ပြန်ပြောပြဖို့ တော်တော်ခက်လိမ့်မယ်

အခန်း (၁)

"သီဟ !!! တဲနောက်ဘက်ကို တာဝန်ယူ .. မျက်စိကို ရှင်ရှင်ထား .."

တပ်စိတ်မှုးစိုင်းဗလ၏ အမိန့်ပေးသံအဆုံးတွင် သီဟနှင့်တကွ တပ်သားလေးယောက်သည် ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ရှိနေသော တဲငယ်ဆီသို့ တိတ်တဆိတ် ချဉ်းကပ်လာခဲ့သည်။ အထက်ကပေးသည့် တာဝန်ကြောင့် သီဟတို့၏ အထူးတပ်စိတ်သည် လိုင်ဇာ၏ တောင်ကုန်းအမှတ် ၁၁၀၂ တွင် ရှိသော ရန်သူ့စခန်းကို ရှင်းလင်းရန် လျှို့ဝှက်စွာ ရောက်ရှိလာခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ သတင်းအရဆိုလျှင် သီဟတို့ရှေ့တွင် ရှိနေသော တဲငယ်သည် အကြမ်းဖက်သမားများ၏ လျှို့ဝှက်လက်နက်များကို သိမ်းဆည်းထားရာ နေရာဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် ဒီနေ့ ဒီအချိန်တွင် ရန်သူ့ဘက်က ခေါင်းဆောင်ပိုင်းအချို့ တွေဆုံဖို့ ချိန်ထားသည်ဟုလည်း သိထားသည်။ သို့ရာတွင် သီဟတို့ တဲငယ်၏ အစွန်ရှိ တောတန်းသို့ ရောက်နေသည်မှာ နေ့တစ်ပိုင်းကုန်တော့မည်။ သူတို့ ပုန်းနေရာမှ မျက်စိရှင်ရှင်ထားကာ ကြည့်နေပေမယ့် လူသူ အရိပ်အယောင်ဆို၍ ဘာဆိုဘာမှ မတွေ့။ ထို့ကြောင့်ပင် အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ စိတ်မရှည်တော့သည့် တပ်စိတ်မှုးဆီမှ တဲငယ်ကို ရှင်းလင်းဖို့ အမိန့်သံ ထွက်လာတာ ဖြစ်သည်။

သီဟ ရိုင်ဖယ်သေနတ်ကို သေချာစစ်ဆေးပြီးနောက် လဲလျောင်းနေရာမှ ထကာ ဒူးထောက်၍ နေရာယူသည်။ အနည်းငယ် လှုပ်ရှားလိုက်မှုကြောင့် နောက်ကျောတွင် လွယ်ပိုးထားသည့် စစ်ပစ္စည်းအိတ်က ပို၍ လေးလံလာသည်ဟု ထင်ရသည်။ ကိစ္စမရှိ။ သူ ဒီလောက်တော့ ခံနိုင်ရည် ရှိသည်။ ကွန်မန်ဒိုသင်တန်းတွင် လေ့ကျင့်ခန်းဆင်းရတုန်းကဆိုလျှင် ဒီထက်မက လေးလံသည့် ပစ္စည်းများကို သယ်ပိုး၍ နာရီပေါင်းများစွာ လမ်းလျှောက်ခဲ့ရသည်။ ကုန်းကမူပေါင်းများစွာကိုလဲ ပြေးတက်၊ ပြေးဆင်း လုပ်ခဲ့ရသည်။ သီဟ အမောခံနိုင်သလို အကြမ်းလဲ ခံနိုင်ပါသည်။

အမှန်တကယ်ဆို Black Eagles ဟု လျှို့ဝှက်နာမည် ပေးထားသော သီဟတို့ အဖွဲ့တွင် သူသည် အသက်အငယ်ဆုံးဖြစ်သည်။ အသက် နှစ်ဆယ်ကျော်သာ ရှိသေးသည်မို့ တပ်ဖွဲ့မှုးခေါင်းဆောင်ဖြစ်သော စိုင်းဗလနှင့် ယှဉ်လိုက်လျှင် သီဟသည် ချာတိတ်သာသာပင်။ သို့ရာတွင် သီဟတို့ တစ်ဖွဲ့လုံး ဘယ်သူမှ သူ့ကို မလေးမစား မဆက်ဆံကြ။ အင်မတန်မှ လက်ဖြောင့်သည့်အပြင်၊ မာရေကြောရေ နိုင်ကာ ဒူပေဒါပေ ခံလှသည့် သီဟကို အားလုံးက လက်မြှောက်ထားကြရသည်။ ထို့ကြောင့် တပ်ဖွဲ့မှုးက ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနှင့် ခရီးထွက်ဖို့ မှာခဲ့ပေမယ့်၊ သီဟက စစ်မြေပြင်သုံး လက်နက်ကိရိယာတွေကို သိမ်းကျုံးထည့်ကာ လွယ်လာသည်ကို ဘယ်သူမှ ဘာမှ ဝင်မပြောခဲ့တာ ဖြစ်သည်။

သစ်လုံးတဲ၏ နောက်ဖေးဘက်ရှိ တံခါး၏ တစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီသို့ သီဟတို့ လေးယောက်ပြေးကပ်ကာ နေရာယူသည်။ ရိုင်ဖယ်ကို အသေအချာ ကိုင်ထားလျှက် သီဟလက်မှ အချက်ပြ တိုင်မင်ပေးသည်။ အချက်စေ့၍ သစ်သားတံခါးကို ကန်ဖွင့်တော့မည့် ဆဲဆဲတွင် တဲထဲမှ အသံတိုးတိုးတစ်ခုကို ကြားလိုက်ရသည်။

"သီဟ .. ဘာသံလဲ .. တယ်လီဖုန်းသံလိုလိုပဲ .."

သီဟနောက်နားတွင် ကပ်ကာ ရှိနေသူ ဝင်းထင်ထံမှ ဝေခွဲမရစွာမေးသံ ပေါ်လာသည်။ သီဟ ရုတ်တရက် ဘာပြန်ဖြေရမှန်းမသိ။ မျက်မှောင်ကို ကြုံ့ကာ စဉ်းစားရင်း တိုးတိုးမှန်မှန် ပေါ်ထွက်နေသည့် အသံကို နားစိုက်ကြည့်သည်။ ရုတ်တရက်ဆိုသလို သီဟ မျက်လုံးအစုံ ပြူးကျယ်သွားသည်။

"အား !!... အားလုံး .."

"ဝုန်း"

သီဟ စကားသံ မဆုံးလိုက်ပေ။ အင်မတန်မှ ပူလောင်ပြင်းထန်သည့် အားလှိုင်းတစ်ခုကို ခံစားလိုက်ရပြီး သူ့ကိုယ်သည် လေထဲသို့ မြှောက်တက်သွားသည်။ ဗုန်းခနဲ မြည်သံနှင့်အတူ သူ့ကိုယ်က မြေပြင်ပေါ် ပြန်အကျတွင် သီဟ ကိုယ်အနှံ့အပြားမှ နာကျင်မှုကို ခံစားရသည်။ အသည်းခိုက်လောက်အောင် စူးရှလှသည့် ထိုးဆွမှုတွေကြောင့် သီဟ ချက်ချင်း သတိလစ်တော့မတတ်ဖြစ်သည်။ အတတ်နိုင်ဆုံး စိတ်ကို တင်းထားလိုက်ပြီး သီဟ ကျရာနေရာမှ လှိမ့်ထွက်သည်။ နားထဲတွင်မူ တဖြစ်ဖြစ် တောက်လောင်နေသည့် မီးစွဲသံတွေနှင့်၊ ကမ္ဘာပျက်မတတ်အော်ညည်းနေကြသည့် သူ့တပ်ဖွဲ့သားတွေ၏ အော်သံများက မကြားချင်မှ အဆုံးပင်။ ပေါက်ကွဲရာ နေရာမှ ခပ်လှမ်းလှမ်းသို့ အရောက်တွင် ရိုင်ဖယ်သေနတ်ကို မြေပြင်ပေါ် စိုက်ကာ သူအားတင်း၍ ထသည်။ ဘယ်ဘက်ခြေထောက်က ကောင်းကောင်းထောက်မရတော့သလို သူအမြင်အာရုံကလဲ ပီပီပြင်ပြင် ရှိမနေချေ။ သီဟ နာကျင်မှုကို လျစ်လျူရှုပြီး တစ်လှမ်းချင်း စလျှောက်သည်။ ဘယ်ကို လျှောက်မိမှန်း သူမသိသလို၊ ဘယ်လောက်အထိ လျှောက်မိမှန်းလဲ သူမသိ။ သူ့နားထဲတွင် မီးလောင်သံ၊ အော်ညည်းသံများသည် တစစ အဝေးမှာ ကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်။

*************************************

တောင်စွယ်တွင် နေကွယ်ချေပြီ။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး အမှောင်ထုက ကြီးစိုးလာသည်နှင့်အမျှ သီဟအဖို့ လမ်းလျှောက်ရတာ ပို၍ ခက်ခဲလာသည်။ သူရောက်ရှိနေသည့် နေရာက ထူထပ်သိပ်သည်းသည့် တောတန်းတစ်ခုမို့ နေမင်း ကွယ်ပျောက်သွားချိန်တွင် အလင်းရောင်ဆို၍ ဘာဆိုဘာမှ မရှိ။ ဘယ်နေရာ ကြည့်ကြည့် အမှောင်ကသာ နေရာယူထားသည်။ ဒီအတိုင်းဆိုလျှင် သူဘယ်လိုမှ ခရီးဆက်သွားလို့ မဖြစ်။ သီဟ အသက်ကို ကြိုးစားရှူရင်း လှုပ်ရှားမှုကို ရပ်ကာ အနားကို မျက်စိကစား ကြည့်သည်။ ဆယ်ပေကျော်ကျော်အကွာအဝေးတွင် သစ်ပင်ကြီးတစ်ခုကို တွေ့သည်။ ဒီညတော့ သစ်ပင်ခြေရင်းတွင်ပင် စခန်းချရပေတော့မည်။ သီဟ စိတ်တင်းကာ သစ်ပင် ခြေရင်းသို့ တစ်လှမ်းချင်းတိုးသွားသည်။

ဘာမှ မဟုတ်သည့် အကွာအဝေးပေမယ့် ရောက်ဖို့တော့ သီဟ တော်တော်အားထုတ်လိုက်ရသည်။ သစ်ရွက်ခြောက်များ ပြန့်ကျဲနေသည့် သစ်ပင်ခြေရင်းသို့ အရောက်တွင် သီဟ ဘယ်လိုမှ ထိန်းမထားနိုင်တော့ပဲ ပစ်လဲကျသည်။ မရဏသေမင်းသည် သူ့ကို အန်တုက ဖက်ပြိုင်နေသည့် သီဟကို စိတ်ဆိုးနေဟန်တူသည်။ ပုံ့ခနဲ လဲကျသွားသည့် သီဟကို ပြန်ထမလာနိုင်အောင် ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့အပြားကို နာကျင်စေမှုနှင့် ရက်ရက်စက်စက် တုံ့ပြန်သည်။

"ဟား ... ဟား .. ဟား ... "

သီဟ၏ နှုတ်မှ ခြောက်ကပ်ကပ် ရယ်သံက တိတ်ဆိတ်နေသည့် တောထဲတွင် ပြန့်နှံ့သွားသည်။ သူ သေရမည်ကို မကြောက်။ အဖေ၊ အမေမရှိ၊ ညီအစ်ကို မောင်နှမ မရှိ။ ချစ်သူ ရည်းစား မရှိသည့် သူ့အဖို့ လူ့လောကသည် အစကတည်းက နေချစ်စရာ ကောင်းလှသည် မဟုတ်။ သေခြင်းတရားသည် သူ့အတွက်တော့ နွံအိုင်တွေထဲမှ ခြေထောက်ကို ဖမ်းတွယ်တတ်သည့် မြော့ကြီးများလောက်တောင် ကြောက်စရာ ကောင်းလှသည်မဟုတ်ပေ။ မထီတရီ နိုင်လှသည့် အပြုံးတစ်ခုက သူ့မျက်နှာတွင် မိမိရ ရှိကာနေသည်။

သို့ရာတွင် လောကသည် တခါတရံတွင် ဆန်းကျယ်လှသည်။ ရတာမလို၊ လိုတာမရ ဖြစ်တတ်သည်က လောက၏ လှည့်စားမှု တစ်ခုပင်။ အခုလဲကြည့်။ သေလောက်အောင် ဒဏ်ရာအနှံ့အပြား ရနေသည့်တိုင် သီဟ မသေသေးပေ။ တုတ်တုတ်မျှ မလှုပ်ပဲ လဲလျောင်းနေရသည့် အချိန်ပိုင်းအတွင်း သူ့အသိစိတ်က တစတစ ပြန်ကြည်လင်လာသည်။ အချိန်အနည်းငယ် ကြာသွားပြီးနောက် သီဟ ကြိုးစား၍ သူ့ကိုယ်ပေါ်က မခွာရသေးသည့် ကျောပိုးအိတ်ကို ဖြုတ်ချကြည့်သည်။ ဗုတ်ခနဲ မြည်သံနှင့်အတူ လေးလံသည့် အရာတစ်ခုက သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ ကွာသွားသည်။ ပေါ့ပါးသွားသည်မို့ သီဟ "ဟူး"ခနဲ မြည်အောင် အသက်ကို ရှူလိုက်ပြီး ကိုယ်ကို ကြိုးစားမတ်ကြည့်သည်။ သစ်ပင်ကြီး၏ ပင်စည်ကို မှီလျက် တဆစ်ချိုး ထိုင်လို့ရသွားသည်။ အနည်းငယ် သက်တောင့်သက်သွား ရှိသွားသဖြင့် သီဟ တော်တော်ပျော်သွားလေသည်။

သို့သော် သူ့အပျော်သည် တာရှည်မခံ။ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှနေ၍ ဂူးခနဲ မာန်ဖီသည့် အသံများကို သီဟ ကြားလိုက်ရသည်။ အန္တရာယ်အချက်ပေး ခေါင်းလောင်းသံများက သီဟ၏ ခေါင်းထဲတွင် ဆူညံသွားသည်။ မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်ကို ချက်ချင်း ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး PEQ box နှင့်တွဲထားသည့် စပေါ့လိုက်မီးကို အသံကြားရာသို့ ချိန်ဖွင့်သည်။

"မင်း မေ ...ခွေးမသား ..."

သီဟနှုတ်မှ ဆဲသံက တစ်ပိုင်းတစနှင့်ရပ်သည်။ ခွေးမသားလို့ ဆဲလို့ စပေါ့လိုက်မီးရောင်အောက်မှ သတ္တဝါက အရေးစိုက်မည် မထင်။ ခွေးကို ခွေးသားလို့ ဆဲခြင်းသည် သူတို့အဖို့တော့ ဘာမှ ထူးခြားမှု ဖြစ်မည်မထင်။ သီဟ ကံကြမ္မာကိုသာ ကျိတ်ပြီး အပြစ်တင်ရင်း နီရဲနေသည့် မျက်လုံးများနှင့် သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေသည့် အကောင်တွေကို ရေတွက်သည်။

"တစ်ကောင် .. နှစ်ကောင် .. သုံးကောင် .. အားပါးပါး .. မနည်းပါလား .."

ငါ .. ဒီညတော့ တကယ်သေပြီ ထင်ပါရဲ ့။ ဟုတ်ပေသည်။ သီဟကို ဝိုင်းထားသည်က ဝံပုလွေအုပ်စု။ ရိုးရိုးဝံပုလွေတောင်မှ ဟုတ်ရဲ ့လားမသိ။ အကောင်ကြီးတွေက နည်းတာမဟုတ်။ သွားစွယ်အဖွေးသား ပေါ်အောင် တဂူးဂူး တဂဲဂဲ မာန်ဖီလျက် သီဟကို ရန်လိုသည့် အကြည့်နှင့် ကြည့်နေကြသည်။ သီဟ အချိန်ဆိုင်းမနေတော့။ သူ့အသက် ကိုယ့်အသက် လုရတော့မည်မို့ ရိုင်ဖယ်၏ ခလုတ်ကို ဆွဲချဖို့ ပြင်သည်။

"ဂါး ... ဒတ် .. ဒတ် ... ဂူး ... ဒတ် .. ဒတ် ..."

ရိုင်ဖယ်သေနတ်သံနှင့် ဝံပုလွေတို့၏ မာန်ဖီသံများက ဆူညံသွားသည်။ သီဟဘက်မှ လက်ဦးမှု ယူပေမယ့် ဒီတိုက်ပွဲတွင် သူမနိုင်ပါ။ ဝံပုလွေ လေးကောင် သူ့အနားတွင် ပုံကာ လဲကျသွားပြီးနောက် သူ့လက်ထဲမှ ရိုင်ဖက်ကို ဝံပုလွေတစ်ကောင်က ကိုက်ယူသွားခြင်းခံလိုက်ရသည်။ တချိန်ထဲမှာပင် သူ့ဘယ်ဘက်ခြေထောက်မှ အသားဆိုင်တွေ ဖွာခနဲ လွင့်ထွက်သွားသလို ခံစားရသည်။

"အား !!! ..."

နာနာကျဉ်းကျဉ်း အော်ညည်းလိုက်ပြီးနောက် သီဟ တစ်ယောက် မျက်စိကို စုံလုံးမှိတ် ထားလိုက်သည်။ ဘာကိုမှ သူဂရုမစိုက်တော့။ သေမင်းသည် ဒီတစ်ခါတော့ သူ့ကို မရဏနိုင်ငံသို့ မပါပါအောင် ခေါ်တော့မည်။ သူ့လည်မျိုကို ကိုက်ခဲလာမည့် ဝံပုလွေ၏ သွားစွယ်တွေကိုသာ သီဟ စောင့်မျှော်နေတော့သည်။

"ရှီ .... ရှီ ...."

ကံဇာတ်ဆရာသည် တခါထပ်၍ မျက်လှည့်ပြချေပြန်ပြီ။ အချက်ပေးသံလိုလို အသံတစ်ခုကို နားမခံနိုင်အောင် ကြားလိုက်ရသည်။ ထိုအသံ၏ အဆုံးတွင် သီဟကိုယ်ပေါ်ကို ခုန်အုပ်ဖိထားသော ဝံပုလွေသည် စူးရှစွာ အော်မြည်လျက် နောက်သို့ ဆုတ်သွားသည်။ ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်တာလဲ ဟ။ ရုတ်ချည်းပြောင်းလဲသွားသော အဖြစ်အပျက်ကြောင့် သီဟ အံ့အားသင့်မိသည်။ မြေပြင်ပေါ် ပြုတ်ကျနေသည့် ရိုင်ဖယ်ကို  ကြိုးစားပြီး ကောက်ဖို့ပြင်သည်။ သို့ပေမယ့် သူ့လက်က ရိုင်ဖယ်ကို ထိခါနီးဆဲဆဲ အချိန်တွင် သီဟ၏ လှုပ်ရှားမှုသည် ရပ်တန့်သည်။ သူ့ခေါင်းထဲတွင် မိုက်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီးနောက် တလောကလုံး မှောင်အတိ ဖုံးလွှမ်းသွားလေတော့သည်။

သီဟ သတိပြန်ရလာချိန်တွင် ပတ်ဝန်းကျင်သည် အမှောင်ထုအောက်၌ ရှိမနေတော့ပါ။ နံနက်ခင်း၏ နေရောင်သည် သူလဲလျောင်းနေရာရှိ သစ်ပင်ကြီး၏ အရွက်ဖားဖားများကြားမှ ထိုးဖောက်ကာ သူ့မျက်နှာပေါ်သို့ ကျရောက်နေလေသည်။ သီဟ မျက်တောင်ကို ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်ပြုရင်း ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေသော မျက်ဝန်းတွေကို ကြိုးစားကာ ဖွင့်သည်။ စက္ကန့်ပိုင်းမျှ ကြာအောင် သူဘာမှ မလှုပ်ရှားမိသေးပဲ ကောင်းကင်ကြီးကို မော့ပြီး ကြည့်နေမိသည်။ သူ နောက်ထပ်တစ်ဖန် သေမင်းလက်မှ လွတ်မြောက်ခဲ့ပြန်ပြီ ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် သီဟ စိတ်ထဲ၌ ထူးထူးဆန်းဆန်း ပျော်ရွှင်သည် မဖြစ်။ အမှန်အတိုင်းဆိုရလျှင် အနည်းငယ်တောင် စိတ်ပျက်နေသေးသည်ဟု ပြောရပေမည်။

"မင်း .. ငါ့ကို ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ ပေးမသေတော့ဘူးလား?? ..."

စိတ်ပျက်လက်ပျက် ညည်းညူအော်ဟစ်မိသည့် သီဟ၏ စကားသံအဆုံးတွင် သူ့ညာဘက်ဘေးမှ လှုပ်ရှားသံတစ်ခုကို ကြားရသည်။

"ရှင် ဒီလိုသေချင်မှန်းသိရင် ကျမ မကယ်ခဲ့ပါဘူး ..."

သီဟ စကားပြောသံလာရာသို့ ခေါင်းစောင်းကာ လှည့်ကြည့်မိသည်တွင် မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် ရုတ်တရက် နှလုံးခုန်ဖို့တောင် မေ့လျော့သွားသည်။ ကွန်မန်ဒို စစ်သားတစ်ဦးဖြစ်ပေမယ့် လူငယ်၊ လူရွယ်တစ်ယောက်မို့ သီဟ အချစ်နှင့် မကင်းခဲ့ပေ။ အချစ်နှင့် မကင်းသည့်အလျောက် မိန်းကလေးများနှင့် သူရင်းနှီးကျွမ်းဝင်ဖူးသည်။ သို့သော် သူ့ညာဘက်က ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ သစ်မြစ်ဆုံတစ်ခုပေါ်တွင် ထိုင်ကာနေသည့် မိန်းမငယ်လေးလောက် လှပသည့် မိန်းမကို မတွေ့ဖူးသေးပေ။ စာတွေထဲတွင် ပြောလေ့ရှိသည့် အသက်ရှူမှားလောက်အောင် လှသည့်အလှဆိုတာ ဒါကို ပြောတာ ဖြစ်ရမည်ဟု သူ ရူးကြောင်ကြောင် တွေးမိသည်။ သီဟ ရုတ်တရက် ဘာလုပ်လို့၊ ဘာပြောရမှန်းမသိ။ မျက်လုံးအပြူးသားနှင့်သာ မိန်းကလေးကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး စိုက်ကြည့်နေမိသည်။

မိန်းကလေးသည် ထူးထူးဆန်းဆန်း တောတွင်းသူများကဲ့သို့ ဝတ်စားထားသည်။ လှပချောမွေ့သည့် မျက်နှာအနေအထားကြောင့် မိန်းကလေး၏ အသက်ကို သီဟ မမှန်းဆနိုင်ပေ။ မျက်နှာကလေးက နုနယ်ပေမယ့်၊ ကျန်သည့် ခန္ဓာကိုယ် အစိတ်အပိုင်းများကမူ ထွားကျိုင်းလှသည်။ တာဇံမလေးသဖွယ် ဝတ်စားထားသည့် အဝတ်အစားများကြောင့် မိန်းမငယ်လေး၏ လျှို့ဝှက်အပ်သော နေရာမှအပ ကျန်သည့် အသားဆိုင်များကို ပကတိအတိုင်း မြင်နေရသည်။ သီဟ တစ်ယောက် ကြည့်နေရင်းနှင့် အသက်ရှူမြန်လာသည်မို့ သူ့အကြည့်ကို မိန်းမငယ်လေး၏ကိုယ်ပေါ်မှ အမြန်ဖြတ်ကာ မျက်နှာလေးသို့သာ ပြန်စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုရောအခါမှ မိန်းမငယ်လေး၏ မျက်နှာတွင် ထူးခြားမှုတစ်ခုကို သီဟ သွားတွေ့သည်။ ဟင် .. သူ့မျက်လုံးတွေက အဝါရောင်ပါလား။ သူ့အကြည့်များ မှားသွားတာလားဆိုပြီး မျက်တောင်ကို ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ် လုပ်ကာ ပြန်ကြည့်သည်။ သီဟ အကြည့်မမှား။ သူမ၏ မျက်လုံးတွေသည် တကယ်ပင် ကြောင်တစ်ကောင်၏ မျက်လုံးအလား အဝါရောင်တောက်ကာ လက်နေသည်။ ထို့အပြင် သီဟ နောက်ထပ်တစ်ခါ ထူးခြားမှုတစ်ခုကို မိန်းမငယ်လေး၏ ခေါင်းပေါ်တွင် ထပ်တွေ့သည်။ သူမ၏ နားရွက်တွေသည် သားရဲတိရစာ္ဆန်တစ်ကောင်၏ နားရွက်များနှယ် ရှည်ကာထွက်နေသည်။ ဒါ ... ဒါ ..

"မင်း ... ဘယ်သူလဲ ..."

စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို ကြိုးစားထိမ်းကာ မေးလိုက်သည့်တိုင် သီဟ အသံသည် အနည်းငယ်တုန်ခါနေသည်။ မိန်းကလေးသည် သီဟ၏ အမေးကို မဖြေ။ ထိုင်နေရာမှ ထကာ သူ့ဆီသို့ လျှောက်လှမ်းလာသည်။ သီဟ ရင်ထဲ ရုတ်ချည်းဆိုသလို ထိတ်လန့်မှု လွှမ်းမိုးလာသည်။ သူလဲနေရာမှထဖို့ ကြိုးစားသည်။ သို့သော် သူထလို့မရ။ သီဟ အခုမှ သတိထားမိသည်။ သူ၏ လက်နှစ်ဖက်သည် ရှေ့တွင် ရှိမနေပဲ နောက်ကျောဘက်သို့ ရောက်ကာ ချည်နှောင်ထားခြင်း ခံရသည်ကို။ သီဟ သူ့ကိုယ်သူ ကျိတ်ကာဆဲမိသည်။ သတိပြန်ရလာတာ အချိန်အနည်းငယ်ကြာသွားပေမယ့် သူအခုမှ လက်ပြန်ကြိုးတုတ်နှောင်ခံထားရသည်ကို သိရတယ်လို့။

"တောက် !! ... ဟေ့ .... မင်း .. ငါ့ကို ဘာလို့ကြိုးတုတ်ထားတာလဲ ... အခုဖြေပေစမ်း .."

"မဖြေပေးနိုင်ဘူး ... ရှင့်ကို ကျမ အဖေရှိရာကို ခေါ်သွားပြီး ကျမတို့ အမျိုးအနွယ်တွေကို သတ်ဖြတ်မှုရယ်၊ နယ်မြေ ကျူးကျော်မှုရယ်အတွက် စစ်ဆေးရဦးမယ် .."

မိန်းကလေး ဘာဆိုလိုသည်ကို သီဟ နားမလည်။ သူမတို့ အမျိုးအနွယ်။ အဲဒါ ဘာလဲ။ သူ သတ်ပစ်လိုက်တဲ့ ဝံပုလွေတွေကို ဆိုလိုတာလား။ ဒါဆို သူမက .. ။

"ဟေ့ .. မင်း ငါ့ကို နောက်နေတာလား ... ငါက နယ်မြေ ကျူးကျော်ရအောင် မင်းတို့က ဘာတွေမို့လို့လဲ .. ငါ .. အာ .."

သီဟ၏ စကားက တစ်ပိုင်းတစ်စနှင့် ရပ်သွားရသည်။ တောတွင်းသူ မိန်းမလှလေး၏ လက်က သူမ၏ နောက်ကျောဘက်ရှိ လွယ်ထားသော အရာတစ်ခုကိုဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ သူ့လည်ပင်းပေါ်သို့ ရုတ်ချည်းဆိုသလို ရောက်လာသည်က အရောင်တလက်လက်ထနေသာ ဓါးရှည်တစ်ချောင်း။

"ကျမအဖေကသာ ရှင့်ကို အသက်ရှင်လျှက် ခေါ်လာခဲ့ဖို့ မမှာထားဘူးဆိုရင် ရှင့်ခေါင်းက အခုအချိန် ရှင့်ကိုယ်ပေါ်မှာ  ရှိတော့မှာ မဟုတ်ဘူး .. အဲဒီတော့ ဘာစကားမှ မရှည်ပဲ ကျမ ခေါ်တဲ့နောက်သာ လိုက်ခဲ့ပေတော့ .."

"ဟုတ်လား .. ဒါဆိုရင်တော့ မင်းအဖေကို ငါက ကျေးဇူးတင်ရဦးမှာပေါ့ .."

သီဟ မခံချင်သည့်စိတ်ကြောင့် ခေါင်းကို မလှုပ်ရဲသည့်တိုင် နှုတ်တွန့်တော့ ပြန်မိသည်။ မိန်းကလေးသည် သီဟကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ပြီး အေးစက်သည့်လေသံနှင့် စကားတစ်ခွန်းကို ဆိုသည်။

"ရှင် ဘယ်လောက်အထိ ကျေးဇူးတင်တယ်ဆိုတာ ကျမအဖေနဲ့တွေ့မှ ပြော .. အခုတော့ ရှင့်ပါးစပ်ကို ပိတ်ထား.. နောက်ထပ် ရှင့်ပါးစပ်က စကားတစ်ခွန်း ထပ်ထွက်တာနဲ့ ကျမကို အဆိုးမဆိုနဲ့"

********************************************************

သီဟတို့ နှစ်ယောက် လမ်းလျှောက်လာသည်မှာ အချိန်နှစ်နာရီခန့် ကြာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ နှစ်နာရီဆိုသည်မှာ တကယ်ဆိုလျှင် ဘယ်လောက်မှ မဟုတ်သည့် ကာလ အပိုင်းအခြားတစ်ခု ဖြစ်သော်လဲ၊ စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောပဲ တရွတ်တိုက်ဆွဲခေါ်မှုကို ခံလာရသည့် သီဟအတွက်တော့ အင်မတန်မှ ပျင်းရိစရာကောင်းလှပေသည်။ သီဟ ချည်နှောင်ထားခြင်း ခံရသည့် သူ့လက်ကို ကြိုးစားကာဖြေကြည့်သေးသည်။ တာဇံမသည် သူ့ကို ဘယ်လိုနည်းနှင့် ချည်နှောင်ထားသည် မသိ။ ဖြေလို့မရ။ သူ လက်ကောက်ဝတ်တွေ ပွန်းပံ့ကုန်တာပင် အဖတ်တင်သည်။

"ဟေ့ ... မင်း နာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ ..."

ဘယ်ရောက်လို့ ဘယ်ပေါက်မှန်းမသိ၊ ခေါ်ဆောင်ရာနောက်သို့ ပျင်းရိညည်းငွေ့စွာ လိုက်လာရမှုကြောင့် သီဟ ပါးစပ်ပိတ်ကာ မနေနိုင်။ ရှေ့မှသွားနေသော မိန်းကလေးသည် သီဟ စကားကို မကြားသည့်အလား၊ လှည့်တောင်မကြည့်ပဲ ဆက်၍ သွားသည်။ ခြေလှမ်းကို ပို၍ မြန်စွာ လျှောက်သွားမှုကြောင့် သူ့လည်ပင်းတွင် ချည်နှောင်ထားခြင်း ခံရသော ကြိုးကွင်းက တင်းခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ သီဟ လည်ပင်းအစ်မလို ဖြစ်သည်။ ကမန်းကတမ်း ခြေလှမ်းကို မြှင့်တင်လိုက်ရသည်။ ဒေါသ ထောင်းခနဲ ထွက်သွားသည့်အလျောက် ..

"ငါက စကားကောင်းကောင်း မေးနေတာ .. မင်းက မပြောချင်ဘူး .. အေးရတယ် .. မင်းမပြောရင် ငါမင်းကို ကြိုက်တဲ့နာမည်နဲ့ ခေါ်မယ် ... "ခွေးမ" ဆိုရင် ကောင်းမလား .."

သီဟ နှုတ်မှ "ခွေးမ" ဆိုသည့် စကားထွက်ထွက်လာချင်း ရှေ့မှသွားနေသူ မိန်းကလေး၏ ခြေလှမ်းတွေရပ်သည်။ သီဟ ကိုယ်တိုင် လမ်းလျှောက်နေမှုကို ရပ်လိုက်ပြီး တာဇံမ ရန်ပြုလာပါက ခုခံဖို့ ခြေထောက်ကိုခြဲကာ နေရာယူထားလိုက်သည်။ သို့သော် မိန်းကလေးက ရန်ပြုလာခြင်း မရှိပါ။ သူ့ကို စိမ်းခနဲ တစ်ချက်သာ စိုက်ကြည့်သည်။ ပြီးမှ ..

"ကျမ နာမည် .. လင်းသဒ္ဒါ .."

သီဟ အံ့အားသင့်သွားသည်။ လင်းသဒ္ဒါဆိုသည့် နာမည်ကို သူပြန်ရွတ်ကြည့်မိသည်။ လှလိုက်သည့် နာမည်။ သူမနှင့် လိုက်ဖက်လှသည်။ ဒီ လင်းသဒ္ဒါဆိုသည့် ကောင်မလေးကို ခေတ်ပေါ်မိန်းကလေး အဝတ်အစားနှင့် မြို့ပေါ်မှာသာ တွေ့လိုက်လျှင် ယခုခေတ် နာမည်ကြီးနေသော မော်ဒယ်လ်များထက်ပင် သာသွားပေမည်။ သီဟ တစ်ယောက် အတွေးနယ်ချဲ့နေမိစဉ်တွင် လင်းသဒ္ဒါသည် ရှေ့ကို မျက်နှာပြန်လှည့်သွားပြီး သူမရှေ့ရှိ ချုံတစ်ခုကို ဓါးဖြင့်ဖယ်ကာ တိုးသွားသည်။ တစ်ခါသေဖူး ပျဉ်ဖိုးနားလည်သည့် သီဟ နောက်ထပ်တစ်ခါ လည်ပင်း အစ်မခံရအောင် အမြန်လိုက်သည်။

"ဟေ့ ..."

နောက်ထပ်စကားရှည်ဖို့ ပြင်နေသော သီဟ၊ ချုံဖုတ်အကွယ်မှ လှမ်းမြင်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် စကားပြောဖို့ မေ့သွားသည်။ သူမျက်စိတွင် မြင်လိုက်ရသည်က တောင်ကြားတစ်ခု။ ရိုးရိုး တောင်ကြားမဟုတ်။ လူနေအိမ်ခြေ အလုံးလေးငါးဆယ်ထက် မနည်းစုဝေးကာရှိနေသော တောင်ကြားတစ်ခု။ ဒါ လင်းသဒ္ဒါပြောသည့် သူမ အဖေ၏ နေရာများလား။ သူ့အနားတွင် အတူယှဉ်ကာ ရှိနေသော လင်းသဒ္ဒါဘက် လှည့်ကြည့်ကာ ...

"လင်းသဒ္ဒါ .. ဒါ မင်းတို့ နေရာလား ..."

"ဟုတ်တယ် ... အခု အချိန်ကစပြီး ရှင် ပါးစပ်ပိတ်ပြီး ပြန်နေရင် ကောင်းမယ် ထင်တယ် .."

လင်းသဒ္ဒါ မြင်သည်မမြင်သည် မသိ။ သီဟ ပုခုန်းနှစ်ဖက်ကို တွန့်ပြပြီး နောက်ကနေ ဆင်းလိုက်လာခဲ့သည်။ စိတ်ထဲမှတော့ ပေါက်တတ်ကရတွေ သူလျှောက်တွေးနေမိသည်။ လင်းသဒ္ဒါ .. ဒီလောက်လှတဲ့ကောင်မလေး။ ငါနောက်ကနေ လိုက်လာတုန်း ကျိတ်ပြီး ပြစ်မှားနေတာတွေ မသိဘူး။ အခွင့်အရေးရလို့ရှိလျှင်တော့ ဒီဟာမလေးကို ကောင်းကောင်းလုပ်ပစ်ရမယ်။ လင်းသဒ္ဒါနဲ့ ငါနဲ့သာ ညိလို့ရှိလျှင် လင်းသဒ္ဒါအဖေဆိုတာ ငါ့ယောက္ခမ ဖြစ်သွားမှာပဲ။ ဒါဆိုလျှင်တော့ ငါ့အသက်ကို ချမ်းသာပေးကောင်းပါရဲ ့... ဟင်း .. ဟင်း။

*********************************************

သီဟတို့နှစ်ယောက် အိမ်ကလေးများရှိရာ တောင်ကြားထဲသို့ ဆင်းသွားချိန်တွင် သူတို့နှစ်ယောက် ခေတ္တရပ်ကြည့်ခဲ့ရာ ချုံပုတ်၏ နောက်ကွယ်၌ သတ္တဝါတစ်ကောင် ပေါ်လာသည်။ ထိုသတ္တဝါသည် ရုတ်တရက်ကြည့်လျှင် မျောက်တစ်ကောင်အလား ထင်ရသည်။ သို့ပေမယ့် ထိုအကောင်သည် မျောက်မဟုတ်။ ရုတ်တရက်ဆိုသလို ထိုသတ္တဝါ၏ ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်မှ တောင်ပံများ ပေါ်ထွက်လာပြီး ချက်ချင်းဆိုသလို လေထဲသို့ ပြန်တက်သွားသည်။ ထို့အပြင် တကိုယ်လုံး ချင်းချင်းနီနေသော ထိုအကောင်၏ နှုတ်မှ ထူးထူးဆန်းဆန်း စကားသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်။

"ဟိုအကောင် ရွာထဲရောက်သွားပြီဆိုတဲ့အကြောင်း... ငါ့ သခင်ဆီ မြန်မြန်သတင်းပို့မှပဲ ..."

သီဟနှင့် လင်းသဒ္ဒါသည် တောင်ကြားရှိ ရွာထဲသို့ စတင်ဝင်ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ရွာထဲရှိ အိမ်တွေ၏ တည်ဆောက်ပုံသည် သီဟ အဖို့တော့ အနည်းငယ် ထူးဆန်းနေသည်ဟု ခံစားရသည်။ သူရောက်ဖူးသည့် ကျေးရွာများတွင် တွေ့ရလေ့ရှိသောအိမ်မျိုးနှင့် ပုံစံ သိပ်မတူခြေ။ သစ်လုံးများအများစုနှင့် ဖွဲ့စည်းထားသော အိမ်များသည် အိမ်ဟုခေါ်ရမည်ဆိုတာထက် ဂူဟုခေါ်လျှင် ပို၍ မှန်ကန်ပေလိမ့်မည်။ စိတ်ကူးယဉ်ကမာ္ဘထဲရှိ ထူးဆန်ရာ နယ်မြေတစ်ခုသို့ ရောက်ရှိသွားသည့်အလား ထင်မှတ်နေရသည်။

သီဟ၏ အံ့ဩမှုက ထိုဂူပုံသဏ္ဍန်အိမ်များ၌ အဆုံးမသတ်ပါ။ သူတို့နှစ်ယောက် ရွာထဲဝင်လာသည်နှင့် အိမ်များထဲမှ အလျှိုလျှိုထွက်လာကြသော လူသားများကြောင့် ပို၍ အံ့အားသင့်ရပြန်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ၏ ထူးခြားဆန်းကြယ်သော ပုံစံကို တွေ့မြင်ဖူးပြီမို့ သူမနှင့် အလားသဏ္ဍန်တူသော ရွာသူ၊ ရွာသားများ ထွက်လာခြင်းကို သီဟ မအံ့ဩပါ။ သူ အံ့အားသင့်မိသည်က ထိုလူတစ်ပိုင်း၊ ဝံပုလွေတစ်ပိုင်း သတ္တဝါများမှလွဲ၍ ကျန်သည့် အကောင်များသည် တကယ့်ဝံပုလွေများနှင့် မခြား တူညီနေသည့် ဖြစ်ရပ်ပင်။ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ထောက်ကာ မတ်တပ်ရပ်နေမှု တစ်ခုကြောင့်သာ သီဟ အဖို့ ၎င်းတို့အား ဝံပုလွေအဖြစ် ယူဆဖို့ ခက်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒီလိုမှ မဟုတ်လျှင် သီဟတစ်ယောက် ဝံပုလွေကမာ္ဘထဲသို့ ရောက်နေသည်ဟု ယူဆမိမည်မှာ သေချာလှပါသည်။

ရွာလမ်းမဟု ထင်ရသော လမ်းတလျှောက် လင်းသဒ္ဒါခေါ်ဆောင်ရာသို့ လိုက်ပါလာခဲ့ရာ၊ အတော်ကြာလျှောက်မိသည့်နှင့် ကျယ်ပြန့်သည့် ကွင်းပြင်တစ်ခုသို့ ရောက်ရှိလာလေသည်။ ထိုကွင်းပြင်၏ ရှေ့တည့်တည့်တွင်မူ ရွာထဲတွင် အကြီးဆုံးအိမ်ဟု ခေါ်ဆိုရမည့် အိမ်ကြီးတစ်လုံးသည် ထည်ထည်ဝါဝါတည်ရှိနေသည်။ နှစ်ထပ်အိမ်ပုံစံ အဆောက်အဦးမို့ ကြည့်ရသည်မှာ အကြီးအကဲတစ်ဦး၏ အိမ်ဖြစ်ရမည်ဟု သီဟ တွက်ဆသည်။ သူထင်သည်မှာ မမှားပါ။ လင်းသဒ္ဒါသည် ထိုအိမ်ရှေ့ရှိ မြေကွက်လပ်သို့ ရောက်သည်နှင့် ရှေ့ဆက်မသွားတော့ချေ။ ခရီးစဉ်တောက်လျှောက် သယ်ဆောင်လာခဲ့သည့် သီဟ၏ အထုတ်အပိုးများနှင့် သူမ၏ ဓါးရှည်ကို အသင့်ရှိနေသာ သစ်လုံးခုံတစ်ခုပေါ်တင်လိုက်ပြီး အိမ်ကြီးဘက်သို့ မော့ကြည့်ကာ ရပ်နေလေသည်။ ရွာထဲ ဝင်လာစဉ် ကတည်းက သီဟတို့နောက် မလှမ်းမကမ်းမှ ကပ်ကာပါလာကြသည့် ဝံပုလွေလူစုသည်လဲ သူတို့နှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် ရပ်ကာ ရှိနေကြသည်။

"လင်းသဒ္ဒါ .. မင်းခေါ်ရမယ့် လူပါလာပြီလား ..."

"ပါလာပြီ .. အဖေ ..."

အိမ်ကြီးဘက်မှ ထည်ဝါလှသော ယောက်ျားကြီးတစ်ဦး၏အသံကို ကြားလိုက်ရပြီးနောက် လင်းသဒ္ဒါသည် သူမ ဦးခေါင်းကို အနည်းငယ်နိမ့်ချပြီး ပြန်ဖြေလိုက်သည်ကို သီဟ သတိထားမိသည်။ စကားသံဆုံးသည်နှင့် အိမ်ပေါက်ဝမှနေ၍ ဝံပုလွေကြီးနှစ်ကောင် လမ်းလျှောက်၍ ထွက်လာကြသည်။ သီဟ ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားရသည်။ လူတစ်ပိုင်း၊ ဝံပုလွေတစ်ပိုင်းဟု ယူဆရမည့် လင်းသဒ္ဒါ စကားပြောသည်ကို သူ မအံ့ဩမိသော်လဲ၊ အခု ဝံပုလွေနှင့် ချွတ်စွတ်တူသော သတ္တဝါက လူစကားပြောလိုက်ခြင်းကို သူဘယ်လိုမှ မအံ့ဩပဲ မနေနိုင်။ ထို့အပြင် လင်းသဒ္ဒါ၏ နှုတ်မှ အဖေဟု ခေါ်သံက သူ့အံ့ဩမှုကို ပို၍ တိုးပွားစေသည်။ သီဟ အနားရောက်လာသည့် ဝံပုလွေကြီးနှစ်ကောင်ကို သေချာစိုက်ကြည့်မိသည်။ သူ့ရှေ့တည့်တည့်ရှိ ဝံပုလွေသည် အသက်ကြီးရင့်သော ပုံစံရှိပြီး တကိုယ်လုံး ငွေရောင်အမွေးများနှင့် ဖုံလွှမ်းထားသည်။ ထိုဝံပုလွေ၏ နဘေးရှိ အခြားသော ဝံပုလွေမှာမူ သူနှင့်ဆန့်ကျင်ဘက် တကိုယ်လုံး မည်းနက်သော အမွေးများရှိသည်။ ထိုဝံပုလွေအမည်းကြီးသည် သီဟကို ဝင်းလက်စူးရှနေသာ မျက်လုံးများနှင့် စိုက်ကြည့်နေသည်။ ဝံပုလွေများ၏ သဘောသဘာဝကို နားမလည်သည့်တိုင် ထိုဝံပုလွေ၏ အကြည့်က ရန်လိုသည့် အသွင်ဆောင်နေသည်ဟု သီဟခံစားရသည်။ သီဟဆိုသည်က နဂိုကတည်းက ထီမထင်လူသားမို့ မကြောက်မရွံ့ပင် ထိုဝံပုလွေ၏အကြည့်ကို ခပ်စိမ်းစိမ်း တန်ပြန်ကြည့်ကာ တုံ့ပြန်လိုက်သည်။ ဝံပုလွေအမည်းသည် သီဟ၏ သဘောကို ရိပ်မိဟန်တူသည်။ သူ၏ပါးစပ်မှ မာန်ဖီသလို အသံထွက်လာပြီး ရှေ့တိုးမည်ပြုသည်။ ချက်ချင်းဆိုသလို ဝံပုလွေအဖြူကြီးထံမှ လက်တစ်ဖက်က ဝံပုလွေအမည်း၏ ပုခုံးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ...

"ဗျဂ္ဂ ... ငါ သူ့ကို စစ်မေးစရာ ရှိသေးတယ် ..."

ကြည့်ရတာ ဝံပုလွေအဖြူကြီးသည် အားလုံးထဲတွင် ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ဟန်တူသည်။ ဗျဂ္ဂဆိုသည့် ဝံပုလွေအမည်းကြီးသည် ထိုစကားသံအကြား၌ မကြေမချမ်းအသံကို ပြုနေပေမယ့် သီဟရှိရာသို့ ရှေ့တိုးလာသည်ကိုတော့ မတွေ့ရပေ။

"ကျုပ်ကပဲ စမိတ်ဆက်ပါ့မယ် .. ကျုပ်နာမည်က သိဒိ္ဓ ပါ .. ကျုပ်တို့ ရွာကတော့ မောင်ရင်မြင်သလိုပဲ ဝံပုလွေရွာလို့ ဆိုကြပါစို့ .. ရိုးရိုးဝံပုလွေတော့ မဟုတ်ဘူး ... ကျုပ်တို့က သမန်းဝံပုလွေတွေ ...ကဲ .. မောင်ရင့်အကြောင်း ပြောပါဦး .."

"ကျနော့် နာမည်က သီဟ .. မြန်မာ့တပ်မတော် ကွန်မန်ဒိုတပ်ရင်းက .."

"မြန်မာ့တပ်မတော်က ?? ... ဒါဆို မောင်ရင်က ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဒီနယ်မြေထဲ ရောက်လာတာလဲ .."

"ကျနော်လဲ အဲဒါကိုသိချင်တာပဲ .. ဦးသိဒိ္ဓ.. ကျနော် မှတ်မိတာ ဒဏ်ရာတွေရပြီး ခြေဦးတည့်ရာ ထွက်ပြေးလာရင်း ဝံပုလွေတွေ ဝိုင်းတာ ခံရတယ် .. အာ .. ဝံပုလွေဆိုတာ ဦးသိဒိ္ဓတို့လို မဟုတ်ဘူး .. တကယ့် ဝံပုလွေတွေ ... အဲဒီနောက် ကျနော် သတိမေ့သွားတယ် .. သတိပြန်ရတော့ .. ဟောဒီက မချောက ကျနော့်ကို တရွတ်ဆွဲခေါ်လာတာပဲ .."

သီဟ၏ ရှင်းပြမှုအဆုံးတွင် ဦးသိဒိ္ဓဆိုသည့် ဝံပုလွေဖြူကြီးသည် အနည်းငယ်တွေဝေသွားသည့်ဟန် ရှိသည်။ ၎င်း၏ ဝံပုလွေမျက်လုံးတွေသည် သီဟကို စိုက်ကြည့်နေပေမယ့် မြင်ဟန်မတူ။ တစ်စုံတစ်ခုကို စဉ်းစားနေသည်နှင့် တူသည်။ ဟုတ်ပါသည်။ ဦးသိဒိ္ဓ၏ ခေါင်းထဲတွင် သီဟနှင့် ပတ်သက်သည့် အကြောင်းအရာတွေက တကယ်ကို ရှုပ်ထွေးစွာ လည်ပတ်နေလေသည်။ သီဟ ... သူ ဘယ်လိုလူလဲ။ ဒီလူသား၏ ဝတ်စားဆင်ယုံပုံနှင့် ပြောပုံဆိုပုံက သူတို့တွေ့ဖူးသော လူသားများနှင့် မတူ၊ ထူးခြားလှသည်။ ဒါဆိုလျှင် သူသည် ကြိုတင်နမိတ်ထဲမှ ပြောသည့် သူရဲကောင်းဆိုတာများလား။ သို့ပေမယ့် လောလောဆယ် ဦးသိဒိ္ဓမြင်ရသည့် သီဟ ပုံစံက ဘယ်လိုမှ အထင်ကြီးစရာ မရှိ။ ဦးသိဒိ္ဓလောလောဆယ်တော့ ဘယ်လို ဆုံးဖြတ်ရမယ်မှန်း မသိ။ သီဟကို တောင်တော်ရှင်မဆီလွှတ်ကာ အဆုံးအဖြတ်ခံခိုင်းလျှင် ကောင်းမလား မသိ။

"ဒါဆို မောင်ရင်က .. ဒီနားပတ်ဝန်းကျင်က မဟုတ်ဘူးပေါ့ .."

သီဟ ပုခုံးနှစ်ဖက်သာ တွန့်ပြမိသည်။ ဦးသိဒိ္ဓ၏ စကားအဆုံး၌ လင်းသဒ္ဒါသည် ရှေ့တိုးထွက်လာပြီး ..

"အဖေ ... ကျမ သတင်းပို့စရာ ရှိတယ် .. ဒီလူဟာ ကျမတို့ အမျိုးအနွယ်တွေကို သတ်ပစ်ခဲ့တာ မနည်းဘူး .. အဲဒီအတွက် အပြစ်ပေးဖို့လိုတယ် .."

လင်းသဒ္ဒါ၏ စကားအဆုံး၌ ဦးဗျဂ္ဂဟု ခေါ်ရမည့် ဝံပုလွေအမည်းသည် မာန်ဖီသလို အသံပြုကာ ရှေ့တိုးလာသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ဦးဗျဂ္ဂ၏ လှုပ်ရှားမှုကို ဦးသိဒိ္ဓက မတားမြစ်တော့ပါ။ ချက်ချင်းဆိုသလို ဦးဗျဂ္ဂ သီဟရှေ့သို့ ရောက်လာသည်။

"လင်းသဒ္ဒါ .. ဒီကောင့်ကို ကြိုးဖြေပေးလိုက် .."

ဦးဗျဂ္ဂဆီမှ စကားဆုံးသည်နှင့် လင်းသဒါ္ဒ သီဟနောက်နားသို့ တိုးကပ်လာပြီး လက်ပြန်ကြိုးကို ဖြေပေးသည်။ ခေါင်းကိုငဲ့ကာ လင်းသဒ္ဒါကို ကြည့်ချင်ပေမယ့် သူ့ရှေ့မှာ ရန်လိုသည့် အသွင်နှင့် ရှိနေသည့် ဦးဗျဂ္ဂကြောင့် သီဟ လှည့်ကြည့်ခွင့်မရ။ သတိကို မလွတ်တမ်းထားပြီး လက်ပြန်ကြိုးပြေသွားသည့် လက်နှစ်ဖက်ကို ပွတ်သပ်နေမိသည်။

"မင်းက .. ကျုပ်တို့ အမျိုးအနွယ်တွေကိုတောင် သတ်နိုင်တယ်ဆိုတော့ ဘယ်လောက် အရည်အချင်းရှိလဲ စမ်းလိုက်ရအောင် ..."

"ဗျဂ္ဂ !!! ..."

ဦးသိဒိ္ဓဆီမှ တားမြစ်သံလိုလို အသံထွက်လာသည်။ ဦးဗျဂ္ဂသည် ခေါင်းဆောင်၏ အသံကို ကြားပေမယ့် ဂရုမစိုက်သည့်အလား မာန်ဖီသံပြုသည်။ ဝံပုလွေတစ်ကောင်နှင့် လက်နက်မဲ့ သတ်ပုတ်ဖို့ဆိုတာ တော်တော်စွန့်စားရမည့် ဖြစ်ရပ်မို့ ပတ်ဝန်းကျင်မှ အကူအညီရလိုရညား သီဟ ဘေးကို ကြည့်မိသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် သူ ထူးခြားမှုတစ်ခုကို သတိပြုမိသည်။ ဦးသိဒိ္ဓတို့ ထွက်လာရာ အိမ်ကြီး၏ ခေါင်းမိုးထက်တွင် ထူးထူးဆန်းဆန်း ငှက်တစ်အုပ် တိတ်တဆိတ် လာနားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အားလုံးသော ဝံပုလွေများသည် သီဟနှင့် ဦးဗျဂ္ဂ၏ ရန်ပွဲကို စောင့်ကြည့်နေမှုကြောင့် ထိုအချက်ကို သတိပြုမှုဟန် မတူ။ ထိုအခိုက် ဂီးခနဲ အော်သံနှင့်အတူ ငှက်တစ်ကောင်သည် အိမ်ခေါင်းမိုးထက်မှ လျှင်မြန်လှသည့် အဟုန်နှင့် ဝဲပျံကာ ဆင်းလားသည်။

"ဦးသိဒိ္ဓ .. သတိထား !!! ..."

အဖြစ်အပျက်က မြန်ဆန်လွန်းလှသည်။ သီဟဆီမှ ဝမ်းခေါင်းသံနှင့် အော်ဟစ်သံ ထွက်လာပြီးနောက် သူ့ကိုယ်သည် မြေကြီးပေါ် လှိမ့်ထွက်ကာ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် လင်းသဒ္ဒါထောင်ထားခဲ့သည့် ရိုင်ဖယ်ဆီသို့ ရောက်သွားလေသည်။ သီဟ လက်ထဲ ရိုင်ဖယ်ရောက်သွားပြီနောက် စက္ကန့်ပိုင်းမခြား မောင်းတင်လိုက်ပြီး သူ့သေနတ်ပြောင်းက ဦးသိဒိ္ဓ၏ ခေါင်းတည့်တည့်သို့ ချိန်ရွယ်လိုက်သည်။ ကျယ်လောင်သည့်အသံနှင့်အတူ သူ့သေနတ်ပြောင်းဝမှ ကျည်ဆံတစ်တောင့် ပြေးထွက်သည်။ ဖန်းခနဲ အသံနှင့်အတူ ဦးသိဒိ္ဓ၏ ခေါင်းပေါ်တွင် သွေးနီတွေ ပေကျံသွားသည်။ သို့သော် ဝံပုလွေကြီး ဦးသိဒိ္ဓမြေပြင်ပေါ်သို့ လဲပြိုမသွားပါ။ သူ့ဘေးနားသို့ ဖုန်းခနဲ မြည်ကာ ပြုတ်ကျလာသည့် ချွန်ထွက်နေသော အစွယ်များနှင့် ငှက်သဏ္ဍန် သတ္တဝါကို အလန့်တကြား ငုံ့ကြည့်နေသည်။

"မှင်စာတွေဟေ့ .... အားလုံး အသင့်ပြင် !! ..."

ဦးဗျဂ္ဂ၏ အော်ဟစ် သတိပေးသံကြောင့် အံ့အားသင့်ကာ ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်နေကြသော ဝံပုလွေတွေ အားလုံးသတိဝင်လာကြသည်။ သို့ပေမယ့် သူတို့၏ ပြင်ဆင်မှုက နောက်ကျနေလေပြီ။ ဦးဗျဂ္ဂ၏ အသံမှ မဆုံးသေး ဒါဇင်ပေါင်းများစွာသော မှင်စာဆိုသည့် အကောင်တွေသည် ပျံဝဲကာ ဝံပုလွေတွေဆီကို ရောက်လာကြပြီ ဖြစ်သည်။

"ဂီး ...ဂီး ... ဂါး .. ဂါး .. အူ .. ဝူး ... "

ကွင်းပြင်တစ်ခုလုံး အမျိုးအသွင်မတူသော သတ္တဝါအုပ်စု နှစ်စု၏ တိုက်ခိုက်မှုအသံများနှင့် ဖုံးလွှမ်းသွားသည်။ သမန်းဝံပုလွေတွေ၏ ခုခံမှုက အားမာန်အပြည့်နှင့် ဖြစ်သော်လည်း မျောက်ပျံလိုလို၊ ငှက်ပျံလိုလို သတ္တဝါများ၏ တိုက်ခိုက်မှုက ပို၍လျှင်မြန်လှသည်။ ချွံထက်လှသည် သူတို့၏ လက်သည်း၊ သွားစွယ်များနှင့် ဝံပုလွေတို့၏ ဦးခေါင်းကိုအရအမိကိုက်မိသွားလျှင် ဝံပုလွေတွေသည် ခုခံနိုင်စွမ်းမရှိဖြစ်ရသည်ကို တိုက်ပွဲတွင် ဝင်မပါသေးသည့် သီဟ သတိထားမိသည်။ ထို့အပြင် မှင်စာဆိုသည့် အကောင်တွေသည် တောင်ပံစွမ်းအားနှင့် တစ်နေရာမှတစ်နေရာသို့ အလျှင်အမြန် ကူးသန်းသွားလာနိုင်ရာ ၎င်းတို့၏ လှုပ်ရှားမှုကို မှန်းဆဖို့ ခဲယဉ်းလေသည်။ ဦးသိဒိ္ဓတို့ဘက်မှ အရေအတွက်များသော်လဲ လှစ်ခနဲဝင်၊ လှစ်ခနဲ ပျံတက်သွားသည့် မှင်စာတွေကို မိမိရရ မတုံ့ပြန်နိုင်သေးပေ။

လင်းသဒ္ဒါ၏ လက်မှ ဓါးရောင်သည် နေရောင်အောက်တွင် တလက်လက်နှင့် တောက်ပနေသည်။ သူမ၏ လှုပ်ရှားဟန်သည် ဝံပုလွေတစ်ကောင်နှင့် မတူပဲ ကျွမ်းကျင်သော ဓါးသမားတစ်ယောက်၏ လှုပ်ရှားမှုနှင့်တူသည်။ Azumi ဆိုသည့် ဆာမူရိုင်းမအလား ထင်ရသည်။ သူမဓါးရှေ့သို့ ရောက်လာသော မှင်စာများသည် လင်းသဒ္ဒါ၏ တုံ့ပြန်မှုကြောင့် အောင်မြင်မှုမရသေးပါ။ အချို့အကောင်များသည် ဓါးချက်မိကာ အသက်နှင့်ကိုယ် ကင်းကွာသွားကြရသည်က များသည်။ သီဟ ကြည့်နေစဉ်မှာပင် လင်းသဒ္ဒါသည် ခုန်၍ သူမ အဖေ၏ နောက်ကျောကို အလစ်ဝင်တိုက်သည့် မှင်စာတစ်ကောင်ကို လေထဲမှာပင် ခုတ်ချလိုက်သည်။

"လင်းသဒ္ဒါ .. နောက်မှာ !!! .. "

"ဖန်း ..."

သီဟ လက်ထဲရှိ ရိုင်ဖယ်မှ ဒုတိယအကြိမ်အဖြစ် သေနတ်သံထွက်သွားစဉ်တွင် လင်းသဒ္ဒါ၏ နောက်ဖက်သို့ ပျံဆင်းလာသည့် မှင်စာ၏ ခေါင်းသည် တစစီဖြစ်ကာ မြေကြီးပေါ်သို့ ပြုတ်ကျသည်။ လင်းသဒ္ဒါ သီဟကိုကျေးဇူးတင်သည့် အကြည့်နှင့် လှမ်းကြည့်သည်။ သီဟ သူမ၏အကြည့်ကို နားလည်သည့်ဟန်နှင့် ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ သူ့ရိုင်ဖယ်ဆီမှ သေနတ်သံများက ဆက်တိုက်ဆိုသလို ထွက်လာသလို၊ လူကိုယ်တိုင်လဲ မှင်စာတွေဝဲပျံနေရာတလျှောက် တိုးဝင်ကာသွားသည်။ ကွန်မိုဒိုတပ်သား မောင်သီဟ တိုက်ပွဲခေါ်သံနောက်သို့ လိုက်ပါသွားချေပြီ။

သီဟ၏ လက်က သူ့စိတ်ကြိုက်အနေအထားအတိုင်း ရှိနေသော်လဲ၊ ဘယ်ခြေထောက်ကမူ စိတ်ဆောင်သလောက် လိုက်ပါနိုင်ခြင်းမရှိပါ။ ဝံပုလွေ အကိုက်ခံထားရသည့်အပြင်၊ ခရီးမိုင်တော်တော်များ လင်းသဒ္ဒါဆွဲခေါ်ရာနောက်သို့ မနေမနား လိုက်လာခဲ့ခြင်း အကျိုးဆက်ကြောင့် အခုလိုလို လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ပြုမူရသည့်အချိန်တွင် သွေးများစီးကျပြီး မခံမရပ်နိုင်အောင် ပြန်နာကျင်လာသည်။ သီဟ အံတင်းတင်းကျိတ်ထားရင်း သူ့ရင်ပတ်ကို ဝဲကာထိုးသုတ်သည့် မှင်စာတစ်ကောင်ကို ပစ်ထည့်လိုက်သည်။ မှင်စာသည် သီဟရှေ့တည့်တည့် ခြောက်လက်မလောက်အလိုတွင် မြေပြင်ပေါ်သို့ ပြုတ်ကျသည်။ ချက်ချင်း မသေသေးပဲ ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်ဖြစ်နေသည်။ သီဟ ရိုင်ဖယ်ပြောင်းဝမှ နောက်ထပ် ကျည်ဆန်တစ်တောင့် ထွက်သွားသည်။

"အား ... အမေရေ .. လုပ်ပါဦး ..."

ရုတ်တရက်ဆိုသလို တဲငယ်တစ်ခု၏ နောက်ဘက်နားမှ စူးရှသည့် အော်သံတစ်ခု ထွက်လာသည်။ သူနှင့် အနီးကပ်ဆုံးဖြစ်နေသဖြင့် သီဟ ထော့နဲ့ထော့နဲ့နှင့် ဖြစ်နေသည့်တိုင် အသံကြားရာသို့ ရောက်အောင် သွားသည်။ တွေ့ရသည့် မြင်ကွင်းက ကြည့်လို့မကောင်း။ မှင်စာတစ်ကောင်သည် ကလေးမလေးတစ်ဦး ကျောကုန်းပေါ်နားကာ ဦးခေါင်းကို ထိုးဖောက်ဟန်ပြင်နေသည်။ ကလေးမလေးသည် ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နှင့် သူမကိုယ်ပေါ်တွင်ရှိနေသော မှင်စာကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် အတင်းတွန်းကန်ဖယ်ရှားနေမှုကြောင့်သာ ထိုမှင်စာစုတ် အခုထက်ထိ မအောင်မြင်ခြင်းဖြစ်သည်။ သီဟ လက်နှေးမနေချေ။ သူ့သေနတ်မှ ကျည်ဆံထွက်သွားသည်နှင့် မှင်စာခမျာ ဘာဖြစ်မှန်းမသိပဲ အသက်ပျောက်သွားသည်။

"ကလေး မကြောက်နဲ့တော့.. ဒဏ်ရာတွေရော ရသေးလား .."

သီဟ၏ အမေးကို ကြောက်ရွံ့မှု မပြေသေးသည့် ကလေးမလေးသည် ခေါင်းကိုခါယမ်း၍သာ ဖြေပြနိုင်ရှာသည်။ သီဟ ကလေးမလေး၏ လက်ကိုဆွဲ၍ အနီးရှိ တဲတံခါးကို ပြေးဖွင့်သည်။ တံခါးပွင့်သွားသည်နှင့် ကလေးမလေးကို တဲထဲသို့ တွန်းသွင်းလိုက်ပြီး ..

"ကလေး .. မင်း ဒီမှာပဲနေ .. တံခါးကို လုံအောင် ပိတ်ထား .. မင်းသိတဲ့လူ လာခေါ်မှ ဖွင့်ပေး .. ကြားလား .."

သီဟ မှာသင့်သည်ကို မှာပြီးနောက် တိုက်ခိုက်သံများ ကြားနေရဆဲ ဖြစ်သည့် ရွာလမ်းမဆီသို့ ဦးတည်ကာ ထွက်လာခဲ့သည်။ သီဟ ရွာလမ်းမဆီသို့ ပြန်ရောက်လာချိန်တွင်မူ တိုက်ပွဲက တစ်မျိုးတစ်ဖုံ ပြောင်းလဲသွားပြီ ဖြစ်သည်။ သီဟ ဝင်ပါလိုက်မှု၏ အကျိုးဆက်ကြောင့် ဝံပုလွေတွေသည် အပေါ်စီးမှရနေတာ တွေ့ရသည်။ သီဟ မြေပြင်ပေါ် မုဆိုးဒူးထောက်ထိုင်ပြီး ရိုင်ဖယ်ကို အကျအနချိန်ကာ ပျံဝဲနေသည့် မှင်စာတစ်ကောင်ကို ပစ်ထည့်လိုက်သည်။ ရိုင်ဖယ်သေနတ်သံက ကျယ်လောင်စွာထွက်ပေါ်သည်။

"မှင်စာတွေ .. ပြေးပြီဟေ့ ... ဝေး .. ဟေး .... ဟေး ..."

သီဟ၏ သေနတ်သံက တိုက်ပွဲကို ရပ်စဲလိုက်သည်နှင့်တူသည်။ ကျန်နေသေးသည့် မှင်စာတွေသည် အခြေအနေမဟန်တော့သည်ကို ရိပ်မိသည့်အလား ဆက်လက်မတိုက်ခိုက်တော့ပဲ ဝံပုလွေတောင်ကြားထဲမှ ပျံသန်းထွက်ခွာသွားသည်ကို တွေ့ရသည်။ ဝံပုလွေတွေ၏ အားရဝမ်းသာစွာ အော်ဟစ်သံများက နေရာအနှံ့မှ ပေါ်ထွက်လာသည်။ မှင်စာတွေ ဆုတ်ပြေးသွားပြီဆိုတာကို သိလိုက်သည်မို့ သီဟတစ်ယောက် အားမာန်တင်းထားသမျှ လျှော့ချလိုက်သည်။ သီဟ၏ ရိုင်ဖယ်သည် မြေကြီးကို ထောက်လျက်သား စိုက်ကျသည်။ ရိုင်ဖယ်နည်းတူ သူ့ဦးခေါင်းသည်လဲ ငိုက်စိုက်ကျ၍သွားသည်။ သူ့နားထဲတွင် နောက်ဆုံးကြားရသည့် အသံက လင်းသဒ္ဒါ၏ စိုးရိမ်တကြီး အော်ဟစ်သံပင်။ ထို့နောက်တွင်တော့ သီဟတစ်ယောက် ဘာဆိုဘာမှ မသိတော့ပေ။

**************************************************

နှာခေါင်းထဲတွင် စူးရှသည့် စိမ်းရွှေရွှေအနံ့ကို ရသည်။ သီဟ မျက်လုံးကို ကြိုးစားပြီး ဖွင့်သည်။ ပထမဆုံး သတိထားမိသည်က သူရောက်နေသည့်နေရာ၏ ထူးခြားမှု။ သီဟ သစ်လုံးအိမ်တစ်ခုအတွင်းသို့ ရောက်နေတာဖြစ်သည်။ သို့သော် သူရောက်နေသည့် အိမ်သည် သာမန်အိမ်ဖြစ်ဟန်မတူ။ သူလဲလျောင်းနေရာ၏ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်တွင် အရောင်အမျိုးမျိုးရှိသော အရည်များတပွက်ပွက်ဆူနေသော အိုးငယ်အချို့ကို တွေ့ရသည်။ စိမ်းရွှေရွှေ အနံ့သည် ထိုအိုးတွေဆီမှ ထွက်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ သီဟ သူ့ကိုတင်ထားသည့် ကုတင်ပေါ်မှ ထဖို့ပြင်သည်။ လက်တစ်ဖက်ကို တစောင်းထောက်ပြီး ထမည့်ဟန်ပြုခိုက်တွင်ပင် တဲတံခါးဝမှ အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ပေါ်လာသည်ကို တွေ့ရသည်။

"မောင်သီဟ .. အရမ်းမထနဲ့နော် .."

သူ့နာမည်ကို တပ်အပ်ခေါ်ပြီး တဲထဲဝင်လာသည့် အမျိုးသမီးကြောင့် သီဟ မထသေးပဲ စူးစမ်းသလို လှည့်ကြည့်သည်။ အမျိုးသမီးသည် လင်းသဒ္ဒါလိုမျိုး လူတစ်ပိုင်း၊ ဝံပုလွေတစ်ပိုင်း အနွယ်ဖြစ်သည်။ ပြေပြစ်သောကိုယ်ဟန်ရှိယုံမက မျက်နှာကလဲ အတော်ပင် ချောမောလှသည်။ သို့သော် သတ်လတ်ပိုင်းအရွယ်ရှိသည့် ထိုအမျိုးသမီးသည် လင်းသဒ္ဒါနှင့်မတူပဲ တစ်ခုထူးခြားသည်။ လင်းသဒ္ဒါ၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် အမွေးအမှင်နည်းသလောက် အခုအမျိုးသမီးချော၏ ကိုယ်ပေါ်တွင်မူ နီညိုရောင်အမွေးများသည် ပြည့်နှက်ကာ ရှိနေသည်။ ရုတ်တရက်ကြည့်လိုက်လျှင် ကိုယ်ကျပ်ဝတ်စုံကို ဝတ်ထားသည်နှင့်တောင် တူလှသည်။ သူမကိုယ်၏ အရေးပါသော အစိတ်အပိုင်းများကိုမူ အစိမ်းရောင်ဝတ်လွှာတစ်ခုနှင့် ဖုံးကာထားသဖြင့် သီဟမမြင်ရချေ။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ဒါ .. ဝံပုလွေဟု သိနေသည့်တိုင် ရင်သပ်ရှူမောဖွယ် အမျိုးသမီး၏ ပုံစံကြောင့် သီဟ စိတ်ထဲတစ်မျိုးတစ်မည်တောင် ဖြစ်သည်။

"ကျမနာမည် သူဇာပါ .. ဘယ်လိုလဲ ရှင့်ဒဏ်ရာတွေ သက်သာရဲ ့လား ..."

အနားရောက်လာသည့် အမျိုးသမီးချောထံမှ ရင်းရင်းနှီးနှီး မေးသံကြောင့် သီဟ စိတ်ထဲ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် စိတ်သက်သာရာရမိသည်။ တော်ပါသေးသည်။ သူ့ကိုလိုလားဟန် မရှိသည့် ဝံပုလွေတွေ၏ လောကတွင် အနည်းဆုံး ဒီအမျိုးသမီးကတော့ သူ့ဘက်မှာ ရှိဟန်တူသည်။ သီဟ မသူဇာ၏ အမေးကြောင့် သူ့ဘယ်ဘက်ခြေထောက်ရှိ ဒဏ်ရာကိုသတိရပြီး အသာလှုပ်ကြည့်မိသည်။ ဝံပုလွေအကိုက်ခံထားရသည့်နေရာက နာကျင်မှုကိုမခံစားရ။ ခပ်ထုံထုံဖြစ်နေသလိုသာ ခံစားရသည်။ သီဟ မသူဇာကို မေးခွန်းထုတ်သည့် အကြည့်နှင့်ကြည့်သည်။

"ဟုတ်တယ် .. မောင်သီဟ .. ဒဏ်ရာတွေကို ကျမဆေးစည်းပေးထားတာ .. အခုလဲ နောက်ထပ် ဆေးလိမ်းဖို့ကိစ္စ ကျန်သေးလို့ ကျမပြန်လာခဲ့တာ ..."

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် .. မသူဇာ .."

"သူဇာလို့ပဲ ရင်းရင်းနှီးနှီးခေါ်ပါလား .. မောင်သီဟ .. အဲဒါမှ မောင်သီဟစိတ်ထဲ တစ်မျိုးဖြစ်တယ်ဆိုလဲ မမလို့ခေါ်လို့ရပါတယ် ဟင်း .. ဟင်း .. နောက်ပြီး တကယ်တမ်း ကျေးဇူးတင်ရမယ်ဆိုရင် .. ကျမက ကျေးဇူးတင်ရမှာပါ .."

မသူဇာ၏ စကားကို သီဟ နားမလည်။ မေးခွန်းထုတ်ရန်ပြင်သည်။ သို့ပေမယ့် အနားတိုးလာပြီး ရင်ပတ်ရှိ သူ့အကျင်္ ီကျယ်သီးတစ်လုံးကို လှမ်းဖြုတ်လိုက်သည့် မသူဇာ၏ အပြုအမူကြောင့် သူ့မေးခွန်းက အပြင်ရောက်မလာပါ။ နီညိုရောင်သားမွေးများရှိကာနေသည့်တိုင် သွယ်လျသည့် မသူဇာ၏ လက်ချောင်းလေးတွေ လှုပ်ရှားနေမှုကို ကြောင်တက်တက်နှင့် စိုက်ငေးနေမိသည်။ မသူဇာသည် သီဟ၏ အဖြစ်အပျက်ကို ရိပ်မိဟန်တူသည်။ ပြုံးစစနှင့်သူ့ကိုကြည့်ရင်း သီဟ သိချင်နေသည့် အဖြေကိုပေးသည်။

"ကျမ ကျေးဇူးတင်ရမယ်ဆိုတာကတော့ မောင်သီဟက ကျမသမီးလေးကို ကယ်ခဲ့လို့ပါ .. ကျမသမီးလေးက မောင်သီဟ ပေးတဲ့အသက်ပဲ ရှိတော့တာပါ .."

သီဟ သဘောပေါက်သွားသည်။ လတ်စသတ်တော့ တဲငယ်၏နောက်ကျောတွင် ကယ်ခဲ့သည့် ကလေးမလေး၏ အမေဆိုတာ မသူဇာကိုး။

"ဪ  .. ဒီလိုကိုး .. သူဘယ်လိုနေသေးလဲ မမ .. ဒဏ်ရာတွေတော့ ရခဲ့ဟန် မတူဘူး .."

"သမီးလေးရဲ ့အခြေအနေကို မေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးပါပဲ မောင်လေး .. သမီးလေး နေကောင်းပါတယ် .. ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး မောင်လေးရဲ ့အပြုအမူကို တစ်ရွာလုံးမှာ ပြောလို့မဆုံးဖြစ်နေကြတယ် ... တော်တော်များများ သမန်းဝံပုလွေတွေကတော့ မောင်လေးရဲ ့သတိ္တနဲ့ စွမ်းရည်ကို အံ့ဩနေကြတယ် .."

မသူဇာသည် ပိုမိုရင်းနှီးသည့် အသံနှင့် သီဟ၏ ကူညီမှုကို ထုတ်ဖော်ချီးကျူးသည်။ သို့သော် သီဟစိတ်ထဲ ဘယ်လိုမှ မနေ။ အမှန်တကယ်ဆိုလျှင် ဒီပွဲတွင် သူဝင်ပါစရာအကြောင်းမရှိ။ လင်းသဒ္ဒါကို ကူညီချင်သည့် စိတ်ကြောင့်သာ သူဝင်တိုက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သီဟစိတ်ထဲ လင်းသဒ္ဒါ၏ မျက်နှာလှလှလေးက ပေါ်လာသည်။ သူ၏ အတွေးသည် မျက်နှာတွင်ပင် ရပ်မသွား။ မျက်နှာလှလှလေး၏ နောက်ဆက်တွဲအဖြစ် ကျစ်လျစ်တောင့်တင်းစိုပြည်သည့် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ပြေးမြင်ယောင်သည်။ သူ့စိတ်တွေ လှုပ်ရှားလာသည်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ဆိုသလို ထိုအချိန်မှာပင် မသူဇာ၏ လက်က သူစစ်ဘောင်းဘီ၏ ခါးပတ်ခေါင်းဆီသို့ ရောက်လာသည်။

"မောင်လေး .. ဆေးလိမ်းဖို့အတွက် မမကို ဒါကြီး ဖြုတ်ပေးပါဦး .. မမ မလုပ်တတ်ဘူး .. "

ကနွဲ့ကလျနှင့် ပြောသည့် မသူဇာ၏ စကားသံကြောင့် သီဟ စိတ်က လင်းသဒ္ဒါဆီကနေ လက်ရှိအခြေအနေသို့ ပြန်ရောက်လာသည်။ မသူဇာ၏ တောင်းဆိုမှုအတိုင်း သူ၏ ခါးကိုကြွကာ ခါးပတ်ကို ချွတ်ပေးလိုက်သည်။ မသူဇာ၏လက်က သူ့ဘောင်းဘီ၏ တစ်ဖက်တစ်ချက်ကိုဆွဲကိုင်လာပြီး အောက်ကိုဆွဲချသည်။

"အယ် .. မောင်လေးက ဒီလိုတောင် ဖြစ်နေတာလား .. မမ ဆေးလိမ်းပေးမယ့်ထဲမှာ ဒါမပါဘူးလေ .."

မသူဇာက နောက်ရွှတ်ရွှတ်ပြောသည့်တိုင် သီဟ မျက်နှာပူသလို ဖြစ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ၏ အကြောင်းကို စိတ်ကူးယဉ်နေမှု၏ အကျိုးဆက်ကြောင့် သူ့လိင်တံသည် စိတ်ထကာ မာတောင်နေသည်။ ဘောင်းဘီကို မသူဇာ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်နှင့် သကောင့်သားက ခေါင်းထောင်နေချေသည်။

"ကဲပါ မထူးတော့ပါဘူး ... မမသမီးကို ကယ်ခဲ့တဲ့ ကျေးဇူးအတွက် မမပြန်ဆပ်တယ်လို့ပဲ သဘောထားလိုက် .."

"အာ .. မမ .. မ . ဟုတ် .."

မသူဇာ၏ လိုက်လျောမှုကို ငြင်းဆန်ဖို့ ကြိုးစားသည့် သီဟတစ်ယောက် သူ့လိင်တံကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည့် သူမလက်၏ အတွေ့ကြောင့် စကားစတွေ ရပ်ဆိုင်းကုန်သည်။ သီဟထင်ထားသည်က မသူဇာတို့ သမန်းဝံပုလွေတွေ၏ လက်သည် ကြမ်းတမ်းမည်လို့။ သို့သော် အခု သူ့လိင်တံဆီမှ ခံစားရသည့် အတွေ့က သူထင်သလို မဟုတ်ကြောင်း သက်သပြနေသည်။ ပြောရမည်ဆိုလျှင် ပို၍တောင် အရသာရှိသေးသည်ဟု ဆိုရမည်။ နီညိုရောင်အမွေးလေးတွေသည် နူးညံ့လွန်းလှပေရာ သူ့လိင်တံကို ကတ္တီပါစနှင့် ထုတ်ထားသလို ခံစားရသည်။ မသူဇာ၏ လက်က လှုပ်ရှားလာသည်နှင့်အမျှ သူ့လိင်တံသည် တမဟုတ်ချင်း ထွားတက်လာသည်။

"ဒီလောက်ဆိုရင် .. မောင်လေး အသင့်ဖြစ်ပြီ မှတ်လား ..."

သီဟ လိင်တံက စံချိန်မှီပြည့်မာလာသည်နှင့် မသူဇာသည် သူလဲလျောင်းနေရာ ကုတင်ခြေရင်းသို့ စွင့်ခနဲတက်လာပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ် မိုးကြည့်ပြီးမေးသည်။ သီဟ ဘာဖြေလို့ ဖြေရမှန်းမသိ။ သူ့အဖြစ်ကိုလဲ သူမယုံနိုင်ဖြစ်နေသည်။ သူအရင်တုန်းက မိန်းကလေးတွေနှင့် ချစ်တမ်းဝင်ဖူးသည့်တိုင် ထိုသူများသည် လူသားမလေးတွေ။ အခုဟာက သမန်းဝံပုလွေမ။ သောက်ကျိုးတော့နည်းပြီ ထင်ပါရဲ ့။

"မမ .. ကျနော် ... ကျ .. နော် .."

အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့နှင့် စကားစဖို့ ကြိုးစားသည့် သီဟတစ်ယောက်၊ သူမကိုယ်ပေါ်ရှိ အစိမ်းရောင်ဝတ်ရုံလွှာကို ဖယ်ရှားလိုက်သည့် မသူဇာ၏ အပြုအမူကြောင့် ဒုတိယအကြိမ် သူပြောမည့် စကားကို မဆက်နိုင်။ အစောပိုင်းတုန်းက သူသိချင်နေသည့် မသူဇာ၏ ဝတ်ရုံလွှာအောက်မှ အစိတ်အပိုင်းတွေကို မြင်လိုက်ရချိန်တွင် ရင်ခုန်နှုန်းမြန်လာသလို၊ ကျေနပ်သလိုလဲ ခံစားရသည်။ မသူဇာတို့ သမန်းဝံပုလွေတစ်ပိုင်းတွေသည် အခြားနေရာများတွင် ဘယ်လောက်ပင် ဝံပုလွေနှင့်တူနေတူနေ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သောနေရာများတွင်တော့ လူသားမိန်းကလေးများနှင့်မခြားတူညီလှသည်။ မသူဇာ၏ ရင်အစုံသည် ဖြူစင်ဝင်းမွတ်စွာ ရှိနေသည်။ ထို့အပြင် ကလေးအမေဖြစ်လို့လားမသိ။ နို့အုံတွေက အုန်းသီးခြမ်းတစ်လုံးစာလောက် အသာလေးရှိပြီး နို့သီးခေါင်းတွေက တော်တော်လေးစူထွက်နေသည်ကိုတွေ့ရသည်။ သီဟ ပါးစပ်မှ အသံမထွက်လာသည့်တိုင် လက်ကမူ အလိုလို လှမ်းပြီးသားဖြစ်သွားလေတော့သည်။

ကိုင်ရတာ အိအိထွေးထွေးရှိလှပါသည်။ စစ်ဆင်ရေးကာလမို့ သီဟတစ်ယောက် ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်နှင့် မထိတွေ့ရသည်မှာ လအတော်ချီ ကြာနေပြီဖြစ်သည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် မသူဇာ၏ နို့အုံမို့မို့ကြီးတွေကို သူလက်နှင့်ဆုပ်နယ်မိသည့်နောက် သူ့ခေါင်းထဲတွင် တခြားဘာအကြောင်းအရာမှ ရှိမနေတော့ချေ။ မျက်နှာတည့်တည့်တွင် ရောက်လာသည့် နို့ကြီးတစ်လုံးကို လက်နှင့်ဆွဲယူမိပြီး ခေါင်းကိုကြွ၍ ငုံစုပ်သည်။

"အင်း .. မောင်လေးရယ် .. ကောင်းတယ်ကွယ် .. အင်း .. စုပ်  .. စုပ်စမ်းပါ .."

မသူဇာထံမှ တုန်ခိုက်ခိုက်နှင့် ညည်းသံပေါ်လာသည်။ ထို့အပြင် သူမကိုယ်ရှေ့ပိုင်းကို ငိုက်ကာ သီဟ နို့စို့လို့အဆင်ပြေအောင်လဲ ပြုလုပ်ပေးသည်။ သူမ၏လက်တစ်ဖက်ကမူ နောက်ပြန်ယှက်ပြီး သီဟ၏ လိင်တံကို မလွတ်တမ်းပွတ်ပေးနေသည်။ နို့စို့သံ တပြွတ်ပြွတ်နှင့် မသူဇာ၏ အရသာတွေ့၍ ညည်းသံ တအင်းအင်းက ပြိုင်တူပေါ်ထွက်လာသည်။

"မောင်လေးရယ် ... မမ မရတော့ဘူး .. အထဲထည့်လိုက်တော့မယ် .."

တအောင့်ကြာသောအခါ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပြီမို့ မသူဇာ သီဟကို ခွင့်တောင်းသလို ပြောဆိုရင်း သူမ၏ တင်ပါးကြီးကို သူ၏ ဆီးစပ်ပေါ်သို့နေရာရွှေ့သည်။ ကိုယ်ကိုမတ်ကာ နေရာယူလိုက်သည်မို့ နို့သီးခေါင်းစူစူလေးနှစ်ခုက သီဟ ပါးစပ်မှ ကွာသွားသည်။ နို့သီးခေါင်းနှစ်ခုသည် သီဟ၏ တံတွေးရောင်နှင့် တောက်ပြောင်နေသည်မှာ ရေဆေးထားသော သပြေသီးညိုကြီး နှစ်ခုအလားထင်ရသည်။ သီဟ သူ့လက်ကိုဆန့်တန်းပြီး နို့သီးခေါင်းတစ်ခုချင်းကို လက်ညိုးနှင့်လက်မညှပ်ကာ ပွတ်ကစားသည်။

"အီး ... အား ... မောင်လေး .."

မသူဇာတစ်ယောက် အရသာတွေ့သည်ဟန်နှင့် မျက်တောင်လေးများ မှေးကျကာ ညည်းညူသည်။ ထို့နောက် သူမသည် အချိန်ဆိုင်းမနေတော့ပဲ တင်ပဆုံကို ကြွလိုက်ပြီး သီဟ၏ လိင်တံကို အပေါက်ဝနှင့်တေ့သည်။ အံကိုက်ဖြစ်ပြီဆိုသည်နှင့် မသူဇာ၏ တင်ပါးကြီးက အိခနဲ ပြန်ကျလာသည်။

"အီး ... မမရယ် ..."

ဒီတစ်ခါ ညည်းညူသံထွက်လာရသူက သီဟဖြစ်သွားသည်။ သီဟ၏ လိင်တံသည် စံချိန်မှီအဆင့်ဝင်အောင် ကြီးထွားလှသည်။ သို့ပေမယ့် မသူဇာကမူ တစ်ချက်တည်းနှင့် သူ့လိင်တံကို အဆုံးဝင်အောင် စွမ်းဆောင်နိုင်ခဲ့သည်။ တစ်ချက်တည်းနှင့် ဒါရိုက်ဟစ်မို့ သီဟတစ်ယောက် အရသာအကြီးအကျယ်တွေ့သည်။ ထို့အပြင် မသူဇာ၏ အဖုတ်သည် ကလေးအမေသာဆိုသည်၊ အချောင်ကြီးဖြစ်မနေပဲ အနည်းငယ်ကျဉ်းကျပ်နေသေးသည်ဟု ဆိုလို့ရသည်။ အတွင်းသားနုနုလေးများကို ပွတ်တိုက်ကာ ဝင်သွားသည့် အတွေ့က ဒီအချက်ကို ဟုတ်မှန်ကြောင်း ပြနေသည်။ သီဟ၏ လက်က နို့အုံကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်နေရာမှ သူမ၏ ခါးဆီသို့ နေရာရွှေ့သည်။ ထို့နောက်တွင်မူ ...

"အီး ... ကောင်းတယ် ... မောင်လေး ... ဗြစ် ... ဗြစ် ... ဖတ် ... ဖတ် ... အင့် ... အင့် .. အီး .."

မသူဇာက လက်နောက်ပြန်ထောက်ကာ အားတက်သရောဆောင့်နေသလို၊ သီဟကလဲ မသူဇာ၏ ခါးကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ကာ ဆွဲဆောင့်သည်။ သူ့လိင်တံသည် တဗြစ်ဗြစ် တစွိစွိမြည်၍ အထဲကိုဝင်သွားလိုက်၊ အပြင်ကို ပြန်ထွက်လာလိုက် ဖြစ်နေသည်။ အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ လိင်အင်္ဂါနှစ်ခု၏ ပွတ်တိုက်မှုက မြန်ဆန်လာသလို၊ နှစ်ဦးသားဆုံစည်းရာ သီဟ၏ ဆီးစပ်ပေါ်တွင်လဲ အရည်တွေက အိုင်ထွန်းမတတ်စိုရွှဲလာသည်။

"မောင်လေး  .. မြန်မြန် .... မမပြီးတော့မယ် ..."

မသူဇာဆီမှ ညည်းသံက အရိုင်းဆန်သံတွေပေါက်လာသည်။ သူမတကိုယ်လုံးသည်လဲ လေပြင်းမုန်တိုင်းတိုက်ခတ်ခံရသည့်အလား ထိမ်းမနိုင် သိမ်းမရ ယိမ်းခါသည်။ ရုတ်ချည်းဆိုသလို သူမ၏ကိုယ်သည် ရှေ့သို့ကိုင်းကျလာသည်။ ဒူးခေါင်းနှစ်ဖက်ကို အားပြုကာထောက်ပြီး ဖန်းခနဲ ဖန်းခနဲမြည်အောင်ပင် နောက်ပြန်ပစ်ဆောင့်သည်။ သီဟကိုယ်တိုင်လဲ သူ၏ခြေထောက်ကို ကုတင်ပေါ်ထောက်ကာ ကျားကန်ကန်ထားယုံမက မသူဇာ၏ တင်ပါးကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး အားရပါးရဆွဲချပေးသည်။ အချိန်ကြာကြာ မစောင့်လိုက်ရ။ သူတို့နှစ်ဦး ပုံစံပြောင်းပြီး မိနစ်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာပင် သီဟ၏ ပြွန်ချောင်းမှ လရည်တွေကို အသားကုန် ပန်းထုတ်လိုက်မိသည်။ သူမအဖုတ်အနှံ့တိုးဝင်သွားသည့် သီဟ လရည်တွေကပင် မသူဇာပြီးဖို့ ဖန်တီးသလို ဖြစ်သွားရသည်။ သူမ၏ တင်ပါးကြီးကို နောက်ဆုံးအကြိမ်အဖြစ် အီးခနဲအော်ကာ ဖိချလိုက်ပြီးနောက် မသူဇာ သီဟကို ဖက်ကာ ငြိမ်ကျသွားလေရှာသည်။

**************************************

ကြီးမားကျယ်ပြန့်သည့် ကျောက်သားခန်းမတစ်ခု။ ရိုးရိုးတန်းတန်း ကျောက်ခန်းမတောင် မဟုတ်။ ကျောက်သားနံရံများတွင် ထွန်းညှိထားသော ဆီမီးတိုင်၏ အလင်းရောင်များ မရှိလျှင် မည်သို့မှ အထဲသို့ မြင်စရာအကြောင်းမရှိသည့် ကျောက်သားအနက်များနှင့် ဖွဲ့စည်းထားသော ခန်းမ ...။

တကိုယ်လုံး အနီရောင်အဆင်းရှိသည့် မှင်စာတစ်ကောင်သည် ခန်းမ၏ အလယ်ရှိ သလွန်လိုလိုပုံစံရှိသော ကျောက်ခုံတန်းတစ်ခုရှေ့တွင် ဒူးထောက်လျှက်ရှိသည်။ ၎င်း၏ သေးငယ်ကျဉ်းမြောင်းသော မျက်လုံးအစုံသည် တစ်စုံတစ်ခုကို ရှာဖွေနေဟန်နှင့် ကျီးကန်းတောင်းမှောက် ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဝေ့ကာကြည့်နေသည်။ သူ ဒီခန်းမထဲရောက်နေသည်မှာ အချိန်နာရီဝက်လောက် ရှိတော့မည်။ အခုထက်ထိ သခင်ဖြစ်သူ၏ အရိပ်အယောင်ကို မတွေ့ရသေး။ သူ့သခင်သည် သူ့ကို စိတ်ဆိုးနေပြီလား မသိ။ သူ့သခင်အကြောင်းတွေးမိသည်နှင့် မှင်စာ၏ အတွေးသည် ကြောက်လန့်မှုအတိနှင့် ပြည့်နှက်လာသည်။ သေမင်းနှင့် ရင်ဆိုင်တွေ့ရသည့်နှယ် သူ့တကိုယ်လုံး တုန်ရင်လာသည်။ ထိုအခိုက် ရုတ်ချည်းဆိုသလို သူ့တကိုယ်လုံး ရေခဲတိုက်ထဲ ရောက်သွားသည့်နှယ် အေးစိမ့်သလို ခံစားရသည်။ ကျောက်သားခန်းမထဲ ထွန်းညှိထားသည့် ဆီမီးတိုင်များ၏ အရိပ်သည် ကြောက်စရာ အရုပ်များသဖွယ် ယိမ်းယိုင်လှုပ်ရှားသွားပြီးနောက် မှင်စာနီ ဒူးထောက်ထားရာ သလွန်ရှည်တွင် အနက်ရောင်အရိပ်တစ်ခုသည် ဘွားခနဲ ပေါ်လာသည်။ အနက်ရောင် အရိပ်သည် လူသားသွင်ပြင်ဟန်ရှိသော်လဲ အသေအချာကြည့်လျှင် အခိုးအငွေ့များနှင့် ဖွဲ့စည်းထားသည့်အလား ထင်ရသည်။ မျက်နှာကိုမူ အချွန်သဖွယ်ရှိသော ဦးဆောင်းတစ်ခုက ကာထားသဖြင့် မည်သည့်သွင်ပြင်ရှိသည်ကို မှန်းဆရခက်လှသည်။ ပုံစံကို မြင်ရယုံနှင့် ထိတ်လန့်ချင်စရာကောင်းနေသည်။ သူကား ...

ယမရာဇာ ...

ယမရာဇာသည် သလွန်ပေါ်တွင် အခန့်သား ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီးနောက် သူ့ရှေ့တွင်ရှိနေသာ မှင်စာနီကို ငုံ့ကြည့်သည်။ မှင်စာနီသည် ယမရာဇာ၏ နီရဲဝင်းပြောင်နေသော မျက်လုံးအစုံကို မခံနိုင်သည့်နှယ် ခေါင်းကို ငုံလျှိုးသွားသည်။

"မောင်နီ .. မင်း တာဝန်ကို ကျေပွန်ရဲ ့လား ..."

ယမရာဇာ၏ လူသားအသံနှင့်မတူညီသော ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသည့် အသံသည် ခန်းမထဲ ဟိန်း၍ ထွက်သည်။ မောင်နီဟု အခေါ်ခံရသည့် မှင်စာနီ၏ ကိုယ်သည် ထိုအသံအကြား၌ ပို၍ တုန်လှုပ်လာသည်။

"ကျွန် .. ကျွန်တော်မျိုး .. သခင်ခိုင်းတဲ့အတိုင်း .. ဟိုလူသားနောက်ကို နောက်ယောင်ခံ လိုက်ခဲ့ပါတယ် ..."

အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့နှင့် ဖြေလိုက်သည့် မောင်နီ၏ အသံနောက်ကွယ်တွင် ဖုံးကွယ်ထားသော အကြောင်းအရာတွေ ရှိမှန်း ယမရာဇာ ချက်ချင်း ရိပ်မိသည်။

"မောင်နီ .. မင်း ဘာတွေ လုပ်ခဲ့တာလဲ ..."

"ကျွန် .. ကျွန်တော် ..."

မှင်စာနီသည် သူလုပ်ခဲ့သည့် ပြစ်မှုကို ထုတ်ဖော်ပြောဆိုဖို့ရာ မဝံ့မရဲ ဖြစ်နေရှာသည်။ ယမရာဇာ၏ လက်တစ်ဖက်သည် ဗြုံးခနဲဆိုသလို ရှည်ထွက်လာပြီး မောင်နီ၏ ခေါင်းကိုအုပ်ကိုင်မိသား ဖြစ်သွားသည်။ မှင်စာနီ၏ ကိုယ်သည် ဓါတ်လိုက်ခံရသည့်နှယ် ချက်ချင်းတုန်တက်လာသည်။ သူ သိသည်။ ယမရာဇာကို ဘယ်အချက်မှ ဖုံးကွယ်ထားလို့ မရဆိုတာကို။ ဝံပုလွေတောင်ကြားကို သခင့်အမိန့်မရပဲ စီးနင်းတိုက်ခိုက်ခဲ့သည့် ဖြစ်ရပ်များသည် ယမရာဇာ၏ စိတ်အာရုံဆီသို့ အလိုလို ရောက်ရှိပြီးသား ဖြစ်သွားလေပြီ။

"မင်း ... ငါ့အမိန့်မရပဲ ... ဝံပုလွေတောင်ကြားကို တိုက်ခဲ့တယ်ပေါ့ ..."

ယမရာဇာဆီမှ အေးစက်စက်နိုင်လှသည့် ကြိမ်းမောင်းသံသည် နားကွဲမတတ် ကျောက်ခန်းမထဲ ပျံနှံ့သည်။ ဆီမီးတိုင်များပင် စကားသံအဟုန်နှင့် ယိမ်းခါကုန်သည်။ မှင်စာ မောင်နီခမျာ သူ့အသက်အား ချမ်းသာပေးရန် တောင်းပန်ဖို့ တဆတ်ဆတ်တုန်ယင်နေသည့် ပါးစပ်ကို ကြိုးစားဟသည်။ သို့သော် သူ့ပါးစပ်က စကားသံ ထွက်မလာနိုင်ပါ။ ကြောက်လန့်တကြား အော်ညည်းသံသာ ထွက်လာပြီးနောက် အော်သံမှ မဆုံးသေး သူ့တကိုယ်လုံးသည် ပြာမှုန်များအဖြစ်လွင့်စဉ်ကာ ပပျောက်သွားလေသည်။

ယမရာဇာသည် သူ့လက်ဖဝါးထဲတွင် ကျန်နေသည့် မှင်စာနီ၏ အကျွင်းအကျန်အမှုန်အချို့ကို ခါချလိုက်သည်။ ထို့နောက် အေးစက်စက်အသံနှင့် တဟားဟားရယ်သည်။ ထိုရယ်သံများနှင့်အတူ သူ၏ ကိုယ်သည် ကျောက်ခန်းမထဲ၌ ပေါ်လာစဉ်တုန်းကနှယ် ဟူးခနဲမြည်ကာ လွင့်စဉ်ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ သက်ရှိသတ္တဝါတစ်ဦးတစ်ယောက်မှ မရှိတော့သည့် ကျောက်ခန်းမထဲတွင် ယမရာဇာ၏ ရယ်သံများသာ ပဲ့တင်ထပ်ကာ ကျန်ခဲ့လေတော့သည်။

သီဟနှင့် ဝံပုလွေဖြူကြီး ဦးသိဒိ္ဓ ရွာမှ လမ်းလျှောက်ထွက်လာခဲ့သည်မှာ ဆယ့်ငါးမိနစ်ခန့်ရှိပြီဖြစ်သည်။ နောက်ထပ် ခြေလှမ်းအနည်းငယ် လှမ်းမိလျှင် ရွာအစွန်သို့ ရောက်ပေတော့မည်။ ဦးသိဒိ္ဓသည် သူ့သွားနှုန်းအတိုင်း ထပ်ခြပ်မကွာ ကြိုးစားပြီး လိုက်လာသည့် သီဟကို လှည့်ကြည့်သည်။ ဒဏ်ရာမှ ပျောက်ကင်းကာစ လူသားတစ်ဦး၊ သမန်းဝံပုလွေတစ်ကောင်၏ ခြေလှမ်းကို အမှီလိုက်နိုင်ခြင်းသည် တော်ယုံ စွမ်းရည်တော့မဟုတ်။ သဘောကျသလို ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညိတ်ပြီးနောက် ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ တောင်ကမူဆီသို့ ဦးတည်ကာ သွားသည်။ နောက်ကျခံ အလျော့ပေးဖို့ မစဉ်းစားထားသည့် သီဟ တစ်ယောက် ထုံးစံအတိုင်း နောက်ကနေ မပြေးယုံတမယ်ကြိုးစားပြီး လိုက်တက်သည်။

ဝံပုလွေရွာ၏ သမားတော်ဟု သိခဲ့ရသော မသူဇာ၏ ဆေးစွမ်းက ထက်လှသည်ဟု ဆိုရမည်။ သီဟ အနားယူခဲ့သည့် တစ်နေ့တာကာလအတွင်း သူမ လိမ်းဆေးကြောင့် ဒဏ်ရာတွေက ပကတိအတိုင်း ပြန်လည်ကောင်းမွန်ခဲ့သည်။ ယုတ်စွအဆုံး ဝံပုလွေအကိုက်ခံရသော သူ့ဘယ်ဘက်ခြေသလုံးသည်ပင် အနာပြန်ကျက်လာသည်အထိ သက်သာသည်။ ထို့ကြောင့်လဲ ဦးသိဒိ္ဓနောက်မှ အနည်းငယ် ပြေးလွှားကာ လိုက်လာရသည့်တိုင် သီဟ တစ်ယောက် ထူးထူးထွေထွေ နာကျင်မှုကို မခံစားရပေ။ ခြေထောက်ဒဏ်ရာကို သူ့အာရုံစိုက်စရာမလိုတော့သည့်မို့ သီဟတစ်ယောက် ဦးသိဒိ္ဓ သူ့ကို စကားပြောဖို့ ခေါ်ထုတ်လာသည့် အကြောင်းရင်းကို စဉ်းစားနေမိသည်။ ဦးသိဒိ္ဓ ငါ့ကို ဘာပြောချင်တာပါလိမ့် ...။

"ဒဏ်ရာတွေက သက်သာတယ်မဟုတ်လား .. မောင်သီဟ .."

တောင်ကုန်းထိပ်သို့ ရောက်လာသည်မို့ ဝံပုလွေဖြူကြီး ဦးသိဒိ္ဓ ရွာဘက်ကို လှမ်းမြင်ရသည့် ကမူစွန်းတစ်ခုတွင် ရပ်လိုက်ပြီး အနားရောက်လာသည့် သီဟကို လှမ်းမေးသည်။ သီဟ ခေါင်းတစ်ချက်သာ ညိတ်ပြပြီး ဦးသိဒိ္ဓနှင့် ယှဉ်ရပ်ကာ တောင်ကုန်းပေါ်ကနေ လှမ်းမြင်ရသည့် ဝံပုလွေရွာကို ကြည့်မိသည်။ ညနေနေစောင်းသည့်အချိန်မို့ သူရိယနေမင်းသည် ဝံပုလွေရွာ၏ အနောက်ဘက်တောင်တန်းတွင် မေးတင်နေလေသည်။ ရွှေဝါရောင်အဆင်းရှိသည့် ညနေခင်း၏ အလင်းရောင်များသည် ရွာပေါ်သို့ ဖြာကျနေသည်မှာ လှပသည့် ပန်းချီကားချပ်တစ်ခုအလားပင်။

"အင်မတန်မှလှတဲ့ နေရာတစ်ခုကို ဦးသိဒိ္ဓ ပိုင်ဆိုင်ထားတာပဲ .."

သီဟ၏ ချီးမွမ်းမှုကြောင့် ဦးသိဒိ္ဓပြုံးသည်။

"ဟုတ်တယ် .. မောင်သီဟ .. ဒီနေရာလေးက လှတယ် .. ဒါပေမယ့် ဒီလိုလှပမှုက တာရှည်ခံပါ့မလား မသိဘူး ..."

သီဟ ဦးသိဒိ္ဓ၏ စကားကို နားမလည်။ အမှန်အတိုင်းဆိုရလျှင် သူကြုံတွေ့ခဲ့ရသည့် အဖြစ်အပျက်တွေကို ဘာဆိုဘာမှ နားမလည်။ သူရောက်နေသည့် နေရာသည် ဘယ်လိုနေရာမျိုးလဲ။ သူ့တကိုယ်လုံး နာကျင်ကိုက်ခဲမှုကိုသာ မခံစားခဲ့ရဘူးဆိုလျှင် လက်ရှိကြုံနေသည့် အဖြစ်အပျက်တွေကို သူအိမ်မက်တစ်ခုလို ထင်မြင်မိမည်မှာ သေချာပါသည်။

"ကျနော် မေးခွင့်ရလျှင် တစ်ခုမေးချင်တယ် .. ဦးသိဒိ္ဓတို့နေရာက ဘယ်လိုနေရာမျိုးလဲ ..."

သီဟ၏ မေးခွန်းကို ဦးသိဒိ္ဓက ချက်ချင်းမဖြေ။ သက်ပြင်းချသလို အသက်ကို ပြင်းစွာရှူသွင်းသည်။ ပြီးမှ ..

"မောင်သီဟရဲ ့သိချင်နေတဲ့ မေးခွန်းကို အတိုဆုံးဖြေရမယ်ဆိုရင် ကျုပ်တို့ ရှိနေရာဟာ သီးခြားကမာ္ဘတစ်ခုလို့ ဆိုလို့ရပါတယ် .. ဒါပေမယ့် သီခြားကမာ္ဘဆိုလို့ ကျုပ်တို့ချည်းပဲ ရှိနေတာတော့ မဟုတ်ဘူး .. မောင်သီဟတို့လိုမျိုး လူသားတွေလဲ ရှိပါသေးတယ် ... ဒါပေမယ့် မောင်သီဟနဲ့တော့ ပုံစံမတူဘူးလို့ ပြောရမယ် .."

သီဟ အနည်းငယ် အားတက်သွားသည်။ ဘယ်လိုနေရာပဲဖြစ်ဖြစ် သူနှင့် အမျိုးအနွယ်တူ လူသားတွေ ရှိနေသည်ဆိုသည့် စကားကိုက အားတက်ချင်စရာ ကောင်းနေသည်။

"ဒါဆို ဦးသိဒိ္ဓတို့လိုမျိုး သမန်းဝံပုလွေတွေရှိနေတာကို ဒီကလူတွေက သိကြတယ်ပေါ့ ..."

"သိတယ်ဆိုပါတော့ .. မောင်သီဟ .. သိလို့လဲ ခက်နေတာပေါ့ .."

ဦးသိဒိ္ဓ၏ စကားသံက အနည်းငယ် စိတ်ပျက်သံ စွက်နေသည်။ သီဟ သဘောပေါက်မိသည်။ သမန်းဝံပုလွေတွေနှင့် လူသားတွေဆိုသည်မှာ ဘယ်လိုမှ အတူရပ်တည်နိုင်မည့် အမျိုးအနွယ်တွေ မဟုတ်။ သူဆက်မမေးတော့။ သို့ပေမယ့် သူ့ခေါင်းထဲတွင် လိပ်ခဲတည်းလည်းဖြစ်နေသော အကြောင်းအရာတစ်ခုရှိသေးသည်။ ဦးသိဒိ္ဓတို့လိုမျိုး သမန်းဝံပုလွေစစ်စစ်တွေကတော့ ထားပါတော့။ လင်းသဒ္ဒါ .. သူမကရော ဘယ်လိုလဲ။ မသူဇာဆီက သိရသည့် သတင်းအနည်းအငယ်အရဆိုလျှင် ဝံပုလွေတစ်ပိုင်း၊ လူတစ်ပိုင်း သတ္တဝါတွေသည် သမန်းဝံပုလွေစစ်စစ်တွေထက် အခြေအနေနိမ့်ကျသည်ဆိုတာကို သူသိထားသည်။ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဝံပုလွေရွာ၏ ခေါင်းဆောင်တွင် ထိုသို့ သမီးတစ်ယောက် ရှိနေရတာလဲ။ သူတပါး မိသားစု၏ အတွင်းရေးမို့ ထုတ်ဖော်မေးရမှာ သီဟ အားနာနေမိသည်။ သို့သော် ဦးသိဒိ္ဓသည် သီဟ၏ အတွေးကို ရိပ်မိဟန်ရှိသည်။ ဝံပုလွေရွာ၏ လွမ်းမောဖွယ်ရှူခင်းကို ငေးစိုက်ကြည့်နေရင်းမှ ...

"ကျုပ် မောင်သီဟကို ခေါ်လာတဲ့ အကြောင်းအရင်းက လင်းသဒ္ဒါအတွက် အကူအညီတစ်ခု တောင်းချင်လို့ပါ ..."

"လင်းသဒ္ဒါ ?? .."

"ဟုတ်တယ် မောင်သီဟ .. လင်းသဒ္ဒါဟာ ကျုပ်နဲ့ သူ့မိခင်ဖြစ်တဲ့ လူသားအမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ ့ချစ်ကြိုက်မှုကနေ ဖြစ်တည်လာတဲ့ ကလေးပါ .. အဲဒါကြောင့် မောင်သီဟ တွေ့တဲ့အတိုင်း ဒီကလေးဟာ လူတစ်ပိုင်း၊ ဝံပုလွေတစ်ပိုင်း ဖြစ်နေတာလေ ... တကယ်တော့ လင်းသဒ္ဒါရဲ ့ဘဝက သနားစရာကောင်းပါတယ် .. သူမခမျာ ကျုပ်ရဲ ့သမီးအရင်းဖြစ်ပေမယ့် ဒီလိုမျိုး လူတစ်ပိုင်း၊ ဝံပုလွေတစ်ပိုင်း ဖြစ်နေတဲ့အတွက် သမန်းဝံပုလွေစစ်စစ်တွေရဲ ့ အနှိမ်ခံဘဝနဲ့ ကြီးပြင်းလာခဲ့ရတာပါ ..."

သီဟ လင်းသဒ္ဒါအတွက် မခံချင်ဖြစ်မိသည်။ စိတ်ထဲရှိရာကို ထိန်းချုပ်မထားတတ်သူမို့ ..

"ဒါဆို .. ခင်ဗျားက ကိုယ့်သမီးအတွက် အကာအကွယ်မပေးနိုင်ဘူးပေါ့ ... ဒါနဲ့များ .. ဘာဖြစ်လို့ လူမိန်းမတစ်ယောက်ကို ကြိုက်ခဲ့သေးတာလဲ ... ဦးသိဒိ္ဓ !!  ခင်ဗျား ခေါင်းဆောင်တစ်ယောက်အနေနဲ့ ကိုယ့်အမျိုးအနွယ်တွေနဲ့ပဲ ပတ်သက်ခဲ့ပါလား .. ခင်ဗျား .. "

"အလကားလူ" လို့အော်ဟစ်ကာ ပြောလိုက်ချင်ပေမယ့် ဦးသိဒိ္ဓက လူမဟုတ်သည့်အတွက် သီဟ ပြောဖို့ ခက်နေသည်။ စကားစကိုသာ တုံးတိဖြတ်ပစ်လိုက်ရပြီး စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနှင့် တုံ့ပြန်လာမည့် ဦးသိဒိ္ဓ၏ အပြုအမူကို စောင့်ကြည့်သည်။ သို့ပေမယ့် ဦးသိဒိ္ဓသည် သူ့စကားတွေကို စိတ်ဆိုးသည့်ပုံမပေါ်။ စိတ်အားငယ်သည့်အသွင်သည်သာ သူ၏ ဝံပုလွေမျက်နှာပေါ်တွင် ထူးဆန်းဖွယ် တွေ့ရသည်။ ရုတ်ချည်းဆိုသလို ဦးသိဒိ္ဓ၏ မျက်ဝန်းအိမ်တွင် မျက်ရည်များ စို့တက်လာသည်။ သီဟ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရသည်။

"ကျနော် တောင်းပန်ပါတယ် ဦးသိဒိ္ဓ .. ကျနော် စိတ်မထိန်းနိုင်ဖြစ်သွားတယ် ..."

"ရပါတယ် .. မောင်သီဟ ... တကယ်လို့ မောင်သီနားထောင်ချင်တယ်ဆိုရင် အင်မတန်မှ စိတ်ဝင်စားဖို့ ကောင်းတဲ့ ဇာတ်လမ်းတစ်ခုကို ပြောပြချင်ပါတယ် .."

"ပြောပါ ဦးသိဒိ္ဓ .. ကျနော်နားထောင်ဖို့ အသင့်ပါပဲ ..."

*************************************

မြမြလင်းတစ်ယောက် ဘကြီးပြောသည့်စကားကို မလိုက်နာမိတာ မှားပြီးမှန်း ကောင်းကောင်းကြီး သိရလေပြီ။ အနောက်ဘက်က တောနက်ထဲကို သွားပြီး မျှစ်မချိုးဖို့ရန် ဘကြီးဖြစ်သူက အတန်တန်မှာခဲ့သည်။ သို့သော် အပျိုဖျန်းမလေး မြမြလင်းက ဘကြီးဖြစ်သူ၏ စကားကို အလေးအနက်ထားရကောင်းမှန်း မသိခဲ့။ မျှစ်စို့ပေါက်ကြီးငယ်တွေကို တွေ့လိုက်သည်နှင့် တလောကလုံးကို မေ့သွားသည်။ အဲဒီအတွက်ကြောင့် သူမနားသို့ ယောက်ျားကြီးလေးယောက် ဝိုင်းလာသည်ကို အနီးကပ်ရောက်လာမှ သတိထားမိသည်။ ရမ္မက်ခိုးဝေကာ အဆီပြန်နေသည့် မျက်နှာများကို မြင်လိုက်သည်နှင့် ဒီလူတွေ ဘာလိုချင်သည်ဆိုတာကို သူမ ရိပ်မိသည်။ မျှစ်ခူးဖို့ ယူလာသည့် ဓါးပါးလေးကိုသာ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နှင့် ကိုယ်ရှေ့က ကာထားရသည်။

"ရှင် .. ရှင်တို့တွေ ... ဘာလိုချင်လို့ ...."

"ပေသီးရေ ... ချာတိတ်လေးက ကြောက်စရာဓါးကြီးနဲ့ကိုး ... မကြောက်ပါနဲ့ ကလေးရယ် ... အကိုကြီးတို့က ကလေးလို မျှစ်ချိုးချင်လို့ပါ  ... ဝါး ... ဟား ...ဟား ..."

