ထူးဆန်းတဲ့အမွေ

ကျွန်တော့်နာမည်ကတော့ စဝ်ဟွမ်ကိုးလုံတဲ့။ ရင်းနှီးတဲ့သူတွေကတော့ ရှမ်းလေး လို့ခေါ်ကြတယ်။ ကျွန်တော်(၁၈)နှစ် 

ရောက်တဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော့်ရဲ့အဖိုး အသည်းအသန်ဖြစ်လို့ဆိုပြီး အကြောင်းကြားစာရောက်လာတယ်။ ကျွန်တော်တို့က 

ပြင်ဦးမာလာမှာနေပြီး ဖိုးဖိုးက ယမုနရဌ မှာနေတယ်။ ကျွန်တော်မမွေးခင်နှစ်ပေါင်းများစွာထဲက ဖေဖေ စဝ်ခွန်ဖောင်းရဲ့မေမေ 

ဖွားဖွား မဟာဒေဝီနဲ့ ဖိုးဖိုးတို့ကွာရှင်းခဲ့ကြတာမို့လို့ ကျွန်တော်မွေးကထဲကအသွားအလာ အလွန်နည်းခဲ့ပါတယ်။ 

 ဖေဖေရဲ့အဆိုအရတော့ ဖိုးဖိုးက သူနဲ့ကျွန်တော့်ကိုဖြစ်နိုင်ရင် အမြန်ဆုံးတွေ့ချင်တယ်တဲ့။ လေယာဉ်လက်မှတ်ပါတစ်ခါ ထဲပို့ 

ပေးလိုက်တယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ပဲ ကျွန်တော်တို့ ယမုနရဌ ကိုထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်စလုံး ဖိုး ဖိုး ဘာ လို့တွေ့ 

ချင်သလဲဆိုတာ စဉ်းစားနေကြတယ်။ မသေခင် သူ့သားနဲ့မြေးကိုတွေ့ချင်လို့လားပေါ့။ အဲ့ဒါပဲရှိတယ်လေ။ မေမေလေးကလည်း 

ဖိုးဖိုးရဲ့အကြောင်းပြောရင် ဘယ်တော့မှအပြောမခံဘူး၊ စကားလမ်းကြောင်းအတင်းပြောင်းပစ်တတ်တယ်။ အကြောင်း တစ်ခုခု 

ကြောင့် ဖိုးဖိုးကို မုန်းတီးကြောက်ရွံ့နေသလိုပဲ။ တစ်ကယ်လို့ သူ့ကိုပါတွေ့ချင်တယ်ဆိုရင်တောင် သူ ကျွန်တော်တို့နဲ့လိုက် လာ 

ပါ့မလားဆိုတာ သံသယဖြစ်မိတယ်။ မေမေလေးက တစ်ကယ်တော့လည်း ကျွန်တော့်အမေအရင်းမဟုတ်ပါဘူး။ မေမေက 

ကျွန်တော့်ကိုမွေးပီး မကြာခင်ပဲဆုံးပါးသွားခဲ့လို့ ဖေဖေတို့အမျိုးတွေရဲ့ထုံးစံအတိုင်း မေမေ့ရဲ့ညီမဝမ်းကွဲတစ်ယောက်နဲ့ထပ်ပြီး 

အိမ်ထောင်ချပေးလိုက်လို့ ကျွန်တော့်ရဲ့ မေမေလေး(မိထွေး)ဖြစ်လာတာပါ။ 

 ကျွန်တော်က ဖိုးဖိုးနဲ့ တော်တော့်ကိုတူတာဗျ။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးမှာ နက်မှောင်တဲ့ ဆံနွယ်ခွေနဲ့ ဖြူဖွေးတဲ့အသား 

အရည်၊ နှာတံစင်းစင်း၊ မျက်နှာကျပုံ အကုန်တူတယ်။ အမျိုးတွေအားလုံးကတော့ ကျွန်တော့်ကို ဖိုးဖိုး ငယ်ငယ်တုန်းကနဲ့တစ် 

ပုံစံထဲလို့ပြောကြတာပဲ။ ဖေဖေကြတော့ တစ်မျိုးဗျ။ ကျွန်တော်ထင်တယ် မျိုးရိုးထဲမှာ အဖေ့ကိုကျော်သွားလားမသိဘူး။ 

ကျွန်တော်တို့နဲ့သိပ်မတူဘူး။ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း၊ အသားညိုညို၊ မုတ်ဆိတ်၊ ပသိုင်းမွှေး၊ ရင်ဘတ်မွှေးအလွန်သန် ပါ 

တယ်။ မျက်ခုံးမွှေးထူထူ၊ နှာယောင်ကောက်ကောက် တကယ်လို့သာ ကျွန်တော်သာသေသေချာချာမသိဘူးဆိုရင် ကျွန်တော့် 

အဖေအရင်းလို့ပြောရမှာတောင် ခက်ခက်ဗျ။ 

 ဖိုးဖိုးက စော်ဘွားမျိုးဆက်ပီပီ အလွန်ချမ်းသာတယ်ဗျ။ ယမုန်နာအင်းကြီးအစပ်မှာ ဆောက်ထားတဲ့ စိတ္တကရ ရဲတိုက်ကြီးမှာ 

နေတယ်။ အင်းကြီးရဲ့တစ်ခြားဘက်မှာ ယမုနရဌမြို့တည်ရှိတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကို ယမုနရဌမြို့လေဆိပ်ကနေကြိုလာတဲ့ 

ကားက စိတ္တကရဝင်းထဲသို့ချိုးဝင်လိုက်တော့ တန်ဖိုးကြီးကြီး နောက်ဆုံးပေါ်ကားတွေ လေးငါးစီးလောက်ရပ်ထားတာ တွေ့ရ 

တယ်။ ဖိုးဖိုးမှာ အမြဲတမ်း ကားသစ်တွေနဲ့ မိန်းမချောချောငယ်ငယ်လေးတွေ အမြဲတမ်းဝန်းရံနေတတ်တယ်။ မိန်းမချော 

မိန်းမလှလေးတွေ သူဘယ်က ဘယ်လိုရှာတွေ့တတ်မှန်း ကျွန်တော်တို့အတွက်ကတော့ အမြဲတမ်းပဟေဠိဖြစ်နေမှာပဲ။ 

 အခုလည်းကြည့်ဦး ဖိုးဖိုးရဲ့နောက်ဆုံးအငယ်လေး နန်းဖူးဖူးပြည့်က ကျွန်တော်တို့ကို အိမ်တံခါးဝကနေဆီးကြိုလာတယ်။ 

ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က တစ်တစ်ရစ်ရစ် အချိုးအဆစ်ကျကျနဲ့ ဝတ်ထားတဲ့ရှမ်းရင်ဖုံးအင်္ကျီကြပ်ကြပ်အောက်က ဖောင်းမို့ထ 

နေတဲ့ တောင်ပူစာနှစ်လုံးက ကျွဲကောသီးတွေလောက်ရှိတယ်။ ခါးကျင်ကျင်လေးမှာ ကျစ်ကျစ်ကလေးဝတ်ထားတဲ့ယောထမီ 

အောက်စွင့်ကားနေတဲ့တင်သားတွေနဲ့ဖြောင့်စင်းတဲ့ပေါင်တန်အလုံးအရာကိုထင်ထင်ရှားရှားတွေ့နေရတယ်။ ခြုံပြောရရင် 

တော့ အလွန်တောင့်လှတဲ့ အစ်မကြီးတစ်ယောက်ပေါ့ဗျာ။ ကျွန်တော့်ရဲ့လူပျိုဖြစ်စ မျက်လုံးထဲမှာ မိန်းမတိုင်းလှနေတာလည်း 

ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပါဗျာ။

``မင်းကတော့ စဝ်ဟွမ်ကိုးလုံ ပဲဖြစ်ရမယ်`` 

 သူမက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုလှမ်းဖက်နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ ကျွန်တော့်ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်နဲ့ အရပ်အမောင်းက 

လဲ ကျွန်တော့်အသက်ထက်စာရင်နဲနဲထွားတယ်လို့ ပြောလို့ရတယ်။ ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်ကမှစပြီး ကျွန်တော်ကဝိတ်တွေမ၊ အားကစား 

လုပ်ခဲ့တာကိုး။ အခုလို ခပ်တောင့်တောင့်ချောချောအမျိုးသမီးတစ်ဦးကိုဖက်ပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်ရတော့ နည်းနည်းတော့သွေး 

ဆူလာတယ်။ ကျွန်တော် ဝိတ်တောင့်ကြောင်းလည်း မသိမသာညှစ်ပြီးပြလိုက်တယ်။ ဟီး……….။ 

``ဟုတ်ပါတယ်……..မမ…..`` 

 သူမက ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းတွေပေါ် ဖွဖွလေးတစ်ချက်မနမ်းလိုက်ခင်မှာ ကျွန်တော်ပြောလိုက်တာဖြစ်ပါတယ်။ ဟိုက် အခုမှ 

တွေ့တဲ့ ယောင်္ကျားလေးတစ်ယောက်ကို နှုတ်ခမ်းလာနမ်းလိုက်တာ နဲနဲတော့မထူးဆန်းဖူးလားလို့တွေးမိနေတယ်။ ဖေဖေ့ကို 

တော့ သူမက ခါးကိုင်းခေါင်းငုံ့ပီးတော့ပဲ နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။ ဖေဖေက မိန်းမနဲ့ပတ်သက်လို့ပဲ စန်းမပါတာလား၊ အ ရွယ် 

ရောက်နေတဲ့ ယောင်္ကျားကြီးတစ်ယောက်မို့လား။ စော်ဘွားကြီး အပေါ်ထပ်မှာစောင့်နေပါတယ်ရှင်….။ သူတော်တော်လေး 

မမာဘူးဖြစ်နေပါတယ်။ အခု အချိန်တော်တော်များများကတော့ အိပ်ယာပေါ်မှာ မှိန်းနေတာပါပဲ။ 

 ကျွန်တော်တို့ကို သူမကလှေခါးအတိုင်းရှေ့ကဦးဆောင်ခေါ်သွားတော့ ကျွန်တော်တို့အနောက်ကတက်လိုက်သွားကြတယ်။ 

သူမရဲ့တင်လုံးတွေက ခါးကျင်ကျင်လေးအောက်မှာ စွင့်ကားနေတယ်။ တင်းတင်းလေးဝတ်ထားတဲ့ ထမီကြောင့်ပေါင်ရင်း နား 

မှာအတွင်းခံဘောင်းဘီအနားအရာလေးကို ထင်ထင်ရှားရှားကြီးတွေ့နေရတယ်။ ဖေဖေ့ကိုမသိမသာလှည့်ကြည့်တော့ သူက 

လှေခါးထစ်တွေကိုပဲ ငုံ့ကြည့်ပြီးတက်လာတာတွေ့ရတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျွန်တော်လည်း ရှေ့ကတစ်လုံးချင်း တစ်လုံးချင်းတုန်တုန် 

လှုပ်ယမ်း ပြီးသွားနေတဲ့ တင်လုံးကြီးတွေကို သွားရည်တစ်မြှားမြှားနဲ့ကြည့်ပီးတက်လာခဲ့တယ်။ လှေခါးထိပ်ရောက်လို့ မမ 

နန်းဖူးဖူးပြည့်ကရုတ်တရက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်မှာခိုးထုပ်ခိုးထည်နဲ့ လူမိသွားပါရောဗျာ။ ရှက်လိုက်တာ။ သူမ 

ဖင်ကြီးကို သွားရည်တစ်မြှားမြှားနဲ့ငေးလာတဲ့ ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဆိုးပုံမပြတဲ့အပြင် ပါးချိုင့်ကလေးတွေ ခွက်သွားအောင် 

တောင် ပြုံးပြလိုက်ပါသေးတယ်ဗျာ။ 

 ကနုတ်ပန်းတွေထုထားတဲ့ သစ်သားတံခါးထူထူကြီးကို ကျွီကနဲ မြည်အောင်တွန်းဖွင့်ပြီး ဝင်လာခဲ့တော့ ခမ်းနားလှတဲ့ 

ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ စောင်ပုံတွေကြားလှဲနေတဲ့ ဖိုးဖိုးကိုတွေ့လိုက်ရပါတယ်။ နန်းဖူးဖူးပြည့်က အသံတိုးတိုးလေးနဲ့……….. 

``မောင်တော်ဘုရား ဒီမှာ သူတို့ရောက်လာကြပါပြီ….``လို့ပြောလိုက်ပါတယ်။ 

ဖိုးဖိုးရဲ့မျက်လုံးတွေက ဖြေးဖြေးချင်းပွင့်လာပြီး ကျွန်တော့်မျက်နှာပေါ်ကိုချက်ချင်းစူးစိုက်ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ 

``ဟေး………..စဝ်ဟွမ် မင်းငါ့ကိုလာတွေ့တယ်နော်`` 

 ဖိုးဖိုးက ဖေဖေ့ကိုရှိတယ်လို့တောင် သဘောမထားသလိုပဲ။ ကျွန်တော့်ကိုသာ လှမ်းပြောလိုက်ပါတယ်။ 

``ဖိုးဖိုး……`` 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 ကျွန်တော်က နှုတ်ဆက်ရင်း ရှေ့ကိုတစ်လှမ်းတိုးလိုက်ပြီး အရေပြားတွေတွန့်နေတဲ့ သူ့ရဲ့လက်ကိုလှမ်းကိုင်လိုက်ပါတယ်။ 

သူက သူ့လက်တွေကိုအားယူပြီး ကျွန်တော့်ကို သူနဲ့ပိုနီးအောင်ဆွဲခေါ်လိုက်ပါတယ်။ 

``ဖေဖေ……`` 

 ဖိုးဖိုးက ကျွန်တော့်ကိုမွတ်သိပ်တဲ့ ဟန်အမူအယာနဲ့အတင်းဆွဲဖက်နေတဲ့အချိန်မှာ ဖေဖေ့ရဲ့လှမ်းနှုတ်ဆက်သံကို ကျွန်တော် 

သိကြားလိုက်ရပါတယ်။ 

``ဟေး………..ခွန်ဖောင်း နေကောင်းလား`` 

``ကျွန်တော်က ဖေဖေ့ကိုမေးရမှာ။ ကျွန်တော်ကကောင်းပါတယ်…….`` 

``အိုး…….ငါက ကောင်းပါတယ်…………အအေးမိလို့ အားနဲနဲ နဲနေတာပါ`` 

 မနန်းဖူးဖူးပြည့်က အနောက်မှနေခေါင်းယမ်းပြနေသည်။ အခြေအနေက ဖိုးဖိုးပြောနေသလောက် သာမာန်အခြေအနေ 

မဟုတ်ကြောင်း….။ 

``ဆရာဝန်ကတော့ပြောတယ် ငါ့မှာအချိန်သိပ်မကျန်တော့ဘူးတဲ့။ ငါ ဒီလောကကိုမစွန့်ခွာခင်လုပ်စရာလေးတွေရှိနေတယ်။ 

ငါ စဝ်ဟွမ်နဲ့နှစ်ယောက်ထဲ ပြောလို့ရမလား…`` 

``ကျွန်တော်တောင်နေလို့မရဘူးလား`` 

ဖေဖေ့မျက်နှာပေါ်မှာ နာကျည်းတဲ့အရိပ်အယောင်သန်းသွားတယ်။ 

``ငါ မင်းနဲ့ပြီးရင်ပြောပါ့မယ်၊ အခု ငါ့မြေးလေးကို ပြောစရာရှိလို့`` 

 မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ဖေဖေ့လက်ကိုဆွဲရင်း အခန်းပြင်ကိုထွက်သွားလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က ဖိုးဖိုးဘေးက ကုတင်စောင်း 

ပေါ်တက်ထိုင်လိုက်ရင်း ကျွန်တော့်တစ်သက်တာ ဘယ်လိုမှမေ့ပျောက်နိုင်မှာမဟုတ်တဲ့ အကြောင်းအရာတွေကို ဖိုးဖိုးပြော 

ပြတာ နားစိုက်ထောင်နေမိတော့တယ်။ 

 လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပေါင်းများစွာတုန်းက ငါတို့ရဲ့ အဖိုးရဲ့အဖိုး ကိုးလုံကချွေရံသင်းပင်းတွေနဲ့ အမဲလိုက်သွားရင်းနဲ့ သူတစ်ယောက် 

ထဲ လမ်းပျောက်ပီး မြေကျင်းတစ်ခုထဲပြုတ်ကျရာက ထူးဆန်းလှတဲ့ ကျောက်ဂူတစ်လုံးရှိရာကိုရောက်သွားခဲ့တယ်။ 

အဲ့ဒီကျောက်ဂူထဲမှာ လူရိုးစုတစ်ခုကိုတွေ့ရလို့ ခြောက်ခြားသွားခဲ့ပေမဲ့ နောက်တော့ သူလည်း ငါ့လိုမျက်စိလည် လမ်းမှားပြီး 

ရောက်လာတာဖြစ်မှာပဲလေ၊ အကြောင်းတစ်ခုတစ်ခုကြောင့် သေသွားတာဖြစ်ရမယ်ဆိုပြီးတော့ တောရဲတိရစ္ဆာန် တွေလာ 

ဖျက်ဆီးလို့မရအောင်ဆိုပြီး သူရဲ့လူသားချင်းလေးစားတဲ့ စိတ်ဓါတ်နဲ့အလောင်းကိုမြေမြှုပ်ပေးဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီ 

အရိုးစုကိုဖယ်ပီး အဲ့ဒီနေရာလေးမှာပဲ ကျင်းလည်းတူးလိုက်ရော တစ်တောင်လောက်အနက်မှာ တစ်ထွာပတ်လည်လောက် 

ရှိတဲ့ သေတ္တာလေးတစ်လုံးထွက်လာတယ်။ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဆိုတဲ့ ပေစာရွက်လေးတစ်ခုနဲ့ 

ရွှေငွေရတနာတွေကို တွေ့လိုက်ရတယ်တဲ့။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 ပထမတော့ သူနားမလည်နိုင်ပေမဲ့ နောက်နှစ်တွေကြာပြီး ပြန်စဉ်းစားမိတာကတော့ သေသွားတဲ့ သူက တော်တော် 

ဉာဏ်ပညာကြီးပုံရတယ်။ သူ့ကို ကျင်းတူးပြီးမြှုပ်ပေးမဲ့ သူကိုကျေးဇူးဆပ်ဖို့ကြံခဲ့တာပဲဖြစ်မယ်လို့စဉ်းစားမိလာတယ်။ 

နောက်တော့ သူကလည်း နေ၊လ၊ကြယ်တွေကြည့်ပြီး ကြိုးစားပြီးမြို့ဆီပြန်လာ၊ သူ့ကိုလိုက်ရှာတဲ့ သူတွေနဲ့လည်းဆုံပြီး ဟော် 

နန်းကို ပြန်ရောက်ခဲ့တာပေါ့။ နဂိုထဲကမှ ချမ်းသာပြီးသား တောထဲကရလာတဲ့ ရတနာတွေနဲ့ဆိုတော့ ဆထက်တမ်းပိုးတိုးပြီး 

ချမ်းသာလာတာပေါ့ကွယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒီရတနာတွေထဲမှာ ပရုပ်ဆီဗူးပြားပြားလေးလို ဗူးလေးတစ်ဗူးပါလာတယ်။ အဖုံးနဲ့တူ 

တာပါပေမဲ့ဘယ်လိုမှဖွင့်လို့မရဘူးတဲ့။ အဲ့ဒီဗူးလေးပေါ်မှာလည်း ရှေးဟောင်းစာတွေနဲ့ထုခတ်ထားလို့ ဖတ်တတ်တဲ့သူတွေ 

လိုက်ရှာပီးတော့ အဓိပ္ပာယ်မေးကြည့်တော့ ဤရတနာသည် လျှို့ဝှက်ချက်သိသားသူအတွက် ပျော်ရွှင်ဖွယ်ရာများယူဆောင် 

လာပေလိမ့်မည်။ အသိဉာဏ်ဖြင့်မသုံးစွဲပါက ဆိုးကျိုးပေးလိမ့်မည်တဲ့။ 

 ဖွင့်လို့လဲမရတော့အထဲမှာ ဘယ်လိုရတနာတွေမှန်းလည်းမသိရဘူး။ ထုရိုက်ဖြတ်တောက်ပြီးဖွင့်ရပြန်ရင်လည်းအထဲက 

ရတနာပျက်စီးသွားမှာစိုးရသေးသည်ဆိုတော့ ဘာမှန်းမသိပဲနှင့် သူ့လက်ထဲမှာ တော်တော်ကြာသွားခဲ့ရသည်။ အဲ့လိုနဲ့ 

တစ်နေ့မှာ သူခရီးတစ်ခုသွားတော့ လိုလိုမယ်မယ်ဆိုပြီး အဲ့ဒီဗူးလေးကို အိတ်ထဲထည့်ယူသွားလိုက်တာ အကြောင်းတိုက် 

ဆိုင်ပြီး လမ်းမှာအဲ့ဒီဗူးလေးကပွင့်သွားတယ်တဲ့။ အထဲမှာဘာပါလဲဆိုတာလည်းသိသွားပြီး ဗူးပေါ်မှာရေးထားတဲ့လမ်းညွှန်ချက် 

အတိုင်းပဲ တစ်သွေမသိမ်း လိုက်နာကျင့်သုံးခဲ့လို့ အသက်ထက်ဆုံး ပျော်ရွှင်စိတ်လှုပ်ရှားစရာဘဝကို ရရှိခဲ့တယ်တဲ့။ 

 ဖိုးဖိုးက ပြောနေတာကို ခဏနားပြီး အသက်ဝအောင် ရှူလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီဗူးနဲ့အထဲကရတနာကို ငါတို့မိသားစု နာမည်ခံ ယူ 

လာတဲ့ မျိုးဆက်တွေတစ်ဆင့်ပီးတစ်ဆင့် လက်ဆင့်ကမ်းပေးလာခဲ့ကြတယ်။ မင်းရဲ့အဖေမွေးတော့ ငါနဲ့မင်းရဲ့ဖွားဖွားက 

ကွဲနေခဲ့ကြပြီး မင်းအဖေက ငါတို့မျိုးရိုးနာမည်ကိုမရခဲ့ဘူး။ ကံကောင်းလို့ မင်းအမေက မင်းကိုငါတို့မျိုးရိုးနာမည်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ် 

ခဲ့တာကြောင့် အဲဒီရတနာက ငါ့လက်ထဲမှာအဆုံးသတ်တော့မယ့် ဘေးကလွတ်ခဲ့ရတယ်။ ဖိုးဖိုးက ချောင်းတစ်ချက်နှစ်ချက် 

ဆိုးလိုက်ပီးမှ စကားဆက်လိုက်တယ်။ ငါ့အတွက် ဒီရတနာက မလိုအပ်တော့တာမို့ မင်းကိုငါလက်ဆင့်ကမ်းလိုက်တော့မယ်။ 

ငါလိုသေခါနီး အဖိုးကြီးကို ကတိတစ်ခုပဲပေး၊ ဒီရတနာဗူးရဲ့လျှို့ဝှက်ချက်ကို ဘယ်သူ့ကိုမှပြန်မပြောပါဘူးဆိုတာကို…ဖိုးဖိုးက 

ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေကိုစေ့စေ့ကြည့်ရင်း သူ့ရဲ့လက်ကိုကမ်းပေးလိုက်တယ်။ ဖိုးဖိုး ကျွန်တော်လုပ်နိုင်ပါ့မလား မသိဘူး။ 

ကျွန်တော်က အခုမှ (၁၈)နှစ်ပဲရှိသေးတာ တစ်ကယ်လို့ အဲ့ဒီဗူးကို ကျွန်တော်မဖွင့်နိုင်ခဲ့ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ 

 ခုချိန်ထိ ငါတို့ကိုးလုံမျိုးထဲမှာ မဖွင့်နိုင်တဲ့သူတစ်ယောက်မှမရှိသေးဘူးတဲ့။ ဖိုးဖိုးရဲ့အဖေပြောဘူးတယ်။ နံပါတ်သုံးမြောက် 

ကိုးလုံက ဖွင့်နိုင်ဖို့ကို တစ်နှစ်နီးပါးကြာခဲ့တယ်တဲ့။ မင်း ဒီလျှို့ဝှက်ချက်ကို ဘယ်သူ့မှမပြောရဘူးနော်။ မင်းမိဘကိုတောင် 

မပြောရဘူး။ ကျွန်တော့်ရဲ့လက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ပီး ဖိုးဖိုးက….. 

``ငါ့ကို ကတိပေးစမ်းပါ``လို့ စိတ်လှုပ်ရှားစွာပြောနေလို့ ကျွန်တော်ကလည်း သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီး………….. 

``စိတ်ချပါ ဖိုးဖိုးရယ် ကျွန်တော်ကတိပေးပါတယ်`` လို့ပြောလိုက်ပါတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ သူ့အိပ်ယာပေါ်ကဖြေးဖြေးချင်းထ 

သူ့ရဲ့ ရွှေကွပ်ထားတဲ့ ကြိမ်တုတ်ကောက်လေးကိုထောက်ပြီး သူ့ပုံတူဆွဲထားတဲ့ ပန်းချီကားကြီးချိတ်ထားတဲ့ နံရံဆီကို 

လျှောက်သွားပါတယ်။ အဲ့ဒီပန်းချီကားကို ဘေးသို့တွန်းဖယ်လိုက်တော့ အနောက်ကနံရံမှာမြှုပ်ထားတဲ့ မီးခံသေတ္တာပေါ် 

လာပါတယ်။ အဲ့ဒီကနံပါတ်တွေကိုရှောက်နှိပ်ပြီးတော့ ပွင့်သွားတဲ့အခါမှာ အထဲကိုလက်နှိုက်ပြီး သူအခုနကပြောခဲ့တဲ့ 

ဗူးလေးကိုယူ ကျွန်တော့်လက်ထဲကိုထည့်ပြီး ကျွန်တော့်နဖူးကို တစ်ချက်နမ်းလိုက်ပါတယ်။ 

``ပျော်ပေတော့ သားရေ မင်းရဲ့လက်ထဲမှာ ယောင်္ကျားတိုင်းစိတ်ကူးယဉ်ပြီး လိုချင်တဲ့ပါဝါရောက်နေပြီ`` 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 ကျွန်တော်က ဗူးလေးမှာအဖုံးလို့ထင်ထားတာလေးကို လက်နဲ့ခြစ်ကြည့်နေမိရင်း…….. 

``ဖိုးဖိုး ဒီဟာကို ဘယ်လိုဖွင့်ရမလဲဆိုတာ နဲနဲအရိပ်အငွေ့လေးတောင် မပြောတော့ဘူးလား`` 

``ဟားဟား……….ဟားဟား…..`` 

 ဖိုးဖိုးက ကျယ်လောင်စွာရယ်မောလိုက်ရင်း ``အဲဒါဆိုရင် အဆုံးရောက်သွားတဲ့ကစားနည်းလို ဘယ်ပျော်စရာကောင်း 

တော့မလဲကွဲ့…..။ ဖိုးဖိုးက ပြောလည်းပြော ချောင်းလည်းဆိုးရင်း ရုတ်တရက်ယိုင်လဲကျသွားသဖြင့် ကျွန်တော်က 

ကမန်းကတန်းထိန်းပေးလိုက်ရင်း ကုတင်ရှိရာသို့ပြန်တွဲခေါ်လာခဲ့ရလေသည်။ ကျွန်တော်က ဗူးလေးကို ကျွန်တော့်အိတ်ကပ် 

ထဲထည့်လိုက်ချိန်မတော့ ဖိုးဖိုးက ကုတင်ဘေးရှိတန်းလန်းကျနေသောကြိုးတစ်ချောင်းကိုဆွဲလိုက်ရာ ခေါင်းလောင်းသံ မြည် 

သွားပြီး ဖေဖေနှင့် နန်းဖူးဖူးပြည့်တို့ အိပ်ခန်းထဲဝင်လာကြတယ်။ 

 ``စဝ်ခွန်ဖောင်းနှင့်စဝ်ဟွမ်တို့ကို ဒီမှာရှိနေတုန်းလိုလေသေးမရှိအောင် ဂရုစိုက်လိုက်ပါကွယ်။`` 

 ဖိုးဖိုးက နန်းဖူးဖူးပြည့်ကိုလှမ်းပြောလိုက်ရင်းက ကျွန်တော့်ကိုမျက်လုံးတစ်ဖက်မှိတ်ပြလိုက်ပါတယ်။ နောက် ဖေဖေ့ကိုလှမ်း၍ 

ကြည့်ရင်း…… 

``မင်းမိန်းမကော ဘယ်လိုနေလဲကွ…….`` လို့ လှမ်းမေးပါတယ်။ 

 ဖေဖေက ``သူကနေကောင်းပါတယ်။ သူက ဖေဖေမြန်မြန်နေကောင်းသွားပါစေလို့ ဆုတောင်းလိုက်ပါတယ်တဲ့။`` 

 ဖေဖေက ခပ်တည်တည်ပဲ ညာပြောလိုက်တယ်။ ဖိုးဖိုးက တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး မျက်လုံးများပိတ်လိုက်ကာ အနားယူနေတော့ 

တယ်။ မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ဖေဖေ့ကိုသူ့အခန်းလိုက်ပို့ပေးပြီးမှ ကျွန်တော့်ကို ကျွန်တော့်အခန်းလိုက်ပို့ပေးတယ်။ 

မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ကျွန်တော့်အိပ်ယာခင်း ခေါင်းအုံးတွေကို စန့်စန့်ရံ့ရံ့ဖြစ်အောင် ကုန်းလုပ်ပေးနေတော့ ဆံပင်နက်နက်အုပ် 

လုံးကြီးကို ခေါင်းပေါ်လိပ်တင်ထားလို့ မြင်နေရတဲ့ ဂုတ်သားဝင်းဝင်းလေးတွေ၊ နဂိုထဲကမှ ကားပြီးသားတင်ကြီးတွေက ကုန်း 

လိုက်တော့ ဝိုင်းပြီး စွင့်ကားတက်လာတာတွေဟာ ကျွန်တော့်လို(၁၈)နှစ်သား လူပျိုစစ်စစ်တစ်ယောက်အတွက် လိင်တန် ကို 

ချက်ခြင်း သွေးရောက်ပီး မာကြောလာစေခဲ့ပါတယ်။ 

``ကိုယ်တော်ကြီးဘုရားကပြောပါတယ်၊ စဝ်ဟွမ်လိုတာ အကုန်လုပ်ပေးရမယ်တဲ့`` 

 မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ကုတင်ဘေးနားမှာရပ်ပြီး ပြောလိုက်ပါတယ်။ နောက် ကျွန်တော့်ရဲ့ဖောင်းထနေတဲ့ပုဆိုးစကိုကြည့်ရင်း…. 

``စဝ်ဟွမ် က ကိုယ်တော်ကြီးရဲ့သား ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား…..`` လို့ပြောလိုက်ပါတယ်။ 

 ကျွန်တော်က ``မဟုတ်ပါဘူး၊ မြေးပါ။`` လို့ပြန်ပြောလိုက်ပါတယ်။ မနန်းဖူးဖူးပြည့်က အခန်းအပြင်ထွက်သွားရင်းကမှ 

အပေါက်ဝနားရောက်တော့ ကျွန်တော့်ကိုပြန်လှည့်ကြည့်ပြီး၊ 

``စဝ်ဟွမ် သေချာလို့လား…..`` လို့မေးပြီးထွက်သွားပါတော့တယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 အင် အင်း သိပ်သေချာတာပေါ့လို့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြောနေမိတယ်။ ကျွန်တော့်က သူ့သားဖြစ်ဖို့က သူနဲ့ 

ကျွန်တော့်အမေနဲ့ဖြစ်မှရမှာ ကျွန်တော့်က တစ်ဆက်ထဲမှာပဲ ကျွန်တော့် မေမေလေးက ဖိုးဖိုးကိုဘယ်လောက်မုန်းနေလဲ 

တွေးရင်း ကျွန်တော့်ကို ကျွန်တော်လည်းမှန်ထဲပြန်ကြည့်မိတယ်။ ကျွန်တော့်ရုပ်က တကယ့်ကိုဖေဖေနဲ့မတူပဲ ဖိုးဖိုးနဲ့ဘာလို့ 

ဒီလောက်တောင်ချွတ်စွပ်တူနေရတာလဲ။ ကျွန်တော့်မေမေကလည်း ဆုံးသွားခဲ့ပီဆိုတော့ အမှန်ကိုသိမှာ ဘယ်သူရှိမလဲ။ 

ဖိုးဖိုးပေါ့။ ကျွန်တော်ခေါင်းရှုတ်သွားပီ အခုမှတော့ ဒါတွေအရေးမကြီးတော့ပါဘူးကွာလို့ ကို့ကိုယ်ကိုပြန်စိတ်ဖြေ ဖျောက် နေ 

မိတယ်။ 

 ကျွန်တော့်အခန်းထဲမှာရှိတဲ့ ရေချိုးခန်းကိုကြည့်လိုက်တော့ ရေပန်းမရှိဘူး။ ရေချိုးဇလုံကြီးပဲရှိတယ်။ ဖိုးဖိုးက ချမ်းသာ လွန်း 

လို့သာ ဒီလိုမြို့လေးမျိုးမှာ ရေပူရေအေးပိုက်နှစ်ခုထားနိုင်တာ။ ကျွန်တော်က ရေပူနဲ့ရေအေးကိုအနေတော်စပ်လိုက်တယ်။ 

ရေချိုးဇလုံဘောင်ပေါ်မှာသုံးလက်စ ဆပ်ပြာရည်ဗူးတွေ့တာနဲ့ကောက်ယူပီး ရေဇလုံကြီးထဲဖျန်းလိုက်တယ်။ နောက်တော့ 

ကျွန်တော်အင်္ကျီ လုံချည်ချွတ်ချလိုက်ပြီး ရေထဲဝင်စိမ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်က အခုထိမာနေတုန်း ကျွန်တော့် 

ရဲ့လူပျိုလေးခေါင်းထဲမှာ မနန်းဖူးဖူးပြည့်ရဲ့စွင့်ကားဖွင့်ထွားတဲ့ တင်သားကြီးတွေက ဖျောက်လို့မရနိုင်သေးဘူးလေ။ အဲ့ဒါနဲ့ 

ရေဇလုံထဲ ရေနွေးနွေးအောက်မှာ ပက်လက်လှန်စိမ်ပြီး ဖွားဖက်တော်ကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ဆုပ်ပြီး ဖြေးဖြေးချင်းပွတ်သပ် 

လိုက် တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ကျွန်တော့်အိပ်ခန်းထဲက အသံတစ်ခုကြားလိုက်ရတယ်။ 

``စဝ်ဟွမ်`` 

 ဟင် ဒါ မနန်းဖူးဖူးပြည့်အသံပဲ ဘာများပြောမလို့ပါလိမ့်။ ကျွန်တော့်ထောင်မတ်နေတဲ့ ညီတော်မောင်ကိုမမြင်အောင် ရေဇလုံ 

အောက်ခြေကို ကျွန်တော့်ကျောပြင်နဲ့ပြားနေအောင်ကပ်ထားမိလိုက်တယ်။ 

``စဝ်ဟွမ် အထဲမှာလား`` ပြောရင်းဆိုရင်း မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ရေချိုးခန်းတံခါးကိုတွန်းဖွင့်ဝင်လာတယ်။ 

``ကျွန်တော် ရေချိုးဇလုံထဲမှာ မနန်းဖူး`` ကျွန်တော်သူ့ကိုသတိပေးလိုက်တယ်။ 

``အတော်ပဲပေါ့ စဝ်ဟွမ် အကူအညီလိုသေးလား`` 

 မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ကျွန်တော်ဝင်နေတဲ့ ရေချိုးဇလုံဘေးမှာဒူးထောက်ရင်းမေးလိုက်တယ်။ 

``ကျွန်တော် ခလေးမှမဟုတ်တော့တာ မနန်းဖူးရယ်။ ရပါတယ် အကူအညီမလိုပါဘူး`` 

 

 ကျွန်တော်က မနန်းဖူးဖူးပြည့်ရဲ့ ဖောင်းမို့နေတဲ့ ရွှေရင်အစုံကိုကြည့်ရင်းပြောလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်ကတော့ 

ဆပ်ပြာမှုန့်တွေအောက်မှာထောင်ထနေတယ်။ 

``မောင်တော်ဘုရားကပြောတယ်၊ စဝ်ဟွမ်ကို ပျော်အောင်လုပ်ပေးရမယ်တဲ့`` 

 မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ပြောပြောဆိုဆို သူမလက်ကိုဆပ်ပြာမြုပ်တွေအောက်ကိုထိုးနှစ်လိုက်တယ်။ သူမလက်တွေက 

ကျွန်တော့်ဒူးခေါင်းကိုလာထိမိတော့ ကျွန်တော်လန့်သွားတယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

``မောင်လေးက မပျော်ချင်ဖူးလား`` 

 မနန်းဖူးဖူးက မေးရင်းပြောရင်းက သူမလက်တွေကို ကျွန်တော့်ရဲ့ပေါင်ရင်းထိပွတ်သပ်ဆွဲလာတယ်။ 

``အာ………….ကျွန်တော်တစ်ခါမှ…………….`` သူမရဲ့လက်တွေက ကျွန်တော်ရဲ့ထောင်မတ်နေတဲ့ ညီတော်မောင်ကိုထိမိ 

တော့ ကျွန်တော်ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိဘူးဖြစ်သွားတယ်။ 

``အီး………………….`` 

 သူမရဲ့လက်ချောင်းသွယ်များက ကျွန်တော့်ရဲ့ညီတော်မောင်ကိုရစ်ပတ်ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ကျွန်တော် ``အီးကနဲ`` 

အသံထွက်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ညီတော်မောင်ရဲ့ခေါင်းကလည်း မနန်းဖူးရဲ့လက်ကဆွဲမလိုက်တာနဲ့အတူ ရေပေါ် 

ကိုတက်လာခဲ့ရပါတယ်။ 

``မင်းလေးက မငယ်တော့ဘူးပဲ`` 

 မနန်းဖူးဖူးပြည့်က သူမလက်ချောင်းတွေကို အထက်အောက်လှုပ်ရှားပေးရင်းက ပြောလိုက်တာဖြစ်ပါတယ်။ နောက် 

ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်ကမကြာခင်ပြီးတော့မဲ့အလားအလာမြင်လို့ သူမရဲ့လက်တွေကိုလွှတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ 

"မမရောဝင်ချိုးလို့ရမလား" 

မနန်းဖူးဖူးပြည့်ကမေးရင်းကပဲ ကျွန်တောာ့်အဖြေကိုမစောင့်တော့။ သူမရင်ဖုံးကကြိုးကြယ်သီးလေးတွေကိုစဖြုတ်နေပါတယ်။ 

ရင်ဖုံးကျွတ်သွားလို့ပေါ်လာတဲ့ ရင်ညွှန့်သားဝင်းဝင်းဝါနဲ့အသားရောင် ဘရာဇီယာက မနိုင်မနင်း ထိန်းထားရတဲ့ ကျွဲကောသီး 

ကြီးတွေလို ရင်နှစ်မွှာရဲ့မြင်နေရတဲ့အပေါ်သားလေးတွေကိုကြည့်ရင်း အသံမထွက်နိူင်တော့တဲ့ ကျွန်တော်က ခေါင်းကိုသာ 

ညိမ့်ပြမိ ပါတော့တယ်။ မနန်းဖူးဖူးပြည့် က တဆက်တည်း ဘရာဇီယာကိုပါ လက်နောက်ပြန်စမ်းရင်း ချိတ်ဖြုတ် ချွတ်ပစ် 

လိုက်လို့ ပေါ်လာတဲ့ ပန်းရောင်ရင့်ရင့် နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို စိတ်ညို့ခံရသူတယောက်လို လိုက်ကြည့်မိနေတဲ့ ကျွန်တော့် 

မျက်လုံးတွေက သူမဖြေချလိုက်တဲ့ ထမိန်ကြောင့် ဝင်းကနဲ မြင်ကွင်းရောက်လာတဲ့ ချပ်ချပ်ယပ်ယပ်ဗိုက်သား ပြင်လေး 

တွေဆီကို ရောက်သွားပါတယ်။ 

လှေခါးတက်တုန်းက ထမိန်အောက်မှာ အနားရာလေး ထင်းနေတဲ့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးဟာ ပန်းနုရောင် ယောင်္ကျား 

လေးဝတ်အတို ပုံစံ ( boyshort style ) ဖြစ်နေတာတွေ့ရတော့ ကျွန်တော့်ခေါင်းတောင် တဝီးဝီး မြည်သံ ကြားရလောက် 

အောင် နားထင်သွေးကြောတွေအရမ်းလှုပ်ရှားနေရပါတယ်။ မနန်းဖူးဖူးပြည့် က ခပ်မျှင်းမျှင်းလေးရယ်လိုက်ကာ သူမ ကွင်း 

လုံးပုံချွတ်လိုက်တဲ့ ယောထမိန်ပေါ်တက်နင်းပြီး ခါးလေးကုန်းလျှက် အတွင်းခံဘောင်းဘီသားရေမျှော့ကြိုးကို တင်ပါး 

တစ်ဖက်တစ်ချက်အပေါ်နားက လက်မတစ်ဖက်စီနဲ့ ချွတ် ဆွဲချရင်း……. 

" ဟေး စဝ်ဟွမ်က မိန်းမတွေကို ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ အရင်တုန်းက မြင်ဘူးလား "လို့မေးလိုက်ပါတယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 ကျွန်တော့်မှာ သူမရဲ့ချောမွေ့လှတဲ့ ပေါင်တန်ကြီးတွေကနေ တရွေ့ရွေ့လျှောကျသွားတဲ့ အတွင်းခံကြောင့်ပေါ်လာတဲ့ 

မဲမဲနက်နက် မထူမပါး အမွှေး အုပ်အုပ်လေး ဖုံးနေတဲ့ အဖုတ်လေးကို မျက်လုံး မလွှဲ တမ်း ကြည့်နေရာက ………. 

" ဟင့်အင်း " ဆိုတဲ့ စကားလေး နှစ်လုံးကို မနည်းအားစိုက်ပြီးပြောလိုက်ရပါတယ်။ 

 အတွင်းခံလုံးဝကျွတ်သွားပြီးမြင်လိုက်ရတဲ့ အရည်ကြည်တို့နဲ့ရွှန်းလဲ့နေတဲ့ ပန်းနုရောင်ရင့်ရင့်ပွင့်လွှာနှစ်ချပ် မဟတလေးကို 

ကျွန်တော့် မျက်နှာနဲ့တစ်တောင်လောက်အကွာမှာ တွေ့လိုက်ရတဲ့အခါမှာတော့၊ ကျွန်တော့်မျက်လုံးများ ပြာဝေသွားပြီး 

မူးမိုက်ကာ ကျွန်တော်ခေါင်းကို မထူနိူင်တော့ပဲ ရေအောက်သို့ သတိလက်လွတ် ပစ်ကျသွားပါတော့တယ်။ မနန်းဖူးဖူးပြည့်က 

ကမန်းကတန်း ကျွန်တော့် ပုခုံးတွေကို လှမ်းဆွဲပြီးမထူလိုက်လို့ ရေတိမ်နစ်တော့မဲ့ဘေးကလွတ်သွားရပါတယ်။ ကျွန်တော့် 

နှာခေါင်းထဲ အသက်မှားရှုမိလို့ဝင်သွားတဲ့ ရေ အနည်းငယ်ကြောင့် မွှန်သွားပြီး သတိလည်းချက်ချင်းပြန်ရသွားပါတယ်၊၊ 

ဒါတောင်မှ ကျွန်တော့် စိတ်ထဲမှာ ငါအိမ်မက်များမက်နေတာလားဆိုပြီး မျက်နှာရှေ့တည့်တည့်က လုံးဝန်းလှပလှတဲ့ ရင်နှစ် 

မွှာကို စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေမိပါတယ်။ 

" စဝ်ဟွမ် ..ဘယ်လိုဖြစ်သွားတာလဲ..နေမကောင်းဘူးလား" 

 မနန်းဖူးဖူးပြည့်က စိုးရိမ်တကြီးမေးလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်က ပန်းနုရောင်ရင့်ရင့် နို့သီးခေါင်းတစ်စုံကို မျက်စိ မလွှဲ ပဲ 

အသံတိုးတိုးနဲ့……" ကျွန်တော် မိန်းမတွေ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးဘူး." လို့ပြောလိုက်ပါတယ်။ 

 အဲတော့မှ မနန်းဖူးဖူးပြည့်က အသံလွင်လွင်လေးနဲ့ ရီမောရင်း ရေချိုးဇလုံထဲကို ဝင်လာခဲ့ပါတယ်။ နောက်တော့ 

ကျွန်တော့်ကို ကျောပေးကာ သူမဖင်ဝိုင်းစက်စက်ကြီးတွေကို ကျွန်တော့် ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ 

နေရာယူပြီးထိုင်ချလိုက်ပါတယ်။ 

" မမ ကျော ကို ချေးတွန်းပေးမလား ဟင်" 

 ကျွန်တော်က ဆပ်ပြာမြှုံ့တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ခွက်လုပ်ခပ်ယူပြီး မနန်းဖူးဖူးပြည့် ရဲ့ကျောပေါ်တင်လိုက်ပါတယ်။ 

နောက်လက်ဖဝါးလေးနဲ့ မထိရဲ ထိရဲ ဖြေးဖြေးခြင်း ပွတ်သပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ မနန်းဖူးဖူးပြည့် က ခွိခွိနဲ့ ရယ်မောရင်း 

" ဟေး ငါ့မောင်က ဂျီးတွန်းနေတာလား၊ ကလိထိုးနေတာလားကွယ်" လို့ စလိုက်ပါတယ်။ 

 အဲတော့ ကျွန်တော်က လက်ဖဝါးကို သူမရဲ့ နူးညံ့ချောမွတ်နေတဲ့ အသားပြင်ပေါ်မှာ ရဲရဲလေးဖိပြီးပွတ်သပ်ပေး နေမိ 

တော့တယ်။ ခဏပဲ ပွတ်ရသေးတယ် ကျွန်တော့် ဖွားဘက်တော်က အရမ်းကိုမာတောင်ပြီး တစ်ဆတ်ဆတ်တုံနေပြီ။ 

ကျွန်တော့် လက်ဖဝါးတွေ က သူမရဲ့ ခါးနားကိုရောက်သွားတဲ့ အချိန်မှာ သူမက ကျွန်တော့်လက်ကောက်ဝတ်ကို ဖမ်းဆုပ် 

လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်လက် နှစ်ဖက်ကို မနန်းဖူးဖူးပြည့်က သူမရဲ့ ရွှေရင်အစုံပေါ်ကိုတင်ပေးလိုက်ပြီး သူမ ဖင်ကြီးကို 

လည်း နောက်ဘက်တိုးလာလိုက်တာ ကျွန်တော့် ဖွားဖက်တော်ရဲ့ ခေါင်းနဲ့တိုက်မိတဲ့ အထိပေါ့။ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ့ 

ဖြိုးအိနေတဲ့ရွှေရင်အစုံ မိမိ ရရ လက်ဖဝါးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ဖူးတာ ပထမဆုံး အကြိမ်မို့လို့ ကျွန်တော့်မှာပြီးလိုက်ချင်သလို 

တောင်ဖြစ်သွားခဲ့ရတယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

" အသက်အောင့်မထားနဲ့နော် စဝ်ဟွမ်၊ အသက်ကိုပုံမှန်ရှုထား" 

မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ကျွန်တော့်ကို နောက်တာလား အတည်လားမသိပြောရင်း ကျွန်တော့် ညာဖက်လက်ကို အသာဆွဲချ လာ 

ရာ ကျွန်တော့်မှာ အိပ်မက်အလား၊ သူမရဲ့ ချက်နေရာ၊ ဝမ်းဘိုက်သားလေး၊ အဖုတ်မွှေးလေးများ စသဖြင့် တစ်ဆင့်စီ 

စမ်းမိလာပြီး ပေါင်ကြား အရောက်မှာ ကျွန်တော့် လက်ကို လွှတ်ပေးလိုက်ရင်း……… 

" ကျန်တာတော့ မင်းလေး သဘောပဲ ခွိခွိ" 

 ကျွန်တော့် လက်ချောင်းတွေက သူ့ဘာသာအလိုလိုရွေ့လျားလျှောက်စမ်းနေရင်းက သူမရဲ့ ဟတတ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းဝလေး 

ကို သွားစမ်းမိတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော်လည်း မမြင်ရတဲ့ ရေထဲမှာလည်းဖြစ်၊ တစ်ခါမှလည်း မလုပ်ဘူးတော့ 

စမ်းတဝါးဝါး ဖြစ်နေတော့၊ မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ကျွန်တော့်လက်ကိုဆွဲပြီး သူမ စောက်စေ့ပေါ်ကို ကျွန်တော့် လက်ချောင်းထိပ် 

လေး တင်ပေးလိုက်တယ်။ 

``မိန်းခလေးတွေက အဲဒီနေရာကို ပွတ်ပေးတာကြိုက်တတ်ကြတယ်…….`` 

 မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ပြောရင်းက ကျွန်တော့် လက်ချောင်းတွေကို အဲဒီ အစေ့လေးပေါ်မှာ အထက်အောက်၊ စက်ဝိုင်း၊ အဲလိုမျိုး 

ပွတ်သပ်ပြလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်လက်ကို လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်လည်း သူမပြပေးတဲ့အတိုင်း အရှိန်လေးနဲ့ ဆက် 

လှုပ်ရှားနေမိတယ်။ ကျွန်တော့်ဘဝမှာ ပထမဆုံးအကြိမ် မိန်းခလေးတစ်ယောက်ကို လက်နဲ့အာသာဖြေဖျောက်ပေးခြင်းကို 

လုပ်ဖူးခဲ့ တာပါပဲ။ 

`` အိုး……. မင်းလေးက မွေးရာပါ ငကျွမ်းလေးပဲ၊ သိပ်တောင်ပြစရာမလိုဘူး……`` 

 မနန်းက ငြီးတွားရင်းနဲ့ သူမရဲ့ ဖင်ကြီးကို ကျွန်တော့်ပေါင်ကြားထဲမှာ လူးလွန့်နေတာတွေ့နေလို့ မနန်းလည်း အရသာ 

ကောင်း နေမှန်းတော့သိနေတယ်။ ဒါပေမဲ့ မနန်းရဲ့ဆပ်ပြာရည်တွေနဲ့ ချောမွတ်နေတဲ့ ဖင်ကြီးက ကျွန်တော့် လိင်ချောင်း 

ကိုပွတ်ပေးနေသလိုဖြစ်နေလို့ ကျွန်တော့်မှာ လရည်ပန်းထွက်သွားချင် ရလောက်အောင်ကို ခံစားနေရပါတယ်။ အဲ့ဒီ 

အချိန်မှာပဲ မနန်းက အို့ ကနဲ အသံထွက်သွားကာ သူမတစ်ကိုယ်လုံးလည်း တောင့်တင်းသွားလို့ ကျွန်တော်လည်း လန့် ဖြန့် 

သွားပြီး လက်ကို ကမန်းတန်း သူမ ပေါင်ကြားက ဆွဲထုတ်လိုက်မိပါတယ်။ 

``ဟင့်အင်း မရပ်နဲ့ ဆက်လုပ်ပေး အား……….ဟင်း……….. အဲဒါ...မမပြီးသွားတာ..`` 

 မနန်းက ပြောရင်းဆိုရင်း ကျွန်တော့်လက်ကိုဆွဲပြီး သူမ စောက်စေ့လေးပေါ် ပြန်တင်ပေးလိုက်တယ်။ ဪ….မိန်းခလေး 

တွေ ပြီးတယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးပါလားလို့ ကျွန်တော်သင်ခန်းစာတစ်ခုရလိုက်ရတယ်။ မမနန်းက သူမကိုယ်လေးကို တစ်စောင်း 

လှည့်လိုက်ရင်း ကျွန်တော့်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို လာနမ်းလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်လည်း ကောင်မလေးတွေကိုနမ်းဘူးတော့ 

ဒီလောက်ကတော့ သိပ်မဆန်းလှသေးပါဘူး။ မမနန်း ကျွန်တော့်လျှာကို သူမ ပါးစပ်ထဲဆွဲယူပြီး မစုပ်သေးခင်အထိပေါ့။ 

ကျွန်တော့်ရဲ့ လျှာကို သူမရဲ့ နှုတ်ခမ်းအစုံနဲ့ ဖိညှပ်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ပေးလိုက်တာကတော့ ဆန်းတယ်ဗျာ။ 

ကျွန်တော် တစ်ခါမှ မကြုံဖူးသေးဘူး။ ကျွန်တော့်လျှာကို သူမနှုတ်ခမ်းနဲ့ ဂွင်းတိုက်သလိုလေး လုပ်ပေးတာ `` အား`` 

သူမနှုတ်ခမ်း ချိုမွှေးမွှေးလေးက အထဲမှာလည်း နွေးနေတယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 

 နောက်တော့ မမနန်းက နှုတ်ခမ်းက နေခွာလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ရေချိုးဇလုံကြီးရဲ့ ဘောင်ပေါ်မှာ ထိုင်ခိုင်းတယ်။ 

ကျွန်တော်က ကျွန်တော့် ညီငယ်က မိုးပေါ်ထောင်နေတာမို့ ရှက်လို့ ``ဟင့်အင်း``လို့ပြောလိုက်တယ်။ မမနန်းက ခွိခွိ 

ရယ်ရင်း ဒါမျိုး သူမမြင်ဖူးပါတယ်၊ ရှက်စရာမလိုကြောင်းပြောပြီး ကျွန်တော့်ဂျိုင်းကနေ မ မလို့လုပ်နေတာကြောင့် ကျွန်တော် 

ကိုယ့်ဘာသာ တက်ထိုင် လိုက်ရပါတယ်။ ကျွန်တော့် ညီတော်မောင်က ခေါင်းတစ်ငြိမ့်ငြိမ့်နဲ့ ဆပ်ပြာရည်အောက်ကနေ 

ပေါ်ထွက်လာပါတယ်။ 

``အိုး လှလိုက်တာ`` 

 မမနန်းက ပြောပြောဆိုဆို သူမလက်ကလေးနဲ့ လှမ်းဆုပ်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ လိင်တန်အရင်းပိုင်းကို သူမလက်က 

လေးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ထားရင်းက လှပနီထွေးတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးများနဲ့ လိင်တန်ထိပ်ဖျားကို နမ်းလိုက်တာကို ငုံ့ကြည့်နေမိပါတယ်။ 

သူမရဲ့ နူးညံ့နွေးထွေးနေတဲ့ လျှာကလေးက ကျွန်တော့် လိင်တန် ကွမ်းသီးလုံးကိုရစ်ပတ်ပြီးလျက်လိုက်ပါတယ်။ နောက် 

ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းတစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ခါပြီး သုတ်ရည်တွေ ထွက်ကျတော့မဲ့ အလားအလာမြင်လို့ သူမရဲ့ နှုတ်ခမ်းအစုံနဲ့ 

ကျွန်တော့် လိင်တန်ကြီးကို အလျှင်အမြန် ငုံခဲလိုက်ပါတယ်။ အချိန်မှီကလေးပဲ ကျွန်တော့် လိင်ချောင်းက သုတ်ရည်တွေက 

နွေးထွေးနူးညံ့လှတဲ့ မမနန်းရဲ့ ပါးစောင်ထဲမှာ တစ်ဖျောဖျော ထွက်ကျသွားပါတော့တယ်။ 

``အား…….အီး`` 

 

 ကျွန်တော် အော်ငြီး မိပြီး မမနန်း ခေါင်းကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ကာ ကျွန်တော့် ဆီးစပ်နှင့် သူမ နှုတ်ခမ်းတို့ ထိသည် အထိ 

ဆွဲကပ်ထားလိုက်မိပါတယ်။ ဖေါ်မပြနိုင်လောက်အောင်ကောင်းသွားရတဲ့ ပထမဦးဆုံးသော ပုလွေ အမှုတ်ခံရတဲ့ အရသာ 

လို့ပဲ ဆိုပါရစေတော့ဗျာ။ ကျွန်တော် ရေချိုးဇလုံထဲကို ပြန်လျှောဆင်းလိုက်ရင်း မမနန်းကို ကျောဖက်ကနေပဲ ဆွဲယူ ထွေး 

ဖက်လိုက်ပါတယ်။ ရေထဲမှာပဲ သူမတစ်ကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်ပေးရင်းနဲ့ ချက်ခြင်းလိုပဲ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်က ပြန်နိုးထ 

လာပါတော့တယ်။ 

``ဟင့်ဟင်း မြန်လိုက်တာနော် စဝ်ဟွမ် ဟာက..အဟိ.. ကဲ ထကြရအောင် ဒီတခါကောင်းကောင်း လုပ်ကြရအောင်`` 

 ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်စလုံး ရေဇလုံထဲကထွက်လာပြီး တစ်ယောက်တစ်လှည့်သဘက်နဲ့ခြောက်အောင်သုတ် ပေး ကြ 

ပါတယ်။ ပြီးမှ အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်လာကြတာပေါ့။ မမနန်းက အိပ်ယာပေါ်တက်ပက်လက်လှန်ပြီး ပေါင်ကို ဖြဲကားပေး လိုက် 

ပါတယ်။ ကျွန်တော်က မမနန်းရဲ့ ပန်းနုရောင်ရင့်ရင့် အဖုတ်နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုင့ုံကြည့်နေတယ်။ မမနန်းက 

ပြုံးလိုက်ပြီး……..``လာလေ မောင်လေးကြည့်လေ…….ကြည့်ချင်တာကို..``။ 

 ကျွန်တော်က မမနန်းရဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ တစ်တောင် နှစ်ဖက်ထောက်ရင်း ကျွန်တော် ရေထဲမှာတုန်းက မမြင်မစမ်းနဲ့ 

ရမ်းနှိုက်ကိုင်ခဲ့တဲ့ နေရာကို စူးစိုက်ကြည့်နေမိပါတယ်။ မမနန်းက သူမရဲ့လက်ညှိုး၊ လက်ခလယ် နှစ်ခုနဲ့ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းဝကို 

ဖြဲပြလိုက်ပါတယ်။ အဲတော့ ကျွန်တော့်ကို မမနန်း ကိုင်ခိုင်းတဲ့စောက်စေ့အဖုလေးနဲ့ အောက်က နီတာရဲ စောက်ခေါင်းပေါက် 

လေးကိုတွေ့လိုက်ရပါတယ်။ 

``မောင်စဝ်ဟွမ် နမ်းချင်လား..`` ``အင်း``လို့ပဲ ဖြေပြီး ကျွန်တော့်မျက်နှာကို မမနန်း ပေါင်ခွဆုံကြားကပ်လိုက်တယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 ရေချိုးပြီးစမို့ ဆပ်ပြာနံ့လေးသင်းနေတဲ့ အဖုတ်နားရောက်တော့ ကျွန်တော့် လျှာကို ထုတ်ပြီး မမနန်းရဲ့ စိုစွတ်နေတဲ့ 

အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို လှမ်းတို့လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းတွေကို မမနန်း စောက်စေ့လေးနား ဖိကပ်ပြီး လျှာ 

နဲ့ စောက်စေ့လေးကို ထိုးကော်တွန်းရင်းလျက်ပေးလိုက်တယ်။ မမနန်း ရဲ့ ငြီးညူသံနဲ့အတူ သူမရဲ့ ဖင်ကြီးလည်း မရိုး မရွနဲ့ 

ကော့ထလာတာ တွေ့ရတယ်။ နောက်တော့ ရုတ်တရက်ကြီး ဆိုသလို မမနန်းက ကျွန်တော့် မျက်နှာကို သူမ အဖုတ်ပေါ် က 

နေ သူမမျက်နှာဆီကို ဆွဲမယူလိုက်ပါတယ်။ မမနန်းရဲ့ ချောမွတ် ဖြောင့်စင်းလှတဲ့ ပေါင်တန်နှစ်ချောင်းနဲ့ ကျွန်တော့်ခါးကို 

ခွညှပ်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်ကလည်း သူဘယ်သွားရမလဲဆိုတဲ့ ဦးတည်ရာကို သိနေသလိုပဲ။ ဘယ်သူ့ 

လက်နဲ့မှတောင်ထိန်းကျောင်းပေးစရာမလိုပဲ မမနန်းရဲ့ စောက်ပတ်အဝကို ကျွန်တော့်လိင်တန်ထိပ်ဖျားက ရောက်ရှိသွား ပါ 

တယ်။ ပူနွေးနေတဲ့ မမနန်းရဲ့စောက်ခေါင်းထဲကို ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီး စီးစီးလေးနဲ့တိုးဝင်သွားတော့ အရသာရှိလွန်းလို့ 

ကျွန်တော့်မှာ အီးကနဲတောင်ငြီးမိပါတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဖင်ကိုကော့ကော့ပြီး သူ့အလိုလိုပဲ ကျွန်တော့်ရဲ့ ပထမ 

ဦးဆုံး လိုးခွင့်ရတဲ့ မိန်းမကို တစ်အားကုန်လိုးနေမိပါတော့တယ်။ ကျွန်တော်ကစောစောလေးကမှ မမနန်း ပါးစပ်ထဲမှာပြီးခဲ့လို့ 

အခုတစ်ခါတော့ တော်တော် ထိန်းနိူင်ပေမဲ့ ပထမဆုံး အဖုတ်ထဲမှာလုပ်ဖူးတာကြောင့် အားသွန်ခွန်စိုက် ဆောင့်လိုးနေပေရာ 

မမနန်းက ကျွန်တော့်ရဲ့ အရှိန်ကို ထိန်းကျောင်းပေးပါတယ်။ 

``စဝ်ဟွမ် ဖြေးဖြေး……အရသာခံ ပြီးလိုးကွယ့် မောင်လေးရဲ့`` 

 ကျွန်တော် ထိန်းလိုက်ပေမဲ့လည်း နောက်ကျသွားပါပြီ။ ကျွန်တော် အသက်ရှုရပ်သွားသလားတောင်ထင်ပါတယ်။ ကျွန်တော့် 

လိင်တံထဲကသုတ်ရည်တွေက ပူကနဲပူကနဲ ပန်းထွက်သွားတာကို ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ မမနန်းကတော့ ဒီတခါမပြီးရှာပါဘူး။ 

ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်ပြီးသွားတာခံစားပြီး ကြည်နူးပုံရပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ထွေးဖက်ထားရင်းကအသာလေး ကျွန်တော့်ကျော 

ပြင်၊ လည်ဂုတ်တို့ကို ပွတ်ပေးနေတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ပထမဆုံးလိင်ကိစ္စအတွေ့အကြုံလည်းဖြစ် နှစ်ခါတောင် ပြီးသွား 

တယ်ဆိုတော့ အားကုန်သွားပြီးအိပ်မောကျသွားပါတယ်။ ကျွန်တော်တစ်ရေးနိုးတော့ မမနန်းတစ်ယောက်ကျွန်တော့်ဘေးမှာ 

မရှိတော့ပါဘူး။ 

 မနက် အစောကြီး ကျွန်တော့် အဖေက လာနှိုးပါတယ်။ 

" ဟေး…….သား ထအုန်း ဖေဖေ ပြောစရာရှိလို့၊ ငါ့သားက စိတ်မပျော့ပါဘူးနော် " 

 ကျွန်တော်က အိပ်ယာဘေးမှာရပ်ပြီး ကျွန်တော့်ကို စိတ်ပူတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ကြည့်နေတဲ့ ဖေဖေ့ကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ 

ကျွန်တော် သူ့မျက်လုံးတွေကို စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး " ဖိုးဖိုး ဆုံးသွား ပြီ မဟုတ်လား " လို့မေးလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ 

နှစ်ယောက် စကားနည်းနည်း ပြောဖြစ်ကြပြီး နောက်သူထွက်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော်က အိပ်ယာထဲဆက်လှဲနေပြီး ဖိုးဖိုး၊ 

မမနန်းဖူးဖူးပြည့်၊ လျှို့ဝှက်ဗူး စသည်ဖြင့်အတွေးနယ်ချဲ့နေမိပါတယ်။ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီအိတ်ကို ပြန်စမ်းကြည့်တော့ 

ဖိုးဖိုး ပေးထားတဲ့ အဲဒီဗူးလေး ကရှိနေပါသေး တယ်။ ဒီဗူးကို ဘယ်လိုပွင့်အောင်လုပ်ရမလဲလို့ ဦးနှောက်ခြောက်အောင် ကို 

တွေးနေမိပါတယ်။ ဥုံဖွ……………….. ပွင့်စေတို့၊ အက်ဘရာကာဒက်ဘရာတို့နဲ့ ရလိုရငြား စမ်းကြည့်ပါသော်လည်း မပွင့်။ 

နောက်ဆုံးတော့ လက်လျှော့လိုက်ပြီး အိပ်ယာထ အဝတ်လဲပြီး ထွက်ခဲ့ပါတယ်။ 

 မီးဖိုချောင်မှာတော့ ဖေဖေနဲ့ မမနန်းတို့ ထမင်းစားပွဲမှာ ထိုင်နေကြတာတွေ့ရပါတယ်။ မမနန်းက ကျွန်တော့်ကိုပြုံးပြ 

နှုတ်ဆက်လိုက်ပါတယ်။ ညတုန်းက ကျွန်တော်နဲ့ ဘာမှကို ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ပုံမပြပါဘူး။ ကျွန်တော်တို့ ဖိုးဖိုးရဲ့ အသုဘ အခမ်းအနား 

ပြီးတဲ့ထိစောင့်နေပြီးမှ အဖေ့အတွက် အမွေရတဲ့ကားတစ်စီးနဲ့ ကျွန်တော်တို့ထွက်လာခဲ့ကြပါတယ်။ ဖိုးဖိုးက တော်တော်လေး 

စံနစ်တကျ သူ့ရဲ့ သေတမ်းစာကို ရေးသွားခဲ့ပါတယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 

ကျွန်တော် အသက်(၂၁)နှစ်ပြည့်မှရမဲ့ အမွေကအများစုပါ။ ကျန်တာတွေကတော့ ဖွားဖွား၊ အဖေ၊ အမေလေး အချို့ ကျွန် 

တော် မသိတဲ့သူတွေရယ်၊ မမနန်း ရယ်ပါ ပါပါတယ်။ မမနန်းဖူးဖူးပြည့်က ဖိုးဖိုး တရားဝင်ယူထားတာ မဟုတ်ပေမဲ့ ဖိုးဖိုးက 

တော်တော်လေး ပြည့်ပြည့်စုံစုံ ထားပေး သွားရှာပါတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ပေးသင့်တယ်လို့ သဘောတူပါတယ်။ 

ဒီလောက် အပြုအစုကောင်းတာတန်ပါတယ်လို့ပေါ့။ အဟဲ။ 

 ဖိုးဖိုး သေတမ်းစာနဲ့ယုံကြည်မှုလွှဲအပ်ထားတဲ့ ရှေ့နေတွေက အသေးစိတ်လုပ်မှာဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့ဘာမှစောင့်နေစရာ 

လည်းမလိုတော့ပါ။ အဖေက သူ့အတွက်ပါတဲ့ ကားတစ်စီးကိုသာ လောလောလတ်လတ်ယူလာခဲ့သဖြင့် ကျွန်တော်တို့မှာ 

လေယာဉ်ပျံနဲ့ ပြန်မဲ့အစား ကားမောင်းပြန်လာကြခြင်းလည်း ဖြစ်ပါတယ်။ 

 ဖေဖေက လမ်းကြုံတုန်း အလုပ်ကိစ္စလေးလည်းဝင်လုပ်ရအောင်ဆိုပြီး၊ လမ်းက မောသီရိမြို့လေးမှာ တစ်ညအိပ်ဝင် နားပါ 

တယ်။ သူ့ရဲ့ စီးပွားရေးလုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ခေါ်မလား၊ ကိုဦးဆိုတဲ့ သူရဲ့အိမ်ကို ညနေဖက် ရောက်သွားခဲ့ပါတယ်။ ကိုဦးက 

ဖေဖေ့ကို လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ကြိုဆိုပါတယ်။ ကိုဦးက ဖေဖေ့ထက်ဆို (၁၀)နှစ်လောက်ငယ်ပါလိမ့်မယ်။ အသက်(၃၀)ကျော် 

ကျော် လေးပေါ့။ သူ့ တိုက်ကလေးကလည်း ခေတ်မှီမှီလေး ကုန်းမြင့်ပေါ်မှာ ဆောက်ထားတယ်ဗျ။ ကျွန်တော်တို့ကို သူ့အိမ် 

က အလုပ်သမားတွေကနေရာချပေးလို့ ဖေဖေကတစ်ခန်း၊ ကျွန်တော်ကတစ်ခန်း နေရတယ်။ ကိုဦးကရောက်တုန်း ကြာကြာ 

လေး နေသွားဖို့ ဖေဖေ့ကို ပြောနေပေမဲ့ ဖေဖေက မဖြစ်ကြောင်း ဟိုမှာလည်း ခဏဆိုပြီး သွားလိုက်တာ အသုဘကိစ္စနဲ့ တော် 

တော် ကြာသွားလို့ အလုပ်တွေလည်း တော်တော်လစ်ဟင်းနေကြောင်း ပြောပြနေတယ်။ 

 ကျွန်တော်တို့ ရေမိုးချိုးပြီးတော့ ထမင်းစားပွဲခမ်းခမ်းနားနား ပြင်ဆင်ပြီးကျွေးပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ၃ ယောက်ပဲထိုင်စားကြပီး 

တော့ အိမ်ဖေါ်နှစ်ယောက်လောက်က ဘေးမှာရပ်ကြည့်ရင်း လိုတာတွေလိုက်ထည့်ပေးနေပါတယ်။ ကိုဦးမှာ လွန်ခဲ့သော(၂)နှစ် 

လောက်က အိမ်ထောင်ကျခဲ့ပြီး၊ သူ့ မင်္ဂလာဆောင်ကို ဖေဖေ လာခဲ့ဖူးကြောင်း၊ အခု သူ့အမျိုးသမီး မစိုးစိုးပွင့်က သူ့ညီမငယ်တစ် 

ယောက် မင်္ဂလာဆောင်ကိစ္စနဲ့ ပစ္စည်းဝယ်၊ အခမ်းအနားကိစ္စစီစဉ်နဲ့ မအားရအောင် အလုပ်ရှုပ်နေရကြောင်း၊ ဒီနေ့လည်း သူမ 

အမေအိမ်မှာပဲ စားလိုက်မှာမို့ ညနေစာ သူ့ကိုမစောင့်ပဲစားဖို့ ဖုန်းပြောထားသဖြင့် မတွေ့ရခြင်းဖြစ်ကြောင်း စသည်တို့ကို ဖေဖေ 

တို့ စကားပြောဆိုခြင်းမှသိရတယ်။ 

 စားသောက်ပြီးကြတော့ ကိုဦးက ဖေဖေရောက်တုန်း ကလပ်သွားဖို့ခေါ်လေသည်။ သူတို့က ကလပ်မှာ အရက်သောက်၊ ဖဲရိုက်၊ 

ဘိလိယက်ထိုး စသဖြင့် လုပ်လေ့ရှိတတ်ရာ ဖေဖေကလည်း သွားချင်ပုံရတယ်။ ကျွန်တော့်ကို တစ်ယောက်ထဲ ထားသွားရမှာ 

ဖြစ်မလားဟုမေးရာ ကျွန်တော်က သွားပါ၊ ကျွန်တော့်မှာ ဖတ်စရာပါကြောင်းပြောလိုက်ပါတယ်။ 

 ဖေဖေတို့ ထွက်သွားပြီး မကြာခင်မှာပဲ မစိုးစိုးပွင့် အိမ်ပြန်ရောက်လာပါတယ်။ ကျွန်တော်က ပထမအိပ်ခန်းထဲဝင်တော့မလို့ 

မစိုးစိုးပွင့် ရောက်လာလို့ ဧည့်ခန်းမှာ ခဏထိုင်ရင်း စကားပြောနေရပါတယ်။ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက ဖိုးဖိုးပေးလိုက်တဲ့ 

ဗူးလေးကို လက်တဖက်နဲ့ကိုင်စမ်းနေရင်းက ဘယ်လိုဖွင့်ရမလဲ ဆိုတာ အခန်းထဲ ကိုယ့်ဖာသာ သွားစမ်းကြည့်ချင်လို့ပေါ့။ 

မစိုးစိုးပွင့်က ကျွန်တော့်အဖိုးအကြောင်းကြားရလို့ စိတ်မကောင်းကြောင်းစသဖြင့်အလာပသလာပပြောရင်းက ကျွန်တော်သောက် 

ဖို့သစ်သီးရည်တစ်ခွက် အိမ်ဖေါ်မလေးတစ်ယောက်ကို ယူလာခိုင်းလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်က သစ်သီးဖျော်ရည်ကို သောက်ရင်း 

မစိုးစိုးပွင့်နဲ့ စကားပြောနေရပါသေးတယ်။ စကားပြောနေရင်း ကျွန်တော့် လက်အနေအထားမမှန်လို့ သစ်သီးဖျော်ရည်ခွက်စောင်း 

သွားပြီး အရည်တွေ ကျွန်တော့် ပေါင်ပေါ်ဖိတ်ကျသွားပါတယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 ရေခဲရည် အေးအေးကြောင့် ရုတ်တရက် အားကနဲ အော်လိုက်မိလို့ မစိုးစိုးပွင့် စိုးရိမ်တကြီးနဲ့ အနားကပ်လာပါတယ်။ 

နောက်တော့ ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ စားပွဲပေါ်က လက်သုတ်ပုဝါတစ်ခု ယူကာ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီပေါ်က အအေးတွေကို 

စုပ်သွားအောင်ဖိပြီး သုတ်ပေးနေပါတယ်။ မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့ လက်ဖဝါးတွေက ကျွန်တော့် ညီတော်မောင်ကို အမှတ်တမဲ့ဖိမိတော့၊ 

ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်က ခေါင်းထောင်ထလာပါတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ မျက်နှာပူလိုက်တာ မစိုးစိုးပွင့်များ ရိပ်မိသွားမလား 

ပေါ့။ ကျွန်တော်က လက်တစ်ဖက်က ဘောင်းဘီအိတ်ထဲမှာ ဟိုဗူးလေးကိုဆုပ်ထားမိပြီး လက်တစ် ဖက်ကလည်း အအေး ဖန် 

ခွက်ကို ကိုင်ထားတာမို့လို့ လက်သုတ်ပုဝါကို လှမ်းယူဖို့ လက်မအားဘူး ဖြစ်နေပါတယ်။ မစိုးစိုးပွင့်က ဂရုမစိုက်ပဲ ဖိပွတ်လေ၊ 

ကျွန်တော့်ကောင်က ထောင်ထနေဖြစ်လာရာ ကျွန်တော့်မှာ အတော်နေရထိုင်ရခက်လာပါတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကျွန်တော် 

ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ဗူးလေးက ခုန်လှုပ်လာတာ လက်ဖဝါးမှာ ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ 

``ရပါပြီ အစ်မ….. ကျွန်တော် အနောက်ခဏ သွားလိုက်အုန်းမယ်`` 

 ကျွန်တော်က ပြောလည်းပြော အအေးခွက်ကိုလည်း စားပွဲပေါ်တင်ပြီး အိမ်သာကို ကမန်းကတန်း ပြေးလာခဲ့ပါတယ်။ 

အိမ်သာထဲရောက်တော့ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲကလက်ထုတ်ပြီး လက်ဖဝါးဖြန့်ကြည့်တော့ ဗူးလေးပွင့်နေပြီး အထဲက လက်စွပ် 

နှစ်ကွင်းထွက်လာတာကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ အရောင်က ရှေးခေတ်ရွှေလိုအရောင်မှိန်မှိန်လေး၊ လက်စွပ်နှစ်ကွင်းမှာ တစ် 

ကွင်းကြီး တစ်ကွင်းသေးဖြစ်နေတယ်။ အသေးမှာ ကျွန်တော့်လက်နဲ့မတော်၍ အကြီးကို စမ်းစွပ်ကြည့်လိုက်ရာ ကျွန်တော့် 

လိင်တန်ကြီးမှာ ချက်ခြင်းမာတောင်တက်လာပါသည်။ အော… ဒီလက်စွပ်ဝတ်လိုက်ရင် လီးတောင်တာကိုး၊ ဒါများ ဖိုးဖိုးက 

ရေးကြီးခွင်ကျယ်လုပ်လို့၊ ကျွန်တော်တို့အရွယ်က နည်းနည်းလေး စဉ်းစားလိုက်တာနဲ့တောင်နေတာမလိုပါဘူး။ ဖိုးဖိုးတို့ အရွယ် 

အတွက်ကတော့ အရေးကြီးမှာပေါ့လို့ တွေးလိုက်မိတယ်။ လက်စွပ် အသေးကိုတော့ ဘယ်လိုစမ်းရမလဲ မသိဘူးဟုတွေး နေ 

ရင်း၊ လက်စွပ်အကြီးကို ပြန်ချွတ်လိုက်တယ်။ 

 ကျွန်တော်လည်း သေးတွေဘာတွေပေါက်ပြီး လက်စွပ်တွေကို ဗူးထဲပြန်ထည့်၊ လိင်တန်ကြီးလည်းပျော့သွားရော ဗူးကလေး 

ကလည်း သူ့အလိုလိုပြန်ပိတ်သွားရောဗျ။ ကျွန်တော် ဧည့်ခန်းပြန်ရောက်တော့ မစိုးစိုးပွင့်ကို မတွေ့တော့ဘူး။ အဲဒါနဲ့ အတော် 

ပဲ ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်ပြီး ဒီဗူးကိုထပ်စမ်း ကြည့်ရအုန်းမယ်လို့ စဉ်းစားပြီး အအေးခွက်ကိုလက်ကျန်ရှင်းလိုက်တယ်။ နောက် 

လက်ထဲက ဗူးလေးကို လက်သည်းနဲ့ ခြစ်၊ လက်မ၊ လက်ညိုးတို့နဲ့ ညှစ်ဖျစ်ကြည့်တော့လည်း ပြန်ပွင့်မ လာတော့ဘူး။ အခုန 

တုန်းက ဘာလိုပွင့်လာတာလဲလို့ ပြန်စဉ်းစားကြည့်တော့ လီးတောင်လာလို့ပွင့်တာလား။ အဲဒါနဲ့ စိတ်ထဲမှာ မနန်းဖူးဖူးပြည့်ရဲ့ 

ကိုယ်လုံးတီး အလှကို ပြန်ပုံဖေါ်ကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်လီးကလည်းတောင်လာပြီး ဗူးကလေးကလဲ လက်ထဲမှာတုန်ခါ 

လို့ ပွင့်သွားတယ်။ အားဟုတ်ပြီ။ ဟီးဟီး ဖိုးဖိုး ရဲ့ ဧရာမလျှို့ဝှက်ချက်ကြီးက ရက်ပိုင်းလေးနဲ့ ငါ ဖော်ထုတ်လို့ရသွားပြီလို့ ဝမ်း 

သာသွားတယ်။ ကျွန်တော်က မီးချောင်းက အလင်းရောင်နဲ့ လက်စွပ်နှစ်ကွင်းကို သေသေချာချာငုံ့ကြည့်နေတုန်း………..။ 

``ဘာလဲကွဲ့ မောင်စဝ်ဟွမ် ကြည့်နေတာ`` 

ရုတ်တရက် ထွက်လာတဲ့ မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့ အသံကြောင့် ကျွန်တော်လန့်သွားတယ်။ 

``အော်……… ဖိုးဖိုး မသေခင်က ပေးသွားခဲ့တာပါ`` 

ကျွန်တော်က ပြန်ဖြေရင်း မသိသလိုဘာလိုလိုနဲ့ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ ပြန်ထည့်လိုက်ပါတယ်။ မစိုးစိုးပွင့်က ပြုံးစစ နဲ့ 

ကြည့်ရင်း……``မမ က မယူပါဘူးကွာ မောင်စဝ်ဟွမ် ပစ္စည်းကို ဘာလည်းလို့ သိချင်လို့ပါ…….`` 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 ကျွန်တော်ကလည်း အိမ်ရှင်ဆိုတော့ အားနာပြီး လက်ဝါးဖြန့် ပြလိုက်ပါတယ်။ မစိုးစိုးပွင့်က ကျွန်တော့်လက်ထဲက လက် 

စွပ် နှစ်ကွင်းလုံးကို ကောက်ယူကြည့်ပြီး…………. 

