စည်းသယ်တဲ့ကားနဲ့ ရောသယ်လာတာတဲ့။ အုတ်၊ သဲ၊ ကျောက် တချို့ သူ့အိမ်ချ၊ ပိုတာ ကျောင်းမှာ ချပေါ့။

"ဟ နောက်အပတ်ကစပြီး နင်တို့ ပိတ်ပြီပေါ့" ကျနော့် စိတ်ထဲမှာလဲ တော်တော်ပျော်သွားတယ်၊ ပိတ်ရက်မှာ ၂ ယောက်စလုံး ရေရေလည်လည် ချိန်းပစ်လိုက်မယ်ပေါ့။

"အင်း အဲဒါ ဘုရားဖူးသွားမလို့"

"ဘယ်လဲ"

"ကျိုက်ထီးရိုး"

"နင်လား"

"အင်း၊ မမရော၊ သူရော" မခစ်ခစ်ကိုပါ မျက်စပြစ်ပြရင်းပြောတယ်။

"ဟာ ဒါဆို ငါလဲ လိုက်မယ်"

"မခေါ်ပါဘူး"

"ခစ် ခစ်၊ ခိ ခိ၊ ခွစ် ခွစ်" မခေါ်ဘူး ပြောပြီး သူတို့ ဖာသာ သူတို့ ရယ်ရော၊ ဒီတော့ ကျနော်သဘောပေါက်သွာတယ်၊

"ဟဲ ဟဲ၊ ဘယ်နေ့သွားမလဲ"

အဲဒီမှာ ၄ ယောက်သား ခေါင်းချင်းဆိုင်သွားတယ်၊ ကျနော့်ကို ဘယ်သူ့ကို ခေါ်အုံးမလဲပေါ့၊ ကျနော်က ချက်ခြင်းဘဲ ပြောလိုက်တယ်၊ ဟိုကောင့်ကိုဘဲ ခေါ်သွားမယ်ပေါ့၊ ဒီကောင့်ကို သူတို့လဲ သိတယ်၊ သူတို့ကလဲ လက်ခံတယ်၊ တခြားသူတွေ အများကြီး ပါမှာသာစိုးတာ၊ ကျနော်လဲ မခေါ်ပါဘူး၊ ခေါ်စရာလား၊ ဘော်ဒါတွေ ထဲမှာ ကျနော်စိတ်ချတာ ဒီတကောင်တည်းရှိတာ၊ ကျန်တဲကောင်တွေက အဲလိုကြုံရင် အကုန်အိပ်ထဲ ကောက်ထည့်မဲ့သူတွေချည်း၊ အထည့်မခံနိုင်ပါဘူး၊ အားလုံး ကိုယ့်ပစ္စည်း ချည်းကိုး၊ အဲ အဲ ၆၆ ရာနှုံးကိုပြောတာ၊ ပထမ အကြမ်းဖျဉ်း ရက်သတ်မှတ်တယ်၊ မမက သူ အပင်ပန်း သိပ်မခံနိုင်တာမို့ ခပ်ဖြေးဖြေးဘဲ တက်မယ်ပေါ့၊ အဲ့ဒီတုန်းက ကားနဲ့ တက်လို့ မရဘူး၊ ကားလမ်းလဲ မပေါက်ဘူး၊ ဒါနဲ့ ဘဲ အတက် ၁ ရက်၊ ဘုရားမှာ ၁ ရက် အဆင်း ၁ ရက်၊ အကြမ်းဖျဉ်း ၃ ရက်လောက်ပေါ့၊ ပုံမှန်ဆို ၂ ရက်လောက်နဲ့ရပါတယ်၊ ခုဟာက မမက အပင်ပန်းမခံနိုင်ဘူးဆိုလို့၊ လိုင်းကားနဲ့ဘဲ သွားမယ်ပေါ့၊ ကားကလဲ ၂ ဆင့်စီးရမှာ၊ ကျိုက်ထိုထိ တခါ၊ အဲဒီကနေ တောင်ခြေ ကင်ပွန်းစခန်းထိ တခါ၊ ကျနော်ကတော့ အရင်က မကြာခန ရောက်နေကျ၊ အိမ်ကနဲ့ သွားလိုက်၊ အမျိုးတွေနဲ့ သွားလိုက်၊ ကျောင်းတုန်းကပေါ့၊ ကျောင်းပြီးကတည်းက တခါမှ မရောက်တော့၊ သူတို့ကတော့ တခါမှ မရောက်ဖူးဘူးတဲ့။ အဲဒါနဲ့ဘဲ အစီအစဉ် ဖြစ်ရောဆိုပါစို့။

အဲဒါ ခရီးမထွက်ခင် ၃ ခါလောက်ညှိလိုက်ရတယ်၊ ဟိုရက် ဒီရက် ရွေးနေတာ၊ ချဲဖွင့်တဲ့ ရက်နဲ့ အဲ့မတိုင်ခင် တရက်ဆို ကျနော်လဲ မအားဘူး၊ စနေ တနင်္ဂနွေလဲ မသွားချင်၊ ဘုရားဖူး များလို့၊ ဒါနဲ့ဘဲ နောက်ဆုံးတော့ ထွက်ဖြစ်ရော။ ဟိ ဟိ ပြောလိုက်ရင် ကျနော်ဘယ်မှာနေတယ် သိတော့မယ်၊ သိရင်လဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်ဗျာ၊ လျှောက်မပြောနဲ့၊ ကျိုက်ထို ထွက်မဲ့ ကားဂိတ်က ကျနော်တို့ မြို့မှာ မရှိဘူး၊ အဲဒါ ကားဂိတ်ကို မြို့က တဆင့်လာရတာ၊ ကားဂိတ်မှာ မနက် ၈ နာရီလောက် ဆုံမယ်ပေါ့၊ မြို့က အတူမထွက်ချင်ဘူးတဲ့၊ သိတဲ့အတိုင်း လူသိမှာစိုးတဲ့ ဘာညာပလာတာတွေပေါ့ဗျာ၊ ကောင်းပါတယ်၊ ကျနော်လဲ ထိုနည်း၎င်းပါဘဲ၊ ကျနော်တို့ကတော့ စောစောဘဲ ကားဂိတ်ရောက်နှင့်ပါတယ်၊ ဝိရိယရှိတာကိုး၊ အဲဒီတုန်းက အချိန်အတိအကျ နဲ့ ထွက်တဲ့ ကားတွေ မဟုတ်တော့ မချောတို့ တတွေက ထုံးစံအတိုင်း နောက်ကျတယ်ပေါ့။ ခုခေတ်လို အဲယားကွန်းတွေ တီဗီတွေနဲ့ ဆိုဖာခုံနဲ့ အဆင်မြင့်ဘတ်စ်ကား မရှိဘူးဗျ၊ ဒတ်ဆန်း တို့ ဟိုင်းလက်စ် တို့ပေါ့၊ လိုင်းကားပေါ့ဗျာ၊ လူဖြစ်စောခဲ့တာကိုး။

သူတို့လာတာတွေ့တာနဲ့ ကျနော်တို့လဲ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကထပြီး မတော်တဆ ကားဂိတ်မှာ ဆုံသလိုလိုနဲ့

"ဟေ့ နင်တို့ ဘယ်သွားမလို့လဲ" ဆိုပြီး ခပ်တည်တည်နှုတ်ဆက်တာပေါ့။ ဟဲ ဟဲ မတော်တဆ ကိုယ့်က မသိပေမဲ့ ကိုယ့်ကို သိတဲ့သူရှိရင်တောင် ခုမှ တွေ့သလိုပေ့ါ၊ ဟာ နင်တို့ကလဲ ၈ နာရီချိန်းထားပြီး ခုမှ လာရသလား ဘာလား နဲ့ ထပြောရင် ချိန်းထားမှန်း လူသိပြီး ဘယ်ကောင်းမလဲ။ သူတို့ကလဲ သဘောပေါက်တယ် ထင်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ပိပိရိရိ မလိမ်တတ်တော့ ရယ်ကျဲကျဲ မျက်နှာနဲ့ဘဲ

"ကျိုက်ထို" ဆိုပြီး ပြောတော့ ကျနော်လဲ

"ဟုတ်လား၊ ငါတို့လဲ ကျိုက်ထိုသွားမလို့" ဆိုပြီး

"လာလာ ဟိုမှာ ကျိုက်ထိုကား ထွက်တော့မယ်"

ကားစပယ်ရာကလဲ ကျိုက်ထို၊ ကျိုက်ထို ခုထွက်မယ် အော်နေတာနဲ့ ကမန်းကတမ်း ကားပေါ်တက်တာပေါ့၊ လိုင်းကားဆိုတော့ ဒီလိုပါဘဲ၊ အဆင်ပြေသလိုပေါ့၊ တော်သေးတယ်၊ မမနဲ့ အတူတွဲထိုင်ရလို့၊ ဘေးခုံက ၂ ယောက်စာလွတ်နေလို့ မမ ဝင်ထိုင်လိုက်တာနဲ့ နောက်ပိတ်အနေနဲ့ ကျနော်ထိုင်လိုက်တာ၊ ခင်ဗျားတို့ ကြုံချင်မှ ကြုံဘူးမယ်၊ အဲဒီလိုင်းကားတွေ နောက်ဆုံးခုံက ဒေါင့်လေးနဲ့ တယောက်စာပိုဝင်အောင် ဘေးတန်းကို တမင်ချဲ့ထားတာ၊ ဘေးခုန်လူပြည့်တော့ ကျန်တဲ့ ၃ ယောက်က အလယ်ခုံပေါ့၊ မကြာပါဘူး၊ ကားက လူပြည့်တာနဲ့ ထွက်ရော။ ကားပေါ်မှာ ဘာအသိမှ မပါ ပါဘူး၊ တခါမှ မမြင်ဖူးတဲ့ သူတွေ၊ ဒါနဲ့ဘဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စကားတွေပြောဖြစ်တာပေါ့၊ အုပ်စုလိုက်ဆိုတော့လဲ ပျော်တော့ပျော်စရာပါဘဲ။ မလျှာရှည်ကလဲ အလိုက်သိပါတယ်။ မမကိုဘဲ ဦးစားပေးတယ်။ သူ့နေရာမှာ တခြားသူဆို ကျနော်မျက်ဖြူဆိုက်ပြီပေါ့။ ခုတော့ ကျနော်ကတောင် သူ့ကို ပြန်အားနာနေရတယ်၊ သူ့ကို အားနာနေတာနဲ့ဘဲ မမ နားကပ်ရတာတောင် ခပ်တွန့်တွန့်။ အဲလို အဖြစ်ဆိုးတာ။

ဟိုလုပ်ဒီလုပ် အဲ တလွဲမထင်နဲ့အုံး၊ လိုင်းကားနဲ့သွားတာဆိုတော့ ဒီလိုဘဲပေါ့၊ ကရိကရများတယ်၊ ပြီးတော့ ကျနော်တို့ကလဲ ကိုယ့်ရိက္ခာကိုယ်ရှာရသေးတယ်၊ ယင်းကိုက်မှာထက် ဆေးပျယ်ရင် စိတ်ကလဲတို တတ်တာကိုး၊ ကျိုက်ထိုမှာပေါ့၊ ဒါနဲ့ဘဲ ကင်ပွန်းစခန်းရောက်၊ မနက်စာ ထမင်းစားပြီး တောင်စတက်မယ် ဟန်ပြင်တော့ နေ့လည်စောင်းပြီ၊ အားလုံး ပျော်ပျော်ပါးပါးပေါ့။ မမ ကတော့ တကယ့်ကို ချူခြာတာ၊ မောလဲ မောတတ်တယ်၊ သူ့ကို အားလုံးက ညှာနေရတာ၊ ကျိုက်ထီးရိုး တက်ဖူးသူတွေတော့ သိမှာပေါ့၊ လမ်းမှာ ထိုင်စရာ ခုံတွေ ဆိုင်တွေ၊ တပြလောက်ဆို တခုလောက်ရှိတာ၊ မမက ပထမ နာရီဝက်လောက်ဘဲ မနားတာ၊ နောက်ပိုင်း ခုံတွေ့တိုင်း ထိုင်တော့တာဘဲ။ ဒါနဲ့ဘဲ အချိန်က သူများထက် ၂ ဆတာင်မကဘူး ပိုကြာတာ၊ ခန ခန နားလွန်းတော့ ကျနော်ကတောင် မေးသေးတယ် မမ အထမ်းနဲ့ တက်မှာလား ဆိုတော့ ဟင်အင်း တဲ့၊ တချို့ လမ်းမလျှောက်နိုင်တဲ့ သက်ကြီးရွယ်အိုတွေကတော့ ဝါးပိုးဝါးကို စောင်ကြီးနဲ့ ပခက်လို လုပ်ထားတဲ့ အထမ်းထဲ အိပ်လိုက်သွားတာဘဲ၊ အဝတ်အစားအပိုအိပ်တွေကတာ့ အထမ်းသမားနဲ့ ရေမြောင်ကြီးကို ပို့ထားလိုက်ပြီ။ အစီအစဉ်ကလဲ အချိန်မရရင် ရေမြောင်ကြီး အိပ်ပြီး မနက်စောစော ထတက်မယ်ပေါ့၊ မမကလဲ သူ့အခြေ အနေသူသိတယ်ထင်တယ်၊

ရေမြောင်ကြီးရောက်တော့ မှောင်တော့ မမှောင်သေးဘူး၊ မှောင်စပျိုးပေါ့၊ အဲဒီနေရာက ခရီးတဝက် စည်လဲစည်တယ်၊ အစားအသောက်လဲ ကောင်းတယ်၊ ထမင်းဆိုင်မှာ တည်းတဲ့ နေရာ အခန်းတွေလဲ ရှိတယ်၊ နားတဲ့သူလဲ ပေါတာပေ့ါ။ ရေမြောင်ကြီး ဝင်တာနဲ့ ထမင်းဆိုင်တွေက သူ့ဆိုင် ငါ့ဆိုင် ဝင်ဘို့ အတင်းဝိုင်းဆွယ်တာပေါ့။ ပစ္စည်းပို့လိုက်တဲ့ အဖွဲ့မှာ အိပ်တွေ သွားရွေးပြီး နီးရာ ထမင်းဆိုင် ဝင်ပြီး အနောက်မှာ အခန်းယူပြီး နားတော့တာပေါ့၊ တယောက်ကို တယောက် မရှက်နိုင်တော့ပါဘူး၊ ခြေပြစ်လက်ပြစ်ပါဘဲ၊ မမကလွဲပြီး ကျန်တဲ့သူတွေကတော့ နားသာနားတယ် အလပ်ကြီးရှိပေမဲ့ မမ ကိုငဲ့ပြီး အားလုံးနားတဲ့ သဘောပါဘဲ။ ဒါနဲ့ဘဲ အားလုံး သဘောတူ ဒီည ဒီမှာဘဲ အိပ်ပြီး မနက်အစောကြီး ထတက်မယ်ပေါ့၊ တချို့လဲ ညမှောင်မှောင် မီးဒုတ်နဲ့ တက်တဲ့သူလဲ ရှိတာဘဲ၊

ခင်ဗျားတို့ သိကြလား မသိဘူး၊ အဲဒီ ထမင်းဆိုင် နောက် အခန်းလေးတွေက သိပ်မကျယ်ဘူးဗျ၊ ပထမတော့ သူတို့ ၃ ယောက်က တခန်း၊ ကျနော်တို့ ၂ ယောက်က တခန်းနေမလို့ဘဲ၊ နောက် ဘယ်ကနေ ဘယ်လိုဖြစ်သွားလဲ မသိဘူး၊ အားလုံးစုပြီး တခန်းထဲဖြစ်သွားတာ၊ တန်းစီအိပ်ပေါ့၊ စောင်တွေ ခေါင်းအုံးတွေလဲ ငှါးလို့ရတယ်၊ ရေလဲ ချိုးလို့ရတယ်၊ ရေနွေးတောင်ရတယ်၊ ပုံးလိုက် ဝယ်ရတာပေါ့၊ ဖေါဖေါသီသီ ရေချိုးလို့တော့ ဘယ်ရမလဲ၊ ရေတွေဘာတွေ သွားချိုးပြီးတော့ မမလဲ လန်းလန်းဆန်းဆန်း ပြန်ဖြစ်တာပေါ့၊ ဆေးကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ကူရတာပေါ့၊ ဟဲ ဟဲ ကျနော့် ဘေး မမ အိပ်တယ်ပေါ့၊ ပထမတော့ မမက ရှက်သလိုလိုပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ သူဘဲ ကျနော့်ကို တရားဝင်ပိုင်ထားတာဆိုတော့ သူ မအိပ်လို့ ဘယ်ရမလဲ၊ တန်းစီလိုက်ရင် အစွန်ဆုံးက ဟိုကောင်၊ ပြီး ကျနော်၊ မမ၊ မလျှာရှည်၊ မခစ်ခစ် ဆိုပါစို့။ မမနဲ့ ကျနော်ကြား တထောင်လောက်တော့ ကွာသေးတာပေါ့၊ သူက မလျှာရှည်ဘက် ကပ်အိပ်တာကိုး၊ ဘာမှတော့ မဖြစ်ပါဘူး၊ ရိုးရိုးပါဘဲ၊ ဘာမှလဲ လုပ်လို့မရဘူးလေ၊ ဝါးကြမ်းခင်းကလဲ လှုတ်တိုင်း တကျွိကျွိ မြည်နေတာ၊ ကျနော်တို့လဲ ပါလာတဲ့ ဆေးပေါ့လိပ် အမူးရှုပြီး အိပ်တာပါဘဲ။ မနက် သူတို့ နှိုးမှ နိုးတော့တယ်၊

ဒီခရီးကတော့ ပျော်တာကတော့ တော်တော်ပျော်ဘို့ကောင်းပါတယ်၊ အစကတည်းက ရင်းနှီးပြီးသားဆိုပေမဲ့ ခုလို တစုတဝေးတည်း ခရီးထွက်လိုက်တော့ ပိုရင်းနှီးသွားတာပေါ့၊ တယောက်နဲ့ တယောက် လက်ချင်းတွဲလို့ ဆွဲတက်တာလဲရှိတာပေါ့၊ ကျနော်က မမကိုဆွဲ၊ မမကိုဆွဲထားတဲ့ ကျနော့်ကို မလျှာရှည်ကဆွဲ၊ ကျနော့်ဘော်ဒါကတော့ အေးဆေးပါ၊ သူက ရပ်ကွက်ထဲက ကောင်မလေးတယောက်ကို အသေကြိုက်နေတာ၊ မိန်းမဆို သူ့တယောက်ဘဲ ရှိတယ်ထင်နေတဲ့ကောင်၊ ကျနော်တို့နဲ့သာ လိုက်ခဲ့ပေမဲ့ အမျိုးသမီးတွေနဲ့ သိပ်ရောရောနှောနှော မနေပါဘူး၊ ကျနော်သာ အဲဒီ ၃ ယောက်နဲ့ လုံးလားထွေးလား ဖြစ်နေတာ၊ မှန်းသလို တကယ်လဲ ၂ ည ၃ ရက်ကြာပါတယ်၊ ဒုတိယ ညလဲ ရေမြောင်ကြီးမှာဘဲ လာပြန်အိပ်ရတာပေါ့၊ အဲဒါမှ ကားမှီမှာ၊ ဒါတောင် ညနေစောင်းမှ မြို့ပြန်ရောက်ပါတယ်၊ တောင်ပေါ်က ညနေစောင်းမှ ခပ်ဖြေးဖြေးဆင်းလာတာပေ့ါ၊ အဆင်းကတော့ အတက်လောက် မပင်ပန်းပါဘူး၊ သူများလို အာရုံဆွမ်းတွေ ဘာတွေ စောင့်ကပ်မယ်ဆို နောက်ထပ် တည ထပ်အိပ်ရမှာပေါ့၊ ကျနော်ကတော့ ဆွယ်ပါသေးတယ်၊ သူတို့က ထပ်မအိပ်ချင်လို့။