ယောက်ျားကြီးလေးယောက်၏ ရယ်မောသံက တောနက်ထဲ ပျံ့နှံ့သွားသည်။ မြမြလင်း နောက်လှည့်ကာ ထွက်ပြေးဖို့ပြင်သည်။ သို့သော် ထိုလူဆိုးတွေက သူမအကြံကို ကြိုတင်တွက်ဆထားဟန်ရှိသည်။ မြမြလင်း ထွက်ပြေးမည့် နောက်ဘက်သို့ လူတစ်ယောက်က ပြေး၍နေရာယူပြီးသားဖြစ်နေသည်။ လေးဘက်လေးတန်မှ ချဉ်းကပ်လာသည့် လူယုတ်မာတစ်စုကြောင့် မြမြလင်း ပြေးဖို့မြေမရှိတော့။ သူမဘဝ ရေတိမ်နစ်ရတော့မည်။

"အမေ့ !!!

ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နှင့် နောက်ဆုတ်နေရသည့် မြမြလင်း အရေးထဲ ကမူတစ်ခုကို ခလုတ်တိုက်ကာ လဲသေးသည်။ သူမအနားသို့ တစ်လှမ်းချင်းတိုးလာသည့် လူဆိုးခေါင်းဆောင်အဖို့ ဒါက အကွက်ပေါ့။ မြမြလင်းတစ်ယောက် ဟန်ချက်ပျက်ကာ လဲကျသွားသည်နှင့် ချက်ချင်းရှေ့တိုးလာပြီး ဓါးကိုင်ထားသည့်လက်ကို သူ့ဖိနပ်ကြီးနှင့် နင်းချသည်။

"အား ..."

မြမြလင်း၏ နာနာကျင်ကျင်နှင့် အော်သံက ကျယ်လောင်စွာထွက်သည်။

"ဟေ့ကောင်တွေ .. ဒီကောင်မလေး လက်တစ်ဖက်ဆီကို ချုပ်ထား .. ငါအရင်လုပ်မယ် .. ငါပြီးရင် မင်းတို့လုပ် ..."

"ဘဦးတို့ကတော့ကွာ .. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူက အရင်မြည်းလိုက်ရမှ .. ဟား ... ဟား ..."

မြမြလင်း၏ လက်တစ်ဖက်ကို ဝင်ချုပ်သည့် လူကြမ်းတစ်ယောက်က ပြောလိုက်ပေမယ့် ဘဦးဆိုသည့် သကောင့်သားက ဂရုစိုက်ဟန်မတူ။ ရုန်းကန်နေသည့် မြမြလင်း၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုသာ ဖမ်းချုပ်ဖို့ ကြိုးစားနေသည်။

"ကောင်မလေး ... နင် ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်ခံစမ်း .. နင် မခုခံရင် ငါအတင်းမလုပ်ဘူး ... နင်ရော ငါရော ကောင်းမယ့် အဖြစ် .. ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း .."

"အို .. မခံဘူး .. ဘာဖြစ်လု့ိ ခံရမှာလဲ .... ကျမကို လွှတ် ..."

"ဗြိ ..."

"အား ... ရှင် .. လူယုတ်မာ .... ကယ်ကြပါဦး .... ကျမကို ကယ်ကြပါဦး ... ဒီမှာ လူဆိုးတွေ ကျမကို အနိုင်ကျင့်နေကြတယ် ..."

"အော် .. အော် .. ကြိုက်သလောက်သာအော် .. ဒီတောနက်ထဲများ နင့်ကို ကယ်မယ့်လူရှိနေမယ် ထင်မလား ... "

မြမြလင်း အသံကုန်အော်နေပေမယ့် ဘဦး ဂရုမစိုက်ပေ။ စုတ်ပြဲသွားသည့် အင်္ကျ ီစကြောင့် ဝင်းပဖြူဖွေးစွာထွက်လာသည့် မြမြလင်း၏ ရင်အုံနေရာကို အသာငမ်းငမ်း စိုက်ကြည့်သည်။ တဆက်တည်း ခါးက ထမိန်ကိုပါ ဆွဲချွတ်ဖို့ လက်လှမ်းလိုက်သည်။

"အမလေး ... ကယ်ကြပါဦး ... ကျမကို ကယ်ကြပါဦး !!! ...."

တော်တော်ဝေးအထိ ရောက်အောင် ပြေးလိုက်ပြီး ဖမ်းခဲ့ရသည့် သမင်၏ လည်မျိုကို ကိုက်ခဲထားရင်းမှ သိဒိ္ဓခေါင်းထောင်ကာ ကြည့်မိသည်။ သူ့နားထဲတွင် မိန်းကလေးတစ်ဦး၏ အော်သံလိုလို ကြားလိုက်ရသည့်အတွက် ဖြစ်သည်။ သူနားစွင့်ထားသည့်အခိုက်မှာပင် တိတ်ဆိတ်နေသည့် တောထဲ၌ ဒုတိယအကြိမ်အဖြစ် ကြောက်လန့်တကြားအော်လိုက်သည့်အသံ ထပ်၍ ပေါ်လာသည်။ သိဒိ္ဓ သမင်ကို လွှတ်ချကာ ဝံပုလွေတောင်ကြားဘက်သို့ ပြန်ပြေးဖို့ ခြေလှမ်းပြင်လိုက်သည်။ သူ လူတွေနှင့် မတွေ့ချင်။ လူဆိုသည့် အကောင်တွေသည် ဝံပုလွေတွေကိုမြင်လျှင် သားရဲတိရစာ္ဆန်ဆိုးအဖြစ်ယူဆကာ ရန်ပြုချင်ကြသည်။ ကြောက်လှသည် မဟုတ်သော်လဲ အလကားသက်သက် ရန်မများချင်သဖြင့် သိဒိ္ဓရှောင်ထွက်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သို့သော် သူ့ခြေလှမ်းတွေသည် တတိယအကြိမ်ပေါ်ထွက်လာသည့် မိန်းကလေး၏ အသံကြောင့် ခြေလှမ်းတွေ ရပ်သွားမိသည်။

အသံ ....။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ အသံ။ ကြောက်လန့်တကြား အကူအညီတောင်းခေါ်သည့် အသံထဲတွင် ဝမ်းနည်းခြင်း၊ စိုးရွံ့ခြင်း၊ အားငယ်ခြင်း တို့က ရောပြွန်းကာပါနေသည်။ သိဒိ္ဓ ထိုအသံဆီကနေ ရုန်းထွက်သွားဖို့ ခဲယဉ်းလှသည်။ ခေါင်းပြန်လှည့်ကာ အသံထွက်လာရာသို့ ကြည့်မိသည်။ ထို့နောက်တွင်မူ ..

"အူ ..ဝူ ..."

"ဟေ့ကောင် ... ဘာကောင်လဲ မသိဘူး ... အော်သံကြားတယ် ....မင်း မြန်မြန်လုပ်ရင်ကောင်းမယ် ..."

"ခွေးကောင် .. .ရွှေသွေး .. လုပ်နေတာပဲ မတွေ့ဘူလား ... မင်းဟာမက ပေါင်ကို ကျစ်လိမ်ထားတာ မတွေ့ဘူးလား ... အဲဒီခြေထောက်ကို ဆွဲထားစမ်းကွာ ..."

ရွှေသွေးက ဘဦးခိုင်းသည့်အတိုင်း အတင်း ခြေထောက်ကို လိမ်ကာထားသည့် မြမြလင်း၏ ပေါင်တံတစ်ဖက်ကို ဆွဲထုတ်သည်။ ယောက်ျားကြီးအားမို့ မြမြလင်းတောင့်ကာ မထားနိုင်။ အချိန်အတော်ကြာ တောက်လျှောက်ရုန်းကန်နေရသည့်အတွက် သူမ အားအင်ကုန်ခမ်းနေပြီ။ တင်းတင်းစေ့နေသည့် ပေါင်နှစ်ဖက်က ကွာသွားသည်။ အပျိုစင်အဖုတ်လေးက အကာအကွယ်မဲ့သွားချေပြီ။

"ဟား ... ဟား .... ဒီလောက်တောင် ရုန်းချင်တဲ့ကောင်မ .. တစ်ချက်တည်းနဲ့ အဆုံးဝင်အောင်ကို ထည့်ပစ်ဦးမယ် .."

ဘဦးတစ်ယောက် အောင်သေအောင်သား စားဖို့အတွက် သူ၏လီးတံမည်းမည်းကြီး လက်နှင့်အသေအချာဆုပ်ကိုင်ပြီး အကွဲကြောင်းလေးအောက်ခြေသို့ သေချာထောက်သည်။ အပေါက်ကို စမ်းမိကာ နေရာကျသည်နှင့် ဖင်ကြီးကို ကြွကာဖိချရန် ပြင်လိုက်သည်။

"အား ...."

"အား ...."

ငယ်သံပါအောင် အော်လိုက်သည့်အသံ ပေါ်လာသည်။ သို့သော် ထိုအသံသည် မြမြလင်း၏ အသံမဟုတ်။ ဘဦး၏ ကြောက်လန့်တကြား အော်သံဖြစ်သည်။ သူ၏ လည်ဂုတ်ကို ကိုက်ခဲထားသည့် အကောင်ကို လက်ဖြင့် အားကုန်တွန်းချသည်။ သို့ပေမယ့် ဝံပုလွေ၏ သွားစွယ်တွေထံမှ သူလွတ်မြောက်အောင် မရုန်းထွက်နိုင်။ မိနစ်ပိုင်းအတွင်း ဘဦးတစ်ယောက် ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်နှင့် အသက်ပျောက်သွားသည်။

"ပေသီး .. ဝံပုလွေကွ ... ချ  ချ .. ချဟ .."

မြန်ဆန်လှသည့် အဖြစ်အပျက်ကြောင့် ကျန်သည့် လူဆိုးသုံးယောက်သည် ကြက်သေသေနေကြပေမယ့် ဘဦး၏ အဖြစ်ဆိုးကို မြင်လိုက်သည်တွင် သတိပြန်ဝင်လာသည်။ အမဲလိုက်ဓါးကိုယ်စီကို ထုတ်ကာ သိဒိ္ဓဆီသို့ တိုးလာကြသည်။ ဝံပုလွေတစ်ကောင်နှင့် လူသားသုံးယောက်တို့၏ အသက်လုပွဲကား စချေပြီ။

အလစ်အငိုက်မဟုတ်ပဲ အသင့်ရှိနေပြီမို့ လူဆိုးသုံးယောက်ကို သိဒိ္ဓအလွယ်တကူ မရှင်းနိုင်။ တစ်ယောက်ကို ပုတ်ထုတ်လျှင် ကျန်သည့်နှစ်ယောက်က သူ့ကို ဝိုင်းခုတ်တာ ခံရသည်။ လူဆိုးနှစ်ယောက်ကို ရှင်းထုတ်နိုင်သည့်အချိန်တွင် သူ့ကိုယ်ပေါ်၌လဲ ဒဏ်ရာတွေက မနည်းတော့။ သို့ပေမယ့် သိဒိ္ဓစိတ်မလျှော့။ နောက်ဆုံး ကျန်နေသည့် ပေသီးရှိရာသို့ ပြေးကာခုန်အုပ်လိုက်သည်။ သူနှင့်ပေသီး ထပ်လျက်သား လဲကျသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ပေသီးတစ်ယောက် ခေါင်းကျိုးကာ ငြိမ်ကျသွားသလို သိဒိ္ဓကိုယ်တိုင်လဲ ပြန်မထနိုင်တော့ပေ။

မြမြလင်းတစ်ယောက် သူမ မျက်စိရှေ့မှ သွေးပျက်ဖွယ်မြင်ကွင်းကို ထိတ်လန့်တကြား ကြည့်နေမိသည်။ သူမ၏ အသိစိတ်က သူမကို ဒီနေရာမှ အမြန်ဆုံးပြေးထွက်သွားဖို့ တိုက်တွန်းနေသည်။ သို့ပေမယ့် သူမခြေထောက်တွေသည် ရွာဘက်သို့ မရွေ့လျားနိုင်ပဲ ဖြစ်နေသည်။ သူမ၏ အကြည့်က ပေသီးပေါ် ထပ်ကာလဲကျနေသည့် ဝံပုလွေပေါ်သို့ ရောက်ရှိနေသည်။ သူမ၏ အရှက်နှင့် (ထည့်တွက်မည်ဆိုလျှင်) အသက်ပါ ဒီဝံပုလွေကြောင့် နစ်မွန်းရမည့်ကိန်းမှ လွတ်ခဲ့တာဖြစ်သည်။ အခုတော့ သူမကို ဝင်ကူညီသည့် ဝံပုလွေသည် အသက်မှတောင် ရှိပါသေးစ။ မြမြလင်း၏ နုနယ်သော နှလုံးသားတွင် ထူးထူးဆန်းဆန်း ခံစားမှုတစ်ခု ဖြစ်တည်သည်။ သူမ ခြေတစ်လှမ်းစလှမ်းသည်။ တစ်လှမ်း ... နှစ်လှမ်း .. သုံးလှမ်း။ အပြေးအလွှား လှမ်းသွားသည့် မြမြလင်း ခြေထောက်တွေ၏ ဦးတည်ရာသည် ရွာဘက်သို့ မဟုတ်။ အသက်ကို မျှင်းမျှင်းရှူကာ လဲကျနေသည့် ဝံပုလွေဆီသို့သာ ဖြစ်တော့သည်။

***************************************

"မြမြလင်းဟာ ကျုပ် သမန်းဝံပုလွေလို့ သိသွားခဲ့သည့်တိုင် ကျုပ်နားက မခွာခဲ့ဘူး .. သူရဲ့ ကူညီမှုနဲ့ပဲ ကျုပ်ရွာကို ပြန်ရောက်ခဲ့တယ် ... ကျုပ်တို့ရွာအဖို့တော့ မြမြလင်းဟာ ပထမဆုံး အသက်ရှင်လျှက်ရောက်လာတဲ့ လူသားဧည့်သည့်လို့ ဆိုလို့ရတယ် မောင်သီဟ... အတိုချုံးပြီး ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ ကျုပ်နဲ့မြမြလင်းဟာ အချိန်တိုအတွင်းမှာ မေတ္တာမျှခဲ့ကြတယ် ... အဲဒီနောက်တော့ ဝံပုလွေတွေရဲ ့ထုံးစံကို ဖောက်ဖျက်ပြီး ကျုပ် မြမြလင်းကို လက်ထပ်ခဲ့တယ်"

"အော် .. ဒီလိုကိုး ... ဒါဆို ဘာဆက်ဖြစ်ကြသေးလဲ ဦးသိဒိ္ဓ.."

"ဖြစ်တာပေါ့ မောင်သီဟ .. ဖြစ်တာမှ အကြီးအကျယ်ဖြစ်တယ်လို့ ဆိုလို့ရတယ် .. ကျုပ်နဲ့ မြမြလင်းယူကြတာကို မကြိုက်တဲ့ သမန်းဝံပုလွေစစ်စစ်တွေ ရှိတယ် .. ဒါပေမယ့် ကျုပ်က ခေါင်းဆောင်မို့ သူတို့ ပြောမသာကြဘူး .. နောက်ပြီး ကျုပ်ကစလိုက်တဲ့အတွက် ကျုပ်လိုမျိုး သမန်းဝံပုလွေတွေနဲ့ လူတွေယူကြတာ တော်တော်များများ ဖြစ်လာကြတယ် ..ကျုပ်သမီး လင်းသဒ္ဒါလိုမျိုး သမန်းဝံပုလွေတစ်ပိုင်း၊ လူတစ်ပိုင်းအနွယ်တွေ တိုးပွားလာတယ်ဆိုကြပါစို့ .. အဲဒီလိုဖြစ်လာတာနဲ့အမျှ ကျုပ်တို့ရွာအတွင်းမှာ အုပ်စုနှစ်စုကွဲလာကြတယ် .. ပဋိပက္ခလဲ ကျိတ်ဖြစ်လာကြတယ် .. နောက်ဆုံး ထိန်းမနိုင်တဲ့ တစ်နေ့မှာတော့ လူတွေ၊ သမန်းဝံပုလွေတစ်ပိုင်းတွေကို နေရာမပေးချင်တဲ့အစုကနေပြီး ကျုပ်ကို ပုန်ကန်ခဲ့တယ်လေ  ..."

"ဘာဆက်ဖြစ်ကြသေးလဲ ... ကျနော်တော့ တော်တော်စိတ်ဝင်စားနေပြီဗျာ.."

"ကျုပ်တို့တွေ အကြီးအကျယ် တိုက်ခိုက်ခဲ့ကြတယ် .. ပြောရမယ်ဆိုရင် ပုန်ကန်သူတွေ ကျုပ်ကို ခေါင်းဆောင်နေရာကနေ မဖယ်ရှားနိုင်ခဲ့ပါဘူး .. ဒါပေမယ့် မောင်သီဟ .. သူတို့ ကျုပ်ရဲ ့အသည်းနှလုံးကိုတော့ ထုတ်ယူသွားနိုင်ခဲ့တယ် .. မြမြလင်းဟာ ကျုပ်ရဲ ့ရှေ့မှာပဲ သေဆုံးသွားခဲ့တယ် ... ကျုပ်အသက်ကို မြမြလင်း ကယ်ခဲ့ပေမယ့် သူ့အသက်ကိုတော့ ကျုပ်အကာအကွယ်မပေးနိုင်ခဲ့ဘူး ..."

သီဟ ဦးသိဒိ္ဓရဲ ့အဖြစ်ဆိုးအတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားသည်။ သူ၏ မျက်စိထဲတွင် လင်းသဒ္ဒါ၏ မျက်နှာလှလှလေးကို အလိုလိုမြင်ယောင်လာသည်။ ဪ .. သနားစရာကောင်းလှသည့် မိခင်မဲ့ ဝံပုလွေမလေးရယ် ...။

"အဲဒီနောက် ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်ကြသေးလဲ ဦးသိဒိ္ဓ .."

"ကျုပ်တို့တွေ သဲသဲမဲမဲ တိုက်ခိုက်ကြပေမယ့် အရှုံးအနိုင် တိတိကျကျ အဖြေမပေါ်ခဲ့ဘူး .. နောက်ဆုံးမှာတော့ ဆက်တိုက်နေရင် နှစ်ဖက်စလုံး သေကြေပျက်စီးကြတော့မယ့်ကိန်းမို့ သဘောတူညီမှုတစ်ခုနဲ့ပဲ တိုက်ပွဲကို ရပ်စဲခဲ့တယ် .. အဲဒီသဘောတူညီမှုကတော့ တခြားမဟုတ်ဘူး မောင်သီဟ .. သမန်းဝံပုလွေနဲ့လူနဲ့က ပေါက်ဖွားလာတဲ့ မျိုးဆက်တွေဟာ မူလသမန်းဝံပုလွေစစ်စစ်တွေနဲ့ တူညီတဲ့ အခွင့်အရေးမရဖို့ပဲ .. ကျုပ်သမီး လင်းသဒ္ဒါ အနှိမ်ခံဘဝနဲ့ ကြီးပြင်းလာရတဲ့ အရင်းခံဟာ အဲဒီက စတာပဲ မောင်သီဟ .. ပြောရမယ်ဆိုရင် ကျုပ်ဟာ သမီးလေးတစ်သက်တာလုံးမှာ အဖေကောင်းတစ်ယောက် မဟုတ်ခဲ့ပါဘူး မောင်သီဟရယ် ..."

ဦးသိဒိ္ဓ၏ အသံက ဆိုနင့်သံအပြည့်နှင့် ဖြစ်လာသည်။ သီဟ ဦးသိဒိ္ဓအတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်ရပြန်သည်။ ဝံပုလွေရွာ၏ ခေါင်းဆောင်တစ်ယောက်တွင် ဤကဲ့သို့သော ဆို့နင့်ဖွယ် နောက်ကြောင်းဇာတ်လမ်းတစ်ခု ရှိလိမ့်မည်ဟု သူထင်မထားခဲ့။ ဦးသိဒိ္ဓ စိတ်သက်သာရာသက်သာကြောင်း ဖြစ်စေဖို့ သူစကား လမ်းကြောင်းပြောင်းဖို့ စဉ်းစားလိုက်သည်။

"ဒါနဲ့ ဦးသိဒိ္ဓ .. ကျနော့်ကို လင်းသဒ္ဒါအတွက် အကူအညီတောင်းမယ်ဆိုတာ ဘာများလဲ .."

"အင်း .. ဒီကိစ္စက ပြောရမယ်ဆိုရင် .. ကျုပ်တို့လောကရဲ ့ကံကြမ္မာနဲ့ သက်ဆိုင်နေတယ်လို့ ဆိုလို့ရမယ် .."

သီဟ နည်းနည်းနားရှုပ်သွားသည်။ လာပြန်ပြီ နောက်ထပ် လျှို ့ဝှက်သော ကိစ္စတစ်ခုဟု စိတ်ထဲမှာ တွေးမိသည်။

"ဟောဟိုမှာ လှမ်းမြင်ရတဲ့ လူဦးခေါင်းပုံ တောင်ကို တွေ့လား မောင်သီဟ ..."

ဦးသီဟ လက်ညိုးညွှန်ပြရာသို့ ကြည့်မိသည်။ ဝံပုလွေတောင်ကြား၏ မြောက်ဘက်အရပ် ခပ်လှမ်းလှမ်း၌ ဦးသီဟ ပြောသလို တကယ်ပဲ လူ့ဦးခေါင်းပုံသဏ္ဍာန်ရှိသော တောင်တစ်လုံးကို တွေ့သည်။

"တွေ့တယ် .. ဦးသိဒိ္ဓ .."

"အဲဒီ တောင်ကုန်းမှာ .. ကျုပ်တို့လောကမှာ လေးစားရတဲ့ တောင်တော်ရှင်မဆိုတာ ရှိတယ် ..."

"တောင်တော်ရှင်မ?? သူက ဘယ်သူလဲ ..."

"တောင်တော်ရှင်မ ဘယ်သူဆိုတာ ကျုပ်လဲ အသေအချာ မသိကြဘူး မောင်သီဟ .. ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ တောင်တော်ရှင်မကို ဘယ်သူမှ တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင် မမြင်ဖူးကြဘူး ... ဒါပေမယ့် တောင်တော်ရှင်မရဲ ့ဟောကြားမှုတွေကိုတော့ ကျုပ်တို့ အလေးအနက်ထားကြတယ် .. ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ သူမပြောတဲ့အကြောင်းအရာတွေဟာ များသောအဖြင့် မှန်တာများလို့ပဲ .. ဥပမာ မောင်သီဟ ကျုပ်တို့ဆီရောက်လာမယ်ဆိုတာကို တောင်တော်ရှင်မက ကြိုပြောထားခဲ့တယ်ဆိုရင် မောင်ရင် အံ့ဩမလား .."

"ဗျာ .. ဘယ်လို .."

သီဟ တကယ်ပင် အံ့ဩရသည်။ ဒါဆိုလျှင် သူနှင့် လင်းသဒ္ဒါတွေ့ဆုံမှုသည် ကြုံကြိုက်မှုတစ်ခု မဟုတ်တော့။ တောင်တော်ရှင်မ ဘယ်သူဆိုတာကို သူပိုသိချင်လာမိသည်။

"ဦးသိဒိ္ဓ .. ဒါဆို တောင်တော်ရှင်မက အကြားအမြင်များ ရနေတာလား .. ကျနော်တော့ တော်တော်စိတ်ဝင်စားသွားပြီ .."

"အဲဒါတော့ ကျုပ်မပြောတတ်ဘူး မောင်သီဟ .. မောင်သီဟ သိချင်တာတွေကို တောင်တော်ရှင်မနဲ့ ကိုယ်တိုင်တွေ့မှပဲ မေးပေတော့ ... မောင်သီဟ တောင်တော်ရှင်မကိုတွေ့ဖို့ ကျုပ် လင်းသဒ္ဒါကို အဖော်အဖြစ်ထည့်လိုက်မယ် .. လင်းသဒ္ဒါ လမ်းပြရာနောက်ကို မောင်သီဟ လိုက်သွားဖို့တစ်ခုသာ ကျုပ်ကိုကူညီပါ .. အဲဒီလိုဆိုလျှင် မောင်သီဟ လင်းသဒ္ဒါအတွက် အကူအညီပေးရာ ရောက်သလို ကျုပ်တို့အတွက်လဲ ကူညီရာကျလိမ့်မယ် မောင်သီဟ .. ဘယ်လိုလဲ .. ကူညီမယ်မဟုတ်လား ..."

"ကျနော်က .. တောင်တောင်ရှင်မကိုတွေ့ရမယ် ??? ဘယ်လို .."

"ကျုပ် ဒီထက်ပိုပြီးတော့ ရှင်းမပြနိုင်တော့ဘူး မောင်သီဟ .. မောင်သီဟ သိချင်တာတွေကို တောင်တော်ရှင်မနဲ့ တွေ့မှသာ မေးပါတော့လို့ ကျုပ်မေတ္တာရပ်ခံပါတယ် ..."

ဦးသိဒိ္ဓက ဒီလိုဆိုလိုမှတော့ သီဟ ဆက်မမေးတော့။ သူ၏ နဂိုဗီဇကိုပင် သူတပါး၏ ကိစ္စကို စပ်စုတတ်သူမဟုတ်။ ကိုယ့်မာနနှင့်ကိုယ်မို့ မပြောချင်ဘူးဆိုမှတော့ မမေးယုံပဲ ရှိတော့သည်။ တောင်တော်ရှင်မနှင့်တွေ့မှသာ သူသိချင်တာတွေကို မေးရမည်။ အမှန်တကယ်ဆိုလျှင် ဘာမှန်းညာမှန်းမသိသည့် ဝံပုလွေရွာတွင် အစကတည်းက သူက နေချင်လှသည်မဟုတ်။ လင်းသဒ္ဒါ ဇွတ်ခေါ်လာလို့သာ သူပါလာခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ အခုတော့ သူမနှင့်အတူ သူ ခရီးအတူ ပြန်သွားရပေဦးမည်။ ဘယ်လိုခရီးစဉ်မှန်းမသိပေမယ့် လင်းသဒ္ဒါနှင့် အတူရှိနေမည့်အဖြစ်ကို တွေးမိသည်နှင့် သီဟ ရင်ခုန်နှုန်းမြန်လာမိသည်။ ဘုရားရေ .. သူ လင်းသဒ္ဒါကိုများ ချစ်မိသွားပြီလား။

"ကဲ .. မောင်သီဟ .. ကျုပ်တို့လဲ အချိန်တော်တော်ကြာ စကားပြောပြီးဆိုတော့ ရွာထဲ ပြန်ကြရအောင် .. ဒီညတော့ မောင်သီဟ ကောင်းကောင်းအနားယူလိုက်ပါ .. မနက်ဖြန်မနက်ကျရင် လင်းသဒ္ဒါ လာခေါ်လိမ့်မယ် .. ခရီးအတွက်လိုအပ်တာတွေလဲ သူပဲ ပြင်ဆင်ပြီး ယူလာခဲ့လိမ့်မယ် .."

"ကောင်းပြီလေ ဦးသိဒိ္ဓ ... ဒါဆိုလဲ ပြန်ကြတာပေါ့ .."

ဦးသိဒိ္ဓနှင့် သီဟ အလာတုန်းကလမ်းအတိုင်း ရွာထဲသို့ ပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ ဝံပုလွေရွာ၏ ခေါင်းဆောင်နှင့်တွဲ၍ လှမ်းလျှောက်ဝင်လာသည့် သူ့ကို ရွာကလူတွေက (သမန်းဝံပုလွေတွေပါ) ကြိုကြားကြိုကြား လှမ်းကြည့်ကာနေကြသည်။ ဝံပုလွေအမျိုးမျိုး၏ အကြည့်က တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး မတူကြပေမယ့် သီဟကတော့ ဒါတွေကို ဂရုစိုက်မနေတော့ပါ။ ဦးသိဒိ္ဓပြောသလို တစ်ညတာ ကောင်းကောင်းအိပ်စက် အနားယူပြီး မနက်ဖြန်ကျလျှင် လင်းသဒ္ဒါနှင့် အတူခရီးသွားဖို့ကိုသာ ကြိုတင်စဉ်းစားနေမိသည်။

မသူဇာ သူ့ကို ဆေးကုပေးခဲ့သော သစ်လုံးအိမ်သို့ သီဟ ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။ မသူဇာကို တွေ့ရလိမ့်မည်ဟု ထင်ထားသော်လဲ အိမ်ထဲတွင် မည်သူမှ ရှိမနေ။ သူလဲလျောင်းခဲ့ရာ ကုတင်ထက်ရှိ စာတစ်စောင်ကသာ အသင့်စောင့်နေသည်။ ထူးထူးထွေထွေမဟုတ်။ သူရေမိုးချိုးဖို့ အထဲတွင်ပြင်ဆင်ထားသည့်အကြောင်းနှင့်၊ စားပွဲပေါ်တွင် ညစာအတွက် စားစရာတစ်ချို ့ထားခဲ့ကြောင်းသာ။ သီဟ စာဖတ်ပြီး တစ်ချက်ပြုံးသည်။ ကြည့်ရတာ မသူဇာသည် တခါပဲ ကျေးဇူးဆပ်ချင်ပုံထောက်သည်။ နောက်တစ်ခါ ကျေးဇူးမဆပ်ရအောင် လူကိုယ်တိုင် လာမတွေ့တာဖြစ်ရမည်။ သီဟ ကိုယ့်အတွေးကိုကိုယ် သဘောကျပြီး အသင့်တွေ့သည့် စားစရာအချို့ကို ယူစားကြသည်။ စားလို့သောက်လို့ပြီးလို့ အနည်းငယ် နားပြီးသည့်နောက်တွင်တော့ မသူဇာက ရေချိုးဖို့အသင့်ပြင်ထားသည် ဆိုသည့် အတွင်းခန်းထဲသို့ ဝင်လာခဲ့တော့သည်။

လင်းသဒ္ဒါ သီဟရှိနေရာ သစ်လုံးအိမ်တံခါးဝနားတွင် စိတ်လှုပ်ရှားစွာနှင့် ရပ်နေမိသည်။ သူမ ဒီနေရာတွင် ရပ်နေသည်မှာ အချိန်အတော်ကြာပြီဟု ဆိုလို့ရသည်။ သိုရာတွင် အခုချိန်ထိ အထဲသို့ ဝင်သင့်၊ မဝင်သင့် သူမစိတ်ထဲတွင် ဆုံးဖြတ်ချက်မကျသေး။ သီဟနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမှာကို လင်းသဒ္ဒါ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်မလုံမလဲဖြစ်နေလေသည်။

လင်းသဒ္ဒါ၏ ဘဝတလျှောက်လုံးတွင် သမန်းဝံပုလွေလောကထဲ ဝင်တိုးနိုင်အောင် ရုန်းကန်ကြိုးစားရင်းနှင့် အချိန်ကုန်ခဲ့ရသည်။ ဝံပုလွေရွာခေါင်းဆောင်၏ သမီးဆိုပေမယ့်၊ သမန်းဝံပုလွေတစ်ပိုင်း လူတစ်ပိုင်းဖြစ်နေခြင်းကြောင့် သူမ၏အဆင့်က တကယ့်ခေါင်းဆောင်တစ်ဦး၏ သမီးအဖြစ် ရပ်တည်နိုင်ခြင်း မရှိခဲ့ပါ။ ထို့အတွက်ကြောင့် လင်းသဒ္ဒါသည် လူမှန်းသိတတ်စအရွယ်ကတည်းကပင် လူတွေကို မုန်းခဲ့သည်။ သီဟကို တောနက်ထဲမှာ တွေ့စဉ်တုန်းကဆိုလျှင် ထိုစိတ်ဓါတ်များအရင်းခံနှင့် ဘယ်လိုမှ ကယ်ဖို့ စိတ်ကူးမရှိခဲ့ပေ။ အဖေဖြစ်သူကသာ ရွာသို့ ခေါ်လာဖို့ မမှာခဲ့ပြီးဆိုလျှင် အဲဒီနေရာမှာတင် သူမ ပစ်ထားခဲ့မှာဖြစ်သည်။ အခုတော့ သူမခေါ်လာခဲ့သည့်လူသားက သူမအသက်ကို ပြန်ကယ်ခဲ့ယုံမက၊ သမန်းဝံပုလွေတွေနှင့် လက်တွဲ၍ပင် မှင်စာတွေကို တိုက်ထုတ်ခဲ့သေးသည်။ သီဟသည် သူမအဖေယုံကြည်သလိုများ ရာဇဝင်လာ သူရဲကောင်းဖြစ်နေမလား။ သီဟသာ သူရဲကောင်းဆိုလျှင် သူမသည် သူရဲကောင်း မြတ်နိုးချင်သည့် ဆန္ဒရှိလေသည်။ လင်းသဒ္ဒါ စဉ်းစားရင်းနှင့်ပင် သူမအတွေးကို သူမရှက်သွားမိပြီး ပါးပြင်တစ်ခုလုံး နီရဲတက်သည်။ ဒါသည်ကပင် လင်းသဒ္ဒါ၏ ဘဝတွင် ပထမဦးဆုံးအကြိမ်အဖြစ် သူမကိုယ်သူမ မိန်းကလေးတစ်ယောက်အဖြစ် စတင်မြင်လာမိတာဖြစ်သည်။

မနက်ဖြန်ဆိုလျှင် လင်းသဒ္ဒါ သီဟကို ဦးသိဒိ္ဓ၏ ခိုင်းစေမှုနှင့် တောင်တော်ရှင်မဆီသို့ ခေါ်သွားရမည်။ သီဟ ဘယ်သူဆိုတာကို တောင်တော်ရှင်မက ပြောကြားနိုင်လိမ့်မည်ဟု သူမအဖေက ယုံကြည်ထားသည်။ ဖခင်ဖြစ်သူက သူမကို အဘယ်အတွက်ကြောင့် သီဟအား တောင်တော်ရှင်မဆီ လိုက်ပို့ခိုင်းဖို့ ရွေးချယ်သည်ကို လင်းသဒ္ဒါ နားမလည်ခဲ့ပါ။ သူမ ငြင်းချင်လျှင် ငြင်းခွင့်ရနိုင်သည်။ သို့ပေမယ့် ထိုတာဝန်ကို မငြင်းဆန်ခဲ့။ သူမ၏ မသိစိတ်က သီဟနှင့် နှစ်ယောက်အတူ ခရီးထွက်ရမည့် အရေးကို တွယ်တယ်နေမိခဲ့သည်။ လင်းသဒ္ဒါ သူမခေါင်းကို မသိမသာခါရင်း သီဟနှင့် ပတ်သက်သည့် အတွေးစကို ဖြတ်တောက်လိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့ရောက်နေ့မှတော့ မထူးတော့ပါဘူးဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး တံခါးချပ်ကို တွန်းဖွင့်လိုက်တော့သည်။

"ဟင် ... လင်းသဒ္ဒါ ..."

"အို ..."

မျှော်လင့်မထားသည့် အဖြစ်အပျက်ကြောင့် လင်းသဒ္ဒါရော သီဟပါ စက္ကန့်ပိုင်းမျှ ကျောက်ရုပ်များသဖွယ် ကြက်သေသေနေမိကြသည်။ ပထမဦးဆုံး သတိဝင်လာသူက သီဟ။ ရေစည်၏ ဘေးတွင်တင်ထားသည့် towel ကို အမြန်ကောက်ယူလိုက်ပြီး ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို ပတ်လိုက်ရသည်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် လင်းသဒ္ဒါ၏ မြင်ကွင်းထဲတွင် ဆပ်ပြာမြုပ်တဖွေးဖွေးအောက်မှ မာတောင်နေသည့် အချောင်းကြီး၏ ပုံရိပ်က ချက်ချင်းပျောက်မသွားချေ။ လင်းသဒ္ဒါ သူမနှုတ်ခမ်းထောင့်လေးကို မသိမသာကိုက်ပြီး မျက်လုံးတစ်ချက်ဝင့်ကာ သီဟကိုကြည့်သည်။ သူမအကြည့်က ရွှန်းလဲ့ကာ အဓိပ္ပါယ်ပါပါဖြစ်နေသဖြင့် သီဟ မျက်ခုံးတစ်ချက်ပင့်ပြီး နှုတ်ခမ်းထောင့်ကိုကွေး၍ ပြုံးသည်။

"ဘာကိစ္စများ ရှိလို့လဲ .. လင်းသဒ္ဒါ .."

"ကိ ..စ္စ .. ဪ .. ရှိ .. ရှိတယ် ... ဟို .. မနက်ဖြန် ခရီးအတွက် .. ပြောချင်လို့ .. ကျမ အ.. အပြင်ကနေ စောင့်နေမယ် .."

လင်းသဒ္ဒါ အယောင်အမှားမှားနှင့် စကားတွေပြောပြီး ချက်ချင်းနောက်ပြန်လှည့်ကာ ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။ အိမ်ထဲမှ အိမ်ပြင် ဘယ်လောက်မှ ဝေးသည်မဟုတ်သည့်တိုင် အိမ်ပြင်ရောက်သည့်အချိန်၌ သူမ မောဟိုက်ကာနေသည်။ တံခါးဝနားရှိ သစ်လုံးနံရံကို ကျောကပ်ကာမှီထားရင်း အသက်ရှူမှု ပုံမှန်ဖြစ်အောင် ပြန်ကြိုးစားရသည်။ လင်းသဒ္ဒါ .. သူမ ရင်ခုန်နှုန်း မြန်နေပါသည်။ ထို့အပြင် သူမ၏ တကိုယ်လုံးသည်လဲ ထူးထူးဆန်းဆန်း ပူနွေးလျှက်ရှိသည်။ လင်းသဒ္ဒါ သူမ၏ လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကို ပွတ်ချေလျှက်က စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို ထိန်းချုပ်နေရသည်။ တော်သေးသည်။ သီဟက ချက်ချင်း လိုက်ထွက်မလာသည့်အတွက် သူ အဝတ်အစားလဲကာ အပြင်ထွက်လာသည့်အချိန်တွင် လင်းသဒ္ဒါ အတော်တည်ငြိမ်နေပြီဖြစ်သည်။

"ကျမ .. နောက်လိုက်ခဲ့ပါ ..."

လင်းသဒ္ဒါဆီမှ စကားတစ်ခွန်းသာ ကြားရပြီးနောက် နောက်ထပ် ဘာစကားမှ မကြားရတော့ပါ။ သူ့ကို ကျောခိုင်း၍သာ ရွာလမ်းအတိုင်း ပြန်လျှောက်သွားသည်ကို သီဟတွေ့နေရသည်။ ပုံမှန်အတိုင်းသာဆိုလျှင် သီဟ လင်းသဒ္ဒါကို စကားစကာပြောရင်း ရင်းနှီးဖို့အတွက် လမ်းစရှာမိမှာ ဖြစ်သော်လဲ၊ အိမ်ထဲတွင် ကြုံတွေ့ခဲ့ရသည့် အခြေအနေကြောင့် မျက်နှာပူသလိုဖြစ်ကာ စကားမပြောဖြစ်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် သူ့ကောင်ကို ပွတ်တိုက်ကာ စိတ်ကူးယဉ်နေသည့်အချိန်မှ ရောက်လာရသည့်လို့။ အကယ်၍များ သူရေချိုးရင်း စိတ်ကူးယဉ်နေသည့် သူဟာ လင်းသဒ္ဒါများ ဖြစ်နေခဲ့တယ်လို့ သူမ သိသွားလျှင် သူ့အပေါ် ဘယ်လိုသဘောထားမည်မသိ။ မသဲမကွဲ ည၏ အလင်းရောင်အောက်တွင် မြင်နေရသည့် လင်းသဒ္ဒါ၏ နောက်ပိုင်းအလှကို ကြည့်ကာ သီဟ စိတ်လှုပ်ရှားလာမိသည်။

တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နှင့်ပင် နှစ်ဦးသား လျှောက်လာကြရာ များမကြာမီပင် လင်းသဒ္ဒါ ဦးတည်ရာနေရာသို့ ရောက်လာခဲ့သည်။ ထည်ထည်ဝါဝါ ရှိလှသည့် အိမ်တစ်လုံး။ သူ့ကို တစ်ချက်လှည့်ကြည့်ပြီး လင်းသဒ္ဒါ အထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ သီဟ လိုက်ဝင်သွားသည်။ သစ်လုံးအိမ်သည် အပြင်ဘက်တွင် အခန့်သားဖြစ်သော်လဲ အထဲ၌မူ အခန်းဖွဲ့ထားခြင်းမရှိပဲ Hall ချည်းသပ်သပ်ဖြစ်သည်။ အိမ်ထောင် ပရိဘောဂလဲ များများစားစား မရှိချေ။ အိမ်၏အလယ်၌ ကုတင်တစ်လုံးရှိပြီး၊ ထိုကုတင်၏အနီး၌ စားပွဲတစ်လုံးရှိသည်။ စားပွဲပေါ်တွင် ရှိနေသည့် ပစ္စည်းများကို မြင်လိုက်တော့မှ လင်းသဒ္ဒါ ဘာဖြစ်လို့ သူ့ကို ဒီခေါ်လာလဲဆိုတာကို သီဟ နားလည်လိုက်သည်။ သူ့သေနတ်နှင့် စစ်ကျောပိုးအိတ်ထဲမှ ပစ္စည်းတွေကို ထိုစားပွဲပေါ်၌ စုပုံကာတင်ထားသည်။ လင်းသဒ္ဒါသည် သူ့ကို မနက်ဖြန်ခရီးစဉ်အတွက် ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားစေချင်သည့် သဘောရှိပုံရသည်။

နှစ်ယောက်သား တစ်အိမ်ထဲတွင် အတူရှိကာနေသဖြင့် ဒီအတိုင်း စကားမပြောပဲနေလို့မကောင်းဟု သီဟတွေးမိသည်။ လင်းသဒ္ဒါဘက်လှည့်ကာ စကားစပြောဖို့ ပြင်သည်။ သို့သော် လင်းသဒ္ဒါထံမှ ထင်မှတ်မထားသည့် တုံ့ပြန်မှုနှင့်ရင်ဆိုင်ရသည်။ လင်းသဒ္ဒါ၏ ခြေထောက်တစ်ဖက်က မြောက်တက်လာပြီး သူ့ခါးကို ပစ်ကန်သည်။

"ဖုန်း ..."

"လင်း .. သဒ္ဒါ ... မင်း .. မင်း .."

"စကားရှည်မနေနဲ့ .. ခုခံဖို့ပြင် ..."

အောင့်ကာ နာကျင်သွားသည့် ခါးကိုလက်တစ်ဖက်နှင့် နှိပ်ကာ လင်းသဒ္ဒါကို မေးခွန်းထုတ်ဖို့ သီဟပြင်တုန်း ရှိသေးသည်။ လက်နှစ်ဖက်ကို ယှက်ကာ တိုက်ခိုက်ဖို့ ပြင်ထားသည့် သူမဆီမှ လက်သီးတစ်လုံးက သူ့မျက်နှာဆီခွပ်ခနဲ ဝင်လာသည်။ သီဟ မျက်စိထဲတွင် ကြယ်တွေ၊ လတွေ ပလူပျံကုန်သည်။ သူတော်တော်တင်းသွားပြီ။ ကဲ ..ဒီလောက်တောင် ချချင်နေမှတော့ ချယုံပဲပေါ့။ မဟုတ်မခံ ထီမထင်သည့် သီဟ၏ ပင်ကိုယ်စိတ်က ပြန်ပေါ်လာသည်။ နှုတ်ခမ်းထောင့်တွင် စီးကျနေသည့် သွေးစကို လက်မနှင့်သုတ်လိုက်ပြီး လင်းသဒ္ဒါကို မျက်တောင်မခတ်တမ်းကြည့်သည်။ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကိုခွဲ၊ လက်နှစ်ဖက်ကိုဖြန့်ကာ အသင့်နေရာယူထားသည်။ ကြာကြာမစောင့်လိုက်ရပါ။ လင်းသဒ္ဒါ၏ အဝါရောင်မျက်လုံးတွေက တစ်ချက်လက်သွားပြီးနောက် သူ့ဆီကို ခြေထောက်မြောက်ကာ ခုန်ဝင်လာသည်။

အသင့်ရှိနေပြီမို့ ဒီတစ်ခါတော့မရတော့ပါ။ ကိုယ်ကိုဘေးတစောင်း အနေထားနှင့် လှည့်ထွက်လိုက်ပြီး လင်းသဒ္ဒါကိုယ် လွန်သွားသည်နှင့် သီဟ လက်ပြန်တစ်ချက် ရိုက်ထည့်သည်။ ဒါပေမယ့် လင်းသဒ္ဒါကလဲ အချဉ်မဟုတ်။ သီဟ၏ လက်ဖျံကို သူမ၏ လက်နှင့်လှည့်ဖမ်းကာ ချုပ်သည်။ သီဟအကြံနှင့်မို့ တမင်တကာပင် အဖမ်းခံလိုက်သည်။ နှစ်ဦးသားကိုယ်ချင်းပူးကပ်သည်။ သီဟ သူ့ဘယ်ခြေထောက်ကို ဆန့်ထုတ်ကာ နပန်းကွက်နှင့် လင်းသဒ္ဒါ၏ အောက်ခြေကို သိမ်းကာလိမ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ သူမကိုယ်ဟန်ကို မထိန်းနိုင်။ လူချင်းထပ်ကာ ဝုန်းခနဲ လဲကျသည်။

"ကဲ ..မှတ်ပြီလား ..."

အားကုန်ရုန်းကန်နေသေးသည့် လင်းသဒ္ဒါကို အပေါ်ကထပ်ကာ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ချုပ်ကိုင်ထားရင်း မခိုးမခန့်မေးသည်။ လင်းသဒ္ဒါသည် လွယ်လွယ်နှင့်တော့ အလျှော့ပေးသည့်ဟာမလေးမဟုတ်။ အတင်းအကျပ်ပင် သူ့အောက်မှလွတ်အောင် ကြိုးစားနေသေးသည်။ ရေချိုးလာခဲ့သည့် သီဟ နဖူး၌ အချိန်ခဏလေးအတွင်း ချွေးစေးတွေ ပြန်လာသည်။ တော်တော်လေးကြာမှ သီဟ၏ မြဲမြံစွာ ချုပ်တွယ်ထားမှုကို လင်းသဒ္ဒါ အလျှော့ပေးလိုက်ဟန်ရှိသည်။ ရုန်းကန်မှုအားက သိသိသာသာ ပျော့ကျသွားပြီး သူမကိုယ်လေးလဲ ငြိမ်ကျသည်။ ဒါတောင် သီဟ သူမကို လုံးလုံးမယုံရဲသေး။ စက္ကန့်ပိုင်းမျှကြာအောင် လိမ်ထားသော လက်ကိုမဖြေပေးသေးပဲ မျက်နှာချင်းအပ်မတတ်ဖြစ်နေသည့် လင်းသဒ္ဒါ၏ မျက်နှာလေးကို စူးစူးစမ်းစမ်း ကြည့်နေမိသည်။ လင်းသဒ္ဒါသည် သူ့နည်းတူပင် သူ့ကို တောက်ပရွှန်းလဲ့နေသည့် အဝါရောင်မျက်ဝန်းတစ်စုံနှင့် ပြန်ကာစိုက်ကြည့်နေသည်။ သီဟ သူ့လက်မောင်းအားကို လျှော့ကာ ဖြေပေးလိုက်သည်။ ချုပ်ကိုင်ထားသည့် လက်ပြေသွားသည်နှင့် လင်းသဒ္ဒါသည် သီဟ၏ ခေါင်းကို လှမ်းဆွဲသည်။

"မင်း !!! ..."

သူ့ကို ရန်ပြုတော့မည်ဟု ထင်ထားပေမယ့် သူ့နှုတ်ခမ်းပေါ်ကို ရောက်လာသည့် သူမ၏ အနမ်းကြောင့် သီဟ အံ့အားသင့်ကာ ဘယ်လိုတုံ့ပြန်ရမှန်းမသိ။ သီဟ အကြောင်သား ဖြစ်နေသည်ကို အခွင့်ကောင်းယူကာ လင်းသဒ္ဒါက သူ့မျက်နှာကိုဆွဲယူပြီး အားရပါးရနမ်းသည်။ ပြင်းထန်လှသည့် အနမ်းကြောင့် သီဟ၏ နှုတ်ခမ်းတွင်ပင် ကျိမ်းစပ်စပ်ဖြစ်သည်။

"လင်း .. သဒ္ဒါ .. ဒါ ဘာသဘောလဲ ..."

သူမနှုတ်ခမ်းမှ သူ့ဆီမှကွာသွားလျှင်ကွာသွားချင်း သီဟ အလောတကြီး မေးသည်။ သူတကယ် လင်းသဒ္ဒါကို ဘယ်လိုနားလည်ရမှန်းမသိပါ။ လင်းသဒ္ဒါသည် သူ့ကို ချော့မြူသောအကြည့်နှင့် ပြုံးကာကြည့်ရင်း ..

"အဲဒါ ဖိုးပလေး လေ ..."

"ဖိုးပလေး ???..."

"ဟုတ်တယ် .. အဲဒါ ဖိုးပလေး .. ဖိုးပလေးပြီးရင် .. ဘာလာမလဲရောသိလား .."

"ဘာလဲ .. ဖိုက်ပလေး လား ???. "

သီဟ စပ်မြင်ကပ်ကပ်နှင့် အရွဲ့တိုက်ကာ မေးသည်။ ဒီကောင်မလေး ရူးများရူးနေတာလား။

"ဟုတ်တယ် ... သဒ္ဒါက ရှင်နဲ့ ခရီးအတူ သွားရမှာမို့ ရှင့်ကိုယ်ခံပညာဘယ်လောက်ရှိလဲ သိချင်လို့ ဖိုးပလေးနဲ့ စမ်းလိုက်တာ .. ရှင်ရဲ ့တိုက်ခိုက်ရေးစွမ်းရည်ကိုတော့ သိသွားပြီဆိုပါတော့ .. ရှင်ပြောတဲ့ ဖိုက်ပလေး စွမ်းရည်ဘယ်လောက်ရှိလဲဆိုတာ သိဖို့ပဲ ကျန်တော့တယ် .. ဘယ်လိုလဲ ရှင့်ဆီမှာ အဲဒီစွမ်းရည်ကော ရှိရဲ ့လား .. "

"သဒ္ဒါ .. မင်း ရူးနေတာလား .."

သီဟ တကယ်ပင် လင်းသဒ္ဒါ၏ သဘောထားကို နားမလည်နိုင်။ သို့ပေမယ့် လက်ရှိအခြေအနေက သူ့ကို တောင်တောင်အီအီ တွေးဖို့ အခြေအနေပေးမနေပါ။ သူ့ကိုယ်အောက်တွင် ရှိနေသည့် နူးညံ့လှသော လင်းသဒ္ဒါ၏ အတွေ့အပြင်၊ နီးကပ်စွာရှိနေသော တပ်မက်ဖွယ်မျက်နှာလှလှလေးက သူ့ကို ရွေးချယ်စရာလမ်းတစ်ခုသို့သာ တွန်းပို့နေသည်။ သီဟ၏ ခေါင်းက ငုံ့ကျသွားပြီး လင်းသဒ္ဒါ၏ ရွှန်းစိုနေသော နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံ့နမ်းသည်။ လင်းသဒ္ဒါသည် သီဟအနမ်း၏ အားအရှိန်နှင့် ညီမျှစွာတုံ့ပြန်ယုံမက သူ၏ ခေါင်းကိုပါ တင်းတင်းဆွဲကာထားသည်။ ပြင်းထန်လှသည့် အနမ်းမိုးများ၏ ခေါ်ဆောင်မှုနောက်တွင် သူတို့နှစ်ဦး၏ ရင်ခုန်သံများသည် အပြင်ကနေ ကြားရမတတ်အောင် ဆူညံနေလေတော့သည်။

သီဟတစ်ယောက် လင်းသဒ္ဒါ၏ ကျောပြင်အား တင်းတင်းဖက်ထားရာမှ လက်ကို အောက်သို့တဖြေးဖြေး နေရာရွှေ ့သည်။ တင်ရင်းအိထွေးသည့် တင်သားတွေဆီသို့အရောက်တွင် ဖျစ်ညစ်ကာ သူ့ဘက်ဆွဲယူသည်။ အဝတ်တွေခြားနေသည့်တိုင် နှစ်ဦးသား အင်္ဂါစပ်ချင်းပူးကပ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါကိုယ်လုံးအိအိလေးကြောင့် သူ့လိင်တံက ထောင်မတ်နေပြီဖြစ်ရာ အခုလိုအနားအထားတွင် သူမ၏ ဆီးစပ်ပေါ်ကို တေ့ကာ ထောက်ထားသလို ဖြစ်နေသည်။ နှစ်ယောက်သား ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရအောင် စိတ်တွေလှုပ်ရှားလာတော့သည်။

အိအိဖြိုးဖြိုး တင်သားတွေကို ဆုပ်နယ်နေရာမှ သီဟ သူ့လက်ကို ရှေ့ဘက်သို့ ပြန်ရွှေ့ပြီး စကတ်အောက်ထဲ ထိုးထည့်သည်။ ဟိုက် .. အောက်မှာဘာမှ မခံထားပါလား။ မို့မို့တင်းတင်းဖြစ်နေသည့် မြောင်းလေးနေရာသည် အကာအကွယ်မဲ့နေသည့်အပြင် ပကတိပြောင်ရှင်းနေသည်။ သီဟ အကြီးအကျယ် သဘောကျသွားသည်။ နူးညံ့လှသည့် အဝနေရာလေးကို စမ်းကြည့်ပြီး လက်ညိုးနှင့် ထိုးဆွသည်။ လင်းသဒ္ဒါ ဘယ်အချိန်ကတည်းက စိတ်ပါနေသည်မသိ။  ရွှဲရွှဲစိုနေသည်။ ဟိုဘက်အိမ်မှာ သူ့လိင်တံကို မြင်သွားတုန်းကတည်းကများလား။ တွေးရင်းတွေးရင်းနှင့် သီဟကိုယ်တိုင် စိတ်ဇောထန်လာသည်မို့ လင်းသဒ္ဒါစကတ်၏ အရှေ့ပိုင်းကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် သူဆွဲလှန်တင်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် လက်ဖဝါးကို မှောက်ကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်ပေးသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း ထိကပ်ထားသည့် လင်းသဒ္ဒါဆီမှ ညည်းသံ ခပ်သဲ့သဲ့က အပြင်သို့ လွင့်စဉ်ကျသည်။

သီဟ လင်းသဒ္ဒါကိုယ်အောက်သို့ လက်လျှိုသွင်းပြီး ပွေ့ကာမချီသည်။ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး အလျှော့မပေးပဲ နှုတ်ခမ်းချင်း မခွာတမ်းနမ်းနေကြမှုသည် ထိုရောအခါမှ တစ်စခန်းရပ်သည်။ သီဟ၏ လည်ပင်းကို ဟီးလေးခိုကာ ထားရင်း လင်းသဒ္ဒါ သူပွေ့ခေါ်ရာ ကုတင်ပေါ်သို့ ရောက်ခဲ့သည်။ ကုတင်ပေါ်သို့ ပွေ့ကာချသည့်တိုင် လက်ကိုမဖြုတ်ပဲ မလွတ်တမ်း အတင်းတွယ်ထားမှုကြောင့် သီဟပါ သူမကိုယ်ပေါ်သို့ ထပ်လျက်သားကျသည်။ အရိုင်းဆန်လှသည့် လင်းသဒ္ဒါ၏ အပြုအမူတွေကြောင့် တန်ပြန်အဖြစ် သီဟ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် သူမနှုတ်ခမ်းကို ဖိကာနမ်းသည်။ အစပထမတော့ နှုတ်ခမ်းလေးတင်။ ထို့နောက်တော့ လည်တိုင်ကျော့။ အဲဒီနောက် ...

"အင်း ... ဟင်း ... ဟင်း .."

စိတ်လှုပ်ရှားမှု၏ နောက်ဆက်တွဲအဖြစ် လင်းသဒ္ဒါဆီမှ ညည်းသံများက အဆက်မပြတ် ထွက်ပေါ်နေသည်။ သီဟနှုတ်ခမ်းနှင့် သူမ အသားဆိုင်တစ်နေရာ ထိတွေ့လိုက်တိုင်း သူမကိုယ်ထဲတွင် မီးတောက်တစ်ခု တိုးပွားလာသလို ခံစားရသည်။ အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ သူမ ထိုခံစားမှုကို ထိန်းချုပ်ရန် ပိုခက်ခဲလာသည်။ လင်းသဒ္ဒါ တကိုယ်လုံး တလူးလူးတလွန့်လွန့်ဖြစ်လာယုံမက ပေါင်ကြားရောက်သွားပြီဖြစ်သော သီဟခေါင်းကိုလဲ အတင်းပင်ဖိ၍ ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။

သီဟ သူ့လျှာကို မနေမနားအလုပ်ပေးနေရင်းမှ လင်းသဒ္ဒါ၏ ခပ်ကြမ်းကြမ်းတုံ့ပြန်မှုကို တစ်ဖက်တစ်လမ်းက သဘောကျနေသည်။ ဒီကောင်မလေးသည် ဝံပုလွေမလေးဟု မဆိုရဘူး။ တကယ်ကို အရိုင်းဆန်လှသည်။ သူ့ခေါင်းနှင့် သူမအဖုတ်အား ဖိကပ်ထားသည်များ သူ အသက်ကိုတောင် မနည်းလုရှူရသည်။ တပြတ်ပြတ်မြည်အောင်ပင် အဖုတ်ကို လျက်ပေးနေရင်းမှ သူ့ဘောင်းဘီကို အမြန်ဖြေချသည်။ သူ့ညီတော်မောင်သည် သူ့ကို အလှည့်ပေးပါတော့ဟု တောင်းဆိုနေသည့်အလား ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ခါယမ်းပြီး ထွက်လာသည်။

"လျက် .. လျက် .. မြန်မြန်လျက် ... ဟုတ်တယ် အဲဒီနေရာလေးကို .. နာနာလျက် ... ကျမ .. ကောင်းလာပြီး .. ကျမ !!! .."

လင်းသဒ္ဒါသည် သီဟ ဘယ်လိုအခြေအနေရှိနေသည်ဆိုတာကို လုံးဝထည့်မတွက်။ သူ့လျှာက ပေးသည့် အတွေ့ကိုသာ မက်မက်မောမော တောင်းဆိုနေသည်။  မျက်လုံးအစုံကိုလဲ မှိတ်ကာထားသည်မှာ သူမအဖုတ်ပေါ်ကို သီဟလျှာရောက်သွားကတည်းက ဖြစ်သည်။ သူမကောင်းကောင်းကြီး အရသာတွေ့နေမှန်း၊ အရသာခံနေမှန်း သိသာလှသည်။ အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ သူမနှုတ်မှ အော်ညည်းသံများက သီဟခေါင်းကိုချုပ်ကိုင်ထားသည့် အားအရှိန်နှင့်အတူ တိုးပွားလာပြီး  တစ်ချက်တွင်မူ "အီး"ခနဲ သံရှည်ဆွဲအော်ကာ ရုတ်တရက် ကော့တက်သည်။ လင်းသဒ္ဒါတော့ ဘယ်လိုနေသည်မသိ၊ သီဟတော့ ခေါင်းတစ်ခုလုံး ပွင့်ထွက်သွားမတတ် ခံစားလိုက်ရပြီး သူမလက်ထဲသို့ ဆံပင်အချို့တောင် ကျွတ်ပါသွားသည်။ သူ့ပါးစပ်တစ်ဝိုက်နှင့် မေးစေ့တလျှောက်တွင်မူ အရည်တွေနှင့် ပေပွကုန်သည်။

"သဒ္ဒါ .. မင်း .. မင်း!!! ... ကိုယ်အခုလေးတင် မျက်နှာသစ်လာတာ မသိဘူးလား ..."

သီဟ၏ မခိုးမခန့်အမေးကို တော်တော်ကြာမှ မျက်လွှာပြန်ဖွင့်ကြည့်နိုင်သည့် လင်းသဒ္ဒါ မာဆတ်ဆတ်ပြန်ကြည့်ရင်း တုံ့ပြန်သည်။

"ရှင် .. ဘာမှအပိုတွေပြောမနေနဲ့ ... အဲဒါ ရှင့်အပြစ် ...ရှင်လုပ်လို့ဖြစ်တာ ...  ကဲ .. ရှင်ဒီအတိုင်း ကျမကို အလှကြည့်နေမှာလား ..."

တောက် !! ။ လင်းသဒ္ဒါ .. မင်းကတော့ကွာ။ အကြောကြီးနှင့် ပြောနေသည့် ဝံပုလွေမချောချောလေးကို ကြည့်ကာ သီဟ စိတ်ထဲ မခံမရပ်နိုင်ဖြစ်သည်။ ကြည့်ပါလား။ သူမအကြည့်တွေကိုက သူ့ကိုစိန်ခေါ်နေသည့်အသွင်။ သီဟ တကိုယ်လုံး adrenaline အရှိန်နှင့် ပူထူတက်ပြီး စိတ်ရိုင်းတွေဝင်သည်။ ချက်ချင်းပင် လင်းသဒ္ဒါ၏ ပေါင်တံနှစ်ဖက်ကို ဆွဲကာ နေရာယူသည်။ တင်းမာနေပြီဖြစ်သည့် လိင်တံကို လက်နှင့်ဆုပ်ကာ ကိုင်လိုက်ပြီး စိုရွှဲနေသည့် မြောင်းတလျှောက် အသာအပေါ်အောက်ဆွဲသည်။

"အီး ... အပိုတွေ လုပ်မနေနဲ့ .. ထည့်မှာသာထည့်စမ်းပါ .. ရှင်ရယ် .."

လင်းသဒ္ဒါ စိတ်မရှည်စွာနှင့် လှမ်းပြောသည်။ သီဟ ဂရုစိုက်မနေတော့။ ဒီလောက်တောင် ဖြစ်လှကွာဆိုပြီး လိင်တံနှင့် အပေါက်ဝတေ့မိသည်နှင့် ဖင်ကြီးကိုကြွကာ တရှိန်ထိုး ဆောင့်သွင်းသည်။ ပြွတ်ခနဲမြည်သံကို တော်တော်ကျယ်ကျယ်ပင် ကြားရပြီးနောက် လိင်တံတစ်ဝက်ကျော်ကျော် တစ်ချက်ထဲနှင့် မြုပ်ဝင်သည်။ လင်းသဒ္ဒါတော့ ဘယ်လိုနေသည်မသိ။ သူကမူ တင်းကြပ်လွန်းလှသည့်အတွေ့ကြောင့် လိင်တံတလျှောက် စပ်ဖြင်းဖြင်းတောင်ဖြစ်သွားသည်ကို သိလိုက်ရသည်။ ခေါင်းကိုမော့ကာ အီးခနဲ အော်ညည်းမိပြီး စိတ်ကိုမထိန်းနိုင်တော့ပဲ ကျန်နေသေးသည့်အပိုင်းကို ခါးအားရော၊ ပေါင်အားရောသုံးကာ တရှိန်ထိုး သွင်းချသည်။ သီဟ၏ နားထဲတွင် ဖြိုးဖြိုးဖျစ်ဖျစ်အသံတွေ ကြားလိုက်သယောင်ရှိပြီး သူ့လိင်တံက ခက်ခက်ခဲခဲနှင့် အဆုံးထိဝင်သွားသည်။

"အားးးးး .........."

"သဒ္ဒါ !! ... နာသွားလား ..."

ဆွဲဆွဲငင်ငင် အော်လိုက်သည့် လင်းသဒ္ဒါ၏ အော်သံကြောင့် သီဟ စိုးရိမ်တကြီး မေးမိသည်။ လင်းသဒ္ဒါသည် သီဟကို အဖြေပြန်ပေးခြင်းမရှိပဲ သူ၏ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကိုသာ ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ တော်တော်လေးကြာမှ တင်းတင်းစေ့ကိုက်ထားသည့် သူမနှုတ်ခမ်းအစုံက မပွင့်တပွင့်နှင့် ဖြစ်လာကာ ..

"ရှင် စကားပဲပြောတတ်တာလား ... အလုပ်မလုပ်တတ်ဘူးလား .."

လင်းသဒ္ဒါ အသံက ယဲ့ယဲ့လေးဖြစ်နေသည့်တိုင် မာန်ကတော့ လုံးဝကိုမလျော့ပေါ။ သီဟ ပြန်ပြောမနေတော့။ အောက်ကလဲနေသေးသည်၊ လေသံကလဲမလျော့ဆိုတာ လင်းသဒ္ဒါလို သမန်းဝံပုလွေမမျိုးကို ပြောတာဖြစ်ရမည်ဟု တွေးမိသည်။ သဘောကျသလို ပြုံးယုံသာပြုံးလိုက်ပြီး ကြပ်ကြပ်သိပ်သိပ် ဝင်နေသည့် လိင်တံကို ပြန်ဆွဲထုတ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ အတွင်းသားတွေက ပြုတ်တူနှင့် ညှပ်ထားသည့်အလား သန်မာလှသဖြင့် လိင်တံတစ်ဝက်လောက် အပြင်ဘက်ပြန်ထွက်လာအောင်တောင် တော်တော်ကြိုးစားရသည်။ နုနယ်လှသည့် အတွင်းသားတွေ၏ ကျဉ်းမြောင်းပုံသည် ယုံကြည်နိုင်စရာတောင် မရှိ။ ဒီကောင်မလေး အပျိုလေးကို ဖြစ်ရမည်။ တခြား ဘယ်လို အဖိုသတ္တဝါနှင့် တွေ့ထားဖူးပုံမပေါ်။ မာနခဲလေးမို့သာ သူ့ကိုအလျာ့မပေးတမ်း ပြန်ပက်နေတာဖြစ်ရမည်။ တော်တော်တော့ သတိ္တကောင်းတဲ့ဟာမလေးဟု စိတ်ထဲက ကျိတ်ကာ ချီးမွမ်းမိသည်။ သူ လင်းသဒ္ဒါအပေါ် ဘယ်လိုမှ အနိုင်ယူလိုစိတ်မရှိတော့ပေ။ သူမ အကောင်းဆုံးအရသာ ခံစားစေနိုင်ဖို့အတွက်သာ ရည်ရွယ်ပြီး အချက်ကျကျနှင့် စတင်ဆောင့်လိုးပေးလိုက်သည်။

"အိုး .. ကောင်းတယ် ... အီး ... အင်း .. အင်း ... ထိတယ်ကွာ ... အဲဒီလိုမျိုး .."

သီဟ ဆောင့်ချက်တိုင်းနှင့်အတူ လင်းသဒ္ဒါကလဲ အောက်ကနေ တန်ပြန်ကော့ကာ လှုပ်ရှားသည်။ အားအင်အပြည့်နှင့် လုပ်နေသည့် သီဟ၏ ဆောင့်သွင်းချက်တိုင်းကို သူမ သဘောကျသည်။ သူမရင်ထဲ နင့်ခနဲ နင့်ခနဲ အချစ်တွေဝင်လာအောင် သွတ်သွင်းပေးနေသလို ခံစားရသည်။ အချက်ရေများလာသည်နှင့်အမျှ သီဟ အပေါ်တွယ်တာသည့် အချစ်တွေက ပိုပိုတိုးပွားလာသည်။ သူမတစ်သက်တာတွင် ဒီလိုအရသာမျိုးကို တစ်ခါမှ မခံစားရဖူးပေ။ အို .. သီဟရယ်။ နင့်ကို ငါချစ်တယ်။ အရမ်းချစ်တယ်။ လင်းသဒ္ဒါ တကိုယ်လုံး အချစ်စိတ်ဓါတ်နှင့် ပူနွေးကာနေပြီး တုန်တုန်ခိုက်ခိုက် ဖြစ်နေရှာသည်။

"အိုး ... ရှီး .."

သီဟ နှုတ်မှ အလောတကြီးနှင့် ညည်းသံကြားလိုက်ရပြီးနောက် သူ၏ လှုပ်ရှားမှုက ပို၍မြန်ဆန်လာသည်။ လိင်အင်္ဂါအချင်းချင်း ပွတ်တိုက်နေခြင်းသည် ချွဲကျွိရွှဲစိုနေသောအရည်တွေသာမရှိခဲ့လျှင် မီးပွင့်မတတ်အောင် ပြင်းထန်သည်။ တရကြမ်းဆောင့်နေသည့် သီဟကြောင့် သိပ်မကြာခင် သူပြီးတော့မည် ဆိုတာကို လင်းသဒ္ဒါ နားလည်သည်။ သူမ စိတ်တွေပိုလှုပ်ရှားလာရသလို၊ တကိုယ်လုံးလဲ တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်ဖြစ်လာသည်။ မသိစိတ်ကြောင့်ပဲလားမသိ လုပ်မိလုပ်ရာအဖြစ် သူမအတွင်းသားတွေကို လှုပ်ရှားကာ ကစားပေးသည်။ မလုပ်တတ်လုပ်တတ်နှင့် လုပ်တာဖြစ်သည့်တိုင် အတွင်းသားတွေ၏ သန်မာမှုကြောင့် သီဟ ခံစားနေရသော ကာမဒီဂရီက ပိုမြင့်တတ်သည်။ ခေါင်းကိုမော့၊ ခါးကိုကော့ပြီး သီဟ တစ်ယောက် ဖတ်ခနဲ ဖတ်ခနဲ မြည်အောင် ဆောင့်ချလိုက်ပြီး လိင်တံကို လုံးလုံးပြန်မထုတ်မိတော့ပါ။ ရုတ်ချည်းဆိုသလို အထဲရောက်နေသည့် လိင်တံက ဖောင်းကားတက်လာသလို ထင်လိုက်ရပြီး ထိပ်ဝကနေ အရည်တွေပန်းထွက်ကုန်သည်။ ဒါသည်ကပင် လင်းသဒ္ဒါအတွက် ကာမအရသာ အထွတ်အထိပ်ရောက်အောင် ဆွဲခေါ်သွားသည်နှင့်တူသည်။ မရှေးမနှောင်းမှာပင် သူမကိုယ်ထဲမှ အရည်တွေစီးထွက်သွားပြီး သီဟ၏ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကိုသာ အားကုန်ဆွဲကာ ဆုပ်ကိုင်ထားမိလေတော့သည်။

********************************************

တိတ်တိတ်လေး သီဟ မသိအောင် ထွက်လာရမှုအတွက် လင်းသဒ္ဒါ အနည်းငယ်စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသည်။ လှည့်ကြည့်လျှင် မြင်ရတာမဟုတ်သည့်တိုင် သီဟအိမ်မောကျကာ ကျန်ခဲ့သော သစ်လုံးအိမ်လေးကို လည်ပြန်၍ ကြည့်ကြည့်ဖြစ်သည်။ သူမ၏ အချစ်၊ အသည်းနှလုံးတို့သည် ထိုအိမ်ကလေးထဲရှိ သီဟဘေးနားတွင် မခွဲတမ်းကျန်နေခဲ့သည်။ လင်းသဒ္ဒါ သီဟကို သူမ၏ လက်တွဲဖော် (mate) အဖြစ် ရွေးချယ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ နောက်လှည့်တကြည့်ကြည့် ဖြစ်နေသည့် လင်းသဒ္ဒါ ၊ သူမမျက်စိထောင့်တွင် အရိပ်တစ်ခု၏ လှုပ်ရှားမှုကို မြင်သည်။ သူမတကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွားပြီး ရန်သူဖြစ်က တုံ့ပြန်ရန် အသင့်ပြင်လိုက်သည်။ အမှောင်ရိပ်က ထွက်လာသူက တခြားသူမဟုတ်။ ဦးဗျဂ္ဂ။ သို့သော် ဦးဗျဂ္ဂ၏ မျက်နှာအနေအထားက မချိုမချဉ်နှင့် ဖြစ်နေသည်။

"နင် .. ဟိုကောင်နဲ့အိပ်ခဲ့တာ ငါသိနေတယ် ..."

လင်းသဒ္ဒါ တော်တော်နှာကစ်သွားသည်။ သူမဘဝတလျှောက်တွင် ဦးဗျဂ္ဂသည် သူမကိုဘယ်သောအခါမှ အရာမသွင်းခဲ့။ သူ့ကြောင့်သာ သူမအဖေသည် သူမကို ချစ်ပေမယ့် မျက်နှာသာမပေးနိုင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အခုလဲ သူမ၏ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာကိစ္စတွင် ဝင်ပါပြန်ပြီ။

"ဒီမှာ ဦးဗျဂ္ဂ .. ဒါ ကျမရဲ ့ကိုယ်ပိုင်ကိစ္စ .. ရှင်ဝင်ပါစရာမလိုဘူး ... ရှင်ကျမ အဖေကို သတင်းပို့ချင်ပို့ .. ပြောချင်ပြော .. ကျမ ဂရုစိုက်မနေဘူး .."

"မပြောပါဘူး ... အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ငါ ဘယ်သူမှ ပြောဖို့ မရည်ရွယ်ပါဘူး ..."

လင်းသဒ္ဒါ ဦးဗျဂ္ဂ၏ စကားကို သင်္ကာမကင်း ဖြစ်မိသည်။ ဒီလူကြီး ဘာရည်ရွယ်ချက်နှင့် သူမကိုဒါတွေ လာပြောနေရတာလဲ။ သူမ မျက်မှောင်ကျုံ့၍ ဦးဗျဂ္ဂကို ကြည့်သည်။

"လင်းသဒ္ဒါ .. နင်တစ်ခု သတိထားမိလားမသိဘူး .. နင့်အဖေ သိဒိ္ဓရဲ ့အသက်က မနည်းတော့ဘူး ... နောက်ထပ်တစ်နှစ်၊ နှစ်နှစ်လောက်နေရင် နင့်အဖေ ခေါင်းဆောင်နေရာကနေ ဆင်းပေးရတော့မှာပဲ .. အဲဒီအခါ ဘယ်သူ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်မယ်ထင်သလဲ .. နင်သိလား ..."

လင်းသဒ္ဒါ ရင်ထဲ ထိတ်ခနဲဖြစ်သည်။ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် ဦးဗျဂ္ဂကို စကားပြန်မပြောနိုင်။ ဦးဗျဂ္ဂကလဲ လင်းသဒ္ဒါကို စကားအဖြစ်နှင်သာ မေးခြင်းဖြစ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါဆီမှ ဘာမှအဖြေမရသည့်တိုင် သူ့စကားကို ဆက်ကာပြောသည်။

"အစဉ်အလာအရဆိုရင်တော့ .. နင်ပဲ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်မှာပဲ လင်းသဒ္ဒါ .. သမန်းဝံပုလွေတစ်ပိုင်းဖြစ်နေသည့်တိုင် နင်ရဲ ့စွမ်းဆောင်ရည်၊ နင့်အဖေရဲ ့နောက်ခံ အင်အားတွေနဲ့ ပေါင်းလိုက်ရင် နင် ခေါင်းဆောင်လုပ်မှာကို ငြင်းကျမယ့်လူ သိပ်ရှိမယ် မထင်ဘူး .. သမန်းဝံပုလွေစစ်စစ်တွေလဲ မကြိုက်ချင်သာ မကြိုက်မယ် .. ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းတော့ ထုတ်ပြောကြမှာမဟုတ်ဘူး .. ဒါပေမယ့်  .. လင်းသဒ္ဒါ .."

လင်းသဒ္ဒါ ဦးဗျဂ္ဂစကားတွေ ဘယ်ကို ရည်ညွှန်းနေသည်ဆိုတာကို သူမ နားလည်လာသည်။ ပြီးခဲ့သည့် အချိန်ပိုင်းအတွင်းမှ ရရှိခဲ့သည့် အပျော်တွေသည် သူမ ရင်ထဲမှ ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက် အကုန်ပျောက်ကွယ်ကုန်သည်။

"ဒါပေမယ့် .. လင်းသဒ္ဒါ .. နင်ကသာ သီဟကို နင့်ရဲ ့လက်တွဲဖော်အဖြစ် ရွေးချယ်ခဲ့မယ်ဆိုရင်တော့ အဖြေက တစ်မျိုးဖြစ်ကုန်လိမ့်မယ် ... သမန်းဝံပုလွေစစ်စစ်မပြောနဲ့ ရိုးရိုးသမန်းဝံပုလွေတစ်ပိုင်းတွေတောင် လက်ခံမှာမဟုတ်ဘူးလို့ ငါပြောရဲတယ် .. နင့်အမေ ဘယ်လိုအဖြစ်မျိုးနဲ့ ကြုံခဲ့ရတယ်ဆိုတာ နင်မမေ့လောက်ဘူး ထင်တယ် .."

"တော်တော့ !!! ..  ရှင် ဆက်မပြောနဲ့တော့ ... "

လင်းသဒ္ဒါ သူမ နားနှစ်ဖက်ကို လက်နှင့်ပိတ်ကာထားရင်း ဦးဗျဂ္ဂကို ဒေါသတကြီးအော်ကာ တုံ့ပြန်သည်။ သို့ပေမယ့် ဦးဗျဂ္ဂသည် လင်းသဒ္ဒါ၏ တုံ့ပြန်မှုကို ဂရုစိုက်မနေပါ။ မခိုးမခန့်သာ ရယ်နေသည်။ လင်းသဒ္ဒါ ဦးဗျဂ္ဂကို နာနာကျည်းကျည်း တစ်ချက်စိုက်ကြည့်သည်။ ပြီးနောက် သူမ၏ ကိုယ်လေးသည် တသိမ့်သိမ့်တုန်ခါသွားပီး ရုတ်ချည်းဆိုသလို မျက်နှာကိုလက်နှင့်အုပ်၍ ဦးဗျဂ္ဂရှေ့မှ ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။

************************************************

နံနက်ခင်း၏ လင်းရောင်ခြည်သည် နွေးထွေးစွာဖြင့် လောကကို နှုတ်ဆက်နေသည်။

သီဟ လင်းသဒ္ဒါနောက်မှ မျက်ချည်မပြတ် လိုက်လာရင်း သူမနှင့်ပတ်သက်သည့် အကြောင်းတွေကို စဉ်းစားနေမိသည်။ လင်းသဒ္ဒါ သူ့ကို ခရီးထွက်ဖို့လာခေါ်သည့် အချိန်ကတည်းမှ အခု ရွာအပြင်ဘက်သို့ ရောက်လာသည့် အချိန်တိုင် စကားတစ်ခွန်းမှ မဆိုသေးချေ။ သူမ၏ မျက်ရိပ်မျက်ကဲကို ကြည့်လိုက်ယုံနှင့် လင်းသဒ္ဒါ စိတ်ညစ်ညူးကာ တစ်ခုခုကို မကျေမချမ်းဖြစ်နေသည့်အသွင်ပေါက်နေမှန်း သီဟ အတတ်သိသည်။ နေရောင်ခြည်က နွေးထွေးနေပေယ့် လင်းသဒ္ဒါ၏ ပုံစံက နေရောင်ခြည်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ပင်။ သူမ ဘာကို အလိုမကျ ဖြစ်နေရတာလဲ ...။

သီဟ ညတုန်းက အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်စဉ်းစားကြည့်သည်။ လင်းသဒ္ဒါနှင့် သူသည် အစပိုင်းတုန်းကတော့ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အကျောမခံချင်သည့် စိတ်နှင့် အနိုင်မခံ၊ အရှုံးမပေးပဲ အချစ်ပွဲကို အပြိုင်ကြဲခဲ့ကြသော်လည်း၊ အဆုံးသတ်တွင်မူ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် နှစ်နှစ်ကာကာ တွယ်တာသွားကြမှန်း သိသာလှသည်။ သူနောက်ဆုံးမှတ်မိသည်က လင်းသဒ္ဒါ သူ့ကို အချစ်ရည်လဲ့နေသည့်မျက်ဝန်းများနှင့် ကြည့်ရင်း သူ့လက်မောင်းကို ခေါင်းအုံးကာ မှေးနေခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အဲဒီနောက် အင်တိုက်အားတိုက် အချစ်ပွဲကို ဦးဆောင်ခဲ့ရသည့်အကျိုးဆက်ကြောင့် သီဟ မောမောပန်းပန်းနှင့် အိပ်ပျော်သွားသည်။ အိပ်ယာက နိုးသည့် အချိန်တွင် သူမ မရှိတော့။ သို့ပေမယ့် သီဟ တောင်တောင်အီအီ လျှောက်မတွေးနေပဲ သူမ တိတ်တိတ်လေး ပြန်သွားတာဖြစ်ရမည်ဟုသာ တွက်ထားခဲ့သည်။ အခု မနက်လင်းလို့ ခရီးသွားဖို့ ပြန်လာခေါ်သည့် အချိန်တွင်မူ လင်းသဒ္ဒါ၏ ပုံစံက တစ်မျိုးဖြစ်နေသည်။ နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့သည့် အချိန်ကနှင့် တခြားစီပင်။ သီဟ လင်းသဒ္ဒါ ဘာဖြစ်နေလဲဆိုတာကို မေးချင်သော်လဲ တောက်လျှောက် သူ့ကို လှည့်မကြည့်ပဲ ရှေ့ကနေသုတ်သုတ်သွားနေမှုကြောင့် မေးခွင့်မသာသေးပေ။

နှစ်ဦးသား သုတ်ခြေတင်ကာ သွားလာမှုကြောင့် သိပ်မကြာခင်ပင် ရွာအလွန်ရှိ တောနက်ထဲသို့ ရောက်လာခဲ့သည်။ လင်းသဒ္ဒါ အခု ခေါ်လာခဲ့သည့် လမ်းကြောင်းသည် သီဟ လာစဉ်ကနှင့်မတူ။ တောတောင်၏ အနေအထားက ဆန်းပြားသလို၊ ပေါက်ရောက်နေသည့် သစ်ပင်ချုံနွယ်တွေ၏ သွင်ပြင်ကလဲ ထူးဆန်းလှသည်။ သီဟတစ်ယောက် နောက်ထပ်ကမာ္ဘတစ်ခုထဲ ရောက်သွားသလို ခံစားရသည်။ သူ့မျက်စိကို ရှင်ရှင်ထားကာ ပတ်ဝန်းကျင်အနေအထားကို လေ့လာမိနေသည်။ ကွန်မန်ဒိုအဖြစ် ကျင်လည်ခဲ့ရသည့် အတွေ့အကြုံအရ နေရာစိမ်းတစ်ခုသို့ရောက်တိုင်း သီဟ ဘယ်တော့မဆို အသင့်ဖြစ်အောင် ပြင်ဆင်ထားတတ်သည်။ လက်ထဲက ရိုင်ဖယ်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး သတိကို အမြင့်ဆုံးဒီဂရီအထိရောက်အောင် လှုံဆော်(alert) ထားလေသည်။

စိမ်းစိုနေသည့် တောနက်ထဲတွင် လူသားနှစ်ဦးသည် တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နှင့် ခရီးထွက်နေကြသည်မှာ တောကောင်နှစ်ကောင် ရွေ့လျားနေသည်နှင့်တောင် တူနေလှပေသည်။

အခန်း (၂)

အပြာရောင် တောက်နေသော ကန်ရေပြင်သည် အခိုးအငွေ့များ ရစ်သိုင်းနေအောင် ကန်ရေများ ပလုံစီထနေသည့်တိုင် ရေမျက်နှာပြင်ပေါ်မှ လူသားနှစ်ဦး၏ ပုံရိပ်များကိုမူ ကြည်လင်စွာ မြင်နိုင်သေးသည်။ ယမရာဇာသည် မှော်ရေကန်၏ ထောင့်တစ်နေရာတွင် ငြိမ်သက်စွာရပ်ကာ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး စကားမဆိုပဲ တိတ်တဆိတ်သွားလာနေကြသည့် လင်းသဒ္ဒါတို့အတွဲကို စိတ်ဝင်စားစွာ ငုံ့ကြည့်နေသည်။ ဤကဲ့သို့ သူရပ်ကြည့်နေသည်မှာ လင်းသဒ္ဒါနှင့် သီဟ ဝံပုလွေရွာထဲမှ ထွက်လာစဉ်ကတည်းကဖြစ်သဖြင့် တော်တော်ကြာပြီဟု ဆိုလို့ရသည်။ ဝံပုလွေမ လင်းသဒ္ဒါ၏ ခြေလှမ်းတွေကို အကဲခတ်ယုံနှင့် သူတို့ဘယ်ကို ဦးတည်နေသည်ဆိုတာကို ယမရာဇာ နားလည်သည်။ သူ၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်သည် ကွေးကာ ခနဲ့ပြုံးတစ်ခုက ပေါ်လာသည်။ ကျလဲကျတဲ့ ဝံပုလွေတွေ ...။

ယမရာဇာ၏ အတွေးထဲတွင် ရှေးမဆွသော အချိန်ကတည်းက သူ့ကိုကိစ္စတုန်းအောင် လုပ်ချင်ခဲ့တဲ့သူများ၏ အကြောင်းက နောက်ကြောင်းပြန်အဖြစ် ပေါ်လာသည်။ သူ့အသက်၊ ဝိညာဉ်ကို လိုချင်သူတွေကား ရေတွက်လို့မကုန်နိုင်အောင်ပင် များပြားလှသည်။ သို့သော် အခုအချိန်ထိ မည်သူမျှ မအောင်မြင်သေး။ မအောင်မြင်သည့်အပြင် သူ့အသက်အစား ထိုသူများသာ အသက်ဆုံး ခန္ဓာကိုယ် ပျက်ယွင်းခဲ့ရတာချည်း ဖြစ်သည်။ တစ်ချို့ဆို ရိုးရိုးတန်းတန်းတောင် မဟုတ်။ ဆိုးရွားရက်စက်လှသည့် ကံကြမ္မာဆိုးနှင့် မကြုံကြုံအောင်ကို သူကြံစည်ကာ လက်တုံ့ပြန်ခဲ့သည်။ သူမှတ်မိနေသေးသည်။ သူရဲကောင်းတစ်ဦးဟု သတ်မှတ်ထားခဲ့ကြသည့် လူသားတစ်ဦးဆိုလျှင် သူ့ခြေရင်းတွင် ပြားပြားဝပ်ကာ သူ့မိန်းမ၏ အသက်ကို ချမ်းသာပေးဖို့ တောင်းပန်ခဲ့ဖူးသည်။ ရူးသွတ်မတတ်ဖြစ်နေသော ထိုလူ၏ မျက်နှာကို ယမရာဇာ ကောင်းကောင်းမှတ်မိနေသေးသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး၏ အသက်ကို ချမ်းသာပေးနိုင်ကြောင်း၊ သို့ပေမယ့် သူမုဒိန်းကျင့်တာကို လင်ရော၊ မယားရောခံမှ ဖြစ်မည့်အကြောင်း ပြောတုန်းက ထိုလူသည် သူ့ကို သွေးပျက်ခြောက်ခြားသည့်နှယ် သူ့ကို မျက်ရည်တွင်တွင်စီးကျကာ စကားတောင် မဆိုနိုင်ခဲ့။ သို့သော် ယမရာဇာတွင် သနားကြင်နာမှုဆိုတာ ရှိခဲ့သည်တဲ့လား။ မေတ္တာတရားဆိုသည်မှာ သူ့အတွက်တော့ ရယ်စရာပြက်လုံးတစ်ခုပင်။ မိန်းမရော၊ ယောက်ျားကိုပါ လေးဘက်ထောက်ကာ ကုန်းခိုင်းပြီး ပြိုင်တူ ရက်ရက်စက်စက် မုဒိန်းကျင့်ခဲ့ဖူးသည်။ အဲဒီနောက်ရော သူ ထိုအတွဲကို ပြန်လွှတ်ပေးခဲ့သည် အောင့်မေ့ပါသလား။ သူပြီးသွားသည့်အချိန်တွင် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ဖက်တွယ်ထားကြသည့် လင်မယားနှစ်ယောက်စလုံးကို တစ်ချက်တည်းနှင့် ခေါင်းဖြတ်ကာ သူဇာတ်လမ်းဆုံးပေးခဲ့သည်။ ယမရာဇာကို ဘယ်သူ အံ့တုလို့ ရနိုင်ပါ့မလဲ။ အခုလဲ လာပြန်ပြီ။ နောက်ထပ် သူရဲကောင်းလို့ နမိတ်ထွက်နေသည့် လူတစ်ယောက်။ သိပ်မကြာခင် ဘာဖြစ်မလဲ ကြည့်ရသေးတာပေါ့ ...။

"မောင် .. အဲဒီမှာ ဘာရပ်လုပ်နေတာလဲ .. ဒီကဖြင့် ပျင်းလှပြီကွာ ..."

ချိုသာနွဲ့နှောင်းသည် မိန်းမသံက နောက်ဘက်မှ ပေါ်လာသည်။ ယမရာဇာ ခေါင်းစောင်းကာ နေက်သို့ လှည့်ကြည့်သည်။ မြင်လိုက်ယုံနှင့် သွေးသားဆူဝေတက်ကြွဖွယ်ကောင်းလောက်အောင် ချောမောလှသည့် အမျိုးသမီးတစ်ဦးသည် မလုံ့တလုံ့အဝတ်အစားနှင့် သူ့ဆီသို့ ကနွဲ့ကလျလျှောက်လှမ်းလာသည်။ ဝတ်ထားသည့် ချုံထည်က ပါးလွှာလွန်းအားကြီးသဖြင့် မို့မောက်ထွားကျိုင်းသည့် ရင်အလှကို ဖုံးကွယ်မထားနိုင်ချေ။ လည်တိုင်ကျော့ကျော့မှပတ်ကာ ရင်သားတစ်ခြမ်းပေါ်သို့ ဖြာကျနေသော နက်မှောင်ဖြောင့်စင်းသည့် ဆံကေသာကြောင့်သာ ရင်မို့မို့ တစ်ခြမ်းက ဆံနွယ်တွေအောက်မှာ ပျောက်ကွယ်နေသည်။ မဲနက်တောင်ပြောင်သည့် မျက်ဆံသားတွေကို ပိုင်ဆိုင်ထားသော ထိုအမျိုးသမီးတွင် ထူးခြားချက်အဖြစ် ငှက်သဖွယ် မည်းနက်သော တောင်ပံတစ်စုံက သူမ၏ ကျောနောက်တွင် ထပ်ကာကြည့်နေသည်။

သူမကား ... မာယာဒေဝီ

ယမရာဇာ၏ လက်တွဲဖော် ...

မာယာဒေဝီသည် အရင်တုန်းကတော့ နတ်အမျိုးအနွယ်ဝင် (elf) တစ်ပါးဖြစ်သည်။ သူမ၏ အလှဂုဏ်သတင်းကြောင့် စိတ်ဝင်တစား ကမ်းလှမ်းခံရခြင်းကို အပျိုဖော်ဝင်ကတည်းက ကြုံခဲ့ရသူဖြစ်ပြီး၊ ဂုဏ်မက်သည့် မိဘနှစ်ပါး၏ အစီအစဉ်ကြောင့် သူ့မထက်အသက်များစွာကြီးသော အကြီးအကဲတစ်ဦးနှင့် သိပ်မကြာခင်ပင် လက်ထပ်ခဲ့ရသည်။ စည်းစိမ်ချမ်းသာနှင့် ပြည့်စုံစွာ သူမ နေထိုင်ခဲ့ရသော်လဲ သူမ၏ အခြေအနေက ထိုလူကြီး၏ ထားရာနေ၊ စေရာသွား အရုပ်တစ်ခုအလား ထင်ရသည်။ အနှစ်နှစ် အလလ လှောင်ချိုင့်ထဲမှာ ငှက်ငယ်လေးသဖွယ် နေထိုင်ခဲ့ရသည့်နောက်တွင် မာယာဒေဝီ၏ နုနယ်သော နှလုံးသားတွင် အမုန်းတရားများ တစစကိန်းဝပ်လာခဲ့သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် သူမ ယမရာဇာနှင့် ဆုံစည်းခဲ့သည်။ ယမရာဇာအဖို့ မာယာဒေဝီ၏ အလှအပထက် အမုန်းတွေပြည့်နေသော သူမနှလုံးသားက ပိုသဘောကျဖွယ်ပင်။ ထိုအချက်နှင့်ပင် သူမကိုသူရအောင် ဖျားယောင်းသွေးဆောင်ခဲ့သည်။ ယမရာဇာ၏ လက်တွဲဖော်အဖြစ် နေထိုင်ခွင့်ရအောင် မာယာဒေဝီကလဲ သက်သေပြန်ပြခဲ့ရသည်။ မိမိယောက်ျားကြီးကို ကုတင်တိုင်မှာ ကြိုးနှင့်ချည်တုပ်ပြီး အရှင်လတ်လတ် မီးရှို ့သတ်ခဲ့သလို၊ စံအိမ်တော်တစ်ဆောင်လုံးကိုလဲ မီးလောင်တိုက်ပြာသွင်းခဲ့သည်။ ထိုအချိန်ကတည်းမှစ၍ မာယာဒေဝီသည် ယမရာဇာနှင့် တက်ညီလက်ညီမကောင်းမှုတွေကို ပြုလုပ်ခဲ့သည်မှာ အခုအချိန်ထိပင်။ သူတို့နှစ်ဦး၏ ရက်စက်မှု၊ ကောက်ကျစ်မှုသည် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး လိုက်ဖက်ညီလှသည်ဟု ဆိုလို့ရပေသည်။

မာယာဒေဝီ ယမရာဇာ၏ ကျောပြင်နောက်သို့ တိုးကပ်လိုက်ပြီး သူမလက်နှစ်ဖက်နှင့် သူ့ကို တင်းတင်းပွေ့ဖက်သည်။ သွယ်လျရှည်လျားသည့် လက်ချောင်းကလေးများ၏ အဆုံးသတ်ရှိ လက်သည်းရှည်တွေနှင့် ဝတ်လွှာစလွတ်နေသည့် ယမရာဇာ၏ ရင်ပတ်ကျယ်ကြီးကို ပွတ်သပ်ချော့မြူသည်။ ထို့အပြင် သူမကိုယ်လေးကို ငြိမ်ငြိမ်မနေပဲ တွန့်ကာလှုပ်ရှားပေးလိုက်ရာ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုကြားတွင် ညပ်သွားသော နို့အုံကြီးတွေနှင့် ကျောပြင်ကိုပွတ်ပေးသလိုဖြစ်သည်။ သို့ပေမယ့် ယမရာဇာကိုယ်က ဘာမှလှုပ်လှုပ်ရှားရှားမဖြစ်ပဲ သူ့အကြည့်ကို ရေကန်၏ မျက်နှာပြင်သို့သာ စိုက်ကြည့်နေသည်။ မာယာဒေဝီ စိတ်တိုသွားသည်။ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်တောင် ယမရာဇာ တခြားဟာကို စိတ်ဝင်စားနေရတာလဲ သိချင်လာသည်။ နောက်ကျောဘက်တွင် ရပ်နေရာမှ ခွာလိုက်ပြီး ယမရာဇာကြည့်နေရာ မှော်ကန်ရေပြင်သို့ သူမလဲ လိုက်ကြည့်သည်။ ခပ်ချောချောဝံပုလွေမကလေးတစ်ယောက်နှင့် ထူးဆန်းသည့်အသွင်အပြင်ရှိသည့် ယောက်ျားတစ်ယောက်။ မာယာဒေဝီ၏ အကြည့်က လုလင်ပျို၏ မျက်နှာပေါ်သို့ ချက်ချင်းကျရောက်သွားသည်။ စူးရဲသည့်မျက်ဝန်းတစ်စုံနှင့် မာနကြီးမည့်ဟန် ပေါက်နေသော ထိုယောက်ျားပျို၏ ပုံစံကို သူမသဘောကျမိသည်။ သူ၏ မျက်နှာနှင့် တောင့်တင်းခိုင်မာသည့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်က လိုက်ဖက်လှသည်။ အဲဒီကောင်လေးနှင့် သူမ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ချစ်လိုက်ရလျှင်ဖြင့် ...။

"ဟင်း ... တော်တော်တော့ အရသာရှိမယ့် ကောင်လေးပဲ ..."

"မရတော့ဘူး .. မာယာ.. ဒီကောင်က မကြာခင် အသက်ပျောက်တော့မှာ .."

"တကယ်လား မောင် .. နှမျောစရာလေး .. ခစ် .. ခစ် ..."

"မောင် သိလား .. သူ့ကိုကြည့်ပြီး .. မာယာ စိတ်တွေလှုပ်ရှားလာပြီကွာ .."

"မာယာ !!!  ... ဒီမှာ အလုပ်ရှုပ်နေတယ်ကွာ ..."

"တကယ်ပြောတာလား မောင် .."

မာယာဒေဝီ၏ အသံက ဘယ်ယောက်ျားသားမဆို ငြင်းဆန်ဖို့ခက်လောက်အောင် ချိုသာနေသလို၊ မြူဆွယ်သည့်အသံလဲ ပေါက်နေသည်။ စကားနှင့်ဆွဲဆောင်သလို လက်ကိုပါ ခါးအောက်ရှိ ဝတ်ရုံကြားသို့ ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး လိင်တံကို တင်းတင်းဖမ်းဆုပ်ပြီး သာသာလေးညှစ်သည်။ ပြီးလျှင်မူ လက်ကိုချက်ချင်းပြန်ထုတ်ပြီး ယမရာဇာ၏ အနားကခွာကာ နောက်သို့ ခြေလှမ်းသုံးလှမ်းလောက် ဆုတ်လိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်ကို ခါးမှာထောက်၊ ကျန်သည့်လက်တစ်ဖက်က သူ့ကို လက်ညိုးကလေးကွေးကာခေါ်ရင်း ရုတ်ချည်းဆိုသလို နောက်ကျောရှိ သူမ၏ တောင်ပံတွေကို တဖြတ်ဖြတ်နှင့် ဖြန့်ကာခတ်ပြသည်။ အကြိမ်ကြိမ်အခါခါ အတူချစ်ပွဲဝင်ခဲ့ဖူးသည့်တိုင် ကမာ္ဘပေါ်တွင် ဆွဲဆောင်မှုအရှိဆုံး ကိုယ်လုံးလေးကို ယမရာဇာ ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်မိသည်။ မာယာဒေဝီ၏ အလှတရားကို အံတုနိုင်မည့် ယောက်ျား ဒီကမာ္ဘပေါ်မှာ မမွေးသေးဟု သူထင်မိသည်။

ယမရာဇာ ပြုံးစစနှင့် မာယာဒေဝီကို စိုက်ကြည့်ပြီး သူမရှေ့ရာသို့ တစ်လှမ်းချင်းတိုးလာသည်။ မလှမ်းမကမ်းတွင် ရပ်မြဲရပ်နေသည်မို့ မာယာဒေဝီသည် ယမရာဇာ သူမအနားကိုရောက်လာသည်နှင့် လက်တစ်ဖက်ကို လှုပ်ရှားသည်။ ယမရာဇာ ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို ပတ်ကာထားသော ဝတ်ရုံစသည် ဗြိခနဲမြည်ပြီး သူမလက်ထဲ ပါသွားသည်။ ယမရာဇာ၏ အင်္ဂါချောင်းသည် သက်ရှိသတ္တဝါတစ်ကောင်အလားနှယ် မတ်တောင်ခါယမ်းနေသည်။ မာယာဒေဝီ သူမ၏လျှာလေးကို ညို့မြူသကဲ့သို့ နီးထွေးလှသော နှုတ်ခမ်းပါးပေါ်ဝယ် သပ်ကာပြလိုက်ပြီး ယမာရာဇာရှေ့မှောက် ဒူးထောက်ထိုင်ချသည်။ သူမမျက်နှာရှေ့တည့်တည့်နှင့် တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေသော အချောင်းကြီးက တည့်တည့်ပင်။

"အီး ..."

မာယာဒေဝီ ပါးစပ်က သူ့လိင်အင်္ဂါကို ငုံလိုက်မိသည်နှင့် ယမရာဇာ မျက်လုံးအစုံကိုမှိတ်ကာ ခေါင်းမော့သည်။ သူမ အပြုအမူက ယမရာဇာကို ဘယ်လိုဖြစ်သွားစေသည်ဆိုတာကို မာယာဒေဝီသိသည်။ လက်တစ်ဖက်နှင့် လိင်တံအရင်းကိုကိုင်၊ ခေါင်းကိုနိမ့်လိုက် ကြွလိုက်ဖြင့် အားရပါးရ စုပ်ပေးလိုက်ယုံမက၊ ကျန်သည့်လက်တစ်ဖက်နှင့် ဂွေးဥတွေကိုပါ ပွတ်ကာဆော့ကစားသည်။ အချိန်မဆိုင်း မိနစ်ပိုင်းလေးအတွင်း ယမရာဇာ၏ အချောင်းကြီးသည် သူမပါးစပ်ထဲဝယ် မဆန့်မပြဲ ကြီးထွားလာသည်။ အချိန်ကြပြီလို့ မာယာဒေဝီ ဆုံးဖြတ်သည်။ ပါးစပ်ထဲ ဝင်နေသည့်အပိုင်းကို တစ်ချက်နှစ်ချက်လောက် စိတ်ကြိုက်စုပ်လိုက်ပြီး သူမထိုင်နေရာမှ ထသည်။ စုပ်ပေးရတာကို သူမ ဘယ်လောက်ပဲကြိုက်တယ်ပြောပြော၊ လိုးဆောင့်ရတာလောက်တော့ သူမ သဘောမကျ။ မာတောင်နေပြီဖြစ်သည့် အချောင်းကြီးကို သူမ မြန်မြန်တက်ခွချင်လှပြီ။

မာယာဒေဝီ၏ အကြံကို ယမရာဇာ ရိပ်မိသည်။ သို့သော် သူ့တွင်လဲ သူ့အကြံနှင့်သူ။ မာယာဒေဝီ သူ့အပေါ်က တက်ဆောင့်လုပ်ပေးတာ ဘယ်လောက်ပဲကောင်းသည်ပြောပြော သူတို့နှစ်ယောက်တွင် ဘယ်သူက သခင်ဆိုတာကိုတော့ သူပြချင်သေးသည်။ မာယာဒေဝီ သူနှင့်ခြေရာတိုင်းချင်တိုင်း သူခွင့်ပြုနိုင်သည်မဟုတ်။ တလောကလုံး ဖိတ်ဖိတ်တုန်အောင် ကြောက်ရသည့် ယမရာဇာက မိန်းမတစ်ယောက် လုပ်ပေးချင်တိုင်း ဇိမ်နှင့်ငြိမ်ခံနေမှာလား။ ကျောပြင်ထက်တွင် ဖွားလားကျနေသော မာယာဒေဝီ ဆံနွယ်တွေကို လက်နှင့်ခပ်ကြမ်းကြမ်း လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး ကိုယ်ကိုလှည့်လိုက်သည်။ "အား"ခနဲ မာယာဒေဝီ အော်ပြီး သူ့ကိုကျောပေးလျှက် ဖြစ်သွားသည်။ ယမရာဇာ မာယာဒေဝီကိုယ်ကို ထိုအနေအထားတိုင်း အနားတွင်ရှိသော ကျောက်သားနံရံသို့ ပစ်တွန်းသည်။ မာယာဒေဝီသာ လက်ဖြင့် အထောက်မမြန်ဘူးဆိုလျှင် သူမမျက်နှာက နံရံနှင့် ပြေးဆောင့်မှာ သေချာသည်။

"အား .. ကြမ်းလှချည်လား မောင် ... "

"ဖြန်း .."

"အား ..."

နောက်ကော့ထုတ်ပေးထားသော ဖင်ကြီး ယမရာဇာ လက်ဝါးချက်မိသည်။ မာယာဒေဝီက မှတ်သည် အောင့်မေ့လား။ နောက်ထပ်ပင် တင်းရင်းမောက်တက်နေသည့် ဖင်ကိုထပ်လှုပ်ပြလိုက်သည့်အပြင် တင်ပါးပေါ်ဖုံးနေသည့် ချုံထည်လွှာကိုပါ ပင့်မပေးသည်။ ယမရာဇာ အချောင်းကြီး တိုးဝင်လာဖို့အတွက် သူမအသင့်ဖြစ်နေလေပြီ။ ယမရာဇာ အရည်လဲ့လဲ့ထနေသော စွဲမက်ဖွယ် မာယာဒေဝီ၏ နှုတ်ခမ်းသားတွေကိုမြင်တော့ သူကိုယ်တိုင်လဲ ရမ္မက်ဆန္ဒတွေ မီးတောက်မတတ်ဖြစ်လာသည်။ မာယာဒေဝီ တင်ပါးနောက် တရှိန်ထိုးကပ်မိပြီး တစ်ချက်ထဲနဲ့ ကျွင်းဝင်အောင် ထည့်ပစ်လိုက်သည်။

"အိုး ... ကောင်းတယ် ... အဲဒါမှ ထိတာ .. အီး ... ကျွတ် .. ကျွတ် ..."

ယမရာဇာ ဘယ်လောက်ကြမ်းကြမ်း၊ မာယာဒေဝီက ဖြုံတောင်မဖြုံ၊ ထိုသို့ ကြမ်းနိုင်လေ ၊ သူမက သဘောကျလေဖြစ်သည်။ ဖြူဖွေးနေသော တင်ပါးပေါ်တွင် လက်ဝါးရာထင်အောင် ရိုက်တာလဲ သူမက အေးဆေး။ ဆံပင်ကိုဆောင့်ဆွဲပြီး တရစပ် လိုးဆောင့်တာကိုလဲ သူမကတောင် နောက်ပြန်ပစ် ကူဆောင့်ပေးလိုက်သေးသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်ကြည့်ရတာ ကာမစပ်ယှက်နေကြသည်နှင့်မတူပဲ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် သတ်နေကြတာနှင့်တူသည်။ အချိန်တော်တော်ကြာ နှစ်ဦးသား သတ်ပွဲဟုခေါ်ရမလား၊ အချစ်ပွဲဟုခေါ်ရမလား မသိသည့် လိုးပွဲသည် ယမရာဇာ လရည်တွေပန်းထွက်တော့မှပဲ တစ်စခန်းရပ်ခဲ့သည်။ ယမရာဇာနှင့် မာယာဒေဝီ။ တော်တော်လဲ လိုက်သည့်အတွဲပင် ...။

လင်းသဒ္ဒါက ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ယာကို ရောက်နေသည့်အလား အေးအေးလူလူနှင့် သွားလာနေသည့်တိုင် သီဟကတော့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို မျက်စိရှင်ရှင်ထားကာ ကြည့်နေမိသည်။ ဘာမှန်းမသိသည့် ဒီကမာ္ဘကိုရောက်ကတည်းက တောထဲမှာ ဝံပုလွေတွေ ရန်ပြုတာခံခဲ့ရသည်။ မှင်စာဆိုသည့်အကောင်တွေနှင့်လဲ ချခဲ့ရသည်။ ထို့ကြောင့် အရာရာကို စိတ်မချနိုင်ဖြစ်သည်မှာ သူ့အတွက် မဆန်းချေ။ တောနက်လာလေလေ၊ သူက ပိုသတိထားလေလေပင်။ အခုလဲ လူတစ်ရပ်သာသာလောက်ကို အသာလေးမြင့်သည့် မြက်ရိုင်းတောလိုမျိုး ကွင်းပြင်ကြီးကို သူတို့ဖြတ်သန်းနေကြရသဖြင့် မျက်စိရှင်ရှင် နားရှင်ရှင်ထားနေရသည်။

သီဟနှင့် လင်းသဒ္ဒါသည် အခုအချိန်မှာတော့ တစ်ယောက်ကရှေ့၊ တစ်ယောက်ကနောက် ခပ်ကွာကွာ မဟုတ်တော့ပေ။ လူသွားလမ်းဆိုပြီး မရှိသလောက်ဖြစ်လာသည့် တောအနေအထားကြောင့် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ဘေးချင်းဆိုင်ကာ အလိုလိုသွားမိနေပြီဖြစ်သည်။ သို့ဖြစ်၍ တမင်တကာလှည့်ကြည့်တာ မဟုတ်သည့်တိုင် စိုးရိမ်စိတ်ကြီးကာ ပတ်ဝန်းကျင်ကို မျက်ချည်မပြတ်ကြည့်နေသော သီဟ၏ အနေအထားကို လင်းသဒ္ဒါ လှမ်းမြင်နေရသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် သူမကို အကဲခတ်သလို စိုက်ကြည့်နေသည်ကိုလဲ သတိပြုမိသည်။

"ရှင် .. စိတ်အေးအေးထားစမ်းပါ .. ဒီလမ်းနဲ့ဒီတောကို ကျမသိပါတယ် .."

နွဲ့နှောင်းပျော့ပြောင်းသည့် အသံမဟုတ်သည့်တိုင် လင်းသဒ္ဒါထံမှ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် စကားသံထွက်လာခြင်းအတွက် သီဟပျော်မိသည်။ စကားစလို့ရပြီဖြစ်သည့်အတွက် သူချက်ချင်းဆိုသလို တုံ့ပြန်သည်။

"ကိုက အကျင့်ဖြစ်နေလို့ပါ သဒ္ဒါ .. ဒါနဲ့ သဒ္ဒါအဖေ ပြောတဲ့အတိုင်းသာဆို တောင်တော်ရှင်မက ကို့အကြောင်း တစ်ခုခုပြောပြနိုင်မယ် ထင်တယ် .. ကိုယ့်ကမာ္ဘကို ပြန်ဖို့လမ်းစရော ပြောပြနိုင်မလား မသိဘူး ...ဒါပေမယ့် အမှန်အတိုင်းဝန်ခံရရင် ကို သဒ္ဒါဆီကနေ ခွဲမသွားချင်ဘူး .."

လင်းသဒ္ဒါ၏ ကိုယ်ကလေးသည် သီဟစကားအကြားတွင် တစ်ချက်တုန်ခါသွားယုံမက သွားနေသည့် ခြေလှမ်းတွေတောင် ရပ်တန့်သွားသည်။ သီဟ သူ့စကားကြောင့် လင်းသဒ္ဒါ စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်သွားသလားဟု ကိုယ့်ကိုကိုယ်အပြစ်တင်မိသည်။ လင်းသဒ္ဒါတွင် အခက်အခဲတစ်ခု ရှိနေမှန်း သူမှန်းဆမိသည်။ သူမအနားသို့တိုးကာ အားပေးယုယသည့်အသွင်နှင့် ပုခုံးအား အသာလေးပွေ့ပိုက်သည်။ သို့သော် လင်းသဒ္ဒါက သူ့လက်နှင့် သူမပုခုံးကို အထိမခံပါ။ ချက်ချင်းပင် ရှောင်ထွက်သွားပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် သွားရပ်နေသည်။ သူမမျက်နှာပြင်တွင် ကြေကွဲမှုက အတိုင်းသား ပေါ်လွင်နေသည်။

"ရှင် .. ဒီမှာနေလို့ မရဘူး !!! .."

"ဘာဖြစ်လို့လဲ ... သဒ္ဒါ ...ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ .."

လင်းသဒ္ဒါ သူမ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်သည်။ စကားတစ်ခွန်းပြောဖို့အရေး သူမခမျာ အားအင်ယူနေရသည်မှာ လူမမာနှင့်တောင် တူနေသည်။

"ရှင်က ကျမတို့ကမာ္ဘနဲ့ ဘာမှမသက်ဆိုင်တဲ့သူ ... ရှင်က အပြင်ကလူ ... အို .. ရှင်နဲ့ကျမနဲ့လဲ ဘာမှ မဆိုင်ပါဘူး .."

"ဟာ .. သဒ္ဒါ .. မင်းတကယ်ပြောနေတာလား ... ဒါဆို ကိုယ်တို့ ညတုန်းက အဖြစ်ကရော ..."

"ညတုန်းက ဘာဖြစ်လို့လဲ ??? ...ရှင်နဲ့ကျမ အတူအိပ်ယုံနဲ့ ကျမက ရှင့်ကို ချစ်သွားမယ် ထင်လို့လား ..."

"ဒါဆို ..  ညက .. ညက မင်း ကိုယ့်အပေါ် ဘာခံစားချက်မှ မရှိဘူးပေါ့ .."

"ခံစားချက် ??? ... ခံစားချက်ဆိုတာ ဘာလဲ၊ အချစ်ဆိုတာကရော ဘာလဲ .. ကျမအတွက်တော့ ရှင်ဟာ ကျမဆန္ဒကို ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်ခဲ့တယ်ဆိုတာကလွဲလို့  ဒီထက်ဘာမှမပိုဘူး ..."

လင်းသဒ္ဒါ၏ စကားက သီဟ အသည်းနှလုံးကို ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းမှ ထုတ်ယူသွားသကဲ့သို့ ဖြစ်စေသည်။ သီဟ ကိုယ့်ကိုကိုယ်သာ အပြစ်တင်မိတော့သည်။ ပြောရမည်ဆိုလျှင် သူ့ဘဝတွင် မိန်းမဆိုတာ လင်းသဒ္ဒါနှင့်ကျမှ တွေ့ဖူးတာမဟုတ်။ လင်းသဒ္ဒါရှေ့တွင် စိတ်တူကိုယ်တူချစ်ခဲ့ဖူးသော မိန်းကလေးတွေရှိခဲ့ဖူးသည်။ ထို့အပြင် လင်းသဒ္ဒါကဲ့သို့ပင် တော်တော်များများသော မိန်းကလေးတွေကို သူထိုစကားမျိုးပြောကာ လမ်းခွဲခဲ့ဖူးသည်။ သို့သော် ထိုစဉ်အခါတုန်းက သူမတို့ ဘယ်လိုခံစားရမည်ဆိုတာကို သီဟ သဘောမပေါက်ခဲ့။ ကိုယ်ချင်းမစာခဲ့ဘူးဟုပဲ ပြောကြပါစို့။ အခုမှ သူနှလုံးသားနှင့် ရင်းကာ ပြန်လည်၍နားလည်ခဲ့ချေပြီ။ သူခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသလို နောင်တလဲရမိသည်။ ဘာမှထပ်မပြောဖြစ်တော့ပဲ လင်းသဒ္ဒါခေါ်ဆောင်ရာနောက်သို့သာ သက်မဲ့အရုပ်လို သူလိုက်လာခဲ့သည်။

"အင်း .. တကယ်လို့ မနေ့ညက အဖြစ်အပျက်ကြောင့် ရှင့်စိတ်ထဲမှာ တမျိုးဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုရင် .. အဲဒီလိုဖြစ်အောင် လုပ်မိတဲ့အတွက် တောင်းပန်ပါတယ် .."