``အင်း စိတ်ဝင်စားစရာပဲနော်။ ရှေးဟောင်း လက်ရာလေးတွေ ဒီအကွင်းကတော့ အကြီးကြီးပဲ အသေးလေးက 

မမနဲ့တော်မယ် ထင်တယ် လက်ပေါ်မှာဆိုဘယ်လိုနေမလဲ မသိဘူး ....`` 

 မစိုးစိုးပွင့်က လက်စွပ်ကွင်းအကြီးကို ကျွန်တော့်ကို ပြန်ပေးရင်း ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့လက်စွပ်အသေးကို သူမရဲ့လက်သန်း 

လေး မှာ ဝတ်ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ မစိုးစိုးပွင့်က သူမလက်ကလေး သူမပြန်ကြည့်ရင်းနဲ့ သူမရဲ့ဖွေးနုတဲ့မျက် 

နှာလေး တစ် ချက် ရဲတက်သွားတာကို ကျွန်တော် သတိထားလိုက်မိတယ်။ 

``အင်း မမ ဘယ်လိုဖြစ်သလဲ မသိဘူး။ နဲနဲ အိုက်စပ်စပ်နဲ့ ပူလာသလိုပဲ မောင်စဝ်ဟွမ် ဘယ်လိုနေလဲ..`` 

``မပူပါဘူး အစ်မရဲ့ နေလို့ အတော်ပါပဲ..`` 

``မမကတော့ ပူနေသလိုပဲ မမမျက်နှာ စမ်းကြည့်ပါလား။ ပါးတွေပူတက်လာသလိုပဲ..`` 

 မစိုးစိုးပွင့်က ပြောပြောဆိုဆို ကျွန်တော့်လက်ကို ဆွဲယူပြီး သူမပါးပြင်ကို စမ်းခိုင်းလိုက်တယ်။ 

``ဟင့်အင်း မပူပါဘူး အစ်မရဲ့..`` 

 ကျွန်တော်ပြောနေတုန်းပဲ မစိုးစိုးပွင့်က ကျွန်တော့်လက်မကို သူမရဲ့ လှပဖောင်းတင်းတဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူများနဲ့ ပါးစပ်ကျယ် 

ကျယ် လေးကိုဟပြီး ကျွန်တော့်လက်မကို စုပ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က ရုတ်တရက် အံအားသင့်ပြီးကြည့်နေတုန်းမှာပဲ 

မစိုးစိုးပွင့်က မျက်လုံးလေးစင်းကာ ကျွန်တော့်လက်မကို သူမနှုတ်ခမ်းလွှာအစုံကြားမှာသွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေး နေ 

တော့တယ်။ 

``အစ်မ ဒီဧည့်ခန်းကြီးမှာ မကောင်းဘူးထင်တယ်..`` 

 ကျွန်တော်က သူတို့ အိမ်ဖော်တွေများ ရုတ်တရက်ပေါ်လာမလားလို့ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်ကြည့်ရင်း၊ 

``ကျွန်တော့်အခန်းထဲ သွားကြရအောင်.. ကျွန်တော်က အခန်းဘက်ကို ခပ်သုတ်သုတ်လေး လျှောက်ထွက်လာရော 

မစိုးစိုးပွင့် က မြီးကောင်ပေါက်မလေးတစ်ယောက်လို ကျွန်တော့်နောက်ကလက်ကိုဆွဲပြီးလိုက်လာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်စိတ် 

ထဲမှာတော့ လက်စွပ်ကွင်း အငယ်ရဲ့အလုပ်လုပ်ပုံကိုတော့သိရပြီလို့ တွေးနေမိတယ်။ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ တံခါးကို 

အတွင်းက ဂျက် ကမန်းကတန်း ထိုးလိုက်ပြီး လက်စွပ်ကွင်း အကြီးကိုလည်း ကျွန်တော့်လက်ချောင်းမှာ စွပ်လိုက်တယ်။ 

လက်စွပ်ကွင်းအကြီးကို ကျွန်တော့်လက်ချောင်းမှာစွပ်လိုက်တာနဲ့ ကျွန်တော့်လိင်တန်က ချက်ခြင်းမာတောင်ထလာခဲ့တယ်။ 

မစိုးစိုးပွင့်ကလည်း ကျွန်တော့်ကိုလည်ဂုတ်တွဲခိုရင်း နှုတ်ခမ်းများကို အငမ်းမရလာရောက်စုပ်နမ်းနေတော့တယ်။ မစိုးစိုးပွင့်က 

အငမ်းမရ ကျွန်တော့် ကို ဖက်ရမ်းနမ်းရှုံ့ရင်းက ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီဇစ်ကိုလက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဖြုတ်ဖို့ကြိုးစားရာ ကျွန်တော် 

က သူမလက်ကောက် ဝတ်ကို ဖမ်းကိုင်ထားလိုက်ပြီး လက်စွပ်ရဲ့အစွမ်းကို စမ်းသပ်ချင်တာကြောင့်…….. 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

``ခဏလေး အစ်မ ကျွန်တော် မေးစရာရှိလို့..`` 

``မေးလေ..မောင်လေးမေးရင် မမ ဖြေရမှာပေါ့….`` 

``မမမှာ ယောင်္ကျားကြီးနဲ့ မဟုတ်ဖူးလား။ ဒီလိုပဲ နောက်ကွယ်မှာ ဖေါက်ပြန်တာပဲလား…..`` 

``ဟင့်အင်း….မမ သူနဲ့ မယူခင်တုန်းက ရီးစားရှိဖူးပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အိမ်ထောင်ကျကထဲက ဘယ်သူနဲ့မှ မဖေါက်ပြန်ဖူး ပါ 

ဘူး..အခု မောင်လေးနဲ့ကျမှ မမဘယ်လိုဖြစ်တာလဲမသိပါဘူး..`` 

`` မမ အင်္ကျီချွတ်လိုက်ပါဦး မမ နို့တွေ ကျွန်တော်ကြည့်ချင်လို့..`` 

 မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့ မျက်လုံးတွေကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် သူမကို ကျွန်တော် ဘာမဆိုခိုင်းလို့ ရနိုင်တယ်ဆိုတာ ထင်ရှားနေတယ်။ 

မစိုးစိုးပွင့်က ကျွန်တော် ပြောတဲ့ အတိုင်း အင်္ကျီကို ချွတ်နေတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မစိုးစိုးပွင့်ကို အခုမှပဲဂရုစိုက်ကြည့်မိတော့ 

တယ်။ မစိုးစိုးပွင့်ဟာ တရုတ်ကပြားမလေးဖြစ်တာမို့ အသားအရည်က ဝင်းဝါ စိုပြေနေပြီး အရပ်ရှည်ရှည်သွယ်သွယ်လေး ဖြစ် 

တယ်။ နက်မှောင်တဲ့ ဆံပင်ဖြောင့်ဖြောင့်ကို ရင်ညွန့်လောက် အရှည်ပဲ ထားထားတယ်။ ဆံစ တစ်ချို့တစ်ဝက်ကပုခုံးပေါ်ကနေ 

ရှေ့ဖက် ရင်ညွန့်ပေါ်ကိုကျနေတယ်။ မျက်နှာကသွယ်သွယ်၊ မျက်လုံးကျယ်ကျယ်၊ နှုတ်ခမ်းကျယ်ကျယ်၊ ထူထူနဲ့နှာတန်စင်း 

စင်း လေးကတော့ တရုတ်မတွေနဲ့မတူပဲလှပသေသပ်လွန်းတယ်။ ပုံမှန်ဆိုရင်တော့ ကျွန်တော့်ထက်လည်း (၁၀)နှစ်လောက် 

ကြီး၊ သူများမိန်းမ လည်းဖြစ်တော့ ဒီလောက်သတိထားမိမှာမဟုတ်ပေမဲ့ အခု ကိုယ့်ရဲ့အမိန့်နာခံမယ့်သူဖြစ်နေတော့ သေသေ 

ချာချာလေ့လာနေမိတာပေါ့။ 

 မစိုးစိုးပွင့်က အင်္ကျီချွတ်ချလိုက်ပြီး အောက်က အနက်ရောင် ဘရာဇီယာကိုချွတ်ချလိုက်တော့ အိုး လှလိုက်တဲ့ နို့ကြီးတွေ၊ 

ပန်းနုရောင်နို့သီးခေါင်းလေးတွေက မတ်မတ်ထောင်လို့၊ သူမရဲ့ သေးသွယ်လျလျခန္ဓာကိုယ်နဲ့ မလိုက်အောင်ထွားမို့ မောက်ထ 

နေတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မအောင့်အီးနိုင်တော့လို့ လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ ဂွမ်းဆိုင်အိအိကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်ရင်း၊ ထောင်မတ် 

နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို တစ်လှည့်စီတပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပေးနေမိတော့တယ်။ မစိုးစိုးပွင့်ကတော့ တအင်းအင်း ငြီးငြူရင်း 

ကျွန်တော့် ခေါင်းကဆံပင်တွေကို ဆွဲဆုပ်ဖွပေးနေတယ်။ နို့နှစ်လုံးကို အားကုန်စုပ်ပြီး ဝသွားတော့ ကျွန်တော်က မစိုးစိုးပွင့်ကို.. 

“ အစ်မ......ကျွန်တော့် လီးကို စုပ်ပေးပါ..” လို့ပြောလိုက်တယ်။ 

 

 မစိုးစိုးပွင့်က ကျွန်တော့်ရှေ့ကကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချရင်း ကျွန်တော့်ဘောင်းဘီဇစ်ကိုဆွဲချလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့် 

လိင်တန်ကြီးကလည်း ကျွန်တော့်လက်စွပ်တန်ခိုးနဲ့ အစွမ်းကုန်ထောင်မတ်တင်းရင်းနေလိုက်တာ ကျွန်တော့်စိတ်ထင်လုံးပတ် 

ကလည်းပိုကြီးနေသလိုပဲ။ မစိုးစိုးပွင့်က သူမရဲ့နှုတ်ခမ်းလှလှလေးကိုဝလုံးလိုဖွင့်ပြီး ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးကို ငုံခဲလိုက် 

တယ်။ ပြီးတော့ သူမရဲ့လက်ကလေးတစ်ဖက်နဲ့ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းအရင်းကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး သူမခေါင်းကို ရှေ့တိုးနောက်ငင် 

လုပ်ပေးရင်းနဲ့ ပါးစပ်ဂွင်းတိုက်သလိုလုပ်ပေးနေတယ်။ မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့လှပချောမွေ့တဲ့ မျက်နှာသွယ်သွယ်လေးမှာ တစ်ခါတစ်လေ 

ဖြာကျ လာတဲ့ ဆံပင်နက်နက်လေးတွေကိုဖယ်ရှားပေးရင်း ကျွန်တော့်လက်ကသူမခေါင်းကိုကိုင်ကာ သူမရဲ့ပါးစပ်ကို လိုးနေမိ 

ပါတော့တယ်။ ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ ဖိုးဖိုးရယ်လို့စိတ်ထဲက ပြောနေမိတယ်။ အခုနကလေးကမှသိကျွမ်းခဲ့ရတဲ့ အိမ်ထောင်ရှင် 

မမလှ လှ ကလေးကို ကိုယ့်စိတ်ကြိုက်လုပ်ချင်တာလုပ်ခွင့်ရနေတာ ဘယ်ယောင်္ကျားလေးက မကြိုက်ပဲနေပါ့မလဲ။ 

ဖိုးဖိုးပြောလိုက်တဲ့ စကား အခုမှ မှတ်မှတ်သားသား ပြန်ကြားယောင်မိတယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

““ပျော်ပေတော့ သားရေ၊ မင်းရဲ့လက်ထဲမှာ ယောက ပျော်ပေတော့ သားရေ၊ မင်းရဲ ပျော်ပေတော့ သားရေ၊ မင်းရဲ့လက်ထဲမှာ ယောင်္ကျား့လက်ထဲမှာ ယောင်္ကျားတိုင်း စိတ်ကူးယဉ်ပြီး လိုချ ၤျားတိုင်း စိတ်ကူးယဉ်ပြီး လိုချင်တဲ့ ပါဝါ ရောက်နေပြီ တိုင်း စိတ်ကူးယဉ်ပြီး လိုချင်တဲ့ ပါဝါ ရောက်နေပြီ.. င်တဲ့ ပါဝါ ရောက်နေပြီ..””

 ကျွန်တော့်ကို မစိုးစိုးပွင့် ပုလွေမှုတ်ပေးနေတာငံ့ုကြည့်ရင်းက သူ့ကိုလုပ်ချင်လာတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးကို 

သူမပါးစပ်ကဆွဲထုတ်ပြီး သူမကို ဂျိုင်းနှစ်ဖက်ကလက်လျှိုမထူလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က သူမထမိန်ကိုဖြေပြီးကွင်းလုံးပုံချလိုက် 

တော့ အဆစ်အမြစ်မရှိဖြောင့်စင်းလှပတဲ့ ပေါင်လုံးနှစ်လုံးရဲ့ဆုံစည်းရာမှာ ဘရာဇီယာနဲ့အရောင်တူ အနက်ရောင် ပိုးအတွင်းခံ 

လေးကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော်ကပဲ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး ပင်တီ အနက်လေးကို ဆွဲချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ 

 မစိုးစိုးပွင့် အဖုတ်လေးက အမွှေးနက်နက်လေးတွေဖုံးနေပေမဲ့ ပန်းနုရောင်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကတော့ အရည်စွတ်စို ပြီး 

ပွင့်အာအာလေးနဲ့ ဖူးဖူးလေး တွေ့ရတယ်။ ကျွန်တော်က အသာငုံ့နမ်းပြီး လျှာလေးနဲ့ထိုးကော်လျက်လိုက်တယ်။ အင်း ကနဲ 

ငြီးသံနဲ့ အတူ မစိုးစိုးပွင့်က ကျွန်တော့်ဆံပင်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ဆွဲလာတယ်။ ကျွန်တော်က အဖုတ်ကို အချိန်ပေး လျက်ချင်ပေမဲ့ 

အဖေတို့က ဘယ်အချိန်ပြန်လာမယ်မှန်းမသိတော့ တက်သုတ်ရိုက်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က မတ်တပ်ပြန်ရပ်လိုက် 

ပြီး မစိုးစိုးပွင့်ကိုကုတင်ရှိရာခေါ်သွားလိုက်တယ်။ မစိုးစိုးပွင့်ကို ကုတင်စောင်းမှာထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး ကျွန်တော်ကသူမပေါင်နှစ်လုံး 

ကြားမှာဝင်ရပ်လိုက်တယ်။ နောက် သူမရဲ့ခြေထောက်တွေကိုမပြီး ကုတင်စောင်းမှာ ခြေဖဝါး အပြားလိုက် ချတင်လိုက်တယ်။ 

အဲတော့ မစိုးစိုးပွင့်ကအနောက်ယိုင်သွားပြီးမွေ့ယာပေါ်ကို သူမလက်နှစ်ဖက်နဲ့ နောက်ပြန်ထောက်ထားလိုက်တယ်။ ကျွန်တော် 

ကတော့ ကျွန်တော့်လိင်တန်ရှေ့တည့်တည့်မှာပွင့်အာနေပြီဖြစ်တဲ့ ရွှေကြုပ်အဝကိုတေ့ကာဖြေးဖြေးဖြင်း ထိုးသွင်းလိုက်ပါတယ်။ 

မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးက အရည်တွေနဲ့ ရွှဲနေလို့သာတော်တော့တာပဲ။ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးက လက်စွပ်တန်ခိုးနဲ့ မာ 

တင်းနေရုံမက လုံးပတ်ကလည်းကြီးလာတာ သတိထားမိပါတယ်။ မမနန်းတုန်းက ဖိုးဖိုးနဲ့လည်းအတွေ့အကြုံရှိဖူးပြီး ကျွန်တော့် 

လိင်ချောင်းကလည်း သာမာန်မို့လို့ ကျွန်တော့်အဖို့ စွတ်ကနဲ တန်းသွင်းလို့ရပေမဲ့ မစိုးစိုးပွင့် အတွက်ကတော့ အင်မတန်မှ စေး 

ကြပ်နေပါတယ်။ 

 ကျွန်တော့်ရဲ့လိင်တန်ခေါင်းကြီး မစိုးစိုးပွင့်အဖုတ်လေးထဲတိုးဝင်သွားတော့ ငြီးငြူသံလေးနဲ့အတူ မစိုးစိုးပွင့်က အံကိုကြိတ်ရင်း 

သူမ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ သူမအဖုတ်ထဲ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီး တအိအိဝင်နေတာကိုကြည့်လိုက်၊ ကျွန်တော့်ရဲ့ မျက်လုံး 

တွေကို စိုက်ကြည့်လိုက်လုပ်နေပါတယ်။ အဲ့လို တအိအိနဲ့သွင်းရင်း ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးတစ်ချောင်းလုံး သူမအဖုတ်ထဲ 

ဝင်သွားပြီး ကျွန်တော်တို့ ဆီးခုံနှစ်ခုပူးကပ်သွားတဲ့အချိန်မှာ မစိုးစိုးပွင့်က သူမလက်တွေကို ကျွန်တော့်လည်ဂုတ်ပေါ်ကို ချိတ်ပြီး 

တွဲလဲခိုလာပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း စပြီး အသွင်းအထုတ်စလုပ်တော့ ဆောင့်ရတာတော်တော် အဆင်ပြေကြောင်းတွေ့လာရ 

တယ်။ ကွမ်းညှပ်နဲ့ ကွမ်းသီးညှပ်သလိုပေါ့ဗျာ။ မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့လက်တွေချိတ်ထားတဲ့ ကျွန်တော့်လည်ဂုတ်နေရာက ဆုံချက်လို ဖြစ် 

ပြီး မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့ အဖုတ်နေရာကကွမ်းသီးလို ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးက ဒါးသွားလို၊ ဆိုင်လားမဆိုင်လားတော့မသိဘူး။ ကျွန် 

တော်အတွက်ကတော့ဆောင့်လို့ တအားကောင်း မစိုးစိုးပွင့်လည်း တအီးအီးနေတာပဲ။ မကြာခင်ပဲ မစိုးစိုးပွင့်တစ်ယောက် တစ် 

ကိုယ်လုံးတောင့်တင်းပြီး ပြီးသွားတော့ ကျွန်တော်လည်းမနေနိူင်တော့ပါဘူး။ တစ်ချက်အဆုံးထိအားကုန်ဆောင့်ကပ်ထားလိုက် 

ရင်း သုတ်ရည်တွေ တဖျောဖျော ထုတ်ပစ်နေမိပါတော့တယ်။ ပျော့ခွေကျသွားတဲ့ မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့လက်သန်းလေးက လက်စွပ်ကို 

ကျွန်တော် ကမန်းကတန်း ဆွဲချွတ်လိုက်ပါတယ်။ မစိုးစိုးပွင့် က အမောပြေသွားတော့...... 

``ဟင် ဘယ်ကဘယ်လို ဖြစ်သွား ရတာလဲ..``ဟု ထိတ်လန့် တကြားမေးပါတယ်။ 

 ကျွန်တော့်ရဲ့ မာနေသေးတဲ့ လိင်ချောင်းကြီးကိုငေးကြည့်နေပါတယ်။ ကျွန်တော်က လက်ထဲက လက်စွပ်ကို ကမန်းကတန်း 

ချွတ်လိုက်တော့မှ တဖြေးဖြေးခြင်းပျော့ကျသွားပါတယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

" မမ ကျွန်တော်နဲ့ ချစ်ရတာ ကို မကြိုက်ဖူးလားဟင် " 

" ကြိုက်တော့ ကြိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မမ မှာက ယောင်္ကျားကြီးနဲ့ ဒုက္ခပါပဲ..မောင်လေး ဘယ်သူ့မှ ရှောက်မပြောပါနဲ့နော်" 

မစိုးစိုးပွင့်က သူမထမိန် ကမန်းကတန်းကောက်ပြီးရင်လျားလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်ကလည်း ဘောင်းဘီ ကမန်းကတန်း 

ကောက်ဝတ်ပြီး မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့ ပင်တီလေးကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ ကောက်ထည့်လိုက်ပါတယ်။ မစိုးစိုးပွင့်က ထမိန် 

ရင်လျားနဲ့ ကျွန်တော့်အခန်းထဲက မထွက်သွားချင်လို့ သူမဘရာဇီယာနဲ့ အင်္ကျီတွေကိုကောက်ဝတ်နေပါတယ်။ လောလော 

လောလောနဲ့မို့ သူမပင်တီကိုရှာဖို့မေ့သွားပါတယ်။ နောက် အခန်းတံခါး ကိုဖွင့်ပြီး အပြင်မှာ သူတို့ အိမ်ဖေါ်တွေရှိမရှိ ကြည့်ပြီး 

အမြန်ထွက်သွားပါတော့တယ်။ 

 နောက်နေ့ မနက်အိပ်ယာထတော့ မနက်စာစားကြတဲ့အခါ မစိုးစိုးပွင့်ကို ပြန်တွေ့ရပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကိုမြင်တော့ မျက်နှာ 

လေးတစ်ချက်ရဲကနဲဖြစ်သွားတာ ဘယ်သူမှသတိမထားမိပေမဲ့ ကျွန်တော်ကတော့ မြင်လိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့လည်း 

ဘာမှမဖြစ်သလိုပါပဲ စားကြ၊သောက်ကြ၊ စကားစမြီပြောကြပေါ့ဗျာ။ မနက်ခင်း သဘာဝအလင်းရောင်နဲ့ကြမှ ချောမောကြည် 

လင်လှတဲ့ မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့ မျက်နှာအလှနဲ့ချောမွတ်တဲ့ အသားအရည်၊ ကျော့ရှင်းတဲ့ကိုယ်လုံးလေးကိုသတိထားမိပြီး ငါ့မှာ ညတုန်း 

က လောလိုက်ရတာ၊ တစ်ချီကလည်း နည်းတာပေါ့လို့တွေးမိပြီး ညီတော်မောင်က ထလာတယ်။ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီအိတ် 

ထဲက ဗူးလေးကလည်းခုန်ပြီးလှုပ်လာတယ်။ ကျွန်တော်က ဘောင်းဘီအိတ်ထဲလက်နှိုက်ပြီး ဗူးလေးကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ပွင့် 

သွားပြီး လက်စွပ်တွေ ကျွန်တော့်လက်ထဲကျလာတာသိလိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော့်ကို မျက်လုံးချင်း မဆုံအောင် ရှောင်နေတဲ့ 

မစိုးစိုးပွင့်တစ်ယောက် မျက်နှာပန်းနုရောင်သန်းသွားပြီး ရီဝေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ငေးစူးစိုက်ကြည့်နေတာ တွေ့ 

လိုက်ရတယ်။ သူမရဲ့မျက်နှာကအံအားသင့်နေပုံလဲ ရတယ်။ ကျွန်တော်လည်း အံအားသင့်သွားတယ်။ အင်း ငါလည်း လက်စွပ် 

ပေးမဝတ်ရသေးပါလား။ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ။ အင်း ဒီဗူးလေးရဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်တွေ ငါမသိသေးတာ အများကြီးပါလားလို့ လည်း 

တွေးနေမိတယ်။ 

 ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့ကခရီးဆက်ရမှာမို့လို့ မနက်စာစားပြီးတာနဲ့ ကိုဦးတို့လင်မယားကို နှုတ်ဆက်ရင်း အိမ်ရှိရာ ပြင်ဦးမာလာ 

သို့ ဦးတည်ထွက်ခွာခဲ့ကြပါတော့တယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့ အထိ မောင်းလာတဲ့ လမ်းတစ်လျှောက်၊ ဖေဖေ့ဘေးမှာထိုင်ရင်း 

ကျွန်တော် အတွေးတွေကြွယ်ခဲ့ရပါတယ်။ ဟိုကိစ္စတွေနဲ့ စိတ်ရှုပ်ထွေးသွားလို့ မစိုးစိုးပွင့်တစ်ယောက် ကျွန်တော်လက်စွပ်ဆွဲ 

ဖြုတ်ယူလိုက်တာကိုသတိမထားမိတာလား။ ဒါမှမဟုတ် သူမ လက်စွပ်ကိုဝတ်ကြည့်လိုက်ပြီးစိတ်ပြောင်းသွားတာကို သတိမ 

ထားမိတာလား။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လည်း တိတိကျကျမပြောနိုင်ပါဘူး။ ကျွန်တော့်အတွက်က ပထမဆုံးအကြိမ်မဟုတ်လား။ 

နောက်တစ်ခုက မနက်စာစားတုန်းက ကျွန်တော့်ဗူးလေးလည်းပွင့်သွားရော မစိုးစိုးပွင့် မျက်နှာ၊ မျက်လုံးတွေပြောင်းလဲသွားတာ 

လည်း သတိထားမိတော့ လက်စွပ်ကပထမဆုံးအခါပဲလိုတာလား ဒါမှမဟုတ် ကျွန်တော်ခေါင်းတွေရှုပ်လာလို့ဆက်မတွေးတော့ 

ပါဘူး။ 

 ကျွန်တော်ဆက်တွေးနေမိတာကတော့ အခု ကျွန်တော်သိသလောက်နဲ့တောင် ကျွန်တော့်အတွက် အရင်တုန်းကစိတ်ကူးယဉ် 

ခဲ့ရတဲ့ ကောင်မလေးတွေ၊ အစ်မကြီးတွေ ကို တကယ်လုပ်ချင်ရင် လုပ်လို့ရနိုင်တဲ့ အခွင့်အလမ်းမြင်နေရပြီ ဆိုတာပါပဲ။ 

ဤရတနာသည် လျှို့ဝှက်ချက် သိသွားသူ အတွက် ပျော် ဤရတနာသည် လျှို့ဝှက်ချက် သိသွားသူ အတွက် ပျော်ရွှင်ဖွယ်ရာများ ယူဆောင် င်ဖွယ်ရာများ ယူဆောင်လာပေလိမ့်မည်။ အသိဉာ ဖွယ်ရာများ ယူဆောင်လာပေလိမ့်မည်။ အသိဉာဏ်ဖြင့် မသုံး လာပေလိမ့်မည်။ အသိဉာဏ်ဖြင့် မသုံးစွဲ ဏ်ဖြင့် မသုံးဏ်ဖြင့် မသုံးစွဲပါ 

က ဆိုးကျိုးပေးလိမ့်မည်။ က ဆိုးကျိုးပေးလိမ့်မည်။

 ဆိုတဲ့ ဗူးပေါ်ကစာတမ်း ဖိုးဖိုး ဘာသာပြန်ပြောဖူးတာသတိရပြီး ဘာဆိုးကျိုးတွေများဖြစ်နိုင်သလဲ ဆိုတာလဲ လျှောက်တွေး 

နေမိပါတယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 ကျွန်တော်တို့ အိမ်ကို ညသန်းခေါင်လောက်မှ ရောက်ပါတယ်။ မေမေလေး စောမြတ်သီတာ က မအိပ်သေးပါဘူး။ 

``ဟေး..ဘယ်လိုလဲကွ..ခရီးသွားရတာ..အတွေ့အကြုံလေးတွေ ပြောပါအုန်း..`` 

ကျွန်တော့် ကျောပိုးအိတ်ကို ကြမ်းပေါ်မှာ ပဲ ပစ်ချလိုက်ပြီး....... 

``ကျွန်တော် အရမ်းပင်ပန်းနေပြီ မာမီ မနက်ကျမှ ပြောတော့မယ်..`` လို့ ပြောပြီး အပေါ်ထပ်ကျွန်တော့် အခန်းကိုတက်လာ 

ခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော့် ခေါင်းအုံးအောက်မှာ အမွေဗူးလေးကိုထိုးထည့်ပြီး မျက်လုံးမှိတ်လိုက်တာနဲ့ တုန်းကနဲ အိပ်ပျော်သွား ပါ 

တော့တယ်။ 

 

 ကျွန်တော် မနက်ကျတော့တော်တော်ကို နေမြင့်မှ နိုးလာပါတယ်။ တော်သေးတာပေါ့ စနေနေ့မို့လို့၊ အဲဒါနဲ့ ထပြီးရေမိုးချိုးလိုက် 

ပါတယ်။ ရေချိုးနေရင်းကမှ စဉ်းစားမိတယ်။ ညကငါ ဟိုဗူးလေးဘယ်မှာထားလိုက်မိသလဲလို့။ ကမန်းကတန်း သဘက်ဆွဲ 

ယူရေသုတ်ပြီး အခန်းထဲပြန်လာပြီးခေါင်းအုံးအောက်နှိုက်လိုက်တော့ ရှာတွေ့သွားလို့သက်ပြင်းချလိုက်ရတယ်။ နောက်ဆိုသတိ 

ထားမှ မေမေလေးကမနက်ဆိုလာပြီး အိပ်ယာသိမ်း အခန်းရှင်းလုပ်တတ်တယ်။ စိတ်ချရတဲ့နေရာဖွက်ထားမှလို့လဲ တွေးထား 

လိုက်တယ်။ 

 အဝတ်အစားလဲပြီးတော့ အောက်ထပ်ဆင်းလာခဲ့တယ်။ မေမေလေး စောမြတ်သီတာ ပြင်ဆင်ပေးထားတဲ့ မနက်စာစားရင်း 

ခရီးသွား အတွေ့အကြုံတွေကို ပြန်ပြောပြလိုက်တယ်။ မမနန်းနဲ့ မမစိုးတို့ အကြောင်းကို ဖယ်ပြီးတော့ပေါ့။ အဟီး..... နောက် 

ကျွန်တော်မေးချင်တာမေးကြည့်မိတယ်။ 

``ဒါနဲ့ မာမီ က ဘာလို့ ဖိုးဖိုး ကို မုန်းနေရတာလဲ..`` 

``အဲဒီ အကြောင်းတွေ မပြောကြရင်ကောင်းမယ်။် သူလည်း ဆုံးသွားပါပြီကွယ်..``လို့ ဆိုပြီး စကားအဆက်မခံတော့။ 

 အိမ်ရှေ့က ကားဟွန်းသံကြားမှ သတိရတယ်။ ဒီနေ့ ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းတွေ စာစုလုပ်ကြဖို့ ချိန်းထားတာ သတိရ လို့ 

အိမ်ရှေ့တံခါးဝကနေ သူငယ်ချင်းကျော်သက်ခိုင်ကို ခဏစောင့်ဖို့လှမ်းအော်ရင်း၊ ကျောပိုးအိတ်ထဲစာအုပ်တွေ ကမန်းကတန်း 

ထိုးထည့်လိုက်ရတယ်။ အိမ်ရှေ့ကကားပေါ်မှာ ကျော်သက်ခိုင်နဲ့ သူ့မေမေ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်တို့စောင့်နေကြတယ်။ ကျွန်တော် 

ကားပေါ်ပြေးတက်ပြီးတာနဲ့ ကားလေးက ကျွန်တော်တို့ အိမ်ရှေ့က ထွက်လာခဲ့ ပါတယ်။ ကားမောင်းနေတဲ့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က 

``ဟေး စဝ်ဟွမ် မင်းအဖိုး အကြောင်းကြားရတာ စိတ်မကောင်းပါဘူး ကွာ မင်းမေမေနဲ့တောင် ငါဖုန်းပြောဖြစ်သေးတယ်..`` 

``ရပါတယ် အန်တီ။ မာမီ နဲ့ ဖိုးဖိုးကလဲ သိပ်အလွမ်းမသင့်ကြပါဘူး..`` 

``မင်းခရီးသွားရာက ပြန်လာတော့ တစ်ခုခု ပြောင်းလဲလာသလိုပဲ။ အန်တီ့မျက်စေ့ထဲမှာ..`` 

``ဘာမှမပြောင်းပါဘူး အန်တီရဲ့။ အန်တီစိတ်ထင်လို့ပါ...`` 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 

 ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ကျွန်တော်တို့ကို ကြည်ပြာတို့အိမ်ရှေ့မှာ ချပေးခဲ့ပြီး သူမကျောက်မျက်ရတနာဆိုင်ဖွင့်ထားသော ဈေးကြီး 

ဖက်သို့ ထွက်သွားလေသည်။ ကျွန်တော်တို့အိမ်ထဲဝင်လာတော့ ဝင်းမာလည်းရောက်နေပေပြီ။ ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်း 

လေးယောက်မှာ ယခု ဒေသကောလိပ် ဒုတိယနှစ်ရောက်နေကြပြီ။ ကျွန်တော်တို့မှာ မိဘတွေကလည်းရင်းနှီး၊ အထက်တန်း 

ကထဲက အတူတူမို့ ဒေသမှာလည်း ဘာသာအတူတူယူထားကြတယ်။ အခုကတော့စာမေးပွဲကတက္ကသိုလ်ဝင်ခွင့် အတွက် 

လည်း အရေးကြီးတာမို့လို့တစ်ခါတစ်ခါ စာအတူတူ ကြည့်ကြလေ့ရှိတယ်။ ယခု ကျွန်တော်တို့ စာအတူတူလုပ်ကြတဲ့ အိမ်က 

ကြည်ပြာတို့အိမ်ဖြစ်တယ်။ ကြည်ပြာတို့အိမ်က အကြီးကြီးဖြစ်ပြီး မိဘများမှာလည်း အလွန်သဘောကောင်း၊ ဒါကြောင့်လည်း 

ကျွန်တော်တို့ အမြဲဆုံဖြစ်သောနေရာလည်းဖြစ်နေရတာပေါ့။ 

 

 ကျော်သက်ခိုင်က ကြည်ပြာကိုကြိုက်နေတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဖွင့်မပြောရဲသေး။ ဝင်းမာကတော့ ယောင်္ကျားလျာလိုမျိုးလေး။ 

ကျွန်တော်တို့ ယောင်္ကျားလေးတွေနဲ့အပြိုင် ဘောလုံးကန်ဖို့လည်းဝန်မလေးဘူး။ ကျွန်တော်တို့နဲ့လည်း အမြဲတမ်း လုံးထွေး 

သတ်ပုတ်တမ်းဆော့တတ်တယ်။ တစ်နည်းပြောရရင်တော့ မိန်းခလေးမဆန်ဘူး။ ကျွန်တော် ကျော်သက်ခိုင်နှင့် ကြည်ပြာတို့ 

မိသားစုတွေက ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင်တွေဖြစ်ပြီးတော့ ဝင်းမာတစ်ယောက်သာတစ်ခြားဘာသာဝင်ဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ 

အုပ်စုအတူဆွေးနွေးလို့ရသည့် ဘာသာရပ်များကို ပထမလုပ်ကြပြီးမှအလွတ်ကျက်မှတ်ရမည့်ဘာသာရပ်များကိုတစ်ယောက် 

တစ်ပုဒ်စီဖတ်မှတ်ကာ အများကိုပြန်ရှင်းပြသည့်အတွက် တစ်ယောက်တစ်နေရာဆီခွဲကာ ဖတ်မှတ်နေကြလေသည်။ 

တစ်ယောက်က ဆိုဖာမှာ၊ တစ်ယောက်က ဝရန်တာ၊ တစ်ယောက်က ကြမ်းပြင်မှာ၊ တစ်ယောက်က အခန်းထဲမှာ စသည်ဖြင့် 

နေရာယူကာ ကျက်မှတ်နေကြလေသည်။ 

 အဲဒီအချိန် မှာ ကြည်ပြာ့အစ်မ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူ မနီလာ ဝင်လာတယ်။ မနီလာမှာ အသက် ၂၀ လောက်သာရှိသေးပြီး၊ 

ဇီဝဗေဒ နောက်ဆုံးနှစ်ရောက်နေလေပြီ။ သူမမှာ ရုပ်ရည်ချောမောလှသည့်အပြင် ကျောင်းဘော်လီဘောအသင်းတွင် ကစား 

သဖြင့် လူသိများပေါ်ပြူလာဖြစ်သူတစ်ယောက်လည်း ဖြစ်ပေသည်။ သူမမှာ ကျွန်တော်တို့ထက် (၂)နှစ်လောက်သာ ကြီး 

သော်လည်း သူ့ညီမ ကြည်ပြာ၏ သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်သဖြင့် ကျွန်တော်တို့ကို ခလေးများပမာ ဆက်ဆံလေ့ရှိသည်။ ရှင်းရှင်း 

ပြောရလျှင်တော့ လူရာမသွင်းပေ။ သူမကစားသော ဘော်လီဘောပွဲများသို့ တစ်ခါတစ်ရံ ကြည်ပြာတို့ မိသားစုနှင့် လိုက်ပြီး 

ကြည့်ရသောအခါတွင် သူမ၏ အားကစားအသင်း တီရှပ်အောက်မှ မို့မို့ဖောင်းဖောင်း ရွှေရင်အစုံကိုလည်းကောင်း၊ သူမ 

ဘောင်းဘီတို အောက်မှ တောင့်တင်းသော်လည်း ချောမွတ်လှသည့် ပေါင်တန် အစုံ တို့ကို လည်းကောင်း ငေးမောရင်း ည 

ဖက် အိပ်ယာထဲ အာသာဖြေသည့်အချိန်မှာ ထိုပုံရိပ်တွေကို အသုံးချခဲ့ရသည်မှာ အကြိမ်ပေါင်းမနည်းတော့ပြီ။ 

 ယခုလည်း ဘော်လီဘောလေ့ကျင့်သွားရာမှပြန်လာပုံရသည်။ ကျောပိုးအိတ်တစ်လုံး၊ ချွေးသံရွှဲရွှဲနဲ့ ဧည့်ခန်းထဲက ဖြတ် သွား 

ရင်း တစ်ယောက်တစ်နေရာစီ စာကြည့်နေကြသော ကျွန်တော်တို့ အုပ်စုကို လှောင်ပြုံးပြုံးကြည့်ရင်း မီးဖိုခန်းဘက်ဝင်သွား 

သည်။ တံခါးပေါက်ဝနားကြမ်းပြင်မှာ ထိုင်စာကြည့်နေသော ကျွန်တော့်မျက်နှာအနီးက ကပ်ပြီးဖြတ်သွားသော မနီလာ၏သန် 

စွမ်းပုံရှိသော်လည်း ဖြောင့်စင်းလှပသည့်ပေါင်တန်များကို မြင်လိုက်ရတော့၊ ကျွန်တော်အင်္ကျီလဲရင်း ကျွန်တော့်ဘောင်းဘီ 

အိတ်ထဲ အမှတ်မထင်ကောက်ထည့်လိုက်မိသည့် အမွေဗူးလေးကို သွားစမ်းမိသည်။ ကျွန်တော့် ခေါင်းထဲအခွင့်အရေးလမ်းစ 

တစ်ခုဖြတ်ကနဲပေါ်လာသဖြင့် ညီတော်မောင်မှာ ချက်ခြင်းလှုပ်ရှားလာရသလို၊ ဗူးကလေးကလည်း ပွင့်သွားပြီး လက်စွပ်နှစ် 

ကွင်းစလုံး ကျွန်တော့်လက်ဖဝါးထဲရောက်လာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်က အိမ်သာသွားမလိုဘာလိုနဲ့ မသိမသာ နောက်ဖေး ခန်း 

ဘက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ မီးဖိုခန်းထဲမှာ သူမကျောပိုးအိတ်ကိုပစ်ချပြီး ရေခပ်သောက်နေတဲ့ မနီလာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ 

ကျွန်တော်ကအနောက်က မနီလာလို့ခေါ်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်ကို ဘာတုန်း ဆိုတဲ့ အကြည့် နဲ့ လှည့်ကြည့်လာတယ်။ 

“ဒီဟာလေးက မနီလာရဲ့ ဟာလား“ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 ကျွန်တော်က လက်စွပ်အသေးကွင်းလေးကို မြှောက်ပြလိုက်တော့ မနီလာက မျက်မှောင်ကြုပ်ပြီးကြည့်လိုက်တယ်။ 

ဒီကောင် ဘာလာကြောင်နေတာလဲဆိုသော မျက်နှာထားမျိုးနှင့် ကျွန်တော့်လက်ထဲက လက်စွပ်ကို ဆွဲ ယူကြည့်လိုက်သည်။ 

 နောက်တော့ နောက်သလိုပြောင်သလို အမူအယာဖြင့်......... 

“ဘယ်က အင်တွေလည်း ပြစမ်း.. ငါနဲ့တော်ရင် ငါ့ဟာပေါ့“ 

 ပြောပြောဆိုဆို သူမလက်သူကြွယ် လေးမှာ ကောက်စွပ်လိုက်၏။ သူမ ရဲ့ မျက်နှာ အမူအယာချက်ချင်း ပြောင်းသွားတာ 

သတိထားလိုက်မိတော့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲ အောင်ပြီ၊ အောင်ပြီလို့ ကြွေးကြော်ရင်း မီးဖိုချောင်ပတ်ဝန်းကျင်ကို တစ်ယောက် 

ယောက် လာနေမလားလို့ အမြန်လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မျက်နှာလေးနီမြန်းမြန်းနှင့် မှင်သက်နေသော မနီလာ 

ကို လက်မောင်းက ဆွဲပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ကာ တံခါးကို ကလန့်ထိုးပိတ်လိုက်တယ်။ 

 သူတို့ရေချိုးခန်းမှာ အိမ်သာနှင့် အတူတွဲထားပြီး ဝင်ဝင်ခြင်း ဘိုထိုင်အိမ်သာနှင့် အတွင်းဘက်ဆုံးမှာ ရေချိုးဇလုံကို ရေစိုခံ 

ခန်းစီးစနှင့် ကာထားသည်။ ရေချိုးခန်းထဲရောက်သည်နှင့် ကျွန်တော်က အံ့အားသင့်နေသော မနီလာကို ဆွဲဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်း 

ဖြင့်စုပ်နမ်းလိုက်ရာ သူမကလည်း ပြန်လည်တုန့်ပြန်လာခဲ့ပါသည်။ မနီလာ ရဲ့ ရွှေရင်အစုံက ကျွန်တော့် ရင်ဘတ်ကို အိကနဲ 

လာကပ်သလို ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်ကလည်း မနီလာ၏ ပေါင်ခွဆုံကို ဒုတ်ကနဲ သွားထောက်သဖြင့် မနီလာခမျာ အင့်က 

နဲ ဖြစ်သွား၏။ အချိန်သိပ်ဆွဲလို့မရသော အခြေအနေကြောင့် ကျွန်တော်က ညာလက်ဖြင့် မနီလာခါးလေးကို သိုင်းဖက်ထား 

ရင်း ဘယ်ဘက်လက်ကလက်ဖဝါးကို လက်ချောင်းလေးများအောက်စိုက်အနေအထားဖြင့် မနီလာ၏ ဗိုက်သားလေးမှ တစ် 

ဆင့် မနီလာ၏ အားကစားဘောင်းဘီသားရေမျှော့ကြိုးအောက်က အတွင်းခံဘောင်းဘီမျှော့ကြိုးကိုပါ ကျော်ဖြတ်ကာ အမွှေး 

လေးတွေဖုံးနေသည့် အဖုတ်လေးကို အုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်။ 

 မနန်း သင်ပေးထားတဲ့အတိုင်း ကျွန်တော့်လက်ချောင်းလေးများဖြင့် မနီလာရဲ့အဖုတ်နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ စောက်စေ့တို့ကို ကိုင် 

တွယ်ပွတ်သပ် ဆော့ကစားပေးနေတော့ မနီလာခမျာ တအင်းအင်း ငြီးငြူရင်း လူးလွန့်နေတော့သည်။ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော် အ 

လွန်တရာ တွေ့မြင်ဖူး ချင်နေသော မနီလာ၏ စောက်ဖုတ် ကလေးကို ကြည့်ရအောင် သူမအား ဘောင်းဘီ နှင့် အတွင်းခံပါ 

ချွတ်ခိုင်းလိုက်လေသည်။ ချွေးတွေ နဲ့ စိုစွတ်နေသော ပိတ်သား အတွင်းခံဘောင်းဘီ အဖြူလေးကို ကောက်ပြီးကျွန်တော်က 

ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်၏။ ကျွန်တော် က ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးတစ်ဖက်ထောက်ပြီး ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ လှလိုက်တဲ့ 

အဖုတ်လေး၊ နှုတ်ခမ်းသားပါးပါး လေးနဲ့ ပန်းနုရောင် အတွင်းသားလေးတွေက ကျွန်တော့် လက်ချက်ကြောင့် အရည်တွေနဲ့ 

ရွှမ်းလဲ့ တောက်ပနေတယ်။ 

 ကျွန်တော်က ဘယ်ဖက်လက်ဖဝါးကို ပက်လက်လှန်လို့ လက်ခလယ် ကိုဆန့်ထုတ်ကာ သူမအဖုတ်လေးထဲကို ထည့်သွင်း 

ဆော့ ကစားလိုက်တော့ တရှီးရှီး အသံနဲ့ အတူ မနီလာခမျာ ဒူးချောင်ကျသွားပြီး လဲမသွားစေရန် ကျွန်တော့် ဆံပင် တွေကို 

ဆုတ်ဆွဲ ကိုင်ထားလိုက်ရပါတယ်။ ကျွန်တော်ကဆက်ပြီး လက်နဲ့လိုးပေးနေချင်သော်လည်း တော်ကြာ တစ်ယောက်ယောက် 

ကျွန်တော့်ကိုလိုက်ရှာနေမည်စိုးသဖြင့် လက်ကိုပြန်ရုတ်လိုက်ရပါတယ်။ မနီလာက ``အို့`` ဆိုသောအသံနဲ့အတူ ကျွန်တော့် 

လက်ကို ပြန်ဆွဲပါသော်လည်း ကျွန်တော်က သူမလက်ကိုပြန်ကိုင်ပြီး ဘေးကဘိုထိုင်အိမ်သာအိုးပေါ် ဆွဲပြီးထိုင်ခိုင်းလိုက်ရပါ 

တယ်။ အိမ်သာကမုတ်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်သော မနီလာ၏ မျက်နှာမှာသူမရှေ့တည့်တည့်ရပ်နေသော ကျွန်တော့် ပေါင်ခွဆုံနှင့် 

လယ်ပယ်ဖြစ်နေရာ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီဇစ်ဖြုတ်ပြီး အတွင်းခံကိုပါ ပေါင်ရင်းထိလိမ့်ချလိုက်သောအခါ မာတောင်ထနေ 

သော ညီတော်မောင်က မနီလာ၏မျက်နှာရှေ့မှာတရမ်းရမ်းနှင့်ပေါ့။ ကျွန်တော်က မနီလာရဲ့ချွေးလေးတွေ စို့နေသော 

လည်ဂုတ်လေးကို ကိုင်ထိန်းရင်း ရှေ့ကိုတိုးလိုက်ရာ ကျွန်တော့် လိင်တန် ထိပ်ဖူးကြီးက သူမ၏ နှုတ်ခမ်း ဖူးဖူး လေးကို သွား 

ထောက်မိ၏။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 ကျွန်တော်က ဖင်ကိုကော့ရင်း သာသာလေး ဖိထိုးလိုက်ရာ မဟတဟ နှင့် မနီလာ၏ နှုတ်ခမ်းလေးများက တစ်ဆင့် သူမ 

ပါးစပ်ထဲ လိင်တန်ကြီးတိုးဝင်သွားတော့၏။ နွေးထွေးနူးညံ့သော မနီလာ၏ပါးစောင်ထဲကအတွေ့အထိက ကျွန်တော့်လိင်တန် 

ကြီးကို အကြောပေါင်းတစ်ထောင်စိမ့်လောက်သည့် အရသာထူးရရှိသမို့ ချက်ချင်းကို သုတ်လွှတ်ချင်စိတ်ပေါက်သွား၏။ 

ကျွန်တော်က ကြာရှည်ခံအောင် လက်စွပ်ကွင်းကြီးကိုထုတ်ဝတ်လိုက်လျှင်ကောင်းမလားဟု စဉ်းစားမိသော်လည်း အခုအချိန် 

မှာသိပ်မရှိသဖြင့် နောက်များမှလေဟု စိတ်ထဲတေးထားလိုက်တယ်။ မနီလာကလည်း ပုလွေမှုတ်တာ အတွေ့အကြုံရှိပုံရတယ်။ 

ကျွန်တော့်လိင်တန်ကို စုပ်နေပုံမှာ လုပ်ဖူးကိုင်ဖူးသူ တစ်ယောက်မှန်းသိသာ နေပေသည်။ အရှိန်လေးရလာတော့ ကျွန်တော် 

လည်း သူမခေါင်းကိုကိုင်ကာ သူမပါးစပ်ကိုပင် အဖုတ်လိုသဘောထားကာ ကောင်းကောင်းလုပ်ပေးနေမိပါသည်။ ထို အချိန် 

မှာပင် အပြင်မ ှကျော်သက်ခိုင်၏ အသံကို ကြားလိုက်ရ၏။ 

“ ဟေ့ ရှမ်းလေး အထဲမှာလား အိမ်သာသွားတာ ကြာလှချေလား“ 

“အော် အေး ငါဗိုက်နာနေလို့ပါ ပြီးခါနီး ပါပြီကွ“ 

ကျွန်တော့်မှာ တကယ်လည်း ပြီးခါနီးပါပြီ။ တော်ကြာ မနီလာဆီ မေ့ပြီး လက်စွပ်လည်း ပါသွား မှာ စိုးသဖြင့် ကျွန်တော်က သူမ 

ပါးစပ်ကို ညှောင့်နေရင်းက သူမလက်ကိုဆွဲကာ လက်သန်းက လက်စွပ်ကိုဆွဲ ဖြုတ်လိုက်ပါတယ်။ တစ်ချိန်ထဲ မှာပဲ ကျွန်တော့် 

လိင်တန်ထဲက သုတ်ရည်တွေ တဖျစ်ဖျစ်နဲ့ မနီလာရဲ့ပါးစပ်ထဲကိုပန်းထွက်သွားပါတော့တယ်။ မနီလာ ၏မျက်နှာမှာ အံ့အား 

သင့် သလိုဖြစ်သွားသော်လည်း ပါးစပ်ထဲရောက်လာသော သုတ်ရည်များကို အပြင်သို့ လျှံမကျ အောင် ကမန်းကတန်း စုပ်ယူ 

လိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ ကမန်းကတန်းထပြီး သူမဘောင်းဘီကို ကောက် ဝတ်လိုက်ပါတယ်။ 

“ ဟင် နင်နင် ဒါက ဘာလုပ်တာလဲ “ 

“ အင် မနီလာပဲ သဘောတူလို့ ကျွန်တော်တို့ ဒီထဲ ရောက်လာတာ ဟာကို ကျွန်တော်က ဘာလုပ်ရမှာလဲ“ 

“ အင်း ငါ့စိတ်တွေ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိဘူး။ နင် ဒီအကြောင်း ဘယ်သူ့မှ လျှောက်မပြောနဲ့နော်“ 

“စိတ်ချပါ မနီလာရဲ့“ 

“ဒါဆိုလဲ သွား သွား အပြင် အမြန်ထွက်တော့ ဘယ်သူမှ မမြင်ခင် ငါရေချိုးတော့မယ်“ 

ကျွန်တော့်မှာ ဝမ်းမြောက်ကြည်နူးတဲ့ မျက်နှာ နဲ့ ပြန်ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ကျော်သက်ခိုင်ကတောင် 

“ ဟေ့ကောင် အိမ်သာသွားတာ မျက်နှာက ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ “ ဟုမေးလိုက်ပါတယ်။ 

 ညနေစောင်းတော့ ကျော်သက်ခိုင် မေမေ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် လာကြို ပြီး ကျွန်တော့် ကို အိမ်ရှေ့မှာ ချထားပေးခဲ့ပါတယ်။ 

ကျွန်တော် အိမ်ထဲ ဝင်လိုက်တော့ မီးဖိုထဲက ထမင်းစား စားပွဲ မှာ မျက်နှာ မသာမယာနဲ့ ထိုင်စောင့် နေတဲ့ မေေမေလေးကို 

တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 

မေမေလေးက 

“ သား စာတော်တော်ရခဲ့ ရဲ့လား“ 

“ဟုတ်ကဲ့ မာမီ တော်တော် အလုပ်ဖြစ်ပါတယ်“ 

“သား ….မာမီ သားရဲ့ အဝတ်တွေကို လျှော်ပေးရင်းနဲ့ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက ဒါထွက်လာတယ် မာမီ့ကို မလိမ်နဲ့။ အမှန်အ 

တိုင်းပြောစမ်း“ 

မာမီ ထုတ်ပြလိုက်တာက မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့ ပိုးအတွင်းခံဘောင်းဘီ အမည်းလေး၊ ကျွန်တော့် မျက်နှာ တစ်ခုလုံးလည်း ထူပိန်းသွား 

ပြီး ဘာပြောရမှန်းမသိဖြစ်သွားတယ်။ ဘယ်လိုလိမ်ရကောင်းမလဲ ဆိုတာလည်း နည်းမျိုးစုံ ရှောက်စဉ်းစားပေမဲ့ ဘာမှ ထွက် 

မလာဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ ဖိုးဖိုးရဲ့ အမွေဗူးကို ချန်ထားပြီး မစိုးစိုးပွင့် နဲ့ ဘယ်လိုမှန်းမသိပဲ ရုတ်တရက် နယ်ကျွံသွားရတယ် 

ဆိုတဲ့ ဇာတ်လမ်းကို ပြောပြလိုက်တော့တယ်။ အံ့သြစရာကောင်းတာက ကျွန်တော့်ကို မေမေလေးတစ်ယောက် အော်ငေါက် 

ကြိမ်းမောင်း ဆူပူပြီး ဝမ်နင်တွေ ပေးတော့မယ်လို့ ယူဆထားတာ။ အဲ့ဒီအစား ကျွန်တော့်ကို ထူးဆန်းတဲ့ အကြည့် တစ်မျိုးနဲ့ 

ကြည့်နေတာကို တွေ့လိုက်ရ လို့ပဲ။ 

“ အခု သားရဲ့ အဲ့ဒီ အကြည့် အဲ့ဒီ မျက်လုံးတွေဟာ သားရဲ့ အဖိုးနဲ့ တစ်ပုံစံထဲပဲ။ သူလိုချင်ရင် ဘယ်မိန်းခလေးမှ ဟင်းအင်း 

လို့ ငြင်းဆန်ဖို့ အားမရှိ ခဲ့ကြဖူး“ 

“ အဲဒီ မိန်းခလေးတွေထဲ မှာ မာမီရော ပါလား“ 

ကျွန်တော် မေးပြီးပြီးခြင်းပဲ ကိုယ့် မေးခွန်းရဲ့အဖြေကို ကိုယ်သိနေတယ်။ 

“ အိုး ဂေါ့ မာမီ ကြိုးစား ပါသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ရဲ့ အကြည့်တွေက မာမီ့ ကို တစ်အား စိတ်ရိုင်းတွေ ထကြွ စေတယ်“ 

ဒီလက်စွပ်ကြောင့်ပဲ ဆိုတာ အခုတော့ ကျွန်တော်နားလည်သဘောပေါက် နေပြီ ဖြစ်ပေမဲ့ မာမီကတော့ သိပုံမရပါဘူး။ 

“အဲဒါဆိုရင် ကျွန်တော့် အမေလည်း သူနဲ့ မကင်းဖူးပေါ့“ 

“သားရဲ့ မေမေ စောမြတ်သန္တာ ဟာ မာမီရဲ့ အစ်မနှစ်ဝမ်းကွဲ ပေမဲ့ မာမီနဲ့က အရင်းလိုပဲ ငယ်ငယ်ထဲက အရမ်း တွဲခဲ့တယ်။ 

တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်လည်း အတွင်းရေးတွေကို ရင်ဖွင့်လေ့ရှိတယ်။ မမသန္တာက တစ်နေ့မှာ မျက်ရည်လက်စက်နဲ့ 

မာမီ့ကို ရင်ဖွင့်ဖူးတယ်။ သားရဲ့ ဖေဖေ နဲ့ သူမင်္ဂလာဆောင်မဲ့ နေ့မှာပဲသူ ဘယ်ကနေဘယ်လို သားရဲ့ ဖိုးဖိုးကုတင်ပေါ် 

ရောက်နေလဲ မသိဘူးတဲ့ “ 

“အော်ဒါဆို သားရဲ့ အဖေက ဖိုးဖိုးဆိုတာ မှန်နေပြီပေါ့..ဒါပေမဲ့ ဘာလို့ ဖိုးဖိုးက သူ့သားရဲ့ မိန်းမ ကို ဒီလိုလုပ်ရက်ရတာလဲ“ 

“မာမီလည်း ပထမတော့ နားလည်ရခက် ခဲ့ ဘူးတယ်။ နောက်တစ်ခါ မာမီ နဲ့ သားဖေဖေ အိမ်ထောင်ပြုတော့ သားဖိုးဖိုးရဲ့ ဆွဲ 

ဆောင်မှုအောက်က မာမီလည်း မလွတ်နိုင်ခဲ့ ဘူး။ မာမီတို့ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့“ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 

“စိတ်မဆိုးပါဘူးမာမီ ကျွန်တော် သဘောပေါက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘာဖြစ်လို့ ဖိုးဖိုးက…“ 

 သားရဲ့ဖိုးဖိုးက သားရဲ့ ဖွားဖွား မဟာဒေဝီဟာ ဟော်နန်းမှာစောင့်တဲ့ ပထန်ကုလားနဲ့ ဖြစ်တယ်လို့ စွပ်စွဲပြီး မဟာဒေဝီ နဲ့ 

ပြတ်စဲခဲ့တယ်။ မဟာဒေဝီကတော့ တောက်လျောက်ငြင်းဆန်ခဲ့တယ်။ သားရဲ့ ဖေဖေကလည်း တကယ့်ကို ပထန် ကြီးနဲ့ပဲ 

တူတာကြည့်လေ။ ဒါပေမဲ့ လူအများကြားမှာ အရှက်မကွဲအောင် သဘောခြင်းမတိုက်ဆိုင်လို့ ကွာရှင်းတယ်ပဲ ပြောပြီး သူ့သား 

အနေနဲ့ အသိအမှတ်ပြုထားတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ကို မဟာဒေဝီကချိုးသွားတာဆိုပြီး သူက လက်စားပြန်ချေတာလို့ပြောပါတယ်။ 

``အော်ဒါဆိုရင် သားက ဖိုးဖိုးနဲ့ မေမေ တို့ရဲ့ သားပေါ့။ ဖွားဖွားတို့ ဖေဖေ တို့နဲ့ ဘာမှ သွေးမတော် သားမစပ်ဘူးပေါ့..`` 

``ဒီလိုတော့ မပြောပါနဲ့ သားရယ် မာမီက သားနဲ့ အဒေါ် သုံးဝမ်းကွဲလောက်တော့ သွေးစပ်ပါသေးတယ်..`` 

``သား နားလည် ပါတယ်မာမီရယ်..သားမာမီ့ကိုချစ်ပါတယ်..`` 

 ထိုင်ရာက ထလာတဲ့ မေမေလေး က ကျွန်တော့်ကို ဖြေသိမ့်တဲ့ အနေနဲ့ လာထွေးဖက် သလို။ ကျွန်တော်ကလည်း ဖေးမတဲ့ 

အနေနဲ့ပြန်ဖက်ထားလိုက်မိပါတယ်။ ကျက်သရေရှိလှတဲ့ မေမေလေးရဲ့မဟာနဖူးကိုဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော့် 

ရင်ဘတ်ကို အိကနဲ ဖိလာတဲ့ မေမေလေးရဲ့ ရွှေရင်အစုံကိုလည်း ကျွန်တော်သတိထားမိလိုက်ပါတယ်။ မပြောမဆို ကုန်းရုန်း 

ထလာတဲ့ ကျွန်တော့် ညီတော်မောင်က မေမေလေးရဲ့ ဗိုက်သားပြင်ကို သွားထောက်နေပါတော့တယ်။ မေမေလေးက လည်း 

သတိပြုမိမှာပါ ပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ မရုန်း မပြုပဲ ကျွန်တော့်ကို တင်းတင်းကြီး ပြန်ဖက်တွယ်ထားခဲ့တယ်။ 

 ကျွန်တော်မေမေလေး ကို စွဲမက်စရာ အမျိုးသမီးကြီးဆိုတာ သတိထားမိတာ ပထမဆုံး အကြိမ် လို့ပဲ ဝန်ခံပါရစေတော့။ 

ကျွန်တော့် စိတ်ထဲမှာ မိထွေးပေမဲ့ ကိုယ့်အမေရင်းလို ငယ်ငယ်ထဲက နေလာခဲ့ရလို့ ဘယ်လိုမှ စိတ်ကူးတောင် မကူးခဲ့ပေမဲ့ 

အခု ဖိုးဖိုးဆီကပြန်လာခဲ့တဲ့ လမ်းတစ်လျောက်ပြောင်းလဲလာခဲ့တဲ့ မိန်းမတွေအပေါ်ထားတဲ့အမြင်၊ စိတ်ထားတွေက ကျွန် 