အဲ ဒုတိယ ညမှ မမနား အသားချင်းထိအောင်ကပ်အိပ်ခဲ့ရတာ၊ ဒါကလဲ ပိုရင်းနှီးသွားတော့ ကျနော်လဲ ရူးကြောင်မူးကြောင် နဲ့ မမနား အတင်းတိုးအိပ်တာပေါ့၊ သူတို့ကတော့ ရီတာပေါ့၊ မမကလဲ ခပ်ရှက်ရှက်နဲ့ နဲနဲတော့ ကျနော့်ကို တွန်းပါသေးတယ်၊ ဟိုဘက်က မလျှာရှည်ကလဲ မမကို ကျနော့်ဘက်ပြန်တွန်းပေါ့၊ ဘာမှတော့ သိပ်ထွေထွေထူးထူး မရှိပါဘူး၊ လက်ချင်းကိုင်ပြီး အိပ်ရုံလောက်ပါဘဲ၊ ဒီထက်လဲ ပိုကဲလို့ ဘယ်ကောင်းမလဲ၊ အဲဒီ ရေမြောင်ကြီး ညက မှောင်လိုက်တာမှ တူးနေတာ၊ မျက်လုံး အတင်းဖြဲကြည့်တာတောင် ဘာမှမမြင်ရဘူးဗျာ၊ အဲလောက်ထိ မှောင်နေပေမဲ့ ကျနော်က ပြင်းပြင်းတောင် မလှုတ်ရဲဘူး၊ တော်ကြာ အသံ တကျွိကျွိမြည်ပြီး အထင်လွဲမှာစိုးလို့၊ အမှန်တော့ အဲလို မြည်ပြီးအထင်လွဲရင် ပိုတောင် ကောင်းသေးတာ၊ ခုတော့ ဘာကိုတွေးပြီး ဘာကိုကြောက်လို့ ဘာမှမလှုတ်ရဲတာ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတာ ပြန် စဉ်းစားလို့တောင် မမှတ်မိတော့ပါဘူး၊ ကုန်ကုန်ပြောရရင် ဖက်တောင် မဖက်လိုက်ရပါဘူး၊ မမကိုယ်က ဆေးနံ့လေး တထောင်းထောင်းကိုဘဲ ရှုပြီး တညကုန်ခဲ့တာ၊ အိပ်ကတော့ ပျော်တချက် မပျော်တချက်ပေါ့၊ မမလဲ ကျနော့်လိုဘဲနေမှာ၊ ကျနော်လှုတ်ရှားမှာ စိုးရိမ်နေမှာပေါ့၊ ညင်းရခက်ကြီး ဖြစ်မှာကိုး၊ ကျနော်လူရိုးလေးလုပ်လိုက်တော့ မမက ကျနော့်ကို အမှတ်ပြည့်ပေးလိုက်တာပေါ့၊ အဲဒါကြောင့်ထင်တယ်၊ ကျနော် ချိန်းတော့ မညင်းတာ၊ ဟို နေရာမဟုတ်ဘူး၊ ဆရာမကြီး အိမ်။

ဆရာမကြီးဆိုတာ ခင်ဗျားတို့ ထင်သလို စာသင်တဲ့ ဆရာမကြီး မဟုတ်ဘူးဗျ၊ ရိုးရိုးလူပါဘဲ၊ ကျနော်ချဲရောင်းနေကျ ရပ်ကွက်တခုမှာ အိမ်သေးလေး တလုံးနဲ့ သူတို့ သားအမိဘဲနေတာ၊ ခလေးတယောက်အမေ၊ တခုလပ် ဆိုပါစို့၊ ဘယ်လိုလပ်နေတာလဲ ဆိုတော့ သူ့ယောက်ကျားက တခြားထွက်သွားလို့ လပ်နေတာ၊ သူ့အပြောအရတော့ ကျောက်သွားတူးတယ်ဆိုလား၊ နယ်စပ်ဘက်ထွက်သွားတယ်ပြောတာဘဲ၊ သူ့ယောက်ကျားကို တခါမှ မတွေ့ဘူးဖူး၊ ဓါတ်ပုံတော့ မြင်ဘူးပါတယ်၊ သူ့အိမ်မှာ သူတို့ ၂ ယောက် တွဲရိုက်ထားတဲ့ပုံတွေ၊ သူ့သားက ကျနော်စသိတော့ ကျောင်းတောင်မနေသေးဘူး၊ မမ ကိုသူ့အိမ်မှာ ချိန်းတော့ ခလေးက မူကြိုလား မူလတန်းလား တက်နေပြီ၊ ယောက်ကျားလေး၊ သူ့ယောက်ကျားနဲ့ တရားဝင် ကွဲလား မကွဲလား ကျနော်လဲ မသိဘူး၊ ကျနော်လဲ မစပ်စုဘူး၊ ကျနော်သူနဲ့ စသိကတည်းက သူလပ်နေတာ၊ နောက်ဆုံး သူနဲ့ ကျနော်တွေ့ခဲ့တဲ့ အထိ လပ်တုန်း၊ သူ့ပုံကို နဲနဲ သရုပ်ဖေါ်ရရင် သူက တိုင်းရင်းသူလေး ဆိုပါစို့၊ ကရင်မ၊ အသားကတော့ ဖြူဝင်းနေတာဘဲ၊ အဲဒီ ခေတ်ကကျနော်တို့ အခေါ်အရတော့ ဘီတွေ ဂျီတွေလဲ တောင့်တယ်ပေါ့၊ ခလေးတယောက် အမေဆိုပေမဲ့ အပျက်စီးကြီး မဟုတ်ဘူး၊ အပျိုတွေထက်တောင် ကြည့်လို့ လှသေး၊ ရုပ်ရည်ကတော့ အလှကြီးမဟုတ်ဘူး၊ ကြည့်လိုက်ရင် ကရင်မဆိုတာ သိသာတဲ့ပုံ၊ အသားဖြူတော့ ကြည့်ကောင်းတယ်၊ အသက်ကတော့ ကျနော့်ထက် ကြီးတာပေါ့၊ မမ ထက်တောင် နဲနဲကြီးမယ် ထင်တယ်၊ သိတာကတော့ ချဲရောင်းရင်းနဲ့ သိတာ၊ သူက ဖေါက်သည်ကောင်း။

ဘာဖြစ်လို့ သူ့ကို ဆရာမကြီး လို့ ကျနော် နာမည်ပေးရလဲဆိုတာ အကြောင်းရှိတယ်ဗျ၊ အပြင်မှတော့ သူများတွေ ခေါ်သလို သူ့ကရင် နာမည်ခေါ်တာပေါ့၊ ဆရာမကြီး ဆိုတာ ဒီမှာ နာမည်မှန်မရေးချင်လို့ ရေးလိုက်တာ၊ သူ့အကြောင်း စရေးတော့ ခင်ဗျားတို့ ပြောမယ် ဟော သေနပ်တလက်ထုတ်ပြီ၊ ပြစ်တော့မယ်ပေါ့၊ ဟဲ ဟဲ၊ မလောနဲ့လေဗျာ၊ အောရုပ်ရှင် တို့ အောစာအုပ်တွေမှာဘဲ ကောင်းဘွိုင်ကားတွေလို ခုတွေ့ ခုပြစ် လုပ်လို့ရတာ၊ အပြင်လောကကြီးမှာ ပုံမှန်ဆို အဲလောက် မလွယ်ပါဘူး။ ကျနော်ကြုံဖူးသမျှပေါ့၊ ကဲဗျာ နဲနဲပါးပါး ပြောရရင် ကျနော့် ဖေါက်သည်ဖြစ်ပြီး သူနဲ့ ကျနော် တော်တော်ရင်းနှီးသွားတယ်ပေါ့၊ ရင်းနှီးတာလဲ မပြောနဲ့လေ၊ ချဲက တလ ၂ ကြိမ်ဖွင့်တယ်ဗျာ၊ ၁၅ ရက် တခါဖွင့်တဲ့ ချဲအပတ်မှာ သူ့အိမ် မရောက်ဖြစ်ရင် အနဲဆုံး ၃ - ၄ ခေါက်ဘဲ၊ အဲဒီရပ်ကွက်ရောက်တိုင်း သူ့အိမ်ကတော့ မရောက်တဲ့ အခါမရှိသလောက်ဘဲ၊ သိတယ်မှုတ်လား ကျနော်ကလဲ ဆေးဝင်ထားရင် အာလူး ကောင်းတာကိုး၊ ရင်းနှီးတယ်ဆိုတာ စကားအပြောအဆို ရင်းနှီးတာကိုပြောတာ၊ လူချင်းကတော့ မထိပါဘူး၊ သူ့စည်း ကိုယ့်စည်း နဲ့ နေကြတာ၊ ကုန်ကုန်ပြောရင် သူ့အိပ်ခန်းထဲ ၂ ယောက်တည်း ရှိတာတောင် မထိဘူးဗျာ၊ အဲလို အခန်းထဲ ၂ ယောက်တည်း ကြုံခဲ့တဲ့ အကြိမ်ကတော့ အများကြီးပါဘဲ၊ သူ ထမီရင်လျှားနဲ့ အခန်းထဲ ကြုံခဲ့တာတွေတောင် ရှိခဲ့တာ၊ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့ပါဘူး။ ကျနော့် ရိုးသားချက်ကို ပြောပါတယ်။

ကာယကံ ဘက်ကလွတ်ပေမဲ့ ဝစီကံ ဘက်ကတော့ မလွတ်ဘူးဗျ၊ ပြောရရင် ဆရာမကြီးက တိုင်းရင်းသူ ဆိုတော့ စကားပြောပွင့်လင်းတယ်၊ သူ့ဝသီကိုက နဲနဲလဲ ပက်ပက်စက်စက်ပြောတတ်တယ်၊ ဟိုဗျာနေရင်းထိုင်ရင်း ဆဲဆို နေတာမဟုတ်ဘူးလေ၊ ဥပမာဗျာ အကြောင်းတိုက်ဆိုင်ရင် နင်ဒါတွေကြည့်ပြီး လီးတောင်နေလား၊ ဘာလဲ နင်မိန်းမ မလိုးဘူးဖူးလား တို့ ဘာတို့ပေါ့၊ အမြဲပြောနေတာတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ အကြောင်းတိုက်ဆိုင်ရင်ပြောတာ၊ ကြားချင်ရင်တော့ တိုက်ဆိုင်အောင် ပြောရတာပေါ့၊ ကျနော်လဲ ပေါ်တင်ပြန်ပြောတာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော် ပြန်ပြောတဲ့ စကားတွေထဲမှာ နင့်ကို ကြည့်ပြီး ငါလိုးချင်တာလို့ ဘာတို့ မပါဘူး၊ တောင်လား ဆို တောင်တယ်ပေါ့၊ မလိုးဘူးဖူးလား ဆို၊ မလိုးဘူးဖူး ပေါ့၊ ဟဲ ဟဲ၊ အဲဒါက မောင်လူရိုး လုပ်တာ၊ ဘာမလိုးဘူးဖူးလဲ၊ ငါလိုးခဲ့တဲ့ စောက်ဖုတ်တွေ ထပ်ပြီး စီလိုက်ရင် နင့်တရပ်လောက်ရှိတယ်ဆိုပြီး လိုက်ကြွားနေလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ၊ ဘာမှမသိသေးတဲ့ လူပျိုပေါက်လေး လိုနေခဲ့တာ။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ သူ့ဆီက နှာစကားတွေ ကြားချင်လို့၊ ကျနော့်စိတ်ထဲ အလိုလို သိနေတာက သူ့ကို ဆရာကြီး အထာဖမ်းလိုက်လို့ မရဘူး ထင်တာဘဲ၊ သူကသာ ဆရာမကြီး လုပ်ချင်တဲ့ပုံ၊ အဲဒီမှာ သူလဲကျနော်ကို ဘာဘာ ဘာမှမသိဘူး ထင်ပြီး ဆရာမကြီး လုပ်တာပေါ့၊ အဲဒါလဲ တမျိုးကောင်းသွားတယ်ဗျ၊ သူ့ဆီက မိန်းမအကြောင်း တော်တော်သိလိုက်တယ်၊ သူကလဲ ပြောသာပြောတာ၊ ကျနော့်ကို ပေးမဲ့ အထာတော့ မပြဘူး၊ သူပေးချင်ရင် လွယ်ပါတယ်၊ ကျနော်က ညင်းမဲ့ကောင်မှ မဟုတ်တာ၊ ဒါမှမဟုတ် သူလဲ ကျနော့် အစကို စောင့်နေတာလားတော့ မသိဘူး၊ တကယ်တန်းပြောရရင် ကျနော်လဲ မစရဲဘူး၊ မစသာမစရဲတာ မနောကံ နဲ့ကတော့ ပြစ်မှားတာပေါ့၊ ဘယ်နေမလဲ၊ မပြစ်မှားလို့ရမလား၊ ခါးသိမ်လေး အောက်က ဖင်ကြိးကို လုံးနေတာဘဲဗျာ၊ လေးဘက်ကုန်းခိုင်းပြီး နောက်က တစွပ်စွပ်နဲ့ မနားတမ်းကို အားရပါးရ ဆောင့်ထည့်လိုက်ချင်တာ။

အဲဒီမှာ ဂွင်ကဝင်ချင်တော့ သူကျနော့်ဆီ အကြွေးတင်ပါရော၊ တခုလပ် ဆိုတော့ ဝင်ငွေ နဲတာပေါ့၊ သူဘယ်က ပိုက်ဆံဝင်သလဲတော့ မသိဘူး၊ သူ့ဟာနဲ့ သူတော့ ရှိမှာပေါ့၊ ကိုယ့်အလုပ်မှ မဟုတ်ဘဲ၊ ဖါတော့ မခံစားတာ ကျိန်းသေတယ်၊ သူ့ယောက်ကျားက တခါတလေ ငွေပို့တာလာ၊ မိဘဆီက ဒါမှမဟုတ် ယောက်ခမ ဆီကရတာလား၊ ကြွေးတင်တယ်ဆိုတာ တခြားတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ချဲထိုးပြီး ချဲဘိုး မပေးနိုင်တာ၊ အမှန်တော့ သူချဲဘိုး မပေးနိုင်ရင် ကျနော်က သူပေါက်လဲ မလျှော်ရုံဘဲပေါ့၊ ဒါကတော့ ချဲလောကမှာ ဒီထုံးစံပါဘဲ၊ ရှင်းရှင်းနဲ့ ပြတ်ပြတ်ပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ခုဟာက သူက အမှန်အကန်လို သဘောထားတော့ မပေါက်ပေမဲ့ အကြွေးလို သူက ထင်နေတာ၊ တကြိမ်ထဲ မဟုတ်ဘဲ၊ အပတ်စဉ်လောက် ဖြစ်လာတော့ ငွေကတဖြေးဖြေး များလာတာပေါ့၊ ကျနော်လဲ ချစ်တီး ဖြစ်မှန်းမသိ ဖြစ်လာတယ်၊ သူလဲ တခါမှ မပေါက်တော့ ကျနော့် အတွက်က အမြတ်ပေါ့၊ သူပေါက်ရင်တောင် သူ ဒီလို သဘောထားတဲ့ ပုံနဲ့ ကျနော်လျှော်ရမဲ့သဘော၊ ကျနော်မလျှော်ဘဲ ညစ်ရင်လဲ ညစ်လို့ရတာပါဘဲ၊ ကျနော့်သဘောပေါ့၊ ခုတော့ သူလဲ တခါမှမပေါက်တော့ ကျနော့်ဘက်က ဘာပြသနာမှ မရှိပါဘူး၊ ကျနော့် စိတ်ကလဲ အကြွေးကြီးရယ်လို့လဲ မသတ်မှတ်ထားပါဘူး၊ သူက သတ်မှတ်ထားတာဆိုတော့ ကျနော်လဲ ချော်လဲရောထိုင်လိုက်တာပေါ့၊

အဲဒီမှာ ကျိုက်ထီးရိုးက အပြန် ထုံးစံအတိုင်း သူ့အိမ်ရောက်တော့ စကားစမိပြီး သူနဲ့ပြောဖြစ်တယ်၊ ငါရီးစားရပြီ၊ ငါ့ကောင်မလေးကို ချိန်းတွေ့ချင်တာ ဘိမရှိလို့ ဘာညာနဲ့ သိတယ်မှုတ်လား ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ကျနော် မမကို ဆော်ချင်တဲ့ အကြောင်းကို ထုံးစံအတိုင်း သူနဲ့ နှာအကြောင်းတွေပြောရင်း ပြောမိရော၊ အဲဒီမှာ သူကျနော့်ကို ကူညီမယ်ပြောပါရော၊ ကျနော်က ချစ်တီး တပိုင်းဖြစ်နေလို့လား ခင်လို့လား ဆိုတာ သူဘဲသိမယ်၊ ဒါဆို ငါ့အိမ်ခေါ်လာတဲ့၊ ဟ တကယ်လားပေါ့၊ တခါတည်း ပျော်သွားတာ သူ့ကို ပြေးပြီး ဖက်နမ်းချင်စိတ်တောင်ပေါက်တယ်၊ ဒီလိုမှန်းသိ အစကတည်းက ပြောပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူက လက်ခံတိုင်း မမကို ချက်ခြင်း သွားခေါ်လာလို့ မရသေးဘူးဗျ၊ အဲဒီတုန်းက ဆိုင်ပိတ်ထားတာလေ၊ စကားကလဲ ခုမှ စမိတာ၊ မမကလဲ ကျိုက်ထီးရိုးက ပြန်လာပြီးမှ မတွေ့တော့ဘူး၊ မလျှာရှည် ဆီကသတင်းအရတော့ သူသွားနေကျ သီလရှင်တွေပေါတဲ့ တောရကျောင်းတခုမှာ တရားသွားဝင်တယ် ပြောတာဘဲ၊ အဲဒီတောရကျောင်းက မြို့ထဲက မဟုတ်ဘူး၊ မြို့ပြင် ရွာကြီးတခုက၊ ကျောင်းကတော့ တကယ့်နာမည်ကြီး၊ မမက မပြောမဆိုနဲ့ ပျောက်သွားတာ၊ ခါတိုင်းလဲ ပိတ်ရက်ဆို အဲဒီကျောင်း ညသွားသွားအိပ်တတ်တယ်၊ တခါတလေ မမကို နားမလည်တာ အဲဒါတွေလဲ ပါတယ်၊ ကျနော့်ဆို ဘာမှ မတိုင်ပင်ဘူး၊ သူလုပ်ချင်တာ လုပ်တာဘဲ၊ မကောင်းတဲ့ အလုပ်မဟုတ်တော့ ကျနော်လဲ မတားကောင်းဘူး၊ ဒါမျိုးက တားလဲ မတားချင်ပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ အသိပေးတော့ ဘာဖြစ်မှာမို့လို့လဲ၊ မရှိလဲနေကွာ ဆိုပြီး မလျှာရှည်ကိုဘဲ ပိတ်ရက်မှာ ၃ ခါလောက် ချိန်းလိုက်တယ်၊ တွေ့နေကျ ဘော်ဒါအိမ်မှာဘဲ။

နောက် ဆိုင်ပြန်ဖွင့်တော့ မမကို ပြန်တွေ့တာပေါ့၊ ဘယ်ပျောက်သွားလဲပေါ့၊ တရားသွားဝင်တာတဲ့၊ ကျနော့်ကို မပြောဘဲ သွားရမလားဆိုပြီး စိတ်ကောက်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး နဲနဲပြောပြစ်လိုက်တယ်၊ မမက အမြဲဒီလိုဘဲ ဘယ်တော့မှ မပြောဘူး၊ ကိုယ်လုပ်ချင်တာ ကိုယ်လုပ်တယ် ဘာညာပေါ့၊  ကြာကြာတော့ မကောက်နိုင်ပါဘူး၊ သိတဲ့အတိုင်း ဆေးချထားရင် သဘောက လွှတ်ကောင်းတာ၊ မမက ပြုံးပြီး "ကွယ် ကိုဇော်ကလဲ" ဆိုတာနဲ့ ကျနော်လဲ ပျော့တာပေါ့။ ဒါနဲ့ ကျနော်လဲ မမကို ဒီအပတ် ပိတ်ရင်တွေ့မယ် ပြောတော့ ဘယ်သွားမှာလဲတဲ့၊ ကျနော်လဲ ပြောလိုက်တယ် အသိ အမကြီး တယောက်အိမ်လို့၊ အိမ်ဆိုလို့ထင်တယ် ပထမတော့ နဲနဲအင်တင်တင် လုပ်သေးတယ်၊ ကျနော်လဲ လျှောက်ရွှီးတာပေါ့၊ သူ့အိမ်မှာ ထမင်းချက်စားမယ်၊ အဲဒီအမကြီး လဲ ရှိမယ်ပေါ့၊ အဲဒါနဲ့ မလျှာရှည် တို့ကို ခေါ်ခဲ့မယ် ဘာညာတွေ လာသေးတယ်၊ ကျနော်က အာ မခေါ်ဘူး၊ ရှုတ်တယ်၊ ကျနော်က မမနဲ့ အေးဆေးနေချင်တာ၊ သူတို့ ရှိရင် စကားတောင် ကောင်းကောင်းပြောရမှာ မဟုတ်ဘူး ဘာညာပေါ့၊ အဲဒီ အမရှိတာဘဲ ခေါ်ခဲ့လဲ အတူတူဘဲဟာ ဘာညာ သူပြန်ပြောပေမဲ့ အဲဒီအမက အေးတယ်၊ သူ့ဖာသာသူ အိမ်ရှေ့နေ ကျနော်တို့က အိမ်နောက်ဖေးမှာ အေးဆေးနေလို့ဖြစ်တယ် ဘာညာပေါ့၊ သူလဲသိမယ် ကျနော် ဘာလုပ်ချင်လဲဆိုတာ၊ ချိန်းတွေ့နေကျကိုး၊ အဲဒီတုန်းက ကျနော် မစဉ်းစားမိတဲ့ အကြောင်းတခုက ကျနော်ချိန်းတာကို သူ့စိတ်ထဲမှာ အဆုံးထိတွက်ပြီး လိုက်ပုံမရဘူး၊ ပေးချင်ရင်တော့ ဘာမှမမေးဘဲ ခေါ်တာနဲ့ လိုက်လာမှာပေါ့၊ မလျှာရှည်လို၊ သူနဲ့ ကျနော် ချိန်းတွေ့နေကျ အဆင့်လောက်ထိဘဲ တွက်မှာပေါ့၊ ပြီးတော့ ကျိုက်ထီးရိုး တုန်းက ကျနော် ရိုးသားပုံ ပြခဲ့လို့ ယုံသွားတာလဲ ပါချင်ပါမှာပေါ့၊ နောက်ဆုံးတော့ အင်း ပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ တော်တော်ပြောယူရတယ်၊