မျက်နှာအမူအရာပျက်ကာ သူမကိုမကြည့်တော့ပဲ ငေးငေးငိုင်ငိုင်ဖြစ်သွားသည့် သီဟကို ကြည့်ပြီး လင်းသဒ္ဒါရင်ထဲမှာလဲ မကောင်းပါ။ သို့ပေမယ့် သူမ မတတ်နိုင်။ သူမအဖို့ ရွေးချယ်စရာ လမ်းမရှိပေ။ အပ်နှင့်ထွင်းရာမည့် အရာကို ပုဆိန်နှင့်ပေါက်ရမည်အထိတော့ သူမအဖြစ်မခံနိုင်။ ရောဂါမရင့်ခင် အမြစ်ဖြတ်ဖို့သာ သူမ ဆုံးဖြတ်ထားသည်။

"ကောင်းပြီလေ သဒ္ဒါ .. မင်းအတွက် အဆင်ပြေမယ်ဆို မင်းဆုံးဖြတ်ချက်ကို ငါ လက်ခံပါ့မယ် .."

သီဟ၏  ပြန်ဖြေမှုက ဆွေးမြေ ့နေသည့်တိုင်၊ လေယူလေသိမ်းကမူ မာထန်ထန်ဖြစ်လာသည်။ ငိုချင်လာသည့် စိတ်ကို လင်းသဒ္ဒါ ကြိုးစားကာထိမ်းပြီး သူ့ကို စကားပြန်ဖို့ ကြိုးစားသည်။ သို့သော် သူမနားထဲတွင် ရုတ်တရက်ကြားလိုက်ရသော အသံကြောင့် တကိုယ်လုံး တုန်ခါသွားသည်။ ရှေ့ကနေ သွားနေမှုကို ရပ်ပြီး သူမတို့ ဖြတ်သန်းနေသည့် မြက်ရိုင်းတော၏ အလွန်ကို စိုးရိမ်တကြီး လှမ်းကြည့်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ၏ အပြုအမူကို ကြည့်ကာ သီဟ အံ့အားသင့်သည်။ သို့သော် ကွန်မန်ဒိုစစ်သားတစ်ဦးမို့ ချက်ချင်း ဘယ်လိုအခြေအနေဆိုတာကို ရိပ်မိသည်။ လက်ထဲရှိ ရိုင်ဖယ်ကို အသင့်အနေအထားပြင်လိုက်ပြီး လင်းသဒ္ဒါ မျက်တောင်မခတ်တမ်းကြည့်နေရာ တောစပ်သို့ ကြည့်သည်။ လောလောဆယ်တော့ သူ ဘာမှ ထူးခြားသည်ကို မတွေ့။ သို့သော် စက္ကန့်ပိုင်းအကြာတွင်မူ တောအုပ်၏ အစွန်ဖျားက သစ်ပင်များ ယိမ်းထိုးလာသည်ကို တွေ့ရသည်။ လင်းသဒ္ဒါ ချက်ချင်းဆိုသလို သူမနောက်ကျောတွင် လွယ်လာသည့် လေးနှင့်မြားကိုထုတ်ကာ ချိန်ရွယ်လိုက်သည်ကို တွေ့သည်။ နှုတ်မှလဲ ..

"ကျေးဇူးပြုပြီး .. မဟုတ်ပါစေနဲ့... မဟုတ်ပါစေနဲ့ .."

ရုတ်တရက်ဆိုသလို ကြီးမားထွားကျိုင်းသည့် ငှက်ကြီးတစ်ကောင် သစ်ပင်များ၏ နောက်မှ လေထဲသို့ပျံတက်ကာ သူတို့နှစ်ဦးရှိရာသို့ ဦးတည်လာသည်ကို သီဟတွေ့လိုက်သည်။ သီဟ မျက်မှောင်ကုတ်မိသည်။ မဟုတ်သေးဘူး။ ဒါ ဘယ်လိုနည်းနှင့်မှ ငှက်မဖြစ်နိုင်ဘူး။ တဟုန်ထိုး လေဟုန်စီးသလို ပျံဝဲလာသောအကောင်သည် သာမန်ငှက် ဘယ်လိုမှမဖြစ်နိုင်။ သူ့ခေါင်းထဲတွင် ရာဇဝင်တွေထဲမှာ ကြားဖူးသော သတ္တဝါတစ်ကောင်၏ အမည်ကပေါ်လာသည်။ ဒါ .. ဒါ ... နဂါး။ နဂါးမှ ရိုးရိုးတောင် မဟုတ်။ နဂါးပျံ .. ။ ဘယ်လိုရန်သူမှန်းသိလိုက်သည်နှင့် သီဟ တကိုယ်လုံးတောင့်တင်းသွားပြီး လင်းသဒ္ဒါကို လှည့်ကြည့်သည်။

"သဒ္ဒါ .. ဒါ !!!! ..."

"ပြေးးးးးးးးး  တောဆီ ပြန်ပြေးးးးးး ..."

လင်းသဒ္ဒါက သူ့ထက်မြန်သည်။ သတိပေးသံအဆုံး၌ သူမကိုယ်က သူ့ဘေးကနေ လှစ်ခနဲ ပျောက်သွားသည်။ ဘယ်လိုစွမ်းရည်ရှိမှန်း မသိသည့် နဂါးတစ်ကောင်နှင့်တော့ သီဟ တစ်ယောက်ထဲ မိုက်မိုက်ကန်းကန်း ခံချဖို့ မစဉ်းစားပါ။ ဒဏ္ဍာရီလာ နဂါးဆိုသည့် သတ္တဝါသာမှန်လျှင် သူလို လူသားတစ်ယောက်က နှိမ်နင်းနိုင်ပါမည်တဲ့လား။ သီဟ သူ့ကိုယ်သူ မောင်ပေါက်ကျိုင်းမဟုတ်မှန်း သေချာသိသည်။ ကိုယ်ကိုနောက်ပြန်လှည့်၍ လင်းသဒ္ဒါ ပြေးထွက်သွားရာနောက် ထပ်ကြပ်မကွာ လိုက်ပြေးသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် ပြေးသည်မှာ ပေ၁၀ဝကျော်လောက်ပဲ ရောက်ဦးမည်။ နှစ်ဦးသားပြေးနေရာ မြက်ရိုင်းတောသည် ရုတ်ချည်းတိမ်တိုက်တွေ ဖုံးအုပ်သွားသလို မဲမှောင်သွားသည်။ နဂါးသူတို့ဆီသို့ ရောက်လာပြီ။ ထို့နောက်တွင် နားကွဲမတတ်ကျယ်လောင်သော ဟိန်းသံကြီးတစ်ခုကို ကြားလိုက်ရပြီး သီဟ နောက်ခပ်လှမ်းလှမ်းက မြက်ခင်းပြင်သည် ရုတ်တရက် အလျှံညီးညီး မီးထလောင်သည်။ ကိုယ်ကိုလာဟတ်သည့် မီးအပူရှိန်ကြောင့် သီဟ စိုးရိမ်တကြီး နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်သည်။ ဝိုးတဝါးမြင်ခဲ့ရသော နဂါးဆိုသည့် အကောင်ကို အထင်အရှားမြင်လိုက်ရပြီး ပါးစပ်မှ မီးတန်းတစ်ခု မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်ကို တွေ့ရသည်။ မီးစွဲလောင်နေသည့် မြက်ရိုင်းတွေသည် သူနှင့်ပိုပို နီးကပ်လာသည်။ သီဟ ရိုင်ဖယ်ဆီမှ ကျည်ဆံတွေက အတွဲလိုက်ထွက်သည်။

"သဒ္ဒါ .. ညာဘက်ကို ပြေး ..."

ပြောပြီးသည်နှင့် သီဟ လင်းသဒ္ဒါနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ကို ယူလိုက်ပြီး နဂါးခေါင်းသို့ ဦးတည်ပစ်ရင်း ဘယ်ဘက်သို့ ပြေးထွက်သည်။ သူ၏ အကြံက နှစ်ယောက်စလုံး မလွတ်တောင် တစ်ယောက်ယောက်တော့ နဂါးလက်မှ လွတ်အောင်ဖြစ်သည်။

"နဂါးစုတ် !!! ..."

လေထဲတွင် ပျံဝဲနေသော နဂါးသည် တောင်ပံခတ်ကာ ကိုယ်ကိုလှည့်လိုက်သည်နှင့် ဘယ်သူ့ဘက်ကို ဦးတည်လာပြီဆိုတာ သီဟ သိလိုက်သည်။ ဒေါသနှင့် ကျိန်ဆဲမိသည့်တိုင် ခြေထောက်တွေ၏ ပြေးအားကိုတော့ သူမလျှော့ရဲပါ။ မြွေလိမ်မြွေကောက် ပြေးလိုက်၊ နောက်ပြန်လှည့် ပစ်လိုက်နှင့် အသက်ဘေးကလွတ်အောင် ကြိုးစားနေရသည်။ ဒါတောင်မှ နဂါးရန်က လွတ်ဖို့ သိပ်မကြိမ်းသေ။ သူ့ရှေ့တွင် ပီပီပြင်ပြင်မြင်လာပြီဖြစ်သော အရှေ့ဘက်က တောအုပ်သည်သာ သူ့အတွက် အားကိုးရာဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးအနေနှင့် နဂါးဘက်သို့လှည့်ကာ လေးငါးချက်ဆက်တိုက် ပစ်ပြီးနောက် လုံးလုံးပြန်လှည့်မကြည့်တော့ပဲ သူခြေကုန်ထုတ်ပြေးသည်။ နီးလာပြီ။ တောစပ်နှင့် နီးလာပြီ...။

သို့သော် ...

သူ့နောက်ဘက်မှ လေပြင်းမုန်တိုင်းကျသလို လေလှိုင်းက ကျောပြင်ကို ရိုက်ခတ်လာသည်နှင့် သီဟ နဂါးလက်က မလွတ်နိုင်တော့ဆိုတာ သိသည်။ ပြေးနေရာမှ ရပ်ကာ နဂါးဘက်သို့ ရိုင်ဖယ်ကို ထိုးချိန်မည်အပြု သူ့မျက်စိထောင့်တွင် ကြီးမားသော ကျောက်တုံးကြီးတစ်ခုကို မြက်ရိုင်းတောထဲမှာ တွေ့လိုက်ရသည်။ သီဟ ဝမ်းသာသွားသည်။ အချိန်ဆိုင်းမနေပဲ ကျောက်တုံး၏ နောက်ဘက်သို့ ပြေးကာခုန်ဝင်လိုက်ပြီး မြေပြင်ပေါ် ပြားပြားအပ် ဝပ်ချသည်။ သီဟ ကံကောင်းသည်။ သူ ကျောက်တုံးနောက် ရောက်သည်နှင့် တပြိုင်နက် ချက်ချင်းဆိုသလို နဂါး၏ ပါးစပ်မှ မီးလျှံက ဟူးခနဲ ထိုးထွက်လာပြီး သူ့ဘေးနာက မြက်ခင်းပြင် မီးစွဲကာထလောင်သည်။ သီဟ ကျောက်တုံးကို အကာအကွယ်ယူပြီး သူ့အပေါ်က ကျော်သွားသော နဂါးကို လှမ်းပစ်သည်။ ရိုင်ဖယ်ကျည်ဆံတွေ နဂါးကို ထိပေမယ့် နဂါးသည် ဘာမှဖြစ်သည့်ပုံမပေါ်။ နောက်ထပ်တစ်ဖန် ကျယ်လောင်စူးရှသော အသံကို ပြုလုပ်၍ တဟုန်ထိုး ပြန်ကွေ့ကာ ဆင်းလာသည်။ သီဟ ကျောက်တုံးနောက် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ပြန်ထိုင်ချလိုက်ပြီး မျက်လုံးကို မှိတ်ထားလိုက်သည်။ ဒီနေ့တော့ သူသေမည့်ပြေးက ပြေးမလွတ်နိုင်တော့။ သေမင်းလက်မှ သူအကြိမ်ကြိမ်လွတ်ဖူးသည့်တိုင် ဒီတစ်ချီတော့ လွတ်နိုင်မည့် ကိန်းမမြင်။ ဘေးနားကို တစတစဝိုင်းလာမည့် မီးတောက်မီးလျှံများကို စောင့်မျှော်နေမိသည်။

 "ဂီး ..."

ရုတ်တရက်ဆိုသလို သီဟနောက်ကျောဘက်မှ သတ္တဝါတစ်ကောင်၏ စူးရှစွာအော်ဟစ်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။ သီဟ လန့်ဖြန့်ကာ လှည့်ကြည့်မိချိန်တွင် သူ့မျက်လုံးကိုတောင် သူမယုံနိုင်။ အဖြူရောင်အဆင်းရှိသော နောက်ထပ်နဂါးတစ်ကောင်သည် ဘယ်ကနေ ထွက်လာမှန်းမသိ။ တရှိန်ထိုး သူ့ဆီသို့ ပျံသန်းလာသည်ကို တွေ့ရသည်။ သီဟ ခေါင်းကိုသာ ခါယမ်းမိတော့သည်။ လတ်စသတ်တော့ သူခမျာ နဂါးတစ်ကောင်ရဲ ့လက်ချက်နှင့်တောင် သေရမည်မဟုတ်။ နှစ်ကောင်ရဲ ့လက်ချက်နဲ့ သေရပေဦးမည် ....။

သို့သော် ...

ဒုတိယပေါ်လာသော နဂါး၏ ဦးတည်ရာက သီဟဆီမဟုတ်။ ဂျက်လေယာဉ်တစ်စင်းနှယ် "ဟူး"ခနဲ သူ့အပေါ်က ကျော်သွားပြီးနောက် သီဟနားသို့ ပျံဝဲလာသည့် နဂါးမည်းကို ထိုးသုတ်သည်။ သီဟ ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သည်။ သူ့မျက်စိရှေ့က မြင်ကွင်းကို မယုံနိုင်စွာနှင့် စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ နဂါးမည်းနှင့် အဖြူသည် သူ့ရှေ့တွင် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အသေအကြေ သတ်နေကြသည်။ ဖန်တီးလာသည့် အဖြစ်အပျက်သည် သူ့မျက်စိနှင့်သာ မမြင်ရလျှင် ဘယ်လိုမှ ယုံနိုင်စရာမရှိပေ။ ခေတ္တခဏတော့ သေဘေးမှ သူလွတ်သွားပြီးမှန်း သီဟ သိသည်။ အခုအချိန် ထွက်ပြေးလျှင် ရနိုင်သော်လဲ ဘာကြောင့်ရယ်မှန်းမသိ။ သူထွက်မပြေးဖြစ်။ မြက်ရိုင်းတောတစ်ခုလုံး မွစာကြဲအောင် သတ်ပုတ်နေကြသည့် နဂါးနှစ်ကောင်ကိုသာ စိတ်လှုပ်ရှားစွာ စောင့်ကြည့်နေသည်။

နဂါးအဖြူသည် နဂါးမည်းထက်စာလျှင် အနည်းငယ်အကောင်သေးသည်။ သို့သော် သူ၏ လှုပ်ရှားမှုက သွက်လက်သည်။ ပို၍လဲ စဉ်းစားဉာဏ်ရှိပုံပေါ်သည်။ နဂါးမည်းနှင့် ကိုယ်ချင်းအလုံးမခံပဲ ပတ်ချာလည်လှည့်၍သာ တိုက်ခိုက်သည်။ နဂါးအဖြူ၏ အကွက်ကျလှသော ထိုးနှက်ချက်များကြောင့် တိုက်ပွဲအချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ နဂါးအဖြူဘက်က အရေးသာလာသည်။ နဂါးမည်းကိုယ်တွင် ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်မနည်းတော့သည်ကို သီဟ ခပ်ခွာခွာက ကြည့်နေသည်တိုင် မြင်နေရသည်။ နဂါးအဖြူနိုင်ပေတော့မည်။

"ဂီး .. "

ထိုအခိုက် နဂါးမည်းက ထူးဆန်းသောအသံဖြင့် သံရှည်ဆွဲကာ ရုတ်ချည်းအော်မြည်လျက် နောက်သို့ဆုတ်သည်။ နဂါးမည်း၏ အပြုအမူကြောင့် သီဟသာမက နဂါးဖြူပါ အံ့အားသင့်သည့်ပုံပေါ်၏။ နှစ်ကောင်သား အသည်းအသန်သတ်ပုတ်နေသည့်ပွဲသည် ချက်ချင်းရပ်တန့်သွားသည်။ သီဟ ကြည့်နေစဉ်မှာပင် နဂါးမည်း၏ မျက်လုံးအစုံသည် သူ့ရန်သူ နဂါးဖြူကိုကြည့်နေရာမှ သူ့ဘက်သို့လှည့်လာသည်။ တစ်ခုခုတော့ မှားယွင်းနေပြီ။ သီဟ သံသယမှ မဆုံးသေး။ နဂါးမည်း ပါးစပ်က တမဟုတ်ချင်းဟသွားပြီး မီးတောက်မီးလျှံများ သူ့ဆီပြေးထွက်လာသည်။

"အား ..."

သီဟ အလန့်တကြားအော်ကာ လက်နှစ်ဖက်နှင့် မျက်နှာကိုကာလိုက်ပေမယ့် သူ့လက်ဖျားမှ ဘာပူလောင်မှုမှ မခံစားရပေ။ လက်ကို တဖြေးဖြေးအောက်ချ၍ ကြည့်လိုက်သောအခါ နဂါးဖြူသည် သူ့ရှေ့တွင် ရောက်နေသည်ကိုတွေ့ရသည်။ မီးတောက်မီးလျှံတွေသည် သီဟကို ကာထားပေးသော နဂါးဖြူကိုယ်လုံးကို မကျော်ပဲ တစ်ဖက်ခြမ်းတွင်သာ ရှိနေလေသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ဝုန်းခနဲအသံကြီးတစ်ခု ကြားလိုက်ရပြီး ခြေထောက်အောက်က မြေပြင်သည် သိမ့်ခနဲခါသည်။ သီဟ လှမ်းအကြည့်တွင် နဂါးမည်းသည် သူ့အကြံမအောင်မြင်ဆိုတာကို သိသွားသည့်နှယ် နောက်ဆုတ်ကာ ပြန်ပြေးသွားချေပြီ။ မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်းမှာပင် နဂါးမည်း၏ကိုယ်က တော်တော်ဝေးဝေးသို့ ရောက်ရှိသွားပြီး ခဏအကြာတွင် မြင်ကွင်းမှ ပျောက်သွားသည်။

"ကျေးဇူးပဲဗျာ .. ကျနော့်အသက်ကို ကယ်တဲ့အတွက် .."

ရန်သူလား မိတ်ဆွေလား ကွဲပြားသွားပြီမို့ နဂါးဖြူ သူ့ဘက်သို့ ခေါင်းလှည့်အလာတွင် သီဟ ကျေးဇူးတင်စကား လှမ်းပြောသည်။ ပြောပြီးမှ သူ့ဖာသာသူ သဘောကျပြီး ဟက်ခနဲ ရယ်မိသည်။ သူလဲ ဒီလောကထဲရောက်မှ လူမဟုတ်သည့်သူတွေကို စကားပြောပြောဖြစ်နေသည်လေ။

"ဘာလဲ .. ရှင့်စကားကို ကျမက နားမလည်ဘူးထင်လို့လား .."

"ဟာ .... ခင် .. ခင်ဗျား !!! ... ခင်ဗျားက လူစကားပြောတတ်တယ် ..."

"ဝံပုလွေတောင် စကားပြောတတ်မှတော့ နဂါးက စကားပြောတာ ရှင့်အတွက် အဆန်းဖြစ်နေရလား မောင်သီဟရယ် .."

"ဝိုး !!! "

သီဟ ဘာကိုဆက်ပြောရမှန်း မသိတော့။ ပါးစပ်လေး အဟောင်းသားနှင့်သာ ဖြစ်နေရှာသည်။ နေစမ်းပါဦး။ ဒီနဂါးက သူ့နာမည်ကို ခေါ်လိုက်သလား။ နောက်ပြီး နဂါး၏ အသံက တကယ့်မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ အသံအတိုင်းပင်။

"နေ .. နေစမ်းပါဦး .. ခင်ဗျားက ကျနော့်နာမည်ကို သိနေတယ် ?? .."

"ကဲ .. မောင်သီဟ .. ကျမတို့ ဒီနေရာမှာ လေထိုင်ကန်နေလို့မရဘူး .. ဒီတော့ အတိုချုံးပြီးတော့ မိတ်ဆက်ရရင် .. ကျမနာမည်အရင်းက ကလျာဏီ .. ဒါပေမယ့် တော်တော်များများက တောင်တော်ရှင်မလို့ သိကြတယ် .. ဒီလောက်ဆို ရှင့်နာမည်ကို ကျမသိနေတဲ့အကြောင်းကို ရှင်စဉ်းစားလို့ရပြီ မှတ်လား .."

"ခင်ဗျားက .. တောင်တော်ရှင်မ ???.."

သီဟ နောက်ထပ်တစ်ဖန်အံ့အားသင့်ရပြန်သည်။ သူ့စိတ်ထဲတွင် တောင်တော်ရှင်မဆိုတာ ဘယ်လိုမှ နဂါးတစ်ကောင်ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ထင်မှတ်မထားပေ။ ကလျာဏီသည် သီဟစကားကို ဂရုစိုက်မနေပဲ နဂါးမည်း ပျံသန်းရာဘက်သို့ ဦးလှည့်ကာ ကြည့်သည်။ သီဟ ထိုရောအခါမှ သတိထားမိသည်။ နဂါးဖြူ၏ လည်တိုင်အောက်တွင် အကြေးခွံများလန်ကာ ပေါက်ပြဲနေသည်ကို တွေ့ရသည်။

"မောင်သီဟ .. ကျမတို့ ဒီနေရာကနေ အမြန်ဆုံးခွာကြရင် ကောင်းမယ် .. ဒက္ခရဲ ့ရန်က စိတ်ချရတာ မဟုတ်ဘူး .."

"ဒက္ခ  .. ထွက်ပြေးသွားတဲ့ နဂါးကို ပြောတာလား ??

"ဟုတ်တယ် ... ဒါပေမယ့် ထွက်ပြေးသွားတယ်ဆိုတာ မသေချာဘူး .. စစ်ကူသွားခေါ်တာဖြစ်နေရင် ကျမဘယ်လိုမှ ခုခံနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး .."

ကလျာဏီ၏ စကားက သီဟကို တပ်လှန့်လိုက်သလိုဖြစ်သည်။ ရိုင်ဖယ်ကို ပုခုံးထက်ဝယ် လွယ်လိုက်ပြီး ကျကျန်ခဲ့သည့် သူ့ကျောပိုးအိတ်ကို သွားပြန်ကောက်သည်။ ကျောပိုးအိတ်ထဲတွင် first aid ပစ္စည်းများ ပါသည်ကို သီဟ သတိရသည်။ ကလျာဏီ၏ ဒဏ်ရာကို သူဆေးထည့်ပေးရင် ကောင်းမလား။ စဉ်းစားခန်းဝင်နေသော သီဟကို ကြည့်ကာ ကလျာဏီဆီမှ လောဆော်သံကပေါ်လာသည်။

"သီဟ ... အချိန်မရှိတော့ဘူး .. သွားကြရအောင် .. လာကျမ ကျောပေါ်တက် .."

"နေဦးဗျ... ကျနော့်မှာ အဖော်ပါသေးတယ် "

"ဟို .. ဝံပုလွေကောင်မလေးကို ပြောတာလား ... စိတ်ပူမနေနဲ့ .. သူအသက်ဘေးက လွတ်ပါလိမ့်မယ် .."

"ဟာ .. မဟုတ်သေးပါဘူး .. တော်ကြာနေ ဟိုနဂါးပြန်လာတော့ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ .."

"မောင်သီဟ !!! .."

ကလျာဏီ စိတ်မရှည်စွာ အော်ငေါက်သည်။ သို့သော် သီဟမျက်နှာပေါ်က သူ့အဖော်အတွက် စိတ်ပူပန်သည့် အသွင်ကို မြင်လိုက်သည်တွင် သူမ စိတ်လျှော့လိုက်သည်။ ပြီးမှ ...

"သီဟ သူ့အတွက် စိတ်မပူပါနဲ့ ..  ဝံပုလွေတွေဟာ ဒီလိုမျိုးတောထဲမှာ ကျင်လည်နေကြပါ .. နောက်ပြီး ဒက္ခနဲ့ သူ့သခင်ရဲ ့ပစ်မှတ်က ရှင်ပဲ .. သူမဟုတ်ဘူး .."

"ဘယ်လို .. ဟိုနဂါးမှာ သခင်ရှိတယ် .. နေစမ်းပါဦး .. ကျနော့်ကို ဘာဖြစ်လို့ ဒီကောင်က သေစေချင်ရတာလဲ .."

"အဲဒါကို ရှင်းပြဖို့ဆိုရင်တော့ အချိန်ပေးရလိမ့်မယ် .. လောလောဆယ်တော့ ကျမတို့ လုံခြုံစိတ်ချရတဲ့နေရာကို သွားရအောင် .. ကျမလဲ ဒဏ်ရာကို ကုရဦးမယ် .."

ဒီတစ်ခါတော့ သီဟ အထွန့်တက်ကာ စကားရှည်မနေတော့ပါ။ ကလျာဏီသည် သူ့ကို ဝင်ကယ်ရင်း ဒဏ်ရာရခဲ့တာမို့ သူမဒဏ်ရာကို ကုဖို့က ပိုအရေးကြီးမှန်း သူသိသည်။ ကလျာဏီနှင့် လိုက်သွားပြီး အကြောင်းစုံသိရတော့မှ လင်းသဒ္ဒါကို ပြန်လာရှာဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်သည်မို့ သီဟ တွေဝေမနေတော့ပါ။ ချက်ချင်း ကလျာဏီနားတိုးလာသည်။ သူမအနားရောက်သည်နှင့် ကလျာဏီသည် ခေါင်းကိုမြေပြင်ပေါ်သို့ အသာနှိမ့်ချပေးသည်။ သီဟ ကလျာဏီပေါ်သို့ ရောက်သွားသည်။

"မြဲမြဲကိုင်ထား .. သီဟ .."

"ဟုတ် ..."

"ဝိုးးးးးး ..."

သီဟ "ဟုတ်"လို့ပဲ ဆိုရသေးသည်။ သူ့ကိုယ်သည် ရှေ့နောက်ယိမ်းထိုးသွားပြီး လေထဲသို့ တမဟုတ်ချင်းမြောက်တက်သည်။ ရင်ထဲလှပ်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး သီဟ ပြုတ်မကျအောင် ကလျာဏီ၏ လည်တိုင်ကို တအားဖက်ထားသည်။

"ခစ် .. ခစ် .. တအားလန့်သွားတာလား သီဟ .."

သီဟ ဖြစ်ပျက်သွားပုံက လည်ပြန်လှည့်ကာ ကြည့်ရင်း ကလျာဏီက သူ့ကိုကြည်စယ်သည်။ သီဟ ပြန်မဖြေနိုင်အားသေးပဲ မရဲတရဲနှင့် အောက်ခြေတွင် ကျန်ခဲ့သည့် မြေပြင်ကို ငုံ့ကြည့်သည်။ မြေပြင်နှင့် သူအောက်တွင် တစစနှင့် ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ စစပျံတက်တုန်းကသာ သူ့တကိုယ်လုံး တုန်ခါသွားခဲ့သော်လဲ အခုအချိန်တွင်မူ သူ့ကိုယ်သည် လေဟုန်စီးရသလို ခံစားနေရသည်။

"စစချင်းမို့ပါဗျာ .. အခုကျတော့လဲ စီးရတာအငြိမ့်သားပဲ .."

သူ့အဖြစ်ကိုကြည့်ကာ ကလျာဏီက ရယ်မောခဲ့သည်ကို မမေ့သေးသည့် သီဟ တမင်တကာ ခပ်ကြောကြောနှင့် ဖြေလိုက်သည်။ ကလျာဏီက သူ့ကို "တကယ်လား" ဟု လှမ်းမေးသည်။ သီဟ "တကယ်ပေါ့" ဟု ပြန်ဖြေမည် ပြုတုန်း ရှိသေးသည်။ ရုတ်တရက်ဆိုသလို ကလျာဏီသည် ဦးခေါင်းကိုငိုက်ကာ ကောင်းကင်ထက်မှ တဟုန်ထိုးဆင်းသည်။ နားထဲက လေတွေ တဝူးဝူးနှင့် ပြန်ထွက်သလို ခံစားလိုက်ရပြီး သီဟတစ်ယောက် ရိုလာကိုစတာပေါ်က ပြုတ်ကျသလို ခံစားရသည်။ ကလျာဏီ ထိုးဆင်းသည့် အဟုန်က မြန်လွန်းလှသဖြင့် သူ့မျက်နှာပေါ်မှအသားတွေပင် တွန့်ကုန်သလားထင်ရသည်။ သီဟ သူမကိုယ်ပေါ်မှ ပြုတ်ကျမသွားအောင် လည်တိုင်ကို တင်းတင်းဖက်ထားရသည်။ ကလျာဏီသည် ပေသုံးရာလောက် ထိုသို့ ထိုးဆင်းသွားပြီးမှ သူမ၏ အတောင်တွေကို ဖြန့်ကာ အရှိန်သတ်ပြီး လေဟုန်စီးသည်။ သီဟ ထိုတော့မှ အသက်ကို ဝဝပြန်ရှူရသည်။

"မှတ်ပြီလား .. ရိုရိုသေသေဆက်ဆံ .."

"ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာမရယ် .. မှတ်ထားပါ့မယ် ..နောက်တစ်ခါတော့ မလုပ်လိုက်ပါနဲ့ .."

"ခစ် .. ခစ် .."

ကလျာဏီ သဘောကျစွာရယ်သည်။ ထို့နောက် သူမသည် အထက်သို့ ပြန်တက်ပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် မြင်နေရသော တောင်ထိပ်တစ်ခုဆီသို့ ဦးတည်ကာပျံသွားသည်။ အဆိုပါတောင်နှင့် နီးကပ်လာမှ သီဟ သတိထားမိသည်။ ဒါ ဦးသဒိ္ဓ ပြောတဲ့တောင်ပဲ။ တဖြေးဖြေးနှင့် တောထိပ်ပိုင်းကို ပို၍ထင်ရှားစွာ မြင်လာပြီးနောက် ဂူဝဟု ထင်ရသော အပေါက်တစ်ခုကို ခပ်ကျယ်ကျယ်အနေအထားနှင့် တွေ့ရသည်။ သီဟ အထင်မမှားပါ။ ကလျာဏီသည် ထိုဂူဝသို့ လေဟုန်စီးကာ ပျံသန်းသွားပြီးနောက် အရှိန်သတ်ကာ ထိုးဝင်သည်။ ဂူထဲသို့ ပေတစ်ရာလောက် ရောက်သွားသောအခါ သူမ ခြေထောက်အစုံသည် မြေကြီးနှင့် ထိကာ ရပ်တန့်သည်။

"ဒါ ... ခင်ဗျားရဲ ့နေရာလား .."

သီဟ ကလျာဏီပေါ်မှ ဆင်းလိုက်ပြီးနောက် ပတ်ဝန်းကျင်ကို လှည့်ပတ်ကြည့်သည်။ ဂူသည် တော်တော်ကျယ်ဝန်းပုံရပြီး အထဲပိုင်း၌ အခန်းသဖွယ် အကန့်များရှိသည်ကိုတွေ့ရသည်။ တံခါးဟူ၍ မရှိသည့် ထိုအခန်းများထဲမှ တစ်ချို့နေရာများတွင် လူအသုံးအဆောင် ပစ္စည်းများရှိနေလေသည်။ သီဟ ဝေခွဲမရဖြစ်သည်။ သေးငယ်လှသော ထိုအခန်းကျဉ်းများ၏ အနေအထားအရ နဂါးမကလျာဏီ လက်ရှိအနေအထားနှင့် ဘယ်လိုမှ ဝင်ဆန့်စရာ အကြောင်းမရှိ။ ဒီဂူအတွင်း ကလျာဏီအပြင် တခြားသူများ ရှိနေတာလား။ မေးမြန်းဖို့ အကြောင်းရှိလာပြီမို့ အထဲဘက်သို့ ကြည့်နေရာမှ ကလျာဏီဘက်သို့ လှည့်သည်။

ကလျာဏီကို မျက်လုံးစုံမှိတ်လျက် ငြိမ်သက်စွာ ရှိနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ သူမပုံစံက သမထကျင့်နေသူများနှယ် တစ်ခုခုကို အာရုံစူးစိုက်နေသည့်အသွင်ရှိသည်။ ဘာလုပ်နေတာလဲဟု မေးဖို့ သီဟ ပါးစပ်ဟတုန်းရှိသေးသည်။ ကလျာဏီဆီမှ ထူးခြားမှုကို စမြင်ရသည်။ သူမ၏ နဂါးကိုယ်သည် တဖြေးဖြေး သေးကွေးလာသည်။ ဒါတွင်ပင်မက နဂါးကိုယ်ထည်၏ အစိတ်အပိုင်းများသည် လူသား လက္ခဏာများအဖြစ် ကူးပြောင်းသည်။ ကြီးမားသော တောင်ပံနှစ်ခုသည် ကျုံဝင်လာပြီး သွယ်လျသည့်လက်ကလေးများအဖြစ် အသွင်ပြောင်းသည်။ သိသိသာသာ ချွန်ထွက်နေသော နှာခေါင်းသည်လဲ တိုးဝင်သွားပြီး တဖြေးဖြေးပီသလာသည့် လူ့မျက်နှာပေါ်တွင် ချပ်ချပ်ရပ်ရပ်သွားရှိသည်။ လည်တိုင်အောက်ရှိ ရင်အုပ်နေရာတွင်လဲ အဖုအထစ်များပေါ်လာပြီး လူ့မိန်းမနှင့်မခြား နို့အုံအဖြစ် ဖြစ်ထွန်းလာသည်။ သီဟ ရင်ထဲလှပ်ခနဲဖြစ်ပြီး စိတ်ဝင်တစား စိုက်ကြည့်မိသည်။ သို့သော် ဘယ်ကဘယ်လိုပေါ်ထွက်လာမှန်း မသိသော အနက်ရောင် သားရေ(leather) စပေါ့ဘရာက မျက်စိတမှိတ်အတွင်းမှာပင် ဖုံးကွယ်ပြီးသား ဖြစ်သွားသည်။ သီဟ သတိရ၍ နဂါးခြေချောင်းနေရာကို မျက်စိအကြည့်ရွှေ့လိုက်သည်တွင် ဖြောင့်စင်းသော ပေါင်တံနှစ်ချောင်း၌ အနက်ရောင် သားရေစကတ်က ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။ သီဟ သူ့အဖြစ်ကိုသူ သဘောကျပြီး နှုတ်ခမ်းထောင့်ကွေးကာပြုံးသည်။ မျက်စိကို အပေါ်ပိုင်းသို့ ပြန်လွှဲလိုက်စဉ်တွင် အင်မတန်မှလှပသည့် မိန်းမချောတစ်ဦးက သူ့ကို မခို့တယို့နှင့် ကြည့်ကာနေသည်။

ကလျာဏီပုံစံကို ကြည့်ရသည်မှာ ဖော်မျူလာဝမ်းကားမောင်းပြိုင်ပွဲတွင် အလံကိုင်သော အလှမယ်လေးတစ်ဦးနှင့်တောင် တူနေသည်။ ဒီမိန်းကလေး အစောပိုင်းတုန်းက နဂါးတစ်ကောင်ဖြစ်ခဲ့သည်ဆိုတာ ဘယ်လိုမှ လက်ခံချင်စရာကောင်းမနေချေ။ သီဟ ငေးကြောင်ကြောင်ဖြစ်နေစဉ်တွင် ကလျာဏီက သူ့အနားသို့ တိုးလာသည်။ သို့သော် ခြေလှမ်းသုံးလှမ်းလောက် လှမ်းပြီးချိန်တွင်မူ သူမမျက်နှာသည် သွေးဆုတ်ဖြူရော်သွားပြီး ကိုယ်ကယိမ်းယိုင်သည်။

"ကလျာဏီ !!! "

သီဟ စိုးရိမ်တကြီးနှင့် လှမ်းခေါ်လိုက်စဉ်မှာပင် သူမခြေထောက်တွေသည် မနိုင်တော့သည်နှယ် ခွေခနဲလဲသည်။ သီဟ ချက်ချင်းအပြေးအလွှား ရောက်သွားသည်။ သီဟ အရောက်မြန်သဖြင့် ကလျာဏီကိုယ်ကလေးသည် ကျောက်သားပြင်ပေါ်ရောက်မည့်အစား သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ ရောက်သည်။ ကလျာဏီ၏ခေါင်းကို သူ့လက်မောင်းပေါ်တင်ပြီးပွေ့ထားရင်း ချွေးစေးများပြန်နေသော မျက်နှာလှလှလေးကို ငုံ့ကြည့်သည်။ ကလျာဏီက မျက်လုံးမှိတ်ထားသဖြင့် သူငုံ့ကြည့်နေတာကို မသိ။ ကော့ညွှတ်နေသည့် မျက်တောင်စင်းစင်းလေးများကိုသာ တွေ့ရသည်။ လှပသော မျက်နှာလေးက သွေးမရှိသလို ဖြူရော်ရော်ဖြစ်နေသည်။ ကလျာဏီ အတော်မောပန်းနေရှာသည် ထင်သည်။ နီထွေးစိုရွှမ်းနေသော နှုတ်ခမ်းပါးလေးများကို ဟ၍တောင် အသက်ကိုရှူနေရရှာသည်။ အသက်ကိုခပ်ပြင်းပြင်းရှူနေမှုကြောင့် ရင်မို့မို့ထွားထွားတစ်စုံက လှိုင်းထသည့်နှယ် တုန်ခါနေသည်။ ဒါကိုမြင်တော့ သီဟ စိတ်လှုပ်ရှားသွားပြီး တံတွေးကို ကမန်းကတမ်း မြိုချရသည်။ မျက်စိကို နိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြစ်နေသော ထိုနေရာကို မကြည့်ဖြစ်အောင် သတိထားရသည။ သူ့ပွေ့ထားပြီး တော်တော်လေးကြာမှ ကလျာဏီ၏ အခြေအနေက ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သည်။ မျက်တောင်စင်းစင်းလေးများ အသာလေး ပြန်ပွင့်သွားပြီးနောက် သီဟရင်ခွင်ထဲမှ ရုန်းထွက်သည်။ သို့သော် သူ့အနားကမူ ခွာမသွားပဲ မျက်လုံးရွဲကြီးများနှင့် စိုက်ကြည့်ကာ

"ကျေးဇူးပဲ  သီဟ ... လူအဖြစ်ကို အသွင်ပြောင်းရတာ တယ်မလွယ်လှဘူးကွယ် .. အားအင်အတော်ကုန်တဲ့ကိစ္စ ..  အဲဒါကြောင့် တတ်နိုင်ရင် အစ်မတို့က ပုံစံတစ်မျိုးနဲ့ပဲ နေကြတာ များတယ် .."

"ဒါဆို အစ်မက ဘယ်လိုပုံစံကို ပိုသဘောကျလဲ .."

သီဟ အမေးကို ကလျာဏီက လက်နှစ်ဖက်ကို ဟန်ပါပါဖြန့်ပြရင်း အဖြေပေးသည်။ လူသားအသွင်နှင့်နေရသည်ကို ပိုသဘောကျသည့်သဘော။ သီဟ ကလျာဏီကို နောက်ထပ်တစ်ဖန် ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်မိသည်။ ဘယ်လိုကြည့်ကြည့် အပြစ်ပြောစရာ ထူးထူးခြားခြားမရှိသည့် ကိုယ်လုံးလေးပင်။ သူ့အတွေးတွေက ဘယ်ကိုဦးတည်နေပြီဆိုတာကို သီဟ ချက်ချင်းသိသည်။ ဟေ့ကောင် သီဟ .. ဒါ နဂါးမလေကွယ် .. စိတ်ထိန်းဦး ။ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် ပြန်ဆုံးမနေမိသည့်တိုင် ပါးစပ်ကတော့ စကားတစ်ခွန်းလွှတ်ခနဲထွက်သည်။

"အစ်မနဲ့ ဒီပုံစံက ပိုလိုက်တယ် ထင်တာပဲ .."

"ဟုတ်လား .. ဒီလိုပြောလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ... အသက်၅၀ဝကျော်လောက်ရှိနေတဲ့ အဖွားကြီးတစ်ယောက်ဖို့ ဒီစကားကြားရတာ မင်္ဂလာတစ်ပါးပဲ .. ခစ် .. ခစ် .."

"အဖွားကြီး ?? . အသက်၅၀ဝကျော် ??  နောက်မနေပါနဲ့ အစ်မရာ .. ကျနော့်မျက်စိထဲမှာ ဘယ်လိုမှ အစ်မကို ၁၈နှစ်ထက်ပိုကျော်တယ်လို့တောင် မထင်ဘူး .."

"ခစ် .. ခစ် "

"ဟား .. ဟား ."

ကလျာဏီရော၊ သူပါ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်ပြီး နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ရယ်မောမိကြသည်။ အရယ်ရပ်တော့မှ ကလျာဏီက သူ့ကို စိုက်ကြည့်ရင်း ..

"ကဲ .. သီဟ .. သီဟ သိချင်တဲ့အကြောင်းကို အစ်မပြောပြမယ် .. လာ အစ်မနောက်က လိုက်ခဲ့ .."

"ဟုတ်ကဲ့ .."

ကလျာဏီ၏ ဦးဆောင်မှုဖြင့် ဂူ၏အတွင်းပိုင်းသို့ သီဟ ရောက်လာခဲ့သည်။ ခြေလှမ်းတော်တော် လှမ်းမိသည့်အချိန်တွင် ဂူ၏ နံရံများတွင် ဆေးရေးပန်းချီလို ရုပ်ပုံများရှိနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ရုပ်ပုံများ၏ အနေအထားနှင့် လက်ရာကို အခြေခံ၍ သူခန့်မှန်းကြည့်သည်မှာ အဆိုပါပုံတွေသည် ရှေးနှစ်ပေါင်းများစွာကတည်းက ဆွဲထားသည့်ပုံပေါက်သည်။ သီဟ သူ့ကိုယ်သူ ရှေးဟောင်းပုထိုးတော်တစ်ခုအတွင်းမှ ရာဇဝင်ဇာတ်နိပါတ်တော်များကို ဖတ်နေရသည်ဟု ထင်မြင်မိလာသည်။ တစ်ချပ်ချင်း၊ တစ်ကန့်ချင်းစီ ဖြစ်နေသော ပုံများကို သေချာကြည့်သည်။

ပထမဦးဆုံးရေးဆွဲထားသည့် အခန်းတွင် မကောင်းဆိုးဝါးနှစ်ကောင် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ငြင်းခုံနေကြပုံကိုတွေ့သည်။ ဒုတိယကားချပ်တွင်မူ အဆိုပါမကောင်းဆိုးဝါးနှစ်ကောင်ထဲမှ တစ်ကောင်သည် ပုံသဏ္ဍာန်ဖော်ပြရန်ခက်ခဲသော သတ္တဝါများကို ဦးဆောင်၍ နန်းတော်လိုနေရာအား စီးနင်းတိုက်ခိုက်သည်ကို ပြထားသည်။ တတိယကားချပ်တွင်မူ ပုန်ကန်သူ မကောင်းဆိုးဝါး တိုက်ပွဲတွင်ရှုံးနိမ့်ပြီး နယ်မြေမှထွက်ခွာပေးရပုံ ဆွဲထားသည်။ ထို့နောက် ကားချပ်တစ်ခုသည် တောင်ကြားရှိ ရွာတစ်ရွာကိုဆွဲထားပြီး ထိုရွာကို exiled ဖြစ်လာသူ မကောင်းဆိုးဝါးက မီးလောင်တိုက်သွင်းနေသည်ကို ပြသည်။ ရွာ၏ သွင်ပြင်ပုံကိုအမြင်တွင် သီဟ စိတ်ထဲထိတ်ခနဲဖြစ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါတို့ ဝံပုလွေရွာနှင့် တူညီနေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ သိချင်စိတ်ပိုပြင်းလာသည်နှင့် ကျန်သည့်ပုံများကို ခပ်မြန်မြန် သူကြည့်သည်။ ဘယ်ပုံမှ ကောင်းကောင်းကန်းကန်းမရှိပဲ ပုံများအားလုံးတွင် အနိ္ကဌာရုံများသာ ကြီးစိုးထားသည်။ သူ့အကြည့်က သိပ်မကျန်တော့သည့် နောက်ဆုံးပိုင်းသို့ ရောက်လာသည်။ စိတ်ဝင်တစားကြည့်နေသော သီဟမျက်လုံးသည် ပို၍ ပြူးကျယ်သည်။ သူရဲကောင်းဟု ထင်ရသော လူတစ်ယောက်သည် မကောင်းဆိုးဝါးကောင်နှင့် ယှဉ်ကာတိုက်ခတ်နေသည်။ ပုံမှန်အတိုင်းသာဆို ဒီလိုပုံက သူ့အတွက် ထူးဆန်းမည်မဟုတ်။ ထူးဆန်းနေသည်က ထိုသူရဲကောင်း ကိုင်ထားသည့်လက်နက်။ ထိုလက်နက်သည် ဓါးလဲမဟုတ်၊ လှံလဲမဟုတ်။ တုတ်တစ်ချောင်းနှင့်တူပြီး ထိုတုတ်၏ ထိပ်မှ မီးခိုးငွေ့များဖြာထွက်နေသည်ကိုတွေ့ရသည်။ သီဟ သူ့ပုခုံးတွင် ထပ်ချပ်မကွာလွယ်ထားခဲ့သော ရိုင်ဖယ်ကို ပြန်လှည့်ကြည့်သည်။ သူ့နောက်တွင် ထပ်ကြပ်မကွာပါလာသော ကလျာဏီက သီဟ အတွေးကို ထောက်ခဲ့သည့်အနေနှင့် ခေါင်းကိုညိတ်ပြသည်။

"ဒက္ခရဲ ့သခင် ယမရာဇာဆိုတာ အဲဒီပုံထဲက မကောင်းဆိုးဝါးကိုပြောတာ သီဟ .."

"ယမရာဇာ ?? ... သူက ဘယ်သူလဲ .."

"အင်း .. ဒါကိုမပြောခင် သီဟကို အစ်မတစ်ခုမေးမယ် .. ငရဲရှိတယ်ဆိုတာကို ယုံလား .."

"မယုံဘူးလို့ရော ပြောလို့ရပါ့မလား အစ်မရယ် .. ကျနော်အစတုန်းက သမန်းဝံပုလွေတို့၊ နဂါးတို့ရှိတယ်ဆိုတာတောင် မယုံခဲ့တာ .."

"ဒါဆိုရင်လဲ အစ်မဆက်ပြောမယ် .. ယမရာဇာဆိုတာ ငရဲမင်းရဲ ့သားတော်ပဲ .. ပုံမှန်အတိုင်းသာဆိုရင် ယမရာဇာဟာ တစ်နေ့ကျရင် ငရဲမင်းရဲ ့နေရာကို ဆက်ခံရမှာ .. ဒါပေမယ့် ယမရာဇာက အဲဒီနေ့ကို စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ စောင့်နိုင်သူ မဟုတ်ဘူး .. သူ့အဖေကို တော်လှန်ပုန်ကန်ပြီး နေရာကချဖို့ကြိုးစားခဲ့တယ် .. ဒါပေမယ့် သူမအောင်မြင်ဘူး .. ငရဲမင်းကို ရှုံးနိမ့်ခဲ့ပြီး ငရဲပြည်ကနေ နှင်ထုတ်ခြင်းခံခဲ့ရတယ် .. အမှန်ဆို ဇာတ်လမ်းက အဲဒီမှ ပြီးသင့်ပြီ .. ဒါပေမယ့် အများထင်သလို ဇာတ်လမ်းက ပြီးတာမဟုတ်ပဲ အဲဒီကျမှ စပြီးဖြစ်လာခဲ့တယ် .. ယမရာဇာဟာ ငရဲပြည်ကနေ အစ်မတို့လောကထဲကို ရောက်လာပါရော .. ယမရာဇာဟာ သူ့အဖေအပေါ်ကို နာကျည်းချက်တွေနဲ့ သူရောက်လာတဲ့နေ့ကတည်းက စပြီး အစ်မတို့လောကကို ဒုက္ခအမျိုးမျိုး၊ ကံကြမ္မာဆိုးအမျိုးမျိုးနဲ့ ကြုံအောင် နှိပ်စက်ခဲ့တယ် .. သူဟာ တကယ့်ကို မကောင်းဆိုးဝါးကောင်စစ်စစ်ပဲ .. သူ့ကြောင့် မမတို့ နဂါးတိုင်းပြည်ပျက်စီးခဲ့တယ် .. မြောက်ဘက်အရပ်မှာ ရှိတဲ့ dwarf လို့ခေါ်တဲ့ လူပုလေးတွေ တိုင်းပြည်လဲ ပျက်စီးခဲ့တယ် .. ယမရာဇာ ရောက်တဲ့နေရာမှာ မပျက်စီးတဲ့နေရာ မရှိသလောက်ပဲ သီဟ .. ဒါဆိုရင် အစ်မတို့ ဘာဖြစ်လို့ ယမရာဇာကို အန်တုနိုင်တဲ့ သူရဲကောင်းကို စောင့်မျှော်နေတယ်ဆိုတာ နားလည်လောက်ပြီ ထင်တယ် .. သီဟ မင်းဟာ နမိတ်တော်လာ သူရဲကောင်းပဲ .."

"နေ .. နေပါဦး .. အစ်မ .. ကျ .. ကျနော်က သူရဲကောင်း ??... အစ်မရဲ ့ဉာဏ်ရည်ကို စော်ကားတာတော့ မဟုတ်ဘူး .. ဒါပေမယ့် ကျနော့်စိတ်ထင် အစ်မတို့ လူမှားနေပြီ ထင်တယ်နော် ..."

"အို ကွာ .. ဘာဖြစ်လို့ မှားရမှာလဲ .. မမှားနိုင်ပါဘူး .. မင်းရဲ ့မျက်စိနဲ့ပဲ ပုံတွေကိုကြည့်ခဲ့တာ မှတ်လား .. နောက်ပြီး ပုံရဲ ့အောက်ခြေမှာ ဖော်ပြထားတဲ့ အညွှန်းစာအရာ ဒီသူရဲကောင်းဟာ အစ်မတို့ကမာ္ဘက မဟုတ်ဘူး .. တခြားကရောက်လာမယ့်သူ .. သူ့မှာဆန်းပြားတဲ့လက်နက်ပါမယ် .. အဲဒါ မင်းလွယ်ထားတဲ့လက်နက်မဟုတ်ဘူးလား .. "

"ဒီ ကျနော့်ရိုင်ဖယ်ကိုပြောတာလား .. အစ်မအမြင်ပဲ ကျနော့်သေနတ်က ဒက္ခကိုတောင် ဒဏ်ရာရအောင် လုပ်နိုင်တာ မဟုတ်ဘူး .."

"ဟာ .. သီဟကလဲ .. ဒါက မင်း နဂါးတွေရဲ ့အားနည်းချက်ကို မသိလို့ .. ဒီမှာကြည့်  .. နဂါးတွေရဲ ့အားနက်ချက်က ဒီမေးအောက်ကနေရာ .. ဒီနေရာကိုသာ ဒဏ်ရာအကြီးအကျယ်ရအောင် လုပ်နိုင်ရင် ဘယ်နဂါးမှ မသေဘူးဆိုတာ မရှိဘူး .. အစ်မအပါအဝင်ပဲ .."

"အင်း .. "

သီဟ ဆက်ငြင်းဖို့ စဉ်းစားသေးသည်။ သို့သော် မျှော်လင့်တကြီးနှင့် ကြည့်နေသော ကလျာဏီ၏ မျက်ဝန်းများကိုကြည့်ကာ သူနှုတ်မှ ထပ်မံ၍ ငြင်းဆန်သော စကားကို မပြောရက်။ သူ့အသက်ကို လောလောဆယ် ကယ်လာခဲ့သူမဟုတ်လား။ သီဟ ထိုရောအခါမှ သူ့အားကယ်ရင်း ဒက္ခကြောင့် ရခဲ့သော ကလျာဏီ၏ ဒဏ်ရာကို သတိရသည်။ လူအသွင်သို့ သူမ ကူးပြောင်းပြီးကတည်းက အချိုးကျလှသည့် သူမကိုယ်လေးကို (ရှက်ရှက်နှင့် ဝန်ခံလျှင်) ငမ်းနေမှုကြောင့် ဒဏ်ရာကိုကြည့်ဖို့ မေ့နေခဲ့သည်။ ကလျာဏီကလဲ ဘာမှမပြော။ နဂါးတို့၏ အစွမ်းနဲ့ပဲပျောက်များ ပျောက်သွားပြီလား။ သီဟ စူးစမ်းသည့်သဘောနှင့် သဘာဝအတိုင်းရှိနေတာလား၊ ဖန်ဆင်းထားတာလား မပြောတတ်သည့် ကလျာဏီဘယ်ဘက်ပုခုံးကို လှမ်းကြည့်သည်။ ဆေးဆိုးထားသည့်အလား အနီရောင်အဆင်းရှိသော ဆံနွယ်တွေက သူမပုခုံးပေါ်တင်နေသဖြင့် သေချာမမြင်ရပေ။ သို့သော် ကလျာဏီက သီဟအကြည့်ကို ရိပ်မိသည်။

"သီဟ .. စိတ်ထဲ စဉ်းစားချင်သေးတယ်ဆိုရင် အေးအေးဆေးဆေး စဉ်းစားပါ .. ဒါပေမယ့် လောလောဆယ်တော့ မမကို တစ်ခုကူညီပါဦး .."

"ပြောလေ .. မမ .. ဘာကူညီရမှာလဲ .."

"မမ ဒဏ်ရာကို ဆေးထည့်ပေးဖို့ .."

"ဟာ .. မမကလဲ .. ပြောနေစရာလိုသေးလား ... လုပ်ပေးရမှာပေါ့ .."

"ဟွန့် .."

သီဟ ပြောပုံကိုကြည့်ပြီး ကလျာဏီက မျက်စောင်းထိုးသည်။ နဂါးမျက်စောင်း အကြောင်းမရွေးဘူးလို့ သီဟ ကြားဖူးပေမယ့် သူ့ကိုယ်တွင် ဘယ်လိုမှဖြစ်သည်ဟု မခံစားရ။ ရင်ထဲသာ လှပ်ခနဲဖြစ်သည်။ အင်း .. ငါလဲ ကြားဖူးနားဝနဲ့ တော်တော်ပေါတာပဲဟု သီဟကိုယ့်စိတ်ထဲကိုယ်ပြောမိပြီး သူ့ကို ကျောပေး၍ လျှောက်သွားသော ကလျာဏီနောက်လိုက်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း။ မျက်စိက မကြည့်ပါဘူးဟု ဆုံးဖြတ်ထားသည့်တိုင် သူ့မျက်လုံးတွေသည် သားရေစကတ်အောက်က တင်းရင်းနေသော တင်သားတွေကို ကြည့်နေမိသေးသည်။ တောက် .. ဒါ နဂါးတဲ့လားကွာ ..။

"ရော့ .. သီဟ  .. ဒါ မမတို့မျိုးရိုးအစဉ်အဆက် သုံးတဲ့ဆေး ... ဒဏ်ရာထဲစိမ့်ဝင်သွားအောင်လိမ်းပေးနော် .."

"ဟုတ် .. ကဲ့ .."

ကလျာဏီပေးသည့် အင်တုံလိုလိုခွက်ကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး သီဟ သူမအနောက်တွင် အသာကပ်ကာ ထိုင်သည်။ ကလျာဏီက သူ့ဘက်ကို ကျောပေးထားရာမှ ပုခုံးထက်တွင် တင်နေသော ဆံနွယ်တွေကို လက်ဖြင့်သိမ်းယူသည်။ ဖြူဝင်းဖွေးနုသော ပုခုံးသားပေါ်၌ ဟက်တက်ကွဲနေသော ဒဏ်ရာတစ်ခုက အရုပ်ဆိုးစွာရှိနေသည်။ ဒဏ်ရာတစ်ဝိုက်တွင် သစ်ပင်များ၌ အစေးထွက်သလို အစိမ်းရောင်ချွဲကျွိကျွိအရာများနှင့် ဝိုင်းနေသည်။ ဘရာလို သားရေနက်ရင်စီးက ခံနေသဖြင့် အောက်ပိုင်းကို ဘယ်လောက်ရောက်သည်တော့မသိ။ ဖြုတ်ကြည့်မှာသာ သိပေတော့မည်။ သို့သော် ကလျာဏီက သီဟ ပြောဖို့တောင်မလို၊ သူမလက်က ဘရာအောက်နားကိုကောက်ကိုင်ပြီး ခေါင်းမှဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ကျော့ရှင်းလှသည့် ကလျာဏီ၏ ကိုယ်လုံးလေးက ပကတိအတိုင်း ဖြစ်သွားသည်။ သီဟ တံတွေးကို မြိုချလိုက်ပြီး အင်တုံထဲကဆေးကို လက်နှင့်နှိုက်သည်။ အယောင်ယောင် အမှားမှားနှင့်မို့ ဖယောင်းဆီလိုလို ဆေးက သူ့လက်ကချော်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကျသည်။ ကလျာဏီ သူ့ကိုကျောပေးထား၍သာ တော်တော့သည်။ မြင်လိုက်လျှင် သူ့အဖြစ်က ဟားခံရမည့်ကိန်း။ နောက်ထပ်တစ်ခါ ဆေးကိုမြန်မြန်ပြန်နှိုက်ယူပြီးမှ ကျောပြင်၏ အပေါ်ဘက်ရှိအနာပေါ်သို့ သာသာလေးဖိကာ တင်ပေးလိုက်သည်။

"ရှီး .."

ဟိုက် .. သောက်ဂွပဲဟု သီဟ ယောင်မိမတတ်ဖြစ်သည်။ လိမ်းဆေးဆီနှင့် ထိတွေ့သည့် ကျောပြင်က ဒဏ်ရာတစ်ဝိုက်မှ မီးခိုးငွေ့များထွက်လာသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ဆေးများမှားပြီး အသားများလောင်သွားတာလားဟု သီဟ စိုးရိမ်တကြီးတွေးလိုက်စဉ်မှာပင် ဆေးနှင့်ထိသောနေရာတစ်ဝိုက်သည် တဖြေးဖြေးချင်း ပြန်စေ့သွားသည်ကို တွေ့ရသည်။ သီဟ ထိုတော့မှ သက်ပြင်းကို ရဲရဲချရပြီး ကျန်သည့်နေရာတွေကို ဆေးဆက်လိမ်းသည်။ မိနစ်ပိုင်းအတွင်း ကလျာဏီ ကျောပြင်ထက်က ဒဏ်ရာသည် အမာရွတ်တောင်မကျန်ပဲ ပျောက်ကင်းသွားသည်။

"ကျေးဇူးပဲ ..."

ကလျာဏီ၏ ကျေးဇူးတင်စကားကို သီဟ တုံ့ပြန်မပြောနိုင်။ မျက်စိက သူ့ဘက်သို့ လှည့်လာသဖြင့် ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်နေရသော နို့အုံအဖွေးသားကြီးဆီ ရောက်နေသည်။ သူငယ်ငယ်တုန်းက ကြည့်ခဲ့ဖူးသော ကြေညာထဲက စာသားလေးတစ်ခုကို ပြန်သတိရသည်။ ဘာဆေးစားလို့ ဒီလောက်လှရတာလဲကွာ။ အကာအကွယ်မဲ့နေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးက ဝိုင်းစက်ဖြူဖွေးနေသည်။ နို့သီးနီနီလေးတွေ ရှိနေပုံကလဲ vanilla ရေခဲမုန့်ထိပ်မှာ စတော်ဘယ်ရီသီးလေးနှစ်ခု မြုပ်ထားသည့်အလားပင်။

"သီဟ ကြိုက်လို့လား .."

"အင်း .. ကြိုက်တယ် .."

"ကြိုက်ရင်ကိုင်ကြည့်လေ ... ဘာဖြစ်နေတာလဲ .."

"ဟို .. ဟို .."

"ဘာလဲ .. မမက နဂါးဆိုပြီး အရာမသွင်းတာလား .."

"အာ .. မဟုတ်ပါဘူး .. မမကလဲ .. ကျနော်ဘာပြောရမှန်းမသိလို့ .."

သူပဲစိတ်ပါလို့လား၊ ကလျာဏီပဲ ကျေနပ်စေရန်လား မသိ၊ သီဟ လက်ကတော့ ဖြူမို့နေသော ရင်သားတွေဆီ ရောက်သွားသည်။ ကလျာဏီက အားပေးသည့်နှယ် ညို့မျက်ဝန်းတွေနှင့်ကြည့်ပြီး သူမ ရင်ကို သိသိသာသာကော့ပေးသည်။ သီဟ အားမနာတော့ပဲ နူးညံ့နေသော ရင်သားဆိုင်များကို ပွတ်သပ်ကြည့်သည်။ လက်ချောင်းကလေးများနှင့်လဲ နို့သီးနီနီလေးနှစ်ခုကို ဖျစ်ကာချေပေးသည်။

"အင်း ... အင်း ... ကောင်းတယ်ကွယ် ..  မမနို့ကို စို့ပေးပါဦးလား .."

"ဟုတ် ..."

"ဒါဆိုလာ .. ဟိုနားသွားရအောင် ..."

ကလျာဏီနှင့် သူ ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ ကျောက်သားကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ခင်းထားသော အိပ်ယာလိုလို အခင်းရှိရာသို့ ရောက်လာသည်။ ကလျာဏီက သီဟကို ခြေဆင်းကာ ထိုင်စေပြီး၊ သူမက သူ့အပေါ်တက်ခွသည်။ သီဟ၏ လည်တိုင်နှစ်ခုကို ဆွဲဖက်၍ အောက်သို့နှိမ့်ချပေးလိုက်သောအခါ သူ့ပါးစပ်နှင့် နို့အုံကြီးနှစ်ခုက အံကိုက်ဖြစ်သွားသည်။ သီဟ သူ့ပါးစပ်ကို ကျယ်နိုင်သမျှဟကာ နို့လုံးကြီးတစ်ဖက်ကို စို့ပေးသလို၊ ကျန်တစ်ဖက်ကိုလဲ လက်ဖြင့်ဆုပ်နယ်သည်။ တစ်ဖက်ပြီးတော့ ကျန်တစ်ဖက်ကိုပြောင်းသည်။ ထို့နောက် အပြန်ပြန်၊ အလှန်လှန်။

"တော်တော့ .. သီဟရယ် .. မမ မနေနိုင်တော့ဘူး .."

လျှာစွမ်းပြနေသည့် သီဟခေါင်းကို ဆွဲဖယ်ပြီးနောက် ကလျာဏီက သူ့ရင်ပတ်ကို အသာတွန်းသည်။ သီဟ အိပ်ယာစပေါ်တွင် ပက်လက်ကလေး ဖြစ်သည်။

"ဒီတစ်ခါ မမ အလှည့် .."

ကလျာဏီ လက်တွေက သီဟ အင်္ကျ ီကြယ်သီးတွေဆီရောက်လာပြီး တစ်လုံးချင်းဖြုတ်သည်။ ယောက်ျားပီသသော သီဟရင်အုပ်ကို မြင်လိုက်သည်နှင့် ကလျာဏီ ကျေနပ်သလိုပြုံးကာ နှုတ်ခမ်းကိုသပ်ပြသည်။ သူမကိုယ်လေးက သူ့အပေါ် ပြန်ကိုင်းကျလာသောအခါ သီဟ နို့သီးလေးတစ်ခုက အေးခနဲနေအောင် ခံစားလိုက်ရသည်။ ကလျာဏီက သီဟလျှာသောင်းကျန်းခဲ့သမျှကို လက်တုံ့ပြန်သည့်နှယ် သူ့နို့သီးနှစ်ခုကို လျှာဖြင့်ကောင်းကောင်းကြီးထိုးဆွသည်။

"အီး .. "

ကလျာဏီလျှာက ထူးခြားလှသည်။ သူမ၏လျှာသည် နူးညံ့သော်လဲ လျှာတလျှောက်တွင် အဖုလေးများက အစီအရီရှိနေသည်။ ထို့ကြောင့် သီဟခမျာ ယားကျိကျိဖြစ်မှုနှင့် စူးရှရှဖြစ်မှုကို တပြိုင်တည်းခံစားရသည်။ အမည်တပ်ရန်ခက်ခဲသော ထိုခံစားမှု၏ အကျိုးဆက်ဖြင့် သူ့လိင်တံသည် တင်းကာထောင်မတ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ဘောင်းဘီအောက်မှာ ဖောင်းဖောင်းကြီး ဖြစ်နေသည်။ ကလျာဏီက ဒါကို သတိပြုမိသည်။ သူမလက်က ကျန်နေသေးသည့် သီဟဘောင်းဘီဆီသို့ ရောက်သွားပြီး ခါးပတ်ကိုဖြုတ်ကာ ဆွဲချွတ်သည်။ လိင်တံမာမာကြီး ခေါင်းယမ်းကာ ထွက်လာသည်။ နဂါးကိုပြန်၍ အမောက်ထောင်ပြနေသည်နှင့်တူသည်။ သို့သော် ထိုထိပ်ခေါင်း ကြာရှည် မယိမ်းခါနိုင်ပါ။ ဖတ်ခနဲ ကလျာဏီက ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ဖမ်းဆုတ်သည်။ လက်ထဲရောက်လာသော တနင့်တပိုးရှိလှသည့် အချောင်းကြီးကြောင့် ကလျာဏီ စိတ်တက်ကြွမှုတွေ များလာသည်။ သူမ ကောင်းကောင်းအချစ်မခံရတာ ကြာလှပြီ။

"ကဲ .. မမနဲ့ သီဟ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်အရသာ ဘယ်လိုရှိတယ်ဆိုတာ စမ်းလိုက်ရအောင် .."

"ရတယ်လေ .. မမ .."

သူမ၏ အဆိုပြုချက်ကို သီဟ လက်ခံလိုက်သည်နှင့် ကလျာဏီက သူမကိုယ်ပေါ်က စကတ်ကို ချွတ်လိုက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် ကိုယ်ကိုလှည့်ကာ နေရာယူသည်။ သူမမျက်နှာက သီဟခြေရင်းဘက်မှာ၊ သူမ၏ အင်္ဂါစပ်ကတော့ သီဟ မျက်နှာပေါ်မှာ။ 69 ပုံစံ။ နဂါးတွေ အဆင့်မြင့်လှချည်လား ဟ ..။

မို့မို့ဖောင်းဖောင်းနေသော အသားဆိုင်၏ အလယ်တည့်တည့်တွင် အကွဲကြောင်းတစ်ခုကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နေရသည်။ အောက်ခြေဘက်နားရှိ အဝနေရာတွင် အခန်းဝတစ်ခုကို ကာရံထားသည့်နှယ် အဖတ်လေးနှစ်ခုက တံခါးရွက်လို ပိတ်ကာထားသည်။ ဒါမျိုး သီဟကို လာစမ်းလို့ ဘယ်ရမလဲ။ တြိဂံပု မကျတကျ ထိုအသားဖတ်လေးနှစ်ခုကို လက်နှင့်တွန်းဖယ်လိုက်ပြီး အရသာစမ်းရမည့် ပန်းနုရောင်နေရာလေးကို ပေါ်လာအောင်လုပ်သည်။ အရည်လဲ့လဲ့ဖြစ်နေသည်ကို မြင်လိုက်သည်နှင့် သူ့ခေါင်းက အလိုလိုကြွမိသွားသည်။ ခေါင်းကြွသည့်နောက်တွင်တော့ လျှာကပါ အလိုလိုရောက်ပြီးသားပင်။

သီဟ ဒီလိုဆိုလို့ ကလျာဏီကလဲ နောက်ကျခံမနေပါ။ သူမအဖုတ်ပေါ်သို့ သီဟလျှာရောက်လာသည့်အချိန်နှင့် သူမပါးစပ်က လိင်တံကြီးကို ငုံလိုက်သည့်အချိန်က တပြိုင်တည်းပင်။ ကလျာဏီ ဒီလိုမျိုး စုပ်လျက်ရတာ သဘောကျသည်။ အရင် သူမရဲ ့mate ရှိစဉ်တုန်းကဆို အမြဲတမ်းမလုပ်ခင် ဒီလိုပုံစံနဲ့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် လျက်ပေးနေကြ။ ယမရာဇာကြောင့် သူမအဖော် သေဆုံးသွားသည့်နောက်တွင် ပြတ်လတ်နေခဲ့သည်မှာ တော်တော်ကြာလှပြီ။ သီဟကိုတွေတော့ သူမ မရှိတော့သည့်အဖော်နေရာတွင် အစားထိုးချင်လာခဲ့သည်။ သီဟလက်ခံသည် မခံသည်တော့ သူမ မသိသေး။ နောင်ခါလာနောင်ဈေးပဲဟု သဘောထားလိုက်ပြီး ပါးစပ်ထဲရောက်နေသည့် အချောင်းကြီးကိုသာ လျှာစွမ်းပြကာ စုပ်ယူနေတော့သည်။

ပေါင်လေးချောင်းကြားတွင် တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေသော ခေါင်းနှစ်ခု၏ လှုပ်ရှားမှု မြန်သထက်မြန်လာသည်။ ကလျာဏီတော့ ဘယ်လိုနေသည်မသိ။ သီဟကတော့ တဖြည်းဖြည်းသူ့အပေါ်ပိကျသလို ဖြစ်လာသော ကလျာဏီ တင်ပါးကြီးနှစ်ခုကြောင့် အသက်ရှူရန်ပင်ခက်လာသည်။ မဖြစ်တော့။ ဒီနဂါးမကို မြန်မြန်ပြီးအောင် လုပ်ပေးမှဖြစ်မည်။ ကြာလျှင် ဟိုနဂါးလက်ချက်နှင့်မသေပဲ ဒီနဂါးမလက်ချက်နှင့် အောက်ဆီဂျင်ပြတ်ကာ သေနိုင်သည်။ သူ့လျှာကို ကလျာဏီအထဲသို့ ရောက်နိုင်သမျှရောက်အောင် ထိုးထည့်ကာ လျက်ပေးသည်။ ပါးစပ်ထဲအပြည့်အဝ ဝင်နေသော လိင်တံကြောင့် ကလျာဏီအော်ညည်းမှုကို သိသိသာသာ မပြုလုပ်နိုင်။ သူမတင်ပါးကြီးတွေကို လှုပ်ရှားကာ ဖိပွတ်ခြင်းနှင့်ပင် တုံ့ပြန်နိုင်သည်။ သူမ မဝေးတော့ပြီဆိုတာ သိသည်။

သူမပြီးသွားပြီး သီဟ မပြီးသွားသည့် အဖြစ်မျိုးကို ကလျာဏီ အရောက်မခံနိုင်ပါ။ ပြိုင်တူပြီးလျှင် ပိုကောင်းသည်ဆိုတာ သူမသိနေသည်မို့၊ လိင်တံအရင်းပိုင်းရှိ ဂွေးဥနှစ်လုံးကို လှမ်းကိုင်သည်။ လက်နှင့်ရွရွလေး ပွတ်ပေးသလို၊ ပါးစပ်ထဲရောက်နေသည့်အပိုင်းကိုလဲ တအားကုန်စုပ်သည်။ သီဟ တောင့်ခံမထားနိုင်။ အရည်ရွှဲရွှဲစိုနေသည့် အဝနှင့် ပါးစပ် တေ့ကာထားသည့်ကြားမှ သူ့အော်သံက ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်ထွက်ပေါ်သည်။ သူ့ဖင်ကြီးက ကြမ်းပြင်ပေါ်က ကြွတက်ပြီး ကလျာဏီ ပါးစပ်အတွင်းပိုင်း၌ လရည်တွေ ဗျစ်ခနဲ ဗျစ်ခနဲ ပန်းထွက်ကုန်သည်။ ခံစားရသော အရသာကောင်းလွန်းလှသဖြင့် ကလျာဏီ အင်္ဂါစပ်မှ အရည်တွေစီးကျနေသည့်တိုင် မလျက်ပေးနိုင်တော့။ ပါးစပ်ကိုဟ၍သာ အပေါက်ဝနှင့် မလွတ်အောင်ထားလိုက်ရသည်။

"ဘယ်လိုလဲ .. မမရဲ ့အရသာက ကောင်းရဲ ့လား .."

"ကောင်းတယ် မမ .. ကောင်းလွန်းလို့ ကျနော်လဲ မေးတောင်တော်တော်ညောင်းသွားပြီ ..အသက်ရှူမရပ်တာတောင် ကံကောင်း"

"လူဆိုး .. မမကို ဒီလိုပြောရလား .. ခစ် ... ခစ် .."

ကလျာဏီက သူ့ကို မျက်စောင်းထိုးကာ ကနွဲ့ကလျပြောရင်း သူမနှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတွင် ကျန်နေခဲ့သော သီဟ၏အရည်ကို လက်ဖျံနှင့်အသာတို့သည်။ ပြီးတော့ လျှာလေးနှင့် သိမ်းလျက်သည်။ ထိုအပြုအမူကြောင့် တစ်ချီပြီးကာ ငြိမ်ကျသွားချင်သလို ဖြစ်နေသော သူ့အကောင်က ဆတ်ခနဲထတုန်သည်။

"ဟ .. ငါ့မောင်က အားကြီးလှချည်လား .. မမတော့ သဘောကျသွားပြီ .. ဒီလောက်တောင် ခေါင်းထောင်ချင်တဲ့ကောင် ... မမ သေအောင် သတ်လိုက်မယ် .. ခစ် .. ခစ်"

"မမ သဘော .."

ကလျာဏီက သီဟ ခါးစပ်ကို တက်ခွပြီး နေရာယူသည်။ လိင်တံကို ချက်ချင်းမသွင်းသေးပဲ အဖုတ်နှင့်ဖိကာ ပွတ်ပေးသည်။ သူမအဝထဲမှ စိမ့်ထွက်နေသော အရည်မျာကြောင့် လိင်တံချောင်းက ချောကျိကျိ ဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် အကွဲကြောင်းတလျှောက် အလျားလိုက်ညှပ်ကာ ရှေ့နောက်အဆွဲခံရသည့်အတွက်လဲ အချိန်ခနလေးအတွင်း လိင်တံက ပြန်၍ မာတက်လာသည်။

"ကြိုက်ပြီဟေ့ .."

လိင်တံထိပ်ဖူးကို သေချာကိုင်ပြီး ကလျာဏီအပေါ်က ထိုင်ချသည်။ အရည်တွေရွှဲနေသည့်တိုင် တင်းစီးပြီး အထဲသို့ ဝင်သည်။ နောက်ထပ်တစ်ခါ ခံစားရသော အရသာသစ်ကြောင့် သီဟ နှုတ်မှ အီးခနဲ ညည်းမိသည်။ ကလျာဏီ စုပ်ပေးမှုကို ကောင်းလှသည်ဟု သူထင်ထားခဲ့သည်။ သို့သော် အခု သူခံစားနေရသော အရသာက ထိုထက်ဆယ်ဆသာ၍ ကောင်းနေသည်။ ကလျာဏီ၏ အတွင်းပိုင်းသည် မယုံနိုင်စွာ ကျဉ်းမြောင်းလှပြီး စွတ်စိုစွာ ပူနွေးနေသည်။ ဥပမာပေးရလျှင် ရေချိုးပြီးခါစ လူတစ်ယောက် sauna ထဲ ရောက်သွားသည့်နှယ် သူ့လိင်တံက ခံစားရသည်။ သူ့လိင်တံသည် ချက်ချင်းပင် ဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့် ပြန်မာလာပြီး အတွင်းသားနုနုလေးတွေကို ထောက်ထိုးသည်။

"အီး .."

"အင့် .. အား ..."

နှစ်ဦးစလုံး နှုတ်မှ ထုတ်ဖော်ကာ ညည်းမိကြသည်။ တအိအိ ဝင်သွားသော လိင်တံကြီးသည် ကလျာဏီတင်ပါးနှစ်ဖက်က သီဟ ဆီးစပ်ပေါ်ထိကပ်ချိန်တွင် အဝင်ရပ်သည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ..

ကလျာဏီသည် သီဟက သူ့ဂုတ်ပေါ်တက်စီးခဲ့သည်ကို ကောင်းကောင်းကြီး လက်စားချေတော့သည်။ သီဟပေါ်ရှိ သူမတကိုယ်လုံးက ပိုစရှင်အမျိုးမျိုးနှင့် ယိမ်းခါနေသည်။ ဒါတွင်မက အထဲရောက်နေသည့် အကောင်ကိုလဲ သူမစကားအတိုင်း အတင်းဖျစ်ညှစ်ကာ သေအောင်သတ်နေသည်။ တအားစောင့်ကာ၊ တအားညှစ်နေမှုကြောင့် သီဟ ဘယ်လိုမှ အချိန်အကြာကြီးကြာအောင် တောင့်ခံမထားနိုင်။ စကောဝိုင်းသလို ကလျာဏီက သူမတင်ပါးကြီးတွေကို ဖိကာ ဝိုင်းပေးလိုက်ချိန်တွင် ဒုတိယအကြိမ်မြောက် သုတ်ရည်ပူတွေ ပန်းထုတ်သည်။ ကလျာဏီလဲ ထိုရောအခါမှ စိတ်ကျေနပ်သွားသည့်နှယ် သီဟရင်ခွင်ပေါ် မှောက်ချကာ အနားယူရင်း ငြိမ်ကျသွားသည်။ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး တင်းတင်းဖက်ရင်း သူတို့နှစ်ယောက်သည် တုတ်တုတ်မျှမလှုပ်နိုင်ရှာတော့ပေ ...။

လင်းသဒ္ဒါ သူမဘဝတွင် ပထမဦးဆုံးအကြိမ်အဖြစ် အခြားသူတစ်ဦးအတွက် စိတ်ပူပန်မိသည်။ သူမ မနေ့ညက တစ်ညလုံး ကောင်းကောင်း အိပ်မပျော်ပါ။ သီဟနှင့် ပတ်သက်သည့် အတွေးတွေနှင့် စိုးရိမ်စိတ်က သူမကို နှိပ်စက်လျက်ရှိသည်။ သီဟနှင့်အတူ ခရီးထွက်မလာခင်တုန်းက သူမ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခု ချခဲ့သည်။ သီဟကို သူမနှလုံးသားထဲမှ မောင်းထုတ်ဖို့။ သို့သော် တကယ်တမ်း မမျှော်လင့်ပဲ သီဟနှင့် ခွဲခွာရသောအခါ သူမ ထိုသို့မတွေးနိုင်။ အထူးသဖြင့် သီဟက သူမလွတ်ဖို့ နဂါးကို မျှား၍ ခေါ်ဆောင်သွားသည့်အချက်က သူမရင်ထဲ ချိုးနှိမ်ထားခဲ့သော အချစ်စိတ်ကို ပြန်လည်ခေါင်းထလာစေခဲ့သည်။

သီဟ .. သူ ..  နဂါးလက်က လွတ်ပါ့မလား ...

လင်းသဒ္ဒါ သူမ၏ လက်နက်ဖြင့်သော လေးနှင့်မြားကို အသင့်ပြင်လျက် သီဟ ပြေးသွားရာ တောစပ်ဆီသို့ တိတ်တဆိတ် ချည်းကပ်လာခဲ့သည်။ သူမ မနေ့ညကတည်းက ဒီနေရာကို လာရှာဖို့ စဉ်စားခဲ့သေးသော်လဲ ကောင်းကင်တွင် လူးလာပျံဝဲနေသည့် နဂါးကြောင့် ပြန်လည်ထွက်ခွာခဲ့ရသည်။ အခု မနက်လင်းသည့် အချိန်မှ သူမ တစ်ခေါက်ပြန်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမတို့ကို ရန်ပြုခဲ့သည့် နဂါးကို မတွေ့ရတော့။ မီးလောင်ကျွမ်းကာ ပြာအတိနှင့်ပြည့်နေသော မြက်ရိုင်းတော၏ မြင်ကွင်းကသာ သူမရှေ့မှာ ရှိနေသည်။ လင်းသဒ္ဒါ ခြောက်သွေ့မဲပြာနေသော မြေပြင်ကို သေချာလေ့လာကြည့်သည်။ လူအရိုးစုလိုမျိုးဟာကို မတွေ့ရသလို၊ သီဟ၏ လက်နက်အပိုင်းအစများကိုလဲ မတွေ့။ မျက်စိကို ရှင်ရှင်ထား၍ မလှမ်းမကမ်းတွင် မြင်နေရသော တောစပ်နားသို့ သူမ တိုးလာခဲ့သည်။

"ခြောက် ..."

လင်းသဒ္ဒါရှေ့ရှိ တောစပ်မှ ချုံပုတ်တစ်ခု ယိမ်းခါသည်။ လင်းသဒ္ဒါ လက်ထဲရှိ မြားတံက အသင့်ဖြစ်ကာ အသံလာရာသို့ ချိန်ရွယ်ပြီးသား ဖြစ်သည်။ လူတစ်ယောက် လက်နှစ်ဖက်ကို မြှောက်လျက် ချုံပုတ် နောက်ကွယ်မှ တစ်လှမ်းချင်း ထွက်လာသည်။ ဟင် .. သီဟ။ လင်းသဒ္ဒါတစ်ယောက် ရေငတ်တုန်း ရေတွင်းထဲကျသည့်နှယ် ခံစားလိုက်ရပြီး ချိန်မြှောက်ထားသည့် လေးကိုင်းကို အောက်သို့နှိမ့်ချသည်။ စိတ်ထဲမှနေ၍ တောစောင့်နတ်တွေကို ကျိတ်ကာကျေးဇူးတင်မိသည်။ အခုအချိန်တွင်မူ လင်းသဒ္ဒါ သူမ နှလုံးသားကို နားလည်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ သီဟဆီ အားရဝမ်းသာစွာ ပြေးသွားဖို့ပြင်သည်။

သို့သော် ..။

ခြေလှမ်း နှစ်လှမ်း၊ သုံးလှမ်း လှမ်းပြီးသည့်အချိန်တွင် သီဟ၏ နောက်ကွယ်၌ ပေါ်ထွက်လာသော အဖြူရောင်လူရိပ်တစ်ခုကြောင့် လင်းသဒ္ဒါ သူမခြေလှမ်းတွေ၏ အရှိန်ကို လျော့ချလိုက်သည်။ တကိုယ်လုံးနှင်းပွင့်သဖွယ် ဆွတ်ဆွတ်ဖြူသော အသားအရည်ကို ပိုင်ဆိုင်ထားသော ချောမောလှပသည့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က သီဟ နောက်ကွယ်နားမှ ပေါ်ထွက်လာသည်။ သူမ ဘယ်သူလဲ။ သီဟတို့နှင့် တဖြေးဖြေး နီးလာသည်နှင့်အမျှ ထိုအမျိုးသမီး၏ အလှကို သူမ ပိုသတိထားမိသည်။ မျက်နှာအနေအထားနှင့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က သူမထက် မသာလျှင်တောင်မှ မလျော့နိုင်ပေ။ ထို့အပြင် အမျိုးသမီး၏ မျက်လုံးတွေသည် ကျောက်မျက်ရတနာတစ်ခုအလား ထူးခြားစွာ ပြာလဲ့နေသည်။ လူမဟုတ်ပဲ သူမတို့လို အမျိုးအနွယ်တစ်ခုက ဖြစ်ရမည်။ လင်းသဒ္ဒါ ရင်ထဲအစာမကျေသလိုဖြစ်ပြီး သီဟကို မေးခွန်းထုတ်သည့် အကြည့်နှင့် ကြည့်သည်။

"သီဟ .. သူ  ဘယ်သူလဲ .."

"လင်းသဒ္ဒါ ... ဒီက မမက ကလျာဏီတဲ့ .. ကိုယ်တို့တွေ့ရမယ့် တောင်တော်ရှင်မဆိုတာ သူပဲ .."

"တောင်တော်ရှင်မ ?? .. ကျမတို့ တွေ့ရမှာ သူလား .."

လင်းသဒ္ဒါ၏ အမေးကို သီဟ ဝင်ဖြေဖို့ မလိုတော့ပါ။ ကလျာဏီက အသိအမှတ်ပြုသည့်အနေနှင့် ခေါင်းညိတ်ကာ ပြရင်း ရှေ့တိုးထွက်သည်။ ပြီးမှ ...

"ညီမရဲ ့ အဖေ .. ဝံပုလွေတွေရဲ ့ခေါင်းဆောင် သိဒ္ဓိက သူ့ကို တောင်တော်ရှင်မနဲ့ တွေ့ရအောင် ညီမကို လိုက်ပို့ခိုင်းတာ မှတ်လား .. ညီမ တာဝန်ကျေပြီလို့ မှတ်လိုက်တော့ .. ညီမ ပြန်ချင်ပြန်လို့ရပြီ .."

"ရှင် !!! .. ဘာပြောတယ် ..."

ကလျာဏီ၏ စကားက လင်းသဒ္ဒါ ရင်ထဲမှ မကျေနပ်ချက်ကို အစထုတ်ပေးသလို ဖြစ်စေသည်။ လင်းသဒ္ဒါသာမက သီဟပင်လျှင် ကလျာဏီ စကားကြောင့် အံ့အားသင့်သည်။ နောက်မှ လင်းသဒ္ဒါအား မလိုလားသော အသွင်နှင့် ကြည့်နေသော ကလျာဏီ၏ သဘောကို အနည်းငယ် ရိပ်မိသည်။ သူမ မနာလိုနေတာ ဖြစ်ရမည်။ မဖြစ်သေး။ ဒီကိစ္စကို သူဝင်ဖြေရှင်းမှ ရမည်။ ယမရာဇာကို ရင်ဆိုင်ဖို့တွင် ကလျာဏီကို သူလိုအပ်သလို၊ လင်းသဒ္ဒါကိုလဲ လိုအပ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါသည် တိုက်ခိုက်ရေးသမားကောင်း။ သူနှင့် သူမ အချစ်ရေးတွင် လက်တွဲဖြုတ်ဖို့ စဉ်းစားခဲ့ကြပေမယ့်၊ ယမရာဇာကို ရင်ဆိုင်ဖို့အရေးတွင်တော့ လက်တွဲမဖြုတ်နိုင်။ ကလျာဏီ ဒီလောက်တော့ နားလည်ပေးရမည်။

"မမ .. လင်းသဒ္ဒါဟာ တကယ်တော်တဲ့ warrior တစ်ယောက် ... ယမရာဇာကို ရင်ဆိုင်ဖို့ဆိုရင် ကျနော်တို့ဘက်က လူအင်အားတောင့်ဖို့ လိုအပ်တယ် .."

"အင်း ... သီဟက ဒီလိုဆိုရင်တော့ မမလက်ခံပါတယ် ... မမက သူ့ကို မမတို့နှစ်ကိုယ်ကြားကိစ္စမှာ ဝင်ပါလာမှာ စိုးလို့ပါ .."

ကလျာဏီက စကားအဖြစ်သာ ပြောခြင်းမဟုတ်။ အလှူ့ရှင်မှန်းသိအောင် မဏ္ဍပ်တိုင်တက်ပြသည့်အနေနှင့် သီဟနှင့်ကိုယ်ချင်းထိကပ်ပြီး နွဲ့နွဲ့လေး မှီလိုက်သည်။ ရုတ်တရက်မို့ သီဟ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ လင်းသဒ္ဒါကို မျက်နှာပူမိပေမယ့် ကလျာဏီ စိတ်ဆိုးသွားမှာကိုလဲ မဖြစ်စေချင်။ သူ့မျက်နှာက ရှက်စိတ်နှင့် နီရဲနေသည်။

"သီဟ .. ရှင် .. ရှင်တို့က ?? "

သီဟတို့နှစ်ယောက်၏ အနေအထားကို ကြည့်ပြီး လင်းသဒ္ဒါ စကားကိုတောင် ဆက်မပြောနိုင်။ သီဟနှင့် သူ တစ်ညတာပဲ ကွဲကွာသွားခဲ့သည်။ ထိုတစ်ညအတွင်း သူတို့နှစ်ယောက်က ... ။ သူမရင်ထဲရှိ သီဟအပေါ် ချစ်သည့် အချစ်စိတ်နေရာတွင် ဒေါသက အစားထိုးကာ ဝင်လာသည်။

"သီဟ !!! ... ရှင်သူနဲ့ အိပ်ခဲ့တာလား .."

သီဟ နှုတ်မှကြိုးစားဖြေရှင်းဖို့ စဉ်းစားသော်လဲ ဘယ်လိုဖြေရှင်းပြရမည်မှန်း သူ မသိ။ နှုတ်ခမ်းတလှုပ်လှုပ် ဖြစ်နေသည့်တိုင် ဘာစကားမှ အပြင်ကို ရောက်မလာပါ။ လင်းသဒ္ဒါကို တောင်းပန်သည့် အကြည့်နှင့်သာ သူ့ကြည့်နေနိုင်သည်။ ဤသည်ကပင် လင်းသဒ္ဒါ သိချင်သော အဖြေကို တနည်းတဖုံပေးလိုက်ရာရောက်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ သီဟကို နာနာကျည်းကျည်း စိုက်ကြည့်သည်။ သူမ နဂါးတစ်ကောင်မဟုတ်ပဲ ဝံပုလွေမဖြစ်နေလို့သာ တော်တော့သည်။ သို့မဟုတ်လျှင် သီဟ နေရာမှာပင် ပြာကျသွားနိုင်လောက်သည်။

သီဟ လင်းသဒ္ဒါ၏ အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး နားမလည်နိုင်။ သူမအကြည့်တွေက ဘာဖြစ်လို့ စိမ်းကားသည့်အသွင် ဆောင်နေရတာလဲ။ တကယ်ဆို သူမကပဲ စ၍ သူတို့နှစ်ယောက်ဇာတ်လမ်းကို ဖြတ်ခဲ့တာ မဟုတ်လား။ သီဟ မိန်းကလေးတွေကို တကယ်ပင် နားမလည်တော့ပါ။

လင်းသဒ္ဒါ သူမကိုယ်ကို မနည်းအားတင်း၍ထိန်းကာ ရပ်နေရသည်။ ရင်ထဲရှိ အသည်းနှလုံးတွေ ကျေမွပြတ်သုန်းကုန်သည့်နှယ် သူမ စူးစူနစ်နစ် ခံစားရသည်။ အမြဲထောင်နေတတ်သော ဝံပုလွေတို့၏ အင်္ဂါရပ်ဖြစ်သော သူမနားရွက်နှစ်ဖက်ဆိုလျှင် ဝမ်းနည်းမှုကြောင့် ငြိမ်ကုပ်နေကြသည်။ သီဟ .. နင် ... နင် ရက်စက်လှချည်လား ..။  သစ္စာမဲ့လှချည်လား။ သို့သော် သူမ၏ သီဟအပြစ်တင်မှုက တစ်ပိုင်းတစ်စနှင့် ရပ်တန့်သည်။ ဒါတွေသည် တကယ်တမ်းကျတော့ သူမက စခဲ့သော စနက်မဟုတ်လား။ အခုတော့ နောက်ကျသွားချေပြီ။ သူမ သီဟကို ပြန်လိုချင်သည် ဆိုလျှင်တောင် သီဟက သူမဘက်မှာ ရှိနေပါတော့မလား။ ဘဝတွင် ရှုံးနိမ့်မှုဆိုတာကို မခံစားခဲ့ဖူးသေးသော လင်းသဒ္ဒါအဖို့ အချစ်မှာ ဆုံးရှုံးခြင်းသည် လွန်စွာမှ ခါးသီးလှသည်။

"နေ .. နေကြပါစမ်းဦး ... ရှင်တို့နှစ်ယောက်က ချစ်သူတွေလား ..."

အသံရှိန်မြင့်ကာ မေးလိုက်သော ကလျာဏီ၏ အမေးက လင်းသဒ္ဒါ၏ အတွေးစတွေကို ရပ်တန့်စေသည်။ လင်းသဒ္ဒါ သီဟကို စူးစူးရဲရဲ စိုက်ကြည့်ပြီး တင်းမာသော လေသံနှင့် တုံ့ပြန်မိသည်။

"မဟုတ်ဘူး .. ကျမတို့နှစ်ယောက်က ဘာမှ မဟုတ်ဘူး !!! "

****************************************

မှော်ရေကန်ထဲမှ ပလုံစီထနေသော ရေမြုပ်တွေနည်းတူ ယမရာဇာ၏ ဒေါသက ပွက်ပွက်ဆူကာ လောင်မြိုက်နေသည်။ ဒက္ခတစ်ယောက် အောင်မြင်လုဆဲဆဲတွင်မှ ဟိုနဂါးမ ဝင်ရှုပ်ရသည်လို့ ..

"တောက်"

စိတ်မထိန်းနိုင်သည့် အဆုံး အနားတွင် ရှိသော ကျောက်စားပွဲကို ဒေါသတကြီး လက်ဝါးနှင့်ရိုက်သည်။ ဝုန်းခနဲ မြည်သံနှင့်အတူ စားပွဲက နှစ်ပိုင်းပြတ်ကာ ကျိုးသည်။ ဒါတောင် ယမရာဇာ ဒေါသက မပြေ။ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို လှည့်ကြည့်သည်။ ဘယ်သူမှ မတွေ့။ သူ့အနားက လူတွေသည် ယမရာဇာ၏ ဒေါသကို သိနေသည့်နှယ် အားလုံးပျောက်ကွယ်နေကြသည်။ ယမရာဇာ လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်လျှက် မှော်ရေကန်နားမှ ခွာလာခဲ့သည်။

တကယ်ဆိုလျှင် ဒက္ခသည် ယမရာဇာ၏ ယုံကြည်ရဆုံး၊ စိတ်အချရဆုံး assassian ဖြစ်သည်။ အခုတော့ သူ့အတော်ဆုံးဆိုသည့်လူ (သတ္တဝါ)တောင်မှ ဟိုလူသားကို မသတ်နိုင်ခဲ့။ ဒီကောင် ကံပဲကောင်းတာလား။ ဒါမှမဟုတ် နမိတ်တော်ထဲမှာ ပြောထားသလိုပဲ ဒီလူက သူရဲကောင်းဖြစ်နေမှာမို့လား။ မဖြစ်တော့။ ဒီကိစ္စကို သူကိုယ်တိုင် ကိုင်တွယ်မှ ဖြစ်တော့မည်။

စင်္ကြ ံလမ်းတလျှောက် လျှောက်လာသော ယမရာဇာသည် သူ၏ ညာဘက်ရှိ အခန်းတစ်ခုထဲမှ ထွက်လာသော အသံဗလံများကြောင့် ခြေလှမ်းရပ်သွားရသည်။ ဒါ မာယာဒေဝီ၏ အိပ်ခန်း။ လွဲမမှားနိုင်သော ညည်းသံလိုလို အသံများက အခန်းထဲမှ ပျံ ့လွင့်ကာ ထွက်နေသည်။ မာယာဒေဝီ ဘာလုပ်နေသည်ဆိုတာ သူ မှန်းဆနေစရာမလို။ ယမရာဇာ နှုတ်ခမ်းထောင့်ကွေးကာ ပြုံးသည်။ အခန်းကို ကျော်ကာ ဆက်လျှောက်သွားမည်အပြု သူ့ခေါင်းထဲတွင် အကြံတစ်ခုဝင်လာသည်။ ဟုတ်ပြီ။ ဒီအကြံအတိုင်း လုပ်ရမည်။ ယမရာဇာ ရှေ့ဆက်မသွားတော့ပဲ မာယာဒေဝီ၏ အိပ်ခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်သည်။

မာယာဒေဝီကို တကိုယ်လုံး အဝတ်အစားမဲ့စွာနှင့် သူမ ကုတင်ပေါ်တွင် တွေ့ရသည်။ သို့သော် သူမတစ်ယောက်ထဲတော့ မဟုတ်။ ငယ်ရွယ်နုပျိုသော ကောင်လေးတစ်ယောက်က သူမ အောက်တွင် ရှိနေသည်။ ယမရာဇာ ဒီကောင်လေးကို သိသည်။ သူ့အဖေ၏ အသက်အတွက် သူ့အား လက်စားချေဖို့ လိုက်ရှာနေသည့်ကောင်လေး။ တွေ့ချင်းတွေ့တော့ ယမရာဇာနှင့်တောင် မတွေ့လိုက်ရ။ မာယာဒေဝီနှင့် ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်တွေ့ကာ သူမ၏ ညွှတ်ကွင်းထဲ သက်ဆင်းခဲ့ရရှာပြီ။ ယမရာဇာ မဲ့ပြုံးပြုံးရင်း ကုတင်ပေါ်က စုံတွဲ၏ လှုပ်ရှားမှုကို မနှောင့်ယှက်ပဲ အသာရပ်ကြည့်နေလိုက်သည်။ ကောင်လေးသည် မာယာဒေဝီ၏ ဆောင့်ချက်တိုင်း၌ မျက်နှာတပြင်လုံး ရှုံ ့မဲ့ကာ ညည်းတွားနေသည်။ မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ကာထားပေမယ့် သူ့မျက်နှာပေါ်တွင် မကြုံဖူးသောအရသာကို မချိမဆန့် ခံစားနေရမှုက အတိုင်းသားမြင်နေရသည်။ ဒီအတိုင်းသာဆိုလျှင် နောက်ထပ် လေးငါးမိနစ်ထက် ဒီကောင်လေး ပိုမခံနိုင်တော့ဆိုတာ သူသိသည်။ ယမရာဇာ ထင်ထားသည့်အတိုင်းပင်။ ကောင်လေး၏ ဆီးစပ်ပေါ်သို့ မာယာဒေဝီ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကာ ဖန်းခနဲမြည်အောင် ပိကာ ကျချိန်တွင် ချာတိတ်တကိုယ်လုံးက အကြောအချဉ်တွေ တုန်ခါသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် ကောင်လေး၏တကိုယ်လုံး ဓါတ်လိုက်ခံရသည်နှယ် တုန်ရင်လာပြီး မျက်တွင်းတွေချိုင့်ဝင်သည်။ အရေးပြားတွေ တွန့်လိမ်သည်။ မဲနက်နေသော ဆံပင်တွေက ဖြူဖွေးကုန်သည်။ သွေးကြောတွေ၊ အသားတွေသည် တဖြေးဖြေးချင်း ခြောက်ခန်းသည်။ မျက်စိတမှိတ်အတွင်း တောင့်တင်းသန်မာသည့်ကိုယ်သည် အရိုးငေါငေါနှင့်သာ ကျန်ရစ်ခဲ့တော့သည်။ အသက်မဲ့နေသော ခန္ဓာကိုယ်သည် သစ်ကိုင်းခြောက်တစ်ခုနှယ် ...

"ကျွတ် .. ကျွတ် .. နှမျောစရာလေး မာယာရယ် ... မင်းအတွက် ကစားစရာ မရှိတော့ဘူးပေါ့ ..."

"မတတ်နိုင်ဘူး မောင် .. မာယာမှ ကစားစရာတစ်ခုကို နှစ်ခါ မဆော့တာ မောင်အသိသားပဲကိုး .."

"ဒီလိုဆိုရင်တော့ .. မာယာအတွက် ကစားစရာ အသစ်တစ်ခု ရှာပေးရဦးမှာပဲ .."

ယမရာဇာ၏ စကားတွင် မာယာဒေဝီသည် သဘောကျဟန်နှင့် တဟင်းဟင်း ရယ်ရင်း သူ့အနားသို့ ကနွဲ့ကလျ ချဉ်းကပ်လာလေသည်။

အခန်း (၃)...

အပြောကျယ်ကာ ရှည်လျားလှသော လမ်းမကြီးတလျှောက် လူသုံးယောက် လမ်းလျှောက်ကာ ခရီးနှင်နေကြသည်။ လူသားသုံးယောက်ဟု ဆိုသော်လဲ ခရီးဖော် ယောက်ျားသားမှလွဲ၍ ကျန်သည့် မိန်းမပျိုနှစ်ဦး၏ ပုံစံက အနည်းငယ် ထူးဆန်းနေသည်။ ကြည့်လိုက်လျှင် ဆာမူရိုင်းမလေးဟု ယူဆနိုင်သော မိန်းမပျိုသည် ဝံပုလွေပုံစံ နားရွက်ချွန်ချွန်တစ်စုံကို ပိုင်ဆိုင်ထားပြီး၊ အခြားတစ်ယောက်ကမူ တဖျတ်ဖျတ် အရောင်တောက်နေသည်ဟု ထင်ရသော မျက်လုံးပြာတစ်စုံကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။ သူတို့ကား သီဟ၊ လင်းသဒ္ဒါနှင့် ကလျာဏီ ..။

သီဟတစ်ယောက် ကလျာဏီ ခေါ်ဆောင်ရာနောက်သို့ လိုက်သာလိုက်လာခဲ့ရသည်။ Prophecy လာ သူရဲကောင်းဆိုသည့် အယူအဆကို အခုထက်ထိ လက်မခံနိုင်သေး။ သီဟ နဂိုကတည်းက ဒါတွေကို ယုံသည် မဟုတ်။ သူက လက်တွေ့ကျကျ ဖြစ်ရပ်များကိုသာ ယုံကြည်ခဲ့သူ။ သီဟ ပုခုံးထက်က ရိုင်ဖယ်သေနတ်ကို ခေါင်းစောင်းကာ ကြည့်မိသည်။ ဒါ နမိတ်တော်လာ လက်နက်တဲ့လား။ ယမရာဇာ မပြောနှင့် သူ့အစေခံ ဒက္ခဆိုသည့် နဂါးကိုတောင် သေအောင် ပစ်နိုင်ခဲ့သည်မဟုတ်။ ကလျာဏီကတော့ ပြောသည်။ သူ နဂါးတွေ၏ အားနည်းချက်ကို မသိခဲ့လိုတဲ့။ အင်း .. ထားလိုက်ပါတော့။ ယမရာဇာကရော အားနည်းချက် ရှိသတဲ့လား။ ကြားရသမျှတော့ ယမရာဇာဆိုသော ငနဲသည် တော်ယုံအစွမ်းရှိသူ မဖြစ်နိုင်။ ကလျာဏီပြောသော ဒဏ္ဍာရီသည် ဟုတ်သည် မဟုတ်သည် အပထား၊ သူမတို့လောကထဲမှ နေရာတော်တော်များများ၊ အမျိုးအနွယ်တော်တော်မျာများကို ပျက်စီးအောင် လုပ်နိုင်သည်ဆိုကတည်းက ဘယ်လိုမှ လျှော့တွက်လို့ရမည့်သူ မဟုတ်ပင်။ အင်း .. ယမရာဇာကို သူဘယ်လိုအနိုင်ယူရပါ့မလဲ ..။

သီဟတစ်ယောက် သူ့အတွေးနှင့်သူ ငြိမ်နေသည့်တိုင် ကလျာဏီက သူနှင့်ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။ သီဟနှင့် ဘေးချင်းယှဉ်ကာ လျှောက်လာရင်းမှ စကားတွေကို ဖောင်ဖွဲ့ကာ ပြောနေရှာသည်။ အများစုက သီဟရောက်နေသာ သူမတို့ ကမာ္ဘအကြောင်း။ ရှေးအစဉ်အဆက်မှ ရှိခဲ့သော မျိုးနွယ်စုများအကြောင်း။ အစရှိသဖြင့် ရှင်းပြနေရှာသည်။ သူမပြောသည့်အထဲတွင် သမန်းဝံပုလွေပါသည်။ နဂါးတွေပါသည်။ ထို့နောက် elf လို့ခေါ်သော လူလိုလို နတ်လိုလို သတ္တဝါ၊ ဒါ့အပြင် Orc လို့ခေါ်သော လူ့ဘီလူးကြီးတွေလဲပါသည်။ သမန်းဝံပုလွေတို့ နဂါးတို့ကတော့ ဘယ်လိုသွင်ပြင်ရှိသည်ဆိုတာ သီဟကို ရှင်းပြစရာမလိုပေမယ့်၊ ကျန်သည့် သတ္တဝါများကိုတော့ သီဟ မျက်စိထဲမြင်လာအောင် သူမ ကြိုးစားပြီး သရုပ်ဖော်ပေးရသည်။

"သီဟ .. မေးနေတာ မကြာဘူးလား .."

"ဟင် မမ .. ဘာမေးလိုက်တာလဲ ??  .."

"သီဟကကွာ ... ဘာတွေ တွေးနေရပြန်တာလဲ  .. မမ မေးတာက သီဟတို့ လောကကရော ဘယ်လိုပုံစံ ရှိလဲလို့ .."

"အော် .. ဒါလား .."

ယမရာဇာဆီ အတွေးက ရောက်နေသဖြင့် အခုမှ ကလျာဏီ ဘာကိုမေးသည်ဆိုတာ သီဟ နားလည်သည်။ သူ ကလျာဏီကို ဘယ်လို ရှင်းပြရမည်နည်း။ အတတ်နိုင်ဆုံး ကလျာဏီ နားလည်အောင် ရှင်းပြဖို့ သူကြိုးစားသည်။

"ကျနော်တို့ဆီမှာလဲ မမတို့ဆီမှာလို နိုင်ငံတွေ၊ မြို့တွေရှိတယ် .. မြို့ကြီးတွေဆိုရင် လူဦးရေ သန်းနဲ့ချီပြီးတော့တောင် ရှိကြတယ် ... အဲဒီမှာ မိုးထိအောင်ဆောက်ထားတဲ့ တိုက်တာအဆောက်အအုံတွေ ရှိတယ် ..  မြို့ပြက လူတွေဟာ တစ်နေရာကတစ်နေရာကို သွားဖို့ဆိုရင် စက်တပ်ယာဉ်တွေကို သုံးကြတယ် .. လေယာဉ်ပျံလို့ခေါ်တဲ့ယာဉ်ဆိုရင် လူတွေအများကြီးကို ကောင်းကင်ထက်ကနေ သယ်သွားပေးနိုင်တယ် .. နောက်ပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဆက်သွယ်ဖို့အတွက် ဆက်သွယ်ရေးကိရိယာတွေရှိတယ် .. အခုနောက်ပိုင်းပေါ်နေတဲ့ အင်တာနက်ဆိုတာကို သုံးမယ်ဆိုရင် မိုင်ပေါင်းထောင်သောင်းချီနေပြီး ဝေးပါစေ .. တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အနားမှာမြင်တဲ့အထိ စွမ်းဆောင်ပေးနိုင်တယ် .."

"ဟင် .. တကယ်လား .. အဲဒါ မမတို့ဆီက မှော်ကြေးမုံနဲ့ တူတာပေါ့ နော် .. အဲဒါကို ဘယ်လိုခေါ်လဲ .."

"အဲဒါကို ချက်တင်လို့ ခေါ်တယ် ... "

"ချက်တင် ??? ... ချက်အပေါ်မှာ တင်ထားရလို့လား ..."

တကယ်ကို အံ့ဩတကြီးနှင့် မေးနေသော ကလျာဏီ၏ ပုံစံကိုကြည့်ပြီး သီဟ မရယ်ပဲ မနေနိုင်။ တဟားဟား အသံထွက်အောင်ပင် ရယ်မိသည်။ သီဟ ဘာကြောင့်ရယ်သည်ဆိုတာကို ကလျာဏီ နားမလည်ပေမယ့် သူမပြောလိုက်တာ တစ်ခုခု မှားသွားမှန်းသိသည်။ ရှက်သလိုလို ဖြစ်သွားပြီးမှ သီဟ၏ ပုခုံးကို ခပ်သာသာရိုက်ပြီး သူမလဲ လိုက်ရယ်တော့သည်။

သူတို့နှစ်ယောက်နှင့် ခြေလှမ်းဆယ်လှမ်းလောက် အကွာ၌ လင်းသဒ္ဒါ ရှိနေသည်။ သူမ မရောက်ဖူးသော လမ်းကြောင်းတစ်ခုပေါ်သို့ ရောက်နေသဖြင့် လင်းသဒ္ဒါသည် ပတ်ဝန်းကျင်ကို မျက်စိရှင်ရှင်ထားကာ ကြည့်နေသည့်တိုင် ရှေ့မှအတွဲဆီသို့ တစ်ချက်တစ်ချက် အကြည့်ရောက်သည်။ သူမစိတ်ကိုထိန်းကာ သူတို့နှစ်ဦးဆီမှ အကြည့်ကိုလွှဲသည့်တိုင် ကလျာဏီ၏ အပြုအမူအချို ့ကြောင့် သူမ မနေနိုင်ပဲ ပြန်ပြန်ကြည့်ဖြစ်သည်။ ကြည့်လိုက်တိုင်း ဒီနဂါးမကို မနာလိုဖြစ်မှန်းမသိ ဖြစ်ရသည်။ မိန်းကလေးချင်းမို့ ကလျာဏီ၏ အထာက ဘာဆိုတာ သိသည်။ သီဟ သူမကို မကျကျအောင် နဂါးမက ညို ့ယူနေမှန်း သိသာလှသည်။ ကလျာဏီ သီဟနားသို့ တိုးကာ မထိတထိ နွဲ့နေတိုင်း သူမ ရင်ဝယ်နာကျင်မိသည်။ တကယ်ဆိုလျှင် သီဟနားတွင် ရှိရမည့်သူက သူမသာ။ အခုတော့ သူမလက်ထဲကအစာကို နဂါးမက သုတ်သွားချေပြီ။ လင်းသဒ္ဒါ ကလျာဏီကို ဒေါသထွက်သလို သူမကိုသူမလဲ အပြစ်တင်မိသည်။

ဦးဗျဂ္ဂ၏ သွေးထိုးမှုကြောင့် သူမ စိတ်တွေယောင်ယက်ခတ်ခဲ့ခရသည်။ သေချာမမှတ်မိလိုက်သော အမေဖြစ်သူနှင့် ပတ်သက်၍ ဖခင်ဖြစ်သူအား ဝိုင်းတော်လှန်ကြသည့်အကြောင်းကို သူမငယ်စဉ်ကတည်းကပင် ကြားဖူးခဲ့သည်။ ထိုအဖြစ်အပျက်ကို သူမ ရေရေရာရာ မသိသည့်တိုင် ဦးဗျဂ္ဂစကား၏ ကြောက်စရာကောင်းပုံကို သိနေသည်။ သူမဘဝတလျှာက်လုံး မျှော်မှန်းခဲ့သော ဝံပုလွေအမျိုးအနွယ်၏ ခေါင်းဆောင်ဆိုသော ဂုဏ်ပုဒ်နှင့် သီဟကို မလဲချင်ခဲ့။ ထို့ကြောင့်ပင် သူမ သီဟကို စွန့်ခွာခဲ့တာဖြစ်သည်။ အခုတော့ ...

သီဟနားသို့ တိုးကပ်ကာ စကားပြောနေသည်တိုင် ကလျာဏီသည် တစ်ချက်တစ်ချက် လင်းသဒ္ဒါကို မသိမသာ လှည့်ကြည့်မိသည်။ သူမ လှည့်ကြည့်တိုင်း အကြည့်ချင်းဆုံလျှင် လင်းသဒ္ဒါက တခြားသို့ လွှဲဖယ်သွားတာကို တွေ့ရသည်။ သူမ စစတွေ့ချင်းတုန်းကတော့ လင်းသဒ္ဒါကို ကြည့်မရပါ။ အဓိကတော့ လင်းသဒ္ဒါသည် သူမထက်အရင် သီဟနှင့် တွေ့ခဲ့တာမို့ သူတို့နှစ်ယောက်ကြားမှ သံယောဇဉ်ရှိနေမှာကို စိုးရိမ်လို့ဖြစ်သည်။ သို့သော် လင်းသဒ္ဒါ နှုတ်ဖျားမှ သီဟနှင့် ဘာမှမဆိုင်ဘူးဆိုသော အသိပေးချက်ကို ကြားရပြီးနောက် သူမ စိတ်သက်သာရသည်။ အခုအချိန်တွင် သူမ လင်းသဒ္ဒါကို သူစိမ်းတစ်ယောက်လို မထင်တော့ပါ။ လင်းသဒ္ဒါက သူမကို စစကားမပြောသည့်တိုင် သူမက အရင် စကားပြောဖို့ ဆုံးဖြတ်သည်။ သူမခြေလှမ်းတွေကို တမင်တကာနှေး၍ နောက်ချန်ကာ နေခဲ့သည်။ လင်းသဒ္ဒါနဲ့ သူမ ရင်ပေါင်တန်း လျှောက်သလို ဖြစ်သွားသည်။

"အစောတုန်းက မမရဲ ့အပြောအဆိုအတွက် ညီမကို တောင်းပန်ပါတယ် ..."