တော့်ကို အများကြီးပြောင်းလဲစေခဲ့ပါပြီကော။ မေမေလေး ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ကလည်း ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ အခုမှ အမေ ခန်း 

က သရုပ်ဆောင်လာတဲ့ နာမည်ကြီး မင်းသမီး အဟောင်းလို၊ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး လုံးကြီးပေါက်လှကြီး၊ အခုကျွန်တော်ထိန်းကိုင် 

ထားတဲ့ ခါးလေးကထမိန်ကိုတင်းတင်းစီးထားလို့ပဲကျင်နေတာလားမသိ သေးသေးလေး၊ တစ်ပွေ့စာလေးပေမဲ့ အောက်ပိုင်း 

က ကားစွင့်နေတဲ့ တင်လုံးကြီးတွေက အားရစရာ၊ ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ကို အိကနဲဖိထားတဲ့ နို့ကြီးတွေကသေချာပေါက် မနန်း 

ထက်တောင်ကြီး မှာ သေချာသလောက်ရှိတယ်။ ကျွန်တော့်လက်တွေက မေမေလေး ရဲ့ တင်သား အိအိတွေဆီ အလိုလို 

လျောကျသွားပြီး ဆုပ်ညှစ်မိတယ်။ ကျွန်တော့်ကို မေမေလေးတွန်းထုတ်ပစ်မလားလို့ စောင့်နေပေမဲ့ ပိုပြီးတောင် တင်းတင်း 

ကျပ်ကျပ် ဖက်တွယ် လာတယ်။ 

" သားသားရယ်..မင်းလေးဟာ သူနဲ့ အခုမှ ပိုတူလာတယ်" 

မေမေလေး ညွှန်းတဲ့ သူဆိုတာ ဖိုးဖိုး (ကျွန်တော့် အဖေရင်း ) မှန်း ကျွန်တော် အလိုလို သိနေပါပြီ။ ကျွန်တော်က ဘာမှ 

ပြန်မပြောတော့ပဲ။ မေမေလေး တင်ပါးတွေကိုသာ အားမလိုအားမရ ဆုပ်နယ်ပေးရင်းက ဘောင်းဘီအောက်က ကုန်းရုန်း 

ထနေတဲ့ ညီတော်မောင်နဲ့ သူမရဲ့ ဗိုက်သားလေးကို ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲကအမွေဗူးလေး အကြောင်းတွေးနေတုန်းမှာပဲ အပေါ်ထပ်ကလှုပ်ရှား 

လမ်းလျှေက် လာသံကြားလိုက်ရတယ်။ 

" သားက ဖေဖေ အိပ်ပျော်နေပြီထင်တာ" 

" မာမီလည်း အဲ့လိုပဲထင်တာပဲ``ကျွန်တော် မေမေလေးကို ဖက်ထားသော လက်များကို ခွာလိုက်ပြီး 

" ကျွန်တော် သွားအိပ်တာကောင်းမယ်ထင်ပါတယ် မာမီ" 

" အင်း" လို့ မေမေလေးက သက်ပြင်းလေးတွဲတွဲချရင်း ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီအောက်က ဖုထနေတဲ့ကောင်ကြီးကို ငုံ့ကြည့် 

နေပါတယ်။ ကျွန်တော် လှေခါးပေါ်အမြန်ပြေးတက်ရင်း ကိုယ့်အခန်းရှိရာကိုထွက်လာခဲ့ပါတော့တယ်။ ဒီဗူးလေးဟာ သူ့ကိုယ် 

မှာရေးထားတဲ့ စာတမ်းလို ကောင်းကျိုး ဆိုးကျိုးတွေ အများကြီးပေးနိုင်တယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်ယုံသွားပါပြီ။ အခန်းထဲရောက် 

တာနဲ့ ကျွန်တော်ဗူးလေးကို အံဆွဲထဲထည့်ဖွက်လိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ်ပစ်လှဲချလိုက်ပါတော့တယ်။ ပုံမှန်ဆိုရင် အိပ်ယာဝင်ချိန် 

မှာ ကျွန်တော်ဟာ မိန်းမတစ်ယောက်ယောက်ကိုမှန်းပြီး ကိုယ့်ဖာသာအာသာဖြေလေ့ရှိပေမဲ့ ဒီနေ့ကတော့ လူရောစိတ်ရော 

နွမ်းကျသွားပြီမို့ တုံးကနဲ အိပ်မောကျသွားပါတော့တယ်။ 

နောက်နေ့ မနက် မေမေလေးရဲ့ တဒုန်းဒုန်း တံခါးခေါက်သံ ကြောင့် ကျွန်တော် အိပ်ယာက နိုးလာခဲ့ပါတယ်။ 

``သား ထတော့လေ ဘုရားကျောင်း သွားဖို့ နောက်ကျနေပြီ..`` 

ကျွန်တော်လည်း ငြီးငြီးငြူငြူနဲ့ အိပ်ယာကမန်းကတန်းထ ရေမိုးချိုးပြီး စားပွဲပေါ်တွေ့တဲ့ ပဲပြုတ်ကို နံပြားထဲထည့်လိပ်ပါးစောင် 

ထဲထည့်ဝါးရင်း ကားပေါ် ကမန်းကတမ်းပြေးတက်ခဲ့ပါတယ်။ ဖေဖေနဲ့ မေမေလေးတို့က ကားပေါ်မှာစောင့်နေကြတာ ကြာလို့ 

ဖေဖေကနဲနဲစိတ်တိုပုံရနေပေမဲ့ မေမေလေးကတော့ကျွန်တော့်ကိုပြုံးကြည့်နေပါတယ်။ ဘုရားကျောင်းက ခုံတန်းလျားမှာထိုင် 

ရင်း အရင်တုန်းက ကျွန်တော်သတိမထားမိခဲ့တဲ့ အမျိုးသမီး ကြီး၊ ငယ်၊ လတ် ချောချောလှလှတောင့်တောင့်တွေကို ငေးမော 

နေမိခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက ဖိုးဖိုးအမွေဗူးလေးကို အမှတ်မထင် စမ်းလိုက်မိပါတယ်။ ကျွန်တော့်အခန်း 

ထဲက အဝတ်အစားလဲပြီး ပြေးထွက်လာတုန်းကလက်က သူ့အလိုလိုကောက်ထည့်လာခဲ့မိတာပဲဖြစ်မယ်လို့ တွေးနေမိတယ်။ 

ကျော်သက်ခိုင်နဲ့ သူ့မိဘတွေကို အလယ်လျှောက်လမ်းတစ်ဖက်က ခုံတန်းတွေမှာလှမ်းတွေ့ရပါတယ်။ ကျွန်တော် က သူ့ကို 

လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်ကိုသူက လက်ရမ်းဝှေ့ပြ နှုတ်ဆက်လိုက်ပါတယ်။ 

 သူ့ဘေးက သူ့အမေ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ကျွန်တော့်ကို ပြုံးပြီးကြည့်နေတာတွေ့ရတော့ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်က နည်းနည်း 

လှုပ်ရှားသွားရပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ အနောက်ဖက်ကခုံတန်းကိုစောင်းငဲ့ကြည့်လိုက်တော့ ကြည်ပြာတို့ညီအစ်မ နှစ်ယောက် 

နဲ့ သူ့မိဘတွေကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ သူတို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက်စလုံးက ကျွန်တော့်ကို ပြုံးပြ နှုတ်ဆက်လိုက်ပါတယ်။ 

နီလာရဲ့အတွင်းခံဘောင်းဘီက ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီနောက်အိတ်ထဲမှာရှိနေသေးတာကို သတိရလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော် 

က သူတို့ကိုပြန်ပြုံးပြလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက မနီလာရဲ့ပိတ်သားအတွင်းခံလေးကို စမ်းကြည့်လိုက်ပါတယ်။ 

မနီလာရဲ့လှပတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးကို ရေချိုးခန်းထဲမှာ အားရပါးရ စုပ်ပေးခဲ့တာ ပြန်မြင်ယောင်ပြီး 

ကျွန်တော့်ညီတော်မောင် က ဘောင်းဘီအောက်က ထကြွလာပါတယ်။ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးက သိသိသာသာကြီး ဖုထစ် 

ထကြွလာလို့ ကျွန်တော်က သူများတွေ သတိမထားမိအောင် ခါးကိုကုန်းထားပေမဲ့လည်း၊ ကျွန်တော့်ကောင်က ဘောင်းဘီ 

အောက်က အတင်းရုန်းထနေလို့ နဲနဲတောင် နာစပြုလာပါတယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 တစ်ခြားဟာတွေ ဘယ်လိုပဲလှည့်တွေးတွေး မနီလာရဲ့အဖုတ်ကလေးကိုပဲ မျက်စေ့ထဲ ပြန်မြင်ယောင်လာပြီး လိင်တန်ထိပ် 

ကလည်း နာကျင်လာပါတယ်။ ဘုရားကျောင်းထဲကလူလယ်ကောင်မှာ ကျွန်တော့်ကို မိုးကြိုးပစ်ချခံရတော့မလားဆိုပြီးတော့ 

နည်းနည်းကြောက်စိတ်ဝင်သွားမှ နည်းနည်းသက်သာလာသလိုရှိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဗြုန်းကနဲဆိုသလို လူတွေအကုန်လုံးထရပ် 

ပြီး သီချင်းလည်းဆိုလိုက်ရော ကျွန်တော်ဘာလုပ်ရမှန်းမသိပဲ ပေကပ်ထိုင်မလိုလုပ်နေမိပါတယ်။ မေမေလေးက ကျွန်တော့် 

ဂျိုင်းကမပြီး အတင်းဆွဲထူထခိုင်းလိုက်တော့ မလွဲမရှောင်သာထလိုက်ရပါတော့တယ်။ ဘယ်သူများ ကျွန်တော့်ကိုကြည့်နေမ 

လဲလို့ ဟိုဟိုဒီဒီ လှည့်ပတ်မျက်စေ့ကစားလိုက်တော့ ကျော်သက်ခိုင် အမေ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်တစ်ယောက် မျက်လုံးအပြူး ပါးစပ် 

အဟောင်းသားနဲ့ ကျွန်တော့်ဖြစ်အင်ကို ငေးကြည့်နေတာ သတိထားမိလိုက်ပါတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ သူသေသေချာချာမမြင်ရအောင် 

ကိုယ်ကိုတစ်စောင်းလှည့်ထားလိုက်တာ သီချင်းဆုံးတဲ့ထိပေါ့။သီချင်းဆုံးလို့လူတွေအကုန်ထိုင်ကြမှလိုက်ထိုင်ချရင်းသက်ပြင်း 

ချနိုင်ပါတော့တယ်။ နောက်ဆုံး ဘုရားဝတ်ပြုတဲ့အစီအစဉ်ပြီးသွားလို့ ဘုရားကျောင်းကထွက်ကြတော့ ကျွန်တော်ကမိဘတွေ 

နောက်က ကုတ်ကုတ်ကုတ်ကုတ်နဲ့ လိုက်ပါလာခဲ့ပါတယ်။ ဘုရားကျောင်းအပေါက်ဝမှာ ကျွန်တော့်လက်မောင်းကို နောက်က 

တစ်ယောက်ယောက် လှမ်းဆွဲ လိုက် သဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ကျော်သက်ခိုင် အမေဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ဖြစ်နေသည်။ 

``ဟေး စဝ်ဟွမ် တို့ကိုတောင် မနှုတ်ဆက်တော့ဘူးလား။ မမြင်ချင်ယောင် ဆောင်နေတယ်..`` 

``မဟုတ်ပါဘူး အန်တီရယ်..`` 

``အင်းလေ ထားပါတော့ ဒီနေ့လည် ကျော်သက်ခိုင်တို့သားအဖတွေ မောသီရိဖက် သွားကြမလို့တဲ့ အိမ်ကိုလာလည်ပါလား။ 

အန်တီတစ်ယောက်ထဲ ပျင်းနေမှာ..`` 

ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က လေသံကလေးဖြင့်ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ 

``ကျွန်တော် အိမ်စာလေးတွေ လုပ်စရာရှိသေးတယ် အန်တီရဲ့..`` 

``အန်တီကူလုပ်ပေးမှာပေါ့ကွဲ့ သားအိမ်စာတွေကို..`` 

ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ကျွန်တော့်လက်မောင်းကို မလွှတ်သေးပဲ ဆက်ပြောနေတယ်။ 

``ဘယ်အချိန်လောက်လဲ..`` ``ကြိုက်တဲ့ အချိန်လာခဲ့ အန်တီစောင့်နေမယ်..`` 

 ကျွန်တော်က ကျွန်တော့်လက်ကို ရုန်းထွက်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့် မိဘတွေရှိရာကိုထွက်လာခဲ့တယ်။ မေမေလေးက ဘုရား 

ကျောင်း က ရုံးခန်းမှာ လုပ်စရာရှိသေးလို့ ဆိုပြီးထွက်သွား ဖေဖေက လူတစ်ယောက်နဲ့ စကားပြောနေလို့ ကျွန်တော်ကားထဲ 

ဝင်ထိုင်ပြီးစောင့်နေရတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ မနီလာ ကားနားကိုရုတ်တရက်ရောက်လာတယ်။ 

``ဟေး ရှမ်းလေး မနေ့က နင် ငါ့ပစ္စည်းတစ်ခုယူသွားတယ် မဟုတ်လား..`` 

ပြုံးစစနဲ့မေးလာတဲ့ မနီလာကို ကျွန်တော်က ဘောင်းဘီနောက်အိတ်ထဲက သူ့ ဘောင်းဘီလေးကို လက်ခုပ်ထဲဖွက်ပြီး 

တခြားလူမမြင်အောင်ပြလိုက်တယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

``ဒါလေးလား..`` 

``အင်းဟုတ်တယ် ငါ့ကိုပြန်ပေးကွာ..`` 

``ဘာလို့လဲ ကျွန်တော်က အမှတ်တရသိမ်းထားချင်တာ..`` 

``နင်သူများတွေ ရှောက်ပြပြီး သတင်းတွေ ပွကုန်မှာစိုးတယ်..`` 

``ဒါဆိုကျွန်တော့်ကို ဘာပြန်ပေးမှာလဲ..`` 

``ဘာလိုချင်လဲ ပေးမယ်ကွာ။ ဒီနေ့ခင်းအိမ်လာခဲ့..`` 

``ဟင့်အင်း ကျွန်တော်မအားဘူး။ အလုပ်တွေရှုပ်နေတယ်..`` 

ကျွန်တော့်ကို စောက်ကောင်က ကြီးကျယ်လိုက်တာလို့ ပြောမလားလို့ထင်တာ 

``အင်းလေ နင်အားတဲ့ အချိန်ပြောပေါ့။ အခုတော့ ငါ့ဟာပြန်ပေး..`` 

``အင်း မနီလာ ကတိတည်ရမယ်နော်..`` ဟုပြောရင်း လူမမြင်အောင် သူမလက်ထဲ ထိုးထည့် ပေးလိုက်ပါတယ်။ 

 အိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့ ကျွန်တော် ရေပြန်ချိုးလိုက်ပြီး အဝတ်အစားအသစ်ပြန်လဲလိုက်တယ်။ ကျော်သက်ခိုင်တို့ အိမ်သွားဖို့ 

စိတ်တက်ကြွနေပေမဲ့ ကျော်သက်ခိုင်တို့ မောသီရိသွားမဲ့ အချိန်ကိုစောင့်နေရတယ်။ အဲဒါနဲ့ အိမ်ထဲမှာ ဟိုလုပ် ဒီလုပ် လုပ် 

နေမိတယ်။ နောက် လှေခါးကိုဆင်းဖို့ ဦးတည်လာနေရင်းက ဖေဖေတို့အခန်းက တံခါးကပိတ်ထားပေမဲ့ ဟတတ လေးဖြစ်နေ 

သလိုပဲလိုထင်တာနဲ့ အနီးကပ်ကြည့်လိုက်တော့ တံခါးက တစ်လက်မလောက် ဟနေတာ တွေ့ရ တဲ့အပြင် အထဲက လှုပ်ရှား 

မှုတစ်ခုကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ အဲဒါနဲ့ ခြေဖျား ထောက်ပြီး တံခါးဘောင်နား သွားချောင်း ကြည့်လိုက် မိတယ်။ မေမေလေး 

ထမိန်ရင်လျှားနဲ့ကိုယ်လုံးပေါ် မှန်ကြီးရှေ့မှာရပ်နေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ မေမေလေးက မှန်ထဲမှာ သူ့ကိုယ်သူ ပြန်ကြည့် 

နေတာတွေ့တာနဲ့ ကျွန်တော်ကိုယ်ကိုပြန်ဆန့်ပြီး ထွက်သွားတော့မယ်အလုပ်မှာ မေမေလေးက သူမရဲ့ထမိန်ကိုကွင်းလုံးချွတ် 

ချလိုက်တယ်။ 

 ကျွန်တော်မျက်တောင်တောင် မခတ်မိတော့ဘူး။ ကျွဲကောသီးလောက် နို့ကြီးတွေကလှလိုက်တာ ခလေးမမွေးဖူးသေးလို့ 

တင်းရင်းနေပေမဲ့ အလုံးကြီးလို့အောက်ကို နည်းနည်းလေးအောက်ကျသလိုလေးဖြစ်နေသော်လည်း တွဲနေသလိုမျိုး မဟုတ်။ 

နို့သီးခေါင်းနှစ်လုံးမှာ လက်မဝက်လောက်ရှည်ပြီး မာတင်းတောင့်နေတာ ခဲတန်ဖင်ကခဲဖျက်တုံးလေး တွေလိုပဲ။ အဲ့လိုလှပတဲ့ 

နို့အစုံကနေမနည်းမျက်စေ့လွဲှပြီး အောက်ကိုကြည့်လိုက်တော့ မသိမသာလေးသာဖောင်းနေတဲ့ ဝမ်းပျင်းသားလေး အောက် 

က အမွှေးထူထူချုံဖုတ်လေးကို ပေါင်ခွဆုံမှာတွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်က နိုးကြွမာတင်းလာပြီး အသက် 

အောင့်ထားမိတာကြာပြီမို့အသက်ကိုမျှင်းပြီး ဖြေးဖြေးခြင်းရှုသွင်းလိုက်မိပါတယ်။ အဲ့လိုချောင်းကြည့်နေရတာ စိတ်မလုံဘူး 

ဖြစ်လာလို့လစ်တော့မယ်လို့ဆုံးဖြတ်ပြီး တံခါးဝကနေခွာမယ်လုပ်ရင်း မေမေလေးမျက်နှာကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မေမေ 

လေးရဲ့ မျက်လုံးအစုံကဟနေတဲ့ တံခါး ကိုလှမ်းကြည့်နေသလိုပဲ။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 ကျွန်တော်လည်း ရုတ်တရက်လန့်သွားကာထခုန်ပြီး လှေခါးရှိရာကိုပြေးတော့တာပဲ။ စိတ်ထဲမှာတော့ မေမေလေးများ 

ငါချောင်းတာ မြင်သွားပီလားပေါ့။ ကျွန်တော်ရှိနေတာ မေမေလေး သိနေတာလား။ ငါချောင်းနေတာသိလို့ပဲ ထမိန်ကို တမင် 

ချွတ်ချလိုက်တာလား။ ကျွန်တော် စက်ဘီးကိုဆွဲယူပြီး ကျော်သက်ခိုင်တို့အိမ်ဘက်ကိုဦးတည်ပြီး ကမန်းကတန်းနင်းလာတော့ 

ညီတော်မောင်က တော်တော့်ကို မာနေပြီ။ စက်ဘီး ကိုအားစိုက်ပြီး မနဲနင်းနေရတယ်။ 

 ကျော်သက်ခိုင်တို့ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ကျော်သက်ခိုင်အဖေ့ကားကိုမတွေ့ရတော့ဘူးဆိုတော့ သူတို့မောသီရိသွားတာသေ 

ချာသွားပြီပေါ့။ စိတ်လောလောနဲ့ လူခေါ်ခေါင်းလောင်းကို ဆက်တိုက်နှိပ်လိုက်မိတယ်။ ခဏစောင့်နေပေမဲ့ တံခါးလာဖွင့်မဲ့ သူ 

မရှိတာနဲ့ ထပ်ပြီးနှိပ်မလို့ ပြင်တော့မှ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် တံခါးဖွင့် လာတယ်။ 

“ လောလှချေ လား ဆရာလေးရဲ့။ အနောက်က ဘာလိုက်လာ လို့လဲ” 

ပထမ ကျွန်တော် ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ကို မမှတ်မိသလို ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားတယ်။ သူမရဲ့ နက်မှောင်တဲ့ဆံပင်အုပ်ထူထူ ကိုဖားလျား 

ချထားတာ တင်ပါးလောက်အထိရောက်နေတယ်။ ကျွန်တော် အမြဲတမ်းတွေ့နေကြ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ဆံထုံးပုံစံမျိုးစုံနဲ့ ပဲဖြစ် 

သည်။ တစ်ခါမှ ဆံပင်ဖားလျားမတွေ့ဖူးခဲ့။ အသားပါးပါး ပိတ်စနှင့် ချူပ်ထားသော ဂျိုင်းပြတ် ဘလောက်ဂါဝန် လို့ ခေါ်မလား 

ကျွန်တော်မသိ။ အရှည်က ခြေသလုံးလောက်ထိရောက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အသားက ပါးပျော့ပျော့ မို့ ပေါင်တန် ဖင်လုံးကြီးတွေ 

ကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်နေရတယ်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီအနားအရာကို ပေါင်ရင်းတင်ပါးပေါ်မှာ ထင်းထင်းကြီးတွေ့နေ 

ရတယ်။ 

 ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က တံခါးပေါက်ကခေါင်းပြူပြီး အိမ်နီးနားချင်းထဲကဘယ်သူတွေကြည့်နေလဲလို့ လှမ်း အကဲခတ်လိုက်တယ်။ 

နောက်ကျွန်တော့်ကို ကမန်းကတန်း အိမ်ထဲဆွဲသွင်းပြီး တံခါးပိတ်ဂလန့်ချလိုက်တယ်။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ အဆိုမပါတဲ့ တူရိယာ 

ကြီးသက်သက် တီးခတ်ထားတဲ့ ငြိမ့်ငြိမ့်ညောင်းညောင်း သံစဉ်လေးကိုဖွင့်ထားတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် ကျုံးသွင်း 

ဖို့ ရည်ရွယ်ထားတယ်ဆိုတာ သိသာနေတယ်။ ငါတော့ ဒီတခါ လက်စွပ်သုံးစရာ လိုမှာ မဟုတ်ဘူးလို့ တွေးပြီး ကိုယ့်ဘာသာ 

ပြုံးလိုက်မိတယ်။ 

``မောင်ရှမ်းလေး အအေးတစ်ခုခု သောက်မလားကွယ့် ...`` 

ဒေါ်ခင်မြင်မြင့်ကနှစ်ယောက်ထိုင်ဆိုဖါပေါ်ထိုင်လိုက်ကာ သူမဘေးလက်နဲ့ပုတ်လို့ 

ကျွန်တော့်ကိုထိုင်ခိုင်းရင်းမေးလိုက်ပါတယ်။ 

``ကျွန်တော် မသောက်တော့ ပါဘူး အန်တီ..``ကျွန်တော်က ကိုယ့်ပေါင်ပေါ် ကိုယ်လက်နှစ်ဖက်တင်ပြီး ရိုရိုကျိုးကျိုးပဲ 

ပြောလိုက်ပါတယ်။ 

``မမမြင့်လို့ပဲ ခေါ်ပါကွယ့် တို့ နှစ်ယောက်ထဲရှိတုန်း ကို ဟင်းဟင်း..`` 

အခုမှပဲ ကျွန်တော် သူမရဲ့ ကြီးမားလှတဲ့နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အောက်ကဘရာဇီယာဝတ်မထားတာသတိထားမိလိုက်တယ်။ 

အင်္ကျီ အသားပါးပါးအောက်က မို့မောက်ဖောင်းကြွနေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက ကျွဲကောသီးလုံးတွေလောက်ကြီးပြီး 

နို့သီးခေါင်းနှစ်လုံးက ထိုးထောင်ထနေတာ အင်္ကျီအသားပါးပါးကို ဖောက်ထွက်တော့မဲ့အတိုင်းပဲ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင် 

ချက်ချင်းပြန်မာလာရ တော့တာပေါ့။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

``ငါ့ အင်္ကျီ ကြိုက်လို့လား..`` 

ကျွန်တော်က သူမနို့ကြီးတွေကို ငေးကြည့်နေတာသိလို့ သူမက တမင် ရင်ကိုကော့ပြပြီး မေးလိုက်တာ။ 

``ငါ စင်ကာပူ သွားလည်တုန်းက ဝယ်လာတာလေ..`` 

``အရမ်းမိုက်တာပဲ..အန်တီ...ဟိုဟို ...မမမြင့်..မမမြင့်က ကို မိုက်လို့ပါ...`` 

``မောင်ရှမ်းလေး တကယ်ကို ပြောင်းလဲသွားတာပဲ အရင်နဲ့ ကိုမတူတော့ဘူး..`` 

ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ကျွန်တော့်ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်ပြီး ပြုံးစစနဲ့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီ အောက်က 

ဖုဖောင်းထနေတဲ့ ညီတော်မောင်ကို လည်း တွေ့ရော မျက်ခုံးတစ်ဖက်မြောက်သွားပါတယ်။ 

``ဟင့် မောင်ရှမ်းလေး ယမုံနရဌ ကို မသွားခင်တုန်းက နဲ့ကို မတူတော့ဘူး။ အရင်တုန်းက ခလေး လေးပဲ အခု ပြန်လာတော့ 

ချက်ချင်း လူပျိုပေါက်ဖြစ်သွားသလိုပဲ..`` 

``ဟုတ်ကဲ့ မမမြင့်..`` 

ကျွန်တော်က ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂုဏ်ယူ အပြုံးနဲ့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ထလိုက်ပြီး 

``ရှမ်းလေး အကတတ်လား..`` လို့ မေးလိုက်တော့ ကျွန်တော်လည်း ခေါင်းငြိမ့်ပြပြီးထရပ်လိုက်ပါတယ်။ 

 ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ကျွန်တော့်လက်နှစ်ဖက်ကို သူမဆီကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူမခါးတစ်ဖက်တစ်ချက်မှာ တင်ပေးလိုက်ပါတယ်။ 

သူမရဲ့ လက်တွေက ကျွန်တော့် လည်ဂုတ်ကို သိုင်းဖက်လာပြီး သူမတစ်ကိုယ်လုံးက ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲ 

တိုးကပ်လာပါတယ်။ ဘရာဇီယာဝတ်မထားတဲ့ သူမနို့ကြီးတွေက ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ပေါ်အိကနဲလာဖိမိပြီး ထိုးထောင်နေတဲ့ 

နို့သီးခေါင်းနှစ်လုံးက ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ မာမာလေးလာထောက်နေတာခံစားလိုက်ရပါတယ်။ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ရဲ့ 

ပေါင်တန်တစ်ဖက်က ကျွန်တော့် ပေါင်ကြားကို တိုးဝင်လာပြီး ကျွန်တော့်ညီငယ်ရဲ့ မာနေတဲ့ ခေါင်းကို လာပွတ်နေပါတယ်။ 

``မောင်ရှမ်းလေး ..ဒီကိစ္စကို ဘယ်လိုမှ မပေါက်ကြားစေရဘူးနော်..`` လို့ တိုးတိုးလေး ကျွန်တော့်နား နားကို 

ကပ်ပြောလိုက် ပါတယ်။ အခုချိန်အထိတော့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ကပဲ ရှေ့ဆောင်နေတာမို့ ကျွန်တော်က အ ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး 

နောက်က လိုက် နေတာပေါ့ ဟီးဟီး။ ကျွန်တော်က ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် ရဲ့ ကျောပြင်လေးကို ပွတ်သပ်ရင်း 

``ကျွန်တော် တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးဘူး။ မမမြင့် ကျွန်တော့်ကို သင်ပေးပါလား..``လို့ပြောလိုက်တော့......ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က 

ဟဟ လေး ရယ်ရင်း သူမ နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ကျွန်တော့်နားရွက်ဖျားလေးကို တစ်ချက်စုပ်လိုက်ရင်း 

``မမမြင့် အကုန်သင်ပေးမှာပေါ့..ငါတို့ ဟိုဟာတော့ လုပ်လို့မရဘူး..`` 

 ကျွန်တော်က ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ရဲ့ စကားကြောင့် ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားတယ်။ ဟင် ဘာကြီးလဲ ဒီစော်ကြီးက ဘယ် အဆင့်ထိပဲ 

လုပ် မှာလည်း...... အဲလို တွေးရင်း ပါးစပ်ကလည်း``ဟင် ဘာဖြစ်လို့လဲ မမမြင့်..``လို့ အလိုလို ထွက်သွားတယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

``လင်မယား မဟုတ်ပဲနဲ့ လုပ်တယ်ဆိုတာ အပြစ်ရှိတယ် ကွယ့်..`` 

ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ ကျွန်တော့် ဖင်ကို လှမ်းညှစ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်ကလည်း အားကျမခံ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် 

ဖင်ကြီးတွေကို လက်ဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ တစ်ဖက်တစ်ချက်စီ ဆုပ်ကိုင်ညှစ်လိုက်ပြီး 

``ဒါကတော့ အပြစ်မရှိဘူးပေါ့..`` လို့ မေးလိုက်ပါတယ်။ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က 

``အိုး ဒါကတော့ အပေါ်ယံ စိတ်ပြေလက်ပျောက် အပရိက လောက်ပဲ ဟာ..`` ဆိုတဲ့ အခြေအမြစ်၊ ယုတ္တိယုတ္တာ မရှိ တဲ့ 

ဆင်ခြေပေးပါတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ တော့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ဒီကောင်မကြီး အဲလို မစွတ်မပွတ် ပေးပြီး အထူးသဖြင့် 

ကျွန်တော့်လို အရွယ်ကောင်လေးတွေကို နှပ်ချနေတာ ဘယ်နှစ်ယောက်တောင်ရှိပလဲလို့ တွေးနေမိပါတယ်။ အလိုးတော့ မခံပဲ 

ဟိုဟာဒီဟာလောက်နဲ့ သူမကိုယ်သူမ စိတ်ဖြေဖျောက်နေပုံရတယ်လို့လည်း တွေးနေမိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် 

လက်ဖဝါးက ကျွန်တော့် ညီတော်မောင်ကို ဘောင်းဘီ အပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်စမ်းနေတော့ အတွေးစ ပြတ်သွားပါတယ်။ 

``အော် အော မောင်ရှမ်းလေးက တကယ့်ကို မငယ်တော့ပါလား...ဟင်းဟင်း..`` 

ကျွန်တော်က ကျွန်တော့်လက်တွေကို သူမ နို့အုံကြီးတွေပေါ်တင်ပြီး ဖွဖွလေးဆုပ်ညှစ်လိုက်တော့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် တစ်ယောက် 

နည်းနည်းအံ့အားသင့်သွားပုံရတယ်။ ကျွန်တော်က နို့အုံကြီးတစ်ခုလုံးကို ဖွဖွလေးပွတ်သပ်ပြီး ထောင်မတ်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်း 

လေးကို လက်မ၊ လက်ညိုးနဲ့ အသာလေး ဖမ်းညှစ်လိုက်တယ်။ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် တစ်ချက်အင့်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကျွန်တော့်လက် 

နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ဖမ်းလိုက်ပြီး 

``ကဲ ဒီဆိုဖာပေါ်မှာ ခဏထိုင်လိုက်အုန်း။ မောင်ရှမ်းလေးကို မိန်းမတွေ ရဲ့ ကိုယ်လုံးတီး အလှကို မြင်ဘူးသွားအောင် အရင် 

ဆုံးပြလိုက်အုန်းမယ်..`` 

ကျွန်တော်က တစ်ခါမှအတွေ့အကြုံမရှိသလို ဟန်ဆောင်ရတာ သဘောကျတတဖြစ်လာသလိုပဲ ဟီး....ဟီး...။ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် 

က ကျွန်တော့်ကို ပြုံးစစနဲ့ကြည့်ရင်း သူမလက်နှစ်ဖက်ကို ဘယ်ညာကြက်ခြေခတ်ယှက်ကာ သူမဂါဝန်ကို ပေါင်ရင်းနားလောက် 

ကဖမ်းကိုင်ပြီး ဖြေးဖြေးခြင်းမြှောက်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ လက်နှစ်ဖက်လုံးခေါင်းပေါ်ကျော်ပြီး ဂါဝန်ကိုဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ 

အောက်ပိုင်းက အတွင်းခံဗေဒါရောင်လေးကလွဲရင် ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားတဲ့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ဂါဝန်ကိုကုလားထိုင်တစ်ခုပေါ် 

လှမ်းပစ်တင်လိုက်ပြီး သူမလက်နှစ်ဖက်နဲ့ ရှက်သလိုအမူအယာလုပ်ကာ လက်ပိုက်သလိုပုံစံနှင့် နို့ကြီးတွေကို ဖုံးကွယ်လိုက် 

သေးတယ်။ သူမလက်တွေက နို့သီးခေါင်းတွေကိုသာဖုံးနိုင်တာ နို့အုံကြီးတွေကတော့လျှံထွက်နေတာပေါ့။ 

 အဟီး.......ဟတ်......ဟန်အမူအယာ သရုပ်ဆောင်တော့ မဆိုးပါဘူး။ ဒီမိန်းမကြီး ငါ့လိုချာတိတ် ဘယ်နှစ်ယောက်တောင် 

ဒီလိုရှိုးဘူးလဲ မသိဘူး ဆိုပြီးတွေးရင်းက ညီတော်မောင်လည်း တော်တော်ကို ထိုးထောင်ထလာတယ်။ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီ 

အောက်က ဖုဖောင်းဖောင်းကို ကြည့်ပြီး ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ပြုံးလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ကျောပေးလိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ 

သူမလက်မနှစ်ဖက်နဲ့ ဘောင်းဘီသားရေမျှော့ကြိုးကို ခါးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီက ဆွဲချနေပါတယ်။ သူမရဲ့ ဖင်ကြီးကို ကျွန်တော့် 

မျက်နှာရှေ့တည့်တည့်မှာ ကုန်းလိုက်တာကြောင့် ဝိုင်းစက် စွံ့ကားလှတဲ့ (ကျွန်တော်လက်ရှိ မြင်ဘူးသမျှထဲ မှာ အကြီးဆုံး) 

အိုးကြီးကဘွားကနဲ ပေါ်လာပါတယ်။ အိုးကြီးနှစ်လုံးကြား ပေါင်နှစ်လုံးဆုံတဲ့နေရာမှာတော့ အမွှေးပြောင်နေအောင်ရိတ်ထားတဲ့ 

မို့မို့ဖောင်းဖောင်းအဖုတ်ကြီး အရည်ကြည်လေးတွေနဲ့ ရွှမ်းလဲ့ နေတယ်။ ပေါင်ကြီးတွေကလည်းတုတ်လိုက်တာ ကျွန်တော့်ပေါင် 

နှစ်လုံးစာလောက်ရှိ မလားမသိဘူး။ အဆီလုံးတွေနဲ့ ထစ်မနေပဲ ချောမွတ်နေလို့ တော်သေးတယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီအိတ်ထဲကို လက်နှိုက်လိုက်တော့ ဗူးကလေးက ပွင့်နေပါပြီ။ ကျွန်တော်က လက်စွပ်ကွင်း အကြီးကို 

ကျွန်တော့်လက်ချောင်းထဲစွပ်လိုက်တော့ ကျွန်တော့် ညီတော်မောင်က ဘောင်းဘီအောက်ကနေပေါက်ထွက်တော့ မလောက် 

အတင်းရုံးကန်ထလာပါတယ်။ သူမကိုယ်ကို တစ်ပတ်ပြန်လှည့်လိုက်တဲ့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်ရဲ့ အခြေ 

အနေကို တွေ့လိုက်ရလို့ မျက်ခုံးလေး တစ်ချက်ပင့်သွားရင်းက ကျွန်တော့်အနားလျှောက်လာပါတယ်။ နောက်တော့ နောက်သ 

လို ပြောင်သလိုနဲ့ ကျွန်တော့်ဘေးဝင်ထိုင်ရင်း 

``မောင်ရှမ်း ဘောင်းဘီအောက်မှာဘာဖွက်ထားတာလဲကွဲ့``ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ဘောင်းဘီကြယ်သီးကိုလာဖြုတ်ပါတော့တယ်။ 

 ကျွန်တော်က သူမ အတွက်လွယ်အောင် အတွင်းခံပါရောပြီး တခါထဲ ချွတ်ချပေးလိုက်တယ်။ 

``အမလေး..အန်တီမြင်ဖူးသမျှထဲ မှာ ဒါ အကြီးဆုံးပဲ...အီးးးးး`` 

 ဟီးဟီး ဒီမိန်းမကြီး တဖြေးဖြေးနဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်တွေပေါ်လာပြီ အဟီး။ အခုတောင် ကျွန်တော့်လက်စွပ်တန်ခိုးနဲ့ လုံးပတ် 

တုတ်တုတ်နဲ့ ရှည်လျှားလှတဲ့ လိင်တန်ကြီးကို တွေ့လိုက်တာနဲ့ ကျွန်တော့်တီရှပ်ကိုပါ ကမန်းကတန်း ဆွဲမ ချွတ်ပါ လေရောဗျာ။ 

ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ကိုယ်ကို ဆွဲပြီး သူမရဲ့ ဘေး ဆိုဖာပေါ်မှာ လှဲခိုင်းတယ်။ 

``မမမြင့်...အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်သွားရအောင်ဗျာ..`` 

ကျွန်တော်က ဆိုဖာကျဉ်းကျဉ်း ကျပ်ကျပ် ပေါ်က အောက်ချော်ကျမှာစိုးလို့ ပြောလိုက်တာ။ သူမက မျက်နှာ တစ်မျိုးဖြစ် 

သွားပြီး``ဘာ...ကွယ်....အဲဒီကုတင်က ငါနဲ့ ငါ့ယောင်္ကျား တို့ အိပ်တဲ့ ကုတင်ကွ..`` 

``ဆောရီး မမမြင့်..`` 

 ကျွန်တော်က တောင်းပန်လိုက်ပြီး သူမဘေးမှာလှဲလိုက်ပါတယ်။ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် ရဲ့လက်ဖဝါး က ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီး 

ကိုလှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး သူမရဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးတွေနဲ့ ကျွန်တော့် ပါးစပ်ကိုလာဖိကပ်လိုက်ပါတယ်။ နောက် သူမရဲ့နူးညံ့ 

နွေးထွေးတဲ့ လျှာလေးက ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲကို ထိုးဝင်လာခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော်က ကျွန်တော့် ပေါင်ကို သူမပေါင်ကြီး နှစ်လုံး 

ကြားထဲထိုးသွင်း မ လိုက်တော့ သူမအဖုတ်ကို သွားဖိကပ်မိပါတယ်။ ကျွန်တော့် ပေါင်ပေါ်မှာ စိုစိုစွတ်စွတ် ခံစားလိုက်ရပြီး 

ကျွန်တော်က ပေါင်ကိုရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လွှသွား လို သူမရဲ့စောက်စေ့နေရာလောက်ကိုပွတ်တိုက်လိုက်တော့ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် 

ဆီက ငြီးသံလေး ထွက် လာပါတယ်။ 

``ရှမ်းလေး က အတတ်မြန်လိုက် တာကွယ် ဟင်းဟင်း……….`` 

ကျွန်တော်က ကျွန်တော့်လက်ဖဝါးတွေကို သူမ နို့အုံကြီးတွေပေါ် အုပ်ကိုင်လိုက်လိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့အသာလေးညှစ် 

လိုက်တော့ ရှေ့ကိုချွန်ထွက်လာတဲ့ နို့သီးခေါင်းကို အသာငုံ ပြီး စုပ်လိုက်ပါတယ်။ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ဆီက ငြီးသံ ထပ်ထွက်လာ 

ပါတယ်။ ကျွန်တော်က ဒီမိန်းမကြီးကို အသားကုန်လိုးချင်နေပါပြီ။ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုယ်ကိုလှိမ့်ပြီး သူမအပေါ်လိမ့်တက် 

လိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော့် လိင်ချောင်းကြီးကို သူမရဲ့ဟတတ စောက်ဖုတ် အဝမှာ တေ့လိုက် ပါတယ်။ 

ဟိုးဟိုး…. 

 ¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

သူမက ကမန်းကတန်း ကိုယ်ကိုစောင်းပစ်လိုက်တော့ အဖုတ်ဝနားရောက်နေတဲ့ ကျွန်တော့် လိင်တန်ကြီးကချော် ပီးထွက် 

သွားပါတယ်။ 

``ငါပြောထားတယ်လေ..ငါတို့ လုပ်လို့မရဘူးဆိုတာ..ငါ့အဖုတ်ကို ကိုင်ပေးစမ်း…`` 

 ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ခပ်တည်တည်ပြောလိုက်ပြီး ပက်လက်ပြန်နေကာ မျက်စေ့ကိုပိတ်ထားလိုက်တယ်။ ကျွန်တော် တော် တော့် 

ကို ဒေါခီးသွားတယ်။ ဒီကောင်မကြီး ကျွန်တော်တို့လို ချာတိတ်တွေကိုခေါ်ပြီး သူဖီလင်ခံဖို့ပဲ ကြိုးစားပြီး ကျွန်တော်တို့ကို တ 

ကယ် ပေးလုပ်မဲ့ပုံမပေါ်ဘူး။ သူ့ကိုသူတော်တော်ဟုတ်လှပြီ ထင်နေတယ်။ ကျွန်တော် လက်စွပ်အသေးကို ချက်ချင်း သတိရ 

လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီက အခုနတုန်းကချွတ်ပြီးပစ်တင်ထားလို့ ဆိုဖါလက်ရမ်းရဲ့ပေါ်မှာ သွားတင်နေတယ်။ 

ကျွန်တော်က ငုံ့ပြီး သူမ နို့သီးခေါင်းတွေကို ငုံစုပ် တာကို မျက်လုံးမှေးပြီး ဇိမ်ခံ နေတုန်း ကျွန်တော်က ဘောင်းဘီ ကိုဆွဲပြီး 

အိတ်ထဲက လက်စွပ်ကို နှိုက်ထုတ်လိုက်တယ်။ 

 ကျွန်တော်က သူမနို့တွေကို တစ်ဖက်စီပြောင်းစုပ်ပေးရင်းက သူမလက်ဖဝါးကိုမသိမသာကိုင်ရင်း လက်သူကြွယ်မှာ စွပ်ဖို့ 

ကြိုးစားတာလက်ကကြီးနေတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ လက်သန်းလေးကို ကြိုးစားကြည့်လိုက်တာ ပထမအဆစ်လောက်အထိတော့ ဝင် 

သွားတယ် ဒီထက်ပိုပြီးလည်းတွန်းလို့မရတော့ဘူး။ လက်စွပ်က အလုပ်ဖြစ်ပါ့မလားတောင်တွေးနေမိတယ်။ ကျွန်တော့်လက်ကို 

သူမ ဗိုက်သားတွေပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်သွားလိုက်တာ အမွှေးတွေပြောင်နေတဲ့ အဖုတ်အကွဲကြောင်းကိုရောက်တဲ့အထိပေါ့။ 

ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ရဲ့ အစေ့လေးကမြေပဲစိလေးထောင်နေသလိုပဲ စမ်းမိလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့် လက်ချောင်းထိပ်ကလေး တွေနဲ့ 

ဆော့ကစားလိုက်တဲ့အခါ လက်စွပ်အစွမ်းပြပြီဆိုတာ ချက်ချင်းသိလိုက်တယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် တစ်ယောက် 

လူးလွန့် ကော့ပျံ လာလို့ပေါ့။ 

``အား..အင်းးးး..ရှမ်းလေး နင် ငါ့ကို ဘယ်လိုများ လုပ်နေတာလဲ..ဟင့်အင်းဟင့်အင်း မရပ်နဲ့ ဆက်လုပ် ဆက်လုပ်ပေး..`` 

 ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် လူးလွန့် ငြီးတွားရင်းက ကျွန်တော့်ကို သူမကိုယ်ပေါ်အတင်းဆွဲတင်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ မာတောင် တင်း 

ထနေတဲ့ လိင်ချောင်းကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူမအဖုတ်ဝကို ဆွဲတေ့ပေးလာတယ်။ နောက်လက်တစ်ဖက်က ကျွန်တော့် ဖင်ကိုကိုင် 

ပြီး သူမဆီအတင်းဆွဲယူနေတယ်။ ကျွန်တော့် လိင်တန်ကြီးက သူမအဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား စိုစိုစွတ်စွတ်တွေကို ထိုးဖြဲပြီး သူမရဲ့ 

ပူနွေးနွေးစောက်ခေါင်းထဲ တိုးဝင်သွားတော့တယ်။ ကျွန်တော်ကအားနဲ့ ဖိသွင်းလိုက်တာ အရည်တွေကရွှဲစိုနေတာမို့ စိကနဲ 

အဆုံးထိ ဝင်သွားတော့တယ်။ 

``..ဗြိ..စွတ်...ဖတ်..`` 

``အား...အမလေး..တော့....အင်းးးးးးး`` 

 ကောင်မကြီးက အော်သာအော်သာ ကျွန်တော့်တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို စုံဆွဲကိုင်ပြီး အတင်းကိုဆွဲဆွဲသွင်းနေတော့ ကျွန်တော်လည်း 

အားမနာတမ်း မီးကုန်ယမ်းကုန် ဆောင့်လိုးတော့တာပေါ့။ ခဏလေးပဲ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ခမျာ တောင့်တင်း ပြီးတစ်ချီပြီးသွားတာ 

ကျွန်တော်သိလိုက်ရတယ်။ အောင့်ထားရတာကြာလို့ ဘောတောင်အောင်ချင်နေပြီဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော်လည်း ထိန်းမထားတော့ 

ပါဘူး။ သုတ်ရည်တွေလွှတ်ထုတ်ပြီး ပြီးထည့်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်လရည်တွေက သူမအဖုတ်ထဲမှာ ပြည့်လျှံသွားပေမဲ့ 

ကျွန်တော့် လိင်ချောင်းကြီးက လက်စွပ်တန်ခိုးရော ကျွန်တော့်လူငယ်အားရောကြောင့် မာတောင်နေသေးတာကြောင့် ကျွန်တော် 

ကမရပ်တော့ပဲ ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုးပေးနေမိပါတယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 

 သူမခမျာအော်ဟစ်ပြီး နောက်ထပ် နှစ်ချီလောက်ပြီးသွားမှ ကျွန်တော်က ဆောင့်နေတာရပ်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်စိတ် 

ထင်တော့ ကျွန်တော်ပေးနေတာ နာရီဝက်လောက်တော့ အနည်းဆုံးရှိမယ်ထင်တယ်။ ကျွန်တော်သူမကိုယ်ပေါ်က ခွာပြီး 

မတ်တပ်ရပ်လိုက်တော့ ချွေးတွေနဲ့ ရွှဲနစ်နေတဲ့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် တစ်ယောက် အသက်ကို အငမ်းမရ ရှုရင်း မောဟိုက်နေတာ တွေ့ 

ရတယ်။ 

``ငါ ရေငတ်လိုက်တာ..ရေလေးတစ်ခွက်လောက် ယူပေးပါလားကွယ်...`` 

ကျွန်တော်က မီးဖိုချောင်ဝင် ရေတစ်ခွက်ခပ်ပေးလိုက်တော့ တဂွပ်ဂွပ်မော့သောက်လိုက်ရင်း ရေတစ်ခွက်လုံးကုန်သွားတော့ မှ 

နားလိုက်တယ်။ နောက်ကျွန်တော့်ရဲ့ မာနေသေးတဲ့ လိင်ချောင်းကြီးကို လည်းတွေ့လိုက်ရော မျက်လုံးပြူးသွားတယ်။ 

``နင်ဟာက ဟုတ်မှ ဟုတ်ရဲ့လားဟယ်။ လူမှဟုတ်ရဲ့လား။ အပများ ဝင်စီးနေတာလားကွာ..`` 

``ဒီနေ့ အဖို့ကတော့ ကျွန်တော်က မမမြင့်ရဲ့ လူပါ မမမြင့်ရယ်...`` ကျွန်တော်က ပြုံးပြီး ပြောရင်းက သူမရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို 

ငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။ 

 နောက်တော့ ခဏနားပြီး ကျွန်တော်တို့ တစ်နေကုန် လိုးကြတော့တယ်။ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်တို့ လင်မယားအိပ်တဲ့ ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ 

ပေါ့။ ဟဲ.....ဟဲ...... 

 ခင်ဗျားတို့ ပျင်းနေမှာစိုးလို့ အတိုချုံးလိုက်ပေမဲ့ ခင်ဗျားတို့ ဂလု လို့ရအောင် နည်းနည်းတော့ ပြောလိုက်အုန်းမယ်။ ဒီမိန်းမ 

ကြီးကြည့်ရတာ ကျွန်တော်တို့လို ချာတိတ်တွေကို ခေါ်ခေါ် မြူဆွယ်ပြီး သူ့အာသာပဲ ဖြေခိုင်းပြီးအဆုံးထိပေးသွားပုံမရဘူး။ 

အဲဒါကြောင့် စောက်မြင်ကပ်ကပ်နဲ့ ပုံစံမျိုးစုံ နေရာမျိုးစုံမှာ လုပ်ပစ်လိုက်တယ်။ အရင်တုန်းက ထမိန်ဝတ်နဲ့ပဲ အမြဲမြင် ဘူးလို့ 

ထင်တယ်။ ဖင်အိုး ကြီးတာတော့သိတယ် ပေါင်လုံး ဒီလောက်ကြီးတာ သတိမထားမိဘူး။ သူကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ပြောနေတဲ့ 

သူတို့လင်မယားအိပ်တဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာလေးဘက်ထောက်ဆော်ပစ်လိုက်တယ်။ သူမပြီးသွားတော့ လက်မထောက်နိုင်တော့ပဲ 

ခေါင်းအုန်းပေါ် မျက်နှာ အပ်မှောက် ကျသွားတယ်။ ကျွန်တော် လိင်တန်ကြီးက မာနေတုန်းပဲမို့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် ဖင်ပေါက်ထဲ 

ထိုးထည့် ချင်ပေမဲ့ တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးတော့ ရွံသလိုလဲ ဖြစ်တာနဲ့ သူမ ဖင်လုံးကြီး နှစ်ခုကြားမှာပဲ ညှပ် လုပ်ရင်း သူမကျော ပေါ် 

သုတ်ရည်တွေ ထုတ်ပစ် လိုက်ရတယ်။ 

နောက်ပြီး ကျော်သက်ခိုင် အခန်းခေါ်သွားပြီး ကျော်သက်ခိုင် ကုတင်ပေါ်မှာ ကျွန်တော်ကပက်လက်လှန်ပြီး ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် ကို 

ပုလွေမှုတ်ခိုင်းပြီး သူမပါးစပ်ထဲမှာ ပြီး လိုက်သေးတယ်။ နောက်ဆုံး ကျွန်တော်လည်း မတတ်နိူင်တော့ဘူး တော်တော် နုံး 

သွားတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ သူမလက်ထဲက လက်စွပ်လေးကို ဆွဲချွတ် လိုက်တော့ မှ သူမ ခွေကနဲ အိပ်ယာပေါ် လဲကျသွားတယ်။ 

 နောက်တော့ တရှုးရှုးနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတယ်။ ကျွန်တော့် ညီတော်မောင်က လည်း မာနေသေးတာမို့ ကျွန်တော့် 

လက်စွပ်ကိုလည်း ဆွဲချွတ်လိုက်ရတယ်။ ဟီး............၊ 

ကျွန်တော် သူတို့ အခန်းထဲက ရေချိုးခန်းမှာ ရေမိုးချိုး သန့်စင် ပြီးမှ ထွက်လာခဲ့တယ်။ အင်း မထွက်လာ ခင်တော့ 

ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် ကို သူတို့ လင်မယားကုတင်ပေါ်မှာပဲ ကိုယ်တုံးလုံး နဲ့ ပက်လက် ပေါင်ကြီး နှစ်လုံး ဖြဲကား ပြီးထားခဲ့တယ်။ သူတို့ 

အခန်းတံခါးကိုလည်း ဟင်းလင်းဖွင့်ထားခဲ့တယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 ကိုယ့်သူငယ်ချင်းပြန်လာရင် မတော်တဆတွေ့ရအောင်ပေါ့ ဟီးဟီး။ ဒီကောင်တော့ ဘယ်လိုနေမလဲမသိဘူး။ 

ကျွန်တော် ကတော့ မနက်က မေမေလေးကို တွေ့ရတာ အရမ်းကို စိတ်ထသွားတာ သတိရလို့လေ။ အဟီး......။ ကျွန်တော် 

အဲ့ဒီဗူးကို ရက်အတော်ကြာကြာ ကျွန်တော် အလွယ်တကူ ယူလို့ မရတဲ့ နေရာမှာ ဖွက်ထားလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်လည်း 

ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် လန့်လို့လေ။ ဟီး.....ကျွန်တော့်လို ၁၈ နှစ်အရွယ်တောင် တော်တော် ပင်ပန်း အားကုန်သွားတယ်။ 

 ကျွန်တော် ကိုယ့်ကိုကိုယ်တောင်စိတ်မချတော့ဘူးလေ။ ဒါပေမဲ့ နောက်နှစ်ပတ်လောက်ကျတော့ ကျွန်တော်တို့ လုပ်ငန်းခွင် 

လေ့လာရေးသွားရမယ်ဗျ။ အဲဒါနဲ့ ဘာရယ် မဟုတ်ဘူး လိုရမယ်ရဆိုပြီး လက်စွပ်ဗူးလေး ကောက်ထည့် လာခဲ့ မိတယ်။ 

စက်မှုလယ်ယာက ဝပ်ရှော့ရုံတွေကြားမှာပေါ့။ ကျွန်တော်တို့အုပ်စု ကျော်သက်ခိုင်၊ ကြည်ပြာနဲ့ နောက် အတန်းထဲက မာလာ 

ဆိုတဲ့ ဖင်ကောက်ကောက် ကောင်မလေးရယ်ပေါ့။ ကျော်သက်ခိုင်က ကြည်ပြာ့ကို စည်းရုံးနေတဲ့ အချိန်မို့လို့ သူတို့ကို နှစ် 

ယောက်တည်းဖြစ်အောင် ဖန်တီးခိုင်းထားလို့ ကျွန်တော်ကမာလာ့ကို တနည်းနည်းနဲ့ပထုတ်လာခဲ့တာပေါ့။ အဲဒါ အဲဒီ ဝပ်ရှော့ 

ရုံကြီးတစ်ခုရဲ့ အနောက်ဖက်မှာ သစ်ပင်ရိပ်ကောင်းကောင်းနဲ့ သစ်သားခုံတန်းလေးတစ်ခုတွေ့တော့ ငါတို့ဟိုမှာ သွားထိုင်နား 

ရအောင်ကွာဆိုပြီးခေါ်လာခဲ့တယ်။ နေရာလေးက သစ်ပင်၊ ချူံပုတ်တွေနဲ့ ကွယ်ပြီးအေးချမ်းလို့ ငှက်ကလေးတွေ ရဲ့ တကျိကျိ 

အသံတောင်ကြားနေရတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ဆိတ်ကွယ်ရာအရပ်မှာ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်နှစ်ဦးထဲဆိုတော့ ကျွန်တော့် စိတ်က 

ဖေါက်ပြားလာတယ်။ မာလာက ကုလားမစပ်လေးဆိုတော့ အသားညိုတယ်။ ဒါပေမဲ့ မဲမဲကြီးမဟုတ်ပဲ အသားအရည်စိုပြေတဲ့ 

ညိုညိုလေးပေါ့။ မျက်နှာလေးကတော့ ရွက်ကြမ်းရေကျိုလောက်ပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ ကုလားမပီပီ နို့လေးက လုံးလုံးဖောင်းဖောင်း နဲ့ 

ဖင်ကကောက်ချိတ်နေတော့ တစ်ချီတစ်မောင်းတော့ စမ်းကြည့်ချင်လာတယ်။ တွေးနေရင်းနဲ့ကို ကျွန်တော် ညီတော်မောင်က 

ထိုးထောင်ထလာတာနဲ့ အတူ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ လက်ထိုးထည့် ရင်းဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ဗူးလေးကလည်း ပွင့်သွား 

လေရဲ့။ ကျွန်တော်က လက်စွပ်ကွင်း အသေးလေးကိုထုတ်လိုက်ပြီး 

``ဟေး..မာလာ ငါ့ကို တစ်ခု ကူညီစမ်းပါ။ ငါ့ညီမ ဝမ်းကွဲအတွက် ဝယ်ထားတဲ့ လက်စွပ်ကလေး သူနဲ့ တော်ပါ့မလားလို့ နင့် 

လက်ချောင်းတွေလောက်ပဲ ရှိမယ်သူက..`` 

``ဟင် နင်ကလည်း သူ့ကိုပဲ စမ်းဝတ်ခိုင်းလိုက်ပြီးရော။ ဘာလဲ နင်က အမှတ်တမဲ့ အံ့ဩသွားအောင် လုပ်မလို့လား..`` 

``မဟုတ်ပါဘူးဟ..သူကတစ်ခြားမြို့မှာ နေတာ ဒီနွေကျောင်းပိတ် ငါသွားလည်ရင်ပေးမလားလို့..`` 

ကျွန်တော့်အာကိုမိသွားတဲ့ မာလာတစ်ယောက် ကျွန်တော်ပေးလိုက်တဲ့ လက်စွပ်ကိုယူဝတ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က ငါ 

တော့ပွပြီလို့တွေးနေတုန်း.....``ဟေး မင်းတို့ ဒီမှာ ဘာလာလုပ်နေတာလဲ..`` ဟုလှမ်းမေးလိုက်သံနဲ့အတူ ဆရာမ 

ဒေါ်နီလာထွန်း ဘွားကနဲ ရောက်ချလာတယ်။ 

 ရှေ့မဆက်ခင် ဆရာမဒေါ်နီလာထွန်း အကြောင်းနည်းနည်းတော့ပြောရအုန်းမယ်။ ဆရာမဒေါ်နီလာထွန်းလို့သာ ဒေါ်တတ် 

ခေါ်ရတာ တစ်ကယ်တော့ငယ်ငယ်လေးရှိသေးတာ။ စက်မှုအင်ဂျင်နီယာနဲ့ ဘွဲ့ရပြီးပြီးခြင်းပဲ ကောလိပ်တွေအသစ်ဖွင့်တော့ 

ဆရာမတွေသိမ်းကြုံးခေါ်ကြတော့ အင်ဂျင်နီယာမလုပ်သေးပဲ ဆရာမဝင်လျှောက်ပြီး ဆရာမဖြစ်လာခဲ့တော့ အသက်က ၂၅-

၂၆ လောက်ပဲရှိသေးတာ။ သူက ယောင်္ကျားလျာလို့ ကျွန်တော်တို့ကထင်နေကြတာ။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူ့ဆံပင်ကလည်း 

ယောင်္ကျားလေးလိုနားရွက်ပေါ်ပြီး နထင် မှာ ဒေါက်နဲ့ဖြစ်အောင်ကို တိုတိုညှပ်ထားတာ။ ဘော်ဒီကတော့ အပေါ်ပိုင်းကရေကူး 

လို့လားမသိဘူး ရင်အုပ်နဲနဲကျယ်သလိုရှိတယ်။ ကျောင်းသူဘဝတုန်းက ရေကူးချန်ပီယံလို့ကြားဖူးတယ်။ ရင်သားတွေက မို့မို့ 

လေးပဲရှိတယ်။ အလုံးအထည်နဲ့ မတွေ့ရဘူး။ ဖင်က နည်းနည်းပြားသလိုလိုရှိပေမဲ့ ကားကားကြီးဗျ။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 ကျွန်တော်တို့ကျောင်းသားတွေကဆံပင်ပုံနဲ့ဘော်ဒီကိုပဲကြည့်ပြီး ယောင်္ကျားလျာလို့ထင်တာမဟုတ်ဘူးဗျ။ သူ့မှာအချစ်တော် 

ရှိသလိုလို ဘာလိုလိုလဲတီးတိုး သတင်းထွက်နေတာလည်းပါတာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ မျက်နှာလေးကတော့ ချစ်စရာလေးပါ။ 

အသားဖြူဖြူ၊ နှာခေါင်းလုံးလုံး၊ နှုတ်ခမ်းပါးပါး၊ မျက်ခုံးမွှေးထူထူလေး၊ဒါတွေထားလိုက်ပါတော့ အခု ဆရာမဗြုံးစားကြီးရောက် 

လာတော့ ကျွန်တော်ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူးဖြစ်သွားတယ်။ ကျွန်တော့်လက်ထဲမှာ ကျွန်တော့်လက်ချောင်းထဲကိုစွပ်ဖို့လက်စွပ် 

လက်စွပ်အကြီးကလည်း အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ။ အဲ့ဒါနဲ့မထူးတော့ဘူးဆိုပြီး ကျွန်တော့်လက်စွပ်ကွင်းအကြီးကိုသူမမျက်နှာရှေ့ 

ထောင်ပြရင်း 

``အော် ဆရာမ..ကျွန်တော် ဒီဟာတစ်ခု ကောက်ရလို့ မာလာ့ ဟာလားလို့မေးနေတာ။ ဆရာမရောက်လာတာနဲ့ အတော် 

ပဲ..`` 

``ဟင့် မင်းဟာကြီးက မိန်းမဝတ်မှ မဟုတ်တာ မာလာ့ ဟာဘယ်လိုဖြစ်နိုင်မလဲ..`` 

``ဆရာမ ခဏလောက် ဝတ်ကြည့်ပါလား..ဘယ်လက်လောက်ဆိုတော်မလဲ စဉ်းစားလို့ရ တာပေါ့`` 

 ကျွန်တော့်ဟာ ကျွန်တော်ပေါက်ကရ အတွေးနဲ့လုပ်ထည့်လိုက်ပြီးဘာဖြစ်တော့မယ်မှန်းမသိ။ ဘယ်လို ရလာဒ် ဖြစ်လာ မ 

လည်း တထိတ်ထိတ်နဲ့ ဒေါ်နီလာထွန်း သူမလက်ထဲကို လက်စွပ် စွပ်ကြည့်နေတာကို မျက်တောင်မခတ်ငေး ကြည့်နေမိ 

တယ်။ လက်စွပ် ဝတ်ပြီးသွားတော့ သူမမျက်နှာ ရိပ်အနီရောင် သန်းသွားပြီး ရုတ်တရက် အံ့ဩတဲ့ မျက်နှာပေးဖြစ်သွားပြီး 

ကျွန်တော့်ကိုလှမ်း ကြည့်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ သူ့ရဲ့ စူးစူးရဲရဲ အကြည့်က ကျွန်တော့် အပေါ် မှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာ 

သတိထားမိလိုက်တယ်။ အဲ့တော့မှ ကျွန်တော် နောက်တစ်လှမ်းဆုတ် ပြီး အကဲခတ်လိုက်မိတယ်။ ဒေါ်နီလာထွန်းနဲ့ မာလာ 

တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အရည်ကြည် ရွှမ်းလဲ့တဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ကြည့်နေကြပါလား။ 

 ကျွန်တော် သဘောပေါက်လိုက်ပါပြီ။ ကျွန်တော်လည်း အရမ်းကိုစိတ်ဝင်တစားကြည့်ချင်နေတာရယ်။ သူများတွေ မတော် 

တဆ ရောက်လာမှာလည်းစိုးနေတာကြောင့် မာလာနဲ့ ဒေါ်နီလာထွန်းတို့ လက်တစ်ဖက်ဆီကိုဆွဲပြီး ပိုပြီး လူရောက်ဖို့ မလွယ် 

တဲ့ ချုံ ဖုတ်တွေနောက်ကို လျှောက်လာခဲ့ပါတယ်။ ကံအားလျော်စွာပဲ ချူံဖုတ်အကြီးကြီးနောက်ဘက် တစ်နေရာမှာ မြက်ခင်း 

စိမ်းစိမ်းလေး တစ်နေရာရောက်တာနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်လွှတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ သူတို့ နှစ်ယောက် တစ် 

ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်ဟာ ချစ်သူတွေလိုပဲ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ပွေ့ဖက်ကြပြီး နှုတ်ခမ်းခြင်း စုပ်နမ်းကြပါတော့တယ်။ 

ကြည့်ရတာ ဒေါ်နီလာထွန်းကအတွေ့အကြုံရှိပုံရပြီး သူကပင်ဦးဆောင်လို့ မာလာက မလုပ်တတ်မကိုင်တတ်ပေမဲ့ အဆင်ပြေ 

နေပုံရပါတယ်။ ဒေါ်နီလာထွန်းက မာလာ့ကို အသာဆွဲလို့ ဖင်ချ ပေါင်ကားထိုင်ခိုင်းရင်း က မာလာ၏ ထမိန်ကို လှန်တင်ရင်း 

အတွင်းခံကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပါသည်။ ထို့နောက်တော့ သူ ကိုယ်ကို မြက်ခင်းပေါ်တစ်တောင်ထောက် မှောက်ချလိုက်ပြီး မာလာ့ 

ပေါင်နှစ်လုံးကြား ခေါင်းထိုးဝင်ကာ မာလာ့ အဖုတ် ပေါ်ကို သူမ ပါးစပ်ဖြင့် အုပ်ကာ ဘာဂျာပေး နေပါတော့သည်။ မာလာ 

မှာတော့ သူမ အဖုတ်ဝမှာ လျှာစွမ်းပြနေတဲ့ ဒေါ်နီလာထွန်းကြောင့် လူးလွန့်ကာ ဖြင့် ကာမ အရသာ ကောင်းကောင်း 

ကြီးခံစားနေပါတော့သည်။ 

 ကျွန်တော့်မှာသာ မိန်းမချင်းလိင်ဆက်ဆံခြင်းကို ပထမဆုံးအကြိမ်ကြုံတွေ့မြင်ဖူးရခြင်းမို့ ပါးစပ်အဟောင်းသား၊ ဖွားဘက် 

တော် အထောင်သားနှင့် ကြည့်နေမိတော့သည်။ ဒေါ်နီလာထွန်းမှာ မာလာ့ကိုအဖုတ်ကို လျက်ပေးနေရင်း တန်းလန်း ကသူမ 

ထမိန်ကို ခါးထိအောင်လှန်တင်ပြီးအတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပါသည်။ နောက်တော့ သူမကိုယ်ကို တစ်ပတ်လှည့် 

ကာမာလာ့ မျက်နှာပေါ်ကို သူမ အဖုတ်နဲ့ တက်ပွတ်ပါတော့ သည်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 ဒီအချိန်မှာတော့ မာလာကလည်း ဘာလုပ်ပေးရမယ်ဆိုတာ သိနေပြီဆိုတော့ သူမရဲ့လျှာက ဒေါ်နီလာထွန်း အဖုတ်ကြီး 

ပေါ် ပင့်ရက်ပေးနေပါပြီ။ ကျွန်တော့်မှာသာ လက်စွပ်နှစ်ကွင်း အလုပ်လုပ်ပုံကိုအံ့ဩတစ်ကြီးကြည့်နေမိရင်းက ကျွန်တော့် 

ငယ်ပါညီတော်မောင်က ဘာအကူအညီမှမလို အတင်းကို ထိုးထောင်ထနေပြီဖြစ်သည်။ ဆရာမ ဒေါ်နီလာထွန်းရဲ့ ပေါင်လုံး 

ဖွေးဖွေးကြီးများနဲ့ တင်ကားကားကြီးတွေက ကျွန်တော့်ကို ဘယ်လိုမှအောင့်အီးထိန်းထားဖို့မတတ်နိုင်တော့လို့ သူမအနောက် 

ဖက်ကနေသွားပြီး ပုဆိုးရော အတွင်းခံဘောင်းဘီပါချွတ်ချပြီးသကာလ၊ သူမရဲ့ ပေါင်ရင်းနှစ်ဖက်ကိုကိုင်မကာအရည်စိုရွဲ 

ဟတတလေးဖြစ်နေတဲ့ အဖုတ်ဝထဲ လိင်တန်ကြီးထိုးထည့်လိုက်မိပါတော့တယ်။ အောက်မှာပက်လက်ဖြစ်နေတဲ့ မာလာလေး 

ကလည်း လျက်မိလျက်ရာ သူမပါးစပ်ပေါ် တွဲလောင်းကျနေတဲ့ ကျွန်တော့် ဘောနှစ်လုံးကို ပဲ ရက်ပေးနေတော့ ကျွန်တော့်မှာ 

ဖင်ဝပင်ကြုံ့ သွားအောင် အရသာရှိ နေပေတော့သည်။ 

 ဒေါ်နီလာထွန်းက ကျွန်တော်အဆောင့်ကြမ်းပြီး မြန်လာတော့ အံကြိတ်ကာ ကျွန်တော့်ကို နောက်ပြန်လှည့် ကြည့်သော် 

လည်း သူမ၏ဖင်ကြီးကို ကော့ကာကော့ကာဖြင့် ပြန်ခံပေးနေသည်ကိုကြည့်ရခြင်းဖြင့် ယောင်္ကျားများနှင့်လည်း သူမ မှာ 

အတွေ့အကြုံရှိကြောင်း သိသာ လှပေသည်။ 

``အား..အင်း...`` 

``ဖုတ်..ဖတ်..ဖွတ်..ဖတ်...အိုး`` ကျွန်တော့်မှာ အချိန်ကလည်း မရှိ။ ဖင်ကောက်မလေး မာလာကိုလည်း လုပ်ချင်သေး 

သဖြင့် ဒေါ်နီလာထွန်းကိုမြန်မြန်ဆောင့်ချပြီး သူမအဖုတ်ထဲ သုတ်ရည်များပန်းထည့် ပြီးလိုက်လေသည်။ ဒေါ်နီလာထွန်းက 

တော့ လက်စွပ်ကွင်းအကြီးရဲ့အစွမ်းကြောင့် တော်တော်နဲ့ မပြီးနိုင်သေး။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျွန်တော်ပဲ ဘေးကနေ ဝိုင်းကူပြီး 

ဒေါ်နီလာထွန်းကိုအောက်မှာ မာလာလေးကို အပေါ်မှာဖြစ်သွားအောင် လုပ်ပေးလိုက်ရသည်။ နှစ်ယောက်စလုံးက လက်စွပ် 

တွေ အရှိန်နဲ့ ကျွန်တော့်ကိုဂရုမစိုက်ကြ။ ဒေါ်နီလာထွန်းအောက်ကပက်လက်ဖြစ်ပြီး မာလာလေးက အပေါ်ကဖြစ်သွား တော့ 