ပြီးတော့ ဆရာမကြီးနဲ့လဲ လာညှိရသေးတယ်၊ ချိန်းခဲ့ပြီပေါ့၊ ဒီတပတ်ခေါ်လာမယ်၊ အဲဒီမှာ သူ့ကို ခပ်ညီးညီးလေး မလွယ်ဘူး၊ ချိန်းရတာ၊ အိမ်ဆိုတော့ မလိုက်ချင်ဘူး၊ ဘာညာပေါ့၊ ရဘို့တောင် မလွယ်ဘူးထင်တယ်၊ ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်း မသိဘူး ဆိုတော့ အဲဒီမှာ သူက ကျနော့်ကို စသလို နောက်သလိုနဲ့ ဘာဂျာမှုတ်ထည့်လိုက်ပေါ့တဲ့၊ သူက ဘာဂျာလို့ဘဲ ပြောတာ၊ ပြီးတော့ ပြောသေးတယ်၊ နင်ဘာဂျာဆိုတာ ဘာမှန်းတောင် သိရဲ့လားတဲ့၊ ကျနော်သိတာပေါ့၊ ကြည့်ဖူးတဲ့ အပြာကား နဲမှ မနဲဘဲ၊ တခါမှသာ လက်တွေ့ မစမ်းဘူးတာ၊ စမ်းဘို့နေနေသာသာ စမ်းဘို့ စိတ်ကူး ကိုမရှိတာ၊ စမ်းရကောင်းမှန်း တောင် မသိဘူးဗျာ၊ အပြာကားတွေမှာ ပြတာကို တကယ်လို့ကို မထင်တာ၊ ကြည့်လို့ကောင်းအောင် ရိုက်ထားတယ်ဘဲ အောက်မေ့တာ၊ နောက်ပြီး တကယ်ချဘူးတာကလဲ ဖာတွေများတယ်၊ ဘယ်သူ မှုတ်ချင်မှာဘဲ၊ လီးတောင်လို့သာ လုပ်နေတာ၊ တချို့ဖာများဆို ထမီလှန်လိုက်ရင် အနံ့အသက်ကဟောင်ကနဲ ထလာတတ်တာ၊ တောင်နေတဲ့ လီးတောင် ပြန်ပျော့သွားတယ်၊ အမှန်အကန်ထဲကဆို မလျှာရှည်လေးကိုလဲ မဂျာဘူးဖူး၊ အမှန်အကန်ကလဲ အဲဒီတုန်းက ဒီတယောက်တည်းရှိတာ၊ ကြည့်တော့ ကြည့်ဖူးတာပေါ့၊ ဂျာစိတ်တော့ မပေါ်ဘူး၊ အမွေးပါးပါးလေးနဲ့ ကြည့်လို့ ကောင်းတာကတော့ တကယ်ကောင်းပါတယ်၊ လက်နဲ့ဘဲ ပွတ်ကစားတာ၊ ဒါတောင် မလျှာရှည်လေးဆို စဉ်းနေတာ၊ တခါမှ ခေါင်းက အောက်ဆို ချက်ထိတောင် မရောက်ဖူးဘူး၊ မကြိုက်တတ်သေးတဲ့ ကာလ ဆိုပါစို့။

သူက အဲလိုပြောလာတော့ အညံ့မခံပါဘူး၊ ဘာမသိဘူးလဲ သိတာပေါ့၊ အာ မလုပ်ပါဘူး၊ ရွံစရာကြီး ဆိုတော့ ဆရာမကြီးက ရီတယ်၊ ဒါတော့ မိန်းခလေးပေါ် မူတည်တာတဲ့၊ သန့်အောင်ထားတဲ့သူဆို မနံပါဘူးတဲ့၊ အဲဒါ မှုတ်ပြီးသွားလို့ကတော့ ရပြီဆိုဘဲ၊ ဒါတော့ သူပြောမှလား၊ ကိုင်မိရင်တောင် တဝက်လောက် ကြိမ်းသေနေတာကို၊ သူက ဒီလိုလာပြောတော့ ကျနော်လဲ သူ့ကို ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ မေးတာပေါ့၊ ဘယ်ရမလဲ၊ အဲဒီမှာ သူ့စကားကို ယုံသွားတာ၊ လေသံနားထောင်ရတာကိုက အမှန်အကန်ကြီး၊ သူအဲဒါနဲ့ စခံရတာတဲ့၊ သူ့ယောက်ကျားက ရီးစားဘဝကတည်းက သူ့ဟာကို စရက်တာတဲ့၊ အဲဒီမှာ အစွဲကြီး စွဲပြီး သူ့နောက် တန်းလိုက်တာဆိုဘဲ၊ ဆရာမကြီး လက်ချာကောင်းတာ လီးကို တောင်နေတာဘဲ၊ သူလဲသိတယ်၊ ငါပြောတာ နင်လီးတောင် နေပြီ မဟုတ်လားတဲ့၊ အေးပေါ့ဟ၊ တောင်တာပေါ့၊ ဆိုတော့ သူက ရီတယ်၊ စောက်ကောင် လာ ငါ့ကို အစမ်းလာမှုတ်ကြည့် ဆိုပြီးတော့ မပြောဘူး၊ ကျနော်လဲ တောင်သာတောင်တယ်၊ ငါ့ကို ပေးမှုတ်မလား မပြောဘူး၊ မပြောဆို ပေးမှုတ်မယ် ဆိုတာတောင် အဲဒီအချိန်မှာ ကျနော် မှုတ်မှာ မှမဟုတ်ဘဲ၊ စကားကြောင့်သာ လီးတောင်သာ၊

သူူကတော့ ဘယ်လိုနေလဲမသိဘူး၊ ကိုယ်ကတော့ သူ့စကားနဲ့ အရည်တောက်တောက်ကျနေပြီ၊ အဲဒီမှာ ဆရာမကြီးနဲ့ အတွင်းရေးတွေ စပြောဖြစ်တာ၊ အရင်ကတော့ နှာအကြောင်း ပြောသာပြောတာ ပါဆင်နယ် အတွင်းရေးတွေ မပါဘူး။ အပျော်သဘောအနေနဲ့ ပြောတာ၊ ခုတော့ ပါဆင်နယ် ပါလာတော့ ဖီးလ် တက်လာတာ၊ သူကလဲ မမနဲ့ ပတ်သက်ပြီး မေးတယ်၊ ကျနော်လဲ ပြောတာဘဲ ချိန်းတွေ့ဘူးသလောက်ပေါ့၊ နဲနဲတော့ ငတုံး လုပ်ပေးလိုက်တယ်၊ သူကလဲ သူ့ ဖြစ်ခဲ့တာတွေ နဲ့ ခိုင်းနှိုင်းပြီး လက်ချာရိုက်တာပေါ့၊ အဟီး အဲဒီနေ့က သူ့ အိမ်သာထဲ ဂွင်း မတိုက်ဖြစ်တာ ကံကောင်း၊ ရှုးတော့ ဝင်ပေါက်ရတာပေါ့။

ဒါနဲ့ မမကို ရွှီးထားတဲ့ အတိုင်း သူ့ကို ထမင်းချက်ခိုင်းရတာပေါ့၊ ဈေးဘိုးတော့ လိုတာထက် ပိုပေးလိုက်ပါတယ်၊ ဆရာမကြီးက အချက်ကောင်းဗျ၊ သူချက်တာ ခန ခန စားဖူးတာ၊ နောက်ဆုံး ကုန်ကုန်ပြောရရင် ဘာမှ မရှိရင်တောင် ထမင်းကြမ်းကို ငါးပိရည်ရယ်၊ ပဲမှုံ့၊ ပုဇွန်ခြောက်မှုံ့၊ တွေနဲ့နယ် သံပုရာရည်ညှစ်၊ ငရုပ်သီးမှုံ့ ဖြူး အဲလို သူ့လက်နဲ့ ပက်ပက်စက်စက် နယ်ပြီး ကျွေးတာတောင် စားကောင်းတာ၊ တခါ တခါ နေ့လည် သူအဲလို လုပ်စားရင် မနေနိုင်ဘူး၊ သူ့ ပုဂံထဲက နှိုက်စားမိတာ၊ အနံ့ရကတည်းက ပါးစပ်ထဲ သွားရည်က အလုံးလိုက် ထွက်လာပြီ၊ မနေနိုင်ဘူး။ တမင်းတလုပ်စားလိုက် ကြက်သွန်ဖြူလေးကိုက်လိုက်၊ တခါတလေ အနီလေး၊ ဆလပ်တို့ သခွားသီးတို့ရှိရင်လဲ ကိုက်စား၊ ရေလည်ကောင်းတာ၊ သူက ဘာချက်မလဲတဲ့ ဘာဖြစ်ဖြစ်ဗျာ၊ အသားဟင်းတခွက်၊ အရွက်ကြော်တပွဲ၊ ဟင်းရည်သောက်လေး တခွက်ရရင် ရပြီပေါ့၊ ကြည့်ကျက်သာ ချက်လိုက်ဗျာပေါ့၊ အဲဒီမှာ ဘယ်ကနတ်ဆိုးက ဝင်မွှေတယ် မသိ၊ ပြောရင်းတန်းလမ်း ဘော်ဒါတွေနဲ့ ကြုံတိုင်း ကာလသားဟင်းကို မား ထည့်ချက်တာ သတိရပြိး ဆရာမကြီးကို မား ထည့်ချက်ရင် ကောင်းမလား ဆိုပြီး ပါးစပ်ကလွှတ်ကနဲ ပြောလိုက်တာ၊ ဆရာမကြီးက ဘာပြောတယ်မှတ်လဲ၊ ကောင်းတာပေါ့၊ အဲဒါမှ စားပြီး ရီဝေဝေ နဲ့ နင့်သဘောပေါ့ တဲ့။ အဲလို အားပေးတာ၊ သူကတောင် လမ်းညွှန်သေးတယ် အများကြီး မထည့်နဲ့တဲ့၊ နင့်ကောင်မလေးက စားဘူးတာမဟုတ်တော့ များရင် တော်ကြာ အိပ်ပျော်သွားမယ်တဲ့၊ ကျနော်က နင်သိလို့လား ဆိုတော့ သိတာပေါ့၊ ငါလဲ မစားတာကြာပြီ၊ စားပြီး ရီရတယ်ဟ၊ ဘာညာ နဲ့ အဲဒီကောင်းကျိုးတွေ ပြောဖြစ်သေးတယ်၊ ခုမှသိတယ် ဆရာမကြီးလဲ ခေသူမဟုတ်ဘဲ။

နောက်နေ့ကျတော့ ဆရာမကြီးဆီ လိုအပ်တဲ့ ပစ္စည်းတွေ လာပို့ထားလိုက်တယ်၊ ဟဲ ဟဲ အဓိက က မား တထုပ်၊ ကျနော်တို့ ဝယ်နေကျ အထုပ်ပါဘဲ၊ သူကတောင်ကြည့်ပြီး တဝက်လောက်ဘဲ ထည့်မယ်တဲ့၊ ကျန်တဲ့ တဝက် ငါဘဲသိမ်းထားမယ်၊ နောက်မှ တခါထပ်ချက်စားမယ် ပြောလို့တောင် ယူထားလိုက် နောက် လိုလဲ ငါ့ကိုပြော ဆိုပြီး စေတနာတောင် ဘလဗွ လိုက်သေးတယ်၊ နောက်တခုက ရာဂျာလေ၊ တထုတ်လုံး၊ လိုလိုမယ်မယ်ပေါ့၊ ဒါကိုတော့ စောက်ကောင် ဒါမျိုးကျတော့တယ်သိ ဆိုပြီး သူ့ အခန်းထဲက ကြွက်လျှောက်တန်းပေါ် တင်ထားပေးမယ်၊ ဆိုပြီး သူ့ အခန်းထဲက တင်ထားတဲ့ နေရာတောင် လိုက်ပြလိုက်သေး။ တော်ကြာ နင့်ခလေး ယူဆော့နေအုံးမယ် နင့် ခလေး မမှီတဲ့ နေရာမှာ ထားဆိုပြီးကျနော်တောင် ပြောလိုက်သေးတယ်။ မမ နဲ့ ချိန်းတဲ့ အစီအစဉ်ကတော့ ဟာကွက်မရှိသလောက်ပါဘဲ၊

ပိတ်ရက် မတိုင်ခင် တရက် မမဆီ သွားပြီး သေချာအောင် မနက်ဖြန်တွေ့မယ် ဆိုတာ သွားထပ်ပြောတော့ မမက ဘယ်မှာနေလဲ လမ်းပြော၊ လိပ်စာပေး သူ့ ဖာသာ သူလာမယ်တဲ့၊ ကျနော်လာခေါ်မယ်လေ ဆိုတော့ မဖြစ်ဘူး ၂ ယောက် အတူတွဲပြီး အဲဒီ မသွားချင်ဘူး ရှက်တယ် ဖြစ်ပါရော၊ အင်းလေ သူ့ဘက်ကကြည့် မှန်ပါတယ်၊ ကျနော်ပြောခဲ့သလိုပေါ့၊ ခေတ်ကြီးက ပွင့်လင်းတဲ့ ခေတ်မဟုတ်သေးဘူး၊ အင်း အင်း ပြီးရော၊ ဒါဆိုလဲ သူက မနက်စာ ချက်ထားမှာနော်၊ အဲဒါမှီအောင်လဲလာ၊ ၁၁ နာရီလောက်ဆို အတော်ဘဲ ဘာညာ ပြောရသေးတယ်၊ ပြီးတော့မှ မမက သူ့ဖာသာ သူလာမယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း ဆရာမကြီးကို ပြန်ပြောပေါ့၊

အဆင်ပြေပါတယ်၊ မမက ကတိတော့ တည်တယ်၊ လာမယ်ဆို လာတယ်၊ မလာဘူး ဆိုမလာဘူး၊ လာမယ်ပြောပြီးမှ မလာဘဲမနေဘူး၊ ကျနော်လဲ ၁ဝ နာရီကျော်ကျော်လောက်ကတည်းက ဆရာမကြီး အိမ်ရောက်နေတာ၊ မမကို တမျှော်မျှော်ပေါ့၊ ဆိုင်ကယ်ကိုတောင် ဘော်ဒါတပွေ အိမ်သွားထား ထားတာ၊ ဆရာမကြီး အိမ်ရှေ့မှာ ဆိုင်ကယ်ကြီး မရပ်ထားချင်လို့၊ ရောက်တော့ ဆရာမကြီးက မနက်စာ အပီးသတ်လေး ချက်နေတယ်၊ ကျနော်လဲ သူ့နဲ့ အာလူးဖုတ်လိုက် နဲနဲ ကူလိုက် အိမ်ရှေ့ထွက်မျှော်လိုက်ပေါ့၊ ၁၁ နာရီ ကျော်ကျော်လေးမှ မမ လာတာ၊ ကျနော်က အိမ်ရှေ့က ချောင်းချောင်းကြည့်နေတော့ မြင်နေရတယ်၊ ပေါ်တင်လဲ ထွက်မမျှော်ရဲဘူး၊ မမက ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့ အိမ်နံပါတ် ရှာနေလား မသိ၊ အိမ်ပုံစံကိုတော့ မမကို သေချာပြောပြီးသား၊ အဲဒါနဲ့ ကမန်းကတမ်း ဆရာမကြီးကို အိမ်ရှေ့လွှတ်ပြီး ခေါ်ခိုင်းလိုက်တယ်၊ ကျနော်က အိမ်ထဲကနေပေါ့၊ ၂ ယောက် ထွက်ခေါ်လို့ လူမြင်မကောင်းဘူးလေ။ ဆရာမကြီးက အိမ်ရှေ့ကနေ မမ နာမည်လှမ်းခေါ်ပြီး လက်ပြလိုက်တော့ မမက အိမ်ထဲဝင်လာတယ်၊

အိမ်ထဲရောက်လာတော့ ကျနော်က မမကို ဆရာမကြီးနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးတာပေါ့၊ ဆရာမကြီးကလဲ လျှာသွက်ပါတယ်၊ ပေါင်းတယ်သင်းတတ်တယ်၊ သူစကားပြောတာက ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဆိုတော့ မမနဲ့ ခန ဆို ခင်သွားတာ၊ မကြာပါဘူး၊ ခနလောက် အိမ်ရှေ့မှာ စကားပြောပြီး သုံးယောက်သား အိမ်နောက်ဖေး ရောက်သွားပြီး မနက်စာ စားဖို့ ပြင်ကြဆင်ကြတာပေါ့၊ မမလဲ ဝိုင်းလုပ်တာပေါ့၊ ကျနော်ကတော့ ဟိုယောင်ဒီယောင်၊ ဟင်းတွေကတော့ ချက်ပြီးသားလေ၊ ဟင်းရည်လေး ဘာလေး နဲနဲလေး ပူသွားအောင် အပူနဲနဲပေး၊ ဘာညာပေါ့၊ ဆရာမကြီးကတော့ မမကို အရမ်းလှတာဘဲ ဒီကောင်နဲ့တောင် မလိုက်ဘူး၊ ဒီကောင်က လူဆိုး ဘာညာပေါ့၊ ကျနော့် မကောင်းကြောင်း ရီသလိုမောသလိုနဲ့ ပြော၊ မမက ရီ၊ ကျနော်က မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒါအချစ်လေ ဘာညာ ပေါက်ကရ ပါးစပ်ကထွက်တာပြော၊ ပြီးတော့ ဘာရမလဲ မဏ္ဍပ်တိုင် တက်ပြတာပေါ့၊ မမကို ပခုံးလေး ဖက်ပြလိုက် လက်ဆွဲပြလိုက်ပေါ့၊ ညာတာပါတေးနဲ့ တွေ့လား ဘယ်လောက်ချစ်တယ် ဘာညာပေါ့၊ မမကလဲ ရှက်ရယ်လေးပေါ့၊ ခုမှတွေ့တယ် ဆိုပေမဲ့ ဆရာမကြီး ကအပျိုလေးမဟုတ်၊ စကားပြောကလဲ ပွင့်လင်း၊  ဆိုတော့ မမလဲ ဘယ်လိုပြောမလဲ၊ ရှက်တော့ရှက်တယ် ဒါပေမဲ့ မရှက်ဘူး အဲလိုဖြစ်သွားတဲ့ သဘော။

တကယ်လဲ ဆရာမကြီးက ဟင်းချက်ကောင်းပါတယ်၊ စားလို့ကလဲကောင်း ပြီးတော့ ဟိုဒင်းကလဲ နဲနဲ ထည့်ချက်ထား၊ မစားခင်ကတည်းက အပျော်ကစနေတော့ စားရင်းတမ်းလမ်း အရှိန်က တက်ပြီး အပျော်က မဆုံးဘူး၊ ဆရာမကြီး ရှေ့မှာတောင် မမကို ထမင်းတွေ ဘာတွေ ခွံ့လို့၊ လက်နဲ့ စားကြတာနော်၊ ဇွန်းနဲ့ မဟုတ်ဘူး၊ မမလဲ ဆေးစွမ်းပြလာတယ်ထင်တယ်၊ ရဲလာတယ်၊ မမ ကျနော့်ကိုလဲ ခွံ့ကြွေးလေ ဆိုတော့ ကျနော့်ကိုတောင် ပြန်ခွံ့လို့၊ လာခွံ့ မမလက်ကို မနာအောင် လှမ်းကိုက်လိုက်သေး၊ တခစ်ခစ် တဟီးဟီး နဲ့ ထမင်းဝိုင်းက ညံနေတာဘဲ၊ အဲဒါ ထမင်းစားပြီးတော့ ကျနော်လဲ စီးကရက်လေးဖွာ၊ သူတို့က သိမ်းကြ ဆည်းကြ၊ ကျနော်တောင် စိတ်ပူနေတာ၊ မမက မသုံးဖူးတော့ မူးသွားမလား၊ ယိုင်များ ယိုင်နေမလားပေါ့၊ တော်သေးတယ် ကြည့်ရတာ ပုံမှန်မို့၊ ဆရာမကြီး လက်မှန်းတည့်ချက်ကတော့ အံ့မခန်း၊ သွက်ရုံ ရဲရုံလေး၊ ပြီးတော့ ဆရာမကြီးက သံပုရာရည် ဖျော်တိုက်သေးတယ်၊ အအီပြေပေါ့၊ အဲဒါလဲ ကောင်းတာဘဲ တော်ကြာ မူးမော်နေရင် ပြေတာပေါ့။ စားသောက်ပြီးတော့ ဆရာမကြီးက နင်တို့ ကိုကြည့်ရတာ မျက်စိနောက်တယ်၊ နင်တို့ အဲဒီမှာ နေချင်သလိုနေ၊ ငါ့ဖာသာ ငါ အိမ်ရှေ့သွားနေတော့မယ် ဆိုပြီး ပေါ်တင်ပြောလို့ အိမ်ရှေ့ထွက်သွားတာပေါ့၊ အဲဒီတော့ ဘာရမလဲ ကျနော်လဲ မမနား ပြေးကပ်တာပေါ့၊ အစကတည်းကလဲ ကပ်ပြီးသားပါဘဲ၊