"ရပါတယ် .."

ကလျာဏီ၏ စကားကို လင်းသဒ္ဒါက တုံ့ပြန်ပေမယ့် သူမ၏အကြည့်ကမူ ရှေ့ကို ကြည့်မြဲကြည့်နေသည်။ လင်းသဒ္ဒါ ကြည့်ရာသို့ ကလျာဏီ အလိုလို လိုက်ကြည့်မိသည်။ ကွန်မန်ဒိုစစ်သားတစ်ဦးမို့ မာန်အပြည့်နှင့် ခရီးနှင်နေသော သီဟ၏ အသွင်က ကလျာဏီ၏ အမြင်တွင် ရာဇဝင်ထဲမှ သူရဲကောင်းတစ်ဦးအလား ထင်နေရသည်။ စစ်နတ်ဘုရားတစ်ပါး မြေပြင်ပေါ်၌ အားမာန်ပါပါ ချီတက်နေသည်နှင့်တူသည်။

"သူ .. သူက အရမ်းကြည့်လို့ကောင်းတယ်နော် ..."

"အင်း ... ဟုတ်တယ် ... မကလျာ သူ့ကို အဖော်အဖြစ်လက်တွဲခွင့်ရတာ ကံကောင်းပါတယ် .."

လင်းသဒ္ဒါ၏ စကားသံက ဆွေးမြည့်သံအပြည့်နှင့် ဖြစ်နေသည်။ "ကံကောင်းပါတယ်"ဆိုသော အဆုံးသတ်စကားတွင် မသိမသာလေး တုန်ခါလို့နေသည်။ ကလျာဏီ စိတ်ထဲ ဇဝေဇဝါဖြစ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ နှုတ်မှ သီဟနှင့် မဆိုင်ပါဘူးဟု ပြောထားသည့်တိုင် သူတို့နှစ်ဦးသည် ရိုးရိုးသားသားတော့ မဟုတ်နိုင်ဆိုတာကို သံသယဖြစ်မိသည်။ ကလျာဏီ ဘာစကား ဆက်ပြောရမှန်း မသိပဲ နှုတ်ဆိတ်ကာ သွားသည်။

နောက်ထပ် မိုင်အနည်းငယ်ခန့် သူတို့သုံးယောက် ခရီးနှင်လာပြီးသောအခါ တောင်ကုန်းတစ်ခု၏ ထိပ်သို့ ရောက်လာကြသည်။ သုံးယောက်သား ကုန်းထိပ်မှ အောက်သို့ ငုံ့ကြည့်မိသောအခါ ကလျာဏီ ကြိုတင်ပြောဆိုထားခဲ့သည့်အတိုင်း နွယ်ငြိမ်းဆိုသော မြို့လေးကို လှမ်းမြင်ရသည်။ လင်းသဒ္ဒါတို့၏ လောကကို ရောက်ပြီးကတည်းက ပထမဦးဆုံးအဖြစ် မြင်ရသော မြို ့ပြ၏ အနေအထားမို့ သီဟ အသေးစိတ်လေ့လာမိသည်။ နွယ်ငြိမ်းသည် သူရောက်ခဲ့သော ဝံပုလွေရွာလိုပင် တောင်ပတ်လည်ဝိုင်းနေသော မြို ့လေးဖြစ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါတို့ ရွာနှင့်ကွာခြားချက်က အဆောက်အဦးတွေ၏ပုံစံသည် လူသားတို့၏ လက်ရာမှန်း သိသာနေခြင်းပင်။ လမ်းများရှိနေပုံ၊ အိမ်များဖွဲ့စည်းထားပုံသည် သေသပ်စနစ်ကျနေသည်ကိုတွေ့ရသည်။ ဒီကမာ္ဘကို ရောက်ကတည်းက လူစစ်စစ်ဆိုတာနှင့် မတွေ့ဖူးသေးသည်မို့ သီဟ စိတ်လှုပ်ရှားနေမိသည်။ ဘယ်လိုမှ မအောင့်အည်းနိုင်တော့သည့်အဆုံး ကလျာဏီတို့ရှေ့မှပင် ခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေနှင့် ပြေးဆင်းလာခဲ့သည်။

"သီဟ .. မမတို့ကို စောင့်ဦး .."

ကလျာဏီနှင့် လင်းသဒ္ဒါ နောက်ကနေ အပြေးအလွှား လိုက်လာခဲ့သည်။ သူတို့ရပ်ကြည့်ခဲ့ရာနှင့် မြို့တံခါးဝက သိပ်မဝေးသဖြင့် အချိန်အနည်းငယ်အတွင်း သီဟတို့ မြို ့ထဲရောက်လာခဲ့သည်။ ဆိုခဲ့သလို သီဟတစ်ယောက် ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် လူအချင်းချင်း ပြန်တွေ့ရသဖြင့် နွယ်ငြိမ်းမြို့သူမြို့သားတွေကို အားရဝမ်းသာကြည့်မိသလို၊ ထိုလူတွေကလဲ ရင်ဘောင်တန်းကာ ဝင်လာကြသော သီဟတို့ကို ပြန်စိုက်ကြည့်နေကြသည်။ အချို့ဆိုလျှင် လုပ်နေကြ အလုပ်ကိုတောင် ရပ်၍ သူတို့ကို အကဲခတ်နေသည်။ Western ကားတွေတွင် မြို့ထဲကို သူစိမ်းတွေဝင်လာသောအခါ အကဲခတ်ကြည့်နေကြပုံနှင့်တူသည်။ နွယ်ငြိမ်းသားတွေကိုလဲ အပြစ်ပြောလို့မရပါ။ သီဟတို့ပုံစံကလဲ သူတို့နှင့်မတူပဲ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်နေသည်မဟုတ်လား။

လင်းသဒ္ဒါ ... သူမ ပုံစံက ဖော်ပြခဲ့သလို ဆာမူရိုင်းမလေးအသွင်ပေါက်နေယုံမက ဝံပုလွေအင်္ဂါ နားရွက်နှစ်ဖက်ကြောင့် လူမဟုတ်မှန်း သိသာသည်။ ကလျာဏီ ... ဘယ်လောက်ပင် လူအသွင်ဖန်ဆင်းထားပါစေ၊ တောက်ပြောင်သော မျက်လုံးအစုံနှင့် ဖြူဖွေးလွန်းလှသည့် အသားအရည်က လူမဟုတ်ဆိုတာ ပြောပြနေသည်။ နောက်ဆုံး ကျန်သူက သီဟ ... ပုခုံးနှစ်ဖက်ကြား ခေါင်းပေါက်၍၊ လက်နှစ်ဖက် ခြေထောက်နှစ်ဖက်ရှိလို့သာ လူဟုခေါ်ရမည်။ ကွန်မန်ဒိုဝတ်စုံနှင့် ရိုင်ဖယ်သေနတ်ကို လွယ်ကာ တစ်လှမ်းချင်း လျှောက်လာပုံက နွယ်ငြိမ်းရှိ မြို့သူတွေ ဝတ်စားထားပုံနှင့် ဘယ်လိုမှမတူ။ သည်တော့ အားလုံးက သူတို့ကို ဝိုင်းကြည့်နေကြသည်သာမက ၊ တစ်ချို့ဆို မနှစ်မြို့သော အမူအယာကိုပင် ပြနေသည်။

သီဟ စိတ်ထဲမသက်မသာဖြစ်ရသည်။ ဒီလူတွေ၏ အကြည့်က နွေးထွေးမှု မရှိ။ အကျင့်ပါနေသာ လက်က အလိုအလျောက် သေနတ်ကို ထုတ်ကိုင်ပြီးသား ဖြစ်သည်။ ကလျာဏီက ဒါကို မြင်လိုက်သည်နှင့် ..

"သီဟ .. နေ .... နေဦး .. အလျင်မလိုနဲ့ .. ဒီမြို့ကို မမလာနေကြပါ .. ဒီမြို့ကလူတွေက အေးဆေးပါတယ် .."

"ကျနော်တော့ ဒီလိုမထင်ဘူး .. မမ .. သူတို့ပုံစံက ကျနော်တို့လာတာကို မလိုလားတဲ့ အသွင်ပြနေတယ် .."

"ဒါတွေကို ဂရုမစိုက်ပါနဲ့  သီဟ .. မမတို့လဲ ဒီမှာ တစ်ထောက်ပဲ နားမှာပါ  .. စိတ်လျှော့ထား ... ဘာပြသနာမှ မဖြစ်တာ အကောင်းဆုံးပဲ .."

"မကလျာပြောတာ မှန်တယ် .. သီဟ .."

ပထမဦးဆုံးအကြိမ်အဖြစ် လင်းသဒ္ဒါဆီမှ ကလျာဏီဘက်ကို ထောက်ခံသော စကားကိုကြားရသည်။ သီဟ သူမကို လှည့်ကြည့်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ၏ မျက်နှာက တကယ်ကို လေးနက်သည့်အသွင်ဆောင်နေသည်။ သီဟ အလိုလို ရိုင်ဖယ်ကို ပုခုံးထက်ပြန်လွယ်ပြီးသား ဖြစ်သွားသည်။ ကလျာဏီက လင်းသဒ္ဒါကို ကျေးဇူးတင်သည့်အသွင်နှင့် စိုက်ကြည့်ပြီးမှ ..

"ဒီလိုလုပ်ကြရအောင် .. မမနဲ့ လင်းသဒ္ဒါက ရှေ့နားမှာ တည်းခိုဖို့နေရာကို သွားရှာလိုက်မယ် .. သီဟက တို့ရဲ ့ရှေ့ခရီးအတွက် ရိက္ခာသွားဝယ်လိုက် .."

"ကျနော်က ... ရိက္ခာသွားဝယ်ရမယ် ?? "

"မကလျာပြောသလိုသာ လုပ်ပါ  သီဟ .. ကျမဆီမှာလဲ ရိက္ခာနဲနေပြီ .. ဟောဒီမှာ ရိက္ခာဝယ်ဖို့ .."

သီဟလက်ထဲ အသပြာထုပ်လို အထုပ်တစ်ခုရောက်လာသည်။ သီဟ နောက်ထပ် စကားရှည်မနေတော့။ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် မြင်နေရသောညဈေးလို နေရာကို ဦးတည်ကာ လျှောက်လာမိသည်။ သူ အခုအချိန်တွင် လင်းသဒ္ဒါနှင့် အတိုက်အခံ ဘာစကားမှ မဆိုချင်။ ဘယ်လောက်ပဲ သူမနှင့် ကင်းရှင်းသည်ပြောပြော၊ သူ့အတွင်းစိတ်ထဲ၌ လင်းသဒ္ဒါက ကိန်းအောင်းနေပြီး ကလျာဏီနှင့်အဖြစ်အတွက် သူ့ကိုယ်သူ အပြစ်ရှိသူတစ်ယောက်နှယ် ခံစားနေရသည်။ သီဟ ပတ်ဝန်းကျင်ကို လေ့လာရင်းနှင့်ပင် လူစည်ကားနေသော ဈေးတန်းသို့ ရောက်မှန်းမသိရောက်လာသည်။

ဟိုကြည့်ဒီကြည့် ဟိုငေးဒီငေးနှင့်မို့ သီဟ တော်တော်အချိန်ကုန်သွားခဲ့သည်။ နောက်မှ ဒီအတိုင်း အချိန်လင့်နေလို့ မဖြစ်ဆိုတာကို ပြန်သတိရပြီး ကလျာဏီညွှန်ကြားခဲ့သည့်အတိုင်း ရိက္ခာခြောက်အချို့ကို ရွေးကာ ဝယ်သည်။ သယ်ရပြုရလွယ်အောင်လဲ ခရီးဆောင်အိတ်သုံးလုံးကို သီးသန့်ဝယ်လိုက်သေးသည်။ ရက်တော်တော်ကြာအတွက် လုံလောက်အောင် ဝယ်ပြီးပြီလို့ သူထင်သောအခါ ရိက္ခာခြောက်တွေကိုသယ်၍ ကလျာဏီတို့ ထွက်သွားရာဘက်သို့ ခပ်သုတ်သုတ်လျှောက်လာခဲ့သည်။ ဈေးဆိုင်တန်းတွေ လွန်ရာသို့ ရောက်ခါနီး၌ လမ်းဘေးဈေးသည်တစ်ဦး၏ ဈေးဗန်းထဲမှ ပစ္စည်းတစ်ခုကြောင့် သူခြေလှမ်းတွေ ရပ်တန့်သွားသည်။

တိုလီမုတ်စတွေ စုံပြုံကာထည့်ထားသော သစ်သားဗန်းအတွင်း၌ အင်မတန်မှ လှပသော လည်ဆွဲတစ်ခုက ရှိနေသည်။ သီဟ ထိုဆိုင်ရှေ့သို့ ရောက်သွားပြီး လည်ဆွဲကို ကောက်ယူကြည့်သည်။ လည်ဆွဲ၏ ကြိုးသည် ထူးဆန်သော အနီးရောင် သားမွှေးတစ်ခုဖြင့် ရက်လုပ်ထားသည်ဟုထင်ရပြီး၊ အဝိုင်းပုံရှိသော လည်ဆွဲ၏ အလယ်တွင် ပန်းရောင်ကျောက်တစ်လုံးက ဝင်းလဲ့နေသည်။ ထိုပန်းရောင်ကျောက်၏ ထူးခြားချက်က သီဟတို့ဆီက စက္ကူဖိသော ဖန်တုံးလေးများနှယ် အထဲတွင် အရည်တစ်ခုခုရှိသည်ဟု ထင်ရပြီး သူလက်၏ လှုပ်ရှားမှုအတိုင်း အလင်းရောင်က တစ်နေရာမှတစ်နေရာသို့ ပြေးနေသည်။ လှပသည့် လည်ဆွဲကို ကိုင်ထားရင်း သီဟ၏ အတွေးထဲတွင် လင်းသဒ္ဒါ မျက်နှာလေးကို အလိုလို မြင်လာသည်။ လင်းသဒ္ဒါ သူ့ကို စိတ်ဆိုးနေမည်မှာ မလွဲမှန်း သူသိသည်။ ကလျာဏီနှင့် အတူအိပ်ခဲ့သည်ဆိုသောအချက်ကို လင်းသဒ္ဒါသိသွားတုန်းက သူမမျက်နှာပေါ်က စိတ်ထိခိုက်သည့်အမူအယာကို ယခုတိုင် မျက်စိထဲမှ မထွက်သေး။ သူ့ကြောင့် သူမ ခံစားသွားရသည်ဆိုသည်မှာ သေချာလှသည်။ သို့သော် လင်းသဒ္ဒါ ထိုသို့ဖြစ်ခြင်းအတွက်လဲ သူ နားမလည်နိုင်။ တကယ်ဆို သူမက စ၍ လမ်းခွဲခဲ့သည်မဟုတ်လား။ ကြည့်ရတာ သူမနှင့် ပြတ်ပြီးပြီးချင်း ကလျာဏီနှင့် ကြိုက်သည့်အတွက်ကြောင့်ပဲ ဖြစ်ရမည်။

သီဟ မမကလျာဏီကို စိတ်ဝင်စားပါသည်။ ကလျာဏီက အပြစ်ပြောစရာမရှိအောင်လှသည်။ ထို့အပြင် typical girlfriend ဟု ဆိုလောက်သင့်သာ ကောင်မလေးတစ်ယောက်၏ အမူအယာအားလုံးရှိသည်။ တီတီတာတာ စကားဆိုတတ်သည်။ ချွဲတတ်သည်။ နွဲ့တတ်သည်။ သူမ သူ့ကို စိတ်ဝင်စားမှန်း၊ ဂရုစိုက်မှန်း သိသိသာသာဖြစ်အောင် ပြတတ်သေးသည်။ အင်း ... တစ်ခုတော့ရှိသည်။ ကလျာဏီက သူ့ကို ဘယ်လောက်အမူအယာနှင့် ဂရုစိုက်ကြောင်းပြပါစေ၊ သီဟ စိတ်ထဲတွင်တော့ ဒါတွေက စစ်မှန်လှသော သံယောဇဉ်ကို အခြေခံထားသည်ဟု မထင်။ သူစိတ်ထဲတွင် သူမအချစ်က ဆားမပါသောဟင်းနှယ်။ သီဟ တွက်သည်က ကလျာဏီသည် သူ့ကို ဒဏ္ဍာရီလာသူရဲကောင်းဟု ယူဆလို့သာ ဒီလိုဆက်ဆံနေခြင်း ဖြစ်နိုင်သည်။ ယမရာဇာကို ရင်ဆို်င်ဖို့အတွက်သာ သူ့ကို လိုလားတာလဲ ဖြစ်ချင်ဖြစ်နိုင်သည်။ ပြောရမည်ဆိုလျှင် လင်းသဒ္ဒါပေါ် သူခံစားခဲ့ရသလို ကလျာဏီအပေါ် သူမခံစားရသေးချေ။

"ကောင်လေး ... နင် .. ဒီလည်ဆွဲကို ယူမှာလား .."

လည်ဆွဲကို ကိုင်ကြည့်ရင်း ငိုင်နေသော သီဟကို ဈေးရောင်းသူ အဖွားအိုက လှမ်းမေးသည်။ သီဟ အလိုလို ဈေးပြန်မေးမိသား ဖြစ်သည်။ လည်ဆွဲက ဈေးမသေး။ တော်တော်ငွေအကုန်ခံကာ ဝယ်ရမည်။ သီဟ မဝယ်တော့ဘူးလို့တောင် ဆုံးဖြတ်မိမလိုဖြစ်သည်။ သို့သော် သူ့စိတ်ထဲတွင် လင်းသဒ္ဒါ၏ မျက်နှာလှလှလေးက ပေါ်လာပြန်သည်။ သူမ၏ လည်တိုင်သွယ်သွယ်လေးပေါ်တွင် ဒီလည်ဆွဲသာ ရှိနေလျှင် ကြည့်ကောင်းလိုက်မည့်ဖြစ်ချင်းဟု သူတွေးသည်။ သီဟ စိတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ဈေးရောင်းသူ အဖွားအိုကို ဈေးနည်းနည်းလျှော့ခိုင်းပြီး သဘောတူသည်နှင့် ငွေချေသည်။ လည်ဆွဲကို ကောက်ယူကာ သူ့ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်ပြီးနောက် တည်းခိုခန်းရှိသည့်ဘက်ကို လျှောက်လာခဲ့သည်။

ဈေးထဲတွင် သူကြာနေလို့ထင်သည်။ ကလျာဏီနှင့် လင်းသဒ္ဒါ လိုက်လာသည်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ လှမ်းမြင်ရသည်။

"ရိက္ခာဝယ်ပြီးပြီလား ..."

"တည်းခိုဖို့ အဆင်ပြေလား .."

လင်းသဒ္ဒါနှင့် သူ ပြိုင်တူမေးမိသည်။ ထို့နောက် နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူပင် ခေါင်းညိတ်ပြကာ အဖြေပေးမိပြန်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ၏ မျက်နှာက ပထမဦးဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ပြုံးယောင်သမ်းသွားသည်။ သို့သော် သူမ ဘေးနားတွင် ကလျာဏီရှိနေသည်ကို သတိရဟန်တူသည်။ အပြုံးက ပီပီပြင်ပြင်မဖြစ်ခင်မှာပင် ချက်ချင်းပျောက်ကွယ်သွားပြီး သီဟကို ဆက်မကြည့်တော့။ ကလျာဏီက ဒါကို သတိမပြုသလိုပင် နေလိုက်ပြီး ရှေ့တိုးကာ သီဟလက်ထဲမှ ပစ္စည်းတွေကို ဝိုင်းယူသည်။

"အခန်းကတော့ရတယ်  သီဟ .. ဒါပေမယ့် အရေအတွက်ကတော့ နှစ်ခန်းပဲ .."

"ဒါ .. ဒါဆို ?? "

"စိတ်မပူပါနဲ့ သီဟကလဲ .. မမတို့ အဆင်ပြေအောင် လုပ်လို့ရပါတယ် .."

ကလျာဏီက သီဟကို မျက်စတစ်ချက်ပစ်ကာ ပြောရင်း ဟန်ပါပါနှင့် ရှေ ့ကလျှောက်သွားသည်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် သတိထားကာ ထိန်းနေသည့်တိုင် သီဟမျက်စိက ဘယ်တစ်ဖက်၊ ညာတစ်ဖက် လွင့်ခါသွားသော သူမ၏ နောက်ပိုင်းအလှကို ငေးကြည့်မိသားဖြစ်သည်။ သူသတိရလို့ ဘေးကို မျက်စိအလွှဲတွင် လင်းသဒ္ဒါက သူ့ကိုမကျေမနပ်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ သီဟကိုယ့်ကိုကိုယ် အပြစ်တင်ရင်း လင်းသဒ္ဒါအား တောင်းပန်သောအကြည့်နှင့် ကြည့်မလို့ပြင်သည်။ သို့သော် သူမက ဇိုးခနဲ ဇတ်ခနဲ လှည့်ထွက်၍ သွားသည်။ သီဟ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိပဲ နောက်ကသာ လိုက်ခဲ့ရတော့သည်။

သိပ်ကြာကြာ မသွားလိုက်ရ။ လမ်းကွေ့တစ်ခု ချိုးပြီးသည်နှင့် ကလျာဏီတို့ ရွေးထားခဲ့သော တည်းခိုခန်းဆီသို့ ရောက်သည်။ တည်းခိုခန်းက စားသောက်ဆိုင်နှင့် တွဲဖွင့်ထားသည်မို့ အောက်ဘက်တွင် လူစည်းကားနေသည်။ သူတို့ သုံးယောက် စားသောက်ခန်းထဲ ဝင်လာချိန်တွင် ဝိုင်းထိုင်နေကြသော လူအားလုံးလိုလိုက လှည့်ကြည့်ကြသည်။ သီဟ ဒီတစ်ခါတော့ ဂရုစိုက်မနေတော့ပါ။ ခပ်တည်တည်ပင် စားသောက်ခန်းအလယ်ကနေ ဖြတ်လျှောက်သည်။ သူ၏ ဦးတည်ရာက စားသောက်ဆိုင်ပိုင်ရှင်ဟု ထင်ရသော လူဝကြီးတစ်ယောက် ထိုင်နေသည့် နေရာသို့။ နွယ်ငြိမ်းတွင် ဘာရမယ်မှန်း မသိသေးသော်လဲ လောလောဆယ် သူစိတ်ညစ်ညူးနေတာကို ဖြေဖျောက်ချင်သည်။

"သီဟ ဘယ်လဲ .."

"ကျနော် တော်တော်ပင်ပန်းနေပြီ မမ .. အဲဒါကြောင့် .."

"ဟုတ်သားပဲ .. မမတို့လဲ ဘာမှ မယ်မယ်ရရ မစားရသေးဘူး .. ညစာစားကြမယ်လေ .. စားရင်းနဲ့လဲ သောက်ကြတာပေါ့ .."

"သောက်ကြမယ် .. ဒီမှာ ဘာရလို့လဲ .."

"ဝိုး .. သီဟ .. မမတို့ကမာ္ဘကိုလဲ အထင်မသေးပါနဲ့ .. လာစမ်းပါကွ .."

ကလျာဏီက သီဟကိုပင်ဖြတ်ကျော်ကာ ရှေ့ကရောက်သွားသည်။ သီဟနှင့် လင်းသဒ္ဒါ နောက်ကလိုက်လာခဲ့သည်။ သီဟတို့ သုံးယောက်ရောက်လာသည်နှင့် လူဝကြီးသည် မတ်ခွက်လိုလို သစ်သားခွက်တွေကို အဝတ်စတစ်ခုဖြင့် သုတ်နေရာမှ ..

"ဘာသောက်မလဲ .. အမိတို့ .."

"တက်ကီလာ သုံးခွက် .."

"မမ .. ဘာမှာလိုက်တယ် .. တက်ကီလာ ဟုတ်လား .."

"အင်းလေ .. ဘာဖြစ်လို့လဲ ... သီဟ သောက်ဖူးလို့လား .."

"ကျ .. ကျနော် .."

"ဟာ ကွာ .. ပြောမနေနဲ့တော့ .. စမ်းသာသောက်ကြည့် .."

ကလျာဏီပြောစကားဆုံးသည်နှင့် သူတို့ သုံးယောက်ရှေ့သို့ နီညိုရောင်အဆင်းရှိသော အရည်များပြည့်နေသော သစ်သားမတ်ခွက်သုံးလုံးက ရောက်လာသည်။ ကလျာဏီက မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပင် သစ်သားခွက်ကို ကောက်ယူလိုက်ပြီး ..

"ကဲ .. အားလုံး .."

လင်းသဒ္ဒါရော၊ သီဟပါ ယောင်ယောင်ကန်းကန်းနှင့် ကျန်နှစ်ခွက်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ ကလျာဏီက သီဟတို့ ခွက်ကိုင်ပြီးသည်နှင့် သုံးယောက်သားမျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်အောင် ရပ်လိုက်ပြီး ..

"အောင်မြင်ပါစေ !!! .."

"အောင်မြင်ပါစေ .. " " အောင်မြင်ပါစေ .."

ကလျာဏီ ပြောသည့်အတိုင်း သီဟတို့နှစ်ယောက် ခွက်မြောက်ကာ ပြောပြီးသည့်နောက်တွင်တော့ သူတို့ကို အထူးတလေ တိုက်တွန်းနေစရာ မလိုတော့ပါ။ ခွက်ကိုယ်စီက နှုတ်ခမ်းများဆီသို့ ရောက်သွားကြသည်။

"အား ..."

လည်ချောင်းတလျှောက် စူးရှကာပူဆင်းသွားသည့်အရှိန်ကြောင့် သီဟနားထဲကနေ အခိုးအငွေ့တွေထွက်သွားသလို ခံစားရသည်။ သီဟ အရက်ပြင်းတွေကို သောက်ဖူးသည်။ မီးတောက်အရက်ဆိုတာမျိုးကိုလဲ ချခဲ့ဖူးသည်။ ကလျာဏီ၏ တက်ကီလာသည် မီးတောက်အရက်ထက်မညံ့။ ခြေထောက်ကို မနည်းထိန်း၍ပင် လူကို မတ်မတ်ရပ်နိုင်အောင် ကြိုးစားရသည်။ သီဟတောင် ဒီလောက်ဖြစ်သည်ဆိုမှတော့ လင်းသဒ္ဒါဆိုလျှင် ပြောစရာမလိုတော့ပါ။ သူမမျက်လုံးတွင် ချက်ချင်းမျက်ရည်များဝိုင်းတက်လာပြီး ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဆိုးသည်။

"ကောင်းတယ် မှတ်လား .."

"မကလျာ !!! ... ရှင်နောက်နေတာလား ... ဒီလောက်ဆိုးတဲ့အရသာကို ..."

"ဟေး .. လင်းသဒ္ဒါ ညီမ ... ဝံပုလွေမလုပ်နေပြီး ဒီလောက်တောင် ပျော့ရလား .."

ကလျာဏီ၏ စကားက လင်းသဒ္ဒါအား မခံချင်အောင် ဆွပေးသလိုဖြစ်သည်။ ကလျာဏီကို သူမတည့်တည့်စိုက်ကြည့်ပြီး လက်တစ်ဖက်ကို ဘားကောင်တာပေါ်ထောက၍ကိုယ်ကိုထိန်းသည်။ ပြီးလျှင် မတ်ခွက်ကိုမြှောက်၍ တဟုန်ထိုး မော့သောက်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ၏ အပြုအမူကိုကြည့်၍ သီဟ အံ့ဩသွားသည်။ သီဟ သာမဟုတ်။ ခေါင်းကို မော့ထားပြီး နှုတ်ခမ်းနှင့်ခွက် မလွတ်တမ်း မော့သောက်နေသော လင်းသဒ္ဒါကို ဆိုင်ရှင်လူဝကြီးကရော၊ စားသောက်သူများကပါ ဝိုင်းကြည့်နေကြသည်။

"ခွပ်"

သစ်သားခွက်နှင့် ဘားကောင်တာထိသံက ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်ပင် ထွက်သည်။ ကလျာဏီ .. သီဟ ... တစ်ဆိုင်လုံး .... ရဲရဲတွတ်နေသော မျက်လုံးနှင့် လင်းသဒ္ဒါကို ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် လှမ်းကြည့်နေကြသည်။ ခဏနေသည်တွင် တိုင်ပင်မထားပဲ ..

"ရွှီး .. ဖြောင်း .. ဖြောင်း ..."

တစ်ဆိုင်လုံး၏ လက်ခုပ်သံနှင့် ဩဘာပေးသံများက ညံထွက်သည်။ အချို့စားသောက်သူများဆိုလျှင် ထိုင်နေရာမှပင် ထ၍ လင်းသဒ္ဒါကို ချီးကျူးကြသည်။ သူတို့ဘဝတွင် နွယ်ငြိမ်း၏ တက်ကီလာခွက်အပြည့်ကို တခါတည်းကုန်အောင် သောက်နိုင်သူ မတွေ့ဖူးခဲ့။

"ကဲ .. ရှင်ကျေနပ်ပြီလား .. မကျေနပ်ရင်ပြန်စမယ် .. ဆိုင်ရှင်နောက်တစ်ခွက် .."

"ဝိုး ... ဝိုး ... တော်ပြီ ... လင်းသဒ္ဒါ .. မမတို့အခန်းပြန်ပြီး နားရင်ကောင်းမယ် ..."

အာလေးလျှာလေးသံ ပေါက်နေပြီဖြစ်သဖြင့် လင်းသဒ္ဒါလက်က ခွက်ကို ဆွဲယူလိုက်ရင်း ကလျာဏီ ထိန်းကာခေါ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါက ကလျာဏီ၏ လက်ကို ပုတ်ထုတ်လိုက်သည်။

"ရတယ် .. ကျမဖာသာလျှောက်မယ် .. ရှင်တွဲစရာမလိုဘူး ... ရှင်နဲ့ သီဟ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်သာနေကြ .."

ကလျာဏီနှင့် လင်းသဒ္ဒါ အပြန်အလှန်ပြောနေကြသည်ကို ကြည့်ရင်း သီဟ ငိုင်နေမိသည်။ သူ ဒီညကို ဘယ်လိုဖြတ်သန်းရပါ့မလဲ။ ကောင်မချောလေးနှစ်ယောက် သူ့ဘေးမှာ ရှိနေခြင်းသည် မသိလျှင် သူကပင် သရီးဆမ်းလေး ဆွဲနေသည်ဟု ထင်ကြဦးမယ်။ တကယ့်လက်တွေ့တွင် ဒီလိုဖြစ်ဖို့ နေနေသာသာ ခေါင်းခြောက်၍ပင် ရူးချင်ချင် ဖြစ်နေသည်။ သီဟ ခွက်ထဲတွင် ကျန်နေသော တက်ကီလာကို မော့သောက်သည်။

"ခင်ဗျားတို့ စိတ်ဝင်စားတယ်ဆိုရင် ... ကျုပ်တစ်ခု လမ်းညွှန်ပါရစေ ... "

ဆိုင်ရှင်လူဝကြီးထံမှ စကားသံကြောင့် သူတို့သုံးယောက်လှည့်ကြည့်ကြသည်။

"ကျုပ်တို့ဆိုင်ရဲ ့ရှေ့ကလမ်းမှာ ဖျော်ဖြေပွဲတစ်ခုရှိတယ် .. ဆပ်ကပ်သဘောမျိုးကပွဲတစ်ခုရှိတယ် .. အဲဒါ စိတ်ဝင်စားရင် သွားကြည့်လို့ရတယ် .. ကျုပ်ဆီမှာ လက်မှတ်သုံးစောင်ပိုနေတယ် .. ဟောဒီက မိန်းကလေးရဲ ့အသောက်စွမ်းရည်ကို ကျုပ်လေးစားလို့ပါ .."

လူဝကြီးက ဘားကောင်တာအောက်က တစ်စုံတစ်ခုကို လက်နှင့်နှိုက်ယူသည်။ အနီရောင်စက္ကူဖြတ်ပိုင်းလေး သုံးခု။ သူတို့ သုံးယောက် တစ်ယောက်မျက်နှာ၊ တစ်ယောက်ကြည့်သည်။  သီဟ ဒါလဲ မဆိုးဟု တွေးမိသည်။ အခုနေတွင် ဘယ်အခန်းဝင်အိပ်ရမလဲ မသိတာထက်စာရင် ပွဲသွားကြည့်ရင်း အချိန်ကုန်တာကမှ တော်သေးသည်။ သူတွေးသလို လင်းသဒ္ဒါလဲ တွေးသည်ထင်သည်။ သူမကပင် ဦးအောင် လက်မှတ်တွေကို ကောက်ယူလိုက်တော့သည်။

ည၏ အမှောင်သည် နွယ်ငြိမ်းမြို ့လေးထဲသို့ တိတ်တဆိတ်နှင့် ဝင်ရောက်နေရာယူခဲ့ချေပြီ။ သီဟတို့ သုံးယောက် ပစ္စည်းပစ္စယတွေ သိမ်းဆည်းပြီး အခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်လာချိန်တွင် အစောတုန်းက စည်းကားနေသော စားသောက်ခန်း၌ လူအနည်းအကျဉ်းသာ ကျန်တော့လေသည်။ ဆိုင်ရှင်လူဝကြီး ညွှန်းဆိုခဲ့သော ဖျော်ဖြေပွဲဆိုတာကို မြို့သူမြို့သားတွေ သွားနေကြတာ ဖြစ်ရမည်။ ကလျာဏီက ဦးဆောင်၍ပင် သူတို့သုံးယောက် ဆိုင်ထဲမှထွက်လာခဲ့သည်။ ဖျော်ဖြေပွဲ လုပ်မည့်နေရာကို ထူးထူးထွေထွေ ရှာဖွေဖို့ မလိုတော့ပါ။ ကိုယ့်အစုနှင့်ကိုယ် သွားနေကြသော မြို ့ခံတွေနောက်မှ လိုက်လာယုံနှင့် သူတို့ ရောက်လာခဲ့ကြသည်။

ဖျော်ဖြေပွဲသည် အားကစားကွင်းလိုမျိုး အသွင်ရှိသော ကွင်းပြင်ကြီးတစ်ခုထဲ၌ ကျင်းပတာဖြစ်သည်။ ကွင်းကြီးနား နီးလာသည်နှင့်အမျှ အထဲမှ ဖျော်ဖြေတီးခတ်နေသော အသံများနှင့် ပွဲလာပရိတ်သတ်တို့၏ အသံများကို ကြားလာရသည်။ သီဟ ဂိတ်ပေါက်ဝဟု ထင်ရသော မုဒ်ဦးတွင် ထောင်ထားသော ပိုစတာကို လှမ်းကြည့်သည်။ မြင်ရိုင်းများ ပြေးနေသည့်ပုံကို သရုပ်ကျစွာရေးဆွဲထားပြီး ဆပ်ကပ်မယ်ဟုထင်ရသော အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က ကြိမ်ကွင်းကိုကိုင်ကာ ခါးထောက်ရပ်နေသည်။

"အော် ..တခြားမှတ်လို့ မြင်ရိုင်းကပွဲကိုး .. အဲဒါကြည့်လို့ကောင်းတယ် .."

"ဟုတ်လား ..."

ကလျာဏီက သူ့နားကို ကပ်ကာ ပြောသည်။ သီဟ ကလျာဏီအား အလိုက်အထိုက်သာ ပြန်ပြောမိသည်။ တကယ်တမ်းပြောရလျှင် သူ့ခေါင်းထဲတွင် ဖျော်ဖြေပွဲနှင့် ပတ်သက်ပြီး စိတ်ဝင်စားမှု သိပ်မရှိ။ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်က ကြည့်ချင်သည်ဆို၍သာ သူက အဖော်လိုက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သူ့သဘောနှင့်သာဆိုလျှင် သူမတို့ ကြည့်နေတုန်း အခန်းထဲမှာ နားနေပြီး သူတို့နှစ်ယောက်ပြန်လာလျှင် သူက အပြင်မှာ ထွက်ကာနေလိုက်ချင်သည်။ ပြောရလျှင် ကလျာဏီနှင့် တစ်ခန်းထဲ အတူနေဖို့အရေးကို နောက်ကျောမလုံဖြစ်နေသည်။ ကလျာဏီရော၊ လင်းသဒ္ဒါပါ ဘာဖြစ်လို့ မိန်းကလေးအချင်းချင်း အတူတူ မအိပ်နိုင်တာကိုလဲ သူစဉ်းစားမရ။ တော်တော်တော့ ခက်သည့် ပြသနာပင်။

သီဟ ခေါင်းထဲရှိ အတွေးက ဒါတွင်ပဲလားဆိုတော့လဲ မဟုတ်သေး။ အခုထက်ထိ သတင်းအစအန မရသေးသော ယမရာဇာအကြောင်းကလဲ ရှိနေသည်။ တကယ်တော့ သူတို့ ကလျာဏီဦးဆောင်ရာသို့သာ လိုက်ခဲ့ရသည်။ သူမကိုယ်တိုင်ကလဲ ယမရာဇာရှိသည် ဆိုသောနေရာကို တိတိကျကျသိသည် မဟုတ်။ ပစ္စလက်တောအုပ် (Dark Forest) ဟု ခေါ်သော နေရာတွင် ယမရာဇာရှိတတ်သည်ဆိုတာသာ သိထားသည်။ ထို Dark Forest ဘယ်နေရာတွင် ရှိလဲဆိုတာကို သီဟ မေးတော့လဲ သူမ မဖြေနိုင်။ နွယ်ငြိမ်းမြို့၏ မြောက်ဘက်အရပ်တွင်ရှိသည်ဆို၍ သူတို့ ဒီကို ရောက်လာခဲ့ကြတာဖြစ်သည်။ ကလျာဏီ သူ့ကို ဖျောင်းဖျသည်က ယမရာဇာကိုရှာဖို့ စိတ်မပူရန်ဖြစ်ပြီး၊ တွေ့ချိန်တန်လျှင် တွေ့ကိုတွေ့ရမည်ဟု ဆိုသည်။ သီဟသာ ဒဏ္ဍာရီလာ သူရဲကောင်းဖြစ်ခဲ့လျှင် ယမရာဇာကပင် ပြန်လိုက်ရှာမှာ သေချာသည်ဟု သူမပြောခဲ့သည်။ အင်း ... ဒဏ္ဍာရီလာ သူရဲကောင်း။ သူရဲကောင်းဆိုလို့ သူ ရာဇဝင်ထဲက ကျန်စစ်သားများ ပြန်ဝင်စားတာလား။ ကျန်စစ်သားတုန်းကတော့ မိန်းမလေးယောက်ရသည်။ သူကတော့ အခုနှစ်ယောက်ထဲနှင့်တောင် တိုင်ပတ်နေသည်။

"ရွှီး .. ဖြောင်း .. ဖြောင်း .."

ပရိသတ်ဆီမှ လက်ခုပ်သံတဖြောင်းဖြောင်းကြောင့် သီဟ မျက်စိက သူ့ရှေ့ရှိ စတိတ်ဆီသို့ ပြန်ရောက်သည်။ မြင်းရိုင်းမျိုးစုံသည် ကွင်းပြင်ကြီးကို ဖြတ်ကာ ပြေးလာကြပြီး မီးထိန်ထိန်ထွန်းထားသော စတိတ်နား၌ ညီညီညာညာရပ်နေကြသည်။ ထိန်းကျောင်းသူမပါပဲ မြင်းတွေချည်းသပ်သပ် တန်းစီကာ ရပ်နေမှုကြောင့် ပရိတ်သတ်က သဘောကျကာ လက်ခုပ်တီးခြင်းဖြစ်သည်။ ပရိတ်သတ် လက်ခုပ်သံစဲခါနီးတွင်မှ အဖြူရောင်နှင့် အနက်ရောင်မြင်းတစ်စီးစီက ကွင်း၏ ဘယ်ဘက်နှင့် ညာဘက်ထောင့်မှ ပြေးထွက်လာကြသည်။ ထိုမြင်းများပေါ်တွင် ဆပ်ကပ်မောင်မယ်ဟု ထင်ရသော စုံတွဲက မတ်တပ်ရပ်ကာ လက်လွတ်စီးရင်းလိုက်ပါလာသည်။ တန့်သွားမလိုဖြစ်သော ပရိတ်သတ်၏ လက်ခုပ်သံက ပြန်လည်၍ ဆူညံစွာထွက်သည်။ သီဟကိုယ်တိုင်လဲ မြင်းစီးသမားနှစ်ဦး၏ စွမ်းရည်ကို အသိအမှတ်ပြုလိုက်ပြီး လက်ခုပ်တီးမိသည်။

မြင်းရိုင်းကပွဲ၏ ဖျော်ဖြေမှုက အဆင့်အတန်းမြင့်လှသည်။ စိတ်မပါတပါဖြစ်ခဲ့သော သီဟပင်လျှင် ကျန်တာတွေကို မေ့ကာ ဆပ်ကပ်သမားများ၏ ရင်သပ်ရှုမောဖွယ် ပြသချက်များကို အားပေးကာ ကြည့်နေမိသည်။ သီဟ စိတ်ဝင်အစားဆုံးက ခေါင်းဆောင်ဆပ်ကပ်မယ်ဟုထင်ရသော အမျိုးသမီး၏ ဖျော်ဖြေတင်ဆက်မှုကြောင့် ဖြစ်သည်။ ထိုအမျိုးသမီးသည် ပြပွဲ၏ သုံးချိုးနှစ်ချိုးသော အချိန်လောက်မှ ဝင်ရောက်တင်ဆက်တာဖြစ်သည်။ ကောင်းဘွိုင်လိုမျိုး ဝတ်စုံနှင့် ထိုဆပ်ကပ်မယ် ဝင်လာကတည်းက သီဟ မုဒ်ဦးရှိ ပိုစတာပုံကို ပြန်မြင်ယောင်သည်။ ဝတ်ထားသည့်အဝတ်အစားနှင့် အဆင်အပြင်အရ ထိုအမျိုးသမီး၏ပုံကို ရေးဆွဲထားမှန်းသိသာသည်။ မိန်းမချောတစ်ဦးဟု သတ်မှတ်ရမည့် သူမသည် သီဟတို့ အသက်အရွယ်လောက်ပဲ ရှိပေလိမ့်မည်။ ခါးလယ်လောက်ရှည်သောဆံပင်ကို ကျစ်ဆံမြီးနှစ်ချောင်းကျစ်ထားသဖြင့် သူမစီးလာသော မြင်း၏ခုန်ပေါက်မှုအတိုင်း ထိုကျစ်ဆံမြီးနှစ်ချောင်းက ကျောပေါ်တွင် ခုန်ပေါက်နေသည်။ ဝတ်ထားသည့် ဘောင်းဘီရှည်က ဂျင်းဘောင်းဘီလို အသားကပ်အမျိုးအစားဖြစ်သဖြင့် ကိုယ်အောက်ပိုင်း၏ အချိုးကျလှမှုကို လှစ်ဟပြနေပြီးသားဖြစ်သည်။ ပြောရမည်ဆိုလျှင် သူမစတိုင်နှင့် သူမပြသသော စတန့်များက လိုက်ဖက်လှသည်။ သီဟ အကြိုက်ဆုံးက မြင်းနှစ်ကောင်၏ ကျောကုန်းပေါ်တွင် ခြေထောက်တစ်ဖက်စီတင်၍ ဒုန်းဆိုင်းစီးပြခြင်းဖြစ်သည်။ မြင်းရိုင်းကပွဲ၏ ပရိတ်သတ်လက်ခုပ်သံအရဆုံးသူသည်လဲ သူမသာလျှင် ဖြစ်သည်။

"ကဲ .. ပွဲပြီးပြီဆိုတော့ မမတို့ ပြန်နားကြရအောင် .."

ကလျာဏီ၏ စကားကို ဘယ်သူမှ မငြင်းတော့ပဲ သူတို့သုံးယောက်တည်းခိုခန်း ရှိရာသို့ ပြန်ခဲ့ကြသည်။ ပွဲအရှိန်ကြောင့်ပဲလား၊ ဒါမှမဟုတ် ကိုယ့်အတွေးနှင့်ကိုယ်ပဲမို့လား မသိ သုံးဦးစလုံး စကားဟူ၍ မည်မည်ရရ မပြောဖြစ်ကြ။ တည်းခိုဆောင်သို့ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နှင့်ပင် ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။ စားသောက်ခန်းကို အဖြတ်တွင် ကလျာဏီက ဘာစိတ်ကူးပေါက်သည်မသိ။ ဘားကောင်တာတွင် သူမ ခဏနေခဲ့ချင်ကြောင်း ပြောသည်။ သူမ လိုက်မလာခြင်းက ပိုကောင်းသည်မို့ သီဟ ထူးထူးထွေထွေပြောမနေတော့ပဲ လင်းသဒ္ဒါနှင့် အိပ်ခန်းတွေရှိရာ ဆိုင်နောက်ဘက်သို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။

ကလျာဏီ၏ အခန်းနှင့် လင်းသဒ္ဒါအခန်းက မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ သူမ အခန်းဝတံခါးကို ဖွင့်သည်။ ထို့နောက် သီဟကို တစ်ချက်လှည့်ကြည့်ပြီး ချက်ချင်းဆိုသလို အခန်းထဲဝင်သွားသည်။ သီဟ သက်ပြင်းတစ်ခုကို ကျိတ်ကာချရင်း ကလျာဏီနှင့် တစ်ညတာအတူ တည်းခိုရမည့် အခန်းဆီသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။ သို့သော် အခန်းထဲရောက်လာသည့်တိုင် ကုတင်ရှိရာသို့ မသွားဖြစ်ပဲ အပေါက်ဝ၌ပင် ရပ်ကာနေမိသည်။ တံခါးဝတွင် သူ့အား စောင်းငဲ့ကြည့်သွားသော လင်းသဒ္ဒါ၏ အကြည့်ကို မျက်စိထဲက မထွက်။ လက်က ဘောင်းဘီအိတ်ထဲကို အလိုလိုနှိုက်မိသွားသည်။ ပန်းနုရောင်လဲ့နေသော လည်ဆွဲက သူလက်ထဲပါလာသည်။ သီဟ ရင်အုပ်တစ်ခုလုံး မောက်တက်လာသည်အထိ လေကိုဝအောင် ရှူသွင်းလိုက်ပြီးနောက် လင်းသဒ္ဒါ၏ အခန်းဆီသို့ ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။

"ဒေါက် .. ဒေါက် .."

"ဝင်ခဲ့ပါ .."

သီဟ တံခါးကို တွန်းဖွင့်ကာ ဝင်လိုက်သည်။ ကုတင်ပေါ်တွင် ထိုင်၍ ခေါင်းဖြီးနေသူ လင်းသဒ္ဒါသည် သီဟကို မြင်သည်နှင့် သူမလုပ်လက်စကို ရပ်ကာ မေးငေါ့ကြည့်သည်။ ခေါင်းရင်းပြတင်းပေါက်မှန်၌ ထင်ဟပ်နေသော သူမ၏အရိပ်ကို ကြည့်ရင်း ခေါင်းဖြီးနေတာမို့ အခုလိုလည်ပြန်အကြည့်တွင် သူမကိုယ်ကလေးအား ခါးနေရာမှ လိမ်ပြသလို ဖြစ်နေသည်။ လင်းသဒ္ဒါသည် အိပ်စက်အနားယူဖို့အတွက် အသင့်ပြင်ထားမှန်း သိသာသည်။ သူမ၏ ဆာမူရိုင်းဝတ်စုံက ခြေရင်းက တန်းပေါ်တွင် ခေါက်လျက်သားရောက်နေသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် သူမ၏ အပေါ်ပိုင်းတွင် ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိ။ ကိုယ်အရှေ့ပိုင်းတွင် ဖားလျားချထားသော ဆံပင်ကြောင့်သာ မဟုတ်လျှင် ရွှေရင်အစုံကို မြင်နေရနိုင်သည်။ သီဟစိတ်ထဲတွင် ဝံပုလွေရွာတုန်းက မသူဇာ၏ အိမ်တွင် သူရေချိုးနေတုန်း လင်းသဒ္ဒါနှင့်တိုးသည့် အဖြစ်ကို ပြေးမြင်ယောင်သည်။

"သီဟ .. ဘာလိုလို့လဲ .."

"အင်း ... ဘာ .. ဘာ မှ မလိုပါဘူး .. တကယ်တော့ ကိုယ်က သဒ္ဒါကို ပေးချင်တာပါ .."

သီဟ လက်ထဲမှ လည်ဆွဲကို ထုတ်ပြပြီး လင်းသဒ္ဒါရှိရာသို့ တိုးလာသည်။ ကုတင်ခေါင်ရင်းတွင် ချိတ်ဆွဲထားသော မီးအိမ်၏ အလင်းရောင်အောက်တွင် ပန်းရောင်ကျောက်ကတလဲ့လဲ့ တောက်ပနေသည်။

"လှ .. လှတယ် !!! . အရမ်းလှတာပဲ သီဟ .."

"ဟုတ်တယ် .. ညနေတုန်းက ဈေးတန်းမှာ တွေ့တာ .. တွေ့တွေ့ချင်း သဒ္ဒါကို သတိရလို့ .."

"ဟုတ်လား ..."

လင်းသဒ္ဒါ၏ အသံက နူးညံ့မှုအပြည့်နှင့်ဖြစ်နေသည်။ လက်ထဲရှိဘီးကို ကုတင်ပေါ်တင်လိုက်ပြီး ဖြီးလက်စဆံပင်တွေကို အရှေ့ဘက်သို့ ပင့်ကာသိမ်းပေးသည်။ ဝင်းဝါလှသော လည်တိုင်ကျော့ကျော့က အရှင်းသားပေါ်လာသည်။ သီဟ အလိုက်တသိနှင့် လည်ဆွဲ၏ ကြိုးစနှစ်ဖက်ကို တစ်ဖက်စီကကိုင်ပြီး သူမ၏လည်တိုင်နောက်တွင် ချည်ပေးသည်။ လူချင်းနီးကပ်သွားသည့်အလျောက် လင်းသဒ္ဒါဆီမှ သင်းပျံ ့သောကိုယ်သင်းနံ့ကို သူရှုရှိုက်မိသည်။ သီဟရင်ခုန်နှုန်း မြန်လာသည်။ ကြိုးစနှစ်ခုကို မြဲအောင်ထုံးပြီးချိန်တွင် သူ့လက်က မသိမသာတုန်ရင်လို့နေသည်။

"လှလား .."

ကိုယ်ကိုသူ့ဘက်လှည့်ကာ မေးသည့် လင်းသဒ္ဒါ၏ အမေးကို သူမဖြေနိုင်။ မျက်စိက မို့ဝန်းနေသာရင်နှစ်မွှာ၏ အလယ်တွင် လင်းလဲ့နေသော လည်ဆွဲကျောက်ဆီ ရောက်နေသည်။ သို့သော် ဒါက ခနဖြစ်သည်။ သီဟ အကြည့်က စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း နေရာပြောင်းသွားသည်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြန်သတိရသည့်အချိန်တွင်မူ သီဟ ခေါင်းကိုမသိမသာခါမိပြီး နေရာမှထဖို့ပြင်သည်။

"သီဟ .. ခန "

လင်းသဒ္ဒါ၏ လက်က သူ့လက်မောင်းကို ဆွဲထားသည်။ သီဟ သူမကို ပြန်လှည့်ကြည့်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ မျက်လုံးဝါဝါလေးသည် အရောင်တောက်ကာ အရည်ကြည်လဲ့နေသည်။ သူမ၏ ဒီလိုအသွင်အပြင်ကို သီဟ မြင်ဖူးခဲ့သည်။ ဝံပုလွေရွာမှ မခွာခင် ညကဖြစ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ၏ နှုတ်ခမ်းလေးက တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေသည်။

"သ .. သဒ္ဒါ ... "

သီဟနှင့် နှစ်ယောက်ထဲ သီးသန့်တွေ့လျှင် ပြောဖို့ စကားတွေကို လင်းသဒ္ဒါ စဉ်းစားခဲ့ဖူးသည်။ သို့သော် အခုအချိန်တွင် သူမနှုတ်မှ ဘာစကားမှ ရှာလို့မရဖြစ်နေသည်။ ရင်နှင့်အမျှ စကားတွေပြည့်နေပါလျှက် ဘာစကားကို ဆိုရမှန်းမသိ။ လင်းသဒ္ဒါ .. နင် ငတုံးမပဲ။ ရှင့်ကို သဒ္ဒါ ချစ်နေဆဲပဲလို့ ပြောလိုက်ပါတော့လား။ သူမအတွင်းစိတ်က ဘယ်လိုပဲ တိုက်တွန်းနေနေ ရင်ထဲကအချစ်ကို ထုတ်ဖော်ပြောဖို့ ခဲယဉ်းနေသည်။ တော်တော်လေးကြာမှ သူမ အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူသွင်းပြီး ...

"သီ .. သီဟ ... ကို ... သဒ္ဒါ တောင်း .. တောင်းပန်ချင်ပါတယ် .. သဒ္ဒါ သီဟကို အပြစ်တင်မိတယ် .."

"ရပါတယ် သဒ္ဒါ .."

"သီဟ သဒ္ဒါကို စိတ်ဆိုးနေတုန်းပဲလား ... တကယ်ဆို .. သဒ္ဒါ သီဟ .. ကို .."

"ဟေး ... သီဟ က ဒီရောက်နေတာကိုး .."

အရေးကောင်းတုန်း ဒိန်းဒေါင်းဖျက်သည်။ အခန်းဝမှ ကလျာဏီပေါ်လာသည်။ ပေါ်လာယုံမက သီဟဟထားခဲ့သော တံခါးကို တွန်းဖွင့်၍ပင် ဝင်လာသည်။ ကုတင်ရှိရာသို့ လျှောက်လှမ်းဝင်လာသည်တွင် အပေါ်ပိုင်းတစ်ခုလုံး ဟင်းလင်းဖြစ်နေသော လင်းသဒ္ဒါ၏ အခြေအနေကို သူမမြင်သွားသည်။

"သီဟ .. ရှင်တို့ ဘာလုပ်နေကြတာလဲ ??? .."

"ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး ... စကားပြောနေကြတာ .."

"အယ် .. လှလိုက်တဲ့ လည်ဆွဲပါလား .."

ကလျာဏီ၏ မကျေမနပ်စကားသံသည် လင်းသဒ္ဒါလည်တိုင်ရှိ လည်ဆွဲကို မြင်သည်ကြောင့် လေသံပြောင်းသွားသည်။

"ဟုတ်တယ် .. သီဟ ပေးတာ .."

ဖွင့်ဟဝန်ခံသော လင်းသဒ္ဒါစကားကြောင့် ကလျာဏီ ဘယ်လိုတုံ့ပြန်မည်မှန်း သီဟ မခန့်မှန်းတတ်ပါ။ မိန်းကလေးနှစ်ယောက် အချင်းများကြလျှင် ဖျန်ဖြေဖို့တော့ သူက အသင့်ပြင်ထားသည်။ သို့သော် သူထင်သလို ကလျာဏီ မဖြစ်ပါ။ အေးအေးသက်သက်စွာနှင့် လင်းသဒ္ဒါဆီသို့ လျှောက်သွားပြီး မီးရောင်အောက်တွင် ဝင်းလဲ့နေသောလည်ဆွဲကို ကိုင်ကြည့်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ၏ အရှေ့ပိုင်းက အပြုးသားဖြစ်နေသော်လဲ ဒီတစ်ခါတော့ သီဟ မကြည့်ဖြစ်အောင် စိတ်တင်းထားရသည်။

"လှတယ် .. ညီမနဲ့ လိုက်တယ် .. သီဟ မဆိုးဘူး ... ရွေးတတ်သားပဲ .."

"ကျေးဇူး .. မကလျာ .."

"အိုကွာ .. မလိုပါဘူး .. တကယ်လိုက်လို့ လိုက်တယ်ပြောတာပဲ .. ကဲ .. သီဟ .. စကားပြောလို့ပြီးပြီဆိုရင် မမတို့ နားကြရအောင် .."

"ဟို .. ဟိုလေ .."

"လာပါကွာ .. သီဟကလဲ .. မမ တိုင်ပင်စရာရှိလို့ပါ .."

သီဟ လက်မောင်းကို ဖမ်းချိတ်ကာ ဆွဲခေါ်သွားမှုကြောင့် သူငြင်းဆန်လို့မရတော့ပဲ ကလျာဏီအခန်းဘက်သို့ ပြန်ပါသွားသည်။ လင်းသဒ္ဒါက တစ်ခုခုပြောမည့်ဟန်ဖြင့် ပါးစပ်ဟတုန်းရှိသေးသည်။ ကလျာဏီက သီဟကို အခန်းထဲဆွဲသွင်းကာ တံခါး ပိတ်ပြီးသား ဖြစ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါတစ်ယောက် ငိုင်လျက်သာ ကျန်နေခဲ့တော့သည်။

"မမ ... ဘာပြောချင် ?? .. အွတ် .."

သီဟ စကားဆုံးအောင် ပြောခွင့်မရလိုက်။ ကလျာဏီ၏ နှုတ်ခမ်းက သူ့ဆီသို့ မွတ်သိပ်စွာရာက်လာသည်။ သီဟ မျက်လုံးပြူးသွားရသည်။ တခြားဘက်ခန်းတွင် လင်းသဒ္ဒါရှိနေသည်ဆိုသောအသိကြောင့် သူဘယ်လိုတုံ့ပြန်ရမှန်း မသိ။

သီဟ အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်နေပေမယ့် ကလျာဏီကတော့ သွက်သည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းထပ်ကာ မလွတ်တမ်းနမ်းနေရင်းမှ သူမအဝတ်အစားတွေကို ချွတ်သည်။ အဝတ်တွေအကုန်လုံး ခြေရင်းမှာ ပုံသွားသည်။ အဝတ်တွေနှင့်လွတ်အောင် သီဟကို ကိုယ်ချင်းတွန်း၍ နေရာရွှေ့လိုက်ပြီးသည်နှင့် ကလျာဏီက သူ့ရှေ ့တွင် ဒူးထောက်ကာ ထိုင်ချသည်။ ချက်ချင်းဆိုသလို လက်က သီဟ ဘောင်းဘီခါးပတ်ဆီသို့ ရောက်လာသည်။

"မမ .. စကားပြောမယ်ဆို ..."

"ပြောမယ် ... ဒါပေမယ့် သီဟနဲ့ မဟုတ်ဘူး .. သူနဲ့ .."

"မ .. မဟုတ်ဘူး .. မမ .. သဒ္ဒါ .. ကျ  .. ကျနော်တို့ကို ကြား .. သွား ... အိုး .. ရှစ် ..."

အငမ်းမရ ငုံကာ စုပ်လိုက်သော ကလျာဏီ၏ အတွေ့ကြောင့် သီဟ ခါးရော၊ ခေါင်းပါ တခါထဲ ကော့တက်သည်။ တောင်ထိပ်ရှိ ဂူထဲမှကတည်းက ကလျာဏီ လျှာစွမ်း ဘယ်လောက်ရှိသည်ကို သီဟ သိခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ စိတ်ပါသည်၊ မပါသည် အငြင်းပွားစရာ အကြောင်းမရှိတော့။ ကလျာဏီ ပါးစပ်ထဲတွင် တင်းမာတက်လာသော သူ့လိင်တံက သက်သေပြပြီးသား ဖြစ်သည်။

သီဟ စိတ်တင်းထားသည့်တိုင်အောင် ကလျာဏီ လိင်တံထိပ်ဖူးအောက်ကို လျှာနှင့်ထိုးဆွချိန်တွင် မအောင့်နိုင်ပဲ "အီး"ခနဲ ညည်းမိသည်။ ကျင်ခနဲတက်လာသည့် အရသာကြောင့် ဒူးပင်ခွေချင်သလို ဖြစ်သည်။ ကလျာဏီ ခေါင်းကို အမြန်ဖမ်းဆွဲကာ ထိန်းလိုက်ရသည်။ သို့သော် ထိုသို့ ပြုမူမှုက ကလျာဏီ ပါးစပ်ထဲသို့ လိင်တံအား ဖိသွင်းသလိုဖြစ်ပြီး ထိပ်ဖူးက လည်ချောင်းထဲအထိ ရောက်သည်။ လည်ချောင်းသား အိအိလေးများကို ထိုးမိသည်နှင့် သီဟ ကလျာဏီအတွက် စိုးရိမ်သွားသည်။ ကမန်းကတမ်း ပြန်ဆွဲထုတ်သည်။ သို့သော် ကလျာဏီက ဆွဲထုတ်မခံပါ။ သီဟ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို လက်နှင့်ကုတ်ကာ ဆွဲပြီး ပြန်ဆောင့်သွင်းသည်။ သူမနှုတ်ခမ်းကို အတင်းစုကာ ထားပြီး ပိုက်နှင့်အအေးစုပ်သောက်သလို အားကုန်စုပ်သည်။

"မမ ... အီးးးးးးးးး ..... "

သီဟ အံကြိတ်ထားသည့်ကြားမှ အသံထွက်အောင်ကို ညည်းရပြန်သည်။ သူ့စိတ်ထဲတွင် ကလျာဏီက တမင်တကာများ အစွမ်းပြကာ လုပ်နေသည်ဟုတောင် ထင်မြင်မိသည်။ လင်းသဒ္ဒါကို သူဂရုစိုက်မှုပြသည့်အတွက် သူမ အတွင်းစိတ်က မကျေနပ်သည်ကို ပြန်ကလဲ့စားချေသည်များလား မသိ။

"အီး ..."

ကလျာဏီလက်တစ်ဖက်က ဂွေးဥတွေကို ကိုင်ကာ ဆော့ပေးလိုက်သည်တွင် သီဟ ဒုတိယတစ်ကြိမ် အသံထွက်၍ ညည်းရပြန်သည်။ ကလျာဏီသည် သူမပြောခဲ့သည့်အတိုင်း တကယ်ကို သူ့လိင်တံနှင့် စကားပြောနေချေပြီ။ ဘယ်စကားတွေမှန်းတော့မသိ။ လိင်တံလုံးပတ်တလျှောက် ရစ်ပတ်ဆွဲယူကာ လှုပ်ရှားနေသည့် လျှာကြောင့် သီဟ အကြောအချင်တွေ ဖြိုးဖြိုးဖြန်းဖြန်း ဖြစ်ကုန်သည်။

"မမ .. ကျ .. ကျနော် မရတော့ဘူး ..ပြီး .. ပြီးတော့မယ် "

"ပြွတ်" ခနဲ မြည်သံနှင့်အတူ ကလျာဏီပါးစပ်ထဲမှ လိင်တံကြီးက တံတွေးအရွှဲသားနှင့် ထွက်လာသည်။ အရှိန်အမြင့်ဆုံး ရောက်ခါနီးဆဲဆဲမို့ သံချောင်းကြီးတစ်ခုလိုပင် မာတင်းနေသည်။ ကလျာဏီက ထိုင်နေရာမှ ဆတ်ခနဲထပြီး သီဟ၏ ရင်ပတ်ကြီးကို တွန်းထုတ်သည်။ နောက်ဘက်ရှိ ကုတင်ပေါ်သို့ သီဟ ဖင်ထိုင်လျက်သားကျသည်။

"မမ အထဲမှာပဲ ပြီးလိုက် .. အဆုံးထိရောက်အောင် ထည့်ပြီးမှနော် .."

ချွဲချွဲနွဲ့နွဲ့ ကလျာဏီ စကားက မီးလောင်ရာ လေပင့်သည်။ ထို့အပြင် ရိုးရိုးတန်းတန်း စကားဆိုယုံသာမက။ ကနွဲ့ကလျနှင့် ကိုယ်ကို ယိမ်းကာအနားတိုးလာရင်း သီဟ ဘေးနားမှ ဖြတ်၍ ကုတင်ပေါ်သို့ တက်သည်။

"ဘယ်လိုလဲ .. ဒီလိုဆို အဆင်ပြေလား .."

"ဟာ !!! ... မ .. မမ .."

ကလျာဏီ၏ ပုံစံကိုကြည့်ကာ သီဟ မျက်လုံးက ပုဇွန်လိုဖြစ်သွားသည်။ ခါးကလေးကိုခွက်ကာ လေးဘက်ထောက်ထားရင်းမှ ဘယ်လိုရှိစ ဆိုသည့် အကြည့်နှင့် ကလျာဏီက သူ့ကို လည်ပြန်ကြည့်သည်။ သီဟ ဦးနှောက်က အလုပ်မလုပ်တော့ပါ။ အခုအချိန်တွင် အလုပ်လုပ်သည်က အောက်ကကောင်ပဲဖြစ်သည်။ အနောက်တိုင်းဘာသာစကားတွင် ယောက်ျားလေးများသည် အပေါ်ကခေါင်းထက် အောက်ကခေါင်းနှင့် တွေးကြတာပိုများသည်ဟု ဆိုထားသည်။ သီဟလဲ ထိုခေါင်းနဲ့ပဲ တွေးတတ်တော့သည်။ ဖြူဖွေးနေသော တင်ပါးကြီးနှစ်ခုကြားမှ ဖောင်းပြူထွက်နေသော နေရာသို့ ထိုခေါင်းက ချဉ်းကပ်သည်။

ကလျာဏီ ဘယ်လောက်တောင် ဆန္ဒပြင်းပြနေသည် မသိ။ ထိပ်ဖူးလေးပဲ သွင်းရသေးသည်။ သူမ၏ အတွင်းသားတွေက ပွစိပွစိနှင့် စုပ်ယူဖျစ်ညှစ်သည်။ အနှီ အရသာ၏ ဆွဲခေါ်မှုနောက်သို့ သီဟ လူရော၊ -ီးပါ ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သည်။ တင်းရင်းနေသော ဖင်သားကြီးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်၍ လိင်တံကို ထပ်သွင်းသည်။ အတွင်းသားတွေရော၊ အကွဲကြောင်းအောက်ခြေနားက အစေ့လေးကိုပါ မိမိရရပွတ်တိုက်ပြီး လိင်တံက အဆုံးထိရောက်သွားသည်။

"အား .."  "အီး ..."

နှစ်ယောက်သား ခေါင်းမော့ကာပင် ညည်းမိသည်။ သီဟ လိင်တံကို ပြန်ဆွဲထုတ်ဖို့ ကြိုးစားသည်။ သူနှင့်ဆန့်ကျင်ဘက်အဖြစ် ကလျာဏီက အတွင်းသားတွေကို ညှစ်၍ ပြန်ဆွဲသွင်းသည်။ ဒစ်ဖျားအထိရောက်အောင် ခဲခဲယဉ်းယဉ်းဆွဲထုတ်ရသည်။ တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့်ဝင်နေသည့် အချောင်းကြီး သူမဆီမှ တစ်လက်မချင်း ထွက်ခွာသွားသည်ကို ကလျာဏီသိသည်။ ရင်ထဲမှာ မချင့်မရဲဖြစ်မိသည်။ မြန်မြန်ပြန်ဝင်လာပါစေဟု ဆုတောင်းရင်း ခါးကလေးကို ခွက်နိုင်သမျှခွက်ထားပြီး တင်ပါးတွေကို ကော့တင်ကာပေးသည်။ ကလျာဏီ ဆုတောင်းပြည့်ပါသည်။ ထိပ်ဖျားသာ ကျန်တော့သည့်အချိန်တွင် သီဟလိင်တံက သူ့ရိုင်ဖယ်ကျည်ဆံလိုပင် တရှိန်ထိုး ပြေးဝင်လာသည်။ မှေးစင်းကာ ကျနေသော ကလျာဏီ မျက်လုံးထဲတွင် ဘာမြင်လို့မြင်မှန်း မသိတော့။ ဆွေမျိုးမေ့အောင် ကောင်းလှသည့် အရသာတွင် သူမ နှစ်မျောပျော်ဝင်သွားသည်။

"ဆောင့် ... ဆောင့် ... သီဟ ... အင်း ... အီး .."

သီဟလက်နှစ်ဖက်က ကလျာဏီ၏ ခါးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ ဇာတ်လမ်းမစခင်တုန်းကတော့ သူ့စိတ်ထဲတွင် လင်းသဒ္ဒါရှိသေးသည်။ ပြောရလျှင် ယမရာဇာပင် ရှိခဲ့သေးသည်။ သို့သော် အခုအချိန်တွင်မူ သူ့အာရုံထဲ၌ တခြားဘာမှ မရှိတော့ပဲ ဆောင့်ချက်တိုင်းကို တန်ပြန်ပစ်ဆောင့်ပေးနေသော ကလျာဏီသာ ရှိသည်။ ကလျာဏီဆိုလို့ မှန်သေးသည်တော့မဟုတ်။ အရည်တွေစိုရွှဲနေသည့်တိုင် ရစ်ပတ်ကာဆွဲနေသော ကလျာဏီ၏ အဖုတ်ဟု ပြောမှသာ မှန်မည်။ သီဟ စိတ်ထဲတွင် ကလျာဏီ၏ အတွင်းသားတွေက သူ့ကို challenge လုပ်နေသည်ဟု ထင်သည်။ မှတ်ပြီလား .. မှတ်ထားကွာဟု စိတ်က ကျိန်းမောင်းရင်း ဖြူဖွေးလှသော ကလျာဏီ တင်ပါးအောက်ပိုင်း ရဲရဲနီတက်လာသည်အထိ အကြမ်းပတမ်းဆောင့်မိသည်။

"ဆောင့် ... ဆောင့်စမ်းပါ ... သီဟ ...အီး ...  ပြင်းပြင်း ဆောင့်စမ်း .. ဟုတ် .. ဟုတ်ပြီ .. အဲဒီလို ... အီး ... "

သီဟတကိုယ်လုံး ချွေးတွေနှင့် ရွှဲနစ်နေသည်။ ကလျာဏီ လိုလားတောင့်တသည့်အတိုင်း အရှိန်ကိုမြှင့်၍ ဆောင့်သည်။ ကလျာဏီက နဂါး၊ သူက လူဖြစ်သော်လဲ အခုအချိန်တွင် သူတို့နှစ်ယောက်သည် ယုန်တွေအလား ဖြစ်ကုန်သည်။ ယုန်တွေလို -ိုးနေကြသည်။ အသားချင်း ရိုက်ခတ်သံ၊ နှုတ်မှ မချိမဆန့်ညည်းသံတွေက ဆူညံနေသည်။ သိပ်တော့မကြာလိုက်ပါ။ ဆယ်မိနစ်သာသာခန့်အရောက်တွင် သီဟလိင်တံက ပွင့်ထွက်တော့မည့် မီးသတ်ပိုက်ခေါင်းလို ဖောင်းကားတက်လာသည်။ နောက်ဆုံးအနေဖြင့် လိင်တံကိုအဆုံးထိရောက်အောင် ဖိသွင်းလိုက်ပြီးသည်နှင့် တပြိုင်နက် သီဟ အရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်သည်။ သီဟနှင့် ပြိုင်တူ ကလျာဏီပါ ပြီးသည်။ အစောတုန်းက မုန်တိုင်းထန်ခဲ့သော ကုတင်သည်လဲ အခုကျတော့မှ အနားရသည်။ တော်တော်လေးကြာမှ အနည်းငယ်ပျော့ကျသွားပြီဖြစ်သော လိင်တံကို သီဟ ပြန်ဆွဲထုတ်သည်။ အဖုတ်ဝမှ လိင်တံကျွတ်သွားသည်နှင့် ကလျာဏီက ကုန်းထားနေရာမှ ထပြီး သီဟကို ဆွဲဖက်သည်။ သူမနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုဖြစ်သွားသည်နှင့် သီဟရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်ပြီး သူ့အား နွေးထွေးစွာ ဖက်ထားလေသည်။

"အရမ်းကောင်းတာပဲ .. သီဟ .."

"ဟုတ်တယ် ... ကျနော်လဲ တအားကောင်းတယ် .."

"သီဟက အရမ်းလုပ်တတ်တာပဲ ... မမရဲ ့အဖော် (mate) အနေနဲ့ သီဟကို ရွေးလိုက်တာ မှန်သွားပြီ .. ဟင်း.. ဟင်း .."

ကလျာဏီနှုတ်ဖျားမှ "အဖော်"ဆိုသော စကားကြောင့် ကာမဆိပ်မွှန်နေခဲ့သူ သီဟ လင်းသဒ္ဒါကို ပြန်ပြောင်းသတိရသည်။ လင်းသဒ္ဒါလဲ သူ့ကိုဒီလိုမျိုး ဝံပုလွေရွာတုန်းက ပြောခဲ့ဖူးသည်။ သူ့ဘေးတွင် ရှိနေသော ကလျာဏီကိုကျော်ကာ အခန်းတံခါးဆီသို့ ယောင်ယမ်းကြည့်မိသည်။ လင်းသဒ္ဒါ သူမအခန်းထဲတွင် အိပ်ပျော်နေပါစေဟု ကျိတ်ကာဆုတောင်းသည်။ စိတ်ထဲမသက်မသာဖြစ်သွားသည့်အလျောက် အသက်ကိုဝအောင် ရှူသွင်းပြီး ..

"မမက ကျနော့်ကိုလက်တွဲဖော်အဖြစ် တွေးထားတာကိုး ... မမ စဉ်းစားဖို့မေ့နေတာလား .. ယမရာဇာနဲ့ ယှဉ်ပြိုင်ပွဲမှာ ကျနော် အသက်မသေဘူးပဲထားပါဦး ... မမက နောက်ထပ် အသက်ငါးရာ .. အင်း .. တစ်ထောင်လောက် အသာလေး နေလို့ရတယ် .. ကျနော်က နောက်ထပ်နှစ်ငါးဆယ်တောင်နေရပါ့မလား .. နေရတယ်ဆိုရင်တောင် ဆံဖြူသွားကျိုးပြီး မလုပ်နိုင်မကိုင်နိုင်ဖြစ်လာရင် မမ ကျနော့်ကို လက်တွဲနိုင်ပါဦးမလား ..."

သီဟစကားကို ကလျာဏီဘယ်လိုဖြေရမည်မှန်းမသိ။ ပြည့်ပြည့်ဝဝပြီးသွားသဖြင့် ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ဖြစ်နေသော အပျော်လေးများပင် ပျောက်သွားမလိုဖြစ်သည်။ တွေဝေနေသည့်ဟန်ပေါက်နေသော သီဟ မျက်လုံးတွေကို တော်တော်လေးကြာသည့်တိုင်အောင် မျက်တောင်မခတ်တမ်း စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ ပြီးမှ ..

"အရမ်းကြီး မတွေးပါနဲ့ သီဟရယ် .. မမတို့ အဆင်ပြေအောင် ကြည့်လုပ်လို့ရမှာပါ .. နောက်ပြီး ယမရာဇာနဲ့တိုက်တဲ့နေရာမှာ သီဟက ဘာဖြစ်လို့ ရှုံးမယ်လို့ တွက်ထားရတာလဲ .. စစ်မရောက်ခင် မြားမကုန်ချင်စမ်းနဲ့ .. မမတစ်ခုပြောမယ် .. မမကတော့ သီဟကိုယုံတယ် .. သီဟ ယမရာဇာကို နိုင်ကိုနိုင်ရမယ် .. ယမရာဇာကို ရှင်းပြီးသွားရင်လဲ သီဟအတွက် မမကတော့ အဆင်သင့်ပဲ .."

ကလျာဏီ စကားမဆက်သေးပဲ ခနနားသည်။ သူမလက်တစ်ဖက်က သီဟပေါင်ကြားဆီရောက်လာပြီး လိင်တံကိုဖမ်းကိုင်၍ ရွရွလေးတစ်ချက်ညှစ်သည်။

"ဟောဒီက သီဟရဲ ့ကိုယ်ပွားအတွက်လဲ အဆင်သင့်ပဲ .. ဂူကျဉ်းကျဉ်းလေးတစ်ခုတော့ မမ တတ်နိုင်ပါတယ် .. ခစ် .. ခစ် .. "

"အာ .. မမကလဲ .."

"မမက လဲမနေနဲ့ .. ပင်ပန်းနေပြီမှတ်လား .. အိပ်တော့ .."

"အင်း .."

သီဟ ကလျာဏီပြောသည့်အတိုင်း အိပ်ဖို့ကြိုးစားသည်။ တကယ်လဲ သူ အနားယူဖို့ လိုအပ်နေပါသည်။ မျက်ခွံတွေ တစစလေးလံနေပြီမို့ မျက်လုံးတွေက အလိုလိုမှိတ်သွားသည်။ ကလျာဏီက သူ့ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်လိုက်သည်ကိုတောင် သီဟ သတိမထားမိလိုက်။ အိပ်စက်ခြင်းဆီသို့ မဆိုင်းမတွ သူရောက်ရှိသွားသည်။

******************************************

အမှောင်ထုထဲသို့ သီဟ ရုတ်ချည်းပြုတ်ကျသွားသည်။ မည်သည့်နေရာက ထွက်လာမှန်း မသိသော လက်မဲမဲကြီးများက သူ့ကို ဖမ်းဆွဲသည်။ ကြောက်အားလန့်အားနှင့် သူရုန်းသည့်တိုင် မလွတ်နိုင်။ ထိုလက်တွေ၏ ချုပ်ကိုင်အားက တစတစကြီးမားလာပြီး သူ့ကိုယ်ကို တစစီ ဆွဲဖြုတ်နေသလို ခံစားရသည်။ သီဟ တကိုယ်လုံးကို တွန့်၍ရုန်းသည်။

သီဟ မျက်လုံးနှစ်ဖက် ရုတ်ချည်းပွင့်သည်။ ပထမဆုံး သတိထားမိသည်က သူ အိမ်မက်ဆိုး မက်နေသည်ဆိုတာကို။ သူ့နှလုံးခုန်သံသည် ဒုန်းစိုင်းပြေးနေသော မြင်းတစ်ကောင်လို တဒုတ်ဒုတ်နှင့်ခုန်နေပြီး နဖူးပေါ်တွင်လဲ ချွေးစေးတွေ စို့နင့်နေသည်။ သီဟ နဖူးကို လက်ဖြင့်အသာသုတ်သည်။ သူ့ကိုယ်က အနည်းငယ် လှုပ်ရှားသွားလို့ထင်သည်။ သူ့ခါးကို ဖက်ထားရင်း အိပ်ပျော်နေသော ကလျာဏီထံမှ "အင်း" ဆိုသော အသံကိုကြားပြီး ကိုယ်ကလေးတွန့်သွားသည်။ သီဟ အသာငြိမ်နေလိုက်ရသည်။ မျက်လုံးကို ပြန်မှိတ်ပြီး အိပ်ဖို့ကြိုးစားသည်။ သို့သော် ထူးထူးဆန်းဆန်း အိပ်ရေးဝနေသလို၊ မျက်စိကြောင်နေသလို ခံစားရပြီး အိပ်မပျော်တော့။

နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေသူ ကလျာဏီ မနိုးသွားအောင် ကိုယ်ကိုဖြေးဖြေးချင်း ရွှေ့၍ထသည်။ ကုတင်အောက်တွင် ပြန့်ကျဲနေသော အဝတ်တွေထဲမှ သူ့အင်္ကျ ီနဲ့ဘောင်းဘီကို ရွေးယူသည်။ အသံမထွက်စေရန် သတိထားပြီး ဖြေညင်းစွာ ဝတ်သည်။ အားလုံးပြီးသွားသောအခါ ပစ္စတိုသေနတ်ကို ကျောပိုးအိတ်ထဲမှ ရွေးယူလိုက်ပြီး ခါးကြားထိုးကာ အပြင်ထွက်လာခဲ့သည်။ အညောင်းပြေအညာပြေ လမ်းလျှောက်မည်ဟု သူတွေးထားသည်။ အခန်းထဲမှ ထွက်လိုက်သည်နှင့် စင်္ကြ ံလမ်းရှိ temperature က ပို၍ နိမ့်ကျနေသည်ဟု သတိထားမိသည်။ ညဦးပိုင်းကလို မဟုတ်ပဲ အေးမြမြလေးဖြစ်နေသော အခြေအနေအရ သန်းခေါင်ကျော်လောက်တော့ အသာလေး ရှိပေလိမ့်မည်။

လင်းသဒ္ဒါ၏ အခန်းဘက်သို့ တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ဖြစ်သည်။ ဘာသံမှ မကြားရ။ သူမ အိပ်မောကျနေလိမ့်မည်ထင်သည်။ လင်းသဒ္ဒါအကြောင်း စဉ်းစားမိသည်နှင့် သီဟ စိတ်ထဲတွင် လေးလံနေသလို ခံစားရသည်။ ကလျာဏီ သူ့အား ဆွဲခေါ်မသွားခင်တုန်းက လင်းသဒ္ဒါသူ့ကို တစ်ခုခုပြောချင်ဟန် ရှိသည်။ သူမ ဘာများ ပြောချင်တာပါလိမ့်။ သူမနှင့် သူကြားမှ ပြီးပြတ်ခဲ့ပြီဆိုတာ သိသည့်တိုင် ဘာကြောင့်ရယ်မသိ။ သီဟ လင်းသဒ္ဒါကို ရင်ထဲက ထုတ်ပစ်လို့မရပါ။

သီဟ တည်းခိုခန်းအပြင်သို့ ရောက်လာသည်။ ည၏ လေပြည်သည် လူသွားလူလာမရှိသော လမ်းမကိုဖြတ်ကာ သူ့ဆီသို့ ရောက်လာသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး အပ်ကျသံကြားရလောက်အောင် တိတ်ဆိတ်နေပြီး လေတိုက်၍ လှုပ်ခတ်သွားသော သစ်ရွက်များ၏ အသံကသာ ကြီးစိုးထားသည်။ မှိန်ပြပြသာနေသောလ၏ အလင်းရောင်ကို အားကိုးပြီး သီဟ လမ်းလျှောက်ထွက်လာခဲ့သည်။ သူ့ခြေလှမ်းတွေက မရည်ရွယ်ပဲ ညဦးပိုင်းတုန်းက ရောက်ခဲ့သော ဖျော်ဖြေပွဲရှိရာသို့ ဦးတည်မိသွားသည်။

"ဖတ် ... ဖတ် ... ဖတ် .."

တိတ်ဆိတ်နေသော ညနက်ထဲမို့ သီဟ အသံလာရာဘက်သို့ နားစွင့်မိသည်။ ကြားရသည့်အသံက ခြေသံလိုလိုဖြစ်ပြီး တစစနှင့် သူရှိရာဘက်သို့ နီးလာသည်။ အလိုအလျောက် အနားက အိမ်တံအိမ်၏ တံစက်မြိတ်အောက်သို့ ပြေးဝင်ကပ်မိသည်။ အမှောင်ထဲတွင် ကိုယ်ရောင်ဖျောက်ကာ နေလိုက်ပြီး အသံလာရာဘက်သို့ သေချာစိုက်ကြည့်သည်။ သိပ်မကြာလိုက်ပါ။ မဲမဲသဏ္ဍာန် အရိပ်သုံးခုက ပေါ်လာသည်။ လူသုံးယောက် ...။

ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နိုင်လှသော ထိုလူတွေ၏ အမူအယာကြောင့် သီဟ သံသယမကင်းဖြစ်သည်။ သူတွေးသည်က မမှားပါ။ ထိုလူတွေထဲမှ တစ်ယောက်သောသူသည် ရှည်မျောမျောအထုပ်ကြီး တစ်ခုကို မနိုင့်တနိုင်ထမ်းလာသည်ကို တွေ့ရသည်။ ကြည့်ရတာ သူခိုးတွေများလား မသိ။ သီဟ ကြည့်နေစဉ်မှာပင် လူသုံးယောက်က သူပုန်းနေရာ အိမ်ရှေ့မှဖြတ်၍ သွားသည်။ မျက်စိတမှိတ်အတွင်းမှာပင် ညာဘက်ရှိ လမ်းထောင့်ချိုးတစ်ခုအတွင်း ဝင်ကာပျောက်ကွယ်သွားသည်။

သီဟ ပုံမှန်အတိုင်းဆို ဒီကိစ္စကို စိတ်ဝင်စားမိမည် မထင်။ သူခိုးတွေ အိမ်တစ်အိမ်ကို ဖောက်ပြီး ခိုးလာတာပဲ။ သိပ်ထူးထူးဆန်းဆန်းမှ မဟုတ်တာ။ သို့သော် သူ့စိတ်ထဲတွင် မသိုးမသန့်ဖြစ်နေသော ကိစ္စတစ်ခုရှိသည်။ ဒီလူတွေ သူ့ရှေ့က အဖြတ်၌ လူးလွန့်လှုပ်ရှားသွားသော အထုပ်ကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထိုလှုပ်ရှားပုံက ထမ်းလာသည့်အရှိန်ကြောင့်ဟု သူ မထင်။ သက်ရှိသတ္တဝါတစ်ကောင်၏ ရုန်းကန်မှုမျိုးနှင့် ပိုတူသည်။ သီဟ မျက်လုံးတွေ ဝိုင်းစက်သွားသည်။ ဟုတ်ပြီ ... ဒါပဲဖြစ်ရမည်။ လူတစ်ယောက်ကို သူတို့ဖမ်းခေါ်လာတာပဲ...။  စိတ်ဝင်စားစရာ ကောင်းလှသည့် အခြေအနေ ဖြစ်သွားပြီမို့ သူ့ခြေထောက်တွေက ဟိုလူတွေဝင်သွားရာ လမ်းထဲသို့ အလိုလို ဦးတည်မိပြီးသား ဖြစ်သည်။

သူခိုးတွေ ဘယ်ပျောက်သွားသည်ဆိုတာ ထူးထူးထွေထွေ မှန်းဆစရာမလိုပါ။ မှောင်မည်းနေသော တစ်လမ်းလုံးတွင် ဘယ်ဘက်ခြမ်းရှိ လေးအိမ်မြောက်အိမ်ကပဲ မီးရောင်လင်းနေသည်။ သီဟ သတိကိုကြီးစွာထားပြီး ထိုအိမ်၏ လမ်းမဘက်ခြမ်းရှိ ပြတင်းပေါက်နားသို့ ပြေးကပ်သည်။ အန္တရာယ်ရှိသည်ဆိုတာ သိနေသည်မို့ ခါးကြားက ပစ္စတိုထုတ်၍ အသင့်ပြင်ထားသည်။ မဟတဟလေး ဖြစ်နေသာ တံခါးရွက်ကြားမှ အထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်သည်တွင် သူခိုးသုံးယောက် စားပွဲတစ်ခုနားတွင် ရှိနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

"စောမောင်တို့တော့ စားရကံကြုံတော့ နာမည်ကြီးဆပ်ကပ်မယ်နဲ့မှ လာတိုးတယ် .."

သူခိုးတွေနှင့် ကွယ်နေသဖြင့် စားပွဲပေါ်တွင် တင်ထားသော အထုပ်ကို သေချာမမြင်ရပေ။ သို့သော် ကြားလိုက်ရသော စကားကြောင့် သီဟ ရင်ထဲ ထိတ်ခနဲဖြစ်သည်။ သူ့မျက်စိထဲတွင် ညတုန်းက ကြည့်ခဲ့ရသော ပွဲထဲမှ ဆပ်ကပ်မယ်ကို ပြေးမြင်ယောင်သည်။ ဒီလူတွေ ဘယ်ဆပ်ကပ်မယ်ကို ဖမ်းခေါ်လာတာလဲ။ ရှည်မျောမျောအထုပ်ထဲမှ မိန်းမတစ်ယောက်၏ ရုန်းကန်အော်ဟစ်နေသံကို ခပ်သဲ့သဲ့ကြားရသည်။

"ဟေ့ကောင် ... အထုပ်ကို ဖြေလိုက်တော့ .. ဟိုမှာ ဝူးဝူးနဲ့ အော်နေတာ မကြားဘူး .. တော်ကြာနေ မွန်းပြီးသေသွားဦးမယ် ..."

ပြောလိုက်သူက စောမောင်ပင် ဖြစ်သည်။ စောမောင်၏ ညာဘက်ဘေးက လူက ခေါင်းရင်းဘက်သို့ တိုးသွားသည်။ ထိုလူနှင့်ကွယ်နေရာမှ လွတ်သွားပြီမို့ သီဟ စားပွဲပေါ်က အထုပ်ကို လှမ်းမြင်လာရသည်။ စားပွဲ ဟိုဘက်ထိပ် ရောက်သွားသူက အထုပ်အစကို ချည်ထားသော ကြိုးကို ဖြေသည်။ ထိုလူဖြေပြီးသည်နှင့် ခြေရင်းဘက်ရှိ စောမောင်က ထုပ်ထားသော ပိတ်စကို အရင်းကနေဆွဲချွတ်သည်။ ထွန်းထားသော မီးရောင်နှင့် မြင်လိုက်ရသည်က ...

"ဝိုး ... ရေရေလည်လည် လှတယ်ဟေ့ ..."

"ရှယ်လေးပဲ .."

"ဒီညတော့ ငမိုးတို့ ထောပြီ .."

လူသုံးယောက်၏ စကားသံက မတူညီသော်လဲ အဓိပ္ပါယ်ကမူ တစ်မျိုးထဲ ထွက်နေသည်။ သုံးယောက်စလုံး၏ အကြည့်က ကိုယ်ကိုတွန့်ကာ ရုန်းနေသော စားပွဲပေါ်က အမျိုးသမီးဆီမှာ ရှိနေသည်။ ဘယ်ဘက်ကိုစောင်းကာ ကုန်းရုန်းထမလို ပြုသော အမျိုးသမီးကြောင့် သူမ၏ မျက်နှာကို သီဟ မြင်လိုက်ရသည်။ သူ့အထင် မမှားပါ။ ပိုစတာထဲမှ ဆပ်ကပ်မယ်ဖြစ်သည်။

"အသည်းလေးက ဘယ်သွားမလို့လဲ ... ဟီး .. ဟီး ..."

"အီး .. ဝူး .. ဝူး..."

ဆပ်ကပ်မယ် မထနိုင်ပါ။ ခေါင်းရင်းဘက်ရှိလူက သူမခေါင်းကို ဆွဲ၍ ပြန်ဖိချသည်။ မုဒိန်းကောင်တွေသည် သူမကို ရိုးရိုးတန်းတန်း ဖမ်းလာခဲ့သည့်မှမဟုတ်။ လက်ကိုကြိုးနှင့်တုပ်ထားယုံမက ပါးစပ်ကိုလဲ အဝတ်စတစ်ခုနှင့် ထိုထည့်ပြီး ဆို့ထားသည်။ ထို့ကြောင့် သူမဆီမှ ဝူးဝူးဝါးဝါး အသံတွေသာထွက်နေခြင်း ဖြစ်သည်။

"ဗလကြီး ... ပါးစပ်ထဲက အစကို ဖယ်ပေးလိုက်စမ်းပါကွာ ... အသည်းလေးရဲ ့တီတီတာတာ စကားသံကို မကြားရဘူးကွ ... ဟား ... ဟား ..."

"စောမောင် .. မင်း အရစ်ရှည်မနေနဲ့ ... ငါက ဒီမှာကြည့်ပြီး စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘူး ... ကောင်မအထဲမှာ ဘာမှခံမထားဘူးကွ .. "

"ဟုတ်လား .. မှန်းစမ်း .."

ငမိုးဆိုသောလူ ပြောတာ ဟုတ်သည်။ ဆပ်ကပ်မယ်သည် ညအိပ်အင်္ကျ ီလိုမျိုး အပေါ်အောက် တဆက်တည်း ဂါဝန်ရှည်ကို ဝတ်ထားသည်။ အိတ်ထဲမှ လွတ်လွတ်ချင်း သူမက ရုန်းကန်နေသဖြင့် ဂါဝန်အောက်နားက ပေါင်ရင်းထိ လိပ်တက်နေသည်။ ဖြူဖွေးသွယ်လျသော ပေါင်တံနှစ်ချောင်းက မုဒိန်းကောင်တွေဖို့ သွားရည်ကျစရာပင်။ "မှန်းစမ်း" ဆိုကာ လက်လှမ်းလိုက်သည့် စောမောင်၏ လက်က ပေါင်ခွကြားဆီသို့ တန်းရောက်သည်။ ဆပ်ကပ်မယ်၏ တကိုယ်လုံး တုန်ခါသွားပြီး စားပွဲပေါ်က ပြုတ်ကျမတတ်ရုန်းသည်။

"ဟေ့ .. ဟေ့ ... မရုန်းနဲ့လေ .."

"ဗလကြီး .. အဝတ်စကို ဖယ်ထုတ်လိုက်စမ်းကွာ ... တဝူးဝူးနဲ့ ဘာပြောချင်နေမှန်း မသိဘူး ...ဒီကောင်မ ငါတို့လက်ထဲကမလွတ်ပါဘူး .."

စောမောင်ပြောသည့်အတိုင်း ဗလကြီးက ပါးစပ်ထဲရှိ အဝတ်စကို ထုတ်ပေးသည်။ ဒါကိုတော့ ဆပ်ကပ်မယ်က မရုန်း။ အသာတကြည်နှင့်ပင် ငြိမ်ကာခံသည်။ အဝတ်စကျွတ်သွားသည်နှင့် ..

"ရှင်တို့တွေ ... ကျမကို အခုချက်ချင်းလွှတ်စမ်း ..."

အမျိုးသမီး၏ စကားသံက ကြောက်လန့်တုန်ရင်မှုမရှိပဲ လေသံမှန်မှန်နှင့် ဖြစ်သည်။ တည်ငြိမ်အေးစက်လွန်းသော သူမအပြုအမူကြောင့် မုဒိန်းကောင်တွေ ကြောင်တောင်တောင်နှင့် တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်သည်။ ပြီးမှ တိုင်ပင်မထားပဲ ...

"ဟား .. ဟား .. ဟား .."

"ဟီး .. ဟီး .. ဟီး .."

"ငမိုးကြားလား ... အသည်းလေးက သူ့ကိုလွှတ်တဲ့ ... ဟား .. ဟား .."

လူဆိုးသုံးယောက် သူမကို ဟားတိုက်ကာ ရယ်နေပေမယ့် ဆပ်ကပ်မယ်ကတော့ အမူအယာမပျက်ပါ။ အားလုံးထဲတွင် ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ဟန်တူသော စောမောင်ကိုသာ ခပ်စိမ်းစိမ်း စိုက်ကြည့်နေသည်။ ကျောချမ်းဖွယ်ကောင်းသော ထိုအကြည့်တွင် စောမောင်မပြောနှင့် ဝင်ကူဖို့ သေနတ်ကိုထုတ်ကိုင်ထားသော သီဟပင် ထိတ်လန့်သလိုဖြစ်သည်။ မဆီမဆိုင် ကြက်သီးမွေးညင်းများတောင် ထလာသည်။

"ကောင်မ .. နင် ငါ့ကို ဘယ်လိုကြည့်နေတာလဲ ... သေချင်လို့လား .. ဟာကွာ .. ကြာတယ် .. ဗလကြီး မရုန်းနိုင်အောင် လက်ကိုမင်းဘက် ဆွဲထားလိုက် .. ငါအရင် -ိုး မယ် .."

ဘေးနားရှိ ငမိုးကို တွန်းထုတ်လိုက်ပြီး စောမောင်ဆပ်ကပ်မယ်၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို အရင်းကကိုင်သည်။ ခြေကျင်းဝတ်ကို မိမိရရဆွဲကိုင်ပြီး ကားလိုက်သည်တွင် ပေါင်တံနှစ်ချောင်းက ကားထွက်သည်။ ဒီလိုအနေအထားတွင် ပေါင်ရင်းထိ လိပ်တက်နေသော ဂါဝန်က ဘာကိုမှ ဖုံးမထားနိုင်တော့။ အမွေးပါးပါးနှင့် ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ဆီးခုံက အထင်းသားဖြစ်သည်။ လည်ချောင်းတလျှောက်တက်လာသော တံတွေးကို စောမောင် ဂလုခနဲမြည်အောင် မျိုချလိုက်ပြီး သူ့ဘောင်းဘီကို ချွတ်ဖို့ပြင်သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ထင်မှတ်မထားသော အသံတစ်ခုကို ဆပ်ကပ်မယ်ဆီမှ ကြားရသည်။ ဘယ်လိုဘာသာမှန်း မသိသော အသံမျိုးဖြစ်ပြီး သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလှုပ်ပုံအရတစ်ခုခုကို ရေရွတ်သလိုဖြစ်သည်။ ငမိုးရော၊ ဗလကြီးပါ တအံ့တဩနှင့် ကြည့်မိစဉ်တွင် စောမောင်၏ ကိုယ်သည် နတ်ပူးသလိုပင် တုန်တုန်ရင်ရင်ဖြစ်သည်။ မျက်နှာတစ်ခုလုံးက ဝေဒနာတစ်ခုကို အသည်းအသန်ခံစားနေရဟန် ရှုံ ့မဲ့တက်သည်။ ဆပ်ကပ်မယ်၏ ရေရွတ်သံက ပိုပိုကျယ်လာပြီး ရုတ်ချည်းဆိုသလို ကျိန်းမောင်းသံလိုလို အသွင်ပြောင်းသည်။ ငမိုးတို့သာမက ချောင်းကြည့်နေသူ သီဟပင် "ဟာ"ခနဲဖြစ်သည်။ စောမောင်၏ ကိုယ်သည် မမြင်ရသောအရာတစ်ခုက မဆွဲလိုက်သလို အိမ်ကြမ်းပြင်ကနေ ကြွသည်။

ငမိုးရော၊ ဗလကြီးပါ ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိဖြစ်သည်။ မျက်ဖြူလန်ကာ အကြောဆွဲသလိုဖြစ်နေသော စောမောင်ကို ကြည့်ပြီး ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ။ နောက်ထပ်မိနစ်အနည်းငယ်သာ ကြာလျှင် စောမောင်တစ်ယောက် ဘဝပြောင်းဖု့ိ သေချာသလောက်ရှိသည်။ အရင်ဆုံး သတိဝင်လာသူက ခေါင်းရင်းဘက်ရှိ ဗလကြီး။ ခါးနောက်က တစ်စုံတစ်ခုကို လက်ပြန်နှိုက်သည်။ ဖွေးခနဲလက်ပြီး ဓါးမြှောင်တစ်ချောင်းက လက်ထဲရောက်လာသည်။

"ကောင်မ .. နင့် လည်မပြတ်ချင်ရင် .. ရွတ်နေတာ ရပ်စမ်း .. အခုရပ် !!! ..."

လည်မျိုပေါ်ရောက်လာသော ဓါးသွားကြောင့် ဆပ်ကပ်မယ် ရွတ်ဆိုနေမှုကို ရပ်လိုက်ရသည်။ ကြမ်းပြင်ကနေ နှစ်တောင်နီးပါးခန့် လွတ်ကာလေထဲရောက်နေသည့် စောမောင် ဝုန်းခနဲပြုတ်ကျသည်။ ပုံပျက်ပန်းပျက် ဖြစ်နေသော စောမောင်အား ငမိုး ကမန်းကတမ်း ကုန်း၍ပွေ့ထူသည်။ တဆက်တည်း စားပွဲခြေရင်းတွင် ပုံကချထားသော ကချင်ဓါးလိုမျိုး ဓါးကို ကောက်ဆွဲသည်။

"သောက်ကောင်မ ... ဒီဟာမ အောက်လမ်းအတတ်တွေ တတ်တယ် ... တွေ့ .. တွေ့ကြသေးတာပေါ့ .. နင့်ကို လှိမ့်နေအောင် -ိုး ပစ်မယ် .. ဟင်း .."

စောမောင်တစ်ယောက် ဒေါသထွက်လွန်းသဖြင့် မျက်နှာပြင်တစ်ခုလုံးက ကြောက်စရာကောင်းအောင် နီရဲတက်နေသည်။ ကောင်းကောင်းမတ်တပ် ပြန်ရပ်နိုင်သည်နှင့် ငမိုးကို တွန်းထုတ်သည်။ ချက်ချင်း ဘောင်းဘီကို အောက်သို့တွန်းချပြီး ဆပ်ကပ်မယ်၏ ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကြား နေရာယူသည်။ ပက်လက်ဖြစ်နေသူ ဆပ်ကပ်မယ် ရုန်းဖို့ကြိုးစားသည်။ သို့သော် လည်ပင်းပေါ်ရှိ ဓါးသွားကြောင့် သူမ မလှုပ်နိုင်။ ရေတိမ်မှာ နစ်ရမည့်ကိန်းပင်။

သီဟ ဒီထက်စောင့်နေလို့ မဖြစ်တော့ပြီဆိုတာ သိသည်။ လောလောဆယ် လည်မျိုကို ဓါးနှင့်ဖိထားသော ဗလကြီးက ပိုအရေးကြီးသည်မို့ သူ့သေနတ်ပြောင်းအား ဗလကြီး၏ နဖူးဆီသို့ ချိန်လိုက်သည်။

"ဒိုင်း .."

နဖူးတွင် အပေါက်ကလေးဖြစ်ပြီး အသက်မဲ့သွားသော ဗလကြီး၏ ကိုယ်က ရှေ့သို့ငိုက်၍ ပြုတ်ကျသည်။

"ဟ .. ဘာလဲဟ .."

လီးတန်းလန်းနှင့်စောမောင်ရော၊ ဘေးကငမိုးပါ အကြောင်သားလေး ဖြစ်နေသည်။ စက္ကန့်ပိုင်းလောက်မျှသော ထိုအချိန်ကို အပြည့်အဝ အသုံးချသူက သီဟနှင့် ဆပ်ကပ်မယ်။ လည်မျိုပေါ်ကဓါးလွတ်သွားသည်နှင့် ဗလကြီးလက်မှ ဆွဲယူ၍ ဆပ်ကပ်မယ် စားပွဲပေါ်မှ လှိမ့်ဆင်းသည်။ တပြိုင်တည်းလိုလို သီဟက ပြတင်းပေါက်တံခါးကို ဆွဲဖွင့်ပြီး အထဲသို့ ခုန်ဝင်လိုက်သည်။

သို့သော် စောမောင်နှင့် ငမိုးက အချဉ်မဟုတ်ပါ။ ဝါရင့်လူဆိုးများ ဖြစ်သည်နှင့်အညီ အခြေအနေကို ရိပ်မိသည်။ သီဟလက်က သေနတ်ပြောင်းက သူတို့ဘက်လှည့်မလာခင် ငမိုးက ကိုင်ထားသောဓါးဖြင့် သူ့ကို လှမ်းခုတ်သည်။ "ဒိုင်း" ခနဲ သီဟ ပစ္စတိုက မီးပွင့်သည်။ သို့သော် ပြတင်းပေါက်က ခုန်ဝင်လာသည့် အရှိန်နှင့် ဟန်ချက်ပျက်နေသဖြင့် ကျည်ဆံက ငမိုးကို မထိ။ သူ့လည်ပင်းဆီ ဝီးခနဲ ရောက်လာသော ဓါးကိုသာ လွတ်အောင် ရှောင်ပေးလိုက်ရသည်။ ငမိုးက လည်သည်။ သီဟကို ဓါးနှင့်အဆက်မပြတ်ခုတ်သည်။ သီဟ ပစ္စတိုကို သုံးလို့မရတော့။

တစ်ဖက်တွင်လဲ ဆပ်ကပ်မယ်နှင့် စောမောင်က သူသေကိုယ်သေ သတ်ပုတ်နေကြသည်။ စောမောင်လက်ထဲတွင် ငမိုးနည်းတူ ကချင်ဓါးပုံစံ ဓါးတစ်လက်ရောက်နေပြီး၊ ဆပ်ကပ်မယ်ကတော့ ဗလကြီးဆီကရသော ဓါးမြောင်နှင့် ဖြစ်သည်။ လက်နက်ချင်း ယှဉ်လိုက်လျှင် စောမောင်၏ ဓါးက အလျားရှည်သဖြင့် ဆပ်ကပ်မယ် အခက်တွေ့နေသည်။ တဖြေးဖြေးနှင့် ဓါးလွတ်အောင် ရှောင်ရင်း သူမ ချောင်ကပ်မိသွားသည်။

"ကောင်မ .. နင် ဘယ်ပြေးမလဲ .. သေပေတော့ .."

ငမိုးနှင့် လူချင်းလုံးနေရင်းမှ ဆပ်ကပ်မယ်၏ အဖြစ်ကို သီဟ လှမ်းမြင်သည်။ ကူညီချင်ပေမယ့် သူ့ခေါင်းပေါ်သို့ ဖိချလာသော ဓါးကို လက်နှင့်တင်းတင်းဆုပ်ကာ တောင့်ခံထားရသဖြင့် မကယ်နိုင်။ ဆပ်ကပ်မယ်ကိုသာ စိုးရိမ်တကြီး ကြည့်နေမိသည်။ သူကြည့်နေစဉ်တွင် ဆပ်ကပ်မယ် နှုတ်က တစ်ခုခုကို ရွတ်လိုက်သံ ကြားရသည်။

"အား ..."

စောမောင်၏ ထိတ်လန့်တကြားအော်လိုက်သည့် အသံနက်ကြီးအပြင် မထင်ထားသည့် အဖြစ်ကြောင့် လူချင်းပူးနေသူ သီဟရော၊ ငမိုးပါ ခေတ္တခဏမျှ သူတို့အဖြစ်ကို မေ့သွားသည်။ စားပွဲပေါ်တွင် မှောက်ကာ အသက်ပျောက်နေသူ ဗလကြီး၏ ကိုယ်က ရုတ်ချည်းကြွတက်လာပြီး စောမောင်ကို နောက်ကနေ ပြေးဖက်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ စောမောင်တစ်ယောက် ဟန်ချက်ပျက်ပြီး ရှေ ့ကိုယိုင်ထိုးသွားချိန်တွင် ဆပ်ကပ်မယ်လက်က ဓါးက သူ့ဗိုက်ထဲတိုးဝင်သွားသည်။

"ဗလကြီး .. မင်း .. မင်း !!! ..."

"ဒိုင်း .."

သီဟက မြန်သည်။ ငမိုးလက်ရှိ ဖိအား တဒင်္ဂလျော့သွားမှုကို အခွင့်ကောင်းယူ၍ ပစ္စတိုပြောင်းကို ရအောင်လှည့်သည်။ ငမိုး မေးအောက်တွင် အပေါက်ကြီးဖြစ်သွားသည်။ လူဆိုးတွေ အားလုံး အသက်ပျောက်သွားချေပြီ ...။

"ကျေးဇူးပဲ .. ကျမကို ကယ်တဲ့အတွက် .."

"ရ .. ရပါတယ် ... ဒါနဲ့ ခင်ဗျားက ဘာလဲ ..."

သီဟ ဗုန်းခနဲ ပြန်လဲကျသွားသော ဗလကြီးကို ကြည့်ပြီး အံ့ဩစိတ်ကို မျိုသိပ်မထားနိုင်။ ဆပ်ကပ်မယ်က ..

"ကျမ နာမည်က စီစီဟန်.. ဒါပေမယ့် စီစီလို့ပဲ ခေါ်ပါ .. စီစီတို့ ဒီနေရာကနေ သွားရင်ကောင်းမယ် .."

"ဟုတ်တယ် .. သွားမှ ဖြစ်မယ် .. တော်ကြာနေ ကျနော့်သေနတ်သံကြောင့် လူတွေ ရောက်လာလိမ့်မယ် .. ဒါနဲ ့ ဒီလူက တကယ်သေသွားတာနော် .."

"တကယ်သေသွားတာပါ .. လမ်းရောက်မှ စီစီ ရှင်းပြမယ် .. လာသွားစို့ သီဟ .."

"ဗျာ ..."

သီဟ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သည်။ စီစီက သူ့နာမည်ကို တန်းခေါ်လိုက်သည့်အတွက်။ သူမ နောက်မှ ကပ်လိုက်လာရင်း ..

"ခင်ဗျားက ... ကျနော့်နာမည်ကို သိနေတယ် .."

"သီဟကလဲ .. ခင်ဗျား ခင်ဗျားနဲ့ .. စီစီနာမည်ကို စီစီလို့ ပြောထားတာကို .. နာမည်သိနေတာအတွက်တော့ အံ့ဩမနေနဲ့ .. နောက်ရက်ပိုင်းအတွင်းသီဟနာမည်ကို ဒီမှာရှိတဲ့ လူတိုင်း သိလာကြမှာ .."

မဟုတ်တော့။ ဒီအမျိုးသမီး ပုံစံက ထူးခြားနေသည်။ ရှေ့ကခပ်သုတ်သုတ်သွားနေသူ သူမနှင့် မှီအောင် လိုက်လာရင်း စီစီကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်သည်။ လင်းသဒ္ဒါလိုမျိုး ဝံပုလွေနားရွက်မရှိ။ ကလျာဏီလိုလဲ အသားအရည်က ထူးခြားမနေ။ လူမှန်းတော့ သေချာပါသည်။ လူတောင်မှ တော်တော်လှသည့် လူမလေးဖြစ်သည်။ ည၏အလင်းရောင်က မသဲကွဲသည့်တိုင် ဂါဝန်ပါးပါး၏အောက်မှ အမို့အဝန်းတွေကို မြင်နိုင်၏။ ကြည့်နေရင်းမှ သီဟ စိတ်ထဲတွင် ဖြတ်ခနဲ ဗလကြီး၏ ပုံစံကို ပြေးမြင်သည်။ ကျောချမ်းသလို ဖြစ်သွားပြီး ခြေလှမ်းကို ရပ်လိုက်သည်။ မပြေးယုံတမယ် လျှောက်နေသူ စီစီ တော်တော်လေးလွန်သွားပြီးမှ သီဟ ပါမလာမှန်းသိသည်။

"ကဲ .. မစီစီ ... ခင်ဗျားတစ်ယောက်ထဲ ပြန်လို့ဖြစ်တယ်ဆိုရင် .. ကျနော်တို့ ဒီကနေပဲ လမ်းခွဲကြရအောင် .. ကျနော့်အဖော်တွေ စိတ်ပူနေမှာစိုးတယ် .."

"ဟိုနဂါးမနဲ့ ဝံပုလွေမ စိတ်ပူနေမှာကို ပြောတာလား .. သီဟ .."

"အင်း .. ဆိုပါတော့ .."

"ဒါဆိုလဲ ရတယ် .. စီစီက ယမရာဇာနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ သတင်းကိုပြောမလို့ ..."

"ဗျာ !!!  .. ဘာ သတင်းလဲ .."

"သိချင် လိုက်ခဲ့လေ .. လမ်းမကြီးမှာတော့ မပြောချင်ဘူး .."

ပြောပြီးသည်နှင့် စီစီက လှည့်ထွက်သည်။ ချီတုံချတုံဖြစ်ကာ သီဟ ကျန်ခဲ့သည်။ ယမရာဇာ၏ သတင်းဆိုသည်က သူ့စိတ်ကို ဖမ်းစားထားသည်။ ယမရာဇာအကြောင်း တကယ်ဆို သူဘာမှ သေချာမသိသေး။ စီစီက သူ့ကို ဘာပြောပြနိုင်မှာလဲ။ သီဟ ကြာကြာမတွေးနိုင်အားပါ။ ယမရာဇာနှင့်ပတ်သက်လျှင် သူကအမှောင်ထဲရောက်နေသူမို့ လမ်းစတစ်ခုပေါ်လာသည့်နောက် လိုက်ဖို့ပြင်သည်။

"စီစီ .. နေဦး ... အခု ဘယ်ကို သွားကြမှာလဲ .."

"စီစီတဲကိုလေ .. ဟိုလူတွေက စီစီအိပ်နေတုန်း ဖမ်းခေါ်လာတာ ... သေမင်းကိုပင့်လာကြမှန်း မသိဘူး ဖြစ်သွားတယ် .. ဟင်း.. ဟင်း.."

ထို့နောက်တွင် စီစီက စကားထပ်မပြောတော့ပဲ ရှေ့ကနေ ဦးဆောင်ကာသွားသည်။ ဖျော်ဖြေပွဲကျင်းပရာကွင်းထဲသို့ ပြန်ရောက်လာကြသည်။ ထိုကွင်းကိုဖြတ်လာပြီးသောအခါ နောက်ဘက်တွင် မြင်းဇောင်းတစ်ခုတွေ့ရပြီး၊ ထိုမြင်းဇောင်းနှင့် ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ရွက်ဖျင်တဲများ ထိုးထားသည်ကို တွေ့ရသည်။ ထိုတဲများထဲမှာ အစွန်ဘက်ခြမ်းရှိ တဲတစ်လုံးက စီစီ၏ တဲဖြစ်သည်။ ရွက်ဖျင်တဲ၏ အနားစတစ်ခုကိုဆွဲ၍ စီစီက အထဲကို ဝင်သည်။ သီဟ လိုက်ဝင်လာချိန်တွင် သူမက တဲအမိုးတွင် ချိတ်ထားသော မီးအုပ်ဆောင်းကို လှပ်ကာ မီးထွန်းလိုက်သည်။ လင်းထိန်သွားသော မီးရောင်ကြောင့် တဲထဲကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်ရသည်။ ထင်မှတ်မထားပဲ တဲ၏ အပြင်အဆင်က ခမ်းနားလှသည်။ တဲ၏အခင်းက သီဟတို့ဆီမှာဆို ပါရှန်းပြည်ဖြစ်လို့ ပြောလို့ရသော အကောင်းစားကော်ဇောဖြစ်သည်။ ရွက်ဖျင်တဲ၏ ထောင့်များတွင်တော့ အရောင်အသွေးစုံသော သေတ္တာများရှိနေပြီး ထိုသေတ္တာများပေါ်တွင် သေရည်ခွက်လိုမျိုး ကြေးခွက်များရှိသည်။ စီစီ၏ တဲသည် ရှေးဟောင်းပစ္စည်းများသိမ်ထားရာ စတိုခန်းတစ်ခုလိုနှင့် တူလှသည်။

"စီစီ .. ခင်ဗျားက ဘယ်သူလဲ .. ဆပ်ကပ်မယ်ပဲလား .."