မာလာလေးရဲ့ ကောက်ချိတ်နေတဲ့ ဖင်လုံးလုံးလေးက ကော့နေသည်။ ဒေါ်နီလာထွန်းက အောက်မှပင့်ရက်ပေးနေလို့ စိုရွဲနေ 

သည့် မာလာ၏ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးမှာ အမွှေးပါးပါးလေးနဲ့ ဟပြဲပြဲလေးဖြစ်နေ၏။ ကျွန်တော့်မှာ အရမ်းချချင်နေ သော် 

လည်း လိင်တန်ကြီးချက်ခြင်းပြန်ထောင်ဖို့ အခက်အခဲ ရှိနေသဖြင့် ဒေါ်နီလာထွန်း လက်ချောင်းထဲမှ လက်စွပ် ကွင်းအကြီးကို 

ဆွဲဖြုတ်လိုက်ရသည်။ 

 ကျွန်တော့်လက်ထဲလက်စွပ်ကြီးရောက်လာတာနဲ့ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးမှာ ဖူးဖောင်းထလာပြီးမတ်နေပေတော့ရာ မာလာ 

လေး၏ အဖုတ်အာအာလေးကို အသာဖြဲပြီးထိုးသွင်းထည့်လိုက်လေတော့သည်၊၊ လက်စွပ်ကြီးမရှိတော့သော်လည်း သူမအ 

ဖုတ်ကို အလျှက်ခံနေရသည့် ဒေါ်နီလာထွန်း တစ်ယောက်၊ မာလာ့ အဖုတ်ထဲ ဆောင့်ဆောင့် လိုးနေသဖြင့် တွဲလောင်းကျနေ 

သော ကျွန်တော့် ဂွေးဥ ကြီးများကို လှမ်းလျက်စုပ် ပေးနေတော့သည်။ 

ကျွန်တော်နောက်ပိုင်းတော့ ကျွန်တော်အမွေရထားတဲ့ လက်စွပ်အကြောင်းနဲ့ သူ့ပါဝါတွေကိုတော်တော်သိလာခဲ့ရတော့တယ်။ 

ကျွန်တော် တက္ကသိုလ်မသွားခင် တစ်ခါ နှစ်ခါလောက်ပဲသုံးဖြစ် ပါတော့တယ်။ ကျွန်တော် တက္ကသိုလ် သွားတော့မယ် ဆိုပြီး 

အထုပ်အပိုးတွေပြင်တဲ့ အချိန်မှာတော့ လက်စွပ်ဗူးလေးကို မှတ်မှတ်ရရပဲထုတ်ပြီး သေတ္တာထဲ သေသေချာချာထည့် စိတ်ထဲ 

ကလည်း ဖိုးဖိုးကို ကျေးဇူးတင်လို့ မဆုံးနိုင်ဘူးပေါ့လေ။ ထားပါတော့ ဒါကနောက်ဇာတ်လမ်းပါ။ လောလောဆယ် ကျွန်တော် 

တက်မဲ့ တက္ကသိုလ် ရှိတဲ့ မြို့ မသွားခင် အဖြစ်အပျက်လေး နည်းနည်း ပြောမလို့။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 ကျွန်တော့် စိတ်ထဲမှာ တစ်ချိန်လုံးစွဲနေတာက အဲ့ဒီလက်စွပ်ဗူးလေးမှာ ရေးထားတယ်ဆိုတဲ့စာပဲ။ အသိဉာဏ် ဖြင့် မသုံးစွဲ လျှင် 

ဝမ်းနည်းစရာနဲ့ ကြုံရမယ်ဆိုတာပါပဲ။ အခုချိန်ထိကတော့ ကျွန်တော့်ကို လက်စွပ်ကွင်းအကြီးက ကျွန်တော့် လိင်တန်ကို 

တစ်ချိန်လုံး ထောင်မတ်နေအောင်လုပ်ပေးပြီး၊ လက်စွပ်ကွင်းအသေးက မိန်းခလေးတွေ ကျွန်တော့်ကို ကုန်းချင်တဲ့စိတ် 

ပေါ်လာစေတယ်။ ဘယ်လိုနည်းနဲ့ ဆိုးကျိုးပေးနိုင်မလဲ၊ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ပဲ ကျွန်တော်ကောက်ချက်ချမိတယ်။ 

ကျွန်တော် တက္ကသိုလ်သွားတက်မဲ့ မြို့ကိုမသွားခင်တစ်ညနေပေါ့။ ကျွန်တော့်အမျိုးတွေကလာနှုတ်ဆက်ကြတယ်။ ကျွန် တော့် 

ဖေဖေရဲ့ညီမ အန်တီစောမြတ်သူဇာနဲ့ သူ့ယောင်္ကျားစဝ်ခွန်ဖရယ်၊ သူတို့ သမီး စောမြတ်ထွေး ရယ် ရောက်လာကြ တယ်။ 

ကျွန်တော့် အဖေရဲ့အမေ ဖွားဖွားမဟာဒေဝီပါ ပါလာတယ်လေ။ ကျွန်တော်ကတော့ မေမေလေးပြောပြထားလို့ ကျွန်တော်နဲ့ 

ဘာမှသွေးမတော်သားမစပ်မှန်းသိနေပါပြီ။ ဒါပေမဲ့ ဘယ်လိုပြောမလဲ အများအမြင်မှာတော့ ကျွန်တော့် အဖေ၊ ကျွန်တော့်အဖွား၊ 

ကျွန်တော့် အဒေါ် ပါပဲလေ။ ကျွန်တော် အပေါ်ထပ်ရေချိုးခန်းအိမ်သာထဲကထွက်လာတော့ မဟာဒေဝီက ကျွန်တော့်ကို 

အခန်းထဲအတင်းပြန်တွန်းထည့်ပြီး သူမပါလိုက်ဝင်ကာတံခါးပိတ်လိုက်သည်။ မဟာဒေဝီက ကျွန်တော့် မျက်နှာ ကို 

စေ့စေ့ကြည့်ရင်းက 

`` နင်တို့ လျှို့ဝှက်ချက်ငါသိတယ်..``လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ကျွန်တော် နည်းနည်းတော့ လန့်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဟန်ကိုယ့်ဖို့ 

ဆိုသလို ဘာမှမသိချင်ယောင် ဆောင်ပြီး 

``ဘာလျှို့ဝှက်ချက်လည်း အဖွားကလည်း...`` 

``နင့် အဖိုးမှာ မိန်းမတွေကို နိုင်တဲ့ ပါဝါရှိတယ်။ အဲဒီပါဝါနင့်ကို လွှဲပေးလိုက်ပြီမဟုတ်လား...`` 

ဖွားဖွား က ကျွန်တော့်မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်နေတယ်။ ကျွန်တော် တစ်ခုခု များ ဝန်ခံမလားလို့ စောင့်ကြည့်နေပုံပဲ။ 

``အဖွား ဘာတွေလာပြောနေတာလည်း။ ကျွန်တော် နားမလည်ဘူး။ ရှင်းရှင်းပြောလေ အဖွားကလည်း...`` 

``နင့် အဖိုးနဲ့ ငါ့ကို မိဘတွေ သဘောတူ စေ့စပ်ပြီးတာနဲ့ နင့်အဖိုးက ငါ့ကို အဲဒီပါဝါ သုံးတော့တာပဲ။ သူဘာပြောပြော၊ 

ဘာခိုင်းခိုင်း ငါ့မှာ ငြင်းဖို့ အားမရှိဘူး။ နင့် အဖိုးရဲ့ အဖေ ငါ့ယောက္ခမ လည်း ဒီလိုပါဝါရှိတယ်။ နင်တို့ ကိုးလုံ မျိုးတွေ 

ယောင်္ကျားတွေ မှာ ရှိနေတယ်..`` 

ဖွားဖွားက ကျွန်တော့်ကို သံသယမျက်လုံးတွေ နဲ့ ကြည့်ရင်းပြောနေတယ်။ ကျွန်တော် ကထုံသလို အသလို လုပ်ရင်းနားထောင် 

နေရတယ်။ 

``သူတို့က ငါ့ကို ဘာမဆို လိုချင်တာ လုပ်ခိုင်းလို့ ရနေတာ ငါကလည်း ကိုယ့်ယောင်္ကျား ဆိုတော့ ဘာမှ ပြောစရာမရှိပါဘူး။ 

ဒါပေမဲ့ တစ်ခြားကောင်မတွေနဲ့ပါပျော်ပါးပြီး၊ ငါ့ကိုဂရုမစိုက်တစ်လှည့် စိုက်တစ်လှည့်လုပ်တော့ ငါလည်း ဒေါပွ အရွဲ့ တိုက်ပြီး 

ဗီဂျေဆင်းနဲ့ ဖေါက်ပြန်ပစ်လိုက်တယ်။ ဗီဂျေ နဲ့ နင့် အဖေကိုယ်ဝန်ရတော့ မှ သူတို့ မာန ထိခိုက် သွားလို့ ငါနဲ့ကွာရှင်းခဲ့တယ်။ 

ငါ့ကို ဒီအကြောင်းဘယ်သူမှ မပြောဖို့လည်း ငွေနဲ့ ဖို့ပြီးပိတ်ခဲ့တယ်လေ။ ဟင်း သူတို့ရဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်ကို ငါမသိဘူးများ ထင် 

လို့လား။ ဟင်း...`` 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 ကျွန်တော်က မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီးဝန်ခံတော့မယ်အလုပ် ဖွားဖွားကပဲ ကြားဖြတ်ပြီး၊ 

``နင့် အဖိုးက မကောင်းဆိုးဝါး ဝင်စီးနေတာပဲ။ နင်လည်း အခု အတူတူပဲ။ ငါနင့်မျက်လုံးတွေ ထဲ မှာ အခုတွေ့နေရပြီ..`` 

``မဟုတ်တာ အဖွားရယ်..ကျွန်တော်က အဖွားရဲ့ မြေးပါ မကောင်းဆိုးဝါးမဟုတ်ပါဘူး..`` 

ကျွန်တော်က ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ ဖွားဖွားရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကိုဆွဲဖက်ပြီးနှစ်သိမ့်လိုက်တယ်။ ပထမတော့ သူမ က ငြိမ်ငြိမ် 

လေးနေပြီး နောက်မှ ရုတ်တရက် ကျွန်တော့်ကို တွန်းထုတ် ပစ်လိုက်တယ်။ 

``မဟုတ်ဘူး..နင်ငါ့မြေး မဟုတ်ဘူး..နင်ဟာ မကောင်းဆိုးဝါး...ကိုးလုံ..မျိုး...`` 

နောက်တော့ဒေါကြီးမောကြီးနဲ့ တံခါးကိုတွန်းဖွင့်ပြီးထွက်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း သက်ပြင်းချရင်း ``အင်း ငါတော့ 

အမျိုးတွေနဲ့ဝေးရာ တက္ကသိုလ်မြန်မြန်သွားမှဖြစ်တော့မှာပဲ``လို့ တွေးလိုက်ပါတယ်။ နောက် အခန်းပြင်ထွက်မလို့လုပ်တော့ 

အပေါက်ဝမှာ ကျွန်တော့်ကိုမျက်မှောင်ကုတ် ကြည့်နေတဲ့ အန်တီစောမြတ်သူဇာ ကိုတွေ့လိုက်ရပါတယ်။ 

``နင် မေမေ့ ကိုဘာပြောလိုက်တာလဲ..`` 

``ဘာမှ မပြောပါဘူး အန်တီသူဇာ...`` 

``နင့် ဖိုးဖိုး အကြောင်းမဟုတ်လား...`` 

အန်တီစောမြတ်သူဇာက ကျွန်တော့် ရင်ဘတ်ကို တွန်းလိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲ လိုက်ဝင်လာပါတယ်။ နောက် အခန်းတံခါးကို 

ဂျက်ချလိုက် တယ်။ ကျွန်တော် စိတ်ထဲ မတော့၊ ဟိုက် နောက်တစ်ယောက်လာ ပြန်ပြီ ဆိုပြီး စိတ်ညစ်သွားပြန်ပါတယ်။ 

``နင်ဟာ လေ ဖိုးဖိုး ကိုးလုံ နဲ့ တစ်ပုံစံထဲပဲ..`` 

အန်တီ စောမြတ်သူဇာက ကျွန်တော့် ဆံပင်၊ နားရွက် လေးတွေကို သူမလက်ချောင်းလေးတွေနဲ့တို့ထိကစားရင်းပြော လိုက် 

တယ်။ အန်တီ စောမြတ်သူဇာရဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေက ကျွန်တော့်လည်ပင်းကတစ်ဆင့် ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ပေါ် ရောက် 

လာပြီး သူမလက်သည်းတွေနဲ့ ကျွန်တော့်နို့သီးခေါင်းရှိရာနေရာကို အင်္ကျီအပေါ်ကနေကုတ်ခြစ်လိုက်တော့ ကျွန်တော့် သွေး 

ကနွေးလာတယ်။ ကျွန်တော် အန်တီ စောမြတ်သူဇာကို ကိုယ့်အဖေရဲ့ ညီမ ပဲ၊ ကိုယ့် အဒေါ် အရင်း ဆိုပြီး တစ်ခါမှတောင် 

သတိထား မကြည့်မိဘူး။ အခုမှ သူမရော အဖေရော ဟာ ကျွန်တော်နဲ့ ဘာသွေးသား မှ မတော်တာကို သိခဲ့ ရတော့ တစ်မျိုး 

ကြီးဖြစ်နေမိတယ်။ မဟာဒေဝီ ဆိုတဲ့ ဖိုးဖိုးမိန်းမဟာ သူမရဲ့ ကိုယ်ရံတော်ပန်ချာပီကြီးနဲ့ ဖေါက်ပြန်ပြီးမှရခဲ့တဲ့ ခလေးတွေ မို့ 

လားမသိ။ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံးက ထွားထွား ကျိုင်းကျိုင်း ကြီးတွေဖြစ်၏။ အန်တီ စောမြတ်သူဇာဆိုလျှင် မိန်းမထဲမှာ ရှာမှ 

ရှားတဲ့ အရပ်အမောင်းမျိုးဖြစ်သဖြင့် ကျွန်တော့်လို လူပျိုပေါက်ထွားကာစနှင့်မတမ်းမယိမ်းဖြစ်နေသည်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် 

ထွားကျိုင်းလှသော်လည်း သေးကျင်သည့်ခါးလေးကြောင့် တင်လုံးကြီးများမှာစွင့်ကားတက်နေပြီး ရွှေရင်အစုံကလည်း 

ကျွဲကောသီးများလောက်ကို ရင်ဖုံးအင်္ကျီအကြပ်အောက်က ဖေါင်းဖုထွက်နေသည်။ဆံထုံးမြင့်မြင့် ထုံးထားတတ် ပြီး မျက်နှာ 

တည်တည် စည်းကမ်းကြီးလှသည့် အန်တီစောမြတ်သူဇာကို ကိုယ်လုံးတီးချွတ်ခိုင်းကြည့်လိုက်ရလျှင်...ဘယ်လိုများ နေမလဲ 

စသည်စသည် ဖြင့် အတွေးများ စတာနဲ့ ကျွန်တော့် လက်က အလိုလို ဘောင်းဘီ အိတ်ထဲ လက်ရောက်သွားပါတော့သည်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 ဘောင်းဘီအိတ်ထဲမှာတော့ ဗူးလေးက အဆင်သင့်ပွင့်နေပြီ မို့ လက်စွပ် အသေးကို အရင်ထုတ်ပြီး အန်တီစောမြတ်သူဇာ 

မျက်နှာရှေ့ ထောင်ပြလိုက်တယ်။ 

``ဖွားဖွား ကို သူ့ရဲ့ ဒီလက်ထပ်လက်စွပ် အဟောင်းပြလိုက် မိလို့ ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဆိုးသွားတာလား မသိဘူး အန်တီ 

သူဇာရဲ့..`` 

``အော် ပြ စမ်း ငါမြင်ဖူးသလိုပဲ ဒီလက်စွပ်ကို.. ``အင်း ဖိုးဖိုးက တော့ အန်တီသူဇာကိုတောင် အလွတ်မပေးသွား ပါလား လို့ 

ကျွန်တော့် ခေါင်းထဲ ဒိုင်းကနဲ အတွေးပေါက်သွားတယ်။ 

``ဝတ်ကြည့်ပါလား အန်တီသူဇာ နဲ့ဆိုတော်မယ်ထင်တယ်...`` 

 လက်စွပ်ဝတ်ပြီးတာနဲ့ ချက်ခြင်းလိုလို ဝင်းဝါ စိုပြေတဲ့ အသားအရည်ရှိတဲ့ အန်တီစောမြတ်သူဇာရဲ့ ပါးပြင် နှစ်ဖက်မှာ ပန်းနု 

သွေးရောင်ဖြန်းတက်လာတယ်။ အန်တီစောမြတ်သူဇာက အသံမထွက်တော့ပဲနဲ့ သူမရင်ဖုန်းအင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို တစ်လုံး 

ချင်းဖြုတ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်လက်တွေကိုပဲငေးကြည့်နေတယ်။ ရင်ဖုံးအင်္ကျီကလက်ရှည်အကျပ်မို့ အကုန်ချွတ်ဖို့တော့ ကျွန် တော် 

မစဉ်းစားတော့။ ကြယ်သီးတွေအကုန်ဖြုတ်လိုက်ပြီး ရင်ဖုံးကိုလှန်လိုက်တာနဲ့ အောက်ကဘွားကနဲပေါ်လာတဲ့ နို့ကြီး နှစ်လုံးက 

ဘရာဇီယာပျော့ပျော့လေးထဲက ခုန်ထွက်ကျလာတော့မလိုဖောင်းကြွနေကြတယ်။ အန်တီစောမြတ်သူဇာရဲ့ကျော 

ပြင်ကိုပဲသိုင်းဖက်ပြီး ဘရာဇီယာချိတ်ကိုဖြုတ်လိုက်တယ်။ အချိန်ကလည်း သိပ်မရဘူးဆိုတာသိလို့ ဘရာဇီယာကိုလည်း နို့ 

လုံးကြီးတွေအပေါ်လိမ့်တင်လိုက်တယ်။ လက်သန်းလုံးလောက်နို့သီးခေါင်းညိုညိုလေးတွေကဝင်းဝါပြီးအကြောစိမ်းလေးတွေ 

တောင်သန်းနေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးရဲ့ထိပ်တွေမှာ ထောင်မတ်နေတယ်။ ကျွန်တော် အငမ်းမရပဲ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အားရပါးရ ညှစ် ပြီး 

နို့သီးခေါင်းတွေငုံပြီး တစ်အားစုပ်လိုက် မိတယ်။ 

``အင်းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး..အီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး.....`` 

 အန်တီစောမြတ်သူဇာရဲ့ ငြီးငြူသံလေးကမချင့်မရဲသံလေးပဲ။ သူမရဲ့ ကိုယ်လုံးကလည်း ကော့ပေးလာတယ်။ ကျွန်တော် က 

နို့တွေကုန်းစုပ်နေရင်းက ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက လက်စွပ်ကွင်းအကြီးကို ကျွန်တော့်လက်မှာစွပ်လိုက်ပြီး ဘောင်းဘီကိုချွတ်ချ 

လိုက်တယ်။ နောက်တော့ ကမန်းကတန်းပဲ အန်တီစောမြတ်သူဇာရဲ့ ခြေဖျားဖုံးဝတ်ထားတဲ့ ထမိန်ကို အောက်အနားက ကိုင် ပြီး 

သူမရဲ့ဖင်ကြီးတွေ အထက်ထိလှန်ကာ သူမကို အနောက်ဖက်ကလက်ဆေးဇလုံတင်စားပွဲပေါ်ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ သူမ 

ရဲ့ရှေးရိုးပိတ်အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဝင်းဝါချောမွတ်ပြီး အကြောစိမ်းလေးတွေသမ်းနေတဲ့ ပေါင်လုံးတွေကနေဆွဲချွတ်ချလိုက် 

တယ်။ အန်တီစောမြတ်သူဇာရဲ့ ပေါင်လုံးတွေကပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးပေမဲ့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်လိုတုတ်တုတ်ကြီးကြီးတွေမဟုတ်ပဲ 

ကြည့်လို့လှတာပဲ။ ဆင်စွယ်နှစ်ချောင်းလို ချောမွတ်ဖြောင့်စင်းနေတယ်။ အပြင်ပန်းကြည့်တော့ အမြဲတမ်း လုံလုံခြုံခြုံ ထမိန် 

ခြေဖျားဖုံး၊ ရင်ဖုံးအင်္ကျီလက်ရှည်နဲ့ ဆံထုံးမြင့်မြင့် နန်းဆန်လှတဲ့အန်တီစောမြတ်သူဇာက ခေတ်မှီမှီအပျံစား ဝတ်စားနေတတ် တဲ့ 

ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်နဲ့ ယှဉ်လိုက်ရင် တကဲ့အတွင်းပစ္စည်းတွေက ပိုလှနေတာတွေ့ရတယ်။ ကျွန်တော့် ရဲ့ ပထမဆုံး သင်ခန်းစာ ပေါ့။ 

အပြင်ပန်း ကြည့်ရုံနဲ့ အတွင်းကို သိနိုင်ဖို့ခက်ခဲတယ်ဆိုတာလေ။ အချိန်လုံး၀ ကိုမရှိဘူး ဆိုတာ သိလို့ ကျွန်တော်က လက်စွပ် 

အရှိန်နဲ့ ပါ ဖောင်းကား တင်းမာနေတဲ့ ကျွန်တော့် လိင်တန်ကြီးကို အန်တီ သူဇာရဲ့ အမွှေးထူထူ အဖုတ်ကြီး အဝမှာ တေ့ပြီး 

ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ 

``အိ.....အီးးးးးးးးးးးးးး....`` 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 ကျွန်တော့် လိင်ချောင်းကြီးကဒစ်လောက်ပဲဝင်ရသေးတယ် အိုး ကျပ်လိုက်တာ ဟုတ်မှဟုတ်ရဲ့လား။ ကျွန်တော်ကအသက် 

၀၀ရှုပြီး ဖြေးဖြေးခြင်း နှဲ့သွင်းမလို့လုပ်တုန်း ရေချိုးခန်းတံခါးကို တစ်ဘုန်းဘုန်း ထုသံနဲ့ အတူ အန်တီ စောမြတ်သူဇာ ရဲ့ သမီး 

စောမြတ်ထွေး က အော်မေးသံကြားလိုက်ရတယ်။ 

`` မေ မေ အိမ်သာထဲ မှာလား..`` 

``ဟုတ်တယ်လို့ ပြောလိုက် အန်တီသူဇာ ဗိုက်နာနေတယ်လို့ ပြောလိုက်..`` 

``အေး သမီး မေမေ ဗိုက်နာနေလို့ ခဏနေရင် ထွက်လာခဲ့ မယ်..`` 

ကျွန်တော်က လိင်တန်ကြီးကို နည်းနည်းခြင်းဖိထိုးလိုက်ရာ ကျွန်တော့် ဒစ်ထိပ်တောင်နာသွားတယ်။ ငါ့လက်စွပ်ကြီး 

ချွတ်ရင်ကောင်း မလားတောင် စဉ်းစားမိလိုက်သည်။ 

``အူး.. အန်တီ သူဇာ့ ဟာက ကြပ်လိုက်တာ..အန်တီ သူဇာ အလုပ်မခံရ တာဘယ်လောက်တောင် ကြာနေပြီလဲ..`` 

``၁၀ နှစ်လောက်တောင် ရှိ ပြီထင်တာပဲ..`` 

အင် အန်ကယ် စဝ်ခွန်ဖက ဒီလောက်တောင် ပစ်ထားတာလား။ အန်တီသူဇာကပဲ မပေးလို့လား။ ကျွန်တော့် ခေါင်းထဲ 

အတွေးဝင်လာသေး သည်။ ဟာ ဒါက အရေးမကြီးပါဘူး။ ငါကောင်းဖို့ ဖြစ်လာတာပေါ့ ဟုတွေးရင်း နာနာလေး ဖိထိုးပေး 

နေမိသည်။ 

``အား...အီးးးးးးးးးးးးးးးးးး`` 

``မေမေ အခြေနေကောင်းရဲ့လား မေမေ..`` 

``အားးးး ကောင်းပါတယ် သမီးးးးးးးးးးးးးးးးးးရယ် မေမေ ပြီးတော့ မယ် ..ခဏ..ခဏ...စောင့်ဦးနော်...`` 

ကျွန်တော်က အန်တီသူဇာ စောက်ဖုတ်ပိုကျယ်သွားအောင် သူ့ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို စားပွဲစောင်းပေါ်တင်လိုက်သည်။ 

ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးကိုလည်း ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ခပ်တိုတိုလေးလုပ်ပေးနေရာ သူမ အဖုတ်မှထွက်ကျလာသော 

အရည်များနှင့်ချောလာပြီး တဖြေးဖြေးခြင်းဝင်သွားတော့သည်။ ကျွန်တော့် လိင်ချောင်းကြီးအဆုံးထိခါနီးမှာမှ ကျွန်တော်က 

ဒစ်နားလောက်ရောက်သည်အထိပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ချလိုက်ရာ 

``စွတ်..ဗြိ..ဖတ်..`` 

``အား...အမေ့...ရှီးးးးးးးးးးးးးးးး`` 

``အမေ အမေဘာဖြစ်နေတာလဲ..ဘာလို့အော်တာလဲ အခြေအနေကောင်းရဲ့လား....`` 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

``ကောင်းကောင်း ပါတယ် သမီး ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး အခုမှ မေမေ နည်းနည်း အဆင်ပြေသွားလို့ပါ...`` 

``သွား လို့ ပြောလိုက် ပါ အန်တီ သူဇာရယ် ကျွန်တော်တို့မလွတ်လပ်ဘူး..`` 

``အေး သမီးလေး သွားသွား စမ်း ကွာ၊ အိမ်သာတက်တာတောင် ကောင်းကောင်းမတက်ရဘူး ကြားလား...`` 

နောက်ဆုံး သူ့အမေဟောက်လိုက်မှ ကောင်မလေး ထွက်သွားတော့သည်။ အန်တီ သူဇာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း အခုမှ 

ကောင်းခန်း ရောက် တော့သည်။ ကျွန်တော်က ခပ်မှန်မှန်လေး အားပါပါ ဆောင့်ပေးနေရင်းက တစ်ခု စမ်းကြည့် ချင်စိတ် 

ပေါ်လာသဖြင့် အန်တီ စောမြတ်သူဇာ လက်ထဲက လက်စွပ်လေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ အန်တီ စောမြတ်သူဇာ ရဲ့ မျက်နှာ 

တစ်မျိုးတော့ ပြောင်းသွားသည်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် ထင်သလိုပါပဲ။ သူမအဖုတ်ထဲ ယောင်္ကျား လိင်တန် ကြီး ဝင်ထွက်နေပြီး 

အရသာလည်း ကောင်း နေတဲ့ အချိန် မှာတော့ ဘယ်သူမှ နောက်ကြောင်း ပြန်လှည့် တော့မည် မဟုတ်ပါ။ လုပ်နေရတာကမှ 

အန်တီစောမြတ်သူဇာလို အိန္ဒြေကြီး၊ စည်းကမ်းကြီးသည့် အမျိုးသမီးကြီးကို လုပ်နေရတာကို၊ ကျွန်တော့်မှာ လက်စွပ်ကွင်း 

ကြီးအရှိန်ကြောင့်တော်တော်နဲ့ မပြီးနိုင်သော်လည်း၊ အန်တီသူဇာမှာတော့ အကြိမ်ကြိမ်ပြီးနေရရှာသည်။ နောက်ဆုံး အချိန် 

သိပ်ဆွဲမဖြစ်လို့ ကျွန်တော့်လက်စွပ်ကြီးကိုဆွဲချွတ်ကာ အန်တီစောမြတ်သူဇာ၏အဖုတ်ထဲ ပူနွေးနွေးအချစ်ရည်တွေ တထုတ် 

ထုတ်နဲ့ ပန်းသွင်းထည့်လိုက်ရပါတော့သည်။ 

 ညနေဘက် ညစာစားကြတော့ ကျွန်တော့်ကို ဖွားဖွား သိပ်မကြည်တာကို မေမေလေးကလည်းရိပ်မိပုံရပါတယ်။ ဖေဖေ နဲ့ 

အန်ကယ် စဝ်ခွန်ဖ တို့ကတော့ သူတို့ကလပ်အကြောင်း၊ ကလပ်က မန်ဘာတွေအကြောင်းပြောနေကြတယ်။ မေမေလေးက 

တော့ ဖွားဖွားကို သူချက်ထားတဲ့ဟင်းတွေ၊ ဖုတ်ထားတဲ့ မုန့်တွေအကြောင်းပြောနေတယ်။ အန်တီစောမြတ်သူဇာကတော့ 

နဂိုထဲက ခပ်တည်တည်နေပြီး စကားနည်းတဲ့သူမို့လို့ စကားတစ်လုံးမှမပြောပဲ သူ့ပုဂံကိုပဲကြည့်ပြီး ထမင်းငံ့ုစားနေတာ ဘယ် 

သူကမှထူးခြားတယ်မထင်ကြပါဘူး။ သူ့သမီး စောမြတ်ထွေးတစ်ယောက်ကသာ အစားအသောက်တွေကိုချေးများပြီး၊ ဟိုဟာ 

တို့ထိ၊ ဒီဟာတို့ထိ လုပ်နေတယ်။ တစ်ကယ်တော့ စောမြတ်ထွေးက ကျွန်တော့်ထက် (၂)နှစ်လောက်ပဲငယ်တာ အခုမှ (၁၀) 

တန်းအောင်လို့ ကျွန်တော်တက်တဲ့ဒေသကောလိပ်ကိုသွားမှာ၊ ကျွန်တော်နဲ့က အစထဲက အကြောတည့်တာမဟုတ်လို့ 

စကားကသိပ်မပြောဖြစ်ဘူး။ ကျွန်တော်တစ်ယောက်သာ ဒီထမင်းဝိုင်းမှာငူတူတူနဲ့ဖြစ်နေတယ်။ 

 မေမေလေးကလည်း သူ့ယောင်းမက အခြေကြီးတယ်ဆိုပြီး သိပ်ကြည့်ရတာမဟုတ်ဘူး။ မကောင်းတတ်လို့သာ မျက်နှာအ 

ပေါ်ယံသာပြုံးပြီး စိတ်ထဲကသိပ်လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ရှိလှတာမဟုတ်ဘူး ဆိုတော့ ထမင်းဝိုင်းက ဘာကြီးမှန်းမသိပဲ ပြီးသွား 

ရတယ်။ ထမင်းစားပွဲပြီးသွားတော့ ဖေဖေနဲ့စဝ်ခွန်ဖတို့ကအိမ်နောက်ဖက်ကို ဝိုင်တစ်ခွက်စီကိုင်ပြီး ဆေးလိပ်သောက်ဖို့ ထွက် 

သွားကြတယ်။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဖွားဖွားနဲ့မေမေလေးတို့အုပ်စု အချိုပွဲတွေ ကိတ်မုန့်တွေစားနေကြတော့ ကျွန်တော်လည်း အ 

ပေါ်တက်သွားလို့မကောင်းသေးတော့ ဟိုနည်းနည်း ဒီနည်းနည်းကောက်စားပြီးနေရတယ်။ အဲ့လို ကျွန်တော် တစ်ယောက်ထဲ 

ငေါင်တောင်တောင်ဖြစ်နေတယ်။ အန်တီစောမြတ်သူဇာက သူမကိုယ်တိုင်လည်း ယောင်းမနဲ့အမေရဲ့ စကားဝိုင်းထဲ မဝင်ချင် 

လို့ထင်တယ် ကျွန်တော့်ကိုစကားစလာတယ်။ တက္ကသိုလ်မှာ ဘာမေဂျာတွေယူမှာလဲ၊ ဘယ်လိုနေမှာလည်း စသဖြင့်ပေါ့ လေ။ 

အခုမှကြုံလို့ မိတ်ဆက်ပေးရအုန်းမယ်။ အန်တီစောမြတ်သူဇာက ကျွန်တော်တို့ မြို့ကောလိပ်က ကျောင်းအုပ်ကြီး ဗျ။ 

ပေါ့ပေါ့တော့မထင်နဲ့။ သူမက မိန်းခလေးထဲမှာ ရှားရှားပါးပါး၊ ဓာတုဗေဒနဲ့ ပီအိပ်ချ်ဒီ ဒေါက်တာဘွဲ့ ၊ နိုင်ငံခြားက ရထားတာ။ 

အဲဒါကြောင့် ပညာဂုဏ်၊ ငွေဂုဏ်မောက်တာလားမသိဘူး။ ဘယ်သူနဲ့ မှ သိပ်ဟက်ဟက် ပက်ပက်၊ ရင်းရင်းနှီးနှီး ရီရီမောမော 

စကားပြောတာမျိုးမတွေ့ဖူးဘူး။ ကျွန်တော်ကကျောင်းအဆောင်နေမဲ့အကြောင်း၊ ဘာ ဘာသာတွေယူဖို့ စိတ်ကူးထားကြောင်း 

ပြောပြလိုက်တော့ သူ့သူငယ်ချင်း ကထိကတစ်ယောက်ရှိကြောင်း လိုအပ်ရင်အကူအညီတောင်းလို့ ရကြောင်း ပြောပါတယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 တစ်ချက်တစ်ချက်မှာတော့ သူမမျက်နှာကလေး ပန်းနုရောင်ပြေးပြေးသွားတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ ရေချိုးခန်း ထဲ မှာ ဖြစ်ကြတာ 

ကို သွားသွားစဉ်းစားမိလို့ထင်တယ်။ သူ့လက်စွပ်ဝတ်လိုက်တဲ့အကြောင်းကိုတော့ သတိရမှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာတော့ 

ကျွန်တော့်ရဲ့အတွေ့အကြုံအရသိနေပြီးသားပါ။ ကျွန်တော်လည်း အန်တီသူဇာနဲ့ စကားပြောနေရင်းက သူမမျက်နှာနဲ့နှုတ်ခမ်း 

တွေကိုကြည့်ရင်း ကျွန်တော်နဲ့တကွ ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းတွေပါ တစ်သက်လုံးကြောက်ရွံ့လာခဲ့ရတဲ့ အန်တီ စောမြတ် 

သူဇာကို အခုနလေးတင် ရေချိုးခန်းထဲမှာဆွဲခဲ့ရတာတွေ၊ သူ့ယောင်္ကျားနဲ့ မလုပ်ဖြစ်တာတောင် (၁၀) နှစ်လောက်ရှိပြီ ဆိုတာ 

တွေ၊ အဲဒါကြောင့်လည်း အပျိုလိုပြန်ဖြစ်ပြီး တင်းကျပ်နေတဲ့အဖုတ်ကြီးရယ်၊ အဲဒါတွေအားလုံးခေါင်းထဲမှာ အစီအရီဝင်လာ 

ပြီး ကျွန်တော့်ရဲ့ လိင်တန်ကြီးလည်း မာတင်းလာခဲ့ပါတယ်။ အန်တီစောမြတ်သူဇာလည်း မျက်နှာပန်းနုရောင်ကနေ တစ်ဖြေး 

ဖြေးနီလာပြီး မျက်လုံးနက်နက်များကလည်း ကျွန်တော့်ကို ပြန်စိုက်ကြည့်လာပါတယ်။ ကျွန်တော့်ဘာသာ ကျွန်တော် တောင် 

မသေချာတော့ပဲနဲ့ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေတယ်။ လက်စွပ်ရဲ့ စွမ်းအားကပဲ ကျန်နေသေးတာလား။ သူမကိုယ်တိုင်က ပဲ ပြတ်နေတာ 

ကြာလို့ အခုမှအစားကောင်းပြန်စားလိုက်ရပေမဲ့ မစို့မပို့မို့ သူ့ဘာသာ ဆန္ဒတွေထကြွနေတာလား။ ဟင်းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး၊ 

ကျွန်တော့်မှာလည်းနေရာ၊ အချိန်၊ အကြပ်အတည်းနဲ့မို့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ခေါင်းမီးတောက်အောင် အကြံထုတ်နေမိပါတယ်။ 

 

 မေမေလေးက ကျွန်တော် နဲ့ သူ့ယောင်းမ တို့ စကားပြောနေပုံ ကို မသိမသာ လှမ်းအကဲ ခတ်နေတယ်။ 

``အင်း ဒါဆိုရင် စဝ်ဟွမ် လိုမဲ့ စာအုပ်တွေ ဒို့ ဆီမှာရှိတယ်။ အခု ပြန်ရင် လိုက်ယူပါလား..`` 

``အင်း..ကောင်းသားပဲ။ ကျွန်တော် ပိုက်ဆံ နည်းနည်း သက်သာသွားတာပေါ့ ..`` 

အဲ့ဒီ အချိန်မှာပဲ ဖေဖေ နဲ့ စဝ်ခွန်ဖ တို့ အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာကြတယ်။ 

(အန်တီစောမြတ်သူဇာ) ။ ။ မောင်ရေ သွားကြရအောင် အိမ်မှာ စဝ်ဟွမ် ကိုပေးဖို့ စာအုပ်တွေလည်း ရှိသေးတယ်။ သူက 

မနက် အစောကြီးသွားတော့ မှာမို့ ပေးလိုက်ရအောင်..။ 

( စဝ်ခွန်ဖ) ။ ။ အေးလေ ဒါပေမဲ့ လမ်းမှာ သူဇာ့မေမေ သူငယ်ချင်းအိမ်ဝင်ရအုန်းမယ်နော် စဝ်ဟွမ်။ 

အကြာကြီးလျှောက်လိုက်နေရမယ်..။ 

(မေမေလေး) ။ ။ သားက အခု ကားမောင်းနေပြီပဲ သူဇာတို့ အိမ်ရောက်မှ ဖုန်းခေါ်လိုက်ပေါ့။ သူလာယူလိမ့်မယ်လေ...။ 

(အန်တီစောမြတ်သူဇာ) ။ ။ အင်း မေမေ က အဲ့ဒီရောက်ရင် တော်တော်နဲ့ ပြန်ဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး။ စဝ်ဟွမ် သိပ်နောက် 

ကျနေလိမ့်မယ်။ မနက်လည်း အစောကြီးသွားမှာ သိမ်းဆည်း စရာတွေလည်း ကျန်သေးတယ်မဟုတ်လား။ သူဇာ ရယ်၊ 

သမီးရယ်၊ စမ်ဟွမ်ကားနဲ့ သွားလိုက်မယ်လေ။ မောင်က မေမေ ကိုလိုက်ပို့လိုက်...။ 

(စောမြတ်ထွေး) ။ ။ ဟင့်အင်း သမီးက အိမ်မပြန်ချင်သေးပါဘူး။ ဖေဖေ ဖွားဖွား တို့နဲ့ လိုက်သွားမယ်..။ 

ဟိုက် သောက်ကျိုးနည်း၊ သူ့ဖာသာ ပဲ ကံကောင်းတာလား၊ လက်စွပ်က ပဲ ပါဝါကြီးလို့လား၊ ဆိုးကျိုးများ ဖြစ်ချင်လို့လား၊ 

အခြေအနေက ကျွန်တော်နဲ့ အန်တီသူဇာတို့ နှစ်ယောက်ထဲ ဆုံရမယ့် အခြေအနေ ကိုတွန်းထိုးပေးနေတယ်။ ကျွန်တော် တို့ 

အန်တီ စောမြတ်သူဇာ တို့ အိမ်ကို ကားမောင်းပြီး သွားနေကြတဲ့ အချိန်မှာ ပွင့်နေတဲ့ အခွင့် အရေးတွေ ကြောင့် ကျွန်တော့် 

ဖွားဘက်တော်က ကားပေါ်စတက်ကထဲက တက်ကြွနေပါတယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 

ခေါင်းထဲမှာလည်း တစ်တက်စားလည်း ကြက်သွန်ပဲ၊ နံမယ့်အတူတူတော့ ဝအောင်စားပစ်လိုက်တော့မယ်လို့လည်းတွေး 

နေမိတယ်။ အန်တီစောမြတ်သူဇာတို့ အိမ်မှာကလည်းခိုင်းတဲ့သူတွေ အိမ်ဖေါ်တွေနဲ့ ပြည့်နေတာဆိုတော့ အိမ်ရောက်ရင် 

အန်တီသူဇာက လမ်းရှာပေးမှရမယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်ကသိနေတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် လိုရမယ်ရ တောင်ခါးပန်းကနေပတ်တဲ့ 

လမ်းကနေဖြတ်မောင်းလိုက်တယ်။ အန်တီ သူဇာက 

``စဝ်ဟွမ် ဖြတ်လမ်းက သွား မလို့လား။ ဒီလမ်းက ညဘက်ဆို အန ္တရာယ် များတယ်နော်..`` 

ကျွန်တော် သိပါတယ် အန်တီသူဇာ..ကျွန်တော် ဒီလမ်း ကိုမျက်စေ့မှိတ်ပြီးတောင် မောင်းလို့ ရနေပါပြီ...`` 

အဲလိုမောင်းရင်း တောင်စောင်းကနေ ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းတွေသွားနေကြ ရှုခင်းကြည့်တဲ့နေရာ ကွက်လပ်လေးတစ်ခု ကို 

မောင်းလာခဲ့တယ်။ 

``ဟဲ့ ဘယ်ကိုထွက်သွားတာလဲ စဝ်ဟွမ်ရဲ့ လမ်းမပေါ်မှာပဲမောင်းလေ ချောက်ထဲ ကျအုန်းမယ်..`` 

``ကျွန်တော်ပြ စရာရှိလို့ ပါ အန်တီ သူဇာရဲ့...`` 

ကျွန်တော် ကားရပ်လိုက်တဲ့နေရာလေးက ကျွန်တော်တို့မြို့ကိုအပေါ်စီးကနေမြင်နေရတယ်လေ။ ကျွန်တော့် ဂျစ်ကားလေး က 

ဘေးမှာလည်းမှန်တံခါးမရှိတော့ လေလေးတဖြူးဖြူးနဲ့အပြင် ကျွန်တော်တို့ မြို့ကလေးကလည်း မီးရောင်မှိတ်တုတ်တုတ် နဲ့ 

ဟိုတစ ဒီတစ ကြည့်လို့ကောင်းနေတယ်။ ကောင်းကင်က လမင်းကလည်း တိမ်ကင်းစင်တဲ့ညမို့ အစွမ်းကုန်ရွှမ်းမြ နေပေ တယ်။ 

ကျွန်တော့်မှာတော့ ကားစက်သတ်လိုက်တာနဲ့ သဘာဝအလှကိုမခံစားနိုင်သေးပဲ ကျွန်တော့်အိတ်ကပ်ထဲက အဆင်သင့်ပွင့်ကျ 

နေပြီဖြစ်တဲ့ လက်စွပ်ကွင်းအကြီးကိုထုတ်ပြီး ကျွန်တော့်လက်ချောင်းတစ်ခုထဲစွပ်ထည့်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ 

လက်စွပ်အငယ် လေးကိုလည်း လိုရမယ်ရ ဆိုပြီး လက်ထဲ ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ 

`` အား လှလိုက်တာ ဒီနေရာလေးက ကျေးဇူးပဲ စဝ်ဟွမ်ရေ ဒီကို ခေါ်လာပြတာ..`` 

အန်တီစောမြတ်သူဇာက ညရှုခင်းကိုခံစားရင်းပြောလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က သူ့လက်ထဲဒီလက်စွပ်လေး ဘယ်လိုစွပ်ရမလဲ 

အကြံထုတ်နေတုန်း အန်တီသူဇာက ကျွန်တော့်ဖက်လှည့်လိုက်ပြီး 

``စဝ်ဟွမ် ညနေတုန်းက စဝ်ဟွမ်တို့ ရေချိုးခန်းထဲမှာဖြစ်ခဲ့တဲ့ကိစ္စကို ဘယ်သူ့မှမသိစေနဲ့ နော်...`` 

``ဟင့်အင်း ဘယ်သူ့မှ မသိစေရပါဘူး။ အန်တီသူဇာ..ကျွန်တော် ကတော့ အားမရသေးဘူး။ အဲဒီတုန်းက အချိန်လည်း 

မရှိလို့...`` 

``နိုး နိုး နိုး...တို့ ဒီလိုတော့ ထပ်ဖြစ်လို့ မဖြစ်ဘူး။ ငါတို့ တူအရီးချင်းဖြစ်တယ်ဆိုတာ တစ်ခြားသူသိသွားရင် အရှက်လုံး လုံးကွဲပြီ။ 

တို့ ဒီလိုထပ်မဖြစ်အောင် သတိထားရမယ်..`` 

``အန်တီသူဇာကရော မကြိုက်လို့လား အန်တီသူဇာရယ် ... နောက်ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့က တူအရီးလည်း မဟုတ်ပါဘူး`` 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 ကျွန်တော်က ဖိုးဖိုးနဲ့ ဖွားဖွားတို့ အဖြစ်အပျက်တွေကို ပြောပြလိုက်တယ်။ အန်တီသူဇာတောင် အံ့ဩသွားတယ်။ သူသိတာ 

က ဖေဖေနဲ့သူနဲ့က အမေတူ အဖေကွဲ၊ ဖိုးဖိုးက သူမနဲ့ ဘာမှမတော်မှန်းတော့သိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်က ဖေဖေ့သား မ 

ဟုတ်မှန်းမသိဘူး။ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော်နဲ့ သူနဲ့သွေးတော်စပ်နေတယ်လို့ထင်နေတယ်။ သူမမျက်နှာလေး နည်းနည်းတော့ 

လန်းသွားတယ်။ ကျွန်တော်ထင်တာကတော့ ကျွန်တော်နဲ့သူမ သွေးမတော် သားမစပ်မှန်းသိလိုက်ရတော့ သူမစိတ်ထဲအပြစ် 

ရှိတယ်ထင်တာ နည်းနည်းပေါ့သွားတဲ့ပုံပဲ ချက်ချင်းလိုလိုပါပဲ အန်တီသူဇာက မျက်နှာချက်ခြင်းပြန်တည်သွားပြီး........ 

``ဒါပေမဲ့ ငါတို့ကို အများအမြင်မှာ တူအရီးလို့သိထားကြတာ။ နောက်ပြီး တူအရီးမဟုတ်တောင် ငါ့အရွယ်၊ ငါ့ အဆင့်အတန်း 

နဲ့ စဝ်ဟွမ်လိုအရွယ်မျိုးနဲ့ဆိုတာ လုံးဝကိုကြားလို့မကောင်းဘူး။ စဝ်ဟွမ် တို့ကိုကတိပေးနော် ဘယ်သူ့ကိုမှ ညနေတုန်းက 

ကိစ္စ ကို မပြောပါဘူးဆိုတာ....`` 

``အန်တီသူဇာ အဲဒီ ကတိလိုချင်ရင်တော့ ကျွန်တော့်ကို နောက်ဆုံးအနေနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ် တစ်ခုတော့ လုပ်ပေးရမယ်..`` 

ကျွန်တော်က ပြောရင်းဆိုရင်းပါပဲ သူမရဲ့ အမေးမစောင့်တော့ပါဘူး။ ကျွန်တော့် ပုဆိုးကိုဖြေချလိုက်ပါတယ်။ လက်စွပ်ကွင်း 

ကြီးရဲ့အရှိန်နဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဖွားဖက်တော်က ကားစီယာတိုင်နဲ့အပြိုင် ငွားငွားစွင့်စွင့်ကြီးထောင်မတ်လို့နေပါတော့တယ်။ 

အန်တီ စောမြတ်သူဇာလည်း ပြောမဲ့စကားတွေလည်ချောင်းထဲမှာ တစ်သွားသလိုပဲရပ်သွားပါတယ်။ မျက်လုံးကြီးဝိုင်း စက် 

သွားပြီး 

``နိုး..နိုး..နိုး...ဟင့်အင်း..ဟင့်အင်း..စဝ်ဟွမ်..တို့ကို ..အဲ့လို အကြပ်မကိုင်...အွပ်..အူး`` 

 လေသံပျော့ပျော့လေးနဲ့ငြင်းနေရှာတဲ့ အန်တီသူဇာရဲ့ခေါင်းကို လည်ဂုတ်လေးကကိုင်ပြီး ကျွန်တော့်ပေါင်ပေါ် ဆွဲချလိုက် 

တော့ ဟတတ နှုတ်ခမ်းအစုံကိုတွန်းထိုးပြီး ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးက အန်တီသူဇာရဲ့လည်ချောင်းထဲထိဝင်သွားပါ တော့ 

တယ်။ နောက်တော့လည်း ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီး ကျွန်တော့်အန်တီသူဇာတစ်ယောက် မမှုတ်တတ်၊ မှုတ်တတ်နဲ့ကျွန်တော့် 

လိင်ချောင်းကြီးကို ကုန်းစုပ်မှုတ်ပေးနေတာကို သူမနို့ကြီးတွေကိုဆုပ်နယ်ပေးနေရင်း ဇိမ်ခံနေမိပါတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ စိတ် 

တွေက ပိုမိုစိတ်တက်ကြွလာတာနဲ့အတူ လက်စွပ်တန်ခိုးကြောင့်လိင်တန်ကြီးကလည်း အစွမ်းကုန်ဖောင်းကားလာလို့ အန်တီ 

သူဇာရဲ့ ပါးနှစ်ဖက်ဖောင်းကားလာပြီး သူမကိုယ်တိုင်လည်း အသက်ရှုမဝဖြစ်လာတာတွေ့ရတော့ ကျွန်တော်ကရပ်ခိုင်းလိုက် 

ပါတယ်။ 

 နောက် ကျွန်တော်ကားပေါ်ကဆင်းလိုက်ပြီး ကားရှေ့ခန်းကပတ်ကာ သူမထိုင်တဲ့ဘက်ကို လျှောက်သွားလိုက်ပါတယ်။ 

ကားတံခါးလေးဖွင့်ပေးပြီး သူမကို ကားအောက်ဆင်းခိုင်းလိုက်ပါတယ်။ သူမကို ကျွန်တော့်ဂျစ်ကား ရွှံ့ကာကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ 

ကိုင်ကာကုန်းခိုင်းလိုက်ပြီး ထမိန်ကို ခါးပေါ်ထိလိပ်တင်လိုက်တော့ လရောင်အောက်မှာ ဖင်လုံးကြီးတွေက ဖွေးကနဲ ပေါ်လာ 

ပါတယ်။ သူမပေါင်နှစ်လုံးဆုံရာခွကြားကတော့ အရိပ်ကျတာရယ် အမွှေးထူတာရယ်ကြောင့် သေချာမမြင်ရပေမဲ့ အတွေ့အ 

ကြုံရှိပြီးသား ကျွန်တော့်အဖို့ကတော့ မခက်ပါဘူး။ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီး စေးစေးကျပ်ကျပ်နဲ့ တိုးဝင်သွားတာနဲ့ သူမရဲ့ 

စောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေက နွေးထွေးနူးညံ့မှုတွေနဲ့ ဆီးကြိုနေခဲ့တယ်။ 

 အဲဒီနောက်တော့ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦးဟာ တိတ်ဆိတ်အေးချမ်းတဲ့ညလေးတစ်ညကို တအီးအီး၊ တအူးအူး ၊တဖုတ်ဖုတ်၊ 

တဖတ်ဖတ် အသံတွေနဲ့ဖျက်ဆီးခဲ့ကြပါတယ်။ ကျွန်တော်လုပ်ချင်ခဲ့တဲ့ စိတ်ကူးရတဲ့ ပုံစံမျိုးစုံနဲ့လုပ်ပစ်လိုက်တာ အန်တီသူဇာ 

တော့ ဘယ်နှစ်ချီပြီးသွားမှန်းမသိပေမဲ့ ကျွန်တော့်မှာတော့ လက်စွပ်အရှိန်နဲ့ တော်တော်ကြာမှ တစ်ချီပြီးသွားလို့ အန်တီသူဇာ ရဲ့ 

အတွင်းကျဆုံး စောက်ခေါင်းထဲ မှာ သုတ်ရည်များ ထုတ်ဖျန်းပစ်လိုက် မိပါတော့တယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

တက္ကသိုလ် ရှိရာ ရွှေမြို့တော်သို့... တက္ကသိုလ် ရှိရာ ရွှေမြို့တော်သို့ က္ကသိုလ် ရှိရာ ရွှေမြို့တော်သို့... 

 ကျော်သက်ခိုင်၊ ကြည်ပြာ၊ ဝင်းမာ၊ ကျွန်တော်ရယ်။ ကျွန်တော်တို့လေးယောက် ဝင်ခွင့်ရတဲ့တက္ကသိုလ်တွေမတူပေမဲ့ 

တက္ကသိုလ်တွေအားလုံးက ရွှေမြို့တော်မှာပဲရှိတာဆိုတော့ အတူတူသွားကြတာပေါ့။ မနက် အစောကြီးပဲ ရထားဘူတာရုံကို 

မိဘဆွေမျိုးတွေလိုက်ပို့ကြ၊ ကျွန်တော်တို့လည်း ပထမဆုံးကိုယ့်ဖာသာကိုယ် မိဘဆွေမျိုးတို့နဲ့ဝေးရာမှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် 

ကျောင်းသွားတက်ရတော့မယ်ဆိုတော့ စိတ်အားထက်သန်နေပြီး ပျော်ရွှင်မြူးထူးနေကြတာပေါ့ဗျာ။ ကျွန်တော်တို့ ရထားက 

တိုက်ရိုက်ရောက်မှာမဟုတ်ဘူးဗျာ။ ပထမဆုံးက နေ့တစ်ဝက်လောက်စီးပြီးမှ ဒုတိယမြို့တော် မန္တလာကိုရောက်မှာ မန္တလာ ကမှ 

ရထားပြောင်းပြီး နောက်တစ်ရက်လောက် စီးပြီးမှ ရွှေမြို့တော်ကိုရောက်မှာ။ 

 ကျော်သက်ခိုင်နဲ့ ကြည်ပြာက သမီးရည်းစားအတိအလင်းဖြစ်နေကြပြီမို့ ရထားကျွန်တော်တို့ မြို့ကထွက်တာနဲ့ သူတို့ နှစ် 

ယောက်ကအတူတူထိုင်ပြီး ဝင်းမာကို ကျွန်တော့်ဘေးပို့ထားကြသည်။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်က မနေ့ညက အန်တီသူဇာ နဲ့ 

ကောင်းကောင်းဆွဲထားခဲ့ပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တော့လည်း၊ အထုပ်အပိုးတွေထည့် ဟိုဟာကျန်မှာစိုး၊ ဒီဟာကျန်မှာစိုးလို့ တတိ တိ 

ထည့်နေရတာနဲ့ကိုတော်တော်နဲ့မအိပ်နိုင်တာလဲပါတယ်ဆိုတော့ ရထားထွက်ပြီး ခဏနေတာနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတော့တာပဲ။ 

 ညနေစောင်းကျတော့ မန္တလာမြို့ကိုရောက်နေပြီ။ အတိုချုံးလိုက်ရရင်တော့ ကျွန်တော်တို့ ရွှေမြို့တော်သွားမဲ့ရထား အိပ်စင် 

ပါတဲ့အတွဲပေါ်မှာနေရာယူပြီးတာကပြန်စရအောင်။ ကျွန်တော်တို့ အခန်းကထိုင်နေတဲ့ခုံတွေကို ဆွဲဆန့်လိုက်ရင်အိပ်ယာနှစ်ခု 

ရတယ်။ ထိုင်ခုံအပေါ်က နံရံတစ်ဖက်တစ်ချက်ကိုဆွဲချလိုက်ရင် တစ်ယောက်အိပ် အိပ်ယာစင်၂ခုရတယ်။ ကျွန်တော်တို့ က 

တွဲပေါ်ရောက်တာနဲ့ နံရံကအိပ်ယာစင်ကိုဆွဲချထားပြီးသား အောက်ကထိုင်ခုံတွေကိုသာ အိပ်ယာအဖြစ် မပြောင်းသေးတာ၊ 

လေးယောက်သား ညစာစားကြ တယ်။ 

 စားသောက်ပြီးတော့ ကျွန်တော်နဲ့ကျော်သက်ခိုင် အိမ်သာသွားကြရင်း လမ်းမှာသူ့ကိုတီးခေါက်ကြည့်တော့ ကြည်ပြာကဘာ 

မှလုပ်လို့မရကြောင်း ပါးလေးနမ်း၊ လက်ကလေးကိုင်တာကလွဲပြီး ဘာမှပေးမလုပ်ကြောင်းပြောပါတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော်တို့ 

တွဲကို ပြန်မရောက်ခင်လမ်းမှာ သူ့ကို လက်စွပ်၂ ကွင်းထုတ်ပြလိုက်တယ်။ 

``မင်းဒီဟာပြလိုက်၊ ငါတို့ လင်မယားလုပ်တမ်းကစားရအောင်လို့ပြောပြီး ပေးဝတ်လိုက် မင်း ကြည်ပြာစိတ်ပြောင်းရင်ပြောင်း 

သွားမှာပေါ့..အဲဒါ ငါ့အဖိုး အဖွား မင်္ဂလာ ဆောင်တုန်းက လက်စွပ်တွေ...`` 

 ကျွန်တော့်မှာ သူငယ်ချင်းအရင်းမို့ ခဏထုတ်ပေးလိုက်ရသော်လည်း စိတ်တော့ နည်းနည်း ပူတယ်။ တစ်ခုခု ဖြစ်မှာစိုးလို့။ 

နောက်တော့ အခန်းထဲပြန်ရောက်တော့ ဝင်းမာကို မျက်ရိပ်မျက်ခြေပြပြီး အခန်းထဲကခေါ်ထုတ်လာခဲ့တယ်။ ဝင်းမာကလည်း 

ရိပ်မိတော့ ကျွန်တော်နဲ့လိုက်လာပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ရထားပေါ်တက်တဲ့ လှေခါးရင်းနားမှာထိုင်ရင်း လေလေး 

တဖြူးဖြူးကိုအရသာခံရင်း တရိပ်ရိပ်ဖြတ်ကျော်လာတဲ့ လယ်ကွင်းပြင်တွေ၊ အိမ်လေးတစ်လုံးစနှစ်လုံးစကို ကြည့်နေကြ တယ်။ 

အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကြည်ပြာတစ်ယောက် သုတ်သီး သုတ်ပြာနဲ့ ထွက်လာ တယ်။ 

" ရှမ်းလေး လာပါအုန်း။ ကိုကျော် ဘာဖြစ်နေလဲ မသိဘူး" 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်လည်း ကမန်းကတန်းလိုက်သွားကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့ အခန်းထဲမှာ ထိုင်ခုံနှစ်ခုက 

တစ်ခုပေါ်မှာ ကျော်သက်ခိုင်တစ်ယောက် စန့်စန့်ကြီးလဲနေတယ်။ ကျွန်တော် အနားကပ်ပြီးသွားကြည့်လိုက်တော့ သူ့တစ် 

ကိုယ်လုံးကလည်း တောင့်တင်းနေတယ်။ သူ့မျက်နှာကတော့ အပြောရခက်သား၊ ပြုံးသလိုလို၊ မျက်စေ့ကတော့ စုံမှိတ်ထား 

တယ်။ ကြည့်ရတာ အိပ်မက်မက်နေသလိုပဲ။ သူ့ ဖွားဘက်တော်ကလည်း ပုဆိုးအောက်က အလံတိုင်ကြီးလို ထောင်ထွက်နေ 

တယ်။ ကျွန်တော် တော်တော်လေးထိတ်လန့်သွားတယ်။ ကျွန်တော့်တုန်းက အဲ့လိုမှ မဟုတ်တာကိုး။ 

" ဟေ့ကောင်...ငကျော်...ဟေ့ကောင်...ဘာဖြစ်လဲ...ကြားလား ငါခေါ်တာ..." 

 သူ့သွေးခုန်နှုန်းစမ်းကြည့်တော့လည်း ပုံမှန်ပဲ။ အသက်ရှုတာတော့ တစ်အားမြန်နေတယ်။ ကျွန်တော် ကောင်မလေး 

နှစ်ယောက်ကို လှည့်ကြည့်ပြီး၊ 

``နင်တို့နှစ်ယောက် အပြင်ခဏလောက်ထွက်နေလိုက်အုန်း..`` လို့ပြောလိုက်ပြီး သူတို့ထွက်သွားမှ ကျွန်တော်က ကျော် 

သက်ခိုင်လက်ထဲက လက်စွပ်ကိုခြေကန်ချွတ်ရပါတော့တယ်။ သူ့လက်ထဲက လက်စွပ်လည်းကျွတ်သွားရော ကျော်သက် 

ခိုင်ရဲ့ ခါးအောက်ပိုင်းက ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီးငြိမ်ကျသွားကာ သူ့မျက်လုံးတွေပွင့်လာခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော် 

လည်း အခုမှ သက်ပြင်းချနိုင်ပြီး 

``ဟေ့ကောင်..ဘယ်လိုဖြစ်သွားတာလဲကွ..`` 

``မသိဘူးကွာ..ငါတောအုပ်ထဲက ရေတံခွန်တစ်ခုနားရောက်သွားတယ်။ အဲဒီရေစပ်နားမှာ မြွေကြီးတစ်ကောင်က ရုတ်တ 

ရက် ကောင်မလေးဖြစ်သွားတယ်။ အသားကဝင်းနေတာပဲ။ ဖောင်ကလည်း တောင့်တောင့်၊ ကိုယ်လုံးတီး၊ ဆံပင်ခြေမျက်စေ့ 

လောက်ကို ဖားယားချထားတယ်။ သူက ငါ့ဟာကြီးကို လာစုပ်တာကောင်းလိုက်တာကွာ ငါသူ့ပါးစပ်ထဲမှာပဲ ထုတ်ပစ်လိုက် 

မိတယ်။ ဟိုက် ငါအိပ်မက်မက်နေတာလား...`` 

 ကျော်သက်ခိုင်က သူ့ပုဆိုးမှာစိုနေတဲ့အကွက်ကြီးကိုကြည့်ပြီး ရှက်သွားတယ်ထင်တယ်။ ကမန်းကတန်းထပြီး အထဲကို 

လှည့်ဝတ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ စကားပြောသံကြားသွားလို့ထင်တယ် ကောင်မလေးနှစ်ယောက် ဝင်လာကြတယ်။ 

ကြည်ပြာရဲ့မျက်နှာလေးက နီမြန်းမြန်းနဲ့ မျက်လုံးပုံစံတွေကတစ်မျိုးဖြစ်နေတာနဲ့ ကျွန်တော်သူ့လက်ကိုကြည့်လိုက်တော့ 

ဘယ်အချိန်က ဝတ်ထားမှန်းမသိတဲ့ လက်စွပ်လေး။ ဟိုက် သောက်ခွပဲလို့ ကိုယ့်ဘာသာကျိန်ဆဲနေမိတယ်။ ငါအတတ် ဆန်း 

လို့ ပေါက်ကရတွေတော့ဖြစ်ကုန်ပြီလို့တွေးမိတယ်။ အဲဒါကြောင့် ဗူးမှာရေးထားတာ ဖြစ်မယ်။ အသိဉာဏ်နဲ့ သုံးပါ ဆိုတာ။ 

ကြည်ပြာက ကျွန်တော့်လက်ကောက်ဝတ်ကိုလာဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်မှာ ရွေးစရာလမ်းမရှိတော့ပြီ။ သူမလက်ကို 

တစ်အားဆွဲဖြေပြီး ကျော်သက်ခိုင်လက်မောင်းပေါ်တင်ပေးလိုက်ရသည်။ နောက်တော့ ကျော်သက်ခိုင်ကိုလည်း မျက်စိတစ် 

ဖက်မှိတ်ပြကာ ကျွန်တော်တို့ အခန်းတံခါး သွားပိတ်လိုက်ရသည်။ 

 ကျော်သက်ခိုင်ကို အတင်းဖက်တက်ကာနမ်းရှုံ့နေသော ကြည်ပြာကို ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် ငေးကြည့်နေသည့် ဝင်းမာကို 

လက်တစ်ဖက်ကဆွဲကာ နံရံကပ်အိပ်စင်တစ်ခုပေါ်တက်ခဲ့လိုက်လေသည်။ နံရံကပ်အိပ်စင်လေးမှာ လူတစ်ယောက်စာသာ 

ဖြစ်သဖြင့် ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်မှာ ပူးပူးကပ်ကပ်ကလေး ဖြစ်နေရသည်။ ကျွန်တော်နဲ့ ဝင်းမာနဲ့ဆိုတာက နဂိုထဲကလည်း 

ဖက်ရမ်း နပန်းလုံးဆော့နေကျ ငယ်သူငယ်ချင်း အရင်းကြီး။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 သူ့ကိုလိုက်နေတဲ့ ကောင်ရှိတာလည်းသိတယ်။ အဲ့ဒီကောင်ကိုလည်း ဝင်းမာက တကယ်တော့ကြိုက်ချင်နေတာပါ။ ဒါပေမဲ့ 

မိန်းခလေးသဘာဝ နည်းနည်းစောင့်နေသည့်သဘော။ ကျွန်တော့်ကိုလည်း တိုင်ပင်ထားတော့ သူမအပေါ်မှာ ကျွန်တော့် 

စိတ်ထဲမှာလည်း ဘယ်လိုမှမနေပါ။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော်တို့အိပ်စင်တစ်ခုထဲမှာပူးကပ်ပြီး၊ ကျော်သက်ခိုင်နှင့် ကြည်ပြာတို့ကို 

ချောင်းနေကြခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ချောင်းသည်ဆိုတာကလည်း တကယ်တော့ပေါ်တင်ကြည့်တာပါ။ ကျော်သက်ခိုင်က တော့ 

ရှက်ရင်ရှက်မယ်။ ကြည်ပြာကတော့ ဘာမှဂရုမစိုက်တော့ပါ။ (လက်စွပ် အရှိန်ကြောင့်ဖြစ်မည် )။ 

 ကြည်ပြာမှာ တကယ်တော့ ကျော်သက်ခိုင်ကိုတက်ခွနေပြီဖြစ်လေသည်။ ကျော်သက်ခိုင်မှာ ပထမတော့ကျွန်တော်တို့အခန်း 

ထဲရှိနေတာ သတိထားမိပြီးရှက်နေသေးသည်။ ဒါပေမဲ့ တစ်ခါမှမကြုံစဖူး ကြည်ပြာမှာ ရက်ရောလွန်းနေသဖြင့်ကျော်သက်ခိုင် 

တစ်ယောက်ပွဲတော်ကြီးတွေ့နေလေသည်။ သူ့ လက်နှစ်ဖက်စလုံးမှာ ကြည်ပြာ့နို့နှစ်လုံးကို အင်္ကျီပေါ်မှပင် ဆုပ်နယ်နေ ပြီး 

ကြည်ပြာမှာ ကျော်သက်ခိုင် မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးကို နမ်းရှုံ့နေလေသည်။ နောက်တော့ ကျော်သက်ခိုင်ကိုယ်ပေါ်မှ လျှောချ 

လိုက်ပြီး ကျော်သက်ခိုင်၏လုံချည်ကိုပါဆွဲချွတ်လိုက်ကာ ကျော်သက်ခိုင်၏ ဖွားဘက်တော်မှာ ငေါက်ကနဲပေါ်လာတော့ 

သည်။ 

``အို့..ခစ်ခစ်…`` 

ဝင်းမာမှာ ရုတ်တရက်ရှက်သွားပြီး မျက်စေ့ပိတ်ပြီး ကျွန်တော့်ဘက်လှည့်လိုက်ရာ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲ သူမ ခေါင်းလေး 

တိုးဝင် ရောက်လာခဲ့ ပေသည်။ 

``ဟေ့ ဟိုမှာ ကောင်းခန်း ရောက်နေပြီ ကြည့်လိုက်ဦး…`` 

ကျွန်တော်က ဝင်းမာပုခုံးလေးကိုကိုင်ပြီးပြောလိုက်ရာ ဝင်းမာမှ မဝံ့မရဲဖြင့်ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်မိပြီး သူမ မျက်လုံးအစုံမှာ 

ပြူးထွက်လာတော့သည်။ မပြူးပဲ ခံနိုင်မလား၊ ကြည်ပြာတစ်ယောက် ကျော်သက်ခိုင်လိင်ချောင်းကြီးကို အားရပါးရ ဆုပ်ကိုင် 

ပြီး ပုလွေမှုတ်ပေးနေတာကိုး။ ဝင်းမာမှာမထူးတော့ဟူသော စိတ်ဖြင့်လားမသိ သေချာမြင်ရအောင် ကိုယ်လုံးလေးကို လိမ့်ပြီး 

ကြည့်နေသဖြင့် သူမဖင်လုံးလေးမှာ ကျွန်တော့်ပေါင်ခြံတွင်းတိုးဝင်လာတော့သည်။ ကျွန်တော့် ညီတော်မောင်မှာလည်း နိုးကြွ 

နေပြီဖြစ်ရာသွားထိုးမိမှာစိုးလို့ ဖင်ကို ကျွန်တော်က အနောက်ဖက်တတ်နိုင်သလောက် အနောက်ကို ကောက်ထားရသည်။ 

ဒါပေမဲ့ ကြည်ပြာကထမိန်လှန်ပြီး ကျော်သက်ခိုင်ပေါ်တက်မြင်းစီးတဲ့အချိန်မှာတော့ ဝင်းမာဖင်လုံးကလေး ကော့တက်လာ 

ကာ ကျွန်တော့် ညီတော်မောင်ကို ဖိနှိပ်ထားတဲ့ လက်ဖမိုးကိုလာထိမိနေတော့သည်။ 

 အိကနဲ ခံစားရသည့် အတွေ့အထိကတစ်ကြောင်း၊ အောက်က ဖြူဖြူဖွေးဖွေးပေါင်နှစ်လုံးနဲ့ ဖင်ကြီးကြွကာကြွကာကျော်သက် 

ခိုင်ပေါ်မှ တက်ညှောင့်နေသော ကြည်ပြာကြောင့်ကတစ်ကြောင်း၊ ကျွန်တော့်လက်ဖဝါးက အလိုလို ဝင်းမာရဲ့တင်သားကျစ် 

ကျစ်လေးကို ဆုပ်ညှစ်ကိုင်လိုက်မိသည်။ သို့ပေမဲ့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာတော့ ဝင်းမာကိုလုပ်လို့ မဖြစ်မှန်းသိနေ၏။ အခုနေ 

မွှန်လို့လုပ်မိသွားပါက သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးလည်းဖြစ်၊ ရည်းစားလည်းမဟုတ်၊ တော်ကြာ အတည်ယူနေရမယ်လို့ ကြောက် 

နေ၏။ လုပ်ချင်တာလုပ်ပြီးထားခဲ့လို့ ရမဲ့ မိန်းခလေးမဟုတ်တော့ အပရိကလောက်ပဲလုပ်လို့ရမယ်ဆိုတာ အတွင်းစိတ်က 

သတိပေးနေ၏။ ဒါပေမဲ့ အခြေအနေနဲ့ အချိန်အခါကလည်းကြည့်ဦး။ ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်း စိတ်ကမဆုံးဖြတ်ရသေးမှီ အတွေ့ 

အကြုံရှိနေပြီဖြစ်သောလက်က ဝင်းမာရဲ့ တင်သားလေးတွေကိုပွတ်သပ်ပေးနေရင်းက ထမိန်ကိုတစ်ဖြေးဖြေး မတင်လာခဲ့ 

မိရာ ကျွန်တော့်လက်ဖဝါးတွေက ဝင်းမာရဲ့ ပေါင်နောက်ဖက်အသားတွေကို ထိမိသွားသည်။ ဝင်းမာဆီမှ အသက်ပြင်းပြင်းရှု 

ရှိုက် လိုက်သံကြားလိုက်ရသည်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 ကျွန်တော့် လက်ချောင်းတွေက ဝင်းမာရဲ့ စိုရွဲနေပြီဖြစ်တဲ့ ပင်တီခွဆုံကိုသွားစမ်းမိသည်။ ဝင်းမာရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်း 

လေးပေါ်မှာ ကျွန်တော့်လက်တွေပွတ်သပ်ကစားလိုက်တော့ အင့်ကနဲ ဖြစ်သွားတဲ့ ဝင်းမာကကျွန်တော့်ကိုလှည့်မကြည့် 

ပဲလက်နောက်ပြန်ဖြင့် ကျွန်တော့်လက်ကောက်ဝတ်တစ်ဖက်ကို ဖမ်းဆုပ်ထားလိုက်သည်။ ကျွန်တော့်အနေနဲ့ကလည်း 

ဒီအချိန်ရောက်နေမှတော့မထူးတော့ပြီမို့ သူမလက်ကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ပြန်ဖမ်းဆုပ်ထားလိုက်ပြီး လွတ်သွားသောလက်က 

လက်ချောင်းများက သူမပေါင်ရင်းအတွင်းခံမျှော့ကြိုးအောက်ကိုတိုးဝင်သွားပြီး အမွှေးပါးပါးလေးနဲ့အိဖောင်းဖောင်း အဖုတ် 

လေးကိုသွားထိလိုက်သည်။ ဝင်းမာတစ်ချက်တုန်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ သူမ အဖုတ်ကို တစ်ခြား ယောင်္ကျားလေး တစ်ယောက် 

ပထမဦးဆုံး ထိကိုင် ဖူးတာပဲ ဖြစ်မည်။ ကျွန်တော့် ရဲ့ လက်ခလယ်ထိပ်လေးက စွတ်စိုစို လေးနဲ့ ပျော့အိအိ အဖုတ် နှုတ်ခမ်း 

သားလေးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးရင်း က နူးအိနေသော နွေးထွေးထွေး စောက်ခေါင်း လေးထဲ တိုးဝင် သွားတော့သည်။ 

“..အားးးးး…ဟင့်…..” 