နောက်မှာ မမကို ဖက်ပြီး အီစီကလီလေးပြောရင်း နဖူးလေး နမ်းလိုက် ပါးလေး နမ်းလိုက်လုပ်နေပေမဲ့ နေရထိုင်ရ အဆင်မပြေဘူး၊ ဘယ်ပြေမလဲ ထိုင်ခုံ ၂ လုံးကို ပူးကပ်ထိုင်နေရတာကိုး၊ ကြာတော့လဲ ဘိုက်လေးအောင် စားထားတာက တကြောင်း၊ ဆေးစွမ်းက ပြလာတာလဲ ပါမှာပေါ့၊ မမလဲ နဲနဲ ငိုက်လာတယ်၊ ကျနော်လဲ မထိုင်နိုင်တော့၊ မမကိုလဲ ကြည့်ရတာ သက်တောင့်သက်သာမရှိသလိုဘဲ၊ ဒါနဲ့ အရဲစွန့်ပြီး မမကို အိပ်ခန်းထဲ သွားမယ်၊ ဒီမှာ ခါးညောင်းတယ်၊ ဘိုက်အစ်တယ်၊ လွတ်လွတ်လပ်လပ် လှဲလျှောင်းပြီး နေမယ် ဘာညာ ကပ်ချွဲတာပေါ့၊ မမက ထုံးစံအတိုင်း ဟင်အင်းပေါ့၊ ကျနော်ကလဲ တအီအီပြောတာပေါ့၊ ဟုတ်လဲဟုတ်တယ်၊ လူကမထိုင်နိုင်တော့ဘူး၊ လှဲချင်လာတာ၊ ကျနော်လဲ လျှောက်ပြောတာပေါ့၊ လူကလဲ မမကိုလက်တဖက်က ဖက်၊ နဖူးက စားပွဲပေါ်ကို ထိအောင် ငိုက်ကျနေသလို ငိုက်ပြပြီး ရေလည်ရွဲနေတဲ့ပုံဖမ်းတာပေါ့၊  ပြီးတော့ ညှောင်နာနာအသံနဲ့ ကျိုက်ထီးရိုးမှာ နေသလိုနေမယ်လေ၊ ဒီလိုလေး အသာလေးကပ်အိပ်ပြီး နေမယ်ပေါ့၊ မမပခုံးကို ပါးနဲ့ကပ်ပြီး နမူနာလဲပြပေါ့၊ ငုတ်တောင် တိုက်ပါများရင် နဲ့သေးတာဘဲ၊ ခု ရီးစားအရင်းကြီးဆိုတော့ ပိုနဲ့လွယ်တာပေါ့၊ အဲဒီမှာ ပြန်ပြောတာက သူများ အိပ်ယာကြီးတဲ့၊ ရတယ် မမ၊ ကိစ္စမရှိဘူး၊ ဆရာမကြီးက သိတာကြာပြီပေါ့၊ သူ့အိပ်ယာပေါ်တက်အိပ်လဲ ဘာမှမဖြစ်ဘူး၊ ပြောတော့ အဲဒီမှာ အဓိက ကလာပြီ၊

ကိုဇော်နော် ဘာမှမလုပ်ဘူးနော် တဲ့။ ရှက်သံဝဲဝဲလေးနဲ့ ပြောတာ၊ ဟဲ ဟဲ။ ဒီအခြေမှာ ဘယ်သူက ဘယ်ရမလဲ အိပ်ယာပေါ်ရောက်ရင်တော့ ငါ့သဘော၊ ငါလုပ်ချင်တာ လုပ်မယ် ပြောတဲ့သူရှိလား၊ ကဲပြော၊ ဒီတော့ အာ မမကလဲ ကျနော့်ကို ခုထိ မယုံဘူး၊ ကဲ ဒီမှာကြည့် ဆိုပြီး မမလက်ကို ဆုတ်ကိုင်လို့ သူ့ လက်ချောင်းတွေ လက်သီးဆုတ်ထားသလို ဆုတ်သွားအောင်ကျနော့်လက်နဲ့ တချောင်းဆီကွေး၊ ပြီးတော့မှ လက်ညိုးနဲ့ လက်မကိုဆွဲထောင်၊ ပြီးမှလက်သီးဆုတ်လေးကို ကိုင်ပြီး ထောင်နေတဲ့ လက်ညိုးကို ကျနော့် ရင်ဝ ဆွဲတေ့လို့ ကဲ မမ မယုံရင် ဒီသေနပ်နဲ့ အသေသာ ပြစ်ထည့်လိုက်ဗျာ၊ ဒီမှာ နေရထိုင်ရ အဆင်မှမပြေတဲ့ဟာကို၊ ကဲ ဒါမှမဟုတ် အိမ်ရှေ့မှာ ဖျာခင်းပြီး သွားလှဲမလား လို့ ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့လဲ ပြောရော မမက မပွင့်တပွင့်ရီလို့  ပြစ်မယ် မမကို လာထိရင်တော့ ပြစ်မှာဘဲ ဆိုပြီး ထရပ်တယ်၊ အဲဒီတော့မှ ကျနော်လဲ ထရပ်ပြီး အာ နေအုံး အပေါ့သွားအုံးမယ် မမရော သွားမလား ဆိုတော့ မမကလဲ အင်း တဲ့ ဆိုပြီး မမက အရင် ရေအိမ်ထဲ ဝင်တယ်၊ ပျော်စရာ ကအဲဒီမှာ ရှိသေးတယ်၊ ရေးရင်လိုရင်း ရောက်မှာမဟုတ်ဘူး၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆိုတော့ ဆရာမကြီး အိမ်သာ တံခါးက အထဲက ကလန့်ထိုးလို့ မရဘူးဗျာ၊ တခါးက အိကျပြီ၊ သံချောင်းနဲ့ အပေါက် လွဲနေတာ၊ သူ့ အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိတော့ ဘယ်သူမှ မပြင်ဘူး၊ အဲဒီမှာ တံခါးပိတ်လို့မရတော့ အပြင်ကနေ မမ ကိုစတာတွေ၊ လာချောင်းကြည့်မယ် တို့ ဘာတို့ပေါ့၊ တကယ်တော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ မမအထဲကရှက်ရှက်နဲ့ ပြန်အော်တာ ရီနေရတယ်၊ ပြီးတော့ ၂ ယောက်သား အိပ်ခန်းထဲ လက်ချင်းတွဲလို့ ဝင်ပါရော၊ ဆရာမကြီးကတော့ ထင်မယ်၊ ထမင်းစားခန်းမှာဘဲ တချီပြီးသွားတယ်လို့၊ ရေအိမ်တွေ ဘာတွေ ဝင်ပြီး အခန်းထဲ ရောက်သွားတာကိုး။

အထဲရောက်တော့ ဆရာမကြီးက အိပ်ယာကို စပယ်ရှယ် ခင်းထားတာဗျား၊ ဘယ်တုန်းကတည်းက သိမ်းထားတဲ့ အိပ်ယာခင်း အသစ်လဲ မသိဘူး၊ ပရုပ်နံ့တောင် ရတယ်၊ ခေါင်းအုံးစွပ်တွေ ပါအသစ်၊ ကျနော်တောင် စိုးရိမ်သွားတယ်၊ မမက အကြံနဲ့သူ့ကို ခေါ်လာတယ် ထင်သွားမှာကိုပေါ့၊ တကယ်တော့ တကယ်ပေမဲ့ ရိပ်မိသွားတော့ ဘယ်ကောင်းမလဲ၊ ဒါပေမဲ့ မမက ဘာမှမပြောတော့ တော်သေးတာပေါ့။ အထဲရောက်တော့ ကျနော်က အခန်းတံခါး လှမ်းပိတ်တယ်၊ တော်သေးတယ် ဂလန့်ချလို့ ရလို့၊ မမက ဘာလို့ ပိတ်တာလဲတဲ့၊ တော်ကြာ ဆရာမကြီး လာကြည့်ရင် ရှက်စရာကြီးလို့၊ မမကိုဆွဲပြီး အိပ်ယာပေါ်ဝုန်းကနဲ လှဲချ၊ ပြီးမှ ဟန်မပျက် ကျနော်လဲ ပျင်းကြောတွေ ဘာတွေ ဆန့်လို့ အား . .  ခုမှ အညောင်းပြေသွားတယ်ပေါ့၊ အော် မမ ဘယ်အချိန်ပြန်မလဲ ၃ နာရီလောက်မှ ပြန်လေ နော် အလာသလပ ပြောတော့ မမကလဲ အင်း ပေါ့၊ ဟိုပြောဒီပြော ပြောရင်း မမနား တိုးပြီး ဖက်မယ်လုပ်တော့ မမက ဟန်နဲ့ပန်နဲ့ သေနပ် ထုတ်ပြတယ်၊ မမကလဲ ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး၊ ဒီလိုလေ မမက ကျနော့်လက်မောင်းပေါ်အိပ်၊ ကျနော်က မမကို ဒီလိုလေး ဒီလိုလေး ဆိုပြီး မမ ခေါင်းအောက် ကျနော့် လက်တဖက် အတင်းထိုးလို့ တဖက်က လှမ်းဖက်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ မမ နဲ့ နဖူးချင်းတိုက်လို့ နှာခေါင်းထိပ်ချင်း ဟိုရမ်းဒီရမ်း ပွတ်လိုက်တော့ မမ ဟင်း ဆိုပြီး သေနပ်ကို ပြန်သိမ်းတယ်၊ ဘယ်ရမလဲ အဲဒီမှာ တဆင့်ပြီး တဆင့်ပေါ့၊ ပြီးတော့ ခြေတဖက်က မမကို ခွ၊ နှုတ်ခမ်းချင်းက ပူး၊ ၂ ယောက်သား အရှိန်တဖြေးဖြေးတက်လာတော့ လက်က နောက်ကြောကို ပွတ်ပေးရင်း နှိပ်သီးတွေ တထုတ်ထုတ်နဲ့ ပြုတ်ပေါ့၊ မမကလဲ ဟင်အင်း ဟင်အင်း နဲ့ တဖြေးဖြေး အင်း အင်း ဖြစ်လာတာ၊ ကျနော်ဆိုးချက်ကလဲ အံ့ပါ့၊ မမကိုယ်ပေါ် တက်ခွပြီးတော့ကို နမ်းတာ နေရာအနှံ့၊ အကျႌလဲ ဆွဲချွတ်လိုက်တာ မမ အပေါ်ပိုင်းဆို ဟင်းလင်း၊ မမလဲ ဖီးတက်တာ ကမ်းကုန်ပါဘဲ၊ ဒါပေမဲ့ ဆရာမကြီး ပြောတဲ့ ဘာဂျာ အဆင့်ကို မရောက်ပါဘူး၊ တက်ခွပြီး နမ်းတုန်းက စဉ်းစားမိသေးတယ်၊ နမ်းရင်း နမ်းရင်း အောက်ကို တိုက်ရိုက်ဆင်းသွားဘို့၊ ဒါပေမဲ့ လူက ဘိုက်လောက်မှာဘဲ ဂိတ်ဆုံးသွားတာ၊ မမလဲ လွန့်လွန့်လူးနေပြီ၊ လက်နဲ့ စမ်းလိုက်တော့ ရွှဲနစ်နေတာ၊ မမက အမွေးတော့ ထူတယ်၊ ရွဲတာမှ အဲဒီ အမွေး ထူထူကြီးကို ပါရွဲနေတာ၊ ဘယ်နေနိုင်တော့မလဲ၊ ထမီကို ဆွဲချ၊ ကျနော်လဲ ကမန်းကတမ်းထ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီချွတ်၊ လုံချည်ကအစကတည်းက ကျွတ်ပြီးသား၊ တန်းပေါ်က ရာဂျာကို ယူလို့ အိပ်ယာပေါ် ပြန်တက်ပြီး မမ ပေါင်ကြား ထိုင်ချတာဘဲ၊ မမက လှုတ်ကို မလှုတ်တော့တာ၊ ကျနော်ပြုသမျှ နုနေတော့တာ။

အဲဒီမှာ မမအတွင်းခံကို ဆွဲချွတ်၊ ပေါင် ၂ ချောင်းကို သေချာထောင်ကိုင်လို့ တဖြေးဖြေး နှစ်လိုက်တာ၊ မနှစ်ခင် မမဟာကို သေချာ ကြည့်မိသေးတယ်၊ ဟုတ်တယ်၊ အမွေးတွေက တော်တော်ထူတာ၊ တခုလုံးကို နက်မှောင်နေတာဘဲ၊ ဒီကြားထဲ အရည်တွေက ရွဲလို့၊ ပြောရင် ဖေါက်ပြန်တယ်လို့ ခင်ဗျားတို့ ပြောမယ်၊ မလျှာရှည်ဟာလေးကမှ ကြည့်လို့လှသေးတယ်၊ လှလှ မလှလှ အရေးမကြီးပါဘူး၊ ဒါက ဒါဘဲ မဟုတ်လား၊ ဒီတော့ ဘယ်ပြောကောင်းမလဲ၊ ရာဂျာ အုပ်ထားတဲ့ ကျနော့်ကောင် နီနီကြီးကို အသာတေ့ပြီး ခပ်ဖြေးဖြေး ထိုးလိုက်တာပေါ့၊ တထစ်ထစ်နဲ့ကို ဝင်သွားတာ၊ မမက အတင်းလဲ မအော်ဘူး၊ မသိမသာ တိုးတိုးလေး ဘဲ ငြီးတယ်၊ ကျနော်လဲ ပြင်းပြင်းထန်ထန် လဲ မဆော်ပါဘူး၊ အဆုံးထိဝင်ပြီး မှ မမကိုယ်ပေါ် မှောက်ချပြီး ဖင်လေးဘဲ မြှောက်ချီ ကြွချီ လုပ်တာ၊ တကယ့်ဖြေးဖြေးလေး၊ အဆုံးထိတောင် ပြန်မထုတ်ပါဘူး၊ ကပ်ညှောင့်လေးဘဲ ညှောင့်တာ၊ တော်တော်ကြာတယ်ဗျ။ မမလဲ ကျနော့် လည်ပင်းကို အတင်းဆွဲဖက်ထားတာ အသက်ရှုတောင် ကြပ်တယ်၊ မမလဲ ပီးမှာပေါ့၊ ညှောင့်တာ တော်တော်ကြာတဲ့ဟာ၊ ဒါကြောင့်လဲ အတင်းဆွဲဖက်ထားတာ။ မမ ဘယ်လောက်ဘဲပီးပီး၊ ဘယ်နှစ်ခါဘဲ ပီးပီး တကယ်ပီးတာကတော့ ကျနော် ပီးမှဗျ၊ နောက်ဆုံး ကျနော့် ဆီက တထုတ်ထုတ်နဲ့ အကုန် ထုတ်လိုက်မှလှုတ်နေတဲ့ ဖင်က ငြိမ်သွားတာ၊ ကျနော် ငြိမ်တော့ မမလဲ ငြိမ်သွားရော၊

တော်တော်ကြာ မမပေါ်မှာ ကျနော် ငြိမ်နေသေးတယ်၊ မမကမလှုတ်တာနဲ့ ကျနော် ထပြီး ကိုယ့်ကိစ္စ ကိုယ်ရှင်းရတာ၊ မမက အရည်တော်တော်ရွှမ်းတာ၊ ဆရာမကြီး အသစ်ခင်းထားတဲ့ ပန်းရောင် အိပ်ယာခင်းမှာ အကွက်လိုက်ကြီးကို ရွှဲလို့၊ ဒါ သူ့ဆီကချည်းသက်သက် ကျနော့် ဟာတွေက အိပ်လေးထဲမှာ၊ သွေးတွေ ဘာတွေတော့ မတွေ့ဘူး၊ ပေလဲ မတတ်နိုင်ဘူး၊ ဆရာမကြီးက နားလည်မှု့ရှိပါတယ်၊ ဒိုဘီတွေ ဘာတွေ ပေးပြီး လျှော်ခိုင်းလဲ ရတာဘဲ၊ ဒါနဲ့ မမကို အသင့်တွေ့တဲ့ စောင်နဲ့ လှမ်းခြုံပေးပြီး ကျနော့်လဲ ကိုယ့် အထုတ်လေး ကိုယ်ကိုင်လို့ လုံချည်ကောက်စွပ်ပြီး အခန်းတံခါး အသာဖွင့်ထွက်လို့ အိမ်သာထဲ သွားပြစ်တာပေါ့၊ ရေတွေဘာတွေ တောင်ဆေးလိုက်သေးတယ်၊ ပြီးမှ အသာကလေး အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ မမက မှောက်ရက် ခပ်ကွေးကွေးလေး အိပ်လို့။

အသာလေး အိပ်ယာပေါ်ပြန်တက်ပြီး မမကို နောက်ကြောကနေ ဖက်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ မမ လို့ တိုးတိုးလေး ခေါ်လိုက်ပေမဲ့ မမက မထူးဘူး၊ လှုတ်လဲ မလှုတ်ဘူး၊ ဒါနဲ့ ကျနော်လဲ ကျနော့်ဘက်လှမ်းဆွဲတော့ ပျော့ပျော့လေးဘဲ ပက်လက်လန်လဲလာတယ်၊ စောင်က အပေါ်ပိုင်း လွတ်သွားတော့ ရင် ၂ မွှာက ထင်းကနဲပေါ့၊ မမရင်သားက တင်းတင်းရင်းရင်း မရှိဘူးဗျ၊ ခပ်ပျော့ပျော့၊ အအိုတွေလို ပျော့နေတာမျိုးမဟုတ်ဘူး၊ ဟိုလေ ဟီး ဟီး မနှိုင်းကောင်း နှိုင်းကောင်း ကျနော်တွေ့ဘူးတဲ့ ဖာသည်မတွေလို ပျော့ရွဲကြီး မဟုတ်တာကို ပြောတာ၊ ပက်လက် အိပ်တာချင်းတူတူ မလျှာရှည်လေးက တင်းပြီး ဖေါင်းနေတာ၊ မမက အိဖေါင်းလေး၊ ဖေါင်းတော့ဖေါင်းတယ် ပြီးတော့ နဲနဲလေးလဲ အိကျတယ်ပေါ့ဗျာ၊ နို့သီးခေါင်းကတော့ အပျိုစတိုင် ပါဘဲ၊ ခေါင်းကြီးမဟုတ်ဘူး၊ ခေါင်းသေးလေးဘဲ ရှိသေးတယ်၊ သူ့ဟာနဲ့သူတော့ ညိုတိုတိုလေးပေါ့၊ အဲဒီမှာ ကျနော်က သူ့ကို ကိုယ်တခြမ်းက အပေါ်ကတက်ဖိသလို၊ တကယ်တော့ တကယ်ဖိတာမဟုတ်ပါဘူး၊ ကျနော့်တထောင်နဲ့ ဘေး ကိုထောက်ထားတော့ လူချင်းက ထိရုံပေ့ါ၊ အဲလို အပေါ်ပိုင်း ရင်ချင်းကပ်လို့ ကျနော့် အောက်ပိုင်းကတော့ မမဘေးမှာပေါ့၊ ပြီးတော့ သူ့ ဆံပင် နက်နက်ရှည်ရှည် ကြီးတွေ တချို့မျက်နှာပေါ်ဖုံးနေတာ အသာလေး သပ်ပေးရင်း တစိမ့်စိမ့်ကြည့်မိတာပေါ့၊ ကိုယ့်ချစ်သူ မျက်နှာက ခုမှ အရမ်းလှနေတာ၊ ဒါတောင် မမ မျက်နှာက နွမ်းနွမ်းလေး၊ မောလို့လား၊ ဘာလားတော့ မသိဘူး၊ မျက်လုံးကို မဖွင့်ဘူး၊ အိပ်ပျော်နေသလား ဆိုတော့ လဲ မဟုတ်ဘူးဗျ၊ ကြည့်ရတာ မှိန်းနေတာ၊ လူက လုံးဝကြီး အိပ်ပျော်နေတာ မဟုတ်ဘူး၊ အသိစိတ်ကတော့ ရှိနေတာပေါ့၊ ကျနော်လဲ နဖူးလေး၊ ပါးလေးကို ဖွဖွလေး နမ်းရင်း မမ မမ လို့ တိုးတိုးလေး ခေါ်ရင်း နှိုးတာပေါ့၊ အဲဒီမှာဗျာ ပြောရရင် ခင်ဗျားတို့ ယုံချင်မှ ယုံမယ်၊ စောစောကလို ထပ်လုပ်ချင်စိတ် မပေါ်လာဘူးဗျ၊ ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ အသားချင်း ကပ်နေတာတောင် စိတ်ကထပ်မဖြစ်ဘူး။ စိတ်ကုန်သွားတာမဟုတ်ဘူးနော်၊ ချစ်တဲ့ စိတ်ဘဲရှိတာ၊ ဟိုဟာ ထပ်လုပ်ချင်တဲ့ စိတ်မဖြစ်ဘူး။