"သီဟ .. ဟိုအိမ်မှာတုန်းက လူယုတ်မာကောင်ပြောတဲ့ စကားကို ကြားတယ်မှတ်လား .."

"ဟင် .. ဒါဆို ... ခင်ဗျားက အောက် .. လမ်း .."

"အောက်လမ်းလို့ မပြောပါနဲ့ .. ဒါတွေက မလိုတမာတဲ့လူတွေက သုံးကြတာပါ .. စီစီက necromancer .. "

"အဲဒါ ဘာလဲ .."

"သီဟ နားလည်အောင် ပြောရရင်  စီစီရဲ ့ပညာက ဝိညာဉ်တွေနဲ့အဆက်အသွယ်ရှိတဲ့ ပညာပါ .. အကြားအမြင်ရတာတော့ မဟုတ်ဘူး .. ပရလောကသားတွေကို စီစီတို့က အသုံးပြုနိုင်တာ .."

"ဪ .. ဒါကြောင့် .. ခင်ဗျားက ဟိုလူသေသွားပေမယ့် အသက်ပြန်ရှင်လာအောင် လုပ်နိုင်တာကိုး .."

"အဲဒီအကြောင်း ပြောရရင် မိုးလင်းသွားမယ် သီဟ ..  သီဟ သိချင်တယ်ဆိုရင်တော့ စီစီ ပြောပြဖို့ ဝင်မလေးပါဘူး .."

"ဟာ ... မလိုဘူး !! ... မပြောပြနဲ့ ... ရတယ် .. ကျနော့်ကို ယမရာဇာအကြောင်းသာ ပြောပါ .."

"လောလှချည်လား ရှင့် .. နေပါဦး .. စီစီက အလကားပြောပြမယ်လို့ ပြောခဲ့လို့လား .."

"ဗျာ .. ကျနော့်မှာ ဘာမှပါမလာဘူး .. ည အိပ်မပျော်လို့ လမ်းလျှောက်ထွက်လာခဲ့တာ .. ဘာငွေမှ ပါမလာခဲ့ဘူး .."

"အို .. သီဟကလဲ .. ဘယ်သူက ငွေလိုတယ်လို့ ပြောနေလို့လဲ .. စီစီရှင်းရှင်းပဲပြောမယ် .. စီစီတို့ပညာသည်တွေဟာ လူတွေနဲ့ရင်းရင်းနှီးနှီးနေခွင့်မရှိဘူး .. အဲဒီအတွက်ကြောင့် စီစီအနားမှာ ဘယ်ယောက်ျားမှ ရှိမနေတာတော်တော်ကြာပြီ ... အဲဒီတော့ သီဟ စီစီလိုအပ်နေတာတွေ ဖြည့်ဆည်းပေး .. စီစီက ယမရာဇာရဲ ့အကြောင်းကို ပြောပေးမယ် .. ဘယ်လိုလဲ .."

စီစီ ဒီလိုပြောလိမ့်မည်ဟု သီဟ လုံးဝမျှော်လင့်မထား။ သူမပြောသည့်စကားတွေကို နားလည်သလိုရှိသလို၊ နားမလည်သလိုလိုလဲရှိသည်။ သေချာအောင်တော့ မေးမှဖြစ်မည်။

"စီစီပြောနေတာ .. ကျနော်က စီစီကို .. ဟို .. ဟို .."

"ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုတွေ လုပ်မနေပါနဲ့ ... စီစီ ရှင်းရှင်းပဲပြောမယ် .. ဟောဒီက အိပ်ယာပေါ်မှာ စီစီပက်လက်လှန်ပြီး ပေါင်ကားပေးထားမယ် .. စီစီပါးစပ်က အားရပါးရ ကျေကျေနပ်နပ်အော်ညည်းတဲ့အထိ သီဟ စီစီကို -ိုးပေး .. ရှင်းတယ်ဟုတ် .."

"ဟိုက် !!!! .."

ရှင်းသည်။ ရှင်းတာမှ သူ့ထက်ရှင်းတာတောင် သူ့လောက်မရှင်းဟု ပြောရမည်။ သီဟ ရုတ်တရက်တော့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ တဒင်္ဂအချိန်လေးအတွင်းမှာ သူ့အတွေးတွေက လင်းသဒ္ဒါနှင့် ကလျာဏီဆီ ပြန်ရောက်သွားသည်။ သူတို့သာ ဒီအကြောင်းတွေသိလျှင် ဘယ်တွေဖြစ်ကုန်မလဲ မသိ။ သို့သော် ထိုအတွေးတွေက သူ့မျက်စိရှေ့မှ မြင်ကွင်းကြောင့် ပီပီပြင်ပြင်ဖြစ်မလာပဲ ဆပ်ပြာဖူးပေါင်းလိုပင် ဖောက်ခနဲ ပျောက်ကွယ်သည်။

စီစီဟန်က ဂါဝန်ရှည်၏ကြိုးစကို ပုခုံးတစ်ဖက်ချင်းမှ ဆွဲချွတ်လိုက်၍ ဖြစ်သည်။ သီဟ မြင်းရိုင်းကပွဲကတည်းက စီစီဟန်ကို မိန်းမချောတစ်ယောက်ဟု သိထားခဲ့သည်။ အခုလို အဝတ်ဗလာနှင့် အနီးကပ်မြင်လိုက်ရသောအခါ စီစီဟန်ကို မိန်းမချောဟုပြောတာထက် "စင်းလုံးချော"ဟု ပြောတာက ပိုသင့်တော်မည်ဟု ထင်မြင်မိသည်။ ဝင်းဝါပြည့်တင်းသောအသားအရည်တွင် လက်ဖက်ရည်ပန်းကန်အကြီးစားအရွယ်လောက်ရှိသော နို့နှစ်လုံးက တင်းတင်းချွန်ချွန်လေးထွက်နေသည်။ ထိုအောက်တွင် ဝမ်းဗိုက်သားလေးက ချပ်ချပ်ရပ်ရပ်ရှိလှပြီး ခါးလေးကမူ သေးကျဉ်လှသည်။ ထွာဆိုင်မျှသော ခါး၏ အောက်ရှိ တြိဂံပုံနေရာလေးတွင် အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက အမွှေးခပ်ရေးရေးနှင့် ချစ်စဖွယ်ရှိနေသည်။ ပေါင်တံတွေကမူ စောမောင်တို့အိမ်ထဲမှာကတည်းက မြင်ခဲ့ရသည်မို့ အထူးပြောစရာမလိုတော့။ ချောမောလှသည့် မျက်နှာသွယ်သွယ်လေးပါ ထည့်ပေါင်းထည့်လိုက်လျှင် စီစီသည် ဘယ်လိုမှ ငြင်းရက်စရာမရှိသော မိန်းမချောလေးပင် ..။

"မိန်းမ အချောလေးတစ်ယောက်နဲ့ ချစ်ခွင့်ရပြီး ကိုယ့်ရန်သူအကြောင်းသိခွင့်ရမှာလောက် ကောင်းတဲ့ ကမ်းလှမ်းချက်ရှိလို့လား သီဟရယ် .. ဇီဇာကြောင် မနေစမ်းပါနဲ့ .."

သီဟမှာ ရွေးချယ်စရာလမ်း မရှိတော့ပါ။ ယမရာဇာနှင့် ပတ်သက်သောသတင်းကို သူကအရအမိ လိုချင်နေသည်မဟုတ်လား။ သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို ချရင်း သူ့အကျင်္ ီကြယ်သီးများကို စဖြုတ်သည်။

"ဒါနဲ့ .. ခင်ဗျားက ယမရာဇာနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဘယ်လောက်ပြောပြနိုင်မှာလဲ .."

"အဲဒါကတော့ သီဟရဲ ့စွမ်းဆောင်ရည်ပေါ် မူတည်မှာပေါ့ .."

သီဟ ထပ်မပြောတော့။ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်ပြီးသည်နှင့် အိပ်ယာပေါ်တွင် သူမပြောခဲ့သည့်အတိုင်း ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကို ကားပေးလျှက်အသင့်ရှိနေသော စီစီဆီသို့ တစ်လှမ်းချင်း တိုးလာခဲ့သည်။ စီစီ ပုံစံက ဖိတ်ခေါ်သည့်အသွင်ဖြစ်နေယုံမက မျက်နှာလေးကလဲ မခို့တယို့နှင့် သီဟကို ကြည့်နေသည်။ တဲခေါင်မိုး၌ ထွန်းထားသောမီးရောင်ကဖြာကြနေသဖြင့် သူမ၏ ရှိုက်ဖိုကြီးငယ်တွေကို မြင်နေရရာ သီဟတစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ စိတ်မတက်ကြွပဲ မနေနိုင်။ လိင်တံက တဖြည်းဖြည်း မတ်ထောင်လာသည်။

"သီဟ လက်နှေးမနေနဲ့နော် ... တော်တော်လေးကြာရင် မိုးလင်းလာတော့မှာ .. သူများတွေမနိုးခင် ကိစ္စပြီးတာ စီစီတို့အတွက် ပိုကောင်းမယ်နဲ့တူတယ် .."

စီစီစကားက သူမတကိုယ်လုံးကို မျက်စိကစားနေသော သီဟအား တပ်လှန့်သလိုဖြစ်စေသည်။ ချက်ချင်း ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကြားတွင် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့လက်က ပေါင်တွင်းသား ဝင်းဝင်းလေးတွေကို ပွတ်သည်။ စီစီနှုတ်က ကျေနပ်သွားသည့်ဟန်နှင့် ညည်းသံသဲ့သဲ့ထွက်ပြီး သီဟ ဝင်လာလို့ရအောင် ပို၍ ကားထုတ်ပေးသည်။ သူမထင်ထားသည်က သီဟကိုယ်ကိုရွှေ့ကာ ရှေ့ဆက်တိုးမည်ကို။ သို့သော် သီဟက သူမခြေဖျားပိုင်းတွင် ထိုင်နေရာမှ ခေါင်းကိုငုံ့ချသည်။ ဘာဖြစ်မည်ဆိုတာ စီစီ ထပ်၍ ခန့်မှန်းနေစရာမလို။ သီဟလျှာက သူမအကွဲကြောင်းလေးပေါ် ရောက်လာသည်တွင် ပေါင်ကြားရောက်နေသောခေါင်းကို အုပ်ကိုင်မိပြီးသားဖြစ်သည်။

"အိုး .. ရှီး .. ရှီး .."

စီစီ ကိုယ်ကလေး ကော့လန့်ကာတက်သည်။ ဘယ်ဘက်လက်နှင့်သာ နောက်သို့အထောက်မမြန်လျှင် သူမ အိပ်ယာပေါ်သို့ ပစ်ကျမှာသေချာသည်။ အကွဲကြောင်းထိပ်မှ အစိလေးကို လျှာဖျားနှင့်အထိုးခံရသော အရသာက အသည်းခိုက်အောင် ကောင်းလွန်းလှသည်။ ယောင်ယမ်း၍ ကားထားသည့် ပေါင်တံတွေက သီဟခေါင်းကို ဖိညှပ်သည်။ ဒါတွင်မက ခေါင်းကိုင်ထားသောညာဘက်လက်ကလဲ သီဟ ခေါင်းကို ချုပ်ထားရင်းထပ်ဖိချသည်။ သီဟ အခြေအနေကို သဘောပေါက်သည်။ ကလျာဏီတုန်းကတည်းက အောက်စီဂျင်ပြတ်မတတ်ခံလိုက်ရပြီးပြီမို့ စီစီနှင့် ဒီလိုအဖြစ်မျိုးထပ်မကြုံချင်။ အကွဲကြောင်းတလျှောက် မြန်မြန်ဆန်ဆန်လျက်ပေးပြီးသည်နှင့် သူ့လျှာကို အပေါ်ပိုင်းသို့ တစတစ ဆွဲခေါ်သည်။ တော်သေးသည်။ စီစီကလဲ အဖုတ်ကို လျက်ပေးဖို့ အသည်းအသန် တောင်းဆိုမနေသဖြင့် သက်သာရာရသည်။

သီဟလျှာက နို့သီးလေးတစ်ခုပေါ်ရောက်လာသည်။ နံနက်ပိုင်းကို ကူးပြောင်းစမို့ အအေးဓါတ်ကကြီးစိုးထားလေရာ နို့တစ်ဖက် မိမိရရအစို့ခံရသည်တွင် စီစီကိုယ်ကလေးတုန်ကာတက်သည်။ ချမ်းလို့ပဲလား၊ ဒါမှမဟုတ် အရသာတွေ့လို့ပဲလားတော့ မသိ၊ နှုတ်ခမ်းဖျားလေးတွေစုကာ တရှီးရှီး  ညည်းလျက်ရှိသည်။ နို့အုံအိအိလေးတွေကို စို့ပေးရတာကောင်းပေမယ့် သီဟ အကြာကြီး အချိန်ဖြုန်းမနေပါ။ အဓိကက အဓိကပဲမို့ စီစီလည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးပေါ် သူ့လျှာနေရာရွှေ့သွားသည့်အချိန်တွင် လိင်တံကို အောက်ဖက်တွင်ထောက်၍ နေရာယူစေလိုက်သည်။ လူချင်းဖိကပ်သွားမှုကြောင့် စီစီကိုယ်ကလေးက အိပ်ယာပေါ်တွင် ပက်လက်ကလေး ဖြစ်သည်။ သီဟ ညာလက်ကို ပူးကပ်နေသော ဆီးစပ်နှစ်ခုကြား ထိုးနှိုက်ပြီး လိင်တံကို လမ်းကြောင်းမှန်ရောက်အောင် တေ့ပေးသည်။ နေရာကျပြီဆိုတာ သိလိုက်သည်နှင့် အထဲကို ဖိသွင်းသည်။

"အိုး ... "

"အီး .."

သီဟတို့နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်အသီးသီးတွင် တစ်နေရာစီက နွေးခနဲဖြစ်သွားသည်။ လိင်အင်္ဂါအချင်းချင်း ထိတွေ့မှုမှ ဖြစ်တည်လာသော အနွေးဓါတ်သည် တကိုယ်လုံးသို့ ပျံ ့နှံ့သည်။ မျက်လုံးကိုယ်စီ မှိတ်ကျပြီး ရရှိလာသော ကာမအရသာတွင် အခိုက်အတန့်မျှ နစ်မျောပျော်ဝင်သည်။ ကောင်းလွန်းလှသည့် အရသာကြောင့်သီဟ လိင်တံကို ကော့၍ ထပ်ထိုးသည်။ လိင်တံက အတွင်းသားတွေကို ပွတ်တိုက်၍ တိုးဝင်သည်။ အတွင်းသားတွေက တစ်လက်မချင်း ကျူးကျော်လာသူကို နေရာဖယ်မပေးချင်သဖြင့် အတင်းဖျစ်ညှစ်၍ထားသည်။

"အား .. ကောင်း တယ်ကွာ .."

"ရှင်ကြီးပဲ ကောင်းမနေနဲ့ သီဟ .. စီစီကောင်းဖို့လဲ လုပ်ဦး .. ရှင်ရမယ့် သတင်းက ဘယ်အပေါ်မူတည်တယ်ဆိုတာ သိတယ်မှတ်လား ..."

အတွေ့နောက်မျောပါသွားသော သီဟ ဒီစကားကြားမှ အခြေအနေကို ပြန်သတိရသည်။ ဟုတ်သားပဲ။ သူက သူမကောင်းဖို့ လုပ်ရမှာလေ။ စီစီပေါ်က ကိုယ်ကိုကြွလိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်၏ အနေအထားကိုပြင်သည်။ စီစီ၏ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ကျကျနနဆုပ်ကိုင်ပြီးနောက် အားအရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ဆောင့်ချသည်။ လိင်တံတချောင်းလုံး အရင်းထိတိုင်အောင် နစ်မြုပ်သွားပြီး အပြင်ဘက်တွင် ဂွေးဥနှစ်လုံးသာ ကျန်ခဲ့သည်။

သီဟ အချိန်ဖြုန်းမနေပါ။ စီစီနှုတ်ဖျားမှ ကျေကျေနပ်နပ်အော်ညည်းသံ ထွက်ကျလာမှ ဖြစ်မည်မို့ အင်းတိုက်အားတိုက်နှင့် ကြိုးစားသည်။ တအားဆောင့် -ိုး နေမှုကြောင့် အချိန်ခနအတွင်းမှာပင် သူ့ကိုယ်၌ ချွေးစေးများပြန်လာသည်။ တဖတ်ဖတ်နှင့် အသားချင်းရိုက်ခတ်သံများကလဲ တိတ်ဆိတ်နေသော တဲထဲတွင် မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင်ထွက်လျက်ရှိသည်။ သူ့ကြိုးစားမှုက အရာထင်သည်ဟုပင် ဆိုရမည်။ အချက်ငါးဆယ်လောက် ဆောင့်ပြီးချိန်တွင် စီစီနှုတ်မှ ညည်းသံများက တစတစကျယ်လောင်လာသည်။

"အာ .. အင့် ... ကောင်းတယ် ... အင့် .. ဆောင့် .... ဆောင့် .. နာနာလေး ... အင့် .."

စီစီကို လုပ်ရသည်မှာ ကောင်းလှပေမယ့် သီဟ အပြင်ဘက်က အခြေအနေကိုလဲ မျက်ချည်မပြတ်ပါ။ တစတစ တဲနံရံများက လင်းသထက်လင်းလာသည်ကို သူမြင်နေရသည်။ သူ့အတွက် အချိန်သိပ်မကျန်တော့ပါ။ စီစီတစ်ယောက် အားရပါးရ အော်ညည်းနေသည့်တိုင် ဒီလောက်နှင့် မလုံလောက်သေးမှန်း သိသည်။ သူမ ကောင်းကောင်းကြီး ပြီးမှဖြစ်မည်။ သီဟ အကြံကုန် ဂဠုန်ဆားချက်ရတော့သည်။ ပေါင်တံတွေကို လက်တစ်ဖက်နှင့် ထိန်းကိုင်ထားရင်းမှ ကျန်သည့်လက်တစ်ဖက်ကို သူမဆီးစပ်ပေါ်သို့ ရွှေ့သည်။ လက်မကိုအောက်ဘက်သို့ လှည့်ကာကွေးလိုက်ပြီး အကွဲကြောင်းထိပ်က အစိလေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်သည်။

"အားးးးးးးး .. သီဟ ... ရှင် ... ရှင် လူလည်မကျနဲ့ ... မ .. မ တရားဘူး .. အားးးး... အင့် .."

"အချစ်နဲ့စစ်မှာ မတရားတာ မရှိဘူးဆိုတာ စီစီ မကြားဖူးဘူးလား .. ဟင်း ... ဟင်း .."

စီစီကို တုံ့ပြန်ပြောနေသည့်တိုင် သီဟ အစေ့ကိုဖိကာ ပွတ်နေမှုကို မရပ်။ တအားကုန် ဆောင့်နေမှုကိုလဲ မချ။ စီစီ ဘယ်လိုခံနိုင်တော့မည်နည်း။ သူမခြေထောက်နှစ်ချောင်းက သီဟ၏ ခါးကိုတင်းတင်းချိတ်ထားလိုက်ရင်း "အီး"ခနဲ သံရှည်ဆွဲကာအော်၍ ကော့တက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်ကမူ အိပ်ယာလိပ်စကို ကျစ်လိမ်အောင် ဆုပ်ဆွဲရင်း စီစီ ပြီးသွားရှာသည်။ စီစီပြီးဆုံးအောင် စောင့်နေရသောသီဟသည် သူမအထွတ်အထိပ်ရောက်သွားပြီဆိုတာ သိပြီမို့ ထိန်းထားဖို့ မလိုတော့ပါ။ သူ့ဦးနှောက်က ဒါကိုထောက်ပြလိုက်သည်နှင့် လိင်တံကချက်ချင်း နားလည်ပြီး အထဲကိုရောက်နေရာမှ ပြန်ထွက်မလာတော့။ ထွက်သွားသည်က စီစီအတွင်းပိုင်းတစ်ခုလုံး၌ ပြည့်လျှံသွားသော လရည်တွေသာဖြစ်တော့သည် ....။

"အင်း ... သီဟ .. ရှင့်ဘက်က အလုပ်နဲ့သက်သေပြခဲ့ပြီဆိုတော့ စီစီကလဲ ကတိတည်ရမှာပေါ့ .."

သီဟ စီစီဘေးတွင် ဝင်လှဲနေပြီး အသက်ကိုပုံမှန်ဖြစ်အောင် ရှူနေရသည်။ စီစီက ဘေးတစောင်းလှည့်လာပြီး ဆက်ပြောသည်။

"လောလောဆယ် ယမရာဇာ ဘယ်နေရာမှာ ရှိနေတယ်ဆိုတာတော့ စီစီ ပြောမပြနိုင်ဘူး .. စီစီပြောနိုင်တာက သူ ဘာနောက်ကိုလိုက်နေလဲဆိုတာကို .."

"ဟင် ... အဲဒါက .. ကျနော့်ကို ဘယ်လိုကူညီနိုင်မှာမို့လို့လဲ .."

"ဒီလိုလေ .. အကယ်၍သာ သီဟ ယမရာဇာလိုချင်တဲ့ ပစ္စည်းကို လိုက်ရှာတယ်ဆိုရင် တစ်နေ့မဟုတ်တစ်နေ့ သူနဲ့ တွေ့မှာပဲ .. ဒီထက်ကောင်းတာက သီဟလက်ထဲကိုသာ သူလိုချင်တဲ့ ပစ္စည်းတွေ ရောက်ခဲ့တယ်ဆိုရင် သူ့အကြံပျက်သွားမှာ .."

သီဟ လှဲနေရာမှထသည်။ တွေးတွေးဆဟန်နှင့် စီစီကို ကြည့်ရင်း ..

"ဆက်ပြောပါ .. စီစီ .."

"ဒီလို သီဟ .. ယမရာဇာအနေနဲ့ စီစီတို့လောကကို အနိုင်ယူဖို့ဆိုတာ သူတစ်ယောက်ထဲနဲ့ မဖြစ်နိုင်ဘူး .. သူ့နောက်မှာ သစ္စာခံတွေ ရှိတယ်ဆိုပေမယ့် စီစီတို့လောကက အမျိုးအနွယ်တိုင်းကို ဖျက်ဆီးဖို့တော့ မလုံလောက်သေးဘူး .. အဲဒီတော့ သူရဲ ့အကြံက ငရဲပြည်မှာ ကျန်ခဲ့တဲ့ သစ္စာခံတွေကို ဒီခေါ်ဖို့ပဲ ... အဲဒီလိုလုပ်ဖို့ဆိုရင် သူ့မှာ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းနှစ်ခု ရှိရမယ် .. အဲဒီထဲက တစ်ခုက ကျောက်ပြား .. ဒါပေမယ့် ဒီကျောက်ပြားက သူ့ချည်းပဲသုံးလို့ရတာ မဟုတ်ဘူး .. သူ့ထဲမှာမြုပ်ဖို့ ကျောက်တစ်လုံးလိုတယ် ..power source ပဲဆိုကြပါစို့ .. အဲဒီနှစ်ခုရသွားရင်တော့ ငရဲတံခါးပွင့်ပြီလို့သာ မှတ်ပေတော့ .."

စီစီ၏ ရှင်းပြမှုက ဒီမှာရပ်သွားသည်။ သီဟ နောက်ထပ် ဘာရှိသေးလဲဆိုတာကို အကြည့်နှင့်မေးသည်။ စီစီက ခေါင်းခါ၍ အကြောင်းပြန်သည်။ သီဟ အိပ်ယာဘေးရှိ အင်္ကျ ီနှင့်ဘောင်းဘီကို ကောက်ယူသည်။

"ဒါက ဘယ်သွားမလို့လဲ .. သီဟ .."

"ဟင် .. တည်းခိုခန်း ပြန်ရမယ်လေ .. စီစီပဲ ပြောလို့ ပြီးပြီမဟုတ်လား .. မနက်လင်းတော့မယ် ..  ကျနော်တို့ ခရီးထွက်ရဦးမယ် .. နောက်ပြီး ကျနော့်သေနတ်သံကို ကျနော့်အဖော်တွေ ကြားသွားနိုင်တယ် .. ကြားသွားရင် လိုက်ရှာနေကြမှာ ..."

"ဒါဆို .. စီစီကို ခနစောင့် .. စီစီလိုက်ခဲ့မယ် .."

"ဝိုး .. ဝိုး ... နေ နေပါဦး .. မစီစီ .. ခင်ဗျားက ဘယ်လိုက်မလို့လဲ .."

"ဘယ်လိုက်ရမှာလဲ .. ယမရာဇာနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ရှင်ခရီးထွက်လာတာ မှတ်လား .. အဲဒီခရီးမှာ စီစီလဲလိုက်မလို့ပေါ့ .."

"ခင်ဗျားက ကျနော်တို့နဲ့ လိုက်မယ် ..ဒါ .. မ .. မဖြစ် !!! "

သီဟ စကားကိုအပြည့်အစုံပြောခွင့် မရလိုက်။ တဲအပြင်ဘက်မှ ကြားရသော လူသံကြောင့် လန့်ဖြတ်ကာ တပိုင်းတစနှင့် ရပ်သွားသည်။

"မကလျာ ... ဒီတဲထဲက အသံကြားတယ် .."

ဘယ်သူအော်ပြောလိုက်သည်ဆိုတာ ယုံမှားသံသယ ဖြစ်နေစရာမလိုပါ။ သီဟ မျက်လုံးပြူးကျယ်သွားပြီး လက်ထဲရောက်နေသော ဘောင်းဘီကို ကမန်းကတမ်း စွပ်သည်။ ဘောင်းဘီက ဒူးခေါင်းပဲ ရောက်သေးသည်။ ရွက်ဖျင်စက လှပ်သွားပြီး လင်းသဒ္ဒါ၏ ဦးခေါင်းက ပေါ်လာသည်။ သူမနောက်မှ ကပ်လျက်သား ပါလာသူက ကလျာဏီ ..။

တဲထဲသို့ ဝင်လာသော လင်းသဒ္ဒါ၏ ခြေလှမ်းတွေသည် အထဲက မြင်ကွင်းကြောင့် ရပ်တန့်သွားသည်။ သီဟ .. သူ .. သူမ၏ ချစ်သူဟောင်း။ ဖြစ်နေပုံက ဘောင်းဘီက ဝတ်နေလျက် တန်းလန်း။ တွဲလွဲကျနေသော လိင်တံက အရည်တွေတလက်လက်နှင့်မို့ ဘာဖြစ်ထားသည်ဆိုတာ မေးစရာမလို။ လင်းသဒ္ဒါအကြည့်က သီဟဘေးရှိ ဆပ်ကပ်မယ်ဆီရောက်သည်။ သူမကရော ဘာထူးလဲ။ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း။ ဒါ့အပြင် ထိုဟာမ၏ ပေါင်ကြားရှိ အဖုတ်က ပွင့်ဟနေပြီး စီးကျနေသည်က အရည်ဖြူဖြူတွေ။ ဒင်း ... အပျက်မ .. တွေ့မယ်။ လင်းသဒ္ဒါလက်က အမြဲအသင့်ဆောင်ထားသော သူမနောက်ကျောရှိ ဓါးဆီသို့ ရောက်သွားသည်။ စီစီ သူမအခြေအနေကို ရိပ်မိသည်။ လှဲနေရာမှ ဆတ်ခနဲ လိမ့်ထွက်၍ တဲနံရံတွင် ချိတ်ထားသော ဓါးကောက်ကို လှမ်းဆွဲသည်။

**********************************

"ရှင် ... ခွေး ... ခွေး .. ခွေးထက်တောင် ဆိုးလှချည်လား ..."

"လင်းသဒ္ဒါ စိတ်ထိန်းစမ်း !!! ..."

လင်းသဒ္ဒါ ပုံစံက အရမ်းစိတ်ထိခိုက်ကာ ဒေါသထွက်နေမှန်း သိသာလှသည်။ စီစီ၏ တဲမှနေ၍ တည်းခိုခန်းအထိ ပြန်လာရာလမ်းတွင် စကားတစ်ခွန်းမပြော။ စီစီကို သတ်မလို ဖြတ်မလိုဖြစ်နေမှုကြောင့် အချင်းမများရအောင် ကလျာဏီက တည်းခိုခန်းရောက်မှ ရှင်းပါဆိုပြီး မနည်းဖျောင်းဖြခဲ့ရသည်။ အခု ကလျာဏီအခန်းကို ပြန်ရောက်လို့မှ မဆုံး လင်းသဒ္ဒါဆီမှ ဒေါသသံက ထွက်လာသည်။ ကလျာဏီ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ တကယ်စိတ်ဆိုးသင့်တာက သူမဖြစ်သည်။ သို့သော် လင်းသဒ္ဒါပုံစံက သူမထက်ပိုဆိုးနေသည်။ ဒေါသအလျောက် လက်ပါလာမှာစိုးလို့ သူမ လင်းသဒ္ဒါကို အော်ပြောလိုက်ရသော်လဲ သီဟကို ခွင့်လွှတ်ဖို့တော့ သူမကိုယ်တိုင်လဲ မစဉ်းစားထား။ သူမအကြည့်က တည်းခိုခန်းတံခါးဝကို မှီကာရပ်နေရင်း မထီတရီပြုံးနေသာ စီစီဆီသို့ ရောက်သည်။

"သီဟ ပြောလေ .. ရှင် စကားမပြောတတ်တော့ဘူးလား .."

"သဒ္ဒါ ကိုယ်ရှင်းပြမယ် .. သဒ္ဒါ ထင်သလို မဟုတ်ဘူး .. ဒါ ယမရာဇာရဲ ့သတင်းရဖို့အတွက်လုပ်တာ .. စီစီ ကျနော်ပြောတာ ဟုတ်တယ်မှတ်လား ..."

"နေစမ်းပါဦး .. စီစီက ဘာဖြစ်လို့ ရှင့်ဘက်က လိုက်ပြီးဖြေပေးရမှာလဲ .. ရှင့်ခရီးမှာ လိုက်ဖို့ သဘောတူပြီလား အရင်ပြောစမ်းပါဦး .."

"သီဟ .. ဒီဟာမ ဘာပြောတယ် .. "

"ကျမကို ဟာမနဲ ့မခေါ်နဲ့ ကျမမှာ နာမည်ရှိတယ် .. ရှင်ကရော ဘာကောင်မ မှတ်လို့လဲ .."

လင်းသဒ္ဒါနှင့် စီစီ၏ ခွန်းကြီးခွန်းငယ် ပြောဆိုလာမှုကြောင့် သီဟ သူတို့နှစ်ယောက်ကြား ကြားဝင် ရပ်လိုက်ရသည်။ စီစီကို ပါးစပ်ပိတ်ထားရန် လက်ဝါးဖြန့်ကာတားပြီး လင်းသဒ္ဒါဘက်သို့ လှည့်သည်။

"သဒ္ဒါ .. ကိုယ်မေးပါရစေဦး .. မင်းက ဘာဖြစ်လို့ အဲဒီလောက်တောင် ဒေါသထွက်နေရတာလဲ .."

"ရှင် .. ရှင် .."

သီဟ စကားက သူမ အသည်းနှလုံးကို ကိုင်လှုပ်လိုက်သလို ခံစားရသည်။ လင်းသဒ္ဒါ အကူအညီရလိုရငြား ကလျာဏီဘက်သို့ လှည့်ကြည့်သည်။ သို့သော် ကလျာဏီကိုယ်တိုင်ကလဲ လင်းသဒ္ဒါ ဘယ်လိုဖြေမည်ဆိုတာကို သိချင်သည့်ဟန်ပေါက်နေသည်။ သူမကို "ဖြေလိုက်လေ"ဆိုသည့် အကြည့်နှင့် မေးငေါ့ပြသည်။

"ဖြေလေ .. သဒ္ဒါ ..  ကိုယ်မေးတာကို ဖြေပါ .. သဒ္ဒါ ဒီလိုစိတ်ဆိုးတာ အခုမှ မဟုတ်ဘူး .. ကလျာဏီနဲ့ ကိုယ်နဲ့ အိပ်ခဲ့တယ်ဆိုတုန်းကလဲ ဒီလို ဖြစ်ဖူးတယ် .. အခု စီစီနဲ့ကိုယ် အတူအိပ်ခဲ့တယ်ဆိုတော့လဲ ထပ်ဖြစ်ပြန်တယ် .. လင်းသဒ္ဒါ .. မင်း .. ငါ့ကို စိတ်ဆိုးတယ်ဆိုတာ ဘာအတွက်လဲ .."

"ရှင်လုပ်တာ စိတ်ဆိုးချင်စရာ မကောင်းဘူးလား  .. ကျမ .. .."

"မင်း .. ငါ့ကို ချစ်နေသေးတာလားးးးး .."

ဖြတ်ကာမေးလိုက်သည့် သီဟ၏ စကားတွင် ကျန်မိန်းကလေးနှစ်ယောက်၏ မျက်လုံးတွေသည် လင်းသဒ္ဒါပေါ်ရောက်လာသည်။ ကလျာဏီ၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်က ကွေးသွားသည်။ သူမ ထင်သားပဲ .. ဒီ ဝံပုလွေမနှင့် သီဟသည် အစကတည်းက ဇာတ်လမ်းရှိခဲ့မည်ဆိုတာကို။ သူမသာမက။ သီဟကိုယ်နှင့်ကွယ်ကာ ရှိနေသူ စီစီပါ အံ့အားသင့်သည်။ လင်းသဒ္ဒါနှင့် သီဟကို ရည်းစားဟောင်းတွေ ဖြစ်နေလိမ့်မည်ဟု သူမ တွက်မထား။ လတ်စသတ်တော့ ရည်းစားလူလု အူနုကျွဲခတ်ခံရတာကိုး။ လင်းသဒ္ဒါ ဘယ်လိုဖြေမှန်း သိချင်သဖြင့် သီဟကိုယ်နှင့်ကွယ်နေရာမှ နေရာရွှေ ့သည်။

"ကျ .. ကျမ ..."

"သဒ္ဒါ .. မင်း ငါ့ကို ချစ်နေသေးတယ် မှတ်လား .."

"မ .. မ ဟုတ် .."

"တော်ပြီကွာ ... မင်း မပြောချင်လဲ မပြောနဲ့တော့ .."

သီဟ သည်းခံနိုင်မှု အတိုင်းအတာ ကုန်ဆုံးသွားသည်။ လင်းသဒ္ဒါ၏ ထစ်ငေါ့ထစ်ငေါ့ ဖြစ်နေမှုကို သူဘယ်လိုမှ စိတ်မရှည်နိုင်တော့ပါ။ အခန်းထောင့်က စားပွဲပေါ်တွင်တင်ထားသော ရိုင်ဖယ်သေနတ်ကို လှမ်းဆွဲသည်။

"သီဟ ဒါက ဘယ်သွားမလို့လဲ .."

တစ်ချိန်လုံး ငြိမ်ကာနေခဲ့သူ ကလျာဏီက သီဟ အခန်းပေါက်ဝသို့ မရောက်ခင် လှမ်းမေးသည်။

"အရက်သွားသောက်မလို့ ... မင်းတို့သုံးယောက်နဲ့ ဆက်ဆံရတာ ငါ့အတွက် ဂြိုလ်ကြီးကိုးလုံးခေါင်းပေါ်ထမ်းထားရတာထက် ပိုဆိုးတယ် .. ခေါင်းသွားဆေးမလို့ဟေ .."

သီဟ စကားက ကလျာဏီဆီမှပင် ရပ်မနေပါ။ လင်းသဒ္ဒါဘက်သို့ လှည့်ကာ ကြည့်သည်။

"သဒ္ဒါ .. ကိုယ် မင်းကို နောက်ဆုံးတစ်ခုပြောမယ် .. မင်း ငါ့ကို သစ်စိမ်းချိုးချိုးခဲ့ပေမယ့် ငါ့စိတ်ထဲမှာ မင်းအသည်းကိုခွဲဖို့ ဘယ်တုန်းကမှ မရည်ရွယ်ခဲ့ဘူး .. အဲဒါတော့ မင်းသိထားပါ .."

သီဟ ပြောပြီးသည်နှင့် နောက်လှည့်မကြည့်တော့ပါ။ လေပွေတစ်ခုနှယ် အခန်းထဲမှ ဟူးခနဲ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ မိန်းကလေး သုံးယောက်သာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မေးခွန်းများစွာနှင့်ကြည့်ရင်း ကျန်ခဲ့တော့သည်။

မနက်စောစောစီးစီး ဘားကောင်တာသို့ တန်းလျှောက်လာသော သီဟကြောင့် ဆိုင်ရှင်လူဝကြီးက စူးစမ်းသည့်အကြည့်နှင့် ကြည့်သည်။ သီဟ ဘယ်သူနှင့်မှ စကားပြောချင်စိတ် မရှိပါ။ နွယ်ငြိမ်း၏ တယ်ကီလာကို တစ်ခွက်အပြည့်မှာလိုက်ပြီး ထောင့်စွန်းက စားပွဲတစ်လုံးဆီသို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။ စားသောက်ခန်းတစ်ခုလုံးတွင် သူရယ်၊ ဆိုင်ရှင်လူဝကြီးရယ်၊ တံမြက်စည်းလှဲနေသူ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရယ်သာရှိသည်။ သီဟ တယ်ကီလာကို တစ်ကျိုက်မော့သည်။ ထုံးစံအတိုင်း မီးလိုပူပြင်းသောအရသာက လည်ချောင်းကိုဖြတ်ပြီး အစာအိမ်ထိဆင်းသွားသည်။ သီဟ ခေါင်းတစ်ချက်ခါပြီး နောက်တစ်ကျိုက်ထပ်မော့မည်အပြုတွင် တည်းခိုခန်းဝ၌ လူတစ်ယောက်ပေါ်လာသည်။

ခေါင်းမြီးခြုံ ကုလားမများကဲ့သို့ ခေါင်းအထိရောက်အောင် ဝတ်ရုံအနက်ကို ခြုံထားသော ထိုလူသွယ်သွယ်သည် သီဟဆီသို့ တန်းလျှောက်လာသည်။ ထိုလူ သူ့အနားသို့ မရောက်လာခင်မှာပင် သင်းပျံ ့သောရနံ့တစ်ခုကို ရသည်။ ချိုမြထုံရီသော ထိုရနံ့က ဆွဲဆောင်မှု ရှိလွန်းလှသည်။

"ဒီမှာရှင့် ... ကျမကို တစ်ခုလောက် ကူညီပါလား .."

စိတ်ရှုပ်လို့ အရက်ထွက်သောက်ပါသည်ဆိုမှ ဒုက္ခသည်နှင့် လာတိုးနေပြန်ပြီ။ သီဟ ပထမတော့ ဘာမှန်းမသိသည့် မိန်းမကို မောင်းထုတ်လိုက်ဖို့ တွေးသေးသည်။ လင်းသဒ္ဒါတို့ ကမာ္ဘတွင်လဲ စားသောက်နေတုန်း လိုက်တောင်းသည့်သူတွေ ရှိနေပါလားဟုတောင် ဖြတ်ခနဲ တွေးမိသေးသည်။ သို့သော် အမျိုးသမီးကခေါင်းစောင်းကို လှပ်လိုက်သည်တွင် မြင်လိုက်ရသော မျက်နှာကြောင့် ထိုအတွေးက ပီပီပြင်ပြင်တောင် မဖြစ်လိုက်။ ချောမောလှပသော အမျိုးသမီးတစ်ဦး ဖြစ်သည်။ သူမချောသည့်ပုံမှာ လူနှင့်တောင် မတူပဲ နတ်သမီးတစ်ပါးဟု ပြောလျှင်တောင် ငြင်းရက်စရာ မရှိနိုင်ပေ။ သွယ်လျသည့် မျက်နှာတွင် သူမမျက်ဝန်းတွေက ခရမ်းနုရောင်တောက်နေသည်။ နက်မှောင်သောဆံနွယ်တွေက နံ့သာဆီတစ်ခုဖြင့် လိမ်းသုတ်ထားသလို ပြောင်လက်နေပြီး ဖြူဝင်းသော သူမပခုံးပေါ်တွင် လှလှပပခွေကာရှိသည်။ ထိုဖြောင့်စင်းနေသော ဆံနွယ်တွေကြားမှ နားရွက်နှစ်ဖက်က ချွန်၍ ထောင်တက်နေသည်။ ကလျာဏီပြောခဲ့သည့်ထဲက မျိုးနွယ်တစ်ခုကို ပြန်သတိရသည်။

"ခင်ဗျားက elf မှတ်လား ..."

"ဟုတ်ပါတယ် ... "

"ပြောပါဦး .. ကျနော်က ခင်ဗျားကို ဘာကူညီရမှာလဲ .."

လက်ကျန်အရည်ကို တစ်ကျိုက်မော့သောက်ရင်း သီဟ မေးသည်။ စိတ်ထဲကမူ သူ ဒီရောက်မှ ဘာဖြစ်လို့ မိန်းမချောချောတွေနဲ့ပဲ ဆုံနေရတာလဲဟု တွေးနေမိသည်။ ဒါကပင် သူ့ကံကြမ္မာပဲလား မသိ။

"ကျမရဲ ့သားကလေ အရမ်းအဆော့မက်တယ် .. စူးစမ်းချင်တာကလဲ တအားပဲ .. မနေ့ညနေက အိမ်နားက ကစားဖော်တွေနဲ့ မြို ့ပြင်ထွက်ဆော့ကြတယ်လေ .. အဲဒါ ညမိုးချုပ်တော့ ကျန်တဲ့ကလေးတွေ ပြန်ရောက်လာတယ် .. သူကပါမလာဘူး .. သားကို သူတို့လိုက်ရှာကြတာ မတွေ့တော့လို့တဲ့ .. ကျမ ညတွင်းချင်းကြီး လိုက်ရှာသေးတယ် .. ကလေးတွေကစားတယ်ဆိုတဲ့နေရာမှာ မတွေ့ဘူး .. အဲဒါနဲ့ မြို့ထဲတစ်ခေါက်ပြန်လာပြီး အကူအညီပေးနိုင်မယ့် လူကို လိုက်ရှာနေတာ .."

ပြောရင်းနှင့် မျက်ရည်ဝဲတက်လာသော အမျိုးသမီး၏အသွင်က သနားဖွယ်ရာပင်။ သီဟ စိတ်က သူငါးနှစ်သားတုန်းက ဖြစ်ခဲ့သော အဖြစ်အပျက်ဆီသို့ ပြန်ရောက်သွားသည်။ သူလဲပဲ ဒီမိန်းမ၏ သားလေးလို ဖြစ်ဖူးသည်။ အဲဒီတုန်းက သူတို့ တစ်ခြားရွာတွင် ပြုလုပ်သော ဘုရားပွဲသို့ သွားတာဖြစ်သည်။ ဆုတောင်းပြည့်စေတီဟု နာမည်ကြီးသည်မို့ ထိုဘုရားပွဲက ကြက်ပျံမကျစည်ကားသည်။ သီဟနှင့် သူ့အမေ ညဈေးတန်းလျှောက်လာရင်း တစ်နေရာအရောက်တွင် လူတွေကျိတ်ကျိတ်တိုးနေသည်ကို တွေ့လို့ သူက ဆက်မသွားပဲ စပ်စုမိသည်။ ယောက်ျားကြီးတွေ အော်ကြီးဟစ်ကျယ်နှင့် တိုးဝှေ့နေသည့်အရာကား အခြားမဟုတ်။ မိုးပျံချိုကန်းဆိုသော ပိတ်စဆိုင်းဘုတ်ကြီးကိုနောက်ခံထိုးပြီး အကြီးအကျယ် အလျော်အစားလုပ်နေကြသော လေးကောင်ဂျင်ဝိုင်း။ မှုန်ကုပ်ကုပ် မျက်နှာပေးနှင့် တရုတ်စပ်လိုလို ဒိုင်လုပ်သူရှေ့တွင် ငွေပုံကြီးကဟီးနေသည်။ အဲဒီတုန်းက ကလေးပီပီ ပုံထားသည့်ငွေတွေကို ကြည့်ပြီး လေးကောင်ဂျင်ဒိုင် ငနဲကိုတောင် အားကျမိသေးသည်။ သို့သော် သူအားကျမိသည်က မိနစ်ပိုင်းတောင် မခံလိုက်။ ဖြုန်းခနဲ လူအုပ်ကြားထဲတွင် လုံခြုံရေးရဲတွေပေါ်လာပြီး ဒိုင်လုပ်သူကို လိမ်လည်မှုနှင့် ဝင်ဖမ်းသည်။ အဲဒီမှာတင် လူတွေက ရုတ်ရုတ်သဲသဲဖြစ်ကာ ဥပဒဟိုထပြေးကြသည်။ လူအုပ်ကြားထဲညှပ်ပြီး သီဟ ဘယ်ပါလို့ ဘယ်ပါသွားမှန်းမသိ။ ဘုမသိ ဘမသိ လူကြီးတစ်ယောက်နှင့် လိုက်ပြေးရင်း ထိုစဉ်တုန်းက အမေဖြစ်သူနှင့် လူကွဲသွားခဲ့သည်။ ကံကောင်းထောက်မလို့ သီဟ အမေဖြစ်သူနှင့် ပြန်ဆုံတွေ့ချိန်တွင် သူ့အမေသည် မျက်ရည်လည်ရွှဲနှင့်။ အခုလဲ သူ့ရှေ့က အမျိုးသမီးက သားပျောက်လို့ ရတက်မအေးရှာနေသည်တဲ့။ သီဟ စိတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး အရက်ခွက်ကို ဘေးဖယ်လိုက်သည်။ ထိုင်ခုံဘေးတွင် ထောင်ထားသော ရိုင်ဖယ်ကို ကောက်ကိုက်လိုက်ပြီး ..

"ကောင်းပြီလေ .. အမေတစ်ယောက်ရဲ ့မေတ္တာကို စာနာပြီး ကျနော်ကူညီပါ့မယ် .."

"တကယ် .. ရှင် တကယ်ပြောတာလား .."

"ကျနော့်ပုံက နောက်နေတဲ့ပုံစံပေါက်နေလို့လား .. "

"ဟုတ် ... ကဲ့ .. ကျေးဇူးတင်လိုက်တာရှင် ..."

အမျိုးသမီး၏ ပုံစံက သီဟကူညီမည်ဆိုသည့်အတွက် တကယ်ကို ဝမ်းသာသည့်အသွင်ပေါက်နေသည်။ မျက်ရည်စတွေ ဝဲနေရာမှ ချက်ချင်းရပ်သွားပြီး သီဟရှေ့မှ ဦးဆောင်ကာ ဆိုင်ထဲမှထွက်သည်။ သူမကို ကူညီဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီးပြီမို့ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် မိတ်ဆက်မှဖြစ်မည်ဟု သီဟ တွေးသည်။ ဘေးချင်းယှဉ်ကာ လျှောက်နေရာမှ ..

"ရပါတယ် .. ကျနော့်နာမည်က သီဟ .. ခင်ဗျား နာမည်ကရော .."

သီဟနာမည်အကြားတွင် အမျိုးသမီး မျက်နှာက ပြုံးယောင်လေး သမ်းသွားပြီး သူ့ကို မျက်စလေးချီကာ ပြန်ဖြေသည်။

"ကျမနာမည်က မာယာဒေဝီပါ .. ဒါပေမယ့် ခေါ်ရလွယ်အောင် မာယာလို့ပဲ ခေါ်ပါရှင် ..."

အခန်း (၄) ...

"ကလေးတွေက အမြဲတမ်း မြို ့ပြင်ထွက်ဆော့တက်ကြတာလား .."

မြို့အနောက်ဘက်ရှိ တံခါးဝမှ ထွက်လာရင်း သီဟ ဘေးမှပါလာသူ မာယာဒေဝီကို မေးသည်။ သူမက ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် မြင်နေရသော တောအုပ်ကို လက်ညွှန်းနှင့် ညွန်ပြရင်းမှ ..

"ဟုတ်တယ် .. မာယာရဲ ့အိမ်က ခုနက ကျော်ခဲ့တဲ့ မြို ့တံခါးဝနားမှာလေ .. အဲဒါကြောင့် သူတို့က မြို ့ပြင် ထွက်ဆော့လေ့ရှိတယ် .. အဲဒီတောအုပ်ထဲမှာ ဂူတွေရှိတယ် .. မာယာစိတ်ပူတာက ဂူတစ်ခုထဲများ ရောက်နေသလားလို့လေ .. မနေ့က တူတူပုန်းတန်းဆော့ကြတယ်တဲ့ .."

"ကောင်းပြီလေ ... ရှာကြည့်တာပေါ့ .. "

သီဟ သူမနည်းတူ ကလေးအတွက် စိတ်ပူပြီး ရှေ့ကခပ်သုတ်သုတ်နှင့် လျှောက်သည်။ မာယာဒေဝီက သူနှင့် ထပ်ကြပ်မကွာ လိုက်ပါလာသည်။ တောအုပ်နှင့် နီးလာသည်နှင့်အမျှ မာယာဒေဝီက သူ့အနားသို့ တိုးလာပြီး ပုခုံးချင်းထိမိမတတ် နီးကပ်လာသည်။ သူမ၏ အပြုအမူက အနည်းငယ် ထူးဆန်းနေသည်ဟု ခံစားရပြီး သီဟ စောင်းငဲ့ကြည့်သည်။ မာယာဒေဝီသည် သူ့ပုခုံးတွင် လွယ်ထားသော ရိုင်ဖယ်သေနတ်ကို ငေးကြည့်နေရာမှ သီဟ ခေါင်းအလှည့်တွင် သူ့ကို ပြုံးပြသည်။

"သီဟက ဒီနယ်က မဟုတ်ဘူးနော် .."

"မဟုတ်ဘူး .. ကျနော်က တခြားတနေရာက လာတာ .."

"အော် ... ဒါနဲ့ .. သီဟ လက်နက်က အဆန်းပဲနော် .. သီဟတို့ဆီမှာ တိုက်ခိုက်ရေးသမားတိုင်းက ဒါမျိုးကိုင်တာလား .."

"အင်း ... ဆိုပါတော့ ... နေစမ်းပါဦး မာယာ... ခင်ဗျားက ဘာဖြစ်လို့ ဒါကို သိချင်နေရတာလဲ .."

"အို .. ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး ... ကျ .. ကျမတို့ elf တွေက စပ်စုတတ်လို့ပါ ..."

သီဟ စိတ်ထဲ မာယာဒေဝီနှင့် ပတ်သက်၍ တစ်မျိုးဖြစ်လာသည်။ နွယ်ငြိမ်းမြို ့အလွန်က တောအုပ်ထဲ ဝင်လာသည်နှင့်အမျှ မာယာဒေဝီ၏ ပုံစံက တည်းခိုခန်းမှာ တွေ့ခဲ့တုန်းကလို မဟုတ်။ သားပျောက်လို့ ပူဆွေးသောကဖြစ်နေသော အမေတစ်ယောက်နှင့်မတူပဲ ပျော်ပွဲစားထွက်ဖို့ ပြင်ဆင်နေသော မိန်းမတစ်ယောက်နှင့် တူနေသည်။

သီဟ စိမ်းစိုနေသော သစ်ပင်တွေကြားမှ ဖြာကြနေသော နေရောင်ခြည်ပျောက်တွေကို မော့ကြည့်သည်။ နေမင်းကြီးသည် အရှေ ့ဘက်ကောင်းကင်ထက်တွင် ထည်ထည်ဝါဝါနေရာ ယူထားနှင့်ပြီ ဖြစ်သည်။ အချိန် မနည်းတော့။ ၉နာရီနှင့် ၁ဝနာရီကြားလောက်တော့ ရှိပေမည်။ လင်းသဒ္ဒါတို့ ဘယ်လိုဖြစ်နေကြလဲ မသိ။ မာယာဒေဝီ၏ ပုံစံကလဲ တစ်မျိုးဖြစ်နေသည်။ သီဟ ပထမတော့ သူမကို ထားခဲ့ပြီး ပြန်သွားရင် ကောင်းမလား စဉ်းစားသေးသည်။ သို့သော် စိတ်ထဲတွင် ဒီလိုလုပ်ဖို့ကြတော့လဲ တောထဲထိတောင် ရောက်လာပြီးမှ ကောင်းပါ့မလားဟု ပြန်တွေးမိသည်။ အတွေးတွေနှင့်နစ်မျောနေသူ သီဟ ရုတ်တရက် သူ့ခေါင်းထဲတွင် ပုံရိပ်တစ်ခုက ဘွားခနဲပေါ်လာသည်။

ထိုပုံရိပ်ပေါ်လာပုံက ဆန်းကျယ်လှသည်။ အနီးစပ်ဆုံး ဥပမာပေးရလျှင် ကိုရီးယားဇာတ်လမ်းတွဲကြည့်နေတုန်း ကောင်းခန်းမှာ ကြေညာဝင်ထိုးသလိုနှင့်တူသည်။ စက္ကန့်ပိုင်းလောက်ပဲ ကြာသည့် ထိုမြင်ကွင်းတွင် သီဟ ကျောရိုးတလျှောက် စိမ့်ခနဲတောင်ဖြစ်သည်။ လမ်းလျှောက်နေရာမှ ရပ်သည်။ မဟုတ်သေးပါဘူးဆိုပြီး ခေါင်းကို ဆတ်၍ ခါလိုက်စဉ်တွင် နောက်ထပ် ပုံရိပ်တစ်ခုက ဖြတ်ခနဲပေါ်ပြန်သည်။ သွေး .. သွေးတွေ။ လူ .. လူသေတွေ။ အပျက်အစီးတွေ ကြားထဲမှာ သေနေကြသော လူတွေ။ သတ္တဝါတွေ။ စစ်သားတစ်ဦးမို့ ဆိုးရွားလှသော မြင်ကွင်းတွေကို သူမြင်ဖူးသည်။ သို့သော် ဒီလောက်ကြောက်စရာကောင်းသော မြင်ကွင်းမျိုးကို သီဟ မမြင်ဖူးချေ။ ကမာ္ဘပျက်သည်ဆိုတာ သူ့အတွေးထဲက မြင်ကွင်းမျိုးကို ပြောတာ ဖြစ်ရမည်။ သီဟ ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

"သီဟ .. ဘာဖြစ်လို့လဲ .."

"ကျ .. ကျနော် .. တစ်ခုခု မြင်လိုက်သလိုပဲ .."

"မာယာကတော့ ဘာမှ မမြင်ဘူး .."

"အင်း .. ထားလိုက်တော့ ... ဒါနဲ့ ဂူတွေက ဘယ်ဘက်မှာ ရှိတာလဲ .."

"ရှေ ့နားဆိုရောက်ပြီ .. သိပ်မဝေးတော့ဘူး .."

တကယ်လဲ မဝေးပါ။ နောက်ထပ် ငါးမိနစ်ခန့်လျှောက်ပြီးသောအခါ ဂူဝတစ်ခုကို သူတို့နှစ်ယောက် လှမ်းမြင်ရသည်။  ဂူက လူတစ်ယောက်ယောက် ကောင်းကောင်း ဝင်လို့ရနိုင်အောင် ကျယ်ဝန်းသည်။ အဝတွင်မူ ချုံနွယ်၊ ပိတ်ပေါင်းအနည်းငယ်ရှိသည်။ သို့သော် သိပ်ပြီးထူထူထဲထဲမဟုတ်လို့ ဝင်မည်ဆိုက လက်ဖြင့်တွန်းဖယ်ပြီးတော့ပင် ဝင်သွားနိုင်သည်။ သီဟ ဂူရှေ ့ကမြေပြင်ကို ဒူးထောက်၍ ကြည့်သည်။ မြေကအပျော့မဟုတ်ပဲ အမာဖြစ်နေသဖြင့် ခြေရာလက်ရာ ဘယ်ဆိုဘာမှ မတွေ့ရ။ မတတ်နိုင်။ သူအထဲကို ဝင်ကြည့်ရပေတော့မည်။ အပြင်ဘက်တွင် လင်းလင်းခြင်းခြင်းရှိသော်လဲ ဂူထဲမှာတော့ မှောင်လွန်းအားကြီးသည်။ သီဟ ရိုင်ဖယ်ကို ပုခုံးထက်မှဖြုတ်ပြီး PEQ box မှ Flashlight ကိုဖွင့်သည်။ စူးခနဲ လင်းသွားသည့် အလင်းရောင်တွင် သူ့ရိုင်ဖယ်ကို မာယာက အံ့ဩတကြီး လှမ်းကြည့်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။

"မာယာ ဒီမှာပဲစောင့် .. ကျနော် အထဲဝင်ကြည့်လိုက်မယ် .. တကယ်လို့ တစ်နာရီလောက်ကြာလို့ ကျနော်ပြန်ထွက်မလာရင် မာယာကျနော့်ကို တွေ့တဲ့ တည်းခိုခန်းမှာ လင်းသဒ္ဒါဆိုတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရှိတယ် .. သူ့ကို အကြောင်းကြားပေး ..."

"ဟုတ်ကဲ့ .. မာယာ အကြောင်းကြားပေးပါ့မယ် ရှင် .."

မာယာဆီမှ ကတိပေးစကားရသည်နှင့် သူမကို ကျောပေးပြီး သီဟ ဂူပေါက်ဝဆီသို့ လျှောက်သွားသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် မာယာဒေဝီ နှုတ်ခမ်းထောင့်ကို လှလှပပကွေးကာ ပြုံးလိုက်သည်ကို မတွေ့လိုက်ရ။ သူမက လင်းသဒ္ဒါကို သွားခေါ်ပေးရမှာတဲ့လား။ ဝေးပါသေးရဲ ့။ သီဟကို အပြတ်ရှင်းပြီးလျှင် သူမ ပထမဆုံးလုပ်မည့်အလုပ်က ယမရာဇာဆီသို့ ပြန်ဖို့ပင်။ သီဟအတွက် စိတ်မကောင်းပေမယ့် မာယာဒေဝီတွင် ကြင်နာသနားတတ်သည့် အသည်းနှလုံးမရှိပေ။ မာယာဒေဝီ မလှုပ်မရှားပဲ မိနစ်ပိုင်းမျှ ဂူပေါက်ဝတွင် မတ်တပ်ရပ်နေသည်။ ထို့နောက်တွင်မူ သူမကိုယ်တိုင် နောက်မှ တစ်လှမ်းချင်း လိုက်ဝင်သွားလေသည်။

******************************************

လင်းသဒ္ဒါ၊ ကလျာဏီနှင့် စီစီဟန်တို့ သုံးယောက် အခုအချိန်ထိ ကလျာဏီ၏ အခန်းထဲမှာ ရှိနေသေးသည်။ သီဟ ထွက်သွားသည်မှာ ဆယ်မိနစ်ခန့်ရှိတော့မည်။ သူမတို့ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး စကားမပြောဖြစ်သေး။ စကားသာ မပြောဖြစ်သည်။ အကြည့်တွေကမူ ရန်လိုသောအသွင် ဆောင်နေကြသည်။ အခန်းတစ်ခုလုံး၏ လေထဲထုတွင် တင်းမာခက်ထန်မှုက ပြည့်နှက်နေပြီး၊ ဘယ်လောက်တောင်မှ ဆိုးသလိုဆိုလျှင် ဓါးဖြင့်ဖြတ်လို့ရလောက်အောင်ကို ထူထဲလှသည်ဟု တင်စား ပြောလျှင် ရနိုင်သည်။ စကားမပြောပဲ ဒီအတိုင်းဆက်နေလျှင် မဖြစ်တော့ပြီဆိုတာ ကလျာဏီက အရင်ဆုံး သတိရသည်။

"နေစမ်းပါဦး .. လင်းသဒ္ဒါ .. သီဟ ပြောသွားတဲ့ မင်းအသည်းကိုခွဲဖို့ မရည်ရွယ်ခဲ့ပါဘူးဆိုတာ ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ ..."

အခန်းထောင့်တွင် ရပ်နေသော စီစီဟန်ကို စူးစူးရဲရဲ ကြည့်နေရာမှ လင်းသဒ္ဒါ ကလျာဏီ ဘက်သို့ လှည့်ကြည့်သည်။ သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို ချရင်း ..

"ဒါက သူနဲ့ သဒ္ဒါ ကြားက ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ကိစ္စပါ .."

"ဒီမှာလင်းသဒ္ဒါ ... နင့်ရဲ ့ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ဆိုပေမယ့် .. အခုတော့ အဲဒါက တို့တွေနဲ့ လာပတ်သက်နေပြီ .. နင် ရှင်းရှင်းပြောရင် ကောင်းမယ် .."

"ကောင်းပြီ ... ကျမပြောမယ် ... သီဟနဲ့ ကျမ စတွေ့ခဲ့တဲ့ညက ကျမတို့နှစ်ယောက် အတူအိပ်ခဲ့ကြတယ် .. ဟင့်အင်း .. မဟုတ်သေးဘူး ... ချစ်ခဲ့ကြတယ်လို့ပြောမှ ပိုမှန်မယ် .. ဟုတ်တယ် ကျမနဲ့သူ ချစ်သွားခဲ့ကြတယ် .. မြင်မြင်ချင်း ချစ်မိသွားတယ်လို့ပဲ ပြောရမယ် .."

"ဒါဆို .. နင်တို့နှစ်ယောက်က ဘာဖြစ်လို့ ကွဲသွားရတာလဲ ... သီဟ နဲ့ တို့နဲ့ ဆက်စ်လုပ်ဖြစ်တုန်းက သူဘာမှ မပြောပါလား .."

လင်းသဒ္ဒါ စိတ်ရှုပ်ထွေးဟန်ဖြင့် ခေါင်းကိုမော့၍ အခန်းမျက်နှာကျက်ကိုကြည့်သည်။ ခနနေမှ ..

"ကျမ ဘဝတလျှောက်လုံးမှာ ငယ်ငယ်ကတည်းကနေ အခုအချိန်ထိ သမန်းဝံပုလွေစစ်စစ်တစ်ယောက်လို အသိအမှတ်ပြုမှုကို ဘယ်တုန်းကမှ မရခဲ့ဘူး .. ဝံပုလွေခေါင်းဆောင်ရဲ ့သမီးသာ ဆိုတယ် ကျမကို အရာမသွင်းခဲ့ကြဘူး .. ကျမ မကျေနပ်ဘူး .. သမန်းဝံပုလွေတစ်ပိုင်းဖြစ်တာနဲ့တင် ကျမက ဝံပုလွေတွေကို ခေါင်းဆောင်လို့မရတော့ဘူးလား .. ကျမ တစ်နေ့မှာ ဝံပုလွေခေါင်းဆောင်ဖြစ်ကိုဖြစ်ရမယ် .. ဒါပေမယ့် အဲဒီလိုဖြစ်ဖို့အတွက်ဆိုရင် သီဟကို ကျမရဲ ့လက်တွဲဖော်အဖြစ် ရွေးချယ်လို့ရမှာ မဟုတ်ဘူး .."

"ဒါဆို .. နင်က ဘာဖြစ်လို့ ငါနဲ့သူနဲ့ အိပ်တာကို စိတ်ဆိုးရတာလဲ ... သီဟက နင့်ချစ်သူမှ မဟုတ်တော့တာ .."

"စီစီ .. နင် အသာနေစမ်း ..."

ရုတ်ချည်းဝင်ပါလာသည့် စီစီဟန်ကို ကလျာဏီက လှမ်းဟန့်သည်။ သို့သော် သူမကိုယ်တိုင်ကလဲ လင်းသဒ္ဒါကို ဆက်မေးမိသည်။

"ပြောစမ်းပါဦး လင်းသဒ္ဒါ .. နင်နဲ့ သူက မပတ်သက်တော့ဘူးဆိုရင် ဘာဖြစ်လို့ သီဟကိစ္စတွေမှာ နင်က ဝင်ပါနေရသေးတာလဲ .. သူ့ဆုံးဖြတ်ချက်နဲ့သူရှိပါစေလား .."

"ရှိပါတယ် .. တခြား သူဘာဆုံးဖြတ်ဆုံးဖြတ် ကျမ မပြောဘူး .. ဒါပေမယ့် တွေ့သမျှယောက်ျားတိုင်းကို ပေါင်ဖြဲခံတဲ့ မိန်းမမျိုးနဲ့ အိပ်နေတဲ့ အဆင့်ထိတော့ ကျမ သည်းငြီးမခံနိုင်ဘူးးးးးး .."

"ဟေ့.. နင့်စကားတွေက တော်တော်လွန်လာပြီနော် .. နင့်ဖာသာနင် အသုံးမကျလို့သာ မိန်းမတစ်ယောက်ကို ကောင်းကောင်းကြီး ပြီးအောင်လုပ်ပေးတတ်တဲ့ ဒီလိုယောက်ျားမျိုးကို လက်လွှတ်တာ .. ငါက ဘာဖြစ်လို့ လက်လွှတ်ရမှာလဲ .. စီစီတို့ကတော့ ဝဲလ်ကမ်းပဲ .. တကယ်ဆို နင်နဲ့ သီဟ တန်တောင် မတန်ဘူး .."

"ကောင်မ .. နင်ဘာပြောတယ် .."

"နင် နားမကန်းဘူးဆိုရင် .. ငါဘာပြောလဲ ကြားမှာပါ .."

အခြေအနေက ဘယ်လိုမှ ထိန်းမရတော့။ လင်းသဒ္ဒါ ကုတင်ပေါ်မှ ဝုန်းခနဲ ထပြီး စီစီဟန်ဆီပြေးခုန်အုပ်သည်။ သို့ပေမယ့် စီစီဟန်ကလဲ သတိလစ်သူမဟုတ်။ လင်းသဒ္ဒါကို ရင်ဆိုင်ဖို့ အသင့်ဖြစ်နေသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ...။

ကလျာဏီသည် အခန်းတစ်ခုလုံး ဖြောင်းဆန်အောင် သတ်ပုတ်နေကြသော မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကိုကြည့်ပြီး စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်ကာနေသည်။ သူမ လင်းသဒ္ဒါဘက်မှ ဝင်မပါချင်သလို၊ စီစီဟန်ဘက်ကလဲ ဝင်မကူညီချင်။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ထိုမိန်းမနှစ်ယောက်စလုံး သေသွားတာကမှ အေးဦးမည်။ ကလျာဏီ ခေါင်းကိုခါယမ်းသည်။ မဖြစ်သေး။ သူမတို့၏ အဓိက ဦးတည်ချက်ကဘာလဲ။ ယမရာဇာကို နှိမ်နင်းဖို့တွင် သူတို့တွေအားလုံး စုစည်းဖို့ လိုအပ်သည်။ အချင်းချင်းစိတ်ဝမ်းကွဲပြီး မညီညွတ်ကြလျှင် ယမရာဇာကို ရင်ဆိုင်ဖို့နေနေသာသာ၊ သူ့နောက်လိုက်တွေကိုတောင် ဖယ်ရှားနိုင်ပါ့မလား။ သူမတို့၏ mission သည် စလုံးရေတောင် မစရသေး၊ ပြိုကွဲရပေတော့မည်။

"တော်ကြစမ်း .. နင်တို့နှစ်ယောက် အခုရပ် !!!!!!!!!!! .."

အသံကုန် ကျုံးအော်လိုက်သည့် ကလျာဏီ အသံကြောင့် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ဖက်တွယ်ထားကြသော လင်းသဒ္ဒါနှင့် စီစီဟန် သူမကို လှည့်ကြည့်ကြသည်။

"ငါတို့ အခုခရီးထွက်လာတာ ဘာအတွက်ဆိုတာ လင်းသဒ္ဒါ နင်မေ့နေပြီလား .."

ကလျာဏီ စကားက ဒေါသနောက်ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်မိသည့် လင်းသဒ္ဒါကို လမ်းမှန်ပေါ်သို့ ပြန်ရောက်အောင် တွန်းပို့သည်။ စီစီဟန် လည်မျိုကို ညှစ်ထားသော သူမလက်အားကို လျှော့ချသည်။ စီစီဟန်ကိုယ်တိုင်လဲ လင်းသဒ္ဒါနည်းတူ သူမလက်ကို ဖယ်ပေးသည်။ မိန်းကလေးနှစ်ဦး၏ ဖြူဝင်းနေသော လည်တိုင်တွင်ကား လက်ကိုယ်စီ၏ ညှစ်အားကြောင့် အနီကွက်ကြီး ကိုယ်စီနှင့်။

လင်းသဒ္ဒါ စီစီဟန်ကို တွန်းထုတ်လိုက်သည်။ အမှုမှတ်အမှတ်မဲ့မို့ စီစီဟန်ကိုယ်က ယိုင်သွားစဉ်တွင် သူမကို ဖြတ်၍ အပေါက်ဝက ထွက်သွားသည်။ သီဟ ပြောခဲ့သည်မှာ မှန်သည်။ သူမကိုယ်တိုင် ခေါင်းဆေးဖို့လိုအပ်နေသည်။ သူမခြေလှမ်းတွေ၏ ဦးတည်ရာက စားသောက်ခန်း၏ အရက်ရောင်းကောင်တာသို့ ...။

လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားသော ကျောက်စနှင့် ဂူ၏ နံရံတွင် မြားပုံသဏ္ဍာန်ကို သီဟ ခက်ခက်ခဲခဲ ခြစ်ယူလိုက်သည်။ ဂူထဲကို ရောက်နေသည်မှာ အချိန်အားဖြင့် တွက်ကြည့်လျှင် နာရီဝက်လောက် ရှိတော့မည်။ အခုထက်ထိ မာယာ၏ ကလေးကို သူရှာလို့ မတွေ့သေး။ ရိုင်ဖယ်သေနတ်ရှိ ဖလက်ရှ်လိုက်အထိုးတွင် ပျံသန်းထွက်သွားသော လင်းနို့အုပ်တစ်ခုသာ ကြုံခဲ့ရသည်။ တစ်စုံတစ်ခုတော့ မှားယွင်းနေပြီဆိုတာ သီဟ သံသယဖြစ်မိသည်။ သို့သော် ဘာကြောင့်မှန်း မသိ။ သူနောက်ပြန်လှည့်ဖို့ မတွေးမိ။ သူ့ခြေလှမ်းတွေက တစတစ နက်ရှိုင်းလာသော ဂူအတွင်းပိုင်းသို့သာ တိုးဝင်နေမိသည်။

လင်းသဒ္ဒါသာ ပါလာခဲ့လျှင် အကောင်းသားဟု သီဟ အတွေးရောက်သည်။ ဒါဆိုလျှင် ရှုပ်ထွေးပွေလီနေသော ဤဂူကိုရှာရာတာ ပို၍ ခရီးရောက်ပေမည်။ သို့သော် နောက်ဆက်တွဲ တွေးမိသော အတွေးကြောင့် ထိုအတွေးကို သူခေါင်းထဲက မောင်းထုတ်လိုက်ရသည်။ သူမသာ သူ့ကို နောက်ထပ် မိန်းမချောတစ်ယောက်ဖြစ်သော မာယာဒေဝီနှင့် အတူတွေ့လျှင် ဘယ်လို ပြုမူမည် မသိ။ သူ့အပြုအမူအတွက် ခွင့်လွှတ်မှာလား၊ ဒါမှမဟုတ် စီစီကို တွေ့တုန်းကလို မာယာကို ကမူးထူးရှိုးနှင့် ရန်ပြုမှာလားဆိုတာ သီဟ မတွေးတတ်ပါ။ သီဟ အတွေးက ထိုမှတဆင့် မနက်ခင်းတုန်းက ငြင်းခုန်ခဲ့ရသော အကြောင်းဆီ ပြန်ပြောင်းရောက်သည်။ သူဘယ်သူနဲ့ အိပ်အိပ် လင်းသဒ္ဒါက ဘာဖြစ်လို့ အရေးလုပ်နေရတာလဲ။ သူ့အပေါ်တွင် သူမ မေတ္တာရှိနေဆဲလား။ မနေ့ညတုန်းက လင်းသဒ္ဒါအခန်းထဲတွင် ရှိစဉ်အခါက သူ့လက်ကိုဆွဲလိုက်သော လင်းသဒ္ဒါ၏ အပြုအမူကို မျက်စိထဲပြေးမြင်သည်။ ထိုမျက်ဝန်းတွေက သူ့ကို တစ်ခုခုပြောနေသလို ခံစားရသည်။ မဖြစ်သေး။ မာယာ၏ သားလေးကို ရှာပြီးလျှင် လင်းသဒ္ဒါဆီ ပြန်ရမည်။ သူမဆီမှ သဲသဲကွဲကွဲ အဖြေတစ်ခုကြားအောင်တော့ တောင်းဆိုရမည်။ တကယ်ဆို သူ့ရင်ထဲတွင် လင်းသဒ္ဒါသည် အနက်ရှိုင်းဆုံးနေရာ၌ ရှိနေခဲ့သည်ဆိုတာကို သီဟသာလျှင် အသိဆုံးဖြစ်ပါသည်။

သီဟနောက်ထပ် ရှာဖွေစရာမလိုတော့ပါ။ ခြေလှမ်းငါးဆယ်ခန့် လှမ်းပြီးချိန်တွင် ကျောက်သားနံရံတစ်ခုက ပိတ်ဆို့ကာ ရှိနေသည်။ ဂူ၏ အဆုံးသို့ သူရောက်နေပြီ။ စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ပြန်လှည့်မည်ပြုခိုက် မျက်ဝန်းထောင့်တွင် တစ်ခုခုမြင်လိုက်သလို ဖြစ်သည်။ သီဟ ရိုင်ဖယ်ကိုလှည့်၍ မီးရောင်ဖြင့် ထိုးကြည့်သည်။ အပေါက်ဝတစ်ခု။ သူ့ညာဘက်ခြမ်းရှိ ကျောက်သားနံရံ၏ အောက်ခြေတွင် သတ္တဝါတစ်ကောင် တွားသွား၍ ရနိုင်သော အပေါက်တစ်ခုရှိနေသည်။ သီဟ ရှေ့ကိုတိုးလိုက်ရင်း ဒူးထောက်ထိုင်ချကာ သေချာကြည့်သည်။ သူ့အထင်မမှားပါ။ ထိုအပေါက်ဝနားရှိ မြေပြင်သည် တစ်စုံတစ်ခုနှင့် ပွတ်တိုက်ထားသလို ပြောင်လက်နေသည်။ ဒူးထောက်ထိုင်နေရာမှ ပြန်ထပြီး အပေါက်ဝ အပေါ်ဘက်ရှိ ဂူနံရံတွင် မြားပုံသဏ္ဍာန်တစ်ခုကို အောက်ဘက်သို့ စိုက်ကာ ဆွဲသည်။ အကြောင်းတစ်စုံတစ်ရာကြောင့် လင်းသဒ္ဒါတို့ လိုက်လာခဲ့သော် ရှာရလွယ်အောင်ပင်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ဂူကြမ်းပြင်တွင် ဝမ်းလျားမှောက်ကာ အထဲသို့ တိုးဝင်လိုက်သည်။

"ဟုတ်ပြီ .. လာ .. လာခဲ့ .."

သီဟ ခေါင်းထဲမှ အသံတစ်ခုပေါ်လာသည်။

မဟုတ်တော့။ သီဟ ရှေ့ဆက်မတိုးပဲ နောက်ပြန်လှည့်ဖို့ ကြိုးစားသည်။ သို့သော် ထူးဆန်းစွာ သူ့စိတ်ကိုသူမပိုင်။ သူ့ကိုယ်ခန္ဓာသည် ရှေ ့သို့တိုးသွားမြဲတိုးသွားနေသည်။ သူ့စိတ်နှင့်ကိုယ်အား မမြင်ရသော စွမ်းအားတစ်ခုက ထိန်းချုပ်ထားသလို ခံစားရသည်။ ယောက်ျား၊ မိန်းမဟူ၍ ခွဲခြားလို့မရသော အသံက သူ့ခေါင်းထဲတွင် တရံမပြတ်ပေါ်လာပြီး ရှေ့ဆက်သွားဖို့ကိုပဲ ဖိအားပေးနေသည်။ သီဟ အပေါက်ဝ၏ တခြားဘက်သို့ရောက်လာသည်။

ကျောက်နံရံ၏ တခြားဘက်ရှိ မြင်ကွင်းက သီဟကို အံ့အားသင့်စေသည်။ ဝင်လာခဲ့သည့်ဘက်ခြမ်းရှိ လူသူအရောက်ပေါက်မရှိသောပုံနှင့်တခြားစီ။ ချောမွေ့ပြောင်လက်နေသာ ကျောက်နံရံများတွင် ဆီမီးတိုင်များက စီစီရီရီရှိနေသည်။ ထိုမီးတိုင်များ၏ အလင်းရောင်ကြောင့် သူရောက်နေသောအခန်း၏ အသွင်အပြင်သည် လိမ္မော်ရောင်တောက်နေသည်။ ဖိတ်ဖိတ်တောက်လက်နေသော ကျောက်သားခန်းမ၏ အလယ်တွင် ကြီးမားကျယ်ပြန့်သော ရွှေရောင်အိပ်ယာကြီးတစ်ခုရှိသည်။ ထိုအိပ်ယာပေါ်တွင် ရှိနေသူက အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ..

"ဟင် .. ခင်ဗျား .. ခင်ဗျား .."

"ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်တောင် ကြာနေရတာလဲ သီဟရယ် ..ဟင်း .. ဟင်း .."

"နေ .. စမ်းပါဦး .. ခင်ဗျား က ဘယ်ကဝင်လာတာလဲ .."

မာယာဒေဝီသည် အိပ်ယာပေါ်တွင် တစောင်းလေးလှဲနေရာမှ ကနွဲ့ကလျနှင့်ထသည်။ သူမလက်တစ်ဖက် လှုပ်ရှားသွားသည်တွင် ကိုယ်ပေါ်တွင်ခြုံထားသော ဝတ်ရုံစက လွှားခနဲ ခြေရင်းတွင် ပုံကျသည်။ သီဟ မျက်လုံးပြူးသွားရသည်။ အစောပိုင်း သူတို့နှစ်ယောက်အတူရှိနေခဲ့စဉ်တုန်းက ဝတ်ရုံလွှာကြီးကွယ်နေသဖြင့် မာယာဒေဝီ၏ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်မမြင်ခဲ့ရ။ ဒါတောင် မျက်နှာလေးကိုကြည့်ပြီး ဒီအမျိုးသမီး လူမကနတ်တမျှ လှနေပြီဟု ထင်ထားခဲ့သည်။ အခု တကိုယ်လုံးတွင် အဝတ်အစားဆိုလို့ အတွင်းခံသာသာလေးသာရှိသည့်အချိန်တွင် မာယာဒေဝီ၏ အလှက စာဖွဲ့လို့တောင် မရနိုင်။ သဲနာရီလိုမျိုး အချိုးကျလှသည့် သူမကိုယ်လုံးကို ဘိုလိုသာဆိုရလျှင် "Maginificent" လို့ပင် ပြောရပေမည်။ ရင်သပ်ရှုမောဖွယ် သူမအလှတွင် တိမ်းမူးသွားသည့် သီဟ မာယာဒေဝီနောက်ဘက်မှ ဘွားခနဲ ပေါ်ထွက်လာသော တောင်ပံအနက်တစ်စုံကြောင့် ထပ်မံ၍ အံ့အားသင့်ရပြန်သည်။ elf တွေတင် တောင်ပံရှိသည်ဟု သူ မကြားဖူးခဲ့ ...။

"ခင် .. ခင်ဗျား ဘယ်သူလဲ .."

"မာယာက အရင်တုန်းကတော့ elf ပေါ့ .. ဒါပေမယ့် အခုတော့ succubus ဖြစ်နေပြီ .."

"အဲဒါက ဘာလဲ .."

"သီဟကို အပျော်ရွှင်ဆုံး၊ အကောင်းဆုံး အရသာတွေပေးနိုင်မယ့်သူလို့ သဘောထားလိုက် .."

မာယာဒေဝီသည် သွယ်လျသည့် လက်ချောင်းလေးတွေနှင့် သူမ၏ဆံနွယ်လေးတွေကို ခွေကာ ကစားနေရင်းမှ အဖြေပေးသည်။ သူမ၏ အပြုအမူတိုင်းက ညို ့ငင်အားအပြည့်နှင့်ဖြစ်သည်။ ရိုင်ဖယ်ပြောင်းဝကို သူမဆီသို့ တန်းတန်းမတ်မတ်ချိန်ရင်း သီဟ ရှေ့တိုးသည်။ သို့သော် ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းမသိ၊ သေနတ်ကိုင်ထားသည့် လက်က တဆတ်ဆတ်နှင့် တုန်ခါနေသည်။ မောင်းခလုတ်ကိုဆွဲဖို့ သူဘယ်လောက်ပဲ ကြိုးစားကြိုးစား၊ မမြင်ရသော စွမ်းအားတစ်ခု၏ ထိန်းချုပ်မှုအောက် ရောက်နေသလို ခံစားရပြီး သေနတ်မောင်းကို မဆွဲဖြစ်။ မာယာဒေဝီက သူမမျက်နှာရှေ့ရောက်လာသော သေနတ်ပြောင်းကို လက်ဖြင့် အသာဘေးသို့ ဖယ်ထုတ်လိုက်သည်။

"ပျော်ရွှင်ဖို့ ကောင်းတဲ့အချိန်မှာ ဘာဖြစ်လို့ အာဃါတတွေမွေးနေရာမှာလဲ .. ဒါကြီးကို ဘေးချထားလိုက်နော် .. သီဟ .."

မာယာဒေဝီ၏ စကားသံက မိခင်တစ်ယောက် ဆိုးမိုက်သော သားငယ်ကို ချော့မော့နေသည်နှင့်တူသည်။ သီဟ မျက်လုံးတွေက ရီဝေလာပြီး ရိုင်ဖယ်သေနတ်ပြောင်းက အလိုလိုအောက်စိုက်ကျသည်။ မာယာဒေဝီက သီဟနှင့်လူချင်းထိမတတ် တိုးကပ်လာပြီး သူ့ဆံပင်တွေကို အသာကိုင်တွယ်သည်။ သူမနှင့် စတွေ့စဉ်က ရှုရှိုက်မိခဲ့သော သင်းပျံ့ထုံရီသော ရနံ့က သူ့အနား၌ ရစ်ဝိုင်းလာသည်။ အခုတစ်ခါတွင်မူ ထိုရနံ့၏ ဆွဲဆောင်အားက ပို၍ ပြင်းထန်သည်။ သီဟ ကိုယ်တွင်းမှ သွေးလည်ပတ်မှုက တစတစမြန်သထက်မြန်လာသည်။ အိုး .. ရှစ်။ မာယာဒေဝီ၏ ဆွဲဆောင်အားကို သူ မတွန်းလှန်နိုင်။ စိတ်ထဲတွင် သူမနှင့်အားရပါးရ ချစ်ချင်လာသည်။ ယမရာဇာကို နှိမ်နင်းဖို့ကို သီဟ ဂရုမစိုက်တော့။ ယုတ်စွအဆုံး စိတ်ထဲတွင် အမြဲရှိနေသူ လင်းသဒ္ဒါကိုပင် သတိမရတော့။ သီဟ လက်တွေက မာယာဒေဝီ၏ ကိုယ်ကို ဆွဲ၍ ပွေ့ပိုက်သည်။

သူ့ခေါင်းက ဆံပင်တွေကိုဖွနေသူ မာယာဒေဝီက ခေါင်းကိုတင်းတင်းဖိပြီး သူမဆီသို့ဆွဲယူသည်။ မျက်နှာချင်းနီးကပ်သွားပြီးနောက် နှစ်ဦးသား နှုတ်ခမ်းချင်း ထိကပ်သည်။ ချိုမြလှသည့် အနမ်း၏ အရသာတွင် သီဟ သူမနှုတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရလိုက်နမ်းသည်။ ရင်ခွင်ထဲရောက်နေသော မာယာကိုယ့်လေးအား ပွေ့ဖက်ထားသော သူ့လက်တွေကိုလဲ ငြိမ်ငြိမ်မထားနိုင်တော့ပေ။ အနက်ရောင်တောင်ပံနှင့် ကျောပြင်ထိစပ်ရာ နေရာကို လက်တစ်ဖက်က မိမိရဖိကိုင်ထားပြီး ကျန်တစ်ဖက်ကတော့ သူမ၏ တင်ပါးဖြိုးဖြိုးကို အုပ်ကိုင်သည်။ မာယာဒေဝီ ကျေနပ်စွာဖြင့် ညည်းညူပြီး အားကျမခံ သူမကလဲ သီဟကို တင်းတင်းပြန်ဆွဲဖက်သည်။ အချိန်တော်တော်ကြာ ထိုကဲ့သို့ ပွေ ့ဖက်နမ်းရှုံ ့နေကြပြီးမှ မာယာဒေဝီက နမ်းနေမှုကို ရပ်သည်။ သီဟ၏ ခေါင်းကို ရွှေရင်ဖြိုးဖြိုးတစ်ဖက်ပေါ် မှေးကာတင်လိုက်ပြီး သားငယ်ကိုချော့သိပ်သည့်အမေနှယ် ဆံပင်တွေကို ရွရွလေးပွတ်ပေးနေသည်။

"သီဟ ... ဘာမှ စိတ်ညစ်မနေနဲ့တော့နော် .. သောကတွေ မေ့သွားအောင် မာယာ သီဟကို ကူညီမယ် ... သီဟတခါမှ မရောက်ဖူးတဲ့ နယ်မြေသစ်တစ်ခုကို မာယာခေါ်သွားမယ် ... လိုက်ခဲ့နော် .."

မာယာဒေဝီက လူချင်းခွာလိုက်ပြီး သီဟကို ကြည့်သည်။ သီဟ၏ မျက်လုံးတွေသည် အသိဉာဏ်ရှိသည့် လူသားတစ်ယောက်အသွင် မဟုတ်တော့ပဲ ဆေးမိနေသော လူတစ်ယောက်လို ဖြစ်နေသည်။ မာယာဒေဝီက လက်ကမ်းပေးလိုက်သည်တွင် သူမလက်ကို သူဆွဲယူသည်။ ထို့နောက်တွင် သူတို့နှစ်ဦး လက်ချင်းတွဲ၍ လျှောက်လာကြသည်။ ခမ်းနားလှသော ရွှေရောင်အိပ်ယာက သူတို့ကို ဖိတ်ခေါ်နေသည့်အလား ....

*****************************************

ကလျာဏီသည် တစ်ယောက်ထဲ အရက်ထိုင်သောက်နေသော လင်းသဒ္ဒါဆီသို့ ဖြေးညင်းစွာ လျှောက်လာသည်။ လင်းသဒ္ဒါက သူမကို မော့၍တောင်မကြည့်။ စားပွဲပေါ်ရှိ သစ်သားခွက်ထဲမှ အမြုပ်ထနေသော တယ်ကီလာကို အဓိပ္ပါယ်မဲ့စွာ စိုက်ကြည့်နေသည်။

"ခေါင်းကြည်သွားပြီလား .. လင်းသဒ္ဒါ .."

"မကလျာ .. ရှင်ကရော သီဟကို ချစ်နေတာလား .."

ကလျာဏီ၏ အမေးကို လင်းသဒ္ဒါက အမေးနှင့်ပင်တုံ့ပြန်သည်။ သက်ပြင်းမောတစ်ချက်ကို ပင့်ရှိုက်ကာချရင်း ကလျာဏီ သူမနားမှာ ဝင်ထိုင်သည်။ စားပွဲပေါ်တင်ထားသော လင်းသဒ္ဒါလက်တစ်ဖက်ကို အသာဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ..

"မမ မငြင်းဆန်ပဲ ဝန်ခံရရင် ... ဘဝမှာ ကြုံခဲ့ဖူးတဲ့ ယောက်ျားလေးတွေထက် ပိုချစ်တယ်လို့ ပြောလို့ရမယ် လင်းသဒ္ဒါ .."

အံ့အားသင့်ဖွယ်ရာပင်။ လင်းသဒ္ဒါသည် ဒီစကားကို ကြားပေမယ့် ကလျာဏီကို ရန်လိုသည့်စကား တစ်ခွန်းမှ မဆိုပဲ မျက်လုံးအကြောင်သားလေးနှင့် ငေးကြည့်နေသည်။ ကလျာဏီ သူမအကြည့်ကို နားလည်သလို ခံစားရသည်။ စားပွဲပေါ်ရှိ လင်းသဒ္ဒါ လက်ဖဝါးတစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကာဖျစ်ညှစ်လိုက်ရင်းမှ ..

"ဒါပေမယ့် မမ ဝန်ခံပါတယ် .. မမ အတ္တကြီးခဲ့တယ် .. သဒ္ဒါရဲ ့အမှားကို အသုံးချပြီး သီဟကို ပိုင်ဆိုင်ဖို့ ကြိုးစားခဲ့တယ် .. ပြန်တွေးကြည့်ရင် မမ မတရားဘူး .. သီဟ လိုချင်တာ မမမဟုတ်ဘူးလို့ သိနေတဲ့တိုင် မမ သူ့ကို မစွန့်လွှတ်နိုင်ခဲ့ဘူး .."

လင်းသဒ္ဒါ မျက်လုံးတွေက မှုန်ရီနေရာမှ ဝင်းလက်လာသည်။

"မက ..လျာ .. မမ ဘာတွေပြောနေတာလဲ .."

"အင်း .. ပြောရရင် မမနဲ့သီဟ ချစ်ခဲ့ကြတယ်ဆိုပေမယ့် အဲဒါက မမ အခွင့်အရေးပေးလိုက်တာကြောင့် .. မမ ရှက်ရှက်နဲ့ဝန်ခံရရင် သူ့ကို ဖြားယောင်းခဲ့လို့ .. မနေ့ညကလဲ တကယ်ဆို မမကပဲ စခဲ့တာ .. သီဟက မမစလို့ပါခဲ့ရပေမယ့် တကယ်တမ်းကျတော့ သူ့စိတ်က တခြားရောက်နေတာ မမ အသိသားပဲ .. သူ့နှလုံးသားက မမ ဘယ်လိုပဲ သိမ်းသွင်းသိမ်းသွင်း သဒ္ဒါဆီမှာပဲရှိတယ်ဆိုတာ မမ သဘောပေါက်ပါပြီကွယ် ... မမ နောက်ဆုတ်ပေးမယ် ...ဒီတော့ သဒ္ဒါသာ သီဟကိုချစ်နေသေးတယ်ဆိုရင် သူ့ကို စွန့်လွှတ်ဖို့ မစဉ်းစားနဲ့ ... သွား .. သီဟဆီသွားပြီး ဝန်ခံလိုက် .. မမကို ထည့်မတွက်နဲ့ .. စီစီကိုလဲ ခေါင်းထဲထည့်မနေနဲ့ .. သီဟ စိတ်ထဲမှာ စီစီမရှိဘူးဆိုတာ သဒ္ဒါအသိဆုံးမှတ်လား ..."

"တကယ် .. တကယ်ပြောနေတာလား မကလျာ ..."

ကလျာဏီက ပြုံးကာ ခေါင်းညိတ်ပြစဉ်တွင် လင်းသဒ္ဒါသည် အားရဝမ်းသာစွာ သူမကို ပြေးဖက်သည်။ ကလျာဏီက မျက်ရည်တွေရစ်ဝိုင်းနေသည့် အပြုံးမျက်နှာနှင့် သူမကို ပြန်လည်၍ ဖက်ထားသည်။ သူမရင်ထဲတွင်တော့ မကောင်းပါ။ သို့သော် အမှန်တကယ် ချစ်နေကြသော ချစ်သူနှစ်ဦးကြားတွင် သူမ ဝင်မစွက်ချင်တော့။ သူမဘက်က နောက်ဆုတ်လိုက်ခြင်းသာလျှင် အကောင်းဆုံးနှင့် အဖြစ်သင့်ဆုံးလမ်းဟု ကလျာဏီ ယုံကြည်ပါသည်။

ကလျာဏီကို တော်တော်လေးကြာသည်အထိ တင်းကြပ်စွာပွေ့ထားပြီးမှ လင်းသဒ္ဒါ လူချင်းခွာသည်။ သူမ မျက်လုံးတွေသည် အခုမှ ဘေးဘီဝဲယာကို ကြည့်မိသည်။

"သီဟ .. သူ ဘယ်မှာလဲ ..."

"ဟင် .. အရက်ထွက်သောက်မယ်ဆိုပြီး သူပြောသွားတာ မှတ်လား .."

သူမတို့နှစ်ဦးစလုံး၏ အကြည့်က အရက်ရောင်းကောင်တာတွင် စာရင်းတွက်နေသော ဆိုင်ရှင်လူဝကြီးဆီရောက်သည်။ ဆိုင်ရှင်ကြီးက သူတို့ပြောဆိုနေမှုကို နားစွန်နားဖြားကြားသည့်ဟန်ရှိသည်။

"ခင်ဗျားတို့နဲ့လာတဲ့လူဆိုရင်တော့ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်နာရီလောက်က elf အမျိုးသမီးတစ်ယောက်နဲ့ ထွက်သွားတာ တွေ့တယ် .."

ထိုစကားတွင် လင်းသဒ္ဒါမျက်နှာရှိ ဝမ်းသာမှုကပျောက်ဆုံးကာ ဒေါသက အစားထိုးဝင်လာသည်။

"ဒီ .. နှာဘူးကောင် .. တွေ့လို့ကတော့ .."

"နေ ... နေဦး .. သဒ္ဒါ .."

သူမကို လက်ပြတားသည့် ကလျာဏီကြောင့် လင်းသဒ္ဒါ မကျေမချမ်း ရေရွတ်နေမှုကို ရပ်လိုက်သည်။

"ဒီမှာရှင့် .. ရှင်တို့မြို ့မှာ elf တွေ ရှိလို့လား .."

"အဲဒါကတော့ .. မရှိဘူးလို့ ပြောရမှာပဲ .. ဧည့်သည်အနေနဲ့လဲ တစ်နှစ်လုံးနေမှ တစ်ခါတောင် မရောက်ကြဘူး .. ကျုပ်တောင်မှ ထူးဆန်းနေတယ်လို့တော့ ထင်နေတာ .. ဒီမိန်းမပြောတာက သူရဲ ့ကလေးပျောက်သွားလို့ ခင်ဗျားတို့လူကို လိုက်ရှာပေးဖို့ အကူအညီတောင်းတာပဲ .."

ကလျာဏီ မျက်လုံးအဝိုင်သား ဖြစ်သည်။ အလောတကြီး ဆက်မေးသည်။

"ပြော .. ပြောပါဦး .. အဲဒီ elf က ဘယ်လိုပုံစံရှိလဲ .."

"သူက ကျုပ်မြင်ဖူးနေကြ elf တွေနဲ့တော့ မတူဘူး .. ချောတာမှ တော်တော်ချောတဲ့ အမျိုးသမီးပဲ .. မျက်နှာလေးက ဖြူနုပြီး ဆံနွယ်တွေက ကျောက်မီးသွေးလိုပဲ နှက်မှောင်နေတယ် .. အထူးခြားဆုံးကတော့ သူ့မျက်လုံးတွေပဲ .. ခရမ်းနုရောင် တောက်နေတယ် .."

ကလျာဏီ၏ နှလုံးသားသည် ရေခဲသမျှ အေးစက်သွားသည်။ ကြောက်လန့်ထိတ်ရွံ ့မှုအား သူမ မျက်နှာပေါ်၌ ဘယ်လိုမှ ဖုံးကွယ်မထားနိုင်။

"မ မ .. မကလျာ !!! . ဘာ .. ဘာဖြစ်တာလဲ .."

"သူတို့ဘယ်ကို သွားတယ် ကြားမိလိုက်လဲ .."

"မြို ့အနောက်ဘက်က တောအုပ်ထဲ သွားရှာကြမယ် ပြောတာပဲ .."

"သဒ္ဒါ ... စီစီကို သွားခေါ်လာခဲ့ .. မမ သီဟတို့နောက် လိုက်ခဲ့မယ် .."

"မကလျာ နောက်နေတာလား .. အဲဒီဟာမကို သွားခေါ်မယ့်အစား ..."

ဘာဖြစ်မှန်း မသိသေးသည့် လင်းသဒ္ဒါ ကလျာဏီ စကားကို မလိုက်နာချင်။ ကလျာဏီက သူမ အထွန့်တက်နေမှုကို စိတ်မရှည်စွာ အော်ငေါက်သည်။

"သဒ္ဒါ .. နင် ငါပြောတာ နားထောင်စမ်း !! ..."

"မကလျာ .. ဘာဖြစ်နေတာလဲ ... သဒ္ဒါပဲ သီဟကို သွားရှာပါရစေ .. စီစီကို မကလျာဖာသာ ခေါ်လာခဲ့ .."

"အေး .. ပြီးရော .. ဒါဆို သွားတော့ ... မြန်မြန်သွား .. မြန်မြန်ရောက်မှ သီဟ အသက်ကို မှီလိမ့်မယ် ... ပြေးးးးးးးး ..."

****************************

သီဟနှင့် မာယာဒေဝီ အိပ်ယာစွန်းတွင် အတူထိုင်မိကြသည်။

"အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်နော် သီဟ ... လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေကြရအောင် .."

သီဟ ဝတ်ထားသည့် အင်္ကျ ီကို ခေါင်းပေါ်ကနေ အလိုလို ဆွဲချွတ်ပြီးသား ဖြစ်သည်။ အင်္ကျ ီပြီးတော့ လက်က ဘောင်းဘီဆီ မဆိုင်းမတွရောက်သည်။ သီဟ ကိုယ်ပေါ်တွင် ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိတော့။ ယောက်ျားပီသသော သီဟ၏ ကိုယ်လုံးကို မြင်သည်တွင် မာယာဒေဝီ လှလှပပလေး ပြုံးသည်။ သွယ်လျသည့် လက်ချောင်းလေးများနှင့် ရင်အုပ်ကို ပွတ်သပ်ကာ ကစားပြီးမှ ဆတ်ခနဲ တွန်းထုတ်လိုက်သည်။ သီဟ အိပ်ယာပေါ်ကို ပက်လက်လှန်ကြသည်။ မျက်စချီ၍ မာယာဒေဝီက ညုတုတု တစ်ချက်ကြည့်ပြီး သူမခေါင်းကို အောက်သို့ ငုံ့ချသည်။

"အိုး ..."

မာယာဒေဝီ သူမလျှာကလေးကို မှိုပွင့်လို့ ထိပ်ခေါင်း၏ အောက်ဘက်သို့ ထိုးကာဆွသည်။ ပြီးလျှင် တုတ်ထိုးသကြားလုံးတစ်ခုကို လျှာနှင့်လျက်ပေးသလို ထိပ်လုံးလုံးကြီးကို ပွတ်ကာဆွဲသည်။ တစ်ချိန်တည်းမှာ လက်သွယ်သွယ်လေးတစ်ဖက်နှင့်လဲ ဥနှစ်လုံးကို ရွရွလေးဆုပ်ကိုင်ပြီး ဆွပေးနေသည်။ ကျွမ်းကျင်လှသည့် သူမ၏ လုပ်ဆောင်ချက်တွင် သီဟ လိင်တံက လေပြည့်သည့်ကျွတ်လိုပင် ချက်ချင်းဖောင်းကား တက်သည်။ လိင်တံကနေတဆင့် ဖိန်းရှိန်းပြီး ပျံ ့နှံ ့လာသော ကာမအရသာကို သူဘယ်လိုမှ ကြံ့ကြံ့ခံမထားနိုင်။ မာယာဒေဝီ ပါးစပ်ထဲ ပို၍ ထပ်တိုးဝင်အောင်ပင် လိင်တံကို ညှောင့်ပေးမိသည်။ သီဟ သဘောကိုသိနေသည့်အလား မာယာဒေဝီကလဲ တော်တော်လေးကြာအောင်ကို စုပ်ပေးသည်။ လိင်တံက သံချောင်းတစ်ခုလို တင်းမာလာမှ ပါးစပ်ထဲမှ ထုတ်ယူလိုက်သည်။

မာယာဒေဝီ ချက်ချင်းဆိုသလို သီဟပေါ်ရောက်လာသည်။ သီဟ ခါးကို ကျကျနနခွပြီးသည်နှင့် သူမတင်ပါးနောက်တွင် မတ်မတ်ထောင်နေသော သူ့အကောင်ကို လက်ပြန်စမ်းသည်။ သွေးကြောကြီးတွေ ဖောင်းကြွကာ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသာ လိင်တံအလည်ပိုင်းကို မိမိရရဖမ်းကိုင်သည်။ ဖမ်းမိသည်နှင့် အပေါ်ဘက်ကို နဲနဲပြန်ကြွပြီး ထိပ်ဖူးကို အရည်တွေရွှဲနေပြီဖြစ်သော အဝနှင့်တေ့သည်။ ဆောင့်ကြောင့်မကြတကြ ထိုင်ထားရာမှ တင်ပါးတွေကို အောက်ဘက်သို့ ဖိချသည်။ လိင်တံမာမာကြီးက အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများကို ပွတ်တိုက်ပြီး အထဲသို့ ဝင်သည်။

"အီး .." "အား .."

မာယာဒေဝီ တင်ပါးဖွေးဖွေးတွေက သီဟ ဆီးစပ်ပေါ်သို့ ပိကျလာချိန်တွင် နှစ်ယောက်သား သံပြိုင်ညည်းညူဖြစ်ကြသည်။ သီဟ တစ်ယောက် အချစ်နိဗ္ဗာန်ဘုံကို ရောက်ရှိသွားသည်ဟု ခံစားရသည်။ ကြပ်သိပ်လှသော မာယာအတွင်းပိုင်းက ပြောမပြတတ်လောက်အောင် အရသာရှိလှသည်။ ရှင်းလင်းရေး တိုက်ပွဲတွေတွင် ရန်သူ့စခန်း၏ တံခါးအထပ်ထပ်ကို ကိုယ်လုံးနှင့်ခပ်ကြမ်းကြမ်းတိုက်ကာ ဖွင့်ရသည်နှင့်တောင် တူသည်။ အခုလဲ သူ့လိင်တံက ဖျစ်ညှစ်စုပ်ယူနေသည့် အတွင်းသားတွေကို ကျော်ဖြတ်ပြီးမှ အဆုံးထိရောက်သွားသည်။ ကောင်းလိုက်သည့် ဖြစ်ချင်း။

မာယာဒေဝီ သူမ ဒူးနှစ်ဖက်ကို မို့ယာပေါ်ပြန်ချပြီး ကိုယ်ကလေးကို ငိုက်ပေးလိုက်သည်။ မို့မို့ထွားထွား နို့ကြီးနှစ်လုံးက သီဟ ရင်ပတ်ပေါ်ကို အိခနဲ ပိကျလာသည်။ သူမမျက်နှာက သီဟနှင့် နီးကပ်သွားပြီး ထူထူအဲအဲနှုတ်ခမ်းကို ငုံ့ကာနမ်းသည်။ နှုတ်ခမ်းကို မလွတ်တမ်း ဖိကာ နမ်းထားရင်းမှ တင်ပါးကြီးကို နောက်ပြန်ပစ်ပစ်ဆောင့်သည်။ အထာကျွမ်းကာ အဆောင့်မှန်လှသည်မို့ လိင်တံက ကျကျနနပင် အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ပွတ်ပြီး တိုးဝင်ပြန်ထွက်ဖြစ်သည်။ ကြာကြာမဆောင့်လိုက်ရ။ ရမ္မက်ရှိန်တက်လာပြီဖြစ်သည့် သီဟ လက်တွေက သူမ တင်ပါးတွေဆီ ရောက်လာသည်။ မာယာဒေဝီ ဆောင့်ချပေးသည်ကိုပင် မစောင့်နိုင်တော့သလို အားမလိုအားမရနှင့် သူ့ဖာသာသူ ဆွဲကိုင်ကာ ဆောင့်သည်။

"ဟုတ်ပြီ .. ဒီလိုမှပေါ့ ... အင်း .. အင်း .."

မာယာဒေဝီ အားရကျေနပ်စွာ အားပေးအားမြှောက်ပြုသည်။ စိတ်ထဲကနေ၍လဲ သီဟတစ်ယောက် မြန်မြန်ပြီးမသွားစေဖို့ ကျိတ်ဆုတောင်းသည်။ အနည်းဆုံး သူမတစ်ချီလောက် ပြီးချင်သည်။ သူမ မပြီးခင် သူပြီးသွားလျှင် ဆတ်တငန့်ငန့်ကျန်ခဲ့မှာ မလိုလား။ သီဟနှင့် နောက်တစ်ကြိမ်ချစ်ဖို့ဆိုတာ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ဆိုတာ သူမ သိသည်။ သီဟ သာလျှင် မသိတာ မဟုတ်လား ..။

"အင်း .. သီဟ ရယ် ... အို ... အို .."

ခံစားနေကြ အရသာက မာယာဒေဝီ၏ အသိအာရုံကို နှိုးဆော်လာသည်။ သူမ ပြီးတော့မည်။ ကာမ ပန်းတိုင်ရောက်ဖို့ နီးကပ်လာပြီ။ ဇွိခနဲ ဇွိခနဲ မြည်သံတွေ စက္ကန့်မလပ်ထွက်ကျလာသည်အထိ မာယာဒေဝီ အပေါ်ကနေ ဆောင့်ဆောင့်ချသည်။ သူမနည်းတူ သီဟကလဲ ပေါင်တံလုံးကြီးတွေ ကြွလာသည်အထိ အောက်ကနေ ပင့်ဆောင့်သည်။

"အား .. ဆောင့် .. ဆောင့်စမ်း ... ကောင်းလိုက်တာ .. အာ .. ယမရာဇာ နင့်ကိုလုပ်ကြံတာ မအောင်မြင်တာ ငါ့အတွက် ကောင်းဖို့ ဖြစ်သွားတယ် .. အီး .."

မာယာဒေဝီ၏ ညည်းညူမှုအသွင်က ရုတ်ချည်းပြောင်းသည်။ ရမ္မက်အတွေ့နောက် ကောက်ကောက်ပါအောင်မျောနေသူ သီဟ .. ယမရာဇာဆိုသည့်အသံတွင် အိမ်မက်ဆိုးမှ လန့်နိုးသလို ခံစားရသည်။ ငါးစာတွင် ဟပ်မိပြီဆိုတာ သီဟ ချက်ချင်း နားလည်လိုက်ပြီး အသွင်ပြောင်းစပြုနေသော မိစာ္ဆမကိုတွန်းချသည်။ သို့သော် မာယာဒေဝီက သူ့ထက်လျှင်သည်။ သီဟလည်ပင်းကို သူမလက်တွေနှင့် ဖမ်းညှစ်သည်။ မာယာဒေဝီ လက်တွေက သန်မာလှသည်။

"သီဟ .. ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း ... နင့်ကိုလည်ပင်းညှစ်ပြီး သတ်လို့ရတယ် .. ဒါပေမယ့် ငါမသတ်ဘူး .. ဒီလောကကနေ ပျော်ပျော်ကြီး စွန့်ခွာသွားအောင် လုပ်ပေးမယ် .."

အားရပါးရ ဇွိခနဲနေအောင် ဆောင့်ချပြီးသည်နှင့် မာယာဒေဝီ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ပြန်မကြွတော့။ ခါးအားကိုသုံးပြီး စကောဝိုင်းသလို ဝိုင်းပေးသည်။ အတွင်းသားတွေကိုလဲ လှုပ်ရှားကာ ဖျစ်ညှစ်သည်။ သီဟ ဘယ်လိုမှ တောင်ခံမထားနိုင်။ လှိုင်းလုံးလို တဆင့်ပြီးတဆင့် ရိုက်ခတ်လာသည့် ကာမအရသာတွင် ထိန်းချုပ်ခြင်းငှာ မစွမ်းနိုင်ရှာ။ ရှိရှိသမျှ အားကုန်သုံးပြီး လိင်တံကို သူမကိုယ်ထဲဝင်နိုင်သမျှ ဝင်အောင် ပင့်ထိုးမိသည်။ မာယာဒေဝီ၏ အတွင်းပိုင်းဆုံးကို ထောက်မိနေသာ ထိပ်ဖူးသည် ဖောင်းကားတက်သည်။ ထို့နောက်တွင်မူ ..

"ဟုတ်ပြီ ... ဒါမှ .. ပန်း .. ပန်းထုတ်စမ်း .. သီဟ .. အီး  .. ထွက် .. ထွက်ကုန်ပြီ .."

သီဟ တကိုယ်လုံးရှိ သွေးတွေ ပွက်ပွက်ဆူလာသည်။ တကိုယ်လုံးရှိ သွေးကြောတွေသည် တုန်ခါပြီး တစ်နေရာထဲသို့ ဦးတည်ကာ စီးဆင်းနေသည်ဟု ခံစားရသည်။ တခြားမဟုတ်။ အသားကုန် ရှိရှိသမျှ လရည်တွေပန်းထုတ်နေသော လိင်ချောင်းဆီသို့။ အသားတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်သည်။ အားအင်ဟူ၍ ကိုယ်ထဲတွင် ဘာမှမရှိတော့။ မျက်လုံးအစုံက ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် ပြူးကျယ်လာသည်။ ထို့အပြင် ကိုယ်ပေါ်ရှိ ဖုထစ်တောင့်တင်းသော ကြွက်သားတွေသည် တစစ ပိန်လှီလာသည်။ ကြောက်အားလန့်အားနှင့် သီဟ အော်မိတော့သည် ...။

"အားးးးးးးးးး ...."

မာယာဒေဝီသည် မျက်နှာတပြင်လုံး ချိုင့်ဝင်လာသည့် သီဟကို ပြုံးကာငုံ့ကြည့်သည်။ သနားလိုက်တာ ဆိုသည့်အထာ။ နောက်ထပ် စက္ကန့်အနည်းငယ်ကြာလျှင် သူရဲကောင်းလို့ ပြောနေကြသော သီဟဆိုတာ အရိုးတခြား အသားတခြား ဘဝသို့ ပြောင်းတော့ပေမည်။ မာယာဒေဝီ သဘောကျသလို ပြုံးပြီး တောင်ပံတွေကို ဖြန့်ခတ်ဖို့ပြင်သည်။ ကျေနပ်အားရစွာ ဟားတိုက်ရယ်မလို့ ပြင်လိုက်စဉ်မှာပင် သူမနောက်ကွယ်မှ အရိပ်တစ်ခု ပေါ်လာသည်။ မာယာဒေဝီ အံ့ဩတကြီးနှင့် လှည့်ကြည့်လိုက်စဉ်တွင် မျက်လုံးအစုံက ထိတ်လန့်မှုကြောင့် သေးငယ်သွားသည်။

မာယာဒေဝီ အော်ချိန်တောင်မရနိုင်။ သူမ ပါးစပ်ဟဖို့ ပြင်တုန်းရှိသေးသည်။ လင်းသဒ္ဒါလက်မှ ကင်ဒိုဓါးသွားက ဖွေးကနဲလက်သည်။ မာယာဒေဝီခေါင်းက ဘုတ်ခနဲနေအောင် ကျောက်သားကြမ်းပြင်ပေါ်ပြုတ်ကျပြီး သုံးလေးပတ်လောက် လိမ့်ထွက်သည်။ အရှိန်သေကာ ရပ်သွားသည့်အချိန်တွင် ကြောက်ရွံ ့ထိတ်လန့်နေသော သူမမျက်နှာက မျက်လုံးအပြူးသားနှင့် လင်းသဒ္ဒါကို စိုက်ကြည့်နေသည်။

"သီဟ .. သီဟ !!! ..."

မာယာဒေဝီ ခေါင်းပြတ်ကိုယ်ကြီးကို တွန်းထုတ်လိုက်ပြီးနောက် လင်းသဒ္ဒါ သီဟကို ပွေ့ချီသည်။ သီဟ၏ ရုပ်ရည်သည် သူမနှင့်တွေ့ခါစတုန်းကလို မဟုတ်တော့။ ခုနှစ်ရက်တစ်ပတ်အစာမစားရသော သူလို မျက်နှာက ပိန်လှီခွက်ဝင်နေသည်။

"အ ဟွတ် .. "

"သီဟ .. သတိထား .."

စကားပြောဖို့ ကြိုးစားသည့် သီဟ ပါးစပ်ထဲမှ သွေးတစ်ပွက်အံသည်။ လင်းသဒ္ဒါ လက်နှင့် သီဟ၏ ပါးပြင်ကိုအသာပွတ်သည်။ အဖြစ်ဆိုးသည့် ချစ်သူကိုကြည့်ပြီး ထိန်းချုပ်ခြင်းကာ မစွမ်းနိုင်တော့ပဲ သူမမျက်ဝန်းတွင် မျက်ရည်စတွေ ခိုတွဲလာသည်။

"ကိုယ် .. ကိုယ် .. အ ဟွတ် ... သ ဒ္ဒါ ကို .. အ ဟွတ် .. ချစ် .. ခ .."

"သီဟ .. မ သွားနဲ့ .. မသွားရဘူး .. သဒ္ဒါ အနားမှာ အမြဲနေရမယ် ... သဒ္ဒါကို ပစ် မ .. မသွားပါနဲ့နော် .. အ ဟင့် .."