 ဝင်းမာဆီက ငြီးသံလေးထွက်လာ၏။ စေးစေးကျပ်ကျပ်အဖုတ်လေးထဲ ကျွန်တော့်လက်ခလယ်ကို ဖြေးဖြေးခြင်းဖိသွင်းရင်း 

က ဝင်းမာမျက်နှာလေးကိုငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ သူမတစ်ယောက်မျက်စေ့လေးပိတ်နေပါပြီ။ အောက်မှာတော့ ကြည်ပြာတစ် 

ယောက်တော့ လက်စွပ်အရှိန်နဲ့ကြမ်းနေသည်။ ကျော်သက်ခိုင်ကို အပေါ်ကမြင်းစီးနေရင်းက သူမရဲ့တီရှပ်ကိုပါ ခေါင်းပေါ်မှ 

လက်နှစ်ဘက်ဖြင့်မကာချွတ်လိုက်သည်။ နောက်တော့ ဇီးရောင်ဘရာဇီယာလေးပါကျွတ်သွား၏။ နို့လေးက ပေါက်စီခပ်ကြီး 

ကြီးလေးတွေလို အပျိုနို့လေး၊ အသားအရည်ကလည်းဖွေးနုနေတော့ အရမ်းကြည့်လို့ကောင်းလှသည်။ အောက်က ကျော် 

သက်ခိုင်ကတော့ ပွဲတော်ကြီးတွေ့နေလေပြီ။ သူ့အပေါ်ထိုင်ဆောင့်နေလို့ တုန်တုန် တုန်တုန်နှင့် လှုပ်ခါနေသော အပျိုနို့ လေး 

ကို သူ့လက်ဝါးကြီးတွေနဲ့အောက်ကပင့်ကိုင်ရင်း ဆုပ်နယ်သမနေလေသည်။ သူတို့ကိုကြည့်ရင်း ကျွန်တော့်လက်ခလယ် 

ချောင်းကလည်း စိုရွဲသော်လည်း စေးစေးကပ်ကပ်လေးနဲ့အိနေတဲ့ ဝင်းမာရဲ့ စောက်ခေါင်းလေးထဲ အဆုံးထိ တိုးဝင်တိုးထွက် 

လုပ်ပေးမိနေလေပြီ။ ဝင်းမာမှာ ကျွန်တော့်လက်ကောက်ဝတ်ကို သူမလက်သည်းတွေနှင့်ကုတ်ခြစ်ဖမ်းဆုပ်ထားသော်လည်း 

တွန်းမထုတ်။ ကျွန်တော့်လက်ကို ထိန်းပေးထားသလို သာကိုင် ထားခြင်း ဖြစ်လေသည်။ 

``ဟင့်..ဟင့်..အီး..`` 

 ဝင်းမာရဲ့ငြီးသံက တဖြေးဖြေးနဲ့ကျယ်လာတယ်။ အောက်က ကျော်သက်ခိုင်အသံလည်းအတူတူပဲ တအီးအီး ဖြစ်လာတယ်။ 

ခဏနေတော့ ဝင်းမာတစ်ကိုယ်လုံးတောင့်တင်းသွားပြီး ကျွန်တော့်လက်ကို သူမလက်တွေနဲ့ ကုတ်ခြစ်လိုက်ပြီးငြိမ်သွားတော့ 

သူမပြီးသွားကြောင်း ကျွန်တော်သိလိုက်ရတယ်။ အောက်မှာလည်း ကျော်သက်ခိုင် တစ်ယောက် ပြီးသွား တယ်ထင်တယ်။ 

ဒါပေမဲ့ ကြည်ပြာတစ်ယောက်ကတော့မပြီးသေးလို့ထင်တယ်။ အောက်ကိုဆင်းလိုက်ပြီးပျော့ခွေသွားတဲ့ ကျော်သက်ခိုင်ရဲ့ 

လိင်တန်ကြီးကို ကုန်းလျက်နေရာကနေပြီးတော့ ဆက်စုပ်နေတယ်။ ကျော်သက်ခိုင် နှစ်ချီပြီးသွားပြီဆိုတော့ နားချင်သလိုဖြစ် 

နေပြီး မသိမသာကြည်ပြာကိုတွန်းနေပေမဲ့ ကြည်ပြာကအတင်းဆက်မှုတ်နေတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှကျွန်တော် လန့်လာတယ်။ 

ဒုက္ခပဲ စောက်ပြဿနာတော့တက်တော့မှာပဲဆိုပြီး အိပ်စင်ပေါ်ကနေ အောက်ကိုကမန်းကတန်း ပြေးဆင်းသွားတယ်။ ဝင်းမာ 

လည်းဆင်းလိုက်လာတယ်။ ကျွန်တော်ကလည်း ကြည်ပြာကိုဆွဲ ဝင်းမာကသဘက်တစ်ထည်ယူပြီး ကြည်ပြာ့ကိုခြုံပေးနေ 

တယ်။ အဲဒီအချိန် ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဖြစ်နေတုန်း ဘယ်သူမှမမြင်အောင် ကျွန်တော်ကြည်ပြာရဲ့လက်ထဲက လက်စွပ်ကိုဆွဲချွတ် 

ပြီး ကျွန်တော့်ဘောင်းဘီအိတ်ထဲထည့်လိုက်ရတယ်။ လက်စွပ်ကျွတ်သွားတာနဲ့ခဏပါပဲ ကြည်ပြာတစ်ယောက် ဝင်းမာရင်ခွင် 

ထဲ ခေါက်ကနဲ ပြိုလဲကျသွားပါတော့တယ်။ 

ကျွန်တော် ဗူးပေါ်မှာရေးထားတဲ့အသိဉာဏ်ဖြင့်မသုံးစွဲပါကဆိုးကျိုးပေးလိမ့်မည်ဆိုတာ ချက်ခြင်းသွားသတိရမိလိုက်လေ 

သည်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 ကျွန်တော်တက္ကသိုလ်ရောက်ပြီးတော့ နေရာအသစ်၊ လူအသစ်တွေနဲ့တွေ့ရလို့စိတ်လှုပ်ရှားနေတာကတစ်ကြောင်း၊ 

ကျော်သက်ခိုင်နဲ့ကြည်ပြာကလည်း ရထားပေါ်ကအဖြစ်အပျက်တွေကြောင့်မို့လားမသိ ကျွန်တော့်ကိုရှက်နေကြသည်ထင်၏။ 

ရှောင်နေကြသည်။ ဝင်းမာနဲ့ကျွန်တော်ကလည်း ဘာမှမဖြစ်သလို သူငယ်ချင်းပြန်ဖြစ်နေကြသည်။ တစ်လမပြည့်ခင်ပင် 

ကျွန်တော်တစ်ယောက်သူငယ်ချင်းအသစ်၊ နေရာအသစ်တွေနဲ့အသားကျလာသည်။ ကျွန်တော်တက်နေသော အင်ဂျင်နီယာ 

ကျောင်းနှင့် ကျော်သက်ခိုင်တက်နေသော သစ်တောမှာလည်းတစ်ကျောင်းစီဖြစ်သဖြင့် အရင်လိုလည်းနေ့တိုင်းမဆုံဖြစ်ကြပါ။ 

ကြည်ပြာနှင့်ဝင်းမာတို့မှာ စီးပွားရေးမှာဆိုတော့ ကျော်သက်ခိုင်နှင့်နီးသည်။ ကျွန်တော်တို့ကျောင်းမှာကျောင်းသူ နည်းပါးပြီး 

ကျောင်းသားများသာပေါများလှသဖြင့် ဝင်းမာတို့ကျောင်းဘက်ကိုဆော်ရှိတ်ရင်းရောက်လေ့ရှိသည်။ ကျွန်တော်တို့ တစ်ပတ် 

တစ်ခါလောက်တော့ဆုံဖြစ်ကြပါသည်။ 

 ကျွန်တော်နှင့်ပထမဆုံးမိတ်ဆွေဖြစ်ရတာကတော့ ကျွန်တော့်အခန်းဖော် ဝင်းမောင်ဖြစ်သည်။ သူကတော့ မြစ်ဝကျွန်းပေါ်မြို့ 

လေးတစ်မြို့မှဖြစ်သည်။ ကျွန်တော့်ထက်အသက်ကြီးပုံရသည်။ ပထမတော့ ကိုဝင်းမောင်ဟုကျွန်တော်ခေါ်သေးသည်။ 

နောက်တော့သူ့မှာညီမတွေရှိမှန်းသိသွားတော့ အစ်ကိုကြီးဟုနောက်ပြောင်ခေါ်ရင်းမှသူ့နာမည်အစ်ကိုကြီးဟုတွင်သွားသည်။ 

သူနဲ့ပတ်သက်တာတွေ အဖြစ်အပျက်တွေ ရယ်စရာတွေ အများကြီးရှိသော်လည်း စာဖတ်သူများပျင်းနေမှာစိုးလို့ နောက်ကြုံမှ 

ပြောပြပါမည်။ 

 ဒုတိယတစ်ယောက်ကတော့ ကထိကဒေါ်မရ(ma-ra)ဝင်းသန့်ဖြစ်ပါသည်။ အန်တီသူဇာ၏သူငယ်ချင်းအရင်းဖြစ်ပြီး သူတို့ 

မှာ နိုင်ငံခြားမှာအတူတူဘွဲ့လွန်သွားသင်လာခဲ့ကြသူများဖြစ်သည်။ အန်တီသူဇာ၏တူမှန်းသိသွားပီးကထဲက လိုတာရှိရင်သူ့ 

ကိုပြောဖို့မှာထားခဲ့သည်။ ဒေါ်မရဝင်းသန့်မှာ ကျွန်တော့်အဓိကဘာသာရပ်ဌာနမှမဟုတ်ပဲ ကြိုက်တာရွေးဘာသာရပ်များ 

(အီလက်တစ်)ထဲမှ ဘာသာတစ်ခုသာသူနှင့်ဆိုင်သည်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့လိုအတန်းငယ်များကို သူမကမသင်ပါ။ သူမမှာ 

သူမနှင့်သက်ဆိုင်သော ဘာသာရပ်အဓိကယူသော အတန်းကြီးသူများကိုသာစာသင်သဖြင့် ကျွန်တော့်ကိုသင်သော တစ်ချို့ 

ဆရာများမှာ သူမလက်အောက်မှဝန်ထမ်းများသာဖြစ်ကြသည်။ သူမခင်ပွန်းသည်မှာ ဗိုလ်မှူးကြီးတစ်ဦးဖြစ်ပြီး၊ သူမကိုယ် 

တိုင်လည်း ငွေကြေးချမ်းသာသောမိဘများဘက်က တစ်ဦးတည်းသောသမီးဖြစ်သဖြင့် ကျောင်းသို့ကိုယ်တိုင် ကားအကောင်း 

စားမောင်းပြီးလာလေ့ရှိသည်။ ခလေးရဖို့ကံမပါလို့လားမသိ၊ သားသမီးမရှိ၊ အဝတ်အစားအပျံစား ခေတ်မှီမှီသာဝတ်စားတတ် 

သည်။ အသားအရည်မှာ ညိုစိမ့်စိမ့်ပေမဲ့ ချောမွတ်ကာဝင်းနေသည်။ ကိုယ်လုံးသွယ်သွယ်ကျစ်ကျစ်မို့ ၅ ပေ၄လက်မအရပ်မှာ 

မြင့်သလိုထင်ရသည်။ သာမန်မိန်းမတွေထဲမှာတော့ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း အရပ်ရှည်ရှည်မို့ ထင်ထင်ရှားရှားရှိသည်။ 

နန်းဆန်ဆန် ဆံထုံး မြင့်မြင့်ထုံးထားလေ့ရှိသဖြင့် ကထိကမှန်းသိသာသည်။ အန်တီသူဇာနှင့် ကွာခြားသည့်အချက်မှာ 

အန်တီသူဇာက မျက်နှာမာပြီး အမြဲတမ်းရှစ်ခေါက်ချိုးနေတတ်သဖြင့် ကျောင်းသားများကြောက်ကြသည်။ ဒေါ်မရဝင်းသန့် 

ကတော့ မျက်နှာချိုသည်။ ပါးပေါ်မှာပါးချိုင့်ခွက်ကလေးနှင့် ညီညာသော သွားလေးများကြောင့် ချစ်ခင်သူပေါများလှပေသည်။ 

 နောက်တစ်ယောက်ကတော့ ကျွန်တော်တို့အတန်းထဲကဖြစ်သည်။ တစ်ခြားနယ်မြို့လေးတစ်ခုကလာတက်သည့် ကောင်မ 

လေးဖြစ်သည်။ ကျောင်းစဖွင့်ပြီးရက်ပိုင်းလောက်က ကိုယ်ဘယ်အခန်းကိုဘယ်လိုရှာရမှန်းမသိ မျက်စေ့လည်နေရင်း၊ ကောင် 

မချောချောလေးတွေကိုသာ ဘယ်သွားရမလဲလိုက်မေးတတ်သည့်အကျင့်ကြောင့် ရင်ရင်ထွေးနှင့် အမှတ်မထင်ရင်းနှီးသွားခဲ့ 

ရသည်။ ကျွန်တော်လိုက်ရှာနေသည့်အခန်းက သူမသွားမည့်အခန်းဖြစ်နေသဖြင့် လမ်းမညွှန်တော့ပဲ သူမနှင့်လိုက်ခဲ့ရန်ခေါ် 

သွားပြီး၊ အတန်းအတူတူတက် နောက်တော့တွေ့ရင်ပြုံးပြနှုတ်ဆက်ရာမှမေဂျာလည်းတူတော့ရက်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာရင်းနှီး 

သွားသည်။ ရင်ရင်ထွေးမှာ ပထမတော့ရိုးရိုးသားသားပုံလေးဖြစ်သည်။ အားမနာတမ်းပြောရရင် တောပုံလေးဖြစ်သည်။ အရပ် မှာ 

၅ပေ ၃လက်မလောက်ရှိသဖြင့် မိန်းခလေးတွေထဲမှာတော့ မပု၊ မရှည်လေးဖြစ်သည်။ ကိုယ်လုံးသွယ်သွယ်၊ မျက်နှာသွယ် 

သွယ်လေးဖြစ်သည်။(နယ်မြို့လေးက ပထမဆုံးရွှေမြို့တော်သို့ရောက်ဖူးတာကြောင့် အစပိုင်းသိပ်မပြင်ဆင်တတ်သေးလို့ 

ထင်သည်။ နောက်ပိုင်းနှစ်တွေကျတော့ ပြင်တတ်ဆင်တတ်သွားလို့ အရမ်းလှလာပြီးလိုက်တဲ့သူတွေ တအားများလာသည်။) 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

ကျွန်တော် ရွှေမြို့တော်ရောက်ပြီးကာစ ရထားပေါ်မှာဖြစ်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်ကြောင့် စိတ်ကသိပ်မအီမသာဖြစ်တာက တစ် 

ကြောင်း၊ အခွင့်အရေးမကြုံတာကတစ်ကြောင်း၊ ကျွန်တော့်လက်စွပ်ကို လုံခြုံတဲ့တစ်နေရာမှာသိမ်းထားလိုက်ပြီး မေ့တေ့တေ့ 

တောင်ဖြစ်နေရပါတယ်။ အဆောင်နေကျောင်းသားလည်းဖြစ် ကိုယ်အခုတွေ့နေရတာတွေကလည်း ကျောင်းသူတွေ၊ ဆရာမ 

တွေသာများပြီး ကိုယ်ကလက်စွပ်အားကိုးလုပ်လိုက်ပြီးရင် ဘယ်နေရာသွားလုပ်ရမယ်မှန်းကလည်း မသိ၊ အဲဒါကြောင့်လည်း 

ပါပါတယ်။ 

 တစ်နေ့ ကျွန်တော်စာသင်ခန်းကအထွက် ဒေါ်မရဝင်းသန့် စောင့်နေတာတွေ့ရပါတယ်။ သူ့ကိုတွေ့ချင်ရင် ခါတိုင်းဆို 

သူ့ရုံးခန်း ကိုသွားမှပဲတွေ့ရလို့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ထူးဆန်းနေတယ်။ 

" ဟေး စဝ်ဟွမ် မမသူဇာတို့ ရွှေမြို့တော်ရောက်နေတယ်။ အဲဒါ စဝ်ဟွမ်ကို ပြောစရာရှိလို့တဲ့။ ဆရာမရုံးခန်း ခဏလိုက်ခဲ့ဦး " 

 ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲမှာ အတွေးတွေအမျှင်တန်းလို့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်နောက်က လိုက်သွားခဲ့တယ်။ ေခေါင်းထဲမှာသာ အတွေး 

တွေကရှုပ်နေတာ မျက်လုံးကတော့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ရဲ့လုံးကျစ်ကျစ်တင်သားဆိုင်လေးက သူမရဲ့ခါးကျင်ကျင်လေး အောက် 

က လှလှလေးစွင့်ကားနေတာကို သတိပြုမိနေတယ်။ သူမရုံးခန်းထဲရောက်တော့ တယ်လီဖုန်းကိုကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး 

နံပါတ်တွေလှည့် နေတယ်။ 

``အော် မမသူဇာ လား မရ (ma-ra) ပါ။ ဒီမှာ စဝ်ဟွမ် ရောက်နေပြီ.....ရော့ရော့ စဝ်ဟွမ် မမသူဇာနဲ့ ပြောလိုက်အုန်း..`` 

``အော်..အန်တီသူဇာလား ..ဘယ်တုန်းက ရောက်နေလဲ...`` 

`` စဝ်ဟွမ်..ငါ အရေးတစ်ကြီးပြောစရာရှိလို့..ကျောင်းချိန်ပြီးရင်..မရ(ma-ra) နဲ့လိုက်လာခဲ့လိုက်.. ဒါပဲနော်.. မရ ကို 

ြပြန်ပေးလိုက် တို့ပြောစရာရှိလို့...`` 

 ကျောင်းချိန်ပြီးတော့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ရဲ့ကားလေးနဲ့ အန်တီသူဇာတို့တည်းနေတဲ့ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖတို့ အမျိုးအိမ်ကို 

လိုက်လာခဲ့ပါတယ်။ ကားရှေ့ခန်းမှာထိုင်ရင်းက ဒေါ်မရဝင်းသန့်ရဲ့တန်ဖိုးကြီးရေမွှေးရနံ့ သင်းပျံ့ပျံ့ရယ်၊ ဘေးတိုက်မြင်နေရ 

တဲ့ ရင်သားလုံးလုံးမို့မို့လေးရယ်၊ စတီယာရင်ကိုဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လက်ချောင်းလှလှလေးတွေရယ်က ကျွန်တော့်ညီတော် 

မောင်ကို ပုဆိုးခြုံ အောက်က ငုတ်တုတ်ထထိုင်ရလောက်အောင်ကို မရိုးမရွဖြစ်စေတယ်။ အဲဒီတော့မှ ကျွန်တော့်လက်စွပ်ကို 

သတိရတယ်။ အဆောင်ပြန်ရောက်ရင်တော့ ငါဖွက်ထားတဲ့နေရာပြန်ကြည့်ဦးမှပဲလို့ တေးထားလိုက်တယ်။ 

 အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖတို့ အမျိုးတွေကလည်း ခြံဝင်းအကျယ်ကြီးနဲ့ ဧည့်သည်အတွက် ခြံထဲမှာအိမ်တစ်လုံးတောင်သတ်သတ် 

ဆောက်ထားတယ်။ အန်တီသူဇာနဲ့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်တို့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်မတွေ့တာကြာလို့၊ တစ်ယောက်အ 

ကြောင်းတစ်ယောက် မေးကြ ပြောကြ၊ အလုပ်အကြောင်း၊ မိသားစုအကြောင်းပေါ့။ အန်တီသူဇာအကြောင်းကတော့ 

ကျွန်တော်က တော်တော်များများသိပြီးသားပေမဲ့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်အကြောင်းတော့ အခုမှ တော်တော်များများသိ လိုက် ရ 

တယ်။ သူမယောင်္ကျား ဗိုလ်မှူးကြီးမျိုးသန့်က သဘောၤပေါ်မှာနေတာများလှကြောင်း သူတို့မှာ သားသမီးမရနိုင်တော့ကြောင်း 

စသည် စသည်။ နောက် တော့ ကျွန်တော့်ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး နောက်နေ့မနက် ကျောင်းသွားဖို့လာခေါ်မည်ဖြစ်ကြောင်းပြောပြီး 

ထားသွားလေသည်။ အဲဒီ တော့မှ အန်တီသူဇာနှင့် ကျွန်တော်နှစ်ယောက်ထဲကျန်ခဲ့သည်။ အန်တီသူဇာ၏မျက်နှာမှာ 

အရမ်းပျက်နေ၏။ 

 အခုနတုန်းက ဒေါ်မရဝင်းသန့်နှင့် စကားပြောနေစဉ်က ဟန်မပျက်ထိန်းထားတာကိုလျှော့ချလိုက်သဖြင့် အခုတော့ 

တော်တော် ကြီးကို သိသာနေသည်။ 

" စဝ်ဟွမ် ငါ တော့ ဒုက္ခရောက် ပြီသိလား" 

" ဘာဖြစ်လို့လဲ အန်တီသူဇာ " 

" ငါ..ငါ့မှာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီ.." 

" ဟင်..ဗျာ..ဘယ်လို...ဟိုဟို..ကျွန်တော့်ကြောင့်တော့..." 

ကျွန်တော်ပြောနေရင်းတန်းလန်းက အန်တီသူဇာ၏မျက်နှာထားကိုကြည့်ပြီး ရပ်သွားသည်။ အန်တီသူဇာ၏ မျက်နှာပေါ်မှာ 

အဖြေတွေ့နေရပြီထင်သည်။ 

" ငါ..ကိုခွန်ဖ နဲ့ ဟိုဟာမလုပ်တာ (၁၀) နှစ်လောက် ရှိပြီလို့ ပြောထားတယ်မဟုတ်ဘူးလား." 

ကျွန်တော့်မှာ ဒီတစ်ခါကတော့ ခေါင်းနပန်းကြီးကာ ဖိုးဖိုးပြောခဲ့သည့် လက်စွပ်ဗူးပေါ်မှာရေးထားသည့် အသိဉာဏ်ဖြင့် 

မသုံးစွဲပါက ဆိုးကျိုးပေးလိမ့်မည်ဆိုတာကို ပြန်ကြားယောင်မိပြန်တော့သည်။ 

 ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲမှာထူပူနေ၏။ အန်တီသူဇာ၏ တရှုံ့ရှုံ့ငိုသံကြားမှ ကျွန်တော့်ကိုပြောပြသည်များကိုစဉ်းစားပြီး ကိုယ့် 

ကိုယ်ကိုအပြစ်တင်လို့ မဆုံးနိုင်အောင်ဖြစ်မိသည်။ အန်တီသူဇာက သူမမှာ ဒါတွေမလုပ်ဖြစ်တာ နှစ်ပေါင်းများစွာကြာခဲ့ သ ဖြင့် 

အမှုမဲ့ အမှတ်မဲ့ ဖြစ်သွားတာက တစ်ကြောင်း၊ အဲဒီနေ့ကလည်း မမျှော်လင့်ပဲ ကျွန်တော်နဲ့အချီပေါင်းများစွာ၊ အကာအ 

ကွယ်မရှိဆွဲလိုက်သည်ကတစ်ကြောင်းကြောင့်ထင်သည်။ တစ်ခါမှမမှန်ပဲမနေဖူးသည့် ရာသီလာတာနောက်ကျတော့မှ သတိ 

ရသွားပြီး ကိုယ်ဝန်ရှိနိုင်ကြောင်း၊ စိတ်ပူနေကြောင်းပြောတော့ ကျွန်တော်က အန်တီသူဇာဆရာဝန်ပြကြည့် ပြီးပလား၊ ကိုယ် 

ဝန်ကသေချာလို့လားဟုမေးတော့လည်း ခေါင်းရမ်းပြသည်။ တစ်လလောက်မလာတာနဲ့ ကိုယ်ဝန်ရှိမရှိစစ်လို့ ရလားမရလား 

လည်း သူမသေချာကြောင်း၊ ဒါပေမဲ့ လုပ်စရာရှိလျှင်စောစောစီးစီးလုပ်လို့ရအောင် လမရင့်ခင်တစ်ခုခုလုပ်ဖို့ ကျွန်တော်သ 

ဘောတူ၊ မတူလာဆွေးနွေးတာဖြစ်ကြောင်းပြောပြတော့ ကျွန်တော့်မှာ ကြက်သီးမွှေးညှင်းတွေထောင်ထပြီး၊ ခေါင်းထဲမှာ လည်း 

ငါ့ရင်သွေးဆိုတာပေါ်လာတယ်။ ကျွန်တော် အသက် (၂၀)တောင်မပြည့်တော့သေးခင် ခလေး အဖေဖြစ်တော့ မှာပါ လား။ အဲ့လို 

အတွေးတွေ ယောက်ရက်ခတ်နေတယ်။ အန်တီသူဇာကလည်း ကျွန်တော့်ကို မျက်လုံးချင်းစေ့စေ့မကြည့်ပဲ 

ကြမ်းပြင်ကိုငုံ့ကြည့်ရင်းက သူလည်းဖြစ်နိုင်ရင် တစ်ကယ်ကိုယ်ဝန်ရှိနေတယ်ဆိုရင်တောင် မဖျက်ချချင်ကြောင်း၊ သူ ဘယ်လို 

နည်းနဲ့ အများအမြင်မှာတင့်တယ်အောင်ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဟု အကြံပေးစေလိုကြောင်း တိုးတိုးလေး ပြောရှာပါတယ်။ အဲဒီ 

အချိန်မှာ ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲအလင်းတန်းတစ်ခုတိုးဝင်လာသလို ဘာလုပ်ရမလဲဆိုတာ ထင်းထင်းကြီး အာရုံရသွားပါတယ်။ 

အဲဒါနဲ့ အန်တီသူဇာကို ကျွန်တော် အကြံတစ်ခုရပြီဖြစ်ကြောင်း ဘာမှမပူဖို့။ ကျွန်တော် ဒေါ်မရဝင်းသန့်နဲ့ နောက်နေ့ပြန်လိုက် 

လာပြီး၊ အန်တီသူဇာတို့ဆီမှာ အိပ်မယ်ဖြစ်ကြောင်း၊ စိတ်မပူဖို့အကြောင်းပြောပြီး ဘတ်စကား အဆင့်ဆင့် စီးရင်း ကျွန်တော့် 

အဆောင်ကို ပြန်လာခဲ့ ပါတော့သည်။ အဆောင်ပြန်ရောက်တာနဲ့ ကျွန်တော့် လက်စွပ်ဗူးသိမ်းထားသောနေရာကို ကမန်းက 

တန်းဖွင့်ကြည့်ပြီးတွေ့ရမှ သက်ပြင်းချနိုင်ပြီး နောက်နေ့အတွက်အစီအစဉ်ကို ခေါင်းထဲမှာစဉ်းစားရင်းအိပ်ပျော်သွားခဲ့ပါသည်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 နောက်နေ့တစ်မနက်လုံးလည်း ကျောင်းစာထဲစိတ်မရောက် အန်တီသူဇာနဲ့ ကလေးအကြောင်းသာစဉ်းစားနေမိပါသည်။ 

ကိုဝင်းမောင်ကတောင် ကျွန်တော်မျက်နှာမကောင်းတာကိုရိပ်မိပြီး ရည်းစားပူမိတာလားဟုစနေပါသည်။ သူက ကျွန်တော်နှင့် 

ရင်ရင်ထွေး ဘာလိုလို ညာလိုလိုဟုထင်နေပါသည်။ ကျွန်တော်လည်း ထွေထွေထူးထူး ရှင်းပြမနေတော့ပါ။ ကင်တင်းသွား 

ထိုင်ရင်း စိတ်ကိုမနည်းငြိမ်အောင်ထိန်းနေရပါသည်။ နောက်ညနေပိုင်း ကိုဝင်းမောင်ကို ကျွန်တော်ဒီည အဆောင်ပြန်မအိပ် 

တော့ပဲ အမျိုးအိမ်သွားအိပ်မည့်အကြောင်းပြောရင်း ဒေါ်မရဝင်းသန့်ကားနှင့်လိုက်ပါလာခဲ့ပြန်ပါသည်။ ကားပေါ်မှာ မနေ့က 

အတိုင်းပင် ဒေါ်မရဝင်းသန့်၏ ရေမွှေးရနံ့ကအတော်ကို ဆွဲဆောင်မှုရှိလေသည်။ အသားရောင်ရင်ဖုံးအင်္ကျီပိတ်သားပါးပါး 

ကျပ်ကျပ်လေးကြောင့် ကျွဲကောသီးလုံးလို မို့မောက်မောက် ရင်သားအစုံ၊ ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် ဗိုက်သားလေးများနှင့် ထမိန်သား 

အောက်မှပင် ထင်းထင်းကြီးပေါ်နေသော ပေါင်တန်ဖြောင့်စင်းစင်းတွေက၊ စိတ်ရှုပ်နေသော ကျွန်တော့်ကိုပင် အလွတ်မပေး၊ 

ဖမ်းစားနေသဖြင့်၊ ကျွန်တော့် ညီတော်မောင်မှာ တဖြည်းဖြည်းခြင်းတင်းမာလာရသည်။ 

 ကျွန်တော်က ဟန်မပျက်ရအောင်ပါလာသောလွယ်အိတ်ကို ပေါင်ပေါ်တင်လိုက်ပြီး လွယ်အိတ်ထဲဘာရယ်မဟုတ် လက်နှိုက် 

စမ်းလိုက်တော့ လက်စွပ်ဗူးကပွင့်ပြီး ကျွန်တော့်လက်ဖဝါးပေါ်လက်စွပ်နှစ်ကွင်းရောက်လာခဲ့တော့သည်။ ဒါပေမဲ့ ဘယ်လိုမှ မ 

ဖြစ်နိုင်၊ နေရာဒေသကလည်း မသင့်လျှော်သဖြင့် လက်စွပ်နှစ်ကွင်းကိုလက်ထဲမှာ တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်လျှက် စိတ်ကို အမျိုးမျိုး 

ပြောင်းလဲစဉ်းစားနေရပေသည်။ နောက်ဆုံး အန်တီသူဇာတို့တည်းတဲ့ အိမ်ရောက်တော့မှ ကျွန်တော့်မှာ စိတ်သက်သာရာရ 

ပြီး ကားပေါ်က ကမန်းကတန်းဆင်းခဲ့ရလေသည်။ 

" ကျေးဇူးပဲနော် ဆရာမ၊ ဆင်းဦးမယ် မဟုတ်လား" 

" ရပါတယ်ကွယ် အားနာစရာမဟုတ်ပါဘူး မဆင်းတော့ဘူးလေ။ မောင်စဝ်ဟွမ် ဒီမှာ စနေ၊ တနင်္ဂနွေနေမှာ မဟုတ်လား" 

" ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမ၊ ကျွန်တော် တနင်္ဂနွေနေ့ ညနေမှ အဆောင်ပြန်မယ် " 

" အင်း ဒါဆိုရင် တနင်္ဂနွေကျရင် ဆရာမအိမ်ကို မမသူဇာတို့နဲ့ လိုက်ခဲ့နော်။ ဆရာမ ထမင်းစားဖိတ်ထားတယ် ဟုတ်လား" 

" အင်း အားနာစရာကြီး ဆရာမရယ် တော်ကြာ ကျွန်တော့်ကြောင့် ဆရာမတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စကားမပြောရပဲ 

နေပါအုန်းမယ် " 

" ကိစ္စ မရှိပါဘူး။ မောင်စဝ်ဟွမ် တခြားလူတွေမှ မဟုတ်တာ လိုက်မလာရင် ဆရာမစိတ်ဆိုးမှာနော်" 

ဒေါ်မရဝင်းသန့်ရဲ့ မျက်ခုံးထူထူအောက်ကမျက်လုံးရွဲကြီးတွေက ကျွန်တော့်ဒူးကိုတောင်နည်းနည်းအားနည်း သွားစေသလိုပဲ။ 

ကိုအံ့ကြီးသီချင်းထဲကလို မျက်ခုံးမွှေးသေးသေးသွယ်သွယ်ရယ်မဟုတ်ပဲ မဲနက်နေတဲ့ မျက်ခုံးမွှေးထူထူရဲ့အောက်က မျက် 

တောင်ကော့ကော့ကြီးတွေကို တစ်ချက်နှစ်ချက်ပုတ်လိုက်တာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း အလိုလိုခေါင်းငြိမ့်ပြီးသား ဖြစ်သွားတယ်။ 

" ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမ.." ကျွန်တော် အန်တီသူဇာ တို့ ဧည့်သည် ဆောင်မှာပဲ ရေမိုးချိုးပြီးတော့ အိမ်ရှင်တွေ ဖွယ်ဖွယ် 

ရာရာချက်ထားတဲ့ ညနေစာထမင်းဟင်းစားသောက်ပြီး စကားစမြည်ပြောကြပြီးတော့ အနားယူဖို့ ဧည့်သည်ဆောင်ကို ပြန် 

လာခဲ့ကြတယ်။ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖက တစ်ချိန်လုံးကျွန်တော်တို့နဲ့ရှိနေလို့ အန်တီသူဇာနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ စကားပြောဖို့ရာအခွင့် 

အရေးမရသေးဘူးဖြစ်နေသေးတာပေါ့။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖက ထမင်းစားပြီးအစာကြေဆိုပြီး ကော့ညှက်တစ်ဖန်ခွက်နဲ့ ဆေးပြင်းလိပ်ဖွာပြီး ကျွန်တော်နဲ့ စစ်တုရင် 

ကစားကြပါတယ်။ အန်တီသူဇာကတော့ အခန်းထဲဝင်နားနေလေပြီ။ နောက်ဆုံးမထူးတော့ဘူး။ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်တော့ ဟုဆို 

ကာ ကျွန်တော့်အိတ်ကပ်ထဲက လက်စွပ်ကွင်းကြီးကိုထုတ်ကာ 

" လေးလေး ဒီလက်စွပ်ကို မြင်ဖူးလား၊ ရှေးဟောင်းလက်ရာများလားလို့ " 

" မှန်းစမ်း ကြည့်ရတာတော့ ရှေးဟောင်း လက်ရာလိုပဲကွ" 

ကျွန်တော်က အန်ကယ်ဝတ်ကြည့်ပါလားဟုပြောမည်ကြံတုန်း အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖက သူ့လက်ထဲ စမ်းဝတ်ကြည့်လိုက်၏။ 

စက္ကန့်ပိုင်းလေးပဲ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖမှာ တစ်ကိုယ်လုံးတောင့်တင်းသွား၏။ သူ့မျက်လုံးများမှာ ရှေ့တည့်တည့်ကို စိုက်ကြည့် 

နေသော်လည်း ကျွန်တော့်ကိုမြင်သည့်ပုံမပေါ် ကျွန်တော့်မှာလည်း တထိတ်ထိတ်နဲ့ အချိန်လုရမှာဖြစ်၍ ကမန်းကတန်း ဆွဲ 

ထူသော်လည်း မနိုင်မနင်းဖြစ်နေသဖြင့် အန်တီသူဇာကို လှမ်းခေါ်လိုက်ရသည်။ ကျွန်တော့် အသံ အနေအထားကြောင့် 

အန်တီ သူဇာလည်း ကမန်းကတန်း တစ်ဖက်မှ လာတွဲရှာသည်။ 

" ဟဲ့ဟဲ့...ဘာဖြစ်သွားတာလဲ စဝ်ဟွမ်" 

" ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး။ အန်တီ မြန်မြန်လေးသာ အခန်းထဲပို့ရအောင်ပါ။ နည်းနည်း မူးသွားတာ နေမှာပါ " 

 အခန်းထဲကကုတင်ပေါ်ကို အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖကိုတင်လိုက်တော့ သူ့ပုဆိုးအောက်မှကောင်ကြီးက ထောင်ထနေလေပြီ။ 

ကျွန်တော်က အန်တီသူဇာမမြင်အောင် ကိုယ်နဲ့ ကွယ်ထားပြီး.... 

"ကျွန်တော် နည်းနည်းနှိပ်ပေးလိုက်အုန်းမယ်။ အန်တီ ကျွန်တော့်ဒီလက်စွပ်လေးပျောက်မှာစိုးလို့ ခဏဝတ်ထားပေးပါလား" 

 အန်တီသူဇာမှာ လက်စွပ်လေးကိုမှတ်မိပုံမပေါ် သူမလက်မှာဝတ်လိုက်သည်။ ချက်ခြင်းပင် သူမမျက်နှာရဲကနဲ ဖြစ်သွားပြီး 

ကျွန်တော့်ကိုသိုင်းဖက်လာသည်။ ကျွန်တော်က ကမန်းကတန်း သူမလက်ကိုဆွဲကာ ထောင်မတ်နေသော အန်ကယ် 

စဝ်ခွန်ဖရဲ့ လိင်ချောင်းကြီးပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။ သူမက သူမဘာသာ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖပုဆိုးကိုဆွဲချွတ်နေချိန်မှာ ကျွန် 

တော်ကအနောက်က သူမထမိန်ရော အတွင်းခံကိုပါဆွဲချွတ်ပေးလိုက်သည်။ သူမ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖရဲ့လိင်ချောင်းကြီးအပေါ် 

ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် မြင်းစစီးသည်နှင့် ကျွန်တော်က အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖလက်ထဲက လက်စွပ်ကိုခြေကန်ချွတ်တော့သည်။ 

 လက်စွပ်ကျွတ်တာနဲ့ ကျွန်တော်အခန်းပြင်သို့ပြေးထွက်ပြီး တံခါးကိုအသာစေ့ကာတံခါးကြားမှချောင်းတော့သည်။ 

အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖမှာ ရုတ်တရက်နိုးလာသလိုဖြစ်သော်လည်း သူ့ထောင်မတ်နေသောလိင်ချောင်းကြီးက အန်တီသူဇာရဲ့ 

အဖုတ်ထဲမှာနစ်နေပြီး သူမကအပေါ်မှခွကာတစ်အားဆောင့်နေတော့ ဘယ်ယောင်္ကျားသားကငြင်းတော့မည်လဲ အောက်မှ 

ပြန်ပင့်ကာဆောင့်နေလေတော့သည်။ အန်တီသူဇာ၏ တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးမှာ မီးရောင်အောက်မှာ ဖွေးဖြူနေပြီး ဆောင့်ကြောင့် 

ထိုင်ဆောင့်နေသဖြင့် တုန်တုန် တုန်တုန်နဲ့ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်တောင်မှ ခေါင်းထောင်ထလာလေသည်။ အန်ကယ် 

စဝ်ခွန်ဖမှာ တစ်ချီပြီးသွားဟန်တူသည်။ တောင့်တင်းသွားကာ အန်တီသူဇာ၏ခါးကိုဆွဲပြီး သူ့ပေါင်ခြံမှာဖိကပ်ထားလေသည်၊၊ 

အန်တီသူဇာကတော့ ကျေနပ်သေးဟန်မတူပေ။ သို့ပေမဲ့ အန်ကယ့်လိင်ချောင်းကြီးမှာ သုတ်ထွက်ပြီးသဖြင့် ပျော့သွားလေရာ 

သူမအပေါ်ကဆက်ဆောင့်မရတော့၍ အန်ကယ့်ကိုခွထားရာမှဖယ်ကာ အန်ကယ်၏လိင်တန်ကြီးကို သူမလက်ဖြင့်ကိုင်ကာ 

ဂွင်းထုပေးနေလေသည်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 နောက်တော့ ပါးစပ်ဖြင့်ငုံ့ကာပုလွေပေးနေပြန်သည်။ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖမှာ သူ့မိန်းမဆီမှ ပုလွေတစ်ခါမှ မရဖူးဘူးထင်သည်။ 

ခဏလေးနှင့် သူ့လိင်တန်ကြီးမှာမာပြီးဖြောင့်တန်းလာလေသည်။ ထိုအခါမတော့ အန်ကယ်က အန်တီသူဇာကို ပက်လက် 

လှန်စေပြီး အပေါ်မှတက်ဆောင့်တော့သည်။ ဆောင့်နေရင်းမှလည်း အန်တီသူဇာအင်္ကျီနှင့် ဘရာဇီယာကို ပါချွတ်ပစ် လိုက် 

လေသည်။ ကျွန်တော့်မှာတွက်ထားသည့်အတိုင်း အကွက်ဝင်သွားသဖြင့် စိတ်အေးသွားရသည့်အပြင် အန်တီသူဇာ၏ ကိုယ် 

လုံးအလှနှင့် ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် ကာမဆက်ဆံနေကြသည်ကိုကြည့်ရသည်မှာ အောကားလိုက်ဖ်ရှိုးလိုဖြစ်နေသဖြင့် ဖွားဘက် 

တော်က အစွမ်းကုန်ထောင်မတ်နေပေသည်။ သိပ်မကြာခင် နောက်တစ်ချီ ပြီးသွားပုံရသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး တင်းကြပ်စွာ 

ဖက်ထားပြီး ငြိမ်သွားကြသည်။ ခဏနေတော့ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖထလာပြီး ပုဆိုးကောက်ဝတ်နေတာတွေ့တာနဲ့ ကျွန်တော် 

လည်း နောက်ဖေးဘက် ကမန်းကတန်းပြေးထွက် ရေချိုးခန်းထဲဝင်လိုက်ပြီး မျက်နှာကို ရေအေးအေးနှင့် သစ်နေလိုက်သည်။ 

" ဒုန်း..ဒုန်း..ဟေး စဝ်ဟွမ်လား အထဲက " 

" ဟုတ်.ကဲ့ အန်ကယ်..မျက်နှာသစ်၊ ခြေထာက်ဆေး နေတာပါ" 

"အေးအေး ရပါတယ်ကွာ အန်ကယ် အပေါ့သွားချင်လို့" 

" ဟုတ်ကဲ့ ပြီးပြီ အန်ကယ် ရပြီ" 

 ကျွန်တော်က ပြောပြောဆိုဆိုနှင့်ထွက်လာတော့ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖတစ်ယောက် ပြုံးဖြဲဖြဲနှင့် ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားလေသည်။ 

ကျွန်တော်လည်း သုတ်ခြေတင်ပြီး သူတို့အခန်းထဲဝင်ကုတင်ပေါ်မှာ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ အနားယူနေသော အန်တီသူဇာနားကို 

ကပ်သွားတော့ သူမက ကျွန်တော့်ကိုလှမ်းဖက်မလိုလုပ်တုန်း ကျွန်တော်က သူမလက်ကိုဆွဲယူလိုက်ပြီး လက်စွပ်ကို ချွတ်ယူ 

လိုက်လေသည်။ အန်တီသူဇာပျော့ခွေကျသွားတော့ ကျွန်တော်လည်းကမန်းကတန်း အရှေ့ဖက်ကျွန်တော်အိပ်ဖို့ ပြင်ပေး 

ထားသော ဧည့်ခန်းဆိုဖါပေါ်မှာသွားလှဲနေလိုက်တော့သည်။ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖ အခန်းတံခါးဖွင့်ပြီးဝင်သွားသံကြားတော့ 

ကျွန်တော်လည်း အသာခြေဖျားထောက်ပြီး အခန်းပေါက်ဝသို့ ရောက်ရပြန်လေသည်။ ဒီတခါတော့ အခန်းတံခါးက စေ့နေ၏။ 

ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်အသာဆွဲလိုက်တာနဲ့ ဟတတလေးဖြစ်သွား၏။ အထဲမှာတော့ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖ တစ်ယောက်ရေစွတ် 

ထားသည့် သဘက်အသေးလေးနဲ့ အန်တီသူဇာ့ ပေါင်ခြံတစ်ဝိုက်အဖုတ်ပေါ်နှင့် ပေါင်အတွင်းသားများကို သုတ်ပေးနေတာ 

ကိုတွေ့ရ၏။ အခုနကခွေကျသွားသော အန်တီသူဇာမှာ သူ့ယောင်္ကျားကြင်နာစွာပြုစုပေးနေမှုကို မျက်လုံးပြူးကြည့်နေ၏။ 

 အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖမှာ အခန်းဝကိုကျောပေးထားသဖြင့် ကျွန်တော့်ကိုမမြင်ရသော်လည်း အန်တီသူဇာနေရာမှ ကျွန်တော့်ကို 

ကောင်းကောင်းမြင်ရပေမည်။ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော်က တံခါးကိုအသာလေးတွန်းဖွင့်ကာ ကိုယ်တစ်ဝက်ဝင်လိုက်ပြီး 

ကျွန်တော့်ကို အလန့်တကြား ကြည့်နေရှာသည့် အန်တီသူဇာကို ပြုံးဖြဲဖြဲကြည့်ရင်း လက်ညှိုး၊ လက်ခလယ်နှစ်ခုထောင်ပြီး 

ပိစ်လုပ်ပြလိုက်သည်။ အဲဒီတော့မှ အန်တီသူဇာ ကျွန်တော့်ရည်ရွယ်ချက်သဘောပေါက်သွားပုံရသည်။ မျက်နှာအနေ အထား 

ပုံမှန်ဖြစ်သွားသည်။ နောက် အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖက သူ့မျက်နှာကို အန်တီသူဇာ့ပေါင်ခွဆုံမှာမှောက်ပြီး ဘာဂျာပေးနေတော့ 

အန်တီသူဇာက ကျွန်တော့်ကို မျက်မှောင်ကုတ်ကြည့်ပြီး လက်ဖျားများခါ၍ ကျွန်တော့်ကိုထွက်သွားဖို့ အချက်ပေးနေ၏။ 

ကျွန်တော်က ပြုံးစိစိနှင့်ခေါင်းခါပြရင်း ဖလိုင်းကစ်စ်ပေးလိုက်တော့ ချစ်စဖွယ်မျက်စောင်းထိုးလိုက်သည်။ ဒါပေမဲ့ သူမပေါင် 

ကြားထဲက အန်ကယ့်လျှာက အရှိန်ရနေပြီမို့ ကျွန်တော့်ကိုလက်လျှော့လိုက်ပြီး သူမလက်တွေက အန်ကယ့်ခေါင်းနောက်က 

ဆံပင်တွေကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး သူမပေါင်ကြားထဲအတင်း ဆွဲပွတ်နေပေတော့သည်။ ကျွန်တော်လည်း တော်တော် စိတ်အေးသွား 

ပြီမို့ ကိုယ်အိပ်ဖို့ပြင်ထားသည့် ဧည့်ခန်းဆိုဖါပေါ်သို့ပြန်လာကာ လှဲချလိုက်တော့သည်။ အနည်းဆုံးတော့ အန်တီသူဇာ တစ် 

ကယ်ကိုယ်ဝန်ရှိတယ်ဆိုရင်တောင် အခုတော့ အန်ကယ့်လက်ချက်ကြောင့်လို့ ပြောလို့ရပေတော့မည်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 စိတ်လျှော့ချလိုက်လို့လားမသိ ခဏလေးနှင့်ကျွန်တော်အိပ်ပျော်သွားလိုက်တာ ကျွန်တော့်ဖွားဘက်တော်ကို လက်ဖဝါး 

တစ်ခုကလာဆုပ်ကိုင်တော့မှ နိုးလာခဲ့သည်။ ညမီးရောင်ပြာပြာလေးက အမှောင်ထဲမှာ တစ်အားလင်းနေသလိုပဲ။ ကျွန်တော့် 

ကိုပြုံးလျက် ငုံ့ကြည့်နေသော အန်တီသူဇာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ 

“ အော အန်တီသူဇာ တစ်ရေးနိုးတာလား” 

“ ဟုတ်တယ် မိုးတောင်လင်းကာနီးနေပြီလေ။ ဉာဏ်ကြီးရှင်လေးကို ကျေးဇူးလာဆပ်တာလေ အဟီး” 

 အန်တီသူဇာက တိုးတိုးလေးပြောနေသော်လည်း သူမလက်များက ကျွန်တော်၏ မပျော့မမာညီတော်မောင်ကို လုံချည်ပေါ်မှ 

အုပ်ကိုင်ကာပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ ကျွန်တော်နိုးလာတာနဲ့ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်ကလည်း ချက်ခြင်း နိုးထလာသည်။ 

ကျွန်တော်က ဆိုဖါပေါ်မှာပဲထထိုင်လိုက်ပြီး အန်တီသူဇာကို ဆွဲဖက်လိုက်သည်။ အန်တီသူဇာရဲ့ နှုတ်ခမ်း ထွေးထွေးလေး 

တွေကိုဖိကပ်စုပ်နမ်းလိုက်ရင်းက ကျွန်တော့်လက်များကအလိုလို သူမနို့ကြီးတွေကို အင်္ကျီပေါ်မှပင်ဆုပ်နယ်ပေးနေလိုက် 

သည်။ နောက်တော့ ကျွန်တော့်လုံချည်ကိုကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်သည့်နည်းတူ အန်တီသူဇာရဲ့ ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက် 

သည်။ ကျွန်တော်ကထိုင်ရင်း အန်တီသူဇာက ကျွန်တော့်ရှေ့မှာရပ်လျှက်သားမို့ သူမ၏ခါးလေးကိုကိုင်ကာ တစ်ပတ်လှည့် 

လိုက်ရာ ညဦးပိုင်းက မြင်သာမြင်ရပြီး မကြင်လိုက်ရသည့် အန်တီသူဇာရဲ့တင်သားလုံးလုံး အိစက်စက်ကြီးက ကျွန်တော့် 

မျက်စေ့ရှေ့တည့်တည့်မှာ ရောက်လာခဲ့သည်။ 

 ကျွန်တော့်လက်တစ်ဖက်က ညီတော်မောင်ကို ဆုပ်ကိုင်လျှက် အန်တီသူဇာရဲ့ခါးကို လက်တစ်ဖက်ကဆွဲ ပြီး ကျွန်တော့် 

ပေါင်ပေါ်ထိုင်ချခိုင်းလိုက်ပါတယ်။ အန်တီသူဇာကလည်း အလိုက်သိပါတယ်။ သူမဖင်ကြီးကို နောက်ပစ်ပြီး ဖြေးဖြေးခြင်း 

ထိုင်ချလိုက်တော့ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးက သူ့ရဲ့ပစ်မှတ် အန်တီသူဇာရဲ့ အဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးကို အိကနဲ ထိုးခွဲ ဝင် 

ရောက်သွားခဲ့ပါတော့တယ်။ 

``အင့်....အီး...`` 

အန်တီသူဇာရဲ့ မတိုးမကျယ်ငြီးသံလေးနဲ့အတူ ကျွန်တော့်ပေါင်ခြံမှာလည်း အိကနဲအိကနဲ သူမရဲ့ အသားစိုင်များလာထိမိသ လို 

ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးမှာလည်း နွေးထွေးနူးညံ့တဲ့အတွင်းသားများရဲ့အရသာကို ပီပီသသကိုခံစားလိုက်ရပါတယ်။ 

ကျွန်တော့်လက်နှစ်ဖက်ကလည်း အန်တီသူဇာရဲ့ဗိုက်သားပြင်ကိုပွတ်သပ်ပြီး အင်္ကျီအောက်မှ အသာလျှောတက် သွားကာ 

ဘရာဇီယာဝတ်မထားသဖြင့်လွတ်လပ်နေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးနေမိတော့သည်။ ညနေကထဲက 

ဒေါ်မရဝင်းသန့်ရဲ့ဘော်ဒီအလှနဲ့ ရေမွှေးရနံ့ကြောင့် ထကြွနေသောစိတ်တွေက အခု အန်တီသူဇာနဲ့ကျမှလာပေါက်ကွဲရတော့ 

တာပေါ့။ အန်တီသူဇာရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုဆွဲဆွဲပြီးဆောင့်ပေမဲ့ ထိုင်ရက်ကမို့လို့ သိပ်အားမရတော့တာနဲ့ အန်တီသူဇာကိုကြမ်း 

ပေါ်မှာပဲ လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး အနောက်ကဒူးတစ်ဖက်ထောက်လို့ သူမခါးလေးကို အားရပါးရဆွဲကိုင်ကာဆောင့်ပေးနေ 

မိပါတော့တယ်။ 

``ဖတ်ဖတ်..ဖတ်ဖတ်..ဖွတ်ပြွတ်..ရွှတ်..ဖွတ်ရွှတ်...``အောင့်အီးထားရတာနဲ့မလုပ်ရသည်မှာကြာပြီဖြစ်လို့ ကျွန်တော့် လိင်တန် 

ကြီးမှာ ကြာကြာမထိန်းထားနိုင်တော့ပဲပြီးချင်လာပါတယ်။ အဲဒါနဲ့ အားကုန်ထည့်ပြီး တစ်ချက်အဆုံးထိဆောင့်ချလိုက်ကာ 

အန်တီသူဇာရဲ့ စောက်ခေါင်းအတွင်းထဲ သုတ်ရည်တွေတဖျောဖျောထုတ်လွှတ်လိုက်မိပါတော့တယ်။ အန်တီသူဇာရဲ့ ဖင်ကြီး 

တွေ ကို ကျွန်တော့်ပေါင်ခြံဖြင့်ဖိကပ်ထားကာ ဇိမ်ယူနားနေရင်းကလည်း ဒီတစ်ခါတော့ ဗိုက်ကြီးမှာမစိုးရိမ်ရတော့ဘူးဟု တွေး 

ကာပြုံးမိသလိုနောက်များကျရင်လည်း အခြားအမျိုးသမီးများနှင့်ဆိုလျှင်ဆင်ခြင်ရမည်ဟု စိတ်ထဲတေးထားလိုက် ပါသည်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 အန်တီသူဇာလည်း ပြီးသွားပုံရပါသည်။ သူမရဲ့စောက်ခေါင်းနံရံများက လှုပ်လှုပ် လှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေသည်ကို ကျွန်တော့် လိင် 

ချောင်းကြီးမှာခံစားမိနေပါသည်။ ကျွန်တော့်သုတ်ရည်နှင့် အန်တီသူဇာ့စောက်ရည်များ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကျကုန်မှာ စိုးသဖြင့် 

ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်မှာ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ကပ်ရက်သားနှင့် ကြမ်းပြင်ပေါ်ဘေးတစ်စောင်းလှဲချ နားလိုက်ကြ 

ပါသည်။ ခဏနေတော့ အန်တီသူဇာ၏ပေါင်တစ်ချောင်းကိုမြှောက်ကာ ကျွန်တော်ကညီတော်မောင်ကို ဖြေးဖြေးခြင်း ဆွဲထုတ် 

ကြည့်ရာ အရည်များစိမ့်ထွက်လာသည်ကို တွေ့ရပါသည်။ ပထမတော့ ကျွန်တော်ကပုဆိုးဆွဲသုတ်မလို့ကြံသော်လည်း 

နောက်အကြံတစ်ခုထပ်ရ၍ ကျွန်တော့်လက်ချောင်းများဖြင့်သုတ်လိုက်ပြီး အန်တီသူဇာ့ဖင်ကြားကိုစမ်းရင်းပွတ်သပ်သွားလိုက် 

ရာအတွန့်အတွန့်ခရေပွင့်လေးကိုစမ်းမိသွားသည်။ ကျွန်တော်က လက်ချောင်းထိပ်လေးဖြင့် အရည်များကို သုတ်လိုက် 

ခရေပွင့်လေးထဲကို ဝင်သလောက်လေး ထိုးထည့်ပေးလိုက်လုပ်နေရာ အန်တီသူဇာက ကျွန်တော့်လက်မောင်းကို သာသာ 

လေး လက်နောက်ပြန်ဖြင့် ဆွဲဆိတ်ရင်း 

``ဟေး မောင်စဝ်ဟွမ်..ဘာတွေလုပ်နေတာလည်း..တို့ အဲဒီဟာ တစ်ခါမှ အလုပ်မခံဖူးဘူးနော်..မလုပ်နဲ့..`` 

 အင်း အဲလိုပြောပုံထောက်တော့ဖင်ချတာကို အန်တီသူဇာလည်း ကြားဖူးနားဝရှိဖူးပုံရသည်။ ကျွန်တော်ကတော့ ဗီဒီယိုတွေ 

ထဲမှာကြည့်ဖူးပြီးနေလို့ စမ်းချင်နေတာကြာလှပြီ။ အခုမှ ကိုယ်ဝန်နဲ့ပတ်သက်ပြီးလျှောက်စဉ်းစားရင်း ခေါင်းထဲအကြံထွက် 

လာတာ။ 

``မလုပ်ပါဘူး..အန်တီသူဇာရဲ့ထိပ်ဖျားလေး ကိုစမ်းကြည့်မလို့ပါ...`` 

 အန်တီသူဇာလည်း ပြောသာပြောပါတယ်။ သူလည်း စမ်းကြည့်ချင်တာလား။ ကျွန်တော့်ကိုပဲမငြင်းရက်လို့ ငြိမ်ခံနေတာလား 

မသိ။ ချွဲကျိကျိအရည်များကြောင့် ကျွန်တော့်လက်ခလယ်လက်နှစ်ဆစ်လောက်ထိုးဝင်ထွက်နေတာတောင်ဘာမှမပြောတော့ 

ပါဘူး။ အဲဒါနဲ့ တစ်ခါမှမလုပ်ဖူးတဲ့ဖင်ပေါက်ကိုလုပ်ရတော့မယ်ဆိုတဲ့အတွေးက ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးကို ပြန်မာလာစေပါ 

တော့တယ်။ အန်တီစောမြတ်သူဇာရဲ့ဖင်ပေါက်က ကျွန်တော့်လက်ခလယ်နဲ့လက်ညှိုးကိုပါ ပူးတွဲအဝင်အထွက်လုပ်ပေးနေ 

တာကို အသားကျသွားတော့ ကျွန်တော်ကဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ညာဖက်လက်ဖဝါးကို တံထွေးထွေးထည့်ကာ 

ညီတော်မောင်ရဲ့ ခေါင်းပေါ်ပုံပေးလိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ကွေးကွေးလေး ကျွန်တော့်ကိုကျောပေးအိပ်နေတဲ့ အန်တီသူဇာ 

ရဲ့ဖင်ပေါက်ထဲအဝင်အထွက်လုပ်ပေးနေတဲ့ ကျွန်တော့် ဘယ်ဘက်လက်ချောင်းတွေကိုထုတ်လိုက်ပြီး ညီတော်မောင်ရဲ့ခေါင်း 

ကိုတေ့လိုက်ပါတယ်။ နဂိုက နည်းနည်းပွင့်နေပေမဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ညီတော်မောင်ရဲ့ခေါင်းကြီးအတွက်တော့ ကျဉ်းကျပ် နေသ 

လိုရှိပေမဲ့ အရည်တွေ၊ တံတွေးတွေရဲ့ အကူအညီကြောင့် ဖွတ်ကနဲ ဝင်သွားပါတယ်။ 

``အား..ရှီး...အင်း...စဝ်...စဝ်ဟွမ်...`` 

 ငြီးငြူသံနဲ့အတူ အန်တီသူဇာက ကျွန်တော့်လက်မောင်းတွေကို သူမလက်နဲ့လှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ 

ခေါင်းဝင်ရင်ကိုယ်ဆန့်တယ်ဆိုတဲ့ ဗမာစကားပုံကို ကြားဖူးတာမို့ ဘယ်လိုပဲ ကြပ်နေပေမဲ့ လမ်းတစ်ဝက်တော့အောင်မြင်သွား 

ပြီလို့တွေးမိပါတယ်။ အန်တီသူဇာရဲ့လက်ဆုပ်ကိုင်မှုက နည်းနည်းလျှော့သွားတော့မှ ကျွန်တော်ကဖြေးဖြေးခြင်း ထိုးသွင်းပေး 

ပါတယ်။ အဲလိုပဲ ဖြေးဖြေးခြင်းချော့သွင်းလိုက် ရပ်ပြီးစောင့်လိုက်နဲ့ပဲ မကြာခင်မှာ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီး တစ်ချောင်းလုံး 

အန်တီသူဇာဖင်ပေါက်ထဲမှာ စုံးစုံးကြီး မြုပ်သွားပါတော့တယ်။ ကျွန်တော့်လက်ဖျံပေါ်မှာလည်း အန်တီသူဇာရဲ့လက်သည်းရာ 

တွေကြောင့် သွေးတောင်စို့လာရတယ်။ အဆုံးထိဝင်ပြီးတဲ့ နောက်ကတော့ဗျာ၊ အဟီး.... ပထမတော့ ဖြေးဖြေးခြင်း၊ နောက် 

တော့ တဖြေးဖြေးအရှိန်ရလာပြီး တစ်ဖုန်းဖုန်း တစ်ဖတ်ဖတ် ဆောင့်တော့တာပေါ့ဗျာ။ ဒီတခါလည်း သိပ်အကြာကြီးမရဘူးဗျ။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 အန်တီသူဇာရဲ့ဖင်ပေါက်ကတစ်အားကျပ်တာကတစ်ကြောင်း၊ အထဲကိုအဆုံးထိဝင်ဖို့ကြိုးစားနေတဲ့တစ်ချိန်လုံးမှာကျွန်တော့် 

ညီတော်မောင်ရဲ့ခေါင်းကိုလည်း တစ်ချိန်လုံးဖိအားပေးနေလို့ကတစ်ကြောင်း၊ လရည်တွေအန်တီသူဇာရဲ့ဖင်ထဲတထုတ်ထုတ် 

ပန်းထုတ်လိုက်ရပါတော့တယ်။ ဒီတစ်ချီပြီးသွားတော့ အန်တီသူဇာကကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို ကျွန်တော့်ဖက်လှည့်ကာကျွန်တော့် 

မျက်နှာကိုဆွဲပြီး နှုတ်ခမ်းခြင်းလာစုပ်လို့ ကျွန်တော်ကလည်း အန်တီသူဇာရဲ့နှုတ်ခမ်းချိုချိုလေးကို ပြန်လည် စုပ်ယူနမ်းလိုက် 

မိပါတယ်။ 

 ကျွန်တော်ငတ်နေသမျှ အန်တီသူဇာ့ကို မြိန်မြိန်ယှက်ယှက် အားရပါးရဆော်ပြီး နှစ်ယောက်သား အမောဖြေထွေးဖက်ထား 

ရင်းကမှ ကျွန်တော်ခေါင်းထဲမရှင်းသလိုဖြစ်နေတဲ့ ဟာလေးတစ်ခုမေးကြည့်လိုက်မိတယ်။ 

``ဒါနဲ့ နေပါဦး အန်တီသူဇာ..စောစောက ဉာဏ်ကြီးရှင်လေးကို ကျေးဇူးလာဆပ်တယ်ဆိုတာ ဘာကိုပြောတာလည်း...`` 

``အောင်မယ်..မင်းကတို့ကို ငတုံးငအ အဖွားကြီးလို့ထင်လို့လား.. တို့ကို ဘာမှစိတ်မပူနဲ့လို့လည်းပြောတယ်။ မင်းရောက် လာပြီး 

ဘာမှလည်းမလုပ်မပြုပဲ ကိုခွန်ဖနဲ့ပဲနေနေပြီးနောက် ကိုခွန်ဖ တက်သလိုမေ့သလိုဖြစ်သွားပြီး နောက်ထလာတော့ 

(၁၀)နှစ်လောက် လက်ဖျားနဲ့တောင်မထိခဲ့ဘူးတဲ့မိန်းမကို အသားကုန်ကြမ်းတော့တယ်။ ဟင်း တွေးကြည့်လိုက်ရင်ဒီလောက် 

ထင်းထင်းကြီးပေါ်နေတာ မင်း ကိုခွန်ဖ အရက်ခွက်ထဲဆေးခပ်လိုက်တယ်မဟုတ်လား။ ဒါပေမဲ့ အမှန်းအဆမရှိပဲ ထည့်လိုက် လို့ 

ကိုခွန်ဖ ဆေးဒဏ်မခံနိုင်ပဲ မေ့သလို တက်သလိုဖြစ်သွားတယ်မဟုတ်လား။ နောက် အရှိန်နည်းနည်းကျသွားပေမဲ့ ဆေး 

အရှိန်ကြောင့် လိင်စိတ်တွေတစ်အားထနေပြီး ငါ့ကို မုဒိန်းကျင့်သလိုကျင့်တော့တာ မဟုတ်လား။ အင်း ဒါပေမဲ့ မင်း အဲ့လို 

ဆေးမျိုးဘယ်ကရတာလဲ...`` 

``ဟီးဟီး..အန်တီသူဇာကလည်း တော်လိုက်တာ..အဲဒီဆေးက ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းရဲ့ အစ်ကို သင်္ဘောသား နိုင်ငံခြားက 

ပါလာတယ်ဆိုလား။ သူ့မှာ တစ်ခွက်စာပဲရှိတယ်။ သူကမသုံးရက်သေးပဲ တကြွားကြွားနဲ့ ကြာလှပြီ။ အန်တီသူဇာလည်း ခေါ်လို့ 

ပြဿနာလည်းဖြစ်ရော ခေါင်းထဲမှာအကြံဉာဏ်ပေါ်လာတာနဲ့ ဒီကောင့်ကို နောက်ငါ့ဆီက မင်းလိုချင်တာတစ်ခု ဘာ 

နဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ်လဲပါ့မယ်ဆိုပြီး တောင်းလာခဲ့တာ။ အန်တီသူဇာက သိပ်တော်တာပဲ..`` 

 အန်တီသူဇာ ထက်တာတော်တာတော့ ကျွန်တော်သိထားသည်။ ဒါပေမဲ့ အဲလောက်တွေးတတ်မှန်းမထင်ထား သဖြင့် 

ကျွန်တော်ပေါက်ကရ လုပ်ဇာတ်တွေလုပ်လိုက်ရသည်။ လက်စွပ်ကိစ္စလိုမျိုးက တော်ရုံ ယုတ္တိ ယုတ္တာမျိုးနဲ့ဆက်စပ်တွေးဖို့ဆို တာ 

လွယ်တဲ့ကိစ္စမဟုတ်ပေ။ သိပ္ပံနည်းကျလည်း ဘယ်လိုမှတွေးယူလို့ရမှာလည်းမဟုတ်တော့ တော်ရုံတန်ရုံဖြင့် ရိပ်မိဖို့ ရာ 

ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ချေ။ ဒါပေမဲ့ နောက်ဆိုရင် သတိထားရ မယ်လို့ ကိုယ့်ဖာသာ စိတ်ထဲမှာတေးထားလိုက်သည်။ ကျွန်တော် 

အိပ်ယာကနိုးတော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာနေထိုးလို့ တော်တော်တောင်လင်းနေချေပြီ။ အန်တီသူဇာကို အပြင်ထွက်မည့်အဝတ်အစား 

တွေတောင် လဲပြီးနေတာတွေ့ရသည်။ အန်တီသူဇာက ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင် ဖြင့် 

“ အိပ်ပုတ်ကြီးတဲ့ ကောင်လေး နိုးလာပြီလား” 

“ ဟုတ် အန်တီသူဇာ လေးလေး ရော” 

“ သူလည်း အခုနက မှ နိုးလို့ ရေသွားချိုးနေတယ်” 

“ အန်တီ သူဇာက နှစ်ယောက် နဲ့ တစ်ယောက်တောင်မှ အေးဆေးပဲ နော် ဘာမှမဖြစ်သလိုပဲ “ 

“ သွား ပေါက်ကရတွေ လာပြောမနေနဲ့။ မျက်နှာ သွားသစ်တော့ မနက်စာ သွားစားရအောင်” 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 ကျွန်တော်တို့ (၃)ယောက် အိမ်ရှင်တွေပြင်ပေးထားသော မုန့်ဟင်းခါး၊ လဘက်ရည်စသည့် မနက်စာများစားသောက် ပြီး 

နောက် ခဏတစ်ဖြုတ်နားပြီး ဒေါ်မရဝင်းသန့်ဆီမှ လွတ်လိုက်သောကားရောက်လာ၍ ဒေါ်မရဝင်းသန့်အိမ်သို့ လိုက်လာ ခဲ့ 

ကြလေသည်။ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ဆီရောက်တော့ အမြဲတမ်းကျောင်းမှာ ဆရာမဆန်ဆန် အဝတ်အစားနဲ့ ဆံထုံးမြင့်မြင့်နဲ့ပဲ 

တွေ့ဘူးတဲ့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ကို ဆံပင်တစ်ပတ်လျှိုထုံးရိုးရိုးလေးထုံးထားပြီး အသားပျော့ပျော့ ဘလောက်အင်္ကျီလက်ပြတ် 

လေးနဲ့တွေ့လိုက်ရလို့ အမြင်ဆန်းနေတယ်။ အောက်ပိုင်းက ရခိုင်ရိုးရာထမိန်ဇီးရောင်လေးက သူမရဲ့ တင်းတင်း ရင်းရင်း 

တင်သားလေးတွေကို ပိုထင်ရှားအောင် ကျပ်ကျပ်ကလေး ဝတ်ထားတာများလားလို့တောင်ထင်ရတယ်။ ကျွန်တော့် ရဲ့ 

ညီတော်မောင်က ချက်ခြင်းကိုနိုးကြွလာပြန်ပါတယ်။ လက်ပြတ်ဘလောက်စ်အင်္ကျီကြောင့် ချောမွတ်သွယ်ပျောင်းလှတဲ့ လက် 

မောင်းအိုးအလှတွေနဲ့ သင်းပျံ့ပျံ့ရေမွှေးရနံ့ပါပေါင်းလိုက်တော့ ကျွန်တော့် စိတ်ထဲ ဆုံးဖြတ်ချက် က ခိုင်မာသွားပါတယ်။ 

အခွင့်ကြုံတာနဲ့ ဒီစော်ကြီးကို ဖြုတ်တော့မယ် လို့လေ။ 

 အန်တီသူဇာတို့ ပြန်သွားကြပြီးတဲ့နောက် ဒေါ်မရဝင်းသန့်နဲ့ ကျွန်တော်တို့ခင်မင်မှုကလည်း ပိုပြီးတိုးတက်လာသလို 

ရင်ရင်ထွေးနှင့်ကလည်း သူငယ်ချင်းမက ရည်းစားမကျသည့်အခြေအနေရောက်လာခဲ့သည်။ ရင်ရင်ထွေးမှာ ကျွန်တော့် အ 

ပေါ် အနွံအတာခံ၊ ကျွန်တော်ကျောင်းလစ်ရင် ကျွန်တော့်အတွက်စိတ်ပူပြီး ပွစိပွစိနှင့် ဆူပူတတ်သော်လည်း ကျွန်တော် လစ် 

ဟာသွားသော သင်ခန်းစာများကို ကျွန်တော့်စာအုပ်တွေထဲတွင်ကူးပေး၊ ကျွန်တော့်ကိုရှင်းပြလုပ်ပေးလေ့ရှိသည်။ ရင်ရင် 

ထွေးမှာ အားကစားလည်းဝါသနာပါပြီး ကျွန်တော်တို့မေဂျာ၏ဘော်လီဘောအသင်းမှာလည်း ပါဝင်ကစားနေသူဖြစ်သည်။ 

သူကစားသောပွဲတိုင်းလိုလိုပင် ကျွန်တော်ကသွားရောက် အားပေးလေ့ရှိသည်။ ဘော်လီဘောပွဲ ဆိုတာကောင်မလေးတွေ 

အများကြီးကို ဘောင်းဘီတိုတိုလေးတွေနှင့် တွေ့ရသောပွဲ၊ သူတို့ဘောလုံးလိုက်ရင်း ဘောလုံးပုတ်ရင်း ကိုးယိုးကားယား 

(အဓိကကတော့ ကားယားပေါ့၊ ဟီးဟီး) ကျတာတို့ကြည့်လို့ကောင်းတာလည်းပါတယ်လေ။ တစ်နေ့တော့ ကျွန်တော်တို့ 

တစ်ကျောင်းလုံးအတွက် လက်ရွေးစင်အသင်းလူရွေးပွဲလုပ်နေကြသည်။ မေဂျာအားလုံးက အသင်းတွေထဲက အကောင်းဆုံး 

လူသုံးလေးယောက်စီလောက်ရွေးပြီး လက်ရည်စစ်ပွဲဆိုပြီး ထိုသူတွေအချင်းချင်းအသင်းများခွဲကာပြိုင်ခိုင်းသည်။ ရင်ရင်ထွေး 

မှာ ထိုအထဲမှာပါသည်။ သို့သော် ထိုပွဲမှာသူမလက်နည်းနည်းနာနေသဖြင့် လက်စွမ်းမပြနိုင်။ လူရွေးမည့် ဆရာမ မှာလည်း 

သူမနှင့် သိပ်မျက်နှာကြောမတည့်ဟုဆိုသည်။ 

 ကျွန်တော်နှင့် ဝင်းမောင်တို့ ထိုလက်ရည်စစ်ပွဲကိုကြည့်နေကြသည်။ ထိုလူရွေးမည့် ဆရာမဒေါ်ရှုလွမ်မှာ တရုတ်မဖြစ်သည်။ 

ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကြီးကြီးနှင့် အာကြမ်းလျှာကြမ်းဖြစ်သည်။ အားကစားဆွယ်တာဘောင်းဘီ 

ဝတ်ထားလို့ဖင်ကြီးကဖောင်းကားနေသည်။ အပေါ်ကစပို့ရှပ် အောက်ကလည်း နို့ကြီးနှစ်လုံးကဖောင်းထနေသည်။ ဝင်းမောင် 

က ကောင်မလေးတွေကိုစိတ်မဝင်စား၊ ဒေါ်ရှုလွမ်ကိုသာလိုက်ကြည့်ပြီး သွားရည်ကျနေသည်။ သူ့အပြောကတော့ ပန်းအဖူး 

လေးတွေထက် မှည့်နေသောအသီးကြီးတွေကို သူကပိုစိတ်ဝင်စားသည်ဟုဆိုသည်။ ပွဲပြီးသွားတော့ အားကစားရုံ အပြင်ဖက် 

မှာ ရပ်စောင့်နေသော ကျွန်တော်နှင့် ကိုဝင်းမောင်တို့ရှိရာသို့ ရင်ရင်ထွေး မျက်နှာမသာမယာဖြင့်လျှောက်လာသည်။ နောက် 

တော့ ကျွန်တော့်ကိုဖက်ပြီးတရှုံ့ရှုံ့ငိုပါတော့သည်။ ရင်ရင်ထွေးရင်အစုံမှာ ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ကို အိကနဲလာဖြစ်သော်လည်း 

ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ သူ့အတွက်စိတ်မကောင်းတာပဲ ဖြစ်လာပါသည်။ သူမ ဆံပင်လေးကို အသာပွတ်ပေးရင်း 

``ရင်လေး ကလည်းကွာ..ဘာဖြစ်တာလဲ..`` 

သူကတော်တော်နှင့် မဖြေပါ။ နောက်မှ သူဒီ ကျောင်းလက်ရွေးစင် အသင်းမှာ ပါတော့မည်မဟုတ်ကြောင်း သူက သူတို့မြို့ 

မှာတုန်းကလည်း လက်ရွေးစင်ဖြစ်ခဲ့ တာဆိုတော့ အခုမပါရင် ရှက်စရာကြီးဖြစ်ကြောင်း ပြောပါသည်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

``ရင်လေးကလည်း အခု ရွေးတဲ့လူစာရင်းမှ မထွက်သေးတာ။ နောက်နေ့မှ ကြေငြာမဲ့ ဟာကို..`` 

 ကျွန်တော်လည်း ချော့မော့ပြောဆိုပြီး ကျွန်တော်တို့ (၃) ယောက် ကင်တင်းမှာ တစ်ခုသွားစားကြပြီး လူစုခွဲခဲ့ပါသည်။ 

ကျွန်တော်နဲ့ ကိုဝင်းမောင် အခန်းထဲပြန်ရောက်တော့ ကျွန်တော်ကလွယ်အိတ်ကို ကုတင်ပေါ်ပစ်ချလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ရဲ့ 

လက်စွပ်ဗူးလေးကို ဖွက်ထားတဲ့နေရာကယူပြီး အိတ်ကပ်ထဲထည့်လိုက်ပါတယ်။ 

``ကိုကြီး ခင်ဗျား ဒေါ်ရှုလွမ်ကို မချချင်ဘူးလား..`` 

``ဘယ့်နှယ့်ပြောလိုက်တာလဲ ရှမ်းလေးရာ ဒီကောင်မကြီးကိုကြည့်ပြီးသမချင်လို့ ငါ့ကောင်ကတစ်ချိန်လုံးထနေတာအဟီး`` 

``ကဲလာ ဒါဆိုရင် သွားကြမယ်..လာ သွားချရအောင်..`` 

``လခွီးမှပဲ နောက်မနေစမ်းပါနဲ့ ငါရေချိုးတော့မယ်..ဟီးဟီး..မင်းလည်း စိတ်လာနေတယ် မဟုတ်လား.ရင်ရင်ထွေး နဲ့ 

တိုင်လိုက်ရမလားဟင်း...`` 

 ကိုဝင်းမောင်က ကျွန်တော်နောက်နေသည်ဟု အတည်မယူပဲပြန်နောက်နေသဖြင့် ကျွန်တော်က…….. 