တော်တော်ကြာတယ်ဗျ၊ ကျနော်လဲ ခန ခန တော့ မနှိုးပါဘူး။ သူ့နာမည် မခေါ်ဘူးပြောတာ၊ သူ အနားယူပစေပေါ့၊ လက်က စောစောက သပ်ပြီးသား ဆံပင်ကိုဘဲ ပြန်သပ်လိုက်၊ နားသယ်စပ်ကလေး ကဆံပင်ကို နားနောက်သတ်ပေးလိုက်၊ နှာခေါင်းထိပ်လေးကို ကျနော့် နှုတ်ခမ်းနဲ့ ထိနမ်းလိုက်၊ ပါးနမ်းလိုက် နဖူးနမ်းလိုက်ပေါ့၊ ဖွဖွလေးတွေပါ၊ မမ မျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း ချစ်နေတာ၊ အဲဒါမှ တကယ့်အချစ်ဗျ၊ အဲဒီအရသာက အချစ်မရှိရင် ဘယ်မိန်းမနဲ့မှ မရနိုင်တာ။ တော်တော်လေးကြာမှ မမက မျက်လုံးက မသိမသာလေး ပွင့်လာတယ်၊ အဲဒီမှာ မမကို ပြုံးပြီး ခပ်တိုးတိုးလေးပြောလိုက်တယ်၊ ပြောဖြစ်မယ်လို့ ဘယ်လို့မှ မရည်ရွယ်ထားတဲ့ စကား၊ ရင်ထဲက သူ့အလိုလိုကို ထွက်လာတာ

"မမ . . . ကျနော်တို့ လက်ထပ်ကြမယ်နော် မမ"

ပထမ ကျနော်ပြောတာ မမ မကြားတာလား ဘာလား တော့မသိဘူး၊ ပြန်မပြောဘူး၊ တဖြေးဖြေးနဲ့ သူ့ အသိစိတ်တွေ သူပြန်စုနေသလိုဘဲ၊ ပွင့်လာတဲ့ မျက်လုံးကလဲ မှိန်နေရာက အရောင်ပြန်တောက်လာတယ်၊ အဲဒီလို အသိစိတ် အပြည့် ပြန်ရလာအောင် ခနစောင့်ပြီးမှ ကျနော် စောစောက စကားကို ပြန်ပြောတယ်။

"မမ လက်ထပ်ကြမယ်နော်"

"အာ ကိုဇော် မကောင်းဘူး၊ မမကို အနိုင်ကျင့်တယ်"

"မဟုတ်ဘူး မမ၊ မဟုတ်ဘူး၊ မမကို ကျနော်ချစ်တယ်၊ ကျနော် လက်ထပ်မယ်"

"ဘာမဟုတ်ဘူးလဲ၊ ကိုဇော် ကတိလဲ မတည်ဘူး၊ ဒါ မမကို တမင်လုပ်တာ"

အဲဒီမှာဗျာ၊ မမက သူ့ကို တမင်လုပ်တာထင်တာ၊ ကျနော်ကလဲ ချစ်လို့ ဖြစ်သွားတာပေါ့၊ တမင်မဟုတ်ဘူးပေါ့၊ တကယ်တမ်း အမှန်ပြောရရင် တကယ်တမ်း ရည်ရွယ်ပေမဲ့ မမက အတင်းငြင်းရင် ကျနော် မလုပ်ပါဘူး၊ အမှားကတော့ ဘာမှမလုပ်ပါဘူး ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ အခန်းထဲ ခေါ်သွင်းပြီး ဖြစ်သွားတော့ ကျနော့်ကို အထင်လွဲသွားတာ၊ လုပ်မယ်ဆိုပြိး ပြောလို့ ခေါ်လဲ ရမှမရတာ၊ ခုဟာက အပေါ်မှာ ကျနော်ရေးခဲ့သလိုပေါ့၊ ဘယ်လိုဘဲပြောခဲ့ပြောခဲ့ပေါ့၊ မမကလဲ ဒီလောက်ကြီး မငြင်းဘူး ဆိုတော့ ကျနော်လဲ ဖြစ်သွားတာပေါ့၊ ခုမှ သူက တမင်လုပ်တာ ဆိုပြီး စွပ်စွဲတော့ ကျနော်က ဘယ်လို ငြင်းမလဲ၊ ကျနော့်လုပ်ရပ်က ဟိုစကားလို မပြေးသော်လဲ ကန်ရာကရှိနေပြီလေ။ အဲဒီမှာ နဲနဲ အခြေအတင် ဖြစ်တာပေါ့၊ ကျနော် က လက်ထပ်မယ်စွပ်ပြော၊ မမကလဲ ကျနော့်ကို အနိုင်ကျင့်တယ် ဘာညာ စကားက ၂ လမ်းသွား ဖြစ်နေတာ၊ အကြောင်းတခုတည်းကို မဦးတည်ဘူး၊ ကျနော် ပြောတဲ့ လက်ထပ်မယ် ဆိုတာလဲ မမက ဘာမှမပြောဘူး၊ အင်း လဲမပြော မအင်း လဲ မပြော၊ ကျနော်ကလဲ ရှင်းပြတာပေါ့၊ စဉ်းစားကြည့်ဗျာ၊ ဖြစ်သွားပြီဗျာ၊ ကျနော်ဘဲ လွန်တယ်ထား၊ ကျနော် ယူမယ်ဗျာ၊ လက်ထပ်မယ်ဗျာ၊ ကိစ္စက ပြီးပြီပေါ့၊ မဟုတ်ဘူးလား၊ အဲဒါကို ဘာလို့ အနိုင်ကျင့်တယ်ဘဲ ပြောပြောနေလဲ မသိဘူးဗျ။ မမ ကို ကျနော် နားမလည်တာ။

အဲဒီမှာ ၂ ယောက်သား တိုးတိုးတိုးတိုး နဲ့ ရန်ဖြစ်နေတာ၊ အဲ ရန်ဖြစ်နေတာလား အကျိပ်အနယ် ဆွေးနွေးတာလား တခုခုပေါ့၊ အဲလို အခြေအတင်သာဖြစ်နေတာ မမက ငိုတော့ မငိုဘူးဗျ၊ မျက်နှာက ခပ်တင်းတင်း၊ ဆက်တိုက်ကြီးတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျနော်က ဆက်မပြောရင် မမလဲ ရပ်သွားတယ်၊ နောက် တခုခုကို ပြောရင် အဲဒီလမ်းကြောင်းဘဲ ပြန်ရောက်သွားတယ်၊ အဲလိုမျိုး၊ မမက အကျႌလဲ ထ မဝတ်ဘူး၊ စောင်နဲ့တော့ သူ့ကိုသူ လုံအောင် ဖုံးလိုက်တယ်၊ ကျနော့် အဖက်လဲ မခံတော့ဘူး၊ ကျနော်ထိဘို့ ကြိုးစားရင်လဲ ကျနော့်လက်ကို သူ့လက်နဲ့ ရိုက်ထုတ်တယ်၊ အဲဒီမှာ တဖြေးဖြေးနဲ့ မမ ပြန်ချိန်ရောက်လာတာပေါ့၊ ကျနော်က မထူးဘူး၊ မမကို မပြန်နဲ့တော့ ခိုးရာလိုက်တဲ့သဘောပေါ့ ပြောပေမဲ့ မမက ပြန်မယ်တဲ့၊ ပြီးတော့ ကျနော့်ကို အတင်း အခန်းထဲကထွက်ခိုင်းတယ်၊ သူအဝတ်အစား ပြန်ဝတ်ဘို့၊ ကျနော်လဲ နောက်ဆုံး လက်လျှော့ပြီး ကိုယ့်အဝတ်ကိုယ်ဝတ်ပြီး အခန်းထဲက ထွက်ပေးလိုက်ပါတယ်။

အပြင်မှာ ဆရာမကြီးကို မမစိတ်ဆိုးနေတယ် ပြောတော့ ဆရာမကြီးက ပြုံးတယ်၊ ပြီးတော့ တိုးတိုးလေး မိန်းမဆိုတာ ဒီလိုဘဲပေါ့၊ နောက်စိတ်ပြေသွားမယ်၊ မပူနဲ့ပေါ့၊ အဲဒါနဲ့ ကျနော်လဲ မမကို ဆိုက်ကားနဲ့ဘဲ အိမ်ထိ လိုက်ပို့ပေးဘို့ ပြောရတယ်၊ ဆိုက်ကားခတွေ ဘာတွေလဲ ဆရာမကြီးကိုပေးပေါ့၊ ဆရာမကြီးကလဲ ကူညီတယ်၊ မမ ကိုလိုက်ပို့ပြီး သူ့ခလေးကိုပါ တခါတည်း ကျောင်းက ဝင်ကြိုခဲ့မယ်ပေါ့၊ ကျနော့်ကို ပြန်တော့ပေါ့၊ အချိန်က ကပ်နေပြီ၊ အဲဒါနဲ့ တံခါးဝကနေ မမကို ပြောလိုက်တယ်၊ မမက အထဲက တံခါးမှ မဖွင့်ပေးတာ၊ ဆရာမကြီး မမကို လိုက်ပို့ပေးမယ် ဆိုတဲ့အကြောင်း၊ ကျနော် မမနဲ့ လက်ထပ်ဘို့ အိမ်ကိုပြောမယ့်အကြောင်း၊ ခု ဆရာမကြီးကလဲ ခလေးကျောင်းကြိုရမှာမို့ ကျနော် ပြန်တော့မယ် ဆိုတဲ့ အကြောင်း ရှိသမျှ အကြောင်းတွေ အကုန်လှမ်းပြောပေမဲ့ မမက အထဲက ကျနော့်ကို တခွန်းမှ ပြန်မပြောဘူးဗျ၊ စိတ်ကောက် မပြေသေးတဲ့ သဘော၊ အဲဒါနဲ့ ကျနော်လဲ ပြန်ခဲ့တယ်၊ ဆရာမကြီးကို တော့သေချာမှာခဲ့တာပေါ့၊ မမကို နားလည်အောင် ချော့ပေးဘို့။

နောက်တနေ့ ဆရာမကြီးဆီ ပြန်ရောက်တယ်၊ အခြေအနေမေးဘို့၊ ပုံမှန်နေ့ဆို ကျနော်က အိပ်ရာထတာက ၁ဝ နာရီလောက်၊ ညဘက်ဆို ဘော်ဒါတွေနဲ့ ထုံးစံအတိုင်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်၊ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဆိုပေမဲ့ ကုလားစာ၊ ဆိတ်သားခါးပတ်၊ ပန်းသေးခေါက်ဆွဲ ဒါမျိုးတွေလဲ အစုံရောင်းတာ လမ်းဘေးဖွင့်တဲ့ဆိုင်၊ ညဘက်ဘဲ ဖွင့်တာ၊ ထိုင်နေကျ၊ အဲဒီမှာ ဟိုဟာချ၊ လေပစ်၊ ဒါနဲ့ဘဲ ည ၁၂ နာရီ ၁ နာရီ အမြဲတမ်းထိုးတယ်၊ ဒါနဲ့ ထတာနောက်ကျတာပေါ့၊ မနက်ဆို အိမ်မှာကတော့ အမြဲ လက်ဖက်ရည်ဖျော်ပါတယ်၊ ကျနော့် အတွက် အိပ်ယာထရင် လက်ဖက်ရည် တခွက်တော့ ကျန်ပါတယ်၊ အေးတော့ အေးနေပြီပေါ့၊ အဲဒါ ကောက်မော့၊ ပြီးမှ အပြင်ထွက်ပြီး ကြိုက်တာ ဝယ်စားပေါ့၊ မုန့်ဟင်းခါး ဖြစ်ဖြစ် အုန်းနို့ ခေါက်ဆွဲဖြစ်ဖြစ် တခုခုပေါ့၊ စားရင်း လက်ဖက်ရည်လဲ ထပ်သောက်ပေါ့၊ အဲဒီမှာ တခါတည်း မောနင်းပက်က  ပါလာတာ၊ အဲလို။ တခုခုစလှုတ်ရှားဘို့က အချိန်ကတော်တော်ယူရတာ၊ နိုးတာနဲ့ ဖုတ်ဖက်ခါ ကောက်ထွက်လာလို့ မဖြစ်ဘူး၊ အဲ မနေ့ကလို စပါယ်ရှယ် နေ့မျိုးကတော့ တမျိုးပေါ့၊ ချဲဖွင့်တဲ့ နေ့တွေ ဆိုလဲ အဲလိုဘဲ စောစောစရတာ၊ ကျန်တဲ့ နေ့ကတော့ အေးဆေး၊

ကိုယ့်ကိစ္စပြီးမှ ဆရာမကြီးဆီလာတာဆိုတော့ ၁၂ နာရီလောက် ထိုးရောပေါ့၊ ရောက်တော့ ဆရာမကြီးက မနက်စာတောင် စားပြီးပြီ၊ မနေ့ကျန်တဲ့ ဟင်းတွေကို ထမင်းနဲ့ လူးပြီး အကုန်စားလိုက်တာတဲ့၊ မနေ့ညကလဲ သူ အိပ်လို့ ကောင်းလိုက်တာတဲ့၊ ဆင် တကောင်လုံး ဖင်ထဲဝင်သွားတာတောင် မနိုးဘူးဆိုဘဲ၊ အဲလို ပေါက်ကရပြောတာ။ အဲဒီမှာ ဆရာမကြီးကို အခြေအနေ မေးတော့ မမ ကိုလိုက်မပို့ရဘူးတဲ့ဗျား၊ သူ့ဖာသာ သူပြန်တာတဲ့၊ သူ ဆိုက်ကားတော့ ခေါ်ပေးလိုက်ပါတယ်တဲ့၊ သူ့ကိုလဲ ဘာမှ မပြောဘူးတဲ့၊ စိတ်မပူဘို့၊ ဒီလိုဘဲ ဖြစ်တတ်တယ်ပေါ့၊ ဘာညာပေါ့၊ ဒီလိုဘဲ၊ ပြောရင်း ကျနော် အတင်းမလုပ်ပါဘူးဗျာ ဆိုပြီး သူ့ကို ပြောတော့ အင်း သူသိတယ်တဲ့။ ဘယ်လို သိလဲဆိုတော့ သူက ရီပြီး သူချောင်းကြည့်နေတယ်တဲ့ဗျား၊ သေရော၊ အဲဒီမှာ ဇတ်လမ်းက နှာဘက် နွယ်သွားတာ၊ နွယ်ရုံတင်မဟုတ်ဘူး၊ ပတ်သွားတာ။

ဆရာမကြီးလဲ နဲနဲရစ်နေပြီဗျ၊ ရှိသမျှ အနှစ်တွေ အကုန် နယ်စားလိုက်တာနဲ့တူတယ်၊ ဟီး ဟီး ဟား ဟား စလာပြီ၊ ကျနော်လဲ မရှက်နိုင်တော့ဘူး၊ သူက စလာတော့ စမြုံ့ပြန်တာပေါ့၊ ဘယ်ကတည်းက စချောင်းတာလဲပေါ့၊ သူစချောင်းတော့ ကျနော့်က မမပေါ်မှာ ခွပြီး ကုန်းနမ်းနေတာ ဆိုဘဲ၊ သူချောင်းတဲ့ အပေါက်ကိုတောင် ပြလို့ ကျနော်ကြည့်လိုက်တော့ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းဗျာ၊ နောက်ဖေးကဘဲ ချောင်းတာ၊ အိပ်ယာကို ဘေးတိုက်၊ သူ့ထက်ကောင်းတဲ့ ဗျူးတောင် သူ့လောက်မကောင်းဘူးပြောလို့ရတယ်၊ သူကြည့်တော့ မမက အပေါ်ပိုင်းတောင် ကျွတ်နေပြီတဲ့၊ အဲဒီမှာ သူကလဲ ဆရာမကြီးဆိုတော့ ကျနော့် လုပ်ပေါက် မဟုတ်တာတွေ ပြောတာပေါ့၊ ဖီလင် မရှိဘူးတဲ့၊ ကမူးရှုးထိုး ဖြစ်နေတဲ့သဘော၊ သူက ဟန်နဲ့ ပန်နဲ့ လုပ်ပြတော့ ကျနော်လဲ စိတ်ထလာရော၊ ခါတိုင်း နောက်သလိုမဟုတ်တော့ဘူး၊ ဒီကြားထဲ သူဝတ်ထားတာက တော်တော်နွမ်းနေတဲ့ အိမ်နေရင်း ရှေ့ကွဲ အကျႌနဲ့ ထမီဗျာ၊ သူ့ပစ္စည်းကို အရှိကို အရှိအတိုင်းလိုဖြစ်နေတာ၊ အသားနဲ့ တထပ်တည်း၊ အဲဒီမှာ ပွင့်ကုန်ကြတာ၊ သူလဲ ဘုနေလို့လား၊ အရှိန်ရနေလို့လား၊ ဘယ်လို ဘယ်လို ကပ်သွားမှန်းမသိဘူး၊ မီးဖိုခန်းထဲမှာ၊ ကျနော် သတိထားမိတော့ နံရံကို မှီထားတဲ့ ကုလားထိုင်မှာ ကျနော်က ထိုင်၊ သူက ကျနော့်အပေါ်က မျက်နှာချင်းဆိုင် ကျနော့်ကို ခွပြီးထိုင်၊ ကျနော့်က သူ့ကို ဖက်ထားတာ၊ လက်တွေက သူ့အကျႌအောက်မှာ၊ သူလက်က ကျနော့် နား၂ ဖက်ကို အုပ်ကိုင်လိုက်၊ နောက်စေ့ကို ဆွဲပြီး လှမ်းဖိလိုက်၊ ကျနော့်မျက်နှာက သူ့ လည်ပင်းတို့ ရင်ညွန့်တို့ ဆီမှာ၊ နှုတ်ခမ်းတွေဘာတွေလဲ စုတ်ပေါ့၊ လျှာချင်းကို ပလူးနေတာ၊ သူလဲ ကော့ကော့ပြီးတော့ ပေးတာ၊ တော်တော်ထန်တဲ့ အပြုအမူ၊ တခါမှ မကြုံဘူးဖူး။

တမောဗျာ၊ အဲဒီ ခုံ မှာ ၂ ယောက်သား၊ အသက်ရှုသံ ပြင်းပြင်းနဲ့ လှုတ်ရှားတာ၊ ပြီးမှ ရပ်ပြီး အခန်းထဲသွားတာ၊ တိုင်ပင်စရာတောင် မလိုဘူး၊ အပီဘဲ၊ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ သူ့ အဝတ်တွေ ကျွတ်တာ၊ ဖြုတ်ကနဲဘဲ၊ ထမီကို ဖြေချလိုက်တာ ဂွင်းလုံး၊ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီတောင် မဝတ်ထားဘူး၊ ဘရာစီယာတော့ရှိတယ်၊ ချိတ်တောင်မဖြုတ်ဘူး၊ စွပ်ကနဲ စွပ်ကျယ်ချွတ်သလို ဆွဲချွတ်လိုက်တာ၊ ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန်ပြီး ကျနော့်ကို ကြည့်ရင်း နောက်ပြန်ဖင်တွန်းရွှေ့တက်သွားတာ၊ သူ့ပေါင်ကြားထဲကဟာက ပြောင်သလင်းခါနေတာဘဲ၊ ခလေး ငယ်ငယ်လေး အတိုင်းဗျာ၊ နို့အုံကနဲနဲတော့ တွဲပေမဲ့ လုံးတော့လုံးတုန်း၊ ကြီးပေမဲ့ ရွဲနေတာတော့ မဟုတ်ဘူး၊ အသားကဖြူတော့ တော်တော်လှတယ်ဗျ၊ ကျနော်လဲ ကမန်းကတမ်း ကိုယ့်ဟာကိုယ် ချွတ်တာပေါ့၊ သူက ကုတင်ပေါ်တောင် ရောက်နေပြီဆိုတော့ သူ့နောက်က အမှီ လေးဘက်ထောက်ပြီး သူ့လမ်းကြောင်းအတိုင်း လိုက်တက်လိုက်တာပေါ့၊ သူ့ကိုယ်ပေါ် တဝက်လောက်လဲ ခွမိရော သူက ကျနော့်ကို တွန်းပြီး လှဲချတော့ ပက်လက်ဖြစ်သွားတာ၊ အဲဒီမှာ ကျနော့် ပေါင်ပေါ်မှောက်ချပြီး ကျနော့်ကောင်ကို ဆွဲကိုင်တာ၊ သူ့ နို့အုံက ကျနော့် ပေါင်နဲ့ ကပ်ရက်ပေါ့၊ ဆရာမကြီးနဲ့ ကျမှ ကျနော် အခံကြီးသက်သက်ဗျာ၊ သူ့လုပ်ကွက်က ဖာမတွေတောင် လိုက်မမှီဘူး၊ သူက ထန်နေတာလဲ ပါချင်ပါမှာပေါ့၊ ကျနော်လဲ အားလုံးကို မေ့နေတာ၊ သူ့ကနေတဲ့ဇတ်ကို အလျှင်မီအောင် မနဲလိုက်ကရတယ်။