သီဟ အသံက ဖျော့တော့လွန်းလှသည်။ စကားဆုံးအောင်ပင် ပြောဖို့ ခွန်အားမရှိရှာပေ။ လင်းသဒ္ဒါ၏ သနားစဖွယ် ငိုကြွေးသံကြောင့် သီဟ မျက်လုံးတွေကို ကြိုးစားပြီးဖွင့်ထားရသည်။ သို့သော် ဘယ်လောက်ကြိုးစားစား မျက်ခွံတွေက လေးလံ၍လာသည်။ အရင်ဆုံး သူ့အသိအာရုံသည် ခြေထောက်တွေကထွက်ခွာသည်။ ထို့နောက် သူ့လက်တွေ။ ထိုမှတဆင့် သူ့အမြင်အာရုံသည် တစစ မှုန်ဝါးလာသည်။ သတိရတစ်ချက် မရတစ်ချက်နှင့် သီဟ မျက်လုံးအိမ်က တဖြေးဖြေးဖြူတက်သည်။ နောက်ဆုံးအနေဖြင့် သူသိလိုက်သည်က လင်းသဒ္ဒါ သူ့နာမည်ကို တကျော်ကျော်ခေါ်ကာ ငိုကြွေးနေမှု။ ထို့နောက်တွင်မူ ...

"သီဟ ... ထ ..  ထစမ်းပါဦး .. သဒ္ဒါ ရှင့်ကို ချစ်တယ် .. အရမ်းချစ်တယ် ... သီဟ .. ကြားလား .. သဒ္ဒါပြောနေတာတွေ ကြားလားးးးး ..."

သူမ ဘယ်သို့ဆိုဆို သီဟ တုတ်တုတ်မလှုပ်တော့။ လင်းသဒ္ဒါ၏ ငိုကြွေးမှုသာလျှင် ကျောက်ဂူထဲတွင် ကြားနေရသော တစ်ခုတည်းသော အသံဖြစ်တော့သည်။

"သဒ္ဒါ .. သူ .. ဘာဖြစ်သွားတာလဲ .???"

"မ .. မ ကလျာ !!!  ကယ်ပါဦး ... သီဟကို ကယ်ပါဦး .. သူ ..သူ .."

ကလျာဏီနှင့် စီစီဟန် အလာကောင်းပေမယ့် အခါနှောင်းချေပြီ။ အသက်ရှူမှုကင်းမဲ့နေသော သီဟ၏ ကိုယ်ကိုမြင်သည်နှင့် ဘာဖြစ်ခဲ့သည်ဆိုတာကို ဗဟုသုတများသူ ကလျာဏီတန်းသိသည်။ လင်းသဒ္ဒါကို ဘယ်လိုဖြောင်းဖြရမည်ဆိုတာကို သူမ စဉ်းစားလို့မရ။ မတုန်မလှုပ်နှင့် ကလျာဏီပုံစံကြောင့် လင်းသဒ္ဒါ သူမလက်ကို အားမလိုအားမရ ကိုင်လှုပ်သည်။

"ကယ် .. ကယ်ပါ မမရယ် .. သူသာ အသက်ရှင်မယ်ဆိုရင် သဒ္ဒါ ဘာလုပ်ပေးရ ပေးရပါ .."

"ဟင်း .."

ပါးပြင်တစ်ခုလုံး မျက်ရည်စီးကြောင်းတွေနှင့် လင်းသဒ္ဒါ၏ အသွင်က သနားချင်စရာကောင်းလှသည်။ သို့သော် ကလျာဏီ ဘယ်လိုမှ မတတ်နိုင်။ သူမကိုယ်တိုင် ငိုချင်လာသည့်စိတ်ကို မနည်းထိန်းနေရသည်။

"သူ ့ကိုအသက်ရှင်စေချင်ရင် .. နည်းတစ်ခုတော့ ရှိတယ် .."

"ရှင် !!! .. ရှင်ဘာပြောလိုက်တယ် .."

လင်းသဒ္ဒါ ကလျာဏီလက်မောင်းကိုဆွဲကိုင်ထားမှုကို ဖယ်လိုက်ပြီး အနားသို့ တိုးလာသည့် စီစီဟန်ကို မယုံနိုင်သောအကြည့်နှင့်ကြည့်သည်။ သူမတစ်သက်တာတွင် ဒီမိန်းမကို စကားပြောဖို့တောင် စဉ်းစားခဲ့သည်မဟုတ်။ အခုတော့ သီဟကို ချစ်သည့်အချစ်နှင့် သူမ အလောတကြီး မေးမိနေပြီ။

"စီစီ .. သူ့ကို ကယ်လို့ရတယ် ..  ဒါပေမယ့် ရှင် မြန်မြန်ဆုံးဖြတ်ဖို့လိုတယ် .."

"ကျမက ?? .. ဆုံးဖြတ်ရမယ် .. ဘာဆုံးဖြတ်စရာမှမလိုဘူး  စီစီ .. သီဟကို ကယ်ပါ .. သူ့အတွက်ဆိုရင် ကျမ ဘာလုပ်ပေးရပေးရ .. ကျမ အသက်ကို လိုချင်တောင် ရတယ် .."

"အ ဟင်း .. ဟင်း .. ရှင်က သူ့ကို တကယ်ချစ်တာကိုး .. ကောင်းပါတယ် .. ရှင် ဒီလိုပြောလာတော့လဲ ကျမကယ်ပေးရမှာပေါ့ .."

စီစီဟန် လင်းသဒ္ဒါ၏ ဘေးသို့ရောက်လာသည်။ လဲကျနေသူ သီဟ၏ နဖူးကို လက်ဖြင့်လှမ်းထောက်သည်။

"နေဦး စီစီ .. မင်းက ဘယ်လိုအတတ်နဲ့ ကယ်မှာလဲ ..  မင်း သေသေချာချာ မပြောပဲနဲ့တော့ တို့တွေ လက်မခံနိုင်ဘူး .. သဒ္ဒါ မင်းစိတ်ကိုထိန်းထားစမ်း .."

"မကလျာက စီစီကို မယုံဘူးကိုး ... စီစီရဲ ့ပညာက ဘာလဲဆိုတာ မကလျာ အသိသားနဲ့ .. ကောင်းပြီလေ .. စီစီ ရှင်းပြပါ့မယ် .. လူတစ်ယောက် သေဆုံးသွားတဲ့အခါ သူ့ဝိညာဉ်ဟာ ကောင်းကင်ဘုံကိုပဲသွားမလား ၊ ငရဲကိုပဲသွားရမလားဆိုတာ အဆုံးဖြတ်ခံဖို့ စောင့်ရတယ် .. စီစီတို့ပညာသည် necromancer တွေဟာ အဲဒီအချိန်လေးကို အသုံးချပြီး သေဆုံးသူရဲ ့ကိုယ်ထဲကို ကိုယ်ပွားဝိညာဉ်တစ်ခု ပြန်ထည့်ပေးလို့ရတယ် .. သီဟတစ်ကနေ သီဟနှစ်ဖြစ်အောင် လုပ်ယူတဲ့သဘောပေါ့ .. အဲဒီလိုနည်းနဲ့ သူ့ကို လောလောဆယ်မသေအောင် လုပ်ထားလို့ရတယ် .. သူ မသေတော့ဘူးဆိုရင် မူလဝိညာဉ်ပြန်ရလာဖို့ နည်းလမ်းရှာလို့ရမှာပါ .. ဒါပေမယ့် လင်းသဒ္ဒါရဲ ့သဘောပါ ... ရှင်သဘောတူမှ ကျမ လုပ်မှာပါ ...

"သဒ္ဒါမှာ ရွေးချယ်စရာကော ရှိလို့လား ... မတတ်နိုင်ဘူး မကလျာ .. သဒ္ဒါ သူ့ကို မသေစေချင်သေဘူး .."

ကလျာဏီ နောက်ထပ် ထပ်မပြောတော့ပါ။ လင်းသဒ္ဒါက သီဟ ဘေးနားမှ ထကာ စီစီအတွက် နေရာဖယ်ပေးလိုက်သည်တွင် သူမလဲ အတူနောက်ဆုတ်ပေးသည်။ စီစီဟန်က သီဟ၏ ခေါင်းရင်းဘက်တွင် တင်ပလေခွေထိုင်ကာ အကျအနနေရာယူသည်။ တစ်စုံတစ်ခုကို အာရုံပြုသည့်နှယ် မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်သည်။ သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ကို သီဟ မျက်နှာပေါ်တွင် ခပ်ခွာခွာတင်ထားလိုက်ပြီး ဖြေးဖြေးချင်း ရွေ ့လျားသည်။

"အုံ .. #@$^&!##&* ..."

ဘယ်လိုဘာသာစကားမှန်း နားလည်ရန်ခက်ခဲသော ရွတ်ဆိုမှုတစ်ခုကို စီစီဆီမှ ကြားရသည်။ သီဟမျက်နှာပြင်ပေါ်တွင် လူးလာခေါက်ပြန် ရွေ့လျားနေသော သူမလက်တွေသည် တစ်ခုခုဝင်ပူးသလို တုန်ရင်လာသည်။ လင်းသဒ္ဒါတို့ ကြည့်နေစဉ်မှာပင် စီစီလက်ချောင်းတွေကြား၌ တိမ်ဆိုင်လိုလို အဖြူရောင်အခိုးများ ရစ်သိုင်းလာပြီး ထိုအငွေ့တွေ့သည် သီဟ၏ နှာခေါင်းပေါက်ဆီသို့ ဦးတည်ကာ သွားနေသည်ကိုတွေ့ရသည်။ စက္ကန့်အနည်းငယ် ကြာပြီးသောအခါ စီစီလက်ချောင်းတွေရှိ အခိုးအငွေ့တွေအားလုံး သီဟကိုယ်အတွင်းသို့ ရောက်ရှိသွားသည်။ တဖြေးဖြေးနှင့် သီဟ ကိုယ်ကမူလအတိုင်း မဟုတ်သည့်တိုင် အသားတွေ ပြန်ပြည့်လာသည်။ ထိုရောအခါ စီစီဟန် ရွတ်ဆိုမှုက ရပ်သွားပြီး အာရုံပြုထားသည့် သူမမျက်လုံးအစုံကို ဖွင့်လိုက်သည်။ အချိန်အားဖြင့် ဘယ်လောက်မှ ကြာသည်မဟုတ်သည့်တိုင် စီစီဟန်၏ မျက်နှာတွင် မောပန်းမှုကို မြင်နေရသည်။ သူမပြုလုပ်သော spell သည် ဘယ်လောက်ခက်ခဲမည်ဆိုတာ မေးစရာကို မလိုအပ်တော့ပါ။

"ဟော .. လက်ချောင်းလေးတွေ လှုပ်လာတယ် .. မမ .. သူ .. သူအသက်ဝင်လာပြီ .."

မျက်တောင်ပင်မခတ်ပဲ သီဟကို စိုက်ကြည့်နေသည့် လင်းသဒ္ဒါက အရင်ဆုံး သတိပြုမိသည်။ ကလျာဏီ၏ လက်ကို အားရပါးရ လှုပ်ခါပြီး သီဟ၏ ညာဘက်ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်သည်။ သူမတို့ကြည့်နေစဉ်မှာပင် သီဟ မျက်တောင်တွေက တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်လာသည်။ ထိုမှ ဖြေးဖြေးချင်း သီဟ မျက်လုံးတွေ ပွင့်သည်။

"သီဟ !!!!! ..."

ကိုယ်တစောင်း ထထိုင်လိုက်သည့် သီဟကို လင်းသဒ္ဒါ အားရဝမ်းသာစွာ ပွေ့ဖက်သည်။ သူမမျက်နှာအား ဖုံးလွှမ်သွားသည့် သူ့ဆံပင်တွေကို အားရပါးရ နမ်းရှိုက်သည်။ စက္ကန့်ပိုင်းမျှ ပျော်ရွှင်မှုအပြည့်နှင့် ဖြစ်နေသော လင်းသဒ္ဒါ သီဟဆီမှ တစ်ခုခု ထူးခြားနေသည်ကို သတိပြုမိသည်။ သူမကသာ သီဟကို တင်းတင်းပွေ့ဖက်ထားပေမယ့် သီဟ၏ လက်တွေက ပြန်ဖက်ထားခြင်း မရှိပေ။ သီဟကို ရင်ခွင်ထဲမှ ကမန်းကတမ်းထုတ်ရင်း လင်းသဒ္ဒါ သူ့မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်သည်။ သီဟ မျက်လုံးတွေက သူမကို သူစိမ်းတစ်ယောက်နှယ် စူးစမ်းသည့်အကြည့်နှင့် ပြန်ကြည့်နေလေသည်။

"စီစီ ... သူ ဘာဖြစ်နေတာလဲ .."

"စီစီလဲ မသိဘူး .. "

"သီဟ ... နေလို့ကောင်းလား .. ဘယ်လိုနေသေးလဲ .."

"ကောင်းပါတယ် .. သခင်မ .."

ဘုရားရေ !!! ... သီဟ နှုတ်မှ စီစီဟန်အားပြန်ဖြေလိုက်သော စကားသံကြောင့် သူမတို့သုံးယောက်စလုံး အံ့အားသင့်သည်။ အရင်ဆုံး သတိဝင်လာသူ ကလျာဏီသည် စီစီဟန်ကို တင်းမာသော အကြည့်နှင့်ကြည့်သည်။

"စီစီ .. မင်း သူ့ကို ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ ..."

ကလျာဏီသာမက လင်းသဒ္ဒါကပါ သူမကို ခက်ထန်စွာ ကြည့်နေသည်။ စီစီဟန် စိတ်ပျက်ရသည်။ သူမ ဘာလုပ်လုပ် ဒီအမျိုးသမီးနှစ်ယောက်က အကောင်းထင်သည်မရှိ။ တကယ်ဆို ဒီspell ကို သုံးဖို့ ဘယ်လောက်ခက်ခဲသည်ဆိုတာ စီစီတို့လို ပညာသည်တွေပဲ နားလည်သည်။ Necromancy ပညာတွင် သေသွားသည့်လူတစ်ယောက်ကို အသုံးချဖို့ဆိုတာ မခက်ခဲလှသော်လဲ ဝိညာဉ်တစ်ခုကို ပွားယူပြီး အသက်ပြန်သွင်းဖို့ဆိုတာ ပညာသည်တိုင်းတောင် လုပ်နိုင်သည်မဟုတ်။ ထို့အပြင် အခု သူမအသုံးပြုသော spell သည် တားမြစ်ထားသော ပညာရပ်ထဲတွင် ပါဝင်သည်။ သီဟ အသက်ကို ကယ်ဖို့ အချိန်ကမလုံလောက်သဖြင့်သာ သူမ သိသိကြီးနှင့် စွန့်စားရတာဖြစ်သည်။ အခုတော့ ဒါတွေကို နားမလည်သည့် ဟိုနှစ်ယောက်က သူမကိုပဲ ရန်လိုစွာဖြင့် ကြည့်နေသည်။

"ရှင်တို့ထင်နေသလို မဟုတ်ဘူး .. ကျမအခုလုပ်လိုက်တဲ့ spell ရဲ ့အခြေခံက ရွတ်ဆိုခဲ့တဲ့သူရဲ ့စကားကို လိုက်နာရမယ်ဆိုတာ ပါပြီးသား .. မကလျာ  လင်းသဒ္ဒါ သဘောမပေါက်ဘူးဆိုတာတောင် ရှင်ကတော့ နားလည်မယ်ထင်တယ် .. လင်းသဒ္ဒါကို သီဟရဲ ့သခင်မအဖြစ် ပြောင်းပေးနိုင်လောက်အောင် ကျမ မစွမ်းဘူး .. ရှင်တို့ မမေ့ပါနဲ့ .. ဒါဟာ နဂိုမူလ သီဟရဲ ့ဝိညာဉ်မဟုတ်ဘူးဆိုတာကို .."

"ဒါ .. ဒါဆို .."

စီစီ၏ ရှင်းပြမှုကို လင်းသဒ္ဒါ လက်မခံချင်ပဲ လက်ခံလိုက်ရသည်။ အခုလောလောဆယ်တွင် သူမ ဘာပြောပြော လင်းသဒ္ဒါ လိုက်နာရမည်သာ။ သူမတို့ အခြေအတင်ပြောနေမှုကို ဘာမှ နားမလည်သည့်အသွင်နှင့် ငေးကြည့်နေသော သီဟကိုသာ စိတ်မကောင်းစွာနှင့် လင်းသဒ္ဒါ စောင်းငဲ့ကြည့်သည်။ ပြီးမှ ..

"ဒါဆို ဘာဆက်လုပ်ရမှာလဲ .."

"သူ့ရဲ ့နဂိုဝိညာဉ်ကို ပြန်ထည့်ပေးနိုင်တဲ့သူဆီ စီစီတို့ သွားရမယ် ..  မကလျာ .. ရှင် ကျမတို့ကို အဲဒီကို သယ်သွားပေးနိုင်မလား .."

ကလျာဏီ ဖြည်းညင်းစွာ ခေါင်းခါသည်။

"သီဟ တစ်ယောက်တည်းဆိုရင်တော့ ဖြစ်တယ် .. ဒါပေမယ့် ရှင်တို့အားလုံးကို တင်သွားဖို့ကတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး .."

"ဒါဆိုလဲ မတတ်နိုင်ဘူး .. ကျမတို့ ဒီအတိုင်းပဲ သွားကြတာပေါ့ .. လောလောဆယ် မကလျာဖြစ်ဖြစ်၊ လင်းသဒ္ဒါဖြစ်ဖြစ် တစ်ယောက်ယောက်က နွယ်ငြိမ်းဆီပြန်ပြီး ခရီးသွားဖို့ မြင်းတွေယူလာခဲ့ပါ .. အလွယ်ဆုံးကတော့ ကျမရဲ ့ဆပ်ကပ်အဖွဲ ့ဆီက သွားယူရင်ရတယ် .. စီစီ နာမည်ပြောလိုက်ရင် သူတို့ ပေးမှာပါ ... တခါထဲ စီစီ အရေးကြီးကိစ္စတစ်ခုနဲ့ ခရီးသွားစရာရှိတယ်ဆိုတာလဲ စီစီနဲ့တွဲဘက်လူကို ပြောခဲ့ပေးပါ .. ခါတိုင်းလဲ စီစီဒီလိုပဲ သွားနေကြမို့ သူတို့စပ်စုပြီး မေးမှာမဟုတ်ဘူး ... ကဲ .. မကလျာတို့နှစ်ယောက်ထဲက ဘယ်သူသွားမလဲ .."

လင်းသဒ္ဒါနှင့် ကလျာဏီ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ကြည့်မိကြသည်။ ကလျာဏီကပင် လင်းသဒ္ဒါ၏ သဘောကို နားလည်ဟန်နှင့် ..

"မမပဲ သွားလိုက်မယ် .. လင်းသဒ္ဒါ ဒီမှာနေခဲ့လိုက်ပေါ့ ..."

"ဟုတ် .. ဟုတ်ကဲ့ .."

ကလျာဏီ လင်းသဒ္ဒါကို လက်ဖြင့် အသာတို့ကာ အချက်ပြပြီး လှည့်ထွက်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ ကလျာဏီ နောက်နားမှ ကပ်၍ လိုက်လာသည်။ သူမတို့နှစ်ဦး၏ အပြုအမူကို အကဲခတ်မိသည့် စီစီဟန်က ကလျာဏီတို့ကို ကျောခိုင်းပြီး မသိမသာပြုံးသည်။ မထေမဲ့မြင်အပြုံး။ ကလျာဏီက ဒါကို သတိပြုမိပေမည့် ဂရုမစိုက်။ ညိုးငယ်သည့်အသွင်နှင့် ရှိနေသော လင်းသဒ္ဒါကိုသာ အားပေးသည့်ဟန်နှင့် ပြုံးပြသည်။

"သဒ္ဒါ  ညီမ .. အခုအချိန်မှာ သီဟရဲ ့နဂို ဝိညာဉ်ပြန်ရဖို့က အရေးကြီးတယ် .. ဘယ်ကိစ္စမဆို စိတ်လိုက်မာန်ပါမလုပ်နဲ့ .. မမပြောတာ နားလည်တယ်မှတ်လား .."

"ဟုတ်ကဲ့ပါ .. မမ .. သဒ္ဒါ စိတ်ထိန်းနိုင်ပါတယ် .."

လင်းသဒ္ဒါ၏ ပြန်ဖြေသံက အားလျော့လှသည်။ သူမ ဘယ်လိုခံစားနေရမည်ဆိုတာ ကလျာဏီ ရိပ်မိပါသည်။ လင်းသဒ္ဒါ၏ လက်ကို အားပေးသည့်လက်နှင့် တစ်ချက်ဆုပ်ကိုင်သည်။ လင်းသဒ္ဒါက နားလည်သည့်ဟန်နှင့် ခေါင်းကို ညိတ်ပြသည်တွင် ကလျာဏီ နောက်ထပ်ဘာမှ မပြောတော့ပဲ ထွက်လာခဲ့သည်။ လောလောဆယ် စီစီပြောသလိုပင် နွယ်ငြိမ်းကို မြန်မြန်သွားပြီး မြန်မြန်ပြန်လာဖို့သည်သာလျှင် နံပါတ်တစ် လုပ်ရမည့်အလုပ်ဖြစ် ကလျာဏီ သတ်မှတ်ထားလိုက်တော့သည်။

"အားးးးးးးးးးးး ..."

ကျယ်လောင်စွာ အော်ဟစ်လိုက်သော ယမရာဇာ၏အသံက ပစ္စလက်နန်းဆောင်ထဲတွင် ဟိန်း၍ပျံ ့နှံ့သည်။ ယမရာဇာ သူ့ရှေ ့ရှိ ပလုံစီထနေသော မှော်ရေကန်ထဲမှ မြင်ကွင်းကို မယုံနိုင်စွာ စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ မာယာ .. မာယာဒေဝီ။ သူ၏ လက်တွဲဖော်။ သူမ၏ ဇာတ်သိမ်းခန်းက ဒီလောက်အကျည်းတန်လိမ့်မည်ဟု မထင်ထားခဲ့။ အခုတော့ ခေါင်းတခြား ကိုယ်တခြားဖြစ်ကာ အသက်မဲ့နေသောကိုယ်ကို မှော်ကန်ရေပြင်မှတဆင့် အတိုင်းသားမြင်နေရသည်။ ရက်စက်မှုအရာတွင် သရဖူဆောင်းပြီး၊ သနားကြင်နာခြင်းအညှင်းမရှိလှသော ယမရာဇာ၏ စိတ်ထဲတွင် ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ကြေကွဲတသခြင်းကို ခံစားလိုက်ရသည်။

"တောက် !!! .... ဒီ ခွေးမ .. နင့်ကိုသတ်မယ် .. နင်တို့တွေ သေစေရမယ် ... ဟား ... နင်တို့ အမျိုးတွေ အကုန်သေစေရမယ် .."

ရင်ထဲတွင် အလိပ်လိပ်တက်လာသော ဒေါသနှင့်အတူ ယမရာဇာ လင်းသဒ္ဒါအား ကျိတ်မနိုင်ခဲမရ ကျိန်ဆဲမိသည်။ ဒီ ဝံပုလွေမ ဝင်ရှုပ်လို့။ မဟုတ်လျှင် မာယာဒေဝီ သူခိုင်းလိုက်သည့်ကိစ္စကို ဆောင်ရွက်ပြီး အေးအေးဆေးဆေး အိမ်ပြန်ရောက်လာရမှာ။ ဟိုကောင် သီဟ ဘဝပြောင်းဖို့က တဲတဲလေးလိုတော့တာ။ အခုတော့ ...။

သီဟကိုဖက်၍ ငိုကြွေးနေသည့် လင်းသဒ္ဒါကိုကြည့်ပြီး ယမရာဇာ ဒေါသစိတ်ဖြစ်နေရသလို၊ စိတ်ထဲမှလဲ ဒီဝံပုလွေမကို ဘယ်လို လက်တုံ့ပြန်ရမည်ဆိုတာကို ကြံစည်နေမိသည်။ လင်းသဒ္ဒါ သူ့လက်ထဲရောက်လာလို့ကတော့ တွေ့ကြပြီပေါ့။ ဒီကမာ္ဘမှာ အမ အဖြစ်လာမွေးရသည်ကို နောင်တအကြီးအကျယ်ရသွားအောင်ကို လုပ်ပစ်ရမည်။ ယမရာဇာကို အံ့တုသည့်သူတွေ ဘယ်လိုဖြစ်ကုန်ကြသည်ဆိုတာကို ဒင်းကောင်ကောင်းသိစေရမည်။ အခုတောင် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သီဟဆိုတဲ့အကောင် သေပြီမှတ်လား။ ယမရာဇာ၏ အကြည့်က လင်းသဒ္ဒါ လက်ဖြင့်ပွေ့ထားသော သီဟဆီသို့ရောက်သည်။ မကျေမချမ်းဖြစ်နေသည့်တိုင် ခပ်ပြုံးပြုံးဖြစ်နေသော ယမရာဇာမျက်လုံးသည် လင်းသဒ္ဒါ နောက်ကွယ်မှ ပေါ်လာသော လူရိပ်နှစ်ခုကြောင့် ရုတ်ချည်း pause အနှိပ်ခံရသလို မျက်နှာက တည်သွားသည်။ ဒက္ခကိုလွှတ်ကာ သီဟကို သတ်ခိုင်းတုန်းက ဝင်ရှုပ်တဲ့ နဂါးမ။ သို့သော် ဒီနဂါးမလောက်တော့ သူက ဂရုစိုက်တာ မဟုတ်။ ယမရာဇာ မျက်ခုံးလှုပ်သွားရသည်က ကလျာဏီ၏ အနောက်နားက မိန်းမကြောင့်။ သူ .. သူ ..

"ဟာကွာ ..."

ထိုအမျိုးသမီး ဘယ်သူဆိုတာ သေချာကြည့်မည်ဆိုမှ ကန်ရေပြင်၏ ပလုံထမှုက မတည်ငြိမ်တော့။ ရေပွက်တွေကြား၌ အဖြူရောင် အခိုးအငွေ့တွေ တဖွားဖွားနှင့် ပေါ်လာပြီး ဟိုကောင်တွေ ရှိနေသည့် ဂူထဲကို မမြင်ရတော့ပေ။ ယမရာဇာ ရင်ထဲတွင် ပထမဦးဆုံးအကြိမ်အဖြစ် စိုးရိမ်စိတ်ဝင်လာသည်။ မှော်ရေကန်ကို အသုံးပြုလို့မရတော့ခြင်းနှင့် ဆက်စပ်ပြီး နဂါးမနှင့်ပါလာသူက ဘယ်သူဆိုတာကို ချက်ချင်းရိပ်မိသည်။ နောက်ဆက်တွဲ ဖြစ်လာနိုင်သည့် အကြောင်းတရားကိုလဲ ကြိုတွေးမိပြီး ထိတ်လန့်သွားသည်။ မဖြစ်တော့။ ဒီဟာမ သုံးယောက်စုပေါင်းသွားခြင်းသည် သူ့အတွက် ဘယ်လိုမှ ကောင်းကျိုးကို မပေးနိုင်မှန်း အတတ်သိသည်။ တစ်ယောက်ခြင်းဆိုလျှင် ဘယ်လိုမှ စာရင်းထည့်တွက်မိမှာ မဟုတ်သော်လဲ သုံးယောက်ပေါင်းလောင်းကျော်ဆိုသည့် စကားကိုတော့ ယမရာဇာ အလေးအနက်ထားရမည်။ မဖြစ်တော့။ သူ၏ မူလအစီအစဉ်အတိုင်း ငရဲတံခါး ဖွင့်ဖို့ကို ကြိုးပမ်းရတော့မည်။ တစ်စက္ကန့်၊ တစ်မိနစ်နောက်ကျလျှင် သူ့အတွက် အကျိုးယုတ်ဖို့က ပို၍ များများလာမည်။

ယမရာဇာ မှော်ရေကန်နားမှခွာသည်။ အိပ်ဆောင်တွေဘက် လမ်းလျှောက်လာသည့်တိုင် သူ့အတွေးက အိပ်စက်ဖို့ မစဉ်းစားမိ။ မာယာဒေဝီအတွက် ဘယ်လိုလက်တုံ့ပြန်ရမည်ဆိုတာကို တွေးနေမိသည်။ ငရဲတံခါးဖွင့်ဖို့ လုံးပန်းရမည်မို့ သူကိုယ်တိုင်တော့ ဟိုအဖွဲ့နောက်ကို လိုက်နိုင်မည်မဟုတ်။ တစ်ယောက်ယောက်ကို ခိုင်းရပေမည်။ မှင်စာတွေကို ခိုင်းဖို့တော့ မဖြစ်။ မှင်စာတွေအတွက် သူသက်သက်စဉ်းစားထားတာရှိသည်။ ယမရာဇာတွင် ရွေးချယ်စရာ လမ်းတစ်လမ်းပဲ ရှိတော့သည်။ သူနှင့်လျှို ့ဝှက်စွာ သဘောတူညီထားသည့် သူကိုသာ ချဉ်းကပ်ရပေတော့မည်။ ယမရာဇာ ခြေလှမ်းတွေကို ပစ္စလက်နန်းဆောင်၏ လျှို့ဝှက်ဦးမှင်ဆီသို့ ဦးတည်လိုက်တော့သည်။

**********************************

"သီဟ က ဘာမှလဲ မစားဘူး .."

စားစရာအပြည့်ကျန်နေသော ပန်းကန်ကို ကိုင်ပြီး ကလျာဏီ မီးပုံဘေးတွင် စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ဝင်ထိုင်သည်။ အတော်ပင် ညည့်နက်နေပြီမို့ မီးပုံမှ မီးစွယ်မကျိုးသွားအောင် သစ်ကိုင်းခြောက်တွေ ထိုးပေးနေသူ စီစီက သီဟရှိရာဘက်သို့ ငေးကြည့်သည်။ သူမတို့နှင့် ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ သစ်ဆုံတစ်ခုပေါ်တွင် ပတ်ဝန်းကျင်ကို မျက်ခြေမပြတ်ကြည့်ရင်း သီဟ အသင့်အနေအထားနှင့် ထိုင်ကာနေသည်။

စီစီဟန်၏ ဦးဆောင်မှုဖြင့် လင်းသဒ္ဒါတို့ နွယ်ငြိမ်းမှ ထွက်ခွာလာခဲ့သည်မှာ တစ်ရက်တာ ကုန်ဆုံးတော့မည်ဖြစ်သည်။ အခု ခရီးလမ်းတွင် လင်းသဒ္ဒါနှင့် ကလျာဏီက စီစီကို ခေါင်းဆောင်တင်ထားခဲ့သည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် သူမ သဘောနှင့်သာဆိုလျှင် အိပ်စက်နားနေဖို့တောင် စဉ်းစားမိမှာ မဟုတ်ပဲ ညဘက်တောင် ခရီးဆက်မိမည် ထင်သည်။ သီဟ၏ အခြေအနေက လင်းသဒ္ဒါတို့ မပြောနှင့် စီစီတောင်မှ မှန်းဆလို့မရ။ သူမတစ်သက်တာတွင် တစ်ခါမှ မသုံးဖူးသော spell ကို သုံးခဲ့ရတာမို့ နောက်ဆက်တွဲ ဘာအကျိုးအဆက်ဖြစ်မည်ဆိုတာကို necromancer ဖြစ်သည့်တိုင် သူမ မသိ။ အခု ကလျာဏီက သီဟ အစာမစားဘူးဆိုပြီး ပြောလှမှ တစ်စုံတစ်ခုကို ပြန်သတိရသည်။

"အိုး .. ဒုက္ခပဲ.."

စီစီဟန် သူမ မျက်နှာကို လက်နှင့်အုပ်သည်။ သဘောကတော့ သူမ အမှားလုပ်မိပြီဆိုသည့် အထာ။ မျက်နှာကို လက်ဖြင့်နှစ်ချက် သုံးချက်လောက် ပွတ်ပြီး လက်ဖယ်လိုက်သည်တွင် လင်းသဒ္ဒါတို့က သူမကို စူးစမ်းဟန်နှင့် ကြည့်နေသည်။

"သီဟ ဘာဖြစ်လို့ အစာမစားတာလဲဆိုတာ စီစီသိတယ် .."

"ဘာဖြစ်လို့လဲ စီစီ ???.."

"ဘယ်လိုပြောရမလဲ .. လူသေတစ်ယောက်ကို ဝိညာဉ်ပြန်သွင်းဖို့ ကြိုးစားတဲ့အခါမှ စီစီတို့ဟာ ဗလာဟင်းလင်းဖြစ်နေတဲ့ စိတ်နဲ့ ရင်ဆိုင်ရတယ် .. သဘောက သူ့မှတ်ဉာဏ်ထဲမှာ ဘာဆိုဘာမှ မရှိဘူး .. ပြုစားသူ necromancer က ဘာလုပ်ရမယ် .. ဘယ်လိုနေရမယ်ဆိုတာ ဖန်တီးတဲ့အချိန်မှာ ထည့်ပေးရတယ် .. စီစီ သူ့ကို အသက်ရှူဖို့၊ လမ်းလျှောက်ဖို့ ၊ စကားပြောဖို့ အဲဒါတွေ ထည့်ပေးခဲ့တယ် .. ဒါပေမယ့် တချို ့သော function တွေကို မေ့သွားခဲ့တယ် .."

"ဘာ !!! ... သီဟ အစာစားဖို့ကို နင် မေ့သွားခဲ့တယ်ပေါ့ .. နင် .. ဘယ်လို လုပ် !!! ..."

ငြိမ်ငြိမ်ထိုင်ပြီး နားထောင်နေရာမှ လင်းသဒ္ဒါ ထအော်သည်။ ကလျာဏီသာ စိတ်ထိန်းဆိုသည့် သဘောနှင့် သူမလက်ကို လှမ်းမဆွဲလျှင် လင်းသဒ္ဒါတစ်ခုခု လုပ်ဖြစ်မှာ သေချာသည်။

"အခုမှတော့ စီစီလဲ ဘာမှ မလုပ်တတ်ဘူး လင်းသဒ္ဒါ .. အဲဒါကြောင့် သူ့ကို ပြန်အသက်သွင်းမယ်လုပ်တုန်းက  ရှင်သဘောတူမှ လုပ်မယ်ဆိုပြီး မေးခဲ့တာ မဟုတ်လား .."

"အို .. ဒါကတော့ ... သူ့ကို ဒီလိုဖြစ်လာမယ်လို့ တွက်မှ တွက်မထားတာ .. ရှင့်ပညာကို အထင်ကြီးမိတာ အလကားပဲ .."

"လင်း သဒ္ဒါ ... မင်း !!! .. မင်း ပြောတာတွေ လွန်လာပြီနော် ..!!!! .."

ရန်စောင်ကာ ထသတ်ကြတော့မလိုဖြစ်နေသည့် မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကြားသို့ ကလျာဏီ ချက်ချင်းဝင်လိုက်ရသည်။ နှုတ်မှလဲ ..

"ဟေ့ .. နင်တို့တွေ ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ .. တစ်နေ့လုံး ခရီးသွားထားလို့ ပင်ပန်းရတဲ့ကြားထဲ .. တော်တော့ .. နောက်ထပ် စကားများတဲ့ အသံ ဘာသံမှ မကြားချင်ဘူး .. နင်တို့နှစ်ယောက် သတ်ချင်ရင် သီဟ ပြန်ကောင်းလာတဲ့ အချိန်ကျမှ သတ် .. အခု ပင်ပန်းနေပြီ .. အိပ်ကြတော့ .. သွားကြ ..  ငါ ကင်းစောင့်ထားပေးမယ် .."

အကြည့်ချင်းပြိုင်နေကြသူနှစ်ဦးထံမှ အရင်ဆုံး စီစီဟန်က ဖယ်ခွာပြီး မီးပုံ၏ တခြားဘက်ခြမ်းရှိ သူမအိပ်ယာဆီသို့ ထကာသွားသည်။ ကလျာဏီ စီစီဟန်က သူမတို့ဘက်ခြမ်းကို ကျောပေးကာဝင်လှဲပြီး ပုခုံးအထိရောက်အောင် စောင်ပါးကို ဆွဲခြုံသည်အထိ စောင့်ကြည့်သည်။ ပြီးမှ အခုထက်ထိ ကျောက်ရုပ်တစ်ရုပ်လို မတုန်မလှုပ်ရှိနေသော လင်းသဒ္ဒါကို သာသာလေး ထွေးပွေ့သည်။

"သဒ္ဒါ .. မင်းလဲ အိပ်တော့ ... မမတို့အားလုံးအတွက် မင်းက ပိုပြီး အနားယူဖို့ လိုအပ်တယ် .."

ကလျာဏီစကားကို လင်းသဒ္ဒါ နားထောင်ပါသည်။ သီဟ ရှိရာဘက်သို့ ငေးမောနေရာမှ အကြည့်ကိုလွှဲ၍ စီစီနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်တွင် ခင်းထားသော အိပ်ယာဆီသို့ ထသွားသည်။ ကလျာဏီ ပြောသလို သူမ အနားယူဖို့လိုအပ်နေတယ်ဆိုသည်မှာ သေချာလှသည်။ အားလုံးထဲတွင် လင်းသဒ္ဒါသည် ကိုယ်ရော၊ စိတ်ပါ ပင်ပန်းခဲ့ရသူဖြစ်သည်။ အိပ်ယာပေါ်လှဲကာ မျက်လုံးတွေမှိတ်လိုက်သည်နှင့် အိပ်ပျော်ဖို့ လင်းသဒ္ဒါ ကြာကြာမစောင့်လိုက်ရပါ။ အိပ်ပျော်ခြင်းသို့ မရှေးမနှောင်းပင် သူမ ရောက်ရှိသွားပါသည်။

***************************************************

ပုခုံးကို လှုပ်ခါအနှိုးခံရမှုကြောင့် စီစီဟန် အင်းအင်းအဲအဲနှင့် နိုးလာရသည်။ တစ်ချက်သမ်းဝေလိုက်ပြီး ကောင်းကောင်းမပွင့်ချင်သေးသည့် မျက်လုံးကို လက်ဖြင့်ပွတ်သည်။ မျက်တောင်ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်နှင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဝေ့ကြည့်လိုက်စဉ်တွင် သူမအနား၌ ကလျာဏီ ထိုင်ကာရှိနေသည်ကိုတွေ့ရသည်။ ည၏အမှောင်က တော်တော်သိပ်သည်းနေသည်မို့ သန်းခေါင်လောက်တော့ ရှိတော့မည်ဟု စီစီဟန်တွက်သည်။ ကင်းစောင့်ရန် သူမအလှည့်ရောက်ပြီဆိုတာ သိသည်မို့ လေးကန်နေသည့်ကိုယ်ကို ဆွဲယူ၍ထသည်။ မီးပုံ၏ တစ်ဖက်ဘေးတွင် လင်းသဒ္ဒါတစ်ယောက်ကတော့ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်မောကျနေသည်။ အိပ်ပျော်နေသူမို့ မျက်နှာလေးက အပြစ်ကင်းစွာ လှပနေသည်။ မိန်းမချင်းတောင် ငေးရလောက်သူ ဖြစ်သည်ဟု စိတ်ထဲက ဝန်ခံမိသည်။

"လင်းသဒ္ဒါ ဘယ်လိုနေသေးလဲ .."

"အခုတော့ အိပ်ပျော်နေတာပဲ .. ဒါပေမယ့် သူ့စိတ်ထဲမှာ အရမ်းနာကျင်နေမှာ သေချာတယ် .."

စီစီဟန် လင်းသဒ္ဒါဘက်ကို မကြည့်တော့ပါ။ ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ မှောင်ရိပ်တွင် ကင်းစောင့်သလိုမျိုး သစ်ပင်ကြီးတစ်ခု၏ ပင်စည်ကို မှီကာ ရှိနေသည့် သီဟဘက်သို့ လှည့်ကြည့်သည်။

"သီဟရော .. ဘယ်လိုနေသေးလဲ .."

"သူလား .. မောတယ်ပန်းတယ်ဆိုတဲ့ ပုံစံတော့ မပြဘူး .. ဒါပေမယ့် အစာမစားတာရယ်၊ တစ်ညလုံး မအိပ်သေးတာရယ်ကို ထည့်တွက်ရင် ကြာကြာခံနိုင်မယ် မထင်ဘူး .. တို့ သူ့ကို စကားပြောဖို့ ကြိုးစားသေးတယ် .. တို့ကို သူစိမ်းတစ်ယောက်လိုပဲ ပြန်ကြည့်နေလို့ လက်လျှော့လိုက်ရတယ် .."

"အင်း .. စီစီ သူ့ကို စကားပြောပြီး စမ်းကြည့်ပါဦးမယ် .. အစာစားအောင်များ အမိန့်ပေးနိုင်မလား မသိဘူး .."

ကလျာဏီ ဆက်မပြောတော့။ သူမ အိပ်ယာရှိသည့်ဘက်သို့သာ လျှောက်သွားပြီး ဝင်လှဲလိုက်သည်။ စီစီဟန် အကျောဆန့်သည့်နှယ် လက်ကိုမြှောက်ကာ သူမခါးကလေးကို ဘယ်ညာယိမ်းသည်။ ဝါးခနဲ တစ်ချက်သမ်းပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဝေ့ကာကြည့်လိုက်စဉ်တွင် သူမ မျက်လုံးပြူးသွားရသည်။ သီဟ အစောတုန်းက တွေ့ခဲ့သော သစ်ပင်ကြီးနားတွင် ရှိမနေတော့။ မီးပုံ၏ အလင်းရောင်က ထိုသစ်ပင်ကိုလွန်ပြီး မထိုးဖောက်နိုင်သဖြင့် သီဟ ဘယ်ပျောက်သွားသည်ဆိုတာကို စီစီဟန် မမြင်ရချေ။ မြန်မြန်ဆန်ဆန် ထိုင်နေရာမှ ထပြီး သီဟ ကင်းစောင့်နေခဲ့သည်ဘက် ထွက်လာခဲ့သည်။

သီဟ၏ အရိပ်အယောင်ကိုမျှ မတွေ့။ စီစီ စိတ်ပူလာပြီး သီဟ ထွက်သွားမည်ထင်သည့်ဘက်ကို ခပ်မြန်မြန်လိုက်သည်။ သူမ အသုံးပြုလိုက်သည့် spell ၏ ရှုပ်ထွေးမှုကိုလဲ အခုမှ ပြန်နားလည်သည်။ သီဟ ဘာစိတ်ကူးပေါက်လို့ သူတို့စခန်းချရာမှ ထွက်သွားသည်ကို စဉ်းစားလို့မရ။ လောလောဆယ်တွင်လဲ ဒါကို စီစီ မစဉ်းစားနိုင်။ လင်းသဒ္ဒါ ကင်းစောင့်ဖို့ အလှည့်ကျလို့ နိုးမလာခင် သီဟကို ပြန်တွေ့ဖို့ အရေးကြီးသည်။ ရုတ်တရက် သူမနောက်နားဘက်မှ သစ်ကိုင်းခြောက်တစ်ခု ကျိုးသံကို ဂျွတ်ခနဲ ကြားရသည်။ သတိနှင့်မပြတ်သူမို့ စီစီ သူမ ဆောင်ဓါးကို ဆွဲထုတ်ဖို့ ပြင်သည်။

"အိုး .. သီဟ .. လန့်လိုက်တာ  .."

"ကျနော် တောင်းပန်ပါတယ် .. သခင်မ .. ကင်းစောင့်နေတုန်း မသင်္ကာဖွယ်ရာတစ်ခုခုကို မြင်လိုက်သလိုမို့ ထွက်လာခဲ့တာ .."

စီစီဟန် အခုမှ သက်ပြင်းကောင်းကောင်းချနိုင်သည်။ သီဟ လက်ကိုဆွဲကာ စခန်းချရာဘက်သို့ ပြန်လျှောက်လာရင်း နောက်တစ်ခါ ဒါမျိုးထပ်မဖြစ်အောင် သူမ အမိန့်ပေးရသည်။

"သီဟ .. နောက်တစ်ခါဆို စီစီကို မပြောပဲ ဒီလိုထွက်မသွားရဘူး .. မှတ်ထား .."

သူမပြောသည်ကို နားလည်သည့်အကြောင်း သီဟ ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ အတူတကွ ဘေးချင်းယှဉ်ကာလျှောက်လာရင်း စီစီ သီဟကို တစ်ချက်တစ်ချက် စောင်းငဲ့ကြည့်သည်။ သူ့မျက်နှာအနေအထားက နဂိုပုံစံအတိုင်း မဟုတ်သည့်တိုင် သီဟသည် ကြည့်ကောင်းနေဆဲ ဖြစ်သည်။ စီစီ လင်းသဒ္ဒါကို မနာလိုပါ။ တကယ်လက်တွေ့ဘဝတွင် သီဟသည် လင်းသဒ္ဒါ၏ ချစ်သူဆိုတာကို စီစီဟန် ကောင်းကောင်း လက်မခံနိုင်သေးပေ။

အတွေးတွေနှင့် နစ်မြောနေသူ စီစီဟန် .. သီဟ သူမဘေးတွင် ပါမလာမှ သတိရပြီး နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်သည်။ ခြေလှမ်းဆယ်လှမ်းကျော်ကျော်လောက်အကွာတွင် လရောင်ဖြာကျနေသော မြေကွက်လပ်လေးရှိသည်။ ထိုနေရာလေးတွင် သီဟက ရပ်ပြီး ကောင်းကင်ပြင်ကြီးကို မော့ကြည့်နေသည်။ ဘာစိတ်ကူးပေါက်လို့ ရပ်ကျန်ခဲ့မှန်း စီစီမသိ။ သီဟ အနီးသို့ တိုးသွားပြီး သူ့နည်းတူ ကြယ်ကလေးတွေလင်းလက်နေသော ကောင်းကင်ကို လိုက်ကြည့်မိသည်။ တိမ်ကင်းစင်နေသော ကောင်းကင်မို့ မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ်လင်းနေသော ကြယ်ကလေးများသည် အနက်ရောက်ကတ္တီပါကော်ဇောတွင် စိန်ပွင့်ကလေးများ ကြဲထားသည်နှင့် တူလှသည်။

"လှတယ်နော် .. သီဟ .."

"သခင်မလောက် .. မလှပါဘူး .."

ချက်ချင်း တုံ့ပြန်လိုက်သည့် သီဟ စကားကြောင့် စီစီမျက်နှာလေး ပန်းနုရောင်သွေး ပြေးသွားသည်။ သီဟအစစ်က ပြောသည့်စကား မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သိနေသည့်တိုင် သူမ ကြည်နူးရသည်။ နဂိုမူလ သီဟသာဆိုလျှင် ဒီလိုစကားမျိုး ပြောထွက်မှာ မဟုတ်။ သူမနှင့် ချစ်ခဲ့မှုသည်ပင် သီဟက အလုပ်သဘောဟု အတိအလင်း ကြေညာခဲ့သည် မဟုတ်လား။

စီစီဟန် ရင်ကလေးမို့လာသည်အထိ လေကိုရှိုက်သွင်းပြီး လှည့်ထွက်ဖို့ပြင်သည်။ သို့သော် ထိုအချိန်လေးအတွင်းမှာ ဘယ်လိုဖြစ်သည်မသိ။ ကျောကုန်းနောက်ဘက်မှ ယားသလိုလို ခံစားရပြီး အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ လက်ကို နောက်ပြန်ကုတ်မိသည်။ ယားသည့်နေရာက ကျောအလယ်လောက်မှာမို့ သူမ သေသေချာချာ မထိ။ ကို့ရိုးကားယား ဖြစ်နေစဉ်တွင် သူမလက်ကို လက်တစ်ဖက်က လာကိုင်သည်ကို ခံလိုက်ရသည်။

"သခင်မ .. ကျနော် လုပ်ပေးပါရစေ .."

"ရတယ် .. သီဟ .. မလုပ်နဲ့ ..."

စီစီ ကိုယ်ကိုလှည့်ပြီး သီဟလက်ကိုဆုပ်ကိုင်ကာ တားလိုက်သည်။ ပြာပြာသလဲ ငြင်းဆန်သည့်အမူအယာကြောင့် သီဟ စိတ်ရှုပ်ထွေးသွားဟန်ရှိသည်။ မျက်မှောင်ကုတ်ပြီး စစ်သားတစ်ယောက်လေသံနှင့် ..

"သခင်မကို အကာအကွယ်ပေးဖို့နဲ့ သက်တောင့်သက်သာရှိစေဖို့ လုပ်ပေးရမှာ ကျနော့်တာဝန်မဟုတ်ဘူးလား .."

"အင်း ... ဘယ်လိုပြောရမလဲ .."

စီစီဟန် မဖြေတတ်တော့။ မူလစိတ်မရှိသော သီဟအပေါ်တွင် အခွင့်အရေးမယူပါဘူးဟု သူမ လင်းသဒ္ဒါတို့ကို ကတိပေးထားခဲ့သည်။ သို့သော် သူမရှေ့တွင် မသိနားမလည်သလိုနှင့် ကြည့်နေသော သီဟ၏ မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း ရင်ထဲတွင် တစ်မျိုးဖြစ်လာသည်။ မပြုလုပ်သင့်ပါဘူးဟု သိနေသည့်တိုင် ထိုအမိန့်ကို ခန္ဓာကိုယ်က မလိုက်နာချင်ပေ။ စီစီဟန် အောက်နှုတ်ခမ်းကို လိမ်ကာ ကိုက်မိသည်။

"ခွင့်ပြုပါ သခင်မ .. ကျနော့်ကို ပြုစုခွင့်ပေးပါ .."

"ကောင်းပြီလေ ... ဒါပေမယ့် စီစီက ရပ်ဆိုရင် ရပ်ရမယ်နော် .."

"ဟုတ် .. ဟုတ်ကဲ့ .. ရပ်ပါ့မယ် သခင်မ .."

စီစီဟန် ဂရုမစိုက်တော့။ သီဟ ဘက်သို့ ကျောပေးရင်း ခရီးသွားကိုယ်ကျပ်အင်္ကျ ီကို ချွတ်သည်။ တကယ်ဆိုလျှင် သူမ ဒီလောက်တော့ သီဟဆီက ဂရုစိုက်မှုကို ခံစားခွင့်ရှိသည်ဟု ထင်သည်။ သူမသာ အပင်ပန်းခံပြီး မကယ်ခဲ့ဘူးဆိုလျှင် သီဟဆိုတာ အခုလောက်ဆို မီးလောင်တိုက်သွင်းနေရပြီ မဟုတ်လား။ သူမကို နှိပ်နယ်ပေးတာလောက်တော့ ဘာမှ မဖြစ်နိုင်ဟု စီစီဟန် မဲတင်းကာ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

တစ်ခုတော့ ဂွကျသည်ဟု ဆိုရမည်။ စီစီဟန် ဝတ်လာသည့် ကိုယ်ကျပ်အင်္က ျီက အပေါ်အောက်တဆက်တည်း အမျိုးအစားဖြစ်သည်။ နောက်ကျောက ဇစ်ကိုဖွင့်ပြီး အင်္ကျ ီကိုဖယ်လိုက်သည်နှင့် အောက်ဘက်ပိုင်းကိုပါ ချွတ်လိုက်ရသည်။ အတွင်းခံကလဲ ဝတ်မထားခဲ့သည်မို့ စီစီဟန် တကိုယ်လုံးတွင် ပြင်ပပစ္စည်းဆို၍ ခေါင်းစည်းကြိုးလေးတစ်ခုနှင့် သားရည်ဖိနပ်ရှည်တစ်ရံကိုသာ လက်ညိုးထိုးပြရပေမည်။ ဝတ်လစ်စလစ် သူမအလှကိုမြင်လျှင် သီဟစိတ်ထဲ ဘယ်လိုနေမည်ဆိုတာကို စီစီဟန် သီဟနေရာက ဝင်စဉ်းစားကြည့်သည်။ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်၏ ဗီဇကို spell က ထိန်းချုပ်ထားနိုင်မှာလား၊ ဒါမှမဟုတ် နဂိုပင်ရင်းအတိုင်း ရှိနေမှာလားဆိုတာ စီစီဟန် သေချာမသိပါချေ။

"သခင်မ .. ဒီမြက်ခင်းပေါ်မှာ အသာလေး လှဲနေလိုက် .."

သခင်မလို့ အခေါ်ခံနေရသည့်တိုင် စီစီဟန်သည် ဆရာရှေ ့ရောက်သည့် တပည့်မလေးလို သီဟ ညွန်ပြသော မြက်ခင်းပေါ်တွင် မှောက်ကာလှဲလိုက်သည်။ သူမအတွက် ကံကောင်းသည်လို့ပဲဆိုရမည်။ သူမ လဲလျောင်းရာ မြက်ခင်းပြင်သည် နူးညံ့လှသည့်အမျိုးအစားဖြစ်သဖြင့် ကော်ဇောတစ်ချပ်ပေါ်တွင် အိပ်ရသလို ဖြစ်နေသည်။ အေးမြလှသည့် မြက်ပင်လေးတွေနှင့် နို့အုံမို့မို့ထွားထွား ထိမိသည်တွင် စီစီဟန် ကြက်သီးမွေးညင်းတောင် ထသည်။ သီဟ မထိတွေ့မကိုင်ရသေးပဲနှင့်ပင် အလိုလိုစိတ်လှုပ်ရှားပြီး နို့သီးခေါင်းလေးတွေက စူတက်သည်။

တကယ့်အနှိပ်သည်တစ်ယောက်လို သီဟ လက်နှစ်ဖက်ကို ပွတ်ကာ အရှိန်ယူလိုက်ပြီး စီစီဘေးတွင် ဝင်ထိုင်သည်။ သူ့လက်တွေက သူမကျောပြင်ကို လာထိချိန်တွင်မူ စီစီဟန် ပင့်သက်ကို မသိမသာရှိုက်မိသည်။ သီဟ လက်တွေက စန္ဒရားခလုတ်ပေါ်တွင် ပြေးလွှားနေသလိုမျိုး သူမပုခုံးပြင်ပေါ်တွင် လျှောက်သွားနေသည်။ ယောက်ျားလေးလက်မို့ လက်ဆပြင်းသည်။ အစပထမပိုင်းတွင် စီစီဟန် နဲနဲနာသလိုတောင် ဖြစ်သည်။ တော်တော်လေးကြာမှ သွေးပူနွေးလာသည်နှင့်အမျှ သီဟလက်ချောင်းလေးတွေ၏ အားကို ခံနိုင်လာသည်။ နာကျင်မှု မရှိတော့သည်မို့ အနှိပ်ခံရခြင်း၏ အရသာဖြစ်သော အကြောပြေလျှော့မှုကို ရရှိလာသည်။ စီစီဟန် ဇိမ်တွေ့လာချေပြီ။

စီစီဟန် သူမကိုယ်သူမ ထပ်ခါထပ်ခါ သတိပေးနေရသည်။ သီဟလက်တွေကပေးသောအရသာက ကောင်းမွန်လွန်းလှသဖြင့် အတွေ့နောက်ကောက်ကောက်ပါမလိုဖြစ်တာ အခါခါပင်။ ဘယ်လောက်တောင်မှ သူမ ဖီးလ်တက်လာရသလဲဆိုလျှင် နှုတ်မှထုတ်ဖော်ကာ တအင်အင်နှင့် ညည်းညူမိသည့်အထိ ဖြစ်သည်။ အစောတုန်းကတော့ သီဟရှေ့ဆက်တိုးလာခဲ့သော် ရပ်ဖို့ သူမပြောမည်ဟု ကြံစည်ထားခဲ့သော်လဲ အခုအချိန်တွင်မူ သီဟ ထိုသို့ရှေ့ဆက်တိုးမလာမှာကိုပင် ကျိတ်ကာ စိတ်ပူနေသည်။ သီဟ လက်တွေက တဖြေးဖြေးနှင့် သူမကျောပြင်ပေါ်မှ အောက်ပိုင်းသို့လျှောဆင်းသွားသည်။

အပေါ်ပိုင်းတုန်းကတောင် စီစီဟန် တောင့်ခံနိုင်သေးသည်။ သီဟလက်က သူမတင်ပါးတွေပေါ် ရောက်လာသည့်အခါတွင်မူ တင်းခံထားနိုင်သော စွမ်းအားဘာဆိုဘာမှ မရှိတော့။ ပိုဆိုးတာက သီဟလက်တွေက ထိုမှာပဲ ရပ်မနေပဲ ပေါင်နှစ်ခုကြားသို့ တိုးဝင်လာခြင်းဖြစ်သည်။ စီစီဟန် အလိုအလျောက် တုံ့ပြန်သည့်အနေနှင့် ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကို တင်းတင်းစေ့မိသည်။ ရလဒ်အနေနှင့် သီဟလက်က သူမဖင်ကြားတွင်ညှပ်သွားသည်။ စီစီဟန်ထင်သည်က သီဟ သူ့လက်ကိုဆွဲထုတ်မည်လို့။ သို့သော် သီဟက ဒီလိုမလုပ်ပဲ ရုတ်ချည်း သူမ၏ ကျောပြင်ကို ငုံ့ကာဖွဖွလေးနမ်းသည်။

"အို .. သီဟရယ် .."

စည်းပေါက်သွားချေပြီ။ စီစီဟန်ဘက်က မထိန်းနိုင်တော့သလို၊ သီဟဘက်ကလဲ ရိုးရိုးတန်းတန်း နှိပ်ပေးသည်မဟုတ်တော့။ သူတို့နှစ်ဦးစလုံးက ဆန်းဆန်းပြားပြားဆီသို့ ကူးပြောင်းဖို့ တာစူနေကြသည်။ စီစီဟန် သူမကိုယ်ကလေးကို လှည့်ကာ သီဟကိုကြည့်သည်။ သီဟကမူ အမှားတစ်ခုခု သူလုပ်မိလို့လားဟု ယူဆပြီး စီစီဟန်ကို ပြန်ကြည့်နေသည်။

"သခင်မ .. အဆင်ပြေရဲ ့လား .."

အခုအချိန်မှာ နောက်ဆုတ်လိုက်လျှင် ရနိုင်သေးသည်မှန်း စီစီဟန်သိသည်။ သို့သော် ရင်ထဲတွင် တရိပ်ရိပ်တက်လာသာ ရမ္မက်စိတ်က သူမကို ဖမ်းစားထားနှင့်ပြီဖြစ်သည်။ သီဟနှင့် သူမ မြင်းရိုင်းကပွဲကွင်း၏ တဲထဲမှာ ကြုံခဲ့ရမှုကို ပြန်သတိရသည်။ စီစီဟန်လဲ အသွေးနှင့်အသားနှင့် ဖွဲ့စည်းထားသော ကိုယ်ပဲ။ သူမမှာလဲ လိုအပ်ချက်၊ တောင့်တချက်တွေရှိသည်မဟုတ်လား။ သီဟကို လင်းသဒ္ဒါ လက်ထဲသို့ မအပ်ခင် နောက်ဆုံးတစ်ညလောက်တော့ အတူချစ်ချင်သေးသည်။ မူလဝိညာဉ်သာ ပြန်ရသွားရင် စီစီဆိုတာကို သူမေ့သွားမှာ သေချာလှသည်။ သူမစိတ်ထဲ ဒါတွေကပဲ ကြီးစိုးနေလို့လား မသိ။ ရှေ့ဆက်မတိုးရန် သီဟကို ပြောမည်ဆိုပြီး ပါးစပ်ဟလိုက်ပေမယ့် တကယ်တမ်းထွက်လာတော့ ဒီလိုမဟုတ်ချေ။

"အဝတ်တွေချွတ်လိုက်..."

စီစီစကားကို အတိအကျလိုက်နာပြီး သီဟ အင်္ကျ ီနှင့်ဘောင်းဘီကို ချွတ်နေချိန်တွင် သူမက မြက်ခင်းပြင်ကို တတောင်နှင့်ထောက်ကြွထားပြီး သီဟ လုပ်နေသမျှ ကြည့်နေမိသည်။ သီဟကိုယ်က မူလအနေအထားအတိုင်း မရှိသည့်တိုင် သူမ spell အစွမ်းနှင့် တောင့်တောင့်တင်းတင်းတော့ ဖြစ်နေသေးသည်။ အထူးသဖြင့် ဘောင်းဘီကျွတ်သွားသည့် အချိန်တွင် လှံတစ်ချောင်းလို ဖြောင်းခနဲ ထွက်လာသော လိင်တံကတော့ နဂိုအရွယ်အတိုင်း ရှိသည်။ ပထမအကြိမ်တုန်းက သီဟကို သူမပေါင်ကားပြီး အဆင်သင့်နေပေးခဲ့သလို အခုအချိန်တွင်လဲ ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကို ခွာပေးလိုက်သည်။ မသဲမကွဲလရောင်အောက်တွင် သူမအဝလေးက အရည်တွေစိုကာ ချွဲကျွိကျွိဖြစ်နေသည်ကို စီစီကိုယ်တိုင်ပင် မြင်နေရသည်။ ဟင်း .. သူမ စိတ်ထနေသည်လေ ..။

"ကျနော် သခင်မအဖုတ်ကို လျက်ပေးချင်တယ် .."

တောင်းဆိုပြီးသည်နှင့် သူမဆီက အဖြေတောင် စောင့်မနေ။ သီဟ ခေါင်းက စီစီ၏ ပေါင်ကြားထဲ တိုးဝင်လာသည်။ သူမ ဘာပြောဖို့ လိုတော့မလဲ။ သီဟ နှာဝမှထွက်တဲ့ လေနွေးနွေးက နူးညံ့သည့်နှုတ်ခမ်းသားများကို လာအထိတွင် မသဲမကွဲ ညည်းညူမိသည်။ သူ့လျှာကြီးက အကွဲကြောင်းတလျှောက်ကို ရွေ ့လျားလာသောအခါ စီစီဟန်၏ ညည်းညူမှုက မသဲမကွဲ မဟုတ်တော့။ ပေါင်ကြားမှ ခေါင်းကို ဖမ်းကိုင်၍ သိသိသာသာပင် ထုတ်ဖော်ညည်းလာသည်။ အသည်းယားဖွယ်ဖြစ်အောင် လုပ်နေသော လျှာကြီးက နှုတ်ခမ်းသားများကို လွန်၍ အဖုတ်ခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာချိန်တွင် စီစီဟန် ခြေချောင်းလေးများတောင် ကွေးတက်သည်။ "အာ"ခနဲ အော်မိပြီး သီဟဆံပင်တွေကို တင်းတင်းဆုပ်စွဲမိသည်။

"ကောင်း .. ကောင်းလိုက်တာ .. သီဟ ရယ် .. အို ... အာ .. အာ .."

အထဲသို့ ဝင်နိုင်သမျှ ထိုးထည့်ပြီး လျှာကို သီဟ ကောင်းကောင်းကစားပေးသည်။ စီစီဟန် တကိုယ်လုံးက ပူနွေးတက်လာပြီး တစ်စုံတစ်ခုကို အပြင်းအထန်တောင့်တသည်။ အဆိုးဆုံးက အောက်ဘက်တွင် မိမိရအဆွခံနေရသလောက် အပေါ်ဘက်တွင် လွတ်ကင်းနေသော ရွှေရင်နှစ်မွှာ။ သီဟလက်နှစ်ဖက်က သူမတင်ပါးကို ဆုပ်၍ ပင့်ကိုင်ထားရသည်မို့ မအား။ မတတ်နိုင်။ လွတ်နေသည့် သူမလက်တစ်ဖက်နှင့် ရင်သားတစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်ချေသည်။ နို့သီးခေါင်းနီညိုလေးတွေများ ထောင်တက်နေသည်မှာ ကတော့ချွန်လေးနှင့်တောင် တူနေရှာသည်။

"လျက် .. လျက် .. သီဟ .. အစေ့လေးကို လျက်ပေးဦး .."

အထဲကို မွှေနောက်ထိုးဖွနေသော သီဟလျှာက အလိုအလျောက်ပင် ထိုအမိန့်ကို လိုက်နာပါသည်။ ဖြေးဖြေးချင်း အပြင်ကိုပြန်ထွက်လာပြီး အကွဲကြောင်းတလျှောက် အပေါ်ဘက်ကို ရွှေ ့သွားသည်။ အရသာထိပ်ဖူးလေးကို မိမိရရ ထိမိသွားချိန်တွင်မူ စီစီဟန်တကိုယ်လုံး ဗို့အားပြင်းတစ်ခုကို ရင်ဆိုင်လိုက်ရသည့်နှယ် ကော့တက်သည်။ သွယ်လျသည့် ပေါင်တံတွေက တဆတ်ဆတ်တုန်ခါသည်။ စီစီဟန်တစ်ယောက် တုန်တုန်ခိုက်ခိုက် ဖြစ်နေပေမယ့် သီဟက အလျှော့ပေးမည် မထင်ပါနှင့်။ အစေ့ဖုလေးကို ပါးစပ်နှင့်ဖိ၍ ငုံထားရင်း လျှာနှင့်ပတ်ပတ်လည် လျက်ပေးလိုက်သည်။

"အ မေ့ .. အီးးးးးးးး .."

မြက်ခင်းပြင်နှင့်ထိကပ်နေသော အပိုင်းဆိုလို့ စီစီဟန် ကျောပြင်နှင့် ထောက်ကန်ထားသည့် ခြေထောက်တစ်စုံသာရှိတော့သည်။ ကျန်သည့်ကိုယ်အပိုင်းက ကော့ကြွသည်။ ဖြူဖွေးသည့်တင်အစုံကမူ သီဟ အစေ့လေးကို စလျက်ပေးသည့် အချိန်ကစ၍ အောက်သို့ ပြန်မကျတော့။ သီဟကလဲ ဒါနှင့်မရပ်၊ နောက်တစ်ဆင့်တက်သည်။ အစေ့လေးကို အဆက်မပြတ်လျက်ပေးနေရင်းမှ လက်ညိုးတစ်ချောင်းကို အပေါက်ဝလေးထဲသို့ ရှောင်တခင် ထိုးထည့်သည်။ အရည်တွေရွှဲကာ ဖောင်းမို့နေပြီဖြစ်သော စီစီဟန်အဖုတ်က ဘယ်လိုမှ မခံနိုင်တော့။ ဝင်လာသည့် လက်ညိုးကိုဖမ်းညှစ်သည်။ သီဟ လက်ညိုးတစ်ချောင်းထဲနှင့် ပြီးမသွားသေးပါ။ လက်ခလယ်ကပါ စစ်ကူရောက်သည်။ စီစီဟန် အသက်ရှူသံက ငရုတ်သီးစပ်နေသူလို ရှီး ရှီး နှင့် ဖြစ်လာသည်။

"သီဟ .. စီစီ ပြီး ... ပြီးခါနီပြီ .. အီး .. ရှီး "

သူမကိုယ်ထဲမှာ ဖြစ်တည်နေသော မီးတောက်မီးလျှံက ပေါက်ကွဲထွက်ဖို့ တာဆူနေသည်။ စီစီဟန် လက်နှစ်ဖက်က အခုအချိန်တွင် သီဟခေါင်းကို မကိုင်ထားနိုင်တော့ပါ။ အောက်ဘက်ရှိ မြက်ခင်းထဲမှ မြက်တစ်ဆုပ်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်လိမ်၍ ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ တဇွိဇွိမြည်ကာ ထိုးဆွနေသည့် လက်ညိုးနှင့်လက်ခလယ်၏ တိုက်စစ်တွင် သူမ အလူးအလဲခံနေရသည်။ သီဟလက်ခလယ်က ကွေးကွေးလေးဖြစ်သွားပြီး ဆီးစပ်အပေါ်ပိုင်းကို ဖိ၍ကုတ်လိုက်ချိန်တွင်မူ ဘယ်လိုမှ မရတော့။

"အားးးးးးးးးးးးးးးးးးး .... "

ပန်းပွင့်လေးတစ်ခု အစွမ်းကုန်ပွင့်အာသွားသည့်နှယ် တူလှပြီး စီစီအဝလေးထဲမှ ဝတ်ရည်ချိုတွေစီးကျသည်။ ပျားပိတုန်းဖြစ်သူ သီဟကတော့ ပါးစပ်နှင့် ထိုအရည်တွေအား တေ့၍စုပ်သောက်နေသည်။ ပေါင်တံနှစ်ချောင်း တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေရှာသည့် စီစီ၊ တော်တော်လေးကြာမှ သံပတ်ကုန်သွားသော အရုပ်ကလေးလို ငြိမ်ကျသွားသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို မေ့လျော့သွားသလိုဖြစ်နေသည့် စီစီဟန်တစ်ယောက် အရည်တွေကုန်သွားသည့်တိုင် ဆက်လျက်ပေးနေသေးသော သီဟလျှာကြောင့် တစ်ချီပြီးထားပေမယ့် ခဏကြာသောအခါ မရိုးမရွပြန်ဖြစ်လာသည်။ မရတော့။ သီဟကို အပေါ်ဘက်သို့ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူမအပေါ်ရောက်လာသည်တွင် တစ်ဖက်သို့လှိမ့်ချသည်။ သူမအောက်ရောက်သွားသည့် သီဟ မအူမလည်မျက်နှာပေးနှင့် ပြူးကြည့်နေသည်။

"ရှင် .. သီဟမဟုတ်လို့ ဘယ်သူပဲဖြစ်ဖြစ် ... စီစီ ဂရုစိုက်မနေဘူး ..သိလား .."

သီဟ နားလည်သည်၊ နားမလည်သည်မသိ။ သူမဖာသာ မကြားတကြားပြောရင်း စီစီကိုယ်ကလေးက သီဟကိုယ်ပေါ်တွင် လွန့်လူးသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ သူမအလှည့်ဟု ခံယူထားသည်မို့ သီဟပေါင်ကြား ခေါင်းရောက်သွားသည်တွင် ထောင်မတ်နေသည့် လိင်တံကို လှမ်းကိုင်သည်။ "စီစီ ဂရုစိုက်တာ ဒါပဲ .." ဟု ညုတုတုသံနှင့် ပြောလိုက်သည်ကို မောင်တုတ်ထွားက သဘောကျသည်နှင့်တူသည်။ ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညိတ်ပြနေသည်။ သို့ပေမယ့် ဒါက ခဏသာ။ တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေသည့် ထိုခေါင်းက မကြာခင်ပင် စီစီ၏ နှုတ်ခမ်းထွေးထွေးလေးကြားတွင် ပိတ်မိသည်။ ဒီတစ်ခါ တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်ဖို့ အလှည့်ကျသည်က စီစီဟန်ပင်။

တအင်းအင်းနှင့် ညည်းသံက စီစီပါးစပ်ထဲသို့ လိင်တံ တစ်ထစ်ချင်း တိုးဝင်းသွားတိုင်း သီဟဆီမှ ထွက်ကျသည်။ သီဟ လျှာက အဝလေးထဲမှာ သောင်းကျန်းခဲ့သလို အခုတစ်ဖန် သူမလျှာက ပြန်၍ သောင်းကျန်းသည်။ မိနစ်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာ ပါးစပ်ထဲရောက်နေသည့် အချောင်းကြီးက သံချောင်းကြီးတစ်ခုအလား မာတက်သည်။ အရေးထဲ နူးနူးညံ့ညံ့မာသည်ဆိုတာ တကိုယ်လုံးမှာ ဒီတစ်နေရာထဲပဲ ရှိမှာလို့ စီစီ လျှောက်တွေးမိသေးသည်။ ပါးစပ်သေးသေးလေးနှင့် မဆန့်မပြဲ ဖြစ်လာတော့မှ အတွေးစကိုလဲဖြတ်၊ စုပ်ပေးနေမှုကိုလဲ ရပ်ပြီး ပြန်ချွတ်လိုက်သည်။ သူမမှာ ဒီထက်ကောင်းသည့်  အကြံရှိသည်မဟုတ်လား။

သီဟ မှတ်ဉာဏ်က တခြားဟာတွေတော့ မှတ်မိချင်မှ မှတ်မိမည်။ စီစီဟန်က ပက်လက်ကလေး ပြန်လှဲပြီး ပေါင်ကားပေးလိုက်သည်တွင်မူ ဘာလုပ်ရမည်ဆိုတာကိုတော့ သိနေသေးသည်။ စီစီက သူ့ကိုယ်ကိုဆွဲရွှေ့ပြီး နေရာပေးလိုက်သောအခါ လိင်တံထိပ်ဖူးကို အဝလေးနှင့် အတိအကျပင် တေ့လိုက်သည်။ တစ်ချီပြီးထားပြီမို့ သူမအထဲ၌ အရည်တွေနှင့်နူးနေရာ လိင်တံက တိုးဝင်လာသည်တွင် စီစီဟန်မှာ မူးမူးမေ့မေ့ပင်ဖြစ်သည်။ တအိအိနှင့် တစ်လက်မချင်း ပြည့်တက်လာမှုသည် ဆီးစပ်နှစ်ခုချင်း ထိကပ်သွားသောအခါမှ ရပ်တန့်သည်။

"သီဟ ရယ် .. အထဲမှာ ပြည့်သိပ်နေတာပဲ .."

သူမစကားကို သီဟ တစ်မျိုးထင်သွားလားမသိ။ ဒင်ပြည့်ကြပ်ပြည့် ဝင်နေသည့် လိင်တံကို ပြန်ဆွဲထုတ်သည်။ စီစီဟန် မျက်လုံးလေး အဝိုင်းသားဖြစ်သည်။ သီဟများ အကုန်ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်တာလားလို့။ သို့သော် သူမ စိုးရိမ်မှုက ထိပ်ဖူးပဲကျန်အောင် ဆွဲထုတ်ပြီးသည့်အချိန်တွင် ပြန်ပြေးဝင်လာသော အရှိန်ကြောင့် ပျောက်ကွယ်ထွက်သည်။ စိုးရိမ်မှုအစား ရင်တလှပ်လှပ်ခုန်မှုကသာ အစားထိုးဝင်လာရသည်။ ကာမအရသာက ကောင်းလွန်းလှသဖြင့် ငြိမ်ငြိမ်တောင်ခံမနေနိုင်ပဲ လိုးဆောင့်ချက်တိုင်းကို အောက်မှပြန်ကော့ပေးသည်။

"ကောင်း .. ကောင်းတယ် .. သခင်မ .. အဲဒီလိုလုပ်ပေးတာ .."

သူမတွင်မက သီဟလဲ ကောင်းသည်ဆိုတာကို စီစီနားလည်လိုက်သည်။ တတ်သမျှ မှတ်သမျှ အောက်ကကော့ပေးရင်းမှ ဖီလင်တိုးလာသည့်အလျှောက် နို့အုံတွေကို လက်ဖြင့်ချေနေမိသည်။ သီဟက မြက်ခင်းပြင်ပေါ်တွင် လက်ထောက်ပြီး ဒိုက်ထိုးသလို တရကြမ်းဆောင့်စပြုနေပြီမို့ သူ့ကိုဆွဲခိုင်းလိုမဖြစ်။ တင်းမာစူထွက်နေသည့် နို့သီးခေါင်းလေးတွေ၊ ဖောင်းကားလာသည့် ရွှေရင်ဖြိုးဖြိုးတွေကို သူမလက်နှင့်ပင် ပြန်ဧည့်ခံရသည်။

"ဆောင့် .. ဆောင့်စမ်း .. သီဟ .. မင်း သခင်မကို နာနာဆောင့် .."

စီစီဟန် "mistress" ဆိုသည့် role ကိုအပြည့်အဝ ယူလိုက်သည်။ "သခင်မ"ဆိုသောအခေါ်ကို သီဟဆီမှ စကြားတုန်းကတော့ စိတ်ထဲမနေတတ်။ သို့သော်အခုအချိန်တွင်မူ သခင်မဖြစ်ရတာ ကောင်းသည်ဟု မှတ်ယူနေသည်။ အမိန့်ပေးသည့်အတိုင်း တသွေမတိမ်းလိုက်နာပြီး အပြင်းအထန်ဆောင့်နေသူ သီဟကြောင့် အရသာတွေတစ်လှေကြီး ရနေသည်မဟုတ်လား။ တဖတ်ဖတ် တဇွိဇွိမြည်သံတွေက စက္ကန့်မလပ်ထွက်လာပြီးနောက် အဖုတ်အတွင်းပိုင်းမှ ရင်းနှီးနေသော ခံစားမှုတစ်ခုကို ပေးလာသည်။ သူမ နောက်တစ်ခါ ပြီးတော့မည်။

"သ .. သခင် မ .. ကျ .. ကျနော် .."

"ရ ..ရတယ် .. အင့် .. သီဟ .. ပြီး ပြီးလိုက် ... အရည်တွေ ပန်း .. ပန်းထုတ်လိုက် ... အာ .."

ရှုံ ့ပွရှုံ ့ပွနှင့် အတွင်းသားတွေကို ကစားပေးလိုက်သည်တွင် သီဟ တောင့်ခံမထားနိုင်တော့ပါ။ လိင်တံထိပ်က ဖောင်းကားတက်ပြီး လရည်တွေကို တဟုန်ထိုး ပန်းထုတ်မိသည်။ အဖုတ်တွင်းမှာ ရေကာတာအသေးစားလေး ကျိုးသည့်နှယ်ပင် ဖြစ်တည်သွားလေတော့သည်။

"အီးးးးးးးးးးးး .."

တစစ်စစ်နဲ့ ပန်းထုတ်နေသော လရည်တွေကုန်သွားသည့်အချိန်တွင် သီဟကိုယ်က ထိန်းမထားနိုင်တော့ပဲ စီစီပေါ်ထပ်ကျသည်။ ကာမအရသာကို နှစ်ချီထိထိပြီးအောင် ကောင်းကောင်းကြီးပေးခဲ့သည့် သီဟကို ကြင်ကြင်နာနာထွေးပွေ့ထားသည်။ သူမမျက်နှာနှင့် နီးကပ်စွာရှိနေသည့် ပါးပြင်ပေါ်ကို အနမ်းတစ်ခုခြွေလိုက်ပြီး စီစီ သီဟနားကို ကပ်၍ ပြောသည်။

"သီဟ က အရမ်းလုပ်တတ်တာပဲ .. ချစ်ဖို့အရမ်းကောင်းတယ် .."

"ဘာ ... ပြောတယ် !!! ..."

နားနားတွင် မိုးကြိုးကပ်ပစ်လိုက်သလို စီစီဟန် ဒိန်းခနဲ ခံစားရသည်။ ကိုယ်ပေါ်တွင် ပိနေသူ သီဟကို ဘေးသို့ ကမန်းကတမ်း တွန်းဖယ်သည်။ ဘယ်သူရောက်လာမှန်း ဗေဒင်မေးစရာတောင်မလို။ မီးဝင်းဝင်းတောက်နေသော မျက်လုံးနှင့် သူမကို ကြည့်နေသူက လင်းသဒ္ဒါ ..

"သ .. သဒ္ဒါ ... စီစီ .. ရှင်း .. ရှင်းပြ .."

"ဘာမှ ရှင်းပြစရာ မလိုဘူးးးးးးးး ..."

လင်းသဒ္ဒါလက်က ချက်ချင်းဆိုသလို ကင်ဒိုဓါးအိမ်ထဲမှ ဓါးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီးဖြစ်သည်။ ကိုယ်တိုင်က အပြစ်ရှိသူဖြစ်သည့်အပြင်၊ အဖြစ်အပျက်က မြန်ဆန်လွန်းလှသဖြင့် စီစီဟန် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ သို့သော် မထင်ထားသည့် ကိစ္စတစ်ခုက ဖြစ်သည်။ စီစီတွန်းထုတ်လိုက်သူ သီဟက ချွတ်ထားခဲ့သည့် ဘောင်းဘီအိတ်ထဲမှ ဓါးမြှောင်ကို ဆွဲထုတ်သည်။ သူမနှင့် စီစီကြားထဲတွင် ရုတ်ချည်းဝင်လာသူ သီဟကြောင့် လင်းသဒ္ဒါ ဓါးကိုင်ထားရင်းနှင့် ငိုင်သွားသည်။ သူမ ဘာလုပ်ရမည်နည်း။ ဒါ သူမချစ်သူ .. သီဟ။ ပင်ကိုယ်စိတ်မရှိသေးသည့်တိုင် သူမ ချစ်ရသူလေ။ အခုတော့ သူမချစ်ရသူက သူမ အမုန်းဆုံးလူကို အကာအကွယ်ပေးနေချေပြီ။

"သီဟ .. နောက်ဆုတ်စမ်း .."

"လင်းသဒ္ဒါ .. စီစီတောင်းပန်ပါတယ် .. စီစီအတွေ့နောက်ပါသွားမိတယ် .. ဒီလိုမဖြစ်သင့်မှန်း သိ .. သိ"

"တော်ပြီ .. နင်ပြောတာတွေကို ဘာမှ မကြားချင်ဘူး .. သူ့ဝိညာဉ်ကို ပြန်ရတဲ့အချိန်အထိပဲ နင့်ကို ငါ သည်းငြီးခံနိုင်မယ် .. အဲဒါပြီးရင်တော့ နင် ငါတို့နဲ့ ဝေးဝေးကို သွားပေတော့ .."

စီစီဟန် ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသည်။ သူမ သိလိုက်ပါပြီ။ သီဟကို ဘယ်လောက်ပဲပဲ လိုချင်ခဲ့ပါစေ၊ သူနှင့်လက်တွဲကာ တစ်လောကလုံး၏ ရန်သူ ယမရာဇာကို ရင်ဆိုင်ခဲ့ချင်ပါစေ၊ အခုတော့ မဖြစ်နိုင်တော့။ သူမ၏ ဆန္ဒနှင့် သူမ၏ အနာဂါတ်ကို လဲရပေတော့မည်။ တကယ်ဆို လင်းသဒ္ဒါကို ဂရုမစိုက်ပေမယ့် အမှားကို ကျူးလွန်ခဲ့သူက သူမသာမို့ အပြစ်မဆိုနိုင်ပေ။ တစ်ဖွဲ့လုံး၏ ယုံကြည်မှုကို အလွဲသုံးစားလုပ်ခဲ့မိသည် မဟုတ်လား။ လင်းသဒ္ဒါစကားကို လက်ခံသည့်အနေနှင့်သာ ခေါင်းကို မညိတ်ချင်ညိတ်ချင် ညိတ်ပြလိုက်ရသည်။

ထိုအချိန်လေးတွင် သူမတို့နားကို အပြေးအလွှား နောက်ထပ်ရောက်လာသူက ကလျာဏီ။ ကလျာဏီခမျာ သီဟတို့မြင်ကွင်းကို ကြည့်ပြီး ပြေးလာသည့် ခြေလှမ်းတွေ တန့်သွားသည်။ တခြားဘာမှ မစူးစမ်းနိုင်ခင် လင်းသဒ္ဒါလက်ထဲက ဓါးကိုမြင်သွားပြီး သူမကို ပြေးဆွဲဖို့ ပြင်သည်။ သို့သော် လင်းသဒ္ဒါက သူမကို စူးခနဲတစ်ချက်ကြည့်ပြီး ကလျာဏီ လာခဲ့သည့်ဘက်ကို ပြန်လျှောက်သွားသည်။ ကလျာဏီနားသို့ ရောက်ချိန်တွင်မူ ခြေလှမ်းရပ်၍ အားလုံးကြားလောက်အောင် စကားတစ်ခွန်းကို ပြောသွားရှာသည်။

"မကလျာ .. ရှင်သာ ဟိုဟာမလို လုပ်ခဲ့မယ်ဆိုရင်တော့ သဒ္ဒါကို အဆိုးမဆိုနဲ့ ... ဒါပဲ ကျမပြောချင်တယ် .."

နှစ်ရက်တာ ခရီးဆိုသည်မှာ တွက်ကြည့်လျှင် ဘယ်လောက်မှ ကြာသည် မဟုတ်သည့်တိုင်၊ အခုတော့ လင်းသဒ္ဒါတို့ တစ်ဖွဲ့လုံး ပင်ပန်းနေပါသည်။ ညတုန်းက စီစီဟန်နှင့် သီဟတို့၏ ချုံကွယ်မှ ဇာတ်လမ်းကို သိသွားပြီးနောက် သူမတို့ အားလုံး ဘယ်သူမှ ပြန်အိပ်မပျော်တော့ပါ။ မီးပုံဘေးမှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်ရင်း မိုးလင်းခဲ့ရသည်။ အရုဏ်လင်းလာသည်နှင့် ခရီးထွက်ဖို့ ရလောက်သည်မို့ ကလျာဏီ၏ နှိုးဆော်သည့်စကားကို လိုက်နာပြီး သူမတို့ ခရီးဆက်ခဲ့သည်။ တစ်နေကုန်အောင် လမ်းတွင် မနားတော့ပဲ မြင်းတွေကို နှင်လာခဲ့ကြရာ ညနေစောင်းရောက်သည့်အချိန်တွင် လယ်ကွင်းပြင်တစ်ခုသို့ ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။

"အားလုံးပဲ ... စီစီတို့ ရောက်ပြီ .."

ရွှေဝါရောင် သမ်းစပြုနေသော လယ်ကွင်း၏ အစွန်တွင် မြေစိုက်တဲကလေး တစ်လုံးရှိနေသည်။ တဲရှိရာသို့ ဦးတည်ကာ ဖောက်ထားသော မြေလမ်းလေးအတိုင်း စီစီဟန်၏ ဦးဆောင်မှုဖြင့် ကလျာဏီတို့ နောက်ကလိုက်လာခဲ့သည်။ သူမတို့ အားလုံးတဲရှေ ့ရောက်ချိန်တွင် တဲတံခါးဝ၌ အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ရှိနှင့်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ သတ်လတ်ပိုင်းအရွယ်ရှိမည့် ထိုမိန်းမသည် ရိုးရိုးသာမန် ဖျင်ကြမ်းဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားသည့်တိုင် သူမ၏အလှအပက ထင်းခနဲ ပေါ်နေသည်။ အသားဖြူဖြူ၊ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း၊ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်တောင့်သည့် ထိုအမျိုးသမီးက သူမဆီတန်းလာနေကြသည့် လူတစ်စုကို မျက်မှောင်ကျုံ့ကာ ကြည့်နေလေသည်။

တဲအိမ်ကလေးနှင့် နီးလာလေလေ စီစီဟန်ပုံစံက တစ်မျိုးဖြစ်လာလေလေ ဖြစ်သည်။ ဒါကို အရင်ဆုံးသတိပြုမိသူက သူမနှင့် ဘေးချင်းယှဉ်ကာ မြင်းစီးလာသူ ကလျာဏီ။ စိတ်ထဲ စနိုးစနှောင့်ဖြစ်ရသည်။ သူမတို့ ထင်ထားခဲ့သည်က စီစီဟန်က သီဟကို ကုဖို့ သူမ မိတ်ဆွေရှိရာသို့ ခေါ်သွားမည်ဆိုတာကို။ ဘာဖြစ်လို့ ဒီအမျိုးသမီးကို တွေ့သည့်အချိန်တွင် စီစီ ပုံစံက စိုးရိမ်သည့်အသွင် ဖြစ်နေရတာလဲ။ ထိုအတွေးကြောင့် တဲအိမ်ဝင်းထဲသို့ ဝင်လာသည်နှင့် ကလျာဏီက လက်ပြ၍ နောက်မှပါလာသူ လင်းသဒ္ဒါတို့ကို လှမ်းတားသည်။ လင်းသဒ္ဒါက ဘာဖြစ်လို့လဲဟု ပြန်မေးမည်ပြုစဉ်မှာပင် ရှေ့ကသွားနေသူ စီစီဟန် သူမ မြင်းပေါ်မှ ဆင်းသွားသည်ကို တွေ့ရသည်။ အမျိုးသမီးဘက်ကိုလှည့်ပြီး စီစီဟန် ခါးကလေးကိုင်း၍ လက်အုပ်ချီသလို အမူအယာတစ်မျိုးလုပ်ပြသည်။

"ဆရာမ !!! ..."

"မင်း ငါ့ကို ဆရာမလို့ မခေါ်နဲ့ !! ..."

"နော် .. ဝတီ  .. စီစီပြောတာကို နားထောင်ပါဦး .."

ကလျာဏီနှင့် လင်းသဒ္ဒါတစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက် ကြည့်ဖြစ်ကြသည်။ ဒီအမျိုးသမီးက စီစီဟန်၏ ဆရာမတဲ့လား။ စီစီဟန်ဆိုသည်မှာ တစ်လောကလုံးကို ဂရုမစိုက်သည့်စိတ်ထားရှိသူမှန်း သူတို့နှစ်ယောက်ကောင်းကောင်းသိသည်။ သီဟနှင့် ပတ်သက်ပြီး လင်းသဒ္ဒါနှင့် သတ်ပွဲကျင်းပခဲ့သည့်တိုင် သူမက အရေးလုပ်သည့်ပုံ ပြခဲ့တာမဟုတ်။ အခု နော်ဝတီဆိုသည့် အမျိုးသမီးရှေ့တွင်မူ စီစီမျက်နှာက ဇီးရွက်လောက်ပဲရှိတော့သည်။ သေချာတာကတော့ သူမတို့ ဆရာ တပည့်နှစ်ယောက်ကြားတွင် မပြေလည်သော ဇာတ်ကြောင်းတွေ ရှိခဲ့မည်ဆိုတာကို။

"မူလဝိညာဉ်ပြန်ခေါ်တဲ့ spell ကို လိုချင်လို့ စီစီ ပြန်လာတာ .. နော်ဝတီ"

"စီ စီ ဟန်  ...ငါ ရှင်းရှင်းပဲပြောမယ် ... မင်းသဘောနဲ့မင်း ငါ့ဆီက ထွက်သွားခဲ့တုန်းက ဘယ်တော့မှ ငါ့ဆီ ပြန်မခိုလှုံဘူးလို့ ပြောခဲ့တာ မမေ့သေးဘူးမှတ်လား .."

"မမေ့ပါဘူး .. စီစီ မိတ်ဆွေအတွက်ပဲ ရှေ့မျက်နှာနောက်ထားပြီး ပြန်လာခဲ့တာပါ  .."

မျက်နှာအောက်ချ၍ ပြောသည့် စီစီဟန့်စကားတွင် နော်ဝတီ သူမညွှန်ပြရာသို့ ကြည့်သည်။ မြင်းပေါ်မှမဆင်းသေးပဲ မလှုပ်မယှက်အနေအထားနှင့် သူမတို့ကို စိုက်ကြည့်နေသော သီဟကို တွေ့သည်။ နော်ဝတီ ရုတ်တရက်တော့ သီဟတွင် ဘာအမှားအယွင်းဖြစ်နေသည်ဆိုတာကို စဉ်းစားလို့မရပါ။ ခရီးပန်းလာလို့ ပင်ပန်းသည့်ပုံပေါက်နေသည်မှလွဲ၍ သူ့ပုံစံက လူကောင်းတစ်ယောက်အတိုင်းပဲပင်။

"မင်း  မိတ်ဆွေက ဘာဖြစ်လို့လဲ .. နေ .. နေ စမ်းပါဦး ..."

သူမတို့ပြောဆိုနေသမျှကို ခံစားချက်ကင်းမဲ့သည့်မျက်နှာနှင့် ငေးကြည့်နေသည့် သီဟကြောင့် နော်ဝတီ ဖြတ်ခနဲ သတိရသည်။ ခြေစုံပစ်ကာ ထွက်သွားသည့် တပည့်မက ငါးနှစ်ကြာမှ ပြန်ရောက်လာပြီး မူလဝိညာဉ်ပြန်ခေါ် spell ကိုလိုချင်သည်ဆိုတာနှင့် ထည့်ပေါင်းလိုက်သောအခါ ဘာဆိုတာ ချက်ချင်း ရိပ်မိသည်။ နော်ဝတီ မျက်နှာတွင် ဒေါသအရိပ်အယောင်တွေ ယှက်သမ်းလာသည်။ စီစီဟန်သည် သူမကို ပစ်သွားခဲ့သည်သာမက တားမြစ်ထားသည့် spell ကိုပါ အသုံးချခဲ့ပြီ။ နော်ဝတီတို့ ပညာသည်လောကတွင် ဒါက အကြီးမားဆုံးသော စည်းဖောက်မှုပင်။

"မင်း .. မင်း မိုက်လှချည်လား .. စီစီ .. သူ့ကို ဝိညာဉ်အတုထည့်ပေးထားတယ် မှတ်လား .."

"ဒီမှာရှင့် ... ဝိညာဉ်အတု ထည့်ပေးတာ ဘာဖြစ်တာမို့လို့လဲ .. ကျမ မသိလို့ မေးကြည့်တာပါ ..."

ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်အကြား တစစနှင့် အခြေအနေတင်းမာလာမှုကို မြင်နေရသည်တွင် ကလျာဏီ မနေနိုင်ပဲ ဝင်ပြောရတော့သည်။ နော်ဝတီ၏ အကြည့်စူးစူးက သူမဆီ တန်းရောက်လာသည်။ ပညာသည်မို့ ကလျာဏီနှင့် လင်းသဒ္ဒါကို ဘယ်သူတွေမှန်း မြင်စကတည်းက တန်းသိသည်။

"ဒီမှာ  .. ရှင်က ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး စီစီနဲ့ ဝင်ပတ်သက်နေလဲတော့ မသိဘူး .. ကျမပြောပြမယ် .. ဒီကလေးကို တောထဲမှာ ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေနဲ့လဲပြီး သေမလိုဖြစ်နေရာကနေ ကျမ ကယ်လာခဲ့ရတာ .. အမေတစ်ယောက်လိုပဲ ကျမ အရွယ်ရောက်တဲ့အထိ မွေးလာခဲ့တယ် ... necromancy လို့ခေါ်တဲ့ မှော်ပညာကိုလဲ ကျမပဲ အိတ်သွန်ဖာမှောက် သင်ပေးခဲ့တာ .. ဒါပေမယ့် သူက ပညာစုံတော့ ဘာလုပ်တယ်မှတ်လဲ .. ဒီပညာရပ်ကို တိုက်ခိုက်ရေးဘက်မှာ အသုံးချသင့်တယ်ဆိုပြီး တောင်းဆိုလာခဲ့တယ် .. ကျမက လက်မခံတော့ ကျမ မသိအောင် တိတ်တိတ်လေး ခိုးပြီး သုံးခဲ့တယ် .. သူ ဘာအလုပ်လုပ်တာလဲဆိုတာ ရှင်သိလို့လား ... ကျမတို့ပညာကို အောက်လမ်းအတတ်လို့ခေါ်တာ သူတို့လို စုန်းပြူးတွေကြောင့်ပဲ .."

"နော်ဝတီ .. ရှင် တစ်ဖက်သတ်ကြီးပဲ မပြောနဲ့ .. ရှင်သာလျှင် စီစီရဲ ့အရည်အချင်းတွေကို အသိအမှတ်မပြုတာ .. စီစီဘဝကို ချုပ်နှောင်ထားခဲ့တာ ... သိလားးးးးး ...."

စီစီဟန်က ငြိမ်ခံမနေပါ။ ချက်ချင်းကို ပြန်ပက်သည်။ အကူအညီလာတောင်းသည့်လူနှင့် အကူအညီပေးမည့်လူက ရန်ဖြစ်နေကြပြီမို့ အခြေအနေ ဘယ်လိုမှ မကောင်းတော့သည်ဆိုတာ ကလျာဏီ ရိပ်မိသည်။ သူမ ဝင်ပြောဖို့ ပါးစပ်ဟစဉ်မှာပင် နော်ဝတီက ဖြတ်၍ အော်သည်။

"ငါ ဘာမှ မကြားချင်ဘူး.... နင်တို့တွေ အခုချက်ချင်း ထွက်သွားကြ !!!! "

တင်းမာပြတ်သားသည့် အသံနှင့် နော်ဝတီက ပြောသည့်တိုင် စီစီဟန်လက်မခံပါ။ "မသွားနိုင်ဘူး" ဟု တန်ပြန်အော်ပြောပြီး ရှေ ့ကိုတိုးသည်။ ရုတ်တရက် "ဝှီး"ခနဲ မြည်သံနှင့်အတူ မြားတစ်ချောင်းက သူမခြေဖဝါး ရှေ့တည့်တည့်တွင် စိုက်သည်။ တစ်လက်မတောင် မခြားပဲ ခြေချောင်းလေးတွေနှင့် ထိတော့မတတ် နီးကပ်စွာ စိုက်ဝင်နေသော မြားတံကြောင့် စီစီဟန် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ မြားတံလာရာသို့ ကြည့်လိုက်စဉ်တွင် တဲနောက်ကွယ်မှ လူတစ်ယောက်ပေါ်လာသည်။ လူ .. မဟုတ်သေး။ ချောမောလှသည့် မျက်နှာနှင့် ဖြောင့်စင်းနေသည့်ရွှေရောင်ဆံပင်ကြားထဲမှ ထောင်ထွက်နေသည့် နားရွက်တစ်စုံကြောင့် elf တစ်ယောက်မှန်း စီစီဟန်တို့သိသည်။ ထို elf ယောက်ျားသည် မြားတံလေးစင်းကို တပြိုင်တဲလေးညို ့တွင်ဆွဲထားပြီး စီစီဟန်တို့ဘက်ချိန်ထားသည်။ လင်းသဒ္ဒါက မြန်သည်။ အန္တရာယ်ဆိုတာကို ရိပ်မိသည်မို့ ထိုelf ပေါ်လာသည့်အချိန်တွင် သူမကလဲ နောက်ကျောတွင်လွယ်ထားသည့် လေးနှင့်မြားကိုထုတ်ကာ ပြန်ချိန်ထားပြီး ဖြစ်သည်။

"ဆရာမ ပြောတဲ့အတိုင်း မင်းတို့ ပြန်သွားကျရင်ကောင်းမယ် ..."

"နော်ဝတီ ... ဘာလဲ ... နောက်ထပ် တပည့်အသစ်လား .."

"မဟုတ်ဘူး .. သက်တော်စောင့် အသစ် ..."

စီစီဟန်၏ ငေါ့တော့တော့အမေးကို နော်ဝတီကလဲ မထီမဲ့မြင်ပင် ပြန်ဖြေသည်။ သူမတို့နှစ်ယောက်ကြားရှိ အခြေအနေသည် ဆူခါနီး ရေနွေးအိုးတစ်လုံးနှယ်ပင်။ အချိန်မရွေး ဝေကျပြီး ပေါက်ကွဲထွက်မည့်အသွင် ရှိနေသည်။ ရုတ်ချည်း တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားသည့် တဲအိမ်ရှေ့ကမြေကွက်လပ်တွင် ကွင်းပြင်ကို ဖြတ်တိုက်လာသည့် လေတိုးသံသာ တစ်ခုတည်းသော အသံဖြစ်သည်။ သို့သော် ထိုတိတ်ဆိတ်မှုကို ဖောက်ထွင်းကာ ထွက်လာသည့် ငိုရှိုက်သံကြောင့် နော်ဝတီရော ၊ စီစီဟန်ပါ အသံလာရာသို့ လှည့်ကြည့်ကျသည်။ လင်းသဒ္ဒါ .. သူမ မျက်လုံးတွင် မျက်ရည်စတွေ ခိုတွဲ၍ နေသည်။ လက်တွင်ကိုင်ထားသည့် မြားတံက တဖြေးဖြေးနှင့် အောက်သို့စိုက်ကျသွားပြီးနောက် မျက်နှာကို အုပ်၍ တအင့်အင့်နှင့် ငိုသည်။

"ရှင်တို့တွေ ဘာတွေပဲဖြစ်ခဲ့ ဖြစ်ခဲ့ ... ကျမကို သနားရင် သူ့ကိုကယ်ပါ .. ကျမ ဘာလုပ်ပေးရ ပေးရပါ .. ကျွန်ခံရမယ်ဆိုရင်တောင် ခံပါ့မယ် .."

လင်းသဒ္ဒါ၏ အပြောနှင့် အပြုအမူတွင် နော်ဝတီသာမက အားလုံးမျက်လုံးပြူးသွားသည်။ ကလျာဏီ ချက်ချင်းဆိုသလို မြေကွက်လပ်တွင် ဒူးထောက်လိုက်သော လင်းသဒ္ဒါ လက်မောင်းကိုဆွဲထူသည်။ သို့ပေမယ့် လင်းသဒ္ဒါက သူမလက်ကို ခါထုတ်လိုက်ပြီး ဒူးထောက်မြဲဆက်ထိုင်နေသည်။ မျက်ရည်တသွင်သွင် စီးကျနေသော လင်းသဒ္ဒါအဖြစ်ကိုမြင်လျှင် နှလုံးသားရှိသူမည်သူမဆို ကြေကွဲမိမည်မှာ သေချာလှသည်။ နော်ဝတီ သက်ပြင်းမောတစ်ရှိုက်ကို ရှိုက်ကာသွင်းသည်။

"မိန်းကလေး .. မင်းနဲ့သူနဲ့က ဘာတော်လို့ ဒီလောက်တောင် တောင်းပန်နေရတာလဲ .."

"သူ .. သူ က သဒ္ဒါ အချစ်ရဆုံးသူပါ .. သဒ္ဒါ ချစ်ဦးသူပါ .. ဆရာမရယ် .."

"ဟုတ်တယ် .. ဆရာမ .. နောက်ပြီး သူက ယမရာဇာကို နှိမ်နင်းနိုင်မယ့် prophecy လာ သူရဲကောင်းပဲ ..."

ကလျာဏီက လင်းသဒ္ဒါစကားကို ထပ်ဖြည့်ကာ ပြောပေးသည်။ ရင်ထဲမှလဲ လင်းသဒ္ဒါ၏ သီဟအပေါ်ထားသည့် အချစ်စိတ်ကို အသိအမှတ်ပြုလိုက်သည်။ သူမ ဘယ်လောက်ထိ သီဟကို တွယ်တာသည်ဆိုဆို၊ လင်းသဒ္ဒါ၏ မေတ္တာထုထည်လောက် အားမကောင်းသည်ဆိုတာကို သိသွားပြီဖြစ်သည်။ ကလျာဏီသာမက စီစီဟန်ပါ ထိုအချက်ကို နားလည်မိသည်။ အစတုန်းကတော့ သူမ လင်းသဒ္ဒါနှင့် အတိုက်အခံလုပ်ချင်ခဲ့သော်လဲ အခုတော့ ထိုစိတ်တွေမရှိတော့။ လင်းသဒ္ဒါ၏ အချစ်စိတ်ကို အသိအမှတ်ပြုမိပြီး သီဟသာ အကောင်းအတိုင်း ပြန်ဖြစ်ခဲ့လျှင် နောက်ဆုတ်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ တကယ်ဆို သူမအတွက်က ဘာမှ ပိုမထူးတော့။ လေလွင့်ခဲ့သူမို့ သန်းခေါင်ထက် ညည့်ပိုမနက်တော့။

"သုဝဏ ... မင်းရဲ ့လေးကိုဖယ်ပြီး သူတို့ကို အိမ်ထဲမှာ ဧည့်ခံဖို့ နေရာပြင်ပေးပါ .."

နော်ဝတီ၏ စကားတွင် လင်းသဒ္ဒါ မျက်ရည်တွေကြားမှာ သူမကို ပြုံးကာမော့ကြည့်သည်။ နော်ဝတီက သူမကို နားလည်သည့်အသွင်နှင့် ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ လက်ဟန်ဖြင့်လဲ လင်းသဒ္ဒါကို ထဖို့ပြသည်။ နော်ဝတီက သီဟကို ကုဖို့လက်ခံလိုက်ပြီမှန်း အားလုံးနားလည်သည်။ စီစီဟန် အခုမှ သက်ပြင်းချရသည်။ နော်ဝတီဘက်သို့လှည့်ကာ

"ကျေး  .. ကျေးဇူးတင် .."

"မင်း .. ငါ့ကို ဘာမှ ကျေးဇူးတင်စရာမလိုဘူး းးး ... ငါ ဒီမိန်းကလေးရဲ ့မေတ္တာတရားကို လေးစားလို့ လုပ်ပေးတာ ... မင်းနဲ့ဘာမှ မဆိုင်ဘူးမှတ် .."

စီစီဟန် ပါးစပ်ပိတ်ထားလိုက်ရတော့သည်။ လင်းသဒ္ဒါတို့ အိမ်ထဲဝင်သွားသည့် အချိန်တွင် သူမလဲ သီဟနှင့်အတူ နောက်ကလိုက်ဝင်လာခဲ့သည်။ နော်ဝတီ၏ တဲက အပြင်ဘက်အမြင်တွင် နုံချာလှသည်ဟု ထင်ရသော်လဲ အတွင်းဘက်တွင်မူ ခမ်းနားလှသည်။ တဲကုပ်လေးနှင့် မတူအောင်လဲ ကျယ်ဝန်းလှသည်။ ကလျာဏီဒါကို မြင်တော့ ထူးဆန်းပြီး အံ့ဩမနေတော့ပါ။ နော်ဝတီဆိုတာ ဘယ်လိုပညာသည်ဆိုတာ သူမသိနေသည်မဟုတ်လား။ နော်ဝတီက အခန်းဖွဲ့ထားသည့် တဲအလယ်သို့ ဦးတည်ကာ လျှောက်သွားပြီး အိပ်ခန်းတံခါးတစ်ခုကို ဆွဲဖွင့်သည်။ သူမ အထဲသို့ ဝင်သွားချိန်တွင် ကလျာဏီတို့လဲ သီဟကိုတွဲ၍ နောက်ကပါလာသည်။ နော်ဝတီက အခန်းထောင့်က ကုတင်ကို လက်ညိုးထိုးပြသည်။

"သူ့ကို အဲဒီအိပ်ယာပေါ်မှာ လှဲခိုင်းလိုက် ..."

နော်ဝတီပြောသည့်အတိုင်း စီစီဟန်က အမိန့်ပေးလိုက်သောအခါ သီဟ မဆိုင်းမတွပင် ကုတင်ပေါ် ဝင်လှဲသည်။ နော်ဝတီက သီဟ၏ နဖူးအလည်တည့်တည့်ကို စိုက်ကြည့်ပြီး spell တစ်ခုကို စတင်ရေရွတ်သည်။ ထိုအသံကြားသည်နှင့် သီဟမျက်လုံးတွေက မှိတ်သွားပြီး စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း နဖူးအလည်တွင် အနီရောင်အဝိုင်းစက်တစ်ခု ပေါ်လာသည်။ ထိုအဝိုင်းစက်သည် အသားထဲကို လက်နှိပ်ဓါတ်မီးနှင့်ထိုးထားသည့်နှယ် အလင်းရောင်ထွက်နေသည်။ အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေသော လင်းသဒ္ဒါက ..

"သူ .. သူ .."

"စိတ်မပူနဲ့ .. ကလေးမ .. သူရဲ ့ဝိညာဉ်အတုကို တစ်နေရာထဲမှ စုထားလိုက်တာ .. ဒါက ဘာမှ မဟုတ်သေးဘူး .. စလုံးရေစပဲ ရှိသေးတယ် .. တကယ့်ဝိညာဉ်ပြန်ခေါ်မှုက အခုမှ စမှာ .. ဒါပေမယ့် .."

နော်ဝတီစကားက "ဒါပေမယ့်"တွင် ရပ်သွားပြီး တော်တော်ကြာသည့်တိုင် ရှေ့ဆက်မလာတော့။ ပြောဖို့မပြောဖို့ ချိန်ဆနေသည်နှင့်တူသည်။ စိတ်မရှည်နိုင်တော့သည့် လင်းသဒ္ဒါကပင် ဆက်၍မေးရသည်။

"ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်လဲ .. ဆရာမ ..သူ့ကိုကုဖို့ ဘာလိုလို့လဲ .."

"အင်း .. ဒီဝိညာဉ်ပြန်ခေါ်ဖို့က spell တွင်မကဘူး .. ဆေးဖော်စပ်ဖို့လဲလိုတယ် .. အခုပြန်စဉ်းစားလိုက်တော့ ဆေးဖော်ဖို့ပစ္စည်းအကုန်ရှိပေမယ့် အဓိကလိုအပ်တဲ့အရာတစ်ခုတော့မရှိဘူး ..."

"ဘယ်အရာမို့လို့လဲ .. ဆရာမ .. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သဒ္ဒါရအောင် ရှာပေးပါ့မယ် .."

"အင်း .. ဒီဟာက ရှာရခက်တယ်လို့တော့မဟုတ်ဘူး .. ဒါပေမယ့် ကလေးမရဲ ့ခွင့်ပြုချက်တော့ လိုလိမ့်မယ် .. ကဲ .. အားလုံးပဲသိရအောင် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောမယ် .. ဒီကောင်လေးနဲ့ အိပ်ဖို့မိန်းမတစ်ယောက်လိုတယ် .."

"အော် .. ဒါများ .."

လင်းသဒ္ဒါ မျက်နှာတွင် ဘာများခက်လို့လဲဆိုသည့် အသွင်က ချက်ချင်းပေါ်သည်။ ကလျာဏီနှင့် စီစီဟန်ကမူ ပြုံးစိစိမျက်နှာပေးနှင့် ရှိနေသည်။

"မပြီးသေးဘူး .. ကလေးမ .. အဲဒီမိန်းမဟာ သူနဲ့အရင်က မအိပ်ဘူးတဲ့သူဖြစ်ရမယ် .. ကဲ ပြောစမ်း .. မင်းတို့သုံးယောက်ထဲမှာ ဘယ်သူ သူနဲ့ မအိပ်ဘူးလဲ .. ကလေးမကိုပဲ အရင်မေးမယ် .. သူနဲ့မင်းနဲ့က အတူတူနေခဲ့ပြီးပြီလား .."

"ဒါ .. ဒါ .."

မထင်မှတ်ထားသည့် ကိစ္စကြောင့် လင်းသဒ္ဒါ မျက်နှာက ဆေးနီပက်ဖြန်းလိုက်သလို နီရဲသွားသည်။ ဒါပေမယ့် ခနသာ။ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာပင် နော်ဝတီ၏ စကားကြောင့်ဖြစ်ပေါ်လာမည့် အကျိုးဆက်ကို တွေးမိပြီး မျက်လုံးကလေးအဝိုင်းသားဖြစ်သည်။ ကလျာဏီကို လှမ်း၍ ကြည့်စဉ်တွင် သူမကလဲ လင်းသဒ္ဒါအား မျက်စိပျက် မျက်နှာပျက်နှင့် ပြန်ကြည့်နေသည်။ စီစီဟန်ဘက်ကို လှည့်ကြည့်တော့လဲ သူမက သူလဲမကူနိုင်ဆိုသည့် သဘောနှင့်လက်ခါပြသည်။

မိန်းကလေးသုံးယောက်၏ မျက်နှာအမူအယာနှင့် အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး နော်ဝတီ ကွက်ခနဲမျက်နှာပျက်သည်။ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနှင့် သူမတို့သုံးယောက်စလုံးကို လက်ညိုးထိုး၍ ..

"မင်းးးး ... မင်းတို့တွေ ဘယ်လိုဟာတွေလဲ ... ပြောစမ်း .. မင်းတို့သုံးယောက်စလုံး သူနဲ့အိပ်ခဲ့တယ်ပေါ့ .. မင်းးး .."

သူတို့နှင့်အတူ အခန်းထဲရောက်နေသော သုဝဏသည် ဆရာမဖြစ်သူ၏ စကားအကြားတွင် ချက်ချင်းကို နောက်ကျောမှလွယ်ထားသော လေးကို ထုတ်ယူသည်။ အခြေအနေက ရုတ်ချည်းပြန်တင်းမာလာ၏။

"နေဦး ... နော်ဝတီ .. ရှင် သူ့ကိုကယ်ဖို့ လင်းသဒ္ဒါကို ကတိပေးပြီးပြီမှတ်လား .. ကျမတို့ necromancy ပညာမသင်ခင်မှာ ရွတ်ဆိုခဲ့ရတဲ့ oath ထဲက နံပါတ်သုံးအချက်က ဘာလဲ .."

စီစီဟန်စကားက ဘာဆိုတာ လင်းသဒ္ဒါတို့ နားမလည်ပါ။ သို့သော် နော်ဝတီကတော့ နားလည်သည်ထင်သည်။ အသားတဆတ်ဆတ်တုန်သည်အထိ လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားပေမယ့် လင်းသဒ္ဒါတို့ကို နှင်ထုတ်သည့်စကားတော့ မဆို။ သူမဒေါသကို သူမ ထိန်းချုပ်နေရာမှန်း သုန်မှုန်နေသည့် မျက်နှာကသိသာလှသည်။ တစ်မိနစ်၊ နှစ်မိနစ်လောက် ထိုအတိုင်းဖြစ်နေသည်။ ထို့နောက်မှ သူမ စိတ်လျှော့လိုက်ဟန်နှင့် "ဟူး"ခနဲနေအောင်ပင် သက်ပြင်းကို ရှူထုတ်လိုက်ရင်း လင်းသဒ္ဒါတစ်ယောက်ထဲကိုသာ စိုက်ကြည့်သည်။

"ကျန်တဲ့သူတွေ အားလုံး အပြင်ထွက်ကျ .. ငါနဲ့ သူနဲ့ပဲ နှစ်ယောက်ထဲ စကားပြောချင်တယ် .."

ကလျာဏီက စီစီဟန်ကို မျက်ရိပ်မျက်ချည်ဖြင့် လှမ်းမေးသည်။ စီစီဟန်က သူမဆရာမပြောသည့်အတိုင်း လိုက်နာဖို့ ခေါင်းညိတ်ပြသည်တွင် အခန်းဝသို့ တဖြေးဖြေးချင်း ပြန်ဆုတ်လျှောက်သည်။

"ဟေ့နေဦး ... မင်း က နဂါးမ မဟုတ်လား ..."

"ဟုတ်ပါတယ် .. ကျမနာမည် ကလျာဏီပါ .."

"မင်း ခုနတုန်းက သူ့အကြောင်းပြောတာ တစ်ခုရှိတယ် .. သူက ယမရာဇာကို နှိမ်နင်းနိုင်မှာဟုတ်လား .. မင်း ဘာဖြစ်လို့ ဒီလိုပြောနိုင်တာလဲ .."

"ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ .. တောင်တော်ရှင်မဆိုတာလဲ ကျမပဲမို့လို့ပါ .."

"အော် .. ဒီလိုကိုး .. ကောင်းပြီလေ ... မင်းတို့ ထွက်သွားကြပါ .. ငါ ဒီမိန်းကလေးနဲ့ ဆွေးနွေးစရာရှိတယ် ..."

ကလျာဏီတို့ နော်ဝတီတောင်းဆိုသည့်အတိုင်း ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ သုဝဏကိုပါ နော်ဝတီက မျက်ရိပ်ပြလိုက်သဖြင့် သူပါအပြင်ရောက်လာသည်။ အခန်းအပြင်ရောက်ရောက်ချင်း ကလျာဏီက စီစီဟန်နားသို့ ကပ်ပြီး သီဟကိုကုသဖို့ ကိစ္စနှင့်ပတ်သက်၍မေးသည်။ ပြန်ကြားရသည့်အဖြေတွင် သူမမှာ ရယ်ရမလို၊ ငိုရမလိုဖြစ်သည်။ စီစီဟန်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း သူမမျက်နှာက ပြောင်စပ်စပ်နှင့်။ သူမစိတ်ထဲတွင် နော်ဝတီဘေးကြပ်နံကြပ်ဖြစ်နေခြင်းကို စိတ်ထဲမှ ကျိတ်သဘောကျနေသည်။ တဲအဝင်ဝရှိ ဧည့်ခန်းဘက်သို့ ရောက်လာသောအခါ ရယ်ချင်လာသည့်စိတ်ကို မထိန်းနိုင်ပဲ ခိခနဲ ရယ်မိသည်။ သုဝဏက သူ့ကို မျက်မှောင်ကုတ်၍ လှမ်းကြည့်သည်။ စီစီဟန်နှင့် သုဝဏ တော်တော်ကြာသည့်အထိ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် စိုက်ကြည့်မိကြသည်။ အကြည့်ချင်းဆုံပြီး နှစ်ယောက်စလုံး ရင်ထဲတွင် ဘာလိုလိုတောင် ဖြစ်သွားကြသည်။

အတွင်းအခန်းထဲမှာတော့ ..

"လင်းသဒ္ဒါ .. ကလေးမ ... မင်းရဲ ့ချစ်သူကို ကုဖို့ဆိုတာ ဘယ်နည်းလမ်းပဲရှိတော့တယ် ဆိုတာ မင်းနားလည်တယ်မှတ်လား .. အခု ငါနေတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ ့ပတ်ပတ်လည်မှာ ဘာလူနေအိမ်ခြေမှ မရှိဘူး .. အဲဒီတော့ သူနဲ့အတူအိပ်ပေးနိုင်တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ဆိုတာ ဘယ်သူ့ကိုညွှန်းနေတယ်ဆိုတာ မင်းသဘောပေါက်မှာပါ .."

"ပေါက် .. ပေါက်ပါတယ် ဆရာမ .. သဒ္ဒါ ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင် မသိဘူး .."

"အင်း ... ငါလဲ ဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိဘူး .. မင်းကို ကူညီဖို့ ကတိပေးထားခဲ့ပြီးပြီဖြစ်လို့ ငါသူ့ကို မကယ်လို့လဲ မရဘူး ..အဲဒီတော့ ကလေးမပဲ ဆုံးဖြတ်ပါ .. မင်း တစ်ခုသိထားဖို့က ငါက ငါ့ရင်ခွင်ကိုစုံကန်သွားတဲ့ ဟိုဟာမလိုအစားမျိုးတော့ မဟုတ်ဘူး .."

"သဒ္ဒါ .. နားလည်ပါတယ် .. ဆရာမ ... ဟူး .. မတတ်နိုင်ဘူး ဆရာမ .. သဒ္ဒါ ထပ်တောင်းပန်ပါတယ် .. သူ့ကိုသာရအောင်ကယ်ပါ .. သဒ္ဒါ အားလုံးကို မျက်စိမှိတ်ပြီး နားလည်ပေးပါ့မယ် .."

"ကောင်းပြီလေ .. ငါက တိုင်ရင်းသူပီပီ စကားကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ ပြောတတ်တယ် .. အဲဒီတော့ ငါအတတ်နိုင်ဆုံး ကိစ္စမြန်မြန်ပြီးဖို့ပဲ ဆောင်ရွက်မယ် ... အဲဒီအတွက် မင်းအကူအညီလိုတယ် .."

"ဟုတ် .. ဟုတ်ကဲ့ .. သဒ္ဒါ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ .."

"သူ့ကို အသင့်ဖြစ်လာအောင် မင်းလုပ်ပေး .. ကျန်တဲ့ကိစ္စက ငါဆက်တာဝန်ယူတယ် .. အားလုံးအဆင်ပြေတယ်ဆိုရင် နောက်တစ်နာရီအတွင်းမှ မင်းချစ်သူ ဝိညာဉ်ပြန်ရလာစေရမယ် .. ငါပြောတာ နားလည်လား .."

"နားလည်ပါတယ် .. ဆရာမ .. သဒ္ဒါ လုပ်ပေးပါ့မယ် ..."

လင်းသဒ္ဒါ မတတ်နိုင်တော့။ ဒီတစ်ခါတော့ သိသိကြီးနှင့်ပင် သူမ သီဟအတွက် လုပ်ပေးရတော့ပေမည်။ စီစီဟန်တုန်းက သူမခွင့်ပြုချက်မပါသည်မို့ သီဟနှင့်ဖြစ်ပျက်သည်ကို ပက်ပင်းကြီးမိသောအခါ ဒေါသအကြီးအကျယ်ထွက်ရသည်။ ထို့ကြောင့် သူမစိတ်ထဲတွင် တခြားဘာခံစားချက်မှ မဖြစ်။ နော်ဝတီဆိုသည့် တိုင်းရင်းသူဆရာမနှင့်ကျတော့ ခံစားမှုကမတူတော့။ ပက်လက်ကလေးလဲကာ ငြိမ်သက်နေသော သီဟဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်စဉ်တွင် လက်ကလေးတွေက မသိမသာတုန်ယင်နေသည်။ ဘောင်းဘီကျွတ်သွားပြီး အဓိကအရာကပေါ်လာပြီမို့ လင်းသဒ္ဒါ နော်ဝတီဘက်သို့လှည့်ကြည့်သည်။

"အင်္ကျ ီအနားသားတွေကို လိပ်တင်ပေး ..  ဘာမှ ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက်မဖြစ်တာ ကောင်းတယ် .."

သီဟအောက်ပိုင်းက ရှင်းရှင်းလင်းလင်းဖြစ်သွားသည်။ နော်ဝတီ စိတ်ညို့ကာ အသိမဲ့အောင်ပြုလုပ်ထားသဖြင့် သီဟပေါင်ကြားရှိကောင်က ကွေးကွေးလေးအိပ်ပျော်နေရှာသည်။ တုန်ရီနေသာလက်တွေနှင့် လင်းသဒ္ဒါ လှမ်းကိုင်သည်။ နူးညံ့လှသည့် သူမလက်နှင့် ထိတွေ့လို့ထင်သည်။ လိင်တံက တုံ့ခနဲတစ်ချက်ဖြစ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါအချိန်ဆွဲမနေတော့။ မြန်မြန်ကိစ္စပြီးလေဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ခေါင်းကိုငုံ့ချလိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းလေးတွေဟထားသည့် ပါးစပ်ထဲသို့ ထိပ်ဖူးက ဝင်ကာပျောက်ကွယ်သွားသည်။ လင်းသဒ္ဒါ အာငွေ့လေးပြီး လျှာကိုကစား၍ စစုပ်သည်။ လက်တစ်ဖက်နှင့်လဲ တင်းတင်းလေးဖြစ်လာသော ဥနှစ်လုံးကို ဖွဖွလေးပွတ်ပေးသည်။ ဘယ်လောက်ပဲ အသိစိတ်မရှိသည်ပြောပြော၊ ဒါမျိုးဆိုတာက အလိုလိုတုံ့ပြန်တတ်သော ဗီဇမို့ မိနစ်ပိုင်းအတွင်း သီဟလိင်တံ မာတောင်လာသည်။ လင်းသဒ္ဒါ ပါးစပ်နှင့်မဆန်တော့။

"ပြွတ် .."

"ရပြီ မှတ်လား .."

"ဟုတ် .. ဟုတ်ကဲ့ .."

တဒိတ်ဒိတ်သွေးတိုးသလို ခုန်နေသော လိင်တံအရင်းကို လင်းသဒ္ဒါကိုင်ထားရင်း နော်ဝတီကို လှည့်ဖြေသည်။ နော်ဝတီကို လက်ထဲမှာ ကြေးခွက်လိုလို ခွက်တစ်လုံးကိုင်ထားသည်ကိုတွေ့သည်။ ထိုခွက်ကိုင်ထားရင် သူမက သူတို့နားသို့ တိုးလာသည်။

"ကလေးမ .. မင်းဆက်နေချင်သေးလား .. ဒါမှမဟုတ် အပြင်မှာပဲ စောင့်မလား ..."

"သဒ္ဒါ .. အပြင်မှာပဲစောင့်ပါ့မယ် ... သူ .. သူ အကောင်းအတိုင်းပြန်ဖြစ်လာမှာပါနော် .."

နော်ဝတီဆီမှ အကြည့်စူးစူးတစ်ချက်က ရောက်လာသဖြင့် လင်းသဒ္ဒါ ကမန်းကတမ်းကို ခေါင်းကို ငုံ့မိသည်။ နောက်ထပ်ဘာမှ ထပ်မမေးတော့ပဲ ကုတင်ဘေးတွင် တင်ပလွှဲထိုင်နေရာမှ ထသည်။ အခန်းအပြင်ဘက်သို့ နောက်ပြန်လှည့်မကြည့်တော့ပဲ လျှောက်လာခဲ့သည်။ သို့သော်အခန်းဝအရောက်တွင်မူ စိတ်ထဲတမျိုးဖြစ်လာသဖြင့် တစ်ချက်လှည့်ကြည့်သည်။ တွေ့လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် သူမမျက်နှာတွေပူသလို ရင်တွေလဲ တဒိန်းဒိန်းခုန်သည်။ နော်ဝတီ၏ အောက်ပိုင်းတွင် ဘာအဝတ်မှမရှိတော့ပဲ သူမက သီဟပေါင်နားတွင် ရောက်နေသည်။ လင်းသဒ္ဒါကို ကျောပေးထားသဖြင့် တင်းရင်းဝင်းပြောင်နေသော တင်ပါးဖြူဖြူကြီးနှစ်ခုကို အတိုင်းသားမြင်နေရသည်။ တိုင်းရင်းသူဖြစ်သည့်နှင့်အညီ နော်ဝတီက ဆုံတောင့်ကာ၊ အောက်ပိုင်းကြီးသည်။ ဒါ .. ဒါကြီးနှင့် ...။ ဘာတွေမှန်းမသိ ဆက်တွေးနေမိသည့် လင်းသဒ္ဒါ အတွေးစကိုဖြတ်ဖို့ သူမကိုသူမ သတိပေးရင်း အပြင်ကို ခပ်သုတ်သုတ်လျှောက်လာခဲ့ရသည်။

တစ်နာရီလောက်မျှသော အချိန်ကို လင်းသဒ္ဒါတို့သုံးယောက် ဘယ်လိုဖြုန်းရမယ်မှန်းမသိ။ အားလုံးထဲတွင် အကြီးဆုံးလို ဖြစ်သည့် ကလျာဏီက အာရုံပြောင်းအောင် စကားစမြည်ပြောဖို့ တစ်ခါနှစ်ခါ ကြိုးစားသေးသော်လဲ သူမစကားကို ဘယ်သူမှ ပြန်မပြောကြ။ လင်းသဒ္ဒါက ဂနာမငြိမ် အမူအရာနှင့် ဧည့်ခန်းတွင်ထိုင်လိုက်၊ ထပြီး တဲအဝမှနေ အပြင်ကိုငေးလိုက်နှင့်ရှိနေသည်။ စီစီဟန်ကမူ ခပ်ပြုံးပြုံး အမူအယာနှင့် ရှိနေပြီး တစ်ချက်တစ်ချက်တွင် သုဝဏကို အထာပေးသလိုနှင့် ကြည့်နေသည်။ ထို့ကြောင့် ကလျာဏီလဲ လက်လျှော့ပြီး ထိုင်ခုံကျောကိုမှီပြီး မျက်လုံးကို မှိတ်ထားလိုက်ရတော့သည်။

"အပြင်ကလူတွေ ဝင်လာခဲ့ကြတော့ ..."

အကုန်လုံးက ဒီအခေါ်ကို စောင့်နေကြသူမို့ နော်ဝတီအသံထွက်လာသည်နှင့် အခန်းထဲသို့ ဝင်လာခဲ့ကြသည်။ နော်ဝတီက အားလုံးပြီးစီးမှ လှမ်းခေါ်တာဖြစ်လို့ထင်သည်။ စိတ်လှုပ်ရှားစရာ မြင်ကွင်းမျိုးကို မတွေ့ရပဲ သီဟရော၊ သူမပါ အဝတ်အစားအပြည့်အစုံ ဝတ်ပြီးသား ဖြစ်နှင့်နေကြသည်။ အခန်းထဲ ဝင်လာတဲ့သူတွေကို အမြင်တွင် နော်ဝတီက လင်းသဒ္ဒါကို လက်ပြပြီး လှမ်းခေါ်သည်။

လင်းသဒ္ဒါက သီဟ မျက်စိမှိတ်ပြီး လှဲနေရာ ကုတင်စွန်းတွင် ဝင်ထိုင်သည်။ သူမလက်နှင့် သီဟလက်ကို ဆွဲယူဆုပ်ကိုင်ထားပြီး မျက်တောင်မခတ်တမ်း စိုက်ကြည့်နေသည်။ နော်ဝတီ၏ spell က အလုပ်လုပ်သည်၊ မလုပ်သည် မသိပေမယ့် ဆေးကုသမှုကတော့ စွမ်းမှန်း သီဟကို မြင်ယုံနှင့် လင်းသဒ္ဒါ ရိပ်မိသည်။ သီဟ၏ အသားအရည်နှင့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်သည် နဂိုအတိုင်း ပြန်ဖြစ်နေသည်။ သိပ်မကြာလိုက်။ သီဟ မျက်တောင်တွေက လှုပ်ခါလာပြီး သူ့မျက်လုံးတွေ ဖြေးညင်းစွာ ပွင့်သည်။ ကလျာဏီအပါအဝင် မိန်းကလေးသုံးယောက်စလုံး ပါးစပ်ကလေး ဟသွားကြသည်။ ဒါ .. ဒါဆို ..။ နော်ဝတီက လင်းသဒ္ဒါတို့နား တိုးလာပြီး နဖူးကို လက်ဖြင့်အသာစမ်းသည်။ ပြီးမှ စိတ်ချသွားသည့် အမူအယာနှင့် ...

"ကျမနာမည်က နော်ဝတီ ... ရှင့်နာမည်ကို ကျမကို ပြောပြပါလား ..."

သီဟ အကြည့်က နော်ဝတီဆီရောက်သည်။ စကားပြောဖို့ အားယူသည့်အနေနှင့် ရင်အုပ်မို့တက်လာသည်အထိ လေကိုရှိုက်သွင်းသည်။

"ကျနော့်နာမည် သီဟ .. မြန်မာ့တပ်မတော် Black Eagles အဖွဲ့ရဲ ့ကွန်မန်ဒို .."

လင်းသဒ္ဒါ မျက်ဝန်းထဲတွင် အရောင်တွေ လက်သွားသည်။ နှုတ်ခမ်းထောင့်လေးကို ကိုက်၍ မပွင့်တပွင့်မေးမိသည်။

"သီဟ .. ကျမ ဘယ်သူဆိုတာ သိလား ..."

သီဟ အကြည့်က လင်းသဒ္ဒါဆီရောက်သည်။ သူ့မျက်ဝန်းတွေတွင် လင်းသဒ္ဒါ၏ အမေးကို အဖြေရှာနေသည့်ဟန်က အတိုင်းသားပေါ်လွင်နေသည်။ လင်းသဒ္ဒါတစ်ယောက် ကိုယ့်ရင်ခုန်သံကို ကိုယ်ပြန်ကြားရသည်အထိတောင် စိတ်လှုပ်ရှားမိပြီး သီဟ ပါးစပ်မှ ထွက်ကျလာမည့် အဖြေကိုစောင့်မျှော်နေမိသည်။ တစ်မိနစ်ကျော်ကျော်ကြာသည့်အထိ သီဟဆီမှ စကားသံထွက်မလာပါ။ လင်းသဒ္ဒါ မျက်ဝန်းက စိုးရိမ်စိတ်၊ ဝမ်းနည်းစိတ်နှင့်မျက်ရည်စတွေ အလိုလိုရစ်သိုင်းလာသည်။ သီဟ၏ လွတ်နေသာ လက်တစ်ဖက်က ဖြေညင်းစွာမြှောက်တက်လာပြီး သူမပါးပြင်ကို လာထိသည်။ ထို့နောက် သူ့မျက်နှာပေါ်တွင် ကြင်နာသည့် အပြုံးက ပေါ်လာပြီး ..

"ကိုယ်သိပါတယ် ... သဒ္ဒါ .. ဒါ ... ကိုယ့်ရဲ ့အချစ်ရဆုံး မိန်းကလေးပါ .."

*************************************

လင်းသဒ္ဒါတို့ ဧည့်ခန်းထဲတွင် ပြန်ရောက်နေကြတာ တော်တော်ကြာပြီဖြစ်သည်။ သီဟ မူလဝိညာဉ်ပြန်ရလာကတည်းက လင်းသဒ္ဒါက သူ့အနားက မခွဲတော့။ ကိန္နရီ၊ ကိန္နရာမောင်နှံ ကွဲကွာရာမှ ပြန်တွေ့ရသည့်နှယ် တစ်ယောက်လက်၊ တစ်ယောက်ဆွဲ၊ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ထိုင်နေကြသည်။ နဂိုမူလ သီဟ အတိုင်း ဟုတ်သည်၊ မဟုတ်သည်ကို ကလျာဏီနှင့် လင်းသဒ္ဒါကပင်စ၍ အကြောင်းစုံ မေးသည်။ သီဟက ပြန်ဖြေသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် နော်ဝတီသည် ကလျာဏီက ဘာကြောင့် သီဟကို prophecy လာ သူရဲကောင်းအဖြစ် ပြောခြင်းဆိုတာကို နားလည်လာရသည်။ သူမ အခုမှ ဘဝင်ကျမိသည်။ ယမရာဇာဆိုတာ သူမတို့လောကရှိ လူတန်းစားမရွေး၊ အမျိုးအနွယ်မရွေးအတွက် အန္တရာယ်ကောင်ဆိုတာ နော်ဝတီကောင်းကောင်းကြီး သိပါသည်။ သို့သော် သူမစိတ်ထဲတွင် ဘဝမကျသေးတာ သိသည်။ ယမရာဇာက မာယာဒေဝီကိုလွှတ်၍ သီဟကို သတ်ခိုင်းတာတော့ ဟုတ်သည်။ ဘာဖြစ်လို့ မာယာဒေဝီတစ်ယောက် လင်းသဒ္ဒါလက်ချက်နှင့် ကိစ္စချောသွားချိန်တွင် နောက်ထပ်လိုက်လံ မသုတ်သင်ရတာလဲ။ သူမဆီလာရာလမ်းတလျှောက် စီစီဟန်တို့ အနှောင့်အယှက်မရှိပဲ ရောက်လာခဲ့သည်က အနည်းငယ်ထူးဆန်းနေသည်။ ထိုအတွေးကြောင့် လင်းသဒ္ဒါနှင့် ကလျာဏီ မေးသမျှကို ရှင်းပြနေသူ သီဟဆီသို့ အကြည့်မရောက်ပဲ ခေါင်းရင်းဘက်ရှိ ပြတင်းပေါက်မှနေ၍ အပြင်ကိုငေးကာ ကြည့်နေမိသည်။

ဟင် .. ဒါတွေက ဘာတွေပါလိမ့်။ သူမပိုင် လယ်ကွင်းပြင်၏ အစွန်ဘက်၌ မဲမဲလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေသော ကျွဲတစ်အုပ်ကိုတွေ့သည်။ နော်ဝတီ စိတ်ထဲ စနိုးစနောင့်ဖြစ်သည်။ ဒီအနီးအနား ပတ်ဝန်းကျင်တွင် တကယ်ဆို သူမမှလွဲ၍ တခြားသူမရှိ။ ဒီကျွဲအုပ်က ဘယ်ကရောက်လာရတာလဲ။ တောရိုင်းကျွဲတွေလို့ ပြောရလောက်အောင် သူမတဲနောက်ဘက်က တောတွင် ဒါမျိုးရှိသည်ဟု မကြားမိ။ သူမ ကြည့်နေစဉ်မှာပင် ထိုကျွဲအုပ်က ရုတ်ချည်း တဲဘက်သို့ရွေ ့လျားလာသည်။

"သုဝဏ ... ဒီကျွဲတွေက ဘယ်ကလဲ သိလား ..."

အလောတကြီး ဖြတ်ပြောသည့် နော်ဝတီစကားကြောင့် သီဟပြောသမျှကို နားထောင်နေရာမှ ဆရာမဖြစ်သူ ညွှန်ပြရာသို့ သုဝဏကြည့်သည်။ သူကြည့်လိုက်သည့်အချိန်တွင် ကျွဲအုပ်က တဲနှင့်တော်တော်နီးကပ်လာပြီဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် ထိုကျွဲတွေ၏ အင်္ဂါရပ်ကို ပြတ်ပြတ်သားသား မြင်နေရသည်။ နဲနဲနောနော အကောင်ကြီးတွေ မဟုတ်။ ရိုးရိုးကျွဲတွေ မဖြစ်နိုင်တာ သေချာသည်။

"Minotaur !!!!!!!!!!!!!!!!!!! ...."

သုဝဏဆီမှ အော်သံထွက်လာပြီး လူက ပြတင်းပေါက်မှ ခုန်ထွက်သည်။ လေးနှင့်မြားက သူ့လက်ထဲမှ အဆင်သင့်ပါသွားသည်။ တဲထဲတွင် ကျန်နေခဲ့သူ အားလုံး ဘာဆိုတာ မေးစရာမလိုတော့ပါ။ ကလျာဏီက သူမသယ်လာခဲ့သည့် ရိုင်ဖယ်ကို သီဟလက်ထဲသို့ကမ်းပေးသည်။ လင်းသဒ္ဒါကမူ သီဟကို တစ်ချက်ကြည့်၍ သုဝဏနည်းတူ ပြတင်းပေါက်မှ ခုန်ထွက်သည်။ အရေးကြုံလာသည်သောအခါ သူမစိတ်ထဲတွင် ကိန်းအောင်းနေသော warrior စိတ်ဓါတ်က ကြီးစိုးသွားသည်။

"သဒ္ဒါ သတိထားးးးးးးးး ..."

သီဟ လင်းသဒ္ဒါ အတွက် စိုးရိမ်တကြီး လှမ်းအော်ပြီး လက်ထဲရောက်လာသည့် ရိုင်ဖယ်ကို ပြတင်းပေါက်၌အကျအနထောက်သည်။ ရှေ ့ဆုံးက ပြေးလာသည့် Minotaur တစ်ကောင်ကို ချိန်သည်။

"ဒက် ... ဒက် .."

ထို Minotaur ကိုထိတော့ထိသည်။ ကိုယ်က တုံ့ခနဲဖြစ်သွားသည်မှ အပ ပြေးလာမှုက မရပ်။ ဆက်လက်၍ ပြေးလာသည်။ ထို့အပြင် ရိုင်ဖယ်သံကြောင့် Minotaur တွေအား သီဟတို့က အသင့်စောင့်နေသည်ဆိုတာကို အချက်ပေးလိုက်သည်နှင့်တူသည်။ Minotaur တွေအားလုံး နောက်ကျောတွင် လွယ်ထားသော နှစ်ဖက်သွားပုဆိန်များ ကိုယ်စီကိုယ်စီ ထုတ်ကာ ကိုင်လိုက်ကြသည်။ အခုအတိုင်းသာဆိုလျှင် သီဟတို့ဘက်က ဘယ်လိုမှ အခြေအနေကောင်းသည့်ပုံ မပေါ်ပင်။ စိတ်ကိုငြိမ်အောင်ထား၊ အသက်ကိုဝအောင်ရှုသွင်းပြီး ခုနကပစ်လိုက်သော Minotaur ၏ နဖူးတည့်တည့်ဆီသို့ သေနတ်ပြောင်းဝကိုလှည့်သည်။ လှုပ်ရှားနေသည့် ပစ်မှတ်မို့ ချိန်ရတာတော့ နဲနဲခက်သည်။ ဖြတ်ခနဲ သေနတ်ပြောင်းဝတွင် ပေါ်လာသည်နှင့် မောင်းကွင်းပေါ်ရှိ သူ့လက်ညိုးကကွေးသွားသည်။

"အီး ... ဝူးးးးးးးးးးးး ..."

ဒီတစ်ချက်ကိုတော့ Minotaur ဘယ်လိုမှ တောင့်ခံမထားနိုင်။ အသံနက်ကြီး ကျယ်လောင်စွာအောင်ပြီး သူ့ကိုယ်ကဘုန်းခနဲ မြေကြီးပေါ် ပစ်လဲသည်။ ဘေးနားက ယှဉ်ပြေးလာသည့် Minotaur တွေသည် ထိုအဖြစ်တွင် ကြက်သေသေသလို တုံ့ဆိုင်းသွားသည်။ သို့သော် ဒါက ခဏဖြစ်သည်။ ချက်ချင်းဆိုသလို တော်လဲသံများပေါ်ထွက်သည့်အလား ကျယ်လောင်စွာဟစ်အော်ကြပြီး တရှိန်ထိုးချီတက်လာကြသည်။ ပြေးလာကြသည့်အရှိန်က ခုနကထက်ပင် မြန်သလို လမ်းကြောင်းတစ်ခုထဲမဟုတ်တော့။ ဘယ်ညာအုပ်စုနှစ်ခုခွဲပြီး ရောယှက်ကာ ပြေးလာသည်။ Minotaur တွေသည် အချဉ်မဟုတ်။ တကယ်ပင် တိုက်ရည်ပြည့်ဝသော assassin တွေဖြစ်ပုံရသည်။ နော်ဝတီ၏တဲနှင့် ကိုက်၁၀ဝကျော်ကျော် အကွာအဝေးသို့ ရောက်လာကြသည်။

"ဘယ်လိုလဲ ဝံပုလွေမ ... မြားပစ်ပြိုင်မလား .."

"စိန်လိုက်လေ ..."

တဲရှေ့ရှိ သစ်ပင်တစ်ပင်စီ နောက်ကွယ်တွင် နေရာယူထားသော သုဝဏ လင်းသဒ္ဒါကို လက်ဟန်ဖြင့် လှည့်အချက်ပြသည်။ လင်းသဒ္ဒါက ဘယ်ဘက်ခြမ်း၊ သူက ညာဘက်ခြမ်းလို့ ဆိုလိုဟန်ရှိသည်။ လင်းသဒ္ဒါ မထီမဲ့မြင်ပြုံးလိုက်ပြီး နောက်ကျောက မြားတံကို ဆွဲယူသည်။ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း ထိုမြားတံက သူမဆီမှ အရှိန်အဟုန်ပြင်းစွာ ထွက်သည်။ ဘယ်ဘက်ခြမ်းက ပြေးလာသည့် Minotaur တစ်ကောင်၏ ခေါင်းတည့်တည့်ကို ထုတ်ချင်းဖောက်သည်။ "မင်း မဆိုဘူး .. ဝံပုလွေမ .."ဟု သုဝဏက ပြောပြီး လင်းသဒ္ဒါနည်းတူ မြားတံကိုပစ်လွှတ်သည်။ သို့ပေမယ့် သူ့မြားတံက လေထဲမှာပင် နှစ်ချောင်းအဖြစ်ခွဲသွားပြီး ညာဘက်က Minotaurနှစ်ကောင်၏ ခေါင်းကို ဝင်စိုက်သည်။ လင်းသဒ္ဒါကို လှည့်ကြည့်တော့ သူမ အထင်မကြီးဘူး အထာနှင့် နှာခေါင်းရှုံ ့ပြသည်။ သုဝဏက သဘောကျယ်သလို တဟဲဟဲနှင့်ရယ်ပြီး သူနေရာယူထားရာ သစ်ပင်ကြီးရှိ မြေနိမ့်ကိုင်းတစ်ကိုင်းကိုဆွဲပြီး အပေါ်သို့ ခုန်တက်သွားသည်။ ထို့နောက်တော့ ...

Minotaur တွေက စုစုပေါင်း ၁၂ကောင် ရှိသည်။ သို့သော် ထိုတစ်ဒါဇင်သည် နော်ဝတီ၏ တဲသို့ ရောက်လာချိန်တွင် တစ်ဝက်သာကျန်တော့သည်။ ကျန်သည့်ကောင်တွေက သီဟ၊ လင်းသဒ္ဒါနှင့် သုဝဏကြောင့် မရဏလမ်းသို့ ရောက်သွားကြပြီဖြစ်သည်။ သို့သော် ကျန်သည့် ခြောက်ကောင်ကပင် သီဟတို့အသက်ကို ခြွေဖို့ လုံလောက်လှသည်။ သီဟတို့ထက် သုံးလေးဆလောက် ကြီးမည့်ခန္ဓာကိုယ်များ ပိုင်ဆိုင်ထားသည့်အပြင် လေးလံသည့် နှစ်ဖက်သွားပုဆိန်များကို ကိုင်တွယ်ထားခြင်းကြောင့် လူချင်းပူးကပ်သွားသည့် အချိန်တွင် ဘယ်လိုမှ ရင်ဆိုင်ဖို့ မလွယ်တော့။ ပြန်လည်တိုက်ခိုက်ဖို့ နေနေသာသာ ပုဆိန်သွားမထိအောင်ပင် ဆုတ်ကာပြေးရသည်။ သီဟ ရိုင်ဖယ်ကိုလဲ မသုံးနိုင်တော့။ နော်ဝတီဆီက ရသည့် ကချင်ဓါးလိုမျိုး ဓါးရှည်တစ်လက်နှင့်ခုခံနေရသည်။

"သီဟ !!!! ..."

အနီရောင်အဆင်းရှိသော Minotaurတစ်ကောင်နှင့် ရင်ဆိုင်နေရသော လင်းသဒ္ဒါ ၊ ဖင်ထိုင်လျက်လဲကျသွားသည့် သီဟအဖြစ်ကို လှမ်းမြင်သည်။ ပြေးသွားပြီး ကူညီချင်ပေမယ့် သူမရှေ့က ရန်သူကြောင့် မသွားနိုင်။ လင်းသဒ္ဒါ စိုးရိမ်စိတ်က ငယ်ထိပ်ထိရောက်ပြီး မျက်လုံးပြာမတတ်ဖြစ်သည်။

"ဒိုင်း .."

အောင်သေအောင်သား စားတော့မည့်နှယ် ပါးစပ်ကြီးဟ၍ပြုံးပြီး သီဟကို ပုဆိန်နှင့်လွှဲခုတ်သည့် Minotaur ခေါင်းက ပွင့်ထွက်သည်။ သီဟ ဘောင်းဘီ ဘေးအိတ်ထဲမှ ပစ္စတိုက ဒီနေရာတွင် အသုံးဝင်သွားသည်။ အသက်မဲ့သွားသော Minotaur ကိုယ်က သူ့အပေါ်ပိကျမလာခင် သီဟ ဘေးသို့ လှိမ့်ထွက်သည်။ နော်ဝတီကိုင်ထားသော တောင်ဝှေးရော၊ လူကိုပါ တပြိုင်တည်းပိုင်းချလိုက်သော Minotaur ၏ နောက်ဘက်ဆီသို့ ရောက်သည်။ သီဟ ပစ္စတိုက နောက်ထပ် မီးထပ်ပွင့်သည်။

"ဟာ .. လင်းသဒ္ဒါ !!! ..."

အသက်ချင်းလုနေရသည့် အချိန်တွင် လင်းသဒ္ဒါတစ်ယောက် တဒင်္ဂ သတိလစ်သွားခြင်းက အမှားဖြစ်သည်။ သတိကောင်းသည့် သီဟက လက်မြန်ခြေမြန်နှင့် ပစ္စတိုကို ဆွဲကာပစ်ထည့်နိုင်သော်လဲ သူမက ရင်ဆိုင်နေရာသည့် ရန်သူ Minotaur အနီကောင်ကို မေ့သွားသည်။ သူမခေါင်းတည့်တည့်ပေါ်သို့ အနီကောင်ဆီမှ ပုဆိန်သွား ဝှီးခနဲကျသည်။ ပုဆိန်သွားနှင့် ခေါင်းထိဖို့ တစ်လက်မလောက်လိုတော့သည့် အချိန်တွင် လူတစ်ယောက်က ဖြုန်းခနဲ လင်းသဒ္ဒါကို ပြေးဖက်သည်။ စီစီဟန်နှင့် လင်းသဒ္ဒါထပ်ကာ လိမ့်သည်။ ဒုန်းခနဲ မြည်သံနှင့်အတူ လင်းသဒ္ဒါရှိခဲ့သည့်နေရာမှ မြေကြီးက နှစ်ခြမ်းကွဲသွားသည်။ အနီကောင် သူ့ပုဆိန်ချက် မအောင်မြင်ဘူးဆိုတာ သိသည်။ ပုဆိန်သွားကို နှုတ်ဖို့ပြင်စဉ်မှာပင် ခေါင်းနောက်မှ မြားတစ်စင်းက ပေါက်ထွက်သည်။ အသံနက်ကြီးနှင့် အော်လိုက်သည့် အနီကောင်အသံကို ကွင်းပြင်တစ်ခုလုံးပင် ကြားနိုင်လောက်သည်။

"ကျေး .. ကျေးဇူးပဲ .."

"နောက်မှပြော .. လက်စလက်နသပ်လိုက်ကြရအောင် .."

စီစီဟန်က ထဖို့ ကမ်းပေးသည့် လက်ကို လင်းသဒ္ဒါ ကျေကျေနပ်နပ်ပင် ဆွဲယူလိုက်သည်။ ထိုတဒင်္ဂလေးအတွင်း မိန်းကလေးနှစ်ဦးသည် တစ်ဦးကိုတစ်ဦး နားလည်သွားသည်။ သေဘေးထဲမှ အတူလွတ်လာကြသည့် သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ပြုံးကာပြရင်း ကလျာဏီ၊ နော်ဝတီနှင့် သုဝဏတို့ဆီ ပြေးဝင်သွားကြသည်။ Minotaur သုံးကောင်ထဲသာ ကျန်တော့သည်မို့ လင်းသဒ္ဒါတို့ မှုစရာမလိုမှန်း သဘောပေါက်နားလည်သည်။ လင်းသဒ္ဒါတို့နည်းတူ Minotaur သုံးကောင်ကလဲ နားလည်သည်။ သို့သော် သူတို့တွင် နောက်ဆုတ်ပြန်ဖို့ ဆန္ဒမရှိ။ ယမရာဇာခိုင်းလိုက်သည့်ကိစ္စ အောင်မြင်မှဖြစ်မည်။ မအောင်မြင်ပဲ ပြန်သွားလျှင် ရလာမည့်ရလဒ်က တိုက်ပွဲတွင်ကျသွားရတာထက် ဆိုးမှန်း သိကြသည်။ သေသေကြေကြေ တိုက်ခိုက်ကြဖို့ပဲရှိတော့လေသည်။

အခန်း(၅) ..

ယမရာဇာ သူ့ရှေ့တွင် ကြောက်ကြောက်ရွံ ့ရွံ ့နှင့် ဒူးထောက်နေသော ညီအစ်မနှစ်ယောက်ကို ငုံ့ကြည့်သည်။ ညိုညိုချောချော တောသူမလေးနှစ်ယောက်သည် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ သွေးပျက်ဖွယ်မြင်ကွင်းကို ကြည့်ရင်း အသားဆတ်ဆတ်တုန်ရှာသည်အထိ ကြောက်ရွံ ့နေရှာသည်။ လူ့ဘီလူးကြီး သုံးယောက်ကြား၌ အသက်ပျောက်နေရှာသူက သူမတို့ တစ်ရွာထဲနေ သူငယ်ချင်း။ အဖြစ်ဆိုးလှချည့်ရဲ ့ ...။

"ဘယ်လိုလဲ .. မင်းတို့နှစ်ယောက် ငါပြောတဲ့အတိုင်း လုပ်ကြမှာလား .. ငါ့တပည့်တွေ လက်ထဲအပ်လိုက်ရမလား ..."

"ကျ .. ကျမ ..."

စောက်ဖုတ် တစ်ခုခုလုံး သွေးချင်းနီနီကာ ပေါက်ပြဲနေပြီး တကိုယ်လုံး အညိုအမည်းဆွဲနေသည့် သူငယ်ချင်းမ၏ ကံကြမ္မာဆိုးကြောင့် မိန်းကလေးနှစ်ယောက် စကားတောင် မဆိုနိုင်။ နှုတ်ခမ်းတွေ တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်ကာ မျက်နှာက ဇီးရွက်လောက်ပဲ ရှိတော့မည်။

"ဟေ့ .. ငါမေးနေတယ် လေ .. မကြားဘူးလား .. ဘာလဲ ..မင်းတို့က ဟိုကောင်တွေ လီးကို ပိုကြိုက်လို့လား .."

"မ .. မဟုတ်ပါဘူး ... ကျ .. ကျမတို့ ကို သနားပါ ... ကျမတို့ သူတို့နဲ့ မ .. မလုပ်ပါရစေနဲ့ .."

"ဒါဆို မင်းတို့က ငါလုပ်တာပဲ ခံချင်တယ်ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့ .. ဟုတ်လား .."

"ကျ .. ကျမ .. အဟင့် .. အဟင့် .."

အကြီးမဖြစ်သူက ငိုတော့ အငယ်မ ဖြစ်သူကပါ မျက်ရည်တဖြိုင်ဖြိုင်ကျသည်။ ယမရာဇာ မျက်စိရှေ့မှ မြင်ကွင်းကို ကြည့်ပြီး သဘောအကျကြီး ကျသည်။ တဟားဟား ရယ်မောရင်း နောက်ဘက်နားတွင် ရှိသော ကျောက်သားထိုင်ခုံတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

"ဟေ့ကောင်တွေ ... အဲဒီ ဟာမကို ဆွဲထုတ်ပြီး မင်းတို့ အပြင်ထွက်သွားတော့ ..."

လီးတန်းလန်းနှင့် လူ့ဘီလူးသုံးကောင်က တဂီးဂီးနှင့် အသံပြုရင်း ပေါင်ပြဲပြီး သေနေသည့် မိန်းကလေးကို ခြေထောက်ကဆွဲ၍ အပြင်ထွက်သွားကြသည်။ ကျောက်ဂူအခန်းထဲတွင် ယမရာဇာနှင့် ဟီရာနား ရွာမှ ညီအစ်မချောတို့သာ ကျန်ခဲ့တော့သည်။

ယမရာဇာတစ်ယောက် ငရဲတံခါးဖွင့်နိုင်ဖို့အတွက် လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားကို ရှာဖွေနေသည်မှာ ဒီနေ့ပါနှင့်ဆို ငါးရက်ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးရသည့် သတင်းက ဟီရာနားရွာသို့ ညွှန်ပြသဖြင့် ထိုရွာကို သူ့သစ္စာခံ Orc တွေနှင့် ဝင်စီးခဲ့သည်။ ဟီရာနားရွာသည် ရွာငယ်လေးတစ်ခုသာ ဖြစ်ပြီး လူနေအိမ်ခြေရယ်လို့ မယ်မယ်ရရ ရှိသည်မဟုတ်။ တကယ်ဆို သူလိုချင်သည့် သတင်းရဖို့ပဲ ယမရာဇာ ဆောင်ရွက်သင့်သော်လဲ ယမရာဇာဆိုသည့် မိစာ္ဆဆိုးက ဇာတိလေးတော့ ပြချင်သေးသည်။ တစ်ရွာလုံးကို မီးလောင်တိုက်သွင်းခဲ့ယုံမက လမ်းညွှန်ကျောက်ပြား၏ နေရာကို ပြောပြခဲ့သည့် ရွာခေါင်းဆောင်၏ သမီးနှစ်ယောက်ကိုပါ သူ့အတွက် ခေါ်လာခဲ့သည်။ ညီအစ်မနှစ်ယောက်ခမျာ တစ်ရွာလုံး၏ အဖြစ်ဆိုးကို မျက်စိရှေ ့တွင် တွေ့ခဲ့ရယုံမက၊ လူ့ဘီလူးတွေ ဆွဲခေါ်လာခဲ့သည့် သူငယ်ချင်း .. ရက်ရက်စက်စက် မုဒိန်းကျင်ခံရတာကိုလဲ မကြည့်ချင်မှအဆုံး မြင်ခဲ့ရသည်။ ကြောက်ရွံ ့မိသည်မှာ လိပ်ပြာလွင့်စဉ်မတတ်ပင်။

"လာခဲ့စမ်း .. မင်းတို့နှစ်ယောက် ..."

ကောင်မလေး နှစ်ယောက် ကြောက်ကြောက်ရွံ ့ရွံ ့နှင့် ယမရာဇာ ရှေ ့ရောက်လာသည်။ ယမရာဇာက တစ်ချက် စူးခနဲ ကြည့်လိုက်သည်တွင် မိန်းကလေးနှစ်ယောက် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိပဲ ခေါင်းငုံ့သည်။ အကြီးမက ညာလက်နှင့် ဘယ်ဘက်လက်မောင်းကို ပြန်ပွတ်နေသလို၊ အငယ်မလေးကလဲ လက်ချောင်းလေးတွေ အချင်းချင်း ဆုပ်နယ်နေသည်။

"ထိုင်ကြစမ်း .."

"ပြောစမ်း .. မင်းတို့ နာမည်တွေ ..."

"ကျ .. ကျမက သာသာ .. သူက ဝါဝါ .."

"နာမည်လေးတွေနဲ့ မင်းတို့ လိုက်သားပဲ .. ပြောစမ်းပါဦး .. မင်းတို့ယောက်ျားနဲ့ အိပ်ပြီးပြီလား .. ဟီး .. ဟီး .."

ဘာအဖြေရမည်ဆိုတာ သိနေသည့်တိုင် ကောင်မလေးတွေ  စိတ်လှုပ်ရှားအောင် တမင်မေးလိုက်တာ ဖြစ်သည်။ ထင်သည့်အတိုင်းပဲ။ အငယ်မလေး ဝါဝါက မျက်လုံးလေး ပိုဝိုင်းသွားသလို၊ သာသာ နှုတ်ခမ်းလေးကလဲ ဟသွားရှာသည်။ ကြောက်ရွံ ့နေသည့်ကြားမှ ရှက်သွေးဖြာသွားရပြီး ခေါင်းကလေးငုံကာ မပွင့်တပွင့် ဖြေရှာသည်။

"မ .. မအိပ်ရ သေးပါဘူး ..."

"တကယ်လား .. နောက်မှ မင်းတို့ ငါ့ကို လိမ်နေတာဆိုရင် ငါ့တပည့်တွေကို ပြန်ခေါ်လိုက်မှာ .."

"မ .. မခေါ်ပါနဲ့ .. ရှစ်ကြီးခိုးပါတယ် .. ကျ .. ကျမတို့ ... အ ဟင့် .. ဟင့် .."

"ဟိတ် .. တော်ကြစမ်း ငိုနေတာတွေ .. ငါ နောက်ထပ် မင်းတို့ဆီက မျက်ရည်ကျတာမမြင်ချင်ဘူး .. နားလည်လားးးးးးးး "

အသံနက်ကြီးကြောင့် ညီအစ်မနှစ်ယောက် ငိုသံက တိခနဲ တိတ်သွားသည်။ ယမရာဇာ ခြေထောက်ကို ဆန့်ကာခွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဝတ်ရုံစကို ဖယ်သည်။ ဗလာလွတ်သွားသည့် ပေါင်ကြားမှ ဘွားခနဲ ပေါ်လာသည်က ငရုတ်ကျည်ပွေ့ကြီး အလား ထင်ရသည့် လိင်တံ။

"အို .." "ဟင် .."

"ဟေ့ .. ဘာဖြစ်လို့ မျက်နှာလွှဲသွားရတာလဲ ... ပြန်လှည့်စမ်း မင်းတို့မျက်နှာတွေ .."

ကောင်မလေး နှစ်ယောက် ကြောက်ကြောက်နှင့် တရမ်းရမ်းဖြစ်နေသာ အတံကြီးကို ပြန်ကြည့်ရသည်။ ယမရာဇာက ကောင်မလေးနှစ်ယောက် ဝင်လာလို့ရအောင် ခြေထောက်ကို ထပ်ကားသည်။

"ငါ့လီးကို လက်နဲ့ဆုပ်ပြီးပွတ်စမ်း ... "

ဒီအခြေအနေရောက်မှာတော့ သာသာတို့မှာ ရွေးချယ်စရာ လမ်းမရှိတော့ပါ။ ရင်နာနာနှင့်ပင် လိင်တံဆီကို လက်လှမ်းလိုက်ရသည်။ ဝါဝါ့လက်က လိင်တံအရင်းကို ဆုပ်ကိုင်မိသွားပြီး၊ သာသာကတော့ ထိပ်ဖျားပိုင်းကို ကိုင်မိသည်။ ပူနွေးနေသည့်အချောင်းကြီးက နူးညံ့လှသည့်လက်ဖဝါးပြင်ထဲတွင် သက်ရှိသတ္တဝါတစ်ကောင်လို တရုန်းရုန်းဖြစ်နေသည်။

"ကိုင်ပြီး .. ငြိမ်မနေကြနဲ ့.. ထိပ်ဖူးကို လျာနဲ့လျက်ပေး .. လုပ် .. လုပ်လေ .. ငါပြောနေတာ မကြားဘူလား .."

မျက်ရည်ကိုယ်စီ ဝိုင်းနေသော သာသာနှင့်ဝါဝါ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အားပေးသည့်အကြည့်နှင့်ကြည့်သည်။ အရင်ဆုံး သာသာခေါင်းကလေး နိမ့်ကျသည်။ ထိပ်လုံးကြီးနှင့် တစ်လက်မလောက် အကွာအရောက် ၊ လျှာနီနီလေးကို ထုတ်ပြီး လျက်ပေးလိုက်သည်။

"အင်း ... လျက်စမ်း .. မင်းပြီးရင် မင်းညီမအလှည့် .. ဟိုကောင်မလေး မင်းအစ်မ ဘယ်လိုလုပ်ပေးတယ်ဆိုထား ကြည့်ထားဦး ..."

ယမရာဇာ ဇိမ်ကျနေသည်တောင်မှ ဝါဝါကို လှမ်းဟောက်သေးသည်။ ဖြဲခြောက်သည့် သဘော။ မဟုတ်သေးဘူး။ ဖြဲခြောက်တာ မဟုတ်ဘူး။ ဖြဲလိုးတာလို့ ဆိုရမယ်။ ခြောက်တာတွေ မခြောက်တာတွေ ယမရာဇာ စိတ်မဝင်စား။ မာယာဒေဝီ မရှိတော့ကတည်းက မာတင်းနေသည့် လိင်တံအတွက် ဖြေလျော့ဖို့သာ စိတ်ဝင်စားသည်။ ဟောက်စားလုပ်လို့ ရတုန်း လုပ်သည့်သဘောသာ ဖြစ်သည်။ ဟုတ်သည်။ တကယ်လဲ သူက ဟောက်ပြီး စားမှာပဲလေ။ အ ဟက် .. ဟက် ..။

"တော်ပြီ .. မင်း ညီမကို အလှည့်ပေးလိုက်ဦး .."

ဝါဝါအလှည့်ရောက်လာသည်။ ဝက်ဖြစ်မှတော့ ချေးကြောက်လို့ မဖြစ်ဆိုပြီး စိတ်အားတင်းကာ သူမရှေ့က အစ်မဖြစ်သူ လုပ်သွားသည့်အတိုင်း လုပ်ရသည်။ စိတ်ထဲမှာတော့ မသတီလိုက်သည့်ဖြစ်ချင်း။ အော့အန်ချင်သည့်စိတ်ကို မနည်းထိန်းထားရသည်။ ဝါဝါလျှာနီနီလေးက ထိပ်ဖူးကို ပတ်ချာလည်လျက်ပေးနေစဉ်တွင် ယမရာဇာက သာသာခေါင်းကို လှမ်းကိုင်သည်။ အောက်ကိုအားနှင့်ဖိချလိုက်သောအခါ ဂွေးဥကြီးတွေနှင့် သူမပါးစပ်က ထိသည်။ ယမရာဇာ ဘာလိုချင်တယ်ဆိုတာ သာသာက ရိပ်မိသည်မို့ ပါးစပ်ကိုဟ၍ စုပ်ပေးလိုက်သည်။

"အေး .. ဒီလိုမှပေါ့ ... ကောင်းတယ်ကွာ ... ဟုတ်ပြီ .."

ယမရာဇာ မာန်တက်လာပြီး ဝါဝါခေါင်းကိုဆွဲကိုင်၍ ထိုးညှောင့်သည်။ လိင်တံကြီးက မဆန့်မပြဲဝင်သွားပြီး အာခေါင်ကိုလာထောက်သည်။ ဝါဝါတစ်ယောက် ပျို့တက်လာပြီး မျက်ရည်ဝဲတက်သည်။ ယမရာဇာ ပေါင်ကြားကို အတင်းလက်နှင့်တွန်းထုတ်သည်။ မရ။ တစ်စက္ကန့်၊ နှစ်စက္ကန့်၊ စက္ကန့်တော်တော်ကြာသွားသည်။ ဝါဝါမျက်နှာက ဖြူဖတ်ဖြူရော် ဖြစ်လာပြီး တအင်းအင်းအော်သံက လည်ချောင်းထဲမှ ထွက်ကျသည်။

"ကျ မ .. ကျမ ညီမလေးကို သနားပါဦးးးးး ..."

သာသာတစ်ယောက် ညီမဖြစ်သူ အဖြစ်ကို မြင်ပြီး မျက်လုံးပြူးမျက်ဆံပြူးနှင့် တောင်းပန်သည်။ ထိုတော့မှ ယမရာဇာ ဝါဝါခေါင်းကို ချုပ်ကိုင်ထားမှုကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်။

"အ ဟွတ် .. အော့ ..."

ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဆိုကာ တံတွေးတွေ စီးကျနေသည့် ဝါဝါအဖြစ်ကို ကြည့်ပြီး ယမရာဇာ တဟားဟားရယ်သည်။ တစ်ဆက်တည်း သာသာ့ကို လက်တစ်ဖက်ထဲနှင့် ဆွဲထူလိုက်သည်။

"ဗြိ .. ဗြိ .."

ယမရာဇာ လက်က ဘယ်ညာနှစ်ချက်လှုပ်လိုက်သည်နှင့် သာသာကိုယ်ပေါ်ရှိ အဝတ်တွေက အကုန်ပြဲဆုတ်ကာ ပါကုန်သည်။ အောက်ပိုင်းမလုံတော့သလို၊ အပေါ်ပိုင်းတွင်လဲ ဟာလာဟင်းလင်း။ အရွယ်ရောက်ပြီးခါစ အပျိုနို့လေးတွေမို့ တင်းကာဝင်းပြောင်နေသည်။

"လာခဲ့စမ်း ..."

ယမရာဇာ၏ ကြမ်းတမ်းမှုကို သွေးပျက်မတတ် ထိတ်လန့်သွားပြီး နောက်ဆုတ်ပြေးဖို့ ပြင်နေသည့် သာသာ၊ လက်အဆွဲခံလိုက်ရပြီး ဇွိခနဲ ပါသွားသည်။ ယမရာဇာက ညိုညိုဝင်းဝင်း ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကို တင်ပါးလုံးလုံးလေးအောက်မှ ခွဲကိုင်ပြီး သူ့ကိုယ်နှင့်ကပ်သည်။ မဟတဟလေး ဖြစ်သွားသည် အဖုတ်ဝလေးနှင့် တံတွေးတွေစိုရွှဲနေသည့် ထိပ်လုံးကြီး တေ့မိသွားသည်။ ယမရာဇာ ကြမ်းပြီ။ သူ့အားကြီးနှင့် မညှာမတာ သာသာ့ကိုယ်လေးကို ဆွဲချသည်။ လိင်တံထိပ်က ပထမဝင်တောင်မဝင်ချင်။ အပေါက်ဝလေးက ချိုင့်ပြီးတော့ တင်းခံထားသေးသည်။ သို့သော် ယမရာဇာ ဆက်တိုက်ဖိချမှုကိုတော့ မခံနိုင်။ အတင်းပွတ်တိုက်ထိုးခွဲပြီး အထဲကို ကျွံဝင်သွားသည်။

"အားးးးးးးးးးး .. သေပါပြီ .. အမေရေ ့..."

သာသာတစ်ယောက် မချိမဆန့်ကို အော်မိသည်။ ယမရာဇာအဖို့တော့ အော်လေ ကြိုက်လေပဲလေ။ အစကတည်းက သူက ဒီညီအစ်မနှစ်ယောက်ကို သနားသည်မှ မဟုတ်တာ။ သူ့ဆန္ဒပြည့်ဖို ့အရေးက အဓိကမို့ ဖိချနေမှုကို လုံးလုံးမလျှော့။ အဖုတ်ဝကပြဲလန်ပြီး အထဲကိုဝင်သွားသည်။ သာသာတစ်ယောက် နာကျင်မှုဒဏ်ကြောင့် မျက်ဖြူလန်မတတ်ဖြစ်သည်။ ယမရာဇာကမူ ညှာနေသည်မရှိ။ အကုန်လုံးဝင်သွားသည်နှင့် သာသာကိုယ်လေးကို ပင့်မပြီး ပြန်ပြန်ဆောင့်ချသည်။

ဝါဝါသည် အစ်မဖြစ်သူ အဖြစ်ကိုကြည့်ပြီး ကြောက်လိုက်သည်မှာ သေးတောင်မှ ဖြန်းဖြန်းပါသည်။ ဒါပေမယ့် သူမမှာ ဒီလိုဖြစ်လို့ ဖြစ်မှန်းတောင် မသိဘူး။ ထွက်ပြေးဖို့ရန်လဲမေ့နေပြီး မျက်လုံးအပြူးသားနှင့် သူမမျက်နှာရှေ့က လိင်တံကြီးကို ကြောင်ပြီးကြည့်နေမိသည်။ မျက်စိထဲတွင် သွေးစသွေးနတွေ ပေနေသော အချောင်းကြီးက သာသာအင်္ဂါထဲကို မဆန့်မပြဲ အဝင်အထွက်ဖြစ်နေက သူမကို ညို့ထားသလိုဖြစ်သည်။ ကြောက်လွန်းအားကြီးသဖြင့် သူမခေါင်းထဲတွင် ဘာစဉ်းစားဉာဏ်မှ မရှိတော့။

"သွားတော့ .. မင်းညီမကို လိုးတော့မယ် ..."

ယမရာဇာ တွန်းချလိုက်သည်တွင် သာသာကိုယ်က ခွေခွေလေး ပုံလဲကျသည်။ တုတ်တုတ်မျှ မလှုပ်နိုင်ပဲ ငြိမ်သက်သွားသည်မို့ သေသွားပြီလားတောင် မသိ။ ယမရာဇာ အရည်တွေပေလပွနှင့် အတံကြီးကို ဝါဝါဘက်လှည့်သည်။

"လေးဘောက်ထောက်ပြီး ကုန်းစမ်း ..."

ဝါဝါက ကြောင်နေပြီမို့ ယမရာဇာခိုင်းသည်ကို မသိတော့။ မျက်တောင်မျှပင်မခတ်နိုင်ပဲ မျက်ဆံသေနေသည့် ဝါဝါကိုကြည့်ပြီး သူမဘာဖြစ်နေသည်ဆိုတာ ယမရာဇာ သိသည်။ ထပ်မပြောတော့ပဲ သူ့ဖာသာသူ ဝါဝါကိုယ်လေးကို ဆွဲလှည့်လိုက်သည်။

"ဟ .. မင်းကတောင် သေးတောင် ထွက်ကျနေတာလား .. ဟား .. ဟား .. ကောင်းတယ် .. စိုရွှဲနေတော့ မင်းအစ်မလို မနာတာဘူးပေါ့ .. ဟား .. ဟား ..."

အကွက်လိုက်ကြီး စိုနေသာ ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့ အရည်တလက်လက်စိုနေသည့် အဖုတ်က ပေါ်လာသည်။ ယမရာဇာ မဆိုင်းမတွပင် ဝါဝါတင်ပါးနောက်တွင် ဒူးထောက်၍ ထိုင်သည်။ တရမ်းရမ်းဖြစ်နေသည့် လိင်တံထိပ်ဖူးက ပေါင်တံကြားရှိ အဖုတ်ဆီသို့ တန်းထောက်မိသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ "သေပါပြီ .. အမေရေ" ဆိုသည့် အော်သံကို အစ်မပြီးတော့ ညီမဖြစ်သူဆီမှ ဆက်ကြားလိုက်ရလေသည်။ ငရဲတံခါးပွင့်သည် မပွင့်သည်မသိ။ သာသာနှင့် ဝါဝါတို့ကတော့ အရှင်လတ်လတ်နှင့် ငရဲကို ရောက်ဖူးသွားချေလေပြီ ....။

သီဟ၏ မူလဝိညာဉ်ကို ပြန်ရလာကတည်းက နော်ဝတီပညာကို ကလျာဏီတို့ လေးစားပြီးသားဖြစ်သည်။ အခု မျက်စိရှေ့တွင် Minotaur ခေါင်းဆောင်က သေနေရာမှ ထ၍ စကားပြောသည်ကို မြင်သည်၌ ပို၍လေးစားမိသည်ဟု ဆိုရမည်။ သုဝဏနှင့် သီဟနှစ်ယောက်ပေါင်း၍ ညှင်းပန်းနှိပ်စက်ခဲ့သည့်တိုင် ဒီ Minotaur က အသေတာ ခံသွားသည်။ ယမရာဇာ ရှိနေရာနှင့် ပတ်သက်၍ စကားတစ်လုံးမှ မထွက်။ မေးလို့မရသည့်အဆုံး အပျောက်ရှင်းပြီးကာမှ နော်ဝတီက သူမအစွမ်းနှင့် ဝိညာဉ်ကို ခေါ်ပြီး မေးခဲ့တာဖြစ်သည်။ ထိုရောအခါတွင်မူ သီဟတို့မေးတုန်းက မရသည့် ယမရာဇာ၏ အကြံကို သူတို့ သိလာရသည်။

"ဒါဆို .. ကျမတို့ မြန်မြန်လိုက်မှ ဖြစ်မယ် ... ယမရာဇာ လက်ထဲကို လမ်းညွှန်ကျောက်ပြား ရသွားရင် ငါးပါးမှောက်ပြီသာမှတ် ..."

ကလျာဏီ စကားကို အားလုံးက လက်ခံပါသည်။ နော်ဝတီ အစီအစဉ်နှင့်ပင် သူတို့ လိုအပ်မည့် ပစ္စည်းတွေကို ထုတ်ပိုးပြီး ဒုန်းစိုင်းထွက်လာခဲ့ကြသည်။ နော်ဝတီနေရာကနေ သွားလျှင် ယမရာဇာ သွားမည်ဟု သိခဲ့ရသော ဟီရာနားရွာသည် တစ်ပတ်တာမျှ သွားရမည့် ခရီးဖြစ်သည်။ အခုအတိုင်းဆိုလျှင် သီဟတို့က နဲနဲတောင် နောက်ကျနေသေးသည်ဟု ပြောလို့ရသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် သူတို့တွေ နေ့မအား၊ ညမအား ခရီးနှင်လာခဲ့ရာ ငါးရက်မြောက်နေ့တွင် ဟီရာနား ရွာသို့ ရောက်လာခဲ့ကြသည်။

"ဟာ .. ရက်စက်လိုက်တာ .... ယမရာဇာ .. တောက် ... တွေ့လို့ကတော့ သေပြီသာမှတ် ..."

အခုထက်ထိ ယမရာဇာ၏ အားနည်းချက်ကို မသိသေးသည့်တိုင် မျက်စိရှေ ့ကမြင်ကွင်းကြောင့် သီဟ သွေးပွက်ပွက်ဆူသည်။ ဟီရာနားရွာသည် တစ်ရွာလုံး မဲပြာကျနေပြီး သုသန်တစပြင်ကမှ ပိုကြည့်ကောင်းနေဦးမည်။ မီးလောင်ကျွမ်းပြီး သေနေကျသော အလောင်းတွေက ဟိုတစ်စ၊ ဒီတစ်စ။ ကွန်မန်ဒို စစ်သားတစ်ယောက်မို့ ဒါမျိုး သူမြင်ဖူးခဲ့သော်လဲ ခေါင်းတခြား ကိုယ်တခြား၊ လက်တခြား ခြေတခြား အင်္ဂါ မစုံသော အလောင်းတွေက ယမရာဇာ၏ လူမဆန်အောင်ရက်စက်မှုကို မီးမောင်းထိုးပြနေသည်။ သီဟသာမက သူတို့ တစ်ဖွဲ ့လုံး အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ထားရသည်။ အခုထွက်လာသည့် မစ်ရှင်(misson) တွင် ဖာသိဖာသာပုံစံဖြင့် နေလာခဲ့သည့် သုဝဏပင်လျှင် ယမရာဇာကို ပြေးသတ်ချင်စိတ် ချက်ချင်းပေါက်သည်။

"အခု ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲ .. ကလျာဏီ .. ပျောက်ဆုံးနေသော ကမာ္ဘ (The Lost World) ကိုရှာဖို့ လမ်းစပျောက်ပြီ ..."

"ဟို .. သေနေတဲ့ လူတွေဆီက ဝိညာဉ်ကို ခေါ်မေးလို့မရဘူးလား .. နော်ဝတီ .."

"ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ ကလျာဏီရယ် .. သေတာကဖြင့် ကြာလှပြီ .. ရတောင်မှ ကျမခေါ်မမေးချင်ဘူး .. ဒီလောက်အဖြစ်ဆိုးနဲ့ ကြုံခဲ့ရတဲ့သူတွေဆီက ကြားရမယ့် စကားကို ကျမ နားမထောင်နိုင်ဘူး .."

နော်ဝတီပြောသည်က ဟုတ်ပါသည်။ အားလုံးထဲတွင် အသက်အရှည်ဆုံးဖြစ်ပြီး၊ အတွေ့အကြုံလဲများသည့် ကလျာဏီ .. အခုတော့ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိ။ Minotaur ဆီမှ နောက်ဆုံးရခဲ့သည့် သတင်းက ဟီရာနားရွာ သူကြီးဖြစ်သူသည် ပျောက်ဆုံးနေသောကမာ္ဘနှင့် ပတ်သက်၍ လမ်းညွှန်နိုင်သည်ဆိုတာကို ..။

"ဒီလို လုပ်ကြည့်ရအောင် .. ကျနော်တို့တွေ ဒီနားပတ်ဝန်းကျင်ကို လိုက်ရှာကြည့်ကြရအောင် .. အကယ်၍သာ ထွက်ပြေးလွတ်မြောက်သွားတဲ့ ရွာသူရွာသားတွေ ရှိခဲ့ရင် အနည်းဆုံးတော့ ယမရာဇာ ဘယ်ဘက်ထွက်သွားတယ်ဆိုတာ မေးကြည့်လို့ ရနိုင်တယ် .."

သီဟ စကားကို အားလုံးလက်ခံပါသည်။ ရွာကိုပတ်ကွေ့ကာ ကျော်ဖြတ်ပြီး အနောက်ဘက်တွင် မြင်နေရသော တောင်တန်းဆီသို့ မြင်းတွေကို ဦးတည်လိုက်သည်။ သီဟ အတွေးက မမှားပါ။ တောထဲသို့ ဝင်ရာလမ်းစတွင် ခြေရာတွေ ရှုပ်ထွေးနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ လင်းသဒ္ဒါ မြင်းပေါ်ကနေ ဆင်းပြီး ခြေရာတစ်ခုကို လက်ညိုးထိုးပြသည်။

"ဒါ ... Orc ရဲ ့ခြေရာမဟုတ်လား .."

ကလျာဏီ လှမ်းမေးသည့် စကားကို လင်းသဒ္ဒါက ခေါင်းညိတ်ပြီး ဟုတ်မှန်ကြောင်း ထောက်ခံလိုက်သည်။ မြေပြင်နှင့်မျက်နှာကို ထိမတတ်ကပ်လိုက်ပြီး သူမ မျက်စိကိုမှိတ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ၏ ဝံပုလွေနားရွက်တစ်စုံ ထောင်လာပြီး စက္ကန့်အနည်းငယ် အကြာတွင် မျက်စိပြန်ပွင့်သည်။ တောင်ဘက်ကို လက်ညိုးထိုးပြပြီး ..

"သူတို့တွေ ဒီဘက်ကို ထွက်သွားတယ် ..."

"မြင်းတွေ ထားခဲ့မှ ရမယ် .. Orc တွေက မြင်းအနံ့ကို တစ်မိုင်အကွာလောက်ကတည်းက အနံ့ခံနိုင်တယ် .."

သီဟတို့ ခြေကျင် ဝင်လာခဲ့ကြသည်။ လင်းသဒ္ဒါက ရှေ့ဆုံးက၊ သူက နောက်က။ ချစ်သူနှစ်ဦးသည် တစ်ဦးစိတ်ကိုတစ်ဦး နားလည်သည့်နှယ် စကားတစ်ခွန်းမှ ပြောစရာမလိုပဲ မျက်ရိပ်မျက်ချည်နှင့်ပင် တောတိုးလာခဲ့သည်။ သီဟရော၊ လင်းသဒ္ဒါ၏ လှုပ်ရှားမှုက ကြောင်တစ်ကောင်အလား သွက်လက်ပေါ့ပါးလှသည်။

"ရှင် .. သူနဲ့ပတ်သက်ပြီး ပြောတဲ့ prophecy က အမှန်ပဲလား .."

"ကျမ စိတ်ထဲမှတော့ တစ်ထစ်ချယုံတာပဲ .. သီဟ ပုံစံက ထူးခြားတယ်ဆိုတာတော့ ရှင်လဲပဲ သိမှာပါ .."

ကလျာဏီ နှစ်ကိုယ်ကြားလေသံနှင့် နော်ဝတီကို အဖြေပေးလိုက်သည်။ နော်ဝတီက နောက်ထပ် ထပ်မမေးတော့။ ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညိတ်ပြီးတော့သာ သဘောကျဟန်နှင့် ပြုံးသည်။ ယမရာဇာဆိုသည့် မိစာ္ဆထိပ်သီးကို ရင်ဆိုင်ဖို့ဆိုသည်မှာ တကယ်တမ်းကျတော့ ကိုယ့်သေတွင်းကိုကိုယ်တူးတာနှင့် တူလှသည်။ သို့သော် တစ်မျိုးသားလုံး၊ တစ်လောကလုံး၏ အရေးမို့ သူမ ဒါကို လျစ်လျူရှုမထားနိုင်။ ထို့ကြောင့်ပင် သူမပါ လိုက်ခဲ့တာဖြစ်သည်။ သူမကတော့ ထားလိုက်ပါတော့။ နော်ဝတီ ခေါင်းငဲ့၍ နောက်ကလိုက်လာသည့် သုဝဏကို လှည့်ကြည့်သည်။ သုဝဏက သူမလှည့်ကြည့်တာကို သတိမပြုမိ။ စီစီဟန်နှင့် အကြည့်ချင်းဆုံနေကြသည်။ နှစ်ယောက်သား လူချင်းထိမတတ်ပူးကပ်နေကြပြီး မထိခလုတ်၊ ထိခလုတ်ရှိနေသည်။ နော်ဝတီ မျက်မှောင်ကျုံ ့ပြီး ရှေ့သို့ပြန်လှည့်လိုက်သည်။ အစတုန်းကတော့ သုဝဏကို ပြန်လွှတ်ဖို့ သူမ စိတ်ကူးသေးသည်။ ဒီအတိုင်းသာဆို ဒီကောင်လေးသည် ပြန်ဖို့ပြောရင်တောင်မှ ပြန်သွားမည့် အရိပ်အယောင် မပေါ်။ မတတ်နိုင်။ သူမကို အကာအကွယ်ပေးဖို့ဆိုပြီး သက်တော်စောင့်အဖြစ် လွှတ်လိုက်သော elf council ကိုသာ ရှင်းပြရတော့မည်။ ဒါပေမယ့် ဒါကလဲ သူမ အသက်ရှင်ပြီး ကျန်ခဲ့ဦးမှ ..

ရှေ့ဆုံးမှ သွားနေသူ လင်းသဒ္ဒါက လက်ထောင်ပြသည်တွင် အားလုံးခြေလှမ်းတွေကို ရပ်လိုက်သည်။ သီဟက ထပ်ဆင့်လက်ကို ဘယ်ညာခွဲ၍ ပြသည်။ သုဝဏနှင့် စီစီဟန်က ဘယ်ဘက်ခြမ်းရှိ သစ်ပင်တွေနောက် ပြေးဝင်လိုက်သလို၊ နော်ဝတီတို့က ညာဘက်ခြမ်းကို ပြေးကပ်သည်။ မျက်နှာရှေ့တွင် ကွယ်နေသော ချုံဖုတ်က သစ်ကိုင်းဖယ်၍ နော်ဝတီကြည့်သည်။ ဘီလူးတွေ ...

ဟုတ်သည်။ သူမတို့ရှေ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ကျောက်ဂူဝတစ်လုံးရှိပြီး ထိုရှေ ့တွင် ဘီလူးသုံးကောင် ဖိုခနောင့်ဆိုင်ထိုင်နေကြသည်။ သူတို့အလယ်၌ မီးပုံတစ်ခု ဖိုထားတာ တွေ့ရပြီး ထိုမီးဖိုပေါ်တွင် အလျားလိုက် တုတ်နှင့်ထိုးကာ ကင်ထားသည့်က ...

"တောက် ... မိုက်ရိုင်းလိုက်တဲ့ ကောင်တွေ ..."

သီဟ ဒေါသတွေ အလိပ်လိုက်ထွက်သည်။ လင်းသဒ္ဒါသာ သူ့လက်ကို ဖမ်းမဆွဲထားလျှင် ရိုင်ဖယ်ပြောင်းဝက ကျည်တွေပလူပျံထွက်ကုန်မှာ သေချာသည်။ ဘီလူးတွေမို့ လူသားစားနိုင်သည်ဆိုတာ သီဟ စဉ်းစားမိပေမယ့် တကယ်တမ်း မြင်ရတော့ အော့နှလုံးနာလှသည်။ ကံကြမ္မာဆိုးနှင့် ရင်ဆိုင်လိုက်ရသည့် လူသားအတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်မိရသည်။ အသားတွေက နီရဲပေါက်ပြဲနေသည့်တိုင် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဆိုတာတော့ ပီပီပြင်ပြင် မြင်နေရသည့် အင်္ဂါရပ်တွေကြောင့် သိသာနိုင်ပါသည်။ ကလျာဏီတို့ရော၊ စီစီဟန်တို့ပါ လက်နက်တွေ အသီးသီး ဆွဲထုတ်ပြီးသား ဖြစ်သည်။ အကုန်လုံး သေသေကြေကြေ တိုက်ခိုက်ဖို့ တာဆူနေကြပြီ ...။

လူ့ဘီလူးတွေ၍ အရွယ်အစားကိုကြည့်ပြီး သီဟ ဘာလုပ်ရင်ကောင်းမလဲ စဉ်းစားသည်။ Minotaur တွေတုန်းကတောင် သူတို့ မနည်းတိုက်ခဲ့ရတာဖြစ်သည်။ အခု သူတို့ဘက်ကခြောက်ယောက်ရှိပေမယ့် ဒီလူ့ဘီလူးသုံးကောင်ကို နိုင်ဖို့ဆိုတာ လွယ်ပါ့မလား မသိ။ အလေးအနက်တွေးနေရင်း လက်အလှုပ်တွင် ဘောင်းဘီခါးပတ်ဘေးတွင် ချိတ်ထားသည့် လက်ပစ်ဗုံးတွေကို သွားစမ်းမိသည်။ ဟုတ်ပြီ .. ဒါ အကြံကောင်းပါ။ သီဟ လက်ဟန်ဖြင့် အားလုံးကို stand down လုပ်ဖို့ အချက်ပြသည်။ လက်ပစ်ဗုံး သုံးလုံးကို ယူပြီး ပင်ဆွဲဖြုတ်သည်။

"ဘုတ် .. ဘုတ်" ဆိုပြီး လိမ့်ကျလာသည့် အသီးသုံးလုံးကြောင့် လူ့ဘီလူးတွေ ကြောက်တက်တက်ဖြစ်သည်။ ဘာသီးမှန်း မသိသည့် အရာလေးသုံးခုကို သူတို့ တစ်ခါမှ မမြင်ဘူး။ အရောင်က အနက်ရောင်လို၊ အစိမ်းရောင်လိုလိုနှင့်။ တစ်ယောက်ကို တစ်လုံးနှုန်းနှင့် ကောက်ယူကြည့်သည်။ နှာခေါင်းဝနားကပ်ကာ ဘာလဲဟဆိုပြီး အနံ့ခံသည်။

"ဝုန်း .. ဝုန်း .. ဝုန်း .."

ဆက်တိုက်ပေါက်ကွဲသည့် လက်ပစ်ဗုံးသုံးလုံးတွင် လူ့ဘီလူးသုံးကောင် မျက်နှာက စုတ်ပြတ်ထွက်သည်။ "အားအား အီးအီး" အော်ပြီး မြေကြီးပေါ် ပစ်လဲသည်။ သီဟ တုံ့ဆိုင်းမနေပါ။ တဟုန်ထိုး ပြေးထွက်သွားပြီး ဘီလူးတစ်ကောင်၏ ရင်ပတ်ပေါ် ခုန်တက်သည်။ ရိုင်ဖယ်ပြောင်းဝမှ ကျည်ဆံတွေက အလင်းတန်းများ ဖြာထွက်သလိုပင် ထွက်သည်။ သူ့ခြေထောက်အောက်ရှိ ဘီလူး မလှုပ်မယှက်ငြိမ်ကျသည်နှင့် ကျန်သည့်အကောင်တွေ လှမ်းကြည့်သည်။ သုဝဏနှင့် စီစီဟန်တို့ အတွဲက လက်မထောင်ပြသည်။ သီဟ ကလျာဏီနှင့်နော်ဝတီ တို့ရှိနေရာသို့ ခုန်ကူးမည်အပြု ကလျာဏီက မလိုတော့ဘူးဆိုသည့် သဘောနှင့် လက်ကာပြသည်။ ဘီလူးခေါင်းတွင် စိုက်နေသည့် ဓါးကို ပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး ဓါးသွားတလျှောက် ပေရေနေသည့် သွေးတွေကို ဘီလူးမျက်နှာနှင့် လှမ်းသုတ်သည်။

"အဲဒါ ဘာကို သုံးလိုက်တာလဲ မောင်သီဟ ..."

"လက်ပစ်ဗုန်းပါ ဆရာမ .. "

"လက်ပစ်ဗုန်းဟုတ်လား .. အဲဒါ ဘယ်လို စုန်းအတတ်မျိုးနဲ့ လုပ်ထားတာလဲ .."

နော်ဝတီ သိချင်နေမှုကို သီဟ ရှင်းပြဖို့ အချိန်မရပါ။ "နောက်မှ ရှင်းပြမယ်" ဟုသာ ပြန်ပြောရင်း ဘီလူးတွေသေဆုံးနေရာနောက်မှ ဂူထဲသို့ ဝင်ဖို့ လက်ဟန်ပြသည်။ နော်ဝတီလဲ ဆက်မမေးနေတော့ပဲ သီဟကို စူးစမ်းသည့် အကြည့်နှင့်ကြည့်၍သာ နောက်ကလိုက်ခဲ့သည်။ သူမစိတ်ထဲတွင် သီဟကို Wizard from Another World ဟု ထင်နေသည်။ ကလျာဏီက နော်ဝတီကို ရှင်တွေးနေသလို ကျမလဲ တွေးခဲ့တာပါဆိုသည့် သဘောနှင့် ပြုံးပြရှာသည်။

တစ်လှမ်းချင်း ဂူထဲကို တိုးဝင်လာကြသည့် လူစု၊ ကျောက်ဂူထဲရှိ အခန်းထဲမှ မြင်ကွင်းကြောင့် ခြေလှမ်းတွေ အလိုလိုရပ်သွားသည်။ သီဟ ကြောင်ပြီး ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ။ ကလျာဏီနှင့် လင်းသဒ္ဒါက ရှေ့တိုးထွက်ပြီး မေ့မျောနေသူ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကို ပြေးပွေ့သည်။ ကိုယ်လုံးတီးနှင့် မိန်းမပျိုနှစ်ယောက်စလုံး၏ ပေါင်ခြံမှ သွေးများစီးဆင်းကျနေသည်ဆိုကတည်းက ဘယ်လိုအဖြစ်မျိုးနှင့် ကြုံခဲ့သည်ဆိုတာ အားလုံးသဘောပေါက်သည်။ သီဟ "တောက်"တစ်ချက်ခေါက်ပြီး အခန်းပတ်ပတ်လည်လည်တွင် အခြားလျှိုပေါက်တွေများ ရှိမလားဟု လိုက်ကြည့်သည်။ မတွေ့၊ သူတို့ဝင်လာသည့် အပေါက်သာလျှင် ထိုအခန်း၏ တစ်ခုတည်းသော ဝင်ပေါက်ဖြစ်သည်။

"သဒ္ဒါ .. သူတို့တွေ .."

"ဟိုဘက်က တစ်ယောက်ကတော့ အသက်မရှိတော့ဘူး .. ဒီတစ်ယောက်ကတော့ ငွေ ့ငွေ့လေးကျန်သေးတယ် ..."

လင်းသဒ္ဒါလက်ဖြင့် ပွေ့ထားသည့် မိန်းကလေးကို သီဟ ငုံ့ကြည့်သည်။ အရွယ်ကောင်းလေး။ တခြားသော အင်္ဂါရပ်များလဲ အားလုံးကောင်းလှသည်မှန်း အဝတ်အစားမဲ့နေ၍ သူမြင်နေရသည်။ သို့သော် တကိုယ်လုံးတွင် အညိုအမည်းစွဲနေသည့် ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်များက မြင်မကောင်း။ သီဟ နော်ဝတီဘက်ကို လှည့်ကြည့်သည်။ နော်ဝတီက ခေါင်းခါပြသည်။ မျှော်လင့်ချက် မရှိတော့ဘူးဆိုသည့် သဘော ...

"ညီမလေး ... မမကိုပြော ... လူယုတ်မာ ဘယ်ထွက်သွားလဲ .... ညီမလေးအတွက်လက်စားချေပေးမယ် .."

လင်းသဒ္ဒါစကားကြောင့် အသက်ယဲ့ယဲ့သာ ကျန်တော့သည့် ကလေးမ မျက်လုံးပွင့်လာသည်။ နှုတ်ခမ်းက တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်သည်။ စကားပြောဖို့ အားယူနေရမှန်း သိသာလှသည်။

"မြောက် .. မြောက် ဘက် မှာ .. ရေတံခွန် ရှိ ... အောက် ဘ က် ..."

မိန်းကလေး စကားမဆက်နိုင်ရှာ။ "ဘက်"ဆိုသည့် စကားကိုပင် မနည်းဆုံးအောင် ပြောရသည်။ မျက်လုံးလေး အပြူးသားနှင့် လူ့လောကကို စွန့်ခွာသွားသည့် မိန်းကလေးကို ပွေ့ထားရာမှ လင်းသဒ္ဒါ မြေပြင်ပေါ်လှဲချပေးသည်။ နော်ဝတီက သူမကိုယ်ပေါ်တွင် ခြုံထားသော ဝတ်ရုံစကို ဖြုတ်ကာ ကလေးမလေး၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ လွှားပေးလိုက်သည်။ သွားရှာပေဦးတော့ မိန်းကလေးရေ .. မင်းအတွက် ငါတို့ ယမရာဇာကို လက်စားချေပေးပါ့မယ် ..

"ကဲ .. ကျမတို့ ဆက်လိုက်ကြရအောင် .. ဒီအတိုင်းဆို ယမရာဇာဟာ ပျောက်ဆုံးနေသောကမာ္ဘကို ရှာဖို့ ထွက်သွားတာပဲ ဖြစ်ရမယ် ..."

ကလျာဏီ ကောက်ချချသည်ကို အားလုံး လက်ခံသည်။ ဂူထဲမှာ ချက်ချင်းပြန်ထွက်ပြီး မြောက်ဘက်သို့ မြန်မြန်ဆန်ဆန်လိုက်သည်။ ထမင်းအိုးတစ်လုံးကျက် အချိန်လောက်တွင် ကလေးမလေးပြောလိုက်သည့် ရေတံခွန်ဆိုတာကို လှမ်းတွေ့လာရသည်။

တဝေါဝေါ ကျနေသော ရေအဟုန်က ပြင်းထန်လှသည်။ သီဟတို့ အားလုံးခေါင်းချင်းဆိုင်ကာ တိုင်ပင်ကြသည်။

"ယမရာဇာမှာ အားနည်းချက်တစ်ခုခု ရှိတယ်လို့များ သိလား .. ဆရာမ .."

"မပြောတတ်ဘူး .. မောင်သီဟ .. ယမရာဇာနဲ့ ရင်ဆိုင်ဖူးတဲ့သူတွေမှန်သမျှ ဘယ်သူမှ အသက်ရှင်လျက် ကျန်ခဲ့တာမျိုး မရှိဘူး ..."

"အင်း .. မတတ်နိုင်ဘူး .. ကျနော်ကတော့ သေသေကြေကြေ ချမယ် .. ဒီလူယုတ်မာ မိစာ္ဆကောင်ကို တစ်နေ့တစ်ရက် အသက်ရှင်သန်ဖို့ အခွင့်အရေးထပ်ပေးထားရင် ကိုယ့်အန္တရာယ်ကို ကိုယ်ဖိတ်ခေါ်နေတာနဲ့တူနေမယ် ..."

"ကို ... သဒ္ဒါ လိုက်ခဲ့မယ် ..."

"နေခဲ့ပါလား သဒ္ဒါ ... "

"ဟင့်အင်း .. မနေခဲ့ချင်ဘူး .. ဘာလဲ ကိုက သဒ္ဒါ ကိုအထင်သေးတာလား .."

သီဟ ချစ်ရသူ၏ ခေါင်းကို အသာဖေးပွေ့ကာ သူ့ပုခုံးပေါ်မှေးတင်သည်။ သူတို့ ချစ်သူနှစ်ဦးခမျာ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး အတိအလင်း မေတ္တာချင်း ဖလှယ်ပြီးကတည်းက အေးအေးဆေးဆေး ကြည်နူးချိန်မရလိုက်။ သိပ်မကြာခင်တွင်လဲ ယမရာဇာနှင့် ပက်ပင်းတိုးကာ တိုက်ခိုက်ရဦးမည်။ ဘယ်သူသေလို့၊ ဘယ်သူအသက်ရှင်မည်ဆိုတာကို မှန်းဆလို့ မရ။ နော်ဝတီတို့က ဒါကိုမြင်သဖြင့် ချစ်သူနှစ်ဦး အလွမ်းသယ်နိုင်အောင် အလိုက်တသိနှင့် သူတို့နားမှ ခွာသွားသည်။ ချောင်းစပ်နားအထိလျှှောက်သွားပြီး ရေတံခွန်ထိပ်မှ တဖွားဖွားလွင့်စင်ကျနေသည့် ရေဆိုင်ရေခဲတွေကို ရပ်၍ ကြည့်သည်။ ထိုရေတံခါး၏ အခြားဘက်တွင် ဘာရှိနေမည်ကို မှန်းဆနေကြသည်။

"ဘယ်လိုလဲ နော်ဝတီ .. ရှင့်ပညာနဲ့ အထဲကို ကြည့်လို့မရဘူးလား .."

"ရိုးရိုး သာမန် လူဆိုရင်တော့ ကြည့်လို့ရတယ် .. ကလျာဏီ .. ဒါပေမယ့် အခု အထဲမှာ ရှိနေတာ ငရဲကလာတဲ့ ယမရာဇာ .. သူ့ကိုတော့ ကြည့်လို့မရဘူး .. တစ်ခုတော့ စိတ်ရှင်းတာပေါ့လေ .. ယမရာဇာရှိနေတယ်ဆိုတာကို တထစ်ချ ကျမတို့ သိတာပေါ့ .."

"ဒါဆို ကျမတို့ အချိန်ဆိုင်း မနေသင့်တော့ဘူး ... လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားသာ ယမရာဇာလက်ထဲ ရောက်သွားရင် ဒုက္ခရောက်ကုန်မယ် .."

"ဟုတ်တော့ .. ဟုတ်ပါတယ် .. ဒါပေမယ့် ဒီဟာတစ်ခုထဲနဲ့တော့ ယမရာဇာ ငရဲတံခါးကို မဖွင့်နိုင်သေးပါဘူး ... အင်း .. ကျမ စိတ်ထဲမှာ သံသယဖြစ်နေတာ တစ်ခုရှိတယ် .."

"ဘာကိုလဲ .. နော်ဝတီ .."

နော်ဝတီက တစ်ခုခုပြောမည်အပြု လင်းသဒ္ဒါနှင့် သီဟ သူမတို့အနားရောက်လာသဖြင့် စကားစပြတ်သွားရသည်။

"ကဲ .. ကျနော်တို့ကတော့ ဝင်မယ် ... နေချင်တဲ့လူ အပြင်မှာ နေခဲ့ကြပါ .."

အားလုံး တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက် ကြည့်ဖြစ်သည်။ တစ်ဖွဲ ့လုံး ဘယ်သူမှ အပြင်မှာ နေခဲ့ချင်ပုံ မပေါ်။ သီဟ ခေါင်းတစ်ချက် ညိတ်ကာ အသိအမှတ်ပြုလိုက်ပြီး ရေတံခွန်မှ ရေများစီးလာရာချောင်းထဲသို့ စဆင်းသည်။ သူ့နောက်က လင်းသဒ္ဒါ ကပ်၍ပါလာသည်။ ရေ၏ အနက်က အစပိုင်းတွင်တော့ သီဟတို့ ခြေသလုံးလောက်သာ ရှိသည်။ သို့သော် တဝေါဝေါ ကျနေသည့် ရေတံခွန်နှင့် နီးလာလေလေ၊ ရေကပိုနက်လာလေလေ ဖြစ်သည်။ ခါးကိုကျော်ပြီး၊ ရင်ခေါင်းလောက်အထိတောင် ရောက်သည်။ တော်တော့တော်သေးသည်။ ရေအနက်က ထိုထက်မပိုတော့သဖြင့် သီဟတို့ ရေငုပ်နေစရာ မလိုတော့ပဲ ရေတံခွန်အောက်ကို ရောက်လာခဲ့သည်။ သီဟ စိုးရိမ်တာတစ်ခုပဲ ရှိသည်။ သူ့ရိုင်ဖယ် သုံးလိုမရမှာကို။ အတတ်နိုင်ဆုံးတော့ ရေမစိုအောင် ပင့်မြှောက်၍ကိုင်ထားခဲ့ပေမယ့် ရေတံခွန်အောက် အဖြတ်တွင်တော့ မလွှဲသာမရှောင်သာမို့ စိုသွားခဲ့သည်။ ဖြစ်လာမှတော့ မီးစင်ကြည့်ကဖို့ပဲ ရှိသည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ရေတံခွန်နောက်တွင် ရှိနေသော ကျောက်ကြမ်းပြင်ဆီသို့ ခြေထောက်၍ တက်လာခဲ့ကြသည်။ သူတို့တွက်ထားသည်က ဒီနောက်တွင် ဂူဝတစ်ခုခု ရှိမည်လို့။ သို့သော် တကယ်တမ်း တွေ့လာရသောအခါ ပကတိ ကျောက်သားနံရံကြီး။ တစ်ခုခုတော့ လွဲနေပြီ။

"မောင်သီဟ နောက်ကိုဆုတ် .."

နော်ဝတီက ရှေ့တိုးလာပြီး အစိမ်းရောင် ရေညှိများ တွယ်ညှိကာ ဖုံလွှမ်းထားသောကျောက်သားပြင်ကို စူးစိုက်ကြည့်သည်။ လက်ထဲကိုင်ထားသည့် တောင်ဝှေးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် စုံကိုင်၍ မြှောက်သည်။ ထူးဆန်းသည့် မန္တာန်တစ်ခု၏ ရွတ်ဖတ်သံကို ကြားရသည်။ သီဟတို့အားလုံး အံ့အားသင့်ရပြန်သည်။ သူတို့ရှေ့က ကျောက်သားပြင်ပေါ်မှ ရေညှိပင်များသည် သက်ရှိသတ္တဝါများ အလား ရွေ ့ရှားသည်။ ဘေးညာကို ထိုရေညှိနွယ်များ ခွဲထွက်သွားသည့်အခါ လွတ်ဟာသွားသော ကျောက်သားအလယ်တွင် ဂူပေါက်ဝတစ်ခုက အလိုလိုပေါ်လာသည်။

"အားလုံး သတိထား !!! ..."

သီဟ သတိပေးရင်း အပေါက်ဝထဲကို လှမ်းဝင်သည်။ ကျောက်ဂူဝသည် အလင်းရောင် တစ်မျိုးဖြင့် လင်းနေသည်။ ဘယ်ကအလင်းရောင် ထွက်ကျနေမှန်း သီဟတို့ စူးစမ်းချိန်မရပါ။ ကျယ်ဝန်းလှသည့် ဂူအလည်တည့်တည့်တွင် ရှိနေသော ကျောက်သားပလ္လင်ပေါ်က အရာဆီသို့ အကြည့်ရောက်နေကြသည်။ မြေပြင်မှ ဝါးတပြန်စာလောက်မြင့်မည့် ထိုပလ္လင်ပေါ်တွင် ရှိနေသည်က ကျောက်ပြားတစ်ချပ်။ ထိုကျောက်ပြားသည် တစ်စုံတစ်ခုနှင့် ကျောက်ဂူအမိုးမှ ဆွဲထားသည့်နှယ် လေထဲကြွနေသည်။

"ယမရာဇာ !!!! ..."

မည်းမည်းအရိပ်တစ်ခုက ကျောက်ပလ္လင်၏ နောက်နားမှ ပေါ်လာသည်ကို သီဟတို့တွေ့သည်။ သီဟ လက်နှေးမနေပါ။ ရိုင်ဖယ်ကို ဆက်တိုက်ဆွဲချသည်။ ယမရာဇာကို ထိသည်။ သို့သော် ယမရာဇာကိုယ်က တွန့်ခနဲဖြစ်သွားသည်မှ အပ ဘာမှ မထူးခြား။ အလင်းရောင်ထွက်နေသည့် ကျောက်ပြားက သူ့လက်ထဲပါသွားသည်။ သီဟ ရိုင်ဖယ်ကို ဆက်တိုက်ပစ်ရင်း ရှေ့တိုးပြေးသည်။

"သီဟ သတိထား .."

ကလျာဏီအော်သံနှင့် မရှေးမနှောင်းမှာ ယမရာဇာကိုယ်က ရုတ်ချည်း ကျောက်သားပလ္လင်ထက်မှ ပျောက်သည်။ သီဟ ပြူးတူးပြဲတဲဖြစ်ပြီး ဘယ်ရောက်သွားလဲဟု အသည်းအသန်လိုက်ရှာနေစဉ် သူ့ရှေ ့၌ ယမရာဇာကိုယ်က ဘွားခနဲ ပေါ်လာသည်။ သီဟ ပစ်သည်။ သို့သော် ကံဆိုးမှုက သူ့ကိုအသင့်စောင့်နေသည်။ ရိုင်ဖယ်က ဂျမ်းဖြစ်သည်။ ယမရာဇာ သီဟရိုင်ဖယ်ကို ရိုက်ထုတ်သည်။

"အီး ..."

လက်မောင်းတစ်ဖက်ကို မီးစနှင့်အထိုးခံရသည့်နှယ် နာကျင်လှသောဒဏ်ကြောင့် သီဟ ရိုင်ဖယ်ကိုလွှတ်ချလိုက်ရသည်။ ယမရာဇာက ကိုင်ထားသည့် ကျောက်ပြားနှင့် သီဟခေါင်းကို လွှဲထုသည်။ ထိလိုက်လို့ကတော့ ခေါင်းကွဲဖို့က အသေအချာပင်။ သုဝဏရော၊ လင်းသဒ္ဒါဆီကပါ မြားတံများ ပလူပျံထွက်သည်။ သုဝဏ မြားက ကျောက်ချပ်ကိုထိသည်။ အရှိန်ကပြင်းလှသည်မို့ ယမရာဇာ မဖမ်းထားနိုင်ပဲ လက်ထဲမှ လွတ်ကျသည်။ စီစီဟန် တရှိန်ထိုးပြေးပြီး သီဟတို့နားမရောက်ခင်တွင် ဒူးခေါင်းကိုကွေးကာ ဘောလုံးသမားများ ဆလိုက်ထိုးသလို ဂူကြမ်းပြင်တွင် လျှောတိုက်သည်။ လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားက သူမလက်ထဲတွင် ပါသွားသည်။

"အောက်လမ်းမ .. နင် သေချင်နေပြီလား .."

ယမရာဇာ သီဟကိုလွှတ်ပြီး စီစီဟန်ကို လှည့်ကြည့်ကာ ကျိန်ဆဲသည်။ စီစီဟန်က လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားကို သူမ ခါးပတ်ထဲထိုးထည့်သည်။ ယမရာဇာကို စိန်ခေါ်သည့်အကြည့်နှင့်တုန့်ပြန်ပြီး နောက်ကျောကလွယ်ထားသည့် ဓါးကောက်နှစ်လက်ကို ရွှမ်းခနဲမြည်အောင် ဆွဲထုတ်သည်။ ထိုစဉ်မှာပင် ယမရာဇာ သူမရှိရာသို့ လျှပ်စီးလက်သလို ဖြတ်ခနဲ ရောက်လာပြီး စီစီဟန်မျက်နှာကို လွှဲရိုက်သည်။ စီစီဟန် ဓါးကောက်နှစ်လက်နှင့် ထိုလက်ကို ခုတ်ချရန်ပြင်သည်။ သို့သော် ယမရာဇာလက်က သူမမျက်နှာနား ရောက်လာချိန်တွင် လျှပ်ခိုးဝေသလို ပြိုးပြိုးပြက်ပြက်ဖြစ်လာပြီး သံမဏိအသွားများရှိသည့် လက်နက်တစ်ခုအဖြစ်အသွင်ပြောင်းသည်။ လက်နက်ချင်း ထိတွေ့သံက ချွမ်းခနဲမြည်ပြီး မီးပွင့်များ ဖြာထွက်သည်။ စီစီဟန်ကိုယ်က ယမရာဇာ၏ အားအရှိန်ကို မခံနိုင်ပဲ နောက်သို့ဖင်ထိုင်လျက်လဲသည်။ ခါးကြားမှ ကျောက်ပြားချပ်က ယမရာဇာ ခြေထောက်နားသို့ ကျသွားသည်။ အခြေအနေမကောင်းတော့ပြီဆိုတာ သိသည်မို့ စီစီဟန် ကျောက်ပြားချပ်ကို ယမရာဇာ လှမ်းမကောက်ခင် ခြေထောက်နှင့် ကန်ထုတ်သည်။ ကျောက်ပြားချပ်က လျှောတိုက်ပြီး လင်းသဒ္ဒါဆီနား ရောက်သွားသည်။

"သဒ္ဒါ .. အဲဒါယူပြီး ပြေးတော့ .."

အခုလောလောဆယ်တွင် ယမရာဇာလက်ထဲ ကျောက်ပြားချပ် မရောက်သွားဖို့က အရေးကြီးသည်။ လင်းသဒ္ဒါ ကလျာဏီ အော်ပြောသည့်အတိုင်း ကျောက်ပြားချပ်ကို ကောက်၍ ပြေးဖို့ပြင်သည်။ သို့သော်ယမရာဇာကို ကိုယ်ကဖြတ်ခနဲ စီစီဟန်ရှေ့ကပျောက်ပြီး လင်းသဒ္ဒါနားတွင် ဘွားခနဲပေါ်သည်။

"မင်းတို့ အားလုံး သူ့အသက်မသေစေချင်ရင် နောက်ဆုတ်လိုက်စမ် းးးးးးးး ..."

သီဟတို့အားလုံး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့။ ယမရာဇာ၏ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ချုပ်ကိုင်ဖမ်းထားခြင်းကို ခံရသော လင်းသဒ္ဒါကိုသာ စိုးရိမ်တကြီး ကြည့်နေကြသည်။ သီဟလက်မှ ရိုင်ဖယ်က ယမရာဇာဆီသို့ တလှုပ်လှုပ်ဖြင့် ချိန်မြဲချိန်ထားသလို၊ သုဝဏကလဲ မြားတံကိုပစ်ဖို့ အခွင့်ကောင်းကိုစောင့်နေသည်။ သို့သော် ယမရာဇာက လင်းသဒ္ဒါ၏လည်တိုင်ကို ဖမ်းချုပ်ထားပြီး ရှေ ့မှမိမိရရ ကာထားသည့်အတွက် ပစ်ကွင်းက ရှင်းမနေ။ သူတို့ပစ်လိုက်လို့ လင်းသဒ္ဒါကိုယ်ကို ထိသွားဖို့ကပိုပြီး အခွင့်အလမ်းများနေသည်။

"ကို ..ပစ် .. ပစ် .. သဒ္ဒါကို မငဲ့နဲ့ .."

"ကောင်မစုတ် .. အသံတိတ်နေစမ်း .. မင်း သေသွားလဲ ငါသေသွားမယ် အောက်မေ့နေလား .."

"ယမရာဇာ .. မင်း သတိ္တရှိရင် သူ့ကိုလွှတ်လိုက်စမ်း ..."

"ဟေ့ကောင် .. မင်း ငါ့ကိုလာပြီး သတိ္တရှိတယ် မရှိတယ် ပြောမနေနဲ့ ... မင်းပစ်ရဲရင်ပစ် .. စောက်စကားပိုတွေ ပြောမနေနဲ့ .. "

ရိုင်ဖယ်ကိုင်ထားသည့် လက်ကို တဆဆလုပ်ရင်း သီဟပစ်ကွင်းကို ရှာသည်။ ပုံမှန်အတိုင်းဆိုရင် သီဟ ဒါမျိုးလက်တွန့်နေမှာ မဟုတ်။ အခု ယမရာဇာလက်ထဲကိုရောက်နေသူက အသည်းနင့်အောင်ချစ်ရသူဖြစ်နေလို့ ဝေခွဲမရဖြစ်နေသည်။ ထိုသို့ သီဟ ချီတုံချီဆဖြစ်နေသည်ကိုအခွင့်ကောင်းယူ၍ ယမရာဇာက နောက်ဆုတ်သွားရာ ရေတံခွန်နောက်ခံထားသည့် ကျောက်ဂူဝသို့ ရောက်သွားပြီဖြစ်သည်။ ကျန်သည့်သူများကလဲ ကြံရာမရဖြစ်ပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။

"ဟေးးးး "

သီဟ မိုက်မိုက်ကန်းကန်း စွန့်စားဖို့ပြင်သည်။ ယမရာဇာရှိရာသို့ တဟုန်ထိုးပြေးသည်။ သို့သော် လက်မတင်လေး နောက်ကျသွားသည်။ ယမရာဇာကိုယ်က ရုတ်ချည်းအခိုးအငွေ့များရစ်သိုင်းလာသလို ဖြစ်ပြီး ဖြတ်ခနဲပျောက်သည်။

"သဒ္ဒါ !!!!!!!!!!!!! ..."

သီဟ ဒူးထောက်ကာ ကြုံး၍အော်သည်။ သူ့အော်သံက ကျောက်လိုဏ်ဂူထဲတွင် ပဲ့တင်သံထပ်၍ပျံ ့သည်။ ကလျာဏီတို့အားလုံး သီဟနားသို့ပြေးလာကြသည်။ တဒင်္ဂမျှတော့ သူတို့အားလုံး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။

"ကျမတို့ အပြင်ပြန်ထွက်မှ ဖြစ်မယ် ... ယမရာဇာနောက်ကို လိုက်ကြရအောင် .."

"ဟုတ်တယ် .. မြန်မြန်ထွက်မှ ..."

ကလျာဏီနှင့် နော်ဝတီစကားက နောက်ကျသွားပြီ။ အားလုံးခြေထောက်အောက်ရှိ ဂူကြမ်းပြင်သည် ငလျင်လှုပ်သလို ရုတ်ချည်း လှုပ်ရှားလာသည်။ "ထွက် .. ထွက် .." ဟု ကလျာဏီ အလန့်တကြားအော်လိုက်စဉ်မှာပင် သူတို့ရှေ ့ရှိ ရေတံခွန်ပေါက်ဝသည် "ဝုန်း"ဆို ပိတ်သွားသည်။ အန္တရာယ်က ဒီမှာတွင် ရပ်မသွား။ ကျောက်ကြမ်းပြင်၏ တုန်လှုပ်မှုက တစစ ပိုပြင်းထားလာပြီး ဂူအမိုးအထက်မှ ကျောက်ဆိုင်၊ကျောက်သားတွေ ပြုတ်ကျသည်။

"နောက်ဆုတ် .. အားလုံး နောက်ပြန်ဆုတ် !!! ..."

နော်ဝတီ အားလုံးကို သတိပေးပြီး ဂူအတွင်းဘက်သို့ လှည့်ပြေးသည်။ အကုန်လုံး သူမနောက်မှ ထပ်ချပ်မကွာ ပါလာသည်။

"ဒီဘက်မှာ အပေါက်တစ်ပေါက် .."

စီစီဟန် ထိုးပြသည့် နေရာက ဘယ်နေရာဟု သူတို့ စူးစမ်းနေဖို့ အချိန်မရပါ။ လှိုဏ်ဂူလို့ထင်ရသည့် အပေါက်ထဲသို့ ခြေကုန်သုတ်ပြေးကြ၏။ နောက်ဘက်တွင်တော့ ကျောက်ဆိုင်ကျောက်ခဲများ၏ ပြိုကျသံက တဝုန်းဝုန်းနှင့် ဆူညံနေသည်။ သီဟတို့ အသက်ကိုဖက်နှင့်ထုတ်ကာ ပြေးသည်။ သူတို့ဝင်လာသည့် ဥမင်က တဖြေးဖြေးနှင့်ပိုနက်လာပြီး၊ ပို၍လည်း ကျဉ်းလာသည်။ လူတစ်ကိုယ်စာသာသာ လှုပ်ရှားနိုင်သည့် အနေအထားသာ ရှိတော့သည်။

"ရှေ့မှာ ဘာမှ မရှိတော့ဘူး ..."

စီစီဟန်၏ ထိတ်လန့်တကြားအော်သံကြောင့် အားလုံးစိတ်ဓါတ်ကျကုန်သည်။ လင်းသဒ္ဒါကိုကယ်ရန် ယမရာဇာနောက်သို့ လိုက်ဖို့နေနေသာ။ ဂူထဲတွင် ပိတ်မိပြီး မသေအောင်တောင် မလုပ်နိုင်တော့။ အားလုံးထဲတွင် အတွေ့အကြုံပိုများသည်ဟု ပြောလို့ရမည့် နော်ဝတီနှင့် ကလျာဏီတို့တောင်မှ စိတ်ပျက်ယွင်းသည့် သွင်ပြင်ကမျက်နှာပေါ်တွင် ထိန်းမရပဲပေါ်လွင်နေ၏။

"အလင်းရောင်!!! ...အလင်းရောင် ဝင်နေတာ ဘယ်ကလဲ ..."

သီဟ၏ အားတက်သရော ထအော်မှုကြောင့် ကျဉ်းမြောင်းသည့် ဂူလမ်းဖြစ်သည့်တိုင် ပတ်ဝန်းကျင်ကို လင်းလင်းခြင်းခြင်းမြင်နေမှုကို သတိပြန်ရသည်။

"ဟိုမှာ .. အပေါက်တစ်ပေါက် .."

ပိတ်ဆို့နေသည့် ကျောက်နံရံ၏အပေါ် ဆယ်ပေကျော်ကျော်လောက်အကွာတွင် တစ်ပေပတ်လည်မျှကျယ်မည့် အပေါက်လေးတစ်ခု ရှိနေ၏။ သီဟ ဝမ်းသာသွားပြီး "ကျနော် အကြံရပြီ" ဟု ထအော်သည်။ အားလုံးက သူဘာလုပ်မလဲ ကြည့်နေစဉ်မှာပင် နောက်ကျောကလွယ်လာခဲ့သည့် ကျောပိုးအိတ်ထဲက ယမ်းတောင့်ကိုနှိုက်သည်။ နော်ဝတီအပါအဝင် အားလုံးက သူလုပ်သမျှကို စိတ်ဝင်တစားနှင့် ကြည့်နေသည်။ အမြဲတမ်း လုပ်နေကြမို့ မိနစ်ပိုင်းတောင်မကြာလိုက်။ သီဟလက်ထဲတွင် ဗုံးက အသင့်ဖြစ်သည်။ အပေါက်ဝအောက်တည့်တည့်သို့ လျှောက်သွားပြီး ချိန်ဆကာ ပစ်တင်လိုက်သည်။ လက်ဆမှန်သဖြင့် ပထမအချက်မှာတင် သူလိုချင်သည့်နေရာရောက်သည်။

"ကဲ .. စီစီနဲ့ ဆရာမ .. ခင်ဗျားတို့ တစ်ယောက်ယောက်တော့ မီးကိုဖန်တီးနိုင်မယ်နဲ့ တူတယ် .. ဟောဒီအစကို လျှို့ပေးပါ .. ပြီးလျှင် အားလုံးနောက်ဆုတ်နိုင်သမျှသာ ဆုတ်ထားပေးတော့ .."

စီစီက သူလုပ်မည်ဆိုပြီး သီဟတို့ကို လျှောက်ခိုင်းသည်။ မန္တာန်တိုတစ်ခုကို ရွတ်ပြီး လက်နှင့်ယမ်းကြိုးစကို သပ်လိုက်သည်နှင့် ဖျတ်ခနဲ မီးစွဲလောင်သည်။ တရှဲရှဲမြည်ပြီး မီးစက ကြိုးစတလျှောက် အပေါ်ကိုတက်သွားချိန်တွင် သူမ အပြေးအလွှားနှင့် သီဟတို့ရှိနေရာသို့ ရောက်လာသည်။

"ဝုန်း ..."

"ဟေးးး .. လွတ်ပြီကွ ..."

လူသုံးယောက်လောက် အသာလေး ဝင်နိုင်မည့်အပေါက်ဝတစ်ခု ဖြစ်သွားသည်။ အပျော်ကြီးပျော်နေသည့် စီစီဟန် ယမ်းခိုးများ ပြယ်သွားသည်ကိုပင် မစောင့်နိုင်တော့ပဲ အပြင်သို့ တိုးထွက်သည်။ သီဟနှင့် ကျန်သည့်သူများလဲ နှာခေါင်းကို လက်ဖြင့်ပိတ်ကာ နောက်မှ လိုက်ထွက်လာသည်။ စိမ်းစိုညို ့မှိုင်းနေသော တောအုပ်တစ်ခု၏ မြင်ကွင်းက သူတို့ကို အသင့်ကြိုစောင့်နေ၏။ ရေစီးသံများ မကြားရတော့သဖြင့် ရေတံခွန်နှင့်တော်တော်ဝေးဝေးနေရာသို့ ရောက်နေမှန်း ယူဆမိသည်။ ရုတ်တရက်တော့ သူတို့အားလုံး ဘယ်နားရောက်နေသည်ဆိုတာ မသိကြ။ ဂူထဲပိတ်ဆို့ပြီး သေမယ့်ဘေးမှ လွတ်မြောက်လာမှုအတွက်သာ ဝမ်းသာနေကြသည်။ 

"ရန်သူ !!! ..."

အသက်ကိုမှ ဝဝလင်လင်ရှူလို့ရတုန်းပဲ ရှိဦးမည်။ ရုတ်ချည်းဆိုသလို ပတ်ပတ်လည်လည်ရှိ သစ်ပင်များနောက်ကွယ်မှ လူများအလျှိုလျှိုပေါ်လာသည်။ ငွေရောင်တောက်နေသည့် အဝတ်အစားများကို တူညီစွာဝတ်ဆင်ထားသည့် ထိုလူတွေသည် သီဟတို့အားလုံးကို လေးမြားနှင့် ချိန်ရွယ်ထားသည်။ အဆိုပါလူအားလုံး၏ ထူးခြားချက်က မျက်နှာတွေသည် ဆင်တူယိုးမှားလို့ ထင်နေရပြီး အားလုံးနီးပါး မွန်ရည်ချောမောနေသည်။

"elves !!!!! ..."

ကလျာဏီဆီမှ တပ်လှန့်သံအဆုံးတွင် သူတို့အားလုံးလဲ လက်နက်တွေကို ဆွဲထုတ်ပြီးသားဖြစ်သည်။ သို့သော် သူတို့လက်ဘယ်လောက်မြန်မြန်၊ အခုရင်ဆိုင်နေရသည့် elf တွေကို နိုင်မည်မဟုတ်ဆိုတာ သေချာလှသည်။ elf တွေ၏ အင်အားက မနည်းချေ။ သူတို့အားလုံးကို စက်ဝိုင်းခြမ်းပုံ ဝန်းရံထားသည်။ ရိုင်ဖယ်ကို ကိုင်ပြီး ဟို့လူချိန်ရမလို၊ ဒီလူချိန်ရမလို ဖြစ်နေသည့် သီဟနောက်နားမှ သုဝဏထွက်လာသည်။ သီဟ၏ ရိုင်ဖယ်ပြောင်းကို လက်ဖြင့်အသာဖယ်ကာ စိတ်လျှော့ဖို့ သတိပေးသည်။ သုဝဏ၏ အပြုအမူကို နားမလည်သဖြင့် သီဟ တစ်ခုခုမေးမည်အပြု၊ သုဝဏက သူ့ကိုကျော်ကာ ရှေ့သို့တစ်လှမ်းချင်းတိုးသွားသည်ကို တွေ့ရသည်။ အံ့ဩသင့်ဖွယ်ရာပင်။ သီဟတို့ကို ဝိုင်းထားသည့် elf တွေထဲမှ အသက်ကြီးရင့်သည်ဟု ထင်ရသည့် လူကြီးတစ်ယောက် ရှေ ့သို့ထွက်လာသည်။ သူ့နောက်မလှမ်းမကမ်းတွင်တော့ အင်မတန်မှချောမောလှသည့် elf မိန်းကလေးတစ်ယောက် ရှိနေသည်။ ထိုမိန်းကလေးသည် သုဝဏကို သေချာမြင်လိုက်သည်နှင့် လူကြီးကို ကျော်ဖြတ်ပြေးသည်။

"အကိုတော် ..."

"ကိုယ်တော်လေး ...."

ကောင်မချောလေးက သုဝဏ၏ လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို အားရဝမ်းသာစွာ ဆုတ်ကိုင်သည်။ လူကြီးကမူ သူတို့နှစ်ယောက်နှင့် မလှမ်းမကမ်းသို့ ရောက်လာသည်နှင့် ဆတ်ခနဲ မုဆိုးဒူးထောက်ထိုင်သလို ထိုင်သည်။ လူကြီး ထိုသို့ပြုမူလိုက်သည်နှင့် တပြိုင်နက် သီဟတို့ ပတ်ပတ်လည်တွင် ရှိနေကြသော elf တွေ အားလုံးကလဲ လေးတွေ၊ မြားတွေကို ဘေးချကာ မြေပြင်ပေါ်တွင် ပုံစံတူ လိုက်ထိုင်သည်။ ညာလက်သီးကိုဆုတ်၍ ဘယ်ဘက်ရင်အုံတွင် ကပ်လိုက်ကြပြီး အားလုံး၏ နှုတ်မှ သံပြိုင်ရွတ်ဆိုလိုက်သည်က ..

"အိမ်ရှေ ့စံ မင်းသားကို အရိုအသေပြုပါတယ် ..."

အပြောင်းအလဲ မြန်ဆန်လှသည့် အဖြစ်အပျက်ကို နော်ဝတီတို့အားလုံး လိုက်၍ မမီတော့ပေ။ သူမသိထားခဲ့သည်က သုဝဏသည် elf council က သူမကို ကာကွယ်ဖို့ဆိုကာ လွှတ်ပေးခဲ့သည့် ရိုးရိုးသာမန်သက်တော်စောင့်တစ်ယောက်သာ။ အခုတော့ elf တွေအားလုံးက သူ့ကို "အိမ်ရှေ့စံမင်းသား" ဟု ခေါ်နေကြသည်။ ဒါ .. ဒါဆို ..

"သုဝဏ .. မင်းက ဘယ်သူလဲ ..."

"ကျနော် ရှင်းပြပါ့မယ် ဆရာမ ..."  "အားလုံးပဲ ထကြပါ .. ကျုပ်ကို အရိုအသေ ပေးမနေကြပါနဲ့ .."