``ဒီမှာ ကိုကြီး ဒီနေ့ ခင်ဗျားကံကောင်းတဲ့နေ့ပဲ ကျွန်တော်နောက်နေတာမဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော်တို့ ရှမ်းတွေ အင်းအိုင်လက် 

ဖွဲ့ကျွမ်းတာသိတယ်မဟုတ်လား။ နက္ခတ်အချိန်အခါနဲ့ တိုက်ဆိုင်ရင် ကျွန်တော်အစွမ်းထုတ်ပြလို့ရတယ်။ အခု နက္ခတ်အချိန် 

ကောင်းပဲ ခင်ဗျားလိုက်မလား.ဒါပဲပြော..`` 

 ကျွန်တော့်မျက်နှာကခပ်တည်တည်မို့ ကိုဝင်းမောင် ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားသည်။ နောက်တော့ ဒီကောင်နောက်တာဆိုလည်း 

အရှုံးမရှိဘူးလေ။ ဟုတ်နေရင်လည်းပွတာပေါ့ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ ကျွန်တော့်နောက်လိုက်လာခဲ့တော့တယ်။ ကျွန်တော် တို့ 

နှစ်ယောက် အားကစားရုံဘက်ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ အားကစားရုံမှာ ဘာပွဲမှမရှိသဖြင့် လူခြေတိတ်ဆိတ်နေသည်။ 

ကိုဝင်းမောင်က ကျွန်တော့်အနောက်ကလိုက်လာသော်လည်း တတွတ်တွတ်နှင့် စိုးရိမ်ပူပန်စွာပြောနေ၏။ 

``ရှမ်းလေး မင်းဟာက ဟုတ်ရဲ့လားကွာ၊ အဲဒီ စော်ကြီးက ယောင်္ကျား ရှိတယ်နော်။ ခလေးတောင် နှစ်ယောက်လား ရှိတယ် 

ပြောတယ်။ ဖြစ်ပါ့မလား..`` 

 ကျွန်တော်က အဲဒါတွေမပူ။ ကျွန်တော့်လက်စွပ် ဒေါ်ရှုလွမ်လက်ချောင်းထဲ ဘယ်လိုစွပ်ပေးရမလည်းသာ ဦးနှောက်ပူအောင် 

စဉ်းစားနေမိသည်။ ကျွန်တော်တို့အားကစားမှူးရုံးခန်းထဲဝင်လိုက်တော့ ဒေါ်ရှုလွမ်တစ်ယောက် သူ့စားပွဲပေါ်မှစာရွက်စာတမ်း 

တွေကို ငုံ့ကြည့်နေသည်။ နောက် ကျွန်တော်တို့အသံကြားတော့ ခေါင်းမော့ကြည့်ရင်း 

``ဘာကိစ္စ ရှိလို့လဲ…`` 

ကျွန်တော်က ကိုဝင်းမောင်ကို ကျွန်တော်စည်းရုံးနေတုန်း တံခါးဝမှာ လူအရိပ် အခြေသွားကြည့်ဖို့မှာထားသဖြင့် သူက 

တံခါးဝမှာကျန်ခဲ့သည်။ ကျွန်တော်ကလမ်းမှာထဲက ဗူးကလေးပွင့်အောင်လုပ်လာခဲ့သဖြင့် လက်ထဲမှာ ဆုပ်ထားသော 

လက်စွပ်ကွင်းလေးကိုထုတ်ပြီး သူ့ကို ပြလိုက်သည်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

``ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းရှိဦးမလားလို့လာရှာတာပါ။ အဲဒါ ဒီအခန်းဝနားမှာ လက်စွပ်လေးတစ်ကွင်းကောက်ရလို့..`` 

ဒေါ်ရှုလွမ်က ကျွန်တော်လှမ်းပေးလိုက်သော လက်စွပ်လေးကို ယူလိုက်ပြီး သေချာကြည့်နေသည်။ နောက်တော့ 

``အေးလေ ငါဒီနေ့ကစားကြတဲ့ အဖွဲ့ထဲက ကျောင်းသားတွေကို မေးကြည့်လိုက်ဦးမယ်နောက်တော့..``ပြောပြောဆိုဆို သူ 

က သူ့အံဆွဲထဲကို ထည့်မည်လုပ်သဖြင့် ကျွန်တော်က စိုးရိမ်သွားပြီး ပြာပြာသလဲ... 

``ခဏလေး နေပါဦး။ ဒီအံဆွဲထဲထည့်ထားမယ်ဆိုရင်တော့ ကျွန်တော်ကျောင်းရုံးခန်းပဲ သွားပေးလိုက်တော့မယ်..ပျောက်တဲ့ 

သူက အခုလောက်ဆိုရင် စိတ်ပူနေမှာ ပေါ့...`` 

``မင်းက ဘာလုပ်စေချင်လို့လဲ`` 

``ဆရာမ လက်ထဲပဲ ခဏစွပ်ထားလိုက်ပါလား။ ကျွန်တော်တို့ ကြေငြာသင်ပုံးပေါ်မှာ စာသွားကပ်လိုက်မယ်။ လက်စွပ် 

ပျောက်သူ ဆရာမနဲ့ လာတွေ့ပါလို့... `` 

``အင်း အဲဒါလည်းကောင်းတာပဲ ငါက ဒီအခန်းသော့ခတ်ပြီး သွားတော့မလို့..`` 

 ဒေါ်ရှုလွမ်က လက်စွပ်လေးကို သူ့လက်သန်းလေးတွင် ကောက်စွပ်လိုက်သည်။ သူ့တရုတ်မမျက်နှာဖွေးဖွေးမှာ ရဲ ကနဲ 

ဖြစ်သွားသည်။ ရပြီဆိုတာ ကျွန်တော်ကသိလိုက်တာနဲ့ချက်ချင်း တံခါးဝစောင့်နေတဲ့ ကိုဝင်းမောင်ကိုဂျက်ထိုးခိုင်းလိုက်သည်။ 

တစ်ချိန်ထဲမှာပင် ကျွန်တော့်ကိုဖက်တွယ်လာတဲ့ ဒေါ်ရှုလွမ်ကို ပြန်လည်အနမ်းပေးရင်း သူဝတ်ထားတဲ့ စပို့ရှပ်ကိုဆွဲချွတ် 

လိုက်သည်။ နောက်တော့အနားသို့ရောက်လာပြီး ကျွန်တော်တို့ကို မျက်လုံးအပြူးသားနှင့်ကြည့်နေသော ကိုဝင်းမောင် ဖက် 

လှည့်ပေးလိုက်သည်။ ကိုဝင်းမောင်နှင့် ဒေါ်ရှုလွမ်တို့ဖက်ပြီး ပွေ့ဖက်နမ်းနေစဉ်မှာပင် ကျွန်တော်က ဒေါ်ရှုလွမ်ရဲ့ ဘရာဇီယာ၊ 

ဘောင်းဘီ၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီတို့ကိုချွတ်ပေးလိုက်သည်။ 

 ဒေါ်ရှုလွမ်၏ ထွားထွားဖွေးဖွေးကိုယ်လုံးကြီးကိုကြည့်ပြီး ကျွန်တော်လည်းစိတ်ထလာသည်။ ပထမ ရည်ရွယ်ချက်ကတော့ 

ကိုဝင်းမောင်နဲ့ လွှတ်ပေးပြီး ကျွန်တော်က အမှတ်မထင်တွေ့မိသလိုနှင့် အကျပ်ကိုင်ပြီး ရင်ရင်ကို လက်ရွေးစင်စာရင်းထဲ 

ထည့်ခိုင်းမည် သို့မဟုတ်ပါက ကိုဝင်းမောင်နဲ့ ဒေါ်ရှုလွမ်ဖြစ်သွားရင် ကိုဝင်းမောင်ကနေ တစ်ဆင့်ပြောခိုင်းမည်ပေါ့။ ဒါပေမဲ့ 

အခုလို တရုတ်မဖြူဖြူဖွေးဖွေး ကိုယ်လုံးထွားထွားကြီးကို ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ ကိုယ့်ရှေ့မြင်နေရတော့လည်း အခွင့် အရေးကို 

လွှတ်မပစ်ချင်တော့။ 

``ကိုရီး ဆရာမကို ခုံပေါ်တင်လိုက် ခင်ဗျား မှုတ်ချင်တယ်ဆို ပေါင်နှစ်ခုဖြဲ ပြီး အပီဆွဲတော့လေ..`` 

 ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ဒေါ်ရှုလွမ်ကိုထိန်းခေါ်လာပြီး သူ့စားပွဲပေါ်မှာပဲ ပက်လက်လှဲခိုင်းလိုက်သည်။ ဒေါ်ရှုလွမ် ဒူးထောင် 

ပေါင်ကားထားရာသို့ ကိုဝင်းမောင်ခေါင်းကြီးငုံ့ကာ သူအရင်ကစိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ရတဲ့ ဆရာမအဖုတ်ကြီးကို အားရပါးရမှုတ်လျက် 

နေပေတော့သည်။ စားပွဲလေးမှာသိပ်မရှည်သဖြင့် ဒေါ်ရှုလွမ်ခေါင်းမှာအစွန်းတစ်ဖက်မှထွက်နေရာ ကျွန်တော့်ထောင်မတ်နေ 

သောလိင်တံကြီးက သူ့ပါးစပ်နှင့်ကွက်တိတန်းနေပေတော့သည်။ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီး သူ့ပါးစပ်မှတွင်းကို ထိုးထည့် 

လိုက်တာနှင့် ဒေါ်ရှုလွမ်ကလည်း မက်မက်မောမော စုပ်ပေးရှာပါသည်။ ကျွန်တော်ကကုန်းပြီး သူမ နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုဆုပ်နှယ် 

ပေးနေတော့သည်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

နောက် ကိုဝင်းမောင်က ကုန်းထလာပြီး... 

``ခွီး ဒီကောင်မကြီး တော်တော် အရည်ရွှဲတာပဲ။ ငါ့မျက်နှာ တစ်ခုလုံးလဲ ပေပွကုန်ပြီ။ ငါတော့ ဆော်ချင်ပြီကွာ..`` 

 အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော်တို့နေရာပြောင်းကြသည်။ ကျွန်တော်က သစ်သားခုံတန်းလေးပေါ်မှာ ကိုဝင်းမောင်ကို အိပ်ခိုင်းလိုက် ပြီး 

ဒေါ်ရှုလွမ်ကို အပေါ်မှတက်ခိုင်းလိုက်သည်။ ပထမတော့ ဒေါ်ရှုလွမ်ကအပေါ်မှမြင်းစီးသလိုခွကာ ကိုဝင်းမောင် လိင်ချောင်း 

ကြီးကို သူမအဖုတ်ဝတွင်တေ့ကာထိုင်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ထလိုက်ထိုင်လိုက်စလုပ်သည်။ သို့သော်လည်း ကုတင်လို မ 

ဟုတ်ပဲ ကျဉ်းကျပ်သောခုံတန်းလျားမို့အပေါ်ကမှောက်ချကာ သူ့ဖင်ကြီးကို မြောက်ကြွမြောက်ကြွ ဖြင့် လုပ်ပေးနေတော့ 

သည်။ ဒေါ်ရှုလွမ်၏ ထောင်ထောင်တက်လာသော တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးကိုဖြဲကာ ခရေပွင့်လေးပေါ်ကို ကျွန်တော်ယူလာသော 

ခေါင်းလိမ်းဆီပုံလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်လက်ချောင်းဖြင့်အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးနေလိုက်သည်။ နဲနဲခြောက်တာနဲ့ထပ်ထည့်လိုက် 

ဖြင့်လုပ်ပေးနေရာ ခရေပွင့်လေးနဲနဲတင်းမာမှုလျှော့လာသည်အထိဖြစ်သည်။ နောက် ကျွန်တော့်လက်နှစ်ချောင်းလောက် အ 

သားကျသွားမှ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးမှာ ကွန်ဒုံးစွပ်ခေါင်းလိမ်းဆီထပ်သုတ်ပြီး ဒေါ်ရှုလွမ် ဖင်ဝတွင် တေ့သွင်းချလိုက်လေ 

တော့သည်။ 

``ဖျစ်...ဗျစ်...`` 

``အား...အီး..`` 

 တဖြေးဖြေးခြင်းနစ်ဝင်သွားသော ဒေါ်ရှုလွမ်ဖင်ကြားမှ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးကို အရသာခံကြည့်ရင်းနောက် အသွင်းအ 

ထုတ်စလုပ်ပေးတော့သည်။ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးနှင့် နံရံတစ်ခြားဘက်ကလှုပ်ရှားနေသော ကိုဝင်းမောင်လိင်ချောင်းကြီး 

လှုပ်ရှားနေတာတောင် နည်းနည်းသိနေရသလိုပင် ဒေါ်ရှုလွမ်၏ ဖင်ဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီးကို ကိုင်ကာ အားရပါးရဆောင့်နေတုန်း 

ကိုဝင်းမောင်ဆီမှ ညည်းသံကြားလိုက်ရသဖြင့် ကျွန်တော်လည်းမထိန်းထားတော့ပဲ သုတ်ရည်များတထုတ်ထုတ် လွှတ်ပီးပြီး 

သွားရတော့သည်။ ကျွန်တော်က သုတ်ရည်များပြည့်နေသည့် ကျွန်တော့်ကွန်ဒုံးကို အမှိုက်ပုံးထဲ ပစ်ထည့်ပြီး ဒေါ်ရှုလွမ် ၏ 

ကုလားထိုင်မှာ သွားထိုင်နားနေလိုက်သည်။ အဲဒီအချိန်မှာ ခုံတန်းလျားပေါ်ထိုင်နေသော ကိုဝင်းမောင်ကို ဒေါ်ရှုလွမ်ကကြမ်း 

ပေါ်မှာထိုင်လျက် ပုလွေမှုတ်ပေးနေလေသည်။ 

``ရှီး ဒီကောင်မကြီး တကယ်ထန်တာပဲနော် ရှမ်းလေး။ အား..ကျွတ်ကျွတ် ကောင်းလိုက်တာ..`` 

 အခုနလေးကမှ ပြီးသွားသဖြင့် သုတ်ရည်များဖြင့် စိုနေပြီး ပျော့ခွေနေသော ကိုဝင်းမောင်၏လိင်ချောင်းကြီးကို မှုတ်စုပ်ရက် 

လုပ်ပေးနေသော ဒေါ်ရှုလွမ်၏ခေါင်းကိုကိုင်လျှက် ကိုဝင်းမောင်တစ်ယောက် မျက်စေ့မှိတ်ငြီးနေခြင်းဖြစ်လေသည်။ 

ကျွန်တော်ကရယ်လိုက်ပြီး ဒေါ်ရှုလွမ်၏ဖိုင်တွဲတွေကို စပ်စုနေလိုက်သည်။ 

``ဟိုက်..`` 

ကျွန်တော်လှန်ကြည့်လိုက်သောဖိုင်တွင် နောက်နေ့ထုတ်ပြန်မည့်အရွေးခံရသည့် ဘော်လီဘောကစားသမားများစာရင်းကို 

တွေ့လိုက်ရသည်။ ထိုအထဲမှာ ကျွန်တော့်ကောင်မလေး ရင်ရင်ထွေးပါနေ၏။ ငါ့လခွီး ဒီလိုမှန်းသိရင် ဒါမျိုးစွန့်စွန့်စားစား မ 

လုပ်ပါဘူး။ ဟီဟိ၊ ဒါပေမဲ့ တရုတ်မထွားထွားကြီး စားလိုက်ရတာပေါ့လေ။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 ကိုဝင်းမောင်လည်း သူ့ဆန္ဒပြည့် ဆရာမလည်း သူ့မှာရှိတဲ့ စိတ်ကူးယဉ်တွေ (ကျွန်တော်ထင်တာပြောတာပါ ဟီးဟီး ) 

ပြည့်သွားတာပေါ့။ ကျွန်တော်ဖိုင်ကိုပိတ် အံဆွဲထဲပြန်ထည့်လိုက်ပြီးမော့ကြည့်လိုက်တော့ ဒေါ်ရှုလွမ်က တန်းလျားပေါ်မှာ 

ပက်လက်နဲ့ ကိုဝင်းမောင်က ဒေါ်ရှုလွမ်ပေါင်နှစ်လုံးပုခုံးပေါ်တင်ကာဆောင့်နေလေပြီ။ ကျွန်တော်က သူတို့နားလျှောက် 

သွားပြီး 

``ကိုရီး ကျွန်တော် အဆောင်ပြန်နှင့်တော့မယ်။ ခင်ဗျားလုပ်နိုင်သလောက်လုပ်ခဲ့တော့ အခုနေ ကျွန်တော့် မှော်ပျယ်သွား 

လည်း သူ ခင်ဗျားကို ငြင်းနိုင်မှာမဟုတ်တော့ပါဘူး။ ခင်ဗျားရဲ့ပညာနဲ့သာ ဆက်ထိန်းလိုက်တော့ ဟုတ်လား..`` 

 ကိုဝင်းမောင်က ပြုံးဖြီးဖြီးနှင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြလေသည်။ ကျွန်တော်က ဒေါ်ရှုလွမ်နို့ကြီးများကိုဆုပ်ညှစ်သလို ဟိုကိုင်သလို ဒီကိုင် 

သလိုလုပ်ရင်းက သူမမြင်အောင်လက်စွပ်လေးကိုဆွဲချွတ်ပြီး အမြန်ထွက်လာခဲ့တော့သည်။ နောက်နေ့ ရင်ရင်ထွေးမှာ လက် 

ရွေးစင်စာရင်းထဲသူပါသွားသဖြင့် အလွန်ပင်ဝမ်းသားအားရဖြစ်သွားလေသည်။ ကိုဝင်းမောင်တစ်ယောက်လည်း အတော်ကို 

ကျေနပ်ပီတိဖြစ်ပြီး ကျွန်တော့်ကို မနေ့ကအကြောင်းပြန်ပြောပြလေသည်။ ကျွန်တော်ထွက်သွားပြီးခဏမှာ ဒေါ်ရှုလွမ်က 

ရုတ်တရက် အံအားသင့်သလို အိပ်ယာကနိုးလာသလို ဖြစ်သွားသည်ဟုဆိုသည်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့က အရှိန်ရနေပြီမို့ အဲဒီအချီ 

ပြီးအောင်ဆက်လုပ်နေခဲ့ကြသည်။ ကိုဝင်းမောင်ကရှေ့မှာလည်း ပြီးထားပြီးနေပြီဆိုတော့ တော်တော်နဲ့မပြီးနိုင်။ ဒေါ်ရှုလွမ် 

ဖီးတွေအရမ်းတက်လာသည်ဟုဆို၏။ 

 အဲဒါပြီးတော့ ခဏနားကြကာ နောက်တစ်ချီထပ်ဆွဲကြသည်ဆို၏။ ဒေါ်ရှုလွမ်က ကျွန်တော် လုပ်သွားမှန်းတောင် မသိ။ 

ကိုဝင်းမောင်ကိုသာ ဘယ်လိုဖြစ်သွားတာလဲဟုမေးတော့ ကိုဝင်းမောင်ကလည်းမသိကြောင်း သူဒီအခန်းနားကဖြတ်သွား 

တော့ သူ့ကို ဒေါ်ရှုလွမ်ခေါ်သဖြင့် ဝင်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်ကြောင်း နောက်တော့ တံခါးပိတ်ခိုင်းပြီး သူ့အင်္ကျီများ ချွတ်ပစ်လိုက်တော့ 

သူလည်း စိတ်မထိန်းနိုင်ဘူးဖြစ်သွားကြောင်းစသဖြင့် ရွှီးလိုက်သည်ဟုဆိုသည်။ ဒေါ်ရှုလွမ်က သူ့ကို အဲဒီအချိန်ကအပမှီ 

သွားသလားမသိဘူးဟုပြောကြောင်း ဒါပေမဲ့ ကောင်းဖို့ဖြစ်လာသည်ဟုပဲဆိုရမည်ဖြစ်ကြောင်းပေါ့။ ဟဲ ဟဲ။ 

 နောက်ကျတော့ တဖြေးဖြေးနဲ့ ရင်ရင်ထွေးနဲ့ ကျွန်တော်သမီးရည်းစားဖြစ်သွားတော့တယ်ဗျ။ အချစ်ဇာတ်လမ်းတော့ ခင်ဗျား 

တို့လည်းဖတ်ချင်မှာမဟုတ်တော့ နည်းနည်းကျော်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ရင်လေးကစားတဲ့ပွဲတိုင်းလိုက် အားပေး 

တယ်ဗျ။ တစ်ခြားကောင်မလေးတွေရဲ့ပေါင်တန်လေးတွေကြည့်ချင်တာတော့ အဟီး ယောင်္ကျားလေးပဲ ဗျာ။ ကျွန်တော်တို့ 

ကျောင်းအသင်းကလည်းကောင်းတယ်ဗျ။ နောက်ဆုံးကျောင်းပေါင်းစုံရဲ့ ဖိုင်နယ်အထိတက်သွားပြီး နောက်ဆုံးဖိုင်နယ်နေ့ 

မှာ တစ်ဖက်အသင်းကို အပြန်အသတ်နိုင်ပြီး ပထမဆုကိုဆွတ်ခူးခဲ့ရပါတယ်။ အဲဒီနေ့မှာ ကျွန်တော်နဲ့ ရင်ရင်ရဲ့ ဆက်ဆံရေး 

လယ်ပယ် တစ်ဆင့်တက်ခဲ့ရပါတယ်။ 

``ရင်ရယ် ရင်လေးက အရမ်းတော်တာပဲ...`` 

``မဟုတ်ပါဘူး ကိုရယ် တစ်သင်းလုံးကောင်းလို့ပါ..`` 

``ရင် တော့ သိပ်ပျော်တာပဲ ကို ဒီနေ့ ည မြို့ထဲ က အမျိုးအိမ် သွားအိပ်မယ်လို့ ရင်တို့ ဟောကျူတာကို ခွင့်တိုင်ထားတယ်။ 

ကိုဘယ်သွားမလဲ..`` 

ကျွန်တော့်ရင်ထဲ ဒိန်းကနဲ ခုန်သွားတယ်။ အဟီး မိန်းမတွေနဲ့ မဆက်ဆံဘူးတာကျနေတာပဲ။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

``ရတယ်လေ။ ကိုတို့ ရုပ်ရှင်ကြည့်မယ်။ ဘုရားသွားမယ် ဟော်တယ်မှာ အိပ်မယ်လေ...`` 

``ဟုတ်ပြီ ရင့်ကို ညနေစောင်းလာခေါ် ဟုတ်လား..`` 

 ရင်ရင်နဲ့ လမ်းခွဲပြီးတာနဲ့ ကိုဝင်းမောင်ကို အပူကပ်ရတော့သည်။ ကိုဝင်းမောင်က ဒါမျိုးတော့စိတ်ချရသည်။ ဟိုတယ်လိပ်စာ 

နှင့် ဘယ်လိုသွားရမည်ကအစ သေချာပြောပြလိုက်သည်။ သူနဲ့ ဒေါ်ရှုလွမ်တောင် ပြီးခဲ့သည့်အပတ်က သွားခဲ့သေးသည် ဟု 

ဆိုသည်။ အဲလိုနဲ့ အတိုချူပ်လိုက်ရရင် ရုပ်ရှင်ကြည့်၊ ဘုရားရင်ပြင်ပေါ်ခဏလျှောက်ပြီးတော့ ရင်ရင်ကပဲ ပင်ပန်းနေပြီ နားရ 

အောင်ဆိုလို့ကြိုပြီး အခန်းယူထားတဲ့ဟိုတယ်ကို တက္ကစီငှားပြန်လာခဲ့ကြတယ်။ တစ်ညနေလုံး ရင်ရင်ရဲ့ကိုယ်လုံးလေးနဲ့ မထိ 

တထိနဲ့မို့ ကျွန်တော့်ကောင်ကြီးကတောင်နေပြီ။ ကျွန်တော်တို့ ဟိုတယ်ကအခန်းထဲဝင်သွားတော့ ကျွန်တော်ရောင်ရမ်းပြီး 

အိတ်ထဲနှိုက်ရှာလိုက်ပြီးမှ လက်စွပ်ဗူးကျွန်တော့်အခန်းထဲမှာဖွက်ထားခဲ့တာသတိရတယ်။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ပြုံးမိသေး 

တယ်။ ငါလက်စွပ်မပါပဲနဲ့ မိန်းမတွေကိုလုပ်ဖူးတာ ပထမဆုံးအကြိမ် မနန်းဖူးဖူးပြည့်နဲ့တုန်းကပဲကြုံဖူးသေးတယ်။ ကျန်တာ 

တွေက လက်စွပ်နဲ့စခဲ့ကြတာပဲ နောက်ကျမှအခြေအနေပေါ်မူတည်ပြီး ဆက်ဖြစ်ရင်ဖြစ်သွားကြတာမဟုတ်လား။ 

 အခန်းထဲရောက်လို့ ကျွန်တော်ကအခန်းတံခါးလည်းပြန်ပိတ်ပြီးရော ယောင်နနနဲ့ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းလေး ဖြစ်နေရှာတဲ့ 

ရင်ရင့်ကိုအသာဆွဲယူပြီး ရင်ခွင်ထဲထွေးပွေ့လိုက်တယ်။ ရှက်လို့ ခေါင်းလေးငုံ့နေရှာတဲ့ ရင်ရင့်ကို မေးလေးက ကိုင်မော့စေပြီး 

နူးနူးညံ့အိထွေးလှတဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေကို ငုံစုပ်လိုက်တယ်။ ရင်ရင်ရဲ့ လက်တွေကလည်း ကျွန်တော့်လည်ဂုတ်ကို 

တွယ်ဖက်လာခဲ့တယ်။ ရင်ရင့်ခါးကျင်ကျင်လေးကို တစ်ဖက်ကကိုင်ဖက်ထားရင်း ရင့်ရင့်မျက်နှာအနှံ့ကို အားမလို အားမရ 

အနမ်းမိုးရွာချလိုက်တယ်။ 

``ချစ်တယ် ရင်လေးရယ်..`` 

``ရင်ကလည်း ကိုကို့ ကိုချစ်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကြောက်တယ် ကိုရယ်..`` 

အဲတော့မှ ကျွန်တော့်ရဲ့ထောင်မတ်နေတဲ့ကောင်ကြီးက ရင်ရင့် ဗိုက်သားလေးကို ထိုးထောက်နေတာကို သတိရတော့တယ်။ 

အဟီး။ 

``လာ မကြောက်နဲ့ လာ..လာဦး။ ကို ပြောပြမယ်..`` 

ကျွန်တော်က ရင်ရင့်ကို ကုတင်ရှိရာခေါ်သွားပြီး ကျွန်တော့် ဘေးမှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ 

``ရင်ရင်ကို ဖြေးဖြေးချင်းပဲချစ်မယ်နော်။ ရင်ရင်စိတ်ထဲမှာ တစ်ခုခုမကြိုက်တာပဲဖြစ်ဖြစ် နာတာပဲဖြစ်ဖြစ် ကို့ကို ချက်ချင်း 

ပြောသိလား။ ဘာမှလည်း မကြောက်နဲ့၊ ကို့ကိုလည်းမရှက်နဲ့ အားမနာနဲ့သိလား..`` 

မျက်လုံးအဝိုင်းသားနဲ့ မျက်ရည်လေးတွေဝဲနေတဲ့ ရင်ရင်ကမျက်နှာမှာရှက်သွေးတွေဖြန်းလို့ ခေါင်းလေးကို တဆတ်ဆတ် 

ငြိမ့်ပြတယ်လေ။ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော်ကသူဝတ်ထားတဲ့ ဘလောက်စ်အင်္ကျီလေးကို ကြယ်သီးတစ်လုံးစီ စဖြုတ်တော့တယ်။ 

ရင်ရင်ကရှက်လို့မျက်လုံးပိတ်ထားလေရဲ့။ အင်္ကျီကျွတ်သွားတော့ အောက်ကအားကစား ဘရာဇီယာလေးက တင်းတင်းလေး 

စည်းထားတာတောင် ရုန်းကန်ထနေတဲ့ နို့လုံးလေးတွေက ဖောင်းအိထနေတယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 ကျွန်တော်က သူ့ဂျိုင်းအောက်တစ်ဖက်တစ်ချက်က လက်လျှိုပြီး ဘရာဇီယာချိတ်ကိုဖြုတ်လိုက်တယ်။ လှလိုက်တဲ့ နို့လေး 

တွေလုံးဖောင်းပြီးအိနေလိုက်တာ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကလည်း သေးသေးလေး ပန်းနုရောင်ရင့်ရင့်လေးတွေ ကျွန်တော့် 

ပါးစပ်နဲ့ ခပ်ဖွဖွလေးငုံပြီး စုတ်လိုက်တယ်။ အီးကနဲအော်ပြီး ရင်လေးက ကျွန်တော့်ခေါင်းကိုဖက်တွယ်လာခဲ့တယ်။ ခါးကလေး 

ပါကော့တက်လာခဲ့တယ်။ နုထွေးလိုက်တဲ့ နို့ကလေးတွေ ကျွန်တော့်ပါးနဲ့ပွတ်ပေးလိုက်တာတောင်အရသာရှိနေတယ်။ အပျို 

စင်လေးရဲ့ နို့ကအခုတော့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ချွန်ထလာရတယ်။ ကျွန်တော့်လက်ချောင်းတွေက ရင်ရင်ရဲ့ ပြေလျှောနေတဲ့ 

ထမိန်အောက်ကပဲ ရင်လေးရဲ့ ဗိုက်သားနုနုဆီးခုံမောက်မောက်လေးကိုပွတ်သတ်ပြီး အမွှေးနုနုလေးတွေကို ပွတ်သပ်ကစား 

လိုက်တယ်။ အမွှေးဖုတ်ဖုတ်လေးရဲ့ အတွင်းထဲမှာ အရည်စိုစိုစွတ်စွတ်နဲ့ဖောင်းနေတဲ့ အကွဲကြောင်းလေးကို စမ်းမိလိုက် 

တယ်။ အကွဲကြောင်းလေးက နှုတ်ခမ်းလေးတွေကလည်း အိလို့ အဝ ကိုကျွန်တော့်လက်ချောင်းထိပ်ကလေးက ကျူးကျော် 

ဝင်ရောက်လိုက်တာနဲ့ အို့ ဆိုတဲ့ အပျိုမလေးအသံထွက်လာတယ်။ 

``ကို ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ ကွာ တို့ရှက်တယ်...`` 

``ရင်လေးရယ် ကိုက ချစ်မလို့လေ..`` ပြောတာပြောတာပါ ကျွန်တော်လည်း အချိန်မဆွဲချင်တော့ပါဘူး။ ကျွန်တော့် ငတ 

က တင်းမာထောင်မတ်နေလို့ အတွင်းခံဘောင်းဘီအတွင်းမှာ ရုန်းကန်နေရင်းနာနေရပါပြီ။ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော့် ပုဆိုး၊ 

ဘောင်းဘီတွေကြမ်းပေါ်ဒီတိုင်းပစ်ချလိုက်ပြီး ရင်ရင့်ပေါင်နှစ်လုံးကြားကို ဒူးထောက်ဝင်လိုက်တယ်။ ရင်ရင့် ထမိန်ကို ဗိုက် 

ပေါ်အသာလှန်တင်လိုက်ပြီး သူ့အတွင်းခံဘောင်းဘီပျော့ပျော့ကို ချောမွတ်နေတဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကဆွဲချွတ်ဖို့ကျတော့ ဖင်လေး 

ကို အသာကြွပေးတာနဲ့ အလွယ်တကူပဲ ချွတ်လိုက်ပါတယ်။ ချောမွတ်နုနယ်လှတဲ့ အသားအရည်ကြောင့် ကျွန်တော် ရင်ရင့် 

တစ်ကိုယ်လုံးကို မျက်နှာ၊ လည်တိုင်ကနေ ဟင်းပုဂံလုံးလေး မှောက်ထားသလိုလှပတဲ့ ရွှေရင်အစုံ၊ ချောမွတ်ဖြောင့်တန်းတဲ့ 

ပေါင်နှစ်လုံးနဲ့ အမွှေးပါးပါးလေးဖုံးနေတဲ့ စောက်ဖုတ်မို့မို့လေး အရမ်းကိုချစ်စရာကောင်းလှပါတယ်။ ကျွန်တော်က ရင်ရင့် 

ပေါင်ခွဆုံကို မျက်နှာအပ်ပြီး မို့မို့ ဖောင်းဖောင်း အဖုတ်လေးကို အမွှေးလေးတွေဖယ်ပြီး ဟတတ ပန်းနုရောင် နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာ 

ကို လျှာဖျားလေးနဲ့ထိုးကလိလိုက်ပါတယ်။ ရင်ရင်က ကျွန်တော့် ခေါင်းကိုအတင်းဆွဲဖိလာပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း လျက် 

ကောင်းကောင်းနဲ့ အပျိုစင်အဖုတ်လေးကို အားရပါးရလျက်ပေးလိုက်တော့ ကျွန်တော်လည်းလျှာညောင်း သူလည်းတော် 

တော်မျော့သွားပါတယ်။ ရင်ရင့် အဖုတ်လေးကတော့ အရည်တွေနဲ့စိုရွှဲလို့နေပါပြီ။ ကျွန်တော်က ရင်ရင့်ပေါင်တန် တစ်ဖက်ကို 

လက်နဲ့ မလိုက်ပြီး ပေါင်ခွဆုံကိုနဲနဲလေးကားပေးလိုက်ပြီး ဟာတာတာလေးဖြစ်သွားတဲ့ အဖုတ်ဝမှာ ကျွန်တော့် လိင်တန်ထိပ် 

ဖူးကို အသာတေ့ပြီး ဖိသွင်းလေးသွင်းလိုက်ပါတယ်။ 

``အာ့...နာတယ် ကိုရယ်..မရဘူးထင်တယ်...`` 

 အရည်တွေနဲ့ချောချောလေးဖြစ်နေလို့ ကျွန်တော့်ဒစ်ခေါင်းတစ်လုံးလုံးဝင်သွားပေမဲ့ လိင်တန်ကြီးတစ်ဝက်လောက်မှာ စ 

ကျပ်လာလို့ ရင်ရင်က မျက်လုံးအဝိုင်းသားနဲ့ ကျွန်တော့်လက်ကို အတင်းဆုပ်ကိုင်လာပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း သနားတာနဲ့ 

အသာနားထားလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ဒစ်ဖျားမှာ ဆုပ်ညှစ်ထားသလို တင်းကျပ်နေပေမဲ့ အိအိ နွေးနွေးလေး အရသာကိုလည်း 

ခံစားရင်း ရင်ရင်ရဲ့ချစ်စဖွယ်နို့လုံးလေးတွေကို တစ်ဖက်ကကိုင်ရင်း ပါးစပ်တစ်ဖက်က နို့သီးခေါင်းသေးသေးလေးကို စုပ်ပေး 

နေမိပါတော့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ရင်ရင်ငြိမ်သွားတာနဲ့ မသိမသာလေး ဖိသွင်း ထိုးသွင်းလေးလုပ်လိုက်တာ ကျွန်တော့် လိင်တန် 

ကြီးတစ်ချောင်းလုံးအဆုံးဝင်ဖို့ လက်နှစ်လုံးစာလောက်ပဲကျန်ပါတော့တယ်။ ကျွန်တော်က အဆုံးထိဆောင့်လို့ရနေပြီမှန်း သိ 

သော်လည်း တမင်မလုပ်သေးပဲ ပြန်ပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး သွင်းသွင်းပေးနေလိုက်ပါတယ်။ ရင်ရင်တစ်ယောက် အသက်ရှုသံလေး 

မြန်လာပြီးလူးလွန့်လျှက် မသိမသာခါးလေးလိမ်လိမ်လာလို့ သူလည်း အရသာတွေ့နေပီဆိုတာသိရပါတယ်။ ကျွန်တော်က 

ပြီးကာနီး အချိန်နားထိဖြေးဖြေးချင်း အသွင်းအထုတ်လုပ်နေရာကနေ လိင်ချောင်းကြီးမှာယားပြီး ပြီးချင်လာသဖြင့် အဆုံးထိ 

ဆောင့်ချလိုက်တော့ ရင်ရင့်ဆီးခုံနှင့် ကျွန်တော့်ဆီးခုံဖတ်ကနဲရိုက်မိပြီး ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးတစ်ချောင်းလုံး ရင်ရင့် 

စောက်ခေါင်းထဲ မြုပ်သွားပါတော့တယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 အားကနဲ အော်လိုက်တဲ့ ရင်ရင့်အသံနဲ့အတူ တင်းကျပ်လွန်းလှတဲ့ ရင်ရင်ရဲ့စောက်ခေါင်းကြောင့် ကျွန်တော့် လိင်တန်ထဲက 

သုတ်ရည်များဟာ သင်္ကြန်ရေပြွတ်နဲ့ရေပက်လိုက်သလို ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲပန်းထွက်သွားပါတော့တယ်။ ရင်ရင်ကလည်း 

သူ့စောက်ခေါင်းအတွင်းထဲမှာ နွေးကနဲနွေးကနဲ အရည်တွေပန်းထွက်လာတာကို သိလိုက်ရပြီး သူကိုယ်တိုင်လည်း အကြော 

အချဉ်တွေ တဖျင်းဖျင်းထကာ ကာမအရသာ အထွတ်အထိတ်သို့ရောက်သွားတယ် ထင်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို အတင်းဖက် 

တွယ်လာပြီး ကုတ်ခြစ်လိုက်လို့ ကျွန်တော့်အရည်ပြားပေါ်မှာ သူ့လက်သည်းရာတွေ ထင်ကျန်ခဲ့ရပါတယ်။ 

 ပြောရင်ယုံပါ့မလားမသိဘူး။ အဲဒီညက အဲဒါနဲ့တင်ပွဲပြတ်သွားခဲ့ရပါတယ်။ အပျိုမလေးခမျာ သူ့အဖုတ်လေးပြဲသွားပါပြီ ဆိုပြီး 

ကျွန်တော့်ကိုပေးမထိတော့တာ နောက်နှစ်ပတ်လောက်ကြာတဲ့အထိပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့စိတ်ရှည်ရှည်ကြိုးစားမှုကြောင့် 

နောက်ပိုင်းကတော့ ကျွန်တော်နဲ့ သူနဲ့ အပေးအယူမျှလာခဲ့ရပါတယ်။ ပုံမှန်အားဖြင့် ကျွန်တော်ကအတွေ့အကြုံရှိတဲ့ အမျိုးသ 

မီးကြီးတွေနဲ့ကြုံတွေ့ဖူးတော့ အားနာစရာမရှိ လုပ်ချင်သလို အားရပါးရလုပ်နိုင်ခဲ့တာရယ်။ အချစ်မပါ ကာမအရသာခံစားမှု၊ 

သက်သက်ရယ်သာကြောင့်ပုံစံမျိုးစုံ၊ အနုအကြမ်းအစုံလုပ်ခဲ့ပါတယ်။ ရင်ရင်ကျတော့ အပျိုစစ်စစ်လေးဖြစ်ရုံသာမက 

ကျွန်တော့်ရဲ့သူငယ်ချင်းလည်းဖြစ်၊ ချစ်သူလည်းဖြစ်၊ ကျွန်တော့်အပေါ်နားလည်မှုလည်းအပြည့်မို့ ကျွန်တော့်ရဲ့ဘဝကြင်ဖော် 

အဖြစ်လက်တွဲမယ်လို့တောင် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်စလုံး ကျောင်းပြီးတာနဲ့ လက်ထပ်ကြဖို့ကိုလည်း 

အစီအစဉ် ချခဲ့ကြပါတယ်။ 

 အဲဒါတွေကြောင့်လည်း ရင်ရင်နဲ့ ဆက်ဆံတဲ့အခါမှာ ကျွန်တော်ဟာ ဘယ်တော့မှအကြမ်းမဖက်ရက်ခဲ့ပါဘူး။ တစ်ခါတစ်လေ 

ပုံစံပြောင်းလို့ သူ့မျက်နှာလေးမဲ့သွားလို့ သူနာသွားတယ်ထင်ရင် ကျွန်တော့် ငတကတောင်ပျော့သွားတတ်ပါတယ်။ သူ့ကို 

ချစ်တဲ့စိတ်နဲ့ သူ့ကို ပုလွေမှုတ်ခိုင်းဖို့တောင် အားနာခဲ့ပါတယ်။ သူလုပ်ချင်တဲ့ ပုံပြရင်လည်း ကျွန်တော်က ငြင်းဆန်ခဲ့ပါတယ်။ 

သူ့ကိုတော့ ကျွန်တော်က ဘာဂျာကောင်းကောင်းပေးခဲ့ပါတယ်။ နူးညံ့အိစက်လှတဲ့သူ့ အဖုတ်လေးကလည်း မှုတ်လို့ ဖုတ်လို့ 

မဝနိုင်ပါဘူးဗျာ။ အဲလိုနဲ့ ကျွန်တော်လည်း တဖုတ်သ ဖြစ်နေခဲ့တာ၊ လနဲ့ချီကြာနေခဲ့တဲ့ တစ်နေ့ အန်တီသူဇာသားလေး မွေး 

တယ်လို့ သတင်းကြားရတော့ စိတ်ထဲတစ်မျိုးကြီးခံစားရတယ်။ အဲဒီနေ့က ကိုဝင်းမောင်ခေါ်ပြီး အရက်မူးအောင်သွားသောက် 

ပစ်လိုက်မိတယ်။ ကိုဝင်းမောင်ကတော့ ဘာမှန်းမသိပါဘူး။ ကျွန်တော်ကသာ ကိုယ့်ဘာသာ ခလေးအဖေဖြစ်ရတဲ့ အထိမ်းအ 

မှတ် ကျင်းပလိုက်တာပါ။ အင်းအပြင်မှာတော့ ကျွန်တော့်ညီဝမ်းကွဲပေါ့။ ဒါပေမဲ့ အန်တီသူဇာနဲ့ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ထဲ 

သာသိတာက ကျွန်တော့်ရဲ့သားလေး၊ ကျွန်တော် အဲဒီအချိန်တုန်းက မိုက်မိုက်မဲမဲ လုပ်ခဲ့မိတာတွေကို နောင်တပြန်ရမိတယ်။ 

အခုတော့ သားကိုအဖေလို့လည်း ဖွင့်မပြောနိုင်၊ သားကလည်း ကိုယ့်အဖေအမှန်ကို အဖေမှန်းဘယ်တော့မှ သိမှာမဟုတ် 

တော့ဘူး။ 

 ကျွန်တော် ဖိုးဖိုးရဲ့ခံစားမှုကို နားလည်သလို ရေးတေးတေးတော့ ဖြစ်လာခဲ့တယ်။ အရမ်းမူးလာတော့လည်း အန်တီသူဇာနဲ့ 

အချစ်ကြမ်းခဲ့ကြတဲ့ အထိအတွေ့ပုံစံမျိုးစုံတွေကို ပြန်တမ်းတမိသေးတယ်။ အားမနာတမ်း ကျွန်တော်ကြမ်းခဲ့သမျှကိုတက်ညီ 

လက်ညီပြန်ပေးနိုင်ခဲ့တဲ့ အရွယ်ရောက်အတွေ့အကြုံရှိ အမျိုးသမီးကြီးတွေရဲ့ အထိအတွေ့အပြုအစုကို တစ်ခါလောက်ပြန်ရ 

ချင်သေးတယ်။ မူးမူးနဲ့ အိပ်ပျော်ခါနီး ဖွက်ထားတဲ့နေရာက မထုတ်ဖြစ်တာကြာပြီဖြစ်တဲ့ လက်စွပ်ဗူးလေးကိုထုတ်ပြီး ဘောင်း 

ဘီအိတ်ထဲထိုးထည့်ပြီးနောက် ဘာမှန်းမသိတော့ဘဲ တုန်းကနဲ အိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်။ မနက် အိပ်ယာထတော့ ငူတူတူ 

ဖြစ်နေတာနဲ့ ကင်တင်းမှာ လဘက်ရည်ဆိုင်ထိုင်နေလိုက်တယ်။ နောက်မှ ရင်ရင် စိတ်ပူနေအုန်းမယ်လေဆိုပြီးစာသင်ဆောင် 

တွေဘက်ထွက်လာခဲ့တယ်။ 

ကျွန်တော့်ကို တွေ့တာနဲ့ ရင်ရင်တစ်ယောက် အပြေးကလေး ရောက်လာပြီး 

``ဘယ်တွေ သွားနေတာလည်း ကိုရယ် ရင့်မှာ စိတ်တွေပူလို့..ညကလည်း မူးတယ်ဆို ကိုရီးပြောလို့..`` 

``ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူးရင်ရယ်..စိတ်နည်းနည်း လေ နေလို့ပါ..`` 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

``ကို့ကို တီချယ် ဒေါ်မရဝင်းသန့်လာရှာတာ နှစ်ခေါက်ရှိပြီ တွေ့ရင် သူ့ရုံးခန်း လွှတ်လိုက်ပါတဲ့...`` 

``အော် ကို့ အိမ်က တစ်ခုခုမှာလို့ထင်တယ်။ သွားတွေ့လိုက်အုန်းမယ်..`` 

ကျွန်တော်လည်း ရင်ရင့်ကို လူမမြင်အောင် ပါးပေါ်ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်ရင်းက ဒေါ်မရဝင်းသန့်အခန်းဆီကို ထွက်လာခဲ့လိုက် 

တယ်။ 

``ဟေး လာ ရှမ်းလေး ကိုယ် မင်းကိုလိုက်ရှာနေတာ ဒီမနက်..`` 

``ဟုတ်ကဲ့ တီချယ်..ကျန်တော်လည်း သူငယ်ချင်းတွေပြောလို့လာခဲ့တာ ဘာများကိစ္စရှိလို့လဲ ဟင်..`` 

``တစ်ခြားတော့ မဟုတ်ပါဘူးကွယ်..မမသူဇာက မင်းနဲ့ ဖုန်းပြောချင်လို့တဲ့ ဒီညနေပြန်ခေါ်မယ်ဆိုတော့ မင်း သွားစရာမရှိရင် 

တီချယ်နဲ့ အိမ်လိုက်ခဲ့လေ..`` 

 ကျွန်တော့် ရင်ထဲဒိန်းကနဲဖြစ်သွားပြီး မနေ့ညကဖီလင်ပြန်တက်လာခဲ့သည်။ အန်တီသူဇာ ဘာများပြောချင်လို့လဲ။ 

ကျွန်တော်တို့ ခလေးအကြောင်းများလား၊ ကိုယ့်သားအကြောင်း စဉ်းစားရင်း ပီတိတစ်မျိုးဖြစ်ရသလို အန်တီသူဇာနဲ့ ချစ်ပွဲ 

ဝင်ခဲ့တာတွေတွေးရင်း ဖီးတက်လာခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကျွန်တော့်ဘောင်းဘီအိတ်ထဲထည့်ထားတဲ့ လက်ထဲ ထောက်ဆို 

ပြီး အဖုံးပွင့်သွားတာနဲ့အတူကျလာတဲ့ လက်စွပ်နှစ်ခုကို အမှတ်မထင်ထုတ် ကြည့်လိုက်မိတယ်။ 

``ဟယ် လက်စွပ်ကလေးတွေ လှလိုက်တာ တီချာ ကြည့်လို့ရမလား..`` 

ကျွန်တော် ဘာမှမပြောနိုင်ခင်မှာပဲ အနားရောက်လာတဲ့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ကို လက်ဝါးဖြန့်ပေးလိုက်ပါတယ်။ 

 ``အင်းဒီဟာလေးကတော့ မိန်းခလေး ဝတ်ဆိုက်ပဲ..`` ဟုပြောပြောဆိုဆို သူ့လက်သန်းကလေးမှာ ဝတ်ကြည့်လိုက် 

ပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်းမသုံးတာကြာလို့မေ့နေတဲ့ လက်စွပ်အစွမ်းကို ချက်ချင်းပြန်သတိရမိပြီး ဒုက္ခပါပဲ ဟု ရေရွတ်လိုက် 

မိပါသည်။ ဒါပေမဲ့ သိပ်နောက်ကျသွားပါပြီ။ နောက်ပြီးတော့ ရင်ဖုန်းလက်ရှည်နဲ့ ရခိုင်အချိတ် မရမ်းနုရောင် ဝတ်ထားတဲ့ လှပ 

သောကောက်ကြောင်းများဖြင့် အချိုးကျကျ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်တောင့်တင်းဖွံ့ထွားလှသော ဒေါ်မရဝင်းသန့်ကို ကြည့်မိရင်း 

အိုး မထူးတော့ပါဘူးကွာဟု စိတ်ထဲမှာရေရွတ်ရင်း လက်စွပ်အကြီးကို ကျွန်တော့်လက်ချောင်းမှာ ဝတ်လိုက်ပါတော့သည်။ 

 လက်စွပ်နှင့်ပတ်သက်လို့ အတွေ့အကြုံရှိနေပြီဖြစ်သော ကျွန်တော့်အဖို့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်၏ မျက်နှာရိပ်ကဲကို အကဲခတ်စရာ 

မလိုတော့ပဲ တခြားသူများရုတ်တရက်မဝင်လာနိုင်အောင်သာ ဒေါ်မရဝင်းသန့်၏ အခန်းတံခါးကိုအမြန်သွားပိတ်ကာ အတွင်း 

ဘက်မှဂလန့်ချလိုက်ရလေသည်။ မျက်နှာပေါ်မှာ အရိပ်မျိုးစုံဖြတ်သန်းသွားတဲ့ ဒေါ်မရဝင်းသန့် ကျွန်တော့်ဆီကိုလျှောက်လာ 

တာနဲ့ ကျွန်တော်ကသိမ်းကျူံးပွေ့ဖက်ပြီး ကျက်သရေရှိလှတဲ့သူမမျက်နှာအနှံ့ကိုနမ်းရှုံ့လိုက်မိပါတယ်။ နောက်တော့နှုတ်ခမ်း 

အစုံပေါ့။ နွေးထွေး၊ အတွေ့အကြုံရှိပြီး ရမက်ပြင်းပြင်းနဲ့ ချိုမြိန်လှတဲ့နှုတ်ခမ်းအစုံကို စုပ်ကောင်းကောင်းနဲ့ အားရပါးရ စုပ်ပစ် 

လိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အခုဟာက ဘာမှကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားတာလဲမရှိဘူး။ နောက် အချိန်ကလည်း ကိုးလို့ကန့်လန့် သူ့ 

စာသင်ချိန်ရှိလားလည်း ကျွန်တော်မသိ။ သူ့ကျောင်းသားတွေထဲကလည်း အချိန်မရွေး တံခါးလာခေါက်နိုင်လို့ အမြန်လုပ်ဖို့ 

ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 ကျွန်တော်က ဒေါ်မရဝင်းသန့်ရဲ့ လက်ကို ဆွဲပြီး သူ့ အလုပ်စားပွဲ ဆီခေါ်လာခဲ့ပါတယ်။ 

 ကျွန်တော်က ဒေါ်မရဝင်းသန့်ရဲ့ထိုင်ခုံမှာထိုင်လိုက်ပြီး သူမကိုကျွန်တော့်ရှေ့ကြမ်းပေါ်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်စေပြီး ကျွန်တော့် 

လုံချည်ခါးပုံစကိုဖြေချလိုက်ပါတယ်။ လက်စွပ်အရှိန်ကြောင့် တုတ်ခိုင်မာတင်းနေတဲ့ ကျွန်တော့် လိင်တန်ကြီးက ပေါက်တူး 

အရိုးလိုထောင်မတ်နေပါတယ်။ ကျွန်တော်က ဒေါ်မရဝင်းသန့်ကို လက်ကလေးဆွဲရင်းက ခေါင်းကိုပါ အသာနှိမ့်ပေး လိုက် 

တော့ သူမရဲ့လှပတဲ့ နှုတ်ခမ်းလွှာတွေနဲ့ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးကို ငုံစုပ်လိုက်ပါတယ်။ တစ်ဆက်ထဲမှာပဲ သူမရဲ့လျှာက 

ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးဒစ်ဖျားကို ရစ်ပတ်လျှက်ပေးရုံမက ထိပ်ပေါက်လေးကိုပါထိုးကစားလိုက်ပါသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ အချိန် 

ကသိပ်မရှိတာမို့ သူမရဲ့ ဆံထုံးမြင့်မြင့်ကို ပုံမပျက်သွားအောင်ဖွဖွလေးကိုင်ပြီး ခေါင်းကိုဖိဖိပေးရင်း ကျွန်တော့်ဖင်ကိုလည်း 

ကြွလျှက် ဒေါ်မရဝင်းသန့်ပါးစပ်ကိုလိုးနေမိပါတော့တယ်။ ကျွန်တော့်လက်စွပ်ဝတ်ရက်နဲ့ကတော့ တော်တော်နဲ့ ပီးမှာမဟုတ် 

လို့ ကျွန်တော့်လက်စွပ်ကိုလည်း ချွတ်ပြီး ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ ထည့်လိုက်ပါတယ်။ 

 အဲဒီတော့မှ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးကလည်း ယားယံလာပြီး ပြီးချင်လာပါတယ်။ အဲဒီတော့ ကျွန်တော်လည်း စဉ်းစားမိ 

တယ် သူမဆီကလက်စွပ်ကိုမချွတ်သေးပဲထားရင် ဒေါ်မရဝင်းသန့်က သူမအဖုတ်ကိုလိုးပြီးတဲ့အထိကပ်နေအုန်းမှာပဲ မထူး 

တော့ပါဘူးဆိုပြီး ကျွန်တော်လည်းပြီးခါနီးမှာ သူမဆီကလက်စွပ်ကိုပါဆွဲချွတ်လိုက်ပါတယ်။ လက်စွပ်ကျွတ်သွားပေမဲ့ ကိုယ် 

ခန္ဓာကလုပ်နေတဲ့အရှိန်ကရှိနေတော့ ဆက်စုပ်ပေးနေပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူမကိုယ်သူမနားမလည်သလိုဖြစ်လို့ တုန့်ဆိုင်းဆိုင်း 

ဖြစ်နေချိန်မှာ ကျွန်တော်ကလည်း ပြီးချင်နေပြီမို့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ခေါင်းကိုမလွှတ်ပဲ ချူပ်ကိုင်ထားပြီး သူမပါးစပ်ကို ဆက်လိုး 

နေမိပါတယ်။ မကြာပါဘူး ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးက သုတ်ရည်များထုတ်ထုတ်နဲ့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်လည်ချောင်းထဲ ပန်းထုတ် 

လိုက်မိပါတော့တယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨

ဇာတ်လမ်းကို အကျယ်မချဲ့တော့ပဲပြောရရင်တော့ ကျွန်တော်နဲ့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်တို့လည်း ကာမချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားခဲ့ရ တာ 

ပေါ့ဗျာ။ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ကလည်း ထန်သဗျ။ ကျွန်တော် ပထမဆုံးအကြိမ်ကလွဲလို့ နောက်ပိုင်းတွေမှာ လက်စွပ်ကိုသုံးရတယ် 

မရှိပါဘူး။ သူ့ရုံးခန်းထဲမှာဖြစ်တဲ့နေ့မှာပဲသူ့အိမ်ကိုလိုက်သွားပြီး အန်တီသူဇာနဲ့ဖုန်းပြောခဲ့ရတယ်။ အန်တီသူဇာက သူ့အသက် 

အရွယ်ကြောင့်ရယ် သူ့ပထမသမီးတုန်းကလည်းခွဲမွေးခဲ့တာကြောင့် အခုသားလေးကိုလည်း ဆရာဝန်နဲ့တိုင်ပင်ပြီး ဗိုက်ခွဲမွေး 

ခဲ့ရကြောင်း ဆရာဝန်ကလည်း သူငယ်ချင်းမို့ သူ့ယောင်္ကျားသင်္ကာမကင်းမဖြစ်ရလေအောင် လမစေ့ပဲ လူကြီးရောခလေးရော 

စိတ်ချရအောင်ခွဲမွေးလိုက်သည်ဟု ပြောပေးကြောင်း ကျွန်တော့်သားလေးကို ခု နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်ပြန်လာရင်တွေ့ ရ 

မည်ဖြစ်ကြောင်းပြောဆိုပြီး ဖုန်းထဲမှာပင် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် သတိရကြောင်း ပြောဆိုခဲ့ကြလေသည်။ 

 နောက် ဒေါ်မရဝင်းသန့်ယောင်္ကျားကလည်း သူ့တာဝန်ကျတဲ့တပ်ရင်းရှိရာမှာသာနေပြီး အိမ်ကို နှစ်လတစ်ခါလောက်မှပြန် 

လာလေ့ရှိတယ်။ ဒေါ်မရဝင်းသန့်မှာလည်း ချမ်းသာသူမိဘများက မွေးဖွားလာသူမို့ အိမ်မှာခိုင်းစရာ ပြုစရာ အဖော်အလှော် 

များ တစ်ပုံတစ်ခေါင်းကြီးနဲ့ နေသူဖြစ်ပြီး လူများနှင့်မပြတ်သဖြင့် ကျွန်တော်အိပ်သည့်ညမှာပင် သူများတွေ အိပ်မောကျချိန်မှ 

သူ့အခန်းသို့တိတ်တိတ်လေးဝင်ပြီး ချစ်ပွဲဝင်ကြရသည်။ အသားညိုညို၊ ပါးချိုင့်ခွက်ကလေးနဲ့ မျက်နှာချိုချို ဒေါ်မရဝင်းသန့် 

တစ်ယောက်လည်း လီးဆို၍ သူ့ယောင်္ကျားတစ်ယောက်သာခံဘူးပြီး အမြဲတမ်း လှေကြီးထိုးရိုးရိုးသာ ထမိန်လှန်လိုးခြင်း ခံနေ 

ရရာမှ ကျွန်တော်နှင့်တွေ့တော့ နည်းမျိုုးစုံလေ့လာတတ်မြောက်သွားလေတော့တယ်။ နဂိုထဲကလည်း ဉာဏ်ရည်ထက် မြက် 

သူမို့ ပုလွေလည်းအရမ်းကောင်း၊ မြင်းစီးလည်းကောင်း၊ ဒေါ့ကီလည်း အပေးကောင်းသူမို့ ကျွန်တော့်မှာ ကျွန်တော့်ရည်းစား 

ရင်ရင်ကလွဲရင် ဒေါ်မရဝင်းသန့် တစ်ယောက်ထဲကို တော်တော်စွဲစွဲမြဲမြဲကြာကြာလေးဆက်ဆံနေမိလေသည်။ ကြမ္မာဝင် ချင် 

သည့်တစ်နေ့ အစားမတော်တစ်လုတ်ဆိုသလိုပင် ဒေါ်မရဝင်းသန့်တစ်ယောက် ဗိုက်ကြီးရပြန်လေသည်။ 

 ထိုကိစ္စကလည်း ကျွန်တော် နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်မတိုင်မှီလေးမှဖြစ်ရသဖြင့် ကျွန်တော့်မှာ စာမေးပွဲတစ်ဖက်ဖြင့် စိတ်ပူ 

ရပြန်ပါသည်။ သူတို့လင်မယားခလေးရဖို့မလွယ်ဆိုတာ သူ့ယောင်္ကျားရဲ့ဆရာဝန်ကိုယ်တိုင်ပြောထားဘူးတာမို့ ဒေါ်မရဝင်း 

သန့်ကိစ္စမှာ တော်တော်အကြံရ ကျပ်ရလေသည်။ ဒေါ်မရဝင်းသန့်မှာလည်း မဖျက်ချလို၊ ခလေးကိုသူမွေးမည်ဆိုပြီး ခေါင်းမာ 

သဖြင့် ကျွန်တော့်မှာတော်တော်စိတ်ဒုက္ခရောက်ရလေသည်။ ကိုယ့်အတွက်ကြောင့် သူများအိမ်ထောင်ကိုလည်း မပျက်စီးစေ 

ချင်၊ ဘယ်လိုကြံရမည်မှန်းမသိ အခက်အခဲနှင့် ရင်ဆိုင်နေရပြီး ထုံးစံအတိုင်း လက်စွပ်ဗူးမှသတိပေးစာတန်းကို သွားသတိရ 

မိပြန်လေသည်။ နောက်ကိုတော်ပီ စိတ်အလိုမလိုက်တော့ပြီဟု တွေးမိပြန်သည်။ 

 ကံကောင်းတာလား ဆိုးတာလား မသိ။ ဒေါ်မရဝင်းသန့် ကိုယ်ဝန်ရှိမှန်းသိပြီး နောက်တစ်လအကြာတွင် သူ့ယောင်္ကျား အိမ် 

အပြန်ခရီး၌ ထိုဒေသတိုင်းရင်းသားလက်နက်ကိုင်တော်လှန်ရေးတိုက်ပွဲဝင်သူများ၏ မိုင်းဗုံးမိပြီး ကျဆုံးသွားသည်ဟု သတင်း 

ကြားရသည်၊၊ ဒေါ်မရဝင်းသန့်အဖို့ သူလိုချင်သော ခလေးကို စိတ်မပင်ပန်းရတော့ပဲ မွေးဖွားခွင့် ရဖို့အကြောင်းဖြစ်သွား လေ 

တော့သည်။ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ယောင်္ကျားဆုံးသောအချိန်မှာ ကျွန်တော်က နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်မို့ ကျွန်တော်တို့မြို့ ပြင်ဦး 