လီးစုတ်တော့ ခံဘူးတာပေါ့ဗျာ၊ ဖာမတွေစုတ်ပေးတာ၊ ဒါပေမဲ့ ဆရာမကြီး စုတ်တာကို ဘယ်သူမှ မမှီဘူး၊ ထိပ်က ကျင်ကနဲ ကျင်ကနဲ ဖြစ်ပြီး လူက တုန်တုန်သွားတာ၊ ပီးလား ဆိုတော့ မပီးဘူးဗျ၊ ဖီးက အိုဗာကြီးဖြစ်သွားလား တော့မသိဘူး၊ မခံနိုင်ဘူးဗျ၊ လူကို ရှုံ့မဲ့နေတာ၊ ဆရာမကြီးက စုတ်ရင်း ကျနော့် မျက်နှာကို မော့မော့ကြည့်တာ၊ ပြီးတော့ သူ မဖိထားတဲ့ ဟိုဘက်ပေါင်ကို တွန်းကားပြီး လက်က ကမြင်းသေးတာ၊ ပေါင်ကိုလဲ ခပ်ပြင်းပြင်းပွတ်၊ ဥကိုလဲ ကိုင်၊ ကိုင်ချက်ကလှတယ်၊ တချက်တချက်အောက်အောက်သွားတာလေး ခံလို့ကောင်းတာ၊ အရမ်းကြီး နာအောင်သူမလုပ်ဘူး၊ သူမို့ ချက်ကောင်းတွေ အကုန်သိတယ်၊ သူ့နို့ဖိထားတဲ့ ဘက်ကလဲ လူက ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နဲ့ နို့နဲ့ ပေါင်ကို လာပွတ်နေသေးတယ်၊ စုတ်တာတောင် လက်နဲ့ထိမ်းမစုတ်ဘူးဗျာ၊ ပါးစပ်နဲ့ဘဲတချောင်းလုံးကို ထိမ်းထားတာ၊ လက်က တချက်တချက်မှ ကိုင်တာ၊ ကိုင်ရင်ထူးခြားပြီ၊ တင်းတင်းဆုတ်လို့ အောက်ပိုင်းလေးကိုဘဲ ဂွင်းထုသလို ဆက်တိုက် ထုပေးတာ၊ အဲလိုမျိုးတွေ၊ ကျွမ်းချက်ကတော့ ခုခေတ်စကားနဲ့ ပြောရရင် ၁ဝ အတိဘဲ။ လူက ပက်လက်လဲနေပေမဲ့ သူ လက်ချက်နဲ့ တချက်တချက် အီးကနဲ ကျင်တဲ့ဒဏ် မခံနိုင်ဘဲ ကြွကြွတက်လာတာ၊

သူ တဝစုတ်ပြီးသွားတော့ ကျနော့်ဘေး ပက်လက်လှဲပြီး ကျနော့်ကိုဆွဲပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်တင်ပေးတာ၊ ခေါင်းက နို့ဆီ တန်းရောက်တာပေါ့၊ ကျနော့်က ပြန်သာလုပ်ရတာ သူ့ အထိမ်းအကွပ်တွေ အများကြီးပါတယ်၊ သူက လက်နဲ့ ကျနော့်ခေါင်းကို လိုက်ထိမ်းတာ၊ လိုက်ထိမ်းတာ မဟုတ်ဘူး၊ နေရာလိုက်ရွှေ့တာ၊ ကျနော့် လက်ကိုလဲ သူဘဲ ထိမ်းတာဘဲ၊ ကျနော်က အလိုက်သင့် ကျတဲ့နေရာပေါ်မူတည်ပြီး နယ်တန်နယ်၊ ညှစ်တန်ညှစ်၊ စို့တန်စို့၊ ရက်တန်ရက်၊ စုတ်တန်စုတ်၊ အဲလို လျှောက်လုပ်ရုံဘဲ၊ ခင်ဗျားတို့လဲ ရိပ်မိမှာပေါ့၊ ဆရာမကြီး ဘာကြိုက်တတ်လဲဆိုတာ၊ အဲဒါပြောတာ၊ သူကျနော့်ကို လိုင်းသွင်းတာ၊ ကျနော့် ခေါင်းကို အောက် တဖြေးဖြေး တွန်းချနေကတည်းက ကျနော် ရိပ်မိလိုက်ပြီ၊ ငြင်းအားမရှိဘူးဗျ၊ ခလေးလေး တယောက်လို ပြောင်နေတာဗျာ၊ ရွံ့တဲ့စိတ်က ဘယ်ကနေမှ ထွက်မလာဘူး၊ မလျှာရှည်လေးဟာ ကြည့်လို့ကောင်းတယ်ဆိုတာ နောက်ကောက်ကျသွားတယ်၊ အောက်ရောက်လာတော့ ချက်ခြင်း ဘယ်ကုန်းရက်မလဲ၊ စိမ်ပြေနပြေ ကြည့်သေးတာပေါ့၊ သူကလဲ ပြတယ်၊ သေချာပြတာ၊ ပြရုံတင်မက သူလဲ လက် ၂ ဘက်တထောင်နဲ့ နောက်ပြန်ထောက်လို့ ခေါင်းထောင်ပြီး ကျနော် ဘာလုပ်မလဲ ကြည့်နေတာ၊ သူ့ပေါင်တချောင်းက ကွေးကွေးလေး ကားပြီး တချောင်းကထောင်ပြီးကားထားတာ၊ နှုတ်ခမ်းလေးကို ဟလို့ အထဲက နီတာရဲလေးက ပြူနေတာ၊ အကွဲတလျှောက်လုံးဘဲ။ အရည်တွေကလဲ အရွဲကြီးမဟုတ်ဘူး၊ စိုတိုတိုလေးဘဲရှိတော့တာ၊ စောစောက သူစောင်ဆွဲပြီး လှမ်းသုတ်လိုက်လို့လားမသိဘူး။

ကြည့်ရင်းတန်းလမ်း မနေနိုင်ဘူးဗျ၊ ပထမ လက်နဲ့ အသာလေး ပွတ်ကစားသေးတယ်၊ သူက ကော့ကော့လာတာ၊ အတင်းလဲ ကျနော့်ခေါင်းကို သူ့ပေါင်ကြားထဲ မဆွဲချဘူး၊ ကျနော်ဘာလုပ်လဲ အရသာခံပြီးကြည့်နေတာ၊ ကျနော်ပွတ်ကစားနေတုန်း သူလဲ သူ့လက်နဲ့ သူ့ဟာသူ လာပွတ်တယ်၊ တချက် ၂ ချက်၊ ကျနော့် စိတ်ထဲချီတုံ ချတုံ၊ စိတ်က ရွစိတက်နေတာ၊ မနေနိုင်ဘူးဗျ၊ ခေါင်းက တဖြေးဖြေး ငိုက်စိုက်ကျသွားတာ၊ အကွဲထဲ တန်းပြီးတော့ မဟုတ်ဘူ၊ ထိပ်က ဆီးခုံစပ်ကို၊ အနံ့ တမျိုးဗျ၊ အနံ့တော့ရှိတယ်၊ နံတဲ့ အနံ့မဟုတ်ဘူး၊ အဲဒီတုန်းကတော့ ဘာ အနံ့မှန်း ဘယ်သိမလဲ၊ တဖြေးဖြေးဆီးခုံကနေ ဘေး နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေပေါ့၊ လူက မရဲဘူး၊ စမ်းနေတာ၊ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနဲ့ လျှောက်ပွတ်တာ၊ လျှာတောင် မထုတ်တချက် ထုတ်တချက်၊ ဆရာမကြီး စိတ်ရှည်ချက်က ချီးကျူးတယ်၊ အပေါ်ပိုင်း တခုလုံးကို ထိမ်းခဲ့တဲ့ သူ့လက်က ပေါင်ကြားထဲ လှုတ်ရှားနေတဲ့ ကျနော့်ခေါင်းကို ယောင်လို့တောင် လာမကိုင်တာ၊ မသိမသာလေး ကော့တော့ ကော့ကော့ ပေးတာပေ့ါ၊ ပေါင်လဲ ကားနိုင်သမျှ ကားထားပေးတယ်၊ အသံကလဲ မလုပ် လုပ်ချင်လာအောင် ခပ်တိုးတိုးလေးထွက်နေတာ၊ အီး လား အင်းလား အဲလိုမျိုး။

ဟာဗျာ၊ ခင်ဗျားကလဲ လုပ်မဲ့ဟာ အစကတည်းက အသကုန် စဆွဲတာမဟုတ်ဘူး လို့ မပြောနဲ့ဗျ၊ ဒီလိုဘဲ တဖြေးဖြေးဖြစ်သွားတာ၊ ရွံ့စရာတွေ တခုမှ ရှာမတွေ့တော့ အကွဲကြားထဲ နစ်တာပေါ့၊ အဲဒီတော့မှာ ဘာဂျာကောင်းကြောင်း ပီပီပြင်ပြင်သိတာ၊ အတွင်းသားလေးတွေက လျှာဖျားမှာ အိနေတာ၊ အဲဒါမှ တကယ့်အရသာ၊ ထောပတ်စားရတာထက် အများကြီးပိုတာပေါ့၊ ဒီထက်ကောင်းတာက ကိုယ်လုပ်လို့ သူရွစိတက်တာကို မြင်ရတဲ့ ကြားရတဲ့ အရသာ၊ အဲဒါက အားကိုပြည့်ပြီး ထပ်တလဲလဲ လုပ်ချင်စိတ်တက်လာတာ၊ ဒါကြောင့် သူလဲ သူမှုတ်တုန်းက ကျနော့်ကို မော့မော့ကြည့်တာ၊ ဘယ်လိုမှုတ်ဆိုတာ ဆရာမကြီး ကျနော့်ကို တခွန်းမှ မသင်ရပါဘူးဗျာ၊ ကြည့်ခဲ့ဘူးတဲ့ အပြာကား တွေ အကျိုးကြောင့်လား၊ ကျနော်ဘဲ တော်လို့လား မသိဘူး၊ ပီပီပြင်ပြင်ကို ဖြစ်တာ၊ ဆရာမကြီးလဲ လူးနေတာ၊ ပေါင်တောင်မကားနိုင်တော့ဘူး၊ ကျနော့်ခေါင်းကို လာညှပ်ညှပ်ထားရတာ၊ ပက်လက်တောင် မဟုတ်ဘူး ဘေးစောင်းတာမှ ဟိုဘက်ရော ဒီဘက်ရော ၁၈ဝ ဒီဂရီ အတိုင်း လူးတာ၊

အသကုန်ဆွဲပြစ်လိုက်တာ တော်တော်ကြာတယ်၊ ၂ ယောက်စလုံး နုံးကျသွားတဲ့ အထိ၊ မလွန်ဘူးဗျ၊ မလွန်ဘူး၊ ပြီးတော့မှ ကုန်းထပြီး ဆော်ဘို့ပြင်တာ၊ ရာဂျာ လှမ်းဆွဲတော့ ဆရာမကြီးက ခေါင်းခါပြတယ်၊ မလိုဘူးပေါ့၊ ဘာပြောလဲဆိုတော့ ဒီအတိုင်းလုပ်တဲ့၊ တရက် ၂ ရက်ဆို ရာသီလာတော့မှာ၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူး၊ ငါ ဒီအတိုင်း ဘဲ ခံချင်တာတဲ့၊ ဒါဆို လေးဘက်ထောက် လို့ ပြောလိုက်တော့ ဟင်အင်း ဒီအတိုင်း လိုးကွာ၊ ငါ နင့်မျက်နှာကို ကြည့်ချင်တယ် တဲ့ ပြောတဲ့အသံက ရိုးရိုးသံတောင် မဟုတ်ဘူး နှာသံလား ကြာသံလား၊ ပြီးတော့ လူက တွန့်လိန်နေရာရွေ့လို့ ခေါင်းအုံးပေါ် ခေါင်းတင်ပြီး ခြေထောက် ၂ ဖက်ကို ကားပြီးမြှောက်ပေးတာ၊ ဒီတော့ ဘယ်ရမလဲ ပေါင်ကြား ဝင်ထိုင်တော့ နေအုံး နေအုံး ဆိုပြီး ထောင်ထားတဲ့ ခြေတဖက်ကို ပြန်ချလို့ ကျနော့် ပေါင်ကြားထဲ လျှိုသွင်းရင်း ခါးကိုလိမ်လို့ ခြေတဖက် ကျနော့် ပခုံးပေါ်လာတင်တယ်၊ အဲဒီမှာ ဂွင်က ဝင်သွားတာ၊ အဲဒီမှာ ထောင်ထားတဲ့ ခြေထောက်ကို ကိုယ်နဲ့ ဖိပြီး ကျနော့်ကောင်ကို တေ့လို့ နှစ်ချလိုက်တာ၊ အား . . . ကောင်းလိုက်တာဗျာ၊ ဆွေ ရ ဆက် မျိုး ရ ဆက် လောကထဲက ခနပျောက်သွားတယ်၊ ကျနော် အား ကနဲ့ ခေါင်းမော့ပြီး ကော့တက်သွားတာ အရသာခံ ကြည့်နေတာဗျာ၊ ပြီးတော့ ဆောင့်ချက်တိုင်းကို မျက်လုံးလေး မှေးပြီးအရသာခံကြည့်တာ၊ ညီးသံကလဲ တိုးတိုးလေး ထွက်သေးတယ်၊ ကောင်းလိုက်တာ လိုးကွာ အားရပါးရလိုး အဲလို ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်းတွေကလဲ ပြောသေး၊ လေသံလေးနဲ့ပြောတာ နားထောင်လို့ တကယ်ကောင်းတယ်၊ မနေနိုင်ဘူး ပီးတာဘဲ၊ ကြာလှ ၃ - ၄ မိနစ်လဲ။ မှုတ်တာ ဒါထက် ၁ဝ ဆမက ကြာမယ်လို့တောင် ထင်ရတယ်၊ ပီးမှ မောမောနဲ့ သူ့ကိုယ်ပေါ်လဲတာ၊ ဒါတောင် မောသံကြီးနဲ့ သူ့ကို မေးလိုက်တယ်

"နင်ရော ပီးရဲ့လား"

"အင်း ကောင်းလိုက်တာ၊ ပီးတာပေါ့ဟ၊ မြောနေပြီ၊ မရတော့ဘူး၊ နင်ဘဲ ငါ့သားကို ကျာင်းမှာသွားကြိုပေးတော့ အိပ်တော့မယ်၊ မလှုတ်နိုင်တော့ဘူး"

စကားကို လေးလေးပင်ပင် နဲ့ တလုံးချင်းပြောပြီး သူလဲ အိပ်တာဘဲ၊ အိပ်ယာခင်းကတော့ မနေ့က အိပ်ယာခင်း၊ ဒီနေ့က အကွက်တွေ ပိုများတယ်၊ မှုတ်ထားတဲ့ နေရာလဲ ကွက်၊ ဆော်တဲ့ နေရာလဲ ကွက်၊ ကျနော်လဲ ခန နှပ်ပြီးထ၊ အမြင်မတော်လို့ သူ့ကို အကျႌ ထမီ ပြန်စွပ်ပေးခဲ့သေးတယ်၊ သူက အီးအဲ နဲ့၊ နဲနဲ အလိုက်သင့်နေပေးပါတယ်၊ မျက်လုံးကတော့ မဖွင့်ဖူး၊ ပြီးတော့ နောက်မှာ ကိုယ်လက်သန့်စင်၊ မျက်နှာတွေ ဘာတွေ သစ်ပေါ့၊ ပြီးတော့ အချိန်နဲနဲရသေးတာနဲ့ အိမ်ရှေ့ထိုင်ပြီး ဆေးလိပ် တလိပ်လောက် သောက်လိုက်သေးတယ်၊ ပြီးမှ ဆရာမကြီး ခလေးကို ကြိုဘို့ သူ့ကျောင်း ဆိုင်ကယ်နဲ့ လာခဲ့တယ်၊ ကျောင်းဝမှာ ခနလောက် စောင့် ကျောင်းလွှတ်တော့ ဟိုကြည့် ဒီကြည့် ဒီကောင့်ကို ရှာပြီးတွေ့တော့ လက်ပြရင်း လှမ်းအော်ခေါ်လိုက်တယ်၊

"ဟေ့ကောင် မျောက်လောင်း ဒီမှာ ဒီမှာ"

အဲဒီမှာ မျောက်လောင်းလေး၊ စကားမစပ် ဆရာမကြီး သားကို ကျနော် မျောက်လောင်း လို့ဘဲ ခေါ်တယ်၊ မျောက်လိုဆော့တဲ့ ကောင်မို့၊ သူကလဲ မနာပါဘူး၊ ခလေးမို့လို့လား တော့မသိဘူး၊ အဲဒီမှာ ကျနော့်ကို တွေ့တော့ ကိုဇော် ဆိုပြီး ပြေးလာတယ်၊ သူ့သားလဲ ကျနော့်ကို ကိုဇော်လို့ဘဲ ခေါ်တာ၊ သူ့အမေလဲ နင်နဲ့ငါနဲ့ ပြောပေမဲ့ လူကြားသူကြား နာမည် ခေါ်စရာရှိ ကိုဇော်ဘဲ၊ ပြေးလာပြီး မေမေရောတဲ့၊ နင့် အမေနေမကောင်းလို့ အိပ်နေတာ ငါ့ကို ကြိုခိုင်းလို့ ဆိုပြီး ဆိုင်ကယ်ပေါ်တင်လို့ သူ့အိမ် ကမန်းကတမ်း ပြန်ပို့ပေးလိုက်တယ်၊ မ ကမန်းကတမ်းလို့လဲ မဖြစ်တော့၊ အချိန်က သိပ်မရတော့ဘူးလေ၊ ဖီးလ်ကလဲ ကျနေပြီ၊ ဘိုက်ကလဲ ဆာနေပြီ၊ မမ ကိုလဲ သွားတွေ့ရအုံးမယ်၊ မနေ့က ကိစ္စ ဘယ်လိုနေမှန်းမသိ၊ ပီးပြီးရော ဆိုပြီး ပြစ်ထားလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ၊ ရီးစားစကား ပြောသလို ဖြစ်သွားအုံးမယ်၊ အယ် ဟုတ်သားဘဲ ကြည့်စမ်း ရီးစားစကား ဆိုလို့ ခုမှ သတိထားမိတယ်၊ အဲဒီအချိန်တုန်းက သတိမထားမိဘူး၊ ချရေးလိုက်မှ အစီအရီပေါ်ပြီး တိုက်ဆိုင်တာ သတိထားမိတာ၊ ခင်ဗျားတို့ရော သတိထားမိလား၊ ဘာလဲဆိုတော့ မမ ကို ရီးစားစကား ပြောပြီးတော့ မလျှာရှည်လေးနဲ့ ဖြစ်ရော၊ မှတ်မိလား၊ ခု မမကို အဲ အဲ အဲလို ဖြစ်ပြီးတော့ ဆရာမကြီးနဲ့ ဖြစ်ပြန်ရော၊ တိုက်ဆိုင်ချက်၊ မထူးဆန်းဘူးလား၊ အဲဒီတုန်းကများ သတိထားမိရင် မမကို ယူပြီး ခလေး မွေးရင်တော့ အဲ့ ၂ ယောက်ပါ ခလေးမွေးမယ်လို့ စဉ်းစားမိမလား မသိဘူး။