သုဝဏ စကားကြောင့် အရိုအသေပေးနေသည့် elf တွေ အားလုံး လက်နက်တွေကို သိမ်းကာထရပ်ကြသည်။ သုဝဏက ညီမဖြစ်သူ၏ လက်ကိုဆွဲပြီး နော်ဝတီနားသို့ လျှောက်လာသည်။

"ဆရာမ .. ဒါ ကျနော့်ညီမအရင်း ခေမာသီတဲ့ .. ထရီရွန်နိုင်ငံရဲ ့မင်းသမီးပါ ..."

သုဝဏ၏ မိတ်ဆက်ပေးမှုအပြင်၊ နောက်ဆက်တွဲ ရှင်းပြမှုကြောင့် သူတို့အားလုံး အဖြစ်အပျက်အားလုံးကို နားလည်သွားရသည်။ သုဝဏသည် ထရီရွန်နိုင်ငံ၏ တစ်ဦးတည်းသော အိမ်ရှေ့စံမင်းသားဖြစ်သည်။ တစ်နေ့သောအခါ သုဝဏနှင့် အိမ်နီးချင်းနိုင်ငံမှ မင်းသားတစ်ပါး အမဲလိုက်ထွက်ရင်း ထင်မှတ်မထားသည့် accident တစ်ခုဖြစ်ခဲ့သည်။ သားရဲတောကောင်နှင့်ရင်ဆိုင်အတိုး သုဝဏပစ်လိုက်သည့် မြားက မရည်ရွယ်ပဲ အဖော်ပါလာသူ မင်းသားကိုထိသွားခဲ့သည်။ အသက်သေသည်အထိ မဖြစ်ခဲ့သော်လဲ ထိုပြစ်မှုကြောင့် သုဝဏအား နယ်နှင်ဒဏ်ပေးဖို့ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် သုဝဏ နော်ဝတီဆီသို့ တစ်ဖက်လှည့်ဖြင့် သက်တော်စောင့်အဖြစ် ပြောင်းကာရောက်လာခဲ့တာ ဖြစ်လေသည်။

"ဒါနဲ့ .. ခေမာ .. ညီမတို့က ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဒီကိုရောက်လာတာလဲ ..."

နန်းရင်းဝန် အမတ်ကြီး ဦးသုခက သုဝဏစကားကို ဝင်အဖြေပေးသည်။

"ဒီလိုပါ ကိုယ်တော်လေး ... ကျနော်မျိုးတို့ ပရဟိတ်ဆရာကြီး၏ တွက်ချက်မှုအရ အခုလပိုင်းအတွင်းမှာ ယမရာဇာရဲ ့တန်ခိုးအာဏာဟာ အဆမတန်ကြီးထွားလာတယ်ဆိုပြီး သိရတယ် .. ကျနော်မျိုးတို့အားလုံး အရေးပေါ်အစည်းအဝေးတစ်ရပ်ကျင်းပခဲ့ပြီး council က ယမရာဇာ အရေးမှာ elf တွေ ဝင်ပါဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တယ် .. ယမရာဇာသာ တလောကလုံးကို သိမ်းပိုက်နိုင်တဲ့အထိ တန်ခိုးထွားခဲ့မယ်ဆိုရင် elf တွေကိုလဲ ချမ်းသာပေးမှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ အားလုံးက သိနေခဲ့တယ် .. အဲဒါကြောင့် လမ်းညွှန်ကျောက်ပြား ရှိမယ်လို့ သိရတဲ့နေရာကို လိုက်လာခဲ့ကြတာပါ ..."

"လမ်းညွှန်ကျောက်ပြား ..."

တန်ပြန်လိုက်၍ ရေရွတ်သည့် သုဝဏ၏ စကားသံက စိတ်ဓါတ်ကျဆင်းမှုအပြည့်နှင့်ဖြစ်နေသည်။ အကိုဖြစ်သူ၏ အခြေအနေကို ကြည့်ပြီး ခေမာသီ လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားကို ဘယ်သူရသွားပြီဆိုတာသိသည်။ elf တွေ အားလုံးကြားတွင် တီးတိုးတီးတိုး ပြောဆိုသံများကို ကြားလာရသည်။ အကုန်လုံး စိတ်မသက်မသာဖြစ်ကုန်ကြမှန်းတော့ သေချာလှသည်။

"လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားတစ်ခုထဲနဲ့ ငရဲတံခါးကို ဖွင့်လို့မရဘူး မဟုတ်လား ... အခု အရေးကြီးတာက ကျနော့်ချစ်သူကို ကယ်ဖို့ .."

လင်းသဒ္ဒါ၏ အသက်အန္တရာယ်အတွက် ရတက်မအေးနိုင်ရှာသူ သီဟ ဝင်ပြောမိသည်။ သုဝဏတစ်ယောက် မိသားစုနှင့် ပြန်လည်ဆုံစည်းမှုအတွက် သူဝမ်းမြောက်မိပေမယ့် တစ်စက္ကန့်၊ တစ်မိနစ်ကြာမြင့်လေလေ၊ လင်းသဒ္ဒါအတွက် စိုးရိမ်မှုက ပိုလာလေလေဖြစ်သည်။ အချိန်ဆိုင်းမနေချင်။ ယမရာဇာနောက်သို့ အမြန်လိုက်ချင်နေမိသည်။

"မောင်သီဟ ... နော်ဝတီတစ်ခု မေးစရာ ရှိတယ် ..."

"ဟုတ်ကဲ့ မေးပါ ..."

"လင်းသဒ္ဒါ လည်တိုင်မှာ ဆွဲထားတဲ့ လည်ဆွဲက သူ့ဟာလား ..."

နော်ဝတီ၏ အမေးကြောင့် ကလျာဏီ မျက်မှောင်ကျုံ့သည်။ မရည်ရွယ်ပဲနှင့် သူမ၏စိတ်သည် အတိတ်၏အရိပ်ဖြစ်သော နွယ်ငြိမ်းတုန်းက အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်လည်မြင်ယောင်မိသည်။ ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း လင်းသဒ္ဒါအတွက်နှင့် သီဟကို သူမစိတ်ထဲမှ မောင်းထုတ်ထားသည့်တိုင် အခုတော့ ထိုညတုန်းက အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်သတိရလာသည်။ ရင်ထဲနွေးခနဲဖြစ်သလို ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ပါးနှစ်ဖက်တွင် နှင်းဆီရောင်သွေးပြေးသည်။ တော်သေးသည်။ အားလုံးက သူမ ဒီလိုဖြစ်နေတာကို သတိမပြုမိပဲ အရေးကြီးသည့်အမူအယာနှင့်ပြောဆိုနေသည့် နော်ဝတီဆီသို့သာ လှမ်းကြည့်နေကြသည်။

"ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆရာမ .. အဲဒီလည်ဆွဲက နွယ်ငြိမ်းမှာတုန်းက ကျနော် သဒ္ဒါအတွက် ဝယ်ပေးခဲ့တာ ..."

"အင်း ... စီစီဟန်  .. မင်းကြားတဲ့ သတင်းအရဆို လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားဟာ သူ့အတွက် စွမ်းအားအရင်းအမြစ်ထုတ်ပေးနိုင်တဲ့ ကျောက်တစ်လုံးရှိမှ ဖွင်လို့ရမှာ မဟုတ်လား .."

"ဟုတ်တယ် .. နော်ဝတီ .. ဘာ .. ဘာဖြစ်လို့လဲ ..."

"OMG ... ကျမတို့အားလုံးရဲ ့ကံကြမ္မာဟာ ချောက်ထဲကျဖို့ပဲ ရှိတော့တယ် .."

ထိတ်လန့်တကြားရေရွတ်သည့် နော်ဝတီစကားကို သူတို့အားလုံး ဘယ်လိုနားလည်ရမှန်းမသိ။ ကလျာဏီနှင့် သီဟ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက် ကြည့်ဖြစ်ကြသည်။ လင်းသဒ္ဒါလည်တိုင်ရှိ ကျောက်၏ ထူးခြားချက်ကို သူတို့နှစ်ယောက်က အနီးကပ်မြင်ဖူးခဲ့သည်မို့ ပြန်ပြောင်းမြင်ယောင်သည်။

"အဲဒီကျောက်က စွမ်းအားရှိကျောက် (Divine Gem) လား ???... ဟုတ်လား ဆရာမ ...!!!!"

"ကျမ စိတ်ထဲမှာ ဟုတ်တယ် ထင်တာပဲ ..."

"ဒါ .. ဒါဆို .. သဒ္ဒါ ... သူ .. သူ .."

"စိတ်မလှုပ်ရှားနဲ့ မောင်သီဟ ... ယမရာဇာက လင်းသဒ္ဒါကို ဖမ်းခေါ်သွားတယ်ဆိုပေမယ့် ဒီကိစ္စကို သိချင်မှသိမှာ .. ကျမသာ သူ့နေရာကနေ ဝင်တွေးမယ်ဆိုရင် လောလောဆယ် ပစ္စလက်တောကိုပဲ အရောက်ပြန်မှာ .."

"ပစ္စလက်တော (Dark Forest) .. အဲဒါ သူနေတဲ့နေရာပဲ မဟုတ်လားးးး .."

"ဟုတ်တယ် .. မောင်သီဟ .. အဲဒီမှာ .."

"မျှော်စင်ညီနောင် !!! ..."

စိတ်လောနေမှုကြောင့် နော်ဝတီစကားမဆုံးသေး၊ ကလျာဏီက ဝင်ဖြေပေးလိုက်သည်။ သီဟမှလွဲ၍ ကျန်သူများအားလုံးမျက်နှာတွင် စိုးရိမ်မှုက ထိန်းချုပ်၍မရ။

"မျှော်စင်ညီနောင် ..မကလျာ ပြောပါဦး .. အဲဒါ ဘာဖြစ်လို့လဲ ..."

"အဲဒီနေရာဟာ .. ငရဲနဲ့လူပြည်ကို ဆက်သွယ်ထားတဲ့တစ်ခုတည်းသော နေရာပဲ .. ယမရာဇာတစ်ယောက် ငရဲကနေရောက်လာတုန်းက ဒီနေရာကနေ ထွက်လာခဲ့တာ .."

"ဒါ .. ဒါဆို .."

"ကိုသီဟ .. စိတ်မပူနဲ့ .. ကျနော်တို့ အခုချက်ချင်းလိုက်မယ် .. ယမရာဇာဟာ လင်းသဒ္ဒါပါနေတဲ့အတွက် ခရီးတွင်မှာမဟုတ်ဘူး .. ကျနော်တို့ သူ့ကိုလမ်းမှာလဲ မှီချင်မှီနိုင်တယ် .."

သုဝဏ၏ စကားအဆုံး၌ အားလုံး ပစ္စလက်တောကို လိုက်ဖို့ပြင်ကြသည်။ elf တွေက မြင်းတွေပါလာသဖြင့် အဆင်ပြေသွားသည်။ မြင်းချင်းယှဉ်ကာ ရှေ့မှစီးသွားကြသည့် သုဝဏနှင့် စီစီဟန်ကို မြင်တော့ သီဟ စိတ်ထဲ လင်းသဒ္ဒါကို တမ်းတမှုက ပိုလာရသည်။ ကလျာဏီ၏ ပြောပြချက်အရ သူ့ဘဝအစစ်အမှန်ကို ပြန်ရဖို့ လင်းသဒ္ဒါဘယ်လောက်အထိ ကြိုးစားခဲ့ရသည်ဆိုတာကို နားလည်ခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ သူ့အတွက် လင်းသဒ္ဒါက အသက်ပေးဖို့ ဝန်မလေးခဲ့သလို၊ သူကလဲ လင်းသဒ္ဒါအသက်ကိုသာ ကယ်နိုင်မည်ဆိုလျှင် သူ့အသက်စွန့်ရလျှင်ပင ကျေနပ်နေမိသည်သာ။ သီဟ မြင်းဇက်ကြိုးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ကိုင်ရင်း အံကိုတင်းတင်းကျိတ်ထားသည်။ ယမရာဇာ .. မင်းနဲ့ငါနဲ့ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ ဘယ်သူကိစ္စတုံးမလဲဆိုတာ ကြည့်ကြတာပေါ့ကွာ ..

မျှော်စင်ညီနောင် ...

မိုးယံထက်ရှိ တိမ်ဆိုင်များထဲသို့ ဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ်နေသည်ဟု ထင်ရမတတ် မြင့်မားသည့် မျှော်စင်နှစ်ခု ..

လင်းသဒ္ဒါ သူမလက်နှင့်ခြေထောက်တွေကို တင်းတင်းလှုပ်ကာ ရုန်းသည်။ သံကြိုးသံ တချွင်ချွင်မြည်သံသာ မျှော်စင်ထက်တွင် ပျံ ့နှံ့သွားပြီး လွတ်မြောက်မှုကမူ တရွေးသားမျှ မဖြစ်။ ရုန်းပါများလို့ သူမလက်ကောက်ဝတ်နှင့် ခြေကျင်းဝတ်တွင် အရေပြားတွေလန်ပြီး သွေးများယိုစီးကျနေသည်သာ အဖတ်တင်သည်။ ထိုအခိုက် သူမနားထဲတွင် ခြေသံလိုလို ကြားရသည်။ လင်းသဒ္ဒါ လှုပ်ရှားမှုကို ရပ်လိုက်ပြီး ခြေသံထွက်လာရာသို့ ကြည့်သည်။ ဘယ်သူမှန်းဆိုတာ သိလိုက်သည်နှင့် သူမ ချက်ချင်း မျက်နှာလွှဲပစ်လိုက်သည်...။

"ဟား .. ဟား ... ကြည့်တောင်မှ မကြည့်ချင်တော့ဘူးလား .. ဝံပုလွေမ ... မင်း မကြည့်ချင်ပေမယ့် ငါကတော့ ပြစရာ ရှိတယ် ..."

ယမရာဇာ ရယ်သံက ငှက်ဆိုးထိုးသံသဖွယ် ကျက်သရေတုံးစွာ လူမရောက်လာခင်ကတည်းက သူမနားဝသို့ ရောက်လာသည်။ ဘယ်လောက်ပဲ မျက်နှာလွှဲထားလွှဲထား သူမရှေ့သို့ရောက်လာသောအခါ ဒေါသစိတ်ကြောင့် မီးဝင်းဝင်းတောက်နေသည့် မျက်လုံးတွေနှင့် တုံ့ပြန်လိုက်သည်။

"မင်းကို .. ဘာဖြစ်လို့ မသတ်ပဲ ခေါ်လာတာလဲ ဆိုတာ သိချင်လား .. ဝံပုလွေမ .."

"ရှင်ဘာမှ လာပြောမနေနဲ့ .. ရှင်သတ်ချင်ရင်သတ် .. မသတ်နိုင်လို့ ကျမလွတ်သွားရင်တော့ ရှင် သေပြီသာမှတ် .."

"ဟား .. ဟား .. ကြိုက်တယ်ကွာ ... ငါလဲ အဲဒီလို စိတ်ဓါတ်ကို သဘောကျလို့ မင်းကို ခေါ်လာတာပဲ .."

ယမရာဇာ လင်းသဒ္ဒါ၏ မျက်နှာကိုလက်ဖြင့် ညှပ်ကိုင်သည်။ မေးရိုးနှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားသဖြင့် လင်းသဒ္ဒါ စကားထပ်ပြောလို့မရ။ မသတီချင်စရာကောင်းသည့် ယမရာဇာမျက်နှာက သူမရှိရာသို့ တစစတိုးလာပြီး လျှာရှည်ရှည်ကြီးနှင့် မျက်နှာတည့်တည့်ကို လျက်သည်။

"အားပါး ... ကောင်းလိုက်တာ .. ရေမချိုးရသေးတာတောင် မင်းလေးက ပင်ကိုယ်နံ့လေး ရှိနေသေးတာပဲ ...ဟား .. ဟား .."

မျက်နှာကို ချုပ်ကိုင်ထားရမှ ပြန်လွှတ်လိုက်တော့ လင်းသဒ္ဒါ ဒေါသနှင့် သံကြိုးခတ်ထားသည်ကိုမေ့ပြီး ရုန်းမိသည်။ ယမရာဇာက ဒါကို သဘောကျပြီး တဟားဟား ဆက်ရယ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ တောက်တစ်ချက်ခေါက်ပြီး ထွီခနဲ ယမရာဇာ မျက်နှာကို တံတွေးနှင့်ထွေးသည်။ လူချင်း နီးကပ်စွာ ရှိနေမှုကြောင့် ယမရာဇာ မရှောင်နိုင်။ မျက်နှာတည့်တည့်ကို တံတွေးတွေ စင်ကုန်သည်။

"စောက်ကောင်မ .. နင်ကများ ငါ့ကို တံတွေးနဲ့ထွေးတယ်ပေါ့ .. အေး .. နင်တို့လိုဟာတွေကို ငါက ထည့်တွက်တယ် အောက်မေ့နေလား ... ငါ့မိန်းမကို နင်သတ်သွားတာလို့ နင့်ကို ငါ့မိန်းမနေရာမှာ ပြန်အစားထိုးဖို့ စဉ်းစားထားလို့ အသက်ရှင်နေတယ်မှတ် .. မဟုတ်ရင် နင့်အဖေနောက် လိုက်သွားရမယ် .."

"ရှင် .. ရှင်ဘာပြောလိုက်တယ် ..."

"မင်း .. မသိသေးရင် ပြရသေးတာပေါ့ ..."

ယမရာဇာ လက်နှစ်ဖက်နှင့် လင်းသဒ္ဒါ၏ ခေါင်းကိုညှပ်ကိုင်သည်။ ရုတ်ချည်းဆိုသလို လင်းသဒ္ဒါ၏ အမြင်အာရုံတွင် အလင်းတန်းတွေ ဖြာပြေးသည်။ ထို့နောက်တွင် ထိုအလင်းတွေက တစတစကြည်လင်လာပြီး သူမမြင်ကွင်းထဲ၌ တောင်ကြားရှိ ရွာတစ်ရွာပေါ်လာသည်။ ဒါ .. ဒါ ... ဝံပုလွေရွာ။ သူမရွာ .. အို .. အဖြစ်ဆိုးလှချည်လား ... မီးတောက်မီးလျှံတွေစွဲနေသည့် သူမရွာ ..  တောင်ကြားတစ်ဝိုက်တွင် မဲမဲလှုပ်လှုပ်နှင့် ဟိုမှဒီမှ ပျံသန်းနေသည်က မှင်စာတွေ ... ထိုမှတဖန် လင်းသဒ္ဒါ၏ မြင်ကွင်းထဲ၌ ဖြတ်ခနဲဆိုသလို ပေါ်လာသည်က ဦးသိဒိ္ဒ၏ စံအိမ် .. စံအိမ်ရှေ့က မြေကွက်လပ်တွင် လက်တစ်ဆုပ်စာပမာဏသာ ကျန်တော့မည့် သမန်းဝံပုလွေတွေသည် မှင်စာတွေ၏ ထိုးနှက်မှုကို ရွပ်ရွပ်ချွံချွံခုခံနေရှာသည်။ ဦးသိဒိ္ဒ သူ့ရှေ့ကို ထိုးဝဲလာသည့် မှင်စာတစ်ကောင်ကို လက်ဖြင့်ပုတ်ထုတ်လိုက်စဉ်မှာပင် နောက်နားမှ မှင်စာတစ်ကောင် ဘွားခနဲပေါ်လာသည်။ မှင်စင် ပါးစပ်က အစွမ်းကုန်ပြဲအာပြီး ပုခုံးကို သွားချွန်တွေနှင့် ငုံ့ကိုက်သည်။ အဖေ ... !!!!!!!!!!!!

လင်းသဒ္ဒါ ခေါင်းပြုတ်မထွက်ပင် တယမ်းယမ်းခါသည်။ ယမရာဇာက သူ့လက်ကိုဖယ်လိုက်ပြီ ဖြစ်သဖြင့် နောက်ဆက်တွဲဘာဖြစ်သည်ကို လင်းသဒ္ဒါ မသိလိုက်။ မျက်ရည်တွေစီးကျနေသည့်တိုင် မီးဝင်းဝင်းတောက်မတက် မျက်လုံးတစ်စုံနှင့် ယမရာဇာကို စိုက်ကြည့်သည်။ အဝါရောင်မျက်သားထဲမှ အနက်ရောင်မျက်ဆံလေးက ဝိုင်းဝိုင်းတောက်နေသည်ကို ကြည့်ပြီး ယမရာဇာ လင်းသဒ္ဒါကို သဘောကျသွားသည်။ ငရဲတံခါးဖွင့်ဖို့က ပိုအရေးကြီးသည်ဆိုတာကို သိသည့်တိုင် မျက်စိရှေ့က အချောအလှလေးကို အလွတ်မပေးချင်တော့။ ဟုတ်တော့လဲဟုတ်သည်။ တကယ်တမ်း ငရဲတံခါးဖွင့်ဖို့ ဆိုတာကလဲ စွမ်းအားရှင်ကျောက်တစ်ခု လိုနေသေးသည်မဟုတ်လား။ လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားတစ်ခုထဲနှင့်တော့ ရချင်မှရမည်ဆိုတာ ယမရာဇာသိထားသည်။ တမင်တကာအရဲစွန့်၍ စမ်းသပ်ချင်လို့သာ မျှော်စင်ညီနောင်ဆီသို့ ပြန်လာခဲ့တာဖြစ်သည်။ တစ်ရက်၊ နှစ်ရက်လောက်နားပြီး စွမ်းအားရှင်ကျောက်နောက်ကို လိုက်ရပေဦးမည်။ နားသည်ဆိုတာကလဲ လူကိုသာ အနားပေးမှာ၊ လီးကိုတော့ အနားပေးမှာ မဟုတ်။ မာယာဒေဝီ အဖြစ်ဆိုးနဲ့ သေသွားရကတည်းက ကျိန်းဝါးထားခဲ့တာရှိသည်။ အဲဒီကိစ္စကို အကောင်အထည်ဖော်ရမည်။

ယမရာဇာ မျက်လုံးက ရမ္မက်ခိုးတွေနှင့် တောက်ပြောင်လာသည်။ သူမတကိုယ်လုံးကို စူးစူးရဲရဲ စိုက်ကြည့်နေသည့် ယမရာဇာအကြည့်တွေကို ရိပ်မိပြီး လင်းသဒ္ဒါကြောက်သလိုတောင် ဖြစ်သည်။ ပုံမှန်အတိုင်းဆို ဒါမျိုးကို ဂရုစိုက်မှာမဟုတ်ပေမယ့် အခုတော့ သူမမှာ ချစ်ရသူ ရှိနေခဲ့ပြီ။ သူမကိုယ်လေး မသန့်စင်မှာ စိုးရွံ ့သည်။

"ရှင် .. ရှင် .. မယုတ်မာနဲ့ .."

"ဟား .. ဟား .. ယုတ်မာတော့ရော မင်းက ဘာလုပ်နိုင်မှာမို့လဲ ... ငါလိုးတာကိုခံကြည့်စမ်းပါ .. ဝံပုလွေမရာ .. မင်း တန်းတန်းစွဲသွားစေရမယ် .."

"ထွီ .."

"မင်းက တော်တော် တံတွေးထွေးချင်နေတယ် ဟုတ်လား .. အေး .. တံတွေးထွေးရစေမယ် .. ခနစောင့် .."

မရတော့ပြီ။ ကြောက်ကန်ကန်ပြီး ရုန်းနေသည့် လင်းသဒ္ဒါကိုယ်မှကိုယ်ကျပ်ဝတ်စုံကို အတင်းဆွဲချွတ်သည်။ အဝတ်ကြိုးတွေပြေသွားသည်နှင့် အပေါ်ပိုင်းက ဟင်းလင်းဖြစ်သည်။ ယမရာဇာ ဒီမှာတင်မရပ်ပဲ ကိုယ်ကျပ်ဘောင်းဘီကိုပါ ဆွဲချွတ်သည်။ ပကတိတင်းရင်းစိုပြည်လှသည့် လင်းသဒ္ဒါကိုယ်လေးက မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းနီးပါး ဖြစ်သွားသည်။ မို့သည့်နေရာကမို့၊ ဖောင်းသည့်နေရာကဖောင်းမို့ မြင်ရသည်နှင့် ရမ္မက်ကြွစရာကောင်းနေသည်။ တကိုယ်လုံးကို အစုန်အဆန်ကြည့်ပြီး သဘောကျနေသည့် ယမရာဇာ မျက်လုံးက လင်းသဒ္ဒါလည်တိုင်ရှိ လည်ဆွဲကို မြင်သွားသည်။ ရင်နှစ်မွှာကြား၌ ပန်းရောင်ကျောက်က တလဲ့လဲ့နှင့်တောက်နေသည်။

"အလို .."

ယမရာဇာ ဖြူဝင်းမို့မောက်နေသည့် နို့နှစ်လုံးကိုတောင် စိတ်မဝင်စားနိုင်ပဲ လည်ဆွဲဆီသို့ လက်လှမ်းသည်။ လည်ဆွဲကို ထိတော့မလို လက်တစ်လုံးခြားလောက်အရောက်တွင် ရုတ်ချည်းသူ့လက်ချောင်းလေးတွေက ချော်ရည်ပူထဲ အနှစ်ခံလိုက်ရသလို ခံစားရပြီး ရှဲခနဲမြည်သည်။ "အား" ခနဲ ယမရာဇာ အလန့်တကြားအော်ပြီး လက်ပြန်ရုတ်သည်။ သူ့လက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ လက်ချောင်းလေးတွေသည် မယုံနိုင်ဖွယ်ရာ နီရဲနေသည်။ ဒါ ... ဒါ ...။

"ဝံပုလွေမ .. ဒါ .. ဒါကို မင်းဘယ်နေရာက ရတာလဲ ..."

"ကျမ ချစ်သူပေးထားတာ ... ရှင်ထိရဲထိကြည့် .. ကျမအသက်တာ အသေခံမယ် .. ဒါတော့ အပါမခံနိုင်ဘူး .."

လင်းသဒ္ဒါက အဖြစ်အပျက်ကို နားမလည်ပေမယ့် ယမရာဇာက နားလည်သည်။ လောလောဆယ်တွင် သူ့ခေါင်းထဲ၌ တပ်မက်ဖွယ်ကောင်းလှသည့် ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေးဝံပုလွေမလေးကို မေ့သွားသည်။ သူ့မျက်စိက လည်ဆွဲကိုသာ မမှိတ်မသုန် စိုက်ကြည့်နေသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ယမရာဇာကို ကံကြမ္မာကစောင့်ရှောက်ပြီ။ စွမ်းအားရှင်ကျောက် (Divine Gem) .. ဘယ်နားရှာရမှန်းတောင် မသိသေးသည်ဟာက သူ့ရှေ ့ကို တန်းတန်းမတ်မတ်ရောက်လာခဲ့ပြီ။ လင်းသဒ္ဒါကို သူကျေးဇူးတင်ရမည်။ တကယ်လို့သာ ဒီကောင်မလေးကို မုဒိန်းကျင့်ဖို့ မစဉ်းစားခဲ့မိဘူးဆိုလျှင် ဒီကျောက်ကို မြင်ဖို့ လမ်းစရှိမည်မဟုတ်။ ဒီဟာက သူမကိုယ်ကျပ်အင်္ကျ ီထဲဝင်ပြီး ပျောက်ကွယ်နေခဲ့လို့ လမ်းတလျှောက်လုံး လင်းသဒ္ဒါ သူနှင့်အတူ ပါလာခဲ့သည့်တောင် တွေ့မှမတွေ့ခဲ့တာ။ ဟား .. ဟား .... ယမရာဇာ .. ယမရာဇာ .. ကံကောင်းချင်တော့လဲ ကျောက်တစ်လုံးထဲနှင့် ငှက်နှစ်ကောင်ရပေဦးတော့မည်။ ယမရာဇာ "တဟားဟား" အော်ရယ်ရင်း သူ့ဝတ်ရုံစထဲသို့ လက်ပြန်နှိုက်သည်။ လက်ထဲပါလာသည်က လမ်းညွှန်ကျောက်ပြား ...။

ယမရာဇာ လင်းသဒ္ဒါကို စိတ်မဝင်စားတော့။ လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားကိုသာ စူးစိုက်ကြည့်နေသည်။ ရုတ်ချည်းပြောင်းလဲသွားသည့် ယမရာဇာအမူအယာကို ထောက်ချင့်၍ လင်းသဒ္ဒါ ဘာဆိုတာ ရိပ်မိသွားသည်။ မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသားနှင့် ယမရာဇာ လုပ်သမျှကို စူးစိုက်ကြည့်သည်။ သူမတကိုယ်လုံး အဝတ်အစားမလုံမလဲနှင့် ရှိနေသည်ကိုတောင် သတိမရတော့။

ကျောက်သင်ပုန်းအရွယ်ထက် အနည်းငယ်ကြီးမည်ဟု ထင်ရသော လမ်းညွှန်ကျောက်ပြား၏ အလည်တွင် ချိုင့်နေသော နေရာလေးရှိသည်။ ဒါက .. စွမ်းအားရှင် ကျောက်အတွက်နေရာဖြစ်ရမည်။ ယမရာဇာ မျက်နှာက ဝင်းလက်သွားပြီး မျှော်စင်၏ရှေ့သို့ ထွက်သွားသည်။ ဝရံတာလို ဖြစ်နေသည့် ထိုနေရာတွင် ရပ်ရင်း ကောင်းကင်ကို လက်မြှောက်၍ တစ်စုံတစ်ခုကို ရွတ်ဆိုသည်။ လင်းသဒ္ဒါကြည့်နေစဉ်မှာပင် လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားသည် တစ်ယောက်ယောက်က ဆွဲလိုက်သည့်နှယ် လေထဲသို့ အလိုလိုကြွတက်သည်။ ယမရာဇာ ခေါင်းအပေါ်တည့်တည့်တွင် သုံးလေးငါးပတ်လောက် ပတ်ချာလည်သွားပြီးမှ ငြိမ်သက်စွာရှိနေသည်။ ရုတ်ချည်းဆိုသလို မျှော်စင်၏ အနောက်ဘက်ကောင်းကင်မှ မိုးချိမ်းသံများကိုကြားရသည်။ တဒိုင်းဒိုင်း မြည်လာသည့် မိုးချိမ်းသံများနှင့် မရှောင်းမနှောင်းတွင် လျှပ်စီးလျှပ်ပန်းများက ကောင်းကင်ထက်၌ ဟိုမှဒီမှထွက်ပေါ်လာသည်။ နေ့ခင်း၏ အလင်းရောင်သည် ရုတ်ချည်းဆိုသလို မည်းတက်လာသည့်တိမ်တိုက်တွေကြောင့် ညနှင့်မခြား မှောင်ကျသည်။ ယမရာဇာ ငရဲတံခါးဖွင့်ဖို့ ပြင်ဆင်နေချေလေပြီ ..။

************************************************

"မောင်သီဟ .. တို့တွေ မြန်မြန်သွားမှဖြစ်မယ် ..."

အချိန်အခါမဟုတ် ကောင်းကင်ထက်တွင် မည်းမှောင်တက်လာသည့် တိမ်ဆိုင်တွေကိုကြည့်ပြီး နော်ဝတီက စိုးရိမ်တကြီးပြောသည်။ တဆက်တည်း ယမရာဇာတစ်ယောက် လင်းသဒ္ဒါ၏ လည်ဆွဲကို ရှာတွေ့သွားပြီဆိုတာ သူမ နားလည်သည်။ ပုံမှန်အတိုင်းဆို တွေ့သွားစရာအကြောင်းမရှိသူမို့ လင်းသဒ္ဒါဘယ်လိုအခြေအနေရောက်နေသည်ဆိုတာ စဉ်စားမိပြီး သူမ စိတ်မကောင်း။ သီဟကိုသာ သနားကြင်နာသည့်အကြည့်နှင့် စိုက်ကြည့်သည်။ သူမ တွေးသလို သီဟလဲ တွေးမိသည်ထင်သည်။ မျက်နှာပေါ်တွင် စိုးရိမ်စိတ်နှင့် သောကရောက်နေမှုကို အတိုင်းသားမြင်နေရသည်။ ဒါကိုမြင်တော့ နော်ဝတီဘေးမှ မြင်းချင်းယှဉ်စီးလာသူ ကလျာဏီ သီဟဆီသို့ တိုးသွားသည်။

"သီဟ .. ရှင်လက်ခံမယ်ဆိုရင် လင်းသဒ္ဒါကိုကယ်ဖို့ ... မမ အကြံတစ်ခု ကမ်းလှမ်းပါရစေ .."

"ပြောပါ မကလျာ .. လင်းသဒ္ဒါအတွက်ဆို ကျနော်စွန့်စားဖို့ အသင့်ပါပဲ .."

"မမနဲ့ သီဟ နှစ်ယောက်ထဲ အရင်သွားကြရင် မကောင်းဘူးလား ..."

"မမဆိုလိုတာ ??? "

"မြင်းပေါ်မှာ စီးရတာထက် .. ဒီထက်ပိုမြန်တဲ့သတ္တဝါပေါ်မှာ သီဟများ စီးချင်သလားလို့ ..."

သူတို့ခေါင်းပေါ်မှာ ကျော်ဖြတ်ကာ ပျံသန်းသွားသည့် ကလျာဏီနှင့် သီဟကို သုဝဏတို့ မော့ကြည့်မိသည်။ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း သူတို့နှင့်ဝေးကွာသွားပြီး မဲမှောင်နေသည်တိမ်တိုက်တွေထဲ ဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ်သည်။ သုဝဏ သူ့မြင်းနံဘေးကို ခြေဖနောင့်နှင့်တို့သည်။ အုန်းခွံရောင်စစ်မြင်းက ကျယ်လောင်စွာဟီပြီး ရှေ့ကိုဒုန်းစိုင်းပြေးသည်။ အားကျမခံ သုဝဏနောက်မှ ကပ်ပါလာသူက ညီမဖြစ်သူ ခေမာသီနှင့် စီစီဟန် ..။

ပစ္စလက်တောအုပ်၏ လမ်းတလျှောက် မြင်းခွာသံများက တဖြောင်းဖြောင်းနှင့် ညံသွားသည်။ လမ်း၏အဆုံးတွင် တောင်ကုန်းတစ်ခုကအသင့်ရှိနေသည်။ ဒုန်းစိုင်းဆင်းလာသည်မို့ သူတို့အားလုံး အချိန်ခနလေးအတွင်းမှာ တောင်ကုန်းထိပ်သု့ိရောက်လာကြသည်။ ထိုရောအခါ သုဝဏတို့ မြင်ကွင်းထဲ၌ ပေါ်လာသည်က မဲမှောင်နေသည့် ကောင်းကင်နောက်ခံနှင့်အပြိုင် မိုးမိုးမတ်မတ်ရှိနေသည့် ရဲတိုက်မည်းကြီးတစ်ခု။ ထိုရဲတိုက်မည်းကြီး၏ အလယ်တွင်ကား ကောင်းကင်ထိမတတ် ထိုးထွက်နေသည့် မျှော်စင်နှစ်ခု ..

မျှော်စင်ညီနောင် ... သူတို့ကြည့်နေစဉ်မှာပင် ရဲတိုက်၏ တံခါးဝက တကျွီကျွီမြည်ကာ အပေါ်ဘက်သို့ ပွင့်သွားသည်။ မဲမဲအကောင်များက ထိုတံခါးဝမှာ အလုံးအရင်း အပြင်သို့ တိုးထွက်လာသည်။

"Minotaurs !!!!!!!!!! ..."

တိမ်ဆိုင်တိမ်တိုက်တွေသည် လျှင်မြန်လှသောအဟုန်ဖြင့် သီဟတို့အောက်မှာ ဖြတ်ပြေးနေသည်။ ပြိုးခနဲ လျှပ်စီးတစ်ချက်လက်လိုက်သည်တွင် ယမရာဇာ၏ ရဲတိုက်ကို ဖြတ်ခနဲ မြင်လိုက်ရသည်။

"သီဟ .. ညာဘက်မျှော်စင်မှာ !!! ..."

ကလျာဏီ မြင်သလို သီဟလဲ မြင်ပါသည်။ လက်တစ်ဖက်နှင့် ကလျာဏီ၏ လည်ဂုတ်ကို တင်းတင်းဖက်ထားရင်း ကျန်သည့်တစ်ဖက်နှင့် ရိုင်ဖယ်ကို အသင့်ကိုင်ထားလိုက်သည်။ သီဟ အသင့်ဖြစ်သည်နှင့် ကလျာဏီက တိမ်တိုက်နောက်၌ ဝဲကာပုန်းနေရာမှ ဦးစိုက် ထိုးဆင်းသည်။ အရှိန်ကပြင်းလှသဖြင့် သီဟ နားထဲကတောင် တစီစီဖြစ်သလို ခံစားရသည်။ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း မျှော်စင်နှင့်နီးကပ်လာပြီး ဝရံတာထက်မှ အခြေအနေကို သဲသဲကွဲကွဲ မြင်လာသည်။

Divine Gem (စွမ်းအားရှင်ကျောက်) တွင် မည်သို့သော အစွမ်းသတ္တိတွေ ရှိသည်မသိ။ ယမရာဇာ ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ လင်းသဒ္ဒါလည်တိုင်ကနေ ဆွဲချွတ်လို့မရပါ။ မတတ်နိုင်သည့်အဆုံး မျှော်စင်ထိပ်တွင် အစောင့်ချထားသော Minotaur နှစ်ကောင်ကို လှမ်းခေါ်ပြီး လင်းသဒ္ဒါကို ဖမ်းချုပ်ထားဖို့ စေခိုင်းရသည်။ သူမကို ခတ်ထားသည့် သံခြေကျင်းများထဲမှ လွတ်သည်နှင့် လင်းသဒ္ဒါ Minotaur တစ်ကောင်၏ ခေါင်းကိုလှမ်းကန်သည်။ သို့သော် ကျန် Minotaur  တစ်ကောင်က အတင်း လူချင်းဝင်ပူးပြီး ချုပ်ထားသဖြင့် ထိထိရောက်ရောက် မဖြစ်ပေ။ အကြောက်အကန် ရုန်းရင်းကန်ရင်းနှင့်ပင် မျှော်စင်၏ ဝရံတာဆီသို့ တရွတ်တိုက်ပါလာသည်။

လေထဲတွင် ရပ်တည်နေသော လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားသည် လင်းသဒ္ဒါ အနားရောက်လာသည်နှင့် သတ္တုသံလိုမျိုး ထူးဆန်းသည့်အသံ တစ်ခုထမြည်သည်။ ငြိမ်နေရာမှ စက်ဝိုင်းကတော့လို သုံးလေးပတ်လည်ပြီး ရပ်သွားသောအခါ အချိုင့်လေးရှိသည့်ဘက်က လင်းသဒ္ဒါဆီသို့ မျက်နှာမူပြီးသားဖြစ်သည်။ ထိုရောအခါ သူမလည်တိုင်ရှိ ပန်းရောင်ကျောက်သည် အလင်းတန်းများ ရုတ်ချည်း ဖြာထွက်လာပြီး လူတစ်ယောက်လှမ်းဆွဲလိုက်သည့်နှယ် ကျောက်ပြားဆီသို့ ကြွတက်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ မျက်လုံးအစုံ ပြူးကျယ်လာသည်။ အောက်ခံကြမ်းပြင်ကို ခြေစုံကန်၍ ရုန်းသည့်တိုင် လမ်းညွှန်ကျောက်ပြား၏ ဆွဲအားကို တောင့်ခံမထားနိုင်။ လည်ဆွဲက တစတစဖြင့် ကျောက်ပြား၏ အလည်ဗဟိုသို့ ဦးတည်သွားနေသည်။ သူမဘေးနားရှိ Minotaur နှစ်ကောင်သည် အခုအချိန်တွင် လင်းသဒ္ဒါကို ဖမ်းချုပ်ထားစရာတောင် မလိုတော့ပါ။ လင်းသဒ္ဒါ ခမျာ အသားထဲနစ်မတတ်ဖြစ်နေသာ ဆွဲကြိုး၏အားကြောင့် လည်တိုင်တောင် ကျိုးမလိုဖြစ်နေသည်။ လည်ဆွဲကို အတင်းဆွဲချွတ်ဖို့ ကြိုးစားစဉ်မှာပင် ပန်းရောင်ကျောက်က ကျောက်ပြားအလယ်သို့ ထိထိမိမိ ကပ်မိသည်။ ချပ်ခနဲ မြည်သံထွက်လာပြီး ပန်းရောင်ကျောက်မှ အလင်းတန်းသည် မျက်လုံးမခံနိုင်အောင် စူးရှစွာလင်းဖြာသည်။ ထိုအလင်းတန်းသည် ရုတ်ချည်းဆိုသလို မီးဆလိုက်ထိုးသလို မျှော်စင်အောက်ခြေသို့ တရှိန်ထိုး ထိုးဆင်းသွားသည်။ အလင်းရောင် ထိုးကျရာ မြေပြင်သည် ချက်ချင်းပင် တုန်ခါလာပြီး ပက်ကြားအက်တွေ ဖြာထွက်သည်။ ထိုပက်ကြားအက်ကြောင်းများ ကြားမှ ခဏအကြာတွင် မီးလျှံတညီးညီးကို မြင်နေရသည်။ ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသည့် အသံဗလံတွေ ထိုအက်ကြောင်းထဲမှ ပျံ ့လွင့်လာသည်။ ငရဲတံခါး ပွင့်တော့မည် ...။

မျှော်စင်အောက်ရှိ ရဲတိုက်ရှေ့မှာတော့ ...

သုဝဏတို့ အုပ်စု တော်တော်အခြေအနေဆိုးနေသည်။ Minotaur တွေ၏ အင်အားက သူတို့လူစုထက် နှစ်ဆ၊ သုံးဆမက ရှိသည်။ ဒီကြားထဲ Orc တွေကပါ ရှိနေသေးသည်။ နော်ဝတီ၏ လမ်းညွှန်မှုဖြင့် သူတို့ မြင်းတွေကို ပတ်ချာလည်ပြေးခိုင်းထားသဖြင့်သာ အခုအချိန်ထိ တောင့်ခံထားနိုင်တာဖြစ်သည်။ သို့သော် ထိုအကွက်ကလဲ ရေရှည်တွင်တော့ မအောင်မြင်ပါ။ တိုက်ပွဲအချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ သူတို့လူစု Minotaur တွေ၏ အဝိုင်းကို ခံလာရသည်။ ဘေးချင်းယှဉ်ကာ တိုက်ခိုက်နေကြသည့် သုဝဏနှင့် စီစီဟန် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်ကြသည်။ နှစ်ဦးစလုံး ကိုယ်စီကိုယ်စီ သွေးအလိမ်းလိမ်းနှင့် ဖြစ်နေသည်။

"စီစီ ..."

"သုဝဏ .."

"တကယ်လို့ ကျနော်တို့ အသက်ရှင်ပြီး ကျန်ခဲ့မယ်ဆိုရင် စီစီ ကျနော့်အနားမှာ နေပေးနိုင်မှာလား ..."

"တကယ် .. စီစီလဲ .. အဲဒါကို ပြောမလို့ပဲ စဉ်းစားနေတာ .. ခစ် .. ခစ် .."

မျှော်လင့်ချက်မဲ့နေသည့် အခြေအနေ ဖြစ်သည့်တိုင် ပြုံးရယ်နိုင်သေးသည့် စီစီဟန်ကို ကြည့်ပြီး သုဝဏ သဘောအကျကြီး ကျသည်။ ထိုပြုံးဟန်လေးကပင် သူ့ရင်ထဲသို့ အားအင်များစွာ တွန်းပို့ပေးသလို ဖြစ်သည်။ နောက်ကျောတွင် လွယ်ထားသော မြားကျည်တောက်ထဲကို လက်ပြန်နှိုက်သည်။ မြားလေးစင်းပါလာသည်နှင့် လေးညှို ့တွင် ချက်ချင်းတင်ပြီး ပစ်ထည့်သည်။ ဆယ်ပေတောင် မရှိတော့သည် အကွာအဝေးမှ ပြေးလာနေကြသည့် Minotaur လေးကောင်စလုံးကို ကွက်တိထိသည်။ ဒါပေမယ့် သုဝဏ၏ မြားစွမ်းက Minotaur တွေ၏ ထိုးစစ်ကို မချိန်းခြောက်နိုင်။ လဲကျသွားသည့် Minotaur နောက်မှာ ရေလှိုင်းများ တက်လာသည့်နှယ် နောက်ထပ် Minotaur တွေက ပြေးထွက်လာကြသည်။ သုဝဏ မြားတံကို လက်ပြန်နှိုက်သည်။ လက်ကဘာကိုမှ မစမ်းမိ ... မြားတစ်စင်းမှ မရှိတော့ ....

"တီ ... တီ ... တီ ..."

မည်သည့်အရပ်မှ ထွက်ပေါ်လာမှန်း မသိသော စစ်ချီတံပိုးမှုတ်သံများကြောင့် အသေအကြေတိုက်ခိုက်ဖို့ ပြင်နေကြသော လူနှစ်စု ဟိုဟိုဒီဒီ ကြည့်မိကြသည်။ တံပိုးခရာသံများက သုဝဏတို့ လှည့်ကြည့်ကြချိန်တွင် ရပ်တန့်သွားပြီမို့ ဘယ်အရပ်က ထွက်ပေါ်လာမှန်း သူတို့မသိ။ ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက်ရှာမိကြသည်။ ထိုအခိုက် မျှော်စင်ညီနောင်၏ အနောက်ဘက်ရှိတောင်ကုန်းထိပ်၌ လူတစ်ယောက် အလံတိုင်တစ်ခုကိုင်၍ ပေါ်လာသည်။ မြင်းတစ်စီးနှင့် စစ်သည်တော်တစ်ယောက် ....။

မရှေးမနှောင်းမှာပင် ထိုစစ်သည်တော်၏ ဘေး၌ စစ်သည်တော်တွေ တစတစပေါ်လာသည်။ အပြောကျယ်သည့် တောင်ကုန်းတစ်ခုလုံးပေါ်တွင် စစ်သည်တော်တွေနှင့် ပြည့်နှက်သွားသည်။ သုဝဏနှင့် ဦးသုခ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ပြုံး၍ ကြည့်ကြသည်။ ဦးသုခ စေလွှတ်လိုက်သည့် စာပို့ခိုသည် ဒဿသိင်္ခပြည်သို့ အချိန်မှီရောက်သွားမှန်း သူတို့အားလုံး သိလိုက်ကြသည်။

"အားလုံး ဖောက်ထွက် !!!! .."

သုဝဏ၏ ကြွေးကြော်သံက အထက်ဘဝဂ်သို့ပင် ပျံ ့လွင့်တော့မတတ် ထိုးထွက်သည်။ သေခြင်းတရားနှင့် လက်တစ်လုံးခြားသာ လိုတော့သည့်အချိန်၌ စစ်ကူရောက်လာခြင်းသည် ခေမာသီတို့ elf တွေအတွက်တာ့ အဖိုးမဖြတ်နိုင်သော အားဆေးပင်။ ချက်ချင်းပင် သေနင်္ဂဗျူဟာပြောင်းကာ မြားတန်းလို ဖောက်ထွက်သည်။ အလုံးအရင်းနှင့် တောင်ကုန်းပေါ်မှ ဆင်းလာသည့် ရန်သူတွေကြောင့် Minotaur တွေသည် သွေးပျက်မလိုဖြစ်သည်။ သုဝဏတို ့ဖောက်ထွက်မှုကို တောင့်ခံမထားနိုင်။ စက်ဝိုင်းခြမ်းပုံ ဝိုင်းရံထားရာမှ နှစ်ပိုင်းကွဲထွက်သွားသည်။ elf တွေနှင့်၊ စစ်သည်တော်တွေ ညာဘက်ရှိမျှော်စင်ညီနောင် ခြေရင်း၌ ပေါင်းမိသွားကြလေပြီ ...

မျှော်စင်အထက်၌မူ .....

လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားနှင့် ပန်းရောင်ကျောက် ပေါင်းစည်းရာမှ ထွက်ပေါ်လာသော အလင်းရောင်သည် စူးရှလွန်းသည်။ ယမရာဇာလို ငရဲကလာခဲ့သူပင် မခံနိုင်။ လက်ဖြင့် မျက်လုံးကိုကာလိုက်ရသည်။ ထိုအခိုက် ယမရာဇာ စိတ်ထဲ ထိတ်ခနဲ ဖြစ်သည်။ အလင်းရောင်ဝေဖြာနေသော ကျောက်ပြား၏ နောက်ကွယ်တွင် မဲမဲအရိပ်ကြီးတစ်ခုကို မြင်လိုက်ရသည့်အတွက်။ ဘာအရိပ်ဆိုတာကို သူ့ဦးနှောက်က မှန်းဆလို့ ရသွားသည့်အချိန်တွင်မူ ကလျာဏီက မျှော်စင်ပေါ်သို့ ရောက်လာပြီ ဖြစ်သည်။

"သီဟ !! .."

ကလျာဏီ အချက်ပေးသံနှင့် တပြိုင်နက် သီဟရိုင်ဖယ်ဆီမှ ကျည်ဆံတွေ တဝေါဝေါ ပြေးထွက်သည်။ လေထုထဲရောက်နေသည့် လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားကို ဆက်တိုက်ထိမှန်ပြီး၊ တစ်ချက်တွင် ကျည်ဆန်တစ်တောင့်က ပန်းရောင်ကျောက်ကို တည့်တည့်ထိသည်။ ချွမ်ခနဲ အသံကြားလိုက်ရပြီး ကျောက်က ကွာထွက်သည်။ မြေပြင်ပေါ်ကို ထိုးကျနေသည့် အလင်းရောင်တန်းသည် ကျောက်ပြုတ်ထွက်သွားသည်နှင့် တွီခနဲ မြည်၍ ပျောက်ကွယ်သည်။ ပက်ကြားအက်တွေသည် အလင်းရောင်ပျောက်ကွယ်သွားသည်နှင့် မူလအတိုင်း ပြန်စေ့ကုန်သည်။

"သဒ္ဒါ .."

"ကို ..."

ကလျာဏီ ကျောပေါ်က လှိမ့်ဆင်းလိုက်သည့် သီဟ လင်းသဒ္ဒါအနားသို့ လေ၏ အဟုန်နှင့် ရောက်သွားသည်။ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ထွေးပွေ့မိကြသည်။

"သဒ္ဒါ .. ဘာဖြစ်သေးလဲ ..."

"ဘာမှမဖြစ်ဘူး .. ကို .. ဒီလည်ဆွဲကြောင့် ယမရာဇာ ဘာမှ မလုပ်နိုင်ဘူး .."

ယမရာဇာဆိုသည်ကြောင့် သီဟ ပတ်ဝန်းကျင်ကို သတိလစ်သွားရာမှ ဒရောသောပါး လှည့်ကြည့်သည်။ ကလျာဏီ၏ လက်ချက်နှင့် သေနေသော Minotaur နှစ်ကောင်မှလွဲ၍ ယမရာဇာကို ရှာလို့မတွေ့။ သီဟ လင်းသဒ္ဒါလက်ကိုဆွဲ၍ လေထဲတွင် ရှိနေသေးသော လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားဆီသို့ သွားသည်။ လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားသည် လင်းသဒ္ဒါက သူ့အနားသို့ ချည်းကပ်လာသည်နှင့် သတ္တုသံမြည်ပြီး တဝီဝီနှင့်ပြန်လည်သည်။

"ကို !!!!!! ..."

လင်းသဒ္ဒါ သတိပေးသံက နောက်ကျသည်။ မျှော်စင် ဝရံတာရှိ တိုင်လုံးကြီး တစ်ခု၏ နောက်ကွယ်မှ ယမရာဇာ အရိပ်တစ်ခုနှယ် ဘွားခနဲပေါ်လာသည်။ သီဟ ရိုင်ဖယ်နှင့် ထိုးချိန်လိုက်စဉ်မှာပင် ထိုအရိပ်က လျှပ်စီးလက်သလို သူ့အနားသို့ ရောက်လာသည်။

"ဖြောင်း ..."

နားထင်တစ်ခုလုံး ပွင့်မတက်ပူထူတက်ပြီး သီဟ ဆယ်ပေလောက် လွင့်စဉ်ထွက်သွားသည်။ ရိုင်ဖယ်တစ်ခြား၊ လူတစ်ခြား ဖြစ်သည်။ ခေါင်းကို နှစ်ခါ၊ သုံးခါလောက် ခါပြီး အမြင်အာရုံကြည်အောင် ပြန်လုပ်ရသည်။ ကြမ်းပြင်ကို လက်ထောက်၍ အားယူပြန်ထစဉ်မှာပင် ကလျာဏီနှင့် လင်းသဒ္ဒါ အခြေအနေမကောင်းသည်ကို လှမ်းမြင်ရသည်။ ကလျာဏီ၏ အာခံတွင်းမီးလျှံသည် ငရဲမှလာသူ ယမရာဇာအတွက် အပျင်းပြေကလေးကစားစရာလို ဖြစ်နေသည်။

"မကလျာ .. လင်းသဒ္ဒါကို ခေါ်ပြီးပြေး ..."

ကလျာဏီက သီဟ ဘာဆိုလိုချင်တာကို သဘောပေါက်သည်။ ယမရာဇာ ရှေ့တိုးမလာနိုင်အောင် တောင်ပံနှစ်ဖက်ကို ဖြန်းခနဲခတ်ပြီး လေအဟုန်တစ်ခု ဖန်တီးသည်။

"သဒ္ဒါ .. လာ ကျောပေါ်မြန်မြန်တက် .."

သီဟ တစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့မည့် အဖြစ်ကြောင့် လင်းသဒ္ဒါ တုံ့ဆိုင်းဆိုင်းဖြစ်သည်။ သူမလည်ပင်းက ပန်းရောင်ကျောက်ကို ဘာဖြစ်လို့ ချွတ်မရသည်လဲဆိုတာကို နားမလည်။ သူမဆန္ဒအတိုင်းဆိုလျှင် လည်ဆွဲကို ချွတ်ပြီး ကလျာဏီကို ပေးလိုက်ချင်သည်။ သူမကတော့ သီဟနှင့် ယမရာဇာကို သေသေကြေကြေ ရင်ဆိုင်ချင်သည်။ ဖခင်ဖြစ်သူအတွက်၊ အမျိုးအနွယ်တွေအတွက်၊ ဝံပုလွေရွာအတွက် လက်စားချေချင်သေးသည်။

"သဒ္ဒါ !!! ... သွား ..."

ယမရာဇာ လက်ထဲမှ ပြိုးပြိုးပြက်ပြက်လက်လာသည့် လက်နက်ကို မြင်သည်နှင့် သီဟ စိုးရိမ်တကြီးအော်သည်။ တပြိုင်ထဲ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ကျနေသည့် ရိုင်ဖယ်ကို ဝရံတာပေါ်တွင် လှိမ့်ပြီးကောက်သည်။ သီဟ လက်ထဲ ရိုင်ဖယ်ရောက်သွားသည်နှင့် ယမရာဇာသည် ဘယ်သူက ပိုအရေးကြီးသည်ဆိုတာကို အလိုလိုသိသည်။ သီဟဘက်သို့ လှည့်သည်။ အခြေအနေအရပ်ရပ်ကို ကလျာဏီ သဘောပေါက်သည်။ ဖြစ်ချင်တာထက်၊ ဖြစ်သင့်တာကို ဦးစားပေးရမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ပြီး ငေးငိုင်နေသေးသည့် လင်းသဒ္ဒါကို နှုတ်သီးနှင့်ဆွဲသည်။ လင်းသဒ္ဒါ ယောင်ယမ်းပြီး သူမလည်တိုင်ကို ဖက်တွယ်လိုက်စဉ်မှာပင် ကလျာဏီ မျှော်စင်ထက်မှ အောက်သို့ ထိုးဆင်းသည်။

"ကို !!!!!!!!! ..."

************************************************

Elfတွေနှင့် စစ်ကူလာသည့် အဖွဲ့တွေ ပေါင်းစည်းသွားသည့်တိုင် အခုထက်ထိ ယမရာဇာ ဘက်တော်သားတွေကို မနိုင်သေးပေ။ Minotaur တွေသည် ရဲတိုက်ထဲထိ ဆုတ်ခွာသွားပြီး တံခါးမကြီးကို ပိတ်ပြီး ကြံ့ကြံ့ခံ ခုခံထားသည်။ သုဝဏတို့ အခုထက်ထိ ရဲတိုက်တံခါးကို မဖွင့်နိုင်သေးပေ။ ဖွင့်ဖို့ ကြိုးစားသူတိုင်းသည် တံတိုင်းထက်မှ Orc တွေပစ်ချသော ကျောက်တုံးကြီးများ၊ Minotaur တွေသွန်ချသော ချော်ရည်ပူများကြား၌ အသက်ပျောက်ကုန်သည်။

"ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ တပ်မှုးကြီး ..."

သုဝဏ သူ့ဘေးနားတွင် ရှိနေသူ ဒဿသိင်္ခစစ်တပ်ကို ဦးဆောင်လာသူ တပ်မှုးကြီးကို မေးသည်။ တိုက်ပွဲအတွေ့အကြုံများသည့် တပ်မှုးကြီး ဖြစ်သည့်တိုင် မြင့်မားလှသည့် ရဲတိုက်တံတိုင်းနှင့် ထူထဲလှသည့် တံခါးမကြီးကို ကြည့်ပြီး တပ်မှုးကြီး အကြံမရ။ ဒီတံခါးကို မချိုးဖောက်နိုင်လျှင် သူတို့ ယမရာဇာကို အနိုင်တိုက်ဖို့ မလွယ်မှန်းသိသည်။ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲ။ တံခါးမကြီး၏ ခြေရင်းတွင် ပုံကာရှိနေသည့် စစ်သည်တော်များ၏ အလောင်းတွေကို မြင်တော့ သွေးပွက်ပွက်ဆူသည်။

"ကျမသွားမယ် ... ကျမနဲ့အတူ အသေခံလိုက်မယ့် လူဆယ်ယောက်လောက် လိုချင်တယ် .."

"ဆရာမ .."

"နော်ဝတီ ..."

သူမကို ဝိုင်းကြည့်နေကြသည့် လူအားလုံးကို နော်ဝတီက ဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီးသွားသည့်ဟန်နှင့် လက်ပြတားသည်။ တဆက်ထဲ လက်ထဲမှာ ရှိနေသော အထုပ်ကို ကိုင်မြှောက်ပြလိုက်သည်။ သီဟ ထားခဲ့သည့် ယမ်းတောင့်တွေ။ နော်ဝတီ၏ မျက်နှာအရိပ်အကဲနှင့် အမူအယာကို ကြည့်ပြီး တားမရတော့ဆိုတာ အားလုံး နားလည်လိုက်သည်။ ဘာရယ်ကြောင့်မှန်း မသိ။ စီစီဟန် ရင်ထဲ ထိုခန၌ နင့်ခနဲ ဖြစ်လာပြီး နော်ဝတီကို ကြည့်နေသည့် မျက်လုံးတွေတွင် မျက်ရည်များ ဝိုင်းလာသည်။ ငူငူကြီးရပ်နေရာမှ နှုတ်ခမ်းတို့က တစ်စုံတစ်ခုကို ပြောချင်ဟန်နှင့် တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်သည်။ နော်ဝတီ သူမကို နှုတ်ဆက်သည့်အကြည့်နှင့် လှမ်းကြည့်သည့်အခါတွင်တော့ စီစီဟန် ထိန်းမထားနိုင်တော့ပါ။ နှလုံးသည်းပွတ်ကို ဖြတ်သန်း၍လာသော အသံနှင့် သူမကို အားရပါးရခေါ်လိုက်သည်။

"အမေ !!! "

"စီစီ ... သမီး .. ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တယ် ..."

"အမေလို့ခေါ်တာ .. အမေ ..  အမေရယ်  ... သမီးမိုက်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ .."

တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး လက်ချင်းဆုပ်ကာ ကိုင်ထားကြသည့် နော်ဝတီနှင့် စီစီဟန်ကိုကြည့်ပြီး အားလုံးက အနည်းငယ်ရှဲပေးလိုက်ကြသည်။ နော်ဝတီက စီစီဟန်ကို သူမရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းပြီး ဆံနွယ်လေးတွေကို အသာပွတ်သပ်ပေးသည်။ မွေးစားအမေ၏ ပုခုံးကို မျက်နှာအပ်ထားရင်း စီစီဟန် တဟင့်ဟင့်နှင့် ရှိုက်ငိုသည်။ ဘဝတလျှောက်လုံး ထီမထင်၊ ကိုယ်စိတ်ထင်ရာလုပ်ခဲ့သည့် စီစီဟန်တစ်ယောက် တကယ်တမ်း နော်ဝတီက သူမကိုထားသွားတော့မည်ဆိုတော့ မခံစားနိုင်ပါ။ သူမကို ငယ်စဉ်ကတည်းက ပြုစုစောင့်ရှောက်ကျွေးမွေးခဲ့သည့် မေတ္တာတရားကို ပြန်လည်မြင်ယောင်လာသည်။

"စီစီ .. သမီး .. အမေသွားတော့မယ် ... လိမ်လိမ်မာမာနေခဲ့နော် ..."

စီစီဟန်ကို ရင်ခွင်ထဲမှ နော်ဝတီတွန်းထုတ်လိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ဦး ဘေးနားတွင် စိတ်မကောင်းသည့်မျက်နှာနှင့် ရပ်နေသော သုဝဏဘက်သို့ လှည့်သည်။

"ဆရာမ .. ကျနော်လိုက်ခဲ့မယ် ..."

"မလိုက်ရဘူး သုဝဏ .. စီစီကို စောင့်ရှောက်ဖို့အတွက် မင်းကို ငါလိုအပ်တယ် .."

နော်ဝတီက ပြောပြောဆိုဆို သုဝဏနှင့် စီစီဟန်၏ လက်တစ်ဖက်ခြင်းဆီကို ဆွဲကာ ထပ်ပေးလိုက်သည်။ နှုတ်ကမူ ..

"စီစီ .. သမီးတို့နှစ်ဦး ချစ်ချစ်ခင်ခင်နဲ့ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး သည်းခံပြီး နေခဲ့ကြတော့ ..."

ပြောစရာစကားဆုံးသွားသည့်နှယ် နော်ဝတီ စီစီဟန်လက်ကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး ဆတ်ခနဲ လှည့်ထွက်သည်။ စီစီဟန်က "အမေ"ဟု သံရှည်ဆွဲကာ ခေါ်သည့်တိုင် နောက်ပြန်လှည့်မကြည့်တော့ပါ။ ပြေးလိုက်သွားမလို ဖြစ်နေသည့် စီစီဟန်ကို သုဝဏ ဖမ်းဆွဲထားရသည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာလဲ မကောင်း။ သို့ပေမယ့် ဒီနည်းကလွဲလို့ တခြားနည်းလမ်းလဲ မရှိချေ။ မြားကာဒိုင်းတွေကို ခေါင်းပေါ်တွင်မြှောက်ထားပြီး ရှေ့သို့ တဟုန်ထိုးပြေးတက်သွားသည့် စစ်သည်ဆယ်ယောက်အဖွဲ့ကိုသာ နှုတ်ဆက်အကြည့်နှင့် ကြည့်နေမိသည်။ စနစ်တကျတန်းစီပြီး နော်ဝတီကို အကာအကွယ်ပေးထားသည့်အတွက် အသေခံအဖွဲ့ ဖရိုဖရဲဖြစ်ကာ အသက်ပျောက်သွားသည့်တိုင် နော်ဝတီ တံခါးမကြီးနားသို့ ရောက်သွားသည်။ လက်ထဲကိုင်ထားသည့် ယမ်းတောင့်တွေကို တံခါးမကြီး အောက်ခြေသို့ မြန်မြန်ထိုးထည့်သည်။ ပြီးသည်နှင့် နှုတ်မှ မန္တာန်တစ်ခု ရွတ်သည်။ သူမ မနာ္တန်မဆုံးခင်မှာပင် တံတိုင်းထက်မှ ချော်ရည်ပူတွေ အောက်ကိုစီးကျသည်။ "အမေ" ဟု အသံကုန်ဟစ်ကာ အော်လိုက်သည့် စီစီဟန်၏ အသံကိုသာ နော်ဝတီ နောက်ဆုံးကြားလိုက်ရသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ...

"ဂီး"ခနဲ အသံကြောင့် သုဝဏခေါင်းမော့ကြည့်သည်။ အဖြူရောင်အဆင်းရှိသော ကလျာဏီဆိုသည့်နဂါးမ၏ ကျောပေါ်တွင် မိန်းကလေးတစ်ယောက် စီးလာသည်ကို တွေ့သည်။ ကလျာဏီ မြေပြင်ကိုရှပ်၍ ပျံသွားစဉ် လင်းသဒ္ဒါ အလိုက်သင့်ခုန်ချသည်။ သုဝဏနှင့် စီစီဟန်နားသို့ အံကိုက်ရောက်လာသည်။ စီစီဟန်ကိုတွေ့၍ နှုတ်ဆက်မည် ပြုစဉ်မှာ ရဲတိုက်ရှိရာဘက်မှ နားကွဲမတတ် ပေါက်ကွဲသံကို ကြားရသည်။ တဝုန်းဝုန်း မြည်သော အသံများ၏ အဆုံး၌ ရဲတိုက်တံခါးမကြီးနေရာသည် ပြိုကျပျက်စီးသွားသည်ကို တွေ့ရသည်။

"အားလုံး တက် !!! ..."

ဒဿသိင်္ခတပ်မှုးကြီး၏ အမိန့်သံအဆုံး၌ စစ်သည်တော်အုပ်ကြီးသည် ရဲတိုက်ဆီသို့ ဦးတည်ပြေးသည်။ သုဝဏ၊ စီစီဟန်နှင့် လင်းသဒ္ဒါတို့ကတော့ ရှေ့ဆုံးကပင်။

တဝုန်းဝုန်းပေါက်ကွဲမှုများ၏ အကျိုးဆက်ဖြင့် မျှော်စင်ထက်ရှိ ဝရံတာသည် တစ်ခြမ်းစောင်းသည်။ ယမရာဇာနှင့် သီဟ တစ်ယောက်လက်နက်ကိုတစ်ယောက် အပြိုင်တွန်းထားရင်းမှ ကိုယ်ဟန်ပျက်သည်။ ထိုသို့ သီဟကိုယ်ဟန်ပျက်သွားသည်ကို အခွင့်ကောင်းယူ၍ ယမရာဇာက ဖြတ်ခနဲ ကိုယ်ဖျောက်သည်။ သူ့ကိုယ်က သီဟနောက်ကျောဘက်တွင် ပေါ်လာပြီး ညာလက်ရှိ လက်နက်ချွန်နှင့် ထိုးစိုက်သည်။ "အား" ခနဲ သီဟ အော်ပြီး ကျောကော့တတ်သည်။ ယမရာဇာက ခြေထောက်နှင့် ဘုန်းခနဲဆက်ကန်သည်။ သီဟ ဝရံတာထက်မှ လွင့်စင်ကျသည်။ အသိစိတ်၏ လှုံဆော်မှုဖြင့် လက်တစ်ဖက်ဖြင့် မှီရာကို လှမ်းဖမ်းသည်။ ဝရံတာ ကျောက်ပြားစွန်းကို ဆွဲမိသည်။

"သီဟ ... သီဟ ... ငါ့အကြံကိုဖျက်တဲ့ကောင် ... သေစမ်းကွာ .."

ယမရာဇာ ကြောက်စရာအသံကျယ်ကြီးဖြင့် ကြိမ်းမောင်းပြီး သီဟလက်ကို နင်းချသည်။ သီဟ ဆွဲထားသည့် ဘယ်လက်ကိုလွှတ်၍၊ ညာလက်ဖြင့် ပြောင်းဖမ်းသည်။ ယမရာဇာ ဒေါသထွက်လာပြီး ညာလက်ကို ဆတ်ခနဲ နင်းချပြန်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ သီဟ မရှောင်နိုင်။ လက်ချောင်းလေးတွေ ကျိုးကြေမတတ်ခံစားလိုက်ရပြီး လက်ကိုလွှတ်လိုက်ရသည်။ "အား" ခနဲ အော်မိသည်။ သူ့ကိုယ်သည် မျှော်စင်ထက်မှ ခြေလွတ်လက်လွတ်ပြုတ်ကျသည်။ မျှော်စင်အောက်ခြေသို့ ခဲတစ်လုံးပစ်ချသလို တဟုန်ထိုးကျသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ သေပြီဟု တွက်လိုက်စဉ်မှာပင် သူ့ကိုယ်ကို နူးညံ့သည့်အရာတစ်ခုက ဘုတ်ခနဲ ဝင်ဆောင့်သည်။

"မကလျာ .."

"ဘယ်လိုလဲ သူရဲကောင်းလေး .. ရှင့်အသက်ကို ကျမကယ်တာ ဒါပါနဲ့ဆို နှစ်ခါရှိပြီနော် .. ခစ် .. ခစ် ..."

"ဟုတ်ပါ့ မကလျာ ရယ် .. ဒါပေမယ့် ကျနော် နောင်ဘဝမှပဲ အကြွေးဆပ်နိုင်မှာနော် .. ဟား .. ဟား .."

"ရတယ် .. အရေးမကြီးဘူး ... လောလောဆယ်တော့ ဟိုလူယုတ်မာကို အကြွေးဆပ်လိုက်ရအောင် .. ရော့ .. ဒီမှာ .."

ကလျာဏီ သူမခြေသည်းနှင့် ကုတ်လာသည့် အရာကို လေထဲမြှောက်၍ ပေးသည်။ တခြားမဟုတ်။ ဝရံတာထက်မှ လွင့်စဉ်ကျသွားသည့် ရိုင်ဖယ်။ သီဟ ရိုင်ဖယ်ကို ချက်ချင်းမောင်းတင်လိုက်သည်။

ဝရံတာထက်မှ ငုံ့ကြည့်နေသည့် ယမရာဇာ ဒါကိုမြင်သည်။ ဘာရယ်ကြောင့်မှန်း မသိ။ သူ့စိတ်ထဲတွင် သီဟကို ကြောက်ရွံ ့သလိုဖြစ်လာသည်။ အထပ်ထပ်အခါခါ ဒီလူသားကို လုပ်ကြံသည့်တိုင် သီဟဆိုသည့်ကောင်သည် မသေနိုင်။ သူ .. သူ .. prophecy လာ သူရဲကောင်းဆိုတာ ဟုတ်များ ဟုတ်နေမလား။ ယမရာဇာ ဘဝတွင် ပထမဦးဆုံးအဖြစ် ကြောက်ရွံ ့တုန်လှုပ်သလို ဖြစ်လာပြီး နောက်လှည့်ပြေးသည်။ ပြေးနေရင်းမှလဲ စူးရှသည့် လေချွန်သံတစ်ခုကို ပြုသည်။

"မကလျာ .. မမရဲ ့အချစ်တုံးကြီး ထွက်လာပြီ ..."

"တွေ့ကြသေးတာပေါ့ ... သီဟ .. နဂါးတွေရဲ ့အားနည်းချက်ဆိုတာ မှတ်မိသေးတယ် ဟုတ် ..."

"မှတ်မိတာပေါ့ .. မမသာ ကျနော့်ကို ပစ်လို့ရအောင် ဖန်တီးပေး .."

"စိတ်ချ .... လက်သာမနှေးနဲ့ .."

မျှော်စင်ညီနောင်၏ ကြားတွင် တစ်ခုနှင့်တစ်ခုကိုဆက်ထားသော ကြိုးတံတားရှိသည်။ ယမရာဇာတစ်ယောက် ထိုတံတားပေါ်၌ ရှိနေသည်။ ပြေးနေရင်းနှင့် အောက်ဘက်ကို ငုံ့ကြည့်မိသည်တွင် သူ့ဘက်သားတွေ အခြေအနေမကောင်းဆိုတာကို တွေ့သည်။ Minotaurs တွေနှင့် Orc တွေ ဘယ်လောက်အားကြီးသည်ဆိုဆို၊ အင်အားနှစ်ခု ပေါင်းစည်းမိသွားသည့် elf တွေနှင့် စစ်သည်တော်တွေကို မတွန်းလှန်နိုင်။ တစတစ အကျအဆုံးများပြီး နောက်ဆုတ်ပေးနေရသည်။ ယမရာဇာ ဒေါသထွက်လိုက်သည့်ဖြစ်ချင်း၊ တောက်လျှောက်ကြံစည်လာခဲ့သည့် ရေရှည်စီမံကိန်းသည် ဘာမဟုတ်သည့် "သီဟ"ဆိုသည့် ကောင်နှင့်ကျမှ ပျက်ရသည်လို့။ သူထိုသို့တွေးနေစဉ်မှာပင် အနားသို့ ဒက္ခပျံဝဲပြီး ရောက်လာသည်။

"ဒက္ခ .. ငါတို့တွေ အခြေအနေ မကောင်းဘူး ..."

"လောလောဆယ်တော့ တစ်နေရာကို လစ်ပြေးရင်ကောင်းမယ် သခင် .. နောက်ပြီး ..."

"နောက်ပြီး .. ဘာဖြစ်လဲ .."

ဒက္ခဖြေစရာမလိုတော့ပါ။ မျှော်စင်ညီနောင်၏ မြောက်ဘက်ခြမ်းတွင် ရှိနေသော သစ်တောအုပ်ထဲမှ စူးရှသောအော်သံတစ်ခုကိုကြားသည်။ "အူဝူး" ဟု အော်လိုက်သော အသံသည် လွဲမှားစရာမရှိ။ နောက်ပြီး ထိုအသံများသည် တစ်သံဆုံးသွားသည်နှင့် နောက်အသံက ထပ်ထွက်သည်။ အရေအတွက် မနည်းလှဆိုတာ တစ်တောလုံးညံနေသောအသံနှင့်ပင် သိသာလှသည်။ ယမရာဇာ မျက်လုံးပြူးကျယ်စွာနှင့် ကြည့်မိစဉ်မှာပင် သစ်တောအုပ်ထဲမှ မဲမဲအကောင်များ လျှင်မြန်စွာ ပြေးထွက်လာသည်ကိုတွေ့ရသည်။ သမန်းဝံပုလွေတွေ ... "ဒါ ... ဒါ ..."

ယမရာဇာ ကြားသလို၊ ထိုအသံများကို လင်းသဒ္ဒါလဲ ကြားပါသည်။ ရင်ဆိုင်နေသည့် ကျွဲတစ်ကောင်ကို အပြတ်ရှင်းလိုက်ပြီးနောက်၊ သူမခေါင်းကိုမော့၍ အော်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ၏ ဆွဲဆွဲမြည့်မြည့်အော်လိုက်သည့်အသံက တံတိုင်းအပြင်ဘက်သို့ပင်ရောက်သည်။ ထွက်ပေါ်လာသည့် ဝံပုလွေတွေသည် ချက်ချင်းပင် သူမအသံထွက်လာရာ ရဲတိုက်ပေါက်သို့ ဦးတည်ကာ ပြေးလာကြသည်။ ကျန်ရှိနေသေးသည့် ယမရာဇာဘက်တော်သားတွေသည် စိတ်ဓါတ်အကြီးအကျယ်ကျကုန်သည်။ အခြေအနေက သူတို့အတွက် အနှုတ်ဘက်တွင် ၁၀ဝလောက်တောင်ပြနေသည်။ ဒီတစ်ချီတွင်တော့ ယမရာဇာ အချီကြီး ရှုံးချေပြီ။

ဒက္ခကျောပေါ်သို့ ရောက်သွားသည့် ယမရာဇာကို သီဟ မြင်သည်။ ကလျာဏီကို လက်ကုတ်၍ အချက်ပေးလိုက်သည်တွင် သူမက တောင်ပံနှစ်ဖက်ကို ဖြန့်၍ တဟုန်ထိုးဆင်းသည်။ ယမရာဇာကို ဒီလောက်နှင့်တော့ မရ။ နောက်စေ့တွင် မျက်လုံးအပိုပါသည့်အလား ထင်ရသည်။ ဒက္ခကို လှမ်းအော်လိုက်သည်တွင် ဒက္ခက ရုတ်ချည်း အပေါ်ကို ထိုးတက်သည်။ ကလျာဏီကအောက်၊ ဒက္ခက အပေါ်စီးက ဖြစ်သွားသည်။ သီဟ နောက်ပြန်လှည့်ပြီး ရိုင်ဖယ်နှင့်ပစ်မည် ပြုစဉ်မှာပင် ဒက္ခခံတွင်းမှ မီးလျှံများ မှုတ်ထုတ်သည်။

"ကိုင်ထား .. သီဟ .."

ကလျာဏီ ညာဘက်သို့ ချိုးကွေ့သည်။ အရှိန်ကမြန်လွန်းသည့်အပြင် လေထဲထုမှာမို့ သီဟ ဟန်ချက်ပျက်သည်။ ကျောကုန်းပေါ်မှ ချော်ကျသည်။ လက်တစ်ဖက်နှင့် ကလျာဏီကို ဖက်ထားရင်း တွဲလောင်းဖြစ်နေသည်။ ဒက္ခက ထပ်ချပ်မကွာ လိုက်လာပြီး မီးလျှံတွေကို မှုတ်ထုတ်သည်။ သီဟ ကလျာဏီ ကျောကုန်းပေါ်သို့ ပြန်တက်ဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့။ မိုက်မိုက်ကန်းကန်း စွန့်စားမှုတစ်ခုကို သီဟ ပြုလုပ်သည်။ ကလျာဏီကို ဖက်တွယ်ထားရာမှ လက်ကိုလွှတ်သည်။

"သီဟ !!! .."

လေထဲကို စက္ကန့်ပိုင်းမျှ ရောက်သွားသည့်အချိန်တွင် သီဟ ရိုင်ဖယ်ကို ဒက္ခ၏ မေးအောက်တည့်တည့်သို့ သေချာချိန်သည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ရိုင်ဖယ်ဆီမှ ကျည်ဆံတန်းများသည် သီဟ ကျဆင်းနေမှုနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်၊ အပေါ်ဘက်ဆီသို့ ထောင်ကာတက်သည်။ ပစ်မှတ်ကို တိတိကျကျထိသွားကြောင်းကို ဒက္ခ၏ အသံနက်ကြီးနှင့် အော်သံက သက်သေခံနေသည်။

ယမရာဇာနှင့် ဒက္ခ ဝရုန်းသုန်းကားနှင့် လုံးထွေးကာ ပြုတ်ကျသည်။ သူတို့နည်းတူ သီဟလဲ မြေပြင်သို့ ထိုးကျသည်။ ကောင်းကင်ထက်မှ နဂါးနှစ်ကောင်၊ လူနှစ်ယောက်၏ တိုက်ပွဲကို မြင်သည်နှင့် မြေပြင်က လူတွေသည် ဆက်လက်မတိုက်ခိုက်နိုင်တော့ပဲ မော့ကြည့်နေကြသည်။ သီဟ ပြုတ်ကျလာသည်ကို မြင်တော့ လင်းသဒ္ဒါ အလန့်တကြား "ကို" ဆိုပြီး အော်သည်။ သီဟ မြေပြင်နှင့် ထိဖို့ ပေတစ်ရာလောက်သာ ကျန်တော့သည်။ နောက်နားမှ ဂျက်လေယာဉ်တစ်စင်း ဦးဆိုက်ဆင်းသလို ထိုးဆင်းလာသည့် ကလျာဏီ သူမ၏ ခြေသည်းတွေကို ဆန့်ထုတ်သည်။ သေရေးရှင်ရေးမို့ တခြား ဘာကိုမှ ဂရုမစိုက်နိုင်။ သီဟ၏ ပေါင်တစ်ဖက်ကို ကုတ်မိသည်။ သီဟ တစ်ယောက် "အား"ခနဲ အော်လိုက်သည်ကို ကြားပေမယ့် သူမ မလွှတ်နိုင်အား။ တောင်ပံနှစ်ဖက်ကို အကျယ်ဆုံးဖြစ်သွားအောင် ဖြန့်ကားပြီး တဖျတ်ဖျတ်ခတ်သည်။ ရဲတိုက်ရှေ့က မြေကွက်လပ်သည် ဖုန်းတထောင်းထောင်းထသည်။ သီဟခေါင်းနှင် ့မြေပြင်က ရိုက်မိမလို လက်မတင်လေးမှာပင် သူ့ကိုယ်က အပေါ်ဘက် ပြန်ကြွသွားသည်။ ကလျာဏီ ဖူးခနဲ လေပူတစ်ချက်ကို မှုတ်ထုတ်ပြီး သီဟကို လွှတ်ချပေးသည်။

ကလျာဏီ ကုတ်ဆွဲထားသည့်နေရာကနာနေပေမယ့် သီဟ ဒါကို ဂရုမစိုက်အား။ သူနှင့်အပြိုင် ဝုန်းခနဲ ပြုတ်ကျလာသည့် ယမရာဇာဆီသို့ ထော့နဲ့ထော့နဲ့နှင့် ပြေးသွားသည်။ ယမရာဇာသည် အသက်မဲ့နေသည့် ဒက္ခ၏ ကိုယ်ကို ကျားကန်ထောက်ထားရင်း ကုန်းရုန်းထနေသည်။ သီဟ ပြေးလာသည်ကိုမြင်သည်တွင် ညာလက်ရှိ သူ့လက်နက်ကို မြှောက်သည်။ သီဟ "ကျား"ခနဲ အော်ပြီး ယမရာဇာ၏ လက်ကို ခြေထောက်နှင့်နင်းသည်။ ရိုင်ဖယ်သေနတ်ပြောင်းဝကို ယမရာဇာခေါင်းတည့်တည့်ကို ချိန်လိုက်ပြီး အပေါ်စီးက ဆက်တိုက်ပစ်သည်။ အဆက်မပြတ်ထွက်လာသည့် ကျည်ဆံများတွင် ယမရာဇာ တွန့်လိမ်ပြီး ပုံစံအမျိုးမျိုးပြောင်းသည်။ သတ္တဝါတစ်ကောင် သေခါနီးတွင် မချိမဆန့်အော်သည့် အသံမျိုးဖြင့်ညည်းသည်။ ကျည်ကပ်တစ်ကပ်လုံး ကုန်အောင်ပစ်ပြီးသည်တွင် သီဟ သေနတ်ကို ဘေးသို့ ပစ်ချသည်။ ဘယ်ညာလက်နှစ်ဖက်စလုံးက သူ့ခါးပတ်ဆီရောက်သည်။ လက်ထဲပါလာသည့် လက်ပစ်ဗုံးနှစ်လုံးကို ပါးစပ်အကျယ်ကြီးဟ၍ အော်ညည်းနေသူ ယမရာဇာ အာခံတွင်းထဲ ပစ်ထည့်သည်။ ဖြောင်းခနဲ လည်မျိုကို တစ်ချက်ရိုက်ထည့်သည်။ လက်ပစ်ဗုံး နှစ်လုံးစလုံး ယမရာဇာ ဝမ်းဗိုက်ထဲရောက်သွားသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ...

ယမရာဇာ၏ ဝမ်းဗိုက်နေရာတွင် အနီရောင်မီးဝိုင်းကြီး ဖြစ်ပေါ်သည်ကိုမြင်နေရသည်။ ထိုမီးဝိုင်းက တစတစ တကိုယ်လုံးသို့ ပျံ ့နှံ့သွားပြီး စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း သူ့အသားတွေသည် ပက်ကြားအက်တွေဖြစ်ကုန်သည်။ ယမရာဇာတစ်ယောက် သွေးပျက်ဖွယ်ကောင်းသည့်အသံနှင့် ထိတ်လန့်တကြားအော်သည်။ သို့သော် ထိုအသံက ဝေးဝေးလံလံ မရောက်လိုက်ပါ။ တကိုယ်လုံးပေါက်ကွဲထွက်ပြီး ဝါးမျိုသွားသည့် မီးတောက်များအောက်တွင် ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ ယမရာဇာ ဒီတစ်ခါတော့ ဗီဇာမလိုပဲ ငရဲကို ပြန်သွားရချေပြီ။

"ကို ..."

"သဒ္ဒါ ..."

အောင်ပြီ ..အောင်ပြီဆိုသော ကြွေးကြော်သံများကြားမှ လင်းသဒ္ဒါ၏ အသံကို သီဟ ခွဲခြားပြီးကြားသည်။ သူ့ဆီကို ပြေးလာနေသည့် ချစ်သူဝံပုလွေမလေးကိုမြင်တော့ ခြေထောက်နာနေသည့်တိုင် သီဟ ရပ်စောင့်မနေနိုင်။ ထော့နဲ့ထော့နဲ့နှင့်ပင် ပြေးသွားသည်။ လမ်းခလုတ် ဆုံမိကြသည်တွင် လင်းသဒ္ဒါကို ခါးမှမြှောက်ချီပြီး ပွေ့သည်။ လင်းသဒ္ဒါက သူ့မျက်နှာကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ညှပ်ပြီး အငမ်းရငုံ့နမ်းသည်။ သေမင်းနိုင်ငံကို လက်တစ်လုံးခြားရောက်မလို ဖြစ်ပြီးမှ လွတ်မြောက်လာရသည်မို့ အနမ်းကရှည်ကြာလွန်းလှသည်။

သီဟကို ချီးကျူးနှုတ်ဆက်ဖို့ လာနေကြသည့် သုဝဏတို့လူစုသည် ထိုအဖြစ်ကို မြင်တော့ ပြုံးကာကြည့်နေကြသည်။ ချစ်သူနှစ်ဦး တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး အငမ်းမရနမ်းနေကြသည်ကို မျက်ထောင့်နီကြီးနှင့် စိုက်ကြည့်နေသူတစ်ဦးတော့ အားလုံးထဲတွင် ထူးခြားစွာရှိနေသည်။ မကျေနပ်လို့ မဟုတ်။ မျက်နှာပူလို့ဟု ပြောရမည်။ ထိုသူကား တခြားမဟုတ် ... သမန်းဝံပုလွေကြီး ဦးသိဒ္ဓိသာ ဖြစ်တော့လေသည်။

အသစ်တဖန် ပြန်လည်တည်ဆောက်ထားသော ဝံပုလွေရွာ ...

ဝံပုလွေရွာ၏ အလယ်တွင် ရှိနေသော အသစ်ဆောက်ပြီးခါစ သစ်သားအိမ်လေးတစ်လုံး ...

"ကို .. မပြီးသေးဘူးလား ..."

အိမ်ထဲမှ လှမ်းအော်သည့် လင်းသဒ္ဒါ၏ ခေါ်သံကြောင့် သီဟ အမိုးသစ်ပြားကို ဆို့နှင့်ရိုက်နေရာမှ ခနနားသည်။ အမိုးတစ်ချပ်လိုနေသေးသဖြင့် လစ်ဟာနေသေးသည့် အပေါက်မှ အထဲသို့ ပြန်အော်ပြောသည်။

"တစ်ချပ်ပဲ ကျန်တော့တယ် .. သဒ္ဒါ .. ဒါပြီးရင် ဆင်းလာခဲ့မယ် ..."

"အင်း ... အင်း ... မြန်မြန်လုပ် .. ဒီမှာ ဟင်းကျက်တော့မယ် ..."

မိန်းမဖြစ်သူ၏ ပြန်အော်ပြောသံကိုကြားတော့ သီဟပြုံးသည်။ ဒီမိန်းမ ဘာတွေထွင်ပြီး ချက်ထားပြန်ပြီလဲ မသိ။ မျှော်စင်ညီနောင်တွင် ယမရာဇာကို သုတ်သင်ပြီးနောက် သီဟတို့ သုဝဏတို့အဖွဲ့နှင့် လမ်းခွဲခဲ့ကြသည်။ elfတွေကရော။ စစ်ကူရောက်လာသူ ဒဿသိင်္ခပြည်မှ တပ်မှုးကြီးကပါ သူတို့တိုင်းပြည်ကို လိုက်လည်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်ခဲ့သည့်တိုင် သီဟ လက်မခံခဲ့။ သူ့ကို သူရဲကောင်းတစ်ဦးအဖြစ် အားလုံးက ဆက်ဆံနေကြသည့်တိုင် သူက ဒီဘဝကို လိုချင်သည်မဟုတ်။ မသေမကွဲပဲ ချစ်ရသူ လင်းသဒ္ဒါနှင့် ပြန်ဆုံစည်းခဲ့သည်မို့ အကြောင်းဆက်ပေါင်းဖက်ဖို့သာ လိုလားသည်။ ဝံပုလွေကြီး ဦးသိဒ္ဓိကလဲ ဒါကိုရိပ်မိပါသည်။ သူတို့အဖို့ကလဲ တစ်လောကလုံး၏ ဘုံရန်သူ ယမရာဇာကို နှိမ်နှင်းပေးခဲ့သည့် သီဟကို လက်မခံထားချင်စရာ ဘာအကြောင်းမှ မရှိ။ ဝံပုလွေရွာသို့ လိုက်ခဲ့ရန် ကျေကျေနပ်နပ် ဖိတ်ခေါ်ခဲ့ကြသည်။ ဝံပုလွေရွာသို့ ရောက်ရှိပြီး နောက်သုံးရက်အကြာ၌ သီဟနှင့် လင်းသဒ္ဒါ၏ မင်္ဂလာပွဲကို ခြိမ့်ခြိ်မ့်သဲ ကျင်းပပေးခဲ့သည်။ သတို့သမီးဘက်က အုပ်ထိန်းသူက ဦးသိဒ္ဓိဖြစ်ပြီး၊ သတို့သားဘက်မှ ကြီးကြပ်သူကတော့ ကလျာဏီဖြစ်သည်။ သို့သော် ကလျာဏီက ကြာကြာမနေပါ။ မင်္ဂလာပွဲပြီးဆုံးသည်နှင့် သူမ၏ ဗိမာန် ဦးခေါင်းပုံတောင်သို့ ပျံသွားခဲ့သည်။ သီဟ အနည်းငယ် စိတ်မကောင်းသလို ဖြစ်မိပေမယ့် ဒါကပင် သူတို့အားလုံးအတွက် အကောင်းဆုံးလမ်းစမို့ ဘာစကားမှ မဆိုခဲ့ပေ။

အဝိုင်းပေါက်လေးထွင်းထားသည့် အမိုးပြားဒေါင့်ကို နောက်ဆုံးကျန်နေသည့်ဆို့နှင့် ရိုက်သွင်းလိုက်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ၏ ပြောပြချက်အရ သိပ်မကြာခင် မိုးကျတော့မည်ဆိုသည့်အတွက် သီဟ ကြိုးစားပြီး ခေါင်မိုးတက်မိုးနေတာဖြစ်သည်။ ခိုင်သည်မခိုင်သည်သိအောင် လက်နှင့်ပြန်ဆွဲမကြည့်ပြီး စိတ်ချရမှ သီဟ ခေါင်မိုးပေါ်မှ ပြန်ဆင်းလာခဲ့သည်။ လင်းသဒ္ဒါပြောတာ ဟုတ်သည်။ အလုပ်ပြီးသွားလို့ စိတ်အေးလက်အေး ဖြစ်သွားတော့ ဗိုက်ကဆာလာသည်။ ခြေထောက်နှင့် မြေပြင် မထိခင်မှာပင် မီးဖိုခန်းထဲမှ ပျံ ့လွင့်လာသော ဟင်းနံ့ကြောင့် သီဟ တံတွေးတောင် မျိုချရသည်။ ဟ ... ငါ့မိန်းမ တစ်ရက်၊ နှစ်ရက်အတွင်း အဆင့်မြင့်လာပါလား။ ကြည့်ရတာ မသူဇာ ဘယ်လိုနည်းကောင်းတွေ ပို့ချပေးလိုက်သည်မသိ။

သီဟ အသံမကြားအောင် ခြေကိုဖွဖွလေးနင်းပြီး နောက်ဘေးတံခါးပေါက်မှ လှည့်ဝင်လာခဲ့သည်။ မီးဖိုချောင်ထဲတွင် လင်းသဒ္ဒါကို အဆင်သင့်တွေ့သည်။ သူ့ကိုကျောပေးပြီး အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေသော ဟင်းချိုအိုးကို ယောင်းမနှင့် မွှေနေသည်။ သီဟ လင်းသဒ္ဒါကို စချင်စိတ်နှင့် ခါးကျင်ကျင်လေးကို လက်ချောင်းလေးနှင့် ထိုးမလိုလုပ်သည်။ သူ့စိတ်ထဲတွင် လင်းသဒ္ဒါက ဝံပုလွေမလေးဆိုတာ အမှတ်တမဲ့မေ့သွားလို့ ဖြစ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ သီဟ အိမ်ထဲဝင်လာကတည်းက သူ့အနံ့ကို ရနေခဲ့သည်သာ ...။

"ကိုနော် .. ကလိလာမထိုးနဲ့ .. ဟင်းရည်ပူနဲ့ ပက်ထည့်လိုက်မယ် .. တကယ်တဲ .. လူကို တွေ့ရင် စဖို့ပဲ စဉ်းစားနေတယ် .."

"သဒ္ဒါကလဲ .. ဟဲ .. ဟဲ .."

သီဟ အရှက်ပြေရယ်ရင်း လင်းသဒ္ဒါ၏ ခါးလေးကို ပွေ့ဖက်သည်။ အကျင့်ပါနေသည့် လက်က ဝမ်းပြင်သားရှပ်ရှပ်လေးကနေ အပေါ်ဘက်ကို မသိမသာ ရွေ ့သွားသည်။

"ဘယ်လိုတွေ ဖြစ်နေတာလဲ .. ဒီမှာ ဟင်းချက်နေတာ မမြင်ဘူးလား ..."

"မြင်ပါတယ် ကွာ .. မြင်လို့လဲ ဒီလိုဖြစ်လာတာပေါ့ .. ကိုယ့်မိန်းမက ဘယ်အချိန်ပဲကြည့်ကြည့် လှနေတာကိုး .."

"ဟွန်း  .. အပိုတွေ .. သွား ... သွား ... ရေသွားချိုးချည့် ... မြန်မြန်လဲလုပ်ဦး .. သဒ္ဒါ ဗိုက်ဆာနေတယ် ..."

"အို .. အိုကေ .. သွားပြီ ... ငါးမိနစ်ထက် ပိုမကြာစေရဘူး ..."

"အယ် .."

တကယ်လဲ ငါးမိနစ်ထက် ပိုမကြာလိုက်ပါ။ လင်းသဒ္ဒါ ထမင်းပွဲ၊ ဟင်းပွဲတွေ ပြင်နေစဉ်မှာပင် သီဟ ရေချိုးခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်လာသည်။

"ရေလဲ စင်အောင်သုတ်ဦးနော် .. အင်္ကျ ီချွတ်ကြီးနဲ့လဲ မနေနဲ့ ..."

"အေးပါ .. မိန်းမရယ် ... မနေပါဘူး .. ဒီမှာ ဗိုက်ဆာလို့ပါ .."

ပြောင်စပ်စပ်ပြောသည့် သီဟ စကားကြောင့် လင်းသဒ္ဒါ "ဟွန်း" ဆိုပြီး မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးသည်။ ဘာမှတော့ ထပ်မပြော။ ထမင်းပွဲတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီဖြစ်သည့် သီဟရှေ့သို့ ထမင်းပန်းကန်ကို လှမ်းပေးသည်။

"ဘာတွေ ချက်ထားတာလဲ မိန်းမရ .. ဟင်းတွေက များလှချည့်လား .."

"ဒါက အမဲသားခြောက်ဖုတ်လေ .. ဒီဟာက ယုန်သားဟင်းချို .. ဟိုဘက်ကတော့ သမင်သားကို ငရုပ်သီးစပ်စပ်နဲ့ ချက်ထားတာ ..."

"ဝိုး .. မိုက်တာပဲ ... သီဟတို့တော့ ဗိုက်တင်းအောင် စားလိုက်ဦးမယ် ..."

သီဟ တကယ်စားနိုင်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ ထမင်းတစ်ပန်းကန် မကုန်သေး။ သူက နောက်တစ်ပန်းကန်ထပ်ထည့်ဖို့ ပြင်နေသည်။ သီဟ စားနေသည်ကို မြင်ပြီး လင်းသဒ္ဒါ သူမအဖေကို သတိရသည်။ ဦးသိဒ္ဓိလဲ သီဟလို စားနိုင်သည်။ အခုတော့ သူမအဖေသည် ဝံပုလွေရွာတွင် မနေတော့။ လင်းသဒ္ဒါကို သမန်းဝံပုလွေတွေ၏ ခေါင်းဆောင်အဖြစ်လွှဲအပ်ပြီးကတည်းက တစ်ယောက်ထဲ တောထဲ၌ ကျင်လည်ကျက်စားချင်သည်ဆိုပြီး ထွက်သွားခဲ့သည်။ အဖေဖြစ်သူ၏ ဆန္ဒမို့ လင်းသဒ္ဒါ မတားမြစ်ခဲ့ပါ။ တစ်နေ့နေ့ တစ်ချိန်ချိန်တွင် ပြန်လည်ဆုံစည်းဖို့သာ တောင့်တနေမိသည်။

"သဒ္ဒါ .. ဘာတွေတွေးနေတာလဲ .. ထမင်းစားတာလဲ နဲလိုက်တာ .."

"အော် .. ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး .. ထမင်းစားတာကတော့ ဗိုက်ဝသွားပြီ ..."

"ကို ... ထားခဲ့လိုက်လေ .. သဒ္ဒါ ဆေးလိုက်မယ် .."

သီဟ ထမင်းပန်းကန်ကိုယူပြီး စားပွဲမှထဖို့ပြင်တော့ လင်းသဒ္ဒါက လက်ထဲမှဆွဲယူသွားသည်။ စားပွဲထောင့်တွင် တင်ထားသည့် လက်သုတ်ပုဝါခေါက်ကိုသာ သီဟ ယူလိုက်ပြီး ပါးစပ်သုတ်သည်။ မျက်စိက အလိုလိုနေရင်း ပန်းကန်စင်တွေ ရေဆေးနေသည့် လင်းသဒ္ဒါနောက်ကျောဆီသို့ ရောက်သွားသည်။ အိမ်နေရင်းမို့ လင်းသဒ္ဒါ ချည်သားဂါဝန်တိုလေးနှင့်ဖြစ်သည်။ တင်ပါးအိအိလေးတွေက ဂါဝန်သားပျော့ပျော့လေးတွေနှင့် ကပ်ကာရှိနေသည်။ အဲဒီအောက်မှာ သွယ်လျသည့် ပေါင်တံတွေက ဖြောင့်စင်းစွာရှိနေပြန်သည်။ ဒါကိုမြင်တော့ သီဟ စိတ်ထဲ တစ်မျိုးဖြစ်လာသည်။ အစာဝပြီဆိုတော့ သူ့မှာ တခြားလိုလားတောင့်တမှုတွေ ရှိလာပြီ ..

"ကို .. ဒီမှာ ပန်းကန်ဆေးနေတယ်လေ ကွာ ... "

"ပန်းကန်နောက်မှ ဆေး .. အဲဒါ ဘယ်အချိန်လုပ်လုပ် ရတယ် .."

ပြောပြောဆိုဆို သီဟ လင်းသဒ္ဒါ ဝတ်ထားသည့် ဂါဝန်လေးကို ဆွဲလှန်လိုက်တော့ ဖြူဝင်းနေသည့် တင်ပါးကြီးကို တန်းတွေ့သည်။ အိမ်နေရင်းဆိုပြီး အောက်ခံဝတ်မထား။ သူ့အတွက် အဆင်ပြေဖို့ ဖြစ်သွားသည်။ ဝတ်ထားသည့် ဘောင်းဘီ၏ ရှုံ ့ကြိုးကိုဖြေလိုက်ပြီး အောက်သို့တွန်းချသည်။ လင်းသဒ္ဒါကို နောက်ကရှိုးနေစဉ်ကတည်းက ထောင်မတ်နေပြီဖြစ်သည့် လိင်တံက လွတ်လွတ်လပ်လပ်ဖြစ်သွားသည်။

"တကယ်ပဲ .. ကိုကတော့ ကွာ ..."

"ထမင်းစားပြီး တစ်လေကွာ ... စာချိုးနဲ့ညီအောင်ပါ .."

"အဲဒါ ဘာပြောတာလဲ ..."

"နောက်မှ ရှင်းပြမယ် .. သဒ္ဒါ .."

သီဟ အပြောကို ခနထားပြီး အလုပ်ကို ရှေ့တန်းတင်လိုက်သည်။ မိတ်ဖက်ဖြစ်နေပြီမို့ လိင်တံက အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးထဲ တန်းဝင်သည်။ လင်းသဒ္ဒါက ပန်းကန်ဆေးစင်ကို လက်ပြန်ထောက်ပြီး ကော့ပေးထားသည်။ သီဟ သေးကျဉ်လှသည့် ခါးလေးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် ညှစ်ထားပြီး စတင်ဆောင့်သည်။ စခါစတုန်းကတော့ လင်းသဒ္ဒါအထဲတွင် နွေးတွေးတွေး ခြောက်တောက်တောက် ဖြစ်နေသေးသည်။ သို့သော်။ ဒါကခနပင်။ အဝင်အထွက်များလားတော့ သူမ စိတ်ပါလာပြီး အရည်လိုက်လာသည်။ နှုတ်မှ တအင်အင်နှင့် ညည်းလာသည်။

"ကို .. သဒ္ဒါ .. ကို့ကို ကြည့်ချင်တယ် .."

လင်းသဒ္ဒါ တောင်းဆိုမှုကြောင့် လိင်တံကို မချွတ်ချင်ချွတ်ချင်နှင့် သီဟ ပြန်နှုတ်ရသည်။ လင်းသဒ္ဒါက ဆတ်ခနဲကိုယ်ကိုလှည့်သည်။ သူမဝတ်ထားသည့် အင်္ကျ ီကိုလဲ အောက်ခြေနားက ကိုင်ပြီး လက်မြှောက်ချွတ်သည်။ ဖြူဝင်းနေသည့် နို့နှစ်လုံးက သီဟ မြင်ကွင်းထဲရောက်လာသည်။ ရင်နှစ်မွှာ၏ အလည်တည့်တည့်တွင် ထုံးစံအတိုင်း ပန်းရောင်လည်ဆွဲက အရောင်တောက်နေသည်။ သီဟ ကြာရှည်မကြည့်နိုင်အား။ လင်းသဒ္ဒါက သူ့လည်ပင်းကို ဆွဲပြီး ဖက်လိုက်သောကြောင့် အလိုက်သင့်သူမကို ပွေ့မသည်။ ပန်းကန်စင်ပေါ်တင်ပေးလိုက်ပြီးနောက် လိင်တံကို နေရာဟောင်းသို့ ပြန်ပို့သည်။ လင်းသဒ္ဒါက  သူ့ပါးပြင်ကို နမ်းရင်း မြန်မြန်လုပ်ပေးဖို့ အငမ်းမရတောင်းဆိုသည်။ သီဟ ဆောင့်ချက်တွေကို မြှင့်သည်။ လိင်တံတလျှောက် ကျင်ဆိမ့်တက်လာသည့် အရသာကို သိပ်မကြာခင်ပင် ခံစားလာရသည်။ သူပြီးတော့မည်ဆိုတာ သိသဖြင့် လင်းသဒ္ဒါ၏ ကျောကို တင်းတင်းဖက်ရင်း အားကုန်ဆောင့်သည်။ နောက်ထပ်ဆက်ချက် မပြည့်ခင်မှာပင် လိင်တံက အစွမ်းကုန်တင်းမာသွားသည်။ အဆုံးထိရောက်အောင် ထိုးသွင်းထားရင်း သုတ်ရည်တွေကို တစစ်စစ်ပန်းထုတ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါကိုယ်တိုင်လဲ သီဟနှင့် တပြိုင်တည်းခရီးဆုံးရောက်သွားသဖြင့် မျက်လုံးမှိတ်ကာ ပါးချင်းအပ်ထားသည်။ အချစ်၏နောက်ဆက်တွဲ အရသာကို နှစ်ဦးသား မြိန်ရေယှက်ရေ စားသုံးနေကြသည်လို့သာ ဆိုချင်ပါတော့သည်။

"အင် ... အင် ... အာ ..."

"ကို .. ကို သီဟ ..."

သူ့နာမည်ကို တကျော်ကျော် ခေါ်နေသည်ဟု ထင်သဖြင့် သီဟ လေးလံသည့် မျက်လုံးတွေကို ကြိုးစားကာ ဖွင့်သည်။ အရင်ဆုံး စမြင်ရသည်က လေးထောင့်ကွက်တွေ ညီညီညာညာ ရှိနေသော မျက်နှာကျက် ဖြူဖြူဖွေးဖွေးတစ်ခု။ သီဟ စိတ်ထဲ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားပြီး ခေါင်းကို ဘယ်ဘက်သို့ စောင်းကြည့်သည်။ အင်္ဂတေအုတ်နံရံအား သင်္ဘောဆေးအစိမ်းဖြင့် ညီညီညာညာ သုတ်ထားသည်ကို တွေ့ရသည်။ မဟုတ်သေး။ သီဟ ညာဘက်သို့ ကမန်းကတမ်း လှည့်ကြည့်သည်တွင် သူ့လက်ကို တစ်စုံတစ်ယောက်က လာကိုင်သည်။

"ကိုသီဟ .. ခေါင်းကို အရမ်းမခါနဲ့လေ ...သတိရကာစမှာ ခေါင်းအရမ်းမလှုပ်ရဘူး .."

စကားသံ ဝဲဝဲနှင့် လှမ်းသတိပေးနေသည့် ရင်ဖုံးအင်္ကျ ီအဖြူ၊ ထမိန်အနီနှင့် မိန်းကလေးကို ကြည့်ရင်း သီဟ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သည်။ မိန်းကလေး၏ အဆင်အပြင်ကြောင့်သာမက၊ နှာဝသို့ ရောက်ရှိလာသည့် ဆေးနံ့များကြောင့် သူရောက်နေသည့် နေရာသည် ဘယ်နေရာဆိုတာကို သီဟ နားလည်သည်။

"ကျ .. ကျနော် ..."

"စိတ်မပူနဲ့ .. ကိုသီဟ ... ရှင် မြစ်ကြီးနားဆေးရုံကို ရောက်နေတာလေ .."

"ဗျာ .. မြစ်ကြီးနားဆေးရုံ .."

"ဟုတ်တယ် ... ကျမ သိတာက ရှင့်ကို တောထဲမှာ ဒဏ်ရာတွေနဲ့ လဲနေတာကို ကယ်ဆယ်ရေးအဖွဲ့က တွေ့လာတာတဲ့ ... ရှင့်အဖွဲ ့တစ်ဖွဲ့လုံးမှာ ကိုသီဟ တစ်ယောက်ပဲ အသက်ရှင် ကျန်ခဲ့တယ် ..."

"မ ..  မဟုတ်သေးဘူး ထင်တယ် .. ဆရာမ .."

"ဟုတ်ပါတယ် .. ရှင် သတိမေ့နေတာ .. ဒီနေ့ပါနဲ့ဆို ငါးရက်ရှိနေပြီ ... ကျမပဲ နေ့တိုင်းစောင့်ပေးခဲ့တာမို့ သိနေတာ .."

"ဗျာ .."

သီဟ ဘာပြောရမှန်းမသိတော့။ စကားသံချိုချို၊ မျက်နှာထားချိုချိုနှင့် သူ့ကို ပြုံးကြည့်နေသည့် သူနာပြုဆရာမချောချောလေးကိုသာ ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် တုံ့ပြန်မိသည်။ သူနာပြုဆရာမလေးက သီဟပုံစံကို ကြည့်ပြီး မေးစရာ မရှိတော့ဘူး ယူဆသွားလို့လား မသိ။ ကုတင်ဘေးက ထိုင်ခုံလေးတွင် ဝင်ထိုင်နေရာမှ ထသည်။ သီဟကို တစ်ချက်ပြုံးပြရင်း ...

"ကိုသီဟ ... ခန ပြန်မှိန်းနေလိုက်ဦးနော် .. ကျမ ဆရာဝန်ကြီးဆီ သွားသတင်းပို့လိုက်ဦးမယ် .."

သီဟ ဘာမှ မပြောနိုင်အားသေး။ အဖြစ်အပျက်တစ်ခုလုံးသည် ဘယ်လိုမှ ယုံကြည်နိုင်စရာ အကြောင်းမရှိ။ နပ်စ်မလေးက အခန်းပေါက်ဝသို့ လျှောက်သွားသည်။ ခြေနှစ်လှမ်း၊ သုံးလှမ်းလောက် လှမ်းပြီး ဘာကို သတိရသည်မသိ။ သီဟဘက် ပြန်လှည့်ကြည့်သည်။

"ကိုသီဟ .. ပြောဖို့တစ်ခုမေ့နေလို့ ... ကိုသီဟကို တောထဲမှာ တွေ့တုန်းက လက်ထဲမှာ ဆွဲကြိုးတစ်ခု ကိုင်ထားတာ တွေ့တယ်တဲ့ .. ကျမ အဲဒီစားပွဲပေါ်မှာ ဗူးလေးနဲ့ ထည့်သိမ်းပေးထားတယ် ..."

သီဟ လည်ဆွဲဆိုသည့် အသံကြားသည်နှင့် ကမန်းကတမ်း နပ်စ်မလေး ညွှန်ပြရာသို့ ကြည့်သည်။ အနီရောင်ဗူးအဝိုင်းလေးတစ်ခုကို တွေ့သည်နှင့် မြန်မြန်ဆန်ဆန်လှမ်းယူပြီး ဖွင့်သည်။ အထဲက ပစ္စည်းကို မြင်သည်နှင့် သူ့မျက်လုံးအစုံသည် ပြူးကျယ်သွားရှာသည်။ ရင်ခွင်တစ်ခုလုံး ဗြောင်းဆန်အောင် လှုပ်ရှားပြီး ချက်ချင်းပင် အမောဆို့သလို ဖြစ်သည်။  မျက်နှာဖြူဖတ်ဖြူလျော် ဖြစ်သွားသည့် သီဟ အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး နပ်စ်မလေး မျက်နှာပျက်သည်။

"ကိုသီဟ ... စိတ်ထိန်း .. ဘာကိုမှ မတွေးနဲ့ .. ကျမ အခုချက်ချင်း ဆရာဝန်နဲ့ ပြန်လာခဲ့မယ် .. ခနလေး ..."

သီဟ နပ်စ်မလေး ပြောသည်ကို မကြား။ နှုတ်မှ နာမည်တစ်ခုကို ရေရွတ်သည်။

"လင်းသဒ္ဒါ ..."

"ရှင် .. ကိုသီဟ ဘာပြောလိုက်တယ် ..."

"လင်းသဒ္ဒါ ... လင်းသဒ္ဒါလေ .. ဘာဖြစ်လု့ိလဲ ဆရာမ .."

"အော် .. ကျမနာမည်နဲ့ ခပ်ဆင်ဆင်တူလို့ပါ .. ကျမနာမည်က လင်းစန္ဒာလေ ..."

သူနာပြုဆရာမလေးက ဒါကိုသာ ပြောပြီး အခန်းအပြင်ဘက်သို့ အလောတကြီး ထွက်သွားသည်။ သူမပြောသလို ဆရာဝန်သွားခေါ်တာဖြစ်မည်။ သီဟ လည်ဆွဲကို ကိုင်ထားရင်း ငိုင်နေသည်။ ခေတ္တခဏမျှ သူ့ဦးနှောက်သည် အလုပ်မလုပ်တော့။ ဘာကိုမှ တွေးမရ။ ငူငူကြီး ဖြစ်ကာနေသည်။ ထိုအခိုက် သူ့နားထဲတွင် တထောက်ထောက်နှင့် အသံတွေကို ကြားလာရသည်။ သီဟ အသံလာရာသို့ ကြည့်မိသည်။ မိုးရွာလာခြင်းဖြစ်သည်။ စေ့ကာထားသည့် မှန်ပြတင်းပေါက်ကို မိုးစက်တွေလာစင်သဖြင့် ထိုနေရာမှ အသံမြည်ခြင်းဖြစ်သည်။ ပြတင်းပေါက်မှန်တလျှောက် စီးကျသွားသည့် မိုးရေစက်တွေကို အဓိပ္ပါယ်မဲ့စွာဖြင့် ငေးကြည့်နေသည်။ ရုတ်တရက် အင်မတန်ရင်းနှီးသည့် မျက်နှာတစ်ခုကို ပြတင်းပေါက်မှန်နောက်တွင် မြင်လိုက်ရသည်။ ရုတ်ချည်း နှလုံးသားတစ်ခုလုံး ရပ်တန့်သွားမလို ဖြစ်ပြီး သီဟ အလုအယက် ထိုပုံရိပ်ကိုလှမ်းခေါ်သည်။ သူ့အသံသည် မြစ်ကြီးနား ဆေးရုံဆောင် တစ်ခုလုံး ပျံ ့နှံ့သွားမလားတောင် ထင်ရတော့သည် ....။

သဒ္ဒါ !!!!!!!!!!!!!!

*********************************************

ဤတွင် မြန်မာ့တပ်မတော် ကွန်မန်ဒိုတပ်ရင်းမှ "မောင်သီဟ" ၏ ပြန်ပြောပြောဖို့ တော်တော်ခက်နိုင်မည့် သူ၏ အဖြစ်အပျက်အား ကျနော် "နတ်သား" တတ်သမျှ၊ မှတ်သမျှ ပြန်ပြောင်းပြောပြသည့် ဇာတ်လမ်းရှည်ကြီး ဒီမှာတင် ပြီးဆုံးပါပြီ ...

စာဖတ်သူအားလုံး ရွှင်လန်းချမ်းမြေ ့ကြပါစေ ...