မာလာကို ပြန်ရောက်နေတာဆိုတော့ တယ်လီဖုန်းကပဲ ဒေါ်မရဝင်းသန့်နဲ့ စကားပြောဆိုအားပေးခဲ့ရပါတယ်။ ကျွန်တော် 

ပြင်ဦးမာလာရောက်တော့ အဖေကထုံးစံအတိုင်းခရီးသွားနေပြန်သည်။ မေမေလေး စောမြတ်သီတာတစ်ယောက်ပဲ အိမ်မှာ ရှိ 

နေပါတယ်။ ခရီးပန်းလာတာရယ်၊ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ရဲ့ ကိုယ်ဝန်ပြဿနာရယ်ကြောင့် ကျွန်တော် မျက်နှာမကောင်း ဖြစ်နေတာ 

ကို မေမေလေးစောမြတ်သီတာက မြင်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ပြာပြာသလဲ ဖြစ်ရပြန်ပါတယ်။ 

``သား မျက်နှာ မကောင်းပါလား ဘာလို့လဲ သား။ စာမေးပွဲ ဖြေနိုင်ရဲ့လား..`` 

``ဖြေနိုင်ပါတယ် မာမီ နည်းနည်း ခရီးပန်းလာလို့ပါ..`` ``အေးအေး သား အဲဒါ ဆိုလဲ ရေမိုးချိုး …`` 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

နောက်နေ့ အန်တီသူဇာတို့ အိမ်ရောက်သွားတယ်။ အန်တီသူဇာက ကျွန်တော့်ကိုတွေ့တော့ အရမ်းဝမ်းသာသွားပုံပဲ။ 

``ဟေး စဝ်ဟွမ် မတွေ့တာ ကြာပြီနော်...`` 

``အင်း ဟုတ် အန်ကယ်တို့ရော …`` 

``သူ့သမီးနဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ ခရီးသွားမလို့တဲ့ သွားပို့တယ်။ ခု အိမ်မှာငါနဲ့ သားလေး ပဲ ကျန်ခဲ့တာ..`` 

``စဝ်ဟွမ် အဲဒါနင့်သားလေး ပဲလေ ကြည့်စမ်းပါ ဦး ဘယ်လောက်ချစ်စရာကောင်းသလဲ...`` 

 အန်တီစောမြတ်သူဇာက ဝမ်းသာအားရပြောနေပေမဲ့ ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာတော့ ဆို့နစ်လို့။ ဒါပေမဲ့ သစ်သားပုခက်လေး ပေါ် 

မှာ မျက်နှာနီနီလေးနဲ့ ကိုယ့်ရင်သွေးလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ကြည်နူးပီတိဖြစ်မိတာဘာနဲ့မှမတူပါလား။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်ရင် 

သွေးလေးက တစ်သက်လုံးသေတဲ့အထိ ကိုယ့်အဖေအရင်း ဘယ်သူလည်းဆိုတာသိသွားမှာ မဟုတ်တော့ဘူးဆိုတဲ့ အတွေး 

က ကျွန်တော့်ကိုတုန်လှုပ်စေခဲ့တယ်။ ဖိုးဖိုးရဲ့ခံစားချက်ကို ကျွန်တော်ခုမှ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း သဘောပေါက်သွားပြီ။ 

ကျွန်တော်တို့ ကိုးလုံအမျိုးတွေရဲ့ထုံးစံဆိုရင် ဒီကျွန်တော့်သားလေးကို ကျွန်တော့်လက်စွပ်အမွေပေးရမှာပါလား။ သူလည်း 

ကျွန်တော့်လို အမှားတွေ ကျူးလွန်မိဦးမယ်။ ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးမွှေးတွေ ဖျင်းကနဲ ထသွားတယ်။ အခု 

ဒေါ်မရဝင်းသန့်ဆီကကိုယ်ဝန်ကလည်း ဘာလေးမွေးအုန်းမလဲမသိ။ ကျွန်တော်လီးသရမ်းလို့မဖြစ်တော့ဘူးလို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် 

ဆုံးမမိတယ်။ 

 နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်လေး အိပ်ပျော်နေရှာတဲ့ ကျွန်တော့်သားလေးကို ငုံ့ကြည့်နေတုန်း ကျွန်တော့်လက်မောင်းမှာ အိကနဲ ဖြစ် 

သွားလို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အန်တီစောမြတ်သူဇာ။ သူ့ရဲ့ရင်သားအစုံက ရင်သွေးကို နို့ချိုတိုက်ကျွေးနေရလို့ထင်တယ် 

ဖောင်းကားမို့မောက်တင်းရင်းနေတယ်။ ခလေးမွေးပြီးလို့ သွေးသစ်လဲထားတယ်လို့သူများတွေပြောသလိုပဲ သူ့ရဲ့ကျက်သရေ 

ရှိလှတဲ့ မျက်နှာလေးကလည်း နုလှနေတယ်။ 

``စဝ်ဟွမ်ကို ကိုယ် အရမ်းလွမ်းတယ်ကွာ...`` 

 ကျွန်တော့်လက်တွေက သူ့ကျောပြင်ကိုသိုင်းဖက်လိုက်မိတယ်။ နမ်းနေကြထုံးစံအတိုင်း နှုတ်ခမ်းအိဖေါင်းဖေါင်းကို ဖိကပ် 

နမ်းစုပ်လိုက်တော့ အန်တီစောမြတ်သူဇာရဲ့လက်တွေက ကျွန်တော့် လည်ဂုတ်ကိုတွဲခိုလာခဲ့တယ်။ နောက်တော့ နှစ်ယောက် 

စလုံးရဲ့ အသက်ရှုသံတွေမြန်လာတယ်။ အနမ်းတွေကြမ်းလာတယ်။ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေ ပြုတ်ကုန်တယ်။ လက်မနီးပါးတုတ် 

ပြီး တစ်လက်မလောက်ရှည်ထွက်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းညိုညိုတွေကိုစုပ်လိုက်တော့ နို့တွေ ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲ ပန်းထွက်လာ 

တယ်။ ပထမ ကျွန်တော်လန့်သွားသေးတယ်။ နောက်တော့လည်း အရသာရှိလို့ အငမ်းမရစုပ်လိုက်မိတယ်။ အန်တီသူဇာ 

အသက်ရှုတွေမြန်ပြီး ကျွန်တော့်ဆံပင်တွေကြားကို သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ ကုတ်ခြစ်ပေးနေတယ်။ သူ့ကို ကုတင်နားတွန်းသွား 

ပြီး ထမိန်ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီးမှ ကျွန်တော်တစ်ခုသတိရလိုက်တယ်။ 

``အန်တီသူဇာ ကျွန်တော်တို့ ဟိုဟာလုပ်လို့ရပြီလား...`` 

``ရပြီ စဝ်ဟွမ် အခု နှစ်လကျော်နေပြီ။ ဒါပေမဲ့ ဗိုက်ပေါ်တော့ ဖိမရသေးဘူး ဘေးတစ်စောင်းပဲလုပ်နော် ခွဲထားတဲ့နေရာ ဖိမိ 

မှာစိုးလို့...`` 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

``အန်တီ မရသေးရင်လည်းနေပါစေနော် မလုပ်တော့ဘူးနော်..`` 

``စဝ်ဟွမ် တို့ကလည်း လိုချင်တာပါ …`` 

 အင်း အဲလိုဆိုတော့လည်း မငြင်းသာဘူးလေ။ ကုတင်ပေါ်တစ်စောင်းလေးလှဲပေးတဲ့ အန်တီစောမြတ်သူဇာကို အနောက်က 

ပုဇွန်ထုတ်ကွေးလေးလို ဖြေးဖြေးချင်းလုပ်ပေးမိတယ်။ သွေးသစ်တွေလဲပြီး လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် အဖုတ်မို့လားမသိ အိ 

လိုက်တာ မဓမ်းထောပတ်ထဲ လီးကြီးထိုးထည့်ရသလိုပဲ။ အား ကောင်းလိုက်တာ။ အန်တီစောမြတ်သူဇာကိုလည်း နာမှာစိုး 

လို့ သူ့နို့ကြီးတွေကိုကိုင်ပြီး ဖြေးဖြေးခြင်းလိုးပေးခဲ့ရတာ။ မမေ့နိုင်တဲ့ အတွေ့အကြုံတစ်ခုပဲလို့ ပြောပါရစေတော့ဗျာ။ နောက် 

တော့သိတဲ့အတိုင်းပေါ့ ကျော်သက်ခိုင်အမေ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်၊ ဒီဟာမကြီးကလည်း ရွထနေတာပဲဗျ။ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းကို 

တော့ အားနာမိတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီဟာကြီးက ကျွန်တော့်ကို နည်းမျိုးစုံနဲ့လာပြီး မြူဆွယ်နေတယ်ဆိုတော့လည်း ကျွန်တော် 

လည်း စိတ်ထတဲ့အချိန် တစ်ခါနှစ်ခါသွားလုပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ နောက် မနီလာ သူကတော့ကောင်းတယ်ဗျာ။ အားကစား 

လည်းလုပ်တော့ သူ့ဘော်ဒီကကျစ်လစ်ပြီးတော့ အဆီပြင်တစ်ခုမှမရှိတဲ့ကိုယ်လုံးလေးဆိုတော့ ကျွန်တော့်ချစ်သူ ရင်ရင်ထွေး 

နှင့် နင်လား ငါလား အတူတူပင်ဖြစ်သည်။ တစ်ယောက် တစ်မျိုးစီကောင်းကြပေသည်။ 

 ထိုတစ်ည ကျွန်တော်အိမ်မှာစောစောပြန်ရောက်လို့ ညနေစာစားပြီး မေမေလေး စောမြတ်သီတာနဲ့ စကားစမြည်ပြောနေ 

တုန်း တယ်လီဖုန်းမြည်လာတယ်။ မေမေလေးက ဖုန်းကောက်ကိုင်လိုက်ပြီးနောက် တစ်ခွန်းနှစ်ခွန်းပြောပြီး ကျွန်တော့်ကိုဖုန်း 

လှမ်းပေးတယ်။ 

``ရွှေမြို့တော်ကတဲ့ သားကိုပြောချင်လို့ တဲ့....`` 

 ကျွန်တော်ဖုန်းကိုင်လိုက်တော့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ဖြစ်နေတယ်။ သူ့ယောင်္ကျားဆုံးသွားတဲ့အကြောင်း၊ သူ့ကိုယ်ဝန်ကိစ္စကို ဖြေ 

ရှင်းဖို့မလိုတော့တဲ့အကြောင်း၊ သို့ပေမဲ့ နှစ်အတော်ကြာကြာအတူနေလာခဲ့သူမို့ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရကြောင်း၊ ရုတ်တရက် 

လည်း အားကိုးရာမဲ့ဖြစ်သွားရသလို ခံစားမိကြောင်း ကျွန်တော်လည်း အနားမှာမရှိနေတော့ အတော်ကို စိတ်အားငယ် မိ 

ကြောင်း၊ ငိုတစ်လှည့် ရှိုက်တစ်လှည့် ပြောနေရှာတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ကျွန်တော့်အရွယ်နဲ့မမျှတဲ့ ဝန်ထုပ်ကြီးလိုခံစား ရပြီး 

ဒေါ်မရဝင်းသန့်ကိုတော့ ဖုန်းထဲမှာအားပေးလိုက်ပြီး ဖုန်းချလိုက်တဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော့်မျက်နှာက ဘယ်လိုမှဟန်ဆောင် မရ 

အောင်ကိုပျက်နေခဲ့ရပါတယ်။ မေမေလေးကလည်း ချက်ချင်းရိပ်မိပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ဆိုဖာပေါ်မှာခဏလှဲနေခိုင်းပြီး သံပု 

ရာရည် သွားဖျော်ယူလာပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ဘာမှမေးခွန်းမထုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော်တောင်အံ့သြမိပါတယ်။ ကျွန်တော်က 

သာ မေမေလေးမေးခဲ့ရင် ဘယ်လိုပြန်ဖြေရမလည်းဆိုတာကို ဦးနှောက်စားနေခဲ့တာပါ။ 

 မေမေလေးက ကျွန်တော့်ကို သံပုရာရည်တိုက်၊ နောက် ရေခဲစိမ်စနိုးတာဝါလေးနဲ့ နဖူး၊ ပါးပြင်၊ လည်ပင်းတို့ကို ပွတ်သပ်ပေး 

နေပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို စိတ်ပူတကြီးနဲ့လုပ်ကိုင်ပေးနေရှာတဲ့ မေမေလေးကို ကျွန်တော်ဘာရယ်မဟုတ်ကြည့်နေမိပါတယ်။ 

အိမ်နေရင်း ရင်ဖုံးအင်္ကျီဝတ်ထားပေမဲ့ ဖောင်းမို့နေတဲ့ ရင်သားအစုံက အန်တီသူဇာလောက်မကြီးပေမဲ့ သိသိသာသာ ဖေါင်းမို့ 

ထနေတာက သူ့ရဲ့ချပ်ချပ်ယပ်ယပ်ရှိတဲ့ ဗိုက်သားလေးတွေကြောင့်ဖြစ်မယ်ထင်တယ်။ အနက်ရောင်အောက်ခံမှာ မနောတိုင် 

လေးတွေလို အဝါ၊ အစိမ်းဒေါင်လိုက်အစင်းလေးတွေနဲ့ ထမိန်လေးကို ခါးမှာတင်းတင်းလေးဝတ်ထားတော့ အောက်ကကား 

စွင့်နေတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကဝိုင်းစက်အိတင်းနေတယ်။ ဝင်းဝါတဲ့အသားအရည်နဲ့ နက်မှောင်တဲ့မျက်ခုံးထူထူလေးတွေကျယ် 

ပြန့်တဲ့မဟာနဖူး၊ နက်မှောင်ထူထဲလှတဲ့ ဆံပင်ထွေးကြီးကို ဂုတ်အနောက်မှာတစ်ပတ်လျှိုလေးထုံးထားတဲ့ မေမေလေးကို 

ကြည့်ရင်း ကျွန်တော့်ကောင်ကြီးခေါင်းထောင်ထလာတယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 အခုနတုန်းက နွမ်းလျှမောသွားတဲ့စိတ်တွေအစား တဖျိုးဖျိုး တဖျင်းဖျင်းနဲ့တက်ကြွတဲ့ အသွေးအသားနဲ့ စိတ်ရိုင်းတွေက 

နေရာဝင်ယူလာလို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လန့်တောင်သွားမိတယ်။ ငါ့မှာ လက်စွပ်တောင်မလိုတော့ဘူးလား။ ငါလက်စွပ်ကို သုံးပါ 

များလို့ မကောင်းဆိုးဝါးတွေက ငါ့ကိုယ်ထဲမှာလက်စွပ်မပါပဲတောင် အလုပ်လုပ်နေပလားဟုတွေးပြီးလန့်လာခဲ့မိသည်။ 

မေမေလေးမှာလည်း ကျွန်တော့်စိတ်အပြောင်းအလဲကို တိုက်ရိုက်ခံစားမိသည် ထင်သည်။ နှုတ်ခမ်းအစုံက ပြုံးလဲ့လဲ့နဲ့ ရီေ၀ 

တဲ့ မျက်လုံးအစုံနဲ့ သူ့မျက်နှာက ကျွန်တော့် မျက်နှာနားမှာကပ်လို့။ 

 ကျွန်တော့်လက်တွေကအလိုလို မေမေလေးရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို ခါးကကိုင်ပြီး ကျွန်တော့်ဆီကိုဆွဲယူလိုက်မိတယ်။ မေမေ 

လေး စောမြတ်သီတာရဲ့ နှုတ်ခမ်းအစုံလေးကပွင့်အာလို့ ကျွန်တော်အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုဆွဲယူစုပ်လိုက်တော့ သူက 

လည်း ကျွန်တော့်အပေါ်နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ယူလိုက်တယ်။ ဆိုဖာပေါ်မှာ ကျွန်တော့်အပေါ်ကိုင်းကျလာတဲ့ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကအဝတ် 

အစားတွေကို ကျွန်တေ့်လက်တွေကအမြန်အဆန်ဖယ်ရှားနေမိသလို သူ့လက်တွေကလည်း ကျွန်တော့်အဝတ်အစားတွေကို 

ဖယ်ရှားပစ်နေတယ်။ ကျွန်တော့်အကြိုက်လုံးကြီးပေါက်လှ ကိုယ်ခန္ဓာပိုင်ရှင်မေမေလေးကိုအစွမ်းကုန် ပညာကုန်အချစ်တွေ 

သွန်ချနေမိပြီကော။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် အဲဒီဧည့်ခန်းမှာပဲမုန်တိုင်းထန်လိုက်ကြတာ မနက်အာရုဏ်တက်တော့မှပင်ပန်း 

ပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ဖက်လျှက် အိပ်ပျော်သွားကြပါတော့တယ်။ 

 ကျွန်တော် တစ်ရေးနိုးလာတော့ တော်တော်နေမြင့်နေပါပြီ။ ဟိုက် ငါ ဘာတွေလုပ်ခဲ့မိပြီလည်းလို့ နောင်တချက်ချင်းတန်းရခဲ့ 

ပါတယ်။ ပြဿနာတစ်ခုကမဆုံးသေး နောက်ပြဿနာတစ်ခုကို စမိပြန်ပကော။ အန်တီသူဇာ၊ နောက် ဒေါ်မရဝင်းသန့်၊ ခု 

မေမေလေး၊ ကျွန်တော် ဘာကောင်ဖြစ်နေပြီလဲ။ ဒီလက်စွပ်ကြောင့် ကျွန်တော် မကောင်းဆိုးဝါးတစ်ကောင်ဖြစ်ခဲ့ပြီလား။ 

ကျွန်တော်ချက်ချင်းပဲ ဒီလက်စွပ်ကို ပင်လယ်နက်နက်တစ်နေရာမှာသွားပစ်ချလိုက်ချင်စိတ်ပေါ်လာခဲ့ရတယ်။ ငါ မေမေလေး 

ကို ဘယ်လိုမျက်နှာချင်းဆိုင်ရတော့မလဲ။ ခေါင်းရှုပ်ပြီး ဆိုဖါပေါ်မှာငုတ်တုတ်ထထိုင်လိုက်မိတုန်း...... 

``ဟေး သားနိုးလာပြီလား...`` 

 ထမင်းစားခန်းဘက်ကထွက်လာတဲ့ မေမေလေးရဲ့ မျက်နှာကအပြုံးက အရင်တုန်းကအတိုင်းဘာမှမပြောင်းလဲ သူ့ မျက်လုံး 

အစုံကလည်း အရင်တုန်းကအတိုင်း ကျွန်တော့်အပေါ် ကြင်နာမှုတွေ၊ နွေးထွေးတဲ့ မေတ္တာဓါတ်တွေ အပြည့်နဲ့ပဲ။ ကျွန်တော် 

နည်းနည်းတော့ စိတ်ပေါ့သွားသလိုပဲ။ မေမေလေး ငါ့ကို စိတ်မဆိုးဘူး။ ဒါမှမဟုတ် ညကအဖြစ်အပျက်ကို သူစိတ်လွတ် သွား 

ပြီး ဖြစ်ခဲ့တာဖြစ်လို့ မနက်ကျတော့ဘာမှသတိမရတာလား။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော်နိုးကာစလောက်တော့ စိတ်မလေးတော့ 

တာအမှန်ပဲ။ 

``ကဲ သွားသွား မျက်နှာသစ်ချေ..သားကြိုက်တဲ့ ကောက်ညှင်းပေါင်းနဲ့ ဆတ်သားခြောက်ဖုတ်လေးရှိတယ်။ ကော်ဖီလည်း 

နှပ်ပြီးကာစ ပူပူလေး သောက်ရအောင်...`` 

 ကျွန်တော် မျက်နှာသစ်ပြီး ပြန်ဝင်လာတော့ မီးဖိုချောင်မှာတလှုပ်လှုပ်နဲ့ ကော်ဖီဖျော်၊ ကျွန်တော်စားဖို့ စားပွဲပေါ်မှာ စားစ 

ရာတွေပြင်ဆင်ပေးနေတဲ့ မေမေလေးစောမြတ်သီတာကိုတွေ့ရတယ်။ သူက ကျွန်တော့်ကို ကျောပေးပြီးလုပ်နေတာမို့ အချိုး 

ကျ တောင့်တင်းလှတဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကိုငေးကြည့်ရင်း ငါ ညက အမုန်းဆွဲခဲ့တဲ့ ပစ္စည်းကြီးပါလားလို့တွေးမိရင်း ညီတော် 

မောင်က ထောင်းကနဲ ဖြစ်ရပြန်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မေမေလေး ရဲ့ အခြေအနေက ဘာမှန်းမသိတာမို့ မီးစင်ကြည့်ကမယ်လို့ပဲ 

ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 ကျွန်တော့်လည်း စားသောက်စရာတွေပြင်ထားတဲ့ စားပွဲမှာခုံတစ်လုံးကိုဆွဲယူပြီးထိုင်လိုက်တော့မှ ဗိုက်ကလည်းတော်တော် 

ဆာနေမှန်း ကိုယ့်ကိုကိုယ်သိတော့တယ်။ 

``ကဲကဲ သားကြိုက်တဲ့ ကောက်ညှင်းပေါင်းနဲ့ ဆတ်သားခြောက်လေးလည်းစား၊ နောက်ပြီး ညကကုန်ထားတဲ့အားတွေ 

အတွက် နို့ပူပူလေးထဲမှာ ကြက်ဥခေါက်ဖျော်ပေးထားတာလည်း သောက်လိုက်ဦး ကော်ဖီ မသောက်ခင်မှာ..``မျက်နှာက 

အပြုံးမပျက်ပဲ အထက်ပါစကားကိုပြောလိုက်တဲ့ မေမေလေးကြောင့် ကျွန်တော့်ခမျာ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားရ ပါ 

တော့တယ်။ 

``အင်း ဘာလဲ သားကအံ့သြနေတာလား..သား ယမုနဠက ပြန်လာကထဲက သား ပြောင်းလဲသွားပြီဆိုတာ မာမီသိတယ်။ 

သားက သားဖိုးဖိုးလိုပဲ ဖြစ်လာတယ်။ သူ့အနားမှာရှိနေတဲ့ မိန်းမတိုင်းကိုညှို့ယူနိုင်စွမ်းရှိတယ်။ မာမီလည်း အဲဒီစက်ကွင်းက 

မလွတ်ခဲ့ပါဘူး။ သားဟာ သူတို့တွေပြောနေကြသလို ဖိုးဖိုးရဲ့သားဆိုတာအမှန်ပဲဆိုတာ အဲဒီကတည်းက မာမီသိခဲ့ရ ပြီ။ 

သူဇာနဲ့ကိစ္စရော မာမီမသိဘူးထင်လို့လား။ သား တက္ကသိုလ်မသွားမှီ သူဇာတို့လာတဲ့ ည မာမီကောင်းကောင်း မှတ်မိတာ 

ပေါ့...`` 

``ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လေ သားက မာမီ့အတွက် သားအဖိုးနဲ့မတူတာက မာမီက သားဖိုးဖိုးကိုမငြင်းနိုင်ခဲ့ပေမဲ့ မာမီ မချစ်ခဲ့ဘူး။ 

တစ်ခါတစ်လေ မုန်းတောင်မုန်းသေးတယ်..သားကိုတော့ မာမီက ငယ်ငယ်ထဲက ကိုယ့်သားလို ပျိုးထောင်ပေးခဲ့တာမို့ချစ် 

တယ်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မာမီမမုန်းဘူး..အဲတော့ သားလည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာမှစိတ်မကောင်းဖြစ်မနေနဲ့..သား အခု 

ခဏတဖြုတ် အိမ်ပြန်လာတုန်း ပျော်ပျော်သာ နေသွားတော့ ဟုတ်လား..`` 

``သားကိုတစ်ခုပဲ မာမီ တောင်းဆိုချင်တယ် ..ကိုယ့်ကြောင့်တော့ သူများမိသားစုတွေ အပြိုအကွဲ မဖြစ်ပါစေနဲ့လို့ ..`` 

 ကျွန်တော် မေမေလေးစောမြတ်သီတာကို အသာဆွဲယူပွေ့ဖက်လိုက်တယ်။ 

``စိတ်ချပါ မာမီရယ်၊ မာမီ့ပြောစကားကို သားနားထောင်ပါမယ်....`` 

ကျွန်တော် အဲဒီ နွေကျောင်းပိတ်ရက်ပြီးလို့ ကျောင်းရှိရာ ရွှေမြို့တော်ကိုမပြန်ခင်တော့ မေမေလေးစောမြတ်သီတာနဲ့အန်တီ 

စောမြတ်သူဇာတို့နှစ်ယောက်ကိုသာ အချစ်တွေတဝကြီး သွန်ပေးခဲ့ပါတော့တယ်။ 

 ရွှေမြို့တော်ပြန်ရောက်တော့ထုံးစံအတိုင်း ချစ်သူလေးရင်ရင်နဲ့ ဆရာမဒေါ်မရဝင်းသန့်တို့ကို ပြန်ဆုံတွေ့ရတော့တာပေါ့လေ။ 

 

 ကျွန်တော့်မှာ မုဆိုးမပူပူနွေးနွေးလေးဖြစ်သွားရရှာသော ကာမချစ်သူလေးအတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်ရသော်လည်း ကိုယ်ဝန် 

သုံးလေးလကျော်လောက် သန္ဓေသားအတွက် အန္တရာယ်မရှိနိုင်သောအချိန်တွင်ဆက်ဆံမိသည့်အခါ အရင်တုန်းကနှင့် မတူ 

ပို၍ နူးညံ့ပြီး စန်းစန်းတင့်ဖြစ်နေသည့် ဒေါ်မရဝင်းသန့်၏ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများ၊ ဖောင်းကြွလာသော နို့အုံကြီးများ၊ 

အလုံးတုတ်ပြီးအဆံရှည်လာသော နို့သီးခေါင်းကြီးများမှာ တစ်မျိုးတစ်ဖုံအတွေ့ထူးများဖြင့်ကြုံနေရသဖြင့်ပိုပြီး ကာမဆက်ဆံ 

မှုအကြိမ်ရေတွေတိုးနေရလေတော့သည်။ သို့သော်လည်း ဒေါ်မရဝင်းသန့် ယောက္ခမများက သူတို့၏ ပထမဦးဆုံးမြေးဦးလေး 

ဆိုပြီး အရမ်းကိုဂရုတစိုက်မျက်စေ့ဒေါက်ထောက်ကြည့်နေတော့သဖြင့် ကိုယ်ဝန်ရင့်လာပြီးမွေးကာနီးကျတော့ အနားကပ်လို့ 

မရတော့ချေ။ နောက်တော့ သမီးကလေး မွေးသည်ဟု သတင်းကြားရလေသည်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 ထိုကဲ့သို့ ကျွန်တော့်မှာ နောင်တရလိုက်၊ စိတ်အလိုလိုက်လိုက်၊ ကောင်းတဲ့စိတ်နဲ့ တဏှာစိတ်၊ ဗုံလုံတစ်လှည့် ငါးဖျံ တစ် 

လှည့်ဖြင့်ပင် တက္ကသိုလ်မှဘွဲ့ရခဲ့လေသည်။ ဖိုးဖိုးချန်ထားခဲ့သောအမွေမှာ ကျွန်တော့်အဖို့တော်ရုံလစာလောက်ဖြင့် အလုပ် 

လုပ်ချင်စိတ်မရှိလောက်အောင်သုံးဖြုန်းဖို့ လုံလောက်နေသဖြင့် ကျွန်တော့်ငယ်ချစ်လည်းဖြစ် ခုထိလည်း အနွံအတာ ခံသော 

ရင်ရင်ထွေးနှင့် အိမ်ထောင်ပြုပြီး မိသားစုတစ်ခု အခြေချတော့မည်ဟုစဉ်းစားရင်း လက်ထပ်ဖို့စီစဉ်တော့သည်။ 

 ရင်ရင်ထွေးမှာလည်း ကျွန်တော်နှင့်တောက်ရှောက်တွဲလာခဲ့သူဖြစ်သဖြင့် ကျွန်တော့်တွင် မိန်းမများအပေါ်ဆွဲဆောင်မှု အင် 

အားတစ်ခုရှိသည်ဆိုတာကိုတော့ ရိပ်မိလေသည်။ သို့သော်လည်း မေမေလေးလိုတော့ မိန်းမတော်တော်များများ ကျွန်တော် 

နှင့် မလွတ်ကင်းဘူးဆိုတာမျိုးမသိချေ။ သို့ပေမဲ့ သူ့အပေါ်သစ္စာမဖေါက်ရင်ပြီးရောဆိုသည့် စိတ်ကိုတော့ သွင်းထားပုံရသည်။ 

 ဖိုးဖိုးသေတမ်းစာမှာပါသည့်အတိုင်း ကျွန်တော်အသက်ပြည့်သွားသဖြင့် အုပ်ထိန်းသူများမှလွဲှပေးလိုက်သည့် စိတ္တကရ ရဲ 

တိုက်ကြီးမှာပဲ ကျွန်တော်တို့မင်္ဂလာအခမ်းအနားကိုလုပ်ဖို့ စီစဉ်လိုက်သည်။ မင်္ဂလာအခမ်းအနားအကြီးအကျယ်လုပ်ပြီး 

အရင်းနှီးဆုံးသူငယ်ချင်း ဆွေမျိုးများကိုသာချန်ကာ သုံးရက် အစားအသောက်အလျှံပယ်ကျွေးမွေး၊ ပါတီလုပ်ပြီးမှ ကျွန်တော် 

တို့နှစ်ယောက်ထဲ ဟာဝိုင်ရီကျွန်းသို့ ဟန်းနီးမွန်းထွက်မည်ဟု အစီစဉ်ဆွဲထား၏။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့ 

မင်္ဂလာပွဲလုပ်ရာ ယမုနဠမြို့ဆီသို့ သူတို့မှာ တကူးတကလာကြရမှာဖြစ်တော့ နာရီပိုင်းလောက်အတွက် လေယာဉ်၊ ရထား ၊ 

ကားတို့ဖြင့်လာကြရမည်ဆိုပါက မည်သူမျှကျေနပ်နိုင်မည်မဟုတ်ကြောင်း ကျွန်တော်သိသောကြောင့်ဖြစ်လေသည်။ 

 ပထမဆုံး မင်္ဂလာဧည့်ခံပွဲနေ့ လူတွေတစ်အုန်းအုန်းနှင့် အစားအသောက်၊ ဖျော်ဖြေမှုတွေနဲ့ အောင်မြင်စွာပြီးဆုံးသွားခဲ့ရပြီး 

ညနေပိုင်းမှာတော့ ရင်းနှီးသည့်ဆွေမျိုးများနှင့်သူငယ်ချင်းများသာ စိတ္တကရမှာကျန်ခဲ့ကြတော့သည်။ မင်္ဂလာဦးည ညစာစားပွဲ 

ခင်းကျင်းထားသော စားပွဲရှည်ကြီးမှာထိုင်နေ စားသောက်နေကြသောသူများကို တစ်ဦးချင်းစီကြည့်ပြီး ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲမှာ 

တောင် ရီဝေေ၀ ဖြစ်လာရသည်။ သောက်တာကလည်း (၃) ရက်လောက် ဆက်နေပြီလေ။ မိန်းမတွေလည်း ရှုပ်ကုန်ပီ။ 

ကျွန်တော်မလုပ်ရသေးတဲ့ မိန်းမများ ဒီအထဲကျန်သေးလားမသိဘူးလို့တောင် လျှောက်တွေးနေမိတယ်။ 

 အင်း ...နေအုန်း ယမုနဠကို စရောက်တဲ့နေ့ကစပြီး ဖြေးဖြေးခြင်း ပြန်စဉ်းစားရအောင်........ 

ကဲ ပထမဆုံးနေ့ …....................................................... 

 မင်္ဂလာဧည့်ခံပွဲမတိုင်မှီကတည်းက ဧည့်သည်တွေက တဖွဲဖွဲရောက်လာကြတာလေ ရောက်တော့လည်း ဆွေမျိုးတွေ၊ 

သူငယ်ချင်းတွေမို့ ဟိုလူခေါ်တိုက် ဒီလူခေါ်တိုက်နှင့် တစ်နေ့လုံးလိုလို မူးနေရသည်။ မူးလိုက်၊ ပြေသွားလိုက်၊ ထပ်ချလိုက် 

ဖြင့် သံသရာလည်နေ၏။ နောက်ပြီး သတို့သား၊ သတို့သမီးမင်္ဂလာဦးအတွက် ပြင်ဆင်ထားသောအခန်းကိုလည်း မင်္ဂလာပွဲ 

နေ့မတိုင်မှီ သတို့သမီးက မမြင်ကောင်းဘူးဆိုကာ အတူလည်း မအိပ်ခိုင်းသဖြင့် ကျွန်တော့်မှာ ရင်ရင်နှင့် နီးလျှက်နှင့်ဝေး 

နေရသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း မင်္ဂလာဆောင်ပြီးရင်တော့ လက်စွပ်ဗူးကို တစ်နေရာဖွက်ထားလိုက်ဦးမည်ဟု တွေးထားရာ 

မင်္ဂလာဦးမတိုင်မှီအထိ ကောင်းကောင်းအသုံးချလိုက်ဦးမည်ဟုလည်း အားခဲထား၏။ ထို့ကြောင့် ပထမဦးဆုံး စိတ္တကရကို 

ရောက်သည်နှင့် ကျွန်တော်တို့အတွက် ပြင်ဆင်ပေးထားသော မင်္ဂလာဦးအခန်းထဲက ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲရင်း 

မင်္ဂလာပွဲလာမည့် ပျိုပျို အိုအို စော်တွေထဲက ချချင်တာတွေကို တန်းစီစဉ်းစားရင်း ညီတော်မောင်က ခေါင်းထောင်ထလာပြီး 

လက်ထဲက လက်စွပ်ဗူးက ထောက်ကနဲ ပွင့်သွား၏။ လက်စွပ်အကြီးကို ကျွန်တော့်လက်မှာစွပ်လိုက်သည့်အချိန်မှာ တံခါး 

ခေါက်သံကြားလိုက်ရသည်။ အင်း လာပဟေ့ ဘယ်သူလည်းတော့ မသိဘူး။ ကံစမ်းမဲလိုပဲ ခိခိ။ ရင်ရင်ကတော့ ဒီအခန်း 

လာရမှာမဟုတ်တော့ သူကလွဲရင် အကုန်ဖြစ်နိုင်တယ်။ ကဲ ယောင်္ကျားတော့မဖြစ်နဲ့ မိန်းမဆို ဘယ်မိန်းမဖြစ်ဖြစ် ဈေးဦး 

ဖေါက်လိုက်မယ်ဟုတွေးရင်း တံခါးကိုအသာဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

``ဟော မေမေ..`` 

 အခန်းဝမှာရပ်နေတာက ရင်ရင့်အမေ ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေး။ ကျွန်တော့်ယောက္ခမကြီး ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးက အခုမှ 

အသက် လေးဆယ်ကျော်ပဲရှိသေးတယ်။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ သမီးအကြီးဆုံး ရင်ရင်ထွေးကိုမွေးပြီး ယောင်္ကျားဆုံးသွား ခဲ့ 

သည်။ နောက် တစ်အိမ်ထောင်ထူပြန်ရာ သမီးတစ်ယောက်ထပ်မွေးပြီး ထိုယောင်္ကျားနှင့်ပြတ်စဲခဲ့ရပြန်လေသည်။ ထိုသမီးမှာ 

ရင်ရင့် အမေတူအဖေကွဲ ညီမလေး တင်တင်ထွေးဖြစ်ပြီး ၁၀ တန်း ကျောင်းသူ ဖြစ်လေသည်။ 

 ``ဟေး မင်္ဂလာဦး အခန်းကြည့်ချင်လို့..`` လို့ တိုးတိုးလေးပြောလို့ ကျွန်တော်ကတံခါးဖွင့်ပေးလိုက်ပါတယ်။ သူ့နောက်က 

နေ စင်္ကြ ံတစ်လျှောက်ကို အမြန်ကြည့်လိုက်တော့ ဘယ်သူမှမတွေ့တာနဲ့ တံခါးကိုအသာပိတ်ပြီး ဂျက်ချလိုက်ပါတယ်။ 

ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးက ဖြူဖြူဖွေးဖွေး တောင့်တောင့်တင်းတင်းနှင့်ချောမောလှသော မိန်းမတစ်ဦးမို့ ကျွန်တော်လည်း လက် 

စွပ်ကိုသုံးလိုက်ဦးမယ်လို့တွေးလိုက်ပါတယ်။ ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးက ကျွန်တော်တို့ရဲ့ မင်္ဂလာကုတင်ကြီး ဆီလျှောက်သွားပြီး 

မွေ့ယာအထူကြီးကို သူ့လက်နဲ့အသာဖိကြည့်လိုက်ပါတယ်။ သူ့ရဲ့ဖွံ့ထွားလှတဲ့ တင်သားကြီးတွေက နည်းနည်းလေး ကုန်း 

လိုက်တာနဲ့ ကားကနဲ တက်လာသလို ကျွန်တော့် ကောင်ကြီးလည်း ထောင်းကနဲ ထွက်လာပါတယ်။ 

``အင်း မွေ့ယာကတော့ အိနေတာပဲ..အဲဒါကြောင့်လဲ …အို့....အဲ....`` 

 သူက ရုတ်တရက်နောက်လှည့်ပြီး စကားပြောလိုက်တော့ အနောက်မှာကပ်ရောက်လာတဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ ဝင်တိုက်မလို ဖြစ် 

သွားတယ်။ သူနည်းနည်းလန့်သွားပြီး အနောက်နည်းနည်း ဆုတ်လိုက်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့် ပုဆိုးအောက်က ကုန်းထနေ 

တဲ့ ကောင်ကြီးကိုသတိထားမိတော့ စကားနည်းနည်းလည်းထစ်သွားပြီး မျက်စေ့ကို အတင်းလွဲလိုက်ပါတယ်။ 

``အဲ ….အဲ .......ဈေးကြီးပေးရတာပဲ......`` 

``ကျွန်တော် မေမေ့ကို တိုင်ပင်စရာရှိလို့... ဟောဒီမှာ ရင့်အတွက် လက်ထပ်လက်စွပ် ကျွန်တော် လုပ်ထားတာလေ..သူနဲ့ 

တော်ပါ့မလားလို့ ..သူ့ကိုလည်း မမြင်စေချင်သေးဘူးလေ..`` 

``ပြစမ်း..အင်း သူနဲ့ ငါနဲ့က လက်ချောင်းဆိုက် အတူတူလောက်ရှိတယ် တော်မှာပါ..`` 

 ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ သူ့လက်သူကြွယ်ကို လက်စွပ်ကလေးစွပ်ထည့်လိုက်တယ်။ သူ့မျက်လုံးတွေ 

ချက်ချင်း အရောင်ပြောင်းသွားတယ်။ အခုတော့ သူ့မျက်လုံးတွေက ကျွန်တော့်ပုဆိုးအောက်က ထိုးထောင်ထနေတဲ့ 

ကောင်ကြီးဆီကို ရောက်သွားတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ သူ မျက်လုံးတွေကို မလွဲပစ်လိုက်တော့ဘူး။ 

``ဟင်း ငါ့စိတ်တွေ ဘယ်လိုဖြစ်တာပါလိမ့်..``သူ့ကိုယ်သူ ရေရွတ်လိုက်ရင်း သူ့လက်တွေကပုဆိုးပေါ်ကနေ ကျွန်တော့် 

ကောင်ကြီးကို လှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်ပါတယ်။ 

``ဟယ် ငါ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ....ငါ့ စိတ်ငါမထိန်းနိုင်တော့ဘူး …`` 

``နေဦး ကျွန်တော်ချွတ်ပေးမယ်..`` ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျွန်တော်က ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချ ပစ်လိုက်ပါတယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးက ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးကို မျက်ခြေမပြတ်စေ့စေ့ကြည့်နေရင်းက သူ့အဝတ်အစားတွေကိုလည်း 

တစ်ခုမကျန်ချွတ်ချပစ်နေပါတော့တယ်။ အားပါး မိုက်လိုက်တဲ့ ဘော်ဒီ။ အင်း ရင်ရင် အသက်ကြီးလို့ အဲလိုဖြစ်လာရင်မိုက်ပြီ 

လို့တောင် တွေးမိပါတယ်။ ကျွဲကောသီးလောက်ရှိတဲ့နို့ကြီးတွေက သမီးနှစ်ယောက်မွေးထားလို့ နည်းနည်းလေး တွဲသယောင် 

ယောင်ဖြစ်နေပေမဲ့ တင်းဖောင်းနေဆဲ၊ ဖြူဖွေးနေလို့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကအကြောစိမ်းလေးတွေတောင်မြင်နေရတယ်။ နို့သီးခေါင်း 

တွေကတော့ ညိုညိုတုတ်တုတ်ကြီးတွေပေါ့။ မာတောင်နေပြီလေ။ ဖြူဖွေးဝင်းဝါနေတဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကလည်း နည်းနည်းတုတ် 

ပေမဲ့ အဆီပြင်တစ်တစ်ရစ်ရစ်တွေမရှိ ချောမွတ်ဖြောင့်စင်းနေလို့ ကြည့်လို့အရမ်းကောင်း၊ ပေါင်ခွဆုံကစောက်ဖုတ်ကြီးကသာ 

ဖုဖောင်းထနေပြီး အမွှေးပါးပါးလေးညှပ်ထားတဲ့အောက်က နှုတ်ခမ်းညိုညို အဖတ်လေးလန်ထွက်ပြီး အတွင်းသား နီနီတွေကို 

အရည်စိုရွှဲနေတာ မဟတဟနဲ့ မြင်နေရတယ်လေ။ ကျွန်တော်လည်း ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ယောက္ခမကြီးကိုကြည့်ပြီး ညစ်ညစ် ပတ် 

ပတ်ပြောချင်စိတ်ပေါက်လာတယ်။ 

``ကဲ မေမေ့ကို ဘာလုပ်ပေးစေချင်လည်း။ ကျွန်တော့်ကိုပြောလေ..`` 

``ငါ့ကို လုပ်ပေးပါ..`` 

``မေမေ့ကို ဘယ်သူကဘာလုပ်ပေးရမလည်း ကျယ်ကျယ်ပြောလေ..`` 

``ငါ့ကို ငါ့သမက်က လိုးပေးတာခံချင်တယ်..လိုးပေးပါ...`` 

 ကျွန်တော်လည်း ဒီလောက်တော့တောင့်မခံနိုင်တော့ဘူး။ သူ့ကို ကုတင်စောင်းမှာထိုင်ခိုင်းပြီး ပေါင်နှစ်ခုကား ခိုင်းလိုက် 

တယ်။ ကျွန်တော်က သူ့ပေါင်နှစ်ခုကြားမှာဝင်ရပ်ပြီး ရှေ့ကိုတိုးသွားတော့ ကျွန်တော့် ဒစ်ထိပ်ဖူးနဲ့ သူ့အဖုတ်ဝထိမိသွား 

တယ်။ ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးက အမြန်လိုနေပြီမို့ ကျွန်တော့်လီးကြီးကို သူ့လက်နဲ့ အတင်းဆွဲယူလိုက်တယ်။ 

``နေဦး လီးထိပ်နဲ့ စောက်စေ့ ကို ပွတ်ပေးဦး...`` 

ကျွန်တော်က အမိန့်ပေးလိုက်တယ်။ သူက လေသံပျော့ပျော့လေးနဲ့ 

``ငါ့အထဲကို ထည့်ပေးပါတော့ စိုင်းလေးရယ်...`` 

``ဟင့် ကျွန်တော်ပြောတဲ့အတိုင်း အရင်လုပ်ဦး...``သူက တကယ်လုပ်ပါတယ်။ ကျွန်တော့် လီးထိပ်နဲ့ သူ့စောက်စိပွတ် 

တာက သူရော ကျွန်တော်ရော အသည်းအသန်ခံရအောင် အရသာရှိလှလို့ ဒူးတောင်ညွှတ်ခွေကျချင်ရပါတယ်။ 

``အား ကွာ လုပ်တော့ကွာ မခံနိုင်တော့ဘူး...`` 

ကျွန်တော်လည်း ဒီယောက္ခမ အချောထွားကြီးကို အနိုင်ကျင့်ရတာ ဇိမ်တွေ့နေပေမဲ့ တစ်ယောက်ယောက် ရောက်လာမှာ 

စိုးလို့ သူ့ အဖုတ်ကွဲချောင်းထဲတေ့ပြီး ဗြိကနဲ ဆောင့်သွင်းလိုက်ရပါတော့တယ်။ 

``အား...အင့် ..နင့် ဟာကြီးက ကြီးလိုက်တာ အီးးးးးးး အား...`` 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 ကျွန်တော်လည်း ခုမှ လက်စွပ်အကြီးဝတ်ထားမိတာသတိရလိုက်သည်။ ကျွန်တော့်ကောင်ကြီးက လက်စွပ်အရှိန်နဲ့ 

အဆမတန်ကြီးမားနေပြီမို့ ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးခမျာ မချိမဆန့်ကျပ်တည်းပြီးခံလို့ ကောင်းနေတဲ့သဘောမှာရှိတယ်။ လီးကြီး 

မှာလည်း စောက်ခေါင်းအတွင်းထဲ အဆုံးလောက်ထိရောက်နေတော့ နှစ်ယောက်စလုံးအရသာကို အပြည့်အကျပ်ခံစားနေရ 

တာပေါ့။ ကျွန်တော့်မှာလည်း ယောက္ခမ ချောချောလှလှ ထွားထွားကြီးကို မင်္ဂလာဦးဈေးဦးပေါက် ကုတင်စောင်းမှာတင်လိုး 

နေရသဖြင့် ကြာကြာတော့မထိန်းနိုင်ပါ။ ဆောင့်ချက်တွေမြန်လာပြီး သုတ်ရည်များ တထုတ်ထုတ် ပန်းထွက်သွားတော့သည်။ 

သို့သော်လည်း ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးမှာမရပ်နိုင်ပဲ ဆက်ပြီးကော့ကော့ပေးနေပြန်ပါသည်။ နောက် သုတ်ရည်တွေထွက်ပြီး ပြီး 

သွားလို့ပျော့ပြီး ပြန်ထွက်လာတဲ့ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးကို သူ့လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး သူ့အဖုတ်ထဲ အတင်း ပြန်ထည့် 

နေပြန်သေးရာ ကျွန်တော့်မှာ အရမ်းကိုနာသဖြင့် သူ့လက်ကို ဖမ်းဆုပ်ထားလိုက်မိပါသည်။ ကျွန်တော်က သူ့လက်ကိုအတင်း 

ဆွဲပြီး လက်စွပ်ကိုချွတ်ဖို့ကြိုးစားသော်လည်း လက်စွပ်မှာ စောက်ရေးထဲကျပ်ပြီး ချွတ်မရဖြစ်နေလေသည်။ ကျွန်တော့်မှာအခု 

မှ ချွေးပြန်ရလေပြီ။ ခေါင်းလည်းနောက်၊ ဘယ်သူ့ကို အကူညီခေါ်ရမလည်းစဉ်းစားရင်း နောက်ဆုံးအကြံရကာ ဒေါ်ရတနာ 

နွယ်ထွေး လက်ကောက်ဝတ်ကိုကိုင်လျှက် ကုတင်ဘေးမှဖုန်းကိုကောက်ကိုင်ရင်း အိမ်တွင်းနံပါတ်တစ်ခုကို နှိပ်လိုက်လေ 

သည်။ 

``မာမီ..ကျွန်တော့် အခန်းကို အခု ချက်ချင်း အမြန်လာခဲ့လို့ရမလား...`` 

``သား ဘာတွေ ဖြစ်နေလို့လဲ..အခြေနေကောင်းရဲ့လား...`` 

``မာမီ အခုချက်ချင်းမလာရင်တော့ အခြေအနေကောင်းဖို့ မမြင်ဘူး...`` 

``လာပြီ၊ လာပြီ ခုပဲ....`` 

 ကျွန်တော် အခန်းဝတံခါးဖွင့်ဖို့အသွား ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးက အနောက်မှအတင်းဖက်ပြီး ကျွန်တော့်ကောင်ကြီးကို ဆုပ် 

ကိုင်ပြန်ရာ သူ့နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ ကျွန်တော့်ကျောပြင်ကို အိကနဲ လာဖိပြီး မာတောင်နေသော နို့သီးခေါင်းများက ကျွန်တော့် 

ကျောပြင်ကိုလာထောက်နေလေတော့ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးမှာ ပြန်လည်ထောင်မတ်လာရပြန်လေသည်။ 

``ဒေါက်..ဒေါက်..သား..စဝ်ဟွမ် ရေ..`` 

 မေမေလေး စောမြတ်သီတာအသံကြားလို့ ကျွန်တော်က တံခါး အမြန်အဆန်ဖွင့်ပေးလိုက်ပြီး မေမေလေး အထဲရောက်တာနဲ့ 

တံခါးကို အမြန်ပြန်ပိတ်လိုက်ရတယ်။ 

``ဟယ်..ရတနာ ..သား... ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာလည်း..`` 

``နောက်မှ မေး မာမီ သူ့လက်ထဲ က လက်စွပ် ကို အရင်ချွတ်ပေးပါဦး..`` 

``ဟင်...ဒီလက်စွပ်ပဲလား..ဖြစ်ရမယ်..အား ..အီး..`` 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 မေမေလေးရဲ့စကားက ကျွန်တော့်နားထဲ နည်းနည်းထူးဆန်းသွားသော်လည်း အခု အခြေအနေကတော့ ဒီလက်စွပ် 

ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးလက်ထဲကကျွတ်ဖို့ အရေးကြီးနေတာနဲ့ ဘာမှမပြောလိုက်တော့ပါဘူး။ အခုတော့ ကျွန်တော်က ကုတင် 

ပေါ်ထိုင်ရက် ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးကိုဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးရဲ့ လက်ချောင်းထဲက လက်စွပ်ကို ဆွဲထုတ်ဖို့ 

အကျပ်ရိုက်နေပါတယ်။ မေမေလေးက ရေချိုးခန်းထဲ အမြန်ဝင်သွားပြီး လိုးရှင်းတစ်ဗူးယူလာခဲ့ပါတယ်။ နောက်တော့ 

ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးလက်ပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်လိမ်းလိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးကိုညှစ်အားလျှော့ကျ 

သွားပြီး ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးတစ်ယောက် ကုတင်ဘေးကြမ်းပေါ်ကို ခွေကနဲ ကျသွားတာတွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ကျွန်တော်က 

ထပြီးကြည့်မယ်အလုပ်မှာ မေမေလေးက ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ကိုတွန်းပြီး အိပ်ယာပေါ်ကို ပက်လက်လှန်စေလိုက်ပါတယ်။ 

ပြီးတော့ ကျွန်တော့်လက်ထဲကို လက်စွပ် အသေးလေးထည့်ပေးလိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ သူ့လက်ထဲက လိုးရှင်းတွေနဲ့ 

ကျွန်တော့် လိင်တန်ကြီးကိုဆက်ပြီး ဂွင်းတိုက်ပေးနေပြန်ပါတယ်။ ကျွန်တော့် ကောင်ကြီးက အခုတော့ အရမ်းကို တင်းမာ 

ထောင်မတ်နေပြီပေ့ါ။ 

 မေမေလေးက ထမိန်ကိုကွင်းလုံးချွတ်ချပြီး အတွင်းခံပင်တီကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ ကုတင်ပေါ် ပက်လက် 

ဖြစ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်အပေါ်ကိုခွပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ သူ့လက်နဲ့ပဲ လိုးရှင်းတွေနဲ့ ပေနေတဲ့ 

ကျွန်တော့် လိင်တန်ကြီးကို သူ့ အဖုတ်ဝမှာတေ့ပြီး ဖြေးဖြေးချင်း ထိုင်ချလိုက်ပါတော့တယ်။ မေမေလေးက ကျွန်တော့်ကိုယ် 

ပေါ်မှာ မြင်းလိုစီးနေရင်းက သူ့အင်္ကျီတွေကို တစစီချွတ်ခွာနေတော့ ကျွန်တော့်မှာ ခုနစ်လွှာအကကြည့်နေရသလိုပေါ့။ 

လီးကြီးမှာလည်း အရသာရှိ၊ နို့အုံထွားထွားကြီးတွေ ခုန်ပေါက်ထွက်လာတာကလည်း ကြည့်လို့ကောင်းတော့ အောက်က ပြန် 

ပြန်ကော့ပေးနေရတာ အားမရတော့ပါဘူး။ မေမေလေး ရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို ဆွဲပြီး အောက်က ပစ်ဆောင့်ရင်းက ခဏနားရင်း 

``မာမီ လေးဘက်ထောက်ပေးတော့ သား အနောက်ကပဲ အားရပါးရ ဆောင့်တော့ မယ်.. ``မေမေလေး နဲ့ ကျွန်တော် 

အချစ်ကြမ်းပြီးတော့ ကြမ်းပေါ်မှာ ခွေခွေလေး အိပ်ပျော်နေသေးတဲ့ ယောက္ခမ ကြီးကို ရေပတ်တိုက်၊ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေး 

ပြီး အဝတ်အစားတွေ ပြန်လဲပေးလိုက်တယ်။ မေမေလေးက သူခေါ်သွားလိုက်မယ်ဆိုပေမဲ့ မနိုင်မှာစိုးလို့ ကျွန်တော်ပါ လိုက် 

တွဲပို့ပေးလိုက်ပါတယ်။ 

 ညနေဘက်မှာပဲ သူငယ်ချင်းတွေရောက်ချလာလို့ စားကြသောက်ကြ ကာရာအိုကေဆို ကကြ သီချင်းဆိုကြ လုပ်ကြပါတယ်။ 

မတွေ့တာလည်း ကြာပြီမဟုတ်လား။ ကျော်သက်ခိုင်နဲ့ ကြည်ပြာကလည်း အိမ်ထောင်ကျနေပြီ။ ဝင်းမာ ကတော့ အပျိုကြီး ပဲ 

ရှိသေးတယ်။ အင်း ဝင်းမာကြည့်ရတာ ယောင်္ကျားလေးတွေများစိတ်မဝင်စားဘူးလားမသိဘူး။ ငယ်ငယ်ထဲကယောင်္ကျားလျာ 

လိုနေလာတာ ခုလည်းကြည့်လေ လူကသာ စီးပွားရေးတက္ကသိုလ်မှာ ဆရာမပြန်လုပ်နေတာ ဆံပင်က ယောင်္ကျားလေးလို 

ခပ်တိုတို နားရွက်ဖေါ်ပြီး နားသယ်မှာ ဒေါက်နဲ့၊ ရှေ့မှာတော့ ရှည်ရှည်ထားပြီး တစ်ချက်တစ်ချက် မျက်လုံးပေါ် ဖုံးနေတတ်တဲ့ 

ဆံပင်ပုံမျိုး၊ ပစ်စီကပ် (pixie cut ) စတိုင်လ်မျိုး၊ ခုလည်း ကြည့်လေ ကျွန်တော်တို့စုံတွဲတွေ သီချင်းနဲ့ ဆူညံပြီးကနေကြတော့ 

သူတစ်ယောက်ထဲ စီးကရက် တစ်လိပ် လက်ကြားညှပ်၊ ဝိုင်တစ်ခွက် ရှေ့မှာ ချပြီး ထိုင်နေတယ်။ 

 ကျော်သက်ခိုင်က ကြည်ပြာကို ကျွန်တော့်လက်ထဲလာထိုးထည့်ပြီး ရင်ရင့်ကိုဆွဲခေါ်သွားပြီး က နေတော့ ပထမ တော့ 

အောင့်သက်သက် ဖြစ်သွားပေမဲ့ အင်း သူ့ အမေလည်း ငါလုပ်ဘူးတာပဲလေ။ အခု သူ့မိန်းမလည်း ငါ့ရင်ခွင်ထဲမထူးပါဘူး ဆို 

ပြီး ကြည်ပြာ့ခါးလေးကိုကိုင်ပြီး ကနေလိုက်မိတယ်။ ကတယ်ဆိုတာက ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ဖေါ်မယ်ဒင်နာမို့အားလုံးလည်း 

အနောက်တိုင်းဝတ်စုံတွေဝတ်ထားကြတာ မဟုတ်လား၊ ပွတ်သဘင်လို့ခေါ်ရင်တော့ ပိုမှန်လိမ့်မယ်၊ ဟဲဟဲ။ မိုးချုပ်လာတော့ 

လူတွေလည်းမူးပြီး မြောက်လာကြပြီဆိုတော့ ပွဲလည်းကြမ်းလာတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာတော့ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲ ရင်ရင် ပြန် 

ရောက်နေပြီလေ။ တစ်ချိန်မှာ ကျွန်တော်တို့စုံတွဲ ဝင်းမာနားရောက်သွားတော့ ဝင်းမာတစ်ယောက် စီးကရက်မီးခိုးငွေ့တွေကို 

ဟူးကနဲ မှုတ်ထုတ်လိုက်ရင်းနဲ့ ရင်ရင့်ကို စူးစူးဝါးဝါးလေးကြည့်နေတာတွေ့ရတယ်။ သူ့မျက်လုံးတွေလည်းရီဝေနေပြီဆိုတော့ 

သူလည်း မှန်နေပြီလို့ထင်တယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

``ဟေ့ကောင် ဝင်းမာ လာလေကွာ.. နင် တစ်ယောက်ထဲ မပျင်းဘူးလား ..ငါတို့နဲ့ လာက...`` 

``ဟင့်အင်း နေပါစေကွာ..မင်းတို့ ဘာသာပဲ လုပ်ကြပါ...`` 

 ကျွန်တော်က လက်တစ်ဖက်က ရင်ရင်ကိုကိုင်ထားရင်း ဝင်းမာကို နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့ သွားဆွဲလိုက်တယ်။ ရင်ရင် က 

လည်း ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်တော့ ဝင်းမာက သူ့စီးကရက်ကိုပြာခွက်ထဲထိုးချေခဲ့ပြီး ကျွန်တော်တို့ဆီကို ထလာတယ်။ 

ကျွန်တော်က ဝင်းမာကို ကျွန်တော်နဲ့ရင်ရင့်ကြားကိုဆွဲသွင်းလိုက်တော့ ဝင်းမာက ရင်ရင်ဘက်ကိုလှည့်သွားတယ်။ကျွန်တော့် 

ရဲ့ထောင်မတ်နေတဲ့လီးကြီးက ဝင်းမာရဲ့ဖင်လုံးကျစ်ကျစ်လေးနှစ်လုံးကြားကို အမြှောင်းလိုက် ထောက်မိရက်သား ဖြစ်သွား 

တယ်။ ဝင်းမာရဲ့ နို့လုံးကျစ်ကျစ်လေးကလည်း ရင်ရင်ရဲ့ ဖွံ့ထွားလှတဲ့ နို့အစုံကိုသွားဖိကပ်မိနေတာမို့ ဝင်းမာလည်း သူ့ဖင်ကို 

ဂရုစိုက်ပုံမရတော့ပါဘူး။ မီးရောင်ကလည်းမှိန်မှိန် လူတွေကလည်း ကိုယ့်အတွဲနဲ့ ကိုယ်မို့ ဘေးဘီ ဘယ်သူမှ ဂရုစိုက်မနေ 

တော့ပါဘူး။ ဝင်းမာက တော်တော်လေးမြင့်တဲ့ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်ဝတ်ထားတာမို့ ကျွန်တော့်ကောင်ကြီးက သူ့ဖင်လုံးလေးနှစ်လုံး 

ကြားမှာ ကောင်းကောင်းကြီး လျှောတိုက်ပွတ်ပေးနေလို့ရတာပေါ့။ ကျွန်တော် သူတို့နှစ်ယောက်ကို ပိုမှောင်တဲ့ အခန်းထောင့် 

တစ်နေရာကို မသိမသာတွန်းရင်းခေါ်သွားမိတယ်။ တစ်ချိန်ထဲမှာပဲ ဝင်းမာရဲ့စကဒ်ကို မသိမသာလှန်လာတာ ခုတော့ သူ့ 

ဖင်အပေါ်လေးတောင်ရောက်လို့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဘောင်းဘီ အောက်က ကောင်ကြီးက ဝင်းမာရဲ့ အတွင်းခံ ပင်တီအနက်လေး 

ကို တိုက်ရိုက် ပွတ်ပေးနေမိပြီ။ ကျွန်တော်က ဝင်းမာ ဂုတ်နားကပ် ပြီး တိုးတိုးလေး……. 

``ဟေ့ ရင်ရင့် စကဒ်ကို လှန်လိုက် မသိမသာလေး...`` 

 ကျွန်တော်လည်း အဲဒီအမှောင်ဒေါင့်လေးကမရွှေ့တော့ပဲ သူတို့ကိုဆွဲထားပါတယ်။ ဝင်းမာကလည်း မခေပေဘူးပဲ။ ရင်ရင့် 

စကပ်ပေါင်ပေါ်ရောက်တာနဲ့ သူ့ပေါင်တန်ကို ရင်ရင့်ပေါင်ကြားထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ရင်ရင့်ဆီက တစ်ချက်ငြီးသံလေး ထွက် 

လာတယ်။ ကျွန်တော်က ဝင်းမာဖင်ကို အနောက်ကနေညှောင့်နေသလို ဝင်းမာကလည်း သူ့ပေါင်တန်နဲ့ ရင်ရင့် အဖုတ်ကို 

လွှဆွဲနေတာပေါ့။ ဝင်းမာရဲ့ လက်ဖဝါးနှစ်ဘက်ကလည်း ရင်ရင့်တင်ပါး တစ်ဖက်တစ်ချက်ကို အုပ်ကိုင်ထားတာတွေ့ရတယ်။ 

ကျွန်တော်က ဝင်းမာခါးလေးကိုကိုင်ထားရာကနေ လက်ကိုရှေ့ဘက်ရွှေ့ပြီး ရင်ရင့်စကဒ်အောက်ကနေ ရင်ရင့်ပင်တီကိုဘေး 

ဖယ်ပေးလိုက်တယ်။ အခုတော့ ဝင်းမာပေါင်လုံးက ရင်ရင့် အဖုတ်နှုတ်ခမ်းတွေကို တိုက်ရိုက်ပွတ်မိနေပီကော။ ခဏနေတော့ 

ရင်ရင် ရုတ်တရက် တောင့်သွားတယ်။ 

``ဟေး ..ဟိုး..နင်တို့ နှစ်ယောက် ငါ့ကို ဘာလုပ်နေတာလဲ..တော်ပီ ရပ်လိုက်တော့...`` 

 ရင်ရင်က ဝင်းမာကိုတွန်းထုတ်လိုက်ပြီး သူ့စကဒ်ကိုအောက်ပြန်ဆွဲချလိုက်တယ်။ နောက် ကျွန်တော့်ကိုမျက်စောင်းတစ်ချက် 

ထိုးပြီး ဆောင့်ကြီး အောင့်ကြီးနဲ့ ထွက်သွားတော့တယ်။ ကျွန်တော်လည်း နည်းနည်းမူးနေတာရယ် ရင်ရင်လည်း အဲ လောက် 

နဲ့တော့ ကျွန်တော့်ကိုစိတ်အကြာကြီးမကောက်ဘူးဆိုတာသိထားတော့ ကျွန်တော်ကလိုက်မသွားတော့ပါဘူး။ ဝင်းမာခါးလေး 

ကိုပဲဆက်ဖက်ထားရင်း ကျွန်တော့်ကောင်ကြီးနဲ့ ဝင်းမာဖင်ကြားကိုဆက်ပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော့် 

လက်တွေကို ဝင်းမာရဲ့ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးတွေကို ပွတ်သိပ်ပြီးတော့ လိမ္မော်သီးလောက် နို့လေးတွေပေါ်ကို အုပ်ကိုင်လိုက် 

တယ်။ ဝင်းမာဘယ်တော့ ကျွန်တော့် လက်တွေကို ဆွဲခွာပြီးထွက်သွားမလဲလို့စောင့်နေရင်း အကဲစမ်းတဲ့ သဘောနဲ့ဖွဖွ လေး 

ဆုပ်ညှစ်ကြည့်လိုက်တယ်။ ဝင်းမာငြိမ်ခံနေတာတွေ့တော့ ဘရာဇီယာပျော့ပျော့အောက်ကထောင်ထနေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေး 

တွေကို ကျွန်တော့် လက်မ၊လက်ညှိုးထိပ်ကလေးတွေနဲ့ ညှပ်လှိမ့်ကစားရင်း သူ့လည်ဂုတ်လေး နားကပ်ပြောလိုက်တယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

``နင့်ကို ရင်ရင်နဲ့ အိပ်ရအောင် ငါကြံပေးရင် နင် ငါ့ကို ဘာလုပ်ပေးမလဲ ဝင်းမာ..`` 

``ရင်ရင်က ဘယ်တော့မှ ရမှာ မဟုတ်ပါဘူး....`` 

 ဝင်းမာကပြောရင်းနဲ့ ကျွန်တော့်ဘက်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် လှည့်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က ညာဘက်လက်က သူ့ခါးလေးကို 

ဆက်ကိုင်ထားရင်း ဘယ်ဖက်လက်က သူ့ စကဒ်အောက်ကနေ သူ့ အဖုတ်ကို လိုက်စမ်းနေမိတယ်။ 

``ကဲ ငါ ရ အောင် ကြံပေးမယ် ဆိုရင်ကော....`` 

 ကျွန်တော့်လက်က ဝင်းမာရဲ့ ပင်တီခွဆုံကနေ သူ့ အဖုတ်ကို သွားစမ်းမိနေပြီ။ 

``ငါက ရင်ရင်နဲ့အတူတူ တစ်ညလောက် အိပ်ခွင့်ရဖို့ကို ဘာလုပ်ရလုပ်ရဆိုတာ နင်သိနေပြီ မဟုတ်လား...`` 

``အိုကေ နင် ငါ့ကိုသာ အခုပြုစုပေးလိုက်။ နင် မပြန်ခင်ဒီရက်ထဲမှာရင်ရင်နဲ့ အဆင်ပြေအောင် ငါလုပ်ပေးမယ်။ ကဲ 

ဘယ်လိုလဲ...`` 

 ကျွန်တော်က ဝင်းမာရဲ့နား နားကိုကပ်ပြီး တိုးတိုးလေးပြောနေသလို ကျွန်တော့်လက်တွေကလည်း အရည်ရွှဲနေ ပြီဖြစ်တဲ့ 

ဝင်းမာရဲ့ စောက်စေ့နေရာလေးကိုပွတ်ချေနေလို့ ဝင်းမာအသက်ရှုမြန်လာတာကို သတိထားမိပါတယ်။ 

``အိုကေ ငါဘာလုပ်ပေးရမလဲ...ငါ နင့် အလိုးတော့ မခံနိုင်ဘူး....`` 

``ငါ့ ကို ပုလွေပဲမှုတ်ပေးဟာ ဒါဆိုရင်...`` 

 ဝင်းမာက ကျွန်တော့်ကိုယ်ကခွာရပ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့် မျက်လုံးတွေကို စေ့စေ့ကြည့်ရင်း 

``နင် ငါ့ကို အာ တာ မဟုတ်ဘူးလို့ ဘယ်လိုသိနိုင်မလဲ...`` 

``ငါဘယ်တုန်းက လိမ်ဘူးလို့လဲ။ နင်ငါ့ အကြောင်းသိတာပဲ ဟာ …`` 

``အိုကေ ဒါဆိုရင် ဘယ်သွားမလဲ …`` 

 ကျွန်တော်က စကားပြန်မပြောတော့ပဲ ဝင်းမာလက်ကိုဆွဲပြီး အနားက ရေချိုးခန်းအိမ်သာတစ်ခုကို အမြန်ဝင်လိုက်ပါတယ်။ 

ဝင်းမာ ကျွန်တော့်ရှေ့ဒူးထောက်ထိုင်ချပြီး ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီဇစ်ဖြုတ်နေတာကို နံရံမှာကပ်ထားတဲ့ မှန်ထဲကနေ ကြည့် 

နေမိပါတယ်။ 

``နင် ပြီး ကာနီး ပြောနော်။ ငါ့ ပါးစပ်ထဲ ပြီးတာ မကြိုက်ဘူး...`` 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 ကျွန်တော့်လီးကြီးကို သူ့လက်နဲ့ ဖွဖွလေးကိုင်ပွတ်သပ်ပြီး သူ့ပါးစပ်နားတေ့လိုက်ရင်းမော့ပြောလာတဲ့ ဝင်းမာရဲ့ မျက်ဝန်း 

နက်နက်လေးတွေကို ကြည့်ရင်း.. 