ဖီးလ်ကျတာနောက်၊ ဘိုက်ဆာတာလဲ နောက်၊ အဲဒီ ၂ ခုနောက်ထားပြီး မမ ဆီအရင်ပြေးရတယ်၊ ဆိုင်က ပိတ်တော့မှာ အချိန်က မရတော့ဘူး၊ အပြေးကလေး ဆိုင်ထဲဝင်လိုက်တော့ မမ ကရှိနေတယ်၊ ဒီဇိုင်းက နေမကောင်းတဲ့ ဒီဇိုင်း၊ ဒီလောက်ဆို သဘောပေါက်ပေါ့၊ မမနေမကောင်းဘူး၊ မမက ကျနော့်ကို မြင်တော့ မျက်နှာက တည်သွားတယ်၊ နဂိုကလဲ ပြုံးရယ် မနေပါဘူး၊ ပိုတည်လိုက်တဲ့ သဘော၊ ကျနော်ကတော့ အချိုသာဆုံး မျက်နှာကို ပြုံးပြတာပေ့ါ။ ဖီးလ်က လဲကျနေတော့ သိပ်ပုံမလာဘူးဆိုတာ ကိုယ့်ဟာကိုယ်တော့ သိနေတယ်၊ ဆိုင်ကလဲ ပိတ်တော့မယ် ဆိုတော့ လူကလဲ ရှင်းနေတယ်လေ၊ ဟို ၂ ယောက်လဲ ဆိုင်နောက်မှာ အလုပ်ရှုတ်နေတယ်၊ ဒါနဲ့ မမ နေမကောင်းဘူး လား ဆိုပြီးစကားဖောရောလုပ်ရင်း ချဲကလဲ ဖွင့်တော့မှာ မို့ အလုပ်ရှုတ်နေလို့ နောက်ကျသွားတယ် ဘာညာ ပေါ့၊ ရွှီးတာပေါ့၊ မမက စိတ်ကောက်မပြေသေးဘူဗျ၊ သိသာကြီး၊ ဒါပေမဲ့ စကားကို ခပ်တည်တည်တော့ ပြန်ပြောပါတယ်၊ ဘုပြောတာ၊ မနေ့ကလိုတော့ စွပ်စွပ်စွဲစွဲတွေ ဘာတွေတော့ မလာတော့ဘူး၊ ဆိုင်ထဲမှာ မို့ထင်တယ်၊ ကျနော်လဲ မထူးဘူး၊ သူ့ကိုပြောထားသလိုပေါ့၊ လက်ထပ်မယ်၊ ကျနော့် မိဘကို ညက ပြောလိုက်ပြီပေါ့၊ ခပ်တည်တည်နဲ့ ပြောလိုက်တယ်၊ တကယ်တော့ မပြောရသေးဘူးဗျ၊ ပြောဘို့တော့ အစီအစဉ်ရှိပါတယ်၊ ချဲဖွင့်ပြီးလောက်ပေါ့၊ ချဲကလဲ ဖွင့်တော့မှာ၊ သဘက်ခါထင်တယ်၊ အဲဒီရက်ဆို ကျနော် အလုပ်များတဲ့ ရက်။ ပိုက်ဆံတွေ လိုက်ကောက်၊ ဘောက်ချာပြန်စစ်၊ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့၊ ကျနော်ကလဲ မေးတာပေါ့၊ စိတ်ဆိုးတုန်းလား ဘာလား၊ တကယ်ချစ်လို့ ဖြစ်သွားတာပါ၊ ဘာညာ၊ တိုးတိုးလေး ဓါတ်ပြားဟောင်းဘဲ ထပ်ဖွင့်တာပေါ့၊ သူက တော်ပြီ အဲဒါတွေ မပြောနဲ့၊ သွားတော့ အတင်းမောင်းထုတ်တာ၊ ကျနော်လဲ ဖီးလ်က ခပ်ကျကျ ဆိုတော့ အာဝဇွန်းလဲ သိပ်မရွှင်ဘူးဗျ၊ လူက ခပ်ငေါင်ငေါင်၊ မသိရင် ရေလည်ဆွေးနေတဲ့ပုံ၊ မမကတော့ ကျနော့်ပုံကို သိပ်ဂရုမစိုက်ပါဘူး၊ အဲဒီမှာဆိုင်သိမ်းတဲ့ အချိန်ဆိုတော့  မမကလဲ သူ့အလုပ်တွေ ရှိတယ်၊ သူ့အလုပ် သူထလုပ်တာပေါ့၊ ကျနော်လဲ ထပ်ပြောခွင့်မသာတော့လှည့်ပြန်ပေါ့၊

နောက်နေ့ ပိုက်ဆံလိုက်ကောက်ရင်း ဆရာမကြီး ဆီရောက်သေးတယ်၊ ဆရာမကြီး တို့ရပ်ကွက်မှာလဲ ဖေါက်သည်တွေ များတာကိုး၊ ဆရာမကြီးကတော့ မေးပါတယ်၊ အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲပေါ့၊ ကျနော်က ကောင်းတော့ မကောင်းသေးဘူး၊ ဒါပေမဲ့ မနေ့ကလောက် မဆိုးတော့ဘူးပေါ့၊ ကျနော် ထင်သလောက်ပြောတာပေါ့၊ သူကလဲ မနေ့ကပြောသလို အဆင်ပြေသွားမှာပါ ဆိုပြီး ထပ်ပြောပါတယ်၊ ဒါကတပိုင်း၊ နောက်တပိုင်းက သူနဲ့အဖြစ်အပျက်၊ မမအကြောင်း ပြောရင်း အဲဒါထားပါ၊ မနေ့က ကောင်းလိုက်တာဗျာ၊ တသက်လုံး မေ့မှာမဟုတ်တော့ဘူး ဘာညာ နဲ့ အရသာခံပြောတော့ သူကရီပြီး နင်အလုပ်ကောင်းတာ ငါညက ရာသီပါလာသွားတယ်၊ တခါတည်း အကုန်ပွင့်ထွက်ကုန်တာလား မသိဘူး၊ နောက် ၂ ရက်လောက်မှ လာရမှာကို စောဆင်းတာ၊ ဘာညာနဲ့ ပြောတော့ ဟုတ်လား တကယ်ကောင်းလား ထပ်မေးရင်း ကိုယ့်ဟာကိုယ်မြောက်လို့၊ ကိုယ်လုပ်တာ ကောင်းတယ်လာပြောတော့ လူက ထပ်တောင် လုပ်ပြလိုက်ချင်တယ်၊ အဲလိုပြောတော့ သူက မရဘူး၊ ရာသီလာနေတယ်ဆိုမှတဲ့ နင်လာတာဘယ်တော့ ရပ်မှာလဲ ဆိုတော့ ၃ - ၄ ရက်တဲ့၊ ဒါဆို ရပ်ရင် နောက်တခေါက် ဆိုပြီး ဘွတ်ကင် လုပ်တော့ မရဘူး၊ ငါစိတ်ပါမှရမယ်တဲ့။ ကျနော်ကလဲ ရတယ် စိန်လိုက်၊ နင်စိတ်ပါအောင် လုပ်တာ လွယ်လွယ်လေး ဘာညာ နဲ့ နှာအကြောင်းတွေ ပြောပြီး လီးတောင်တောင် နဲ့ပြန်ခဲ့တယ်၊ အဲဒီမှာ မေ့သွားတယ်ဗျာ၊ လာနေရင်လဲ  ဒီမှာ ငါလီးတောင်နေပြီ မှုတ်ပေး ဆိုပြီး တောင်းကြည့်ရမှာ၊ ပိုက်ဆံ လိုက်ကောက်ရမှာကိုဘဲ စိတ်ကရောက်နေလို့ အဲဒါတွေ မစဉ်းစားမိဘူး။

မမဆီလဲ ဆက်တိုက်ရောက်ပါတယ်၊ ချဲဖွင့်တဲ့ တရက်ဘဲ မရောက်တာ၊ ပိုက်ဆံကောက်တဲ့ ရက်ကလဲ ရောက်တာဘဲ ခနပေါ့၊ ကောင်းကောင်းတော့ စကားမပြောရပါဘူး၊ သူတို့လဲ ဆိုင်ပြင်ပြီးမှ မုန့်ဟင်းခါး အုန်းနို့ ခေါက်ဆွဲပါ တွဲရောင်းလာတာ ဆိုတော့ ရောင်းကောင်းနေတာ၊ အရင်လို မမနား ကပ်ဘို့ အခွင့်အရေးက သိပ်မရဘူး၊ ဟို အဒေါ်ကြီး ချက်တာလား မသိဘူး၊ စားလို့ ဒီလောက်တော့ မကောင်းပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ အပြင်ကထက် ဈေးသက်သာတော့ ခါတိုင်းထက် လူ နဲနဲ များလာတာပေါ့၊ ချဲဖွင့်ပြီးတော့ ကျနော်လဲ အိ်မ်ကို ပြောလိုက်ပါတယ်၊ မမ ကိုလက်ထပ်ချင်တဲ့ အကြောင်း၊ အမေ့ကို အရင်ပြောတာပေါ့၊ အိမ်ထောင်ပြုဘို့ အရွယ်လဲ ရောက်နေပြီဆိုတော့၊ အမေက ဘယ်သူလဲ ဘယ်သူ့သမီးလဲ ထုံးစံအတိုင်း မေးတာပေါ့၊ ကျနော်လဲ သိသလောက် ပြောပြတာပေါ့၊ အဲဒီမှာ ကျနော့် တာဝန်က ပြီးသလောက်ဖြစ်သွားပြီ၊ မိဘတွေက မိဘ ထုံးစံအတိုင်း ဆက်လုပ်ပေါ့။

ကျနော်လဲ အိမ်ထောင်ပြုတော့မယ် ဆိုပြီး အိမ်ကိုသာပြောတာ အချိုးကတော့ မပြောင်းဘူး၊ ပုံမှန် အတိုင်းဘဲ၊ ချဲဖွင့်ပြီး ၂ ရက် ၃ ရက်လောက်နေတော့ ဆရာမကြီး ထပ်ရောက်တယ်၊ မမ ဆီတော့ နေ့တိုင်းရောက်တယ် ဆိုတာပြောပြီးသားနော်၊ စကားကောင်းကောင်းသာ မပြောရပေမဲ့ အခစားကတော့ ဝင်မပျက်ပါဘဲ၊ မမနဲ့ အခြေအနေက လိပ်ခဲတတင်းတင်းကြီးဘဲရှိသေးတယ်၊ ဘာမှန်း သေချာကိုမသိသေးတာ၊ ဆရာမကြီး ဆီရောက်တော့ ဘာဖြစ်တယ် ထင်လဲ။ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့၊ ဒီကိစ္စ မျိုးက တကြိမ်ထဲ ပီးတဲ့ ကိစ္စမှ မဟုတ်တာ၊ မမသာ ဘာကြောင့် ခုထိ စိတ်ဆိုးတုန်းဆိုတာ ကျနော် စဉ်းစားလို့ မရတာ၊ ထားပါ၊ မမ ကိစ္စက တကဏ္ဍ၊ သူ့ အပိုင်းနဲ့ သူပြောတာဘဲ ကောင်းတယ်။ ပျော်စရာတွေ့ရင်ပျော်လိုက်ပေါ့၊ ကျနော့် စိတ်ကလဲ ဒီလိုဘဲ၊ အပျော်ကိုတွေ့ရင် တခြားဟာ မေ့နေတာ။ အဲဒီမှာ ဆရာမကြီးဆီရောက်တော့ ပေါ်တင်ဘဲ ရာသီပြီးသွားပလား ဆိုတော့ အင်း တဲ့ ခပ်ပြုံးပြုံး ပြန်ဖြေတယ်၊ ဒါနဲ့ ကျနော်လဲ ကဲ ဒါဆို ဆိုပြီး လက်ဝှေ့သမားတွေ လက်ခမောင်း ခတ်သလို လက်ခမောင်း ၃ - ၄ ချက်ခတ်ပြပြီး ခုန်ဆွ ခုန်ဆွ နဲ့ လက်ဝှေ့ထိုးသလို ဟန်ရေးပြတော့ သူက ရီပြီး လက်သီးဆုတ် ဟန်ရေးပြနေတဲ့ ကျနော့်လက်ကိုဆွဲပြီး အခန်းထဲ တွန်းထည့်လိုက်တယ်၊ သူက လိုက်မဝင်ဘူး၊ နောက်ဖေးဝင်သွားတာ၊

ကျနော်လဲ သူ့ကုတင်ပေါ် ပက်လက်အိပ်ပြီး စောင့်နေတာပေါ့၊ လုပ်ရတော့မယ်ဆိုတော့ လူက နဲနဲပူထူထူဖြစ်လို့ လီးတောင် အလိုလိုတောင်နေပြီ၊ အနောက်က ရေသံလေး ဘာလေးကြားပြီးနောက် အခန်းထဲ ဝင်လာတယ်၊ ဝင်လာပြီး တံခါးလှမ်းပိတ်ရင်း ကွတ ကွတ နဲ့ သူ့ပေါင်ကြားကို သူဝတ်ထားတဲ့ ထမီနဲ့ ပွတ်သုတ်နေသေးတယ်၊ ရေဆေးလာပြီး ရေခြောက်အောင် သုတ်တာ၊ ကျနော့်ရှေ့၊ ပေါ်တင်၊ ဆရာမကြီးတို့များ အဲလို။ ပြီးမှ သူ့ထမီကို ဖြေချလိုက်တာ ဂွင်းလုံး၊ အပေါ်ကတော့ အရင် မချွတ်ဘူး၊ ပြီးမှ ကုတင်နားကပ်လာပြီး ကုတင်ပေါ် လှဲပြီး သူ့ကို ကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်ကို လာ ဆိုပြီး လက်ကမ်းပေးတယ်၊ ကျနော် ပြန်လက်ကမ်းလိုက်တော့ သူက အနား အတင်းဆွဲတယ်၊ ကုတင်စောင်းကိုပေါ့၊ ကျနော်လဲ အလိုက်သင့် လျောလိုက်တော့ သူက ခုတင်စောင်းမှာ ခေါင်းတင်မိအောင် ဆွဲယူတာ၊ ပါးစပ်ကတော့ ပြောတာပေါ့၊ ဟိုနားရွေ့ ဒီနားတိုး၊ ပြီမှ သူ့ခြေထောက် တဖက် ကုတင်ပေါ်လှမ်းတင်လို့ ကော့ပြီး သူ့ပေါင်ကြားကို ကျနော့် မျက်နှာနဲ့ အပ်ပေးတာဗျာ၊ ပက်စက်တယ်၊ ဆရာမကြီးတို့ လုပ်ချက်၊ ဘယ်ရလဲ အဲလို လာလုပ်လို့ကတော့ ကျနော်လဲ လက်နောက်ပြန် သူ့ဖင်တုံးကြီး သေချာကိုင်လို့ ခေါင်းနဲနဲမော့ပြီး အပီ ဆွဲတာပေါ့၊ ကျနော့်ခေါင်း သူ့ပေါင်ကြားထဲ ဝင်နေတဲ့အနေအထားက ကတယ့် ကွက်တိ၊ ခန နေတော့ သူ့ကိုယ်က ကျနော့် ကိုယ်ပေါ်ကုန်းကျလာတယ်၊ လက်နဲ့ ကုတင်ကို လှမ်းထောက်ပြီး လက်တဖက်က ကျနော်လုံချည်ကို ဖြေလို့ အတွင်းခံ အောက်က ကောင်ကို ဆွဲထုတ်တာ၊ အတွင်းခံကိုလဲ အောက်ကို နဲနဲဘဲ လျှောချတယ်၊ လက်တဖက်ထဲနဲ့ လုပ်ရတာ၊ ကျနော်လဲ မကူနိုင်ဘူး၊ ဖင်တုန်းကို ကိုင်ပြီး အပီဆွဲနေတာ၊ ရှလွတ် ရှလွတ် နဲ့၊ ရေလည်ကောင်းဗျာ၊ ခြေထောက်တဖက်က ကုတင်ပေါ် တင်ထားလို့လားမသိဘူး၊ သူ့ဟာလဲ ရေလည်ပြဲနေတာ၊

ပြီးတော့ သူကျနော့်ကို ကုန်းမှုတ်တာ၊ မမှီဘူးဗျာ၊ မှီအောင် ရှေ့တိုးတော့ ကျနော့် ပါးစပ်က သူ့ဟာနဲ့ လွတ်သွားတာပေါ့၊ အဲဒီမှာ နောက် ခြေထောက်တဖက်ပါ ကုတင်ပေါ် လှမ်းတက်ပြီး ကျနော့်မျက်နှာကို ခွထားရင်းရှေ့တိုးလာတာ၊ ကျနော်လဲ ကျနော်အဆင်ပြေအောင် နောက် လျှောပြီး သူ့ဟာနောက် လိုက်တာပေါ့၊ ပထမ အဆင်မပြေဘူး၊ သူမိ ကိုယ်လွတ်၊ ကိုယ်မိ သူလွတ် ဖြစ်နေတာ၊ အဲဒီမှာ ကျနော့်လုံချည်လဲ ကျွတ်၊ အတွင်းခံလဲ ကျွတ်၊ နောက်မှ သူအပေါ်နေ ဘေးလဲကျပြီး ဘယ်လို ဘယ်လို အဆင်ပြေသွားတယ် မသိဘူး၊ ဘေးတိုက် အဆင်ပြေသွားတယ်၊ ဆရာမကြီး ထန်ချက်ကတော့ လက်လန်တယ်၊ အဲဒီမှာ တဝ ပါဘဲ၊ ကျနော်လဲ ဘာမှ ကို မရွံနိုင်တော့ဘူး၊ ပါးစပ်ထဲ ကိုယ့်တံတွေးလား၊ သူ့အရည်လား ပြည့်လာရင် ထွေးကို မထွေးနိင်တော့တာ၊ အကျႌကလဲ မချွတ်ရသေးတော့ ထွေးရင် အကျႌကလဲ ပေအုံးမှာ၊ ဒီတော့ မြိုချဘဲ၊ အဲလောက်ထိ အခြေအနေဆိုးသွားတာ၊ ဒီတခေါက်တော့ ၂ ယောက်ပြိုင်လို့လား မသိဘူး၊ ကျင်တာတွေ ဘာတွေ သိပ်မသိတော့ဘူး၊ ကိုုယ်လဲ ကိုယ့်ဘက်က အသကုန်၊ သူလဲ သူ့ဘက်က အသကုန်ကိုဆွဲနေတာ၊ ၂ ယောက်သား ဖတ်ဖတ်မောတဲ့ အထိ၊ ပြီးမှ ၂ ယောက်သား ပက်လက်လန်သွားတာ၊

ခနလောက် အမောဖြေပြီး ထထိုင်လို့ ကိုယ့်အဝတ်ကိုယ်ဆွဲချွတ်ပေါ့၊ ကျနော်ချွတ်တော့ သူလဲ ချွတ်တယ်၊ ပြီးတော့ သူ့ကို တွန်းလှဲပြီး သူ့ဘိုက်ပေါ် တက်ခွတာ၊ ခွလို့ကလဲ ကောင်းဗျာ၊ ဖင်အောက်က သူ့ ဘိုက်အိအိလေးနဲ့ ထိနေတာ၊ အတင်းတက်ထိုင်တာတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ ကျနော့် ဒူးနဲ့ ဖနောင့်က ကျနော့် ကိုယ်ကို ထောက်ထားသေးတာပေါ့၊ သူနဲ့ကတော့ ထိရုံပေါ့၊ အဲလို ခွထိုင်ပြီး နို့ကို နယ်တာ၊ ပြီးမှ ကုန်းနမ်းတာ၊ အဲဒီမှာ အစုံကို နမ်းဖူးသွားတာ၊ ချိုင်းကြားတွေ ဘာတွေရော၊ ချွေးနံ့ပြင်းပြင်းကြီးလဲ မဟုတ်ဘူး၊ မွှေးလဲ မမွှေးဘူး၊ မွှေးတယ်လို့လဲ ပြောလို့ရတယ်၊ ဆွတ်ထားတဲ့ နံ့သာ လက်ကျန်လေးတွေနဲ့ လူနံ့ အရောအနှောလေး ဆိုပါတော့၊ နမ်းရုံတင် ဘယ်ကမလဲ လျှာနဲ့ပါ လျှောက်ရက်ပြစ်လိုက်တယ်၊ သူ့ဖာသာ သူဖြစ်သွားတာ၊ မနေနိုင်ဘူး၊ ဝကို မဝတာ၊ အဲဒီမှာ တဖြေးဖြေး အောက်ဆင်းလာပြီး ဘာဂျာ ထပ်မှုတ်တယ်ဗျာ၊ ကုန်းပြီးတော့ကို မှုတ်တာ၊ အဲလောက် တနှာစိတ်က ပြင်းသွားတာ၊ အရင်က ဒီလောက် ကျနော် မပြင်းဘူးဗျ၊ ဆရာမကြီး ဆိုလဲလူးနေတာဘဲ၊ အဲလို တဝထပ်မှုတ်ပြီးမှ ဆော်တာ၊ ဒီတခါတော့ ဘယ်ရမလဲ မတောင်းတော့ဘူး၊ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် သူ့ကိုဆွဲမှောက် လိုသလို ပြုပြင်ပြီး ဆော်တာ၊ ပလိန်းဘဲ၊ သူလဲ ရာသီပြီးခါစဆိုတော့ ပစ္စည်းက လပ်ဆပ်နေတာ၊ ကောင်းသလား မမေးနဲ့။ ကိစ္စပြီးတော့ သူ အိပ်ချင်တယ် မပြောတော့ပါဘူး၊ မောတာကတော့ သူရော ကိုယ်ရော၊ ဖက်ပြီးနှပ်ရသေးတယ်၊ လက်က ဟိုကိုင် ဒီကိုင်ပေါ့၊ နောက် အချိန်ရောက်တော့ ကျနော်ဘဲ အလိုက်တသိ သူ့ ခလေး သွားကြိုပေးလိုက်ပါတယ်၊ ဆိုင်ကယ်နဲ့ ဆိုတော့ မြန်တာပေါ့၊