``အေးပါဟ နင်ကလည်း....ဒါနဲ့ နင် ပုလွေရော မှုတ်ဖူးရဲ့လား အရင်က....`` 

 ကျွန်တော့်မှာ သူ မလုပ်တတ် လုပ်တတ်နဲ့ ကျွန်တော့်ကောင်ကြီးသွားနဲ့ ခြစ်ပြီး ဒဏ်ရာရမှာလည်း မလိုလားဘူးလေ။ ခိခိ 

``အင်း ..`` လို့ပဲ ဖြေရင်း သူ့လျှာထိပ်ကလေးနဲ့ ကျွန်တော့် အရည်ကြည်သီးနေတဲ့ လီးထိပ် အကွဲကြောင်းလေးကို 

တို့လိုက်တယ်။ 

``ဒါပေမဲ့ ငါက စောက်ဖုတ် အရသာ ကိုပဲ ပိုကြိုက်တယ်..ခစ်ခစ်..`` 

 နောက်တော့ သူ့လျှာအပြားနဲ့ ကျွန်တော့် ဒစ်လည်ပင်းကို ပတ်လျက်လိုက်ပြီးမှ သူ့နှုတ်ခမ်းပါးလေးနဲ့ ကျွန်တော့် ကွမ်းသီး 

လုံးကို ငုံခဲလိုက်တယ်။ 

``အိုးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး`` 

 ဝင်းမာက လုပ်ဖူးရုံတင်ဘယ်ကမလဲ တော်တော်ကျွမ်းတာပဲ။ သူ့နှုတ်ခမ်းလွှာကို ကျွန်တော့်ဒစ်ဖူးအရင်းမှာ တင်းတင်းလေး 

စိလိုက်တယ်။ ပြီးမှ သူ့ပါးစပ်ထဲ ကျွန်တော့်ကောင်ကြီး ဝင်နိုင်သမျှဝင်အောင် ဖြေးဖြေးချင်း သူ့မျက်နှာကို ရှေ့တိုးလာတယ်။ 

သူ့လည်ချောင်းနဲ့ ကျွန်တော့်လီးထိပ်ထိမှ ရပ်လိုက်ပြီး အပြင်ဘက်မှာကျန်နေသေးတဲ့ ကျွန်တော့် လီးအရင်းကို သူ့ လက်ဖဝါး 

နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး နေရာမှတ်လိုက်တယ်။ သဘောက ကျွန်တော် ဘယ်လိုစိတ်ထပြီး အတင်းဆောင့်လည်း သူ့လည်ချောင်းထဲထိ 

မဝင်နိုင်တော့ဘူးလေ။ သူ့လက်ကစတော့ပါလို့ လုပ်ထားတာကိုး။ သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ သူ့လက်တွေနဲ့ ထိသွားရင် နယ်ကုန်ပဲ လေ။ 

အဲတော့ သူက သူ့မျက်နှာကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်တာ မြန်လာသလို သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကလည်း ကျွန်တော့် လိင်ချောင်းကို 

တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ကြီး စိညှစ်ပေးထားတယ်လေ။ ကျွန်တော့်မှာတော့ ကောင်းလွန်းလို့ မထိန်းနိုင်တော့ပဲ သူရဲ့ ပစ်စီ စတိုင် 

ဆံပင်ကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ ကိုင်ဆွဲရင်း သူ့ ရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြိုက်တဲ့ ပါးစပ်ထဲ ကျွန်တော့်လီးကြီး ထည့်လိုးနေမိတော့တာပေါ့။ 

 သိပ်မကြာပါဘူး ကျွန်တော့် လီးထိပ်ကြီးလည်း အရမ်းယားလာတော့ ပါးစပ်က ဟေးဟေးပဲ ရှိသေးတယ်။ သူလည်း သတိ 

လစ်သွားလား လက်ချော်သွားသလားမသိ ကျွန်တော့်လီးထိပ်က သူ့လည်ချောင်းဝသွားထိပြီး ကျွန်တော့်လရည်တွေ 

ဗျစ်ကနဲဗျစ်ကနဲ စပန်းထွက်တော့တာပါပဲ။ သူလည်း ကမန်းကတန်း တွန်းထုတ်ပြီး သူ့မျက်နှာကို နောက်ဆုတ်လိုက်တော့ 

ပန်းလို့မပြီးသေးတဲ့ ကျွန်တော့် လီးကြီးကလရည်တွေက သူ့မျက်ခွံတွေ နှာခေါင်း၊ ပါးစပ်တွေပေါ်ကို ဆက်ထွက်ကျ သွား 

တော့တာပေါ့။ 

 အရှိန်သေသွားတော့မှ ကျွန်တော့်သုတ်ရည်တွေပေသွားတဲ့ သူ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်ပြီးအားနာသွားလို့ အနားဘေစင်ပေါ်က 

တစ်ရှုးတစ်ချို့ထုတ်ပြီးပေးလိုက်ရတယ်။ သူက ကျွန်တော့်ဆီက တစ်ရှုးကို ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးယူပြီး သူ့မျက်နှာကိုမှန်ထဲ 

မှာ ကြည့်သုတ်နေလိုက်ရင်းက .. 

``ခွေးကောင် ဘယ်မလဲ ပြီးရင်ပြောမယ် ဆိုတာ ရှီးမှပဲ...အဲဒါကြောင့် ငါ မိန်းမ တွေကို ပိုကြိုက်တာ..`` 

``ငါလည်း အတူတူ ပါပဲဟာ..`` 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 ကျွန်တော်ကပြုံးစစနဲ့ မှန်ထဲမှာသူ့ကိုကြည့်ရင်းပြောလိုက်တော့ ကျွန်တော်တို့ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက် ကြည့်ရင်း 

ခွက်ထိုးခွက်လန် ရယ်မိကြပါတယ်။ 

``ဟားဟားဟားဟား....`` 

``ခွေးကောင်...ခစ်ခစ်..ခစ်..ခစ်.. ဗိုက်တောင်နာတယ်။ ဟီးဟီး ရယ်ရတာ၊ ငါ့ ဗိုက်နဲ့ လည်ချောင်းဘယ်ဟာက ပိုနာ မှန်း 

တောင် မသိတော့ပါဘူး ..ခစ်ခစ်... ကျွန်တော့်မှာ လက်စွပ်သုံးစရာမလိုပဲ ဝင်းမာရဲ့ ပုလွေမှုတ်ပေးတာခံခဲ့ရပေမဲ့ တကယ့် 

အဖုတ်ကိုမလုပ်ရလို့သိပ်တော့အာသာမပြေသေးပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ မိုးလည်းချုပ်နေပြီလေ။ မြို့ထဲက ဟိုတယ်တွေ မှာတည်းတဲ့ 

မိတ်ဆွေတွေလည်း ပြန်ကုန်ကြပြီ။ အိမ်မှာ အိပ်ကြတဲ့ဧည့်သည်တွေလည်း အသီးသီး ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်ပြီဆိုတော့ 

ကျွန်တော်လည်း ကျွန်တော့်မင်္ဂလာဦးအတွက်ပြင်ဆင်ထားတဲ့အခန်းကိုပြန်လာခဲ့ပါတယ်။ 

 ကျွန်တော့် အခန်းထဲက ရေချိုးခန်းမှာပဲ ရေမိုးချိုးလိုက်တော့ လူက နည်းနည်းပြန်လန်းသွားတယ်။ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကိုခါးမှာ 

ပတ်ပြီး အခန်းထဲပြန်ဝင်လာတော့ တံခါးခေါက်သံဒေါက်ဒေါက်နဲ့ ကြားရပါတယ်။ ဘယ်သူများလည်းလို့ တံခါး သွားဖွင့်လိုက် 

တော့ ရင်ရင့်ညီမ တင်တင်ထွေးနဲ့ သူ့ သူငယ်ချင်းမလေး ခိုင်ခိုင်တို့ဖြစ်နေပါတယ်။ သူတို့က ကျွန်တော့် အခန်း၀ မှာ ပြုံးစိစိ နဲ့ 

ရပ်နေရင်းက လူသွားစင်္ကြန်ဖက်ကိုလည်း လှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့် လုပ်ရင်း 

``ကိုရီးစဝ် အခန်းထဲ ခဏဝင်ကြည့်လို့ရမလား...``ဆိုတဲ့ တင်တင်ထွေးရဲ့အမေးကို ခေါင်းငြိမ့်ဖြေရင်း တံခါးကို သူတို့ဝင်နိုင် 

အောင်ကျယ်ကျယ်လေးဖွင့်ပေးလိုက်ပါတယ်။ သူတို့ဝင်သွားပြီးမှ ကျွန်တော်လည်း အခန်းအပြင်ဘက်ကိုခေါင်းထွက်ပြီးသူတို့ 

ကျွန်တော့်အခန်းထဲဝင်လာတာ ဘယ်သူတွေ့သေးလည်းလို့ ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်ပြီးမှ တံခါးကိုပိတ်ဂျက်ချလိုက်ပါတယ်။ 

 အဲလို တံခါးဝမှာ ကျွန်တော်ရပ်နေတဲ့အချိန်လေးမှာပဲ ဟို အပျိုမနှစ်ယောက်က ကျွန်တော်တို့ ကုတင်နားရောက်နေပါပြီ။ 

``ဟောတော့ အဲဒါ လက်ထပ်လက်စွပ်ထင်တယ် လှတယ်တော့...`` 

``ဟုတ်မယ်ဟ နင် အဲ့ဒါဝတ် ငါအဲ့ဒါဝတ်မယ်။ ခစ်….ခစ် ငါတို့ သတို့သား၊ သတို့သမီး လုပ်တမ်းကစားရအောင် ခစ်ခစ်...`` 

 ကျွန်တော်တားမလို့ ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ နောက်ကျသွားပါတယ်။ ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲမှာလည်း တကယ်တော့ ချီတုံ ချတုံ 

မို့ပါ။ တားလိုက်ရမလား ဒါမှမဟုတ် မုတ်ဆိတ်ပျားစွဲတာပဲလွှတ်ပေးလိုက်ရမလား။ အဲလို စဉ်းစားရင်းမို့ပါ။ သူတို့ နှစ်ယောက် 

ကျွန်တော်ရေမချိုးခင် ခဏဆိုပြီး ကုတင်ဘေးစားပွဲပေါ်မှာတင်ထားတဲ့လက်စွပ်နှစ်ကွင်းကို တစ်ယောက်တစ်ကွင်းစီ ကောက် 

စွပ်လိုက်ကြတယ်။ ကျွန်တောာ် နည်းနည်းတော့ စိုးရိမ်သွားတယ်။ လက်စွပ်အသေးဝတ်တဲ့သူကိုမစိုးရိမ်ပေမဲ့ လက်စွပ်အကြီး 

ဝတ်တဲ့သူကို စိုးရိမ်မိတယ်။ ကျွန်တော့်အတွေ့အကြုံအရ ကျော်သက်ခိုင်၊ ဒေါ်နီလာထွန်းနဲ့ လေးလေးစဝ်ခွန်ဖတို့ မချိမဆန့် 

ဖြစ်သွားကြတာမဟုတ်လား။ အမလေး ပြောတာတောင်နောက်ကျနေပြီ။ တင်တင်ထွေးတစ်ယောက် မျက်စေ့ပိတ်ပြီး မွေ့ယာ 

ပေါ် ပက်လက်ဖြစ်နေပြီ။ ခိုင်ခိုင်ကသာ မျက်နှာလေးနီမြန်းလို့ ကျွန်တော့်ကိုတွယ်ဖက်လာတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ စိတ်နှစ်ခွဖြစ် 

နေရပြီ။ လုံးလုံးကျစ်ကျစ် အပျိုမလေးနှစ်ယောက်ကို လွှတ်ပစ်ရမှာကအဆီတစ်ဝင်းဝင်း၊ စားရမှာကလည်း သဲမရှပ်တဲ့ အပြင် 

ထုတ်ထုတ် ထုတ်ထုတ်နဲ့ ဝက်သားတုတ်ထိုးက ဝက်နားရွက်ကိုဝါးရသလိုနေမှာပဲ။ အဟီး….။ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်တော့ကွာ ဒါပေမဲ့ 

လက်စွပ်အကြီးဝတ်ထားတဲ့ တင်တင်ထွေးကို ဒီအတိုင်းအကြာကြီးလွှတ်ထားလို့မရဘူး သူ့လက်စွပ်အကြီးမချွတ်ခင် ခိုင်ခိုင့် 

ကို အမြန်ဆွဲမှပဲဟုတွေးကာ ခိုင်ခိုင်ကိုယ်လေးကို ဆွဲဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်၏။ ခိုင်ခိုင်မှာ အရပ် ၅ ပေတောင် 

ပြည့်ရဲ့လားလို့တွေးနေမိတယ်။ ကျွန်တော့် ၅ ပေ ၁၁ လက်မ အရပ်နဲ့ဆို တစ်အားကုန်းနမ်းနေရသလိုမို့ သူ့ကိုယ်လေးကို ခါး 

က ကိုင်မပြီး ကုတင်ပေါ်တင်လိုက်တယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 တင်တင်ထွေးက မျက်စိစုံမှိတ်ရင်း သူ့ဂျင်းဘောင်းဘီအတိုလေးကို သူ့ဘာသာကြယ်သီးဖြုတ်နေတုန်းပဲ။ ကျွန်တော်က 

လည်း ခိုင်ခိုင်ရဲ့ ဘောင်းဘီတိုနှံ့နှံ့လေးကို ကြယ်သီးဖြုတ် ဇစ်ဆွဲချရင်းက ခြေကျင်းဝတ်အထိဆွဲချွတ်ပြစ်လိုက်တယ်။ နောက် 

တော့ အောက်ကပန်းရောင်ချည်သားဘောင်းဘီလေး၊ အာပါး အဖုတ်လေးက နှုတ်ခမ်းပါးလေးဗျ၊ အမွှေးကလည်း နုနုလေးပဲ 

ရှိသေးတယ် တိုတိုလေး သိပ်မရှည်ဘူး။ ချောမွတ်နေတဲ့ ပေါင်သားလေးတွေနဲ့ သေသပ်လှပလှတဲ့ စောက်ပတ်ကလေး။ 

ကျွန်တော်မနေနိုင်တော့ဘူး။ ငုံ့ပြီးနမ်းလိုက်မိတယ်။ တစ်ဆက်ထည်းပဲ လျှာနဲ့အပြားလိုက်လျက်လိုက်မိတယ်။ နုနုဖတ်ဖတ် 

နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေး ရှားရှားပါးပါးလေးလေ။ အတွင်းသားလေးတွေပါ လျှာစောင်းနဲ့ထိုးလျက်လိုက်တော့ သူ့ပေါင်တန်လေး 

တွေနဲ့ ကျွန်တော့်ခေါင်းကို အတင်းညှပ်လာပါတယ်။ ခဏလောက် လျှာညောင်းအောင်လျက်ပြီး၊ ခေါင်းထောင်ထကြည့်လိုက် 

တော့ တင်တင်ထွေးတစ်ယောက်လည်း အောက်ပိုင်းဗလာကျင်းနေပြီး အရည်တွေရွှဲနေတဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ကလေးကို သူ 

အတင်းပွတ်နေတာတွေ့ရတယ်။ အဲဒါနဲ့ ငါလည်း အမြန်လုပ်မှရတော့မယ်ဆိုပြီး ခါးမှာပတ်ထားတဲ့သဘက်ကို ဖြည်ချလိုက် 

ပါတယ်။ ကုတင်ဘေးမှာရပ်လျှက်နဲ့ ကျွန်တော်ကကုတင်ပေါ်မှာထိုင်နေသေးတဲ့ ခိုင်ခိုင့်ကို ဒူးထောင်ပေါင်ကားခိုင်းပြီး ဟတ 

တ အဖုတ်လေးထဲလီးကြီးတေ့လိုက်ပါတယ်။ 

 ကျွန်တော့်ဒစ်ကို အသာဖိသွင်းလိုက်တာနဲ့ ခိုင်ခိုင့်ဆီက အသံထွက်လာပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ငြင်းဆန်တာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ 

ကျွန်တော်ကလည်း အလိုက်တသိနဲ့အတင်းတော့မလုပ်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ အချိန်လည်းသိပ်မဆွဲရဲတော့ အထဲကိုဝင်နိုင်သ 

လောက်သာသာပဲဖိထိုးပေးပြီး ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ လက်စွပ်အရှိန်ရယ် နဂိုထဲကထန်ပုံရတဲ့ ကောင်မလေးမို့လား 

မသိ သူ့ဖင်လေးကိုအတင်းကြွကြွပေးနေလို့ ကျွန်တော်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း ကျွန်တော့်လီးကြီးက သူ့အဖုတ်လေးထဲ တစ်ရစ် 

ချင်းဝင်သွားတော့တယ်။ အား ကျပ်လိုက်တာဗျာ ဒါပေမဲ့ အရည်ရွှမ်းလွန်းတော့ ကျွန်တော့် လီး ကတော့ မနာဘူး ဗျ။ နောက် 

အရှိန်ရလာတော့ ခိုင်ခိုင့်ကို ကျွန်တော်ဆောင့်လိုးနေပေမဲ့လည်း ကုတင်ပေါ်မှာကော့ပြန်ပြီး ကိုယ့်အဖုတ်ကို သည်းသည်းမဲမဲ 

ပွတ်နေတဲ့ တင်တင်ထွေးကိုကြည့်မိပြီးတော့ ကောင်မလေးတစ်ခုခုဖြစ်သွားမှာ စိုးရိမ်လာတယ်။ 

 အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော့်လီးကြီးကို ခိုင်ခိုင့်အဖုတ်လေးထဲအဆုံးထိ မြှုပ်ဖိကပ်ထားရင်းနဲ့ တင်တင်ထွေး လက်စွပ်ဝတ်ထားတဲ့ လက် 

ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်တယ်။ သူ့လက်ထဲက လက်စွပ်ကြီးကိုလည်း ဆွဲချွတ်လိုက်ရော သူ့တစ်ကိုယ်လုံးပျော့ခွေပြီး အိပ်ပျော်သွား 

သလိုဖြစ်သွားတယ်။ အဲဒါနဲ့ လက်စွပ်အကြီးကို ကျွန်တော့်လက်မှာ ဝတ်ထားလိုက်တယ်။ အား မေ့သွားလို့ဗျ။ အပျိုမ သေး 

သေးလေး အဖုတ်ထဲအဆုံးထိမြုပ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်လီးကြီးက လက်စွပ်အရှိန်နဲ့ ဖောင်းပွကြီးထွားလာတော့ ပိုကျပ်လာ တာ 

ပေါ့။ ဒါပေမဲ့ မိန်းမတွေရဲ့ စောက်ခေါင်းက ခလေးတောင်မွေးနိုင်သေးတာပဲ။ လီးလောက်ကတော့ ဟဲဟဲ ပေါ့။ ဒါပေမဲ့ 

ကျွန်တော်က အပျိုမလေးစောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေ အရမ်းပွန်းသွားမှာစိုးလို့ ဖြေးဖြေးချင်းထုတ်သွင်းလုပ်ရင်းက အရည် 

ပိုရွှမ်းလာအောင် သူ့စောက်စေ့လေးကိုဖိပွတ်ပေးနေတယ်။ နောက်တော့ အဆင်ပြေလာပြီး ပုံမှန်ဆောင့်လို့ရလာတော့ သူ့ 

လက်က လက်စွပ်လေးကိုဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ သူလည်း ထုံးစံအတိုင်း ဇေ၀ ဇဝါဖြစ်နေပေမဲ့ အရှိန်ရနေပြီလေ။ သူ့လက်လေး 

နှစ်ဘက်နဲ့ ကျွန်တော့်ကို အတင်းဖက်တွယ်ထားတယ်။ ခဏအကြာမှာပဲ သူ့ကိုယ်လေးတစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ကာမအရသာ 

အထွတ်အထိပ် ရောက်သွားရှာတယ်။ 

 ကျွန်တော်က တစ်ချက် နှစ်ချက်ဆက်ဆောင့်ပြီး ကောင်မလေးအနားရအောင်ဆိုပြီး ခဏနားတဲ့အနေနဲ့ သူ့ အဖုတ်လေး ထဲ 

ကျွန်တော့် လီးကြီးကိုစိမ်ပြီးမြုတ်ထားရင်း လက်တစ်ကမ်းမှာရှိတဲ့ တင်တင်ထွေး အဖုတ်လေးကိုလှမ်းကိုင်လိုက်တယ်။ အခုန 

က အရည်လေးတွေတောင်ခြောက်စပြုနေတဲ့ တင်တင်ထွေးအဖုတ်လေးကလည်း ကျွန်တော့်လက်ဖဝါး လက်ချောင်းတွေ 

အောက်မှာ ပြန်လည်စိုစွတ်လာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်လက်တွေကို သူ့လက်ကလေးတွေနဲ့ လာအုပ်ကိုင်လိုက်လို့ ကျွန်တော်က 

သူ့မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ တင်တင်ထွေးရဲ့ မျက်လုံးတွေကပွင့်နေပြီ။ နောက် သူ့သူငယ်ချင်းနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ နှစ် 

ယောက်အခြေအနေကိုတွေ့သွားတော့ သူ့မျက်လုံးတွေပြူးသွားတယ်။ သူအိပ်ပျော်သွားတုန်း သူ့ သူငယ်ချင်းကအခွင့်အရေး 

ယူပြီး ကျွန်တော့်ကိုကြံသွားတယ်တောင်ဖြစ်ရသေးတယ်။ အဟီး မိန်းခလေးတွေများ တစ်ခါတစ်လေအံ့သြဖို့ကောင်း ပါလား။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 အတိုချုံးရမယ်ဆိုရင်တော့ ကျွန်တော့်ခယ်မလေး တင်တင်ထွေးကိုလည်း ပါကင်ဖွင့်ခွင့်ရခဲ့ပါတယ်။ သူတို့ နှစ်ယောက် 

စလုံးက အပျိုပေါက်မလေးတွေပီပီ အဆီပြင်တွေ အကုန်မစစ်သေးလို့ ခါးလေးတွေ သေးကျင်မနေသေးပေမဲ့ ပေါင်လုံးလေး 

တွေက ရင်ရင့်လို ကျစ်လစ်မာကြောမနေပဲ အဆီတုံးလေးတွေလို ဖေါင်းဖေါင်းကစ်ကစ်လေးတွေမို့ အထိအတွေ့ကတစ်မျိုး 

တစ်ဘာသာ အရသာရှိနေပါတယ်။ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ နို့ကလေးတွေကလည်း လိမ္မော်သီးလောက်လေးတွေနဲ့ နို့သီးခေါင်း 

သေးသေးလေးတွေနဲ့ ချစ်စရာကောင်းလှပါတယ်။ တင်တင်ထွေးရဲ့ ထူးခြားတာကတော့ သူ့ဖင်ကြီးဖြစ်ပါတယ်။ သူက ခိုင်ခိုင့် 

လို ဖင်လုံးသေးသေးလေးမဟုတ်ပဲ သူ့အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင် စွင့်ကားကော့ကောက်နေပါတယ်။ အဲဒါကြောင့် သူ့ကို ကုတင် 

စောင်းမှာမှောက်ရက်ကုန်းခိုင်းပြီး အနောက်ကနေဆောင့်လိုးခဲ့ရတာ အရသာထူးပါပေတယ်လို့တွေးမိနေပါတော့တယ်။ 

ဒုတိယနေ့

မနေ့ညကသောက်ထားကြလို့ နေ့လည်လောက်ကျမှနိုးကြပြီး နေ့လည်စာတန်းစားကြ ခလေးတွေ လူကြီးတွေရော ရေကူး 

ကန်ဘေးနားတို့၊ ထမင်းစားခန်းတို့စသဖြင့် သူ့အုပ်စုနဲ့သူ စကားစမြည်ပြောဆိုနေကြပါတယ်။ ကျွန်တော် ရင်ရင်တစ်ယောက် 

ကျော်သက်ခိုင်နဲ့ကြည်ပြာတို့ လင်မယားနဲ့ စကားပြောနေတာတွေ့လို့ အနားကပ်သွားပြီး ရင်ရင့်ပါးကလေးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်း 

လိုက်ပါတယ်။ 

``ဟော အိပ်ပုတ်ကြီး နိုးလာပြီ...`` 

 ရင်ရင်က ကျွန်တော့်ကို မျက်စောင်းလေးတစ်ချက်ထိုးရင်း ဗိုက်ခေါက်မနာအောင်လာဆွဲပါတယ်။ ကျော်သက်ခိုင်က 

``ဟေး စဝ်ဟွမ် မင်းတော့ မသိဘူး။ ငါတော့ ညကသောက်တာ နည်းနည်း များသွားတယ်။ အဟီး..`` 

``ငါလည်း အတူတူပါပဲကွာ.. `` 

``အေး ငါတို့ ဗိုက်ဆာလာပြီ သွားစားလိုက်ဦးမယ်..ငါ မင်းနဲ့လည်း စကားပြောစရာ ရှိသေးတယ်..`` 

``အေးအေး စားပြီးရင်ပြောတာပေါ့။ သွားစားထားနှင့် ငါတို့ လိုက်လာခဲ့မယ်...`` 

 ရင်ရင်က ကျွန်တော့်လက်ကိုဆွဲကာအခန်းထောင့်တစ်နေရာခေါ်သွားပြီး 

``ကို မနေ့ညက ဝင်းမာကို ဘာလို့အတင်းမြှောက်ပေးနေတာလဲ။ သူတော်တော်ကြည့်ချင်နေတယ်ပေါ့လေ မိန်းမချင်းကို 

ဟင်း....`` 

``ဝင်းမာ တစ်ယောက်ထဲ ပျင်းနေမှာစိုးလို့ပါ။ ကို့ ငယ်သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးပဲဟာ..အချစ် စိတ်ဝင်စားရင်လည်းကိုက 

အားပေးပါတယ်..`` 

``အောင်မယ်။ သွား ဘာအားပေးတာလဲ..စမ်းတော့ စမ်းချင်တယ် ခစ်ခစ်၊ တစ်ခါမှတော့ မကြုံဖူးဘူး..`` 

``အချစ်စမ်းချင်ရင် ဝင်းမာက အသင့်လျှော်ဆုံးပဲ ဝင်းမာထက်ရင်းတဲ့သူငယ်ချင်း ဘယ်မှာ ရှာလို့ရမလည်း.. တကယ် 

ပြောတာ ကို့ဘက်ကလည်း ဘာမှကန့်ကွက်စရာမရှိဘူး..`` 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 ကျွန်တော့်မှာ အောင်မြင်ဖို့လမ်းစတွေ့လိုက်လို့ အလွန်အမင်းစိတ်တက်ကြွလှုပ်ရှားသွားတာကို မနည်းဖုံးဖိကာ ပြောနေရ 

သည်။ ရင်ရင်ရဲ့ မျက်နှာလေးက ပန်းနုရောင်တက်လာသည်။ 

``မသိသေးပါဘူး။ အခြေအနေကြည့်တာပေါ့...ကဲ လာ သွားစားရအောင် ဗိုက်ဆာလာပြီ..`` 

 

 နေ့ခင်းဘက်ရေကူးကန်ဘေးမှာ ဘီယာတစ်ယောက်တစ်လုံးကိုင်ရင်း ကျော်သက်ခိုင်နှင့် ကျွန်တော်တီးတိုးပြောဖြစ်ကြ 

တယ်။ 

``ငါ့မှာ အခု ပြဿနာ ဖြစ်နေတယ်ကွာ...`` 

``ဘာပြဿနာတုန်းကွ မင်းကလဲ..`` 

``ကြည်ပြာက လိင်ကိစ္စကို သိပ်စိတ်မပါတော့ဘူးကွ...`` 

``မင်းကလည်း မဖြစ်နိုင်တာကြီးကွာ..`` 

 ကျွန်တော်က ရေကူးကန်အခြားဘက်ကသစ်ပင်အောက် အစားအသောက်၊ အအေးတွေတင်ထားတဲ့ စားပွဲနားမှာ ကုလား 

ထိုင်နေနဲ့ထိုင် အာရိုက်နေကြတဲ့ အမျိုးသမီးအုပ်ထဲက ကြည်ပြာကိုလှမ်းကြည့်ရင်းပြောလိုက်တာဖြစ်တယ်။ ကြည်ပြာ က 

တကယ်တမ်းကျတော့ တော်တော်တောင့်တယ်။ အခု ခလေးတစ်ယောက် အမေမို့လားမသိ ခါးကလေးနည်းနည်း တုတ်လာ 

သော်လည်း ကြည့်ကောင်းသေးတယ်။ ဒေါက်ဖိနပ်ဝတ်ထားလို့ ကြွတက်နေသော တင်ပါးအစုံအောက်က ပေါင်တန် အစုံက 

ထမိန်အောက်မှာပင် ဖြောင့်တန်းနေတာမြင်နေရတယ်။ သူနှင့် စကားပြောနေသော ဝင်းမာက ကျွန်တော့်ကို လှမ်းကြည့်နေ 

လို့ မသိမသာ လက်မထောင်ပြလိုက်ရသည်။ 

``မင်း လုပ်ပေးမလား...`` 

ကျွန်တော် ရုတ်တရက်ကြောင်သွားတယ်။ ဒီကောင် ဘာပြောလိုက်ပါလိမ့်ပေါ့။ 

``ဟေ မင်း ဘာပြောတာလဲကွ...`` 

``ကြည်ပြာ့ကိုလေ စိတ်ပြန်ပါလာအောင် မင်းလုပ်ပေးမလားလို့....`` 

ကျွန်တော်က ဒီကောင်များ ငါ့လာထည့်နေတာလားလို့ ကျော်သက်ခိုင်မျက်လုံးတွေကို စူးစိုက်ကြည့်တော့ အတည်ပြော 

နေတာသိရလို့ ထူးဆန်းသွားတယ်။ 

``မဟုတ်သေးပါဘူး မင်းကလည်း..`` 

``ဟုတ်ပါတယ်ကွာ။ မင်းမှာ အစွမ်းတစ်ခုခုရှိတယ် ငါသိတယ်။ ငါတို့ ရွှေမြို့တော်သွားတုန်းက ရထားပေါ်မှာလေ။ မင်းတစ်ခု 

ခု လုပ်ပေးတာ မဟုတ်လား..ငါ ရိပ်မိပါတယ်။ ကြည်ပြာ ငါ့ကို တက်ကို လုပ်တာလေ..`` 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 ကျွန်တော် ကောင်းကောင်းမှတ်မိတာပေါ့။ ကျော်သက်ခိုင်ကို လက်စွပ်အကြီးပေးဝတ်လိုက်မိလို့ ဒုက္ခများခဲ့ရပြီး ကြည်ပြာကို 

လက်စွပ်အသေးပေးဝတ်လိုက်လို့ ကျော်သက်ခိုင်ပေါ်တက်လုပ်ခဲ့တာလေ။ 

``နေပါအုန်း ငါက ဘာလုပ်ပေးရမှာလည်း..`` 

``မင်းကလည်းကွာ..ကြည်ပြာနဲ့ အိပ်ပေးဖို့ပြောတာ..လခွီးမှပဲ အ မလိုလိုနဲ့ ထုံလိုက်တာ..`` 

``ဟာ မင်းကလည်း ကြည်ပြာက မင်းမိန်းမဟာကို ငါကလုပ်လို့ကောင်းပါ့မလား။ ပြီးတော့ မင်းက သဘောတူတာကောင် 

ကြည်ပြာကရော ဘယ်ခံမတုန်းကွ။ မင်းက ဟင်းရွက်ကစွန်းရွက်ကျနေတာပဲ ခွီး..`` 

``ကြည်ပြာက မင်းဆိုရင် ရပါတယ်ကွာ..ငါမပြောချင်လို့ အဟီး အရင်ကထဲက မင်းအပေါ်မှာသူကကျနေတာ မင်းက သူ့ကို 

စိတ်မဝင်စားလို့..`` 

``အင်း ထားပါတော့။ ကြည်ပြာကလည်း သဘောတူတယ်ဆိုရင် မင်းအတွက်က ဘာအကျိုးအမြတ် ရှိလာမလဲ...`` 

``အကျိုးအမြတ်ကတော့ နည်းနည်း စွန့်စားရတာပေါ့ကွာ..ကြည်ပြာ လိင်ကိစ္စကို ပြန်စိတ်ပါလာရင် ငါ့အတွက်ကောင်း 

တာပေါ့..မင်းကလည်း မင်္ဂလာဆောင်တော့မယ့်လူဆိုတော့ မင်းနဲ့က မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာ သူသိထားတာပဲ။ ဟဲဟဲ နောက် 

တစ်ခုကတော့ ငါ မနီလာကို အရမ်းစိတ်လာနေတယ်။ မင်း နီလာ့ကို ပေးနေတယ်ဆိုတာ ငါရော ကြည်ပြာရော သိထား 

တယ်လေ ခွိ..`` 

 ခွေးမသား လက်စသတ်တော့ သူ့မရီးကိုလုပ်ချင်နေတာကိုး။ မနီလာဆိုမှ ကျွန်တော်လည်းသတိရတယ်။ မနီလာလည်း 

အိမ်ထောင်ကျနေပြီ။ ဒါပေမဲ့ သူ့ယောင်္ကျားကစစ်တပ်ကဆိုလား ခွင့်မရလို့တဲ့ သူပဲရောက်လာတယ်။ ကျွန်တော်ကျောင်းသား 

ဘဝနွေရာသီ ပြင်ဦးမာလာပြန်တိုင်း မမေ့မလျှော့သွားသွားပေးနေခဲ့တဲ့ မနီလာလေ။ အင်း ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲမှာ ဖြစ်နိုင်ချေ 

တွေ အပြေးအလွှားစဉ်းစားလိုက်တယ်။ ဒီညတော့ ပွဲကြမ်းဦးတော့မှာပဲ။ 

``အဲဒါဆို ဒီလိုလုပ်ကွာ မင်းကြည်ပြာ့ကိုပြောထား။ နင့်ကို ငါ စဝ်ဟွမ်နဲ့သွားဖို့ ခွင့်ပေးမယ်။ ငါ့ကို မနီလာနဲ့ သွားခွင့်ပေးလို့ 

သူက အိုကေဆိုရင်ပြီးရော နီလာ့ကို ငါမင်းတို့အခန်းထဲပင့်ချလာမယ်။ ဘယ်လိုလဲ..`` 

``အေး အဲဒါဆိုရင်တော့ ပြီးရော ငါပြောထားလိုက်မယ်..ဒါနဲ့ မင်းက မနီလာကို ဘယ်လိုပြောခေါ်လာမှာလည်း..အဟီး..`` 

``အဲဒါအတွက် မင်း စိတ်မပူနဲ့ ငါ့တာဝန်ထား လိုက် ..`` 

 ညနေစောင်းတာနဲ့ ထုံးစံအတိုင်း အသောက်အစားတွေ ကာရီရောကီတွေ အကတွေနဲ့ လူတွေ စည်ကားလှုပ်ရှားနေချိန်မှာ 

ကျွန်တော်နဲ့မနီလာက အိမ်ထောင့်ကချောင်လေးတစ်ခုမှာ မနီလာကကျွန်တော့်ရှေ့မှာဒူးထောက်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ပုလွေပေး 

နေတယ်။ ခဏနေတော့ ကျွန်တော်က သူ့လက်မောင်းလေးနှစ်ဘက်ကို ဆွဲထူမလိုက်ပြီး 

``မနီလာ ကျွန်တော်တောင်းဆိုစရာတစ်ခုရှိလို့။ ကျွန်တော့်ကို အလိုလိုက်နိုင်မလား...`` 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

``အမလေး စဝ်ဟွမ်ရယ် အခုကျမှ ထူးထူးခြားခြား နင်က ငါ့အပျိုစင်ဘဝလည်းယူပြီးပြီ ငါ့တစ်ကိုယ်လုံးလည်း နင်ကြိုက် 

သလိုလုပ်ခဲ့ပြီးပြီ။ နင်ငါ့ကိုမယူနိုင်လို့ ငါ ဟိုစစ်ဗိုလ်ကိုယူခဲ့ရတာ..ကဲ ပြော ငါဘာလုပ်ပေးရမလဲ...`` 

``ဒီလို မနီလာ ကျွန်တော်ကြည်ပြာ့ကိုလုပ်ချင်တယ်...`` 

``ကြည်ပြာက သူ့လင်ကြီး နင့်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်လုံး ဒီမှာပါလာတဲ့ဟာကို နင်က ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ ဟ..`` 

``အဲဒါကြောင့် မနီလာ့အကူအညီလိုတယ်လို့ပြောတာပေါ့ မနီလာရဲ့..`` 

``ကြည်ပြာ့ကို ငါကပြောပေးလို့ရတောင်မှ ကျော်သက်ခိုင်ကို ဘယ်နားသွားထားမလဲ ဟဲ့..`` 

``ကဲ ဒီလို မနီလာရေ၊ ကျော်သက်ခိုင်က သူ မနီလာကိုရရင် ကျွန်တော့်ကို ကြည်ပြာနဲ့ရအောင် လုပ်ပေးမယ်တဲ့...`` 

``အင် အဲလိုလား..ဒီကောင်က ငါ့ကို စိတ်ဝင်စားတယ်တဲ့လား ဟီဟိ..`` 

``အဟုတ်ပေါ့ မနီလာရဲ့...`` 

``အမလေး ဒါများငါ့ကိုတိုက်ရိုက်လာပြောလိုက်ရင် သူ့မိန်းမတောင် နင့်ပေးပြီး စားစရာမလိုပါဘူး ခစ်ခစ်..နော်..`` 

``ဟာဗျာ မနီလာကလည်း လုပ်ပြီ...`` 

``ဟဲ့ ငါက နောက်တာပါဟယ် နင့် မယားလောင်းကိုရော ဘယ်လိုလုပ်မလဲ …`` 

``သူနဲ့က မနက်ဖြန်ညကျရင် ကျွန်တော်တို့ မင်္ဂလာဦးအခန်းထဲမှာအားရအောင်ချစ်မယ်လေ။ ပြီးမှ ဟန်းနီးမွန်းသွားမှာ...ကဲ 

မနီလာ..လာ ကျွန်တော်နဲ့လိုက်ခဲ့ အချိန်မရဘူး...`` 

 ကျွန်တော်နဲ့ မနီလာ ကျော်သက်ခိုင်တို့ အခန်းထဲကို ဝိုင်ပုလင်းတစ်လုံးနဲ့ဝင်သွားတဲ့အချိန်မှာ ကျော်သက်ခိုင်က အင်္ကျီချွတ် 

နဲ့အောက်က ပုဆိုးပဲရှိတယ်။ ကြည်ပြာကတော့ တစ်ကိုယ်လုံးတစ်ဆက်တည်း ခြေဖျားထိရောက်တဲ့ ညဝတ်အင်္ကျီလိုမျိုး 

ဂျိုင်းပြတ်အသားပါးပါးလေးကိုဝတ်ထားတယ်။ ကြည်ပြာက နည်းနည်းရှက်အန်းအန်းဖြစ်နေသလိုပဲ ကျော်သက်ခိုင်က 

ကျွန်တော့်နား နားကပ်ပြီး ငါပြောထားပြီးပြီ ကြည်ပြာက အိုကေပဲလို့ပြောလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ကလည်း ညီအစ်မ 

ဆိုတော့ ကျွန်တော်လည်းပေါ်တင်ကြီး ဘယ်လိုစရမှန်းမသိတော့…… 

``ကျော်သက်ခိုင် မြူးဇစ်ဖွင့်ကွာ ငါဝိုင်ဖေါက်လိုက်မယ်။ ငါတို့ ဒီအခန်းမှာ ပါတီ အသေးစားလေးလုပ်ကြတာပေါ့...`` 

သိပ်မကြာလိုက်ပါဘူး။ အခန်းထဲမှာ မြူးဇစ်နဲ့ ဝိုင်ခွက်ကလေးတွေသောက်ရင်း ကျွန်တော်က ကြည်ပြာ့လက်ကိုဆွဲပြီးစ က 

လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ကျော်သက်ခိုင်ကလည်း နီလာ့လက်ကိုဆွဲ ထက ကြပါတယ်။ အခန်းထဲမှာ မီးကလည်း မှိန်မှိန်လေးမို့ 

တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်ပွတ်ပွတ်သပ်သပ် ကကြတာပေါ့။ ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းတွေက ကြည်ပြာ့နှုတ်ခမ်းပေါ်မှာ ဖိကပ် 

စုပ်နေပြီး ကျွန်တော့်လက်တွေကလည်း ကြည်ပြာ့တင်ပါးကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်နေမိပြီ။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 ကျော်သက်ခိုင်ကတော့ ဘယ်နှစ်ခုနှစ်ထဲကအောင့်ထားရလို့လည်းမသိဘူး။ မနီလာကို ဆိုဖါပေါ်မှာ တက်ခွနေပြီ။ နောက် 

တော့ မနီလာရဲ့ငြီးသံနဲ့ တဖုန်းဖုန်းသံကြားရတော့ ကျော်သက်ခိုင်တစ်ယောက် မနီလာကိုပေါင်နှစ်ချောင်းထမ်းပြီး ဆောင့်နေ 

ပြီ။ ကြည်ပြာကနှုတ်ခမ်းတွန့် ပြုံးပြရင်းက ကျွန်တော့်ဘောင်းဘီဇစ်ဖြုတ်ပြီး လီးကြီးကို သူ့လက်ကလေးနဲ့ပွတ်သပ်နေတယ်။ 

ကျွန်တော်က သူ့နို့ကြီးတွေကို အင်္ကျီပေါ်ကပဲ ငုံစုပ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဘရာဇီယာမဝတ်ထားလို့ အင်္ကျီပါးပါးအောက်က နို့သီး 

ခေါင်းတွေက ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲမှာ မာတောင်နေတာသိနေရတယ်။ နောက်တော့ ကြည်ပြာက ကျွန်တော့်ရှေ့မှာဒူးထောက် 

ချလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်လီးကြီးကို စစုပ်ပေးနေတော့ ကျွန်တော့်က ကြည်ပြာ့ခေါင်းလေးကိုပွတ်သပ်ပေးရင်းဖီးခံနေလိုက်တယ်။ 

ကျော်သက်ခိုင်တစ်ယောက် ပြီးသွားတာလား သေးပေါက်ချင်လို့လားမသိ နီလာ့ကို ဆိုဖါပေါ်မှာပက်လက် ဒီအတိုင်းပြဲကား 

ထားခဲ့ပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားတာတွေ့လိုက်ရတယ်။ အင်း ဒီကောင်မြန်လှချီလား။ ဒါကြောင့်လည်း ကြည်ပြာက ဖီးအောက် 

နေတာလားမသိဘူးလို့ ကျွန်တော်စဉ်းစားနေတုန်း ဝုန်းကနဲ တံခါးပွင့်လာပြီး အခန်းထဲကို ရင်ရင်နဲ့ ဝင်းမာ ဝင်လာတာတွေ့ 

လိုက်ရတယ်။ 

``ဟင်...ဒါက ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ..`` 

 ရင်ရင်က အထိတ်တလန့်မေးလိုက်တယ်။ ဝင်းမာလည်း မျက်လုံးလေးတစ်ချက် ပြူးသွားပေမဲ့ သဘောပေါက်သွားတယ် 

ထင်တယ် ပြုံးသွားတယ်။ မနီလာကို ပက်လက်ကြီးပေါင်ကားယားနဲ့ ဆိုဖါပေါ်မှာတွေ့လိုက်ရတော့ အရမ်းကိုစိတ်ဝင်စား 

သွားပုံပဲ။ ကြည်ပြာကလည်း ကျွန်တော့်လီးကြီးကိုင်ပြီး ဆက်စုပ်ရမလို ထပြေးရမလို ရင်ရင့်ကိုတစ်လှည့် ကျွန်တော့် ကို 

တစ်လှည့် ကြည့်နေတယ်။ 

``ကိုယ်..ရှင်းပြပါရစေဦး အချစ်..`` 

 ကျွန်တော့်ကို ဆက်အပြောမခံပဲ ရင်ရင်ကလက်တားလိုက်ပါတယ်။ သူ့မျက်နှာက ဘာမှသိပ်မပြောင်းလဲလို့ ကျွန်တော် 

နည်းနည်းတော့ ထိတ်လန့်သွားပါတယ်။ ငါ့ကို မုန်းသွားပြီလား။ စိတ်ပြတ်သွားပြီလားပေါ့။ ကျွန်တော် မျှော်လင့်ထားတာက 

တော့ ပြေးလာပြီး ကျွန်တော့်ကို ထုရိုက်ဆဲဆိုမယ်ပေါ့။ 

``ရှင်းပြမနေနဲ့ ကို ရတယ်။ ရှင်းစရာ မလိုတော့ဘူး။..ကြည်ပြာဆက်လုပ်ကွာ ဘယ်မလဲဝိုင် နင်တို့ကြီးပဲ ပါတီသီးသန့် လုပ် 

လို့ ဘယ်ရမလည်း..`` 

 ထိုအခိုက် ရေချိုးခန်းထဲကလီးတန်းလန်းနှင့် ထွက်လာသော ကျော်သက်ခိုင် ရင်ရင့်ကိုတွေ့တော့ကျောက်ရုပ်ဖြစ်သွားသည်။ 

``ဟိုက်`` ``အော် ဒီလိုလား ..ကောင်းသားပဲ ..မဝင်းမာတံခါးကိုကျေးဇူးပြုပြီး သွားဂလန့်ချလိုက်ပါတော့။ ဒီထက်လူများ 

သွားရင် မကောင်းတော့ဘူး။`` 

ဝင်းမာကလည်း ရင်ရင့် စကားနားထောင်နေတယ်။ ပြေးပြီး တံခါးပိတ်ဂလန့်ချလိုက်တယ်။ 

ရင်ရင်က ကျောက်ရုပ်ကြီးလို ရပ်နေသော ကျော်သက်ခိုင် နားကို လျှောက်သွားရင်း ကျွန်တော့်ဘက်ကို လှည့်ကြည့်ကာ 

``ကို့ ကို ခွင့်လွှတ်စေချင်ရင်တော့ ရင့် ကိုလည်း ခွင့်လွတ်တော့...`` ဟုပြောရင်း ကျော်သက်ခိုင်ရှေ့ ဒူးထောက်ထိုင်ချကာ 

ကျော်သက်ခိုင်လီးကြီးကို စ စုပ်လေတော့တာဘဲ။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 ကျွန်တော့်မှာ ရင်ရင်က ကျော်သက်ခိုင်ကို လီးစစုပ်တာနဲ့ ကျွန်တော့်လီးကြီးက ကြည်ပြာ့ပါးစပ်ထဲမှာ အဆမတန်တင်းမာ 

လာရတော့တာပေါ့၊၊ မကြာမှီမှာပဲ ကျွန်တော့်သတို့သမီးလောင်းပါးစပ်ထဲကို သူ့မာတောင်နေသော လီးကြီးထိုးထည့်နေသော 

ကျော်သက်ခိုင်၊ မနီလာပေါင်နှစ်လုံးကြားခေါင်းငုံ့ကာ အဖုတ်ကိုအားရပါးရလျက်နေသော ဝင်းမာ၊ ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း မထိန်း 

နိုင်တော့ ကြည်ပြာ့ပါးစပ်ထဲ သုတ်ရည်တွေ ဒလဟော ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိလေတော့သည်။ 

 နောက်တော့ ကျွန်တော့်မျက်စေ့ရှေ့မှာ ကြည်ပြာ့အဖုတ်ကို လေးဘက်ထောက်ကာကုန်းရက်ပေးနေသော ရင်ရင့်ကို 

အနောက်ဘက်မှ ရင်ရင့်ခါးကိုကိုင်ကာ အားရပါးရဆောင့်နေသော ကျော်သက်ခိုင်ကိုကြည့်ရင်း စိတ်ထဲမှ မအေပေး ဘယ် 

တုန်းကများ ငါ့စော်ကိုချချင်နေလည်းမသိဘူး။ စောက်ကောင် အားရပါးရကို ကြုံးနေလိုက်တာ။ မင်းအမေကိုလည်း ငါ အချီ 

ပေါင်းများစွာ ဆော်ဘူးတယ်ကွ။ ပုံစံမျိုးစုံနဲ့တင်မက ဖင်ပါဆော်ဘူးတယ်ကွစသဖြင့် ကြုံးဝါးနေမိသည်။ ကျွန်တော် ကြည့်နေ 

ရင်းမှ ကျော်သက်ခိုင်က အရှိန်ပြင်းလာသလို ရင်ရင်ကလည်း အရမ်းကောင်းလာလို့ထင်တယ်။ ကြည်ပြာ့ အဖုတ်ကိုတောင် 

မလျက်နိုင်တော့ မျက်စေ့လေးမှိတ် အံလေးကြိတ်ကာ ရှေ့လက်နှစ်ဘက်ကိုအားပြုရင်း သူ့ ဖင်ကြီးနောက်သို့ ကော့ကာ 

ကော့ကာ ကျော်သက်ခိုင် အလိုးအဆောင့်ကို စည်းချက်နှင့်အညီ လုပ်ပေးနေလေရဲ့။ 

 အဆမတန်တင်းမာလာသော ကျွန်တော့်လီးကြီးကို လက်ကကိုင်ရင်း ကျွန်တော် ချက်ချင်းသတိရလိုက်တာ ဝင်းမာ၊ ဟင်း ဒီ 

ယောင်္ကျားလျာမကိုလိုးချင်နေတာ။ အခုအတော်ပဲ မနီလာ အဖုတ်ကို ဖင်ထောင်ကုန်းလျက်နေတဲ့ ဝင်းမာ အနောက်ဘက်ကို 

သွားကာ သူ့ဂျင်းဘောင်းဘီ ကြယ်သီး ဖြုတ်ပြီး ပေါင်ရင်းထိ ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ ဝင်းမာက မနီလာ အဖုတ်ကိုမဲနေတော့ 

သတိမထားမိချိန် ကျွန်တော့်လီးကြီးက သူ့ အဖုတ်ထဲတိုးဝင်နေပြီ။ သူ့ ဖင်မှာ ရင်ရင့်လိုအလုံးကြီး ကားကား မဟုတ်သော် 

လည်း မိန်းမဆိုတော့ လုံးလုံးလေးမဟုတ်လား။ ပေါင်တန်လေးနှစ်ချောင်းကလည်း ဖြောင့်စင်းပြီး ချောမွတ်နေတယ်။ ဝင်းမာ 

လို ယောင်္ကျားလျာကိုလိုးရင် ဘယ်လိုနေမလဲဆိုပြီး မနေ့ကတည်းကတွေးလာတာကို အခု အကောင်ထည်ဖေါ် လိုက်နိုင်တာ 

ကို ပီတိဖြစ်မိသလို စေးနေတဲ့အဖုတ်ကြောင့်လည်း ကျွန်တော့်လီးကြီးမှာ အရသာအတော်တွေ့နေရပါတယ်။ အရသာရှိလွန်း 

လို့ မျက်စေ့မှိတ်ဆောင့်နေတဲ့ ကျွန်တော် ရုတ်တရက်အော်လိုက်တဲ့ ရင်ရင့်အသံကြောင့် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ 

ရင်ရင်နဲ့ ကျော်သက်ခိုင်က အရင်အတိုင်းပါပဲ ရင်ရင်က အခုနလို လေးဘက်ထောက်မဟုတ်တော့ပဲ ဖင်ဗူးတောင်းထောင် 

ဖြစ်နေပါတယ်။ ကျော်သက်ခိုင်က အခုနအတိုင်းပဲ ရင်ရင့်ကို အနောက်ကလုပ်နေတုန်းပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ အရမ်းအရှိန်နဲ့ဆောင့်တာ 

မဟုတ်ပဲ သူ့လီးကို သူငုံ့ကြည့်ပြီး ဖြေးဖြေးချင်း သွင်းထုတ်လုပ်နေတာတွေ့ရတယ်။ ရင်ရင်ကတော့ လက်သီးလေး နှစ်ဖက် 

လည်းဆုပ်လျှက် အံကိုကြိတ်ကာ ခေါင်းရမ်းလျှက်….. 

``အား..ဖြေးဖြေး ..ကိုကျော်..ကျွန်မ ဖင်တစ်ခါမှ မခံဖူးဘူး။..ကျွတ်ကျွတ်....`` 

 ဟာ ခွေးမသား ကျော်သက်ခိုင် ငါ့ဆော်ဖင်ကို ပါကင်ဖွင့်နေပြီ။ ကျွန်တော့် စိတ်ထဲထောင်းကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ရာရာစစ 

ရင်ရင်ကရော ဘယ်လိုဖြစ်တာလည်း ကျွန်တော့်ကိုတော့ သူ့ဖင်ကို လက်ညှိုးနဲ့တောင် ပေးမထိဘူး။ အခု ခင်ပွန်းလောင်း 

ရှေ့မှာ ခင်ပွန်းလောင်း သူငယ်ချင်းဖင်တက်ချနေတာကိုတော့ ခံနေတယ်တောက်။ ငါလည်း ဘာထူးလို့လဲ အခု အခန်းထဲက 

ဆော်တွေအကုန်လုံးလည်း ငါချပြီးပြီ။ ရင်ရင့် အမေရော၊ ကိုယ့် မိထွေးရော၊ အဒေါ်ဝမ်းကွဲတွေရော၊ဆရာမ ဒေါ်မရဝင်းသန့်၊ 

ကျော်သက်ခိုင်အမေ အစရှိသူတွေကိုလည်းလိုးခဲ့ဘူးတဲ့အပြင် နှစ်ယောက်ကခလေးပင်မွေးသွားခဲ့သည်ဆိုတာ ရင်ရင်သာအ 

ကုန်သိသွားရင် ဒီထက်ပိုအရွဲ့တိုက်တော့မှာပဲ။ အင်းလေ သိသွားတော့လည်းကောင်းတာပေါ့။ သိသွားရက်နဲ့ ငါ့ကို ဆက်ချစ် 

နေဦးမယ်၊ ငါနဲ့ဆက်ပေါင်းသွားဖို့လည်း စိတ်ကူးနေသေးတယ်ဆိုရင်တော့ ဒီလိုမိန်းမမျိုး ဘယ်မှာသွားရှာလို့ရမှာလည်းလုပ်ပ 

စေတော့ သူစိတ်ချမ်းသာသလို လုပ်ပစေတော့ဟု တွေးမိလိုက်ပါတော့တယ်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 ရင်ရင့် ဖင်အချခံနေရတာကိုသိရလို့ ကျွန်တော့်စိတ်တွေက ဒေါသထွက်တာပြန်ကျသွားပြီး ကာမစိတ်တွေထပ်တိုးလာခဲ့ရ 

လေတော့ ဝင်းမာအဖုတ်ထဲဝင်ထွက်နေသော ကျွန်တော့်လီးကြီးကို အဆုံးထိထွက်ခါနီးနားထိဆွဲထုတ်ပြီးမှ ဖုန်းကနဲ ဖုန်းကနဲ 

မြည်အောင် ပစ်ပစ်ဆောင့်မိနေလေတော့သည်။ ကျွန်တော့် မျက်လုံးများကတော့ ရင်ရင့်မျက်နှာလေးကို စေ့စေ့ ကြည့်နေမိ 

သည်။ ရင်ရင်ကလည်း ကျွန်တော့်ကို မျက်လုံးချင်းစိုက်ကြည့်လျှက်က အံလေးကိုကြိတ်ကာ 

``ဆောင့်တော့ ကိုကျော်သက်ခိုင်ရပြီ ဆောင့်တော့ ကောင်းလာပြီး အားကောင်းလာပြီ...အီးးးးးးးးးး`` 

 ကုန်လွန်ဖြတ်သန်းခဲ့ရတဲ့ နှစ်တွေကိုပြန်လည်စဉ်းစားကြည့်လိုက်လျှင် အချိန်ဆိုတာ သိပ်ပြီးမြန်မြန်သွားနေတဲ့ ယာဉ်ကြီး 

တစ်စီးလိုပဲလို့ ဦးစဝ်ဟွမ်ကိုးလုံ ထင်မိသည်။ အခုဆိုရင် သူ့ အသက်မငယ်တော့။ အရွယ်ငယ်စဉ်က သောင်းကျန်း စိတ်အလို 

လိုက်ထားသမျှတွေကို ကိုယ်ဘာမှသိပ်မလုပ်နိုင်တော့မှပဲ နောင်တတွေရနေသည်မှာ မထူးတော့ပြီလားဟု တစ်ခါတစ်ရံ သူ 

တွေးမိသေးသည်။ 

 သူ့အချစ်ဆုံးနှင့် တစ်သက်လုံးလက်တွဲမဖြုတ်ခဲ့တဲ့ ဒေါ်ရင်ရင်ထွေးတစ်ယောက်လည်း ဆုံးပါးသွားရှာလေပြီ။ နောက် သူ 

အတည်တကျမယူတော့သော်လည်း သူ့မှာတော့ထုံးစံအတိုင်း မိန်းမဆိုတာကမရှားပါ။ သူလိုချင်တာကိုရနေတုန်း၊ သူတောင် 

ချင်လျှင် သူ့ပစ္စည်းကြီးက မာတောင်နေတုန်းဖြစ်သည်။ ဒါပေမဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က မလိုက်နိုင်တော့ပြီ။ များသောအားဖြင့် မိန်းခ 

လေးများကို မြင်းစီးခိုင်းခြင်း၊ ပုလွေမှုတ်ခိုင်းခြင်း စသည်တို့ကိုသာ လုပ်စေတော့သည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာလည်း တော်ရုံကာမစပ် 

ရှက်မှုမျိုးကို ပျင်းလာသလိုဖြစ်ခဲ့ရသည်။ သို့သော်လည်း ကာမစိတ်ဆိုတာက ထမင်းစားနေသလိုပဲ မဟုတ်ပါလား။ ထမင်း ၀ 

သွားချိန် ဘာမှကို မစားချင်တော့သော်လည်း၊ အချိန်ကျတော့ ဗိုက်ပြန်ဆာလာလျှင် စားချင်တတ်ကြတာပဲ မဟုတ်လား။ 

ကာမဆန္ဒဆိုတာလည်း ထို့အတူပင်လို့တွေးမိသည်။ အဲဒါကြောင့် သူအရွယ်ရောက်လို့ သက်လတ်ပိုင်းအရွယ် အားကောင်း 

မောင်းသန်တုန်းကဆိုရင် တော်ရုံမိန်းခလေးဆိုသည်မှာ လိုချင်ရင်ရနိုင်တော့ သူပျင်းနေပြီ။ အဲဒါနဲ့ သူ့သားဟု သူတို့ကိုယ် 

သူတို့မသိသောကောင်တွေရဲ့ မိန်းမတွေ၊ သတို့သမီးလောင်းတွေ၊ ရည်းစားတွေကိုပါ စိတ်လှုပ်ရှားမှုအတွက် သူကျူးလွန်မိခဲ့ 

လေသည်။ ထိုအခါတွေမှာ သူ့အဖိုးခေါ်သည့် သူ့အဖေရင်း၏ စိတ်ခံစားမှုတွေကို သဘောပေါက်လာခဲ့ရသည်။ နားလည် ခွင့် 

လွှတ်နိုင်ခဲ့ရသည်။ သူ့ခလေးတွေအချင်းချင်း အဖေတူ အမေကွဲမှန်းမသိဖြစ်တော့ မလိုလို ဖြစ်သမျှတွေကို သူလိုက်လံ တား 

ဆီး ဖျက်ပစ်နေရတာကလည်း အလုပ်တစ်ခုဖြစ်ခဲ့ရသည်သာမက၊ သူကိုယ်တိုင်လည်း တော်တော် စိတ်သောက ရောက်ခဲ့ရ 

သည်။ သူမသိလိုက်သော သူ့ခလေးတွေလည်းရှိနေဦးမည်ဆိုတာ သူသိသည်။ သူ့အသိ အသိုင်းအဝိုင်းမှ သူနှင့် ဆက်စပ်ခဲ့ 

ဘူးသော အသိုင်းအဝန်းတွင်းမှ မိန်းမပျိုတွေဆိုရင် သူအမြဲတမ်းသံသယထားမိသည့် အကျင့်ဖြစ်လာရသည်။ သူ မကြံခင် 

နောက်ကြောင်း ရာဇဝင်တတ်နိုင်သမျှလိုက်စုံစမ်းပြီးမှ လုပ်ရဲသည်အထိဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ 

 သူ့ဘဝအဆုံးသတ်ကာနီးအထိ သူ့စိတ်မှာ မပြတ်သားခဲ့တော့ သူ့မှာ နောင်တရစရာတွေ အများကြီးဘဝမှာကြုံခဲ့ရပြီ။ 

တစ်ခါတစ်ရံ သူ့ကိုယ်သူ ဒီလက်စွပ်တွေ အမွေမရခဲ့ရင် ကောင်းမှာပဲ ငါ့မှာ စိတ်လှုပ်ရှားစရာ ဘဝကို ဖြတ်သန်းခဲ့ရမှာပဲ ဟု 

လည်းတွေးမိ၏။ မိန်းခလေးတစ်ယောက်ကို ကိုယ်လိုချင်လျှက်နဲ့ မရလို့ ခံစားရတဲ့ ဝေဒနာမျိုး သူမခံစားဘူးတော့ သူ့ မှာ 

တစ်ခုခုလိုနေသလို ဖြစ်နေခဲ့ရသည်။ နောက်တစ်ခုက သူ့လက်စွပ်ကို ထုံးစံအတိုင်းဆိုလျှင် အန်တီသူဇာနှင့်သူ၏သား 

သူ့အတွက်တော့ အကြီးဆုံးသားကို သူအမွေပေးခဲ့ရတော့မည် ဖြစ်သည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ မပြတ်သားတော့ ဒီလက်စွပ်ကို သူ့ 

လက်ထက်မှာပင် အမြစ်ဖြတ်ပစ်ချင်စိတ်၊ ဖျက်စီးပစ်ချင်စိတ်တွေ ခဏခဏပေါ်ခဲ့ရသည်။ သို့သော်လည်း သူ မဖျက်စီး ဖြစ်ခဲ့။ 

အမွေဆက်ပေးဖို့ကိုလည်း သူတကယ့်ကို ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေခဲ့ရသည်။ သူ စိတ်မချတော့ သူ့တုန်းကပင် အမှားပေါင်းများစွာ 

လုပ်လာခဲ့မိပြီး သူ့ဘဝကိုစခွင့်ရလျှင်တောင် သူသာမန် ယောင်္ကျားသားအနေနဲ့ပင် ပြန်စချင်စိတ်ပေါ်လာမိသည်မှာ အကြိမ် 

ကြိမ် ဖြစ်သည်။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 နောက်ဆုံးမှာ သူစိတ်ပြတ်ပြတ်သားသားဖြင့် ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုချလိုက်တော့သည်။ ဒီလက်စွပ်ကို သူ့လက်ထက်မှာ 

အဆုံးသတ်လိုက်တော့မည်။ နောက်မျိုးဆက် ကိုးလုံတွေ သူ့လိုမျိုးဘဝကို မဖြစ်စေလိုတော့ပါ။ ရိုးရိုးသာမာန်ဘဝက 

အကောင်းဆုံးဆိုတာကို အချိန်လွန်မှ သူသိခဲ့ရသလို သူ့ မျိုးဆက်တွေကို မဖြစ်စေလိုတော့ပါ။ 

 တစ်နေ့ သူ့စိတ္တကရ ရဲတိုက်ကြီး၏ အခန်းတစ်ခန်းကို ပြင်ဆင်မွမ်းမံပြီး သူ စုဆောင်းထားခဲ့သော ပန်းပု၊ ပန်းချီကားများသာ 

ထားဖို့ လုပ်နေလေသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် သူ့ လက်စွပ်နှစ်ကွင်းကို အရည်ကြိုစေကာ နံရံ ပလာစတာမွေနေရာသို့ လောင်း 

ထည့် လိုက်လေတော့သည်။ 

 တစ်နေ့ သူ ရင်ဘတ်အရမ်းအောင့်နေပြီး နေထိုင်မကောင်းဖြစ်နေရင်း စိတ်ထဲမှာ သူစုဆောင်းထားသော ပန်းချီကားများထဲ 

မှ Renoir ရဲ့ Reclining Nude ဆိုတဲ့ ကားလေးကို သူတို့သေသေသပ်သပ်မှထားရဲ့လားလို့ကြည့်ချင်လာပြီး သူ့ ရဲ့ အဲဒီ 

အထူးခန်းလေးကို ဝင်လာခဲ့မိသည်။ စိတ်ထဲမှာလည်း ဘာရယ်မဟုတ် ခါတိုင်း သူ့ကိုတွဲခေါ်ပေးနေကြ နန်းကြာဖြူလေးကို 

တောင် မခေါ်ခဲ့မိတော့။ အင်း တော်သေးတယ် အဲဒီကားလေးကို အလင်းရောင်တည့်တည့်မကျနိုင်အောင်ထားထားဖို့ 

သူသေချာမှာထားတဲ့အတိုင်းလုပ်ထားလို့ ပန်းချီကားလေးကို သူ ခပ်ကွာကွာလေးက ရပ်ကြည့်နေမိပြီး Renoir တစ်ယောက် 

အဲဒါဆွဲတုန်းက ဘယ်လိုခံစားပြီး ဆွဲနေလည်းလို့လည်း သူတွေးနေမိသည်။ အဲဒီမော်ဒယ်နဲ့ရော သူလွတ်ရဲ့လား၊ နောက်ပြီး 

သူဆွဲတဲ့ ကားတွေထဲက မော်ဒယ်တွေကလည်း ဦးစဝ်ဟွမ်အကြိုက် ထွားထွားလုံးလုံးတွေကြီးပဲမဟုတ်လား။ မြက်ခင်းပေါ်မှာ 

ကျောပေးပြီး အိပ်နေတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ပုံလေ၊ မြက်တွေကို အင်းပရက်ရှင်းနစ်တွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း စုတ်ချက်လေးတွေ 

ပေးထားပေမဲ့ အဓိကပြချင်တာက ဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးပေါ်အောင် အောက်ကဝတ်ရုံကို ဒူးခေါက်ကွေးထိဆွဲချထားပြီး အလင်း 

ရောင်ပေးထားလိုက်တာ သဘာဝအလှနဲ့ ဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးအလှက ရှုမောစရာပါလား။ ပန်းချီကားထဲက မိန်းမရဲ့ လွတ်လပ် 

မှုနဲ့ သဘာဝပေါ်ခံစားမှု၊ ကြည်နူးမှုတွေ သူ့ရင်ထဲဝင်လာသလို၊ တပ်မက်မှု တဏှာဇောလည်း ကြွလာခဲ့ရတယ်။ ဦးစဝ်ဟွမ် 

လီးကြီးထောင်ကနဲ ဖြစ် လာခဲ့ရတယ်။ 

 အဲဒီအချိန်မှာပဲ နန်းကြာဖြူရဲ့တူမလေး ညိုညို အခန်းထဲကို ဝင်လာတာတွေ့ရတယ်။ နာမည်ကသာ ညိုညို လူက အသား 

ဖြူဖြူဖွေးဖွေးနဲ့ ၀၀လုံးလုံးကစ်ကစ် မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းနဲ့ ချစ်စရာ ကောင်မလေး၊ အသက်ကလည်း နှစ်ဆယ်အောက်။ အခု မှ 

၁၀ တန်းအောင်လို့ တက္ကသိုလ်မသွားခင် ဦးစဝ်ဟွမ်ရဲ့ အငယ်ဆုံးမယားလေး သူ့ အဒေါ်နဲ့ ခဏလာနေနေတာ။ ဦးစဝ်ဟွမ် 

သူ့လီးကြီးတောင်လာတဲ့ ပုံစံကရော ကောင်မလေးသူ့ကို ကြည့်လိုက်တဲ့ မျက်လုံးတွေကရော သူနဲ့ အလွန်တရာ ရင်းနှီးနေ 

တဲ့ပုံတွေဖြစ်နေလို့ ချက်ချင်းသူသတိရသွားပါတယ်။ ဘုရားရေ ဒုက္ခပဲ ဒီအခန်းတော့ ကျိန်စာသင့်ပြီ ထင်တယ်။ ငါ့ လက်စွပ် 

နှစ်ကွင်းစလုံး ဒီအခန်းနံရံတွေမှာ မြှုပ်ခဲ့လိုက်တာမဟုတ်လား။ 

 Renoir ပန်းချီကားရှေ့မှာရပ်ကြည့်နေတဲ့ ဦးစဝ်ဟွမ်ရဲ့ရှေ့မှာ ညိုညိုတစ်ယောက် ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး ဦးစဝ်ဟွမ်ရဲ့လုံချည် 

ကို ဆွဲဖြေချလိုက်ပါတယ်။ သူ့မျက်နှာကို ထိုးဖေါက်တော့ မလောက်ထောင်မတ်နေတဲ့ ဦးစဝ်ဟွမ်ရဲ့ လိင်တန်ကြီးကို ညိုညို 

တစ်ယောက် ငုံခဲလိုက်မိပါတော့တယ်။ ဦးစဝ်ဟွမ်ရဲ့ လိင်တန်ကို အားရပါရ စုပ်မိနေတဲ့ ညိုညိုတစ်ယောက် သူ့ပါးစပ်ထဲကို 

အရည်တွေ တထုတ်ထုတ် ပန်းထွက်လာတာကို အလျှင်မှီအောင် အတင်းမြိုချနေရပါတယ်။ မြိုချနေရင်းကမှ သူ့ကိုယ်သူ 

လည်း နားမလည်နိုင်ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။ ဘဘကြီးစဝ်ဟွမ် သူ့ကိုဘာမှမပြောပါပဲနဲ့ သူ့အလိုလို ဘဘကြီး လိင်တန်ကြီးကို စုပ်ခဲ့ 

မိတာကိုတော့ သူသတိရပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘာလို့လဲဆိုတာ သူမတွေးတတ်တော့ပါဘူး။ သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ ဦးစဝ်ဟွမ် လိင်တန် 

ကြီး တဖြေးဖြေးချင်းပျော့ခွေသွားသလို သူ့ဆံပင်တွေကို ဆွဲဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ဦးစဝ်ဟွမ်လက်တွေကလည်း တဖြေးဖြေး ပြေ 

လျှော့သွားခဲ့ရပါတယ်။ ဦးစဝ်ဟွမ်တစ်ယောက် သူ့ဘေးကြမ်းပြင်ကို ဘုန်းကနဲ လဲကျသွားမှပဲ ညိုညိုတစ်ယောက် အလန့် 

တကြား အော်ဟစ်မိလိုက်ပါတော့သည်။ 

``ဒေါ်လေး...ဒေါ်လေး..လုပ်ပါဦး။ ဒီမှာ ဘဘကြီး လဲကျသွားလို့.......`` 

အိမ်သားတွေ အားလုံးရောက်လာကြတဲ့ အချိန်မှာတော့ ဦးစဝ်ဟွမ် ဘဝတစ်ပါးသို့ ပြောင်းသွားရှာပါပြီ။ 

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

ယမုန်နာအင်းကြီးကို တောင်များက ဝန်းရံထားကြလေ၏။ အင်းကြီးမှာ စိမ်းနက်သောရေပြင်ရှိ၍ အလျား ၅-မိုင်၊ အနံ ၅-မိုင် 

ကျယ်ဝန်းသည်ဟုပြောကြ၏။ အင်းကြီး၏တစ်ဖက်တွင် မောပြည်နယ်၏ မြို့တော်လှပသော ယမုနရဋ္ဌမြို့တည်ရှိ၍ သူနှင့် 

မျက်နှာချင်းဆိုင် အင်းတစ်ဖက်တောင်ခြေတွင် ‘ စိတ္တကရ’ ရဲတိုက်ကြီးရှိ၏။ ရဲတိုက်၏ ကျောနောက်တွင် ထင်းရှူးပင်နှင့် 

ယူကလစ်သစ်ပင်များက ခြံစည်းတံတိုင်းသဖွယ် စီရံထားသော ပန်းဥယျာဉ်ကြီးရှိသည်။ မြက်လမ်းကလေးများ ရက်ဖောက် 

ထားပြီး လမ်းဆုံတို့၌ ပန်းရုံကလေးများရှိသည်။ ဥယျာဉ်၏အလယ်၌ ကြေးဖျံကောင်၏ပါးစပ်မှရေများပန်းထွက်ဖြာကျနေ၏။ 

ရဲတိုက်၏ ရှေ့မျက်နှာစာအုတ်လှေကားထစ်မှကြည့်လိုက်လျှင် 

တစ်ဖက်ကမ်းရှိယမုနရဋ္ဌမြို့ရှုခင်းကိုကောင်းစွာမြင်နိုင်လေ၏။ 

 ထူးဆန်းသောအမွေ ဇာတ်လမ်း ဤမှာ ပြီးပါပြီ။

By တပ်ကြပ်ကြီး