အမေကနေတဆင့် အဖေပေါ့၊ အဖေက ဈေးရောင်းတာဆိုတော့ မြို့မှာ အသိမိတ်ဆွေ တွေက ပေါတယ်၊ အဲဒီမှာ မမ အကြောင်းစုံစမ်းတာပေါ့၊ လူကြီးတွေ လုပ်တာ ကိုယ်က အသာလက်ပိုက်ကြည့်ရုံပါဘဲ၊ အဲဒီမှ မမက ကျနော့်ထက် အသက်ကြီးတာ သိတော့ အမေက သိပ်တော့သဘောမကျချင်ဘူး၊ ဒါကတော့ ထုံးစံပါဘဲလေ၊ ကျနော်ကလဲ ပြောတယ် မမ မှ မမ၊ မမဘဲ ယူမယ်ပေါ့၊ မမ ဘက်ကလဲ သတင်းရမယ်ထင်တယ်၊ ကျနော့် ဘက်က လှုတ်ရှားနေတာတွေ၊ အမေတို့ပြောတာကတော့ အဖေ့မိတ်ဆွေက နေ တဆင့် သူ့ မိဘကို စကားစထားတယ် ပြောတာဘဲ၊ ပြောရမယ်ဆိုရင် လူကြီးချင်း ပြောဆိုနေကြတဲ့ အခြေအနေတွေက ထင်သလောက် မမြန်ဘူးဗျ၊ မမ ကိုလဲ အိမ်ကို ပြောထားပြီးပြီ နော်၊ မမ ကိုလူကြီးတွေ လာပြောရင် ခေါင်းညှိမ့်လိုက်နော်၊ ဘာညာ ပေ့ါ၊ ကြိုသွားပြောပေမဲ့ မမက အင်းမလှုတ် အဲမလှုတ်၊ အဲလိုမှန်း သိရင် ကျနော် မမကို အဲဒီနေ့က အဲဒီလို မလုပ်ပါဘူးဗျာ၊ ခုဟာက အရင်က အပျော်တွေ တခုမှ မရှိတော့ သလိုဘဲ၊ ကျနော်လဲ နေ့တိုင်းသာ အခစား ဝင်နေရတာ အရင်လို မပျော်ဘူးဗျ၊ မမဆီက အပြုံးတွေလဲ မတွေ့တာ ကြာပြီ။

မလျှာရှည်လေးတောင် ရိပ်မိတယ်၊ လက်ဖက်ရည် လာချပေးတော့မေးတယ်၊ မမ နဲ့ ဘာဖြစ်တာလဲတဲ့။ မသိပါဘူးကွာ၊ မမ ငါ့ကို စိတ်ကောက်နေတာ လို့ သမံကာ ရှန်ကာ လောက်ဘဲ ပြောလိုက်တော့၊ သူက ကိုဇော်က ဆိုးလို့ နေမှာပေါ့တဲ့၊ ပြုံးပြီးပြောတယ်။

"ငါဘာဆိုးလို့လဲ"

"မသိဘူးလေ"

"နင့်ကို မမ ကဘာပြောလဲ"

"ဘာမှ မပြောဘူး"

"နင် မမေးကြည့်ဘူးလား"

"မေးတယ်၊ ဘာမှ မပြောဘူး"

"မနက်ဖြန် နင်ပိတ်တယ်မို့လား၊ ၁ဝ နာရီ အရင်နေရာလာခဲ့ဟာ"

"ဘာမှလဲ မဆိုင်ဘူး"

"လာပါဟာ"

"အင်း အင်း တခါတည်း သူ့သဘောချည်းဘဲ"

မတတ်နိုင်ဘူးဗျ၊ တနေ့ တနေ့ ဆိုင်လာပြီး မမကို လာကြည့်နေရတာ ပျော်ကိုမပျော် တာ၊ ဆရာမကြီးဆီလဲ နေ့တိုင်း သွားမငိုချင်ဘူး၊ သူက ရပ်ကွက်နဲ့ နေတာဆိုတော့ နေ့တိုင်း သူ့အိမ်အဝင်အထွက် လုပ်နေလို့ မကောင်းဘူး၊ သူလဲပြောတယ်၊ ခန ခန မလာနဲ့တဲ့၊ ကျနော်လဲ အရင်က သူ့ဆီ ဝင်တာထွက်တာ ဘယ်လိုမှ မနေပေမဲ့ ခုလိုဖြစ်သွားတော့ သူ့အိမ် ဝင်ရ ထွက်ရတာ စိတ်မလုံတော့ဘူး၊ ဒါကြောင့် မသွားချင်တာ၊ မမနဲ့ အဲလို ဖြစ်နေတာ ဆေးတောင် အရင်ကထက် ပိုချမိတယ်၊

မလျှာရှည်လေးကတော့ ချိန်းပြီးကတည်းက မျက်ခုံးလှုတ်နေရောပေါ့၊ ကျနော်က အတတ်ကောင်းတွေ တတ်နေတာလေ၊ အဲဒါနဲ့ မလျှာရှည်လေးကို ခေါ်ပြီး သွားတာ ပေါ့၊ မပျော်၊ ပျော်သလို နေတာ အကောင်းဆုံး။ ရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ပစ္စည်း တွေနေရာချ၊ လိုတာလေးတွေ ဖြည့်ပြီး ရေတို့ ဘာတို့ ပြောတာပါ၊ အေးဆေးနားဘို့ ပြင်တာပေါ့၊ တွေ့နေကျ ဆိုတော့ အရင်လို ရှက်ကိုး ရှက်ကန်းတွေလဲ မရှိတော့ပါဘူး၊ လာစမ်းဟာ ဆိုပြီး အခန်းထဲ ခေါ်တာဘဲ၊ တခါတည်းတော့ မအိပ်ပါဘူး၊ နံရံကိုမှီပြီး သူ့ကို ကျနော့် ပေါင်ပေါ် ဆွဲထိုင်လို့ ဖက်ပြီး အလွမ်းပြေ အနမ်းတွေ စဝေတာ၊ အဲဒီကနေ စလိုက်တာ တဖြေးဖြေးလူက သွေးပူလာတယ်၊ မလျှာရှည်လေးလဲ မတွေ့တာကြာလို့ လွမ်းနေပုံဘဲ၊ တခေါက်ထက် တခေါက်သူ့ တုန့်ပြန်မှု့က သိသိသာသာ ပွင့်လင်းလာတယ်၊ ပါးထိုးပေးရင် ပါးကို ပြန်နမ်းတတ်ပြီး နှုတ်ခမ်းစူပေးရင် နှုတ်ခမ်းကို ပြန်နမ်းတတ်လာပြီ၊ အဲဒီမှာ တဖြေးဖြေးနဲ့ အကျႌတွေလဲကျွတ်သွားတာပေါ့၊ ပြီးတော့ ထိုင်နေရာက ၂ ယောက်သား ဂွမ်းကပ်ပေါ်လဲကျသွားပြီး မလျှာရှည်လေးပေါ်မှောက်လို့ လက်နှစ်ဘက်ကို သူ့ကြောအောက် ထိုးထည့်ပြီး ကော့လာတဲ့ ရင်သား မို့မို့ကို အပြီအပြင်စို့တာပေါ့၊ မလျှာရှည်ကတော့ ကျနော့်လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်လိုက်၊ ခေါင်းကိုဖက်လိုက် ကြောကို ပွတ်လိုက်နဲ့ အငြိမ်မနေနိုင်လောက်အောင်ပါဘဲ၊ တော်တော်ကြာအောင် အထက်ဆို လည်ပင်းလောက်ထိ တက်နမ်းလိုက် အောက်ဆို ဘိုက်လောက်ထိ ဆင်းနမ်းလိုက်နဲ့ လူက ဇဝေဇဝါနဲ့ ဆရာမကြီးကို လုပ်သလို လုပ်ထည့်ရ ကောင်းမလား ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေတာပေါ့၊ မလျှာရှည်လေးကတော့ ဘယ်သိမလဲ၊ ကျနော့် အနမ်းအောက်မှာ မျောနေတာ၊ ကျနော်က မလျှာရှည်လေး ပေါင်ကြားမှာမှောက်ရက်၊ ကျနော့်ကိုယ် ဝင်ဆံအောင်တော့ သူ့ခြေက ကားထားရတာပေါ့၊ ထမီလဲ မကျွတ်သေးဘူး၊ ကျနော့်ကိုယ်က အထက်ပြေးလိုက် အောက်လျှောလိုက် နမ်းနေတာဆိုတော့ မကျွတ်သေးပေမဲ့ ပြေလို့ အောက်က အတွင်းခံ ဘောင်းဘီတော့ပေါ်နေတာပေါ့၊

တော်တော်ကြာကြာနမ်းပြီး ကျနော်လဲ ဆုံးဖြတ်ချက် ချရခက်ခက်နဲ့ဘဲ မလျှာရှည် ဘိုက်ပေါ် ခေါင်းတင်ပြီး ခန နားပါရော၊ အရင်လို ဂမူးရှုးထိုး သိပ်မဖြစ်တော့ဘူးဗျ၊ ဖီလင်နဲ့ အေးအေးဆေးဆေး ပါဘဲ၊ ခနလောက် ဘိုက်ပေါ် ခေါင်းတင်ပြီး နားရာက ထထိုင်လို့ သူ့ ထမီကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်၊ တဆက်တည်း ဘောင်းဘီကိုပါ လိမ့်ချွတ် တော့ ဖင်ကြွပေးတယ်၊ အထာပေါက်နေပြီလေ၊ ကျနော်လဲ ကိုယ့်ဟာကိုယ် အကုန် ချွတ်ချပြီး ဖင်ချထိုင်လို့ မလျှာရှည် ခြေ ၂ ချောင်းကို ကိုင်ပြီး ကျနော့် ပေါင်ကြားထဲ ဆွဲယူလိုက်တယ်၊ အောက်က ဂွမ်းကပ်ခံထားတော့ သူ့ကိုယ်က လျှောကနဲ ပါလာ တယ်၊ ပုံစံက ဘယ်လိုဖြစ်သွားလဲ ဆိုတော့ မြင်သာအောင် ရေးရရင် ကျနော်က ခြေ ၂ ချောင်း ကားပြီး ထိုင်လျှက်၊ မလျှာရှည်လေးက ကျနော့် ပေါင်ကြားမှာ အိပ်လျှက်၊ သူ့ ခြေ ၂ ချောင်းကတော့ ကျနော့် ပေါင်ပေါ်ကဖြတ်ပြီး နောက်ကိုရောက်နေတာပေါ့၊ ဒီတော့ သူ့ ဟာက ပေါ်တင်ကြီး ကျနော့် မျက်စေ့ရှေ့မှာ အဲဒီမှာ သူက ရှက်လို့

"အိုး ကိုဇော်ကလဲ ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး" ဆိုပြီး မရုန်းဘဲ အနားက စောင်ကို လှမ်းဆွဲပြီး သူ့မျက်နှာကို သူ့ဖာသာ သူလှမ်းအုပ်လိုက်တယ်၊ ကျနော် အဲဒီမှာ ကားနေတဲ့ သူ့ ပေါင် ၂ ဘက်ကို လက် ၂ ဖက်နဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးရင်း သူ့ဟာကို သေချာ ကြည့်တာပေါ့၊ ကြည့်ရင်း တမ်းလမ်း လက်ကလဲ ဘယ်နေမလဲ ပေါင်ကြားက အရည်တွေ စိုနေတဲ့ အကွဲကြောင်းထဲ အသာလေး ထိုးထည့်လိုက်တယ်၊ မလျှာရှည်လေးက စောင်အောက်ကနေ အိုး ကိုဇော် ဆိုပြီး ကားနေတဲ့ ခြေက ကျနော့်ခါးကို လာညှပ်တယ်၊ လက်နဲ့ကတော့ ရိုးနေပါပြီ မလျှာရှည်လေး ခံနေကျပါဘဲ။ အသာလေး လက်ချောင်းကို ထုတ်ချီသွင်းချီကစားရင်း ကျနော့်ကိုယ်ကို နေရာရွှေ့လို့ မလျှာရှည်လေးပေါ် စောစောကအတိုင်း မှောက်လိုက်တယ်၊ ခေါင်းက သူ့ဘိုက် လောက်မှာပေါ့၊ သူ့ဘိုက်ကို ဖွဖွလေး နမ်းလို့ လက်ကလဲ အထုတ်အသွင်း မှန်မှန်လေး လုပ်ပေးတော့ သူလဲ တဖြေးဖြေး ကော့ကော့ တက်လာတယ်၊ ပြီးတော့ တဖြေးဖြေးနဲ့ လက်နဲ့ အထုတ်အသွင်းလုပ်နေတဲ့ နေရာနား ကျနော့် ခေါင်းကပ်လာတယ်၊ မလျှာရှည်လေးက မသိ၊ သူ့ဖီလင်နဲ့သူ၊ စောင်ကလဲ သူ့မျက်နှာကို အုပ်လို့ဆိုတော့။

အဲဒီမှာ သွင်းထားတဲ့ လက်ချောင်းကို အသာဆွဲထုပ်ပြီး သူ့ နှုတ်ခမ်းသားနား ကျနော့် နှုတ်ခမ်းကို ကပ်လိုက်တယ်၊ အနံ့ကတော့ ရှိတယ်၊ အပြင်းကြီးတော့လဲ မဟုတ်ဘူး၊ ပထမ မလျှာရှည်လေးက ကျနော် ဘာလုပ်မှန်း မသိဘူးဗျ၊ အဲဒီမှာ သူ့ပေါင်ကို တွန်းကားလို့ လျှာနဲ့လဲ ထိုးလိုက်ရော ရုတ်တရက် ကျနော့် ခေါင်းကို သူ့လက်က လာကိုင်တယ်၊ ပြီးမှ အလန့်တကြား အိုး ကိုဇော် ကိုဇော် ဆိုပြီး ကမန်းကတမ်း ထထိုင်ပါရော။ အဲဒီမှာပွဲပျက်သွားပြီး ကျနော့်ခေါင်းက သူ့ပေါင်ပေါ်မှာ၊

"အဲလိုမျိုးတော့ မလုပ်ပါနဲ့ ကိုဇော်ရာ၊ ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်ကြီး"

"နင်ကလဲ ငါလုပ်ကြည့်ချင်လို့၊  ငါကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း လုပ်ချင်လာတာ"

"မကောင်းပါဘူး"

"ကောင်းပါတယ်ဟ၊ ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာလဲ ပါတာဘဲ"

"ဘယ်ကလာ မပါ ပါဘူး"

"နင် မသိပါဘူ၊ ငါတို့ကြည့်နေကျ နိုင်ငံခြားကား ဗီဒိုယိုခွေ"

"ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်ကြီးကို"

"ဒါဆို ရေသွားဆေးလေဟာ"

"ကိုဇော့်"

"လာပါဟ ရေသွားဆေးမယ်၊ ဘာဖြစ်လဲဟ၊ နင်ကလဲ"

"ကိုဇော်ကတော့ တကယ်ဘဲ၊ သူ့သဘောချည်းဘဲ"

နောက်တော့လဲ ဘယ်ပြောကောင်းမလဲ မလျှာရှည်လေး သဘောကျတာပေါ့၊ သဘောကျလွန်းလို့ သူက တဖန်တောင် ပြန်ခင်လိုက်သေး အဲလေ ကျနော့်ကိုတောင် ပြန်မှုတ်ပေးလိုက်သေးဗျား၊ ဆရာမကြီးလိုတော့ ဘယ်ကျွမ်းမလဲ၊ ကျွမ်းတာ မကျွမ်းတာက အရေးမကြီးပါဘူး၊ ၂ ယောက်သား စိတ်ကြေနပ်ဘို့က အဓိကပါ၊ မဟုတ်ဘူးလား။

ဒီတပတ် ထုံးစံအတိုင်း ဆိုင်ပြန်ဖွင့်ရက် ရောက်တော့ မမကိုမတွေ့၊ မမနေရာမှာ မလျှာရှည်လေး ထိုင်လို့၊ ကျနော့်ကို မြင်တော့ သူမျက်နှာမကောင်း၊ ခါတိုင်း အမြဲတမ်း ပျော်ရွှင်နေတဲ့ သူ့မျက်နှာ ဘာဖြစ်လို့ ပါလိမ့်၊ ဒါနဲ့ သိချင်စိတ်ကို မထိမ်းနိုင်ဘဲ

"မမ ဘာဖြစ်လို့လဲ နေမကောင်းဘူးလား"

မလျှာရှည်လေးက ခေါင်းခါပြတယ်၊ သူ့ ပုံက ငိုတော့မဲ့ပုံ၊ ဒါကြောင့် ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွား ပြီး ကမန်းကတမ်း

"ဘာဖြစ်လို့လဲ ပြောပါဟ မြန်မြန်"

"အမ သီလရှင်ဝတ်လိုက်ပြီတဲ့"

"ဘာ ဘာပြောတယ်"

"ဟုတ်တယ်"

"ဘယ်တုန်းကလဲ"

"မနေ့ကတဲ့"

"နင့်ကို ဘယ်သူပြောလဲ"

"ဆိုင်က ဘကြီး မနက်က လာပြောသွားတာ"

"ဘာဖြစ်လို့ ဝတ်တာလဲ၊ ငါ့ကြောင့်လား"

"မသိဘူး၊ ဟိုးအရင်ကတော့ သူပြောဖူးတယ်၊ သီလရှင် ဝတ်မယ်တဲ့၊ သူ နောက်ပြောတယ် ထင်တာ"

"ခန လား၊ အမြဲတမ်းလား"

"မသိဘူး၊ ဒီညနေ ဆိုင်ပိတ်ရင် မခစ်ခစ်နဲ့ သွားမလို့၊ မနက်ကျမှ ပြန်လာမယ်"

နောက်နေ့ကျ မလျှာရှည်လေးဆီက သတင်းစုံ ကြားပါရော၊ မမ ကအိမ်ထောင်မပြု ချင်ဘူးတဲ့၊ သူ့ ရောဂါ အခြေအနေနဲ့ အိမ်ထောင်ပြုလို့လဲ မကောင်းဘူး ဆိုဘဲ၊ မမ ရောဂါက မီးယတ် သဘောမျိုး၊ အဆစ်အမြစ်တွေ ကိုက်တယ်၊ အားနည်းတယ်၊ ခန ခန ဖျားတတ်တယ် ပေါ့၊ အဲဒါကြောင့် အိမ်ထောင်မပြုချင်တာတဲ့၊ ကျနော်နဲ့ ရီးစားဖြစ် တာကလဲ သူ့ဖာသာသူ သူ့စိတ်အလိုလိုက်ရင်း ဖြစ်သွားတာတဲ့၊ ရီးစားဖြစ်ပြီးမှ မှားမှန်းသိတာတဲ့၊ ဖြစ်ပြီးတော့ သူလဲ ကျနော့်ကို မဖြတ်ချင်ဘူးတဲ့၊ ခု ကျနော်က သူ့ကို လက်ထပ်ဘို့ လုပ်တော့ သူလဲ ငြင်းရခက်တယ်၊ ယူပြီးလဲ သူ့ရောဂါနဲ့ ကျနော်ဘဲ စိတ်ဆင်းရဲရမှာတဲ့၊ အစကတည်းက သူကလဲ သီလရှင်ဝတ်မယ်လို့ ရည်ရွယ်ချက် ရှိတာတဲ့၊ ခုဘယ်လောက်ကြာကြာဝတ်မယ် ဆိုတာမသိသေးဘူးတဲ့၊ အစရှိသဖြင့်ပေါ့ မလျှာရှည်ပြောတာတွေ ကျနော် နားလည်သလောက် ပြန်ပြောတာ။ အဓိက ကတော့ သူကျနော့်ကို လက်မထပ်ချင်ဘူး၊ ဖြတ်လဲ မဖြတ်ချင်ဘူး၊ ဒါကြောင့် သူ ဒီလို လုပ်လိုက်တာ၊

စဉ်းစားကြည့်ဗျာ၊ ကျနော့် အဖြစ်၊ ရုပ်ရှင်ထဲကလို ဇတ်လိုက်မင်းသမီး သေသွားတယ် ဆို ပီပီပြင်ပြင် လွမ်းရ ဆွေးရသေးတယ်၊ ခုဟာက ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင် မသိဘူး၊  လွမ်းတော့ လွမ်းပါရဲ့၊ ချစ်သူ သီလရှင် ဝတ်သွားလို့ လွမ်းတယ်ဆိုတာ လူကြားလို့ တော့ သိပ်မကောင်း၊ မကောင်းပေမဲ့ မတတ်နိုင်ဘူး၊ လွမ်းတာကတော့ လွမ်းတာဘဲ၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော်စိတ်ထဲသိနေတယ်၊ ရောဂါက ရောဂါရှိတယ်ထားပါ၊ သီလရှင် ဝတ်မယ်ဆိုလဲ တကယ်လို့ ကျနော်သာ ကြားဝင်မမွှေရင် သူ ခုလို စောစောစီးစီး သီလရှင် ဝတ်ဖြစ်မယ် မထင်ဘူး၊ ပြီးတော့ ကျနော် သူ့ကို မတော်တရော် လုပ်လိုက်တာလဲ ပါမှာပေါ့၊ အဲဒီမှာ ပိုဆိုးသွားတာ၊ အဲဒီကိစ္စဖြစ်ပြီး သူအတော် စဉ်းစားနေပုံဘဲ၊ သူကျနော့်ကို ဖြတ်လဲ မဖြတ်ချင်ဘူး၊ ရှေ့ဆက်လဲ မတိုးချင်ဘူး၊ အဲဒီလို သဘောကနေ သူလွတ်ရာကျွတ်ရာ လုပ်သွားတာ၊ ကျနော်သာ တကယ်လို့ သူနဲ့ ရိုးရိုးသားသား ရီးစားဘဝ နဲ့ဘဲ နေခဲ့မယ်ဆိုရင် . . . .

မောင်ဇော်ဦး

အောက်တိုဘာ၊ ၂၀၁၃။